Αγαπητέ πολιτικέ,
ας υποθέσουμε ότι περνάς μπροστά από μία βιτρίνα και βλέπεις κάτι που χρειάζεσαι, που σου αρέσει, που είναι καλής
ποιότητας. Τι μπορεί να σε κάνει να μην το
αγοράσεις; Δύο μόνο πράγματα: είτε η πολύ υψηλή τιμή του, ή αν η ποιότητα δικαιολογεί
την υψηλή τιμή (οπότε, θα ήσουν πρόθυμος να το αγοράσεις),ότι δεν διαθέτεις το
ανάλογο χρηματικό ποσό. Η τιμή του μπορεί να είναι πολύ υψηλή π.χ., επειδή το εμπόρευμα
αυτό αρέσει σε όλους, όλοι το θέλουν, οπότε ο έμπορος προσαρμόζει ανάλογα την
τιμή του: αυτό ονομάζετε νόμος της προσφοράς και της ζήτησης.Αυτό οι οικονομολόγοι,
το ονομάζουν "θεωρία της ζήτησης", και η ζήτηση ενός εμπορεύματος
εξαρτάται από το εισόδημα του πελάτη και την τιμή του εμπορεύματος.
Αν αυτό το καταλαβαίνεις, αγαπητέ πολιτικέ, τότε θα καταλάβεις και:
1) το λόγο που δημιουργήθηκε τυ ευρώ, και:
2) το λόγο που θα τιναχτεί στον αέρα.
Και ας αφήσουμε κατά μέρος , παρακαλώ, την πλούσια (γεω) πολιτική ανεκδοτολογία (ο Μιτεράν,
που ήθελε να εκμεταλλευτεί τον Κολ, κ.λπ. , κλπ.) :όλα αυτά είναι αλήθεια, αλλά και
αηδίες. Ο Μιτεράν ήταν ένας άνθρωπος βαθύτατα δογματικός, άσχετος με τα
οικονομικά και πολύ φιλόδοξος.
Το πιο σημαντικό είναι ότι συνδέοντας το μάρκο με τα νομίσματα των κυριότερων πελατών
της, η Γερμανία δεν επέτρεπε να ανατιμηθεί το μάρκο κάθε φορά που ανέβαινε η
ζήτηση για γερμανικά προϊόντα. Αυτό έγινε σε όλη τη δεκαετία του ΄80 : το μάρκο
είχε ανατιμηθεί έξι φορές στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (European Monetary System), έναντι τεσσάρων
υποτιμήσεων της ιταλικής λίρας. Αλλά με το ευρώ, όλα αυτά θα έπαιρναν ένα τέλος,
δηλαδή, ουσιαστικά,οι Γερμανοί επιχειρηματίες θα μπορούσαν με πλήρη ασφάλεια να
ασκήσουν μια πολιτική συμπίεσης των μισθών. Και λοιπόν; θα μου πείτε.
Η συμπίεση των μισθών έχει δύο επιπτώσεις: αυξάνει τα κέρδη (όταν ένα κομμάτι
της πίτας μικραίνει, το άλλο μεγαλώνει), και κάνει τα εγχώρια αγαθά φθηνότερα
(αν μειώσεις το κόστος εργασίας, μπορείς
να κρατήσεις σχετικά χαμηλά την τιμή των εμπορευμάτων σου).Αυτή η δεύτερη είναι πολύ, πολύ
σημαντική, αφού αν κόψεις χρήματα από τους εργαζομένους σου, μειώνοντας τους
μισθούς τους, τότε για να έχεις κέρδη θα πρέπει να πουλήσεις τα εμπορεύματα σου
στο εξωτερικό, επειδή οι εργαζόμενοι σου δεν θα έχουν πλέον χρήματα να τα αγοράσουν!
Αυτό το καταλαβαίνετε αγαπητοί πολιτικοί; Αν το καταλαβαίνετε, συνεχίζεται να
με ρωτάται τι σχέση έχουν οι ισοτιμίες με όλα αυτά ;
Φυσικά, και έχουν. Τι θα είχε συμβεί στη δεκαετία του '80 ή του '90, αν η
Γερμανία ακολουθούσε μια επιθετική πολιτική κοινωνικού ντάμπινγκ (για
παράδειγμα, πουλώντας "κάτω από το κόστος", περικόπτοντας τους μισθούς
των εργαζομένων της, αν ασκούσε δηλαδή μια πολιτική "εσωτερικής υποτίμησης");
Χαμηλότεροι μισθοί ,σημαίνει χαμηλότερες
τιμές, και κάποιος από το εξωτερικό θα είχε
συμφέρον να αγοράσει στη Γερμανία, έτσι , όμως θα ανέβαζε τη ζήτηση για μάρκα προκειμένου να αγοραστούν γερμανικά
προϊόντα, και το μάρκο θα ήταν πιο ακριβό, οπότε θα τον συνέφερε λιγότερο να αγοράσει
στη Γερμανία.
Στο τέλος ,οι ξένοι αγοραστές, από τη διαφορά της τιμής του
μάρκου θα έχαναν ότι είχαν κερδίσει αγοράζοντας γερμανικά προϊόντα με μάρκα,
και θα επέστρεφαν πάλι πίσω στο σημείο εκκίνησης. Τότε οι Γερμανοί
επιχειρηματίες θα έμεναν με μια εγχώρια ζήτηση συμπιεσμένη (λόγω της περικοπής
των μισθών), αλλά με μια εξωτερική ζήτηση, ίδια όπως και πριν!
Ο Γιώργος Καραϊβάζ, ρεπόρτερ του ΑΝΤ1 και δημιουργός της επιτυχημένης σειράς «ιπτάμενοι αναρχικοί», μας έστειλε την απάντησή του με ανάρτηση στα socdial media.
Γ. Καραϊβάζ (με τη δική του σύνταξη και ορθογραφία): «Παρακάμπτουμε το γεγονός ότι την επόμενη φορά που θα δώσουμε εξετάσεις στην ΕΣΗΕΑ θα περάσουμε πρώτα από την κριτική και διανοητική επιτροπή έγκρισης του κ. Χαραλαμπόπουλου.
Παρακάμπτουμε επίσης τη δημοκρατική επιλογή- θεση του να δημοσιεύουμε ή ν” ακούμε ότι ακριβώς θέλουμε να ακούσουμε και για το συγκεκριμένο ακριβώς λόγο, πολλές φορές γινόμαστε αποδέκτες ύβρεων και από πολλούς αστυνομικούς, για τις θέσεις, αναρτήσεις, δημοσιεύματα μας. Ο ρόλος μας δεν είναι να γίνουμε αρεστοί και εύληπτοι σε ευήκοα ώτα παλαμακιστών ή κλακαδόρων.
Πληροφορίες μεταφέρουμε, κριτική ασκούμε.
Τις περισσότερες δε φορές, όταν αυτό είναι πρακτικά και πραγματολογικά εφιχτό, τις συνοδεύουμε με ντοκουμέντα.
Ας μην βιάζεται λοιπόν ο καλός συνάδελφος, κήνσορας της δημοσιογραφιοκής ηθικής και δεοντολογίας. Το συνδέει και να συναρτά έντεχνα δε τις δικές μας πληροφορίες με άλλα δημοσιεύματα, που απέχουν της δικής μας θεώρησης, μάλλον έρχεται να δικαιώσει μια διαπιστωτική άποψη που διατυπώνει κάπου μέσα στο κείμενο της ηθικοπλαστικής κριτικής του. Γιατί η ιδεολογία από την ιδεοληψία αγαπητέ συνάδελφε, έχουν όπως και το να το κάνουμε μια απόσταση».
Η απάντησή μας
Αξιότιμε «συνάδελφε»,
Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει κανείς στις σχολές δημοσιογραφίας είναι να ελέγχει τις πηγές του. Μάλιστα, για να είναι σίγουροι οι καθηγητές μας ότι καταλαβαίναμε όλοι τι σημαίνει αυτό, μας το μάθαιναν και σε ποιηματάκι: «ποιος, τι, πού, πότε και γιατί». Να ξέρουμε τι ψάχνουμε δηλαδή, όταν λέμε διασταύρωση της είδησης και έλεγχος των πηγών. Και να θυμόμαστε κάθε φορά να ελέγξουμε αν η «πηγή» μας προσπαθεί να μας χρησιμοποιήσει για κάποιο σκοπό που είναι άσχετος με την είδηση και τη δημοσιογραφία…
Εσείς, «συνάδελφε», δεν επιλέξατε απλώς να είστε «κύμβαλο αλαλάζον» συγκεκριμένων κύκλων της αστυνομίας. Επιλέξατε να διανθίσετε την αφήγησή τους με εντυπωσιακές εικόνες. Γιατί χρειάζεται πολλή φαντασία ακόμα και στα πλάνα που έδωσε σήμερα στην δημοσιότητα η αστυνομία να ανακαλύψει κανείς: «αερομεταφερόμενο τάγμα αναρχικών», «πελταστές» και «μοίρες κομάντο αναρχικών» που έκαναν επιθέσεις «αέρος εδάφους» -τύφλα να “χουν οι ανταποκρίσεις από τη Λωρίδα της Γάζας δηλαδή! Όχι μόνο δεν κριτικάρατε την «είδηση» αλλά την απογειώσατε (κυριολεκτικά!).