Ακόμη ψηλότερα τα τείχη της «Ευρώπης - φρούριο»

 

Επικύρωση της ξενοφοβικής στροφής της Ε.Ε. οι συμβιβασμοί της συνόδου για τους πρόσφυγες – Μοντέλο Αυστραλίας για υπεράκτια κέντρα κράτησης στην Αφρική, το επόμενο βήμα

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Τα σκουπίδια στην πόρτα του γείτονα. Αυτό είναι η συνισταμένη όλων των συγκρουόμενων προτάσεων που παρέλασαν στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., με πρώτο θέμα το προσφυγικό. Όπου σκουπίδια είναι τα εκατομμύρια των προσφύγων και μεταναστών που συρρέουν στο κατώφλι της Ε.Ε. από Ασία και Αφρική. 

Μπορεί ο Ιταλός πρωθυπουργός Πάολο Κόντε να συγκέντρωσε πάνω του πυρά και βλέμματα με την απειλή βέτο, ωστόσο η στάση του ήταν απλώς μια ακραία εκδοχή των «λύσεων» που προβλήθηκαν από σχεδόν όλες τις χώρες και συντέθηκαν στην τελική απόφαση. Άλλωστε, στην ουσία η Σύνοδος των 28 είχε ως αντικείμενο όχι το ενδεχόμενο ιταλικό βέτο, αλλά ένα αυθεντικά γερμανικό βέτο: αυτό του κυβερνητικού εταίρου της Μέρκελ CSU της Βαυαρίας που απείλησε με κατάρρευση τον κυβερνητικό της συνασπισμό, απαιτώντας κλείσιμο των εσωτερικών συνόρων της Ε.Ε. και ουσιαστική κατάργηση της Σένγκεν.

Εθνολαϊκισμός οτιδήποτε αμφισβητεί τον ευρωδεσποτισμό

του Δημήτρη Μπελαντή

Τι είναι ο «εθνολαϊκισμός»; Υπάρχει αυτό το πράγμα;

Κατά πρώτον, η έννοια του εθνολαϊκισμού αποτελεί μια αρνητική και πολεμική έννοια, κάτι σαν την «τρομοκρατία». Είναι μια έννοια που αποδίδεις στον αντίπαλο, για να τον Απαξιώσεις και να τον δυσφημήσεις. Κανείς πολιτικός, καμία πολιτική δύναμη και κανένα κοινωνικό κίνημα, από όσο ξέρω, δεν αυτοπροσδιορίζεται ως εθνολαϊκιστικό ή έστω ως λαϊκιστικό.

Παρ’ όλα αυτά, πολιτικά κινήματα πολύ  διαφορετικά  μεταξύ  τους  χαρακτηρίζονται ότι συγκλίνουν στον εθνολαϊκισμό. Από τον ΣΥΡΙΖΑ της  αντιμνημονιακής  περιόδου  ως το Brexit, τον Τραμπ και τον Πούτιν. Ειδικά, στον ευρωπαϊκό χώρο και στον χώρο της Ε.Ε., ο κεντρικός φορέας που απονέμει τον προσδιορισμό αυτόν είναι το ιερατείο των Βρυξελλών, καθώς και το τεράστιο σύστημα πολιτικών και ιδεολογικών μηχανισμών, των οποίων το ιερατείο προΐσταται.

Ως «εθνολαϊκισμός» χαρακτηρίζονται όλες εκείνες οι δυνάμεις, οι οποίες, είτε με «αριστερό» είτε με «δεξιό» είτε με «ακροδεξιό» πρόσημο, αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία και τον ηγετικό παρεμβατικό ρόλο της Ε.Ε. στην εσωτερική πολιτική ζωή της χώρας τους. Αμφισβητούν την υπονόμευση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, την επιβολή της δημοσιονομικής πολιτικής της Ε.Ε. και στενότερα της ευρωζώνης και κατ’ επέκταση την υπονόμευση συνολικά της εσωτερικής κρατικής πολιτικής.

Το Ριζοσπαστικό ή Ολοκληρωτικό Κέντρο

Στον αντίποδα αυτών των αντιφατικών και πολύμορφων πολιτικών, οι υποστηρικτές της Ε.Ε. και των ευρύτατων παρεμβάσεών της στα εσωτερικά των χωρών, συγκροτούν ένα είδος ριζοσπαστικού ή καλύτερα ολοκληρωτικού Κέντρου. Αυτό απαρτίζεται από μια φιλελεύθερη και νεοφιλελεύθερη Κεντροδεξιά ή Δεξιά και από μια φιλελεύθερη ή νεοφιλελεύθερη Κεντροαριστερά και Αριστερά (πιο δόκιμος ο σύνθετος όρος που περιλαμβάνει την έννοια «κέντρο-»). 

Το Κέντρο αυτό διακρίνεται από ορισμένες συναινέσεις:

Ευρωσκεπτικιστική πλειοψηφία

 

Εσωτερικές και ευρωπαϊκές επιπτώσεις των ιταλικών εκλογών

του Κάρλο Φορμέντι*

Ενώ γράφεται τούτο το σημείωμα «παίζεται» το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης συνεργασίας ανάμεσα στο Κίνημα 5 Αστέρων και τη Λέγκα. Δεν είναι πλέον δεδομένη η συμφωνία που θεωρούνταν σίγουρη τις προηγούμενες μέρες, ενώ αυξάνονται οι πιθανότητες νέας προσφυγής στις κάλπες. Δεν έχω την πρόθεση να αναφερθώ εδώ στα εκλογικά μαγειρέματα, αλλά να τονίσω τις επιπτώσεις των πρόσφατων ιταλικών εκλογών στις πολιτικές ισορροπίες της Ιταλίας και της Ευρώπης.

Αν εξαιρέσουμε την περίπτωση της Ελλάδας, που έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά, είναι η πρώτη φορά που, σε μια από τις μεγάλες χώρες που συνίδρυσαν την Ε.Ε., το ποσοστό των ευρωσκεπτικιστών (αν όχι σαφώς αντιευρωπαϊστών) ψηφοφόρων ξεπερνάει το 50%. Η Γαλλία είχε πλησιάσει αυτό το ποσοστό την πρώτη μέρα των προεδρικών εκλογών, αν αθροίσουμε τις ψήφους του Ζαν-Λικ Μελανσόν και της Μαρίν Λεπέν. 

Αλλά, αθροίζοντας τις ψήφους του Κινήματος 5 Αστέρων και της Λέγκας, η Ιταλία ξεπέρασε αυτό το όριο. Μετά από τη νίκη του Τραμπ στις ΗΠΑ, το βρετανικό Brexit και την ήττα του Ρέντσι στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου 2016, στάλθηκε ένα νέο ισχυρό μήνυμα σχετικά με την αυξανόμενη  δυσαρέσκεια  των  λαϊκών μαζών απέναντι στις φιλελεύθερες ελίτ, στα κόμματα που τις εκπροσωπούν και στα ΜΜΕ που τις υποστηρίζουν.Όμως, δυστυχώς, η οργή αυτή δεν προσανατολίζεται προς ένα συνεκτικό αντικαπιταλιστικό πολιτικό σχέδιο.

Οι  λαϊκισμοί  της  αριστεράς  (Σάντερς, Κόρμπιν, Μελανσόν, Podemos) παραμένουν μειοψηφικοί, αν και έχουν σταθερή απήχηση. Φαίνεται πως οι λαϊκισμοί της δεξιάς μπορούν να εκμεταλλευθούν καλύτερα το πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε με το θάνατο της σοσιαλδημοκρατίας (η κηδεία του ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος/PD ήταν το τελευταίο επεισόδιο της  σειράς)  και  της  «ριζοσπαστικής»  αριστεράς (δες π.χ. το μίζερο 1,1% του Potere al Popolo). 

Ένας φανταστικός κίνδυνος

Αλλά οι λαϊκισμοί της δεξιάς δεν τρομάζουν τους ευρω-ολιγάρχες: ακόμη κι αν το Κίνημα 5 Αστέρων, που εγκατέλειψε τους αρχικούς ριζοσπαστικούς του στόχους (δεν μιλά πια για έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ, ούτε, πολύ περισσότερο, για έξοδο από το ΝΑΤΟ), και η Λέγκα, που εναντιώνεται στην Ε.Ε. μόνο για το μεταναστευτικό, κατάφερναν να σχηματίσουν κυβέρνηση, θα αναγκάζονταν σύντομα να απαρνηθούν στόχους όπως η τροποποίηση του νόμου για τις συντάξεις, η θεσμοθέτηση του ελάχιστου εισοδήματος για τους πολίτες, ή η αναθεώρηση των ευρωπαϊκών Συνθηκών.

Αυτό δεν εμποδίζει τα παραδοσιακά κόμματα, τα ΜΜΕ και τους ευρωγραφειοκράτες (καθώς και έναν Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας που είναι πειθήνιο όργανό τους) να τους επιτίθενται κινδυνολογώντας: όσο περισσότερο επικαλούνται έναν φανταστικό κίνδυνο, τόσο καλύτερα μπορούν να πείσουν τον κόσμο ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές.

Είναι πολύ άσχημο να βλέπεις να συντονίζονται μαζί τους και ορισμένοι φορείς της ιταλικής ριζοσπαστικής αριστεράς. Πριν λίγες μέρες, στη Μαδρίτη, κατά την παρουσίαση της ισπανικής έκδοσης ενός βιβλίου μου, οι φίλοι Podemos εξέφρασαν τον ενθουσιασμό τους για ένα πιθανό ιταλικό «πείραμα» – θεωρώντας το σαν ευκαιρία για να πιέσουν μια πιθανή κυβέρνηση της Λέγκας και του Κινήματος των 5 Αστέρων να εφαρμόσει τις προγραμματικές θέσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των υποτελών τάξεων, και να προετοιμάσουν το έδαφος για μια ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής κρίσης. 

Αντίθετα, επιστρέφοντας στην Ιταλία, δυστυχώς άκουσα τις ανοησίες ορισμένων συντρόφων που, επισείοντας μια υποτιθέμενη «φασιστική απειλή», καλούν σε μετωπική συμμαχία για την υπεράσπιση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας(!;).

* Ο Κάρλο Φορμέντι είναι Ιταλός συγγραφέας,

αναλυτής και δημοσιογράφος, με μακρόχρονη

συμμετοχή στο αριστερό κίνημα της Ιταλίας.

Πέρυσι πήρε μέρος στο Resistance Festival.

Έγραψε το παρόν κείμενο για το Δρόμο στις 15

Μαΐου. Οι τίτλοι είναι της Σύνταξης

ΠΗΓΗ : δρόμος της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, φύλλο 409,26/5/2018

Στρεβλή εικόνα

Στρεβλή εικόνα για τις εκλογές στο Ιράκ

Eλάχιστα πράγματα γράφτηκαν στα ελληνικά έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ για τις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν στο Ιράκ το προηγούμενο Σάββατο 12 Μαΐου. κι αυτά τα ελάχιστα ήταν στην πλειοψηφία τους αντιγραφή όσων πρόβαλαν τα διεθνή ΜΜΕ – δηλαδή τη «νίκη του συνασπισμού Σαϊρούν» (Συμμαχία Επαναστατών για Μεταρρύθμιση).

Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτή η μισή αλήθεια αναπαράχθηκε όχι μόνο από συστημικά ΜΜΕ (τα οποία τόνιζαν ότι πρόκειται για σιιτική κατά βάση δύναμη, που όμως στρέφεται κατά του Ιράν...), αλλά και από αριστερά – που πρόβαλαν τη συμμετοχή του Ιρακινού Κ.Κ. σε αυτή τη συμμαχία. «και πού είναι το πρόβλημα;», θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς. 

Ακόμη κι αν ξεχάσουμε ότι το Ιρακινό Κ.Κ. συνεργάστηκε από την πρώτη στιγμή με την αμερικανική κατοχή (μεταξύ άλλων, οι ήΠΑ φρόντισαν να κυκλοφορεί η εφημερίδα του...), γεγονός που αποσιωπείται, είναι εντυπωσιακό πώς ανακηρύσσεται νικητής των εκλογών μια συμμαχία που έβγαλε μόλις 56 έδρες σε σύνολο 329. 

Είναι τόσο μεγάλο το άγχος της Δύσης να απαλλαγεί από τη φιλοϊρανική στάση της ιρακινής κυβέρνησης, ώστε ξεχνούν να αναφέρουν τα συνολικά αποτελέσματα. και ταυτόχρονα άνθρωποι καλής θέλησης παρασύρονται από τη συμμετοχή ενός αμφιλεγόμενου κομμουνιστικού κόμματος στη «νικηφόρα» συμμαχία... 

Η μανέστρα

του Σωκράτη Μαντζουράνη

(εφημ. Δρόμος της Αριστεράς)

Κοντά στο μπακάλικο μας στη Μυτιλήνη στο «μπας-φανάρι», υπήρχαν δυο μαγέρικα.

Του Τρουμπούνη προς τη μεριά της Ερμού και του Κουκούλη, απέναντι από το στενάκι του «μπαλουχανά»

Όταν δούλευα στο μαγαζί και ήθελα κάτι για δεκατιανό, ο πατέρας μου μ’ άφηνε να πηγαίνω σε όποιο μαγέρικο από τα δυο ήθελα, με μια απαράβατη προϋπόθεση:

Να τρώω μόνο, ολίγη μανέστρα.

Ήταν το πιο φτηνό πιάτο και σου έκοβε τη λιγούρα.

Μπούκωνες.

-Άντε, πήγαινε όπου θες, μου έλεγε χαμογελώντας πονηρά ο πατέρας μου.

Το «όπου θες», ήταν πότε στον έναν, πότε στον άλλον.

Με λίγη μυζήθρα τη μια, με λίγο κασέρι την άλλη, πότε με σάλτσα από κοκκινιστό στον έναν, πότε με ζουμί από τα σουτζουκάκια, στον άλλον.

Πάντα όμως, η μανέστρα, μανέστρα.

Σταθερά.

Έτσι, που κόντευα να πιστέψω πως το μόνο φαγητό στα μαγέρικα, ήταν η μανέστρα

Ας (ξανα) μιλήσουμε για πραγματικά fake news.

Η κοροϊδία σε αριθμούς

Είναι δεδομένο ότι η πολιτική των επιδομάτων και των έκτακτων παροχών κάθε είδους, δεν συνιστά πολιτική διεξόδου. Δεν πρόκειται όμως μόνο για αυτό. Η εικόνα που προσπαθεί η κυβέρνηση να πλασάρει, ότι βοηθά όσο μπορεί έστω τους πιο αδύναμους με κάποια επιδοματική πολιτική, είναι μια ακόμα μαγική εικόνα που επιχειρεί να συσκοτίσει την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, εφαρμόζει μια πολιτική περεταίρω περικοπών, που έρχονται να προστεθούν σε όσες έχουν ήδη γίνει. Ορισμένοι μόνο αριθμοί αρκούν για να το δείξουν.

Μέρισμα στα νησιά

Το έκτατο μέρισμα που θα καταβληθεί μέχρι το τέλος του έτους στους κατοίκους 27 νησιών, υποτίθεται για να εξισορροπηθεί η αύξηση του ΦπΑ, έχει κόστος 25 εκατ. ευρώ. Από την άλλη, η κατάργηση (από την 1η Ιανουαρίου) των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά έχει προβληθεί ως μέτρο που θα αποφέρει πολλαπλάσια έσοδα που φυσικά θα πάνε στον τρύπιο κουβά του χρέους. 

Ενδεικτικά, το ΔΝΤ προέβλεπε ότι το νέο καθεστώς θα αποφέρει 130 εκατομμύρια ευρώ. Βέβαια, νησιωτικοί φορείς ισχυρίζονται ότι δεν θα μαζευτούν ποτέ αυτά τα χρήματα, αφού θα μειωθεί η οικονομική δραστηριότητα. Η καταστροφή πάντως θα έχει συντελεστεί για τα νησιά. Φυσικά, η αύξηση του ΦΠΑ θα έχει ισχύ διαρκείας, ενώ το επίδομα των 25 εκατομμυρίων θα δοθεί εφάπαξ...

Επίδομα σε άνεργους νέους

Το έκτακτο «Επίδομα Νεανικής Αλληλεγγύης» θα δοθεί σε περίπου 55.000 άτομα και για τη χορήγησή του έχουν δεσμευθεί περίπου 20 εκατ. ευρώ. Χαράς ευαγγέλια, λοιπόν, για τους νέους ανθρώπους... Όχι ακριβώς, αφού το επίδομα είναι περίπου όσο ένα επίδομα ανεργίας, θα δοθεί όμως κι αυτό «μια κι έξω» σε άνεργους που για να επιβιώσουν θα χρειάζονταν τουλάχιστον το μηνιαίο επίδομα. Σύμφωνα, όμως, με τελευταία στοιχεία, από τους 947.907 εγγεγραμμένους ανέργους στα μητρώα του ΟΑΕΔ τον Οκτώβρη του 2017, επίδομα ανεργίας έλαβαν 97.268 άτομα. Δηλαδή μόνο το 10 % του συνόλου των εγγεγραμμένων ανέργων.

Η κυβέρνηση λοιπόν, παρουσιάζει σαν κοινωνική πολιτική ότι δίνει εκτάκτως, για έναν από τους 12 μήνες, ένα επίδομα σε 55.000 από τους 850.000 που είναι άνεργοι αλλά δεν λαμβάνουν επίδομα ανεργίας.

Για να καταλάβουμε τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα,δύο ακόμα στοιχεία: Για το 2018 η κυβέρνηση προϋπολογίζει ότι ο ΟΑΕΔ θα έχει πλεόνασμα 586 εκατ. ευρώ. Το δε κονδύλι για τους ανέργους από 1,7 δισ. ευρώ το 2012 μειώνεται κάθε χρόνο και έφτασε στα 975 εκατ. ευρώ φέτος, δηλαδή περίπου στα μισά.

Κοινωνικό μέρισμα

Ο Αλ. Τσίπρας είπε ότι το κοινωνικό μέρισμα που δίνει η κυβέρνηση είναι 1,4 δισ. Από μόνο του αυτό, όπως έχουν ήδη επισημάνει πολλοί, είναι ένα ψέμα,αφού από αυτά, μόνο τα μισά αφορούν στην έκτατη ενίσχυση. Τα υπόλοιπα είναι άσχετα ποσά (χρωστούμενα σε συνταξιούχους και ενίσχυση της ΔΕΗ) που η κυβέρνηση έπρεπε έτσι κι αλλιώς να δώσει. Μιλάμε, λοιπόν, για 720 εκατομμύρια έκτακτης ενίσχυσης που, αν θυμηθούμε τον αμέσως προηγούμενο αριθμό, είναι ποσό ίσο με αυτό που έχει περικοπεί τα τελευταία χρόνια μόνο από το ετήσιο κονδύλι για τους ανέργους.

Μείωση δαπανών

Ποια, όμως, είναι η μείωση των κοινωνικών δαπανών το 2018; Η συνολική μείωση είναι 1,6 δισ. ευρώ. Θα προέλθει κυρίως από τις μειώσεις των συντάξεων με τρεις τρόπους (κατάργηση εναπομείναντος ΕΚΑΣ, μειωμένες αποδοχές στους νέους συνταξιούχους κατά 20 έως 30% και «επανυπολογισμός» Κατρούγκαλου).

Για να καταλάβουμε την κοροϊδία, μόνο και μόνο η κατάργηση του ΕΚΑΣ θα φέρει 808 εκατομμύρια ευρώ το 2018...

Επίδομα θέρμανσης

Πριν από τρία χρόνια, το επίδομα θέρμανσης ήταν 206 εκατ. ευρώ, στη συνέχεια με «αριστερή διακυβέρνηση» έγινε περίπου 185 εκατ. ευρώ και μετά 112 εκατ. ευρώ. Το 2018, το κονδύλι θα περιοριστεί κι άλλο για να φτάσει τελικά στα 55-65 εκατ. ευρώ. Σύμφωνα με τελευταία στοιχεία μάλιστα, οι παραγγελίες πετρελαίου θέρμανσης έχουν μειωθεί περίπου 20% σε σχέση με πέρσι, αφού το επίδομα όχι μόνο δίνεται σε λιγότερους αλλά και πιο καθυστερημένα από ό,τι παλιότερα.

Και λοταρία...

Για να καταλάβουμε τη σχέση που έχουν οι αριθμοί που ακούμε, 150 εκατομμύρια ευρώ, όπως είπαμε, μειώθηκε μόνο το επίδομα θέρμανσης, αλλά η κυβέρνηση έδωσε ήδη 1 εκατομμύριο ευρώ στους τυχερούς της πρώτης φορο-λοταρίας, ενώ έρχεται και η δεύτερη (και μεγαλύτερη) κλήρωση αυτή την Κυριακή 24 Δεκεμβρίου. Σε αυτήν, 9.000 άτομα θα κερδίσουν από ένα χιλιάρικο. Άλλα 9 εκατ. ευρώ,λοιπόν, θα μοιραστούν και συνολικά 10 εκατομμύρια σε 10.000 υπερτυχερούς! πραγματικά μεγαλεία ζούμε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενη στην τέχνη της εξαπάτησης.

ΠΗΓΗ : δρόμος της Αριστεράς,23/12/2017

Το ελληνικό πείραμα μοντέλο για τη «νέα Ευρωζώνη»

Μια αποκωδικοποίηση των προτάσεων της Κομισιόν για εμβάθυνση της νομισματικής ένωσης 

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Τώρα που ο καιρός είναι καλός είναι  η καλύτερη στιγμή για να φτιάξουμε  την οροφή».

 Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η ατάκα με την οποία η Κομισιόν απέδωσε  τη  συγκυρία  της  πρότασής  της  για  τον οδικό χάρτη εμβάθυνσης της Ευρωζώνης είναι πολύ πιτυχημένη. Τώρα, γιατί «ο καιρός  είναι καλός» στην Ευρωζώνη σηκώνει συζήτηση.

Ο Γιούνκερ χρησιμοποιεί συχνά τελευταία τη  φράση και θεωρητικώς εννοεί ότι ολόκληρη η νομισματική ένωση βρίσκεται σε ισχυρή ανάπτυξη, με την Ελλάδα τελευταία να συμπληρώνει  το παζλ. Ο πρόεδρος της Κομισιόν, όμως, ίσως υπονοεί ότι η υπέρβαση της κρίσης δεν είναι κάτι οριστικό, και γι’ αυτό χρειάζεται επίσπευση των θεσμικών αλλαγών που θα ενισχύσουν το  ανοσοποιητικό  σύστημα  της  Ευρωζώνης. 

Λογικός  συλλογισμός,  αν  υπολογίσει  κανείς  ότι  η  ανάκαμψη  για  την  οποία  επαίρεται  η  ηγεσία  της  Ε.Ε.  θα  ήταν  ισχνή  χωρίς  τα  1,5  τρισ. ευρώ της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.

Ίσως, από την άλλη πλευρά, η αλληγορία του «καλού καιρού» υπονοεί κάτι διαφορετικό: τοκενό ηγεμονίας στην Ε.Ε. που έχει προκαλέσει η εκκρεμότητα σχηματισμού κυβέρνησης στοΒερολίνο. Η αδύναμη και εξαρτώμενη από τις διαπραγματεύσεις με το SPD Άνγκελα Μέρκελ  ίσως αποδειχθεί πιο δεκτική στις αλλαγές που προτείνει η Κομισιόν στην Ευρωζώνη, ενσωματώνοντας το μεγαλύτερο μέρος των προτάσεων Μακρόν. Αν ο υπολογισμός είναι σωστός θα αποδεχθεί στην επικείμενη σύνοδο της Ε.Ε. την ερχόμενη εβδομάδα όπου το σχέδιο «νέα Ευρωζώνη» θα μπει στο τραπέζι.

Πανευρωπαϊκό μνημόνιο  σε πέντε άξονες

Σε  τι  συνίσταται  αυτό  το  σχέδιο;  Με  βάση  τις  ανακοινώσεις  της  Κομισιόν  ,  στις  οποίες  επιχειρείται ένας συμβιβασμός ανάμεσα στις  «προωθημένες» γαλλικές προτάσεις και στον γερμανικό σκεπτικισμό, ο οδικός χάρτης εμβάθυνσης της Ευρωζώνης περιλαμβάνει τα εξής: 

1

Τη μετεξέλιξη του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (EMF) μέχρι τα μέσα του 2019, δηλαδή μέχρι τις επόμενες ευρωεκλογές. ΤοEMF θα κάνει περίπου τη δουλειά του ESM, δηλαδή  χρηματοδοτική  στήριξη  κρατών  που έχουν  προβλήματα  πρόσβασης  στις  αγορές  κρατικών ομολόγων, αλλά θα λειτουργεί καιως  έσχατος  δανειστής  προβληματικών  τραπεζών  σε  περίπτωση  που  το  Ενιαίο  Ταμείο 

Εξυγίανσης  που  έχει  συγκροτηθεί  υπό  την  εποπτεία της ΕΚΤ αδυνατεί να βοηθήσει.

Το EMF θα ενταχθεί στις Συνθήκες της Ε.Ε.(αν και  η  Γερμανία  το  θέλει  «ανεξάρτητο»),  θα λογοδοτεί στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά ταυτόχρονα- προφανώς για να καμφθούν γερμανικές αντιρρήσεις- «θα σεβαστεί τον ρόλο των εθνικών κοινοβουλίων».

 Πράγμα που σημαίνει  ότι  καμιά  βοήθεια  δεν  εκταμιεύεται  αν  δεν  δώσει το πράσινο φως η Bundestag και άλλα βορειοευρωπαϊκά κοινοβούλια.

Επιπλέον, οι αποφάσεις του θα λαμβάνονται ομόφωνα πλην επειγουσών  καταστάσεων  για  τις  οποίες  θα αρκεί  πλειοψηφία  85%,  όπως  ισχύει  σήμερα  για τον ESM.

Αρα, η Γερμανία και η Γαλλία,που διαθέτουν πάνω από το 15% των ψήφων στο EMF-ESM βάσει της κλείδας συμμετοχής τους (τα χρήματα που εισφέρουν), διατηρούν  βέτο στις αποφάσεις. 

2

Την  ένταξη  στις  Συνθήκες  της  Ε.Ε.  των  βασικών διατάξεων του λεγόμενο «Δημοσιονομικού Συμφώνου», που είχε εγκριθεί το  2012 ως «διακυβερνητική συνθήκη», δηλαδήεκτός νομικού πλαισίου της Ε.Ε. Πρόκειται για  τους κανόνες των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» που προωθήθηκαν στην κορύφωση της ελληνικής κρίσης και με την Ελλάδα πεδίο πρώτης εφαρμογής μέσω των Μνημονίων.

Επιβάλλουν μηδενικό έλλειμμα ή πλεόνασμα, υποχρέωση μείωσης του χρέους κατά 5% κάθε  χρόνο σε χώρες με χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ, «αυτόματα» διαρθρωτικά μέτρα σε περίπτωση απόκλισης και πρόστιμα σε περίπτωση μη συμμόρφωσης. Είναι η επιτομή της συνταγματοποιημένης λιτότητας που διορθώνει προς το χειρότερο το Σύμφωνο Σταθερότητας, κάνοντάς το να φαίνεται... σχεδόν συμπαθές.

3

Τη θέσπιση νέων «δημοσιονομικών μέσων  για  τη  σταθερότητα  της  Ευρωζώνης  στο πλαίσιο της Ε.Ε.» Πρόκειται για έναν τεχνοκρατικό ευφημισμό για την καθιέρωση Μνημονίων ελληνικού τύπου σε κάθε κράτος της  Ε.Ε., αλλά με την ευρωπαϊκή «νομιμοποίηση»που  δεν  είχαν  τα  Μνημόνια,  καθ’  ομολογία  πλέον  όλης  της  ευρωπαϊκής  πολιτικής  ελίτ. 

Τα κράτη θα δεσμεύονται σε «εθνικά σχέδια μεταρρυθμίσεων», η Κομισιόν θα προσφέρει «τεχνική υποστήριξη» για την υλοποίησή τους  (κάτι μεταξύ τρόικας και task force), η υλοποίηση θα αξιολογείται με εκθέσεις προόδου (λέγε «αξιολόγηση»), ενώ ανάλογα με τις επιδόσεις τους θα έχουν πρόσβαση σε μέρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων (αποθεματικό) για την οικονομική στήριξη των «μεταρρυθμίσεων». 

 Ένας ανάλογος μηχανισμός δέσμευσης σε «μνημόνια μεταρρυθμίσεων» προβλέπεται για τα κράτη υπό ένταξη στο ευρώ.

4

Τη   δημιουργία   «μηχανισμού   σταθεροποίησης  για  τη  διατήρηση  των  επιπέδων των  επενδύσεων  σε  περιπτώσεις  μεγάλων ασύμμετρων κλυδωνισμών». Πίσω απ’ αυτήτη  γριφώδη  διατύπωση  κρύβεται  το  φιάσκο  των Μνημονίων στην Ελλάδα, με τα οποία ηυποτιθέμενη  «χημειοθεραπεία»  προκάλεσε  ραγδαία επέκταση του καρκίνου και πρωτοφανή ύφεση που διέψευσε κάθε εκτίμηση των «θεραπόντων ιατρών». 

Η Κομισιόν επιχειρείνα συμβιβάσει διάφορες προτάσεις, όπως η ιταλική για Ευρωπαϊκό Ταμείο Αντασφάλισης Ανεργίας, η γαλλική για Ευρωπαϊκό Σύστημα  Προστασίας Επενδύσεων και προϋπολογισμότης Ευρωζώνης και η γερμανική για ένα «αποθεματικό απρόβλεπτων περιστάσεων», με δέσμευση  κεφαλαίων  από  τα  κράτη  μέλη  που  θα  εκταμιεύονται  όταν  προκύπτει  θέμα.  Το  τελευταίο είναι η γερμανική απάντηση στον περίφημο  «ηθικό  κίνδυνο»  της  μεταβίβασης  πόρων από τη μια χώρα στην άλλη. 

Η  Κομισιόν  επιχειρεί  να  συνθέσει  αυτές  τις  προτάσεις  αυτές  σε  έναν  μηχανισμό  στήριξης  των  επενδύσεων  και  αποτροπής  βαθιάς  ύφεσης στον οποίο θα εισφέρει ο κοινοτικόςπροϋπολογισμός με ένα μικρό ποσό αλλά και με δάνεια, το EMF επίσης με δάνεια «υπό τηνεγγύηση του προϋπολογισμού της Ε.Ε.» και τα κράτη με «εθελοντικές συνεισφορές». Όμως,η  προσφυγή  ενός  κράτος  στον  «σταθεροποιητικό μηχανισμό» θα προϋποθέτει δέσμευση «σε υγιείς πολιτικές». Εδώ δεν περιγράφεται μόνο  η  πρακτική  των  μνημονίων,  αλλά  στο 

όνομα του «ηθικού κινδύνου» αναπαράγεται ο  σχιζοειδής  κανόνας  της  ΕΚΤ  να  εξαιρέσει από  τους  ποταμούς  ρευστότητας  χώρες  που  την είχαν περισσότερη ανάγκη. Πρακτικά μόνο την Ελλάδα.

5

Τη θέσπιση Ευρωπαίου υπουργού Οικονομίας  και Οικονομικών, κατά τη γαλλική πρόταση, ο οποίος θα έχει ταυτόχρονα τις θέσεις του Αντιπροέδρου της Κομισιόν και του προέδρου του Eurogroup. Ο δαιμόνιος Γιούνκερ υποθέτει ότι βρήκε τον ιδεώδη τρόπο να διεμβολίσει τη γερμανική στρατηγική αποδυνάμωσης της Κομισιόν στη διακυβέρνηση της Ευρωζώνης και διατήρησης του ανεξέλεγκτου Eurogroup. Ο υπουργός- Επίτροπος- πρόεδρος του Eurogroup  θα σηκώσει το βάρος της τυπικής λογοδοσίαςστο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά για το ίδιο το πανίσχυρο Eurogroup πουθενά δεν αναφέρεταιότι θα υπερβεί τον «άτυπο» χαρακτήρα του και θα νομιμοποιηθεί ως θεσμικό όργανο της Ε.Ε.

Μ’ αυτή τη λαθροχειρία επιχειρείται να διασωθεί η γαλλογερμανική συναίνεση ως πυρήναςτης Ευρωζώνης, και ταυτόχρονα να διατηρήσει τον επιτελικό της ρόλο η νομενκλατούρα τηςΚομισιόν.

Αβέβαιος ο συμβιβασμός

Η προσεκτική  ανάγνωση  της  πρότασης  αποκαλύπτει ότι η «νέα Ευρωζώνη» επιχειρείται να οικοδομηθεί εν μέρει με τα ράκη του ελληνικού πειράματος. Ολόκληρη η νομισματική ένωση  φασκιώνεται σ’ έναν μνημονιακό ζουρλομανδύα. η ήδη περίπλοκη αρχιτεκτονική της περιπλέκεται κι άλλο, προκειμένου να διατηρηθούν τα σημερινά  κέντρα  εξουσίας  και  να  μη  θιγούν  κατοχυρωμένα «δικαιώματα» ηγεμονίας, γερμανικά και όχι μόνο. Και πάλι, η πιθανότητα να γίνει αποδεκτό αυτό το συμβιβαστικό πλαίσιο χωρίς αντιρρήσεις, ενστάσεις και ανταγωνισμούς είναι μικρή.  Στην  επικείμενη  σύνοδο  κορυφής  της  Ε.Ε. θα δούμε πάλι τις ομαδοποιήσεις «νοτίων», «βορείων» και λοιπών. Το γεγονός ότι η γερμανική  ηγεσία  είναι  αποδυναμωμένη  φαντάζει σε  κάποιους  ως  «ευκαιρία»,  αλλά  μπορεί  να  αποδεχθεί τροχοπέδη στις αποφάσεις. 

[--->]