ΝΑΤΟ και ΑΖΟV έριξαν την Ουκρανία

 

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Για να καταλάβει κανείς πώς εμπλέκεται η Ρωσία πρέπει να ξεκινήσει από ένα πολύ πραγματικό γεγονός το οποίο δεν μπορεί να αγνοείται. Η Ρωσία δεν έχει ανάγκη εδαφών. Συνηγορεί σ’ αυτό το εμβαδόν της. Για να έχουμε μία απτή αίσθηση των μεγεθών βοηθάει να γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα έχει επιφάνεια 130.000 Km2 (τετραγωνικά χιλιόμετρα). Η Ουκρανία έχει 600.000 Km2. Η Κριμαία έχει 27.000 Km2 και το επίμαχο Ντονμπάς έχει 50.000 Km2 (περίπου δυόμιση φορές η Πελοπόννησος). Η Ρωσία έχει 17.000.000 Km2! Άρα πρέπει αλλού να αναζητήσουμε τα αίτια της εμπλοκής της.Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Δύο είναι τα κύρια ζητήματα: Η αποτροπή ένταξης της Ουκρανίας στην εχθρική συμμαχία του ΝΑΤΟ και η προστασία της πελώριας ρώσικης μειονότητας που ζει κυρίως στο νότιο και ανατολικό τμήμα της χώρας.Η Ουκρανία, πριν διαχωριστούν η Κριμαία και τμήματα του Ντονμπάς, είχε υπηκόους της οκτώ εκατομμύρια Ρώσους. Αυτή είναι μια υπερμεγέθης μειονότητα. Κι όμως, η Ουκρανία μετά το 2014 δεν τη θεωρεί αυτόχθονη εθνική μειονότητα, κι αυτό επισφραγίστηκε με το νόμο «Για τους ιθαγενείς λαούς της Ουκρανίας», το 2021. Οκτώ εκατομμύρια Ρώσοι,το 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας δεν μπορεί να μην λογίζεται ως αυτόχθονη μειονότητα και μάλιστα όταν είναι τόσο παλιά και τόσο μεγάλη! Οι δε μη-Ρώσοι που έχουν ως μητρική γλώσσα τα ρωσικά, είναι επίσης αρκετά εκατομμύρια. 

Αυτοί, λοιπόν,Ρώσοι της Ουκρανίας και άλλοι ρωσόφωνοι, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, συνολικά ένας πληθυσμός άνω των δώδεκα εκατομμυρίων πολιτών, βρέθηκαν εξ αιτίας των διακρίσεων που εφαρμόζει η ουκρανική κυβέρνηση σε δυσμενέστερη θέση από τους Ουκρανούς και ουκρανόφωνους πολίτες. 

Λόγω καταγωγής και ρωσοφωνίας χειροτέρευαν οι συνθήκες και οι όροι ζωής τους.Ενώ μέχρι το 2004, δεν είχε τεθεί, πέραν από κάτι περιθωριακές ομάδες, θέμα διαχωρισμού της ρωσικής από την ουκρανική ταυτότητα, των Ρώσων από τους Ουκρανούς, από το 2014 και μετά, αυτή η διάκριση έγινε το κεντρικό ζητούμενο της επίσημης πολιτικής και, όσο κι αν φαίνεται παράταιρο, συνδέεται αμεσότατα με τη διαδικασία ένταξης στο ΝΑΤΟ. Γιατί, για να προχωρήσει η ένταξη στο ΝΑΤΟ μία από τις προϋποθέσεις που έθεταν οι Αμερικάνοι και ορισμένοι Ευρωπαίοι,Πολωνοί, Λιθουανοί κ.ά., ήταν η καλλιέργεια με κάθε μέσο και τρόπο της εχθρότητας και της απομάκρυνσης από τη Ρωσία.

Αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο και δεν ήθελαν να γίνει με ήπιες μεθόδους. Εκκαθαρίσεις Κατή την ανακήρυξή τους, ως ανεξάρτητα κράτη, η Ρωσία και η Ουκρανία κληρονομούσαν ένα από τα θετικά κατάλοιπα της Σοβιετικής Ένωσης που ήταν η ειρηνική συνύπαρξη εκατοντάδων εθνικών μειονοτήτων. Ήταν δύο από τα τρία κράτη σε όλη την Ευρώπη που δεν είχαν εκκαθαριστεί εθνικά.Η Ρωσία έχει διακόσιες εθνικές μειονότητες, η Ουκρανία εκατόν είκοσι, από τη μεγαλύτερη αριθμητικά ως τη μικρότερη. 

Η Τρίτη χώρα επί ευρωπαϊκού εδάφους με πολυεθνικό πληθυσμό ήταν η Γιουγκοσλαβία την οποία διέλυσαν οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι λοιποί πολιτισμένοι Δυτικοί. Την βομβάρδισαν και από πολυεθνική την διαμέλισαν σε αμιγώς εθνικά ή θρησκευτικά κράτη. 

Κι έτσι, από τα μεγάλα πολυεθνικά κράτη, απέμειναν η Ρωσία και η Ουκρανία.Μετά τη Γιουγκοσλαβία, οι Δυτικοί μεθόδευσαν το ίδιο σενάριο για την Ουκρανία. Και εάν τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν και η Ουκρανία διασπαστεί οριστικά σε δυτικό και νοτιοανατολικό κράτος, θα είναι κι αυτή ένα πρώην πολυεθνικό κράτος. Ό,τι ακριβώς επιθυμούν οι Δυτικοί. Ένα μονοεθνικό κράτος εχθρικό προς τη Ρωσία. 

Προσωπικά, από τους χιλιάδες πολίτες που έχω γνωρίσει στα 47 ταξίδια που έχω κάνει στην Ουκρανία, οι περισσότεροι είναι από μικτές οικογένειες∙ ο πατέρας είναι Ρώσος, η μητέρα Ουκρανή ή ο πατέρας Ουκρανός και η μητέρα Ρωσίδα. Το ίδιο και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.Σχεδόν σε κάθε οικογένεια, ιδίως ανατολικά του Δνείπερου, στο Ντονμπάς, την Κριμαία, αλλά και την Οδησσό, υπάρχουν ρίζες από περισσότερες από μία εθνότητες. Είναι ομόδοξοι, δηλαδή Χριστιανοί Ορθόδοξοι στην συντριπτική τους πλειονότητα -όσοι είναι θρησκευόμενοι, μιλούν τις ίδιες γλώσσες, ρωσικά και ουκρανικά, είναι όλοι δίγλωσσοι,και ζουν σ’ αυτές τις περιοχές από πάρα πολλές γενιές. Έχουν την ίδια γραφή, έχουν κάνει τους ίδιους από κοινού πολέμους και έχουν μοιραστεί τα θύματα και τις καταστροφές από τους ξένους εισβολείς, αποικιοκράτες και φασίστες. Και στα σχολεία,από παιδιά, μαθαίνουν τα ποιήματα και του Ταράς Σεβτσένκο που είναι ο εθνικός ποιητής των Ουκρανών και του Πούσκιν που είναι ο εθνικός ποιητής των Ρώσων.

Ό,τι και να λένε οι Ουκρανοί εθνικιστές και οι όψιμοι υποστηρικτές τους στη Δύση, αυτή ήταν η πραγματικότητα στην Ουκρανία τουλάχιστον μέχρι το 2014. Κι όταν τελικά επικράτησαν οι δυνάμεις του σκότους που επιδίωκαν βίαια τον εσωτερικό διχασμό, οι σχέσεις των Ουκρανών με τους Ρώσους άρχισαν να δηλητηριάζονται.

ΡΩΣΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Αυτά τα οκτώ χρόνια, στην ανατολική Ουκρανία, οι διαμαρτυρίες των Ρώσων αντιμετωπίστηκαν περιφρονητικά με τανκς, αεροπλάνα και πυροβολικό. Η διάσπαση χωρίς επιστροφή είχε δρομολογηθεί.Και η χλιαρή τότε αντίδραση της Ρωσίας έδωσε λαβή για παρερμηνείες στην ουκρανική πλευρά,ότι μπορεί επ’ άπειρον να πολιορκεί ένα μέρος των υπηκόων της και να αυξάνει τη δυσφορία του ρώσικου και ρωσόφωνου πληθυσμού αγνοώντας αφενός τα δικαιώματά του και αφετέρου την υποχρέωση της Ρωσίας να υπερασπιστεί τη ρώσικη μειονότητα. 

Με την πάροδο του χρόνου,υπό την πιεστική και ταυτόχρονα παραπλανητική ενθάρρυνση της Δύσης, οι ουκρανικές κυβερνήσεις απομακρύνθηκαν από τη συμφωνία του Μινσκ που έθετε ένα διεθνές πλαίσιο διαχείρισης της κατάστασης και δυσχέραναν με μέτρα, νόμους και πρακτικές όλο και περισσότερο τη συνύπαρξη Ουκρανών και Ρώσων στην ουκρανική επικράτεια.

Γι' αυτό, αν στο πρόβλημα της προστασίας της ρωσικής μειονότητας που γινόταν με την πάροδο του χρόνου πιο δισεπίλυτο για τη Ρωσία, προσθέσεις και την επμονη και αδιάλλακτη θέση των Ουκρανών εθνικιστών για ένταξη στο ΝΑΤΟ, από τη ρωσική σκοπιά το πρόβλημα δεν είναι η σημερινή επέμβαση της Ρωσίας, αλλά ότι δεν έγινε νωρίτερα για να προστατευτεί η ρώσικη μειονότητα από  την ουκρανική επιθετικότητα στη διάρκεια των οκτώ τελευταίων ετών και να εμποδιστεί έγκαιρα η μετατροπή της Ουκρανίας σε προωθημένη βάση του ΝΑΤΟ.

Σε μια συζήτηση, όσον αφορά τη νομιμότητα και την αναγκαιότητα αυτής της επέμβασης, Έλληνες από το Ντονιέτσκ με ρώτησαν τι θα έκανε η Ελλάδα σε περίπτωση που οι Αλβανοί έκαναν πογκρόμ στη Νότια Αλβανία και χτυπούσαν την ελληνική μειονότητα στη Χιμάρα και τη Δρόπολη ή αν η Τουρκία εγκαθιστούσε πυραυλικά συστήματα στη Βουλγαρία στραμμένα κατά της Ελλάδας.Βέβαια, απέφυγα να τους απαντήσω, γιατί σκεφτόμουν ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις θα έκαναν ότι τους υποδείκνυε το ΝΑΤΟ!

ΟΥΚΡΑΝΟΠΟΙΗΣΗ

Οι Ρώσοι της Ουκρανίας και πολλοί από τους ρωσόφωνους άρχισαν μετά το 2014 να αισθάνονται ολοένα και πιο ασφυκτικά. Πρώτον, επενέβη ο στρατός επειδή υπήρξε αναστάτωση και αναταραχή στην Ανατολική Ουκρανία όταν ανατράπηκε ο Πρόεδρος Γιανουκόβιτς. Ο Γιανουκόβιτς, ενώ εκλέχτηκε στο σύνολο της χώρας με ποσοστό 49,8%, ειδικά στην Ανατολική Ουκρανία, απ’όπου κατάγεται, οι ψήφοι του ξεπερνούσαν το 70%! Όταν λοιπόν ανατράπηκε με το πραξικόπημα του 2014, ήταν αναμενόμενο οι πολίτες του Ντονμπάς να εξεγερθούν, γιατί αισθάνθηκαν ότι όχι μόνο καθαιρέθηκε παράνομα ένας Πρόεδρος από τα μέρη τους, αλλά τους αφαιρέθηκε το δικαίωμα να έχουν πολιτικό λόγο, να εκφράζονται και να συμμετέχουν στο κράτος που είναι η πατρίδα τους.

Και τα δύο μεγαλύτερα κόμματα που τους εκπροσωπούσαν είχαν κιόλας τεθεί εκτός νόμου. Αντιδράσανε σ’ αυτό, αντιδράσανε και για ό,τι είχε προηγηθεί και για ό,τι αντιλαμβάνονταν ότι θα επακολουθήσει από τις επιθετικές εξαγγελίες και τη βιαιότητα των ενεργειών των δυνάμεων που πρωτοστάτησαν στις οδομαχίες του Κιέβου. Και δεν άργησαν,γιατί αμέσως τέθηκαν οι πρώτοι περιορισμοί στη χρήση της ρωσικής γλώσσας. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι με τη νέα ουκρανική νομοθεσία δίνονται περισσότερα δικαιώματα για τη χρήση της αγγλικής από τη ρωσική! Και ένα σωρό άλλα μαζί με μια δυναμική καμπάνια απορωσοποίησης που στόχευε κατ’ ευθείαν στον πυρήνα της πολιτισμικής και πολιτικής ύπαρξης του ρωσικού και ρωσόφωνου πληθυσμού.Η ένοπλη παρουσία των ιδιωτικών μισθοφορικών στρατών με τα ναζιστικά σύμβολα στην Ανατολική Ουκρανία επέφερε μία τρομακτική ανωμαλία. Υπέστησαν σοβαρές ζημιές κατοικημένες περιοχές και υποδομές και μέχρι τον Φεβρουάριο, απ’ αυτή την παρατεταμένη πολιορκία στο Ντονμπάς, είχαν σκοτωθεί -μόνον εκεί- περισσότεροι από δεκατέσσερις χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκουν στο κομμάτι που έχει αυτονομηθεί γιατί εκεί ήταν εγκλωβισμένοι, ενώ οι άλλοι τους έπλητταν εξ αποστάσεως.

Η ουκρανική πλευρά ακολούθησε μια σαφή πολιτική για τη δημιουργία ενός αμιγούς ουκρανικού κράτους στο οποίο κάθε μη Ουκρανός στην καταγωγή πολίτης ή θα προσαρμοστεί σ’ αυτό που προβάλλεται ως ουκρανικό πρότυπο ή θα έχει υποδεέστερο στάτους.Ο πρωταγωνιστικός ρόλος των παραστρατιωτικών ταγμάτων στην Ανατολική Ουκρανία ήταν χειροπιαστή απόδειξη της δυσμενούς μεταχείρισης των εκατομμυρίων Ρώσων και ρωσόφωνων.

Μετά το 2014, όλοι οι κάτοικοι στο τμήμα της Ανατολικής Ουκρανίας που παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Ουκρανών, στη Μαριούπολη και σε άλλες πόλεις, στο Χάρκοβο,το Σλαβιάνσκ ή το Κραματόρσκ,αλλά και στην Οδησσό που δεν είναι στην Ανατολική Ουκρανία,ανήκει, όμως, στη ζώνη που θεωρείται ιστορικά ρώσικη, βρέθηκαν ξαφνικά κάτω από την κυριαρχία και τον έλεγχο των ακραίων εθνικιστών που ασκούσαν την πραγματική εξουσία. 

Πολλές παραστρατιωτικές ομάδες που προκύψανε από τον «Δεξιό Τομέα» και το «Σβόμποντα» ή από άλλες «πηγές» κρατικές και ιδιωτικές,«Αζόφ», «Αϊντάρ», «Ντονμπάς»,«Σάντα Μαρία», «Ντνιπρό» και άλλες, ανέλαβαν τον έλεγχο σε μια μεγάλη περιοχή που ξεκινάει από το βορειοανατολικό και φτάνει στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας. Έτσι δημιουργήθηκαν συνθήκες πολύ δυσάρεστες για τους Ρώσους,τους φιλορώσους και ό,τι ρωσικό. Όταν δεν ήσουν με τους εθνικιστές δυτικοουκρανικής προέλευσης, ήσουν πολίτης που έπρεπε να εκδηλώνεσαι προσεκτικά ως προς την καταγωγή και τα πιστεύω σου. Δηλαδή, ήσουν επιτηρούμενος. 

Άλλαξαν πολλά.Καταργήθηκαν σχολεία που είχαν πρώτη γλώσσα τα ρώσικα. Στην ελληνική κοινότητα, η εφημερίδα της Ομοσπονδίας που έβγαινε στα ρώσικα επειδή στη Μαριούπολη και γύρω είναι όλοι ρωσόφωνοι,και οι Έλληνες και οι Ουκρανοί και οι Τάταροι και οι υπόλοιποι,άλλαξε γλώσσα και έβγαινε στα ουκρανικά. Καταργήθηκαν τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί που εξέπεμπαν στα ρώσικα ή με ρώσικα προγράμματα. Σύμφωνα με το νόμο, περιορίστηκε ακόμα και η εισαγωγή βιβλίων στη ρωσική γλώσσα. Οι εφημερίδες εάν εκδίδονταν στα ρώσικα έπρεπε να γράφουν το ίδιο πράγμα και στα ουκρανικά. Δηλαδή, υποχρεωτικά και στις δύο γλώσσες, πράγμα πρακτικά ασύμφορο, μη βιώσιμο.Οι απαγορεύσεις, οι περιορισμοί και η στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ουκρανίας έκαναν την ζωή των ανθρώπων που ήταν Ρώσοι και ρωσόφωνοι άβολη έως ανυπόφορη.

ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΜΕ ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ

Αυτή η κατάσταση αποτελούσε μία έτοιμη να εκραγεί βόμβα στα θεμέλια του ουκρανικού κράτους.Ήταν μία εκκρεμότητα, μια ανισορροπία, που αργά ή γρήγορα θα επιζητούσε μια επίλυση, μια τακτοποίηση, μια αναδιάταξη.Οι Ουκρανοί δεν είναι φασίστες στην μεγάλη πλειονότητά τους,αλλά οι εθνικιστές που υποκίνησαν την αναταραχή και έφεραν τα πράγματα στο χείλος του γκρεμού,έκαναν πάρα πολύ μεγάλο κακό στην πατρίδα τους γιατί διαταράξανε όλες τις λεπτές ισορροπίες που είχαν σφυρηλατηθεί σε βάθος χρόνου και είχαν αντέξει πολλές δοκιμασίες. Ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί ανάμεσα στους Ουκρανούς και τους Ρώσους μέσα από αιώνες συνύπαρξης,κοινών δράσεων και συγγενών πολιτισμικών χαρακτηριστικών,όπως η φυλή, η γλώσσα, η λογοτεχνία, η θρησκεία, το φαγητό κ.λπ.. 

Και από τη στιγμή που τις διαταράξανε, διεκδικώντας ένα βεβιασμένο διαζύγιο με αντιδικία κι όχι με συναίνεση, άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου! Ενθαρρυμένοι από τους εχθρούς της Ρωσίας στη Δύση, πίστεψαν ότι θα ήταν εύκολο. Δεν σκέφτηκαν καν ότι και η άλλη πλευρά,όπως γίνεται στα διαζύγια, θα ζητούσε το δικό της μερίδιο,αυτό που της αναλογεί από ένα νοικοκυριό που διαλύεται. Ότι θα διεκδικούσε ό,τι της ανήκει κι ό,τι πιστεύει ότι της ανήκει.Ότι αυτά που ήταν εξ αδιαιρέτου θα διαχωριστούν στη βάση της αρχικής προέλευσής τους και της προσφοράς ενός εκάστου στον κοινό βίο. Εάν έχεις συνεισφέρει στο νοικοκυριό με την προσωπική σου περιουσία, την προσωπική σου εργασία, το δικό σου πολιτισμό και την προσωπική σου συνεισφορά και θυσία, θα ζητήσεις να πάρεις αυτό που σου αναλογεί.Κάθε σύζυγος, κάθε μέλος μιας οικογένειας ή μιας συμμετοχικής εταιρίας ή μιας πολιτειακής οντότητας, όταν επέρχεται ρήξη διεκδικεί το μερίδιο του.

Έρχονται, λοιπόν, οι Ρώσοι και λένε, έχουμε οκτώ εκατομμύρια Ρώσους, πρέπει να τους υπερασπιστούμε. Δεν θα σας αφήσουμε να τους μεταχειρίζεστε άσχημα και να τους κάνετε να νιώθουν ξένοι στη γενέτειρά τους. Εξάλλου, αυτή είναι μία περιοχή που δεν ήταν πάντοτε ουκρανική. Είναι γνωστό ότι ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι δημιούργησαν την ομόσπονδη δημοκρατία της ΕΣΣΔ κι αυτοί παραχώρησαν στην Ουκρανία για λόγους σκοπιμότητας το ανατολικό κομμάτι που το συνένωσαν με το δυτικό για να οικοδομήσουν ένα ισχυρότατο φράγμα απέναντι στη Δυτική Ευρώπη, που ήταν πάντα εχθρική. Επομένως, αυτό το ομόσπονδο κράτος που λεγόταν Ουκρανία επειδή κατοικείτο κυρίως από Ουκρανούς (όπως αντίστοιχα ονομάστηκαν τα άλλα ομόσπονδα με τους Λευκορώσους,τους Ουζμπέκους, τους Αρμένιους, τους Γεωργιανούς κ.λπ.),προκειμένου να ενισχυθεί, του προσάρτησαν ένα κομμάτι που θεωρείτο ρώσικο.

Κι αργότερα, το 1954, ένα δεύτερο κομμάτι που ανήκε στη ρώσικη αυτοκρατορία από τον καιρό που είχαν ηττηθεί οι Τάταροι το 1783, η Κριμαία, που την είχαν επανειλημμένα υπερασπιστεί οι Ρώσοι απέναντι στους Δυτικούς εισβολείς και κατοικείτο κυρίως από Ρώσους, παραχωρήθηκε διοικητικά στην Ουκρανία από την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης.

Επιπλέον, εμβληματικές πόλεις όπως η Οδησσός και η Μαριούπολη σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν εκ θεμελίων από τη ρώσικη αυτοκρατορία και ανέκαθεν θεωρούνταν κατ' εξοχήν ρώσικες πόλεις.

Οι Ρώσοι, τώρα, μετά το διαζύγιο που δεν το επιζήτησαν, επισημαίνουν ότι όλες αυτές οι περιοχές,οι ανατολικές μέχρι την Οδησσό και την Κριμαία είναι ρώσικες. Εφόσον, λένε στους Ουκρανούς, θέλετε να ξεκαθαρίσετε τα πράγματα, ποιος είναι Ουκρανός,ποιος είναι Ρώσος, πού φτάνει η Ουκρανία και πού αρχίζει η Ρωσία, και επιμένετε μονομερώς και με το ζόρι να χωρίσουμε τα...υπάρχοντά μας, να μοιράσουμε τα εθνικά, ιστορικά, πολιτισμκά, εδαφικά και άλλα στοιχεία μας, θα πάρει ο καθένας ό,τι του ανήκει κι όπου, βέβαια, υπάρχει ασυμφωνία, αν δεν θέλετε διάλογο, θα οδηγηθούμε σε σύγκρουση.Οι Ουκρανοί δεν κατάλαβαν ότι απαιτώντας τη δημιουργία ενός αμιγούς κράτους για Ουκρανούς και ουκρανόφωνους, αυτομάτως νομιμοποιούν και την ανταπαίτηση των Ρώσων για τη δημιουργία ενός αμιγούς ρώσικου και ρωσόφωνου κράτους ή αυτόνομου τμήματος.

Αυτά και πολλά άλλα ανέκυψαν από το διαζύγιο που επιδίωξαν οι Ουκρανοί χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειές του. Οι εθνικιστές και δυτικόφιλοι Ουκρανοί διαταράσσοντας τις ισορροπίες που κρατούσαν την κοινωνία τους ενωμένη, ειρηνική και αδιαίρετη, υποτίμησαν τους απέναντι, υπερεκτίμησαν τους συμμάχους τους, δίχασαν το λαό και οδήγησαν τη χώρα στη σύγκρουση και τον όλεθρο. Δυστυχώς, εθελοτυφλώντας, δεν είχαν την ψυχραιμία να εκτιμήσουν ότι η δύναμη της Ουκρανίας που εξασφάλιζε και την ακεραιότητά της ήταν αυτό το σπάνιο μίγμα των εθνών, των φυλών,των γλωσσών, των πολιτισμών,των αγώνων και των γάμων που την χαρακτήριζε!

Και γι’ αυτό έχουν τεράστια ευθύνη οι Ουκρανοί πολιτικοί και οι μεγιστάνες που τους χρηματοδοτούν καθώς και οι Αμερικάνοι με τους Ευρωπαίους που συνέργησαν σ’αυτό το διαζύγιο για δικά τους οφέλη, αδιαφορώντας για την τεράστια και ανεπανόρθωτη ζημιά που θα προκαλούσαν στην Ουκρανία.

ΠΗΓΗ: Δρόμος της αριστεράς, φύλλο 587,22/4/2022

 

 

 

ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ

   

Ισχυρά στοιχεία του πολιτισμού είναι η εθνικότητα ,η θρησκευτική πίστη, η γλώσσα, το ιστορικό παρελθόν, οι πολιτικές αντιλήψεις, τα ήθη, τα έθιμα, οι τέχνες, ο τρόπος ζωής, η καταγωγή... Και όλα αυτά που ενδεικτικά αναφέρω μπορούν να αποτελέσουν παράγοντες ενότητας και δημιουργικής συνύπαρξης, αλλά και παράγοντες διαχωρισμού και καταστροφικής σύγκρουσης. Εξαρτάται από το πώς χρησιμοποιούνται και για ποιο σκοπό. 

Γι’ αυτό, αν θέλεις και έχεις τα μέσα και την ισχύ μπορείς να διασφαλίσεις την ειρήνη ή να προκαλέσεις τον πόλεμο. Στη δεύτερη περίπτωση, που επιζητείς τη ρήξη και τον πόλεμο, ξεχωρίζεις, αναδεικνύεις και ενισχύεις όποια διαφορετικότητα ή ιδιαιτερότητα στα πολιτισμικά χαρακτηριστικά υφίσταται ανάμεσα στους λαούς και τα κράτη. Και όλες οι υπαρκτές και ανύπαρκτες διαφορές και αντιθέσεις επιστρατεύονται και μορφοποιούνται σαν όπλα άμυνας και επίθεσης κατά της αντίπαλης μεριάς.

   

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν είχαμε σύγκρουση Ρωσίας – Ουκρανίας ούτε πριν το 1991 ούτε μετά. Αντιθέτως, η συγκρότηση και η λειτουργία του ανεξάρτητου κράτους έγινε με την καθοριστική συναίνεση και συμβολή των Ρώσων ,χωρίς την οποία δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η εξέλιξη. Από την αρχή της ίδρυσής της ως ανεξάρτητου κράτους, η Ουκρανία απέκτησε δικό της στρατό και διοικήθηκε αποκλειστικά από Ουκρανούς. Διατήρησε σχέσεις με τη Ρωσία και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρά της στη Δύση.Ούτε οι Ουκρανοί ξεχώριζαν εύκολα από τους Ρώσους στην Ουκρανία.Οι πολιτισμικές, φυλετικές και εθνικές διαφορές μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών είναι τόσο μεγάλες όσο ήταν οι διαφορές Ρουμελιωτών και Πελοποννησίων το 1821. Και τα αίτια του σημερινού «εμφύλιου» στην Ουκρανία δεν διαφέρουν πολύ από τα αίτια του «εμφύλιου» στη διάρκεια του εθνικού αγώνα για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.

  

Οι ξένες δυνάμεις, οι προστάτιδες, τα δεσμευτικά δάνεια, οι κοτζαμπάσηδες-ολιγάρχες κ.ά.είναι διαχρονικοί παράγοντες διχασμού σε κάθε χώρα και λαό.Από την αρχή, όπως έγινε και στη Ρωσία, τα δυτικά κράτη υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ ενεργοποίησαν σε όλα τα επίπεδα και τομείς τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς που διαθέτουν, δημόσιους και ιδιωτικούς, εμφανείς και αφανείς, για τον έλεγχο της Ουκρανίας. Και για να το πετύχουν αυτό, χρησιμοποιώντας τους «πρόθυμους» που υπάρχουν, όπως σε κάθε χώρα, να υπηρετήσουν τα σχέδια του εισβολέα, πρόβαλαν με τον πιο επιθετικό τρόπο διαφορές και αντιθέσεις, υπαρκτές και ανύπαρκτες μέσα από το καλάθι της ιστορίας, αξιοποιώντας τις ανταγωνιστικές συμμορίες πλούτου και εξουσίας προκειμένου να οδηγήσουν τη Ρωσία και την Ουκρανία και τους λαούς τους στο διχασμό, τη σύγκρουση και εν τέλει τον πόλεμο.

 

 Οι Αμερικάνοι επιλέξανε την Ουκρανία ως άλλο ένα πεδίο για να πλήξουν τον εχθρό τους, τη Ρωσία. Και το κατάφεραν, θυσιάζοντας, βέβαια, την ακεραιότητα,την ασφάλεια και την ειρήνη της Ουκρανίας. Το έχουν κάνει πάρα πολλές φορές σε όλη τη γη και έχουν τη γνώση, τα μέσα και τη βούληση να το υλοποιήσουν. Η αποικιοκρατία είναι το σταθερό δόγμα τους και η πρόκληση πολέμων η μεγάλη τους τέχνη.

  

ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΟΧΟΣ

Πρώτος στόχος των Αμερικάνων είναι η καταστροφή των σχέσεων της Ευρώπης με τη Ρωσία. Οι Ευρωπαίοι σε καταφανή παρακμή,λύγισαν εύκολα στην πίεσή τους.Μερικοί το επιδίωξαν κιόλας. Το πολιτικό προσωπικό της Ευρώπης αποδείχτηκε ξανά κατώτερο των περιστάσεων. Η Βρετανίδα υπουργός Εξωτερικών Λιζ Τρας μετά τη συνάντησή της με τον Νίκο Δένδια στο Λονδίνο, σε πλήρη σύγχυση, δημοσίευσε στο facebook ότι για το θάνατο Ελλήνων στην Ουκρανία συλλυπήθηκε τον Νίκο Βέρτη, μπερδεύοντας τον τραγουδιστή που έχει σουξέ στο youtube με τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών!

 

Από τον Μπορέλ μέχρι τον Σολτς και την Μπέρμποκ και από τον Κατσίνσκι και τον Μοραβιέτσκι ως την Ίνγκριντα Σιμονιτέ, η Ευρώπη έχει έλλειμμα από... μυαλά. Αδυνατώντας να κατανοήσουν τον κόσμο συνολικά, καταφεύγουν στο παλιό οπλοστάσιο της αποικιοκρατίας, χρησιμοποιούν τις ανάλογες αντιλήψεις και πολιτικές, αλλά χωρίς τη δυνατότητα να τις εφαρμόσουν εφόσον η παλιά ισχύς τους έχει εξασθενήσει. 

Γι’αυτό και γονατίζουν στην Αμερική, που κι αυτή αποδυναμώνεται, αλλά διατηρεί ακόμα πολύ ικανά αποθέματα ισχύος. Κι αυτό φαίνεται, στην παρούσα κατάσταση,όχι τόσο στο στρατιωτικό επίπεδο, όσο στα πολλαπλά επίπεδα ελέγχου των παγκόσμιων μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, διακίνησης κεφαλαίων, μη κυβερνητικών οργανώσεων, πολιτικού προσωπικού, ολιγοπωλίων και μονοπωλίων της πληροφορικής και της εκπαίδευσης, αλλά και άλλων τομέων, όπως είναι η σόου-μπίζνες και οι βιομηχανίες προϊόντων λάιφ στάιλ.

 

Οι Αμερικάνοι μέσα σε εκατό χρόνια δούλεψαν με εξαιρετικά συστηματικό τρόπο όχι μόνο για να ισχυροποιηθούν οικονομικά και στρατιωτικά, αλλά και στους τομείς που υπάγονται σ’ αυτά που ονομάζονται «μέσα ήπιας ισχύος», όπως οι ακαδημαϊκές κοινότητες, η μαζική κουλτούρα, τα ΜΜΕ και εν γένει όλο το σύστημα στα πεδία των γραμμάτων, των τεχνών, της συμπεριφοράς, της πληροφόρησης, της ψυχαγωγίας και της επικοινωνίας.

 

Σήμερα,όπως αποδεικνύεται από την παρούσα κρίση, ενώ έχουν ήδη κάνει υποχωρήσεις στο στρατιωτικό επίπεδο, κι ενώ ακόμα και η οικονομική τους ισχύς μπορεί να αποδειχθεί αναποτελεσματική στην καταπόνηση και υποχώρηση του αντίπαλου, κυριαρχούν πλήρως στους τομείς της ενημέρωσης, της επικοινωνίας και του ελέγχου του αστικού  εποικοδομήματος που περιλαμβάνει κυβερνήσεις, κόμματα ,ακαδημαϊκές προσωπικότητες, δημοσιογραφικά συγκροτήματα, πολιτιστικούς φορείς κ.λπ.

  

ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΡΩΣΟΙ!

Ξέρουμε από το παρελθόν ότι από πολύ νωρίς, τουλάχιστον από τότε που εμφανίζεται η σύγχρονη σόουμπίζνες, η αμερικάνικη ολιγαρχική δημοκρατία θέτει υπό τον έλεγχό της τη βιομηχανία του θεάματος-ακροάματος και την χρησιμοποιεί εμβαθύνοντας τη δράση της,διευρύνοντας τους στόχους της και επαυξάνοντας τα πλοκάμια της. Πολύ γρήγορα σόου-μπίζνες και λάιφσταϊλ ταυτίζονται, συντονίζονται, αλληλοεπικαλύπτονται και επεκτείνονται απεριορίστως καλύπτοντας όλο και περισσότερες δραστηριότητες και εκφάνσεις της πολιτιστικής, οικονομικής,κοινωνικής και πολιτικής σφαίρας. Όλο αυτό το σύμπλεγμα λειτουργεί μέσα σε αδιόρατα αλλά αυστηρά καθορισμένα πλαίσια.

  

Λειτουργεί σαν αεικίνητος κουλτουροπόντικας που σε όλα τα πεδία της ζωής σε όλο τον κόσμο ανοίγει τούνελ για να διεισδύει η αχόρταγα επεκτατική εξουσία της «αγοράς». Ο κουλτουροπόντικας συντρίβει όλα τα πετρώματα που συναρθρώνουν το υπόβαθρο των απανταχού πολιτισμών, τα κάνει σκόνη. Και συνδέεται όλο και πιο άρρηκτα, συχνά αφανώς,με το στρατιωτικοβιομηχανικό complex του οποίου οι δράσεις είναι κατά κανόνα πιο εμφανείς.

 

Αυτό που αποκαλείται soft power δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα εξάρτημα της μηχανής άλωσης,καθυπόταξης και εκμετάλλευσης της ανθρωπότητας από ένα τραστ μητροπόλεων που αναπτύχθηκαν και ευδοκίμησαν κατακτώντας και λεηλατώντας την ανθρωπότητα.

 Δεν χρειάζεται να είσαι ιστορικός,κοινωνιολόγος, ανθρωπολόγος ή οικονομολόγος για να αντιληφθείς ότι αν οι Ευρωπαίοι της Ευρώπης και της Αμερικής δεν είχαν υποτάξει, καταληστεύσει και εξοντώσει εκατοντάδες εκατομμύρια ιθαγενών ανά την υφήλιο, ιδίως από το 1500, υποδουλώνοντας τους λαούς με τη μέγιστη δυνατή απανθρωπιά και υφαρπάζοντας τον πλούτο τους επί αιώνες με τη μέγιστη δυνατή απληστία, το πιθανότερο είναι ότι θα είχαν παραμείνει πριγκιπάτα πολέμαρχων που αλληλοσυγκρούονταν.

  Καθολικός συντονισμός Λόγω της καλπάζουσας παρακμής και της αδυναμίας της να αντιμετωπίσει, όπως στο παρελθόν,ένα σύνηθες «πρόβλημα» τύπου Ουκρανίας με αποτελεσματικό τρόπο, η Δύση δείχνει για πρώτη φορά τόσο πολύ τα «κρυφά» και σημαδεμένα χαρτιά της, δίνει τα ρέστα της, όπως θα έλεγε ένας απεγνωσμένος χαρτοπαίκτης.

 

Δεν της φτάνουν πια τα δολοφονικά πολεμικά μέσα που έχει κατά κόρον και χωρίς αναστολές,τύψεις και ενδοιασμούς, χρησιμοποιήσει εκατοντάδες –στην κυριολεξία- φορές σε βάρος σχεδόν των πάντων, από το Βιετνάμ και τον Άγιο Δομίνικο ως τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία, για να μείνουμε –ενδεικτικά- στη μεταπολεμική περίοδο, έριξε κιόλας στο πεδίο της μάχης πάρα πολλά από τα όπλα «ήπιας ισχύος» τα οποία ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε χρησιμοποιήσει σε τέτοιο βαθμό.

 

Είχε χρησιμοποιήσει το όπλο των οικονομικών κυρώσεων,από την Κούβα μέχρι τη Βενεζουέλα, το Ιράν, τη Ρωσία και τελευταία την Κίνα, αλλά είχε κρατήσει σαν εφεδρείες τα όχι τόσο αιχμηρά αλλά με ιδιαίτερο συμβολισμό και διεισδυτικότητα όπλα «ήπιας ισχύος» τα οποία κάνουν τη «δουλειά» τους ειρηνικά χωρίς να βάζουν στον πολύ κόσμο υποψίες και χωρίς να δίνουν λαβή στους πολιτικοποιημένους ακτιβιστές να αντιδράσουν.Αν αρχίσεις να λες για το πώς μόλις δοθεί γραμμή ενεργοποιούνται οι φαινομενικά άσχετες με την πολιτική εμπορικές εταιρίες, είτε πουλάνε παντελόνια είτε καφέδες και αναψυκτικά,θα πέσουν όλες οι «ουδέτερες φωνές», πολιτικοί,δημοσιογράφοι, πανεπστημιακοί, καλλιτέχνες και αγαναχτισμένοι πολίτες να σε καταγγείλουν για παρανοϊκό, εξτρεμιστή ή πράκτορα!

Μα τι είναι αυτά που λες, τρελάθηκες;!

  

 

ΌΠΛΑ ΛΑΙΦΣΤΑΙΛ

Κι όμως, όσο «παρανοϊκά» κι αν ακούγονται αυτά, πότε άλλοτε και σε ποια χώρα έκλεισαν, αποσύρθηκαν ή ανέστειλαν τη λειτουργία τους όλες μαζί οι επιχειρήσεις που πουλάνε καφέ (Starbucks), αναψυκτικά (Coca Cola), γρήγορο φαγητό (McDonald’s), παιδικά παιχνίδια Nintendo),καλλυντικά (L’ Oreal) και ρούχα (Zara); Προφανώς,το κλείσιμό τους γίνεται για πρόσθετη πίεση στον εχθρό, όχι επειδή τα εμπορεύματα είναι πρώτης ανάγκης, αλλά επειδή επηρεάζουν τους πολίτες που έχουν υιοθετήσει το λάιφσταϊλ που αυτές οι εταιρίες εκπροσωπούν. Είναι κι αυτά στοιχεία από τις κουλτουροβόμβες διασποράς,που κατευθύνονται ιδίως εναντίον αμάχων! Πότε άλλοτε απαγορεύτηκε η εκτέλεση καλλιτεχνικών έργων, μουσικών και θεατρικών, μιας χώρας, μιας εθνότητας, ενός λαού, ενός συνθέτη ή συγγραφέα ακόμα κι όταν αυτός είναι ο Τσέχωφ και ο Τσαϊκόφσκι;

  

Πότε ξανά απαγορεύτηκε η συμμετοχή των αθλητών σε αγώνες τένις, αυτοκινήτου, ποδοσφαίρου, χωρίς να έχουν υποπέσει σε κανένα παράπτωμα, ακόμα και των αναπήρων αθλητών σε αγώνες όπως έγινε με τον αυθαίρετο αποκλεισμό των Ρώσων και Λευκορώσων από τους Παραολυμπιακούς Αγώνες 2022; Και για την ιστορία, οι Δυτικοί είχαν συμμετάσχει ακόμα και στους Ολυμπιακούς Αγώνες που οργάνωσε ο Χίτλερ το 1936!

 

Πότε άλλοτε απαγορεύτηκε η δημοσιογραφική κάλυψη των γεγονότων και έκλεισαν τηλεοπτικά κανάλια και ενημερωτικά σάιτ; Υπάρχει λογοκρισία στη Δύση; Πότε άλλοτε μέσα κοινωνικής δικτύωσης όχι μόνο απέκλεισαν εκατομμύρια χρήστες μόνο και μόνο λόγω της εθνικότητάς τους, αλλά και παροτρύνουν άλλους χρήστες να προβούν σε πράξεις βίας και τρομοκρατίας επιδιώκοντας «τον θάνατο των προέδρων Ρωσίας και Λευκορωσίας,αλλά και Ρώσων στρατιωτών», όπως θρασύτατα κάνει το facebook;

 

Πότε άλλοτε άρπαξαν τις περιουσίες ξένων υπηκόων χωρίς να τους έχει ασκηθεί δίωξη για κάποιο αδίκημα, χωρίς ενόχους για πράξεις που προβλέπονται από τους νόμους, χωρίς δικαστικές αποφάσεις και χωρίς δικαίωμα των θυμάτων να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη; Οι ναζί, βέβαια, το έκαναν αυτό με τις περιουσίες των Εβραίων! Και τώρα το κάνουν οι δημοκράτες μόνο για τους Ρώσους!

Αν αυτός ο πόλεμος με όλα τα μέσα εναντίον αμάχων δεν είναι ρατσισμός, τότε τι είναι; Είναι κι αυτά όλα απόδειξη της παρακμής. Όλα στον αέρα! Και οι νόμοι και τα Συντάγματα και οι θεσμοί, στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού, με ανθρωπιστικό προσωπείο, για το καλό!

 

Στέλιος Ελληνιάδης, Δρόμος της αριστεράς,12/03/2022

Η Ουκρανία στο κρεβάτι του Προκρούστη

 

 

Aπό τη στιγμή που η Ουκρανία, με ευθύνη του διεφθαρμένου πολιτικοοικονομικού της κατεστημένου, μπλέχτηκε στη διελκυστίνδα που βρίσκεται σε εξέλιξη ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία, θα έπρεπε οι Ουκρανοί πολίτες να ανησυχούν πάρα πολύ για το μέλλον της χώρας τους, και των ιδίων ατομικά.

Από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, σε όποιο σημείο του κόσμου έφταναν οι έλξεις και οι τριβές από το τέντωμα του σχοινιού,οι χώρες και οι λαοί άθελά τους βίωναν τραγωδίες και υφίσταντο ανυπολόγιστες καταστροφές. Σε τι να πρωτοαναφερθεί κανείς; Στην Ελλάδα το 1946-49 ή στην Κορέα το 1950-53; Στο Βιετνάμ, την Καμπότζη και το Λάος, ή στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν,τη Λιβύη και τη Συρία στις μέρες μας; Όλοι γνωρίζουν ότι καμία απ’ αυτές τις χώρες, ποτέ, δεν απείλησε ούτε τις ΗΠΑ ούτε την Ευρώπη. Κι όμως, ισοπεδώθηκαν και διαλύθηκαν ή καταστράφηκαν εκ θεμελίων!

Οι πολίτες της Ουκρανίας, από το Λουγάνσκ μέχρι το Λβιβ (Λβοβ) και από τη Γιάλτα μέχρι το Κίεβο, δυσκολεύονταν να αντιληφθούν την επικινδυνότητα της κατάστασης,αν και είχαν πρόσφατο το πάθημα της κοντινής τους Γεωργίας. Οι εσωτερικές διενέξεις, και ιδίως αυτές που υποκινούνται από το εξωτερικό, μόνο σε καλό δεν βγάζουν τις μικρές σε ισχύ χώρες. Το φλερτ της Γεωργίας με τις ΗΠΑ επί προεδρίας Σακασβίλι κόστισε πάρα πολύ ακριβά. Το να θέλει μια ομάδα συμφερόντων να βάλει το ΝΑΤΟ μέσα στη Γεωργία, αναπόφευκτα θα οδηγούσε τη χώρα σε μεγάλες περιπέτειες.

Ο Σακασβίλι, όταν οι Γεωργιανοί στράφηκαν εναντίον του, το έσκασε στην Ουκρανία – όπου όχι μόνο πήρε ουκρανική υπηκοότητα, αλλά έγινε από πρόεδρος της Γεωργίας περιφερειάρχης της Οδησσού! Μέχρι που τον κυνήγησαν και οι Ουκρανοί... Απ’ αυτόν τον τυχοδιωκτισμό, η Γεωργία,που είχε ήδη χάσει την Αμπχαζία στη δεκαετία του 1990, έχασε και τη Νότια Οσετία, καταλήγοντας να είναι πολύ πιο μικρή απ’ ό,τι ήταν το 1991.

Σοβαρή απώλεια

Το άμεσο αποτέλεσμα της διελκυστίνδας ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία πάνω στο σώμα που είχε η Ουκρανία όταν κηρύχτηκε η ανεξαρτησία της το 1991, είναι η απώλεια δύο πολύ σημαντικών τμημάτων της: της Κριμαίας στο Νότο και του Ντονμπάς στην Ανατολή.

Η Κριμαία αποτελεί στρατηγικό κόμβο στη Μαύρη θάλασσα.Εποπτεύει ολόκληρη τη Μαύρη Θάλασσα και όλη την παρευξείνια ζώνη, που τη μοιράζονται έξι χώρες (Ρωσία, Ουκρανία, Ρουμανία,Βουλγαρία, Τουρκία και Γεωργία).

Εκτός από τα εμπορικά λιμάνια της, έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες ιδίως στον τουρισμό λόγω θέσης, κλίματος και φυσικής ομορφιάς και, ασφαλώς, των μοναδικών στη Μαύρη Θάλασσα ελληνικών αρχαιοτήτων.

Η περιοχή των αυτόνομων περιοχών Ντονιέτσκ και Λουγάνσκ έχει το πλεονέκτημα ότι συνορεύει με τη Ρωσία, έχει πρόσβαση στην Αζοφική Θάλασσα και τη Μαύρη Θάλασσα, διαθέτει τεράστια κοιτάσματα άνθρακα και πολλές μεγάλες βαριές βιομηχανίες, έχει σύγχρονα αστικά κέντρα και εκτεταμένο αγροτικό τομέα. Το κάρβουνο, τα βιομηχανικά και αγροτικά προϊόντα κάλυπταν ένα πολύ μεγάλο μέρος των ουκρανικών εξαγωγών.

Τα δύο αποσχισθέντα τμήματα κατοικούνται από περίπου 4,5 εκατομμύρια πολίτες. Που σημαίνει ότι η Ουκρανία έχασε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του εδάφους της και του παραγωγικού τομέα της οικονομίας της, αλλά και ένα

μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της. Κι αυτό, σε συνδυασμό με τη γενικότερη μείωση του πληθυσμού σε πανουκρανικό επίπεδο,άλλαξε όλο το δημογραφικό στάτους της χώρας. Ήδη η Ουκρανία ανήκει στις πρώτες δέκα χώρες του κόσμου με το μεγαλύτερο δημογραφικό πρόβλημα.

Συρρίκνωση

Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και η μέχρι τότε Δημοκρατία της Ουκρανίας έγινε ανεξάρτητο κράτος, ο πληθυσμός της ανερχόταν στα 51.463.105 άτομα (World Meter). Σήμερα, ο πληθυσμός της είναι 43.308.710 άτομα! Αφαιρώντας δε τους κατοίκους της Κριμαίας (που έχει ενσωματωθεί στη Ρωσία) και του Ντονιέτσκ-Λουγάνσκ (που έχουν κηρύξει την αυτονομία τους), ο πραγματικός πληθυσμός είναι περίπου στα 39 εκατομμύρια – πολύ κοντά στον πληθυσμό που είχε η Ουκρανία το 1950, λίγα χρόνια μετά τις τρομακτικές απώλειες που είχε υποστεί από τη γερμανική εισβολή και κατοχή στη διάρκεια του Β ́Παγκόσμιου Πολέμου. Από τα 51 στα 39, σημαίνει ότι έχασε το 22% του πληθυσμού της. Και η μείωση συνεχίζεται.

Στην πρώτη δεκαετία του ανεξάρτητου κράτους, η μείωση του πληθυσμού κατά τρία εκατομμύρια οφειλόταν στην κακή οικονομική κατάσταση και στο μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς τη Ρωσία και την Ευρώπη. Η εκτόξευση των αυτοκτονιών προς τα τέλη της δεκαετίας του 1990 είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό των δυσκολιών εκείνης της περιόδου.

Η από το 2000 και μετά μικρή βελτίωση της αρνητικής πορείας του μεγέθους του πληθυσμού, που συνδυάστηκε με κάποια βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των φτωχότερων στρωμάτων, ανεκόπη στα χρόνια της μεγάλης αναταραχής (2012-14), και έκτοτε εξελίσσεται εντονότερα καθοδικά. Έτσι ανέβηκε ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού, και οι διεθνείς οργανισμοί υπολογίζουν ότι το 2050 ο πληθυσμός της Ουκρανίας, εάν δεν αλλάξει κάτι πολύ σημαντικό, θα είναι μόλις λίγο πάνω από τα 30 εκατομμύρια!

Από τα 50 στα 30, η μείωση είναι πραγματικά ξουθενωτική. Κι αν καταμετρήσει κανείς μόνο τους «βέρους» Ουκρανούς, ο αριθμός είναι πολύ μικρότερος. Η δε αιμορραγία συνεχίζεται με μαζικές αναχωρήσεις νέων ανθρώπων, με υψηλότερο από τους παλαιότερους μετανάστες μορφωτικό επίπεδο.

Για παράδειγμα, το 2018, σε μισό χρόνο, μετανάστευσαν στο εξωτερικό πάνω από πεντακόσιες χιλιάδες νέοι.Ένα άλλο στοιχείο, χαρακτηριστικό της εθνικής υσπραγίας,είναι η ισοτιμία του ουκρανικού νομίσματος η οποία το 2000 ήταν 5,6 γρίβνες για κάθε δολάριο, αλλά με την κρίση του 2014-15 η αξία του υποτιμήθηκε κατά 70%, και σήμερα η επίσημη ισοτιμία κυμαίνεται στις 31 γρίβνες ανά δολάριο και στις 35 ανά ευρώ!

Πόλεμος στη συνύπαρξη

Μέχρι το 2014, σε πανουκρανικό επίπεδο, δεν είχαν εκδηλωθεί αντιθέσεις μεταξύ των Ουκρανών και Ρώσων, που συζούσαν αρμονικά. Από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, η ειρηνική συνύπαρξη των εθνοτήτων ήταν εδραιωμένη στο σύνολο της μεγάλης χώρας. Και πολιτισμικά,κοινωνικά, ιστορικά και φυλετικά,ήταν σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις έναν Ουκρανό από ένα Ρώσο.Κάθε διάκριση θεωρείτο αμελητέα και αδελφική. Στις περισσότερες οικογένειες ήταν ανάμεικτοι Ρώσοι και Ουκρανοί σύζυγοι, γονείς και πρόγονοι. Οι πολίτες της Ουκρανίας, από τη Δύση ως την Ανατολή και από το Νότο ως το Βορρά, μιλούν και ρώσικα και ουκρανικά – τα οποία,εξάλλου, περισσότερα κοινά έχουν παρά διαφορές, και βασίζονται και οι δύο στο κυριλλικό αλφάβητο. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι Ουκρανοί και Ρώσοι είναι χριστιανοί και, μάλιστα, στη συντριπτική τους πλειονότητα ορθόδοξοι,ανέκαθεν καθιστούσε αυτήν την ταύτιση εύκολη και αυτονόητη.

Ουκρανοί, Ρώσοι και Ρωσο-Ουκρανοί ή Ουκρανο-Ρώσοι, διαπαιδαγωγούνταν με τον Πούσκιν και με τον Σεβτσένκο στα ρώσικα ή τα ουκρανικά.Κι αυτή η πολιτισμική και κοινωνική σύμπνοια δημιουργούσε και το εύφορο έδαφος για να ευδοκιμούν και οι κουλτούρες των μειονοτήτων, της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης. Πραγματικά, το άρωμα αυτής της φυσικής συνύπαρξης των λαών και των εθνοτήτων στην Ουκρανία ήταν έντονο και διάχυτο.

Η υπονομευτική παρέμβαση των Αμερικάνων, συνεπικουρούμενων από τους Ευρωπαίους συμμάχους, μόλυνε την Ουκρανία με ένα διχαστικό δηλητήριο με σκοπό να καταστρέψει αυτήν την ομοψυχία των δεκάδων διαφορετικών εθνικών ομάδων που συναποτελούν το λαό της Ουκρανίας, να αναζωπυρώσει φυλετικές και εθνικιστικές διαφορές που καλλιεργούσαν οι φιλοναζιστικές ομάδες του παρελθόντος, και να κατασκευάσει νέες. Επένδυσαν σε διεφθαρμένους πολιτικούς πρόθυμους να υπονομεύσουν την ενότητα των λαών με μοναδικό σκοπό να αποσπάσουν την Ουκρανία από την επιρροή της Ρωσίας και να την εντάξουν στο άρμα της Δύσης. Δηλαδή, να εφαρμόσουν την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που η αποικιοκρατία επεξεργάστηκε με πολλές παραλλαγές ανάλογα με τις τοπικές ιδιαιτερότητες. 

Απ’ την άλλη, η ρώσικη εξουσία, επαναπαυμένη στη φυσική συγγένεια μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών, στα κοινά τους ιστορικοπολιτισμικά γνωρίσματα και την κοινή τους πάλη ενάντια στο ναζισμό, στήριξε την πολιτική και οικονομική της επιρροή σε επίσης διεφθαρμένους πολιτικούς. Από την ίδια πάστα είναι ο Ποροσένκο και ο Γιανουκόβιτς. Εξάλλου, ο πρώτος ήταν υπουργός του δεύτερου! Κι έτσι, οι διεφθαρμένοι πολιτικοί κάθε απόχρωσης συνέβαλαν ενεργητικά ή παθητικά στην υπονόμευση αυτής της ενότητας και στη δημιουργία συνθηκών εμφυλίου πολέμου.

Οργάνωση της διχόνοιας

Έχει ενδιαφέρον το πώς μεθοδεύτηκε αυτή η διχόνοια, τι μέσα χρησιμοποιήθηκαν και πώς τελικά ο λαός υπέστη τα όσα υπέστη παρά τη θέλησή του, και πώς η Ουκρανία ακρωτηριάστηκε.

Λίγες μέρες πριν από την εκλογική ήττα του, το 2019, ο πρόεδρος Ποροσένκο υπέγραψε και πρόβαλε το νόμο για τη γλώσσα ως το πιο σημαντικό του επίτευγμα για να πείσει τους Ουκρανούς πολίτες να τον ψηφίσουν για μια δεύτερη θητεία. Κι αυτοί τον μαύρισαν με ένα πολύ χαμηλό ποσοστό 15,95%!

Έτσι είχαν αποδοκιμάσει και τον προηγούμενο πρόεδρο, τον Γιούσενκο, που είχε αναδειχτεί το 2004 που κι αυτός ενώ είχε ηγηθεί του αντιρωσικού μετώπου αποκαθηλώθηκε από τους ψηφοφόρους με το ταπεινωτικό ποσοστό 5,45%!

Η συντριπτική πλειονότητα των Ουκρανών πολιτών δεν υιοθετούσε ούτε τις πολιτικές της διχόνοιας ούτε τους πολιτικούς της διαφθοράς. Ούτε έδωσε ψήφους στα κόμματα της άκρας Δεξιάς που,παρ’ όλο τον ντόρο που έκαναν,δεν έπιασαν ούτε το όριο του 3% για να μπουν στο κοινοβούλιο. Οι «ΔεξιόςΤομέας»,«Σβόμποντα»και άλλοι ακροδεξιοί σχηματισμοί με δυναμική ένοπλη παρουσία στους δρόμους, δεν ευδοκίμησαν στις κάλπες. 

Όμως, έτσι όπως είναι φτιαγμένο το πολιτικό σύστημα (υπό τον έλεγχο των πανίσχυρων ολιγαρχών που διαμοιράστηκαν τον πελώριο δημόσιο πλούτο που κληρονόμησε η Ουκρανία από τη Σοβιετική Ένωση και ανταγωνίζονται μεταξύ τους μέχρι θανάτου, αλλά και υπό την ασφυκτική πίεση  των ξένων δυνάμεων που πριμοδοτούν ολιγάρχες και πολιτικούς),οι επιλογές των πολιτών είναι πολύ ισχνές, καθώς Περιορίζονται στα πρόσωπα που ορίζει το ίδιο το διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας. Για τους πολίτες τα περιθώρια είναι «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»!

Κι αυτά έγιναν ακόμα πιο στενά μετά το 2014, αφού ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού προσωπικού, κόμματα και βουλευτές, αποκλείστηκαν αυθαίρετα από την εκλογική διαδικασία, όπως το «Κόμμα των Περιφερειών» που κυβερνούσε μέχρι τότε και το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ήταν το μοναδικό κόμμα που δεν ήταν ευκαιριακό και συμμετείχε σε όλες τις εκλογές, έχοντας πάρει 13,18% το 2012.

 Απαγορεύοντας, με την προτροπή των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων, τη συμμετοχή των δύο αυτών κομμάτων (που αθροιστικά συγκέντρωναν περίπου το 50% των ψήφων, με ποσοστό που έφτανε στο 75% στην ανατολική και νότια ρωσόφωνη Ουκρανία), ήταν πολύ εύκολο να επικρατήσουν,χωρίς αντιπολίτευση, τα φιλοαμερικάνικα και φιλοευρωπαϊκά κόμματα που συμμετείχαν άμεσα ή έμμεσα στη βίαιη ανατροπή του προέδρου Βίκτoρ Γιανουκόβιτς –ο οποίος είχε εκλεγεί το 2012 με ποσοστό 48,95%!

Για την ιστορία, ο Ποροσένκο, σε περίοπτη θέση ενόσω ήταν πρόεδρος και στις δύο λίστες Panama Papers και Paradise Papers, κατηγορείται στην Ουκρανία για προδοσία!

Τελικά, έχοντας ο λαός απορρίψει ουσιαστικά όλους τους προέδρους που είχε προωθήσει το σύστημα,επιλέχτηκε για την προεδρία –έξω από το πολιτικό προσωπικό– ένας ηθοποιός του οποίου η καμπάνια χρηματοδοτήθηκε από ΜηΚυβερνητικές Οργανώσεις που δεν υποχρεούνταν να γνωστοποιήσουν τις ύποπτες πηγές αυτών των χρημάτων. Με αυτόματο τρόπο στήθηκε για να τον στηρίξει και ένα κόμμα που ονομάστηκε «Υπηρέτης του λαού», παίρνοντας

το όνομά του από το τηλεοπτικό σίριαλ στο οποίο έπαιζε ο υποψήφιος πρόεδρος! 

Φίμωση

Με το νόμο που υπέγραψε ο Ποροσένκο λίγες ώρες πριν εγκαταλείψει τον προεδρικό θώκο, η ουκρανική γλώσσα φιμώνει επί της ουσίας κάθε άλλη γλώσσα πλην της... αγγλικής. Χωρίς Εγγλέζους στη χώρα, αλλά με πάνω από 8.000.000 Ρώσους, το 30% του πληθυσμού με τη ρώσικη ως μητρική γλώσσα και σχεδόν ολόκληρο τον πληθυσμό της Ουκρανίας δίγλωσσο, ο νόμος καταργεί τον προηγούμενο του 2012, που όριζε ότι όπου οι ρωσόφωνοι πολίτες ήάλλες μειονοτικές ομάδες υπερβαίνουν το 10% των κατοίκων, η ρωσική ή όποια άλλη μειονοτική γλώσσα θα διδάσκεται στα σχολεία μαζί με την ουκρανική και θα χρησιμοποιείται ισότιμα στη δημόσια σφαίρα, στα σχολεία,τα δικαστήρια κ.λπ. Πράγματι,πολλές περιφέρειες (Οδησσός,Χάρκοβο, Χερσών, Σεβαστόπολη, Ντνιπροπετρόφσκ, Λουγάνσκ, Ντονιέτσκ, Ζαπορίζια κ.ά.) εφάρμοσαν τη διάταξη. Με απόφασή του, όμως, το Συνταγματικό Δικαστήριο ικανοποίησε τους καθεστωτικούς με μια απόφαση που υποχρεώνει τους ρωσόφωνους να ξεχάσουν τα ρώσικα!

Περιορισμοί και απαγορεύσεις επιβλήθηκαν και στις τέχνες, τα γράμματα και τα ΜΜΕ. Οι ταινίες που προβάλλονται πρέπει να είναι σε ποσοστό 90% ουκρανικές και τα βιβλία σε ποσοστό 50%. Ο νόμος ορίζει και πόσα ουκρανικά τραγούδια είναι υποχρεωμένος να παίζει κάθε ραδιοσταθμός! Μία εφημερίδα ρωσόφωνη πρέπει να δημοσιεύει την ίδια ύλη στα ουκρανικά! Ο νόμος θέτει περιορισμούς ακόμη και στα κιόσκια πώλησης των εφημερίδων και περιοδικών. Αυτοί οι περιορισμοί δεν ισχύουν για την αγγλική, τη γαλλική ή γερμανική γλώσσα...

Ταυτόχρονα επιβάλλεται αποκλειστικά η χρήση της ουκρανικής γλώσσας στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις δημόσιες υπηρεσίες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ακόμα και σε περιοχές, πόλεις και χωριά που οι κάτοικοι είναι ρωσόφωνοι.

Από την Επιτροπή της Βενετίας, που συμβουλεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ζητήματα συνταγματικών δικαιωμάτων, η αντίδραση υπήρξε χλιαρή και χαμηλόφωνη, για προφανείς λόγους: περιορίστηκε στη διαπίστωση ότι ο νόμος «απέτυχε να διασφαλίσει μια δίκαιη ισορροπία ανάμεσα στην ουκρανική γλώσσα και τις γλώσσες των μειονοτήτων». Αλλά και το σχόλιο της οργάνωσης Human Rights Watch ήταν εξίσου light.

Μόνο η Ουγγαρία διαμαρτυρήθηκε εντονότερα, επειδή ο νόμος έπληξε και την ουγγρική μειονότητα στα Καρπάθια. Κανένας άλλος Ευρωπαίος πολιτικός, απ’ αυτούς που κόπτονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν έθιξε το θέμα.

Η επίθεση στη γλώσσα, την επικοινωνία και την εκπαίδευση για να βαθύνει ο διχασμός ήταν η πιο σημαντική, αλλά όχι η μοναδική. Μετά το 2014, σαρώθηκαν χιλιάδες σύμβολα που καθ’ οιονδήποτε τρόπο συνδέονταν με τη σοβιετική εποχή, τη Ρωσία ή τη ρωσο-ουκρανική ιστορία και κουλτούρα,αλλά και τις τεράστιες θυσίες των λαών.

 Γκρεμίστηκαν μνημεία των εκατομμυρίων πεσόντων στον αντιφασιστικό πόλεμο καθώς και τα αγάλματα του Λένιν και άλλων προσωπικοτήτων, ακόμα και του Πούσκιν, που είχαν παραμείνει άθικτα στα πρώτα δεκατέσσερα χρόνια της ειρηνικής ανεξάρτητης Ουκρανίας. Αλλά δεν ξηλώθηκαν μόνον αυτά. Εκδιώχθηκαν παράνομα όλοι οι δήμαρχοι που δεν ήταν του νέου καθεστώτος ή δεν ήταν εκατό τοις εκατό Ουκρανοί.

Υποχρεώθηκαν σε παραίτηση πρυτάνεις και καθηγητές πανεπιστημίων και αντικαταστάθηκαν διευθυντές σχολείων, βιβλιοθηκών, μουσείων και πολιτιστικών κέντρων. Ελάχιστοι ρώσικης καταγωγής ή ύποπτοι για ρωσοφιλία πολίτες της Ουκρανίας παρέμειναν σε κάποιο πόστο ή δεν παρενοχλήθηκαν από το νέο καθεστώς. Κι ας αποτελούν οι Ρώσοι πάνω από το 20% του πληθυσμού της χώρας και σε ορισμένες περιοχές μέχρι και το 80%, όπως στην Κριμαία.

Όλα αυτά, από το 2014 και μετά, δημιούργησαν ένα πάρα πολύ καταθλιπτικό διχαστικό κλίμα ανάμεσα στους λαούς της Ουκρανίας. Έγινε φανερό ότι όποιος δεν είναι καθαρόαιμος Ουκρανός θεωρείται θεσμικά δεύτερης κατηγορίας πολίτης ή ξένος, που αν δεν τιμωρείται με υψηλό πρόστιμο για κάθε παράβαση του νόμου για τη «μία γλώσσα» και την «απορωσοποίηση»,οπωσδήποτε θα φέρει το στίγμα και θα αντιμετωπίζεται υποτιμητικά από το κράτος και εχθρικά από τους φανατικούς εθνικιστές.

Όπως επισημαίνεται σε σχετικό ρεπορτάζ του Associated Press (1 Απριλίου 2021) από τη βασικά ρωσόφωνη Μαριούπολη, όσοι πολίτες δεν συμμορφώνονται υφίστανται μπούλινγκ και βρίσκουν στις πόρτες και τους τοίχους του σπιτιού ή του μαγαζιού τους συνθήματα του τύπου «Θάνατος στους εχθρούς».Με την πλήρη κάλυψη, αν όχι συναίνεση και υπόθαλψη, της Δύσης, επιβλήθηκε ένα καθεστώς πρωτόγνωρο για την πλούσια σε πολιτισμούς Ουκρανία. Κι έτσι,μια χώρα για όλους τους πολίτες της, μετατράπηκε σε αρένα με άγρια θηρία.

Άννα Στροβιλίδου

 Δρόμος της Αριστεράς, φύλλο 579,26/2/2022

Η μεγάλη απουσία

Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις προχωρούν χωρίς την ενεργό συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα

Η ζωή γενικά και ειδικότερα οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις προχωρούν καταγράφοντας μια μεγάλη απουσία, αυτήν του λαϊκού παράγοντα. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη διαπίστωση που «έφερε» η χρονιά που διανύουμε, το πιο έκδηλο κοινωνικό σημάδι -ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι. Η κοινή λογική (ο συσχετισμός δύναμης, η διάψευση αυταπατών, η προσπάθεια επιβίωσης που έχει γίνει πιο οδυνηρή) οδηγεί σε μια κατάσταση όπου ο καθένας, σχεδόν παραδομένος στη μοίρα του, πασχίζει να βρει ατομικά κάποια σανίδα σωτηρίας.

 

Η συλλογικότητα αλλά και το φρόνημα έχουν υποστεί ρήγματα. Το διαπιστώνει κανείς παρατηρώντας την απουσία μιας ενιαίας και διάχυτης θέλησης, την απουσία ορμής και διάθεσης συμμετοχής σε συλλογικούς αγώνες και αντιστάσεις που στόχο θα είχαν να βάλουν τέρμα στο κακό που μας βρήκε. Αυτή η οπισθοχώρηση καταγράφεται τόσο στις δημοσκοπικές έρευνες όσο και στο πνεύμα των καιρών, όπου φαίνεται να γίνονται αποδεκτά (με οργή και θυμό βέβαια, πλην όμως αποδεκτά) πολλά μέτρα και νόμοι που σε άλλες εποχές θα προκαλούσαν «σεισμό» και ταχύτατη φθορά εκείνων που θα επιχειρούσαν να τα υλοποιήσουν. Παραμένει, ωστόσο, ενεργή η αντίθεση προς το πολιτικό σύστημα και η γενικευμένη αναξιοπιστία του, παρ’ ότι εσχάτως νομιμοποιείται μια κάποια απόπειρα διαχείρισης και λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας σε πιο «νοικοκυρεμένο» πλαίσιο.

 

Τούτων δοθέντων, θεωρούμε ότι έχει μεγάλη σημασία να γίνουν τρεις κρίσιμες επισημάνσεις, να δούμε πώς αυτές επιδρούν ή και διαμορφώνουν την εικόνα που προαναφέραμε.

 

 

 

Α) Ο αντίκτυπος από μεγάλα ζητήματα και ρεύματα συμπεριφοράς λαϊκών στρωμάτων.

 

Πρέπει να αναλογιστούμε σοβαρά πώς καταγράφονται στη συνείδηση των απλών ανθρώπων, στα «ακροατήρια» μερικών εκατομμυρίων δηλαδή, γεγονότα όπως ο πόλεμος στη Συρία, η όξυνση των αντιθέσεων και των απειλών, τα προσφυγικά κύματα, αλλά και όσα ιδιαίτερα συμβαίνουν στην Ευρώπη και στην περιοχή μας μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι.

 

Να δούμε ακόμη, πώς καταγράφονται γεγονότα όπως η μετάλλαξη και πλήρης υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό-μεταπρατικό πλαίσιο, οι επιτυχίες της Ακροδεξιάς στις πρόσφατες εκλογές της Γαλλίας, οι ήττες των λαϊκών συνασπισμών σε Βενεζουέλα και Αργεντινή. (Το «όχι» των Δανών στην Ε.Ε. πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και χωρίς επίδραση στη χώρα μας).

 

Έχουμε μια υποχώρηση της αριστερής ρητορικής στα μεγάλα ακροατήρια, έχουμε μια μεγαλύτερη αναζήτηση σε έναν διαχειριστικό και πραγματιστικό τρόπο διακυβέρνησης, έχουμε την αναζήτηση μιας υπερβατικής συντηρητικής πολιτικής ακόμα και σε ακροδεξιά σχήματα εφόσον αυτά δεν είναι ή δεν εμφανίζονται να είναι μέσα στο επίσημο πολιτικό κάδρο; Αναζητείται εκφραστής αποτελεσματικών λύσεων ανεξαρτήτως του πρόσημου που θα εκφέρει ο πολιτικός του λόγος;

 

Μήπως μετά από την πρόσκαιρη λάμψη μιας ορισμένης αριστερής ρητορικής που δεν μπορεί να φέρει λύσεις και εναλλακτικές, έχει επέλθει μια κάμψη που προετοιμάζει το έδαφος για την επανεμφάνιση μιας πιο ανοικτά δεξιάς πολιτικής; Φαίνεται ότι το μείγμα δεξιών αξιών και αριστερών ιδεών ως μέθοδος μιας ορισμένης διαχείρισης φτάνει σε ένα όριο στην Ευρώπη. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η τάση που εκφράζεται μέσα σε πλατιά στρώματα των πληθυσμών, να θέλουν μια αντισυστημική αλλαγή έστω και συντηρητικής κοπής, αρκεί να καταπολεμά την υποκρισία του πολιτικού κόσμου και την τενεκεδένια υποκρισία μιας Αριστεράς, που δεν είναι καν Αριστερά, πρέπει να μελετηθεί σοβαρά.

 

Εξίσου σοβαρά πρέπει να ιδωθούν και οι δύο μεγάλες «σταυροφορίες», ο πόλεμος ενάντια στον ISIS και η εχθρότητα προς τη Ρωσία. Από την έκβασή τους θα κριθεί αν θα επηρεαστούν τα μεγάλα ακροατήρια σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα αλλά και οι επιλογές που θα γίνουν. Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η ριζοσπαστική στάση απέναντι σε αυτήν την καταιγίδα; Ο αγώνας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό στις αρχές του 2000 ήταν ένας στόχος που ένωνε, άνοιγε πεδία, δημιουργούσε γέφυρες ανάμεσα σε προοδευτικά κόμματα και κινήματα χωρίς άμεσα να αμφισβητείται ο ευρωπαϊσμός. Τώρα υπάρχει μεν ο ευρωσκεπτικισμός, η Ε.Ε. μοιάζει με ένα τσίρκο που τα διάφορα θηρία πειθαρχούν στον γερμανό θηριοδαμαστή, αλλά όλα τρίζουν. Η αμφισβήτηση από τα αριστερά μοιάζει να μην υπάρχει, αφού εφαρμόζει κι αυτή πειθήνια πλέον τα παραγγέλματα του θηριοδαμαστή. Ο κόσμος θα κληθεί να πάρει θέση σε διλήμματα που θα μπουν από τα πάνω με τέτοια ένταση που ενδεχομένως θα απορροφούν το κοινωνικό ζήτημα της κάθε χώρας. Ήδη ο εθνικισμός έχει κάνει πολύ δουλειά και τώρα μπορεί λύσεις πιο σύνθετες -με εντελώς παραγκωνισμένη την Αριστερά- να βάλουν σε περιπέτειες και περαιτέρω αποσταθεροποίηση ολόκληρη την Ευρώπη. Ας μην έχουμε αυταπάτες: αυτές τις «ατζέντες» πολιτικά κάποιοι θα τις εκφράσουν…

 

 

 

Β) Η κεντροαριστερή διαχείριση στη χώρα μας

 

Κοντεύει να κλείσει ένας χρόνος συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η φθορά του σχήματος είναι βέβαια στην ημερήσια διάταξη, παραμένει όμως ανθεκτικό ακόμη, καθώς η φθορά του άλλου μπλοκ είναι -μέχρι τώρα- μεγαλύτερη και βαθύτερη, αλλά και γιατί η κεντροαριστερή ρητορική μπορεί έως ένα σημείο να συμβαδίζει με το κλίμα και την εικόνα που περιγράψαμε στην αρχή. Τα εκατομμύρια που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν ήθελαν μετάβαση στο σοσιαλισμό. Προσδοκούσαν μια ελάφρυνση της θέσης τους, φοβούμενα τη ραγδαία χειροτέρευσή της. Πιστεύουν, λοιπόν, στη ρητορική ότι η παρούσα κυβέρνηση νοιάζεται λίγο παραπάνω για αυτούς από ό,τι οι προηγούμενοι. Δεν έχει σημασία η αλήθεια του συλλογισμού αυτού αλλά η λειτουργία του, η αποτελεσματικότητά του. Επομένως, η κεντροαριστερή διαχείριση έχοντας αυτήν την ιδιότυπη σχέση με τα λαϊκά στρώματα, αξιοποιώντας τα χάλια της Δεξιάς, κατορθώνει να γίνεται αποδεκτή από τους ευρωκράτες και τις ελίτ της χώρας μας: κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να προσφέρει ένα τόσο πλούσιο διπλό δώρο: να περάσει όσα δεν μπορούσαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και να προσφέρει μια κοινωνική ειρήνη με την οπισθοχώρηση αγώνων και την γενικευμένη απογοήτευση.

 

Παρ’ όλα αυτά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Με 153 βουλευτές δεν κυβερνάς εύκολα, ιδιαίτερα όταν πρέπει να περάσεις σκληρά μέτρα και να προχωρήσεις σε επώδυνους συμβιβασμούς σε Κύπρο, Αιγαίο, Προσφυγικό κ.λπ. Αυτό δεν το ξέρει μόνο ο Αλέξης, το ξέρει και ο Αλέκος (Φλαμπουράρης) και ο Γιάννης (Δραγασάκης). Το ξέρει και η Αγκέλα (ποια;) και ο Βόλφγκαγκ (Σόιμπλε). Επομένως, οι πιέσεις και διεργασίες για σχήματα συνεργασίας και γέφυρες δίνουν και παίρνουν. Το παράξενο είναι ότι πιέζουν το Ποτάμι που έχει πάρει την κάτω βόλτα και προκύπτει ως σωσίβιο ο Λεβέντης… Τόσο ριζοσπαστικά… Προς το παρόν καβαλάμε τις βδομάδες με μικρό ακόμη βαθμό δυσκολίας, μεταθέτουμε όσα μπορούμε έως την στιγμή που θα ακουστεί το μπαμ: Γιατί θα ακουστεί…

 

 

 

Γ) Η κρίση στην Ν.Δ. και η προετοιμασία του εδάφους

 

Η κρίση στην Ν.Δ. είναι βαθιά και αφορά τόσο τις ιδέες όσο και τα πρόσωπα. Ως κόμμα δε είναι άθροισμα βασικών μετόχων που στον ανταγωνισμό τους μπορούν να διαλύσουν το «μαγαζί». Όμως, δεν πρέπει να λησμονιέται ότι η εκλογική βάση της Ν.Δ. έχει δείξει ανθεκτικότητα και τώρα αποκτά ορισμένα επιθετικά χαρακτηριστικά απέναντι στην ΣΥΡΙΖέικη διαχείριση. Πιο απλά είναι αυτοί που φωνάζουν, διαμαρτύρονται, χλευάζουν το «πρώτη φορά Αριστερά δεν θέλατε, πάρτε τώρα» κ.λπ. Βλέπουν την κρίση στο δικό τους μαγαζί αλλά θα συσπειρώνονταν εύκολα στην εμφάνιση ενός ισχυρού, αποτελεσματικού ηγέτη, σε κάποιον που μπορεί να πείσει ότι μπορεί να δώσει λύσεις. Ακόμα κι αν αυτός δεν φαίνεται, οι περιστάσεις «δουλεύουν» για την εμφάνισή του. Χώρος για μια καθαρόαιμη δεξιά πολιτική υπάρχει και η χρεοκοπία της αριστεράς υποβοηθά πολύ στην ανάδειξή της. Τα ακροατήρια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μαγκωμένα και δαγκωμένα, δεν μπορούν να απαντήσουν ουσιαστικά στις διεργασίες που συντελούνται, πρέπει διαρκώς να αμύνονται, να δικαιολογούν, ενίοτε να κρύβονται, να αποφεύγουν κακοτοπιές (καφενεία, δημόσιες εκδηλώσεις κ.λπ. Όποιος ονειρεύεται μια εύκολη επανάληψη του κύκλου που ζήσαμε στην πενταετία 2010 – 2015 θα διαπιστώσει πολύ σύντομα ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο. Άλλα θα είναι τα χαρακτηριστικά του επόμενου κύκλου κι όσο πιο γρήγορα τα αντιληφθούμε τόσο το καλύτερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείονται αγώνες και αντιστάσεις. Προμηνύματα, άλλωστε, υπάρχουν ήδη στον αγροτικό χώρο, τον χώρο της υγείας και αλλού. Οι αντιστάσεις αυτές θα έχουν απήχηση μόνο αν διατηρήσουν ακηδεμόνευτο χαρακτήρα, δυνατότητα συσπείρωσης πλατιών στρωμάτων κι αν αναζητήσουν πολιτικές προϋποθέσεις, συνολικοποιήσεις και κεντρικούς στόχους.

 

Για τη συμπεριφορά και το modus vivendi της υπόλοιπης Αριστεράς σε επόμενο σημείωμα.

[--->]