ΙΝΕ ΓΣΕΕ: Σε επίπεδα 1980 οι μισθοί

Τις δραματικές μειώσεις μισθών που ξεπερνούν το 23% την τελευταία τετραετία καταγράφει νέα έρευνα του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, που δείχνει ότι η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών έχει πέσει σε επίπεδα προηγούμενων δεκαετιών. Ανάλογα στοιχεία προκύπτουν και από το ΙΚΑ. Αναλυτικότερα.

Σύμφωνα με την έρευνα του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, «αγκάθια» για τους εργαζομένους παραμένουν, εκτός από τους χαμηλούς μισθούς, η ανασφάλιστη εργασία και το λεγόμενο ευέλικτο ωράριο, που κυριαρχούν στην ελληνική νεο-μεσαιωνική αγορά εργασίας.

Στη νέα αυτή, μνημονιακή πραγματικότητα, έρχεται να προστεθεί και η απλήρωτη εργασία, με 850.000 εργαζομένους να βλέπουν καθυστερήσεις στους μισθούς τους μέχρι και ένα χρόνο. Το φαινόμενο αυτό έχει πάρει σοβαρές διαστάσεις στο λιανεμπόριο και τα καταστήματα, με λιγότερους από 5 υπαλλήλους.

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ, η αγοραστική δύναμη των πραγματικών μέσων μισθών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα έχει γυρίσει είκοσι χρόνια πίσω. Η μελέτη καταγράφει τις επιπτώσεις στην αγορά εργασίας κατά την περίοδο 2010-2013.

Από αυτή προκύπτουν ότι ο μέσος πραγματικός μισθός στον ιδιωτικό τομέα είναι στα 750 με 800 ευρώ μεικτά από 1.100 που ήταν στην αρχή της κρίσης, καταγράφοντας έτσι μείωση κατά μέσο όρο 23%. Βάσει και των επίσημων στοιχείων του ΙΚΑ, το 2013 ο μέσος μισθός μειώθηκε κατά 10% σε σχέση με το 2012.

Ακόμη πιο δραματικές ήταν οι συνέπειες της κρίσης στους κατώτατους μισθούς των εργαζομένων, οι οποίοι από τα 751 ευρώ μειώθηκαν κατά 22% στα 560 ευρώ μεικτά για τους άνω των 25 ετών και κατά 32% στα 510 ευρώ μεικτά για τους εργαζόμενους κάτω των 24 ετών.

Στην έρευνα του ΙΝΕ ΓΣΕΕ, εκτιμάται ότι η αγοραστική δύναμη των κατώτατων μισθών με τις μειώσεις που έχει υποστεί βρίσκεται στα επίπεδα του 1980. Αυτό σημαίνει ότι με το σημερινό κατώτατο μισθό μπορεί να αγοράσει κανείς τα ίδια αγαθά και υπηρεσίες που αγόραζε στις αρχές της δεκαετίες του 1980. Επίσης, καταγράφεται εντυπωσιακή αύξηση των εργαζομένων οι οποίοι καθυστερούν να πληρωθούν.

Σύμφωνα με την έρευνα, τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν την ελληνική αγορά εργασίας: Οι χαμηλοί μισθοί, η ανασφάλιστη εργασία και οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης, οι οποίες -ενώ το 2009 αντιπροσώπευαν το 26% των νέων συμβάσεων- σήμερα κυριαρχούν, αφού το 2013 αντιπροσώπευαν το 51% των νέων συμβάσεων εργασίας.

[--->]

ευρώ και ύφεση



Τι έκπληξη: βρισκόμαστε σε ύφεση! Κοιτάς γύρω σου και αναρωτιέσαι: γιατί είχαμε βγει; Τεχνικά, ναι. Το 4ο τρίμηνο του 2013, το ΑΕΠ της Ιταλίας αυξήθηκε κατά 0,13% σε σύγκριση με το τρίτο τρίμηνο, και σε ετήσια βάση στο "συναρπαστικό" -1.85%. Αυτή η αύξηση, μετά από εννέα συνεχόμενες μειώσεις, ήταν η αχτίδα φωτός στο βάθος του τούνελ. Στη συνέχεια, το 1ο τρίμηνο του 2014 ήταν αρνητικό, τώρα ξέρουμε ότι ήταν και το δεύτερο: βρισκόμαστε και πάλι μέσα στην ύφεση, και όχι μια κρίσι οποιαδήποτε. Τα τρία τελευταία χρόνια, το ΑΕΠ αυξήθηκε  μόνο σε ένα τρίμηνο. Αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ στην ιστορία της ενωμένης Ιταλίας, με εξαίρεση την περίοδο του πολέμου.

Γιατί να συμβαίνει αυτό σήμερα;
Ακούστε καλύτερα τον υπεύθυνο αυτής της καταστροφής, ο οποίος ομολόγησε την αυστηρή οικονομική λογική της. Το πρώτο τρίμηνο του 2012, το ΑΕΠ της Ιταλίας ήταν -1%, μια πτώση συγκρίσιμη μόνο με την περίοδο μετά τη χρεοκοπία της Lehman. Τον επόμενο Μάιο, σε δημοσιογράφο του CNN που τον ρώτησε πού σκεπτόταν να τραβήξει με τη λιτότητα, ο Μάριο Μόντι απάντησε με μια φράση βγαλμένη από τα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας (αλλά όχι πολιτική): "Με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις καταφέραμε να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί. Μέσω της δημοσιονομικής εξυγίανσης καταστρέφουμε την εσωτερική ζήτηση ". Τι εννοούσε ο τότε πρωθυπουργός; 
Πριν από το ευρώ όταν ήθελε κανείς να αγοράσει ένα Audi ή μια BMW έπρεπε να αγοράσει μάρκα: αν οι Ιταλοί προτιμούσαν τα "γερμανικά προϊόντα", τότε η αξία του μάρκου ανέβαινε, οπότε κάποιοι θέλοντας και μη θα κατέληγαν σε μια Alfa Romeo.Η καρδιά δεν ελέγχεται, αλλά και με το πορτοφόλι δεν πρέπει να αστειεύεσαι. Το ευρώ εμποδίζει τη λειτουργία αυτού του μηχανισμού της αγοράς και επομένως ενισχύει τις εισαγωγές στο Νότο, των προϊόντων του Βορρά. Μια χώρα είναι σαν μια οικογένεια: αν εισάγει περισσότερα από ό, τι εξάγει, τότε τη διαφορά θα πρέπει να την καλύψει με δανεικά. Έχετε δει γερμανικούς φορείς χρηματοδότησης να δίνουν δάνεια σε τιμές ευκαιρίας για την αγορά γερμανικών αυτοκινήτων; Οποίος επωφελήθηκε από μια τέτοια ευγενική προσφορά, συνέβαλε και αυτός στην αύξηση του ιταλικού εξωτερικού χρέους.

Σημειώστε ότι για το Βορρά το να δανείσει το Νότο δεν είναι πρόβλημα, επειδή το ευρώ, πέρα  από το ότι ναρκώνει την ανταγωνιστικότητα, εξαλείφει και τους κινδύνους ισοτιμίας. Κάποτε όμως έρχεται η στιγμή που τα χρέη θα πρέπει να αποπληρωθούν, ίσως επειδή ξέσπασε κρίση, και ο οφειλέτης θα πρέπει να "επιστρέψει" τα δανεικά. Το πρώτο πράγμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι να σταματήσουν να δανείζονται, και επομένως, μια χώρα θα πρέπει να μειώσει τις εισαγωγές της. Αλλά πώς να το κάνει, όταν οι αναλογίες των τιμών ευνοούν τα ξένα προϊόντα, και η συναλλαγματική ισοτιμία δεν μπορεί να τις διορθώσει, επειδή δεν απαντά στους νόμους της αγοράς; 

Είναι απλό: περικόπτοντας τα εισοδήματα των πολιτών (αυξάνοντας τους φόρους, ή μη ανανεώνοντας τις συμβάσεις εργασίας). Αν δεν έχεις λεφτά, δεν μπορείς να τα ξοδέψεις, δεν μπορείς να δημιουργήσεις "ζήτηση" για τα εμπορεύματα, ακόμη και για τα ξένα εμπορεύματα."Καταστροφή της ζήτησης" σημαίνει περικοπή εισοδημάτων για να μειωθούν οι εισαγωγές, και να ισοσκελιστεί το ισοζύγιο πληρωμών.
Μήπως πιστέψατε ότι η λιτότητα χρησιμεύει για να μειωθεί το δημόσιο χρέος; 

Ο κάθε οικονομολόγος γνωρίζει πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει : στην ύφεση η λιτότητα μειώνει τα εισοδήματα και τα δημόσια έσοδα, επιδεινώνοντας την κατάσταση. Αφήστε ότι πριν τον Μόντι δεν υπήρχε πρόβλημα δημόσιου χρέους, όπως είπε και ο σημερινός υπουργός οικονομικών Padoan! Στο ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών, ωστόσο, η λιτότητα κάνει θαύματα. Μεταξύ 2011 και 2013, ο Μόντι μείωσε το λόγο Δαπάνες/ ΑΕΠ μόνο 0,7 τοις εκατό του ΑΕΠ, αλλά το ΑΕΠ κατέρρευσε μέσα σε δύο χρόνια πάνω από 4%, και στη συνέχεια ο λόγος χρέους / ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 12 μονάδες. Καταστροφή είπατε; Για εμάς, ναι, για τους ξένους πιστωτές όχι: το ισοζύγιο πληρωμών έγινε πλεονασματικό.

Φυσικά, τα δάνεια θα πρέπει να αποπληρωθούν. Αλλά ακόμα και ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δήλωσε ότι οι τράπεζες του Βορρά ήταν απρόσεκτες! Να καταστρέφεται η οικονομία μιας χώρας για να υπακούσει στο τελεσίγραφο των απρόσεκτων πιστωτών είναι ανήθικο (διότι οι πιστωτές θα πρέπει και αυτοί να αναλάβουν το βάρος των δικών τους κακών επιλογών), αλλά πάνω απ’όλα ανόητο. Και το αποτέλεσμα ποιο είναι; Αυτό που βλέπουμε σήμερα σε άλλες ειδήσεις: 

Τον περασμένο μήνα οι παραγγελίες της γερμανικής βιομηχανιας μειώθηκαν περισσότερο από 3%. Πνίγοντας τους οφειλέτες τους, που είναι η κύρια αγορά τους, η Γερμανία στραγγαλίζει τον ίδιο της τον εαυτό. Η μόνη προοπτική σωτηρίας είναι αυτή που προσφέρουν ευγενικά οι υποστηρικτές του δημοψηφίσματος "κατά της λιτότητας". Ναι! Γιατί αφού μας ξεζούμισε για να πάρει πίσω το "θησαυρό της", τώρα το γερμανικό Γκόλουμ, αν θέλει κάποιος να αγοράσει υα εμπορεύματα του, θα πρέπει να βάλει πάλι μπροστά τη ζήτηση στην Ευρώπη. Τι θα μπορούσε να είναι καλύτερο από το να επιτρέψει στο Νότιο να αρχίσει και πάλι να δανείζεται; Θα δείτε: Η Μέρκελ θα δείξει σύντομα το ανθρώπινο πρόσωπο της, όχι για να ευχαριστήσει τους συναδέλφους που είναι "κατά της λιτότητας",αλλά επειδή τη συμφέρει. 
Αλλά εμάς, αντί να αρχίσουμε και πάλι να χρεωνόμαστε για να την βοηθήσουμε, συμφέρει να εγκαταλείψουμε το ευρώ, ένα σύστημα στο οποίο η λιτότητα είναι ο μόνος μηχανισμός ρύθμισης των εξωτερικών ελλειμμάτων.

[--->]

Ισραήλ : Δεκάδες αραβοϊσραηλινοί εργαζόμενοι απολύθηκαν επειδή πόσταραν στο Facebook



Άραβες Ισραηλινοί απολύθηκαν από τις δουλειές τους επειδή επέκριναν τις ενέργειες της χώρας τους στη Γάζα, στο Facebook. Ακριβής αριθμός δεν υπάρχει, αλλά πιστεύεται ότι ο αριθμός τους ανέρχεται σε δεκάδες, σύμφωνα με  τοπική ΜΚΟ.

Στην καταγγελία προέβη η Μ.Κ.Ο., New Israel Fund μετά από αίτημα παλαιστίνιων εργαζομένων οι οποίοι ζήτησαν τη βοήθεια της, που απολύθηκαν επειδή σχολίασαν αρνητικά την επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα.

Μέρες πρωτοφανούς αστάθειας



"Η  μεγάλη αστάθεια που επικρατεί στον πλανήτη δεν έχει ιστορικό προηγούμενο,"αφού σε τεράστιες περιοχές κυριαρχεί ο λαϊκισμός,η οργή ​​και η απώλεια ελέγχου από το κράτος." Ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι,σύμβουλος στρατηγικής του Κάρτερ και ιστορικός "εγκέφαλος" της αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας, προειδοποιεί: "Δεν αντιμετωπίζουμε κρίση επιβίωσης, αλλά χάνουμε τον έλεγχο της αντιμετώπισης των προκλήσεων που όλο και περισσότερο, πολλοί από εμάς, αναγνωρίζουμε ότι παίζουν ιδιαίτερο ρόλο  για την ευημερία μας". 

Οι αλυσιδωτές πτωχεύσεις των τελευταίων είκοσι ετών είναι ένα σκληρό μάθημα για τις Ηνωμένες Πολιτείες : "Δεν μπορούμε να επιστρατεύσουμε δυνάμεις ή να δημιουργήσουμε ηγέτες που θα τις διαχειριστούν", και αυτό κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες,να έχουν " όλο και μικρότερη στρατηγική θέληση και  αίσθηση της κατεύθυνσης που θα πρέπει να ακολουθήσουν". Σενάριο: "Βρισκόμαστε μπροστά σε έναν κόσμο γεμάτο αναταραχές, αβεβαιότητα και κατακερματισμένο: κανένας δεν απειλείται άμεσα, πολλές, όμως, και διαφορετικές απειλές απειλούν σχεδόν τους πάντες."

Στην πυριτιδαποθήκη της Μέσης Ανατολής, λέει ο Μπρεζίνσκι σε συνέντευξη του στον David Rothkopf ,μπορούμε να υπολογίζουμε,μόνο σε ορισμένα κράτη,   σχετικά σταθερά, όπως η Τουρκία και η Αίγυπτος και το Ιράν - με το οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν σοβαρά προβλήματα - και φυσικά το Ισραήλ, αλλά μόνο με τη προϋπόθεση ότι θα υπάρξει σταθερή ειρήνη με τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Από τον κατάλογο λείπει το Ιράκ: τραγικό λάθος, παραδέχεται ο Μπρεζίνσκι, ο πόλεμος του George W. Bush εναντίον του Σαντάμ, ο οποίος ήταν ο προμαχώνας του αγώνα ενάντια στη τζιχάντ και την Αλ-Κάιντα. "Στη Λιβύη επεμβήκαμε χωρίς να έχουμε ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο σε δυνάμεις αποσταθεροποίησης", λέει ο Rothkopf. "
Στη Συρία δεν αναλάβαμε αποφασιστική δράση  όπως και στο Ιράκ, οπότε στη Συρία οι ταραχές εξαπλώθηκαν. Ο κίνδυνος παραμονεύει παντού και οι μεγαλύτερες δυνάμεις σταθεροποίησης -οι  ΗΠΑ, η ΕΕ και η Κίνα – σε ελάχιστες από αυτές τις περιπτώσεις επιθυμούν να γίνουν επεμβάσεις."

Για τον Μπρεζίνσκι, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν πλέον πολλές επιλογές στην περιοχή του πετρελαίου. Αλλά δεν πλήττονται μόνο αυτές από το χάος που εξαπλώνεται: "Οι δύο χώρες που θα μπορούσαν να πληγούν περισσότερο από αυτές τις εξελίξεις, μακροπρόθεσμα, είναι η Κίνα και η Ρωσία, λόγω των περιφερειακών τους συμφερόντων, την ευπάθεια απέναντι στην τρομοκρατία και τα στρατηγικά τους συμφέροντα στην παγκόσμια αγορά ενέργειας." Επομένως, το Πεκίνο και η Μόσχα θα πρέπει να "συνεργαστούν μαζί μας" και να μην αφήσουν   τις Ηνωμένες Πολιτείες να διαχειριστούν μόνες τους μια περιοχή που δεν μπορούμε, ούτε να ελέγξουμε αλλά ούτε να κατανοήσουμε". 


Ο Rothkopf υπογραμμίζει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες "πιέστηκαν από την κατάσταση στο Ιράκ,να συνεργαστούν, προχωρώντας σε ένα είδος σιωπηρής συμφωνίας με το Isis, το Ισλαμικό Κράτος", ενώ υπάρχουν και αυτοί που φοβούνται τις διαπραγματεύσεις με το Ιράν και την αναθέρμανση των σχέσεων μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης. "Το Ιράν είναι ένα πραγματικό έθνος-κράτος", λέει ο Μπρεζίνσκι. "Αυτή η ταυτότητα τού επιτρέπει να έχει μια συνοχή, την οποία δεν έχει το μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής."

Τα προβλήματα: ο ανταγωνισμός με τους σουνίτες και η απειλή του Ιράν ενάντια στο Ισραήλ, στην οποία όμως ο Μπρεζίνσκι δεν δείχνει να πιστεύει."Το ζήτημα είναι ότι το Ισραήλ έχει το πυρηνικό μονοπώλιο στην περιοχή και θα το έχει για μεγάλο χρονικό διάστημα," συνεχίζει ο αναλυτής. "Ένα πράγμα που οι Ιρανοί δεν θα τολμήσουν να κάνουν, σίγουρα, είναι να ξεκινήσουν μια επιχείρηση αυτοκτονίας, όταν κατασκευάσουν την ατομική βόμβα. Επομένως, η κυρίαρχη  ιδέα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ότι το Ιράν θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα τρελό αγώνα δρόμου για να αποκτήσει τη βόμβα μέσα σε εννέα μήνες, κατά τη γνώμη μου, είναι ανόητη, και επειδή το Ισραήλ διαθέτει ένα πολύ ισχυρό στρατό αλλά και επειδή διαθέτει γύρω στις 150-200 ατομικές βόμβες,που φτάνουν και περισσεύουν για να σκοτώσουν κάθε Ιρανό". Εξάλλου, υπάρχουν και οι παραδοσιακοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή.

Ο Μπρεζίνσκι δηλώνει "συγχυσμένος" από την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου στη Συρία. "Δεν καταλαβαίνω - λέει - τι ακριβώς περίμεναν  να κερδίσουν οι Σαουδάραβες και το Κατάρ υποκινώντας ένα θρησκευτικό πόλεμο στη Συρία, και είμαι ακόμα πιο μπερδεμένος για το τι πιστεύαμε ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε εμείς υποστηρίζοντας τους με έναν τρόπο τόσο διστακτικό και ασυνεπή". Ο Μπρεζίνσκι παραδέχεται ότι: "Από το δεύτερο πόλεμο στο Ιράκ και μετά,οι Αμερικανοί έχουμε πάψει να θεωρούμαστε προστάτες και πρωτεργάτες της όποιας θετικής εξέλιξης, οπότε "θα ήταν καλύτερα αν καταλήγαμε σε κάποια σιωπηρή συμφωνία με τους Κινέζους και τους Ρώσους",  για τη διαχείριση της γεωπολιτικής στης Μέση Ανατολή.

Για τη Ρωσία, ωστόσο, η άποψη του Μπρεζίνσκι είναι πολύ μονόπλευρη: εδώ και καιρό , "το δόγμα" του προέβλεπε την απόσχιση της Ουκρανίας από τη Μόσχα και ειδικότερα της Κριμαίας, στερώντας από τους Ρώσους την στρατηγική έξοδο προς τη Μαύρη Θάλασσα. Σήμερα δεν έχει αλλάξει άποψη : ονομάζει "εισβολή" την ανάκτηση της Κριμαίας από τους Ρώσους και καταλογίζει στην Μόσχα - και όχι στην Ουάσιγκτον - την ευθύνη για την κατάσταση στην Ουκρανία, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο για τους νεοναζί που υποστηρίζει το ΝΑΤΟ και οι οποίοι διαχειρίστηκαν το πραξικόπημα στο Κίεβο, έβαλαν φωτιά στο κτίριο των συνδικάτων στην Οδησσό και άρχισαν να  χτυπούν τους ρωσόφωνους άμαχους για να τους εκδιώξουν από τις ανατολικές περιοχές της χώρας που το είχαν "καπαρώσει" μεγάλες εταιρείες, όπως η Shell, οι οποίες ενδιαφέρονται για το "σχιστολιθικό φυσικό αέριο" του ουκρανικού υπεδάφους.Ο Μπρεζίνσκι ονειρεύεται προνομιακές σχέσεις των ΗΠΑ με την Κίνα αποκλείοντας τη Ρωσία, διότι δεν ανέχεται την ολοένα και μεγαλύτερη διεθνή επιρροή του Πούτιν και των Brics, αν και γνωρίζει πολύ καλά ότι στους Κινέζους δεν αρέσει ένας διπολικός κόσμος, υπό την ηγεσία της Ουάσιγκτον και του Πεκίνου.

Όσο για την Ιαπωνία, η οποία κάνει βήματα προσέγγισης προς την Ινδία προκειμένου να εξισορροπήσει τον κινεζικό επεκτατισμό, είναι καλό να γνωρίζουμε, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα στηρίξουν το Τόκιο αν επιχειρήσει μια στρατιωτική αντιπαράθεση με την Κίνα για τα αμφισβητούμενα νησιά του Ειρηνικού. Μεγάλος απών από οποιοδήποτε παγκόσμιο γεωπολιτικό σενάριο, η γηραιά ήπειρος, "Πού είναι οι πατέρες της Ευρώπης που πραγματικά πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ταυτότητα; 

Τελικά, η ΕΕ αποδείχτηκε ότι δεν είναι παρά μια σειρά συμφωνιών των Βρυξελλών, με βάση το χρήμα και το δούναι και λαβείν ανάμεσα στα κράτη μέλη της, αλλά με περιορισμένη αίσθηση των κοινών τους στόχων. "Εκτός από  το να προστατεύει - τα μετα-αποικιοκρατικά συμφέροντα της σε χώρες της Αφρικής, όπως το Σουδάν, η Σομαλία, η Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, η Νιγηρία και το Μάλι. 

Ο Μπρεζίνσκι βλέπει τα πράγματα να εξελίσσονται ως εξής: "συγκυριαρχία"  Αμερικής-Κίνας, η Ευρώπη να παραμένει ένα ''παρακλάδι" των Ηνωμένων Πολιτειών, με την προϋπόθεση ότι θα αποδεχθεί τη σύναψη εμπορικών συμφωνιών, όπως τις ευρωατλαντικές συμφωνίες ΤΤΙΡ: "Ας ενώσουμε τους τελευταίους γύρω από το ΝΑΤΟ , την προσάρτηση της Ουκρανίας στην ΕΕ, η οποία με τη σειρά της θα μπορούσε να τραβήξει τη Ρωσία προς την Ευρώπη, επειδή η σκιά της Κίνας  όλο και πέφτει πάνω από τη Μόσχα",και τότε θα έχουμε μία κατάσταση η οποία, σύμφωνα με τον Μπρεζίνσκι,"θα μπορούσε να κινείται προς το συλλογικό όφελος".
 

Όσον αφορά την πρώην "πίσω αυλή'' των Ηνωμένων Πολιτειών,τη Λατινική Αμερική, ο Μπρεζίνσκι είναι το ίδιο απορριπτικός: "Οι Ηνωμένες Πολιτείες μαθαίνουν να είναι ανεκτικές," λέει. "Έχουμε μάθει να συμβιώνουμε  με την Κούβα,τη Νικαράγουα και τη Βενεζουέλα." Η Κίνα; Βασικά είναι ανεκτική. Και ο Μπρεζίνσκι καταλήγει, "το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς με αυτούς στην Ασία. Δηλαδή: θα λύνεις τα προβλήματά σου με τους γείτονές σου, αλλά δε θα προχωράς πιο πέρα. Θα ανεχθούμε κάποια ψήγματα αυτονομίας. "Ψήγματα ανοχής" την οποία ο Μπρεζίνσκι την ονομάζει "βιώσιμη σε διμερές επίπεδο." Κυρίως για έναν λόγο: "Αυτοί", οι Κινέζοι δηλαδή, "δεν μας ανταγωνίζονται ιδεολογικά".  

Ιστορικός προβληματισμός: "Η απουσία μιας ιδεολογικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε εμάς και τους Κινέζους είναι η βασική διαφορά της παλιάς αντιπαράθεσης μας με τη Σοβιετική Ένωση ή με τον Χίτλερ και τη Γερμανία. Και στις δύο περιπτώσεις, υπήρξε ισχυρός ανταγωνισμός, για γεωπολιτικούς λόγους, αλλά και για λόγους έντονα ιδεολογικούς. 
Ο Μπρεζίσκι πιστεύει ότι, θα πρέπει "να υπάρξει ένα είδος κατανόησης, ανάλογη των σχέσεων Ρώμης και Βυζαντίου: 
Οι δύο αυτές πόλεις είχαν πολλά κοινά,αφού ήταν προεκτάσεις της ίδιας αυτοκρατορίας, αλλά με διαφορετικά κέντρα εξουσίας.
Θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι κατά πάσα πιθανότητα για το υπόλοιπο της ζωής μας –εκτός κι αν όλα πάνε κατά διαόλου, πράγμα που θα ήταν πολύ χειρότερο - οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα είναι προορισμένες να συνεργαστούν, αν ο κόσμος θέλει να έχει ένα αποτελεσματικό σύστημα"

Αλλά αυτό δεν θα είναι καθόλου εύκολο: ο κινεζικός στρατός, είναι σφόδρα κατά των αμερικανών.Ο
Μπρεζίσκι, ως συνήθως, απλουστεύει τα πράγματα: "Εμείς είμαστε μια μεγάλη δημοκρατία, ενώ αυτοί μια δικτατορία εγωκεντρική." Υπάρχουν και οι Brics, φυσικά,την ολοένα και μεγαλύτερη αυτονόμηση των οποίων , οι Ηνωμένες Πολιτείες φοβούνται. 
Η Ευρώπη; "Ποιοι είναι οι Ευρωπαίοι; Αν πάτε στο Παρίσι ή στην Πορτογαλία, ή την Πολωνία, και ρωτήσετε "τι είσαι;" Θα σου απαντήσουν "Είμαι Πορτογάλος," "Είμαι  Ισπανός", "Είμαι Πολωνός." Ποιοι είναι οι πραγματικά Ευρωπαίοι";

Ο πρώην υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού του Λευκού Οίκου ελπίζει στην καλλιέργεια σχέσεων συνεργασίας με την Κίνα, τη μόνη υπερδύναμη που μπορεί να συγκριθεί με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα έθνος "που υπάρχει εδώ και 5-6000 χρόνια",σίγουρο για την εθνική του ταυτότητα και με συνείδηση ​​της δύναμής του. Ένα μεγάλο έθνος, ψυχολογικά πιο αξιόπιστο  και από τις Ηνωμένες Πολιτείες: "Εμείς μπορεί να μπλέξουμε  συναισθηματικά,πολύ εύκολα  με τα δικά τους προβλήματα,αυτοί, με τα δικά μας,ποτέ και σε καμία περίπτωση." Επιπλέον, σύμφωνα με τον Μπρεζίνσκι, "οι Κινέζοι δεν υπήρξαν ποτέ τόσο ηλίθιοι, όσο οι Ρώσοι, οι οποίοι περισσότερες από μια φορά τόλμησαν να μας πουν κατάμουτρα  "Θα σας συντρίψουμε".

Για το άμεσο μέλλον, ο Μπρεζίνσκι συνιστά σύνεση. Στόχος: Να αποφύγουμε αυτό που πολλοί ονομάζουν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο. "Ναι, υπάρχουν ομοιότητες με το 1914," αλλά εκείνη την εποχή "οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν μια περιορισμένη αντίληψη του κόσμου", πίστευαν  ότι θα έλυναν τα προβλήματα "με τη χρήση ωμής βίας." Σήμερα αυτό δεν συμβαίνει. "Δεν χρειάζεται να βυθιστούμε σε μια κρίση όπως αυτή στη Μέση Ανατολή. 

Οι Ρώσοι αυτό θα το προτιμούσαν, αλλά μένοντας απ’ έξω. Στους Κινέζους αρέσει να βλέπουν τα πράγματα από απόσταση. Όλα αυτά μας δίνουν κάποιες διαβεβαιώσεις ότι δεν θα έχουμε κάποια έκρηξη και ότι η κατάληξη δεν θα είναι η ίδια όπως το 1914". 

Προσοχή, λοιπόν, στη χρήση των όπλων. Για να φέρουμε την ειρήνη στη Μέση Ανατολή με τη βοήθεια της Τουρκίας, του Ιράν, της Αιγύπτου και του Ισραήλ, με "την Κίνα ως ισότιμο εταίρο", απαραίτητο σε "ένα είδος παγκόσμιας σταθερότητας," ακόμη και με τη Ρωσία ως δυνητικό σύμμαχο, "αμέσως μόλις λύσει τις διαφορές  της με τους Ευρωπαίους".

 Μιας και έχει εξαντληθεί ο ρόλος του ΟΗΕ και οποιασδήποτε άλλης μορφής θεσμικής διακυβέρνησης, ο Μπρεζίνσκι προτείνει μια νέα Γιάλτα: η Δύση στις ΗΠΑ και η Ασία, στην Κίνα, με ένα ειδικό καθεστώς για την Ινδία και την Ιαπωνία. "Αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει και πιστεύω ότι θα πρέπει να εργαστούμε προς αυτή την κατεύθυνση, αυτό τον αιώνα. Θα είναι δύσκολο. Θα είναι επικίνδυνο και αντιφατικό, αλλά δεν νομίζω ότι διολισθαίνουμε προς έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο. Αντίθετα νομίζω ότι διολισθαίνουμε προς μια κατάσταση μεγάλης σύγχυσης όπου επικρατεί το χάος".




Κώστας Βάρναλης: Οι πόνοι της Παναγίας

http://www.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=400796&format=.jpg  [*]

...........................................................................................
Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιό νησί του Ωκεανού, σε ποιάν κορφή ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις.  
Ξέρω, πως θα ’χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που μες στα βρόχια της οργής ταχιά θε να σπαράξεις.

Συ θα ’χεις μάτια γαλανά, θα ’χεις κορμάκι τρυφερό,
 θα σε φυλάω από ματιά κακή κι από κακόν καιρό,  
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.  
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
 Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος ή προδότης.
 
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,  
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό,
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι  
κι ύστερ’ απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι θα κοιτώ  
που θα παγαίνεις στο σκολειό με πλάκα και κοντύλι.

Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σού χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις.
θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.  
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν.
 
Όχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
Στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσο…—  
Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά  
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω!