O νέος Εφιάλτης

Από νομικής άποψης, τα αποθέματα φυσικού αερίου στη Γάζα ανήκουν στην Παλαιστίνη.Με κίτρινο χρώμα η «περιοχή αξιολόγησης» της λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου – Με κόκκινο χρώμα τα κοιτάσματα φυσικού αερίου – Με πράσινο τα κοιτάσματα πετρελαίου

 

Ο Αλέξης Τσίπρας ως επικεφαλής της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ. ΕΛ συνεχίζει το εγκληματικό του έργο.

Ο άνθρωπος που έγινε πρωθυπουργός γιατί οικιοποιήθηκε και την φιλοπαλαιστινιακή ατζέντα, έχει φτάσει να κάνει την χώρα μας, μία κανονική αποικία του Ισραήλ και να εξυπηρετεί στο απόλυτο τα συμφέροντα του.

Και τώρα ας μιλήσουμε για κάτι όχι και τόσο πρωτότυπο

Στην Τουρκία μπήκε σε λειτουργία ο συνήθης μηχανισμός: μαζική εισροή ξένων κεφαλαίων τα οποία  κατεύθυνε εκεί η ανάπτυξη και τα υψηλά επιτόκια , έκρηξη του εξωτερικού ιδιωτικού χρέους σε ξένο νόμισμα, σε μια χώρα μικρή ή αναδυόμενη, και στη συνέχεια η αναπόφευκτη «ξαφνική διακοπή» που ξεφουσκώνειε τη φούσκα.  Θα  μιλούσαμε για «αποτυχία της αγοράς» αν η  αγορά δεν λειτουργούσε ακριβώς έτσι.

Ο Ρεβέλι, ο ΣΥΡΙΖΑ και «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»… 

 

Των Σέρτζιο Τσεζαράτο & Σταύρου Μαυρουδέα

Σε ένα πρόσφατο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην ελληνική και την ιταλική γλώσσα, ο Μάρκο Ρεβέλι – ένας από τους τακτικούς φιλοξενούμενους του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης στην Ελλάδα – έγραψε έναν λίβελλο ενάντια σε αυτό που ονόμασε «ψευδοαριστερά», δηλαδή αυτά τα τμήματα της Αριστεράς που θεωρούν τον Τσίπρα προδότη και την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ αποτυχία. Σε αυτή την απρόκλητη πολεμική (που περιλάμβανε και έναν από τους υπογράφοντες αυτής της απάντησης, εδώ το άρθρο του Sergio Cesarrato στο Brave New Europe), κατηγόρησε αυτή την «ψευδοαριστερά» ότι είναι εθνικιστική κι ότι βοηθά τη λαϊκιστική και εθνικιστική ΝΔ στην Ελλάδα.

Τουρκία, γεωστρατηγικό το ενδιαφέρον

του Marco Pondrelli - Marx XXI

Η κατάσταση στην Τουρκία έφθασε να καταλαμβάνει τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι πρόσφατα χαρακτήριζαν τον Ερντογάν ως ρεφορμιστή και δημοκρατικό ηγέτη ικανό να οδηγήσει την Τουρκία στην Ευρώπη, σήμερα τον χαρακτηρίζουν Σουλτάνο, που επιδιώκει την έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ.

Τι έχει αλλάξει; Μήπως ο Ερντογάν πέρασε πραγματικά από μια δημοκρατική πολιτική (για παράδειγμα προς τους Κούρδους) σε μια δικτατορική πολιτική μέσα σε λίγους μήνες; Και βέβαια όχι και, είναι ο γνωστός σε όλους Μπερνάρ-Ανρί Λεβί (εφημερίδα La Stampa, 11η Αυγ) που μας  εξηγεί πού βρίσκεται το πρόβλημα: «Ας θυμηθούμε ότι, την περασμένη εβδομάδα, στο Γιοχάνεσμπουργκ, πραγματοποιήθηκε η δέκατη Σύνοδο κορυφής των BRICS, όπου ο Ερντογάν είχε το μοναδικό προνόμιο να συμμετέχει  ως «τιμώμενο πρόσωπο» και στην οποία Σύνοδο είχαμε με τον πιο επίσημο τρόπο την στρατηγική προσέγγιση με την Κίνα του Xi Jinping και, για άλλη μια φορά, με τη Ρωσία του Πούτιν».

Αποχαιρετώντας τον Σαμίρ Αμίν

 

                                    Μεγάλη απώλεια ο θάνατός του

 Η πλήρης συνέντευξη του Σαμίρ Αμίν στο Contropiano.org το Μάη του 2011:

           

                       "Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι κομμουνιστής!"

Ο Σαμίρ Αμίν γεννήθηκε στο Κάιρο, από πατέρα Αιγύπτιο και Γαλλίδα μητέρα. Πέρασε την παιδική του ηλικία και την εφηβεία στο Πορτ Σάιντ, όπου έβγαλε το γυμνάσιο. Από το 1947 έως το 1957 σπουδάζει στο Παρίσι, παίρνοντας ένα πρώτο πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες (1952), στη συνέχεια στη στατιστική (1956) και στα οικονομικά (1957).

Στην αυτοβιογραφία του «Itinéraire intellectuel» (1990) γράφει ότι περνώντας τον περισσότερο χρόνο του στον αγώνα, δεν μπόρεσε να αφιερώσει παρά ένα ελάχιστο μέρος του χρόνου του στις πανεπιστημιακές εξετάσεις.

Ο Σαμίρ Αμίν  αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος του έργου του στη μελέτη των σχέσεων μεταξύ ανεπτυγμένων και υπανάπτυκτων χωρών, τη λειτουργία του κράτους σε αυτές τις χώρες αλλά κυρίως την πηγή αυτών των διαφορών, οι οποίες εντοπίζονται στα ίδια θεμέλια του καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης. Για τον Αμίν, η παγκοσμιοποίηση είναι ένα φαινόμενο τόσο παλιό όσο και η ανθρωπότητα, αλλά στις αρχαίες κοινωνίες το φαινόμενο αυτό επέτρεπε κυριολεκτικά στις λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές του κόσμου να φτάνουν τις πιο προηγμένες. Αντίθετα, η σημερινή παγκοσμιοποίηση, που συνδέεται με τον καπιταλισμό, είναι από τη φύση της πολωτική, δηλαδή η λογική της παγκόσμιας επέκτασης του καπιταλισμού  από μόνο της οξύνει τις ανισότητες.