Να που σε κάτι έχει δίκιο κι η Κριστίν Λαγκάρντ

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Απεχθάνομαι το ΔΝΤ όσο και το 80% των Ελλήνων που, κατά την τελευταία δημοσκόπηση, επιθυμεί διακαώς την έξωσή του από την μνημονιακή μας επιτήρηση. Αν και αυτό δεν είναι καμιά παγκόσμια πρωτοτυπία. Δεν έχει υπάρξει χώρα από την οποία το ΔΝΤ έχει αποχωρήσει μετ’ επαίνων, αφού προηγουμένως τη μετέτρεψε σε κοινωνικό και οικονομικό ερειπιώνα.

Ωστόσο, απ’ αυτήν την κοινοτοπία προκύπτει ένα ερώτημα: πόσο διαφορετικά θα ήταν τα αποτελέσματα των μνημονίων αν είχαν επιβληθεί από μιαν αμιγώς ευρωπαϊκή τρόικα, χωρίς τον δανεισμό και την τεχνογνωσία του ΔΝΤ;

Το ερώτημα έχει αποκτήσει πολιτική και όχι απλά θεωρητική υπόσταση από τη στιγμή που η κυβέρνηση συντηρεί την καμπάνια «έκθεσης» του ΔΝΤ ως του κακού μπάτσου της αξιολόγησης, παρ’ ότι ταυτόχρονα κάνει υποχωρήσεις επί υποχωρήσεων για να προσεγγίσει τις απαιτήσεις του. Και προφανώς θα κάνει κι άλλες στον δρόμο προς την Ουάσιγκτον.

Πάνω σ’ αυτό το ερώτημα συνεχίστηκε ακόμη και χθες το άτυπο δημόσιο debate κυβέρνησης και ηγεσίας του ΔΝΤ.

Ούτε καν φύλλο συκής

 Το καταλάβαμε. Για το επόμενο διάστημα το πρόγραμμα έχει «πόλεμο κατά της διαπλοκής». Πρωί, μεσημέρι, βράδυ.

Μπορεί να παρακολουθήσουμε την προαναγγελθείσα καρατόμηση του Ψυχάρη. Θα μάθουμε όλα τα αίσχη του Παπασταύρου. Θα χορτάσουμε διαρροές, προϊόντα υποκλοπής, δικογραφίες. Θα κάνουμε ήρωα τον άνθρωπο που φρόντισε να μην μάθουμε ποτέ την αλήθεια για τις υποκλοπές και τις απαγωγές Πακιστανών.

Μόνο που δεν είναι καν φύλλο συκής για το ασφαλιστικό και το νέο γύρο ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας. Αυτό ήταν η ανθρωπιστική στάση στο προσφυγικό. Και τελείωσε οριστικά με την αποδοχή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας, τα κλειστά σύνορα, τα κέντρα κράτησης, τις επαναπροωθήσεις.

Πλέον το μόνο που θα προσφέρεται θα είναι ένα φτηνό θέαμα «κάθαρσης», με συμβολικές θυσίες παικτών τελειωμένων από καιρό, ενώ τα πραγματικά αφεντικά θα παραμένουν αφεντικά και θα κάνουν δουλειές ανενόχλητα. Και όποτε το θυμούνται, θα κάνουν και καμιά «φιλανθρωπία».

Και πίσω από τις κουίντες θα συνεχίζονται οι πραγματικές ανθρωποθυσίες. Προσφύγων, συνταξιούχων, μισθωτών, νέων…

Όμως, τι σε νοιάζει; Στην τηλεόραση θα βλέπεις πόλεμο «κατά των συμφερόντων».

[--->]

ΤΙΝΑ κάνουμε ;

Τους έκανε να παραμιλάνε  (τους εφοπληστές)

Τι προβλέπει, μεταξύ πολλών άλλων, το προσχέδιο του αναθεωρημένου Μνημονίου :

Συγκεκριμένα,σύμφωνα με το κείμενο του προσχεδίου, πάνω στο οποίο διαπραγματεύονται ηκυβέρνηση και οι δανειστές, τα σίγουρα μέτρα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στοντομέα της φορολογίας προβλέπεται και η χρονικήεπέκταση της εθελοντικής εισφοράςτης ναυτιλιακής κοινότητας

 Για το θέμα των φοροαπαλλαγών των ελλήνων εφοπλιστών,έγραψαν και είπαν :

# # Σύμφωνα με τις διεθνείς αναλύσεις  από το 2002 και ύστερα τουλάχιστον 140 δισεκατομμύρια ευρώ της εφοπλιστικής βιομηχανίας δεν έχουν φορολογηθεί , πράγμα που εάν γινόταν θα μείωνε δραστικά τις οικονομικές υποχρεώσεις της υπερχρεωμένης Ελλάδας ( Spiegel, Anger with Greek Ship-owners on the Rise, 14/6/2014).

Ο ίδιος ο Τσίπρας :# Ένα από : θα πρέπει στο τραπέζι να μπει –επιτέλους- η φορολόγηση ή καλύτερα η διακοπή, ακόμα και... μονομερώς, της προκλητικής και με το νόμο κατοχυρωμένης φοροαποφυγής των Ελλήνων εφοπλιστών.Το γεγονός ότι οι εφοπλιστές απολαμβάνουν 56 φοροαπαλλαγέςή ότι επαφίεται στον «εθελοντισμό» τους η συμβολή τους στα έσοδα τουκράτους ή ακόμα ότι οι ναυτεργάτες πληρώνουν περισσότερα μέσω φορολογίας καιασφαλιστικών εισφορών από όσα οι εργοδότες τους, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτόαπό μία αριστερή κυβέρνηση.

#ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ (Ν)ΤΡΟΠΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΙ ΤΗΝ «ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ» ΤΩΝ ΕΦΟΠΛΙΣΤΩΝ !

# Der Spiegel : Πρωτοφανής φορολογική ασυλία για τουςΈλληνες εφοπλιστές

#  Υπάρχουν στην Ελλάδα ολιγάρχες;

#  Μέχρι και η Λαγκάρντ πήρε χαμπάρι την ασυλία των εφοπλιστών

# Εφοπλιστές.Όλα για πάρτη τους και για τα κοκτέιλ πάρτυ τους

 Να και ο αισιόδοξος Χάρης :    Έρχεται μεγάλος"πόλεμος" Τσίπρα με εφοπλιστές - Θα τους "πιει" το αίμα -Όλο το παρασκήνιο...

Και μια σκοτεινή πλευρά του ζητήματος :

Υπάρχει μιασοβαρή αντίφαση μεταξύ των λόγων του (Τσίπρα) και των έργων του.Μεταξύ του νακαλεί (ο Τσίπρας) τη Δικαιοσύνη να ανακαλύψει τους φοροφυγάδες και τηςφιλοξενίας του σε βίλα εφοπλιστή το όνομα του οποίου υπάρχει στην πιοπολυσυζητημένη λίστα των τελευταίων δεκαετιών με ονόματα καταθετών στοεξωτερικό, εν πολλοίς φοροφυγάδων. Προφανώς η Δικαιοσύνη θα αποφασίσει για κάθεέναν από αυτούς ξεχωριστά, αλλά για λόγους ηθικής ίσως θα έπρεπε να διαλέξειένα άλλο οικοδεσπότη για τις καλοκαιρινές του διακοπές.

Το κομπιούτερ του Γκοντό

 Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑΣ
Τεχνολογική  εξέλιξη, εξορθολογισμός, ανεργία

του Robert Kurz

Επικρατεί μια αφελής άποψη, που έχει,όμως, κάποια βάση, σχετικά με την παραγωγικότητα : όσο αυτή αυξάνεται, αυτό πιστεύει ο κοινός νους, τόσο περισσότερο ανακουφίζει την καθημερινότητα μας. Αύξηση της παραγωγικότητας σημαίνει παραγωγή περισσότερων αγαθών με λιγότερη εργασία. Ωραία δεν ακούγεται; Ωστόσο, στην εποχή μας  με την αύξηση της παραγωγικότητας, πέρα από το ότι παράγεται μια υπερβολική ποσότητα αγαθών, φαίνεται ότι δημιουργείται και μια χιονοστιβάδα ανεργίας και φτώχειας.

Η πολιτική ως τεχνική πρόκλησης συγκίνησης

του Νίκου Χαραλαμπίδη

Ξαναδιαβάζοντας· Το αδιέξοδο Άνταμ Σμιθ*του Μισεά, μου φάνηκε ιδιαίτερα χρήσιμο -για την κατανόηση αυτού που βιώνει η χώρα- το εδάφιο που αναφέρεται στον χειρισμό της κοινωνικής συνείδησης από πλευράς των κυρίαρχων τάξε­ων με αποκλειστικό στόχο, από μεριάς τους, την άρνηση των ανισοτήτων που στηρίζουν την προνομιακή θέση τους : 

«Αναμφίβολα ένα τέτοιο σύστημα εξηγεί, μεταξύ άλλων, τον παράδοξο ρόλο που παί­ζει, για την αποενοχοποιημένη συνείδηση των σύγχρονων προνομιούχων τάξεων, η φιλανθρωπική συμπάθεια για τον "απο­κλεισμένο", είτε αυτός είναι άστεγος, είτε "χωρίς χαρτιά", είτε "νέος των προαστίων", είτε οτιδήποτε άλλο. 

Διότι ο αποκλεισμένος, εάν του παραχωρήσουμε το μονοπώλιο της θεμιτής δυστυχίας, παρουσιάζει ένα διπλό πλεονέκτημα: πρώτον, διότι έτσι εντάσσεται σε μία, εξ ορισμού, μειοψηφική κατηγορία (γεγονός που περιορίζει αμέσως το πεδίο της αδικίας και, ως εκ τούτου, και εκείνο της ένοχης συνείδησης) και δεύτερον, και σπουδαιότερο, διότι η ύπαρξη του και μόνο επιτρέπει να μετακινηθεί, αυτομάτως, προς την πλευρά των πλούσιων και προνομιούχων, το σύνολο των κανονικών εργαζομένων που περιλαμβάνονται στο σύστημα της καπιτα­λιστικής εκμετάλλευσης».