Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων των ΗΠΑ στην Ουκρανία

 

Το κείμενο της παρουσίασης του Τζον Μπέλαμι Φόστερ (John Bellamy Foster), καθηγητή κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον και διευθυντή της ιστορικής αμερικανικής περιοδικής μηνιαίας επιθεώρησης Monthly Review , στο Συμβούλιο της Τριηπειρωτικής, του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών την 31η Μαρτίου 2022. O Φόστερ, διευκρινίζει μια πτυχή του πολέμου δια αντιπροσώπων που διεξάγεται στην Ουκρανία η οποία μέχρι στιγμής ελάχιστα έχει διερευνηθεί και έχει να κάνει με τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Η  πτυχή αυτή αποτελεί κομμάτι  της στρατηγικής «αντιστάθμισης ισχύος» και του «πρώτου χτυπήματος» (First Strike) που ακολούθησαν οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 1960 και στη συνέχεια εγκατάλειψαν χάρη στα μαζικά κινήματα ειρήνης. Επανέρχεται όμως, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στο πλαίσιο της στρατηγικής της ιμπεριαλιστικής Στρατηγικής Μεγάλης Κλίμακας  των ΗΠΑ, σήμερα, που διεξάγεται ένας αγώνας με άγνωστο τέλος και πιθανή κατάληξη τον μεγάλο πυρηνικό χειμώνα και την παντοκτονία  κάτι που θα πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε. Όπως λέει ο Φόστερ, «υπάρχουν πολλά που πρέπει να καταλάβουμε, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα»

 

John Belamy Foster, 9 Απριλίου 2022

Ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε να κάνω αυτή την παρουσίαση. Αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, το πρώτο που πρέπει να αναγνωρίσουμε είναι ότι είναι ένας πόλεμος δι αντιπροσώπων. Από την άποψη αυτή, ο ίδιος ο Λεόν Πανέττα , πρώην  διευθυντής της CIA και στη συνέχεια Υπουργός Αμυνας επί προεδρίας Ομπάμα, αναγνώρισε πρόσφατα ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας «πόλεμος για το γραφείο του εισαγγελέα», αν και αυτό σπανίως γίνεται αποδεκτό. Για να είμαι σαφής, οι Ηνωμένες Πολιτείες (με τη στήριξη του συνόλου του ΝΑΤΟ) εδώ και πολύ καιρό έχουν εμπλακεί σε έναν πόλεμο δι αντιπροσώπων ενάντια στη Ρωσία, με την Ουκρανία ως το πεδίο των μαχών και ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως υποστηρίζει ο Πανέττα, είναι να εφοδιάζει όλο και ταχύτερα και με όλο και περισσότερα όπλα την Ουκρανία και και την Ουκρανία να πολεμά, με την στήριξη ξένων μισθοφόρων.

  

Οπότε πως ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος δι αντιπροσώπων; Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει να εξετάσουμε τη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών γυρίζοντας πίσω στο 1991, όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση ή να πάμε ακόμα πιο πίσω στη δεκαετία του 1980. Σε αυτή τη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική ξεχωρίζουν δύο ζητήματα, το ένα είναι η επέκταση και η γεωπολιτική θέση, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης του ΝΑΤΟ,ενώ το άλλο είναι η επιδίωξη των Ηνωμένων Πολιτειών να έχουν την υπεροχή στα πυρηνικά όπλα Μια τρίτη επιδίωξη αφορά την οικονομία, αλλά αυτό δεν θα το εξετάσουμε εδώ.

    

Η πρώτη επιδίωξη η γεωπολιτική επέκταση

 

Η πρώτη επιδίωξη διατυπώθηκε στις «Κατευθυντήριες Γραμμές για την Αμυντική πολιτική των ΗΠΑ» του Πολ Γούλφοβιτς το Φεβρουάριο του 1992, λίγους μόλις μήνες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική που υιοθετήθηκε εκείνη την περίοδο και ακολουθήθηκε έκτοτε, είχε να κάνει με τη γεωπολιτική διείσδηση των Ηνωμένων Πολιτειών στο έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των περιοχών που μέχρι τότε ανήκαν στη σφαίρα επιρροής της Η ιδέα ήταν να μην ξαναγίνει η Ρωσία μεγάλη δύναμη. Η διαδικασία της γεωπολιτικής επέκτασης των ΗΠΑ / ΝΑΤΟ ξεκίνησε αμέσως ενώ φάνηκε σε όλους πολέμους των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Από τυην άποψη αυτή ιδιαίτερα σημαντικός ήταν ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του '90. Τότε, και ενώ ακόμα βρισκόταν σε εξέλιξη η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας , οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν τη διαδικασία επέκτασης του ΝΑΤΟ, μετακινώντας το όλο και περισσότερο προς ανατολάς προκειμένου να ενσωματώσουν όλες τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας και τμήματα της πρώην ΕΣΣΔ. Στην προεκλογική εκστρατεία του Μπιλ Κλίντον το 1996 η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς ήταν μέρος του εκλογικού του προγράμματος. Η Ουάσιγκτον άρχισε να εφαρμόζει αυτό το σχέδιο το 1997, και τελικά στο ΝΑΤΟ προστέθηκαν άλλες 15 χώρες, διπλασιάζοντας τις διαστάσεις μιας Ατλαντικής Συμμαχίας 30 χωρών ενάντια στη Ρωσία, και προσδίνοντας στο ΝΑΤΟ έναν ακόμα πιο επεμβατικό ρόλο παγκοσμίως, όπως έγινε στη  Γιουγκοσλαβία, στη Συρία και στη Λιβύη. 

 

Ομως ο στόχος ήταν η Ουκρανία. Ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι ο σημαντικότερος εκ των σχεδιαστών στρατηγικής και Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Τζίμι Κάρτερ, στο βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα του 1997 έγραφε, ότι ειδικά στη Δύση, η Ουκρανία ήταν η «γεωπολιτικός άξονας περιστροφής» και ότι αν εντασσόταν στο ΝΑΤΟ και περνούσε στον έλεγχο της Δύσης, αυτό θα αποδυνάμωνε τόσο πολύ τη Ρωσία,που θα την έφερνε στα όριά της, αν δεν την διέλυε. Αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής και οι στρατηγικοί σχεδιαστές στρατηγικής των ΗΠΑ, με τους αξιωματούχους της Ουάσιγκτον και τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ, δήλωναν επανειλημμένα ότι ήθελαν να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ  αυτό το επισημοποίησε το 2008. Μόλις λίγους μήνες πριν, τον Νοέμβριο του 2021 στη νέα Χάρτα στρατηγικής μεταξύ της προεδρίας Μπάιντεν στην Ουάσιγκτον και της κυβέρνησης Ζελένσκι στο Κίεβο, συμφωνήθηκε ότι άμεσος στόζχος ήταν η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Εξάλλου, αυτή ήταν και η πολιτική του ΝΑΤΟ εδώ και χρόνια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες τους τελευταίους μήνες του 2021 και στις αρχές του 2022 κινούνταν πολύ γρήγορα προς τη στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας και την υλοποίηση του στόχου τους ώστε αυτό να καταστεί τετελεσμένο γεγονός.

  

Η ιδέα, του Μπρζεζίνσκι και άλλων, ήταν ότι από τη στιγμή που η Ουκρανία διασφάλιζε τη θέση της στο ΝΑΤΟ, η Ρωσία θα είχε τελειώσει. Η εγγύτητα στη Μόσχα με την Ουκρανία τριακοστή πρώτη χώρα της Ατλαντικής Συμμαχίας θα έδινε στο ΝΑΤΟ μια συνοριακή γραμμή 1200 μιλίων με τη Ρωσία, η ίδια διαδρομή μέσω της οποίας ο στρατός του Χίτλερ είχε εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση, μόνο που τώρα η Ρωσία θα είχε απέναντι της τη μεγαλύτερη πυρηνική συμμαχία στον κόσμο. Αυτό θα άλλαζε ολόκληρο τον γεωπολιτικό χάρτη, δίνοντας στη Δύση τον έλεγχο της Eυρασίας στα δυτικά της Κίνας.

 

Ο τρόπος που προχώρησε η εφαρμογή αυτού του σχεδίου είναι σημαντικός. Ο πόλεμος δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία ξεκίνησε το 2014, με το πραξικόπημα της Μαϊντάν το οποίο σχεδίασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες ανατρέποντας τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο και ανεβάζοντας στην εξουσία τους υπερεθνικιστές. Ωστόσο, το άμεσο αποτέλεσμα ήταν ότι άρχισε η διαίρεση της Ουκρανία. Η Κριμαία από το 1991 έως το 1995 ήταν ανεξάρτητη και αυτόνομη πολιτεία. Το 1995 η Ουκρανία κατάργησε παράνομα το Σύνταγμα της Κριμαίας και την προσάρτησε παρά τη θέλησή της. Ο λαός της Κριμαίας δεν θεωρούσε τον εαυτό του μέρος της Ουκρανίας και ήταν σε μεγάλο βαθμό ρωσόφωνοι, με ισχυρούς πολιτισμικούς δεσμούς με τη Ρωσία. Με το πραξικόπημα των Ουκρανών υπερεθνικιστών, ο πληθυσμός της Κριμαίας αποφάσισε να αποσχιστεί. Η Ρωσία τους έδωσε την δυνατότητα, να επιλέξουν με δημοψήφισμα,αν θα παραμείνουν στην Ουκρανία ή θα προσχωρήσουν στη Ρωσία και αυτοί επέλεξαν τη Ρωσία. Ωστόσο, στην ανατολική Ουκρανία ο κατά βάση ρωσικός πληθυσμός,αποτέλεσε αντικείμενο καταπίεσης από υπερεθνικιστές και Νεοναζί του Κιέβου. Η ρωσοφοβία και η ακραία καταστολή των ρωσόφωνων πληθυσμών στα ανατολικά ξεκίνησε με το γνωστό σε όλους γεγονός της δολοφονίας σαράντα  ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί σε ένα δημόσιο κτίριο από τους νεοναζί του τάγματος Αζοφ.

 

Αρχικά υπήρχε ένας αριθμός αυτονομημένων δημοκρατιών. Από αυτές δύο μόνο επιβίωσαν στην περιοχή του Ντονμπάς, στις οποίες πλειοψηφούσαν οι ρωσόφωνοι: οι δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ.

 Ετσι, στην Ουκρανία ξεκίνησε ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Κιέβου στα δυτικά, και του Ντονμπάς στα ανατολικά. Ομως ήταν και ένας πόλεμος δια αντιπροσώπων με τις Ηνωμένες Πολιτείες  και το ΝΑΤΟ να υποστηρίζουν το Κίεβο και τη Ρωσία να υποστηρίζει το Ντονμπάς. Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε αμέσως μετά το πραξικόπημα, όταν η ρωσική γλώσσα απαγορεύτηκε πρακτικά και στους ρωσόφωνους επέβαλλαν πρόστιμα αν μιλούσαν ρωσικά σε κάποιο δημόσιο χώρο.Αυτή ήταν μια επίθεση στη ρωσική γλώσσα και τον πολιτισμό και μια βίαιη καταπίεση των πληθυσμών στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας.

  

Ο αριθμός των θυμάτων από τον εμφύλιο στο ανατολικό τμήμα της χώρας,αρχικά, ήταν γύρω στους 14.000 νεκρούς, και 2,5 εκατομμύρια ήταν οι πρόσφυγες που κατέφυγαν στη Ρωσία. Οι συμφωνίες του Μινσκ το 2014 και το 2015 οδήγησαν σε κατάπαυση του πυρός, με τη μεσολάβηση της Γαλλίας και της Γερμανίας και την στήριξη του Συμβούλιου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Σε αυτές τις συμφωνίες, στις δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ θα δινόταν ένα καθεστώς αυτονομίας στο πλαίσιο της Ουκρανίας. Ομως το Κίεβο παραβίασε τις συμφωνίες του Μινσκ επανειλημμένα, συνεχίζοντας τις επιθέσεις στις αποσχισθείσες δημοκρατίες του Ντονμπάς, έστω και με μικρότερη ένταση ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν να  παρέχουν αναβαθμισμένη στρατιωτική εκπαίδευση και όπλα.

 

 

Η Ουάσιγκτον παρείχε τεράστια στρατιωτική υποστήριξη στο Κίεβο από το 1991 μέχρι το 2021. Από το 1991 έως το 2014 η στρατιωτική βοήθεια που έδιναν οι ΗΠΑ στο Κίεβο ήταν 3,8 δισεκατομμύρια δολάρια. Από το 2014 έως το 2021 ήταν 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια, περισσότερα, και τελικά εκτινάχθηκε στα ύψη με την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Τζο Μπάιντεν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στρατιωτικοποιούσαν την Ουκρανίαμε πολύ γλήγορους ρυθμούς. Το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς εκπαίδευσαν περίπου 50.000 Ουκρανούς στρατιώτες, χωρίς να υπολογίζονται αυτοί που εκπαιδεύτηκαν από τις ΗΠΑ. Ενώ η CIA εκπαίδευσε το τάγμα Αζόφ και τους ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς. Όλα αυτά με στόχο τη Ρωσία.

 

Οι Ρώσοι ανησυχούσαν κυρίως με το θέμα των πυρηνικών, αφού το ΝΑΤΟ είναι μια πυρηνική συμμαχία, και αν η Ουκρανία εντασσόταν στο ΝΑΤΟ και πύραυλοι εγκαθίσταντο στην Ουκρανία, θα μπορούσαν να επιτεθούν με πυρηνικά πριν καν το Κρεμλίνο προλάβει να αντιδράσει. Ηδη υπάρχουν αμυντικές εγκαταστάσεις αντιμετώπισης των βαλιστικών πυραύλων στην Πολωνία και τη Ρουμανία, καθοριστικής σημασίας, ως όπλα αντιστάθμισης ισχύος σε περίπτωση πρώτου πλήγματος («first strike) από πλευράς ΝΑΤΟ. Ωστόσο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τα πυραυλικά συστήματα AEGIS που είναι εγκαταστημένα εκεί (Πολωνία,Ρουμανία) μπορούν να εξαπολύσουν επιθετικούς πυρηνικούς πυραύλους. Όλα αυτά συνέβαλαν στην είσοδο της Ρωσίας στον Ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο. Τον Φεβρουάριο του 2022 το Κίεβο προετοίμαζε μια μεγάλη επίθεση, με 130.000 στρατιώτες στα σύνορα του Ντονμπάς, στα ανατολικά και στα νότια, με συνεχιζόμενη στήριξη από ΗΠΑ / ΝΑΤΟ. Αυτό ξεπερνούσε τις κόκκινες γραμμές της Μόσχας. Ως απάντηση, η Ρωσία πρώτα ανακοίνωσε ότι οι συμφωνίες του Μινσκ έχουν αποτύχει και ότι οι δημοκρατίες του Ντονμπάς θα πρέπει να θεωρούνται ανεξάρτητα και αυτόνομα κράτη και στη συνέχεια επέμβηκε στον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του Ντονμπάς, σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής της άμυνας.

  

Το αποτέλεσμα ήταν η διεξαγωγή ενός πολέμου δια αντιπροσώπων μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών / ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην Ουκρανία, ως εξέλιξη ενός εμφυλίου πολέμου στην ίδια την Ουκρανία, που ξεκίνησε με ένα πραξικόπημα σχεδιασμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε αντίθεση όμως με άλλους πολέμους δια αντιπροσώπων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, ο συγκεκριμένος γίνεται στα σύνορα μιας εκ των μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων και οφείλεται στην εδώ και χρόνια διατυπωμένη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική της Ουάσινγκτον, με στόχο τη κατάκτηση της Ουκρανίας για λογαριασμό του ΝΑΤΟ και την καταστροφή της Ρωσίας ως μεγάλη δύναμη και την εδραίωση, όπως υποστήριζε ο Μπρεζίνσκι, της υπεροχής των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο. Βέβαια, ο συγκεκριμένος αυτός πόλεμος δια αντιπροσώπων εγκυμονεί ιδιαίτερα σοβαρούς κινδύνους, σε επίπεδο που έχουμε να δούμε από την κρίση των κουβανικών πυραύλων. Μετά τη ρωσική επίθεση, η Γαλλία δήλωσε ότι το ΝΑΤΟ είναι μια πυρηνική δύναμη και αμέσως μετά, στις 27 Φεβρουαρίου, οι Ρώσοι έθεσαν τις πυρηνικές τους δυνάμεις σε υψηλό επίπεδο συναγερμού.

 

 

Κάτι άλλο που θα πρέπει να κατανοήσουμε για τον πόλεμο δια αντιπροσώπων είναι ότι οι Ρώσοι επιδίωξαν με αξιοσημείωτη επιτυχία να αποφύγουν την απώλεια άμαχου πληθυσμού. Οι πληθυσμοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι στενά συνδεδεμένοι και γιαυτό η Μόσχα προσπάθησε να αποφύγει τις απώλειες αμάχων. Τα στοιχεία των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών ενόπλων δυνάμεων δείχνουν ότι ο αριθμός των νεκρών αμάχων είναι σημαντικά μικρότερος σε σχέση με το στάνταρντ των πολέμων των ΗΠΑ. Μια ένδειξη αυτού είναι ότι οι απώλειες των ρωσικών στρατευμάτων είναι μεγαλύτερες από τις απώλειες Ουκρανών αμάχων, δηλαδή το αντίστροφο των όσων γίνονται στους πολέμους των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν προσέξει κανείς τον τρόπο που οι ΗΠΑ διεξάγουν έναν πόλεμο, για παράδειγμα στο Ιράκ, θα δει ότι βομβαρδίζουν τις εγκαταστάσεις ηλεκτρικής ενέργειας και νερού και όλες τις πολιτικές υποδομές, με το σκεπτικό ότι αυτό θα δημιουργήσει εντάσεις στον πληθυσμό και θα εξεγερθεί εναντίον της κυβέρνησης. Ωστόσο, η στόχευση των πολιτικών υποδομών αυξάνει φυσικά τις απώλειες αμάχων, όπως στο Ιράκ, όπου οι άμαχοι, θύματα της εισβολής των ΗΠΑ ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Η Ρωσία,ωστόσο, δεν έχει επιδιώξει να καταστρέψει τις πολιτικές υποδομές, κάτι που θα της ήταν εύκολο. Ακόμη και εν μέσω πολέμου, εξακολουθούν να πωλούν φυσικό αέριο στο Κίεβο, σεβόμενοι τις συμφωνίες τους και δεν έχουν καταστρέψει το διαδίκτυο της Ουκρανίας.΄

 

Η Ρωσία παρενέβη κυρίως με στόχο την απελευθέρωση του Ντονμπάς, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου είχαν καταλάβει οι δυνάμεις του Κίεβου. Μια προτεραιότητα ήταν η κατάληψη της Μαριούπολης, του κύριου λιμανιού, ώστε να έχει το Ντονμπάς διέξοδο προς τη θάλασσα. Η Μαριουπόλη είναι κατειλημμένη από το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ. Το Τάγμα Αζόφ ελέγχει τώρα (στμ.31 Μαρτίου)λιγότερο από το 20% της πόλης. Κρύβονται στα παλιά σοβιετικά καταφύγια σε ένα μέρος της πόλης. Οι Λαϊκές πολιτοφυλακές του Ντόνετσκ και οι Ρώσοι ελέγχουν το υπόλοιπο. Υπάρχουν περίπου 100.000 παραστρατιωτικοί στην Ουκρανία. Οι περισσότεροι παραστρατιωτικοί μέσα στις ουκρανικές δυνάμεις, που συγκροτούν το μεγαλύτερο μέρος των 130.000 στρατιωτών που περικυκλώνουν το Ντονμπάς, έχουν πλέον αποκοπεί από τον ρωσικό στρατό. Η Μόσχα πέρα από τον πλήρη έλεγχο του Ντονμπάς μαζί με τις Λαϊκές πολιτοφυλακές, επιδιώκει να πιέσει την Ουκρανία να αποστρατιωτικοποιηθεί και να αποδεχτεί ένα καθεστώς ουδετερότητας, μένοντας εκτός του ΝΑΤΟ.

 

Αν εξετάσουμε την κατάσταση από την πλευρά των ειρηνευτικών συμφωνιών - και οι Global Times κάνουν ένα καλό απολογισμό στις 31 Μαρτίου - μπορούμε να δούμε ποιο είναι το επίδικο του πολέμου. Το Κίεβο έχει καταρχάς συμφωνήσει στην ουδετερότητα, η οποία θα διασφαλίζεται από διάφορους δυτικούς εγγυητές, όπως ο Καναδάς. Όμως το ακανθώδες ζήτημα των διαπραγματεύσεων είναι αυτό που το Κίεβο αποκαλεί «εθνική κυριαρχία». Όσον αφορά το Ντονμπάς και τον εμφύλιο, η Ουκρανία επιμένει ότι το Ντονμπάς αποτελεί μέρος της επικράτειάς της, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες του πληθυσμού στις αποσχισθείσες  δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Αλλά,οι πολίτες των δημοκρατιών του Ντονμπάς και οι Ρώσοι αυτό δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Στην πραγματικότητα, οι λαϊκές πολιτοφυλακές και οι Ρώσοι συνεχίζουν την προσπάθεια για την απελευθέρωση των περιοχών του Ντονμπάς που έχουν καταλάβει οι παραστρατιωτικές δυνάμεις των Ουκρανών. Αυτό είναι το βασικό ακανθώδες ζήτημα των διαπραγματεύσεων, από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην Ουκρανία. Ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στις διαπραγματεύσεις ήταν να τις προβοκάρουν.

 

Η δεύτερη πτυχή: η επιδίωξη της πυρηνικής υπεροχής

 Εδώ είναι αναγκαίο να στραφούμε στο δεύτερο στόχο της «ιμπεριαλιστικής στρατηγικής» των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέχρι στιγμής έχω αναφερθεί στη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική με όρους γεωπολιτικής, την επέκταση στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και στη σοβιετική σφαίρα επιρροής, η οποία έχει διατυπωθεί με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο από τον Μπρεζίνσκι. Ομως εδώ υπάρχει και μία  άλλη πτυχή στη μεγάλη ιμπεριαλιστική αμερικανική στρατηγική που θα πρέπει να συζητηθεί σε αυτό το πλαίσιο και αυτή είναι η επιδίωξη για τη νέα πυρηνική υπεροχή. Εάν διαβάσει κανείς τη «Μεγάλη σκακιέρα» του Μπρεζίνσκιi, το βιβλίο για τη γεωπολιτική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν θα βρει ούτε μία λέξη σχετικά με τα πυρηνικά όπλα. Εχω την εντύπωση ότι ο όρος πυρηνικά όπλα δεν αναφέρεται καθόλου στο βιβλίο του. Ομως, τα πυρηνικά είναι φυσικά ένα κρίσιμο σημείο της γενικής στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών σε σχέση με τη Ρωσία. Το 1979, επί προεδρίας Τζίμι Κάρτερ,με τον Μπρεζίνσκι σύμβουλο εθνικής ασφαλείας του προέδρου, αποφασίστηκε η υπέρβαση του δόγματος της Αμοιβαίας Εγγυημένης Καταστροφής (Μutual Αssured Distruction,MAD) και οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν  την στρατηγική της «αντιστάθμισης ισχύος όσον αφορά την πυρηνική υπεροχή. Η στρατηγική αυτή περιλάμβανε την εγκατάσταση πυρηνικών πυραύλων στην Ευρώπη. Στην «Επιστολή προς την Αμερική», που συμπεριλήφθηκε στο «Διαμαρτυρία και Επιβίωση» (Protest and Survive) και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Monthly Review Press το 1981, ο μαρξιστής ιστορικός και ακτιβιστής κατά των πυρηνικών Ε.Π. Τόμσον ((E.P. Thompson) παραθέτει τον Μπρεζίνσκι, παραδεχόμενος ότι η στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών είχε αλλάξει σε στρατηγική πολέμου  «αντιστάθμισης ισχύος».

 

 

Για να εξηγήσουμε τι σήμαινε αυτό, θα πρέπει να πάμε λίγο πίσω. Μέχρι τη δεκαετία του 1960 η Σοβιετική Ένωση όσον αφορά τα πυρηνικά είχε φτάσει σε μια ισορροπία με τις Ηνωμένεςν Πολιτείες. Τότε γιαυτό το ζήτημαστο αμερικανικό Πεντάγωνο και στο κατεστημένο εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ διεξάχθηκε μια μεγάλη συζήτηση, καθώς η ισορροπία στα πυρηνικά συνεπαγόταν την «Αμοιβαία Εξασφαλισμένη» Καταστροφή».  Και ανεξάρτητα από ποιο έθνος, θα εξαπέλυε επίθεση εναντίον ενός άλλου, δεν είχε σημασία ποιο θα έκανε την αρχή, τελικά θα καταστρεφόντουσαν και τα δύο. Τότε,ο Ρόμπερτ Μακναμάρα, ο Υπουργός Αμυνας του Τζον Κένεντι, άρχισε να προωθεί την ιδέα της  «αντιστάθισης ισχύος» , προκειμένου να παρακαμφθεί το MAD. Πρακτικά, δηλαδή,έχουμε δύο τύπους πυρηνικών επιθέσεων. Ο ένας (Countervalue strike στη στρατιωτική ορολογία, έχει να κάνει με την αντιστάθμιση επιπτώσεων), και πλήττει τις πόλεις, τον άμαχο πληθυσμό και την οικονομία του αντιπάλου. Σ'αυτόν βασίζεται το  δόγμα Αμοιβαίας Διασφάλισης Καταστροφής. Ενώ ο άλλος  τύπος επιθέσεων, (Counterforce, αντιστάθμιση ισχύος) στοχεύει στην καταστροφή των πυρηνικών δυνάμεων του εχθρού και άλλων στρατιωτικών και βιομηχανικών εγκαταστάσεων και τη δυνατότητά τους να επιχειρούν πριν ο εχθρός προλάβει να ανταποδώσει το χτύπημα. Και, φυσικά, η στρατηγική αντιστάθμισης ισχύος δεν διαφέρει από τη στρατηγική του «πρώτου χτυπήματος» (First Strike strategy). Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Μακναμάρα  άρχισαν, λοιπόν, να διερευνούν την αντιστάθμιση ισχύος. Τότε ο Μακναμάρα αποφάσισε  ότι μια τέτοια προσέγγιση ήταν παράλογη και αποφάσισε να καταστήσει την τακτική MAD ως την πολιτική αποτροπής που θα υιοθετούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό κράτησε  κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ‘60 και τη δεκαετία του '70. Αλλά το 1979, η διοίκηση Κάρτερ, με τον Μπρεζίνσκι σύμβουλο εθνικής ασφαλείας, αποφάσισαν να εφαρμόσουν την στρατηγική αντιστάθμισης ισχύος και οι Ηνωμένες Πολιτείες, εγκατέστησαν τους πυραύλους Πέρσινγκ II και τους πυραύλους Κρουζ με πυρηνικές κεφαλές στην Ευρώπη. Αυτό οδήγησε στη γέννηση του ευρωπαϊκού κινήματος κατά των πυρηνικών και τον αφοπλισμό και το μεγάλο ευρωπαϊκό κίνημα ειρήνης.

 

 

Αρχικά,η Ουάσιγκτον, εγκατάστησε στην Ευρώπη ,τους πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς Pershing II, και τους πυραύλους Κρουζ Αυτό δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στο κίνημα ειρήνης τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος γιγαντώθηκε. Η προεδρία Ρήγκαν προώθησε ιδιαίτερα τη στρατηγική «Αντιστάθμισης ισχύος» και πρόσθεσε την «Πρωτοβουλία Στρατηγικής Αμυνας (Strategic Defense Initiative)» εμπνευσμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας (πιο γνωστή ως Πόλεμος των Αστρων, Star Wars), η οποία προέβλεπε ένα σύστημα που θα μπορούσε να καταρρίψει ταυτόχρονα όλους τους πυραύλους του εχθρού. Αυτό σε μεγάλο βαθμό ήταν αποκύημα φαντασίας. Τελικά, εκείνη την περίοδο ο αγώνας δρόμου για τους πυρηνικούς εξοπλισμούς σταμάτησε από τις μαζικές κινητοποιήσεις για την ειρήνη στην Ευρώπη και στις δύο πλευρές του τείχους του Βερολίνου όσο και από το κίνημα για το πάγωμα των πυρηνικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, και την άνοδο του Γκορμπατσόφ στην Σοβιετική Ένωση.Μετά,όμως, τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να συνεχίσει την πυρηνική υπεροχή  προωθώντας την στρατηγική «Αντιστάθμισης ισχύος».

 

Τις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν, η Ουάσιγκτον συνέχισε να αναπτύσσει όπλα και στρατηγικές «Αντιστάθμισης ισχύος», ενισχύοντας τις δυνατότητες των ΗΠΑ σε αυτόν τον τομέα, μέχρι που το 2006, ανακοινώθηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρισκόντουσαν πλέον κοντά στην πυρηνική υπεροχή, όπως εξηγούσε τότε το περιοδικό Foreign Affairs, του Council on Foreign Relations, το βασικό κέντρο Στρατηγικής Μεγάλης Κλίμακος των ΗΠΑ. Το άρθρο στο Foreign Affairs έγραφε ότι η Κίνα δεν διέθετε κάποια δύναμη πυρηνικής αποτροπής σε περίπτωση που δεχόταν πρώτη επίθεση από τις ΗΠΑ, δεδομένων των βελτιώσεων στις τεχνολογίες στόχευσης και προσδιορισμού στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ ούτε και οι Ρώσοι θα μπορούσαν πλέον να υπολογίζουν στη βιωσιμότητα της πυρηνικής αποτρεπτικής τους δύναμης. Η Ουάσιγκτον πίεζε για την ολοκληρωτική επίτευξη της πυρηνικής υπεροχής. Όλα αυτά συμβάδιζαν με την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, επειδή μέρος της στρατηγικής «Αντιστάθμισης ισχύος» ήταν η εγκατάσταση  πυρηνικών όπλων όλο και πιο κοντά στη Ρωσία ώστε να μειωθεί ο χρόνος ανταπόδοσης του χτυπήματος από τη Μόσχα.

 

 

Η Ρωσία αποτελούσε τον κύριο στόχο αυτής της στρατηγικής των ΗΠΑ. Ενώ η Κίνα ήταν ξεκάθαρα ο επόμενος στόχος. Ομως, ο Τραμπ αποφάσισε να ακολουθήσει μια τακτική χαλάρωση της έντασης με τη Ρωσία και να επικεντρωθεί στην Κίνα. Αυτό  ανέστειλε κάπως τις διαδικασίες, αποσταθεροποιώντας τη Στρατηγική Μεγάλης Κλίμακας ΗΠΑ /ΝΑΤΟ, δεδομένου ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν σημαντικό κομάτι της στρατηγικής για την πυρηνική υπεροχή. Με την άνοδο του Μπάιντεν στην εξουσία, έγινε προσπάθεια να ανακτηθεί ο χαμένος χρόνος όσον αφορά το «σφίξιμο της ουκρανικής θηλειάς» γύρω από το λαιμό της Ρωσίας.

  

Μπροστά σε όλα αυτά οι Ρώσοι - ένα καπιταλιστικό πλέον κράτος που προσπαθεί να επανακτήσει το καθεστώς της μεγάλης δύναμης - δεν ξεγελάστηκε. Το έβλεπαν να φτάνει. Το 2007, ο Βλαδίμηρος Πούτιν ανακοίνωσε ότι ο μονοπολικός κόσμος ήταν μη επιτεύξιμος, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν την πυρηνική υπεροχή. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα άρχισαν να αναπτύσσουν όπλα τα οποία θα μπορούσαν να παρακάμψουν την αντιστάθμιση ισχύος,δηλαδή τη στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Η ιδέα του πρώτου πλήγματος (πρώτη επίθεση,First Strike), είναι ότι ο επιτιθέμενος - και μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αυτή την δυνατότητα – χτυπά τους πυραύλους στο έδαφος, είτε βρίσκονται σε υπόγεια σιλό είτε είναι κινούμενοι και εντοπίζοντας τα υποβρύχια ώστε να είναι σε θέση να τα καταστρέψει. 

Επομένως, ο ρόλος των αντιβαλλιστικών πυραυλικών συστημάτων είναι να αναλαμβάνουν την αναχαίτηση οποιασδήποτε πυραύλου ανταπόδωσης του αντιπάλου δεν έχει καταστραφεί και έχει καταφέρει να εκτοξευθείη. Φυσικά, η άλλη πλευρά, δηλαδή η Ρωσία και η Κίνα που συγκαταλέγονται κι αυτές στις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, όλα αυτά τα γνωρίζουν, και κάνουν ό, τι είναι δυνατόν για να προστατεύσουν την ικανότητα πυρηνικής τους αποτροπής ή τη δυνατότητα χτυπημάτων ανταπόδοσης . 

Τα τελευταία χρόνια η Ρωσία και η Κίνα έχουν αναπτύξει υπερηχητικούς πυραύλους. Οι πύραυλοι αυτοί κινούνται εξαιρετικά γρήγορα, πάνω από Mach 5 και ταυτόχρονα είναι κατευθυνόμενοι, επομένως δεν μπορούν εξουδετερωθούν από αντιβαλλιστικά συστήματα πυραύλων, αποδυναμώνοντας έτσι την δυνατότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να εξαπολύσουν επίθεση αντιστάθμισης ισχύος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ακόμη αναπτύξει τεχνολογίες υπερηχητικών πυραύλων αυτού του τύπου. Αυτό τον τύπο όπλω η Κίνα τον ονομάζει «ρόπαλο του δολοφόνου», εννοώντας ότι μπορεί να το χρησιμοποιήσει μια μικρότερη δύναμη προκειμένου να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο που διαθέτει συντριπτική στρατιωτική υπεροπλία. Ετσι ενισχύεται η ικανότητα αποτροπής της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς προστατεύονται οι δυνατότητες αντιποίνων σε περίπτωση που δεχθούν πρώτες επίθεση. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που μειώνουν τις δυνατότητες του πρώτου πλήγματος (First Strike) των Ηνωμένων Πολιτειών.

 

Μια άλλη πτυχή σε αυτό το μπρα- ντε- φερ είναι η κυριαρχία των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στα δορυφορικά συστήματα. Σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας αυτής της κυριαρχίας η στόχευση του Πεντάγωνου είναι τόσο ακριβής ώστε να μπορούν να διανοηθούν τη δυνατότητα καταστροφής των οχυρωμένων σιλό πυραύλων με μικρότερες κεφαλές, εξαιτίας της απόλυτης ακρίβειας κατά τη στόχευσή τους, καθώς και την στόχευση υποβρυχίων. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τα δορυφορικά συστήματα. Είναι ευρύτερα γνωστό ότι αυτό δίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δυνατότητα καταστροφής ενισχυμένων σιλό πυραύλων ή τουλάχιστον των κέντρων εντολών και ελέγχου με όπλα που δεν είναι πυρηνικά ή με μικρότερες πυρηνικές κεφαλές, λόγω μεγαλύτερης ακρίβειας. Ετσι, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι έχουν επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στα όπλα κατά των δορυφόρων προκειμένου να αφαιρέσουν από τον αντίπαλό αυτό το πλεονέκτημα.

 

Πυρηνικός χειμώνας και ολική καταστροφή

 Όλα αυτά μπορούν να ακούγονται πολύ άσχημα, όμως είναι σημαντικό να πούμε κάτι για το πυρηνικό χειμώνα. Διαβάζοντας τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, ο αμερικανικός στρατός και φαντάζομαι ότι το ίδιο ισχύει και για τον ρωσικό στρατό, στον τομέα των πυρηνικών έχει πάρει διαζύγιο με την επιστήμη. Στο αποχαρακτηρισμένο έγγραφο για τα πυρηνικά όπλα και τον πυρηνικό πόλεμο δεν γίνεται ούτε μία αναφορά στις πύρινες θύελλες σε ένα πυρηνικό πόλεμο. Ομως σε μια πυρηνική επίθεση οι πύρινες θύελλες είναι στην πραγματικότητα αυτό που προκαλεί τον μεγαλύτερο αριθμό θανάτων. Σε μια θερμοπυρηνική επίθεση οι πύρινες θύελλες μπορούν να εξαπλωθούν σε μια έκταση που φτάνει τα 150 τετραγωνικά μίλια. Τα στρατιωτικά κατεστημένα, που ασχολούνται με τις μάχες και την επικράτηση σε έναν πυρηνικό πόλεμο, αφήνουν τις πύρινες θύελλες έξω από τις αναλύσεις τους,ακόμα και όσον αφορά τους υπολογισμούς για την Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή (MAD).Αλλά το διαζύγιο με την επιστήμη τεκμηριώνεται και από το γεγονός ότι οι πυρηνικές θύελλες είναι αυτές που προκαλούν τον πυρηνικό χειμώνα.

  

Το 1983, όταν τα όπλα «Αντιστάθμισης ισχύος» εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη, Σοβιετικοί και Αμερικανικοί επιστήμονες της ατμόσφαιρας, σε συνεργασία, δημιούργησαν τα πρώτα μοντέλα πυρηνικού χειμώνα. Σημαντικός αριθμός επιστημόνων, τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμμετείχαν στην έρευνα για την κλιματική αλλαγή, το οποίο ουσιαστικά είναι το αντίστροφο του πυρηνικού χειμώνα, αν και όχι με την ίδια ταχύτητα. Αυτοί οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι, σε έναν πυρηνικό πόλεμο με πύρινες θύελλες σε 100 πόλεις το αποτέλεσμα θα ήταν μια πτώση της μέσης θερμοκρασίας παγκοσμίως τόσο μεγάλη που ο Καρλ Σαγκάν εκείνη την εποχή την προσδιόριζε σε « δεκάδες βαθμούς» Κελσίου. Στη συνέχεια, αναθεώρησαν τις εκτιμήσεις τους  με περαιτέρω μελέτες και υποστήριξαν ότι η πτώση της μέσης θερμοκρασίας θα έφτανε μέχρι τους είκοσι βαθμούς Κελσίου. Όμως μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό. Οι στάχτες και ο καπνός από τις πυρκαγιές θα έφτανε στη στρατόσφαιρα, μπλοκάροντας μέχρι και το 70% της ηλιακής ενέργειας που φτάνει στη Γη, πράγμα που θα σήμαινε το τέλος όλων των καλλιεργειών στη Γη. Αυτό θα κατέστρεφε όλη σχεδόν τη χλωρίδα, με αποτέλεσμα οι άμεσες πυρηνικές επιπτώσεις στο βόρειο ημισφαίριο να συνοδεύονται από το θάνατο σχεδόν όλων στο νότιο ημισφαίριο. Λίγοι μόνο άνθρωποι θα μπορούσαν να επιβιώσουν στον πλανήτη.

 

 

Οι μελέτες για τους πυρηνικούς χειμώνες έχουν δεχτεί κριτική από τον στρατό και το κατεστημένο των Ηνωμένων Πολιτειών ως υπερβολικές. Αλλά στον 21ο αιώνα, αρχής γενομένης από το 2007, οι μελέτες για τον πυρηνικό χειμώνα έχουν επεκταθεί, αναπαραχθεί και επιβεβαιωθεί κάμποσες φορές. Εχουν δείξει ότι ακόμη κι αν σε ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, χρησιμοποιηθούν ατομικές βόμβες τύπου Χιροσίμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ένας όχι ιδιαίτερα σοβαρός πυρηνικός χειμώνας, αλλάσε συνδιασμό,ωστόσο, με τη μείωση της ηλιακής ενέργειας που φτάνει στη γη θα αρκούσε για να σκοτωθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι Αντίθετα, σε έναν παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο, όπως έδειξαν νέες μελέτες, ο πυρηνικός χειμώνας θα είναι εξίσου αν όχι χειρότερος από ό, τι είχαν υπολογίσει οι αρχικές μελέτες τη δεκαετία του 1980. Και αυτά τα λέει η επιστήμη. Επιστημονικές εργασίες που έχουν γίνει αποδεκτές  από τα σημαντικότερα επιστημονικά περιοδικά και έχουν αξιολογηθεί από ομότιμους κριτές, τα συμπεράσματα των οποίων έχουν επανειλημμένα επιβεβαιωθεί. Είναι πολύ ξεκάθαρο,επιστημονικά, ότι σε περίπτωση που υπάρξει μια παγκόσμια θερμοπυρηνική σύγκρουση, θα σκοτωθεί όλος ο πληθυσμός του πλανήτη, με εξαίρεση ίσως κάποιους ελάχιστους από το ανθρώπινο είδος που θα κατάφερναν να επιβιώσουν κάπου στο νότιο ημισφαίριο. Το αποτέλεσμα θα ήταν μια ολική καταστροφή του πλανήτη.

 

Αρχικά, ο Μακναμάρα σκέφτηκε ότι η «Αντιστάθμιση ισχύος» θα ήταν μια καλή ιδέα, διότι θεωρήθηκε ως μια στρατηγική που δεν αφορούσε το χτύπημα πόλεων και πολιτικών στόχων ( No-Cities). Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν απλώς να καταστρέψουν τα πυρηνικά όπλα της αντίπαλης πλευράς και να αφήσουν άθικτες τις πόλεις. Αλλά αυτή η ιδέα ξεθώριασε πολύ γρήγορα και κανένας πλέον δεν την πιστεύει, επειδή τα περισσότερα κέντρα εντολών και ελέγχου βρίσκονται μέσα ή κοντά στις πόλεις και δεν υπάρχει τρόπος να καταστραφούν όλα αυτά σε μια πρώτη, αιφνιδιαστική, επίθεση χωρίς να χτυπηθούν οι πόλεις. 

Επιπλέον, όταν μιλάμε για τις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, δεν υπάρχει τρόπος να καταστραφούν ολοσχερώς οι πυρηνικοί αποτρεπτικοί παράγοντες του αντιπάλου, αφού ακόμα και ένα σχετικά μικρό μέρος των πυρηνικών οπλοστασίων των μεγάλων δυνάμεων μπορεί να καταστρέψει όλες τις μεγάλες πόλεις του αντιπάλου. 

Το να πιστεύει κανείς κάτι διαφορετικό σημαίνει ότι ζει μια επικίνδυνη φαντασίωση που αυξάνει τις πιθανότητες ενός παγκόσμιου θερμοπυρηνικού πολέμου ικανού να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι κυριότεροι αναλυτές πυρηνικού πολέμου, που τώρα ασχολούνται επισταμένα με τις διάφορες θεωρίες «Αντιστάθμισης Ισχύος», σπρώχνουν τα πράγματα προς την απόλυτη τρέλα. Αυτοί που σχεδιάζουν τον πυρηνικό πόλεμο προσποιούνται ότι μπορούν να  επικρατήσουν σε ένα πυρηνικό πόλεμο. 

Ωστόσο, σήμερα γνωρίζουμε ότι η λογική της Αμοιβαίας Εγγυημένης Καταστροφής (MAD) , όπως την είχαν αρχικά σκεφτεί, είναι λιγότερο ακραία από ό, τι ένας παγκόσμιος θερμοπυρηνικός πόλεμος. Η Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή σημαίνει ότι και τα δύο μέρη θα καταστραφούν. Πυρηνικός, όμως, χειμώνας σημαίνει ότι όλος, σχεδόν, ο πληθυσμός του πλανήτη θα εξολοθρευτεί.

 

 

Η στρατηγική της «Αντιστάθμισης Ισχύος», η επιδίωξη της δυνατότητας επίτευξης του πρώτου, αιφνιδιαστικού, πλήγματος ή η πυρηνική υπεροχή, σημαίνουν ότι η κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών συνεχίζει εντεινόμενη, με την ελπίδα ότι έτσι θα αποφευχθεί η Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή, ενώ στην πραγματικότητα απειλεί να εξαφανίσει το ανθρώπινο είδος. Ακόμα κι αν ο αριθμός των πυρηνικών όπλων είναι περιορισμένος, ο αποκαλούμενος «εκσυγχρονισμός» του πυρηνικού οπλοστασίου, ιδίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει σχεδιαστεί ώστε να είναι εφικτή η «Αντιστάθμιση Ισχύος» και κατ’επέκταση το, αιφνιδιαστικό, πρώτο πλήγμα. Αυτός είναικαι  ο λόγος που η Ουάσιγκτον αποχώρησε από τις πυρηνικές συμφωνίες όπως η Συνθήκη ABM και η Συνθήκη για τους πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς(INF) , επειδή, δηλαδή, θεωρούσε ότι απαγόρευαν τα όπλα που θα χρησιμοποιούσε σε ενδεχόμενο πρώτο, αιφνιδιαστικό, πλήγμα του αντιπάλου και ερχόταν σε αντίθεση με την πρόθεση του αμερικανικού Πεντάγωνου για πυρηνική υπεροχή. Ετσι,η Ουάσιγκτον αποσύρθηκε από όλες αυτές τις Συνθήκες, ενώ ήταν πρόθυμη να αποδεχτεί ένα όριο στον συνολικό αριθμό των πυρηνικών όπλων, διότι πλέον το παιχνίδι παίζεται διαφορετικά. Η στρατηγική των Αμερικανών τώρα επικεντρώνεται στην αντιστάθμιση ισχύος ( (Counterforce) και όχι στην αντιστάθμιση επειπτώσεων( Countervalue strike).

 

 

Όλα αυτά είναι πολλά για να αφομοιωθούν σε ένα τόσο σύντομο διάστημα. Αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τις δύο πτυχές της ιμπεριαλιστικής Στρατηγικής Μεγάλης Κλίμακας  των ΗΠΑ /ΝΑΤΟ, προκειμένου να καταλάβουμε γιατί το Κρεμλίνο θεωρεί ότι απειλείται και γιατί ενήργησε όπως ενήργησε, και γιατί αυτός ο πόλεμος δι αντιπροσώπων είναι τόσο επικίνδυνος για όλο τον κόσμο . Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου αυτή τη στιγμή είναι ότι όλοι αυτοί οι ελιγμοί για την απόλυτη παγκόσμια ηγεμονία μας έχουν οδηγήσει στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου θερμοπυρηνικού πολέμου και την ολική καταστροφή. Η μόνη απάντηση σε αυτό είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου μαζικού κινήματος για την ειρήνη, την οικολογία και τον σοσιαλισμό.

[----->]

Όταν γυρίσω Θα γυρίσω με τα ρούχα και τ' όνομα ενός άλλου. Κανείς δε θα με γνωρίσει.

 

Χθες έκλεισαν δέκα χρόνια από τον θάνατο του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Πότε πέρασαν;

Θυμάμαι κάτι αστεία για αυτόν που κυκλοφορούσαν παλιά. Όσοι μεγάλωσαν την δεκαετία του 90 θα τα θυμούνται.

Καθυστερούσε κάποιος στο ραντεβού του και οι φίλοι τον πείραζαν "ρε φίλε είσαι αργός σαν πλάνο του Αγγελόπουλου".

Συζητούσε μια παρέα να πάει σινεμά και να δει κάτι ελαφρύ και έλεγαν "παιδιά μην δούμε καμία βαριά κουλτούρα, τίποτα Αγγελόπουλο".

Περίμενες κάμποση ώρα σε μία δημόσια υπηρεσία και έλεγες "βαρέθηκα σαν να ήμουν σε ταινία του Αγγελόπουλου".

Θυμάμαι τους ΑΜΑΝ (νυν Ράδιο Αρβύλα) να κάνουν χαβαλέ όταν βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα. Έπαιρνε ο Κανάκης συνέντευξη και καλά από τον Αγγελόπουλο (που τον έκανε ο Καλυβάτσης). Η συνέντευξη ήταν τόσο αργή που ώσπου να απαντήσει ο Αγγελόπουλος, ο Κανάκης είχε γεράσει και είχε πεθάνει.

Παπαριά αστείο αλλά όλοι γελούσαν. Κι ας μην είχανε δει ούτε μία του ταινία. Κι εγώ γελούσα. Κι ας μου είχε αρέσει ο "Μελισσοκόμος" που τον είχα πετύχει τυχαία ένα βράδυ στην ΕΡΤ2.

Τίποτα. Ο Αγγελόπουλος είχε γίνει τρολιά της εποχής και συνώνυμο του "βαρετού", του "δυσνόητου", της "θολοκουλτούρας".

Βέβαια, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να σατιρίζεις τον ελιτισμό και την δηθενιά των διανοούμενων. Στο να αποδομείς τους καλλιτέχνες που μιλάνε εσκεμμένα μία γλώσσα ακατανόητη για τους πολλούς και κατανοητή μόνο για την "παρέα" τους.

Πάντως, αυτή δεν ήταν η περίπτωση του Αγγελόπουλου.

Το "πρόβλημα" του Αγγελόπουλου ήταν ότι εκπροσωπούσε μία Ελλάδα ποιητική, στοχαστική, ευαίσθητη, την στιγμή που κυρίαρχη κουλτούρα έπρεπε να γίνει ο Πέτρος Κωστόπουλος, τα "βυζιά" του Nitro και ο Θέμος Αναστασιάδης με τα σούργελα που καλούσε σε εβδομαδιαία βάση.

Ο Αγγελόπουλος έκανε σινεμά-γέφυρα: ένωνε με εικόνες το Παρελθόν, το Παρόν και το Μέλλον του ελληνισμού. Και η ομίχλη στις ταινίες του, πανταχού παρούσα, δεν είναι καθόλου τυχαία: συμβολίζει τον πεσιμισμό του για το τι μέλλει γενέσθαι.

"Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας. Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα και πεθαίνουμε…" κραυγάζει με καημό ο Θανάσης Βέγγος στο "Βλέμμα του Οδυσσέα".

Βλέπεις, η Ελλάδα έμπαινε στον αστερισμό της ΠΑΣΟΚάρας και μετατρεπόταν σε ένα απέραντο μπουζουξίδικο κυρίαρχη αξία του οποίου ήταν το μότο "ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας".

Ο Αγγελόπουλος, λοιπόν, για αυτήν την Ελλάδα συμβόλιζε τον μίζερο γέρο, απομεινάρι μίας άλλης εποχής, που γκρινιάζει συνέχεια αντί να "περάσει καλά όπως όλοι".

Για αυτό έπρεπε να αποδομηθεί, να γελοιοποιηθεί, να παραγκωνιστεί. Να γίνει "ακίνδυνος" ώστε να μπορέσει ο νεοέλληνας να βουτήξει στην καταναλωτική αφθονία και στον δυτικό τρόπο ζωής χωρίς τύψεις και ενοχές.

Δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του και όσο και να ψάξεις δεν θα βρεις ούτε ένα αφιέρωμα αυτές τις μέρες στην τηλεόραση για αυτόν και το έργο που άφησε. Ούτε μία ταινία ακόμα και στα κρατικά κανάλια. Και μιλάμε για το εγχώριο σκηνοθετικό ανάλογο του Ρίτσου ή του Ελύτη.

Αλλά από Survivor και Batchelor είμαστε φουλ.

Τώρα, πολλές φορές, λέμε μεταξύ μας "ωραία ταινία για ελληνική". Αλήθεια έχουμε σκεφτεί πόσο απαξιωτικός χαρακτηρισμός είναι αυτός για το ελληνικό σινεμά;

Σαν να λέμε "καλή οδηγός για γυναίκα"

Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε εθνική επιτυχία άμα μία ταινία Έλληνα δημιουργού (και όχι ελληνική) φτάσει στα Όσκαρ ή άμα μία ελληνική σειρά την πάρει το Νέτφλιξ.

Και ο Αγγελόπουλος γύρναγε ταινίες στην Ελλάδα με θέματα εμπνευσμένα κυρίως από την νεοελληνική Ιστορία, τον λάτρευαν σαν θεό σε Γαλλία και Ιαπωνία, τον έλεγαν "δάσκαλο" ο Χέρτζογκ, ο Κουστουρίτσα και ο Βέντερς ενώ ο Κουροσάβα, ο Ταρκόφσκι και ο Μπέργκμαν (ίσως οι πιο μεγάλοι σκηνοθέτες του 20ου αιώνα) του έπλεκαν το εγκώμιο σε κάθε ευκαιρία.

Και ηθοποιοί τεράστιοι, όπως ο Μπρούνο Γκανς, ο Χάρβεϊ Καϊτέλ και ο Μαρτσέλο Μαστρογιάννι θεωρούσαν τιμή τους να παίξουν σε ταινία του και δεν τους πείραζε ούτε όταν ντούμπλαρε τις φωνές τους με Έλληνες ηθοποιούς.

Αυτός ήταν ο Αγγελόπουλος και άλλα τόσα επί χίλιες φορές. Εμείς, όμως κάναμε χαβαλέ με τα "αργά πλάνα" του, χασμουριόμασταν και παριστάναμε οτι δεν καταλαβαίνουμε τις ταινίες του. Ενώ στην ουσία δεν θέλαμε να καταλάβουμε.

Τώρα, η Ελλάδα έπαψε να είναι το μπουζουξίδικο που ήταν.

Τώρα, κάθε καλοκαίρι καταστρεφόμαστε ολοσχερώς από τις πυρκαγιές στην πρώτη υψηλή θερμοκρασία ενώ μία κλασική βαρυχειμωνιά μπορεί να κάνει την πιο μεγάλη εθνική οδό της χώρας να φρακάρει για οχτώ ώρες.

Τώρα, εκατό άνθρωποι την ημέρα πεθαίνουν από κορονοϊό, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν φτάνουν ποτέ σε ΜΕΘ.

Τώρα που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ίσως να είναι καλή ευκαιρία να αφήσουμε για λίγο τον χαβαλέ.

Και να αναστοχαστούμε.

Πώς τα καταφέραμε έτσι;

Πώς θα βγούμε από αυτήν την "βαρυχειμωνιά";

"Κατέγραψε με τρόπο πικρό την περιπέτεια της ψυχής του Έλληνα"

είχε πει ο Χάρυ Κλιν για τον φίλο του όταν πέθανε.

Εμείς ας κρατήσουμε κάτι πιο αισιόδοξο που είχε πει ο ίδιος ο Αγγελόπουλος σε ανύποπτο χρόνο:

"Αυτό που σήμερα λέμε αδύνατο, είναι το εφικτό του μέλλοντος"

Η περιπέτεια συνεχίζεται

 

Λύσεις για την κοινωνία ή “λύσεις”-καταστροφή της κοινωνίας;

 

“Ο Boris Johnson τζογάρει με την άρση των lockdown στην Αγγλία”, μας ενημέρωναν οι έγκυροι δημοσιογράφοι του Ηνωμένου Βασιλείου στις 19 Ιουλίου. https://tinyurl.com/a4zav3ve

Μπαράζ επιστολών από επιστήμονες-οπαδούς της “σωτήριας” κοινωνικής καταστολής και φυλάκισης, τον προειδοποιούσαν για την καταστροφή που έρχεται, και προειδοποιούσαν όλους μας ότι τα σχέδια του Johnson είναι απειλή για τον κόσμο. https://tinyurl.com/676s6htp

Τελικά αν ο Johnson δεν είχε “τζογάρει” κάνοντας πράξη την άρση του lockdown, σήμερα θα ακούγαμε ότι η Αγγλία γλίτωσε 200.000 κρούσματα ημερησίως, με βάση την πρόβλεψη του εκατομμυριούχου μοντελίστα Ferguson. https://tinyurl.com/5nsdz5tk

Οι Έλληνες “ειδήμονες”, στο ίδιο μοτίβο, μας “έσωσαν” από 13.685 θανάτους (https://tinyurl.com/24ymb3zy) στο πρώτο κύμα, και με τo επόμενο πολύμηνο lockdown μάλλον μας έσωσαν από 113.685 θανάτους (https://tinyurl.com/fsuywevp). Και έπεται συνέχεια.

Τους τελευταίους μήνες ακούμε για 3000, 4000 και 5000 κρούσματα, για κύμα τον Οκτώβριο, το Σεπτέμβριο, τον Αύγουστο ή τον Ιούλιο. Σενάρια που αλλάζουν μέσα σε λίγες ημέρες. Προβλέψεις που προσομοιάζουν με τη ρουλέτα πολυτελούς καζίνο. Όπου κάτσει η μπίλια.

Για όποιον χαρακτηρίζει όλους αυτούς ως αστρολόγους, θα επισημάνω μια σημαντικότατη διαφορά. Οι αστρολογικές προβλέψεις δεν κοστίζουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια (αν όχι τρισεκατομμύρια) άχρηστης σπατάλης. Ούτε καταλήγουν στην κοινωνική καταστροφή και στους εκατομμύρια θανάτους που αναμένουμε να έχουμε τα επόμενα χρόνια από τη λαίλαπα των ισοπεδωτικών μέτρων που λαμβάνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, και που τελικά είναι αμφίβολο αν έσωσαν κάποιους από τον COVID αλλά είναι βέβαιο πως καταστρέφουν και θα καταστρέψουν πολλούς. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που πανηγυρίζουν, αφού τα τρισεκατομμύρια κάπου καταλήγουν.

Έτσι φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Εκβιασμοί ολοκληρωτικού χαρακτήρα. Εμμονή στην “επιστημονική” παράνοια των άχρηστων rapid και self-tests που γίνονται τυφλά, οριζόντια, και επαναλαμβανόμενα χωρίς καμία υποψία μόλυνσης. 

Με αξιοπιστία για τα σκουπίδια, βέβαια, που ούτε ο ΠΟΥ δεν στηρίζει. Μια πρακτική που προκαλεί ειρωνικό γέλιο σε οποιονδήποτε έχει στοιχειώδη γνώση μαθηματικών και στατιστικής, ακόμη και σε φοιτητές. Πολλοί μιλούν για αποβολή σπουδαστών από πανεπιστημιακές σχολές και μεταπτυχιακά (ήδη συμβαίνει), επειδή δεν εμβολιάστηκαν. 

Οι εκβιασμοί και ο ψυχικός βιασμός των ανήλικων μαθητών, των ΠΑΙΔΙΩΝ, ξεκίνησαν ήδη, με την αρωγή του Υπουργείου Παιδείας και την υποστήριξη της επιστημονικής κοινότητας. Ατελείωτα τεστ και εμβολιαστικοί εκβιασμοί, που όσο προχωρούν οι εγκρίσεις (5 ετών και άνω, στη συνέχεια 6 μηνών και άνω) τόσο θα επεκτείνονται, όπως περίμενα από τις 6 Απριλίου (https://tinyurl.com/368ycbb5). Εκβιασμός στα παιδιά, για ιατρική πράξη με αμφίβολο προσωπικό όφελος. ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ. Όλα για τη μάζα, για το ανύπαρκτο τείχος ανοσίας που μόνο συνειδητά ανόητοι και ανεγκέφαλοι υποστηρίζουν πλέον. Εκβιασμοί που προκαλούν απόγνωση σε πολλούς ανθρώπους, και πλέον καταλήγουν να επιδιώκουν να μολυνθούν (εικόνα από σημερινό μήνυμα).

Πλέον δεν θα μπορείς να ζήσεις, μια εκτίμηση που παρόλο που την είχα κάνει δημόσια από τις 27 Νοεμβρίου (https://tinyurl.com/3p4eh5hh) δεν φαντάστηκα ότι θα έφτανε στην σημερινή κατάσταση, με τόσο θράσος και χυδαιότητα. Μια πρακτική ανήθικη για επιπλέον λόγους. Ουδείς φέρει την ευθύνη για τις βλάβες που προκαλούν οι εκβιασμοί, ενώ η ολοκληρωτική πρακτική που εφαρμόζουν κυβερνήσεις και επιστήμονες καταργεί την ενήμερη και ελεύθερη συναίνεση σε ιατρική πράξη, κάτι που έχει τεράστιες νομικές συνέπειες. Ακόμη κι όταν αυτοί οι εκβιασμοί γελοιοποιούνται από την ίδια την πραγματικότητα, η κάλυψη από τον μανδύα της “επιστημονικότητας” νομίζουν ότι θα “απενοχοποιήσει” το έγκλημα που διαπράττουν δίνοντάς του θρησκευτικά/δογματικά χαρακτηριστικά.

Και φτάνουμε στην κλιματική αλλαγή

Ένα πρόβλημα που μας απασχολεί από τα τέλη του 19ου αιώνα, με την περίοδο “Early Twentieth Century Warming” (1890-1940 - https://tinyurl.com/3rkfpw8u). Το πρόβλημα της επισιτιστικής κρίσης, που συνδυάζεται με την κλιματική αλλαγή, μας απασχολεί από τα τέλη του 18ου αιώνα με την Μαλθουσιανή θεωρία (https://tinyurl.com/sa6wnfp5).

Σήμερα το βιώνουμε πιο έντονα στην Ελλάδα, με αφορμή τις πυρκαγιές. Τελικά οι πυρκαγιές ήταν μάλλον ένα “απαραίτητο κακό”, που είχε την κατάλληλη έκταση και ένταση ώστε να “συνειδητοποιήσουμε” το πρόβλημα. Πολλοί αναφέρουν σενάρια ότι οι φωτιές έγιναν για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Ανάγκασαν έτσι ακόμη και τη πρόεδρο της WWF να απορρίψει τα σενάρια (https://tinyurl.com/ny8yewz7), χωρίς να έχω υπόψη μου αν ο οργανισμός έχει μετονομαστεί σε World Wind-turbine Fund. Παρόλα αυτά, η δαιμονοποίηση του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής και των ΑΠΕ είναι μια επιφανειακή προσέγγιση, που ίσως κάποιοι εσκεμμένα προτάσσουν. Λίγοι παρατήρησαν ότι το σχέδιο “ανασυγκρότησης” περιλαμβάνει και σχέδιο “αναδόχων αναδάσωσης”. Μεγάλες εταιρείες λοιπόν θα “υιοθετήσουν” δάση στα πλαίσια ανασυγκρότησης τους, ή μήπως και εκμετάλλευσής τους; 

Πόσο λογικό θεωρούν κάποιοι ότι ένα σχέδιο παραχώρησης τεράστιων δημόσιων εκτάσεων δωρεάν, θα πραγματοποιηθεί για φιλανθρωπικές κι όχι για φιλανθρωκαπιταλιστικές δράσεις; Μήπως η αναδοχή θα επεκταθεί και σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις, που πλέον καθίστανται άχρηστες για τους πολίτες που μέχρι σήμερα τις εκμεταλλεύονταν; Εσείς αν ήσασταν επιχειρηματίας, θα προτιμούσατε να επενδύσετε αγοράζοντας ιδιόκτητη γη ή λαμβάνοντας ως “δώρο” ατελείωτες και ανεκμετάλλευτες υπό άλλες συνθήκες δημόσιες εκτάσεις; Πόσο κοντά είμαστε στο σενάριο που μόλις πριν από 3 ημέρες ανέφερα:

“• Δεν γίνεται να απαιτείτε δωρεάν βόλτες σε πάρκα, πλατείες και δάση, και να κινδυνεύουμε να χάσουμε από την ανευθυνότητά σας και τους τελευταίους πνεύμονες πρασίνου που μόνο η ιδιωτική πρωτοβουλία θα μπορούσε να προστατεύσει (με το κατάλληλο αντίτιμο).” - https://tinyurl.com/3fm5mfkb

Η διαχείριση των υπαρκτών προβλημάτων της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής μοιάζουν με τη φωτιά, που δεν ανησυχείς ιδιαίτερα όταν βρίσκεται σε μια απόκρημνη πλαγιά και τη βλέπεις με τα κιάλια από το σπίτι σου, αλλά πολύ σύντομα καταλήγει στην αυλή του σπιτιού σου. Και τότε κυριολεκτικά καίγεσαι. Η φωτιά της πανδημίας δεν είναι απλά στην αυλή αλλά έχει ήδη μπει στο σαλόνι πολλών, και ακολουθεί σύντομα το δεύτερο “΄πύρινο κύμα” της κλιματικής αλλαγής.

Μην χάνετε το χρόνο σας σε επιστημονικές αντιπαραθέσεις. Το προσπαθήσαμε αρκετοί, και καταλάβαμε ότι δεν υπάρχει λογική και συνεννόηση. Όσο αφελές και γελοίο είναι να πιστεύει κανείς ότι οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, άλλο τόσο γελοίο είναι να θεωρούμε ότι οι εταιρείες “ανάδοχοι αναδάσωσης” θα σώσουν τα δάση χωρίς οικονομικό όφελος, ή ότι το γενικότερο φαινόμενο του φιλανθρωκαπιταλισμού που ζούμε σήμερα έχει σχέση με την πραγματική έννοια της φιλανθρωπίας.

Όλα αυτά τα ζητήματα είναι ξεκάθαρα ΠΟΛΙΤΙΚΑ. Είναι άλλωστε δύσκολο να πιστέψει κανείς πως αυτή η παράνοια οφείλεται σε ανικανότητα και ειλικρινή σφάλματα. Το κέρδος και η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι θεμιτά και αναπόσπαστα μέρη της κοινωνίας που ζούμε. Έχουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση και την πρόοδο της κοινωνίας. Η πολιτική όμως θέτει τις συνθήκες διαμόρφωσης της κοινωνίας και τους στοιχειώδεις κανόνες της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η “πώληση συνειδήσεων” πολιτικής και επιστήμης απειλεί την υπόσταση, την ίδια την ύπαρξη της κοινωνίας. Mε συμπεριφορές που παραπέμπουν ορισμένες φορές σε αδίστακτους dealers, δεν μετατρέπεις την καταστροφή σε ευκαιρία για την κοινωνία. Χρησιμοποιείς την καταστροφή για να εξοντώσεις την κοινωνία.

Γι’ αυτό κανείς δε μιλάει σήμερα για την πραγματική πηγή όλων των προβλημάτων, που είναι η φτώχεια (υλική, πνευματική και συνειδησιακή).

Τα αναγνωρισμένα προβλήματα της πανδημίας και της κλιματικής αλλαγής χρήζουν αντιμετώπισης, και με λελογισμένα υγειονομικά μέτρα, και με ΑΠΕ, και με τη χρήση υδρογόνου (που είναι σαφώς οικολογικότερη των ρυπογόνων και ενεργοβόρων μπαταριών), και, κυρίως, με μια ολοκληρωμένη αλλά ισορροπημένη στρατηγική. Αλλά επειδή τα προβλήματα αφορούν την κοινωνία, η αντιμετώπιση οφείλει να γίνεται πάντα με σεβασμό στην κοινωνία και στον άνθρωπο. Όχι βιάζοντας τους πολίτες, τη ζωή τους και τα δικαιώματά τους.

Την ώρα που οι φωτιές ακόμη μαίνονται σε Ηλεία, Αρκαδία και Εύβοια, ενώ εμείς αποβλακωνόμαστε με τις ταξιδιωτικές εκπομπές και τις ταινίες της εκτός τόπου και χρόνου ελληνικής τηλεόρασης, οφείλουμε να είμαστε ξεκάθαροι.

Η πολιτική, σχεδόν στο σύνολό της σήμερα, αποδεικνύεται αδίστακτη απέναντι σε όλους. Ακόμη και απέναντι στα παιδιά. Πόσο πιο αδίστακτοι από το να “αποδίδουν ελευθερίες σε όσους το δικαιούνται” (https://tinyurl.com/pxy67mvr); Ξεπέρασαν προ πολλού, όλοι μαζί, αδιανόητες κόκκινες γραμμές. Το ίδιο, δυστυχώς, συμβαίνει και με σημαντικό κομμάτι του επιστημονικού κατεστημένου. Είναι ικανοί να ισοπεδώσουν τα πάντα, και ήδη το κάνουν.

Η “σωτηρία” πατώντας την κοινωνία στο λαιμό με τη μπότα, είναι πρακτική που έχει καταγραφεί στις μαύρες σελίδες της ιστορίας. Τέτοιες σελίδες ξαναγράφονται σήμερα, ανεξίτηλα. Και πολύ φοβάμαι ότι θα καθορίσουν τη σύγχρονη ιστορία. Το βέβαιο είναι πως κανείς αδίστακτος δεν θα βρει διέξοδο με δηλώσεις συγγνώμης, ψευτο-προθέσεις παραίτησης, υποκριτική αλλαγή γνώμης και πλεύσης, ή επίπλαστες συμπλεύσεις και συμπορεύσεις. Η κοινωνία θα πρέπει να είναι ξεκάθαρη στην οριστική, αμετάκλητη και αμετακίνητη καταδίκη του κάθε αδίστακτου.

[------>]

Πολιτική εξουσία, η θεραπαινίδα της οικονομικής

 

Αντιγράφω από το blog laiki exousia:

«Κοίτα να δεις κάτι συμπτώσεις:

✅ Ο όμιλος του Μυτιληναίου προσπάθησε να κάνει εργοστάσιο εξόρυξης βωξίτη στην περιοχή.

✅ Μετά από κινητοποίηση των κατοίκων η κατασκευή σταμάτησε.

✅ ο ίδιος όμιλος ήθελε να στήσει και ανεμογεννήτριες στα Γεράνεια Όρη.

✅ Μετά από κινητοποίηση των κατοίκων και αυτό σταμάτησε.

✅ Για τις εξορύξεις βωξίτη και για τα αιολικά πάρκα εκκρεμούν τέσσερις αδειοδοτήσεις που δεν προχωρούν λόγω της προστασίας της δασικής έκτασης.

✅ Το Συμβούλιο της Επικράτειας (ΣτΕ), εγκρίνει επι προεδρίας Σακελλαροπούλου απόφαση η οποία επιτρέπει την χορήγηση αδειών για κατασκευή αιολικών σε αναδασωτέες εκτάσεις.

✅ Ξαφνικά ξεσπάει μεγάλη πυρκαγιά σε όλη την περιοχή, λίγες μέρες μετά την επικύρωση της απόφασης.

✅ Η φωτιά ξεκίνησε 30 λεπτά από την στιγμή που το τελευταίο πυροσβεστικό γύρισε στην βάση του, και 1 ώρα από την καθήλωση των εναέριων.

✅ Τον Μάιο δεν αναπτύσσεται πλήρως ο σχεδιασμός της πυροσβεστικης λόγω ελλειψης προσωπικού, και έτσι το βράδυ τα δάση δεν φυλάγονται.

✅ Επίσης δεν έχει γίνει ακόμα η παραλαβή των εναέριων που νοικιάζει η πυροσβεστική υπηρεσία.

‼️ Να δείτε που τελικά θα εγκριθούν και οι τέσσερις αδειοδοτήσεις που εκκρεμούν τόσο καιρό (μαζί με αυτές για τις εξορύξεις βωξίτη) γιατί η καθυστέρηση έγκρισης και οι κινητοποιήσεις κατοίκων κάνουν κακό στην «υγιή επιχειρηματικότητα» και την «ανάπτυξη». Έτσι λοιπόν τώρα που θα εγκριθούν οι άδειες, δεν θα «αναγκαστεί» ο καημένος ο επιχειρηματίας να επενδύσει σε Βουλγαρία και Βόρεια Μακεδονία (ξέρετε τη γείτονα χώρα που δεν τολμούν να πουν το επίσημο όνομά της)

Γιατί κουμάντο σε αυτό το τριτοκοσμικό κωλοχανείο δεν κάνουν τα πολιτικά ανδρείκελα, αλλά οι μαφιόζοι επιχειρηματίες εφοπλιστές και κάνεις δεν λέει κουβέντα. Και κανείς δεν τους έχει πάρει με τις πέτρες ακόμα.

Ομερτά!»

Ναι, αλλά, κύριε, ο όμιλος του Μυτιληναίου έχει κάνει δωρεές:

*Δωρεά έξι πυροσβεστικών οχημάτων από τον όμιλο «Μυτιληναίος»

https://www.fpress.gr/.../dorea-exi-pyrosvestikon...

*Δωρεά του Ομίλου Μυτιληναίου στο Νοσοκομείο Λιβαδειάς.

https://www.e-sterea.gr/.../25044-dorea-tou-omilou...

*Όμιλος Μυτιληναίος: Δωρεά ύψους ενός εκατ. ευρώ υπέρ των πληγέντων από τις πυρκαγιές.

https://www.google.com/.../omilos-mutilinaios-dorea.../AMP/

*MYTILINEOS: Δωρεές σε νοσοκομεία και Δήμους για τη μάχη κατά της πανδημίας

https://www.google.com/.../mytilineos-dorees-se.../amp/

Εντάξει, κι ο Πάμπλο Εσκομπάρ έδινε χρήματα στα Barrios του Medellin, έχτιζε νοσοκομεία και δώριζε διαμερίσματα στους δυστυχισμένους pobrecitos της Κολομβίας.

Ευεργέτης κι αυτός.

[--->]

Γιατί καίγονται (τώρα τελευταία) τα εργοστάσια ανακύκλωσης;

Μόνο τους τελευταίους μήνες, τα περιστατικά πυρκαγιάς και έκλυσης τοξικού νέφους έχουν πολλαπλασιαστεί

Η φωτιά στο εργοστάσιο ανακύκλωσης στην Μεταμόρφωση Αττικής, ανήμερα 15Αύγουστο, έφερε εκ νέου στο προσκήνιο ορισμένες περίεργες συμπτώσεις, καθώς μια σειρά από αντίστοιχα περιστατικά έχουν καταγραφεί μόνο τους τελευταίους μήνες. 

Η ανακύκλωση είναι πλέον γνωστό σε όλους ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά επικερδή δραστηριότητα για τα «μάτια» της οποίας «σφάζονται» πολλοί ανταγωνιστές, μικρότεροι αλλά και πολύ μεγαλύτεροι οι οποίοι επιδιώκουν με διάφορους τρόπους την απόκτηση του απόλυτου ελέγχου στον κλάδο. 

Παράλληλα, στο πλαίσιο, υποτίθεται, των μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος οι επιδοτήσεις για τέτοιου είδους δραστηριότητες είναι μεγάλες και πολλές και θεωρητικώς εξίσου «πληθωρικά» θα θεωρούσε κάποιος ότι πρέπει να είναι και τα μέτρα ασφαλείας για αυτές τις εγκαταστάσεις, καθώς το οποιοδήποτε πρόβλημα, όπως πχ τώρα η πυρκαγιά, προκαλεί σοβαρά προβλήματα υγείας σε χιλιάδες ανθρώπους. 

Εκτός από το προφανές «κενό»(;) όσον αφορά τους ελέγχους και τα μέτρα ασφαλείας, δεν μπορεί κανείς να μην σκεφτεί ότι ίσως βρισκόμαστε όλοι θεατές μιας πολύ σκληρής ανταγωνιστικής «παρτίδας» για έναν πακτωλό κέρδους ο οποίος για άλλη μια φορά γίνεται κριτήριο και στόχος χωρίς να λαμβάνεται καμία μέριμνα για την υγεία των πολιτών και την πραγματική προστασία του περιβάλλοντος.

 Όσο πιο γρήγορα βάλουμε τα μικρά αυτά κομματάκια του παζλ στη σωστή σειρά για να δούμε την μεγάλη εικόνα, τόσο καλύτερη αντίληψη θα έχουμε για το τι συμβαίνει και για το πώς θα πρέπει ν’ αντιδράσουμε. Το βέβαιο είναι ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τα «ατυχήματα» αυτά ως απλώς μια «κακιά στιγμή».  Το #ToPeriodikoGR αναδημοσιεύει μια μικρή σύνοψη αυτών των «περιστατικών», των πλέον πρόσφατων, από το newsbreak.

«Πραγματική μάστιγα το τελευταίο διάστημα οι φωτιές σε εργοστάσια ανακύκλωσης. Επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση.

Η πρόσφατη πυρκαγιά σε εργοστάσιο ανακύκλωσης στην Μεταμόρφωση, έγινε πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, λόγω του τοξικού νέφους αλλά και των προβλημάτων που δημιούργησε στην μεγάλη έξοδο για τον Δεκαπενταύγουστο. Ανατρέχοντας όμως στην πρόσφατη ειδησεογραφία, παρατηρούμε κάτι πραγματικά περίεργο. Οι απανωτές πυρκαγιές σε εργοστάσια ανακύκλωσης, έχουν πάρει διαστάσεις μάστιγας και όμως ουδείς ασχολείται σοβαρά με αυτό το εξαιρετικά περίεργο «φαινόμενο».

Ενδεικτικά, μόνο για το τελευταίο χρονικό διάστημα, με μία πρόχειρη ματιά στο διαδίκτυο διαπιστώνουμε ότι είχαμε αρκετές φωτιές σε εργοστάσιο ανακύκλωσης, εκτός από την πρόσφατη στην Μεταμόρφωση:

14 Μαΐου 2020 στον Ασπρόπυργο.

14 Ιανουαρίου 2020 στην Κόρινθο.

6 Ιουλίου 2019 στο Λασίθι.

27 Απριλίου 2019 στην Σίνδο.

29 Μαΐου 2018 στον Ασπρόπυργο.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Εκτός από το προφανές της πρωτοφανούς περιβαλλοντικής καταστροφής λόγω των πυρκαγιών, η οποία ακυρώνει την οποία ευεργετική λειτουργία των κέντρων διαχείρισης ανακυκλώσιμων υλικών, προκύπτουν κι άλλα ερωτήματα.

Με κοινό στοιχείο τις επιδοτήσεις τις οποίες απολαμβάνουν όλοι οι κλάδοι που ασχολούνται με την ανακύκλωση, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα πως η λειτουργία αυτών των κέντρων πρέπει να βρίσκεται κάτω από το μικροσκόπιο των ελεγκτικών μηχανισμών, ως απαράβατος όρος ελέγχου υλοποίησης των έργων για τα οποία έχουν δοθεί οι επιδοτήσεις.

Δεν μπορούμε λοιπόν να πιστέψουμε πως ολόκληρος ο ελεγκτικός μηχανισμός του κράτους δεν βάζει ως πρώτη προτεραιότητα την πυρασφάλεια, ειδικά στα εργοστάσια που ασχολούνται με την ανακύκλωση. Δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι οι αρμόδιες αρχές έπεσαν έξω σε τόσες περιπτώσεις, αναφορικά με την πυρασφάλεια εγκαταστάσεων ανακύκλωσης που οι ίδιες είχαν αδειοδοτήσει!

Θεωρούμε λοιπόν ότι πρέπει να ξεκινήσει μία έρευνα από τις αρμόδιες αρχές, για να δούμε τι συμβαίνει με αυτές τις πυρκαγιές, εάν κάποιος ωφελείται από αυτές τις πυρκαγιές, εάν δηλαδή τίθεται θέμα επιδοτήσεων στο εξαγόμενο υλικό από την ανακύκλωση, όπως στο εξωτερικό, η εάν μιλάμε για εξωφρενικές συμπτώσεις, που απλά θα πρέπει να μας κάνουν να αναζητήσουμε ευθύνες στους αρμόδιους ελεγκτικούς μηχανισμούς.»

[---->]

Ανεμογεννήτριες: Γιατί αντιστέκονται οι κάτοικοι και τις ποθούν οι εργολάβοι;

                

Οι πολλές, άγνωστες και επικίνδυνες πτυχές της καπιταλιστικής πράσινης ανάπτυξης

 

Αναβρασμός επικρατεί στη Σαμοθράκη και σε άλλα μέρη της χώρας, όπου σχεδιάζεται η δημιουργία αιολικών πάρκων. Οι περιβαλλοντικές συνέπειες προκαλούν οργή ενώ το Δημόσιο αναμένεται όχι μονάχα να μην έχει οποιοδήποτε κέρδος, αλλά αντίθετα να επιδοτήσει παχυλά τους μεγάλους εργολάβους. Τσιμεντάρισμα βουνών, ανατινάξεις, πυρκαγιές, νερά που στερεύουν, και βιομήχανοι που «γίνονται οικολόγοι» με το αζημίωτο. Οι αντιστάσεις των κατοίκων και η καταστολή. Αυτές είναι μονάχα μερικές από τις ιστορίες που εξετάζει η παρούσα έρευνα, του Χρήστου Αβραμίδη, την οποία το PeriodikoGR αναδημοσιεύει από το «ΠΡΙΝ».

Καταρχήν, προκειμένου να μεταφερθούν τα μηχανήματα θα πρέπει σε περιοχές φυσικής ομορφιάς να κατασκευαστεί δρόμος μεγάλου πλάτους, κάτι που θα σημαίνει την εκτεταμένη χρήση τσιμέντου ενώ είναι πολύ πιθανό να χρειαστεί και ανατίναξη του εδάφους αλλοιώνοντας μια για πάντα το φυσικό περιβάλλον.

«Ειδικά για τη Σαμοθράκη που έχει πολλά νερά, δεν είναι βέβαιο πόσες από τις πηγές που υπάρχουν σήμερα θα υπάρχουν και μετά την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών γιατί όπως λένε οι ειδικοί οι πηγές τροφοδοτούνται με νερό από πόρους οι οποίοι θα τσιμενταριστούν» ανέφερε στο Πριν ο Στέφανος Πράσος, πρώην πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στην ενέργεια «Εργατική Αλληλεγγύη» ενώ συνέχισε λέγοντας: «Για να στηριχθεί μια ανεμογεννήτρια ισχύος 3MW που έχει ύψος- με άνοιγμα του έλικα-180 μέτρα και βάρος 120 τόνους χρειάζεται 800 κυβικά τσιμέντο Το τσιμεντάρισμα πιθανά να στερέψει τελείως τα νερά!»[1].

Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι το Βέρμιο όπου υπάρχουν σχέδια για την οικοδόμηση αιολικών πάρκων. Το σύνολο των εκσκαφών του έργου θα είναι 3.280.000 m3 από τα οποία θα περισσέψουν 1.170.000 m3 και θα απαιτηθεί η δημιουργία θαλάμου για την απόθεση των υλικών της εκσκαφής. Θα υπάρχουν βεβαίως συνέπειες στους υδροφόρους ορίζοντες και γενικότερα την ισορροπία των υπογείων υδάτων. Μάλιστα η ανατίναξη προβλέπεται επίσημα από την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ). Ενώ στη Σαμοθράκη δεν γνωρίζουμε τα ακριβή στοιχεία διότι σύμφωνα με πληροφορίες η σχετική μελέτη θα κατατεθεί τον Σεπτέμβριο.

Το πανέμορφο φαράγγι του Φονιά που βρίσκεται πολύ κοντά στο σχεδιαζόμενο έργο

  

Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο σοβαρά, αν αναλογιστεί κανείς πως σε πολλές περιπτώσεις οι ανεμογεννήτριες είναι μόνο η αρχή και στη συνέχεια, στις περισσότερες περιπτώσεις το αιολικό πάρκο μετατρέπεται σε υβριδικό.

Άλλωστε παρόλο που οι εκπρόσωποι της εταιρείας στη Σαμοθράκη δήλωναν ότι δεν έχουν σε καμία περίπτωση σχεδιασμό για υβριδικό πάρκο, την ίδια στιγμή και οι δύο εταιρείες που ενδιαφέρονται έχουν πάρει άδεια παραγωγής όχι μονάχα για αιολικό αλλά και για υβριδικό πάρκο.

«Σε κάθε περίπτωση θα αντληθούν τεράστιες ποσότητες νερού την στιγμή που η Σαμοθράκη αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα λειψυδρίας και υδροδότησης οικισμών» τόνισε  ο κ. Μασκαλίδης αντιπρόεδρος του συλλόγου «Βιώσιμη Σαμοθράκη» και τεχνολόγος δασοπόνος. Στην Σαμοθράκη μάλιστα, εγκυμονεί μεγάλος κίνδυνος για τις περίφημες βάθρες και τους καταρράκτες τους που είναι πόλος έλξης για ανθρώπους από ολόκληρο τον κόσμο. Άλλωστε ένα υβριδικό πάρκο προυποθέτει και την ύπαρξη υδρολεκτρικών υποδομών, όπου με τη σειρά τους θα σημάνουν την κατασκευή φραγμάτων.

Επίσης ο κ. Μασκαλίδης διερωτώμενος για την ασφάλεια της εγκατάστασης ανέφερε ότι «βρισκόμαστε σε μια έντονη σεισμική ζώνη, πως διασφαλίζεται η ασφάλεια της εγκατάστασης;». Και όλα αυτά σε ένα νησί που είναι κατά 85% προστατευόμενο και ενταγμένο στη Natura, ενώ είναι υποψήφιος τόπος της Unesco για να χαρακτηριστεί προστατευόμενη περιοχή.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με την Έφη Παπαγιαννούλη, πολ. μηχανικό και μέλος της ΝΕ του ΤΕΕ Ημαθίας στις Μελέτες Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων που έχουν εγκριθεί δεν περιγράφονται ή μάλλον αποκρύπτονται λεπτομέρειες για τις εγκαταστάσεις. Για παράδειγμα, αναφορικά στην έκταση που θα καταλάβουν οι εγκαταστάσεις στο Βέρμιο υπολογίζεται μόνο ο κεντρικός άξονας της κάθε ανεμογεννήτριας χωρίς την τοποθέτηση της φτερωτής η διάμετρος της οποίας είναι 112 μέτρα.

«Οι Μελέτες Περιβαλλοντολογικών επιπτώσεων δε γίνονται παίρνοντας υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης περιοχής αλλά βγαίνουν «καρμπόν»-κοπυ πέιστ- για όλες τις περιοχές π.χ στο Βέρμιο μιλούσαν για την προστασία του αγρικούνελου-ζώο που δεν υπάρχει καν στο βέρμιο αλλά στα νησιά!!!» δήλωσε ο Στ. Πράσος.

Περαιτέρω ανησυχίες για το ποιόν και τις πράξεις των εταιρειών προκαλεί στους κατοίκους η κίνηση κάποιας από τις εταιρείες να πετάξει τα σύνεργα καταγραφής μέσα στο δάσος, αμέσως μετά τους πρώτους αναγνωριστικούς ελέγχους, όπως κατήγγειλε η σελίδα«Σαμοθράκη ενάντια στην κατασκευή Αιολικού πάρκου».

Επιπλέον, οι ανεμογεννήτριες εκπέμπουν ήχους χαμηλής συχνότητας οι οποίοι μπορεί να είναι ενοχλητικοί και για κάποιους ανθρώπους. Ενδεικτική για τις γενικές συνέπειες που μπορεί να έχει η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών είναι μία έρευνα που δείχνει ότι το 50% των τουριστών δεν θα επισκέπτονταν γραφικά μέρη όπου έχει υπάρξει η παρέμβαση του ανθρώπου όπως εκεί που υπάρχουν ανεμογεννήτριες.

Πέραν τούτων θα οικοδομηθεί ένα μεγάλο δίκτυο κολώνων υψηλής τάσης, μέχρι να καταλήξουν στην θάλασσα. Οι κολώνες αυτές ασφαλώς θα εκπέμπουν μεγάλη ακτινοβολία. Ανάμεσα στις συνέπειες που αναφέρονται είναι και ο θάνατος σπάνιων αρπακτικών πτηνών που μπλέκονται στις ακτίνες. Χαρακτηριστικό είναι το βίντεο που ανέβασε η Ελληνική Ορνιθολογική εταιρεία όπου σημειώνει μάλιστα πως το συγκεκριμένο πτηνό προστατεύεται από την ελληνική και κοινοτική νομοθεσία.

Επιπλέον αυξάνονται και οι κίνδυνοι πυρκαγιάς. Μάλιστα, το 2014 έχουν παρουσιαστεί ισχυρές ενδείξεις σε τοπικά μέσα ότι η μεγάλη πυρκαγιά της Χίου, ξεκίνησε από τα αιολικά πάρκα.

Σημαντικό πρόβλημα αποτελεί μακροπρόθεσμα και η αποσυναρμολόγηση όταν θα συμπληρώσουν το όριο της διάρκειας ζωής.

Μια μελέτη του Institut für Umwelt und Biotechnik, Hochschule Bremen, το 2009 υπολόγισε πως παγκοσμίως, μέχρι το 2034 θα προκύψει η ανάγκη ανακύκλωσης περίπου 225 χιλ. τόννων υλικών πτερύγων ανεμογεννητριών. Έτσι με δεδομένο το μεγάλο κόστος (30.000 για την αποσυναρμολόγηση της κάθε μίας) και την πιθανή αδιαφορία των εταιρειών οι κάτοικοι εκφράζουν ήδη την ανησυχία τους για τις πιθανές επιπτώσεις με δεδομένο το ότι ο νόμος δεν υποχρεώνει τις εταιρείες να μαζέψει τις εγκαταστάσεις όταν χαλάσουν. Σημαντική λεπτομέρεια πως δεν έχει βρεθεί ακόμα τρόπος ανακύκλωσης των πτερυγίων με δεδομένο το ότι αποτελούνται από χημικά υλικά (''π'' : τιτάνιο).

Επίσης, δεν υπάρχει τρόπος ανακύκλωσης ούτε για τον Χάλυβα που είναι τεραστίων διαστάσεων. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι τα λάδια που από διαρροές και μόνο θα κάνουν τεράστια καταστροφή. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι ένα λίτρο λάδι καταστρέφει 1000 κυβικά νερό! Σύμφωνα με έρευνα της Γερμανικής κρατικής «Υπηρεσίας αντικατάστασης βλαβερών πρώτων Υλών» (FNR) . Ο υπεύθυνος σχεδιασμών της FNR, Ντερκ Κέμπκε δήλωσε χαρακτηριστικά: «Ο τομέας παραγωγής αιολικής ενέργειας βασίζεται κατά 90% σε συμβατικά έλαια, που κατατάσσονται στις πλέον επικίνδυνες ουσίες για τη μόλυνση κάθε είδους υδάτινου περιβάλλοντος»,

                                                   Που βρισκόμαστε σήμερα

Αναφορικά με την περίπτωση της Σαμοθράκης, επιδιώκουν να δραστηριοποιηθούν δύο εταιρείες. Η Voltera, συμφερόντων Μπόμπολα και η Politis. Η πρώτη με 36 ανεμογεννήτριες και η δεύτερη με 3. Καταρχην οι εταιρείες πέτυχαν να πάρουν την άδεια από την Εφορία Αρχαιοτήτων Κομοτηνής που επιβεβαίωσε πως δεν υπάρχει αρχαιολογικό ενδιαφέρον στην περιοχή.«Χωρίς να έρθει κλιμάκιο αρχαιολόγων, χωρίς ενημέρωση και χωρίς την ενημέρωση της Δημοτικής Αρχής ή με την ένοχη σιωπή της Δημοτικής Αρχής» όπως μας δήλωσαν κάτοικοι της περιοχής που θέλησαν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους.

Επιπλέον, το Δασαρχείο χαρακτήρισε τα 3000 στρέμματα ως δασική έκταση κάτι που άνοιξε τον δρόμο ώστε να θεωρηθούν κρατική ιδιοκτησία και να μπορούν στη συνέχεια να δοθούν σε ιδιώτες. Έτσι, κάτοικοι έχασαν της περιουσίες τους και οι εταιρείες προχώρησαν ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματοποίηση της επένδυσης.

Από εκεί και πέρα δεν έχει κατατεθεί ακόμα η μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων, ενώ μάλιστα το θέμα δεν έχει ψηφιστεί στο Δημοτικό Συμβούλιο (που έχει μονάχα γνωμοδοτικό χαρακτήρα). Συγκεκριμένα, έχουν γίνει επανειλημμένες συζητήσεις όπου φαίνεται ότι η αντίδραση των κατοίκων αντανακλάται ακόμα και στην σύσταση της συμπολίτευσης. Έτσι, ενώ ο Δήμαρχος, εκλεγμένος με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει να θεωρεί θετική εξέλιξη την επένδυση, θα δυσκολευτεί πολύ να το περάσει σε κάποια ψηφοφορία όχι μόνο λόγω των μαζικών συγκεντρώσεων που πραγματοποιούν ήδη οι κάτοικοι αλλά και λόγω της στάσης του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου και άλλων συμβούλων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης.

Βέβαια, τα μεγάλα συμφέροντα έχουν ακόμα ένα όπλο στη φαρέτρα τους. Καταρχήν η αρχή που θεωρείται ότι εκφράζει τα τοπικά συμφέροντα, δηλαδή η τοπική αυτοδιοίκηση και η αιρετοί της, δεν μπορεί να πάρει καμία ουσιαστική απόφαση πάνω σε μια επένδυση. Παρά μόνο γνωμοδοτικού χαρακτήρα. Ακόμα όμως και η διορισμένη (και συνεπώς πιο ελεγχόμενη) αρχή της αποκεντρωμένης διοίκησης που είχε στο παρελθόν τη δυνατότητα να εγκρίνει ή να απορρίψει άδειες χάνει σταδιακά τις αρμοδιότητές της και μάλιστα όταν η παραγωγή ενέργειας υπερβαίνει ένα όριο [2] , παρακάμπτεται πλήρως και η επένδυση μπορεί να προχωρήσει με υπογραφή του υπουργού Ενέργειας και Περιβάλλοντος. Έτσι παρατηρείται η αντίφαση πως ενώ από το πολιτικό προσωπικό, τίθεται διαρκώς ο στόχος της αποκέντρωσης, ειδικά τα τελευταία χρόνια με τα μνημόνια να αφαιρούνται διαρκώς εξουσίες και συγκεντρώνονται στο κεντρικό κράτος. Με αυτόν τον τρόπο διευκολύνεται η ταχύτητα υλοποίησης των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Ο Σταθάκης δέχεται τα εύσημα της Eldorado Gold

Δηλαδή του Γ. Σταθάκη που είναι γνωστός για τις… οικολογικές του ευαισθησίες όταν η πρώτη υπογραφή που έβαλε ο ως Υπουργός ήταν για μια άδεια στην Eldorado, αποδεικνύοντας ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, για την προώθηση των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφερθεί ότι οι δύο εταιρείες έχουν πάρει τις σχετικές άδειες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από την Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) ήδη από το 2014 και το 2015 που θεωρούνται το πρώτο πράσινο φως για να ξεκινήσει μια τέτοια επένδυση. Έτσι, οι μεγάλοι κόμβοι είναι το να κατατεθεί και να εγκριθεί η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, να δοθεί άδεια εγκατάστασης και εάν η εταιρεία καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί, στη συνέχεια να δοθεί η άδεια λειτουργίας.

Από την άλλη πλευρά, ήδη αρχίσει να γεννιέται ένα κίνημα ενάντια στο αιολικό πάρκο στο νησί. Η Πρωτοβουλία κατοίκων ενάντια στην κατασκευή Αιολικού Πάρκου διεξάγει κάθε εβδομάδα προβολές ντοκιμαντέρ και συζητήσεις-συνελεύσεις με τη μαζική συμμετοχή κατοίκων και επισκεπτών του νησιού. Μέχρι στιγμής η επιτροπή κινείται κυρίως στο επίπεδο της ενημέρωσης, ενώ γίνονται προσπάθειες νομικής και επιστημονικής τεκμηρίωσης. Μάλιστα, τα κείμενα έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες προκειμένου να ενημερωθούν και οι επισκέπτες του νησιού.

 

Άλλωστε η Σαμοθράκη έχει την ιδιαιτερότητα πως αποτελεί ένα νησί με εναλλακτικό τουρισμό, ήπια τουριστική οικοδόμηση με μικρές μονάδες και επισκέπτες που διατηρούν μία σταθερή σχέση με το νησί. Έτσι, εκτός από την στάση των 2.500 κατοίκων, μια αστάθμητη μεταβλητή είναι και η στάση των επισκεπτών όπου σε πολλές περιπτώσεις έχουν ριζοσπαστικές αναφορές, τόσο πολιτισμικές όσο και πολιτικές.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στα τέλη Αυγούστου ετοιμάζεται ένα μεγάλο φεστιβάλ, όπου αναμένεται να ολοκληρωθεί με διαδήλωση ενάντια στις ανεμογεννήτριες.

                             «Ανταποδοτικά οφέλη» που τα παίρνει ο αέρας

Ένα επιχείρημα που χρησιμοποιούν όσοι είναι υπέρ της επένδυσης, είναι τα ανταποδοτικά οφέλη, τα οποία επιδρούν και ως μέσο απόσπασης συναίνεσης. Έτσι, ένα από τα μέτρα που προβλέπονται είναι η μείωση του κόστους του ρεύματος κατά 50% για τους κατοίκους του νησιού αλλά και η χρηματοδότηση του Δήμου με περίπου 1 εκ. ευρώ. Πάντως, η Πολιτική Μηχανικός από την Εύβοια Βίκυ Βαρελά ανέφερε ότι τα οικονομικά οφέλη που υπόσχονται οι εταιρείες δεν καταβάλλονται κανονικά διότι δεν προβλέπονται ποινικές κυρώσεις για τους υπόχρεους έναντι της τοπικής κοινωνίας. Αξίζει να σημειωθεί πολλά από τα ανταποδοτικά οφέλη που υπόσχονται οι επενδυτές ελέγχονται για το κατά πόσο μπορούν να υλοποιηθούν ακόμα και σε νομικό επίπεδο (Ν 3851/2010,  Άρθρο 7). Η συγκεκριμένη ανάλυση όμως θα υπερέβαινε τα πλαίσια της παρούσας έρευνας.

Επιπλέον, ένα δέλεαρ σε αυτά τα ζητήματα είναι πάντοτε οι θέσεις εργασίας. 

Όμως με βάση την εμπειρία οι πιο πολλές θέσεις εργασίας είναι στα εργοστάσια στις χώρες κατασκευής των μηχανών. Ακόμα όμως και αν θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας βραχυπρόθεσμα, κατά την κατασκευή, στην συνέχεια όσο οι ανεμογεννήτριες θα δουλεύουν, σχεδόν κανένας εργαζόμενος δεν θα απασχολείται σε αυτές, την ίδια στιγμή που θα έχουν χαθεί θέσεις εργασίας από άλλους τομείς της οικονομίας. Αξίζει να σκεφτεί κανείς ότι στην Δανία που παρήγαγε το 40% της παγκόσμιας ενέργειας από ΑΠΕ, απασχολούνταν μόνο 20.000 εργαζόμενοι, τη στιγμή που στη Σαμοθράκη θα παράγεται συγκριτικά απειροελάχιστη ενέργεια

                       Αιολικά πάρκα: Ενώνουν την Ελλάδα (εναντίον τους)

Η Σαμοθράκη και το Βέρμιο που αναφέρθηκαν στο παρόν κείμενο είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου, τη στιγμή που οι βιομήχανοι των ΑΠΕ ετοιμάζονται να επεκταθούν και σε πολλές ακόμα περιοχές (Πήλιο Μάνη, Κρήτη, Εύβοια κ.α.)

Iδιαίτερα γνωστή είχε γίνει η περίπτωση του χωριού Αποπηγαδι στην Κρήτη.

Όλα ξεκινούν με το δασαρχείο που δημοσιεύει τις αποφάσεις χαρακτηρισμού της έκτασης σε περιορισμένης κυκλοφορίας τοπική εφημερίδα άλλου δήμου με αποτέλεσμα οι θιγόμενοι να μην το μάθουν και να μην μπορέσουν να κάνουν την ένσταση που ήθελαν.

Ακόμη και σ’ αυτές τις δημοσιεύσεις το Αποπηγάδι αναφερόταν με τη στρατιωτική ονομασία ως “Στρογγυλή Κορυφή” όνομα παντελώς άγνωστο στους ντόπιους. Έτσι, η προθεσμία πέρασε και το δασαρχείο κήρυξε οριστικά τις επίμαχες εκτάσεις ως δασικές. Στη συνέχεια το γραφείο περιβάλλοντος αρνήθηκε να χορηγήσει αντίγραφο της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων στου κατοίκους. Όταν καταφέρνουν να την πάρουν στα χέρια τους διαπιστώνουν ότι η ΜΠΕ, που έχει υποβάλει η εταιρεία και έχει εγκριθεί αναφέρει δυο μεγάλα ψέματα. Πρώτον, ότι η περιοχή δεν είναι προστατευμένη και, δεύτερον, ότι τα εδάφη είναι ασβεστολιθικά άρα δεν υπάρχουν εκτεταμένα υδάτινα αποθέματα. 

Οι κάτοικοι προσφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και ζητούν την ακύρωση του έργου. Το ΣτΕ διατάσσει την προσωρινή διακοπή των εργασιών. Μερικούς μήνες μετά το ΣτΕ απορρίπτει την προσφυγή και τα έργα συνεχίζονται. Κομβικό ρόλο στην τελική απόφαση του ΣτΕ έπαιξαν οι εκθέσεις κάποιων ειδικών, τις οποίες υπέβαλε η εταιρεία. Οι εκθέσεις αυτές βασίστηκαν σε μελέτες εξ αποστάσεως.

Η αντίσταση των κατοίκων αντιμετωπίστηκε με πάνω από 60 συλλήψεις ανθρώπων που τελικά αθωώθηκαν, ενώ έχουμε περιπτώσεις όπου η αστυνομία εισέβαλε σε σπίτια δίχως να έχει ένταλμα.

                                                           

 

Αποπηγάδι, 8/4/2010: Κάτοικοι σταματούν μπουλντόζα με τα κορμιά τους. Συνελήφθησαν όλοι, προσήχθησαν δύο.

Μέρος αυτών που αντιδρούσαν δέχτηκαν τραμπουκισμούς από αγνώστους, ενώ το δασαρχείο υπέβαλε μήνυση για «παράνομη δενδροφύτευση» σε κάτοικους που προσπάθησαν να φυτέψουν δέντρα σε χώρο που είχε αποψιλώσει η εταιρεία

Προκειμένου να αποκλειστεί κάθε πρόσβαση, η εξουσία απαγορεύει ακόμη και το μάζεμα ρίγανης, ραδικιών και λοιπών εδώδιμων χόρτων και βοτάνων, με το αιτολογικό τής… προστασίας τού φυσικού κάλλους τής περιοχής!!

Στη συνέχεια η εταιρεία άνοιξε δρόμο όπου το πλάτος του ξεπερνούσε τα 10 μέτρα και σε πολλά σημεία του έφτανε και τα 12, ενώ μπάζα πετάχτηκαν στις διπλανές χαράδρες.

Ύστερα τα επιχειρηματικά σχέδια βάζουν στο παιχνίδι του κέρδους και το νερό. Έτσι, η δεύτερη ΜΠΕ της ίδιας εταιρείας, σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη, παρ’ ότι είναι υπογραμμένη από τον ίδιο μηχανικό, καθώς παρουσιάζει το Αποπηγάδι ως περιοχή με πολλά νερά, άρα κατάλληλη για την επένδυση!

Μια επένδυση που προβλέπει το στράγγισμα σχεδόν του Αποπηγαδιού, είτε με γεωτρήσεις είτε με απάντληση των ρεμάτων.

Ιδιαίτερα γνωστή είναι και η περίπτωση του Κώστα Πενταράκη ο οποίος ήταν διδάκτωρ δασολόγος που πρόβαλε ισχυρές αντιστάσεις στην αδειοδότηση της εταιρείας. Μόλις απορρίπτει την δεύτερη ΜΠΕ το δασαρχείο τον απομακρύνει από τη θέση του. Αυτός συνεχίζει από διαφορετικά πόστα να αντιτίθεται στην επιχείρηση. Τον Μαίο του 2010 εντοπίζεται το αυτοκίνητό του στο βάθος μιας χαράδρας σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτήν όπου υποτίθεται πως πήγαινε.

Ο θάνατός του παραμένει για πολλούς ένα άλυτο μυστήριο, μέχρι και σήμερα. Η αστυνομία έκλεισε τον φάκελο, μιλώντας για ατύχημα ή αυτοκτονία…

Πολύ χαρακτηριστική για το τι εκτυλίχθηκε στα βουνά της Κρήτης σε διάφορες περιπτώσεις και επενδύσεις είναι η μαρτυρία του Φραγκού Παναγιωτάκη στον «Ασκό του Αιόλου». Ο συνταξιούχος από την Κρήτη κατήγγειλε πως «Βάλανε ροπαλοφόρους και τραμπούκους και πήγαν να μου σκοτώσουν τον γιό μου. Τον ένα του σπάσανε τα πλευρά. Και τον άλλον πήγαν με μία κατσούνα να τον σκοτώσουν. Προλάβανε δυο παλικάρια και πιάσανε την κατσούνα»

Άξια αναφοράς είναι αναμφισβήτητα και η περίπτωση της Μάνης όπου σε μια συγκεκριμένη μικρή περιοχή υπάρχουν 96 από τους 118 παραδοσιακούς οικισμούς της Πελοποννήσου, αποτελεί ένα από τα 4 θεσμοθετημένα περάσματα της Ελλάδας για αποδημητικά πουλιά, είναι ειδικά προστατευόμενη περιοχή και περιοχή Natura αλλά αυτό δεν αποτρέπει τους επενδυτές και το κράτος από το να εγκαταστήσουν εκεί τις κερδοφόρες «οικολογικές» επιχειρήσεις. Μάλιστα πολύ κοντά στο μέρος υπάρχουν τα 4 μοναδικά ζευγάρια Αετογερακίνας στην Ευρώπη, που όπως είδαμε ως πτηνά είναι πολύ πιθανό να κινδυνεύσουν.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα είναι και η περίπτωση της Ικαρίας όπου μετά από χρόνια καθυστέρησης ολοκλήρωσης του έργου, η Ειδική Υπηρεσία Επιθεώρησης Περιβάλλοντος του ΥΠεΚΑ, μετά από καταγγελίες προβαίνει σε αυτοψία όπου όσον διαπιστώνει ότι:Οι εταιρείες απέκρυπταν στοιχεία σχετικά με την πρόκληση ρύπανσης. Όπως ίχνη χρησιμοποιημένων ορυκτελαίων, διενέργεια παράνομης καύσης ελαστικών, φίλτρων λαδιού και σκουπιδιών στην περιοχή Προεσπέρα. Είχαν απορριφθεί χρησιμοποιημένα ορυκτέλαια που είχαν διαρρεύσει προς το ρέμα

Μεγάλες ποσότητες αδρανών υλικών απορρίπτονταν στη θάλασσα ακόμη και κατά τη διάρκεια της νύχτας με αποτέλεσμα την καταστροφή του παράκτιου και θαλάσσιου οικοσυστήματος.

Έχουν πραγματοποιηθεί διαπλατύνσεις των δημοτικών οδών και απορρίψεις των εκσκαφών στις παρυφές φαραγγιού. Ενώ επίσης παρατηρήθηκε μία…περίεργη αδράνεια των τοπικών υπηρεσιών. Μια μικρή νίκη πέτυχαν πρόσφατα κάτοικοι του Αγ. Βασιλείου Κρήτης που εμπόδισαν τη διάνοιξη δρόμου για να εγκατασταθούν ΑΠΕ. Ενώ επίσης, μικρές ή μεγάλες νίκες έχουν πετύχει οι κάτοικοι στην Σκύρο, στο Καρπενήσι, στη Άνδρο, την Τήνο και την Ικαρία. Όπως συμβαίνει βέβαια πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις, ειδικά σε μνημονιακό καθεστώς, μια νίκη ποτέ δεν είναι αιώνια και αποτελεί πάντοτε διακύβευμα το αν θα μπορέσουν οι αγωνιζόμενοι να διατηρούν την ισχύ του κινήματος και τα κεκτημένα του.

     «Πράσινος» καπιταλισμός και επιδοτήσεις στην υγειά των κορόιδων

                                            

Στις ΑΠΕ έχουμε ένα πολύ ενδιαφέρον φαινόμενο. Εταιρείες που με τον κύκλο εργασιών τους, προκαλουν τεράστιες επιπτώσεις στο περιβάλλον, επικαλούνται την οικολογική ευαισθησία, απορροφούν τεράστια ποσά ως επιχορηγήσεις και οικοδομούν αιολικά και υβριδικά πάρκα. Ποσά που στο μεγάλο μέρος τους καλύπτει ο Έλληνας πολίτης από το ειδικό τέλος στον λογαριασμό της ΔΕΗ. 

Μάλιστα, όπως ανέφερε η Εφημερίδα των Συντακτών, μέσω των υπερτιμολογήσεων οι επιδοτήσεις δεν καλύπτουν το 40-50% της επένδυσης, αλλά κάποιες φορές ξεπερνούν και το 100%.Άλλωστε ήδη η διοίκηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD) ενέκρινε 300 εκατ. ευρώ για επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας στην Ελλάδα.

Έτσι, από τη μία εταιρείες του Μπόμπολα προκαλούν όλες εκείνες τις συνέπειες στην Χαλκιδική με την εξόρυξη Χρυσού όπως ο καρκινογόνος αμίαντος που εκλύεται στο περιβάλλον σε τόνος σκόνης, όμως άλλες εταιρείες ίδιων συμφερόντων, ετοιμάζονται να κάνουν…«οικολογικές» επενδύσεις στη Σαμοθράκη και το Βέρμιο.

                                                           

 

Το…όχι και τόσο οικολογικό αποτέλεσμα από την δραστηριοποίηση (και του) Μπόμπολα στην Χαλκιδική

Ενδιαφέρουσα είναι και η περίπτωση του Μυτιληναίου. Εργοστάσια ιδιοκτησίας του παράγουν αλουμίνιο , απελευθερώνοντας στο περιβάλλον ρύπους ενώ άλλες μονάδες παράγουν ενέργεια καίγοντας φυσικό αέριο που επιβαρύνει επίσης το περιβάλλον. Όμως αυτό δεν εμποδίζει τον ίδιο καπιταλιστή να εκδηλώνει το ενδιαφέρον του για οικολογικές μπίζνες στο Βέρμιο.

«Αντί να δώσει στην μονάδα του την Αλουμίνα της Ελλάδας ρεύμα το οποίο αυτός παράγει με φυσικό αέριο προτίμησε να αλλάξει την άδειά του σε συμπαραγωγού, να δίνει αυτός στη ΔΕΗ ρεύμα το οποίο έφτασε μέχρι 150 ευρώ/ MWH και ο ίδιος να αγοράζει από τη ΔΕΗ 43 ευρώ/MWH και έφτασε τώρα με διοικητική απόφαση του δώσει 36 ευρώ/ MWH. Όταν στη ΔΕΗ το κόστος παρσγωγής είναι 59 ευρώ/MWH.» δήλωσε ο Στέφανος Πράσσος στο ντοκιμαντέρ «Ο ασκός του Αιόλου, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι στην ουσία ο Ελληνικός λαός ο οποίος πληρώνει ακριβά το ρεύμα το πληρώνει για να χρηματοδοτεί τους βιομήχανους.

Σημαντική λεπτομέρεια ότι μία από τις εταιρείες που εμπλέκονται σε πολλές επενδύσεις είναι η EdF, δηλαδή η «Γαλλική ΔΕΗ», η οποία παρότι διατηρεί πολλά πυρηνικά εργοστάσια αυτό δεν την εμποδίζει να κάνει οικολογικές μπίζνες τα βουνά της Κρήτης.

Αξιοσημείωτη είναι αναμφίβολα και η… θεϊκή παρέμβαση που έχει παρατηρηθεί στις πράσινες μπίζνες. Όπως για παράδειγμα στην Σκύρο όπου μαζί με την εταιρεία ENTEKA τα επιχειρηματικά της σχέδια αποπειράθηκε να υλοποιήσει η Μονή «Μεγίστης Λαύρας».

Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η παρέμβαση του τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα στην Βουλή το 2013, όπου αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «όλα αυτά τα χρόνια οι άδειες παραγωγής ενέργειας, πήγανε στους κολλητούς και στους διαπλεκόμενους». Για να συνεχίσει υπερασπιζόμενος την εταιρεία Deutche Aeolia S.A. η οποία όπως αποκάλυψε ο «Ασκός του Αιόλου» αποτελεί μια εταίρα όπου διαπλέκονται τα συμφέροντα Γερμανικών κεφαλαίων (Deutche Bank κ.α.) και Σωκράτη Κόκκαλη. Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη ότι μονάχα 10 μέρες μετά την εκλογή της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ η συγκεκριμένη επιχείρηση πήρε την άδεια από την ΡΑΕ για εγκατάσταση ανεμογεννητριών. Σημαντική λεπτομέρεια, ότι κατάφερε να πάρει άδεια, σε περιοχή της Πελοποννήσου όπου το δίκτυο είχε ήδη χαρακτηριστεί κορεσμένο…

Ο Μυτιληναίος, ο Μπόμπολας, ο Κόκκαλης, η Deutche Bank και η EDF πράττουν άραγε με σκοπό να σώσουν ντο περιβάλλον; Ας μη γελιόμαστε

Mε αυτόν τον τρόπο το πολύ μεγάλο κεφάλαιο βρίσκει πεδίο κερδοφορίας με την βοήθεια του κράτους ,καταστρέφει τους άλλους τομείς της οικονομίας όπως ο πρωτογενής και τουρισμός ενώ ταυτόχρονα διαλύονται οι όροι επιβίωσης των αυτοαπασχολούμενων και των εργαζόμενων της περιοχής. Τα παραπάνω με διαφορετικές αναλογίες, συμβαίνουν και στις Σκουριές που μόνο που εδώ μιλάμε για μια δραστηριότητα δυνάμει χρήσιμη που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από την ανθρωπότητα προκειμένου να απεξαρτηθεί από ρυπογόνες μορφές παραγωγής ενέργειας.

Όμως ούτε αυτό συμβαίνει. Οι ανεμογεννήτριες είναι πηγές τυχαίας, στοχαστικής φύσης: όταν φυσάει, παράγουν ρεύμα όλες μαζί, όταν έχει άπνοια δεν παράγουν τίποτα. Αυτό σε συνδυασμό με την ανελαστικότητα των άλλων μονάδων να αυξομειωθεί η ισχύς τους, καθιστά μεγάλο μέρος της παραγωγής άχρηστο, καθώς δεν μπορεί να περάσει στο δίκτυο ούτε μπορεί να αποθηκευτεί. Αλλά ακόμα και αν κάποιος έπαιρνε την απόφαση να υποβαθμίσει έναν τόπο για να εξάγει ενέργεια, αυτό πάλι δεν συμφέρει, λόγω των απωλειών, όπως φάνηκε και από τον ενταφιασμό του σχεδίου «Ήλιος» παρά τους αρχικούς σχεδιασμούς του Γερμανικού κράτους και τις δηλώσεις του Βολφγκανγκ Σόιμπλε.

  Ακόμα όμως και αν τεχνολογία προχωρήσει και η επιστημονική κοινότητα και η κοινωνία κρίνουν ότι τα οφέλη από τις ανεμογεννήτριες είναι μεγαλύτερα από ότι τα κόστη, σύμφωνα με επιστήμονες που μίλησαν στην ΕΦΣΥΝ, προτιμότερο θα ήταν εγκατασταθούν ανεμογεννήτριες σύγχρονης τεχνολογίας, μικρότερης μεν ισχύος, αλλά με άλλα πλεονεκτήματα. Να μην στηρίζονται σε πυλώνες ύψους 80 ή 100 μέτρων αλλά πολύ χαμηλότερους, ούτε να φέρουν έλικες.

Και επίσης το περιστρεφόμενο τμήμα τους έχει σχήμα παρόμοιο με αυτό που έχουν οι περιστρεφόμενες απολήξεις των οικιακών καπνοδόχων. Μόνο που κάτι τέτοιο μπορεί να έχει πολύ μικρότερες περιβαλλοντικές επιπτώσεις, αλλά δεν θα συνέφερε οικονομικά τους βιομήχανους και τις επενδύσεις τους. Και για αυτό επιλέγουν τις λεγόμενες «βΑΠΕ» δηλαδή τις βιομηχανικές ΑΠΕ.

Έτσι, κάτω από την εκμετάλλευση των μεγάλων επιχειρήσεων όπως είδαμε όχι μόνο δεν σώζεται το περιβάλλον, αλλά αντίθετα προκαλούνται ανεπανόρθωτες βλάβες.

Συνοψίζοντας, η εγκατάσταση Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας συνοδεύεται πάντοτε από επιχειρήματα για πράσινη και βιώσιμη ανάπτυξη, όμως, με τον τρόπο που υλοποιούνται δεν λαμβάνουν υπόψη ούτε την ιδιαιτερότητα των περιοχών, μα ούτε και τις περιβαλλοντικές και οικονομικές συνέπειες. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι επιχειρήσεις να αντιβαίνουν τελικά στον διακηρυγμένο στόχο τους. Έτσι, αντί να δημιουργούνται Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, αποκεντρωμένες σε μικρούς αριθμούς ανά περιοχή, λίγοι κρατικοδίαιτοι βιομήχανοι και εργολάβοι εμπορεύονται ενέργεια μετατρέποντας νησιά και βουνά σπάνιας ομορφιάς σε απέραντες τσιμεντένιες μπαταρίες.

Σημειώσεις

[1] Συνέχεια της δήλωσης Στ. Πράσσου. «μιλάω για 3MW αλλά δεν ξέρω στη Σαμοθράκη όπως και στο Βέρμιο ίσως βάλουν των 2MW άρα αντίστοιχα μειώνεται το ύψος και το βάρος και το τσιμέντο»

[2] Αν το αιολικό είναι πάνω από 60 MW, ή πάνω από 30 MW αλλά σε περιοχή Νατούρα ή η απόσταση της γραμμής υψηλής τάσης πάνω από 20 χλμ., αποφασίζει το υπουργείο Περιβάλλοντος

[---->]

Διάλογος κατά των αιολικών

Τα αιολικά πάρκα απειλούν ολόκληρη τη χώρα.Και δεν είναι μόνο το περιβάλλον. Πρέπει να εμπεδώσουμε ότι τα αιολικά ΜΟΝΟ κακό κάνουν παντού, τρελαίνουν τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, οδηγώντας τελικά και σε αύξηση ρύπων (γι αυτό που υποτίθεται θα μείωναν και γι αυτό που εγκαθίστανται), καταστρέφουν την οικονομία τόσο των τοπικών κοινωνιών αλλά και ολόκληρης της χώρας (με την τρομερή αύξηση του κόστους του ηλεκτρικού ρεύματος)!!!! 

Και κάτι που δεν αναφέρει ξεκάθαρα το άρθρο, είναι ότι αυτοί που θέλουν τα αιολικά (και τις υπόλοιπες μεταβλητές ΑΠΕ) είναι οι ίδιοι που εκτός από αιολικά, πουλάνε και φυσικό αέριο (βλέπε πχ Κοπελούζο) και που θέλουν να αγοράσουν και τα λιγνιτικά εργοστάσια!  Γιατί όταν ο λιγνίτης είναι "ιδιωτικός" παύει να είναι ρυπογόνος! 

Και σε όλες τις ΜΠΕ για τα αιολικά κόπτονται για την σωτηρία του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή που προκαλείται από τη χρήση ορυκτών καυσίμων, με δήθεν απεξάρτηση από αυτά!!!!! ΟΛΟΙ μαζί μπορούμε να αντισταθούμε!