Ή εγκληματίες ή δεσμοφύλακες;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ*

Γίνεται πολύς λόγος τις τελευταίες ημέρες για «θεαματική αλλαγή» στην πολιτική της Ελλάδας στο προσφυγικό ή και στα εθνικά της ζητήματα. Ο λόγος αυτός ερμηνεύει ως ριζοσπαστικές ανατροπές τις δύο κινήσεις στις οποίες προέβη η ελληνική κυβέρνηση μετά τις εξελίξεις που πυροδότησαν τα γεγονότα στο Ιντλίμπ της Συρίας. Η πρώτη ήταν η έκφραση έμμεσων αντιρρήσεων στην σύνοδο των εκπροσώπων των κρατών μελών στο ΝΑΤΟ για το ψήφισμα συμπαράστασης στην Τουρκία η οποία -κατά το ΝΑΤΟ- δέχεται επίθεση από τους Σύρους στο συριακό έδαφος. Το «έμμεσων» αναφέρεται στο αιτιολογικό της ελληνικής θέσης – η ελληνική αντιπροσωπεία δεν θα είχε αντίρρηση να «συμπαρασταθεί» στην Τουρκία εάν στο ανακοινωθέν υπήρχε κάποια μνεία ή υπόμνηση του προσφυγικού δηλαδή της ανάγκης εφαρμογής της συμφωνίας Ε.Ε. – Τουρκίας.

    Η δεύτερη κίνηση ήταν η απόφαση για «κλείσιμο» των ανατολικών συνόρων της χώρας, δηλαδή για κινητοποίηση όλων των διαθέσιμων στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων στο «σφράγισμα» των περασμάτων προς την Ελλάδα και την «ανάσχεση» των προσφυγικών ρευμάτων. Και οι δύο αυτές κινήσεις συνοδεύτηκαν από πλήθος παρεμβάσεων κυβερνητικών παραγόντων και διπλωματών σε ηγέτες, κυβερνήσεις και συλλογικά όργανα του «δυτικού» κόσμου, ειδικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

    Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να εντοπίσει κανείς ψήγματα διαφορετικής πολιτικής αντίληψης και ακόμα λιγότερο «ριζοσπαστικής στροφής» της ελληνική πολιτικής στις δύο αυτές κινήσεις. Ούτε η μία, ούτε η άλλη έρχονται σε αντίθεση με τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το αντίθετο μάλλον, εξυπηρετούν και επικοινωνιακά και πολιτικά τους τελευταίους. Αντίθετα δε ελάχιστα εξυπηρετούν την επίλυση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Να σταθούμε λίγο εδώ.

    Τα περί «στεγανοποίησης» των ανατολικών συνόρων της χώρας είναι απλά μια διακήρυξη με επικοινωνιακό, αποκλειστικά και μόνο, χαρακτήρα. Η μαζική κινητοποίηση στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων ίσως αποδώσει κάποια βραχύχρονα αποτελέσματα στα 192 χιλιόμετρα των χερσαίων συνόρων στον Έβρο. Λέμε βραχύχρονα για είναι περίπου αδύνατο να διατηρηθεί κινητοποίηση δυνάμεων σε αυτή τη κλίμακα για μακρό χρονικό διάστημα. Το αδύναμο όμως σημείο του σχεδιασμού αφορά τα θαλάσσια σύνορα, η στεγανοποίηση των οποίων είναι σχεδόν αδύνατη λόγω της γεωγραφίας. Τις ημέρες αυτές της γενικής κινητοποίησης και παρόλα τα μέτρα που είχαν ληφθεί περισσότερα από χίλια άτομα πέρασαν μέσα στην Ελλάδα με τον καιρό μοναδικό ρυθμιστή των αριθμών.

    Η από την πλευρά της κυβέρνησης επικέντρωση της προσοχής σε συγκεκριμένα φυλάκια στα σύνορα του Έβρου είχε μάλλον επικοινωνιακό χαρακτήρα. Ειδικά καθώς χρειαζόταν επειγόντως μια «αποκατάσταση» του κύρους των διμοιριών των ΜΑΤ που λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν συμπεριφερθεί ως παρακρατικές συμμορίες στα νησιά του Αιγαίου. «Αποκατάσταση» κύρους χρειαζόταν όμως και ο ίδιος ο πρωθυπουργός που έσπευσε να επισκεφθεί, ως ξεναγός Ευρωπαίων αξιωματούχων, τον Έβρο, για να διαπιστώσει ότι «δεν περνά κανείς, όλη η κοινωνία είναι ενωμένη…».

   Φυσικά δεν γίνεται καμία συζήτηση για τα δυτικά σύνορα της χώρας. Τι θα γίνει δηλαδή με εκείνη την «δίκαιη κατανομή» των βαρών του προσφυγικού ανάμεσα στους εταίρους της Ε.Ε., η οποία, ως διακήρυξη, περιλαμβάνεται σε πλήθος συμφωνίες, υπομνήματα, ανακοινώσεις και συνυποσχετικά. Πολύ λίγα από τα όσα εκεί προβλέπονται έχουν εφαρμοστεί σε βαθμό που αυτή η πλευρά των συμφωνηθέντων τείνει να ξεχαστεί. Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα έχοντας αναγκαστικά ανοικτά τα ανατολική της σύνορα και κλειστά τα δυτικά της, μετατρέπεται προοδευτικά σε αποθήκη ανθρώπων – ανθρώπων χωρίς ελπίδα και χωρίς επιλογές.

    Η προηγούμενη κυβέρνηση εμφανώς δεν καταλάβαινε το τί υπέγραφε και με τι συμφωνούσε. Έβαλε τις βάσεις για τη δημιουργία της παρούσας κατάστασης κερδίζοντας χρόνο. Μερικά στελέχη της, όπως ο κος Λιάκος ο οποίος επιθυμεί να υποδεχθεί η χώρα μας ένα τουλάχιστον εκατομμύριο ακόμα μετανάστες, ή συνειδητά προβοκάρουν ή, το πιθανότερο, δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Η τωρινή, για να δείξει αποφασιστικότητα. επιχείρησε να εφαρμόσει συνταγές «Νόμου και Τάξης». Το αποτέλεσμα ήταν κωμικοτραγικά αποκαρδιωτικό: το μόνο που κατάφερε ήταν να εξευτελίσει τους «πυλώνες» της σχετικής πολιτικής της, τις υπερτιμημένες μονάδες των ΜΑΤ.

    Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Όπου στις ήδη δύσκολες παραμέτρους του ζητήματος προστέθηκε και η χρήση του προσφυγικού ως επιθετικού εργαλείου από την τουρκική κυβέρνηση. Να σημειώσουμε ότι οι σχετικές κινήσεις της τουρκικής πλευράς δεν δημιούργησαν το πρόβλημα. Απλούστατα εκμεταλλεύθηκαν το αδιέξοδο το οποίο είχε ήδη δημιουργηθεί για να προωθήσουν δικές τους επιθετικές, εκβιαστικές, ή έστω επικοινωνιακές ανάγκες και πολιτικές.

    Η όλη κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί αφήνει δύο μόνο επιλογές στην ελληνική πλευρά. Η πρώτη είναι να γίνει η Ελλάδα χώρα-φυλακή και οι Έλληνες λαός δεσμοφυλάκων. Σχεδιάζονται πολλά για «κλειστές δομές», για ξερονήσια, για στρατόπεδα συγκέντρωσης…. Με τι κόστος (όχι μόνο οικονομικό – ηθικό και πολιτικό επίσης), για πόσο καιρό, με ποιες συνθήκες, κανείς δεν ασχολείται με τις κρίσιμες παραμέτρους του ζητήματος. Η δεύτερη είναι να ανέβει κατακόρυφα η ένταση της αποτροπής στα θαλάσσια κυρίως περάσματα. Αυτό όμως σημαίνει βυθίσεις σκαφών, πνιγμένους, θύματα, μη διάσωση, χρήση πυρών και τα τοιαύτα… Εδώ το ηθικό – ίσως και το νομικό – βάρος φαίνεται ασήκωτο. Υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι θα βρουν «κατανόηση» τυχόν ακρότητες της χώρας μας στον διεθνή χώρο; Το σφράγισμα των συνόρων απέναντι στην αποφασιστικότητα -υποκινούμενων ή μη – δυστυχισμένων εμπεριέχει πολλή βία, στα όρια των εγκλημάτων πολέμου.  Μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτό η χώρα μας, έστω οι κυβερνήσεις της;

    Και κάτι ακόμα. Για να γίνεις πειστικός δεσμοφύλακας ή δήμιος αμάχων, πρέπει πρώτα να γίνεις φασίστας. Ρίξτε μια ματιά στα όσα συμβαίνουν στις ακτές των νησιών, δείτε τους ένοπλους αγρότες που με τα τρακτέρ στον Έβρο έχουν βγει για «σαφάρι» εναντίον γυναικοπαίδων, και θα καταλάβετε τι εννοώ. Και οι μεν πρακτικές των φασιστών εξυπηρετούν πολλούς. Τους δε φασίστες αυτούς καθ’ εαυτούς, και τα κράτη που τους υποθάλπτουν, τελικά, δεν τους συμπαθεί κανένας. Και το στίγμα αυτό απλώνεται, μαυρίζει όλη την κοινωνία.

    Αλήθεια ποιος θα σπεύσει να συνδράμει μια στιγματισμένη χώρα, είτε ως χώρα στρατοπέδων μαρτυρίου, είτε ως χώρα εγκλημάτων κατά αμάχων; Ποιος θα την πιστέψει όταν θα ζητήσει συμπαράσταση απέναντι στους επιθετικούς σχεδιασμούς της Τουρκίας; Για να μην πω ότι η ίδια η Τουρκία θα βρει ένα ηθικό επιπλέον πάτημα για να μειώσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας: να παρέμβει λόγου χάρη για «ανθρωπιστικούς λόγους» (είναι πολύ της μόδας) σε κάποιο από τα νησιά κολαστήρια πιστών μουσουλμάνων. Είναι πολύ διδακτικές, σε αυτό το πεδίο, οι επικοινωνιακές τεχνικές των Τούρκων στις σημερινές, σχετικά ήπιες, συνθήκες.

    Η μόνη διέξοδος από το πολυεπίπεδο αυτό αδιέξοδο είναι η ριζική, η ουσιαστική αλλαγή πολιτικής. Αλλά για να γίνει αυτό η προϋπόθεση είναι να αισθανθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις ότι κυβερνούν ελεύθερο λαό και ανεξάρτητο κράτος. Κοιτώντας προς την μεριά των κκ Τσίπρα και Μητσοτάκη (και όχι μόνο) ο καθείς αντιλαμβάνεται ότι ζητώντας τα παραπάνω έχουμε ήδη διαβεί το κατώφλι της επιστημονικής φαντασίας. Δυστυχώς μάλλον θα το πιούμε το πικρό ποτήρι ως τον μαύρο του πάτο….    

*Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

  [----->]

Η ακροδεξιά τρομοκρατία δεν θα περάσει!

 

Για το τι ήταν και τι έκανε η αποθήκη, τα λόγια της Τζ.Κ.:

Εμπρησμός στην Αλληλεγγύη

Η αποθήκη της Χίου άρχισε να λειτουργεί το 2015. Ξεκίνησε ως προσπάθεια ντόπιων να βοηθήσουμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που έφθαναν κατά χιλιάδες στο νησί μας.

Όλα αυτά τα χρόνια έχει διανείμει ρούχα, παπούτσια, είδη υγιεινής, παιχνίδια, στρώματα, καροτσια, και σχολικές τσάντες σε προσφυγες και μετανάστες της Βιαλ και σε σπίτια της πόλης. Είδη έχουν επίσης διανεμηθεί σε οικογένειες Ρομα και Αλβανών. Έχουμε παράσχει είδη στα κρατητήρια της Χίου, στις φυλακές, στο γηροκομείο, στο ψυχιατρικό τμήμα του Νοσοκομείου, στην μαιευτική και στην παιδιατρική κλινικη. Έχουμε δώσει μεγάλες ποσότητες ειδών σε οργανώσεις που δραστηριοποιούνται εκτός της Βιαλ.

Η αποθήκη της Χίου γέμιζε και άδειαζε πολλές φορές από τις δικές σας προσφορές. Ντόπιοι και ξένοι μας στήριξαν και μας υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια.

Ήταν μια έκφραση της αλληλεγγύης μας προς τους κατατρεγμένους του νησιού.

Σήμερα τα ξημερώματα η αποθήκη κάηκε συθέμελα. Οι άνθρωποι που εμέναν στον πάνω όροφο κινδύνεψαν.

Τόνοι ρούχα που θα είχαν φθάσει σε κόσμο που τα χρειάζεται, έγιναν στάχτη.

Δεν έχω λόγια να περιγράψω την καταστροφή. Η αλληλεγγύη στη Χίο δέχτηκε ένα μεγάλο πλήγμα σήμερα.

Arson in Solidarity

Chios warehouse started operating in 2015. It started as an effort of local people of Chios to help refugees and immigrants who arrived by thousands on the island.

All these years we have distributed clothes, shoes, sanitary items, toys, mattresses, carriages, school items to refugees and immigrants in Vial and to homes in the city. Lots of stuff have also been distributed to Roma and Albanian families. We have provided items to the detention center of Chios, to the prisons, nursing homes, the Psychiatric Department of the Hospital, the obstetric and pediatric clinic. We have donated large quantities to organizations operating outside Vial. And also to Vial storage place.

The warehouse of Chios was often filled and emptied from your offers. Locals and foreigners have supported us continously over the years.

It was an expression of our solidarity to the oppressed on the island.

Today at dawn the warehouse burned down. The people staying on the upper floor were in danger.

Tons of clothes that would have reached the people that needed them became ashes.

I have no words to describe the disaster. Solidarity in Chios suffered a great blow today.

https://www.facebook.com/groups/1508309029486384/permalink/2499562333694377/

Oι πολιτικές της Ευρώπης Φρούριο

                                         

Κάποια στιγμή να κοπεί η βλακεία και το ρατσιστικό ψέμα του θαυμαστή του Ορμπάν Μητσοτάκη. ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ "ΝΟΜΙΜΑ" ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ Ή ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ. ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΘΑ ΕΙΣΕΛΘΕΙ "ΠΑΡΑΝΟΜΑ".

Εξηγώ: για να υπάρξει νόμιμη είσοδος θα πρέπει να υπάρχουν βίζες και ταξιδιωτικά έγγραφα. Διαφορετικά δεν επιτρέπεται η είσοδος. Μόνο που επειδή η Ελλάδα είναι χώρα Σέγκεν δεν δίνονται βίζες στο πλαίσιο της αντιμεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ. 

Δηλαδή είναι πιο πιθανό να κερδίσω το Λόττο (χωρίς να παίξω) παρά να πάρει Αφγανός βίζα. Αν κάποιος δεν έχει βίζα και κατάλληλα έγγραφα και αφιχθεί σε νόμιμη είσοδο, π.χ. σε ένα αεροδρόμιο ή σε μία συνοριακή γραμμή δεν θα του επιτραπεί η είσοδος και δεν θα μπορεί να κάνει αίτημα υπαγωγής σε καθεστώς ανθρωπιστικής προστασίας ή να ζητήσει να εργαστεί στη χώρα ή οτιδήποτε. 

Αναγκαστικά θα κάνει "παράνομη είσοδο" ώστε να πατήσει σε ελληνικό έδαφος (να περάσει τη συνοριακή γραμμή) και να πάει στις αρχές και να υποβάλει αίτημα ασύλου. Για τον ΟΗΕ αυτή είναι μια πρακτική νόμιμη. Δηλαδή θεωρεί ότι εφόσον κάποιος ακόμη και εάν μπει "παράνομα" πάει γρήγορα στις αρχές να ζητήσει άσυλο πρέπει να του δοθεί. 

Ειδικά για τα ταξιδιωτικά έγγραφα θυμίζω ότι διάφορες χώρες δεν χορηγούν εύκολα διαβατήρια. Στην Ευρώπη τα πράγματα έχουν γίνει ακόμη χειρότερα. Επειδή τα χερσαία σύνορα έχουν κλείσει έμεναν κυρίως είτε τα επικίνδυνα περάσματα (π.χ. Έβρος) είτε η θάλασσα. Ακόμη και στη θάλασσα, όμως, η πολιτική ήταν η αποτροπή της άφιξης πλοίων που ήταν εύπλοα. Ως αποτέλεσμα ο κίνδυνος πνιγμού έγινε αναγκαστικά ο μόνος τρόπος άφιξης σε ευρωπαϊκό έδαφος για να κατατεθεί αίτημα ασύλου. 

Γι' αυτό το λόγο είναι πολλαπλά προσβλητική η σημερινή ανακοίνωση του ΛΣ, που φέρει ευθύνη για το σημερινό πνιγμό παιδιού, να λέει ότι αυτά είναι "τεχνικές των διακινητών". Αυτά είναι προσβολή νεκρού. Είναι οι πολιτικές της Ευρώπης Φρούριο, οι πολιτικές του Μητσοτάκη και του Ορμπάν που αναγκάζουν τους πρόσφυγες να φτάνουν με τρόπο που να επιβάλει διάσωση για να αποφύγουν τους φράχτες και τα pushbacks.

[---->]

Ποιος είναι ήρωας, ποιος παράνομος;

  

Από το Θανάση Σκαμνάκη

Αν κανείς νομίζει πως η πολιτική είναι μόνο συνθήματα, καθαρές ανατροπές και αίθρια σαφή τοπία, όπου όποιος χαμογελά είναι με τους καλούς και όποιος είναι στυφός είναι με τους άλλους, αρκεί να κοιτάξει την πραγματικότητα.

Πολλές ιδέες, πολύπλοκες σχέσεις, αντιφάσεις, πολλά χαμόγελα από στυφές απόψεις και ιδέες. Μπορεί όλα να ανάγονται στο βασικό, αλλά μεταξύ του βασικού και των επί μέρους παρεμβάλλονται τόσα, τόσες δολιχοδρομίες, τόσο σκοτεινά τούνελ, δυσπρόσιτες περιοχές, ώστε ζαλίζεται ο απλοϊκός νους και παραδίδεται, είτε στην αδιαφορία, δεν είναι για μένα αυτά ας έρθουν όπως νάναι, είτε στην μονοσήμαντη παραδοχή, προς τη μια κατεύθυνση, έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα είναι, αυτή είναι η φύση του ανθρώπου και η τάξη των πραγμάτων, είτε προς την άλλη, το μόνο είναι η ανατροπή, δεν υπάρχουν αποχρώσεις, πέντε, δέκα, είκοσι κόμματα αλλά δυό πολιτικές.

Οι διαπιστώσεις αυτές τόσο αφορούν γενικές λειτουργίες κομμάτων, κινήσεων, ρευμάτων της εποχής μας, συμπεριφορές και αντιδράσεις ατόμων, όσο και υπογραμμίζουν την ανάγκη μιας συμπεριφοράς που δεν θα υποτιμά τα επί μέρους, θα ασκεί πολιτική, θα συμμαχεί και θα συγκρούεται, θα θέτει προτεραιότητες και θα παραμένει ενεργή και έτοιμη σε κάθε μέτωπο της πάλης που δημιουργεί αυτή η πολλαπλή πραγματικότητα (τουτέστιν δεν θα διαφεύγει από εκείνα που δεν είναι στον προγραμματισμό της!). Και πρωτίστως, μέσα σε όλα αυτά, θα μπορεί να αναγνωρίζει, να προβάλλει και να υπερασπίζεται το κύριο.

Το σχόλιο αφορά και την τωρινή επικαιρότητα. Ο Μακρόν, επί παραδείγματι, βγαίνει ο κύριος αντίπαλος του Μπολσονάρο για την καταστροφή του Αμαζονίου και την υπεράσπιση του περιβάλλοντος. Τα ύστερα του κόσμου!…

Κι η δήμαρχος του Παρισιού Αν Ινταλγκό (Anne Hidalgo) απονέμει τιμητικό μετάλλιο στην Πία Κλεμπ (Pia Klemp) για τη στάση της απέναντι στους μετανάστες. (Μέρος αυτών των μεταναστών προέρχονται από την Τυνησία και τη Λιβύη τις οποίες βομβάρδισε και διέλυσε η γαλλική κυβέρνηση).

Η Πία Κλεμπ είναι η πλοίαρχος των πλοίων Iuventa και Sea Watch 3 (μαζί με την Καρόλα Ρακέτε), που έχουν σώσει χιλιάδες μετανάστες στη Μεσόγειο. Και η οποία αποδεικνύει πως μπορεί να υπερασπίζεται το κύριο.

Η απάντησή της εγγράφως στην απόφαση της δημάρχου είναι σαφής:

“Παρίσι, σ‘ αγαπώ”, έγραφε στην απάντησή της. “Σ’ αγαπώ για όλους τους ελεύθερους και αλληλέγγυους ανθρώπους που ζουν εντός σου και που αγωνίζονται για την ελευθερία κάθε μέρα, όρθιοι, αγκαλιασμένοι, μοιράζοντας κουβέρτες, φιλία και αλληλεγγύη. Σ‘ αγαπώ γι‘ αυτούς που μοιράζονται τα σπίτια τους, την αγάπη τους και τους αγώνες τους καθημερινά, χωρίς να νοιάζονται για την εθνικότητα του διπλανού τους ή αν έχει χαρτιά ή όχι”.

“Κυρία Hidalgo, θέλετε να με παρασημοφορήσετε για την αλληλέγγυα δράση μου στη Μεσόγειο, επειδή τα πληρώματά μας εργάζονται καθημερινά για να σώζουν μετανάστες μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Την ίδια στιγμή, η αστυνομία σας κλέβει τις κουβέρτες ανθρώπων που αναγκάζονται να ζουν στους δρόμους, ενώ καταστέλλετε διαδηλώσεις και αντιμετωπίζετε σαν εγκληματίες όσους υπερασπίζονται τα δικαιώματα των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο. Θέλετε να μου δώσετε ένα μετάλλιο για πράξεις που καταπολεμάτε μέσα στα τείχη σας. Είμαι βέβαιη ότι δεν θα εκπλαγείτε που θα με δείτε να αρνούμαι το παράσημο Grand Vermeil.

Παρίσι, δεν είμαι μία ανθρωπίστρια. Δεν είμαι εδώ για να «βοηθήσω». Στέκομαι δίπλα σου. Δεν χρειαζόμαστε παράσημα. Δεν χρειαζόμαστε εξουσίες που να αποφασίζουν ποιος είναι «ήρωας» και ποιος είναι «παράνομος». Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει λόγος να το κάνουμε αυτό επειδή είμαστε όλοι ίσοι.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ελευθερία και δικαιώματα.

  

Είναι καιρός να καταγγείλουμε τις υποκριτικές τιμές και να καλύψουμε το κενό με την κοινωνική δικαιοσύνη.

Είναι καιρός να πετάξουμε μακριά όλα τα μετάλλια και να γίνουν δόρατα της επανάστασης! Χαρτιά και στέγη για όλους! Ελευθερία κίνησης και εγκατάστασης!”

Ξέρω πως εμπλέκονται οι ΜΚΟ, για την ακρίβεια πολλές ή και οι πιο πολλές, με περίεργα σχέδια, αλλά η απάντηση της Πία Κλεμπ στη δήμαρχο είναι ένα διαμάντι ανάλογο με εκείνα που κοσμούν το ανθρώπινο σύμπαν: την άρνηση του Ζαν Πολ Σαρτρ να πάρει το Νόμπελ Λογοτεχνίας και την ενέργεια του Μάρλον Μπράντον που έστειλε την ινδιάνα φίλη του να παραλάβει το Όσκαρ, διαμαρτυρόμενος για την παραβίαση των δικαιωμάτων των ινδιάνικων φυλών.

Επί πλέον το θέμα είναι επίκαιρο ούτως ή άλλως, αλλά αποχτά και μια ειρωνική απόχρωση όταν εμφανίζεται τις ίδιες μέρες που οι σιδερόφρακτοι ιππότες της ελληνικής κυβέρνησης αποφασίζουν να φέρουν το νόμο και την τάξη στα Εξάρχεια εκκενώνοντας κτίρια από μετανάστες, γυναίκες και παιδιά.

[---->]