Επιστολή του ΣΕΒ στο ΔΝΤ δια χειρός Τσίπρα

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Μνημείο όχι μόνο επιδείνωσης της θέσης των εργαζομένων αλλά και πολιτικής εξαπάτησης είναι η επιστολή που έστειλε η κυβέρνηση, με τις υπογραφές της Αγίας Τριάδας της δημοσιονομικής σταθερότητας (πρωθυπουργού, υπουργού Οικονομικών και διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας) στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Αρκεί να ανατρέξει κανείς σε όσα κατά καιρούς υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ για το ΔΝΤ.
Αρχικά ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε ότι η Ελλάδα δεν επιθυμεί την παραμονή του ιμπεριαλιστικού οργανισμού στο πρόγραμμα. Αντιλαμβανόμενος πλήρως την αποστροφή που προκαλεί το ΔΝΤ στην κοινωνία ο πρωθυπουργός ήθελε να αποκλείσει τη συμμετοχή του για να εμφανίσει μετά ως πολιτική επιτυχία κι ελάφρυνση των μνημονιακών υποχρεώσεων ένα δάνειο αποκλειστικά και μόνο εκ μέρους των Ευρωπαίων. Κι ας περιελάμβανε τις ίδιες αντιλαϊκές προϋποθέσεις! Η μάχη αφορούσε τις εντυπώσεις…

Άλλες ήταν όμως οι βουλές του κυρίου …Σόιμπλε. Δηλώνοντας ότι δεν μπαίνει σε ένα δωμάτιο με πυρίτιδα κρατώντας ένα αναμμένο σπίρτο στο χέρι του, με άλλα λόγια δεν αναλαμβάνει τον κίνδυνο να επιβάλλει μόνη της η ΕΕ τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις στην Ελλάδα, ξεκαθάρισε ότι δάνειο δεν υπάρχει χωρίς το ΔΝΤ. 

Τότε κι ο έλληνας πρωθυπουργός τα …αλλάζει! Εμφανίζεται να συμπλέει με το ΔΝΤ και παρουσιάζει ως ελληνικές θέσεις τις απαιτήσεις του Ταμείου για ουσιαστική ελάφρυνση του χρέους, ώστε να είναι βιώσιμο. Εξ ου και η επιστολή τον Ιούλιο του 2015 με την οποία η κυβέρνηση ζητούσε τη συμμετοχή του Ταμείου. Τι κι αν στις πάγιες θέσεις του ΔΝΤ περιλαμβάνεται η εφαρμογή αντεργατικών μέτρων, ενώ είναι γνωστό σε όλους του παροικούντες  ότι το ΔΝΤ το παίρνεις …πακέτο. Μόνο λεφτά χωρίς μεταρρυθμίσεις κανείς δεν κατάφερε να εξασφαλίσει. Γιατί να το πετύχει η Ελλάδα;

Κι έτσι δια των ολισθήσεων φτάνουμε στην επιστολή (letter of intent) προς την Κριστίν Λαγκάρντ που αποκάλυψε η Καθημερινή με τα 21 μέτρα που η κυβέρνηση δεσμεύεται να εφαρμόσει μέχρι τον Ιούνιο του 2018. Η επιστολή βρομάει παρασκήνιο και συνδιαλλαγή, καθώς έρχεται να υποδηλώσει την περίφημη «ιδιοκτησία» των μεταρρυθμίσεων.

 Έναν μετα-αποικιοκρατικής επινόησης όρο, που εξασφαλίζει την ενεργή κι όχι εξ ανάγκης αποδοχή των περίφημων αιρεσιμοτήτων από την κυβέρνηση που θα τις εφαρμόσει. Η «ιδιοκτησία» του προγράμματος, μέσω της πλήρους ανάληψης της ευθύνης πολύ πριν την ψήφισή τους («χωρίς καν να το ζητήσει το ΔΝΤ» θα μπορεί να αντιτείνει το Ταμείο σε περίπτωση επικρίσεως για πιέσεις) ακυρώνει εξ αρχής πιθανές αποστασιοποιήσεις εκ μέρους υπουργών της κυβέρνησης που έχουν επιφορτιστεί στο παιχνίδι ρόλων την εκπροσώπηση της υποτιθέμενης αριστερής πτέρυγας η οποία θα ενσωματώνει τις κοινωνικές διαμαρτυρίες (βλ. Πολάκη, κ.α.). 

Και υπ’ αυτή την έννοια η επιστολή είναι αποκαλυπτική καθώς κανένας βουλευτής ή υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα στο εξής δεν θα μπορεί να σφυρίζει αδιάφορα. Όποιος το κάνει θα είναι μέγιστος πολιτικός απατεώνας!

Σύσσωμοι λοιπόν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεσμεύονται πριν απ’ όλα να απαγορεύσουν το δικαίωμα στην απεργία! Αναθεωρώντας το νόμο 1264/1982, απόφαση για απεργία θα λαμβάνεται υπό τον αυστηρό όρο να τον έχει αποδεχθεί το 50% συν ένας των εργαζομένων! Πρόκειται για μέτρο που ισχύει σε ελάχιστες χώρες. Το πόσο ανεφάρμοστο είναι αποκαλύπτεται αν δούμε τις συνέπειες που θα είχε τυχόν εφαρμογή του στις ψηφοφορίες στη Βουλή.

 Με αυτή την αλλαγή, που συμπεριλαμβάνεται στα 113 προαπαιτούμενα της τρίτης αξιολόγησης, ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να μετατραπεί στο κατ’ εξοχήν κόμμα της εργοδοσίας. Αν ψηφιστεί αυτό το τερατούργημα τότε Τσίπρας και Καμμένος θα μπορούν να καυχώνται στο ΣΕΒ, που αναμφισβήτητα κρύβεται πίσω από το μέτρο, ότι ψήφισαν ένα μέτρο που καμιά άλλη κυβέρνηση δεν τόλμησε ούτε να το συζητήσει: ΓΑΠ, Παπαδήμος και Σαμαράς θα μπορούν να κατηγορηθούν από τον Τσίπρα για ολιγωρία μπροστά στο πολιτικό κόστος!

Η προθυμία του όλου ΣΥΡΙΖΑ να ξεμπερδεύει με τις απεργίες, δείχνει πόσο υποκριτικές και θεατρινίστικες ήταν οι αντιδράσεις του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εργασίας, Ανδρέα Νεφελούδη, μετά την αυτοκτονία της επί 15 μήνες απλήρωτης 42χρονης εργαζόμενης στο σούπερ μάρκετ του Καρυπίδη. Το πρώην στέλεχος της ΔΗΜΑΡ με την ανάρτησή του απευθυνόταν στην ελληνική δικαιοσύνη.
 Τώρα που η «πρώτη φορά Αριστερά» θα αναλάβει τη βρόμικη δουλειά της απαγόρευσης των απεργιών πού θα απευθυνθεί; Στο ΔΝΤ;

Η άμεση και συγκεκριμένη ευθύνη που αναλαμβάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων εκατομμυρίων εργαζομένων φαίνεται επίσης από τις δηλώσεις πρωτοκλασάτων υπουργών, όπως για παράδειγμα του Δημήτρη Παπαδημητρίου.  Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Νέα Σελίδα στις 9 Ιουλίου ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης απαντώντας σε ερώτηση μήπως οι επενδυτές περιμένουν να πέσουν κι άλλο οι αποτιμήσεις και γι’ αυτό δεν έρχονται απάντησε: «Οι ευκαιρίες υπάρχουν τώρα. Έχουμε εργατικό δυναμικό εξειδικευμένο και ανταγωνιστικό»! 

Τι εννοεί ο υπουργός λέγοντας ανταγωνιστικό; «Ο μισθός του μέσου εργαζόμενου έχει χάσει το 20% της πραγματικής αξίας του στα χρόνια της κρίσης, όταν ο αντίστοιχος μισθός στην ΕΕ έχει αυξηθεί την ίδια περίοδο»! 

Εύκολα συμπεραίνουμε έτσι με ποια επιχειρήματα ζητούν οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ από τους επενδυτές να φέρουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα! «Εμείς έχουμε φθηνούς μισθούς» διαλαλούν δεξιά και αριστερά, αναλαμβάνοντας να προμοτάρουν όσα πέτυχε το δεύτερο Μνημόνιο το Φεβρουάριο του 2012, μειώνοντας οριζόντια μισθούς και ημερομίσθια.

Τούτων δοθέντων πρέπει να είναι πολύ αφελής κάποιος για να πιστεύει ότι η ροζ Αριστερά και η ψεκασμένη Δεξιά σκοπεύουν να ακυρώσουν το μνημονιακό οικοδόμημα στις εργασιακές σχέσεις, όπως τάζουν στους ψηφοφόρους τους μήπως και καταφέρουν να βάλουν ένα φρένο στη δημοσκοπική κατρακύλα.

Εξ ίσου αντιλαϊκά είναι και τα επιπλέον μέτρα που περιλαμβάνει η επιστολή της κυβέρνησης στο ΔΝΤ: νέα μείωση μέσω επανυπολογισμού των συντάξεων, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς ώστε να αρχίσει μια ώρα νωρίτερα το δράμα χιλιάδων οικογενειών που θα γίνουν άστεγοι και θα δουν το σπίτι τους να πουλιέται έναντι πινακίου φακής στα funds, πλαφόν στον αριθμό των συμβασιούχων για φέτος και το 2018, κοκ.

Και να σκεφτεί κανείς ότι μετά την ψήφιση του 4^ο Μνημονίου υπόσχονταν πώς δεν θα εφαρμοστούν στο εξής άλλα μέτρα! Τόσο πολιτικοί απατεώνες…

Πηγή: kommon

Ανεξέλεγκτη Αρχή Δημοσίων Εσόδων

Τις χειρότερες μέρες υποτέλειας και διεθνούς κηδεμονίας που έχει ζήσει η Ελλάδα, όταν συγκεκριμένα με τον περίφημο νόμο ΒΦΙΘ’ της 26^ης Φεβρουαρίου 1898 επιβλήθηκε ο διεθνής οικονομικός έλεγχος «επί πασών των προσόδων του κράτους», θυμίζει ο νόμος για τη σύσταση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων, που θα ξεκινήσει να εφαρμόζεται την 1^η Ιανουαρίου 2017. Ο νόμος ψηφίστηκε την Κυριακή 22 Μαΐου 2016 κι ήταν από τα προαπαιτούμενα για να εγκριθεί την Άνοιξη η υποδόση των 7,5 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση επέλεξε η ενεργοποίηση αυτού του μέτρου όπως και πολλών άλλων που ψηφίστηκαν τότε, κυρίως φορολογικών, να συμπέσει με τον ερχομό του νέου έτους…

Του Λεωνίδα Βατικιώτη 

Η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων αντικαθιστά και αποτελεί μετεξέλιξη της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, η οποία θα καταργηθεί. Αντικείμενό της θα είναι «ο προσδιορισμός, η βεβαίωση και η είσπραξη των φορολογικών, τελωνειακών και λοιπών δημοσίων εσόδων» (άρθρο 1.1). Στην πράξη μετατρέπει τα δημόσια έσοδα σε «μαύρο κουτί» για την εκλεγμένη κυβέρνηση και τη νομοθετική εξουσία, την ίδια ώρα που παραδίνονται αυτούσια στους πιστωτές, καθώς ΕΕ και ΔΝΤ με θεσμικό-επίσημο τρόπο θα γνωρίζουν καλύτερα από κάθε έλληνα πολίτη και φορολογούμενο οποιαδήποτε σχετική λεπτομέρεια! Δεν πρόκειται για υπερβολή…

Η διοίκηση της νέας Ανεξάρτητης Αρχής θα ασκείται από το συμβούλιο Διοίκησης που θα είναι πενταμελές, αποτελούμενο από τον πρόεδρο και τέσσερα ακόμη τακτικά μέλη και τον διοικητή. Πλάι τους προστίθεται ένας ακόμη μανδαρίνος ο «Εμπειρογνώμονας».
 Αναφέρεται συγκεκριμένα: «Κατά τα πρώτα 5 έτη λειτουργίας της Αρχής, στο Συμβούλιο Διοίκησης θα παρέχει εξειδικευμένες συμβουλευτικές υπηρεσίες, σε ζητήματα βέλτιστων διεθνών πρακτικών, Εμπειρογνώμονας, με εμπειρία σε ζητήματα φορολογικής διοίκησης που έχει αποκτηθεί στο εξωτερικό. Ο Εμπειρογνώμονας, ο οποίος δύναται να συμμετέχει στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Διοίκησης χωρίς δικαίωμα ψήφου, έχει τα ίδια δικαιώματα πρόσβασης στα έγγραφα και στοιχεία της αρχής με τα μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης, καθώς και τις ίδιες υποχρεώσεις» (άρθρο 8.3).

Πριν δούμε καλύτερα την (προνομιακή) πρόσβαση του Εμπειρογνώμονα «στα έγγραφα και στοιχεία της αρχής» αξίζει να σταθούμε στην προέλευσή του, καθώς «ο Εμπειρογνώμονας ορίζεται με απόφαση του Υπουργού Οικονομικών, βάσει καταλόγου τριών υποψηφίων, τον οποίο καταρτίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή» (άρθρο 10.5).

 Επί της ουσίας δηλαδή θα αποφασίζουν οι Βρυξέλλες ποιος θα είναι ο Εμπειρογνώμονας της Αρχής Δημοσίων Εσόδων. Και δε θα είναι ο μόνος για τον οποίο θα αποφασίζουν. «Αποκλειστικά για τα πρώτα επτά έτη λειτουργίας» αναφέρει ο νόμος, στην Επιτροπή Επιλογής που θα επιλέγει τα μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης θα συμμετέχουν και «δύο εκπρόσωποι που θα υποδεικνύονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή». Ομολογουμένως ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απέφυγαν να αποτελείται η Επιτροπή «εξ ενός μέλους δι’ εκάστην των μεσολαβουσών Δυνάμεων» όπως προέβλεπε από το πρώτο του άρθρο ο νόμος για τη σύσταση του Διεθνούς Ελέγχου.

 Κι αυτό όμως που κατάφεραν δεν είναι λιγότερο απαξιωτικό για το κύρος μιας κυρίαρχης χώρας, όπως υποτίθεται είναι η Ελλάδα. Στην πράξη η Ελλάδα μετατρέπεται σε κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, στο πλαίσιο ενός ιδιότυπου νεοαποικιακού υπερνεοφιλελεύθερου καθεστώτος.

Προς επίρρωση, οι ακρογωνιαίοι λίθοι αυτού του καθεστώτος που σε ό,τι αφορά την Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων είναι η ασυδοσία κι ένας βαθύς αυταρχισμός που καταστρατηγεί βασικές δημοκρατικές ελευθερίες, οι οποίες διέπουν τη λειτουργία κάθε άλλης δημόσιας υπηρεσίας.

 Ενδεικτικά: Ενώ «δύνανται να μεταβιβάζονται και να περιέρχονται στην Αρχή περαιτέρω αρμοδιότητες που κατά την κείμενη νομοθεσία ασκούνται από τον Υπουργό Οικονομικών ή τον αρμόδιο Αναπληρωτή Υπουργό ή Υφυπουργό Οικονομικών ή τους Προϊσταμένους των οργανικών μονάδων του Υπουργείου Οικονομικών», ταυτόχρονα όπως προβλέπεται σε άλλο άρθρο «οι αρμοδιότητες που περιέρχονται στην Αρχή ή στα όργανα αυτής καθώς και αυτές που έχουν ήδη μεταβιβασθεί δεν μπορούν να αναμεταβιβασθούν στον υπουργό Οικονομικών ή στον Αναπληρωτή Υπουργό ή στον Υφυπουργό Οικονομικών ή σε άλλα κυβερνητικά όργανα».

 Δημοσιονομικό Χότελ Καλιφόρνια η Αρχή Δημοσίων Εσόδων μπορεί μόνο να μεγεθύνεται, με βάση το νόμο που περισσότερο από το λιγότερο κράτος λατρεύει την Μεγάλη Αρχή Δημοσίων Εσόδων. Με αυτή την πρόβλεψη εξασφαλίζεται ο μη αντιστρεπτός χαρακτήρας του γιγαντισμού της.

 Έτσι, μια πιθανή αριστερή μελλοντική αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα θελήσει να ξηλώσει το μνημονιακό παρακράτος, κατά την προσφιλή έκφραση σημερινού υπουργού, θα αδυνατεί να αποδυναμώσει την Αρχή Δημοσίων Εσόδων και να επαναφέρει σε ένα καθεστώς δημόσιας λογοδοσίας τα φορολογικά έσοδα.

Πλέον, η μεταφορά των εσόδων που θα μαζεύουν οι εφορίες και τα τελωνεία στην Ασύδοτη Αρχή Δημοσίων Εσόδων συμπίπτει με το χτίσιμο ενός αδιαφανούς τείχους που απαγορεύει οποιοδήποτε έλεγχο. «Ο πρόεδρος, τα μέλη του Συμβουλίου Διοίκησης, ο Εμπειρογνώμονας και ο Διοικητής κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους…  δεν υπόκεινται σε ιεραρχικό έλεγχο ούτε σε διοικητική εποπτεία από κυβερνητικά όργανα ή άλλες διοικητικές αρχές ή άλλον δημόσιο ή ιδιωτικό οργανισμό» (άρθρο 3).
Στο εξής ο υπουργός θα είναι σε τόσο δυσχερή θέση έναντι της Αρχής ώστε δεν θα έχει καν πρόσβαση στο υλικό της, στο οποίο όμως θα έχουν απεριόριστη πρόσβαση τα στελέχη της. Αναφέρει ο νόμος: «Ο Υπουργός δεν δύναται, για συγκεκριμένες υποθέσεις ή περιπτώσεις, να υποβάλει προς την αρχή αίτημα παροχής πληροφοριών ή να παρέχει δεσμευτικές οδηγίες, του παρέχονται όμως υποχρεωτικά από αυτήν συγκεντρωτικά στοιχεία που απαιτούνται για την άσκηση των αρμοδιοτήτων του» (άρθρο 5.3).

 Με βάση τούτο το άρθρο ο υπουργός υποβαθμίζεται καθώς οι μοναδικές πληροφορίες που θα λαμβάνει θα είναι όσες φτάνουν σήμερα στα μέιλ των δημοσιογράφων με στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων από την επεξεργασία των ετήσιων φορολογικών δηλώσεων οι οποίες αφορούν στατιστικά με ποσοστά δηλωθέντος εισοδήματος κατά εισοδηματική ομάδα, φόρο ανά επαγγελματική κατηγορία, κ.α. 

Η ανυποληψία στην οποία περιέρχεται η κυβέρνηση είναι τέτοια ώστε σε περίπτωση διχογνωμίας μεταξύ του υπουργού και του επικεφαλής της Αρχής, νικάει πάντα η Αρχή. Αναφέρεται συγκεκριμένα: «Σε περίπτωση διαφωνίας του Υπουργού Οικονομικών με τον Διοικητή της Αρχής, σχετικά με την εφαρμογή της φορολογικής πολιτικής, το ζήτημα παραπέμπεται από τον Υπουργό Οικονομικών στο Συμβούλιο Διοίκησης της Αρχής» (άρθρο 5.4). Έτσι, ο υπουργός πάντα χάνει.

Ο αυταρχισμός που εισάγεται είναι πρωτοφανής, ακυρώνοντας θεσμοθετημένες διαδικασίες της δημόσιας διοίκησης που αν δεν εγγυώνται την αξιοκρατία, μετά βεβαιότητας περιορίζουν την ευνοιοκρατία.
 Προβλέπει για παράδειγμα ο νόμος ότι ο διοικητής (που μετατρέπεται σε μεσαιωνικό ηγεμόνα) «επιλέγει και τοποθετεί τους προϊσταμένους των οργανικών μονάδων κάθε επιπέδου της Αρχής και αποφασίζει την πρόωρη λήξη της θητείας τους και την απαλλαγή ή μετακίνησή τους» (14.3α). Επιπλέον «καθορίζει ή ανακαθορίζει τις ημέρες και ώρες εισόδου του κοινού στις υπηρεσίες της Αρχής, χωρίς να απαιτείται η προβλεπόμενη από τις κείμενες διατάξεις εξουσιοδότηση του Υπουργού Εσωτερικών και Διοικητικής Ανασυγκρότησης, και κατά παρέκκλιση νομοθετικών διατάξεων που ορίζουν την χωρίς κανένα χρονικό ή άλλο περιορισμό είσοδο μελών συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων στα δημόσια καταστήματα, κάθε εργάσιμη ημέρα και ώρα» (άρθρο 14.4δδ). 

Μεθερμηνευόμενο το τελευταίο σημαίνει πως η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου ξεκίνησε με την δημιουργία ενός συνδικαλιστικού άβατου, δηλαδή την απαγόρευση εισόδου της ΑΔΕΔΥ ή άλλων συνδικαλιστών στην Αυθαίρετη Αρχή Δημοσίων Εσόδων, όπου δεν θα ισχύει ό,τι ισχύει στο δημόσιο ενώ την ίδια ώρα τα ιδιωτικά συμφέροντα θα κάνουν πάρτι.

 Γιατί, ενώ για λόγους σύγκρουσης συμφέροντος απαγορεύεται να αναλάβει τη θέση του Διοικητή πολιτικός δεν απαγορεύεται ο Διοικητής να έχει περάσει από ιδιωτική εταιρεία που παρείχε λογιστικοελεγκτικές υπηρεσίες. Αναφέρει συγκεκριμένα ο νόμος ότι «δεν μπορεί να διοριστεί Διοικητής πρόσωπο, το οποίο είναι ή έχει διατελέσει μέλος του Ελληνικού ή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της κυβέρνησης ή των εκτελεστικών οργάνων πολιτικού κόμματος, κατά την τρέχουσα ή την προηγούμενη κοινοβουλευτική περίοδο ή έχει ανακηρυχθεί υποψήφιος βουλευτής» (13.5), αποτρέποντας κατ’ αυτόν τον τρόπο επιστήμονες με υψηλό επίπεδο γνώσεων από την πολιτική δραστηριοποίηση που αυτομάτως θέτει εμπόδια στην καριέρα ενός επαγγελματία!

Την ίδια ώρα ο νόμος αφήνει ορθάνοιχτες τις πύλες στην άσκηση επιρροής καθώς «ο Διοικητής οφείλει, πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του να παύσει οποιαδήποτε έννομη σχέση με επιχείρηση/εταιρεία/νομική οντότητα, από την οποία μπορεί να προκληθεί σύγκρουση συμφέροντος» (13.6α).

 Τίποτε παραπάνω! Ωστόσο, αν ο νομοθέτης ήθελε να αποκλείσει το ενδεχόμενο ο Διοικητής της Ανεξάρτητης Αρχής να γίνει βαποράκι ιδιωτικών συμφερόντων, παραπέμποντας στις ελληνικές καλένδες αιτήματα ελέγχου μεγάλων εταιρειών για παράδειγμα, όφειλε να εξαιρέσει κάθε βιογραφικό με προϋπηρεσία σε παρεμφερή εταιρεία.

Συνολικά, η δημιουργία της Ασύδοτης Αρχής Δημοσίων Εσόδων προσθέτει ένα ακόμη λιθαράκι στο τείχος του αίσχους που ορθώνουν οι περίφημες ανεξάρτητες αρχές απέναντι στο δημόσιο έλεγχο, μετατρέποντας το κράτος σε πεδίο δόξης λαμπρό για τα ιδιωτικά συμφέροντα, τους δανειστές και τους διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ, ΔΝΤ) και ταυτόχρονα σε απαγορευμένη ζώνη για το συνδικαλισμό ή τη διαφάνεια.

Η Ανεξέλεγκτη Αρχή Δημοσίων Εσόδων προστίθεται στις τουλάχιστον 7 μη συνταγματικά κατοχυρωμένες και τις άλλες 5 συνταγματικά κατοχυρωμένες ανεξάρτητες αρχές που συστηματικά αποσπούν από τον έλεγχο των πολιτών κρίσιμα πεδία της Πολιτικής, κατ’ εφαρμογήν μιας σκληρής νεοφιλελεύθερης αντίληψης που θεωρεί πως οι πολιτικοί πρέπει να μένουν μακριά από τις πιο νευραλγικές υποθέσεις του κράτους, οι οποίες πρέπει να ασκούνται από τεχνοκράτες, εν κρυπτώ! 

Ένα ακόμη κατόρθωμα του Τσίπρα που θα ζήλευε κι ο Παπαδήμος…

[--->]

Εθνική επιτυχία τα πλεονάσματα 3,5% για 10 χρόνια;

Απαράδεκτα αρνητικό, σε σχέση με τις υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν το αποτέλεσμα της συνόδου του Γιούρογκρουπ στις 5 Δεκεμβρίου 2016.

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Μια ψυχρή αποτίμηση της απόφασης, που δε διακατέχεται από το άγχος της επιβεβαίωσης, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν μία επιβλαβής για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας απόφαση, που παγιώνει και δεν αναιρεί την υπερχρέωση, για πέντε συγκεκριμένους λόγους.

Πρώτος, η κυβέρνηση πίστευε ότι το Γιούρογκρουπ της 5ης Δεκεμβρίου θα επιτάχυνε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Θα εκβίαζε δηλαδή τους θεσμούς για μια συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο, που θα έδινε το πράσινο φως για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Αυτό  δεν έγινε. Η ανακοίνωση (http://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2016/12/05-eurogroup-statement-greece/) επισημαίνει στην αρχή της 7ης παραγράφου ότι «το Γιούρογκρουπ καλεί τους θεσμούς και την Ελλάδα να επαναλάβουν τις διαπραγματεύσεις προκειμένου να φτάσουν σε τεχνική συμφωνία όσο το δυνατό συντομότερα». Κανένα έλεος για τους προσκυνημένους…

Δεύτερος, οι ΣΥΡΙΝΕΛ ανέμεναν ότι η μέχρι σήμερα συμμόρφωσή τους θα καθιστούσε περιττά πολλά από τα μέτρα και θα μπορούσαν με την δουλικότητά τους να εξαγοράσουν μέτρα όπως η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου. «Καμία υποχώρηση», ήταν το μήνυμα του Γιούρογκρουπ. «Η συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο θα συμπεριλαμβάνει περαιτέρω ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και την άρση εμποδίων στην ανάπτυξη. Ειδικότερα το Γιούρογκρουπ επιβεβαιώνει ότι ο διορισμός των μελών στη διοίκηση της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας πρέπει να υλοποιηθεί ως το τέλος του Ιανουαρίου του 2017 ώστε το ταμείο να γίνει πλήρως λειτουργικό». Όσοι επομένως ήλπιζαν ότι η ψήφιση αντιλαϊκών νομοσχεδίων νύχτα από βουλευτές που δεν ξέρουν καν τι περιλαμβάνουν οι εκατοντάδες σελίδες φωτοτυπιών που έχουν μπροστά τους ανήκει στο …δύσκολο 2016 είναι βαθιά νυχτωμένοι. Προ των πυλών είναι νέα πολυνομοσχέδια με καινούργια αντιλαϊκά μέτρα και πολλά δύσκολα ακόμη χρόνια!

Τρίτος, η κυβέρνηση ήλπιζε ότι οι Ευρωπαίοι θα έδειχναν οίκτο και θα μείωναν το στόχο για πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ για το 2018. «Το Γιούρογκρουπ σημειώνει ότι η συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει μέτρα που οδηγούν στο συμφωνημένο δημοσιονομικό στόχο για το 2018 (πρωτογενές ισοζύγιο 3,5% του ΑΕΠ)». Και το κακό των πλεονασμάτων δε σταματάει το 2018!

Τέταρτος, η κυβέρνηση ήλπιζε ότι τα βάσανα της λιτότητας θα τελείωναν τον Ιούλιο του 2018, οπότε λήγει και η τρίτη δανειακή σύμβαση που υπέγραψαν οι ΣΥΡΙΝΕΛ πέρυσι το καλοκαίρι. «Το Γιούρογκρουπ επανέλαβε ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ που θα υλοποιηθεί μέχρι το 2018 θα πρέπει να διατηρηθεί μεσοπρόθεσμα. Επιβεβαιώσαμε επίσης τη σημασία μιας δημοσιονομικής πορείας που είναι συμβατή με τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις εντός του πλαισίου της ΕΕ. Προκειμένου να εξασφαλισθεί συμμόρφωση με τους δημοσιονομικούς στόχους κατά ένα διατηρήσιμο τρόπο μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να συμφωνήσουν με τους θεσμούς για ένα μηχανισμό και δομικά μέτρα που θα το διασφαλίσουν».

Για όποιον δεν κατάλαβε ότι εδώ περιγράφεται ένα επιπλέον 4ο Μνημόνιο, διάρκειας ακόμη και 10 ετών, υπάρχει κι η τελευταία παράγραφος της απόφασης: «Η πλήρης εφαρμογή όλων των προκαταρκτικών δράσεων που σχετίζονται με τη δεύτερη αξιολόγηση και η ολοκλήρωση των εθνικών διαδικασιών θα ανοίξουν το δρόμο για τη διοίκηση του ΕΜΣ να εγκρίνει το συμπληρωματικό ΜΝΗΜΟΝΙΟ κατανόησης». Καλά διαβάσατε: Μνημόνιο! Τα καλά πάντα αφήνονται για το τέλος…

Πέμπτος και σημαντικότερος, τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους που ανακοίνωσε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, και χαρακτηρίστηκαν ως εθνική επιτυχία από την κυβέρνηση, κρίθηκαν ανεπαρκή ακόμη και από το ΔΝΤ, σύμφωνα με δημοσίευμα του πρακτορείου Μπλούμπεργκ. Εν ολίγοις το ΔΝΤ περίμενε πιο γενναιόδωρα μέτρα που θα οδηγούσαν σε μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους, διευκολύνοντας έτσι την ένταξή του στο ελληνικό πρόγραμμα. Και δε δίστασε να κρύψει τη δυσφορία του. 

Ο επιδερμικός χαρακτήρας των μέτρων ελάφρυνσης σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις του για νέα αντιλαϊκά μέτρα είναι πιθανότατα οι αιτίες που δεν συμφωνήθηκε ούτε και τώρα η συμμετοχή του στο πρόγραμμα. Η κυβέρνηση, αντίθετα, μόνο πάρτι δεν έκανε! Τα μέτρα ελάφρυνσης περιλαμβάνουν εξομάλυνση του προφίλ των αποπληρωμών (με επιμήκυνση ωριμάνσεων από 28 στα 32,5 χρόνια) και ρυθμίσεις για τα επιτόκια με στόχο να αποφευχθούν μελλοντικές επιβαρύνσεις.

Σημασία ωστόσο έχει πως: 

Πρώτο, δεν επιφέρουν καμία μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους! 

Δεύτερο, επισείουν άμεσο κόστος το οποίο θα επωμιστεί η Ελλάδα για μελλοντικά οφέλη.

Τρίτο, αυτά τα οφέλη που εκτιμώνται σε μία μείωση 20 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ το 2060 (δηλαδή μετά από 44 χρόνια!) είναι εξόχως επισφαλή. Ανέφερε κατά λέξη στη συνέντευξη Τύπου (https://www.esm.europa.eu/press-releases/transcript-eurogroup-press-conference-1) ο διευθύνων σύμβουλος του ΕΜΣ, Κλάους Ρέγκλινγκ:

 «Ασφαλώς, ο χρονικός ορίζοντας μέχρι το 2060 είναι ασυνήθιστα μεγάλος και συνεπάγεται μεγάλη αβεβαιότητα. Επομένως κάποιος πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός δεδομένου ότι πρόκειται για εκτιμήσεις – τις καλύτερες ως προς το παρόν εκτιμήσεις. Αλλά υπάρχει μεγάλος βαθμός αβεβαιότητας, οι συνθήκες της αγοράς μπορούν να αλλάξουν κι επομένως αυτό είναι προκαταρκτικό»!!! 

Τώρα, το πώς πρόλαβε η κυβέρνηση να ποσοτικοποιήσει την ωφέλεια εκτιμώντας την σε 45 δισ. ευρώ, όταν ακόμη και ο ΕΜΣ αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο, εξηγείται μόνο στη βάση δημιουργικής αριθμητικής και πολιτικών, επικοινωνιακών υπολογισμών (πχ Τσακαλώτος: «40, να το αφήσω;» Παππάς: «βάλε άλλα 5»), όχι μαθηματικών…

Εν κατακλείδι, η απόφαση του Γιούρογκρουπ πρώτο, φέρνει νέα μέτρα λιτότητας άμεσα, δεύτερο, επεκτείνει την λιτότητα στο διηνεκές με την εισαγωγή ενός 4ου Μνημονίου μακράς διάρκειας και τρίτο, αποκαλύπτει ότι η περίφημη συνταγή ελάφρυνσης του χρέους είναι απάτη!

Στη βάση δε των παραπάνω επαναφέρει το στόχο άμεσης ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής ΣΥΡΙΝΕΛ – δανειστών και της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους, εφ’ όσον αποδεδειγμένα πια οι πιστωτές δεν έχουν καμιά πρόθεση ουσιαστικής ελάφρυνσης των δανειακών βαρών!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα kommon

[--->]

Υπερχρέωση και λιτότητα η ανταμοιβή στον καλό μαθητή Τσίπρα

Σανό περιελάμβανε το μενού στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Σανό για πρωινό, σανό για μεσημεριανό, σανό και για βραδινό, σανό και την ώρα του καφέ αντί για βουτήματα. Σανό έτρωγαν οι σύνεδροι από την πρώτη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στο χώρο του Τάε Κβο Ντο, σανό τους τάισε και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με την ομιλία του που κήρυξε την έναρξη των εργασιών του 2^ου συνεδρίου του κόμματος.  Κι αυτοί το απολάμβαναν, ζητώντας κι άλλο σανό… Μα επιτέλους, πόσο σανό μπορεί να φάει ένας ΣΥΡΙΖΑίος;

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ
«Και η δεύτερη αξιολόγηση θα κλείσει στην ώρα της και θα είναι λιγότερο δύσκολη από την πρώτη, ταυτόχρονα θα κλείσουν και τα μέτρα απομείωσης του χρέους. Ταυτόχρονα θα μπούμε και στην ποσοτική χαλάρωση», ήταν τα λόγια του Τσίπρα.

Και οι τέσσερις διαβεβαιώσεις που περιλαμβάνονται στην παραπάνω δήλωση είναι ψέματα. Είναι κούφια λόγια που ήθελαν να ακούσουν οι σανοφάγοι σύνεδροι του ΣΥΡΙΖΑ και τους τα πρόσφερε χωρίς καμία ντροπή ο αρχηγός τους κι ας ήξερε ότι δεν χρειάζεται καν το πλήρωμα του χρόνου για να αποδειχθούν κατάφωρα ψεύδη.

Η δεύτερη αξιολόγηση που ξεκινάει στις 18 Οκτωβρίου θα ήταν ευχής έργο για την κυβέρνηση να τελειώσει στις 7 Νοεμβρίου 2016 που είναι η προγραμματισμένη συνεδρίαση της Ευρωομάδας. Ποτέ ωστόσο στο παρελθόν μια διαπραγμάτευση δεν έχει κλείσει τόσο γρήγορα. Γιατί τώρα να κλείσει στην ώρα της;

Το σημαντικότερο ωστόσο είναι πως κανείς εκτός από την κυβέρνηση και τους δανειστές δεν έχει όφελος από το έγκαιρο κλείσιμο της διαπραγμάτευσης λόγω των καυτών θεμάτων που περιλαμβάνει η ατζέντα της.

 Συγκεκριμένα, 33 προαπαιτούμενα περιέχονται στη νέα αξιολόγηση που η υλοποίησή τους θα σηματοδοτήσει την επιδείνωση της κοινωνικής θέσης της εργαζόμενης πλειοψηφίας, την κατάργηση συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, το ταχύτερο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και νέο πλήγμα στην εθνική ανεξαρτησία.

Μεταξύ άλλων περιλαμβάνει: την αναθεώρηση των εργασιακών σχέσεων (με διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων, κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, νέο συνδικαλιστικό νόμο που θα ευνοεί τον εργοδοτικό αυταρχισμό, κ.α.), ορισμό Διοικητικού Συμβουλίου στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων, την κατάθεση Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος όπου θα ενταχθεί κι η αναδιάρθρωση των ειδικών μισθολογίων, «απελευθέρωση» επαγγελμάτων όπως του μηχανικού στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης αντίληψης ότι η ανάπτυξη της οικονομίας προϋποθέτει την απορρύθμιση της αγοράς προϊόντων και εργασίας, χωρίς βέβαια κανείς εκ των εισηγητών αυτής της άποψης είτε προέρχεται από τη ΝΔ είτε από το ΣΥΡΙΖΑ να εξηγήσει πόσο βοήθησαν την ανάπτυξη της οικονομίας από το 2010 μέχρι σήμερα οι αλλεπάλληλες «απελευθερώσεις» των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων…

Μπορεί δηλαδή, μέχρι στιγμής πάντα, η επικείμενη αξιολόγηση να μην περιέχει φορολογικά μέτρα αλλά είναι μια ακόμη αξιολόγηση που θα εδραιώσει περαιτέρω το καθεστώς της χρεοκρατίας στην Ελλάδα. Υπ’ αυτό το πρίσμα ο Τσίπρας και οι δανειστές δικαίως εύχονται να τελειώσει όσο το δυνατό γρηγορότερα η αξιολόγηση, για να πληρώσουν το ελάχιστο δυνατό πολιτικό κόστος. Απλώς τα συμφέροντα τους δεν συμπίπτουν με τα συμφέροντα της κοινωνίας που εξυπηρετούνται καλύτερα, ακόμη και τώρα, από ένα ναυάγιο στις διαπραγματεύσεις.

Κατάφωρο ψέμα ήταν και η τρίτη διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι «ταυτόχρονα θα κλείσουν και τα μέτρα απομείωσης του χρέους». Το τι και πότε ακριβώς θα γίνει για την απομείωση του χρέους έχει συμφωνηθεί και υπογραφεί στις 26 Μαΐου 2016, στο πλαίσιο της ευρωομάδας, όπου προβλέπεται μία διευθέτηση σε τρεις χρονικούς ορίζοντες: Βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Συμφωνήθηκε λοιπόν κατά λέξη και …κατ’ Αλέξη: «Βραχυπρόθεσμα, η Ευρωομάδα συμφωνεί σε ένα πρώτο σύνολο μέτρων τα οποία θα εφαρμοστούν μετά το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης και ως το τέλος του προγράμματος και τα οποία περιλαμβάνουν: εξομάλυνση του προφίλ αποπληρωμών στο ΕΤΧΣ υπό την τρέχουσα σταθμισμένη μέση ωρίμανση, χρήση των διαφοροποιημένων στρατηγικών χρηματοδότησης του ΕΤΧΣ/ΕΜΣ για την μείωση του κινδύνου από τα επιτόκια χωρίς τη δημιουργία οποιουδήποτε επιπλέον κόστους για τις χώρες του πρώτου προγράμματος, κ.α.».

Ορίζεται λοιπόν ρητά και κατηγορηματικά (και σε αυτό το κείμενο υπέγραψαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι) ότι τα βραχυπρόθεσμα μέτρα θα ληφθούν μέχρι το τέλος του προγράμματος. Το τρίτο χρηματοδοτικό πρόγραμμα που επίσημα ξεκίνησε στις 19 Αυγούστου 2015, τυπικά τελειώνει στις 20 Αυγούστου 2018.

Δεν είναι ωστόσο μόνο πώς οι πιστωτές δεν έχουν κανένα λόγο να βιαστούν για να υλοποιήσουν μια δέσμευσή τους που έχει χρονικό ορίζοντα ως τις 20 Αυγούστου 2018.

Βαραίνει επίσης και το γεγονός ότι Γερμανία, Γαλλία και Ολλανδία επ’ ουδενί δε θέλουν να συζητήσουν στα κοινοβούλιά τους μια αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, ακόμη κι αν δε συνοδεύεται από κόστη, εξ αιτίας των εκλογών που έχουν το 2017 και της στενής πίεσης που ασκούν τα ακροδεξιά κόμματα. Σε αυτό το πλαίσιο είχε δίκιο ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης όταν είχε τονίσει πρόσφατα στη Βουλή πως δεν αναμένεται απόφαση για το χρέος πριν το 2018, όσο κι αν το είπε για να εκθέσει το Μαξίμου με το οποίο οι σχέσεις του είναι διαταραγμένες.

Ωστόσο, και αντίθετα με το κλίμα προσδοκιών που καλλιεργεί η κυβέρνηση, οι αξιώσεις του ΔΝΤ περιπλέκουν τις εξελίξεις. Ειδικότερα, η απαίτησή του για μέτρα μείωσης του χρέους ακόμη και κούρεμα της ονομαστικής του αξίας (ενδεχόμενο που έχει αποκλειστεί κατηγορηματικά απ’ όλες τις αποφάσεις που έχουν λάβει οι Ευρωπαίοι σε συνόδους κορυφής, ευρωομάδες, κ.α.) ως όρο για τη συμμετοχή του στο τρίτο πρόγραμμα δεν επιτρέπει εύκολες αποφάσεις. Το χειρότερο για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα είναι ότι καθιστά πιο ασφυκτικές τις πιέσεις για τη λήψη εναλλακτικών μέτρων που θα καταστήσουν περιττό το κούρεμα του χρέους. Δηλαδή, νέα ακόμη πιο άγρια μέτρα λιτότητας!

Αξίζει να εξετάσουμε επί της ουσίας το σκεπτικό του ΔΝΤ, που πολλοί στην κυβέρνηση πιστεύουν μες στην αφέλειά τους ότι ευνοεί τα ελληνικά αιτήματα. Το ΔΝΤ χαρακτηρίζει ανεδαφικές τις προβλέψεις για πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ και ισχυρίζεται ότι τέθηκαν μόνο και μόνο για να βγούν οι αριθμοί. Το ΔΝΤ, έχοντας από το 2010 δοκιμάσει όλα τα συμβατικά μέτρα για την τιθάσευση του χρέους τα οποία έχουν αποτύχει, τώρα στρέφεται εναντίον των Ευρωπαίων, ζητώντας τους να παραιτηθούν από μελλοντικές τους απαιτήσεις ώστε επιτέλους το χρέος να γίνει βιώσιμο – κατά τον ορισμό του πάντα, καθώς είναι δεδομένο ότι το χρέος της Ελλάδας απέναντι στο ίδιο το ΔΝΤ δεν κουρεύεται κατά κανένα τρόπο. 
Σε αυτό το πλαίσιο, που ζητούμενο είναι η πραγματική επίτευξη των πλεονασμάτων κι όχι η ανατροπή της λιτότητας ή το κούρεμα του χρέους, η συμμετοχή του Ταμείου στο πρόγραμμα θα εξασφαλιστεί αν το πλεόνασμα επιτευχθεί πραγματικά κι όχι μόνο στα χαρτιά.

Άμεση λύση υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να χρυσώσει το χάπι των νέων μέτρων που φέρνει η δεύτερη αξιολόγηση

Τούτων δοθέντων ένα τέταρτο μνημόνιο που θα δέσμευε τις ελληνικές κυβερνήσεις για 5-10 χρόνια ακόμη για περαιτέρω περικοπές, έναντι παγώματος των επιτοκίων στα σημερινά επίπεδα, μιας περαιτέρω επιμήκυνσης των αποπληρωμών πιθανά στα 40 έτη με την εφαρμογή της οροφής του 15% των μικτών χρηματοδοτικών αναγκών επί του ΑΕΠ, θα εμφανιζόταν ως η χρυσή τομή και προϊόν αμοιβαίων υποχωρήσεων, τόσο της «ευαίσθητης» κυβέρνησης όσο και του «άτεγκτου» Ταμείου.
 Ακρογωνιαίοι λίθοι αυτού του νέου μνημονίου θα είναι νέες μειώσεις σε συντάξεις με ορισμό οροφής πχ στα 1.200 ευρώ, περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ που θα απογειώσει τα δημόσια έσοδα και θα οδηγήσει τη φτώχεια στα ύψη, η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, κ.α.

Πέραν αυτών, μια νέα ριζική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που θα συνοδεύεται από μνημόνιο, φαίνεται επιβεβλημένη για έναν όχι και τόσο προφανή λόγο, τον οποίο ευφυώς υπενθύμισε ο οικονομολόγος του Ινστιτούτου Μπρέγκελ Ζολτ Ντάρβας, μιλώντας στη Θεσσαλονίκη την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου. Ανέφερε συγκεκριμένα ότι η βιωσιμότητα του χρέους θα επιδεινωθεί αν η Ελλάδα επιστρέψει στις αγορές στο τέλος του προγράμματος, δηλαδή το καλοκαίρι του 2018. Εκτιμάει επομένως, και πολύ σωστά, ότι οι όροι υπό τους οποίους θα δανεισθεί η Ελλάδα, ακόμη και μετά από δύο χρόνια, θα είναι ασύμφοροι σε σχέση με τα επιτόκια του μηχανισμού, αυξάνοντας το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους.

Η κυβέρνηση βέβαια δηλώνει έτοιμη να βγει στις αγορές ακόμη και την άνοιξη του 2017, υποτιμώντας τους όρους υπό τους οποίους θα δανειστεί, ενώ είναι βέβαιο ότι θα δανειστεί με όρους χειρότερους ακόμη κι από αυτούς που είχε δανειστεί ο Σαμαράς το 2014 (που ήταν χειρότεροι κι από τους όρους που δανείστηκε τελευταία φορά το ελληνικό δημόσιο το 2010). Θα το εμφανίσει ως μια ακόμη επιτυχία ενώ θα κάνει ακόμη λιγότερο βιώσιμο το χρέος, φέρνοντας πιο κοντά το τέταρτο μνημόνιο.

Στο τέταρτο μνημόνιο οδηγεί και η υπόσχεση ένταξης στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ το οποίο λήγει τον Μάρτιο του 2017 και στη συνέχεια πιθανότατα θα παραταθεί. Η Φρανκφούρτη ωστόσο έχει θέσει ως προϋπόθεση για την ένταξη στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων να βγει πρώτα η Ελλάδα στις αγορές, ενδεχόμενο απευκταίο με βάση τα προαναφερθέντα. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο αποκλείεται να συμβεί το 2016. Κι εδώ είπε ψέματα, επομένως ο Τσίπρας, για να χρυσώσει το χάπι του πακέτου των νέων προαπαιτούμενων που θα ψηφίσει…

Συμπερασματικά, η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να υποταχθεί στους δανειστές και να εφαρμόζει την πολιτική τους συνεχίζει να βυθίζει την Ελλάδα στο φαύλο κύκλο της λιτότητας και της υπερχρέωσης, που άνοιξαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ…

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Πριν την Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

 [---->]