Τελικά τι Συμφωνήθηκε στο Eurogroup της 21ης Ιουνίου;

του Νίκου Στραβελάκη

 Είναι σαφές ότι από το συνδυασμό της συμφωνίας με τη ΠΓΔΜ και του μνημονίου διαρκείας που οριστικοποιήθηκε στις 21 Ιουνίου του 2018 η χώρα έχει μπει σε προεκλογική περίοδο παρόλο που δεν έχουν προκηρυχθεί εκλογές. Αναφορικά με τη συμφωνία για την ένταξη στο ΝΑΤΟ της ΠΓΔΜ, η οποία λανσάρεται ως συμφωνία για την ονομασία, έχουμε όλοι λάβει γνώση του κειμένου της συμφωνίας επί του οποίου έχουν ειπωθεί πολλά. Μετά δε και τις τελευταίες παρεμβάσεις του κ. Καμμένου φρονώ ότι είναι να επωθεί επιπλέον πρέπει να προέλθει από το χώρο της σάτιρας και της επιθεώρησης. 

Αναφορικά με το Eurogroup όμως ούτε το κείμενο της συμφωνίας έχουμε ούτε και ομοφωνία επί των συμφωνηθέντων. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε ομοφωνία  του εγχώριου πολιτικού συστήματος, που γνωρίζαμε ότι δεν επρόκειτο να υπάρξει, ούτε στις πάγιες διαφωνίες ΔΝΤ και ευρωπαϊκής κεντρικής τράπεζας με την Commission.

Αναφέρομαι σε διχογνωμίες μεταξύ των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών, Χριστιανοδημoκρατών και Φιλελευθέρων για το περιεχόμενο της συμφωνίας. Συγκεκριμένα, την περασμένη εβδομάδα ο κ. Μοσκοβισί σε μια από πολλές επισκέψεις του στην Αθήνα για τη στήριξη της κυβέρνησης μας διαβεβαίωσε ότι τα «μνημόνια τελείωσαν». Με την επιστροφή του στις Βρυξέλλες όμως δέχθηκε ερώτηση από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα με ερωτώντα τον ευρωβουλευτή της ΝΔ κ. Κεφαλογιάννη ο οποίος τον κατηγόρησε ότι επισκέπτεται την Ελλάδα στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας για τη θέση του επιτρόπου (δηλ. τη θέση του κ. Γιουνκέρ). Ο κ. Μοσκοβισί απάντησε σε λιγότερο ενθουσιώδεις τόνους από εκείνους των Αθηνών ότι «η ενισχυμένη εποπτεία δεν είναι ένα τέταρτο πρόγραμμα. Είναι ένα πλαίσιο προκειμένου να εφαρμοστούν οι εν εξελίξει μεταρρυθμίσεις».

 Ο επικεφαλής του Eurogroup κ. Σεντένο ήταν ακόμη ποιο φειδωλός, είπε βέβαια για επιτυχή ολοκλήρωση του μνημονίου για να συμπληρώσει όμως με νόημα ότι με τη συμφωνία της 21^ης Ιουνίου «καλύπτονται οι δανειακές ανάγκες μέχρι το 2022». 

ΤΟ ΤΜΗΜΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ "ΚΑΛΟΥ ΜΠΑΤΣΟΥ"

Ναι! Αυτόν ακριβώς τον ρόλο ανέλαβαν, σε συνεννόηση με τον βιαστή κρατουμένων Κοντονή.
Στην 37η μέρα της απεργίας πείνας, ο σ. Τουργκούτ Καγιά δίνει μάχη για να μην απελαθεί στην Τουρκία. Και το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ που τον επισκέφτηκε στη φυλακή, αντί να απαιτήσει από τον Κοντονή την πολιτική δέσμευση πως ο τούρκος κομμουνιστής δεν πρόκειται να απελαθεί, ζήτησε από τον αγωνιστή να πάψει να πιέζει την κυβέρνηση!

Του έκαναν και μάθημα αγωνιστικότητας οι άκαπνοι χορτάτοι, λέγοντάς του πως οι επαναστάτες... δεν κάνουν απεργία πείνας!

Αν αυτά τα βολεμένα ασφαλιτάκια είχαν την ελάχιστη σχέση με την Αριστερά, θα ήξεραν πως η απεργία πείνας υπήρξε μια από τις πιο σοβαρές μορφές πάλης κατά τις δεκαετίες που οι έλληνες κομμουνιστές μάτωναν σε φυλακές και τόπους εξορίας.
Κι αν αυτοί οι θλιβεροί πουθενάδες είχαν στοιχειώδη τσίπα, δεν θα έφτυναν στη μνήμη του Μπόμπι Σαντς.

[--->]

Έκθεση στην ουκρανική Βουλή για τον «απελευθερωτή» Αδόλφο Χίτλερ

 

«Η ιστορική αποκατάσταση του ουκρανικού κράτους κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου» είναι ο τίτλος ς έκθεσης που εγκαινιάστηκε στις αίθουσες του ουκρανικού Κοινοβουλίου και είναι αφιερωμένη στον απελευθερωτή της χώρας, Αδόλφο Χίτλερ. 

Την έκθεση παρουσίασε ομάδα βουλευτών του ριζοσπαστικού Κόμματος με επικεφαλής τον Γιούρι Σούχεβιτς, γιο του γνωστού Ρομάν Σούχεβιτς  του επικεφαλής της Οργάνωσης Ουκρανών Εθνικιστών (OUN) και της UPA, του ένοπλου βραχίονα της  OUN κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, ο οποίος και οργάνωσε την έκθεση μαζί με το καναδικό χρηματοδοτικό Ταμείο «Jaroslav Stetsko».

Ως ουκρανικό κράτος, φυσικά, εννοείται η ουκρανική Λαϊκή Δημοκρατία του Σιμόν Πετλιούρα που, παρά το όνομά της, πολεμούσε τη νεαρά Μπολσεβικική Ρωσία και τελικά ηττήθηκε, προς όφελος της Σοβιετικής εξουσίας. Η «αποκατάσταση» αυτού του κράτους έγινε από τους Γερμανούς Ναζί, τους οποίους η έκθεση τιμά ως «απελευθερωτές», εκθέτοντας αντίγραφα εθνικιστικών περιοδικών και εφημερίδων εκείνης της εποχής.

Στην επίσημη πράξη αποκατάστασης, με ημερομηνία 30 Ιουνίου, 1941 η οποία, μαζί με τα πορτρέτα των Στέπαν Μπαντέρα, Γιαροσλάβ Στέτσκο, Εβγένι Κονοβάλετς, και Ρομάν Σούχεβιτς, αποτελεί το κεντρικό τμήμα της έκθεσης, αναφέρεται ότι «το αναγεννημένο ουκρανικό κράτος θα συνεργαστεί στενά με τη μεγάλη εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, η οποία, υπό την ηγεσία του Φύρερ της Αδόλφου Χίτλερ, δημιουργεί μια νέα τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Δεν είναι τυχαίο, ότι η έκθεση εγκαινιάστηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την 75 επέτειο από την έναρξη της επίθεσης που οδήγησε τελικά στη νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Κουρσκ, και έσπασε οριστικά τα πλευρά της Βέρμαχτ. Και, για άλλη μια φορά, η έκθεση μας θυμίζει πως ο αποκαλούμενος νόμος του 2015, που απαγορεύει σύμβολα και προπαγάνδα του κομμουνισμού και του ναζισμού, στην πραγματικότητα ισχύει μόνο για τον κομμουνισμό, χωρίς αυτό να ενοχλεί ιδιαίτερα τους δημοκρατικούς προασπιστές του καθεστώτος των πραξικοπηματιών.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που, αν και υποκινούνται από έναν ανάλογο αλλά αντίθετο εθνικισμό, υπενθυμίζουν στους πραξικοπηματίες ουκρανούς πιοι  ήταν και τι είχαν κάνει οι τρομοκράτες του OUN) -UPA ,του Μπαντέρα και του Σούχεβιτς, που τώρα αναγορεύονται  "ήρωες της Ουκρανίας". Με την ευκαιρία της επετείου των σφαγών στη Βόλνιγια τον Ιούλιο του 1943 από τα ουκρανικά SS , η Βαρσοβία απάντησε με ένα ξερό όχι στην πρόταση του Κιέβου για να γιορτάσουν από κοινού την επέτειο. 

Έτσι, στις 8 Ιουλίου, ο Πέτρο Ποροσένκο θα ταξιδέψει στο Σαχρίν, εκατό χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Λούμπλιν, για να θυμίσει τους εκατοντάδες Ουκρανούς θύματα του λεγόμενου πολωνικού Στρατού της Κρακοβίας (Armia Krajowa),ο οποίος, σε πολλές περιπτώσεις, ακολούθησε τις ίδιες μεθόδους με αυτές του OUN-UPA, τον Μάρτιο του 1944. Ενώ ο Πολωνός Πρόεδρος Αντρέι Ντούντα από την πλευρά του, θα τιμήσει  τους πάνω από 100.000 Πολωνούς της Βόλνιγια που σφαγιάστηκαν από τους Ουκρανούς φιλοναζί.

Η στάση των Πολωνών εθνικιστών απέναντι στους Ουκρανούς έχει σκληρύνει αρκετά το τελευταίο διάστημα, ειδικά μετά το 2014. Και σήμερα, εάν η Βαρσοβία υποχρεώθηκε να συμβιβαστεί με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και να αφαιρέσει αφαίρεσε από την αποκαλούμενη Εθνική πράξη μνήμης το σημείο σχετικά με τις ποινικές ευθύνες όσων αναφέρονται σε ευθύνες της Πολωνίας στο  Ολοκαύτωμα, εντούτοις, έχει διατηρήσει άθικτη την παράγραφο σχετικά με την απαγόρευση της ιδεολογίας των οπαδών του Μπαντέρα και τις ποινικές ευθύνες για όσους αρνούνται το χαρακτήρα γενοκτονίας των σφαγών της Βόλνιγια.

Η αλήθεια είναι ότι ο συμβιβασμός της με τους συμμάχους της αστερόεσσας και το αστέρι του Δαβίδ οφείλεται σε πολύ υλικά κίνητρα (αν δεν το έκανε η Βαρσοβία θα αναγκαζόταν να πληρώσει 300.000.000.000 δολάρια ως αποζημίωση στις εβραϊκές οργανώσεις), αλλά το γεγονός, όσον αφορά την Ουκρανία, παραμένει. Και ενώ όλη η Δύση είχε ξεσηκωθεί ενάντια στον πολωνικό νόμο για το Ολοκαύτωμα, κανείς δεν είπε τίποτα για την ιδεολογία των οπαδών του Μπαντέρα και την ενοχή των ανατολικοευρωπαίων Ναζί . Κανένας, , εκτός από τη Λιθουανία η οποία ως προς την εξύμνηση των Βετεράνων SS της δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους Ουκρανούς πραξικοπηματίες.

 

Αναμένονται νέες χειραψίες και φιλοφρονήσεις καθώς και υπογραφές διμερούς συνεργασίας με τους νεοναζί του Κιέβου.

[--->]

Δεν τα «παίρνει», αλλά τα «δίνει»

Γίνονται όργια στα δημόσια έργα και δεν υπάρχει δυνατή φωνή να τους ξεμπροστιάσει. Οι οργανώσεις  της  Αριστεράς  δεν  τα  θεωρούν  αυτά σημαντικά ζητήματα. Είναι «οικονομίστικα», δεν είναι της υψηλής πολιτικής. Εξάλλου μαστίζονται οι ίδιες από ένα σωρό ανακολουθίες και προβλήματα. Μόνο οι ανταγωνιστές των ευνοούμενων εταιριών διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν, αλλά κι αυτές οι φωνές, που είναι προσεκτικές για να μην τα χαλάσουν και με τους υπουργούς, θάβονται - για ευνόητους λόγους- από τα ΜΜΕ (ποιοι άραγε τα ελέγχουν;). Μα γιατί να το κάνει η κυβέρνηση; 

Τα παίρνει ο Τσίπρας; Ρωτάνε ξέροντας την απάντηση οι Συριζαίοι όταν τους τα λες. 

Πράγματι, ο Τσίπρας δεν τα παίρνει. Όπως δεν τα έπαιρνε κι ο Σημίτης  κι  ο  Γιωργάκης  κι  ο  Κωστάκης.  Αλλά  κάνει  ακριβώς τα ίδια. Τα δίνει στους γνωστούς εργολάβους που τα παίρνουν ανέκαθεν χάρη στη συνενοχή των κυβερνήσεων με ευνοϊκές αλχημείες που επιτρέπονται από τα παραθυράκια» των συμβάσεων και των διαγωνισμών ή των αναθέσεων.

Όποια σύμβαση κι αν σκαλίσεις, όποια παραχώρηση κι αν ψάξεις, θα βρεις από πίσω τους «κλασικούς» εργολάβους παντός καιρού. Κι αν διαρρεύσει κάτι οφείλεται σε συγκρούσεις ανάμεσα στους εργολάβους ή και μέσα στις εταιρίες ανάμεσα στους μεγαλομετόχους, όπως συμβαίνει με την εταιρία «Ελλάκτωρ» που δεν είναι μόνο του Μπόμπολα, αλλά έχει  μπει  κι  άλλη  μια  «οικογένεια»  και  κάποιοι  ξένοι  επενδυτές. Μέχρι πότε η κοινοπραξία θα εκμεταλλεύεται την «χρυσοτόκο όρνιθα» (κατά την «Καθημερινή») που λέγεται Αττική Οδός;

Δεν έπρεπε όπως από την αρχή είχε διευκρινιστεί, να έχει επιστρέψει στο Δημόσιο που έβαλε τα λεφτά για την κατασκευή της και υποτίθεται ότι παραχωρούσε προσωρινά την εκμετάλλευσή της για λόγους συντήρησης;   

Τεράστια είναι τα κέρδη από την  Αττική  Οδό  και  πολύ  μεγάλα,  ακόμα  και  με  προ  κρίσης δεδομένα, τα μερίσματα στους μετόχους.

 Και τώρα το υπουργείο Υποδομών έδωσε κι άλλη παράταση μέχρι το 2026 στην κοινοπραξία με πρόσχημα κάποιες μελέτες για επεκτάσεις που σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες δεν κοστίζουν πάνω από 2-3 εκατ. ευρώ, την ώρα που τα ΚΕΡΔΗ από τα διόδια (που θα μείωνε ο ΣΥΡΙΖΑ!) στη συγκεκριμένη οδό ξεπερνούν ανά έτος τα 44 εκατ.!

Και σαν να μην φτάνει αυτό, για να δώσει κι άλλα στις εργολαβικές εταιρίες ο Τσίπρας, έταξαν έργα, όπως της σήραγγας του Υμηττού, για την οποία οι κάτοικοι των όμορων δήμων έχουν δώσει πολυετείς αγώνες για να μην γίνει, ως περιττή, ρυπαίνουσα και οικολογικά καταστροφική. Οι αθεόφοβοι ακόμα και την απαράδεκτη  από  κάθε  άποψη  επέκταση  της  οδού  Κύμης  μέσα από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές της Πεύκης και της Λυκόβρυσης επαναφέρουν προκειμένου να διοχετεύσουν κι άλλα δισεκατομμύρια στις εργολαβικές εταιρίες.

Και για όλα αυτά τα συνεχιζόμενα εγκλήματα, αλλά και για τα σχεδιαζόμενα, υπάρχει φίμωση, απόκρυψη και υποβάθμιση όχι μόνο από την κυβέρνηση, αλλά και από την ΕΡΤ, την «ΕφΣυν», την «Αυγή» και, βέβαια, τα  έντυπα  και  τα  κανάλια  των  εργολάβων  που  είναι  στο κόλπο.

Ασφαλώς και δεν τα παίρνει ο Τσίπρας! Μα τα δίνει και τα δίνει με το παραπάνω, όπως έκαναν ανέκαθεν και οι άλλοι «έντιμοι».

Κ. Α.Μηχανικός ΕΜΠ (εν αποστρατεία)

ΠΗΓΗ: δρόμος της αριστεράς, φύλλο 415,7/7/2018

Λιτότητα και χρέος

                       

Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΑ  ΒΑΛΤΟΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑ-ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ

                     «ΕΝΙΣΧΥΜΕΝΗΣ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗΣ»

                           

                           5.7.2015, τρίτη επέτειος του Δημοψηφίσματος, ΕφΣυν*

                                                                   

                                                                  της Νάντιας Βαλαβάνη

                        

                        Α’ Μέρος: Λιτότητα και χρέος

                        Το νομοθετικό πλαίσιο για την έξοδο  

Στις 31.5.2013 εγκρίθηκαν δύο Ευρωπαϊκοί Κανονισμοί-«κορσέδες» για την επιβολή της «Δημοσιονομικής Πυξίδας», οι 472/13 και 473/13.

Όλη η δημοσιότητα συγκεντρώθηκε στον δεύτερο:  Αφορούσε τις «κανονικές» χώρες-μέλη της Ευρωζώνης και επέβαλλε τον «έλεγχο μέσω των εθνικών προϋπολογισμών»  κάθε εξάμηνο. Για να συμπληρωθεί με τη διάσταση της «αιρεσιμότητας» (conditionality) στον Ευρωπαϊκό Προϋπολογισμό 2014-2020: Της δυνατότητας μη καταβολής π.χ. ΕΣΠΑ ως μέτρο πειθάρχησης κάθε χώρας που δε συμμορφωνόταν σε προϋπολογισμό της με τις ασφυκτικές προβλέψεις του Μάαστριχτ.

Ο 472/13 πέρασε – τυχαία; - απαρατήρητος ακόμα και στην Ελλάδα: Αφορά το ειδικό καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης» όσων χωρών θα έβγαιναν από μνημόνια – μέχρι ν’  αποπληρώσουν «τουλάχιστον» το 75% του χρέους τους προς τους Ευρωπαίους δανειστές (χώρες, EFSM, EFSM, ESM). Μόλις τον Οκτώβριο 2013 βρέθηκε πρωτοσέλιδη σχεδόν σε όλο τον ελληνικό τύπο η επιβεβαίωση του, τότε ομόλογου του Μοσκοβισί, Όλι Ρεν απαντώντας σε «ζωντανή» ερώτηση που του υπέβαλα στο Βίλνιους της Λιθουανίας (Διακοινοβουλευτική Συνδιάσκεψη για την Οικονομική Διακυβέρνηση, video 16.10.2013, «Αυγή» 27.10.2013): «Τα κράτη-μέλη σε δανειακά προγράμματα… θα υποβληθούν σε μεταπρογραμματικό καθεστώς “ενισχυμένης επιτήρησης”… που θα περιλαμβάνει ένα μηχανισμό απολύτως παρόμοιο με τις καθιερωμένες διαδικασίες της Τρόικας και των Μνημονίων, όπως τις έχουμε γνωρίσει στην Ελλάδα: Με υπογραφή Μνημονίου Μακροοικονομικής Προσαρμογής, έλεγχο της δημοσιονομικής κατάστασης με τετράμηνες αξιολογήσεις, νέα “μέτρα” εφόσον οποιαδήποτε αξιολόγηση τα θεωρήσει αναγκαία κτλ.» Στη συνέχεια ρωτούσα αν η πολιτική για το χρέος  της τότε κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου – επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής του κατά 30-50 χρόνια – σημαίνει ότι «η Ελλάδα θα υποβληθεί σε καθεστώς “ενισχυμένης επιτήρησης μέχρι και ακόμα παραπέρα από τα μέσα του 21^ου αιώνα». Η απάντηση του Όλι Ρεν ξεκινούσε ως εξής: «Σχετικά με την ερώτηση της Ελληνίδας συναδέλφου για τη μετα-προγραμματική επιτήρηση, η αναφορά σας στα γεγονότα είναι σίγουρα ορθή.»

                    Μια πενταετία και δυο κυβερνήσεις αργότερα

Αν όμως αυτό είναι το νομοθετημένο πλαίσιο, πως ακριβώς θα εφαρμοστεί στη σημερινή μεταμνημονιακή Ελλάδα; Μια χώρα που αντί ν’  απεμπλακεί από τα μνημόνια και να μειώσει δραστικά το χρέος της, όπως είχε δεσμευτεί κατά τη σύντομη Άνοιξη του 2015 η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κι επισφράγισε το συγκλονιστικό 61% του Δημοψηφίσματος τρία χρόνια πριν σαν σήμερα, χάρη στην «ολική επαναφορά» του Ιουλίου 2015 «εξέρχεται» με χρέος-ογκόλιθο (φέτος στο ιστορικά υψηλό 188,6% ως προς το ΑΕΠ); Και «εξέρχεται» με «μνημονιακό τρόπο»  - με δέσμευση να διατηρήσει ανέγγιχτο το μνημονιακό νομοθετικό οικοδόμημα με βάση την αρχή της μη αναστρεψιμότητας (irreversibility) και με «ενισχυμένη επιτήρηση» (enhanced surveillance) προκειμένου να εξασφαλιστεί συνέχιση της  εξουθενωτικής λιτότητας και των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων» τουλάχιστον έως το 2060;