«Οι μάζες πιστεύουν πιο εύκολα ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό».

Ανορθογραφίες

Δημήτρης Νανούρης

Ψωραλέοι και ψοφοδεείς, επαίρονται οι επιτελείς του Μαξίμου για την επονείδιστη συμφωνία με τους δανειστές. Την παρουσιάζουν περίπου ως πανάκεια διά πάσαν νόσον και μαλακίαν. Αποδεικνύονται στη φούρια τους ακραιφνείς οπαδοί της αποστροφής του Χίτλερ: «Οι μάζες πιστεύουν πιο εύκολα ένα μεγάλο ψέμα παρά ένα μικρό». Υπενθυμίζω σε όσους βιάστηκαν να με κατακρίνουν για τον ανάρμοστο παραλληλισμό τη συναφή φράση του Λένιν: «Ενα επαναλαμβανόμενο ψέμα γίνεται πιστευτό». Οπως και να 'χει, ο Οργουελ βάζει τα πράγματα στη θέση τους, υπογραμμίζοντας: «Ολη η προπαγάνδα είναι ψέματα, ακόμα και όταν λέει την αλήθεια».

Αγνοούν, ωστόσο, τα καϊνάρια της Κουμουνδούρου το ρητό του Ρωμαίου ρήτορα Κοϊντιλιανού: «Οποιος λέει πολλά ψέματα πρέπει να έχει πολύ καλή μνήμη» και πιάνονται διαρκώς στα πράσα. «Η αξιολόγηση έκλεισε χωρίς πρόσθετα μέτρα απ' όσα συμφωνήσαμε τον περασμένο Αύγουστο» υποστήριξε ο πρωθυπουργός. «Τα θέσαμε άλλωστε υπ' όψιν του λαού τον Σεπτέμβριο και μας ξαναψήφισε» συμπλήρωσε.

Κατά την προεκλογική περίοδο του φθινοπώρου, αν δεν απατώμαι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είπε κουβέντα για κατάργηση του ΕΚΑΣ. Κομπορρημονούσε απεναντίας ότι θα το διατηρήσει. Αποσιώπησε, μάλιστα, την αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων, όπως και τη μείωση του αφορολόγητου.

Ισχυρίστηκε επιπροσθέτως πως θα προστατεύσει τους δανειολήπτες από πιθανολογούμενους πλειστηριασμούς. «Κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» ήταν το σύνθημά του. 

Τώρα προσφέρει βορά στους «γύπες» του κεφαλαίου ώς και τα ενήμερα δάνεια. 

«Εγγυηθήκαμε τον δημόσιο χαρακτήρα των υποδομών της χώρας» είπε ανερυθρίαστα στην κοινοβουλευτική του ομάδα ο ερυθρός, τάχα μου, ΘΑλέξης, υπαινισσόμενος τη ΔΕΗ και τον ΑΔΜΗΕ. Για την ταμπακέρα, τουτέστιν τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, έκανε ψιλοκομμένο τουμπεκί.

Μαρτυριάρες, πρόστυχες και ρουφιάνες μοιάζουν οι λέξεις· σε ξεμπροστιάζουν εκεί που δεν το περιμένεις. Σχεδόν μεθυσμένος ο Τσίπ(ου)ρας καυχήθηκε ότι η κολοσσιαία επιτυχία του δεν υπήρξε «κεραυνός εν αιθρία, δεν έπεσε απ' τον ουρανό, δεν ήταν θείο δώρο, αλλά αποτέλεσμα της σκληρής δουλειάς της διαπραγματευτικής ομάδας, η οποία απέφερε καρπούς». 

Οι βουλευτές του τον παλαμοκρότησαν επί ώρα πολλή, παραβλέποντας ότι από τα επουράνια δεν ενσκήπτουν μονάχα θετικά. Ο «κεραυνός εν αιθρία» ουδόλως ταυτίζεται με το «θείο δώρο», καθώς, σύμφωνα με τα λεξικά, σημαίνει το απροσδόκητο κακό, το απρόοπτο ατύχημα με συνώνυμα τη βόμβα, τον καταπέλτη και την κεραμίδα κατακέφαλα. Γλώττα λανθάνουσα.

Ανακρίβεια και ψέμα χαίρονται μόνο τον πρώτο χρόνο. Σε δεύτερο την πάτησε και ο Κατρούγ-κάλος. Του επισημάνθηκε στον «Ενικό» ότι η επικράτησή τους στο Γιούρογκρουπ είναι πύρρειος. «Δεν το δέχομαι» τόνισε. «Πρόκειται αναμφισβήτητα για νίκη, ίσως βαριά, αλλά θα επιτρέψει την ανάκαμψη της οικονομίας» εξακολούθησε κομπάζοντας.

Η νίκη, αν δεν αστοχώ, χαρακτηρίζεται λαμπρή, μεγάλη, περιφανής, θριαμβευτική, όμως ποτέ βαριά. 

Βαριά, δεινή, ολοσχερής, ολέθρια, οδυνηρή είναι μόνον η ήττα. 

Με δυο λόγια, πανωλεθρίαμβος. Ασε που ο Πύρρος έπειτα απ' την κατίσχυσή του στο Ασκλον επί των Ρωμαίων σάρκασε οπλίτη που τον συνεχάρη με το αμίμητο: «Μια ακόμα τέτοια νίκη και θα χαθούμε εντελώς».

 Ούτε στο νυχάκι δεν φτάνουν τον Ηπειρώτη ηγεμόνα οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Ολες ανεξαιρέτως πάσχουν από σύνδρομο success stories βασισμένων στο ψέμα και βουτηγμένων στο αίμα.

 [--->]

Πανηγυρικές κυβερνητικές αυταπάτες

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση για την ανακοίνωση του Γιούρογκρουπ και οι πανηγυρισμοί της έχουν κάτι κωμικό. Πρόκειται όντως για σημαντική εξέλιξη, αλλά όχι για τους λόγους που προβάλλει η κυβερνητική προπαγάνδα. Οι Ευρωπαίοι δανειστές επιβεβαίωσαν την κυριαρχία τους πάνω στη χώρα και την κράτησαν σε αυστηρή πορεία λιτότητας. Αποδέχθηκαν τον περιβόητο «κόφτη» προσφέροντας στην κυβέρνηση το φύλλο συκής που αποζητούσε, ενώ προσπάθησαν παράλληλα να ικανοποιήσουν το ΔΝΤ στο θέμα του χρέους. Όταν πάρει θέση το ΔΝΤ, θα ξέρουμε αν έχει πετύχει ο συμβιβασμός.

Η «επιτυχία» της κυβέρνησης απαίτησε ήδη δύο νομοσχέδια που μειώνουν τις συντάξεις και αυξάνουν τη φορολογία εισοδήματος. Πολύ σύντομα θα ακολουθήσει τρίτο που θα αυξάνει τον ΦΠΑ και θα μειώνει το μισθολογικό κόστος των δημοσίων υπαλλήλων. Θα ακολουθήσει επίσης η θεσμοθέτηση της πώλησης «κόκκινων» και «πράσινων» τραπεζικών δανείων, εξαιρώντας μέχρι το Δεκέμβριο του 2017 μικρά δάνεια με εγγύηση την πρώτη κατοικία. Έπεται και το νέο Ταμείο Ιδιωτικοποιήσεων που θα εκποιήσει άμεσα 27 μεγάλα περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου. 

Όλοι γνωρίζουν φυσικά ότι αυτές οι «μεταρρυθμίσεις» δεν αρκούν για να εξασφαλιστούν τα τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα που προβλέπει το τρίτο μνημόνιο από το 2018 και μετά. Στο πλαίσιο αυτό η «επιτυχία» της κυβέρνησης είναι ότι απέφυγε την άμεση νομοθέτηση επιπλέον μέτρων 3-4 δις που ζητούσε το ΔΝΤ, τα οποία θα είχαν δυσβάστακτο πολιτικό κόστος. 

Πρότεινε τη δημιουργία μηχανισμού που αυτόματα θα επιβάλλει οριζόντιες περικοπές, όταν οι δανειστές διαπιστώνουν ότι δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι για τα πλεονάσματα. Ο «κόφτης» θα ενεργοποιείται με μια έκθεση του Υπουργού Οικονομικών και ένα Προεδρικό Διάταγμα, χωρίς καν να ερωτηθεί η Βουλή. Οι περικοπές θα γίνονται κυρίως σε μισθούς και συντάξεις του Δημοσίου. Η βαθύτατα αντιδημοκρατική αυτή διαδικασία προβλέπεται να ξεκινήσει το 2017.

Είναι τέτοια η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ που ούτε η κυβέρνηση, ούτε το κόμμα έχουν συναίσθηση του απόλυτου εξευτελισμού που σηματοδοτεί η «επιτυχία» τους. Εφαρμόζουν το τρίτο μνημόνιο πλήττοντας τα λαϊκά και μεσαία στρώματα, προτείνουν μόνοι τους σκληρότερη εποπτεία στους δανειστές, η οποία θα κρατήσει στο διηνεκές, και περιφρονούν τη δημοκρατία. Ο «κόφτης» για τον οποίο πανηγυρίζει ο ριζοσπάστης Υπουργός Οικονομικών παρακάμπτει τις πλέον στοιχειώδεις λειτουργίες του ελληνικού πολιτεύματος.

Τέλος, το Γιούρογκρουπ, σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει και το ΔΝΤ, δήλωσε ότι, «αν κριθεί απαραίτητο», θα εξεταστούν επιπλέον μέτρα ελάφρυνσης του ελληνικού χρέους. Η ελάφρυνση ίσως δοθεί σε τρία στάδια. Βραχυπρόθεσμα με «αριστοποίηση» της διαχείρισης του χρέους. Μεσοπρόθεσμα, δηλαδή μετά το 2018, με επιμήκυνση, περίοδο χάριτος και αξιοποίηση των κερδών της ΕΚΤ και του ΕΣΜ από τα ελληνικά ομόλογα. Μακροπρόθεσμα με απροσδιόριστα προς το παρόν μέτρα. Σε καμία περίπτωση δεν θα υπάρξει «κούρεμα» του χρέους. Η πρόταση αυτή είναι καταφανώς ασυνάρτητη και η επίπτωσή της στο χρέος αποκλείεται να είναι σημαντική. Η αντίδραση του ΔΝΤ αναμένεται με ενδιαφέρον. 

Η πολιτική στρατηγική της κυβέρνησης Τσίπρα είναι πλέον φανερή. Θα εφαρμόσει πειθήνια τα μνημόνια πιστεύοντας – όπως και οι προηγούμενες – ότι έτσι θα ανοίξει ο δρόμος της σταθεροποίησης και της ανάπτυξης. Υπολογίζει να πάρει περίπου 7 δις με το κλείσιμο της αξιολόγησης, ώστε να κάνει πληρωμές και να καλύψει κενά. Προσβλέπει στην πολυπόθητη αύξηση των επενδύσεων που υποτίθεται ότι θα ακολουθήσει οδηγώντας την οικονομία σε γοργούς ρυθμούς ανάπτυξης. Νομίζει ότι, όταν βελτιωθούν οι οικονομικές συνθήκες, θα ξεχαστεί η «κωλοτούμπα» του 2015 και θα ενισχυθεί η απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Από την πλευρά τους οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι εμφανώς ανακουφισμένες γιατί θέλουν γρήγορη ολοκλήρωση της αξιολόγησης και αταλάντευτη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής.  Η «εσωτερική υποτίμηση» των τελευταίων έξι χρόνων έχει τσακίσει μισθούς και εργασιακές συνθήκες ενισχύοντας την κερδοφορία σε ορισμένους τομείς, ιδίως όπου υπάρχει η δυνατότητα εξαγωγών. Τα συμφέροντά τους συμπίπτουν απολύτως με τις επιδιώξεις της κυβέρνησης. Το μόνο τους πρόβλημα είναι η εμφανής αναποτελεσματικότητα, μέχρις ανικανότητας, του πολιτικού και στελεχικού δυναμικού.

Στην ευρύτερη κοινωνία τα πράγματα είναι φυσικά πολύ διαφορετικά. Η ύφεση θα συνεχιστεί το 2016 και τα νέα μέτρα θα την επιδεινώσουν. Τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τον Μάρτιο είναι αδιάψευστοι μάρτυρες της καθίζησης της ελληνικής οικονομίας: η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε κατά 4% και οι εξαγωγές (με τα πετρελαιοειδή) κατά 11,4%.

Η κυβέρνηση απλώς τρέφει νέες αυταπάτες, πράγμα στο οποίο έχει έφεση. Με τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής δεν υπάρχει προοπτική σταθερής και γρήγορης ανάπτυξης, όσα κέρδη κι αν βγάλουν μερικά τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου. Η Ελλάδα είναι σε μακροπρόθεσμη πορεία χαμηλού εισοδήματος, υψηλής ανεργίας, μετανάστευσης των νέων, ανισότητας, απώλειας κυριαρχίας και περιορισμένης δημοκρατίας. Στις συνθήκες αυτές δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να υπάρξει πολιτική σταθερότητα.

Ο ελληνικός λαός είναι κουρασμένος και εξαιρετικά δύσπιστος μετά από έξι χρόνια μνημονίων και τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ. Τα λαϊκά και μεσαία στρώματα πιέζονται αφόρητα από τις ανάγκες επιβίωσης. Οι συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις δεν πρέπει να δράσουν βεβιασμένα. Για να κινητοποιηθούν οι τεράστιες μάζες των απογοητευμένων απαιτείται πειστική εναλλακτική πρόταση με ξεκάθαρο δημοκρατικό χαρακτήρα και ευρωπαϊκή διάσταση. Αυτή είναι η προτεραιότητα για όσους θέλουν να καθορίσουν τις εξελίξεις μεσοπρόθεσμα.

[--->]

Όλοι μαζί,όλοι ενωμένοι !

ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΜΕ συγκρότησαν προεδρείο στην ΕΙΝΑΠ. Να το χαίρονται! 

 ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Με σύμπραξη των παρατάξεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ, ΑΙΚ («Ανεξάρτητη» Ιατρική Κίνηση), η ΕΙΝΑΠ κατά πλειοψηφία εξέλεξε προεδρείο με πρόεδρο πάλι την Μ. Παγώνη (ΝΔ).

Για άλλη μια φορά, στη συνεδρίαση ξεκαθαρίσαμε πως η επανάληψη αυτού του ίδιου «έργου» της τελευταίας τριετίας συνιστά συνταγή αποτυχίας και δεν αντιστοιχεί στη θέληση της μαχόμενης πλειοψηφίας των νοσοκομειακών γιατρών.

Για το συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ το περιμέναμε, έχουν άλλωστε σχετικό «κομπρεμί» από το 2013 όταν και πάλι είχαν μοιράσει πακέτο τις καρέκλες στα προεδρεία ΕΙΝΑΠ – ΟΕΝΓΕ – ΠΙΣ. 

Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (όπως και τα κόμματα που εκπροσωπούν) έχουν στρατηγική συμπόρευση για τα μνημόνια, την ΕΕ, το ΔΝΤ, την αποπληρωμή του τοκογλυφικού χρέους, την υποταγή στα επιχειρηματικά συμφέροντα.

 Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες (όπως και τα κόμματα που εκπροσωπούν) κάνουν το παν για να μη συγκροτηθεί πραγματικό υγειονομικό κίνημα ανατροπής, εκφυλίζουν και ξεφτιλίζουν τις κινητοποιήσεις, έχουν μετατρέψει το συνδικαλιστικό κίνημα σε τηλεοπτική “εντυπωσιοθηρία” και σε μνημείο κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η σύμπραξη όμως της ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ με αυτούς στο προεδρείο (για πρώτη φορά μετά από 6 χρόνια) αποτελεί ΑΡΝΗΤΙΚΗ εξέλιξη: υπενθυμίζουμε πως την προηγούμενη φορά (2013) η ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ επέμενε μεν πάλι στην θέση για «αναλογικό αντιπροσωπευτικό προεδρείο», όμως λόγω μη συμφωνίας όλων των παρατάξεων η ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ τότε ΔΕΝ είχε ψηφίσει την ΝΔ για πρόεδρο (είχε ψηφίσει λευκό σε όλες τις ψηφοφορίες για όλες τις θέσεις) και ΔΕΝ είχε μπει στο προεδρείο. Και επέλεξε να «μπει» τώρα, που το συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ–ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ είναι ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ (4+2+1 = 7 έδρες στις 15) στο ΔΣ της ΕΙΝΑΠ και που η παράταξη της κ. Παγώνη έχει 4 έδρες αντί για 5 που είχε την προηγούμενη φορά …

Όσον αφορά το προεδρείο λοιπόν, η μειοψηφία έγινε πλειοψηφία και η προεδρία «χαρίστηκε» πάλι στην Μ. Παγώνη (ΝΔ) με την σύμπραξη και της ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ, όποιο «σκεπτικό» και να προβάλλεται για να δικαιολογηθεί αυτή η σύμπραξη.

Εκτός από την πολιτική ουσία της στήριξης στο συνδικαλιστικό μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, η στάση αυτή από ΔΗΠΑΚ-ΠΑΜΕ και ΑΙΚ είναι επίσης προβληματική για τη στήριξη στο πρόσωπο της Ματίνας Παγώνη, η οποία έχει καταγγελθεί για άσκηση δίωξης ενάντια στους ίδιους τους ειδικευόμενους της κλινικής της ως Συντονίστρια Διευθύντρια, επειδή ασκούσαν το νόμιμο δικαίωμά τους στην επίσχεση εργασίας.

Οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και οι κοινοβουλευτικές συμπράξεις, τα υπόγεια παζάρια των ηγεσιών είναι, ούτως ή άλλως, συνηθισμένο φαινόμενο στην ΕΙΝΑΠ τις τελευταίες δεκαετίες.

Αυτή η στάση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ (που καλύπτεται πίσω από τη θέση περί “αναλογικών προεδρείων”) είναι συνέπεια της αντίληψής της γενικότερα για το μαζικό, συνδικαλιστικό κίνημα. Που αρχίζει και τελειώνει με τη δουλειά “ζύμωσης”, τις κινητοποιήσεις ρουτίνας, το δισταγμό μπροστά σε αποφασιστικές απεργιακές συγκρούσεις, την προσχηματική – όπως αποδεικνύεται – καταγγελία των άλλων παρατάξεων και την έμπρακτη ταύτιση του αγωνιστικού σχεδίου του με τις κυβερνητικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που κατά τ’ άλλα τις καταγγέλλει.

Γι’ αυτό ακόμα και στην κορυφαία μάχη του ασφαλιστικού αποκλιμάκωσε τις κινητοποιήσεις του Φλεβάρη, περιέφερε επί 3 μήνες μια 48ωρη απεργία – φάντασμα σε συνεργασία με τις ηγεσίες ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ (χωρίς να την προσδιορίζει χρονικά) δίνοντας χρόνο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να ανασυνταχτεί.

Τα ίδια έκαναν και οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Και όταν επιτέλους προκηρύχτηκε η 48ωρη απεργία τα πάντα είχαν κριθεί. Οι κινητοποιήσεις εκ των πραγμάτων πήραν το χαρακτήρα διαμαρτυρίας για την τιμή των όπλων! Υπενθυμίζεται εδώ πως π.χ. στο πρόσφατο συνέδριο της ΟΕΝΓΕ η πρόταση του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή για έναρξη του απεργιακού αγώνα ΠΡΙΝ την κατάθεση του ασφα-«ληστρικού» νομοσχεδίου, είχε ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΤΕΙ από Μέτωπο, ΔΗΚΝΙ, ΠΑΣΚ και ΔΗΠΑΚ – ΠΑΜΕ. 

Γιατί λοιπόν αφού και στο αγωνιστικό σχέδιο πήγαν “αναλογικά – αντιπροσωπευτικά” μαζί με τους Παναγόπουλους και με την ΔΑΚΕ, να μην πάνε και στα προεδρεία ; Οι συναγωνιστές υγειονομικοί και όλοι οι εργαζόμενοι του ΠΑΜΕ ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους !

Πιστεύουμε επίσης πως η αλλαγή στάσης – «κωλοτούμπα» του εκπροσώπου της ΑΙΚ μέσα στις λίγες μέρες που μεσολάβησαν από την προηγούμενη συνεδρίαση, συνιστά επίσης ΑΡΝΗΤΙΚΗ εξέλιξη. Υπενθυμίζουμε πως στην προηγούμενη συνεδρίαση ο εκπρόσωπος της ΑΙΚ είχε αναγνώσει κείμενο (που προφανώς αποτελούσε απόφαση της παράταξής του) το οποίο τασσόταν υπέρ «αντιμνημονιακού» προεδρείου.

Το Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, οι ανεξάρτητοι μαχόμενοι νέοι γιατροί, οι ανεξάρτητοι ειδικευμένοι, οι δυνάμεις της αντισυστημικής – ριζοσπαστικής –αντικαπιταλιστικής αριστεράς, θα συνεχίσουμε, όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια, να ρίχνουμε το βάρος στις νοσοκομειακές συνελεύσεις, στους συλλόγους ειδικευόμενων, και στον συντονισμό των αγώνων από τα κάτω.

Θα συνεχίσουμε ασυμβίβαστα και μαχητικά να εκπροσωπούμε τόσο το δικαίωμα όλου του πληθυσμού στην δημόσια – δωρεάν – σύγχρονη – ισότιμη – καθολική περίθαλψη όσο και τα δικαιώματα της μεγάλης πλειοψηφίας των υγειονομικών στην εργασιακή και επιστημονική αξιοπρέπεια.

 Θα συνεχίσουμε ασυμβίβαστα και μαχητικά να είμαστε «ανυπάκουοι» τόσο στην καταστροφική πολιτική του μαύρου μετώπου κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ όσο και στο μεγαλοδιευθυντικό – μεγαλοκαθηγητικό κατεστημένο της διαπλοκής.

Θα συνεχίσουμε ασυμβίβαστα και μαχητικά να υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα των γιατρών, ειδικευόμενων αλλά και επικουρικών ειδικευμένων, τους οποίους η συνδικαλιστική γραφειοκρατία θεωρεί παρακατιανούς σκλάβους και θυμάται την … «υγεία του λαού» και την «ενότητα του κλάδου» κάθε φορά που οι νέοι γιατροί ξεσηκώνονται και ασκούν το νόμιμο δικαίωμά τους για επίσχεση εργασίας χωρίς προσωπικό ασφαλείας.

 Θα συνεχίσουμε λοιπόν να είμαστε «ανυπάκουοι» στον συμβιβαστικό καθωσπρεπισμό της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ακριβώς όπως κάνουμε τόσα χρόνια με κάθε λογής Τσούκαλο, Λαοπόδη ή Παγώνη από όποια δεκανίκια κι αν στηρίζονται.

Ας το χαίρονται το προεδρείο τους για μια ακόμα φορά !

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΙΑΤΡΩΝ (ΑΡΣΙ)

[--->]

http://anemosanatropis.blogspot.gr/

Γι’ αυτό μας ψηφίσατε!

Ο καπετάνιος Τίλλαρντ, αφηγείται ο Ταμπούκι, παρακολούθησε από τη γέφυρα του πολεμικού σκάφους «Σαμπρίνα» τη γέννηση ενός μικρού νησιού. Κατέβασε δύο άνδρες στο νησί με την εντολή να βάλουν την αγγλική σημαία και το βάφτισε «Σαμπρίνα». Πριν να σηκώσει άγκυρα την επόμενη μέρα, η νήσος Σαμπρίνα είχε εξαφανιστεί. Σκέφτομαι αυτόν τον καπετάνιο που έσπευσε να βάλει υπερήφανα τη σημαία του σε ένα νησί που βούλιαξε την άλλη μέρα και μου φαίνεται ότι είναι μια πολύ ισχυρή αλληγορία της Πρώτη-Φορά-Αριστεράς.

του Κωνσταντίνου Πουλή

Δεν θα σχολιάσω την ομιλία του πρωθυπουργού για τα αποτελέσματα του Eurogroup, διότι αποφεύγω να γράφω σε οργίλο ύφος. Θα πω μόνο ότι διαθέτει πια όλα τα χαρακτηριστικά της κατεστημένης πολιτικής αγυρτείας, και κυρίως το απαραίτητο θράσος διαστρέβλωσης της πραγματικότητας.

Με ενδιαφέρει, σε όσα έχει επιλέξει να επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για την υπεράσπισή του, ένα επιχείρημα, το οποίο θεωρώ κομβικό ως προς την αποτίμηση αυτών που συμβαίνουν αυτή την περίοδο. Αντιγράφω από την ομιλία του πρωθυπουργού:

Ποια είναι η λαθροχειρία η οποία (sic) διαπράττετε διαρκώς στον πολιτικό σας λόγο, στην ρητορική σας; Με έναν μαγικό τρόπο ξεχνάτε το γεγονός ότι στον τόπο έγιναν εκλογές τον Σεπτέμβρη μετά τη συμφωνία. Και έρχεστε διαρκώς να συγκρίνετε τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ζήτησε εντολή σκληρής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές τον προηγούμενο Γενάρη.
[…]

Εμείς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τιμήσαμε την πρώτη εντολή, που ήταν εντολή σκληρής διαπραγμάτευσης, μέχρις εκεί που δεν έπαιρνε. Και αμέσως μόλις καταλήξαμε σε συμφωνία, είχαμε την εντιμότητα, την ειλικρίνεια, τη δημοκρατική ευθιξία να πούμε στον ελληνικό λαό: «Αυτό καταφέραμε. Ματώσαμε και αυτό καταφέραμε. Έλα να μας κρίνεις».

Αυτή νομίζω ότι είναι η μεγαλύτερη λαθροχειρία όλων των εποχών, και όχι αυτή που διαπράττει ο Μητσοτάκης, υπενθυμίζοντας τις προεκλογικές υποσχέσεις των πρώτων εκλογών.

Θα εξηγήσω αμέσως γιατί. Κατ’ αρχάς αυτό που περιγράφει ο πρωθυπουργός ως έντιμη και ειλικρινή πράξη συνίσταται στο ότι πρώτα ελήφθη η κρίσιμη απόφαση της συνθηκολόγησης, προδίδοντας μαζί εκλογές και δημοψήφισμα, και μετά ζητήθηκε η γνώμη του ελληνικού λαού. Το επίδικο συνεπώς ήταν πια όχι τι πρέπει να γίνει, αλλά αν πιστεύουμε ότι πρέπει να συνεχίσει τη διεκπεραίωση ο Τσίπρας ή να αναλάβει πάλι ο Σαμαράς. Αυτό δεν είναι πολιτικό ερώτημα, είναι σιωπηρή αποδοχή των όρων των δανειστών, και μετά επιλογή διαχειριστή. Όταν οι πολίτες είχαν ερωτηθεί για το περιεχόμενο της πολιτικής, στο δημοψήφισμα, είχαν απαντήσει.

Το δεύτερο ζήτημα είναι πιο ουσιαστικό: ο πρωθυπουργός ισχυρίζεται ότι ο κόσμος τον ψήφισε γνωρίζοντας. Πράγματι, θα μπορούσε ο κόσμος να στραφεί μαζικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή τη ΛΑΕ και δεν το έκανε, συμφωνώντας έτσι εμπράκτως με τη θέση ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Αυτό είναι σωστό, αλλά δεν είναι για να καμαρώνεις, είναι η μεγαλύτερη ζημιά που θα μπορούσε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην Αριστερά.

Αυτό που περιγράφει κατ’ ουσίαν συνίσταται στο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε όχι μόνο να υπογράφει μνημόνιο και μετά μνημόνια, (λέγοντας τα γνωστά καλαμπούρια για «Συμφωνία που θα υλοποιηθεί χωρίς να καταδικάζει την κοινωνία στην ύφεση» και «αξιοποίηση της ευελιξίας που προσφέρει το πρόγραμμα», όπως ο Σαμαράς μιλούσε για το «άλλο μείγμα πολιτικής»), αλλά να πάρει τον λαό με το μέρος των μνημονίων. 

Να εκμηδενίσει κάθε αντίσταση. Αυτό, αντί να είναι το επιχείρημά τους, θα είναι το παντοτινό τους όνειδος.

Μέχρι τώρα, η πολιτική που ακολουθούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις συναντούσε ισχυρές κοινωνικές αντιδράσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπόρεσε να κάνει κάτι που δεν θα κατάφερνε ποτέ η άλλη πλευρά: Ενσάρκωσε την αμφισβήτηση, την οδήγησε σε ένα απολύτως προβλέψιμο και προκαθορισμένο αδιέξοδο, και έκτοτε σέρνει τον χορό του διασυρμού κάθε αντίστασης λέγοντας «Προσπαθήσαμε και αποτύχαμε», άρα όλες οι προσπάθειες είναι καταδικασμένες. 

Η αποτυχία όμως είναι δική τους, δεν είναι αποτυχία κάθε αντίστασης και κάθε αντίλογου. 

Λένε με απαράμιλλο θράσος πως ο κόσμος ήξερε τι ψήφιζε. Έχουν δίκιο. 

Παραλείπουν να αναφέρουν πως το γεγονός ότι κατάφεραν τον ελληνικό λαό να ψηφίσει μνημόνιο είναι το ιστορικών διαστάσεων χτύπημα που κατάφεραν εις βάρος της μάχης κατά των πολιτικών λιτότητας. Φτάσαμε στο «Δεν μπορείτε να αμφισβητήσετε την ειλικρίνεια των προθέσεών μας». Πραγματικά, νομίζετε ότι ενδιαφέρει κανέναν η πρόθεση του υπουργού, όταν θα υπογράψει απελευθέρωση των πλειστηριασμών;

Ρωτούν πολλές φορές οι συριζαίοι: μα το ίδιο είμαστε; Το ίδιο είναι να έχεις τον Τσακαλώτο ή τον Δρίτσα, το ίδιο να έχεις τον Δένδια και τον Σταϊκούρα; 

Δεν είναι. Να αντιστρέψω όμως το ερώτημα: τι σημασία έχει; Θα έλεγα πως ισχύει το ακριβώς αντίθετο: από τη σκοπιά του κατεστημένου, είναι απείρως βολικότερο να έχεις έναν γλυκούλη κύριο να εφαρμόζει μνημόνια, παρά τον Σαμαρά. 

Η εμμονή τους λοιπόν στο πόσο διαφέρουν κάνει τα πράγματα χειρότερα, για τον ίδιο λόγο. 

Για τους υπουργούς έχει διαφορά αν είναι εκείνοι ή άλλοι που διαχειρίζονται την κατάσταση. 

Για μας όχι. Για μας σημασία έχει ο Δρίτσας μόνο στο βαθμό που συζητούμε για το λιμάνι του Πειραιά, ο Τσακαλώτος στο βαθμό που συζητούμε για την προστασία της πρώτης κατοικίας. Όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ συμφωνεί στην προσωρινή (!) προστασία της πρώτης κατοικίας και την πώληση των δανείων σε κοράκια, μετά δεν μένει τίποτα να συζητήσουμε. 

Μόνο πόσο γρήγορη είναι η εξαχρείωση που προκαλεί η εξουσία.

Το ότι κάθονται και παριστάνουν ότι κυβερνούν οφείλεται στο ότι η εξουσία είναι γλυκιά, υπό οποιουσδήποτε όρους. Όποιος έχει τσίπα, δεν γλείφει εκεί που έφτυνε. Δεν ταυτίζεται με όσους έκρινε, δεν επαναλαμβάνει τα επιχειρήματά τους.

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερο δώρο στους δανειστές από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ο λόγος είναι απλός και εκείνοι τον ήξεραν από την αρχή. Ο κόσμος που αντιστεκόταν και διαδήλωνε ήταν πραγματικό εμπόδιο, το ίδιο και η άνοδος των αντιμνημονιακών πολιτικών δυνάμεων. Η επιλογή να πιεστεί να συνθηκολογήσει η ίδια η πλευρά που διαφωνούσε, αντί να συνεργάζονται οι πρόθυμοι, ήταν στρατηγική επιλογή των δανειστών, εξ ου και η απόσυρση της στήριξης προς τον Σαμαρά. 

Με αυτή την έννοια, το ίδιο το γεγονός για το οποίο ο πρωθυπουργός επαίρεται είναι ότι εκμηδένισε κάθε αντίσταση στην ασκούμενη πολιτική, εντός και εκτός βουλής. Τελευταία πράξη αυτής της αποπολιτικοποιημένης διαδικασίας είναι η αυτόματη λήψη πρόσθετων μέτρων που παρακάμπτει το κοινοβούλιο, με προεδρικό διάταγμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στη βουλή επιδόθηκε στην αναίρεση της κριτικής που του ασκεί η Νέα Δημοκρατία, λέγοντας ότι:

«Δεν μπορεί να λέτε τις μονές μέρες ότι οδηγούμε τη χώρα εκτός ευρώ και να κατηγορείτε ακόμα και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τις ζυγές μέρες ότι τα υπογράφουμε όλα και έχουμε γονατίσει στους δανειστές. Δεν μπορεί να λέτε τις μονές μέρες ότι είμαστε ταξικοί αποστάτες και τις ζυγές ιδεοληπτικοί Αριστεριστές».

Όντως, η επικοινωνιακή στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας είναι αφελής και αντιφατική. Η αλήθεια βρίσκεται στις ζυγές μέρες για το πρώτο δίλημμα και στις μονές για το δεύτερο, δηλαδή: τα υπογράφουν όλα και είναι ταξικοί αποστάτες.

Επιμένουν ότι το ζήτημα είναι πώς φτάσαμε ως εδώ. Πόσον καιρό διαρκεί αυτό το επιχείρημα; Ως πότε θα μπορούν να επικαλούνται ότι οι προηγούμενοι ήταν χειρότεροι; Αντί για απάντηση, κλείνω με μία τελευταία ιστορία βύθισης, σαν αυτή με την οποία ξεκίνησα:

Το έτος 1790 στο Καράκας, στη διάρκεια ενός σεισμού, ένα μέρος του γρανιτώδους εδάφους βυθίστηκε και σχηματίστηκε μια λίμνη διαμέτρου εφτακοσίων μέτρων και βάθους 24-30 μέτρων. Ήταν μέρος του δάσους του Αριπάο αυτό που βυθίστηκε και τα δέντρα παρέμειναν πράσινα κάτω από το νερό για αρκετούς μήνες.

Αρκετούς μήνες, αγαπητοί συριζαίοι, θα πει «όχι για πάντα». Όσο και να κρατήσει αυτό το παραμύθι με το «τι κακοί που ήταν οι προηγούμενοι», κάποια στιγμή αυτό το δέντρο θα σαπίσει.

Υ.Γ.: Για το ότι ο κόσμος των διαδηλώσεων είναι μπερδεμένος και αμήχανος ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, που ανέλαβε την εξαπάτηση αυτή με χαμόγελα και κέφια, χωρίς καμία τσίπα, αλλά οπωσδήποτε και ο ίδιος ο κόσμος, που πόνταρε τις ελπίδες του σε όποιον του έλεγε ότι τα πράγματα γίνονται χωρίς ρίσκο. 

Ο pitsirikos με τα κείμενά του επέμενε να σπάει ένα ταμπού που είναι απαράβατο για όποιον θέλει να είναι αρεστός: έβριζε τον κόσμο που ψηφίζει, χάφτει και λέει ασυναρτησίες. Το βρισίδι στους πολιτικούς και τους τραπεζίτες είναι κοινός τόπος, δεν ωφελεί από ένα σημείο και μετά. Είναι χρήσιμο να υπάρχουν άνθρωποι που με ταλέντο και αιχμηρότητα θα υπενθυμίζουν ότι ο πολυαγαπημένος μας λαός δεν είναι αλάνθαστος.

 [-->]