Περί νέου εκλογικού νόμου το ανάγνωσμα

Σήμερα ο κυβερνητικός συνασπισμός έδωσε προς δημόσια διαβούλευση το νέο σχέδιο εκλογικού νόμου. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτού του πλαστού δημόσιου διαλόγου, κι επειδή μου αρέσουν πολύ τα μαθηματικά κάνω για εσάς και τους αναγνώστες σου μια μικρή ανάλυση του τι ακριβώς κρύβεται πίσω από αυτή την πρωτοβουλία (την οποία ασφαλώς θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν ως προοδευτική).

Επειδή η εξουσία ποτέ δεν δίνει κάτι μόνη της στον λαό διαβάστε λοιπόν τι κρύβετε πίσω από τις φανφάρες των απατεώνων που βρίσκονται στην εξουσία. Το τερατούργημα αυτό θα το παρουσιάσουν ως βήμα μπροστά την στιγμή που είναι ό,τι πιο αντιδημοκρατικό θα μπορούσαν να φανταστούν (μια παραλλαγή αυτού ισχύει ως εκλογικό σύστημα στο μεγαλύτερο μέρος του αγγλοσαξονικού κόσμου ενισχύοντας τον τοπικισμό και τον δικομματισμό και εξαφανίζοντας κινήματα που ναι μεν δεν είναι πλειοψηφικά αλλά έχουν απήχηση σε ολόκληρη την κοινωνία-παρακάτω θα εξηγήσουμε γιατί).
Το νέο σύστημα που προτείνεται είναι κατά πολύ λιγότερο αναλογικό από το κατάφωρα άδικο σημερινό σύστημα. Είναι η τέλεια μίξη για την διάλυση των μικρών κομμάτων (που με το παρόν σύστημα φτάνουν κοντά στην αναλογικότητα) και ταυτοχρόνως την τεράστια ενίσχυση του πρώτου κόμματος ακόμη κι εάν αυτό λαμβάνει ποσοστά γύρω στο 20% (υπενθύμιση πως το σύνολο των βουλευτών θα είναι 250 επομένως θα χρειάζονται 126 βουλευτές για να επιτευχθεί η αυτοδυναμία).

Ας πάρουμε πχ ένα υποθετικό σενάριο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ λαμβάνει 22% αλλά η δεύτερη ΝΔ γύρω στο 18% ενώ οι υπόλοιπες ψήφοι διανέμονται σε μικρότερα κόμματα με ποσοστά μεταξύ 5 και 10% και στο λευκό/άκυρο.

Με βάση τον προτεινόμενο νόμο ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε από τις 140 μονοεδρικές τουλάχιστον 90-100 έδρες (εν δυνάμει ακόμη και παραπάνω) εφόσον θα ήταν πρώτος έστω και με μικρή διαφορά και με μικρό ποσοστό στα περισσότερα διαμερίσματα της χώρας -με βάση τα αποτελέσματα των 2 τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε σχεδόν το σύνολο των μονοεδρικών εδρών εκτός από κάποιες στα Βόρεια προάστια των Αθηνών, την Β. Ελλάδα και στην νότιο και ανατολική Πελοπόννησο- .

Από το μπόνους θα λάμβανε επιπλέον 11 έδρες και από το “αναλογικό μέρος” των 110 εδρών θα λάμβανε επιπλέον 24. Εν συνόλω 125-135 έδρες…Με άλλα λόγια, με 22% των ψήφων παίρνεις αυτοδυναμία.

Ταυτοχρόνως τα μικρότερα κόμματα από τις μονοεδρικές δεν θα λάμβαναν καμία (με εξαίρεση ίσως το ΚΚΕ που θα έπαιρνε κάποια μονοεδρική στην Ικαρία ή την Λέσβο). Από τις 110 του “αναλογικού μέρους” κόμματα με 10% θα λάμβαναν κάτω από 10 έδρες, ενώ τώρα λαμβάνουν περίπου 30, και κόμματα με 5% θα λάμβαναν 5 έδρες, ενώ τώρα λαμβάνουν 15.

Όπου οι μονοεδρικές έχουν εφαρμοστεί έχει ενισχυθεί το φαινόμενο του τοπικισμού (πχ στην Σκωτία όπου το Εθνικό Σκωτσέζικο Κόμμα έλαβε το σύνολο σχεδόν των εδρών στις εκλογές του Ηνωμένου Βασιλείου εφόσον ήταν πρώτο μόνον στην περιοχή αυτή, ή στον Καναδά όπου το Μπλοκ Κεμπεκουά κέρδιζε για χρόνια το σύνολο σχεδόν των εδρών του Κεμπέκ, και το ακροδεξιό Ρεφορμιστικό Κόμμα κέρδιζε το σύνολο των εδρών στην Αλμπέρτα).

Πολλές περιφέρειες θα εκπροσωπούνται πλέον από 1 μόνον κόμμα -όποιο τυγχάνει νά’ναι πρώτο- και τα μικρά κόμματα θα εξαφανιστούν εφόσον η ψήφος προς οποιονδήποτε άλλον εκτός του πρώτου στην ουσία δεν θα μετράει. Αυτό το σύστημα είναι το ιδανικό για τον δικομματισμό εφόσον έτσι ο κόσμος θα καλείται να επιλέξει μεταξύ αυτών που έχουν πιθανότητα να βγουν πρώτοι.

Το σχέδιο είναι προφανές. Γνωρίζοντας πως τα ποσοστά τους θα συνεχίσουν να καταρρέουν αλλά χωρίς νά’χουν κάποιον αντίπαλο στην αντιπολίτευση που να προτείνει κάτι διαφορετικό, ξέρουν πως θα συνεχίσουν να είναι πρώτοι, ακόμη και με 20%. Ο εκλογικός νόμος που μηχανορραφούν είναι ο ιδανικός για να τους εξασφαλίζει την αυτοδυναμία ακόμη και με πρωτοφανώς μικρά ποσοστά για το πρώτο κόμμα.
 Η σχεδίασή του, όπως και η κατανομή των εδρών μεταξύ των του “αναλογικού” μέρους, του μπόνους στο πρώτο κόμμα και των μονοεδρικών έχει γίνει με βάση το σκεπτικό πως ακόμη και στο χειρότερο δυνατό σενάριο για τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές (20-25%) θα καταφέρει να έχει αυτοδυναμία.

Δεν θα σχολιάσω την συνέχιση της ανακολουθίας μεταξύ πράξεων και λόγων του συστημικού ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς θα προβλέψω πως η απαξίωση του συστήματος από την τεράστια πλειοψηφία του λαού θα γίνει ακόμη πιο έντονη όταν συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει στην πράξη ο προτεινόμενος εκλογικός νόμος. Είναι προφανές πως η αντιπροσωπευτική δημοκρατία των αγορών έχει πεθάνει και προσπαθούν να την κρατήσουν στην ζωή με τεχνητά μέσα.
Νά’στε καλά
Νικόλαος Γρυσπολάκης από το Μόντρεαλ
Τα στοιχεία για τον νέο εκλογικό νόμο τα πήρα από εδώ:
tvxs.gr 

[--->]

Ποζάτος πολιτικάντης



Να’ σαι το χειρότερο πλάσμα, το πιο χαμένο απόρριμμα της τύχης,
ζεις πια μ’ ελπίδες, δε φοβάσαι. Το καλύτερο να το λυπάσαι όταν αλλάζει.
Κόσμε, κόσμε, ω , κόσμε! Αν δεν μας κάνανε να σε μισούμε αυτά σου
τα ξαφνικά αλλαξογυρίσματα, η ζωή ποτέ δε θα παραδινότανε στα χρόνια.
Δεν έχω δρόμο, τι μου χρειάζονται τα μάτια !
Σαν έβλεπα, όλο σκόνταβα. Είναι αποδειγμένο : σαν τα’ χουμε όλα, είμαστε ξένοιαστοι και μόνο στις σακατιές μας δοκιμάζονται οι βολές μας.
…Και σε χειρότερα μπορεί να πέσω ακόμη
και το χειρότερο δεν είναι αυτό, όσο λέμε «αυτό’ ναι το χειρότερο».
Είδα στη μπόρα εχτές τη νύχτα έναν κακόμοιρο
Τέτοιον , που μου ‘φερε τη σκέψη πως ο άνθρωπος είναι σκουλήκι.
Είναι η αρρώστια  του καιρού μας, να οδηγούνε τρελοί στραβούς.
Κάμε όπως σου είπα ή, καλύτερα κάμε όπως σ’ αρέσει.
Δίχως μάτια και λεφτά στην τσέπη.


Μπορεί να ιδεί κανείς πώς πάει ο κόσμος χωρίς μάτια.
Κοίταξε με τ’ αφτιά σου,δες εκείνον τον δικαστή πώς κατσαδιάζει εκείνον τον μισο-
κούτελο τον κλέφτη . Άκου τώρα στ’ αφτί άλλαξέ τους  τις θέσεις και,κάτω χέρι –πάνω χέρι, ποιος είναι ο δικαστής ,ποιος είναι ο κλέφτης;-
Έχεις δει μαντρόσκυλο να γαβγίζει ζητιάνο ;Και να τρέχει ο φουκαράς κι ο σκύλος να τον κυνηγάει ;
Ε, τότε είδες την επίσημη εικόνα της εξουσίας. Κι ένας σκύλος ακούγεται ,άμα είναι της υπηρεσίας.—
Ε, συ , βρωμιάρη χωροφύλακα κράτα το χέρι σου το ματωμένο!
Τι τη βαράς αυτή την πόρνη με το βούρδουλα;
Δείρε τη ράχη σου, γιατί σε καίει η λαχτάρα, γι αυτό που τη βαράς, να το ‘κανες μαζί της.—
Τον κατεργάρη τον κρεμάει ο τοκογλύφος.
Ανάμεσα απ’ τα τρύπια ρούχα ξεπροβάλλουν κι οι πιο ψιλές κακίες φορέματα και γούνες τα κρύβουν όλα.
Ντύσε το έγκλημα με θώρακα χρυσάφι, κι  έσβησε η σκληρή του νόμου λόγχη, χωρίς να το πειράξει.
Ντύσ’  το με κουρέλια, κι ένας τζουτζές μ’ ένα άχυρο το τρύπησε.
Κανείς δε φταίει , κανείς σου λέω, κανείς τους δίνω δίκιο. Φίλε, μάθε το από μένα,
Που’ χω τη δύναμη τα χείλη να σφραγίσω του κατηγόρου.
Πάρε μάτια γυάλινα και, σαν ποζάτος πολιτικάντης, να καμώνεσαι πως βλέπεις πράματα που δεν τα βλέπεις.



[Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Βασιλιάς Ληρ, πράξη iv,σκηνή I,vi,μετάφραση Βασίλης Ρώτας]

(Οι γενναίοι ... ) : Μάρδας: Δειλές οι προηγούμενες κυβερνήσεις που δεν εφάρμοσαν όλα τα μνημόνια

Αιτία της σημερινής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα είναι η δειλία των προηγούμενων κυβερνήσεων να εφαρμόσουν όλα τα μέτρα, σύμφωνα με τον υφυπουργό Εξωτερικών Δημήτρη Μάρδα.

Όπως τόνισε συγκεκριμένα ο κ.Μάρδας μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ «το τραγικό λάθος στην ιστορία είναι ότι στο πλαίσιο της δειλίας που έδειξαν οι προηγούμενοι, τρέναρε η εφαρμογή των μέτρων, με αποτέλεσμα να χαθεί η δυναμική»

Προχώρησε σε σύγκριση της Ελλάδας με την Τουρκία, τονίζοντας ότι η δεύτερη εφάρμοσε ελαφρύτερα μέτρα, αλλά σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα, στις αρχές του 2000. «Μέχρι να έρθει αυτή κυβέρνηση που προχωράει με ασύγκριτα ταχύτερο βηματισμό, χρειάστηκαν 5 χρόνια για να εφαρμοστούν κάποια από τα μέτρα που ήταν αναγκαία» πρόσθεσε. «Το να εφαρμόζονται τέτοια μέτρα και να μην σηκωθεί η ελληνική οικονομία είναι κάτι πρωτόγνωρο» εκτίμησε επίσης ο κ.Μάρδας.

Πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αναλάβει να υλοποιήσει μέτρα με τα οποία δεν συμφωνεί, κάτι που παραδέχθηκε και προεκλογικά, αλλά αυτό είναι αναγκαίο για να μπορέσει να εφαρμόσει το δικό της πρόγραμμα.

Όσον αφορά τα ζητήματα του χρέους και των κόκκινων δανείων έχουν πάρει διεθνή διάσταση, τονίζοντας ότι η διευθέτηση του ελληνικού χρέους συζητείται σε επίπεδο ΟΗΕ. «Έχουμε κάποια εργαλεία στο θέμα του χρέους που είναι υπέρ μας» συμπλήρωσε. 

Οκτώ σημεία κατεύθυνσης για τη Λαϊκή Ενότητα


της Νάντιας Βαλαβάνη

 

Αναγκαία μια εφικτή πολιτική πρόταση,που θα ξεκινά από τις εκρηκτικές ανάγκες των ανθρώπων και θα καθοδηγείται από ένα απελευθερωτικό όραμα για την κοινωνία

  

Ζούμε σ’  ένα σκηνικό διεθνούς κι εσωτερικής ρευστότητας, που ταυτόχρονα θωρακίζει κι αποσταθεροποιεί τις δυνάμεις που βρίσκονται στην εξουσία στην Ευρώπη, στα εθνικά της κράτη και στη χώρα μας.

 

Με την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη Γαλλία και τις στρατοκρατούμενες Βρυξέλλες στον ανώτατο βαθμό επιφυλακής  επ’  αόριστο. Με 60 χώρες να έχουν κηρύξει πόλεμο στο μεσαιωνικό αναχρονισμό του ISIS, και μερικές δεκάδες να τον στηρίζουν – κάποιες μεταξύ τους αλληλοκαλυπτόμενες. Ένα πόλεμο ασύμμετρο, μπλεγμένο στο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων που οδήγησαν στη διάλυση μεγάλων οργανωμένων κρατών στην ευρύτερη περιοχή και στην έκρηξη των προσφυγικών ροών, αλλά και στο γόρδιο δεσμό των αντιτιθέμενων γεωπολιτικών συμφερόντων: Όπως αυτά αντανακλούν στον τρόπο της γιγάντωσης του Χαλιφάτου αλά Αλ-Κάιντα νο 2.

 

Με το Γ’ Μνημόνιο στην Ελλάδα να βαθαίνει την πολιτική εσωτερικής υποτίμησης: Xαρατσώνοντας με την ανώτατη κλίμακα ΦΠΑ μέχρι και τη μη καθετοποιημένη παραγωγή βιβλίων των μικρών εκδοτικών επιταχύνοντας τον αφανισμό τους υπέρ των συγκροτημάτων που στο περιθώριο της κύριας εκδοτικής τους παραγωγής έχουν και best seller.

Tινάζοντας στον αέρα τη ρύθμιση χρεών 1 εκ. ανθρώπων, ενώ με τη μνημονιακή διάλυση του ΣΔΟΕ οδηγεί σε μαζικό πλυντήριο «λίστες», εξοπλιστικά, μίζες και «μαύρο» πολιτικό χρήμα. Ανοίγοντας δρόμο για πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας. «Θάβοντας» κτηνοτρόφους κι αγρότες - και μαζί τους επίσης τις δυνατότητες παραγωγικής ανασυγκρότησης με έμφαση στην πρωτογενή παραγωγή.

 

Οργανώνοντας την κατάρρευση συντάξεων που έχουν επωμιστεί ρόλο ευρύτερης κοινωνικής πολιτικής και την παραπέρα περικοπή του μισθολόγιου δημοσίων υπαλλήλων και ΔΕΚΟ. Σ’  αυτή την Ελλάδα, με επαπειλούμενο το σφράγισμα των οδών προς τη Βόρεια Ευρώπη, μπορεί ανά πάσα στιγμή να εγκλωβιστούν εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες δρομολογώντας έκτακτες πολιτικές εξελίξεις.

 

Σ’  αυτό το πλαίσιο παρακολουθούμε μια επιταχυνόμενη φθορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δεν αντανακλά ωστόσο ακόμη σε μαζικές μετατοπίσεις μέσα στην κοινωνία.

Επειδή οι παλιές πολιτικές δυνάμεις συν το Ποτάμι αυτής της καταθλιπτικά μνημονιακής Βουλής, στην οποία η Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν αξιώνεται να οργανώσει ούτε την εκλογή του αρχηγού της, είναι εξαιρετικά φθαρμένες. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι θα είναι από την αρχή υπονομευμένη και η προετοιμαζόμενη διεύρυνση των κομμάτων σε συγκυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ χάρη στο μνημονιακό βάθος αυτής της Βουλής: Μια νέα κατάσταση που θα περιπλέξει εξαιρετικά την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας – ή, μάλλον, τον τρόπο εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, που είναι ό,τι απέμεινε στην ελληνική κυβέρνηση από την άποψη της διακυβέρνησης χάρη στη μνημονιακή εξαλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Και βέβαια επειδή δεν προβάλλει αυτή τη στιγμή η Λαϊκή Ενότητα – ή οποιοσδήποτε άλλος – ως διέξοδος: Από την άποψη μιας εφικτής πολιτικής πρότασης, που θα ξεκινά από τις εκρηκτικές ανάγκες μιας ζωής που ασφυκτιά μέσα στη σημερινή επιδεινούμενη μιζέρια - και θα καθοδηγείται από ένα απελευθερωτικό όραμα για την κοινωνία, τον εργαζόμενο και προπαντός το νέο άνθρωπο. Από την άποψη μιας πειστικής επίδειξης ικανότητας διακυβέρνησης, που δε θα χαρακτηρίζεται από τον ερασιτεχνισμό της πρώτης κυβερνητικής περιόδου του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς θα υπάρχει πραγματικό κυβερνητικό πρόγραμμα κι όχι αυτοσχεδιασμοί. Και φυσικά από την άποψη ενός ελκτικού πολιτικού προφίλ.

 

Σήμερα στην Πανελλαδική Σύσκεψη μας ενδιαφέρει να διερευνήσουμε κυρίως αυτό το δεύτερο «επειδή». Μερικές παρατηρήσεις και - περισσότερο - ερωτήσεις για σκέψη:

 Πρώτον, πρόγραμμα σημαίνει πριν απ’  όλα θέσεις εφαρμόσιμες.  Πώς π.χ. από τη θέση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους φτάσαμε στη χθεσινή εισήγηση να ενσωματώνεται η θέση ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ολική διαγραφή του χρέους, κάτι που δεν έχει υπάρξει ποτέ στην ιστορία του κόσμου; Καθώς ακόμα και το χρέος που βρήκε και αρνήθηκε να πληρώσει η Οκτωβριανή Επανάσταση – τονίζω, Επανάσταση – πληρώθηκε τελικά εξ ολοκλήρου από τη Ρωσική Ομοσπονδία;   

     

Δεύτερο, ένα εναλλακτικό πρόγραμμα αποδέσμευσης από την Ευρωζώνη είναι θέμα ενός «πονήματος», όπως λέχθηκε από ομιλητή, που θα μας μοιραστεί ή μιας διεθνούς διάσκεψης επιστημόνων, για να υιοθετήσουμε ό,τι αποφασίσει; Μήπως είναι κυρίως θέμα μια σοβαρής προγραμματικής συζήτησης μεταξύ μας;

Όταν μάλιστα ποτέ πριν δεν έχει υπάρξει αποδέσμευση από το κοινό νόμισμα μιας ολοκλήρωσης, που έχει εισχωρήσει και στο παραμικρό γρανάζι λειτουργίας της ελληνικής κοινωνίας; Και όταν μάλιστα απευθυνόμαστε σε ένα κόσμο που χρειάζεται να πείσουμε και πάλι από την αρχή ότι οι ακολουθούμενες πολιτικές και η κοινωνία μπορούν ν’  αλλάξουν; Με ορατό κίνδυνο,  σε κάποια αυριανή καμπή το GREXIT να σκάσει στα χέρια μιας κυβέρνησης με συμμετοχή ΣΥΡΙΖΑ με τον πιο χαώδη,  άναρχο και καταστροφικό τρόπο;

 

Τρίτο, θεωρούμε τελικά ότι χάσαμε τις εκλογές επειδή δεν προβάλλαμε καθαρά την προοπτική εξόδου από Ευρωζώνη και ΕΕ; Γι’  αυτό συμπληρώθηκε στη χθεσινή εισήγηση η θέση της προεκλογικής διακήρυξης για δημοψήφισμα για τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ σε περίπτωση που ορθωθούν ανυπέρβλητα εμπόδια από μέρους της, με τη διευκρίνιση ότι σε αυτό το δημοψήφισμα η Λαϊκή Ενότητα θα ψηφίσει «όχι»; Δε μπορώ να δω πιο καθαρό τρόπο υιοθέτησης - από το παράθυρο - της θέσης ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για έξοδο και από την  ΕΕ.

 

Τέταρτο, σε ποιους τελικά απευθυνόμαστε πολιτικά; Στον κόσμο του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Ή στη μεγάλη δεξαμενή των εργαζόμενων και άνεργων ανθρώπων που απομακρύνονται από τις μνημονιακές πολιτικές των κομμάτων που υποστήριζαν, πριν απ’  όλα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Να θυμίσω ότι τελικά και ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πάνω από τρία χρόνια της όποιας αριστερής διαπαιδαγώγησης, καθώς στη μεγάλη του πλειοψηφία κερδήθηκε μέσα στην τελευταία τριετία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

 

Πέμπτο, διακρίνω μια υποβάθμιση της μεγάλης μάχης και του αποτελέσματος του ΟΧΙ με κλειστές τράπεζες, μιας παγκόσμιας μοναδικότητας, που αποτελεί ίσως τη σημαντικότερη αγωνιστική παρακαταθήκη της μεταπολίτευσης και ταυτόχρονα το κοντινότερο στην αγωνιστική και αυτόβουλη ενεργοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε περιβάλλον σφοδρής κι απροκάλυπτης επίθεσης από μεριάς του συνόλου των media.

 

Μια τέτοια υποβάθμιση προκαλεί προφανώς το γεγονός ότι, μετά από τη μετατροπή του «όχι» σε «ναι» στην πρακτική πολιτική, οι νέοι άνθρωποι στην πλειοψηφία τους δε συμμετείχαν στην τελευταία εκλογική μάχη, ενώ οι μεγαλύτεροι ξαναψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

 

Θεωρούμε ότι αυτό είναι άσχετο με τη μειωμένη ελκτική δύναμη της δικής μας παρουσίας; Μήπως θεωρούμε ότι η δυναμική του ΟΧΙ εξαντλήθηκε και δε μπορεί να αντληθεί ξανά δύναμη απ’  αυτήν για τη στήριξη μιας – μελλοντικά - ριζικά διαφορετικής προοπτικής; Αν ωστόσο κάνω λάθος και δεν υποτιμούμε το ΟΧΙ, τότε δε θα έπρεπε να είναι αυτό που θα μας καθοδηγήσει σε ποιον κόσμο απευθυνόμαστε με στόχο να ενεργοποιηθεί, άρα και με τι θέσεις και τρόπους;

 

Έκτο, να θυμίσω το γεγονός ότι το ΟΧΙ διεμβόλισε όλα τα κόμματα. Αυτό σημαίνει ότι η Λαϊκή Ενότητα ως μέτωπο θα πρέπει να είναι τόσο ανοιχτή ώστε να συμπεριλαμβάνει, ως μέλη είτε ως συνεργαζόμενους, όχι μόνο δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και ριζοσπαστικές δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις που αντιτίθενται πριν απ’  όλα στην εξαέρωση της όποιας κυριαρχίας είχε απομείνει στη χώρα.

 

Γενικότερα η Λαϊκή Ενότητα θα πρέπει να παλέψει να συμπεριλάβει ή να συνεργαστεί με όποια σοβαρή πρωτοβουλία κινείται σήμερα σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση, συμπεριλαμβανομένης και της δράσης Δημάρχων που αποδεσμεύτηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ.

 

Έβδομο, η επιδίωξη μας, η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας να βρεθεί στο προσκήνιο, δε σημαίνει ότι συγκροτούμε ένα κινηματικό φορέα προσανατολισμένο στην ανάπτυξη κοινωνικών αγώνων. Η Λαϊκή Ενότητα πρέπει να είναι πολιτικό μέτωπο, που ενισχύει όλους τους αγώνες και την πρωτοβουλιακή οργάνωση τμημάτων της κοινωνίας ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, ξεκινώντας από το εργατικό και λαϊκό κίνημα, τα δικαιώματα των εργαζομένων αλλά και των ανέργων για αξιοπρεπή δουλειά: με τρόπο που να ενώνεται κι όχι ν’  αποχωρίζεται απ’  ό,τι ήδη υπάρχει ως συλλογική μορφή εκπροσώπησης.

 

Όγδοο, τίποτα δε μπορεί να γίνει χωρίς κοινωνικές συμμαχίες με τα μεσαία στρώματα αποσπώντας τα από τις εξαρτήσεις τους από την οικονομική ολιγαρχία. Αυτό είναι πολύ πιο εύκολο σήμερα, που οι μνημονιακές πολιτικές μεταμφιεσμένες σε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, κατατείνουν απροκάλυπτα στο μαζικό «θάνατο του εμποράκου», στην καταστροφή νέου κύκλου εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων: αυτών που κυρίως «κρατούν» και τους υπολειπόμενους εργαζόμενους.

 

Σήμερα, που οι ίδιες πολιτικές υπονομεύουν με σφοδρότητα τους τομείς ακριβώς που υπάρχει συγκριτικό πλεονέκτημα από την άποψη μιας πολιτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης προς όφελος του λαού και του τόπου: την αγροτική και γενικότερα πρωτογενή παραγωγή, τον τουρισμό, την ενέργεια, αλλά και τους τελευταίους επιζώντες ζωτικούς κλάδους της βιομηχανίας, όπως είναι το φάρμακο.

                                               ---------------------------

Η χειρότερη προοπτική μέσα απ’  τη σημερινή κατάσταση είναι τυφλά ξεσπάσματα απόγνωσης χωρίς συγκεκριμένες διεκδικήσεις, που το σύστημα μέσα απ’  όλη τη γκάμα των μέσων που διαθέτει, καταστολής όσο και συναίνεσης, τελικά θ’  αφομοιώνει χωρίς ορατά ίχνη πίσω τους.

 

Η καλύτερη προοπτική – και πιστεύω ότι αποτελεί μια απολύτως ρεαλιστική προοπτική – είναι, μακριά από θέσεις-πολιτικοϊδεολογικά δοκίμια, αλλά ξεκινώντας από τις συγκεκριμένες ανάγκες των ανθρώπων, μια αντιπολίτευση που θα προκαλέσει την επιστροφή της Λαϊκής Ενότητας στο κοινοβούλιο: Για την ενίσχυση των κοινωνικών αγώνων ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές, ικανή να προκαλεί τα black out στην υιοθέτηση κι εφαρμογή τους που πετύχαινε ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ αλλά, σε αντίθεση μαζί του, με την ενεργή συμμετοχή των ανθρώπων που αφορούν - ξεκινώντας απ’  το ασφαλιστικό και την προστασία της λαϊκής στέγης.

 

Στην προοπτική μιας κυβέρνησης – ας πούμε, λαϊκού μετώπου -  ικανής να κάνει αυτό που δεν κατάφερε να κάνει η πρώτη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ: Απεμπλοκή από τις μνημονιακές πολιτικές, με όλες τις εναλλακτικές λύσεις σοβαρά μελετημένες και ανοιχτές.

 

Είμαστε έτοιμοι να τραβήξουμε σε μια τέτοια κατεύθυνση;

Με... ελληνική υπογραφή η πτώση της τιμής του λαδιού

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ


Με την υπογραφή του Έλληνα υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Βαγγέλη Αποστόλου, όταν ο ομόλογός του Ιταλός, που θα περίμενε κανείς ότι θα συμφωνούσε, είπε "όχι" σε μια τέτοια εξέλιξη σε βάρος των ελαιοπαραγωγών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχουν αρχίσει ή ίσως και να ολοκληρώθηκαν οι εισαγωγές αδασμολόγητου τυνησιακού ελαιολάδου στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γεγονός πάνω στο οποίο στηρίζονται οι Ισπανοί και ρίχνουν τις τιμές του ελληνικού ελαιολάδου.

Ως σκάνδαλο χαρακτηρίζουν στην Κρήτη την τακτική της Ελλάδας απέναντι στη σοβαρή αυτή υπόθεση, αφού όταν οι τιμές των παραγωγών πέφτουν χαμηλά, κανείς δε δείχνει την ανάλογη ευαισθησία στις Βρυξέλλες και την Αθήνα, για να στηρίξουν τα συμφέροντα των ελαιοπαραγωγών της χώρας μας!