του Βένιου Αγγελόπουλου
Πολλά μέλη του Σύριζα, αν όχι όλα, ζουν στιγμές σπαραγμού, ιδίως αν αναλογιστούμε πώς αισθάνονταν έξι μήνες πριν, ή ακόμα και το βράδυ της 5ης Ιουλίου.
Παλέψαμε να κυβερνήσει ο Σύριζα για να αντιταχθεί στα μνημόνια και τη λιτότητα, παλέψαμε για ένα δημοψήφισμα που ανέδειξε ένα 61,3% εναντίον του σχεδίου Γιουνκέρ.
Όμως, μετά από ένα βασανιστικό εξάμηνο, η κυβέρνηση αποδέχτηκε τελικά ένα μνημόνιο χειρότερο από αυτό που καταψηφίστηκε, και δεσμεύεται να το υλοποιήσει με την υπόσχεση ότι θα εφαρμόσει μέτρα που θα απαλύνουν το βάρος των φτωχότερων.
Ότι σε τρία χρόνια θα βγούμε στις αγορές (αν μέχρι τότε το μνημόνιο περπατήσει) και ότι περίπου το 2070 (αν όλα παν καλά) το χρέος θα έχει αποπληρωθεί. Και ότι κάθε νομοσχέδιο θα υποβάλλεται προς έγκριση στους επικυρίαρχους «θεσμούς».
Όλο αυτό το διάστημα, το κόμμα, όσο λειτουργούσε, δεν παρήγαγε πολιτική. Ακολουθούσε και επικύρωνε τις πρωθυπουργικές αποφάσεις.
Και ενώ είναι προφανές ότι μια κυβέρνηση οφείλει να έχει την ευχέρεια των τακτικών ελιγμών και των γοργών αποφάσεων, αυτό το κάνει μέσα στα πλαίσια μιας δεδομένης στρατηγικής, μιας δεδομένης πολιτικής εντολής.
Όταν κάποιος κάνει 1800 στροφή, αυτό πληρώνεται πολιτικά: Είδαμε που κατέληξαν τα «λεφτά υπάρχουν!» του Γιωργάκη και τα αντιμνημονιακά Ζάππεια του Σαμαρά, για να μη μιλήσουμε για μικρότερα κόμματα που εξαερώθηκαν.
Και σίγουρα δεν υπήρχε κομματική εντολή για αυτή τη στροφή, όσο και να αποτελούσε αποτέλεσμα εκβιασμού. Επίσης, η αδυναμία να εκτελέσεις το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχτηκες δεν αποτελεί προσόν για να ανανεωθεί ασυζητητί η εμπιστοσύνη.
Παραιτήθηκε λοιπόν ο πρωθυπουργός και βαδίζουμε τάχιστα προς εκλογές.
Χωρίς απόφαση κανενός κομματικού οργάνου, μετά από μια «σύσκεψη στελεχών», της οποίας η σύνθεση ούτε καν ανακοινώθηκε επίσημα (όπως λέγαμε στα παραμύθια, ο βασιλιάς και η δωδεκάδα του), απόφαση που επικυρώθηκε την επομένη από μια Πολιτική Γραμματεία, αφού αποχώρησαν οι διαφωνούντες.
Ανεξαρτητοποιήθηκαν οι διαφωνούντες βουλευτές και σχημάτισαν εσπευσμένα άλλο κόμμα. Και τα μέλη του Σύριζα καλούνται να στρατευθούν στην εκλογική μάχη.
Μια εκλογική μάχη με ποια πολιτική πρόταση, εκτός από την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του αρχηγού, ως ο καλύτερος δυνατός πρωθυπουργός; Την εξυπηρέτηση ενός μνημονίου με ανθρώπινο πρόσωπο;
Τη στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης υποχρεωμένης να εφαρμόσει μια πολιτική υπαγορευμένη από τη διεθνή τραπεζοκρατία;
Ήρθε ή ώρα, έστω και στο και πέντε, τα μέλη του Σύριζα να πάρουν το λόγο.
Να τοποθετηθούν υπεύθυνα ο καθένας και η καθεμιά στις κομματικές τους οργανώσεις.
Δείχνοντας ότι ο Σύριζα των μελών δεν είναι ένας στρατός παθητικών αφισοκολλητών, ο οποίος εκτελεί αποφάσεις που βγαίνουν με αδιαφανείς διαδικασίες, αλλά μια συλλογικότητα που σέβεται τις διαδικασίες που έχει συνομολογήσει και βάσει αυτών στρατεύεται πολιτικά.
Είναι πολύ πιθανόν, το Έκτακτο Συνέδριο το οποίο αποφάσισε η Κεντρική Επιτροπή μετά από εισήγηση του Προέδρου, είτε να μη γίνει είτε να γίνει για να επικυρώσει μια προαποφασισμένη πολιτική, αντίθετη με την προηγούμενη.
Διότι, απλώς, ο Πρόεδρος άλλαξε τις χρονικές προτεραιότητες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μέλη και οι Οργανώσεις Μελών δεν πρέπει να τοποθετηθούν – το αντίθετο μάλιστα.
Πραγματικά, αυτό το οποίο παίζεται δεν είναι αν θα πάει κανείς με τον άλφα ή τον βήτα αρχηγό, αν θα μπει σε κάποιο κόμμα ή κομματίδιο.
Παίζεται το αν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το ΟΧΙ στη λιτότητα και στα μνημόνια, θα έχει μια ευρεία πολιτική έκφραση.
Όχι για την εξυπηρέτηση κάποιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας (ποιας, άλλωστε;), αλλά επειδή, όπως έλεγε και παλιότερα ο Αλέξης Τσίπρας, το μνημόνιο και δεν βγαίνει (η πτώχευση της χώρας δεν αποφεύγεται), και το χρέος διαιωνίζει, και την εθνική περιουσία εκποιεί, και την ανεργία δεν καταπολεμά (ίσως όταν τα μεροκάματα φτάσουν σε επίπεδα Ινδίας κάτι να γίνει), και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγεί στην πτώχευση, και την ιδιοκατοίκηση μέσω ΕΝΦΙΑ χτυπάει (πρέπει επιτέλους η χώρα μας να συμμορφωθεί με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, όπου η ιδιοκατοίκηση είναι περίπου στα μισά ποσοστά).
Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει εγκαταλείψει την πρόθεσή της να γονατίσει αυτούς που σήκωσαν κεφάλι στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, οι δυνάστες δεν έγιναν φίλοι μας επειδή υποκλιθήκαμε.
Η πολιτική τους δε χτυπάει απλώς τους «αιθεροβάμονες» αριστερούς, χτυπάει ένα λαό ολόκληρο.
Ο αντιμνημονιακός αγώνας θα συνεχιστεί, είτε το θέλουμε είτε όχι, με μορφές ίσως που δεν φανταζόμαστε.
Σίγουρα η πολιτική έκφρασή του δεν μπορεί να αφεθεί ούτε στους Χρυσαυγίτες, ούτε σ’ αυτούς που αγνοούν την πολιτική συγκυρία και παραπέμπουν σε μια μελλοντική «λαϊκή εξουσία».
Και σίγουρα επίσης, η εσπευσμένη κάθοδος σε εκλογές είναι ένα ακόμη εκβιαστικό δίλημμα, γιατί θα δρομολογηθούν κατεπείγουσες διαδικασίες, ενδεχομένως (σίγουρα, αλλά άσε καλύτερα) διαγκωνισμοί και παραγκωνισμοί.
Καλό είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και μετά τις εκλογές, και προμηνύεται σκληρότερη.
Με πρώτο ορόσημο λοιπόν τις εκλογές, αλλά με τα μάτια στραμμένα κυρίως στη συνέχεια και στην αντίδραση των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται, ο αντιμνημονιακός αγώνας θα συνεχιστεί.
Και το κεκτημένο του Σύριζα προς αυτή την κατεύθυνση, και σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και σε επίπεδο αναλύσεων, θέσεων, προτάσεων (ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι υιοθετηθεί από την ηγεσία του) είναι σημαντικό.
Είναι μια σημαντική μαγιά για τη συνέχεια.
Μακάρι το μεγαλύτερο μέρος των μελών του Σύριζα να ενεργοποιηθεί ξανά στον αντιμνημονιακό αγώνα το ταχύτερο δυνατόν.
[--->]
Πολλά μέλη του Σύριζα, αν όχι όλα, ζουν στιγμές σπαραγμού, ιδίως αν αναλογιστούμε πώς αισθάνονταν έξι μήνες πριν, ή ακόμα και το βράδυ της 5ης Ιουλίου.
Παλέψαμε να κυβερνήσει ο Σύριζα για να αντιταχθεί στα μνημόνια και τη λιτότητα, παλέψαμε για ένα δημοψήφισμα που ανέδειξε ένα 61,3% εναντίον του σχεδίου Γιουνκέρ.
Όμως, μετά από ένα βασανιστικό εξάμηνο, η κυβέρνηση αποδέχτηκε τελικά ένα μνημόνιο χειρότερο από αυτό που καταψηφίστηκε, και δεσμεύεται να το υλοποιήσει με την υπόσχεση ότι θα εφαρμόσει μέτρα που θα απαλύνουν το βάρος των φτωχότερων.
Ότι σε τρία χρόνια θα βγούμε στις αγορές (αν μέχρι τότε το μνημόνιο περπατήσει) και ότι περίπου το 2070 (αν όλα παν καλά) το χρέος θα έχει αποπληρωθεί. Και ότι κάθε νομοσχέδιο θα υποβάλλεται προς έγκριση στους επικυρίαρχους «θεσμούς».
Όλο αυτό το διάστημα, το κόμμα, όσο λειτουργούσε, δεν παρήγαγε πολιτική. Ακολουθούσε και επικύρωνε τις πρωθυπουργικές αποφάσεις.
Και ενώ είναι προφανές ότι μια κυβέρνηση οφείλει να έχει την ευχέρεια των τακτικών ελιγμών και των γοργών αποφάσεων, αυτό το κάνει μέσα στα πλαίσια μιας δεδομένης στρατηγικής, μιας δεδομένης πολιτικής εντολής.
Όταν κάποιος κάνει 1800 στροφή, αυτό πληρώνεται πολιτικά: Είδαμε που κατέληξαν τα «λεφτά υπάρχουν!» του Γιωργάκη και τα αντιμνημονιακά Ζάππεια του Σαμαρά, για να μη μιλήσουμε για μικρότερα κόμματα που εξαερώθηκαν.
Και σίγουρα δεν υπήρχε κομματική εντολή για αυτή τη στροφή, όσο και να αποτελούσε αποτέλεσμα εκβιασμού. Επίσης, η αδυναμία να εκτελέσεις το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχτηκες δεν αποτελεί προσόν για να ανανεωθεί ασυζητητί η εμπιστοσύνη.
Παραιτήθηκε λοιπόν ο πρωθυπουργός και βαδίζουμε τάχιστα προς εκλογές.
Χωρίς απόφαση κανενός κομματικού οργάνου, μετά από μια «σύσκεψη στελεχών», της οποίας η σύνθεση ούτε καν ανακοινώθηκε επίσημα (όπως λέγαμε στα παραμύθια, ο βασιλιάς και η δωδεκάδα του), απόφαση που επικυρώθηκε την επομένη από μια Πολιτική Γραμματεία, αφού αποχώρησαν οι διαφωνούντες.
Ανεξαρτητοποιήθηκαν οι διαφωνούντες βουλευτές και σχημάτισαν εσπευσμένα άλλο κόμμα. Και τα μέλη του Σύριζα καλούνται να στρατευθούν στην εκλογική μάχη.
Μια εκλογική μάχη με ποια πολιτική πρόταση, εκτός από την εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του αρχηγού, ως ο καλύτερος δυνατός πρωθυπουργός; Την εξυπηρέτηση ενός μνημονίου με ανθρώπινο πρόσωπο;
Τη στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης υποχρεωμένης να εφαρμόσει μια πολιτική υπαγορευμένη από τη διεθνή τραπεζοκρατία;
Ήρθε ή ώρα, έστω και στο και πέντε, τα μέλη του Σύριζα να πάρουν το λόγο.
Να τοποθετηθούν υπεύθυνα ο καθένας και η καθεμιά στις κομματικές τους οργανώσεις.
Δείχνοντας ότι ο Σύριζα των μελών δεν είναι ένας στρατός παθητικών αφισοκολλητών, ο οποίος εκτελεί αποφάσεις που βγαίνουν με αδιαφανείς διαδικασίες, αλλά μια συλλογικότητα που σέβεται τις διαδικασίες που έχει συνομολογήσει και βάσει αυτών στρατεύεται πολιτικά.
Είναι πολύ πιθανόν, το Έκτακτο Συνέδριο το οποίο αποφάσισε η Κεντρική Επιτροπή μετά από εισήγηση του Προέδρου, είτε να μη γίνει είτε να γίνει για να επικυρώσει μια προαποφασισμένη πολιτική, αντίθετη με την προηγούμενη.
Διότι, απλώς, ο Πρόεδρος άλλαξε τις χρονικές προτεραιότητες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα μέλη και οι Οργανώσεις Μελών δεν πρέπει να τοποθετηθούν – το αντίθετο μάλιστα.
Πραγματικά, αυτό το οποίο παίζεται δεν είναι αν θα πάει κανείς με τον άλφα ή τον βήτα αρχηγό, αν θα μπει σε κάποιο κόμμα ή κομματίδιο.
Παίζεται το αν το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το ΟΧΙ στη λιτότητα και στα μνημόνια, θα έχει μια ευρεία πολιτική έκφραση.
Όχι για την εξυπηρέτηση κάποιας δήθεν ιδεολογικής καθαρότητας (ποιας, άλλωστε;), αλλά επειδή, όπως έλεγε και παλιότερα ο Αλέξης Τσίπρας, το μνημόνιο και δεν βγαίνει (η πτώχευση της χώρας δεν αποφεύγεται), και το χρέος διαιωνίζει, και την εθνική περιουσία εκποιεί, και την ανεργία δεν καταπολεμά (ίσως όταν τα μεροκάματα φτάσουν σε επίπεδα Ινδίας κάτι να γίνει), και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγεί στην πτώχευση, και την ιδιοκατοίκηση μέσω ΕΝΦΙΑ χτυπάει (πρέπει επιτέλους η χώρα μας να συμμορφωθεί με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, όπου η ιδιοκατοίκηση είναι περίπου στα μισά ποσοστά).
Η ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει εγκαταλείψει την πρόθεσή της να γονατίσει αυτούς που σήκωσαν κεφάλι στο νεοφιλελεύθερο μονόδρομο, οι δυνάστες δεν έγιναν φίλοι μας επειδή υποκλιθήκαμε.
Η πολιτική τους δε χτυπάει απλώς τους «αιθεροβάμονες» αριστερούς, χτυπάει ένα λαό ολόκληρο.
Ο αντιμνημονιακός αγώνας θα συνεχιστεί, είτε το θέλουμε είτε όχι, με μορφές ίσως που δεν φανταζόμαστε.
Σίγουρα η πολιτική έκφρασή του δεν μπορεί να αφεθεί ούτε στους Χρυσαυγίτες, ούτε σ’ αυτούς που αγνοούν την πολιτική συγκυρία και παραπέμπουν σε μια μελλοντική «λαϊκή εξουσία».
Και σίγουρα επίσης, η εσπευσμένη κάθοδος σε εκλογές είναι ένα ακόμη εκβιαστικό δίλημμα, γιατί θα δρομολογηθούν κατεπείγουσες διαδικασίες, ενδεχομένως (σίγουρα, αλλά άσε καλύτερα) διαγκωνισμοί και παραγκωνισμοί.
Καλό είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά η ζωή συνεχίζεται και μετά τις εκλογές, και προμηνύεται σκληρότερη.
Με πρώτο ορόσημο λοιπόν τις εκλογές, αλλά με τα μάτια στραμμένα κυρίως στη συνέχεια και στην αντίδραση των κοινωνικών στρωμάτων που πλήττονται, ο αντιμνημονιακός αγώνας θα συνεχιστεί.
Και το κεκτημένο του Σύριζα προς αυτή την κατεύθυνση, και σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού, αλλά και σε επίπεδο αναλύσεων, θέσεων, προτάσεων (ανεξάρτητα αν έχουν ή όχι υιοθετηθεί από την ηγεσία του) είναι σημαντικό.
Είναι μια σημαντική μαγιά για τη συνέχεια.
Μακάρι το μεγαλύτερο μέρος των μελών του Σύριζα να ενεργοποιηθεί ξανά στον αντιμνημονιακό αγώνα το ταχύτερο δυνατόν.
[--->]
Π.Παπακωνσταντίνου
newpost.gr
