Βασικός παράγοντας στη συριακή σύγκρουση το Ισραήλ

Βομβαρδίζει για δεύτερη φορά τη Συρία,αλλά πιθανότατα εμπλέκεται και σε πολιτικές δολοφονίες στη χώρα

Του  As'ad Abu Khalil*

 

Δεν υπάρχει πια κανένα μυστήριο. Το Ισραήλ ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες στη σύγκρουση που διαδραματίζεται στη Συρία. Στην ουσία αυτή η σύγκρουση δεν είναι παρά μία αρένα όπου αντιπαρατίθενται οι εχθροί της Συ­ρίας -αυτοί που κατά ιστορικό ευφημισμό προβάλλονται ως «φίλοι της Συρίας»- για να πετύχουν την καταστροφή της χώρας και όχι του καθεστώτος. Στην πραγματικότητα όλοι οι εχθροί της Συρίας θα προτιμούσαν, ανά πάσα στιγμή, μία συμφωνία που θα άφηνε το καθεστώς άθικτο προκειμένου να καθησυχάσουν το Ισραήλ. Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και η Τουρ­κία ήταν οι, μέχρι τώρα, ορατοί «παίκτες» στη συριακή διένεξη αλλά όχι πολύ μακριά πίσω τους (ή μπροστά τους) καραδοκούν οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ. 

Σε τελική ανάλυση τα Δυτικά ΜΜΕ δεν καταβάλλουν και μεγάλη προσπάθεια για να κρύψουν ότι το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία δεν θα αναλάμβαναν δράση χωρίς τη συγκατάθεση και τις εντολές του Λευκού Οίκου. Το Ισραήλ όχι μόνο βομβαρδίζει για δεύτερη φορά τη Συρία, αλλά επιπλέον πιθανότατα εμπλέ­κεται -όπως και στο Ιράκ- σε δολοφονίες Σύριων επιστημόνων και άλλων πολιτικών του αντιπάλων. Δεν έχει υπάρξει ποτέ εμφύλιος πόλεμος ή άλλη εσωτερική διένεξη σε χώρα του αραβικού κόσμου στην οποία το Ισραήλ να μην έχει παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο. Κάποια αμερικανικά ΜΜΕ σχολίασαν την παρουσία πρακτόρων της Μοσάντ στη Συρία που συνεργάζονται με ένοπλες συμμορίες του Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού.

Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ έχουν αποφασίσει ότι οι συμμορίες εγκληματιών του Συριακού Απελευθερωτικού Στρατού είναι οι προνο­μιακοί στρατιωτικοί συνεργάτες τους, απο­δέκτες της αμερικανικής (και πιθανότατα ισραηλινής) στρατιωτικής βοήθειας. Αυτές οι ομάδες «πολιτοφυλακής» μοιάζουν πολύ με τις ένοπλες ομάδες των Αφγανών πολέμαρ­χων: πρόκειται για εγκληματίες πρόθυμους να φωνάξουν τα «σωστά» συνθήματα και να εκδώσουν τα «σωστά» δελτία Τύπου, με αντάλλαγμα μεγάλα χρηματικά ποσά και στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση.

Οι γυναίκες

που έγιναν... άντρες

Το να παρακολουθεί κανείς σήμερα τα ΜΜΕ στη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ μοιάζει με επιστροφή στο παρελθόν: οι εκπρόσωποι (όλοι άντρες σε αυτή τη θλιβερή «επανάσταση» που φαινομενικά ξεκίνησε από γυναίκες, σύμφωνα με την κατασκευασμένη αφήγηση των δυτικών ΜΜΕ και τις παρουσιάσεις στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα) της εξόριστης συριακής αντιπολίτευσης δεν έκρυβαν την ικανοποίηση τους για το βομβαρδισμό της χώρας τους από το Ισραήλ.

 Χρησιμοποίησαν την ίδια γλώσσα που είχε χρησιμοποιήσει ο Bash ir Cemayyel για να δικαιολογήσει τη σχέση του με το Ισραήλ πριν και κατά τη δι­άρκεια του μακροχρόνιου εμφύλιου πολέμου στον Λίβανο. Έτοι και αυτοί δήλωσαν ότι θα δεχτούν βοήθεια από τον οποιονδήποτε, «ακόμα κι απ' το Διάβολο». Γνωρίζουμε την πραγματική σημασία αυτής της γλώσσας. Επιπλέον, κάποιοι από τους εκπροσώπους της αντιπολίτευσης δεν δίστασαν να υποστηρίξουν αυτή την ισραηλινή επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου, ανακοινώνοντας ξαφνικά ότι «μεγάλα τμήματα» του συριακού Στρατού άρχισαν να αυτομολούν με την έναρξη των βομβαρδισμών.

Δεν επρόκειτο ποτέ για «επανάσταση». Μαζί με άλλους αριστερούς στο Λίβανο υπογράψαμε ένα ψήφισμα αμέσως μετά τα γεγονότα στην Deraa,στο οποίο αποκηρύσσαμε το καθεστώς και αμφισβητούσαμε την αφήγησή του σχετικά με ένοπλες ομάδες που λυμαίνονταν τη χώρα και σκότωναν αδιακρίτως ανθρώπους. 

Αυτή τη στιγμή εκτιμώ ότι έκανα ένα τραγικό λάθος: τώρα πιστεύω ότι αυτές οι ένοπλες ομάδες ήταν ήδη έτοιμες και οπλισμένες με εντολές να χτυπήσουν όταν θα δινόταν το σύνθημα από το Ισραήλ και τις χώρες του Συμβουλίου Συνεργασίας Αραβικών Κρατών. 

Οι ομά­δες αυτές είχαν πράγματι μία αποστολή να εκτελέσουν, αλλά αυτή δεν είχε καμία σχέση με την απελευθέρωση του συριακού λαού από το ζυγό ενός τυραννικού καθεστώτος.

Το καθεστώς σιωπά, καταφεύγοντας στη γελοία θέση περί «καθορισμού του χρόνου και του τόπου της σύ­γκρουσης με το Ισραήλ».Αλλά η ώρα της σύγκρουσης δεν έρχεται ποτέ και οι ισραηλινές επιθέσεις μένουν μονίμως αναπάντητες. Η περιοχή του Γκολάν τελεί ακόμα υπό κατοχή και το καθεστώς (όπως και η αντιπολίτευση) είναι πρόθυμο να χρησιμοποιήσει στο εσωτερικό της χώρας (ή στον Λίβανο τα προηγούμενα χρόνια) τη δύναμη πυρός που διαθέτει, αλλά ποτέ ενάντια στο Ισραήλ. 

Με τον ίδιο τρόπο οι ένοπλες ομάδες φλερτάρουν εδώ και καιρό με το Ισραήλ και ο ρόλος τους είναι σήμερα ξεκάθαρος. Οι μόνιμες δηλώσεις τους περί «ουδετερότητας» διαψεύδονται από τις δη­λώσεις «ακτιβιστών» σε διάφορες σελίδες της αντιπολίτευσης στο Facebook.

Οι ΗΠΑ και το «φτωχό μικρό Ισραήλ»

Η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ των ΗΠΑ παίζουν το συνηθισμένο τους ρόλο. Δεν ασκούν ποτέ κριτική στις ενέργειες του Ισραήλ. Αντίθετα τις δικαιολογούν άμεσα και δεν είναι σύμπτω­ση ότι οι New York Times φιλοξένησαν ως πρωτοσέλιδο μία ιστορία για το φτωχό μικρό Ισραήλ και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει προκειμένου να «αμυνθεί» ενάντια στην αναστάτωση που προκάλεσε η σύγκρουση στη Συρία. 

Μόλις πριν από μία εβδομάδα ο David Ignatius στην Washington Post, έχοντας λάβει άλλου είδους εντολές από την ισραηλινή κυβέρνηση, ανέφερε ότι το Ισραήλ παρακολουθούσε με νηφαλιότητα και «κάποια» ικανοποίηση τη σφαγή στη Συρία.

Η σύγκρουση στη Συρία έχει από καιρό ξεφύγει από τα χέρια του συριακού λαού. Εδώ δεν είναι μία περίπτωση εσωτερικής διένεξης που μετατράπηκε σε τοπική και τελικά κλιμακώθηκε σε διεθνή, μέσα σε μία περίοδο δύο ετών. Η σύγκρουση αυτή ήταν διεθνής από την αρχή. Οι ΗΠΑ και οι συνεργάτες τους στους χώρους της αραβικής αντεπανάστασης καραδοκούσαν για να στρέψουν την αραβική εξέγερση σε μία κατεύθυνση που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα τους αλλά και του Ισραήλ.

 Η πτώση του Μουμπάρακ απαιτούσε και την πτώση του καθεστώτος Assad αν και οι ΗΠΑ και το Ισραήλ διαπι­στώνουν σταδιακά ότι μπορούν να συνε­χίσουν να συνεργάζονται αρμονικά με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα.

Ο λαός δεν έχει να κερδίσει

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο συριακός λαός δεν έχει εκατοντάδες λόγους για να ανατρέψει το συριακό καθεστώς. Απλά η ανάμειξη των υπολοίπων δεν είχε καμία σχέση με αυτούς. 

Το πρόβλημα του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας, της Τουρκίας, του Ισραήλ και των ΗΠΑ με το συριακό καθεστώς δεν ήταν ποτέ η δημοκρατία.

Το καθεστώς Assad είχε κα­ταπνίξει με βάρβαρο τρόπο εξεγέρσεις και παλιότερα, και δεν υπήρξαν ποτέ επικρίσεις ή διαμαρτυρίες. Αντίθετα, η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας (και αργότερα του Κατάρ) χρηματοδοτούσαν πρόθυμα τη δυναστεία Assad υπό την προϋπόθεση ότι συνεργάζο­νταν χωρίς προβλήματα τόσο στον Λίβανο όσο και στην ευρύτερη περιοχή. 

Το θέμα δεν είναι απλώς ότι δεν υπάρχει αυθεντική επανάσταση στη Συρία αλλά ότι το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης δεν θα είναι η δημοκρατία. 

Αυτή η πρόβλεψη βασίζεται πάνω σε δύο γεγονότα: την ταυτότητα αυτών που υποστηρίζουν τους «επαναστάτες» και την ιδεολογία και πρακτική των ένοπλων ομάδων που δρουν στη Συρία. Την ίδια στιγμή, ενώ οι ένοπλες ομάδες στη Συρία οδηγούνται από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ στην ψευδαίσθηση ότι βρίσκονται στα πρόθυρα της εξουσίας, οι δύο σύμμαχοι, στην πραγματικότητα, ελπίζουν σε μία μακροχρόνια σύγκρουση που θα εξαντλούσε το συριακό έθνος και θα το αποσπούσε από μία πορεία ενάντια στα ισραηλινά συμφέροντα. 

Το συριακό καθεστώς έχει δείξει και στο παρελθόν την προθυμία του να «κάνει δου­λειές» με το Ισραήλ, κάτω από το τραπέ­ζι. 

Ο Συριακός Εθνικός Συνασπισμός και οι Ένοπλες Ομάδες στο εσωτερικό της χώρας έχουν αποδείξει ότι είναι επίσης πρόθυμοι να ευθυγραμμιστούν με τα συμφέροντα του Ισραήλ και να συνεργαστούν μαζί του φανερά, προκειμένου να αναλάβουν την εξουσία. Δυστυχώς αυτή η προθυμία, από όποια μεριά και αν προέρχεται, προμηνύει ένα δυσάρεστο μέλλον για τη Συρία.

   * Αρθρο του στην αγγλική έκδοση του al-akhbar.com,Κυριακή 05/05/2013

     Μετάφραση Νίκος Μαγνήσαλης 

Εφημερίδα  δρόμος ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ,φύλλο Σαββάτου 11 Μαϊου 2013



ΣΗΜ. περγάδι: ο  As'ad Abu Khalil είναι ο γνωστός μπλόγκερ Angry Arab

Επιτέλους, αίρονται οι αδικίες!

[--->]
 του Τάσου Αναστασίου

Δάσος Σκουριών: τα ΜΑΤ προστατεύουν την παράνομη ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ (βίντεο)

« Mια «επένδυση» παράδειγμα …προς αποφυγήν

EKTAKTO: Συγκέντρωση σήμερα στις 7:00 στα φανάρια της Ιερισσού »

9 May, 2013 by antigoldgreece

Bίντεο από τη χθεσινή (8 Μαΐου) “συνάντηση” των κατοίκων με τα ΜΑΤ πάνω στο βουνό. Τα ΜΑΤ έχουν αποκλείσει τον κεντρικό δασικό δρόμο του Κακάβου, ώστε από πίσω η εταιρεία να συνεχίσει ανενόχλητη το ξερρίζωμα-παράχωμα των αιωνόβιων δέντρων του ρέματος του Καρατζά. Οι ΜΑΤατζήδες πετάνε πέτρες και σημαδεύουν με τον εκτοξευτήρα των δακρυγόνων τους πολίτες που βρίσκονται σε απόσταση 30 μέτρων, χωρίς να ρίχνουν. Ακούγονται καθαρά οι προκλήσεις προς τους κατοίκους “Αδερφέ, εμείς σας αγαπάμε. Θα παίρνουμε χρυσό Ιερισσού, για να σας ενισχύσουμε!” και άλλα, πολύ χειρότερα, που δυστυχώς δεν έπιασε η κάμερα.  Οι ασφαλίτες κινηματογραφούν.

Όπως θα δείτε και στο βίντεο, ο δασικός δρόμος είναι παγιδευμένος με όρθια σίδερα που έχουν τοποθετηθεί εκεί για να καταστρέψουν όποιο αυτοκίνητο τολμήσει να περάσει… στα πλαίσια της “τήρησης της τάξης” βεβαίως. Σε λίγο θα έχουμε και νάρκες. Στην πλαγιά επάνω από τον παγιδευμένο δρόμο βρέθηκαν υπολείμματα φωτιάς, από τους νυχτερινούς μπάτσους-τσιλιαδόρους.

Οι αρχικές δυο διμοιρίες ΜΑΤ ενισχύθηκαν στη συνέχεια και από άλλες που ήρθαν από άλλο δρόμο και επιτέθηκαν από δυο πλευρές στους κατοίκους, οι οποίοι διασκορπίστηκαν μέσα στο δάσος. Φαίνεται ότι η αστυνομία είχε εντολή να κάνει προσαγωγές, διότι έξω από το Αστυνομικό Μέγαρο του Πολυγύρου τοποθετήθηκαν τα γνωστά κάγκελα που τοποθετούνται κάθε φορά που αναμένεται η άφιξη των “τρομοκρατών-κατοίκων”… Μάλιστα η γνωστή “πηγή” της εταιρείας, οι “Πωλητές Αριστοτέλη”, τις ανήγγειλε κιόλας! “Έξι συνολικά προσαγωγές” ανακοίνωσαν περιχαρείς ότι έγιναν, αλλά ήταν απλώς ευσεβείς πόθοι…

Τελικά ποιος είναι “νόμιμος” και ποιος είναι “παράνομος” στον Καρατζά; Σύμφωνα με το νόμο, πριν από οποιαδήποτε επέμβαση σε δασική έκταση η εταιρεία οφείλει να έχει εφοδιαστεί με την ειδική έγκριση επέμβασης του Ν.998/79 και να έχει και εγκεκριμένη Τεχνική Μελέτη του άρθρου 4 του Κ.Μ.Λ.Ε. για το έργο που πρόκειται να κατασκευαστεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ούτε Τεχνική Μελέτη για το φράγμα αποβλήτων του Καρατζά υπάρχει, ούτε ειδική έγκριση επέμβασης στο δάσος. Επίσης δεν υπάρχει η παρακαμπτήρια οδός που θα έπρεπε να έχει κατασκευαστεί πριν την έναρξη της υλοτόμησης και πριν τη διακοπή της συνέχειας του υπάρχοντος δασικού οδικού δικτύου, “για να εξασφαλιστεί η απρόσκοπτη διέλευση των πολιτών” – αυτή που σήμερα “εξασφαλίζεται” με σίδερα-παγίδες.

Αυτό που υπάρχει είναι ένα “Πρωτόκολλο Εγκατάσταστασης Υλοτόμου” που εκδόθηκε χωρίς να πληρούνται οι ανωτέρω προϋποθέσεις. Και βέβαια το ξερρίζωμα-παράχωμα δεν είναι “υλοτομία”… Ο Δασάρχης γνωρίζει ότι είναι υπόλογος για αυτά που συμβαίνουν στην περιοχή του ρέματος του Καρατζά και ότι εναντίον του θα γίνουν όλες οι ενέργειες που προβλέπει ο νόμος. Γι’αυτό και έχει εξαφανιστεί εδώ και δυο εβδομάδες, ενώ είχε δεσμευτεί να ελέγξει τη νομιμότητα των ενεργειών της εταιρείας και να ενημερώσει άμεσα τους κατοίκους. Ξαναδείτε το ανήσυχο ύφος του στο βίντεο της 23ης Απριλίου:

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=XgkgD9uqV64

Σε τηλεφωνική επικοινωνία με το Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Κεντρικής Μακεδονίας κ. Βάιο Χονδρό, λάβαμε νέα υπόσχεση ότι σύντομα θα διαλευκανθεί το ζήτημα. Από υποσχέσεις έχουμε μπουχτίσει, αλλά στο μεταξύ η καταστροφική δράση της εταιρείας συνεχίζεται, με την πλήρη κάλυψη της Αστυνομίας.

Απαντάμε με ένα σύνθημα:

Ρουφιάνοι κάθε μέρα μανούρα θα σας κάνω
και πάλι θα με βρίσκετε στον Κάκαβο επάνω. 

[--->]

Να σώσουμε τις τράπεζες!

“Το τοπίο της μετά θάνατον ζωής αλλάζει δραματικά το δεύτερο μισό του δωδέκατου αιώνα: τότε είναι που εμφανίζεται το Καθαρτήριο, ο τόπος και η λέξη. Μόνο η πίστη στο Καθαρτήριο και οι συναφείς πρακτικές μας επιτρέπουν να προσαρμόζουμε, χάρη στο μηχανισμό ικανοποίηση- μείωση της ποινής, τις ανάγκες της θρησκείας στη σύνθετη πραγματικότητα. Φυσικά, ακόμη και με το Καθαρτήριο,ο τοκογλύφος δεν έχει κερδίσει όλα όσα έχουν να κάνουν με τη σωτηρία του, στις αρχές του δέκατου τρίτου αιώνα. Ο ίδιος ο Καισάριος του Χάιστερμπαχ, ένα φιλελεύθερο και φωτισμένο πνεύμα, εξακολουθεί να στέλνει τους  περισσότερους τοκογλύφους στην Κόλαση. Και η Tabula exemplorum, χειρόγραφο του 13^ου αιώνα της Εθνικής Βιβλιοθήκης των Παρισίων που σίγουρα εκφράζει τη μέση νοοτροπία της εποχής, δεν ανοίγει τις πύλες του Καθαρτήριου στους τοκογλύφους. Οι μεγάλοι  "αντιδραστικοί" του Πρώιμου Μεσαίωνα – πρώτα ο Δάντης, ύστερα ο Άγιος Βερναντίνος της Σιένα - δεν δείχνουν καμία επιείκεια στους τοκογλύφος. Στη Θεία Κωμωδία, δεν υπάρχουν τοκογλύφοι στο Καθαρτήριο,βρίσκονται όλοι  στην Κόλαση, στο τέλος του έβδομου κύκλου (στμ.Τραγούδι ΙΖ΄), απομονωμένοι σε μια έρημο φλεγόμενης άμμου όπου μαίνεται μια πύρινη βροχή. Αυτοί είναι οι "θλιμμένες ψυχές", ο καθένας με ένα πουγκί να κρέμεται από το λαιμό του στο διηνεκές ("dal collo a ciascun pendea una tasca, σακούλα απ’ όλους τους λαιμούς κρεμόταν"). Σε αυτά τα πουγκιά ο Δάντης αναγνωρίζει τα χρώματα και τα οικόσημα πολλών οικογενειών ευγενών, ιταλών τραπεζιτών, οι οποίοι στην πραγματικότητα δεν είναι παρά τοκογλύφοι: Κατέλο, Τζιανφιλιάτσι, ένας Φλωρεντίνος που έγινε τραπεζίτης στη Γαλλία, οι Ομπριάκι και οι Μπέκι, Φλωρεντίνοι και αυτοί, και μόνο ένας Παντοβάνος,ο Ρετζινάλντο Σκροβένι, της οικογένειας που παράγγειλε στον Τζιότο τις διάσημες νωπογραφίες για το οικογενειακό της παρεκκλήσι στην Πάντοβα.

Αλλά στις αρχές του δέκατου τρίτου αιώνα, το ιδεολογικό άνοιγμα είναι γεγονός. Όπως λέει και ο Καισάριος του Χάιστερμπαχ σε ένα exemplum [1]που δεν αφορά ένα τοκογλύφο, αλλά μια καλόγρια που είχε χάσει την παρθενιά της με ένα μοναχό: στο εξής το Καθαρτήριο αντιπροσωπεύει την ελπίδα, και η ελπίδα της σωτηρίας γίνεται προσιτή στον τοκογλύφο. Δεν ισχυρίζομαι ότι αυτό το γεγονός, θρησκευτικού και  ιδεολογικού χαρακτήρα δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την οικονομική ανάπτυξη, ή ότι αντίστροφα, η πίεση της νέας οικονομίας δημιούργησε ένα νέο πνευματικό εποικοδόμημα,αλλά απλά διαπιστώνω ότι, παράλληλα με την πρακτική - πολύ περιορισμένη - της αποκατάστασης, και της εξέλιξης που κάνει κάποιον να ξεχωρίζει τον σύγχρονο τοκογλύφο (the pawnbroker,ενεχυροδανειστής) από τον τραπεζίτη πλούσιο έμπορο (the merchant prince), ένας τρίτος τρόπος, η σωτηρία μέσα από το Καθαρτήριο, οδήγησε στον Πρώιμο Μεσαίωνα, παράλληλα με τις εξελίξεις στην πραγματική οικονομία, στην ανάπτυξη του καπιταλισμού. Η γέννηση του Καθαρτηρίου σηματοδοτεί και τη γέννηση της τράπεζας."

Ζακ Λε Γκοφ, Η γέννηση του Καθαρτήριου

 [1] exemplum=Σύντομη διήγηση,που παρουσιάζεται σαν πραγματική και προορίζεται να ενταχθεί σε ένα λόγο (συνήθως, ένα κήρυγμα) για να πείσει ένα ακροατήριο μέσω ενός σωτήριου μαθήματος.Η ιστορία είναι σύντομη,εύκολη να τη συγκρατήσει κανείς,πείθει.Χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα και εφέ της διήγησης,εντυπωσιάζει. Διασκεδαστική ή, συχνότερα, τρομακτική, δραματοποιεί. Αυτό που προσφέρει ο ιεροκήρυκας είναι ένα μικρό φυλακτό,το οποίο αν θέλει κανείς να το καταλάβει και να το χρησιμοποιήσει,φέρνει τη σωτηρία.Είναι ένα κλειδί για τον Παράδεισο.

Από : Ζακ Λε Γκοφ,Το πουγκί και η ζωή

Ο νεοφιλελευθερισμός, νονός του χρηματοπιστωτικού τομέα της οικονομίας : Ο Ernst Lohoff και ο Norbert Trenkle συζητούν για την Οικονομική και Δημοσιονομική Κρίση - Μέρος 3 από 3

Ερωτήσεις από τον Reinhard Jellen, Μετάφραση από το γερμανικό πρωτότυπο από τον Joe Keady, αρχική δημοσίευση στο δικτυακό τόπο ΤΗΛΕΠΟΛΙΣ, 6 Αυγ. 2012, το πρώτο μέρος της συνέντευξης βρίσκεται εδώ, το δεύτερο εδώ.

Στη περίοδο του κεϋνσιανισμού, το κράτος το ίδιο με τις άμεσες και έμμεσες παρεμβάσεις του καθιερώθηκε ως ενεργό  στήριγμα της οικονομικής ζωής. Ωστόσο, η  θεμελιώδης αντίφαση μεταξύ της υλικής παραγωγής και της αφηρημένης και επιρρεπούς στις κρίσεις αξιοποίησης της στην καπιταλιστική οικονομία δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Επομένως, το βασικό δίλημμα παρέμεινε: αύξηση της παραγωγικότητας με αμετάβλητα ή στάσιμα τα ποσοστά συσσώρευσης και μία τάση μείωσης των θέσεων εργασίας και αυξανόμενη μείωση της βάσης της πραγματικής συσσώρευσης.

Όταν η κεϋνσιανή συνταγή έπαψε να επηρεάζει θετικά τις ιδιωτικές επενδύσεις, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αντικαταστάθηκε από το νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος κατεύθυνε τα ανεκμετάλλευτα επενδυτικά κεφάλαια προς την κερδοσκοπική σφαίρα του χρηματοπιστωτικού τομέα. Αυτό οδήγησε στην ολοένα και μεγαλύτερη εξάρτηση της πραγματικής οικονομίας από τις παρορμήσεις των χρηματοπιστωτικών αγορών, που με τη σειρά της επηρέασε αρνητικά την οικονομική της βάση, προκαλώντας περιοδικά φούσκες ακάλυπτων  χρηματοοικονομικών τίτλων. Μετά την έκρηξη της Νέας Οικονομίας και την φούσκα των ακινήτων, η έκταση της κρίσης σταδιακά έχει αρχίσει να φαίνεται με τη διάβρωση των δημόσιων οικονομικών. Το τρίτο μέρος της  συνομιλίας με τους Ernst Lohoff και Norbert Trenkle, τους συγγραφείς του Die Grosse Entwertung (Η Μεγάλη απαξίωση).