Ιερισσός: προσπάθειες για αποκλιμάκωση της έντασης

7 March, 2013 by antigoldgreece

Στρατός κατοχής μέσα στο χωριό…

Τα γεγονότα της σημερινής μέρας, μέχρι αυτή τη στιγμή, είναι τα εξής:

Το πρωί, 5 κάτοικοι Ιερισσού πήγαν στην Ασφάλεια Πολυγύρου για να καταθέσουν για την υπόθεση του εμπρησμού στις Σκουριές. Με το που έφτασαν στον Πολύγυρο, η αστυνομία τους έβαλε μέσα σε κλούβες και τους πήγε πίσω στην Ιερισσό, συνοδεία 6 διμοιριών των ΜΑΤ, για να γίνει έρευνα στα σπίτια τους.

Στην Ιερισσό χτυπήσαν οι καμπάνες και οι κάτοικοι έστησαν οδόφραγμα στον κεντρικό δρόμο μπροστά στο Αστυνομικό Τμήμα για να εμποδίσουν τα ΜΑΤ να μπουν μέσα στο χωριό. Δεν υπήρξε καμμία “πολιορκία” του Αστυνομικού Τμήματος, όπως διαδόθηκε από τους γνωστούς-άγνωστους που προσπαθούν να δυσφημίσουν τον αγώνα μας. Τον περασμένο Αύγουστο, μετά από μια παρόμοια συκοφαντική καταγγελία από “υψηλό πρόσωπο” ότι δήθεν οι κάτοικοι είχαν βάλει φωτιά στο Δημαρχείο της Ιερισσού, τα ΜΑΤ είχαν εισβάλει στο χωριό και είχαν ρίξει πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα πάνω σε παιδάκια, ηλικιωμένους και ανυποψίαστους τουρίστες.

Γύρω στις 11:00 π.μ. τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο χωριό σα δύναμη κατοχής, μέσα σε ένα σύννεφο από δακρυγόνα, ενώ οι κάτοικοι υποχωρούσαν προσπαθώντας να προστατευθούν. Καθώς προέλαυναν μέσα στο χωριό, μπήκαν μέσα στην αυλή του Γυμνασίου/Λυκείου Ιερισσού που βρισκόταν στο δρόμο τους και ρίξαν δακρυγόνα μέσα στο προαύλιο του σχολείου. Ένα παιδί χτυπήθηκε από ευθεία ρίψη δακρυγόνου και μεταφέρθηκε στο ιατρείο Ιερισσού, ενώ άλλα τρια παιδιά λιποθύμησαν από τα χημικά. Η αστυνομία φυσικά διαψεύδει το γεγονός, το οποίο όμως καταγγέλεται επώνυμα από το γυμνασιάρχη, το λυκειάρχη, καθηγητές και παιδιά.

Πάνω από 1000 άτομα είναι συγκεντρωμένα αυτή τη στιγμή στο κέντρο του χωριού και ζητούν να αποχωρήσουν τα ΜΑΤ ενώ η Ασφάλεια κάνει έρευνες στα σπίτια των 5 κατοίκων. Σύμφωνα με μαρτυρίες σε σπίτι όπου έγινε έρευνα “μπουκάρισαν 25 πάνοπλοι αστυνομικοί”.

Πριν από λίγη ώρα δικηγόροι των κατοίκων επισκέφθηκαν τον Προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης και τον ενημέρωσαν για τα απαράδεκτα γεγονότα στην Ιερισσό. Ο Εισαγγελέας πήρε τηλέφωνο και ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΣΕ τους επικεφαλής της αστυνομίας να αποσύρουν τα ΜΑΤ από το χωριό και να κάνουν τις έρευνες τους με διαφορετικό τρόπο. Η Διοίκηση της αστυνομίας φαίνεται ότι δεν άκουσε τη συμβουλή του Εισαγγελέα γιατί τα ΜΑΤ βρίσκονται ακόμα μέσα στο χωριό.

Αύριο στις 11:00 έχει οριστεί σύσκεψη στο γραφείο του Εισαγγελέα Εφετών μεταξύ των επικεφαλής της αστυνομίας, των δικηγόρων των κατοίκων, εκπροσώπων των επιτροπών αγώνα και πιθανόν και εκπροσώπων της εταιρείας ώστε να βρεθεί τρόπος αποκλιμάκωσης της έντασης. Οι δικηγόροι των κατοίκων ζητούν το αυτονόητο: Να γίνοται οι έρευνες σύμφωνα με το νόμο και με σεβασμό στα δικαιώματα των πολιτών, όπως σε κάθε έρευνα για ποινικό αδίκημα.

 

Ο τελευταίος ήρωας της Λατινικής Αμερικής

ΟΥΓΟ ΡΑΦΑΕΛ ΤΣΑΒΕΣ ΦΡΙΑΣ Η σχετικά σύντομη αλλά πολύ πλούσια πολιτική διαδρομή του, την οποία αφιέρωσε στην ειρηνική επανάσταση στη χώρα του πιάνοντας το νήμα από τους Μπολιβάρ Φιντέλ Τσε και Αλιέντε

Της Κορίνας Βασιλοπούλου

«Ο Φιδέλ έδωσε όλη του τη ζωή για τη δική του επανάσταση. Εγώ, όση ζωή κι αν είναι να ζήσω, θα την αφιερώσω σε αυτή την ειρηνική, δημοκρατική επανάσταση στη Βενεζουέλα». Οπερ κι εγένετο. Ο Ούγο Τσάβες αφιέρωσε τη σχετικά σύντομη, αλλά πολύ πλούσια ζωή του στη δική του επανάσταση. O Ούγο Ραφαέλ Τσάβες Φρίας γεννήθηκε στις 28 Ιουλίου του 1954 στη Σαβανέτα, ένα χωριό στο κρατίδιο του Μπάρινας, σε μια πολύ φτωχή οικογένεια. Ηταν το δεύτερο από τα έξι παιδιά δύο δασκάλων, του Ούγο δε λος Ρέγες Τσάβες και της Ελένα Φρίας. Αν και μεγάλο ταλέντο στο μπέιζμπολ, κατέληξε στη στρατιωτική σχολή, μία από τις ελάχιστες διεξόδους από τη μιζέρια για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών.

“ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ”

Δελτίο Τύπου

Ιερισσός 06.03.2013

“ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ – ΛΥΚΕΙΟ ΙΕΡΙΣΣΟΥ”

Και ενώ τα τελευταία χρόνια στην επικράτεια, εμείς οι μαθητές βιώνουμε μαζί με τους γονείς μας τη βάναυση πολιτική των κυβερνήσεων (λιτότητα – φτώχεια – πείνα – ανεργία – θάνατοι), στο Αριστοτέλειο Λύκειο Ιερισσού ζούμε μια άλλη πραγματικότητα. Αυτή της τρομοκράτησής μας από τα Όργανα της Τάξης.

Συμμαθητές μας σύρονται στην αστυνομική διεύθυνση Χαλκιδικής ως κοινοί τρομοκράτες. Σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης να επιφέρει την ανάπτυξη μέσω της μεταλλουργίας χρυσού στη Χαλκιδική, θυσιάζεται η ελευθερία, η δημοκρατία, και παράλληλα καταπατώνται τα δικαιώματά μας, για την εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων.

Τους συμπαραστεκόμαστε κλείνοντας το σχολείο και δηλώνουμε πως η τρομοκρατία του κράτους ΔΕΝ θα περάσει!!

“ΧΟΥΝΤΑ ΔΕ ΓΝΩΡΙΣΑΜΕ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΠΗΚΕ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ”

Με αγανάκτηση

Οι μαθητές του Γυμνασίου – Λυκείου Ιερισσού

[--->]

Οι Ernst Lohoff και Norbert Trenkle της ομάδας Krisis, για την χρηματοπιστωτική κρίση

  Η μετεξέλιξη των κεντρικών τραπεζών σε "bad banks"

 

 (πρωτότυπο κείμενο: http://www.krisis.org/2012/alle-zentralbanken-sind-dabei-sich-in-bad-banks-zu-verwandeln )

Συνέντευξη με τον Ernst Lohoff και  τον Norbert Trenkle για την χρηματοπιστωτική κρίση  (1 μέρος)

από τον Reinhard Jellen, Μετάφραση από τα γερμανικά από τον Joe Keady, αρχική δημοσίευση στο Telepolis, την 1 Αυγούστου του 2012.

******************

Μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα: ενώ στην Ευρώπη οι οικονομίες κινδυνεύουν να καταρρεύσουν όπως τα πούλια του ντόμινο και το τέλος του ευρώ είναι κοντά, τα πολιτικά μέτρα  αντιμετώπισης της κρίσης [1] μοιάζουν όλο και πιο αναποτελεσματικά, παρά τις παράλογες διαστάσεις της (η Γερμανία, για παράδειγμα, έχει σημερα [2] ένα συνολικό χρέος της τάξης των € 644 000 000 000).

Η όποια λύση στο πρόβλημα φαίνεται να μετατρέπεται πρακτικά σε ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα και να επιδεινώνει και να βαθαίνει  ακόμα περισσότερο την χρηματοοικονομική κρίση και την κρίση χρέους. Η κρίση αυτή [3], υπό την προοπτική κατάρρευσης της τελευταίας χρηματοοικονομικής φούσκας, δηλαδή του δημόσιου χρέους, με την απειλή του πληθωρισμού, θα μπορούσε να κάνει τη Μαύρη Παρασκευή του 1929 να μοιάζει  με ευχάριστη βόλτα μια ηλιόλουστη Κυριακή του Πάσχα. Το παρακάτω είναι μια συζήτηση με την Ernst Lohoff και Norbert Trenkle, της ομάδας Krisis που χαρακτηρίζουν, στο βιβλίο τους Die Grosse Entwertung (Η Μεγάλη απαξίωση [4],) την εποχή μας σαν την ιστορική στιγμή όπου η αστική οικονομία συναντά τα όρια της.

-Πόσο  βοηθά ο Μαρξ στη κατανόηση της παρούσας κρίσης [5]  περισσότερο από άλλους θεωρητικούς;

Ernst Lohoff:
Πριν απ’όλα, θα πρέπει να έχετε κατά νου την τρέχουσα συζήτηση σχετικά με την κρίση, η οποία χαρακτηρίζεται από μια περίεργη διαφορά. Από τη μία, η αναφορά ότι πρόκειται για μια κρίση "ιστορικών διαστάσεων", και κάθε δύο εβδομάδες βλέπουμε να γίνεται μια νέα σύνοδο κορυφής, στο τέλος της οποίας οι βασικοί ηγέτες ανακοινώνουν ότι έσωσαν την παγκόσμια οικονομία λίγο πριν την τελική πτώση της. Από την άλλη πλευρά, όμως οι εξηγήσεις για αυτή τη δραματική εξέλιξη είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Η επίσημη συζήτηση για την κρίση κινείται σε επίπεδο ερασιτέχνη υδραυλικού ο οποίος επισκευάζει ένα σωλήνα του νερού εδώ και ‘κει, ενώ ο κάτω όροφος έχει πλημμυρίσει. Αποφασίζονται μια σειρά οικονομικά και τεχνικά μέτρα, αλλά κανείς δεν ξέρει ακριβώς τι θα βγει από αυτό, επειδή λείπει μια ανάλυση με θεωρητικές βάσεις, για την πορεία της σημερινής κρίσης.
Εντωμεταξύ οι πιο γνωστοί εκπρόσωποι των οικονομικών  παραδέχονται ανοιχτά την αποτυχία της επιστήμης τους. Για παράδειγμα, ο καθηγητής του Χάρβαρντ και πρώην επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ, Kenneth Rogoff, δήλωσε πρόσφατα σε γνωστή γερμανική οικονομική εφημερίδα [6], ότι τα πολύ κομψά οικονομικά μοντέλα, που κυριάρχησαν στην ακαδημαϊκή κοινότητα επί δεκαετίες, είναι, στην πράξη, "πολύ, πολύ περιττά. Όταν το μεγάλο σοκ ήρθε, αποδείχθηκαν άχρηστα".

Κώστα Στολίγκα: Ανάλυση του πίνακα στα εξ ων συνετέθη. Χαρισάμενα χρόνια της φθίσης, της λάσπης, του προλεταριάτου, της δικτατορίας κλπ

                                                                                 

                                                                              


                                          α
                                                                                

Ο πίναξ επωλήθη. 

Όμως κάθε βράδυ, κυρίως σε νυχτ' αφέγγαρη, 

με απόλυτα βεβαιωμένη τη συσκότιση, 

γλυστράω σαν κουνούπι κερασιού στο σκοτεινό εκείνο καταπιόντα

προς τα εκεί όπου διεκδικάει τινάς τα απωλεσθέντα υπάρχοντά του, 

κολλάω τη μουσούδα μου στα χρώματα

ανοίγω τα άντερά τους καθώς στυγνός ιατροδικαστής

που μακελεύει σκοτωμένους και 

- Θέ μου, συχώρα μου την τυμβωρυχεία. 

Αντίκρυ από τη ζεστή μας κάμαρα όπου συνάζονταν η άχνα του σπιτιού

ήτανε το κατώι

- ξεκοιλιασμένες πολυθρόνες, σόμπες σαραβαλιασμένες, παλιοσιδερικά

η λάμπα με την κίτρινη ψευτόχρυση αλυσίδα, 

μπρούμυτα ο καθρέφτης σε σχήμα ροκοκό, 

μια ρόδα - τσέρκι ποδηλάτου κι άλλοι πολυτελείς αποθαμένοι

ανάμεσα σε στίβες από εφημερίδες με ποδοπατημένη την κραυγή τους

κι όλα στο σκοτάδι

- με το έμπα τυλιγόταν στο λαιμό σου μια αράχνη

κι αυτό το άγγιγμα, περίεργο! στυφίζει ακόμη στην άσπρη γλώσσα μου. 

Η θερμάστρα ρουθούνιζε τη ρυθμική αποχαύνωση του ανύποπτου, 

το τσάι, "ευρωπαϊκό" βεβαίως, που τόφερνε η μητέρα τσαλαβουτώντας μες το χιόνι, 

τσάι με κείνο το ολεύωδο λεμόνι στυμένο στις μεγάλες κούπες

κι ολόφρεσκο κουλούρι με την ανασεμιά του σισαμιού, 

καταντικρύ στην κάμαραν εκείνη το κατώι

κι οχτώ αδέρφια δεν μπορέσαμε ποτέ μας να γκρεμίσουμε 

το φοβερό βραχνά του

παρά ο ένας ύστρ' απ' τον άλλον πολεμούσαμε να στήσουμε το φως

πάνω και μέσα στο κατώι του κόσμου. 

Κολλάω τη μουσούδα μου στον σκονισμένο πίνακα καθώς

οι παράνομοι κολλάνε την ανάσα τους στους σπόνδυλους της γης

"προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε!"

Ο ένας αδερφός με σηκωμένο το γιακά άπλωνε τις παλάμες του

στο κόκκινο αστέρι, 

ο πιο μεγάλος αιχμάλωτος του Τρότσκυ κι οι από πίσω, εμείς, 

να τραγουδάμε στην ουρά μιας βεβαιότητας με τσακισμένα πόδια

- τυχοδιώκτες των βυθών που δεν κατόρθωσαν παρά μονάχα να πνιγούν

χωρίς να δουν μήτε να πάρουνε αντίδωρο

ένα κομμάτι φως

απ' τα φεγγάρια που θρυμματίζονταν στα πεινασμένα στενοσόκακα. 

Και πήραμε έτσι παραμάσχαλα την ασωτία των θαυμασμών 

καθρεφτίζοντας σ' αυτούς τους ατελείς θριάμβους μας, 

εφτιάξαμε ομοβροντίες τις κραυγές των απεργών

χαράζοντας στους χάρτες ατραπούς που γίναν άβατες

- κι ωστόσο προχωρούσαμε αναζητώντας τον Ιωνά

στο περιτόναιο του κήτους. 

Στη ζεστή μας κάμαρα κάθε πρωί, το τσάι, η σόμπα, το κουλούρι

κι απέναντι, ακριβώς αντίκρυ, το σκοτεινό κατώι.


(Ω τι ωραίος πίναξ! "επωλήθη"- Μια ποιητική τυμωβρυχία
σε έξι σπαραγμένα επεισόδια. Αθήνα 1978)

[---->]