Οι σκηνές που συνεχίζουν να μας έρχονται από τη Γαλλία, αν προέρχονταν από οποιαδήποτε "μικρότερη" χώρα με αδύναμες συμμαχίες, θα θεωρούνταν το προοίμιο ενός εμφυλίου πολέμου, μιας ανατροπής του καθεστώτος.
Ο αριθμός των εξεγερμένων σε όλη τη χώρα είναι τέτοιος που η
αστυνομία δεν μπορεί να ελέγξει τίποτα. Σε ορισμένες περιοχές (Angers) έχουν
σημειωθεί συγκρούσεις μεταξύ πολιτών της "τάξης" και πολιτών που
"εξεγείρονται".
Το "μονοπώλιο της βίας" που ορίζει ένα κράτος
φαίνεται να μην υπάρχει.
Φυσικά, αυτό δεν είναι και δεν μπορεί να είναι επανάσταση,
διότι μια επανάσταση απαιτεί μια κατευθυντήρια γραμμή, πολιτικά αιτήματα,
κάποιο θετικό μοντέλο που πρέπει να επιβληθεί.
Αλλά εδώ δεν υπάρχει τίποτα από αυτά, τίποτα που να μπορεί να
μετατρέψει αυτόν τον κοινωνικό πυρετό σε όραμα για μια καλύτερη κοινωνία.
Από την άλλη , αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος για τον οποίο
οι εξεγέρσεις αυτού του είδους πετυχαίνουν - με την έννοια ότι υπονομεύουν
σοβαρά την κατεστημένη εξουσία.
Διότι αν επρόκειτο για μια οργανωμένη, πολιτικοποιημένη
διαμαρτυρία, με στόχο την πειθώ και την πρόταση, με καθορισμένη πολιτική
ατζέντα, θα είχε τεθεί προ πολλού υπό έλεγχο, θα φρουρούνταν από τον μηχανισμό
ασφαλείας, θα σαμποταριζόταν από τα μέσα ενημέρωσης, θα είχαν έντεχνα
διεισδύσει ,για να αποτρέψουν την ανάδυση οποιασδήποτε πραγματικής εναλλακτικής
λύσης. Αυτό συμβαίνει επειδή οι φιλελεύθερες δημοκρατίες - όπως και οι
απολυταρχίες - εργάζονται συνεχώς για τη διατήρηση της εξουσίας των ήδη κυβερνώντων.
Κάποτε κυκλοφορούσε η ιδέα - πολύ σοφή κατ' αρχήν - ότι η
δημοκρατία, εγγυώμενη την πραγματική εκπροσώπηση των αιτημάτων από τα κάτω, θα
μπορούσε να εκτονώσει τις βίαιες διαμαρτυρίες και να επιτρέψει την αρμονική
βελτίωση ολόκληρου του κοινωνικού σώματος. Αλλά οι φιλελεύθερες δημοκρατίες
έχουν από καιρό εκφράσει την απροκάλυπτα πλουτοκρατική τους τάση,
μετατρεπόμενες σε φρούρια προστασίας του κεφαλαίου..
Ως εκ τούτου, ελλείψει εκπροσώπησης και παρουσία των συνήθων
μηχανισμών αποκλεισμού, εκμετάλλευσης και κατακερματισμού των καπιταλιστικών
κοινωνιών, ο μόνος δρόμος που παραμένει ανοιχτός είναι αυτός της καταστροφής,
της λεηλασίας και της καθαρτικής βίας.
Οι φιλελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες έχουν συχνά προσπαθήσει
να διοχετεύσουν αυτές τις δυναμικές σε ελεγχόμενους χώρους, όπως τα γήπεδα και
οι κυριακάτικοι καβγάδες μεταξύ των Ultras. Αλλά πέρα από ένα ορισμένο όριο, η
απογοήτευση και ο θυμός δεν μπορούν πλέον να περιφράσσονται και εκρήγνυνται.
Έχοντας σαρώσει με επιτυχία κάθε αυθεντική δημοκρατική
πολιτική, έχοντας αμβλύνει τους μηχανισμούς συμμετοχής, έχοντας μπλοκάρει όλους
τους δρόμους πρόσβασης στην εξουσία με τα παρατηρητήρια των μέσων ενημέρωσης,
οι ελίτ έχουν εξασφαλίσει στον εαυτό τους τη μη νομική αμφισβήτηση της εξουσία
τους.
Αλλά αυτό αφήνει χώρο μόνο στις παράνομες εκρήξεις , στις
ανεξέλεγκτες καταστροφές, χωρίς καθορισμένο σκοπό, παρά μόνο για να γίνει
γνωστό ότι "ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ".
Ήθελαν να έχουν υποζύγια
- και τα έχουν- αλλά θα έχουν όλο και περισσότερο - άγρια θηρία.
