Αξιοι!

 






Χρήστος Πολατίδης

Σε αυτόν τον πλάτανο, στις 18 Δεκεμβρίου 1416  απαγχονίστηκε ο σεΐχης Μπεντρεντίν, ανθρωπιστής, επαναστάτης και συμμαθητής του Γεωργίου Πλήθωνα Γεμιστού.

Ο Μπεντρεντίν γεννήθηκε στο Αμμόβουνο Διδυμοτείχου το 1358, από Ελληνίδα μητέρα και απροσδιόριστης (τουρκικής ή περσικής ή ελληνικής) καταγωγής πατέρα. Σπούδασε στην Αδριανούπολη μαζί με τον Γεώργιο Πλήθωνα Γεμιστό. Έλαβε επίσης πολύ σημαντική μόρφωση στο Κάϊρο, στην Βαγδάτη, στη Συρία και αλλού.

Ενώ φαινομενικά ήταν μουσουλμάνος, δίδασκε την ισότητα ανδρών και γυναικών, την κοινοκτημοσύνη, την χρήση μουσικής και χορού στις θρησκευτικές τελετουργίες, την μη διάκριση των ανθρώπων ανάλογα με το θρησκευτικό δόγμα που ακολουθούσαν. Επέτρεπε την κατανάλωση αλκοόλ και χοιρινού κρέατος. Η διδασκαλία του πήγαζε από την αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία και Θεολογία.

Χαρακτηριστικό είναι και το απόσπασμα που αποδίδεται στον Μπεντρεντίν και διασώζει ο Μιχαήλ Δούκας: «Ἐξέθετο γὰρ δόγμα ὅστις τῶν Τούρκων εἶποι ὅτι Χριστιανοὶ οὒχ ὑπάρχουσιν θεοσεβεῖς, οὗτος ἀσεβής ἐστι. Καὶ πάντες οἱ ὑπήκοοι τοῦ φρονήματος αὐτοῦ συναντῶντες τινὰ τῶν χριστιανῶν ἐφιλοξένουν καὶ ὡς ἄγγελον τοῦ Διὸς ἐτίμων».

Στην επανάσταση του Μπεντρεντίν το 1415, συμμετείχαν από κοινού Έλληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, Εβραίοι και άλλοι, ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Δηλαδή συμμετείχαν μουσουλμάνοι, χριστιανοί, εβραίοι, εθνικοί Έλληνες, σούφι κλπ. Από το κίνημα αυτό, που εξαπλώθηκε σε πολύ μεγάλη έκταση στην Μικρά Ασία, Βορειοανατολική Βουλγαρία, Ανατολική Μακεδονία και Θράκη, κινδύνευσε με διάλυση η Οθωμανική αυτοκρατορία.

Η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα και ο Μπεντρεντίν οδηγήθηκε στις Σέρρες για να δικαστεί. Καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κανένας δικαστής, λόγω σεβασμού και φόβου, δεν υπέγραφε την εκτέλεση της ποινής. Ο Μπεντρεντίν ρώτησε το δικαστήριο αν ισχύει η δικαστική του ιδιότητα και αφού έλαβε την απάντηση ότι ισχύει, υπέγραψε ο ίδιος την εκτέλεση της ποινής του.

Απαγχονίστηκε στον πλάτανο της φωτογραφίας, στις 18 Δεκεμβρίου του 1416. Το σώμα του έμεινε άταφο στην κρεμάλα για τρεις μέρες προς εκφοβισμό των Σερραίων. Λέγεται ότι από τότε προς τιμήν του, οι Σερραίοι  τρώνε ψάρια κάθε Τρίτη, ημέρα της κηδείας του.

Η δημοτική αρχή αποφάσισε, υποθέτω, με τη σύμφωνη γνώμη των υπηρεσιακών παραγόντων, να κόψει τον ιστορικό πλάτανο επί της οδού Γρηγορίου Ρακιτζή.

Αν η δημοτική αρχή είχε στοιχειώδη γνώση της ιστορίας, μάλλον θα έπραττε διαφορετικά. Αν είχε ευρύτερη γνώση και σε άλλους τομείς πλην της ιστορίας, τα πράγματα στην πόλη μας θα ήταν διαφορετικά. Όμως φαίνεται ότι υστερεί πολύ και παντού.

Σε συζήτηση που είχα χθες βράδυ με κάποιον δημοτικό σύμβουλο, ο οποίος επέμενε ότι ο πλάτανος δεν θα κοπεί, άκουσα και πάλι τις γνωστές παπαριές περί του σύννομου των ενεργειών του δήμου, περί γνωμοδότησης των υπηρεσιακών παραγόντων, περί επικινδυνότητας, περί διαδικασιών και αποφάσεων.

Το αποτέλεσμα είναι ένα: Ένα αιωνόβιο δένδρο δεμένο με την ιστορία της πόλης χάνεται. Και χάνεται ίσως γιατί η κυρία της απέναντι πολυκατοικίας δεν θέλει να σκουπίζει τα φύλλα που πέφτουν ή γιατί ο κύριος που παρκάρει κάτω από τον πλάτανο νιώθει ανασφάλεια όταν χαλάει ο καιρός ή...

Αλλά τι κάθομαι και λέω τώρα και ταράζω την θερινή ραστώνη του Σερραϊστάν; Αυτός ο λαός είναι μόνο για να τρώει μπουγάτσα το πρωί, σουβλάκια το μεσημέρι και στο καπάκι ακανέ. Κι αυτός και η δημοτική αρχή του.

Λένε ότι "Ο λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν". Χωρίς να αλλάζει το νόημα, μπορώ να το θέσω και πιο χωριάτικα ως εξής: "Τέτοιο γαϊδούρι τέτοιο σαμάρι"....

Κλείνω με ένα πικρό απόσπασμα από το ποίημα "Το Έπος του Σεΐχη Μπεντρεντίν" του Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963)

Ψιχαλίζει,

φοβισμένα

σιγανά

Σαν μιλιά προδοσίας.

Ψιχαλίζει

σαν το πιλαλητό των λευκών γυμνών ποδιών

κάποιου αρνησίθρησκου πάνω στο υγρό και σκοτεινό το χώμα.

Ψιχαλίζει.

Στις Σέρρες, μες’ στην αγορά των εσνάφηδων

σιμά σ’ ένα χαλκωματάδικο

κρεμάσανε σ’ ένα δέντρο τον Μπεντρεντίν μου.

Ψιχαλίζει.

Είναι μια περασμένη κι ανάστερη ώρα της νύχτας.

Κι αυτό

που μουσκεύει στη βροχή και τραμπαλίζει

κάτω απ’ τ’ άφυλλο κλωνάρι

είναι του σεΐχη μου τ’ ολόγυμνο κορμί.

Ψιχαλίζει.

Η αγορά των Σερρών είναι βουβή.

Η αγορά των Σερρών είναι τυφλή.

Μες στην ατμόσφαιρα είναι η καταραμένη μελαγχολία

της βουβαμάρας, της τυφλωσιάς.

Κι η αγορά των Σερρών εσκέπασε την όψη της

με τα χέρια της.

Ψιχαλίζει.

«Μελίγια, Έβρος, η Ευρώπη δολοφονεί.

 


Συγκλονιστική μαρτυρία υπηρετήσαντα.

"(..) όλοι θα θυμόμαστε καθώς αναπαράχθηκε από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ- με το τρακτέρ που στις 8/3/2020 ψέκαζε τους πρόσφυγες που βρίσκονταν στην πίσω πλευρά του φράχτη, σε μια κατά τ’ άλλα αποκλεισμένη περιοχή από τον Ε.Σ. Περισσότερο όμως σοκάρουν, για μια ακόμα φορά, οι διηγήσεις των μονίμων που βρέθηκαν εκεί,, των οποίων τα λεγόμενα –αν και σε μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους και σε ανύποπτο χρόνο- μοιάζουν τρομακτικά, με πιο χαρακτηριστικές τις διηγήσεις για τους κυνηγούς: «Όσοι κυνηγάνε πάπιες ξέρουν πολύ καλά το ποτάμι και τα περάσματα. Με το που ξεκίνησαν οι ιστορίες, κάποιοι πήγαν και πιάσαν τα περάσματα και αντί 4άρια και 5άρια (βλήματα για μικρά θηράματα όπως πτηνά κ.ά.) που βαρούσαν τα παπιά, βάζανε δράμια (βλήματα για μεγάλα θηράματα όπως αγριογούρουνα κ.ά.) και βάραγαν αν έβλεπαν κάποιον να πάει να περάσει το ποτάμι από απέναντι». Όλα αυτά στα κατά τ’ άλλα «αποκλεισμένα σύνορα», δηλαδή με τη γνώση και ανοχή, αν όχι ανεπίσημη καθοδήγηση του ελληνικού κράτους.(..)

(..)η αρρωστημένη χαρά των στελεχών που πηγαίνουν για εποχούμενο περίπολο στο ποτάμι και η διαστροφική επιθυμία τους να πετύχουν στη διάρκεια του περιπόλου κανένα πρόσφυγα ή μετανάστη ή ακόμα καλύτερα, να χρειαστεί να εμπλακούν και να κάνουν χρήση των όπλων, μαχαιριών ή πτυσσόμενων γκλομπ τους∙ οι «κατασχέσεις» προσωπικών ειδών των συλληφθέντων που μεταφέρονται κυριολεκτικά ως λάφυρα στο τέλος του περιπόλου. Το πόσοι περιμένουν να πάνε περίπολο για να κατασχέσουν κάτι και να το κάνουν «δώρο» στα παιδιά ή τις γυναίκες τους σε κάποια γιορτή (τις περισσότερες φορές κινητά τηλέφωνα, ρολόγια και μαχαίρια). Η ακόμα χειρότερα, το «πανηγύρι» που στήνεται κάποιες φορές όταν συλλαμβάνεται κόσμος να περνάει τα σύνορα, στο οποίο περίπολα του Ε.Σ. και της ΕΛ.ΑΣ. από τη γύρω περιοχή, ακόμα και αν το περιστατικό δεν είναι στον τομέα ευθύνης τους, για να συμμετάσχουν: να χτυπήσουν, να ξεγυμνώσουν, να εξευτελίσουν και ποιος ξέρει τί άλλο.(..)

(..)Μες στη νύχτα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που βρισκόμασταν στο φυλάκιο, αρχίσαμε να ακούμε κραυγές και κλάματα ανθρώπων μέσα από το δάσος, σε σημείο που, νωρίτερα εκείνη τη μέρα, είχαμε μάθει ότι θα κατασκήνωνε περίπολο των Ειδικών Δυνάμεων που βρισκόταν στην περιοχή. Οι κραυγές κράτησαν αρκετή ώρα και επίσημα δεν μάθαμε ποτέ τί συνέβη, αν και ρωτήσαμε επανειλημμένα. Αυτό που μας είπαν όμως και τα στελέχη ήταν ότι «συμβαίνει συχνά όταν βγαίνουν οι ειδικοδυναμίτες» και «παίζουν οι ειδικές δυνάμεις», προφανώς με κάποιο θήραμα που πιάσανε στο ποτάμι. Σαν αγέλη που βγαίνει για κυνήγι και αφού πιάσει το θήραμα, παίζει μαζί του για να «εκπαιδεύσει» τα νεότερα μέλη της.

Το χειρότερο όμως στη διάρκεια της θητείας στον Έβρο, είναι ο θάνατος και η εξοικείωση με την ιδέα του, κάτι που πραγματικά κανείς δεν περιμένει σε αυτό το βαθμό, ακριβώς γιατί είναι εντελώς διαφορετική η εικόνα που υπάρχει για όλα αυτά στον έξω κόσμο. Δεν ξεχνιούνται π.χ. οι ιστορίες μετά από την επιστροφή περιπόλων ότι «βρήκαμε – πάλι- σκαούλες», μαύρες σακούλες με –όχι πάντα ολόκληρα- πτώματα, πεταμένες δίπλα στο ποτάμι ή μέσα σε κοντινά χωράφια (άραγε από ποιόν;). Δεν ξεχνιέται το γεγονός ότι όταν ο Έβρος κατεβάζει νερό και ανακατεύεται η λάσπη στον πυθμένα του από τα ρέυματα, στην επιφάνεια αναδύονται πτώματα. Δεν ξεχνιούνται επίσης περιστατικά, όπως τότε που στη διάρκεια περιπόλου βρέθηκε να επιπλέει στο ποτάμι ένα πτώμα, το οποίο, επειδή είχε μείνει μόνο ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια –που μπορεί να τα χρειαζόταν για κάτι πιο σημαντικό- στο στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ. που έφτασε για να το περισυλλέξει, το έσπρωξε με ένα ξύλο προς την απέναντι πλευρά του ποταμού, για να το μαζέψουν εκείνοι. Λίγο παρακάτω, το πτώμα το έστειλαν πίσω στην ελληνική πλευρά και το πέρα δώθε του νεκρού ΑΝΘΡΩΠΟΥ κράτησε αρκετή ώρα, μέχρι που απ’ ότι μάθαμε, κάποια από τις δύο πλευρές το άφησε απλά να το παρασύρει το ποτάμι, κάμποσα χιλιόμετρα παρακάτω.

Τέλος δεν ξεχνιούνται οι φωτογραφίες και τα βίντεο με πτώματα να επιπλέουν στο ποτάμι, που κυκλοφορούν στα κινητά στρατιωτικών σαν να πρόκειται για κάποιο αστείο ή λάφυρο, ακολουθούμενες και από τα αντίστοιχα σχόλια. Όπως σε μια συζήτηση έξι στελεχών που έγινε μπροστά μας, για το «πόσοι την πέρασαν από ένα χέρι πριν πεθάνει» και «θα ‘χε φάει αυτή πολύ, αυτές γεννάνε σαν σκύλες», δείχνοντας στο κινητό γύρω από το οποίο είχαν μαζευτεί, τη φωτογραφία μιας γυναίκας που επέπλεε νεκρή στο ποτάμι.

Για να κλείνω λοιπόν. Στον Έβρο είδα ένα κράτος που προετοιμάζεται εντατικά, ανυπομονεί και έχει ήδη ξεκινήσει να δολοφονεί αμάχους. Η απάντηση λοιπόν στο αν υπήρξαν νεκροί στην προσφυγική κρίση του 2020, είναι ότι πραγματικά, δεν γίνεται να μην υπήρξαν. Και πιθανότατα υπήρξαν και άλλα πολλά που δεν έτυχε να δω ή να μάθω, κι άλλα τέρατα, όπως η λειτουργία black site στον Έβρο, για την οποία έγραψαν οι NY Times τον Ιούλιο του 2020 και την οποία –φυσικά- αρνήθηκε η Ελλάδα

Petros Kapetanopoulos

Κατάπτυστη τροπολογία παραχώρησης ακόμα και της πολιτιστικής κληρονομιάς σε βιομ.Α.Π.Ε.

 







Μια τροπολογία που φέρει τον τίτλο “Παραχωρήσεις ακινήτων για ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας ” δημιουργεί ένα οριστικό διαζύγιο ανάμεσα στην πολιτική της κυρίαρχης ελίτ και στους τόπους μας ως τέτοιους.

Η τροπολογία αυτή, στην ουσία, γυρίζει τουλάχιστον ένα αιώνα πίσω την προσέγγιση και την αντιμετώπιση της κληρονομιάς μας.

Ειδικότερα η τροπολογία προβλέπει ότι με απόφαση του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων δύναται να παραχωρούνται ακίνητα, ανεξάρτητα έκτασης, για εγκατάσταση σταθμών ηλεκτροπαραγωγής από ΑΠΕ και συστημάτων αποθήκευσης χωρίς δημοπρασία και μετά από αίτηση του εκάστοτε ενδιαφερόμενου.  Η χρήση θα παραχωρείται στον κάθε αιτούντα για όσο χρόνο εξυπηρετείται ο σκοπός της παραχώρησης θέτοντας ανώτατο όριο τα 40 έτη.

 Μέσα από την τροπολογία αυτή οι συναρμόδιοι υπουργοί εντάσσουν στο ίδιο ακριβώς πλαίσιο και τους αρχαιολογικούς χώρους, τους ιστορικούς χώρους, άρα και τα φυσικά ιστορικά τοπία ως τέτοια καθώς αναφέρεται ότι: “το παρόν εφαρμόζεται και επί ακινήτων της παραγράφου 1 τα οποία αποτελούν αρχαιολογικούς χώρους, αρχαιολογικές ζώνες προστασίας, ιστορικούς τόπους, τόπους πλησίον μνημείων και εν γένει σε ακίνητα περιοχών που εμπίπτουν στο νόμο 48 58 του 2021. 

 Στην τροπολογία επίσης σημειώνεται ότι τα παραπάνω ακίνητα θα παραχωρούνται μετά τη σύμφωνη γνώμη των αρμόδιων υπηρεσιών του υπουργείου πολιτισμού.

 Στην ουσία αυτή η αναφορά με κανένα τρόπο δεν αποτελεί μηχανισμό για την προστασία των διαφόρων μορφών της κληρονομιάς μας καθώς εδώ και μερικά χρόνια τοπικές κοινωνίες και επιστήμονες διαφόρων κλάδων βρίσκονται σε μια διαρκή διαπάλη με τις υπηρεσίες του υπουργείου πολιτισμού σε σχέση με ανατροπές και καταστροφές μνημειακών χώρων και φυσικών ιστορικών τοπίων. Είναι ανατροπές και καταστροφές διαφόρων ποιοτήτων κληρονομιάς σε όλο τον Ελλαδικό χώρο που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές ως κάποια εξαίρεση αλλά προβάλουν ως κανόνας.

  Το υπουργείο πολιτισμού είτε έχει αμελήσει, είτε   έχει με την πολιτική του συνδράμει σε αυτή την εξέλιξη. Αποτελεί μια άκρως αρνητική εξέλιξη που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αφήνει το αποτύπωμα της στην ίδια την φύση, στην στρωματογραφία και στην γεωχημεία των τοπίων. Δυστυχώς η κυρίαρχη αρχαιολογική προσέγγιση του υπουργείου ούτε θέλει μα ούτε μπορεί να κατανοήσει αυτή την διάσταση.

Η κοινή κατάθεση από το ΥΠΠΟΑ της καταστροφικής για την κληρονομιά τροπολογίας αναδεικνύει την αδυναμία του Υπουργείου και των Υπηρεσιών του όχι μόνο να προστατέψουν σύμφωνα με τις επιταγές του συντάγματος, και των διεθνών συνθηκών προστασίας της κληρονομιάς, μα ακόμα και να μην μπορούν να αντιληφθούν θεμελιώδεις διαστάσεις των ζητημάτων που άπτονται της κληρονομιάς. Αυτή η χαοτική και ιδεοληπτική προσέγγιση του Υπουργείου, έχει τις ρίζες της  από την μια στην εννοιολογικά σαθρή νομική προσέγγιση  και από την άλλη στις “ανάγκες” μέρους της οικονομικής ελίτ σε περίοδο βαθιάς συστημικής κρίσης για νέα πεδία κερδοφορίας μέσω των ΑΠΕ.

Η πολιτική ελίτ μέσω της νομικής αυτής επίλυσης  προσπαθεί να “νομιμοποιήσει” “από την πίσω πόρτα” ανατροπές και καταστροφές μνημειακών συνόλων, φυσικών ιστορικών τοπίων που εξελίσσονται τα τελευταία χρόνια σε όλη τη χώρα. Ο ενιαίος αρχαιολογικός χώρος του ισθμού Ιεράπετρας, οι αρχαιολογικοί τόποι και τα φυσικά ιστορικά τοπία στην Εύβοια, στη Μάνη, στην Τήνο, στην Άνδρο είναι μόνο μερικές από τις εκατοντάδες περιπτώσεις.   Οι κυβερνήσεις τουλάχιστον των τελευταίων 15 ετών και η τοπική διοίκηση φέρουν τεράστια ευθύνη για αυτή την εξέλιξη. 


Ευθύνη όμως έχουν και οι επιστημονικοί φορείς που όχι μόνο δεν κατάφεραν να προβλέψουν την εξέλιξη αυτή αλλά βρέθηκαν εντελώς απροετοίμαστοι από θεωρητική και πρακτική άποψη να αντιμετωπίσουν αυτές τις αρνητικές εξελίξεις. Σε κάθε περίπτωση είναι μια λογική εξέλιξη καθώς με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, (μέσα από κρατικοδίαιτα πρότζεκτς και χρηματοδοτήσεις λογής ερευνών, κλπ) έστω και άθελά τους αναπαράγουν  την κυρίαρχη μυστικιστικού χαρακτήρα κατανόηση των εννοιών της πολιτιστικής και της φυσικής κληρονομιάς. 

Η νομική αυτή επίλυση των σχέσεων μας με τα μνημεία και την κληρονομιά μας, έρχεται πρώτα απ’ όλα σε σύγκρουση με το σύνταγμα που συχνά επικαλείται η σε άλλα θέματα η κυρίαρχη πολιτική ελίτ.

Το κράτος σύμφωνα με το σύνταγμα και το «πνεύμα» που το διέπει είναι διαχειριστής της κληρονομιάς η οποία ανήκει με ισότιμο τρόπο όχι μόνο σε όλο τον ελληνικό λαό μα και σε όλη την οικουμένη. Γίνεται  φανερό ότι αυτού του χαρακτήρα η παραχώρηση και η χρήση της κληρονομιάς που δρομολογείται μέσω της τροπολογίας ακυρώνει την ισότιμη νομή επί των πολιτιστικών αγαθών, ακυρώνει όμως στην ουσία και την ελεύθερη πρόσβαση άρα και την ίδια την προστασία.  Μέσω τέτοιου χαρακτήρα παρεμβάσεων μεταλλάσσεται βίαια και η όποια αφηγηματική ικανότητα των μνημειακών συνόλων.

 ΆΡΑ:  το ύψιστο αυτό αγαθό απαλλοτριώνεται όχι μόνο απ’ το κοινωνικό σύνολο και την ανθρωπότητα του σήμερα αλλά και από τις επόμενες γενιές.

Το νομοθετικό αυτό πραξικόπημα έρχεται σε κατάφορη σύγκρουση με τις διεθνείς δεσμεύσεις όπως αυτές προκύπτουν με βάση τις διεθνείς συμβάσεις και σύμφωνα.

Η εποχή της «Ανθρωποκαίνου» και το σύγχρονο στάδιο της, αυτό της «μεγάλης επιτάχυνσης», όπως αυτά έχουν ορισθεί από τις φυσικές επιστήμες, χαρακτηρίζουν τώρα όχι μόνο της παραγωγική διαδικασία αλλά και τον τρόπο που οι κρατικές δομές αντιλαμβάνονται τον πολιτισμό, την φύση, την κληρονομιά μας στην οργανική ενότητα της.

Η τροπολογία αυτή πρέπει να αποσυρθεί. Οι βουλευτές της ΝΔ,  όπως και του Σύριζα, Πασοκ (που δεν το καταψήφισαν στην επιτροπή),  δεν πρέπει να τολμήσουν να ψηφίσουν ένα τέτοιο έκτρωμα. 

Η υπεράσπιση όλων των ποιοτήτων  της κληρονομιάς μας έχει πανανθρώπινο χαρακτήρα.

Οι πολιτιστικοί σύλλογοι, τα εργατικά σωματεία, οι αγροτικοί σύλλογοι πρέπει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να προστατέψουν αυτά που παρέλαβαν από τις προηγούμενες γενιές.

 Να προστατέψουν τα περιβάλλοντα που ζουν και δημιουργούν, να προστατέψουν κάθε τι ιστορικό και φυσικό απ’ την βία της «Ανθρωποκαίνου» μετάλλαξης που προκαλεί ο κοινωνικός και οικονομικός μας σχηματισμός.

Περισσότερα και με λιγότερη βιασύνη αύριο....


[---->]

ΑΣ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΙΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ

 

Η Pfizer ζητά να μπει στο αρχείο η καταγγελία για  παραβίαση των κανονισμών  κατά την πειραματική φάση δοκιμών του εμβολίου κατά του Covid-19, επικαλούμενη τη συμφωνία "πρότυπο" με την αμερικανική κυβέρνηση, με την οποία παρακάμπτονται οι απαιτούμενοι έλεγχοι και διατυπώσεις.

Η Pfizer ζήτησε από ένα αμερικανικό δικαστήριο να μπει στο αρχείο η καταγγελία που έκανε ένας πληροφοριοδότης, πρώην εργαζόμενος στην εταιρεία, ο οποίος κατήγγειλε προβλήματα στους χώρους κλινικών δοκιμών του εμβολίου Covid-19 της Pfizer.

Ο πληροφοριοδότης, Μπρούκ Τζάκσον, σε έρευνα που άνοιξε τον Φεβρουάριο, κατήγγειλε ότι η Pfizer και τα συνδεόμενα μέρη παραβίασαν τους κανονισμούς των κλινικών μελετών και την ομοσπονδιακή νομοθεσία, και το Νόμο περί Ψευδών Ισχυρισμών (False Claims Act}.

Στην αιτιολογία για την απόλυσή του, η Pfizer υποστηρίζει ότι οι κανονισμοί δεν ισχύουν  για τη σύμβαση του εμβολίου της που υπόγραψε με το Υπουργείο Άμυνας των Ηνωμένων Πολιτειών, επειδή τη σύμβαση την υπόγραψε με την Αρχή Διευθέτησης Διαφορών (Other Transaction Authority,OTA) του Υπουργείου Αμυνας, η οποία δίνει τη δυνατότητα στα συμβαλλόμενα μέρη να παρακάμπτουν πολλούς κανόνες και νόμους που κανονικά ισχύουν για όλες τις συμβάσεις.

Αυτό σημαίνει ότι ο ισχυρισμός του Τζάκσον σύμφωνα με την οποία η Pfizer θα πρέπει να σέβεται την ομοσπονδιακή νομοθεσία για τις εξαγορές  εταιρειών "είναι απλά λάθος", δηλώνει η Pfizer.

Ο δικηγόρος του Τζάκσον, Warner Mendenhall,  δήλωσε  πρόσφατα ότι "είναι ξεκάθαρο ότι η Pfizer δεν ακολούθησε τους ομοσπονδιακούς νόμους για τις συμβάσεις".

Ο Mendenhall, ο οποίος αρνήθηκε να δώσει συνέντευξη επί του θέματος, είπε ότι οι δικηγόροι του Τζάκσον εργάζονται για  να βρουν νόμιμους τρόπους αντιμετώπισης της Pfizer.

"Θα μπορούσαμε να χάσουμε, επειδή η σύμβασή  δεν τους υποχρεώνει να προβούν σε κανένα από τους συνήθεις ελέγχους και έλεγχο ποιότητας ,για την προστασία των καταναλωτών, πράγματα για τα οποία αγωνιζόμαστε εδώ και δεκαετίες στη χώρα αυτή", δήλωσε ο Mendenhall.

[------>]

Επόμενος στόχος: Η νέα παράδοση του Βερολίνου

 Του Θέμη Τζήμα

Θυμόμαστε (ελπίζουμε) όλοι, πως όταν ξεκίνησε η σημερινή φάση του πολέμου στην Ουκρανία, αν αρνιόσουν ορισμένες «αλήθειες» ήσουν πράκτορας του Πούτιν. Η πρώτη ήταν ότι ο Πούτιν είναι δικτάτορας, τύραννος, παρανοϊκός και ετοιμοθάνατος. Η δεύτερη ήταν ότι η Ουκρανία κέρδιζε τον πόλεμο. Και η τρίτη συνίστατο στο ότι οι κυρώσεις της Δύσης θα γονάτιζαν τη ρωσική οικονομία και θα προκαλούσαν εσωτερική εξέγερση, η οποία θα οδηγούσε στην ανατροπή του Ρώσου προέδρου «από μέσα».

 

Κάποιοι εξ ημών υπερηφάνως φέραμε και τότε την κατηγορία περί «πρακτόρων του Πούτιν», διότι αποτελεί τίτλο τιμής όταν τον απευθύνουν οι διεθνολογούντες με βάση τα non paper της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα. Σήμερα λοιπόν, που ιδίως οι δύο εκ των τριών «αληθειών» αναιρούνται ακόμα και για το CNN, επιτρέψτε μας να προβούμε σε μια παρακινδυνευμένη ομολογουμένως εικασία: ότι ένας από τους στρατηγικούς στόχους της Μόσχας, όσο περνάει ο καιρός είναι η νέα, άνευ όρων παράδοση του Βερολίνου, για την οποία εμείς ιδίως οι Έλληνες θα έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε.

 

Ξεκινάμε από την είδηση: η Γερμανία, αυτή η ίδια χώρα η οποία ήταν προετοιμασμένη για την περίπτωση ρήξης με τη Ρωσία ως προς την παροχή φυσικού αερίου, όπως όλοι οι έγκριτοι «ανταποκριτές» μας πληροφορούσαν, πλέον περνά στο επίπεδο του συναγερμού και προειδοποιεί για επιπτώσεις κλίμακας Lehman Brothers.

 

Να μας συμπαθούν οι φωστήρες των οικονομικών πολιτικών της Γερμανίας και της Ε.Ε. αλλά σε περίπτωση πλήρους διακοπής της παροχής ορυκτών καυσίμων από τη Ρωσία προς την Ε.Ε., οι επιπτώσεις τύπου Lehman Brothers μάλλον θα ωχριούν μπροστά στο τι θα συμβεί. Η κρίση η οποία οξύνθηκε με την κατάρρευση της Lehman Brothers «αντιμετωπίστηκε» με το ξαναφούσκωμα της φούσκας μέσα από πάμφθηνο χρήμα. Στη σημερινή περίπτωση τα χρήματα της ΕΚΤ ή της FED είναι εν πολλοίς άχρηστα. Αν δεν βρίσκεις την πρώτη ύλη, την ενέργεια ή την βρίσκεις σε ανεπαρκή βαθμό και σε πανάκριβες τιμές θα πρέπει να κατεβάσεις επίπεδο ως προς τη βιομηχανική σου ανάπτυξη. Καθόλου καλό…

 

Το πρόβλημα το οποίο δεν συνειδητοποίησαν εγκαίρως οι καριερίστες των Βρυξελλών και οι αντίστοιχοί τους σε κάθε πρωτεύουσα της Ε.Ε. είναι ότι, πρώτον, η ανάπτυξη των μεγάλων βιομηχανικών κρατών της Ευρώπης βασίστηκε στη λεηλασία πρώτων υλών, γιατί ακριβώς δεν τις διαθέτουν σε επάρκεια ικανή να υποστηρίξει βιομηχανικές οικονομίες.

 

Η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός αποτέλεσαν πολύ «καλές» επιλογές, όσο μπορούσαν να τις υποστηρίξουν οι στρατιωτικοί μηχανισμοί των ευρωπαϊκών κρατών. Από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και έπειτα τα εν λόγω κράτη ήταν υποχρεωμένα να ποιούν την ανάγκη φιλοτιμία και να διασφαλίζουν τις αναγκαίες οικονομικές και επομένως διεθνοπολιτικές σχέσεις, χάρη στην ισχύ των ΗΠΑ και σε περιφερειακές συνεργασίες τους.

 

Η μετασοβιετική Ρωσία αποτέλεσε μια πραγματική ευλογία για τα κράτη της Ε,Ε. Δεν είναι όμως, πολύ σοφό να κλέβεις εν ψυχρώ αυτόν που σου πουλάει σταθερά φτηνή ενέργεια, ούτε να στέλνεις οπλισμό για να σκοτωθούν οι στρατιώτες του.

 

Δεύτερον, δεν συνειδητοποίησαν οι ηγεσίες μας, ότι δεν βρισκόμαστε ούτε στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, ούτε στην πρώτη του 21ου. Πλέον, η Ρωσία, η Κίνα, οι υπόλοιποι BRICS αλλά και άλλες αναδυόμενες δυνάμεις διαθέτουν επαρκή ωριμότητα και ικανότητα, ώστε να συναλλάσσονται μεταξύ τους, χωρίς να είναι αναγκαίο να εξαρτώνται από το δυτικό χρηματοπιστωτικό κύκλωμα.

 

Έτσι, η αμερικανοκρατούμενη Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία και λοιποί πυροβόλησαν στην καρδιά των βιομηχανικών αστικών τους τάξεων, στερώντας τους το ένα πράγμα που τα λεφτά τους δεν μπορούν να αγοράσουν ή τουλάχιστον όχι σε επάρκεια, αν ο κατέχων δεν θέλει να το δώσει: την πρώτη ύλη, τα καύσιμα, την ενέργεια.

 

Η Ρωσία με την υποστήριξη της Κίνας ξέρει ότι οι κυρώσεις μεσοπρόθεσμα μετρούν προς όφελός της. Φαίνεται ήδη η κοινωνική, οικονομική και πολιτική κόπωση στην Ευρώπη. Οι εξελίξεις στη Γαλλία είναι συνταρακτικές για όσους είχαν ψευδαισθήσεις, δηλαδή για πάρα πολλούς, ιδίως στη διαβρωμένη από το νεοφιλελευθερισμό και το νατοϊσμό αριστερά: ο «δημοκράτης» Μακρόν, προτείνει συνεργασία στη Λεπέν. Στη Βουλγαρία, ο ελεγχόμενος από τις ΗΠΑ πρωθυπουργός κατέρρευσε. Στην Ιταλία έχουμε πολιτική κρίση. Στην Εσθονία το ίδιο. Και κάτι μας λέει ότι το ελληνικό κατεστημένο θα κάνει το λάθος να επιβάλλει κυβερνήσεις συνεργασίας, όπως ακριβώς τις θέλει η ξένη εξάρτηση και η ολιγαρχία – οι οποίες κυβερνήσεις συνεργασίας, θα συμπαρασύρουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας όλες τις δυνάμεις που θα συμπαραταχθούν.

 

Ο πραγματικός στόχος όμως της Ρωσίας είναι η βιομηχανική καρδιά της Ευρώπης: η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Γερμανίας, αν είναι δυνατόν χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά. Όχι γιατί η Ε.Ε. ως τέτοια είναι τόσο σημαντική, παρότι προφανώς δεν είναι ασήμαντη. Αλλά κυρίως επειδή η «συνθηκολόγηση» της Γερμανίας, δηλαδή η εγκατάλειψη των κυρώσεων και των επιθετικών ενεργειών εναντίον της Ρωσίας θα συμπαρασύρει τη Γαλλία και την Ιταλία και θα σηματοδοτήσει ένα βαθύ ρήγμα στο εσωτερικό της Δύσης και τον περιορισμό των ΗΠΑ στον αγγλοσαξωνικό κόσμο.

 

Ως εκ τούτου, η Ρωσία θα αποπειραθεί, έχοντας την κινεζική υποστήριξη, να συρρικνώσει και στην πραγματικότητα να εκκαθαρίσει την επιρροή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, προβάλλοντας τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των εν λόγω οικονομιών, σε μια ιστορική αντιστροφή όσων έπραξαν οι ΗΠΑ μέσα από τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Το ίδιο θα επιχειρηθεί στην Ασία, με απόληξη τον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Κατόπιν, το στοίχημα «Αφρική» θα είναι πολύ ευκολότερο να κερδηθεί.

 

Φυσικά αυτό δεν είναι ούτε εύκολο, ούτε και θα αποτελέσει το «τέλος της ιστορίας». Νέα ζητήματα θα ανακύψουν. Ωστόσο εξηγεί γιατί η Ρωσία θα κάνει τα πάντα ώστε να γονατίσει τη βιομηχανική καρδιά της Ευρώπης, η οποία πέρα από διαχρονικό έπαθλο ισχυροτέρων δυνάμεων, πρόδωσε τη στρατηγική σχέση με τη Ρωσία, μέσα σε λίγες εβδομάδες.

 

Απέναντι σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη, οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο θα επιχειρήσουν πρώτον να ελέγξουν τη Μέση Ανατολή και τις πετρελαιοπαραγωγούς χώρες, οι οποίες ωστόσο δεν έχουν κανένα λόγο να εγκαταλείψουν τη Ρωσία και την Κίνα, τουλάχιστον ολοκληρωτικώς. Επομένως θα δούμε επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτων και πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς. Δεύτερον και κυρίως, ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο, χρειάζονται μια ευθεία μετωπική αντιπαράθεση με τη Ρωσία και με την Κίνα. Ο αρχηγός του βρετανικού Γενικού Επιτελείου έχει προϊδεάσει επ’ αυτού. Η απόφαση, όμως, πολιτικώς είναι πολύ δύσκολη.

 

Κανένας ευρωπαϊκός λαός δεν δείχνει διατεθειμένος να συμμετέχει σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο, συμπεριλαμβανομένου του ουκρανικού.

 

Η «Δύση» στερεύει κοινώς, από λύσεις. Θέλει άλλοι να πολεμούν για αυτήν, θέλει να τιμωρεί, αλλά να μην τιμωρείται, θέλει να επιτίθεται, αλλά να μην της αντεπιτίθενται, θέλει να υποκρίνεται και ο υπόλοιπος κόσμος να πιάνεται κορόιδο εις το διηνεκές. Ο κόσμος δεν δουλεύει πλέον έτσι.

 

Ας περιμένουμε λοιπόν μια νέα «μάχη του Βερολίνου», με ηττώμενους προς ώρας τη Γερμανία και τη Δύση. Είναι άλλωστε, δύσκολο πρώτα να αυτοπυροβολείσαι και μετά να πετυχαίνεις τον αντίπαλο.

[----->]