Συγκλονιστική μαρτυρία υπηρετήσαντα.
"(..) όλοι θα θυμόμαστε καθώς αναπαράχθηκε από όλα τα
καθεστωτικά ΜΜΕ- με το τρακτέρ που στις 8/3/2020 ψέκαζε τους πρόσφυγες που
βρίσκονταν στην πίσω πλευρά του φράχτη, σε μια κατά τ’ άλλα αποκλεισμένη
περιοχή από τον Ε.Σ. Περισσότερο όμως σοκάρουν, για μια ακόμα φορά, οι
διηγήσεις των μονίμων που βρέθηκαν εκεί,, των οποίων τα λεγόμενα –αν και σε
μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους και σε ανύποπτο χρόνο- μοιάζουν τρομακτικά,
με πιο χαρακτηριστικές τις διηγήσεις για τους κυνηγούς: «Όσοι κυνηγάνε πάπιες
ξέρουν πολύ καλά το ποτάμι και τα περάσματα. Με το που ξεκίνησαν οι ιστορίες,
κάποιοι πήγαν και πιάσαν τα περάσματα και αντί 4άρια και 5άρια (βλήματα για
μικρά θηράματα όπως πτηνά κ.ά.) που βαρούσαν τα παπιά, βάζανε δράμια (βλήματα
για μεγάλα θηράματα όπως αγριογούρουνα κ.ά.) και βάραγαν αν έβλεπαν κάποιον να
πάει να περάσει το ποτάμι από απέναντι». Όλα αυτά στα κατά τ’ άλλα
«αποκλεισμένα σύνορα», δηλαδή με τη γνώση και ανοχή, αν όχι ανεπίσημη
καθοδήγηση του ελληνικού κράτους.(..)
(..)η αρρωστημένη χαρά των στελεχών που πηγαίνουν για
εποχούμενο περίπολο στο ποτάμι και η διαστροφική επιθυμία τους να πετύχουν στη
διάρκεια του περιπόλου κανένα πρόσφυγα ή μετανάστη ή ακόμα καλύτερα, να
χρειαστεί να εμπλακούν και να κάνουν χρήση των όπλων, μαχαιριών ή πτυσσόμενων
γκλομπ τους∙ οι «κατασχέσεις» προσωπικών ειδών των συλληφθέντων που
μεταφέρονται κυριολεκτικά ως λάφυρα στο τέλος του περιπόλου. Το πόσοι
περιμένουν να πάνε περίπολο για να κατασχέσουν κάτι και να το κάνουν «δώρο» στα
παιδιά ή τις γυναίκες τους σε κάποια γιορτή (τις περισσότερες φορές κινητά
τηλέφωνα, ρολόγια και μαχαίρια). Η ακόμα χειρότερα, το «πανηγύρι» που στήνεται
κάποιες φορές όταν συλλαμβάνεται κόσμος να περνάει τα σύνορα, στο οποίο
περίπολα του Ε.Σ. και της ΕΛ.ΑΣ. από τη γύρω περιοχή, ακόμα και αν το
περιστατικό δεν είναι στον τομέα ευθύνης τους, για να συμμετάσχουν: να
χτυπήσουν, να ξεγυμνώσουν, να εξευτελίσουν και ποιος ξέρει τί άλλο.(..)
(..)Μες στη νύχτα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που βρισκόμασταν
στο φυλάκιο, αρχίσαμε να ακούμε κραυγές και κλάματα ανθρώπων μέσα από το δάσος,
σε σημείο που, νωρίτερα εκείνη τη μέρα, είχαμε μάθει ότι θα κατασκήνωνε
περίπολο των Ειδικών Δυνάμεων που βρισκόταν στην περιοχή. Οι κραυγές κράτησαν
αρκετή ώρα και επίσημα δεν μάθαμε ποτέ τί συνέβη, αν και ρωτήσαμε
επανειλημμένα. Αυτό που μας είπαν όμως και τα στελέχη ήταν ότι «συμβαίνει συχνά
όταν βγαίνουν οι ειδικοδυναμίτες» και «παίζουν οι ειδικές δυνάμεις», προφανώς
με κάποιο θήραμα που πιάσανε στο ποτάμι. Σαν αγέλη που βγαίνει για κυνήγι και
αφού πιάσει το θήραμα, παίζει μαζί του για να «εκπαιδεύσει» τα νεότερα μέλη
της.
Το χειρότερο όμως στη διάρκεια της θητείας στον Έβρο, είναι ο
θάνατος και η εξοικείωση με την ιδέα του, κάτι που πραγματικά κανείς δεν περιμένει
σε αυτό το βαθμό, ακριβώς γιατί είναι εντελώς διαφορετική η εικόνα που υπάρχει
για όλα αυτά στον έξω κόσμο. Δεν ξεχνιούνται π.χ. οι ιστορίες μετά από την
επιστροφή περιπόλων ότι «βρήκαμε – πάλι- σκαούλες», μαύρες σακούλες με –όχι
πάντα ολόκληρα- πτώματα, πεταμένες δίπλα στο ποτάμι ή μέσα σε κοντινά χωράφια
(άραγε από ποιόν;). Δεν ξεχνιέται το γεγονός ότι όταν ο Έβρος κατεβάζει νερό
και ανακατεύεται η λάσπη στον πυθμένα του από τα ρέυματα, στην επιφάνεια
αναδύονται πτώματα. Δεν ξεχνιούνται επίσης περιστατικά, όπως τότε που στη
διάρκεια περιπόλου βρέθηκε να επιπλέει στο ποτάμι ένα πτώμα, το οποίο, επειδή
είχε μείνει μόνο ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια –που μπορεί να τα χρειαζόταν για
κάτι πιο σημαντικό- στο στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ. που έφτασε για να το περισυλλέξει,
το έσπρωξε με ένα ξύλο προς την απέναντι πλευρά του ποταμού, για να το μαζέψουν
εκείνοι. Λίγο παρακάτω, το πτώμα το έστειλαν πίσω στην ελληνική πλευρά και το
πέρα δώθε του νεκρού ΑΝΘΡΩΠΟΥ κράτησε αρκετή ώρα, μέχρι που απ’ ότι μάθαμε,
κάποια από τις δύο πλευρές το άφησε απλά να το παρασύρει το ποτάμι, κάμποσα
χιλιόμετρα παρακάτω.
Τέλος δεν ξεχνιούνται οι φωτογραφίες και τα βίντεο με πτώματα
να επιπλέουν στο ποτάμι, που κυκλοφορούν στα κινητά στρατιωτικών σαν να
πρόκειται για κάποιο αστείο ή λάφυρο, ακολουθούμενες και από τα αντίστοιχα
σχόλια. Όπως σε μια συζήτηση έξι στελεχών που έγινε μπροστά μας, για το «πόσοι
την πέρασαν από ένα χέρι πριν πεθάνει» και «θα ‘χε φάει αυτή πολύ, αυτές
γεννάνε σαν σκύλες», δείχνοντας στο κινητό γύρω από το οποίο είχαν μαζευτεί, τη
φωτογραφία μιας γυναίκας που επέπλεε νεκρή στο ποτάμι.
Για να κλείνω λοιπόν. Στον Έβρο είδα ένα κράτος που
προετοιμάζεται εντατικά, ανυπομονεί και έχει ήδη ξεκινήσει να δολοφονεί
αμάχους. Η απάντηση λοιπόν στο αν υπήρξαν νεκροί στην προσφυγική κρίση του
2020, είναι ότι πραγματικά, δεν γίνεται να μην υπήρξαν. Και πιθανότατα υπήρξαν
και άλλα πολλά που δεν έτυχε να δω ή να μάθω, κι άλλα τέρατα, όπως η λειτουργία
black site στον Έβρο, για την οποία έγραψαν οι NY Times τον Ιούλιο του 2020 και
την οποία –φυσικά- αρνήθηκε η Ελλάδα
Petros Kapetanopoulos
