Μαζί με το νερό, να θυμηθούμε να πάρουμε και καμιά γκαζόλαμπα.

 

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ. Έτσι ξεκινά το παραμύθι και βέβαια τελειώνει με το «ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς πολύ χειρότερα».

Το διογκωμένο αφήγημα της κλιματικής αλλαγής από αυτούς που βρωμίζουν τον πλανήτη, αποτελεί το άλλοθι της πράσινης μπίζνας, της ενεργειακής καταδυνάστευσης, του απόλυτου ελέγχου των υδάτινων πόρων και των νέων παρεπόμενων πολέμων.

Ο πρόσφατος σχεδόν διπλασιασμός της τιμής του ρεύματος  στα 253,33 ευρώ/MW, δεν έχει πιάσει ακόμη ταβάνι, καθώς υπολογίζεται πως μπορεί να ξεπεράσει τα 300 ευρώ και βάλε, ανεβάζοντας τραγικά το διατροφικό κόστος και τη μετακίνηση.

H υπερεκμετάλλευση των γήινων αποθεμάτων για την ενέργεια – πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας – δεν είναι μέρος του παραμυθιού αλλά του αδηφάγου, για κέρδη και γεωπολιτική κυριαρχία, ιμπεριαλισμού, που νοιάζεται τάχα για τη «μάνα Γη» και καθιέρωσε μέχρι χρηματιστήριο ρύπων.

Όπως μέρος της πραγματικότητας επίσης είναι πως οι ενεργοβόροι τσάτσοι του πλανήτη, κυρίως ΗΠΑ και Κίνα,  κρατούν σε εφεδρεία  τα δικά τους ενεργειακά αποθέματα και υπεραντλούν τα υπεδάφη των υποτελών τους, με συμβάσεις ντροπής, πολιτικές εκτροπές  και φονικούς πολέμους.

Ο βαθμός υποτέλειας μιας χώρας αποτυπώνεται  στην ενεργειακή της πολιτική.

Η Ελλάδα, λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος του ’40, είχε ήδη υπογράψει την υποτέλειά της στις ΗΠΑ για τα επόμενα 70 χρόνια, με τη Σύμβαση Cooper.

Με δυο υπογραφές, των Μεταξά και Γεώργιου Β’, η χώρα που έδωσε αμέσως μετά 1 εκατ, νεκρούς στα πεδία των μαχών, την Κατοχική πείνα, τα Σκοπευτήρια και τα ολοκαυτώματα, είχε ήδη παραδώσει γη και ύδωρ.

Με τη Σύμβαση Cooper που υπεγράφη το 1940 και έληξε το 2010, όλος ο υδάτινος, ο υπόγειος και υποθαλάσσιος πλούτος της χώρας (τα λεγόμενα «στρατηγικά ορυκτά», σίδηρος, χρώμιο, νικέλιο, αλουμίνιο, άλλα μεταλλεύματα, πετρέλαιο, αέριο κλπ), τέθηκαν υπό την αιγίδα Αμερικάνικου consortium εταιρειών!

Η αποκάλυψη της Σύμβασης από το Δημήτρη Μπάτση, κατέληξε με την εκτέλεσή του, ως ανθέλληνα, μαζί με το Μπελογιάννη.

Έκτοτε, το πολιτικό προσωπικό του προτεκτοράτου αποσιώπησε εντελώς τη Σύμβαση Cooper, κρατώντας τον ελληνικό λαό σε πλήρη άγνοια, με ερωτηματικό για τον αν ο ίδιος ήθελε να μάθει.

Και όταν το 2010, η σύμβαση έληξε, εφευρέθηκε η χρεοκοπία και η θανατηφόρα ένταξη στο ΔΝΤ, με όλα τα παρεπόμενα, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και 6000 αυτοκτονίες.

 Ήταν το remake της Συμβασης  Cooper, χωρίς καν καταληκτική ημερομηνία.

Μέσα σ’ αυτό το όργιο ξεπουλήματος, η ΔΕΗ δόθηκε για κατασπάραξη από τα όρνια της «ελεύθερης αγοράς». Σήμερα λειτουργούν κι λυμαίνονται το δίκτυο της ΔΕΗ, 38 «πάροχοι», ενδιάμεσοι μεσάζοντες, μεταπράτες κι εκεί που υπήρχε απόλυτη αυτάρκεια στην παραγωγή ρεύματος, φτάσαμε να αγοράζουμε ρεύμα από τις λιγνιτοπαραγωγικές και πυρηνικές μονάδες της Βουλγαρίας.

Μια νέα,σκοτεινή ενότητα του remake άρχισε να γράφεται από τον ελέω θεού και κληρονομικώ δικάιω, εκλεγόμενο μονάρχη. Η απόλυτη διάλυση της ΔΕΗ, με 3500 λιγότερους υπαλλήλους, η εγκατάλειψη των λιγνιτοπαραγωγικών μονάδων και βέβαια  το ξεπούλημα.

Με βάση το τελευταίο πλιάτσικο, τον προηγούμενο μήνα, το ποσοστό του Δημοσίου στη ΔΕΗ, κατρακύλησε απ’ το 51% των προηγούμενων πλιατσικολόγων, στο 34%.

Το 49% περιέρχεται στην εταιρία  Macquarie Infrastructure and Real Assets Group (MIRA), και το 17% παραμένει σε ιδιώτες-μετόχους. MIRA και ιδιώτες, αποκτούν πλήρη   έλεγχο των υδροηλεκτρικών μονάδων, των εργοστασίων, των κοιτασμάτων και κάθε άλλης υποδομής της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού.

Η χώρα διαθέτει απόθεμα λιγνίτη και κατά συνέπεια θα διέθετε και ενεργειακή αυτάρκεια, για τα επόμενα 40 χρόνια, μόνο από τα ενεργά ορυχεία σε Δ. Μακεδονία και Αρκαδία. Τα μη ενεργά ορυχεία, σε Ελασσόνα και Δράμα διαθέτουν υπερδιπλάσιες ποσότητες.

Η απόλυτη ενεργειακή εξάρτηση υπογραμμίζει την απόλυτη υποτέλεια.

Μια χώρα, χωρίς δικά της αεροδρόμια, με πουλημένους τους δρόμους και τα λιμάνια, τις βουνοκορφές και τους υδάτινος πόρους, με τριπλάσιο κόστος ζωής από την Κύπρο και υποπενταπλάσιους μισθούς, τώρα βυθίζεται και στο σκοτάδι.

Δεν είναι πια χώρα. Είναι ένας κατασπαραγμένος χώρος.

Μαζί με το νερό, να θυμηθούμε να πάρουμε και καμιά γκαζόλαμπα.

Το μέλλον, εκτός από ξηρασία, θα έχει και βαθύ σκοτάδι.

https://youtu.be/W7Vc2za7Wak 

[----->]

Οι πατέντες, τα εμβόλια και η «αριστερά της προόδου»

 

του Νίκου Προγούλη

Ελάχιστοι, ακόμη και μεταξύ των ειδικών, είναι σε θέση να παρακολουθήσουν τη «σκληρή επιστημονική συζήτηση» που διεξάγεται μέσα από μελέτες, ανακοινώσεις, δημοσιεύσεις και να αξιολογήσουν τα νέα στοιχεία που διαρκώς έρχονται στο φως σχετικά με την «πανδημία», τον τρόπο αντιμετώπισής της κι ακόμα ειδικότερα σχετικά με  τις  επιδόσεις  των  εμβολίων.  

Από την άλλη πλευρά όλοι, ή τουλάχιστον όλοι όσοι ήταν στοιχειωδώς νηφάλιοι, είχαν τη δυνατότητα να αντιληφθούν ότι οι πολιτικές ηγεσίες και τα πιστά σε αυτές ΜΜΕ, από την αρχή και σαν «έτοιμες από καιρό», τρομοκράτησαν και παραπλάνησαν συστηματικά την κοινή γνώμη σχετικά με την επικινδυνότητα της επιδημίας: υιοθετήθηκαν μοντέλα που προέβλεπαν εκατόμβες θυμάτων και, παρότι αυτά δεν επαληθεύονταν, οι προβλέψεις συνεχίζονταν με τα ίδια μοντέλα χωρίς τροποποιήσεις, η υπερκαταγραφή των θυμάτων γινόταν με κεντρική εντολή, κ.ο.κ. 

Πώς συνέβη λοιπόν κι ένα τόσο μεγάλο, συγκριτικά, μέρος της κοινωνίας και ειδικά της Αριστεράς (με ή χωρίς εισαγωγικά), επί της ουσίας συντάχθηκε με τις κυβερνητικές πολιτικές κι αποδέχτηκε την ακραία  θέση  των,  άμεσα  ή  έμμεσα, υποχρεωτικών εμβολιασμών; Το ερώτημα δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, θα μπορούσε να τεθεί σε πολύ ευρύτερο, αν όχι σε παγκόσμιο, επίπεδο.

Εννοείται ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι περιπτώσεις όσων έχουν απτά συμφέροντα, οικονομικά ή άλλα, ούτε όσων θεώρησαν  ότι  είναι  πιο  ασφαλείς  αν συμπλεύσουν με το ρεύμα, ούτε όσων τρομοκρατήθηκαν ή ζαλίστηκαν από τον βομβαρδισμό των ΜΜΕ. Μας ενδιαφέρει  το  πιο  σκεπτόμενο  και  καλοπροαίρετο κομμάτι της κοινωνίας που, αν και αναγνώρισε ίσως μια υπερβολική βιασύνη ή αυταρχικότητα στον «άνωθεν» χειρισμό, αυτό που κατανόησε ήταν ότι, κατά βάθος, εδώ υπάρχει η εξής σύγκρουση: οι δυνάμεις του ορθού λόγου, της επιστήμης και της προόδου συγκρούονται με το ανορθολογικό, το οπισθοδρομικό, το ξεπερασμένο. Ο κόσμος, τελικά, πρέπει να πάει μπροστά!

Όμως η «πρόοδος», αυτή η γενική και αφηρημένη πορεία προς το «καλύτερο», έχει πολύ συγκεκριμένες επί μέρους διαδρομές εντός των συγκεκριμένων κλάδων. Ποιες δυνάμεις καθόρισαν την κατεύθυνση που πήρε στο συγκεκριμένο ζήτημα, όπου κάθε άλλη δυνατή λύση παραμερίστηκε και επιλέχθηκε ως μονόδρομος η πιο high-tech (και high-risk) λύση των DNA ή mRNA εμβολίων; Γιατί η «πρόοδος» πήρε αυτή κι όχι κάποια άλλη κατεύθυνση;

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ υποστηρίξουμε είναι ότι η κατεύθυνση έχει επιλεγεί εκ των πραγμάτων  εδώ  και  αρκετές  δεκαετίες,  όχι  με  κριτήρια  επιστημονικά, κοινωνικής ωφέλειας ή αποτελεσματικότητας, αλλά με κριτήρια καθαρά κερδοσκοπικά, όταν μετά από λυσσώδεις δικαστικές διεκδικήσεις, ιδιωτικές εταιρίες κατάφεραν να κατοχυρώσουν πνευματικά δικαιώματα (πατέντες) σε ζώντες οργανισμούς. Στο σημείο αυτό, χάριν  μιας  πιο  συνεκτικής  εικόνας  χρειάζεται να πάμε για λίγο πίσω στο παρελθόν.

Αν και η ατομική ιδιοκτησία υπάρχει εδώ και χιλιετίες, μόνο τους τελευταίους αιώνες εγκαταλείφθηκε η κοινοτική αντίληψη για πολλά αγαθά. Ένα χαρακτηριστικό  παράδειγμα  ήταν  η  «περίφραξη της γης», η ιδιωτικοποίησή  της  δηλαδή,  που  συνόδεψε  τον  καπιταλισμό από τα πρώτα του βήματα .

 

Αυτή η διαδικασία της «περίφραξης» κοινών πραγμάτων έπαιρνε διαρκώς μεγαλύτερες κι απρόσμενες διαστάσεις, αφού κατάφερε να περιλάβει το νερό (ακόμη και της  βροχής  σε  πολλές  περιπτώσεις), τη θάλασσα, τον αέρα (με αεροδιαδρόμους για πτήσεις,) τις συχνότητες (για ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές), κ.λπ.· ωστόσο, έφτασε στο αποκορύφωμά της με την ιδιωτικοποίηση της ανθρώπινης γνώσης και ειδικότερα με τις πατέντες σε έμβια όντα.

Η ιστορία ξεκίνησε το 1971 όταν η General Electric μέσω ενός υπαλλήλου της (στις ΗΠΑ οι πατέντες κατοχυρώνονται μόνο σε φυσικά πρόσωπα, τα οποία εν συνεχεία μπορούν πωλήσουν σε εταιρείες τα  δικαιώματα),  ζήτησε  να  κατοχυρώσει  μια  ευρεσιτεχνία  για έναν  γενετικά  κατασκευασμένο  μικροοργανισμό που κατανάλωνε το πετρέλαιο που χύνεται στους ωκεανούς. Αρχικά η αίτηση απορρίφθηκε με την αιτιολογία ότι δεν πατεντάρονται ζώντες οργανισμοί.

Ωστόσο  με  συνεχείς  δικαστικές προσπάθειες, 10 χρόνια αργότερα, η General Electric κατάφερε να απεμπλέξει την πατέντα από το φαινόμενο της ζωής και να πάει τη συζήτηση σε ένα άλλο πεδίο, στο αν πρόκειται ή όχι για ανθρώπινη εφεύρεση.

Για να κατοχυρωθεί μια πατέντα πρέπει να πρόκειται για κάτι που είναι α) καινούργιο·

β) μη προφανές· 

γ) χρήσιμο· και δ) δεν πρέπει να είναι «ανακάλυψη», δεν πρέπει δηλαδή να το έχει φτιάξει η φύση  αλλά  να  είναι  ανθρώπινη εφεύρεση. 

Το πρόβλημα με τις πατέντες σε ζώντες οργανισμούς είναι ότι κανείς δεν έχει συνθέσει ζωή στο εργαστήριο. Έχουν απλώς τροποποιηθεί (πολλές φορές ανεπαίσθητα) ήδη υπαρκτές μορφές ζωής. Ωστόσο,  το  1987  μια  απόφαση  θεώρησε ότι η ζωή μπορεί να θεωρηθεί εφεύρεση και ιδιοκτησία. Ειδικότερα, η ανθρώπινη ζωή δεν εξαιρέθηκε, αλλά αφέθηκε να προστατευτεί  από  το  σύνταγμα  που απαγορεύει την δουλεία! Για πρώτη φορά είχαμε μια δικαστική απόφαση που για εμπορικούς λόγους δεν έκανε διάκριση ανάμεσα  σε  ζωντανές  υπάρξεις  και  άψυχα αντικείμενα. Σήμερα, ως γνωστόν, υπάρχουν πατέντες όχι μόνο σε σπόρους, αλλά και σε διάφορα είδη ζώων όπως γουρούνια,πρόβατα, κοτόπουλα, ποντίκια,κ.λπ. 

Παράλληλα, σε πείσμα της  απαίτησης  για  διάκριση  ανάμεσα  σε  ανακάλυψη  κι  εφεύρεση,πατεντάρονται πλέον ακόμη και αυτούσιες  ουσίες  που  κάποιος  ερευνητής  απλώς  διέβλεψε  μία  πιθανή  χρήση  τους  ή  κατάφερε να τις απομονώσει.

Στην Ευρώπη, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1995 απέρριψε τη δυνατότητα πατέντας σε ζώντες οργανισμούς με την αιτιολογία ότι το γενετικό υλικό είναι της φύσης και άρα θεωρείται ανακάλυψη και όχι εφεύρεση, για να υποχωρήσει 1997 μετά από μια πρωτοφανούς έντασης καμπάνια που έκαναν οι γνωστές μας «ομάδες συμφερόντων».  

Παρότι  το  χρονικό  των  νομικών  αντιπαραθέσεων  είναι  μακρύ, περίπλοκο και οπωσδήποτε όχι γραμμικό όπως σχηματικά παρατέθηκε πιο πάνω, σημασία έχει το αποτέλεσμα, κι αυτό είναι ότι μέσα από την πίεση που άσκησαν παγκόσμιοι  οργανισμοί  σαν  τον ΠΟΕ  και  την  GATT  η  εξάπλωση  ήταν  ραγδαία  κι  έχει  δημιουργηθεί ένα νέο είδος παγκόσμιου εμπορίου όπου αγοράζονται και πωλούνται ζωντανά «προϊόντα» κάθε είδους. 

Οι εταιρείες του κλάδου κατανόησαν ότι μπροστά τους υπάρχει ένας τεράστιος θησαυρός χωρίς ιδιοκτήτη και μπήκαν σε μια κούρσα παντενταρίσματος κάθε είδους  γενετικού  υλικού  χωρίς  να  γνωρίζουν  ακόμη  με  ποιον συγκεκριμένο τρόπο θα τους χρησιμεύσει.

ΦΥΣΙΚΑ ΕΧΕΙ αρθρωθεί έντονος αντίλογος σε αυτή την εξέλιξη από διάφορες  σκοπιές: ηθική,  οικολογική, φιλοσοφική, θεολογική, αλλά επίσης από οικονομική και κοινωνική,  που  στο  παρόν  μας  αφορούν περισσότερο. Ένα γνωστό παράδειγμα που κατανόησε και  καταδίκασε  ένα  μεγάλο  μέρος του κόσμου και της αριστεράς ειδικότερα, είναι η καταστροφή που  βίωσε  ο  παγκόσμιος  αγροτικός  πληθυσμός  από  τη  χρήση των γενετικά τροποποιημένων και ιδιωτικοποιημένων σπόρων.

Οι σπόροι αυτοί, στα χαρτιά, υπόσχονται αύξηση της παραγωγής και αντοχή σε ασθένειες· αλλά η πράξη έδειξε ότι εξαντλούν το έδαφος, επομένως χρειάζονται πολλά λιπάσματα, χρειάζονται επίσης ειδικά ζιζανιοκτόνα που τα μονοπωλούν οι εταιρείες των σπόρων, οι ίδιοι οι σπόροι είναι «στείροι» και πρέπει να αγοράζονται σε «βελτιωμένες» εκδόσεις κάθε χρόνο, χρειάζονται περισσότερα  ποτίσματα,  ενώ  οι  αποδόσεις της γης φθίνουν έντονα χρόνο με τον χρόνο. Εν ολίγοις, η «πρόοδος» σε αυτό τον τομέα, ενώ εκτόξευσε τα κέρδη και την ισχύ των εταιρειών οι οποίες αύξησαν τον έλεγχό τους στην παγκόσμια διατροφή, κατέστρεψε μεγάλους αγροτικούς πληθυσμούς ειδικά στις χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Περιέργως, μεγάλο μέρος της κοινής  γνώμης,  και  της  αριστεράς ειδικότερα, δείχνει να ελπίζει ότι με  τα  εμβόλια  τα  πράγματα  θα  είναι διαφορετικά και ότι αυτή τη φορά η «πρόοδος» θα είναι υπέρ της ανθρωπότητας.

 Όμως, αντίθετα με τη γενικευμένη εντύπωση, οι εταιρείες βιοτεχνολογίας και οι big pharma δεν κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν έναν καινούργιο ιό, τον Sars-CoV-2, στις αρχές του 2020, διότι ο ιός αυτός ήταν πατενταρισμένος δεκαετίες νωρίτερα!

 Η πρώτη αίτηση για πατέντα εμβολίου κατά του κορονοϊού με «ακίδα πρωτεΐνης» (S-spikeprotein) όπως και ο σημερινός κορονοϊός ήταν της  Pfizer  την  8/1/2000  (1).  Το 2003 κατοχυρώθηκε μια σειρά από «προβληματικές»  πατέντες  που κάλυπταν όχι μόνο έναν κορονοϊό αλλά και το τεστ ανίχνευσής του, το RT-PCR (2). 

Αυτό είναι πρόβλημα διότι δίνει τον απόλυτο επιστημονικό έλεγχο σε έναν «παίκτη». 73 πατέντες που εκδόθηκαν μεταξύ 2008 και 2019 κατοχυρώνουν τα ακριβή χαρακτηριστικά που υποτίθεται ότι ήταν «καινούργια» και «μοναδικά» στον Sars-CoV-2 (3) με τις  παραλλαγές  των  ακίδων  S1, S2, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις κατοχυρώθηκαν  σχεδόν  ταυτόχρονα και οι αντιικοί παράγοντες θεραπείας τους (4).Στο  σημείο  αυτό  αξίζει  να  αναρωτηθεί κάποιος το εξής: για ποιον  λόγο  μπορεί  μια  εταιρεία  να θέλει να πατεντάρει έναν ιό; 

Ας δεχτούμε, χάριν της συζήτησης, ότι ένας μεταλλαγμένος σπόρος είναι χρήσιμος γιατί αυξάνει την αραγωγή.  Ένας  ιός  όμως  μόνο  βλαβερός μπορεί να είναι, άρα,γιατί να επενδύσει κανείς σε αυτόν; Η ανησυχητική απάντηση είναι ότι ο ιός μπορεί να αποφέρει κέρδη μόνο με αρνητικό τρόπο, αν δηλαδή ξεσπάσει μια επιδημία κι εκείνοι που ελέγχουν τις πατέντες μπορούν τώρα να προσφέρουν και τη “λύση”. Με αυτόν μόνο τον τρόπο «παίρνουν τα όνειρα εκδίκηση» και μπορούν οι εταιρείες να καταγράψουν κέρδη αξιοποιώντας τις επενδύσεις δεκαετιών.

ΠΟΙΟΣ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ την πορεία της τεχνικής προόδου; οι κοινωνικές ανάγκες  όπως  τις  εκφράζουν  οι πολίτες/ψηφοφόροι; Η ανεξάρτητη επιστήμη; Μάλλον όχι. Από τη μία πλευρά την καθορίζουν οι μεγάλες επενδύσεις – γι’ αυτό και από μιαν αριστερή οπτική οι κοινωνίες θα έπρεπε να έχουν λόγο για το πού κατευθύνονται οι μεγάλες επενδύσεις. Από την άλλη πλευρά καθορίζεται από το κατά πόσον  τα  εταιρικά  συμφέροντα  συμβαδίζουν με τις ανάγκες της διακυβέρνησης, και αυτό σήμερα συμβαίνει σε πεδία όπως η βιοτεχνολογία, η νανοτεχνολογία, η ρομποτική, η τεχνητή νοημοσύνη, τα big data, τα δίκτυα τηλεπικοινωνιών πέμπτης γενιάς και ό,τι άλλο υποστηρίζει τη δημιουργία μιας «κοινωνίας της επιτήρησης».

Στο  βαθμό  λοιπόν  που  κάποιος αποδέχεται τα εμβόλια χωρίς κάποια δική του έρευνα (που έτσι κι αλλιώς είναι δύσκολη) αλλά με τη γενική πεποίθηση ότι αποτελούν μέρος της προόδου, ας αναλογιστεί αν η πρόοδος αυτή είναι προς το συμφέρον του.

Παραπομπές

1) patents.justia.com/patent/6372224

2) pubchem.ncbi.nlm.nih.gov/patent/US-7776521-B1, επίσης: pubchem.ncbi.nlm.nih.gov/patent/US-7776521-B1, επίσης: patentimages.storage.googleapis.com/6b/c3/21/a62eb55a0e678c/US7220852.pdf

3) Ενδεικτικά: patents.justia.com/patent/9193780

4) pubchem.ncbi.nlm.nih.gov/patent/US-7151163-B2

«ΓΑΜΗΜΕΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ»

 

Όταν λοιπόν, συνάδελφοι, στην επόμενη πορεία θα ακούσουμε «γαμημένοι δημοσιογράφοι», ή «μπάτσοι, τιβί, νεονάζι κτλ» να μην απορήσουμε. Είναι για δημοσιεύματα σαν αυτό εδώ, είναι για τη βρωμιά που κουβαλάει η δουλειά μας όπως κατάντησε, να ζέχνει από χιλιόμετρα. Και δεν το γράφω για τους συντάκτες του (ανυπόγραφου) δημοσιεύματος, έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν θα καταλάβουν. Το γράφω για όλους εμάς, τους υπόλοιπους του κλάδου, που δεν θα βγούμε δημόσια να αντιδράσουμε.

 

Σε αυτό το δημοσίευμα βιάζεται βάναυσα τουλάχιστον 10 φορές η αλήθεια και καθοδηγείται με τρόπο προκλητικό η κοινή γνώμη:

 

1 – Καταρχάς ο τίτλος: Το σημαντικό είναι ότι ο 20χρονος ήταν σεσημασμένος (χωρίς καν να αναφέρεται γιατί). Δεν ήταν το σημαντικό ότι ήταν άοπλος. Ούτε ότι ήταν μόλις 20 χρονών. Ενώ η λέξη «ανθρωποκυνηγητό» για τον τρίτο που διαφεύγει προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη απαξία και τρόμο για τους… ειδεχθείς εγκληματίες.

 

2 – Αν και έχει ήδη κυκλοφορήσει ευρέως το βίντεο όπου οι αστυνομικοί αναφέρουν στον ασύρματο πως ΔΕΝ υπάρχει τραυματίας αστυνομικός, στο μότο του θέματος αναφέρεται (ψευδώς) πως υπάρχουν 7 τραυματίες αστυνομικοί. Αναφέρεται και ο τραυματίας από τους επιβάτες μόνο που παραλείπεται η λεπτομέρεια ότι αυτός είναι τραυματίας από τις σφαίρες των αστυνομικών.

 

 

3 – Μόνο φτάνοντας στη δεύτερη παράγραφο (και όχι φυσικά στον τίτλο) διευκρινίζεται ότι ο 20χρονος είχε συλληφθεί «για κλοπές». Ενώ από τον τίτλο το γενικώς «σεσημασμένος» αφήνει τη φαντασία να οργιάσει – μπορεί π.χ. να σημαίνει και φονιάς, βιαστής και ό,τι άλλο ιδιαζόντως ειδεχθές.

 

4 – Στην περιγραφή του περιστατικού, μετά τον εμβολισμό των μηχανών της ΔΙΑΣ αναφέρεται πως «ακολούθησε μεγάλος αριθμός πυροβολισμών», που δίνει την εικόνα πυροβολισμών και από τις δύο πλευρές, τη στιγμή που ΟΛΟΙ οι πυροβολισμοί (πάνω από 30) ήταν ΜΟΝΟ από τους αστυνομικούς.

 

5 – Στην ίδια παράγραφο περιγράφεται πως ο 20χρονος «τραυματίστηκε θανάσιμα».  Πώς τραυματίστηκε; Μήπως μόνος του, μήπως από τον συνεπιβάτη ή μήπως σκοτώθηκε από τους αστυνομικούς; Αμέσως μετά την αναφορά στον νεκρό προστίθεται ξανά η αναφορά στους (ανύπαρκτους) τραυματίες αστυνομικούς, που αυτή τη φορά γίνονται 8 αντί για 7 που ήταν στην αρχή του κειμένου.

 

 

 

6 – Η επόμενη παράγραφος, ξεκινά με τη σημαντική πληροφορία ότι ο νεκρός έχει δεχτεί περισσότερες από μία σφαίρες στο σώμα του και πάλι χωρίς να διευκρινίζεται από ποιον (αν και είναι γνωστό). Γρήγορα όμως  και χωρίς να αλλάξει η παράγραφος πάμε παρακάτω για να μάθουμε τρεις φορές το ίδιο πράγμα με εμφανή την αγωνία του συντάκτη να μας ενημερώσει πως η δίωξη των αστυνομικών γίνεται μόνο για τυπικούς λόγους και στην ουσία για τα μάτια του κόσμου.

 

7 – Μαθαίνουμε λοιπόν για την παρέμβαση εισαγγελέα που θα διερευνήσει «ως είθισται» αν οι αστυνομικοί ενήργησαν βάσει των κανόνων. Και αμέσως μετά ότι οι αστυνομικοί συνελήφθησαν «σύμφωνα με την πάγια διαδικασία». Και για να μην έχετε καμία αμφιβολία και να το εμπεδώσετε στο τέλος της ίδιας παραγράφου μαθαίνουμε ότι στους αστυνομικούς «θα ασκηθεί δίωξη για ενδεχόμενο δόλο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη αποτελεί μία πάγια διαδικασία σε ανάλογες περιπτώσεις».

 

8 – Επίσης, παραλείπεται εντέχνως και προκλητικά η λέξη «ανθρωποκτονία» καθώς προφανώς η δίωξη δεν είναι «για ενδεχόμενο δόλο» αλλά για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο.

 

9 – Στην επόμενη παράγραφο, που προαναγγέλλει το βίντεο, στην ουσία υποδεικνύεται στον θεατή που θα το παρακολουθήσει τι πρέπει να νιώσει.. Όχι την απαξία για τους εν ψυχρώ πυροβολισμούς και εντέλει τη δολοφονία αλλά γενικώς για την αγωνία των κατοίκων αφού γίνεται λόγος για «κατάσταση πανικού που επικράτησε στην περιοχή, με τους κατοίκους να παρακολουθούν έντρομοι όσα διαδραματίζονταν έξω από τα σπίτια τους». Επίσης, για άλλη μια φορά γίνεται αναφορά γενικά στους «πυροβολισμούς που ακολούθησαν» χωρίς να αναφέρεται ποιοι πυροβολούσαν ενώ αναφέρεται πως «κόσμος τρέχει στους δρόμους για να καλυφθεί από τα πυρά» (ποιων;)

 

 

 

10 – Το γεγονός ότι μια γυναίκα (πιθανότατα αυτή που τραβάει το βίντεο) ακούγεται να λέει κλαίγοντας «τα παιδιά, τα παιδιά» δεν κρίνεται άξιο λόγου στο κείμενο περιγραφής. (σ.σ. Με λίγη ακόμα προσπάθεια ο συντάκτης θα μπορούσε να φανταστεί πως η γυναίκα, με τον όρο «παιδιά» εννοεί τους αστυνομικούς αλλά μάλλον αυτό κρίθηκε πολύ τραβηγμένο και θα μας παίρνανε χαμπάρι…).

 

Ασφαλώς αυτό το… ρεπορτάζ του Πρώτου Θέματος δεν είναι το μοναδικό δείγμα τέτοιας δημοσιογραφίας. Αυτής που από την πρώτη στιγμή μιας έντασης βιάζεται να δικαιώσει τους θύτες και να καθοδηγήσει τον τρόπο σκέψης της κοινωνίας. Όλα τα παραπάνω είναι μόνο ένα μικρό δείγμα του γιατί μας βρίζει ο κόσμος στους δρόμους και τουλάχιστον, συνάδελφοι, αν δεν κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε, τουλάχιστον να μην απορούμε…

[---->]

Ευχαριστούμε κε Καθηγητά...

 

Ενδιαφέροντα τα στοιχεία που παρουσίασε ο καθηγητής Τσιόδρας προχθές για το πρόγραμμα εμβολιασμού. Μίλησε για τα οφέλη του εμβολιασμού, έδειξε διαγράμματα, καμπύλες και γενικά προσπάθησε να πείσει όσους είναι επιφυλακτικοί ακόμα απέναντι στο εμβόλιο. Το αν αυτά που είπε θα πιάσουν τόπο και θα ξαναγεμίσουν τα άδεια εμβολιαστικά κέντρα θα φανεί τις επόμενες μέρες. Η ουσία είναι αλλού.

Καταρχήν, η ομιλία του είχε μία πολύ γνώριμη γεύση, τουλάχιστον σε όσους έχουν σπουδάσει Ιατρική. Ήταν βαρετή. Πολύ βαρετή. Σαν αυτά τα "μαθήματα" που κάνουν ορισμένοι καθηγητές κάτι παγωμένα πρωινά μέσα στις αίθουσες σεμιναρίων των κλινικών, όπου στοιβαγμένοι φοιτητές, ειδικευόμενοι, επιμελητές και λοιπό προσωπικό καλούνται - μάλλον υποχρεώνονται - να παρακολουθήσουν με την τσίμπλα στο μάτι.

Σε αυτά τα "μαθήματα" βαριούνται οι πάντες αλλά όλοι παριστάνουν οτι παρακολουθούν με ενδιαφέρον. Κάποιοι κρατούν σημειώσεις, άλλοι κάνουν οτι κρατούν σημειώσεις αλλά ζωγραφίζουν ενώ οι πιο ορεξάτοι γνέφουν καταφατικά όποτε ο καθηγητής ρωτάει "καταλάβατε;". Στις μπροστά σειρές κάθονται οι πιο άτυχοι (ή οι πιο φιλόδοξοι) ενώ άμα είσαι κωλόφαρδος βρίσκεις καρέκλα στη γαλαρία. Εκεί μπορείς με την άνεση σου να σκεφτείς τους ασθενείς σου, τις εισαγωγές από τα επείγοντα της προηγούμενης ημέρας, να πεις ένα χαμηλόφωνο αστείο για την γραβάτα του καθηγητή στον νοσηλευτή ή να σκρολάρεις στο κινητό. Όταν κάποια στιγμή κλείνουν τα φώτα για να φαίνεται καλύτερα ο προτζέκτορας, ορισμένοι παίρνουν έναν σύντομο υπνάκο. Με το που τελειώσει το "μάθημα" συνήθως πέφτει ένα ξέπνοο χειροκρότημα - λες και επρόκειτο για performance και όχι για επιστημονική ενημέρωση - και γίνεται μία ερώτηση για το ξεκάρφωμα. Ευχαριστούμε κύριε Καθηγητά για το μάθημα...

Όμως, ο καθηγητής Τσιόδρας στον επιστημονικό μονόλογο του (κι αυτό γιατί δεν υπήρχαν ερωτήσεις μετά τις ανακοινώσεις) πήγε ένα βήμα παραπέρα. "Χάρη στα εμβόλια αποφεύχθηκαν 8.400 θάνατοι", είπε ο καθηγητής χρησιμοποιώντας πολλαπλές πηγές τεκμηρίωσης και φυσικά δεν έχουμε κανένα λόγο να μην τον πιστέψουμε.

Γιατί δεν μας λες κε Καθηγητά και πόσοι θάνατοι θα είχαν αποσοβηθεί αν είχε ενισχυθεί το ΕΣΥ από τους πρώτους μήνες του 2020; Αν είχε στηθεί μία στοιχειώδης πρωτοβάθμια περίθαλψη, πόσοι πολίτες δεν θα είχαν καταλήξει στις ΜΕΘ; Πες μας κε Καθηγητά, τι λένε οι έρευνες σου; Πόσοι ηλικιωμένοι (για τους οποίους έκλαιγες πέρυσι) θα είχαν σωθεί και θα βρίσκονταν τώρα με τα εγγονάκια τους αν η κυβέρνηση δεν άνοιγε τον τουρισμό εντελώς χύμα δύο σερί χρονιές; Αν ο εργαζόμενος κόσμος δεν αναγκαζόταν να στοιβάζεται στα λεωφορεία, στον ηλεκτρικό ή στο μετρό; Αν είχαν υποχρεωθεί οι εργοδότες να πάρουν μέτρα για την προστασία των υπαλλήλων τους στους χώρους δουλειάς; Πόσοι θα είχαν σωθεί μέχρι τα Χριστούγεννα, κε Καθηγητά, αν δεν είχε διώξει η κυβέρνηση 8.500 υγειονομικούς από το ΕΣΥ; Τι γνώμη έχουν οι καμπύλες Kaplan Meier για τον κοινωνικό διαχωρισμό και το green pass που έχουν οδηγήσει σε γεμάτα clubs όπου οι εμβολιασμένοι είναι ο ένας πάνω στον άλλο; Πόσους θανάτους θα κοστίσει αυτή η πολιτική μέχρι την άνοιξη; Τι λέει η μέθοδος Monte Carlo και η Poisson για αυτά τα ερωτήματα κε Καθηγητά;

Οι καμπύλες, όμως, και οι μαθηματικές κατανομές δεν μιλούν από μόνες τους. Αντίθετα με τους επιστήμονες που γλώσσα έχουν και μπορούν να επιλέξουν τι θα κάνουν με αυτήν. Ή να μιλήσουν. Ή να σωπάσουν. Ή ακόμα χειρότερα να την χρησιμοποιήσουν για να γλύψουν την Εξουσία που τους θρέφει και τους δίνει στασίδι κάθε βράδυ στα δελτία ή κονδύλια για έρευνες.

Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το πώς αυτοπαρουσιάστηκε ο καθηγητής στην έναρξη της ομιλίας του. "Είμαι σήμερα εκτάκτως κοντά σας σαν εκπρόσωπος της Επιστήμης...". Εδώ, η σημειολογία έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ο Καθηγητής ομιλεί προς την κοινωνία όχι ως εκπρόσωπος κάποιου Ιατρικού Συλλόγου ή άλλου θεσμικού φορέα ή έστω κάποιας επιτροπής που έχει διορίσει το Υπουργείο Υγείας αλλά ως "εκπρόσωπος της Επιστήμης". Οποιοσδήποτε, λοιπόν, αμφισβητήσει τα λεγόμενα του καθηγητή ή έστω θέσει κάποια ερωτήματα δεν αμφισβητεί τον Τσιόδρα αλλά την ίδια την Επιστήμη. Οποιοσδήποτε αναρωτηθεί ή κρατήσει μία πισινή δεν κάνει πλέον αντιπολίτευση στην κυβέρνηση αλλά στρέφεται ενάντια στον ίδιο τον Ορθό Λόγο, ενάντια στα Δεδομένα και τα Επιστημονικά Τεκμήρια.

Κε Καθηγητά, η θλιβερή αλήθεια είναι άλλη. Όσα διαγράμματα και να χρησιμοποιήσεις, όσες καμπύλες και κατανομές και να μας υποδείξεις με το "laser point" σου δεν μπορείς να κρύψεις την πραγματικότητα: ομιλείς σαν εντεταλμένος εκπρόσωπος της Κυβέρνησης και της Εξουσίας.

Πριν από 80 χρόνια, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στο έργο του "Η ζωή του Γαλιλαίου" βάζει τον Γαλιλαίο να απολογηθεί για την στάση του να απαρνηθεί μπροστά στους ιεροεξεταστές τη θεωρία του ως αιρετική και λαθεμένη, αποδεχόμενος οτι η Γη είναι επίπεδη και ακίνητη. Λέει ο Μπρεχτ (μέσω του Γαλιλαίου):

"Η άσκηση της Επιστήμης χρειάζεται σπάνιο κουράγιο… Πιστεύω πως μοναδικός σκοπός της Επιστήμης είναι τούτος: ν’ αλαφρώσει τον μόχθο της ανθρώπινης ύπαρξης. Αν οι επιστήμονες περιορισθούν να σωρεύουν γνώσεις πάνω σε γνώσεις, μόνο και μόνο για τη χαρά της γνώσης, η Επιστήμη δεν θα είναι πια παρά μια θλιβερή σακάτισσα. Οι καινούργιες μηχανές σας δεν θα χρησιμεύουν παρά για καινούργια μαρτύρια. Με τον καιρό, μπορεί ν’ ανακαλύψετε ό,τι υπάρχει για ν’ ανακαλυφθεί κι ωστόσο, η πρόοδός σας θα σας χωρίζει όλο και πιο πολύ απ’ την Ανθρωπότητα. Η άβυσσος ανάμεσα σε κείνην και σε σας μπορεί μια μέρα να γίνει τόσο βαθιά που, στη χαρούμενη κραυγή σας για μια καινούργια κατάκτηση, ν’ αποκριθεί μια κραυγή φρίκης απ’ όλη την οικουμένη.

Παράδωσα τη γνώση μου στους άρχοντες και στους αφεντάδες, για να τη μεταχειριστούν αυτοί, για να μην τη μεταχειριστούν, για να την κακομεταχειριστούν, ανάλογα με τους σκοπούς τους και μόνο. Όποιος κάνει αυτό που έκανα εγώ, δεν έχει πια θέση στη χορεία των ανθρώπων της Επιστήμης."

Κλαπ, κλαπ, κλαπ

Ευχαριστούμε κε Καθηγητά...

[----->]

Δεν πρόκειται για «κεραυνούς εν αιθρία»

 

Στη Γαλλία «κάτι» κινείται εδώ και αρκετό καιρό, και σε πολύ διαφορετική κλίμακα.

Αντίθετοι στο υγειονομικό πάσο (pass sanitaire)  και την αστυνομικού χαρακτήρα διαχείρισή της πανδημίας, είναι όχι μόνο όλα τα αριστερά κόμματα - η France Insoumise, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Nouveau Parti Anticapitaliste και η Lutte Ouvrière -  αλλά και η μεγαλύτερη εργατική συνομοσπονδία, CGT , και το συνδικάτο των αγροτών, η Confederation Paysanne, πέρα φυσικά από- τις πιο διαφορετικές συλλογικότητες του κινήματος, της αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής κριτικής.

Συλλογικότητες συντρόφων παρεμβαίνουν σε διαδηλώσεις κατά του υγειονομικού πάσου προκειμένου να μην αφήσουν περιθώρια στις πιο διφορούμενες ή δεξιές υποκειμενικότητες και για να παρέχουν διαφορετικές αναγνώσεις από τις αναγνώσεις κάποιων συνωμοσιολόγων   για τα εμβόλια.

Δεν πρόκειται για «κεραυνούς εν αιθρία»: οι πέρα των Άλπεων, ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές του 2020, δεν συνθηκολόγησαν με την ενιαία ιοκεντρική σκέψη.