NEOΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΉΡΙΟ «GREEN PASS»

 

[Πήραμε και δημοσιεύουμε έναν προβληματισμό εν θερμώ για τα γεγονότα στη Ρώμη που έγραψε ο κοινωνιολόγος Niccolò Bertuzzi. Προσθέτουμε: υπάρχουν κινητοποιήσεις πολιτών ενάντια στο υγειονομικό διαβατήριο,  Green Pass) όπου οι φασίστες έχουν περιθωριοποιηθεί και εκδιωχθεί από τις συνελεύσεις, όπως είναι το σωστό, το ελάχιστο της αξιοπρέπειας. Είναι γεγονός ότι, η κινητοποίηση αυτή (στμ.στη Ρώμη) ήταν  πολύ διαφοροποιημένη και αποκεντρωμένη. 


Αυτό ήταν ταυτόχρονα και το όριο αλλά και η δύναμή της. Υπάρχουν καταστάσεις οπισθοδρομικές όπου οι ομιλίες είναι μπερδεμένες και διφορούμενες, συνθήματα και τραγούδια από διαδηλωτές που τα θεωρούμε αποκρουστικά και οι δεσμοί  με τον κόσμο της εργασίας αδύναμοι, και υπάρχουν και άλλες πιο προηγμένες και ενδιαφέρουσες, όπως αυτή της Τεργέστης , όπου δραστηριοποιούνται συλλογικότητες συντροφισσών και συντρόφων, όπου ο απαίσιος πρώην Λέγκα και νυν Forza Nuova ,Fabio Tuiach, εκδιώχθηκε από τη λαϊκή συνέλευση και, όπου, πάνω απ 'όλα, ο αγώνας ενάντια στο Green Pass ενισχύεται από τον πρωταγωνιστικό ρόλο των λιμενεργατών. 

Ασφαλώς, ούτε εκεί είναι όλα ξεκάθαρα, αλλά η αντιπαράθεση, τουλάχιστον προς το παρόν, φαίνεται να εξελίσσεται στη βάση μια σωστής γραμμή ρήξης. Αξίζει να παρακολουθήσετε τι συμβαίνει στην πρώην πόλη των Αψβούργων. Τώρα: δεν είναι απαραίτητο η Τεργέστη να αποτελεί την εξαίρεση, την «παραξενιά» και η Ρώμη τον κανόνα, την «κανονικότητα». Ισως, η κατάσταση στη Ρώμη - η οποία, όπως σημειώνει ο Μπερτούτσι, δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην κυρίαρχη αφήγηση αυτών των ωρών - είναι λιγότερο αντιπροσωπευτική και πιο περίεργη από ό, τι φαίνεται. 


Μία από τις διάφορες ασθένειες του βλέμματος από τις οποίες θα πρέπει να θεραπευτούμε είναι ένας ορισμένος «ρομαντισμός» που καλλιεργούν τα μέσα ενημέρωσης. Όπως έχουμε πει αρκετές φορές, το κάθε πρόβλημα ή ζήτημα γίνεται καλύτερα κατανοητό από τα όριά του, από τα άκρα του, και λιγότερο από το «κέντρο». Όταν παρατηρούμε την πραγματικότητα μόνο από το «κέντρο» και την ερμηνεύουμε με τη λογική του «κέντρου», τότε τα συμπεράσματα που βγαίνουν αποκτούν τοξικά χαρακτηριστικά. Σε αυτή την περίπτωση, η τοξική αφήγηση «όποιος είναι ενάντια στο Green Pass είναι φασίστας» χρησιμεύει για να βάλει εμπόδια στην εξέλιξη του αγώνα, εξυπηρετεί όσους προσπαθούν να βάλουν εμπόδια σ’ αυτούς που θέλουν να διώξουν τους φασίστες. Κλείνοντας, σας ευχόμαστε καλή ανάγνωση. ].



https://www.sinistrainrete.info/politica-italiana/21359-niccolo-bertuzzi-gli-utili-idioti-neofascisti-e-il-futuro-delle-lotte-contro-il-green-pass.html

 

NEOΦΑΣΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΉΡΙΟ «GREEN PASS»


 του Niccolo Bertuzzi*

Είναι δύσκολο αλλά απαραίτητο να αναλυθεί πλήρως αυτό που συνέβη το Σάββατο στη Ρώμη, να συζητηθούν οι επιπτώσεις του γεγονότος και να προσπαθήσουμε να βγούμε από το αδιέξοδο στο οποίο εγκλωβιζόμαστε καθημερινά - μιας κοινωνικής σύγκρουσης στα κάτω επίπεδα της πυραμίδας, που οφείλεται σε λόγους πρωτόγνωρους αλλά κυρίως παράγει πρωτοφανείς ρήξεις -.

 

Για λόγους οικολογίας του νου θα ξεκινήσω συνοψίζοντας το σκεπτικό μου ανά σημεία, τα οποία στη συνέχεια θα επιχειρήσω να αναπτύξω.

 

1. Είναι ρητορικό μεν αλλά και ουσιαστικό να ξεκινήσουμε λέγοντας ότι οι φασίστες που κατέλαβαν την εθνική έδρα της CGIL είναι εχθροί μας χωρίς ναι μεν, αλλά.

 

2. Το «Green Pass» είναι ένα εργαλείο που θα πρέπει να το πολεμήσουμε, σήμερα όπως και χθες. Αυτό μετά τα γεγονότα του Σάββατου δεν αλλάζει σε τίποτα, το αντίθετο.

 

3. Αυτό το υποτιθέμενο κίνημα "no -vax" (όχι στο εμβόλιο) / "no Green Pass" (όχι στο πράσινο υγειονομικό διαβατήριο )  – ως προς τα όριά του προκαλεί μια όλο και μεγαλύτερη σύγχυση -θα  πρέπει να μελετηθεί προσεκτικά. Είναι γεγονός ότι εδώ και εβδομάδες, κάθε Σάββατο, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν στους δρόμους της Ιταλίας ελλείψει μιας πραγματικής κομματικής οργάνωσης ή κινήματος που να τους κινητοποιήσει.

 

4. Εχω την εντύπωση ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια τεράστια επιχείρηση που θα την χαρακτήριζα ως «ξέπλυμα», με στόχο την αποκατάσταση - συχνά μέσω μιας ρητορικής που συνδέεται με την Αντίσταση - ενός κομματιού της «αριστεράς» (συνδικαλιστική και πολιτική) της οποίας τα λάθη, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούν να ξεχαστούν.

 

5. Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας περαιτέρω νομιμοποίησης των πολιτικών του Ντράγκι, που υποστηρίζονται ήδη όχι μόνο από την Γενική Συνομοσπονδία Ιταλικής Βιομηχανίας (Confindustria) αλλά σε μεγάλο βαθμό και από τα συνδικάτα και από ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς, όχι μόνο από το Δημοκρατικό Κόμμα αλλά και ένα μέρος του κόσμου στα «αριστερά του Δημοκρατικού Κόμματος». Να θυμάστε πάντα ότι ο φασισμός είναι απεχθής, αλλά και η τεχνοκρατία της νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης δεν είναι σύμμαχός μας.

 

6. Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, ο τομέας στον οποίο τα τελευταία χρόνια έχουμε χάσει εντελώς τη μάχη (και συχνά ταπεινωθεί): ο ρόλος της πληροφόρησης. Με πλήρη επίγνωση να θεωρηθώ «θεωρητικός της συνωμοσίας», δεν παύει να με σαστίζει η μεγάλη εμπιστοσύνη που δείχνουν πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες  σε μέσα όπως η εφημερίδα Repubblica, η Corriere, η Linkiesta, η Huffington Post.

 Αφού έβαλα τα ζητήματα, θα προσπαθήσω τώρα να αναπτύξω αυτά τα 6 σημεία

 



 1. Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΑΣ ΚΙ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ...

Το γεγονός ότι θα πρέπει να ξεκινήσω ένα κομμάτι σαν αυτό, σε ένα ιστολόγιο όπως αυτό, επισημαίνοντας το προφανές, ότι δηλαδή οι τύποι της Forza Nuova που κατέλαβαν τα κεντρικά γραφεία της CGIL είναι ορκισμένοι εχθροί μας, λέει πολλά για τον ολισθηρό δρόμο που έχει πάρει ο δημόσιος διάλογος.

 

Πριν δυο χρόνια, και συγκεκριμένα το 2019, κάτι τέτοιο θεωρείτο δεδομένο. Το να ήταν κάποιος αντιφασίστας θεωρείτο δεδομένο. Και επιπλέον, δεν υπήρχε κανένας λόγος να ξοδέψουμε πέντε γραμμές επιδιώκοντας μια ευνοϊκή αντιφασιστική αντιμετώπιση για να πούμε στη συνέχεια ότι σε κάθε περίπτωση είμαστε αντίθετοι με τις πολιτικές και την κοσμοθεωρία του πρώην πρόεδρου της ΕΚΤ, του Ιταλού υπουργού δημόσιας διοίκησης Ρενάτο Μπρουνέτα και της Γενικής Συνομοσπονδίας Ιταλικής Βιομηχανίας.

 

Ωστόσο, αυτό δεν είναι κακό: η επανάληψη του γεγονότος ότι οι φασίστες είναι εχθρός μας γίνεται πάντα πρόθυμα. Προσθέτω: Η Forza Nuova θάπρεπε να διαλυθεί και πιο πριν, αν τώρα αυτό το επεισόδιο χρησιμεύσει για να επιταχυνθεί η διάλυσή της, «καλώς να γίνει».

   

2. ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ  ΤΟ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ.

Το γεγονός ότι ο φασισμός προκαλεί αηδία δεν σημαίνει ότι από την Παρασκευή 15 Οκτωβρίου δεν θα είμαστε η μόνη χώρα στον «ανεπτυγμένο κόσμο» που θα συνδέσει την άσκηση οποιουδήποτε εξαρτημένου επαγγέλματος με την επίδειξη μιας κάρτας που θα πιστοποιεί την απουσία μιας μόνο ασθένειας. Ωστόσο,υπάρχουν αυτοί που αισθάνονται περήφανοι για αυτό, και αυτό δεν προκαλεί έκπληξη.

 

Δεν προκαλεί έκπληξη, για παράδειγμα, ότι η Γενική Συνομοσπονδία Ιταλικής Βιομηχανίας αυτή δηλαδή που είχε την ευθύνη για τη πανδημία στην Ιταλία τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2020 είναι περήφανη για αυτό ... αλλά και νωρίτερα, αν πάρουμε υπόψη την αντίθεσή της στις κόκκινες περιοχές στην περιοχή του Μπέργκαμο.  

 

Από την άλλη, εκπλήσσει το γεγονός ότι ορισμένοι σύντροφοι είναι ερωτευμένοι με το πράσινο υγειονομικό διαβατήριο (Green Pass) και χαίρονται με την ιδέα ότι εργαζόμενοι θα χάσουν τους μισθούς τους - και πιθανώς τη δουλειά τους, και σε ορισμένες περιπτώσεις και την άδεια παραμονής τους στη χώρα.

 

Για να καταφέρει κάποιος να αλλάξει τόσο πολύ που να μην προβάλει αντίσταση σε αυτή τη βαρβαρότητα είναι μια άσκηση που απαιτεί σοβαρή προσπάθεια. Πάνε οι εποχές που οι οπαδοί του διαλόγου και οι αντιεμβολιαστές θα μπορούσαν να κατηγορηθούν ότι σκέφτονται μόνο αυτό που βλέπουν μπροστά τους και όχι τα επόμενα που είναι και πιο σοβαρά ή υποβαθμίζουν το ζήτημα επειδή «το πολύ πολύ να μην πάνε στον κινηματογράφο ή το εστιατόριο». Ας κρατούσατε αυτή τη στάση, αλλά τουλάχιστον ας αντιστεκόσαστε στη χρήση του υγειονομικού διαβατηρίου ως ένα επιπλέον πιστοποιητικό καταλληλότητας για εργασία.

 

Σε αυτό το σημείο - προσωπική άποψη και απολύτως συζητήσιμη, ίσως ακόμη και αφελής - το πρόβλημα δεν είναι καν πολιτικού χαρακτήρα αλλά κυριολεκτικά ψυχολογικού χαρακτήρα : έχω την εντύπωση ότι πολλοί είναι πλέον ανίκανοι ή εντελώς διστακτικοί στο να αλλάξουν άποψη ή απλώς να διαχειριστούν καταστάσεις πέρα ​​από μια δυαδική λογική / άσπρο/μαύρο, καλή / κακή, δηλαδή τη λογική των καθεστωτικών μμε (βλ. σημείο 6). Αυτό θυμίζει πολύ την τρίτη γυμνασίου όταν στο σχολείο ήξερες ποιος ήταν ο εχθρός σου και, ακόμα κι αν κατά σύμπτωση έλεγε κάτι με το οποίο συμφωνούσες, του την έπεφτες, αντί να προσπαθήσεις να καταρρίψεις τα επιχειρήματά του με άλλα, καλύτερα από τα δικά του.

Αυτό είναι ένα πρόβλημα που προφανώς ξεπερνά το εμβόλιο, το πάσο κ.λπ. Είναι πραγματικά ένα πρόβλημα δημοκρατίας και δημόσιου διαλόγου. Ενώ κινούμαστε όλο και περισσότερο προς την κατεύθυνση μιας τεχνοκρατικής μεταδημοκρατίας όπου ακόμη και το κοινοβούλιο έχει παρακαμφθεί και για όλα αποφασίζει μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, θα ήταν απαραίτητες περισσότερο από ποτέ οι λαϊκές συνελεύσεις ή άλλες μορφές ευρείας συμμετοχής, προκειμένου να αποφευχθεί η επιδείνωση των θέσεων και η δυνατότητα - γιατί όχι - να λέμε που και που : «Για δες, που μπορώ ακόμη και να αλλάξω άποψη σε κάποια λεπτομέρεια».

 

Το ότι οι Ιταλοί είναι απογοητευμένοι από την άρχουσα τάξη και την τρέχουσα πολιτική σκηνή είναι σαφές ακόμη και σε ένα οκτάχρονο παιδί: μόνο το Δημοκρατικό Κόμμα μπορεί πραγματικά να πιστεύει ότι οι εκλογές στις αρχές Οκτωβρίου-με περισσότερους από τους μισούς από τους έχοντες το δικαίωμα ψήφου, να απέχουν - είναι ένας θρίαμβος του προοδευτισμού και μια ήττα της αντιπολιτικής και του λαϊκισμού.

  

3. ΟΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ : ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ;

Διόλου απίθανο πολλοί από αυτούς που θα απέχουν να παίρνουν μέρος στις κινητοποιήσεις των τελευταίων εβδομάδων. Δεύτερη βασική κοινοτυπία του άρθρου, μετά την αντιφασιστική αποποίηση ευθυνών: δεν συμμετέχουμε μόνο πηγαίνοντας στις κάλπες, αλλά και με άλλους τρόπους, αρχίζοντας από τις διαδηλώσεις στους δρόμους. Σε αυτό ελπίζω να είμαστε ακόμη όλοι σύμφωνοι και, εν πάση περιπτώσει, εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στους συλληφθέντες του προηγούμενου Σαββάτου στο Μιλάνο, στη διάρκεια μιας πορείας ενάντια στο υγειονομικό διαβατήριο που δεν είχε καμία σχέση με την ακροδεξιά. Εάν πρέπει να επιβεβαιωθεί ο αντιφασισμός, εξίσου σημαντικό είναι και η επιβεβαίωση του δικαιώματος της διαμαρτυρίας και της διαφωνίας, και η αντίθεση στον αυταρχισμό.

 

Πρόσφατα έτυχε να αναπτύξω τις απόψεις μου σε ορισμένα ακαδημαϊκά συνέδρια - στα οποία, θα πρέπει να το αναγνωρίσω, προς το παρόν η συζήτηση για το ζήτημα αυτό- εάν το "no -vax" / "no Green Pass" κίνημα, είναι ένα κίνημα κοινωνικό ή όχι, διεξάγεται πολιτισμένα και εποικοδομητικά Πέρα από την ακαδημαϊκή συζήτηση, το ερώτημα νομίζω ότι έχει κεντρική σημασία και από πολιτική σκοπιά. Είναι σίγουρο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε εντελώς νέες μορφές συμμετοχής και σύγκρουσης, και σε συμμαχίες - ή τουλάχιστον σε συμβιώσεις - ακόμη πιο πρωτοφανείς. Εάν με τον όρο κοινωνική κίνηση εννοούμε κάτι που συνεπάγεται μια ακριβή συλλογική ταυτότητα, καθορισμένες κοινωνικο-πολιτιστικές αναφορές, σαφή τοποθέτηση ως προς τον άξονα δεξιά / αριστερά και ένα σύνολο κοινών πρακτικών, είναι σαφές ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.

 

Ισως το πλησιέστερο παράδειγμα, με σημαντικές,ωστόσο, διαφορές, θα πρέπει να αναζητηθεί στην περίοδο εμφάνισης των λεγόμενων «νέων κοινωνικών κινημάτων», τη δεκαετία του 1960 και του 1970 : πρώιμη οικολογία, καταναλωτισμός, αντικουλτούρα των νέων. Οι τότε κινητοποιήσεις, όπως και οι σημερινές, χαρακτηρίστηκαν αρχικά ως ιδιοτροπία της μεσαίας τάξης, αντίθετες στους εργατικούς αγώνες: σίγουρα οι μεσαίες τάξεις τότε  ήταν εκεί όπως και τώρα, αλλά η ρήξη δείχνει να είναι εγκάρσια, και μόνο εν μέρει έχει να κάνει με την ταυτότητα της τάξης.

Επιπλέον, είναι δύσκολο να μιλήσουμε για ένα κίνημα με εθνική εμβέλεια, με δεδομένη τη διαφορετική σύνθεση των διαφόρων κινητοποιήσεων η οποία, συχνά, αντανακλά τη σύνθεση του ενιαίου ιστού του κινήματος σε επίπεδο πόλης: δεν είναι τυχαίο ότι στο Μιλάνο και στο Τορίνο οι κινητοποιήσεις είναι σχετικά πιο «Αριστερές», ενώ στη Ρώμη «δεξιές». Αυτό οδηγεί σε μια ένσταση σε γενικές σωστή, αλλά περισσότερο βάσιμη όταν  κατευθύνεται σε αριστερές ομάδες της αριστεράς κατά του  Green Pass παρά όταν κατευθύνεται προς τον κ. Τζίνο ή την κ. Μαρία: ότι δηλαδή στις κινητοποιήσεις δεν μπορείς να συνυπάρχεις με τους φασίστες.

 

                                          Τεργέστη,25 Σεπτεμβρίου 2021


Πέρα από τις ιστορικές-κοινωνιολογικές ανακατασκευές, υπάρχει και ένα στοιχείο υπαρκτό :  οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν και είναι αρκετά διαφορετικοί. Μόνο οι σύντροφοι που έχουν να βγουν από το καβούκι τους εδώ και δεκαετίες -είτε πρόκειται για τα γραφεία ενός μίνι αριστερού κόμματος, ενός αυτοαναφορικού κοινωνικού κέντρου ή κάποιας αντεργκράουντ αριστερής λέσχης -μπορούν να είναι απολύτως σίγουροι ότι πρόκειται  για κινητοποιήσεις αποκλειστικά, ή κυρίως, για ένα μίγμα φασιστών και αντιδραστικών Μιλανέζων. Είναι μια πεποίθηση που πολλές φορές υπάρχει όχι από κακή πίστη αλλά από έλλειψη εξοικείωσης με τον έξω κόσμο. Οι κοινωνικές φούσκες δεν υπάρχουν μόνο στο Twitter ή στους συνωμοσιολόγους οπότε δεν τους κατηγορώ καν.

 

Πολύ απλά γεγονός είναι ότι – και αυτό το γνωρίζουν όσοι επισκέπτονται αυτό το ιστολόγιο, και γενικότερα όσοι έχουν δει κάποιες από αυτές τις κινητοποιήσεις ή έχουν απλώς μια ελάχιστη επαφή με ό, τι συμβαίνει έξω από τον κήπο τους - ότι μεταξύ των λεγόμενων «no-vax " /" No-green pass" υπάρχουν πολλοί «κανονικοί άνθρωπο» αλλά και ένας αριθμός συντρόφων από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, από τον αναρχισμό, από τον κόσμο των οικολογικών χωριών, από το χώρο της εναλλακτικής ιατρικής, του εθελοντισμού ή της μετα-αποικιοκρατικής σκέψης. Άνθρωποι, από την άλλη, που δεν αντιστοιχούν καθόλου στην αφήγηση που τους θέλει  εγωιστές, αφοσιωμένους μόνο στο να σκέφτονται τον εαυτό τους. Θα ήταν προφανώς πολύ απλό αν ήταν έτσι, αλλά δεν είναι. Το να πιστέψουμε ότι αυτοί είναι μεγαλύτεροι εχθροί κι από τον Ντράγκι ή τον υπουργό δημόσιας διοίκησης Μπρουνέτα  απλώς και μόνο επειδή κάποια στιγμή τα πράγματα φαίνεται να πηγαίνουν προς αυτή την κατεύθυνση, είναι μια απόφαση που θα πρέπει πραγματικά να την πάρουμε με το χέρι στην καρδιά.

   

4. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ «ΞΕΠΛΥΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ» (REDWASHING )

Εν τω μεταξύ, τις τελευταίες ημέρες ακολουθείται μια ρητορική που «παίζει» με την Αντίσταση, και αυτό με μεγάλο σεβασμό σε όσους την υιοθέτησαν, είναι μάλλον αυτοαναφορικό. Το γεγονός του Σάββατου είναι σοβαρό, αλλά στην ουσία πρόκειται για άτομα που κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία που τους έδινε μια κινητοποίηση προκειμένου να κάνουν ένα θεατρικό πραξικόπημα και που - όπως και με την εισβολή στο Καπιτώλιο της 6ης Ιανουαρίου 2020 - έδρασαν με την ουσιαστική ανοχή της αστυνομίας. Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει. Θα μπορούσαν να είχαν επιτεθεί σε κυβερνητικά κτίρια ή στα κεντρικά γραφεία της Γενικής Συνομοσπονδίας Ιταλικής Βιομηχανίας αλλά αντίθετα, επιτέθηκαν στα κεντρικά γραφεία ενός συνδικάτου. Αλλά από την άλλη, είναι φασίστες και αυτή η επίθεση έχει συμβολική αξία.

 

Η επιβεβαίωση των αξιών της Αντίστασης, καθώς και η επανάληψη ότι οι φασίστες είναι απεχθείς, είναι πάντα καλό να γίνεται, αλλά ειλικρινά και πραγματικά με όλο τον σεβασμό, συμβαίνει να διαβάζουμε πράγματα που γράφτηκαν από συντρόφους που λες και βγαίνουν από το στόμα ενός παπά της ενορίας ή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κάτι τέτοιο, πέρα ​​από αμαύρωση της Αντίστασης δείχνει ότι θέλει και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο σε μια εποχή που ίσως δεν θα έπρεπε να συμβαίνει.

 

Όταν μιλάω για «ξέπλυμα της αριστεράς», αναφέρομαι στην προσπάθεια αποκατάστασης της πρόσοψης ορισμένων δομών - όχι μόνο ορισμένων συνδικάτων, αλλά και μιας ορισμένης «αριστεράς» η οποία πρακτικά κυβερνά εδώ και χρόνια με τη Λέγκα και τους αυταρχικούς τεχνοκράτες - μέσω της χρήσης συμβολικών θεμάτων που παραπέμπουν σε ένα αόριστο «συντροφικό» παρελθόν. Αυτό, για παράδειγμα, οδηγεί στη μετατροπή της άνανδρης φασιστικής επίθεσης του περασμένου Σαββάτου σε ένα μέγα -σποτ της «αριστεράς» ως εκπρόσωπου του υγιούς τμήματος της χώρας.

 

Παρουσιάζοντας ένα συγκεκριμένο χώρο ως τη δεξιά πλευρά της ιστορίας, η ανάκτηση ορισμένων συμβόλων συνδυάζεται με την ουσιαστική στήριξη των πολιτικών της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης. Η δυναμική είναι πραγματικά ίδια με αυτή του «πράσινου ξεπλύματος» (greenwashing) : για να αντιταχθούμε στους αρνητές της κλιματικής αλλαγής, υιοθετούμαι λύσεις αναπτυξιακές, τεχνολογικές, λύσεις της αγοράς, οι οποίες προφανώς αφορούν τον κόσμο των καλών. Να τη πάλι η επιβολή της δυαδικής λογικής, σε μια προσπάθεια να πλήξουν τις επιλογές μιας ριζικής αντίθεσης στο κυρίαρχο μοντέλο.

 

 

5. ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ,ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΕΡΑΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΑΛΟΓΙΩΝ

Είναι δύσκολο να προβλέψουμε τι θα συμβεί βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, αλλά δεν θα εκπλαγούμε καθόλου αν ανέβουν κι άλλο οι τόνοι και το επίπεδο της αντιπαράθεσης. Προφανώς σε μια τέτοια κατάσταση, ο πρωθυπουργός θα χρειαζόταν μια ευρεία συναίνεση και ακόμη περισσότερο να επιβεβαιώσει το προφίλ του καλού πατέρα.

 

Ο Ντράγκι μπορεί να θεωρείται αντίπαλός μας όσον αφορά τις οικονομικές πολιτικές του, αλλά τελικά και αυτός θέλει το καλό μας, κάτι πραγματικά απίστευτο. Αλλά ο Μάριο Ντράγκι είναι αυτός που πτώχευσε εκατομμύρια ελληνικές οικογένειες στο όνομα της λιτότητας και δεν χάνει την ευκαιρία να επαναλαμβάνει ότι το Green Pass «χρησιμεύει για να κρατήσει τις επιχειρήσεις ανοιχτές». Η υπόθεση ότι Ντράγκι = καλός vs οποιουδήποτε τύπου που για διάφορους λόγους - ιατρικούς, πολιτικούς, πολιτισμικούς, φόβους - δεν εμβολιάζεται = κακός θα συζητηθεί ξανά , μόλις βγούμε από αυτή τη δύσκολη κατάσταση, ελπίζουμε σύντομα και με σχετικά «ανώδυνο» τρόπο.



6. «ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ REPUBLICA»

Τέλος, όπως έλεγα, είναι το ζήτημα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, στο οποίο δεν θα σταθώ πολύ, έχοντας γράψει κατά καιρούς πράγματα λίγο πιο δομημένα. Ωστόσο, μετά από όλα τα παραπάνω και από την «προνομιακή» θέση όσων δεν χάνουν τη δουλειά τους και κυρίως δεν είχαν κάποια ιδιαίτερα προβλήματα που να σχετίζονται με τον Covid - μια ακόμη αστοχία την οποία, ωστόσο, είναι πάντα καλύτερο να επισημαίνουμε ! - μου φαίνεται ότι το κύριο πρόβλημα που προκλήθηκε σ’ αυτά τα δύο χρόνια πανδημίας είναι η σχεδόν πλήρης εξαφάνιση της κριτικής στάσης απέναντι στην επικρατούσα πληροφόρηση. Η μάχη διεξάγεται (σχεδόν) πάντα ξεκινώντας από τον ορισμό της πραγματικότητας που δίνουν οι «επίσημες» πηγές.

 

Η αντισυστημική υπόθεση βασίστηκε θα έλεγα κυρίως, σε μια αμφισβήτηση της αλήθειας του λεγόμενου «καθεστωτικού τύπου». Αν επανεξετάζαμε σοβαρά πως παρουσίαζε τις διαδηλώσεις του 2001 ο καθεστωτικός τύπος - όχι μόνο της Γένοβας αλλά και εκείνες που προηγήθηκαν - θα αρρωσταίναμε και δικαίως αφού ήταν αφηγήσεις απόλυτα λειτουργικές στην εξουσία και δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο να μην συμβαίνει το ίδιο είκοσι χρόνια μετά. Φυσικά οι παίκτες στο γήπεδο είναι διαφορετικοί - μαύρο μπλοκ εναντίον φασιστών. Αντιπαγκοσμιοποιητική αριστερά εναντίον μεσαίας τάξης / απλών ανθρώπων - αλλά η κατεύθυνση μοιάζει πολύ. Η Γένοβα είναι ένα σύμβολο, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για άλλες κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια, από τις κινητοποιήσεις εναντίον των μεγάλων έργων, στις κινητοποιήσεις κατά της Expo το 2015, και ενδιάμεσα το ιταλικό φοιτητικό κίνημα, Onda - Κύμα (όπως ονομαζόταν το φ.κ. Ιταλίας του 2008).


                                                     Τρέντο,24 Ιουλίου 2021

Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που βρίσκονταν στην Πιάτσα ντελ Πόπολο το περασμένο Σάββατο ξυλοφορτώθηκαν και απωθήθηκαν από τις πυροσβεστικές (ακούγεται οικείο;) Και δεν συμμετείχαν απολύτως στην επίθεση κατά της εργατική συνομοσπονδία CGIL. Ωστόσο, η κυρίαρχη αφήγηση είναι ότι όλοι τους είναι εχθροί της δημοκρατίας, αδαείς, εγωιστές, εχθροί της προόδου.

 

Η άποψη κάποιων συντρόφων να θεωρούν αυτόν τον τελευταίο προβληματισμό για το ρόλο των ΜΜΕ ως «συνωμοτικό παραλήρημα» με συγκλονίζει, αλλά σηματοδοτεί μία από τις μεγάλες νίκες του νεοφιλελευθερισμού τα τελευταία χρόνια.

 ----------------------------

·     *   Ο Niccolò Bertuzzi είναι διδάκτωρ εφαρμοσμένης κοινωνιολογίας και μεθοδολογίας της κοινωνικής έρευνας (Πανεπιστήμιο Milano Bicocca). Έχει εργαστεί και διδάξει σε πολλά πανεπιστήμια και έχει δημοσιεύσει σε πολλά διεθνή περιοδικά, όπως: American Behavioral Scientist, International Journal of Sociology and Social Policy, Social Movement Studies, Journal of Consumer Culture, European Journal of Cultural and Political Sociology. Μεταξύ των κύριων ερευνητικών του ενδιαφερόντων: συλλογικές κινητοποιήσεις, κοινωνιολογία της κατανάλωσης, πολιτική οικολογία, κλιματική δικαιοσύνη. Σήμερα είναι ερευνητής πολιτικής κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο.

Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας»

   του Φώτη Τερζάκη

Το Indymedia δημιουργήθηκε πριν από αρκετά χρόνια σαν μια πλατφόρμα ελεύθερης αντισυστημικής ενημέρωσης και γρήγορα απέκτησε μεγάλη εκτίμηση στους αντιεξουσιαστικούς  και  κοινωνικά  ριζοσπαστικούς  κύκλους. Ανεπισήμως καθιερώθηκε σαν κάποιου είδους αναρχικός  «θεσμός»  στη  σφαίρα  της  πληροφόρησης,  και  τόσο  με  το  δημοσιευόμενο υλικό όσο και με την ανοιχτή δομή συμμετοχής που καθιέρωσε απέκτησε υπολογίσιμο κύρος σε ένα εκτεταμένο ακροατήριο. 

Με τα χρόνια ωστόσο αυτή η ανοιχτότητα συρρικνώθηκε, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έγιναν πιο ισχυροί και, βοηθούσης της διαδικτυακής ανωνυμίας, λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν όργανο μιας ομάδας-φάντασμα με ανεξιχνίαστη ταυτότητα. 

ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ κινητοποιήσεις ενάντια στην κατασταλτική ‒για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερες εκφράσεις‒ υγειονομική πολιτική μιας κυβέρνησης η οποία δεν κρύβει τις νεοφασιστικές της διαπλοκές (τα πρόσωπα που επιλέγει επικεφαλής του Υπουργείου Υγείας μιλούν καλύτερα από οιαδήποτε διακήρυξη θέσεων, και μαρτυρούν επιπλέον την υπαγωγή του υγειονομικού τομέα στις αρμοδιότητες της δημόσιας τάξης), περιέργως στο Indymedia εμφανίζονται κείμενα τα οποία, διανθισμένα ασφαλώς με φλογερή αντιφασιστική  ρητορεία,  ευθυγραμμίζονται κατ’ ουσίαν με τις απόψεις  της  κυβέρνησης,  των  υποτελών  ΜΜΕ  κι  εκείνου  του κομματιού της Αριστεράς που εξαγοράζει με κάθε είδους πολιτικά ή  προσωπικά  ανταλλάγματα  τη  λαλίστατη σύμπραξή του. 


Είναι ιδιαίτερα περίεργη μάλιστα η προσπάθεια  υπονόμευσης  των  δύο πρώτων και σημαντικότερων μαζικών κινητοποιήσεων με ρητό αντικείμενο την εναντίωση στα μέτρα βιοπολιτικού ελέγχου: της 14ης Ιουλίου στο Σύνταγμα, οργανωμένης από πολλούς φορείς διαφορετικών  πολιτικών  προελεύσεων, και την πρόσφατη της 2ας Οκτωβρίου στο Μοναστηράκι, οργανωμένης αποκλειστικά από συλλογικότητες  του  αριστερού-αντιεξουσιαστικού χώρου.

Όσον αφορά την κινητοποίηση της 14ης  Ιουλίου  δεν  θα  επανέλθω·  πρέπει  όμως  να  πω  ότι,  επειδή  βρέθηκα στην καρδιά των γεγονότων που κορυφώθηκαν σε μια βίαιη σύγκρουση με τη φασιστική συμμορία Propatria (1) (αυτό ακριβώς που αποκαλείται «παρέα με ναζί» στη γλώσσα εκείνων οι οποίοι, αν ήταν εκεί αντί να πουλούν αντιφασισμό της πολυθρόνας, θα βλέπαμε μιαν αντίστροφη έκβαση), έστειλα στην πλατφόρμα ένα κείμενο προς διόρθωση της εσκεμμένα στρεβλής εικόνας που έδωσαν τα συστημικά Μέσα (από τα τηλεοπτικά κανάλια μέχρι την ΕφΣυν και την Αυγή) αλλά και το ίδιο  το  Indymedia.  Το  κείμενο «φυσικά» δεν δημοσιεύθηκε... (2)  

Και  τώρα,  ενόψει  της  αναγγελθείσας συγκέντρωσης της 2ας Οκτωβρίου, στο Indymedia εμφανίζεται πάλι, δύο ημέρες νωρίτερα,  ένα  κείμενο  που  καταγγέλλει μία από τις βασικές διοργανώτριες ομάδες, την Contra Dystopia ‒ξαναζεσταίνοντας την ξεραμένη λάσπη της 14ης Ιουλίου‒, ως συνοδοιπόρο των φασιστικής ακροδεξιάς. (3) 

Υπόρρητο μήνυμα: όποιος καταγγέλλει τα κατασταλτικά υγειονομικά μέτρα, το έγκλημα των υποχρεωτικών εμβολιασμών και το νέο αποκρουστικό απαρτχάιντ για όσους αρνούνται την ιατρική αστυνόμευση, είναι ψεκασμένος,  συνομωσιολόγος, ανορθολογικός αρνητής της επιστημονικής αλήθειας και, σε τελευταία ανάλυση, ακροδεξιός.

Η Contra Dystopia απάντησε ήδη. Σε ό,τι με αφορά, δεν σκοπεύω να συνεχίσω με υποθέσεις για τον ρόλο  του  Indymedia.  Όποια  κι αν είναι τα κίνητρα της γραμμής του, εκείνο που μ’ ενδιαφέρει εδώ είναι δύο πράγματα. 

Πρώτον, να διορθώσω κάποιες τερατολογικές ανακρίβειες που λίγο έλλειψε να περάσουν ως «ειδήσεις»· και δεύτερον, να σκεφτώ επ’ αφορμή ένα γενικότερο φαινόμενο που εσχάτως με προβληματίζει βαθιά: το παραλήρημα νομιμότητας και συμμόρφωσης στην πιο ειδεχθή και απόλυτη μορφή καταστολής που έχει προσβάλει σαν μυστηριώδης πυρετός ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του αναρχικού χώρου.

Όπως βλέπει κανείς στην προαναφερθείσα ανάρτηση, κάποιος ανόητος  (δεν  ξέρουμε  αν  είναι  από τους συντάκτες του πρώτου κειμένου) κουνάει το δάχτυλο με ύφος στρατιωτικού ανακριτή και γράφει: Νομίζετε  ότι  θα  συνεχίσετε  να  μας  κοροϊδεύετε  για  πολύ  καιρό  ακόμα,  Contra  DystopiaH World Freedom Alliance και τα στελέχη της «Ελλήνων Συνέλευσις» που συμμετέχουν στη Διεπιστημονική Ένωση Υπεράσπισης της Δημοκρατίας  με  τους  οποίους  ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΨΑΤΕ αφίσα δεν είναι φασίστες;

Λοιπόν,  επειδή  τυχαίνει  να  είμαι  μέλος  της  Διεπιστημονικής  Ένωσης για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Βιοηθικής, θα ήθελα ν’ αποσαφηνίσω για κάθε καλόπιστο αφελή ότι η World Freedom Alliance δεν έχει καμία οργανωτική σχέση με τη Διεπιστημονική Ένωση, παρότι ήταν όντως μία από τις οργανώσεις με τις οποίες συνυπογράψαμε αφίσα- κοινή  πλατφόρμα,  στο  πλαίσια  μιας χαλαρής και ad hoc σύμπραξης με κινήσεις πολιτών ειδικού σκοπού – ανεξαρτήτως πολιτικής τους προελεύσεως, που κάλυπτε στην πραγματικότητα ένα μεγάλο κι ετερογενές φάσμα (σε καμία περίπτωση ακροδεξιές ή φασιστικές,  πάντως)·  την  δε  «Ελλήνων Συνέλευσις»  δεν  την  ξέρω  καν: ούτε  έχει  την  παραμικρή  σχέση  με τη Διεπιστημονική Ένωση ούτε συμμετείχε  στην  σύμπραξη  και  την  αφίσα.  

Σε  λεγόμενα  όπως  τα παραπάνω όμως ‒όπως και σε αναρίθμητες απόπειρες σπίλωσης των οποίων έχω γίνει προσωπικά στόχος από διάφορα μέσα κοινωνικής  δικτύωσης‒  πιστεύω  πως  υπάρχει  κάτι  περισσότερο  από  απλή  παρεξήγηση  ή  κακή  πληροφόρηση: πρόκειται μάλλον για την εσκεμμένη στρατηγική αυτού που λέμε «δολοφονία προσωπικότητας», η οποία είναι ένα από τα κύρια όπλα των κρατούντων σε αυτό τον βρώμικο πόλεμο κατά οιουδήποτε διαφωνούντος.

ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ έχουν όμως οι αναρχικοί  ‒σαφώς  όχι  όλοι,  πρέπει  να  είναι  ξεκάθαρο‒  στη  λυκοσυμμαχία των τοποτηρητών της υγειονομικής νομιμοφροσύνης;

Πώς  δηλαδή  άτομα  και  ομάδες  με τόσο ακραία και υψηλόφωνα δηλωμένη ευαισθησία απέναντι σε κάθε παρέμβαση του κράτους στην ανθρώπινη ζωή και στις διανθρώπινες σχέσεις, απέναντι στην τεχνογραφειοκρατική χειραγώγηση του βιοσυστήματος και στους μηχανισμούς κοινωνικού αποκλεισμού, μοιάζουν να έχουν αναλάβει υπεργολαβικά την κυβερνητική προπαγάνδα  περί  «κοινωνικής  υπευθυνότητας»;  

Το  ίδιο  ερώτημα  ισχύει  βέβαια  σε  κάποιον  βαθμό και για τους ευρύτερους σχηματισμούς, κοινοβουλευτικούς και μη, της Αριστεράς, που έχουν αυτή τη στιγμή μετατραπεί στους φλογερότερους υπερασπιστές του πολυεθνικού εταιρικού πλέγματος στη βιομηχανία «υγείας». (4) Ωστόσο εδώ είναι ίσως ευκολότερο να βρει κάποιος απαντήσεις: μπορεί να σκεφτεί, ας πούμε, το σταλινικό φαντασιακό του αυταρχικού κολεκτιβισμού που κουβαλάει σαν κάποιου είδους κυτταρική μνήμη η υπαρκτή Αριστερά, τον αθεράπευτο τεχνικισμό της, αλλά και τις γνωστές διαπλοκές των ηγεσιών της με το κατεστημένο πολιτικό σύστημα... Οι αναρχικοί όμως;

Ασφαλώς έναν ρόλο παίζει σε όλες τις περιπτώσεις το τυφλό ανακλαστικό του φόβου. Ο υγειονομικός κίνδυνος είναι εύκολο μέσον για να συγκεκριμενοποιηθούν όλες οι βαθιές, ανομολόγητες και αδιάγνωστες αγωνίες που μαστίζουν τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο και, ως εκ τούτου, να προσφέρει μια πρόσκαιρη ανακούφιση στους πολύ πιο αόριστους υπαρξιακούς τρόμους. 

Πρόκειται ασφαλώς για ένα στοιχείο ανορθολογικό ‒ψυχοπαθολογικό,  για  να  είμαστε  ακριβείς‒  και,  ως  τέτοιο,  είναι  ασφαλώς  προ-πολιτικό.  Για  να  προσλάβει όμως οργανωμένη πολιτική  έκφραση  χρειάζονται κάποιοι πρόσθετοι παράγοντες, οι οποίοι δεν είναι απλώς ανορθολογικοί  με  τη  πρώτη  έννοια: αντιπροσωπεύουν μια ορθολογικότητα εργαλειακού τύπου, δηλαδή, στρατηγικούς υπολογισμούς και εκτιμήσεις κέρδους-ζημίας. 

Και  αυτό,  όπως  καταλαβαίνει  κανείς, δημιουργεί πολύ οδυνηρές  υποψίες  που  δεν  θα  ήθελα  να εκφράσω εδώ. Θα προτιμούσα να δω μια ξεκάθαρη ‒επώνυμη‒απάντηση απ’ όσους, ως άτομα ή συλλογικότητες, επιλέγουν την εξ αντικειμένου συστράτευση με τις δυνάμεις που προσπαθούν να μετατρέψουν ολόκληρο τον πλανήτη σε ένα ηλεκτρονικά ελεγχόμενο στρατόπεδο συγκεντρώσεως.

Σημειώσεις

1. Παρεμπιπτόντως, βλέπω στις ειδήσεις

ότι ο «χρυσαυγίτης αντιεμβολιαστής»

που πρωτοστάτησε στην επίθεση ενα-

ντίον μου συνελήφθη στις 4 Οκτωβρίου

για αιματηρές βιαιοπραγίες κατά πολι-

τών στην πλατεία του Νέου Ηρακλεί-

ου: https://www.thetoc.gr/koinwnia/

article/autos-einai-o-xrusaugitis-

antiemboliastis-pou-sunelifthi-sta-

epeisodia-sto-neo-irakleio-eikones/

 2. Το φιλοξένησε εντέλει ο Δρόμος της

Αριστεράς στο φύλλο της 24ης Ιουλίου

2021, με τίτλο «Τι συνέβη στο Σύνταγμα

στις 14/7;»

3. Βλ. https://athens.indymedia.org/

post/1614344

4. Μια συνολική και μάλλον οξεία απά-

ντηση στην «εμβολιαστική αριστερά»

επιχείρησα στο κείμενό μου «Μωραίνει

Κύριος ον βούλεται απωλέσαι, ή Από το

σφυροδρέπανο και το (Α) στον Ερυθρό

Σταυρό» που κυκλοφόρησε σαν ανεξάρ-

τητη μπροσούρα. Για μια δικτυακή του

ανάρτηση, βλ. https://contradystopia.

blogspot.com/2021/07/blog-post_5.htm


ΠΗΓΗ : Δρόμος της Αριστεράς,9/10/2021

Ο πόλεμος της πανδημίας και ο μεγάλος εχθρός, η αλήθεια.

 

“Το πρώτο θύμα του πολέμου είναι η αλήθεια”, είπε ο Αισχύλος πριν από αρκετούς αιώνες.

Tη ρήση χρησιμοποιήσαν από τότε επανειλημμένως αρκετοί πολιτικοί και διανοούμενοι. Όμως ήταν πολλοί περισσότεροι αυτοί που έκαναν πως δεν την ήξεραν…

Στην πραγματικότητα όμως η αλήθεια δεν είναι απλά το θύμα. Είναι ο μεγαλύτερος ΕΧΘΡΟΣ σε ένα πόλεμο.

Όπως λοιπόν περιγράφει στο τρέιλερ το ντοκιμαντέρ ΠΑΝΔΗΜΑΓΩΓΟΙ, από την ηρεμία και ψυχραιμία που ήταν απαραίτητα (διότι ο πανικός προκαλεί μεγαλύτερη βλάβη από τον ιό - έτσι μας έλεγαν, και έτσι είναι), μπήκαμε γρήγορα σε καθεστώς τρόμου διότι “θα πεθάνουμε όλοι από τον αόρατο με το γυμνό μάτι ιό” (ΠΑΝΔΗΜΑΓΩΓΟΙ τρέιλερ: https://tinyurl.com/ztr7xsy).

Από τότε, ακούσαμε πολλά. Οι άχρηστες μάσκες έγιναν επικίνδυνες (Τσιόδρας 4 Απριλίου 2020, https://tinyurl.com/vjfcadwd, Βασιλακόπουλος 5 Μαΐου 2020, https://tinyurl.com/yhae8s9z), μετά έγιναν χρήσιμες, απαραίτητες, υποχρεωτικές και μέτρο που θα καταστείλει την πανδημία (!!), και στο τέλος φτάσαμε να τις φοράμε όταν περπατάμε στο δρόμο ή όταν καθόμαστε μόνοι μας σε ένα παγκάκι. Δεν έφτασε τη γελοιοποίηση της νοημοσύνης (και της επιστήμης) από αυτό, είχαμε και την υπέρβαση κάθε ορίου γραφικότητας από πολιτική, επιστημονική και δικαστική αρχή, με ορισμένους (μετρημένους στα δάχτυλα του ενός ή των δύο χεριών) που αντιδρούσαν υπερβολικά στο μέτρο της μάσκας να απασχολούν τη δικαιοσύνη και την “ειδησιογραφία” των μέσων μαζικής επιστημονικής μονοφωνίας ως οι υπεύθυνοι για την αποτυχία διαχείρισης της πανδημίας. Ο βήχας, ο έρωτας και η αμηχανία της ανικανότητας δεν κρύβονται εύκολα…


Τα παιδαγωγικά SMS (Γεραπετρίτης, https://tinyurl.com/n7n88s3c), οι «θανατηφόρες» ΜΕΘ (περισσότερες ΜΕΘ θα σήμαινε περισσότερους θανάτους, Γεραπετρίτης, https://tinyurl.com/4t8wpa4c) και το κλάμα όσων «ηρώων» πήραν συνειδητές αποφάσεις “σωτηρίας” που κατέστρεψαν την κοινωνία, ακολουθώντας με περισσή υποκρισία τα προστάγματα της πολιτικής ορθότητας (Τσιόδρας, https://tinyurl.com/eyyxhb7k) είναι λίγα από τα άπειρα παραδείγματα που αναδεικνύουν το ύφος, το ήθος, την ποιότητα, την ψυχική ιδιοσυγκρασία, την επάρκεια και την ικανότητα όσων ανέλαβαν τη διαχείριση του προβλήματος.


Με αυτά και με άλλα, φτάσαμε στη σημερινή κατάσταση.


O υπουργός Γεωργιάδης μας ενημέρωσε πρόσφατα ότι δεν φοράει κανένας μάσκα στην Αγγλία, διότι δεν υπάρχει πλέον εκεί πανδημία αφού το 92% είναι εμβολιασμένοι (σημερινοί εκπομπή στον ΑΝΤ1, https://tinyurl.com/r6m4tudk). H Αγγλία λοιπόν, με 82,5% του πληθυσμού άνω των 16 ετών να είναι πλήρως εμβολιασμένοι (πηγή, gov.uk, https://tinyurl.com/uhpsj4ny), είχε χθες (6 Οκτωβρίου 2021) περίπου 39.851 κρούσματα, δηλαδή σα να είχε η Ελλάδα περίπου 6000 κρούσματα ημερησίως. Η Αγγλία όμως έχει σχεδόν καθολικό εμβολιασμό στους ηλικιωμένους και τους ευπαθείς. Αντίθετα, χθες ανακοινώθηκαν στην Ελλάδα μέτρα που δεν θα προσφέρουν ΤΙΠΟΤΑ στον εμβολιασμό των ηλικιωμένων, και απλά εκβιάζουν νέους, υγιείς και κοινωνικά δραστήριους ανθρώπους που δεν επιβαρύνουν το σύστημα υγείας αφού έχουν ελάχιστο κίνδυνο να νοσήσουν σοβαρά. Αλλά η κατάργηση της ελεύθερης συναίνεσης δια των εκβιασμών, και η μόδα της τιμωρητικής, δήθεν «δημοκρατίας» χαρακτηρίζεται από τον υπουργό Γεωργιάδη ως πολιτισμός, ορθολογισμός και διαφωτισμός (!!) (ΑΝΤ1, https://tinyurl.com/3rapd9dv). Το ίδιο “ορθολογική” μάλλον είναι η τοποθέτηση της τραγουδίστριας Δήμου, (που ατύχησε να νοσήσει και να χρειαστεί νοσοκομειακή φροντίδα παρά τον πλήρη εμβολιασμό της), που θεωρεί ότι κινδυνεύει η ζωή της από τους μη-εμβολιασμένους. Δηλαδή, κάνουμε το εμβόλιο που μας προστατεύει διότι είναι αποτελεσματικό, αλλά είμαστε ευάλωτοι και κινδυνεύουμε από τους άλλους που δεν έκαναν το εμβόλιο που κάναμε εμείς και μας προστατεύει! Πάντα φταίνε οι άλλοι για όλα (https://tinyurl.com/22pxhxb3).


Η νέα μόδα αντιμετώπισης του “εχθρού” εν καιρώ “πολέμου” είναι η δικαστικές διώξεις. Ενώ το αίτημα για νεκροτομές και διερεύνηση φακέλων ασθενών που κατέληξαν σε συνθήκες άγνωστες στους συγγενείς (λόγω της φύσης της λοίμωξης που απαιτεί καραντίνα) χαρακτηρίζονται ως εγκληματική οργάνωση (Καθημερινή: https://tinyurl.com/34wajs4b), η δίωξη επιστημόνων επειδή οι απόψεις τους χαρακτηρίζονται απειλή για την κρατική ασφάλεια τείνουν να γίνουν ρουτίνα.


Σειρά πήρε ο Δημήτριος Γάκης επειδή, σύμφωνα με το ρεπορτάζ τηλεοπτικού σταθμού (OPEN, https://tinyurl.com/vh587pwh), είπε ότι τα εμβόλια είναι ατελή και δεν θα προσφέρουν τείχος ανοσίας. Είπε δηλαδή ότι έγραφε στις 10 Σεπτεμβρίου 2021 η Wall Street Journal, σε άρθρο με τίτλο: “Κάποια εμβόλια προσφέρουν προστασία εφ’ όρου ζωής. Γιατί δεν συμβαίνει αυτό με τα εμβόλια για τη νόσο COVID”, και το άρθρο στο Nature από τις 18 Μαρτίου 2021, με τίτλο: “5 λόγοι για τους οποίους η ανοσία αγέλης για τη νόσο COVID είναι μάλλον αδύνατη” (Nature, https://tinyurl.com/539cvtcb). Μήπως η δικαιοσύνη θα πρέπει μπλοκάρει για την Ελλάδα την πρόσβαση στη Wall Street Journal και το Nature, για να προστατέψει το κράτος; Εν τω μεταξύ, αγνοείται ακόμη η δικαστική διερεύνηση για το γεγονός ότι με ακραία και καταστροφικά για την κοινωνία μέτρα καταλήξαμε να ξεπεράσουμε τους θανάτους των δολοφόνων Σουηδών.


Άλλη μια υπενθύμιση ότι νόμιμο, δίκαιο και ηθικό είναι διαφορετικές έννοιες, όπως είχα πει από τον Ιανουάριο του 2021 (https://tinyurl.com/29x4np45). Με νόμους κυβερνούσαν και κυβερνούν όλα τα καθεστώτα. Θυμίζω απλά ότι ο πρώτος νόμος του Χίτλερ ήταν το Διάταγμα για την προστασία του λαού και του κράτους.


Κι αν δεν μπλοκάρουν τους ξένους ιστότοπους, τουλάχιστον φροντίζουν να επιβάλλουν στην κοινωνία το νόμο της σιωπής (ομερτά) και τη λογοκρισία, ακόμη και σε ασθενή με επιπλοκή που είναι επίσημα καταγεγραμμένη. Αυτά μας λέει η νεαρή εκπαιδευτικός που αντιμετωπίζει ένα τέτοιο, επίσημα καταγεγραμμένο, πρόβλημα υγείας (μυοκαρδίτιδα), για το οποίο έχει προσωπική ευθύνη παρόλο που την εκβίαζαν (έμμεσα, αλλά με τρόπο απάνθρωπο, ανήθικο και απαξιωτικό), καταργώντας την ελεύθερη συναίνεση και τον κώδικα ιατρικής δεοντολογίας. (εδώ: https://tinyurl.com/2dhhsbxz και εδώ: https://tinyurl.com/3axwema5). Ομερτά και λογοκρισία από εκπαιδευτικούς που μπλοκάρουν την αναφορά στο περιστατικό της, και από επαγγελματίες υγείας που της έλεγαν ότι μιλάει πολύ αλλά δεν είχε τίποτα. Από την άλλη, κάποιοι υποστηρίζουν με “ιδεολογικά” κριτήρια τον μαζικό υποχρεωτικό εμβολιασμό ως κοινωνικό δικαίωμα. Δεν μιλάμε πλέον απλά για κατάργηση του κώδικα ιατρικής δεοντολογίας, αλλά για “ιδεολογία” που παραπέμπει στον ολοκληρωτισμό.


Η ηθική νομιμοποίηση μια προληπτικής ιατρικής παρέμβασης βασισμένη στο ρητό “δική σου είναι η ευθύνη, άσχετα αν εμείς σε εκβιάζουμε”, αποδεικνύει τη φύση, το ύφος και το ήθος της σημερινής πολιτικής και επιστημονικής “νομιμότητας”, και του κράτους “δικαίου”. Ασυδοσία, ακαταδίωκτα, ανεύθυνα, ακαταλόγιστα, αυθαίρετα, και επιλεκτική εφαρμογή νόμων επειδή το αποφασίζει ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου διαχωρίζοντας με “κοσμητικά” επίθετα τους πολίτες σε προ-εμβολιαστές και αντι-εμβολιαστές (https://tinyurl.com/ptjpb73w). Το ίδιο επιλεκτική αναμένεται να είναι η εφαρμογή του νέου άρθρου του Ποινικού Κώδικα για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων που προκαλούν φόβο στους πολίτες. Εκτός αν δούμε να διώκονται εκείνοι που έλεγαν ότι το 15% των παιδιών με COVID κάνουν πολυσυστηματικό φλεγμονώδες σύνδρομο (στην πραγματικότητα έκανε το 0,1%), ή ότι το 1/3ο των παιδιών με COVID από τη μετάλλαξη Δ καταλήγουν σε ΜΕΘ.


Εκπλήσσεστε από όλα αυτά; Κακώς. Αυτά που μπορεί να θεωρούμε κάποιοι ως ηθική κατάντια και διαστρέβλωση της λογικής και της πραγματικότητας, είναι απλά η φύση του πολέμου. Στον πόλεμο, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι η αλήθεια. Εδώ βέβαια πρόκειται για πόλεμο που είναι στην πραγματικότητα ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ. Εφευρέθηκε όμως από τους εγκεφάλους των ειδημόνων (πολιτικών και ειδικών), διότι χωρίς πόλεμο δεν υπάρχει προστασία και σωτηρία.


Ο πόλεμος για την πανδημία θα έχει τη συνέχειά του, τον πόλεμο για την κλιματική αλλαγή. Όπως στην πανδημία ουσιαστικά υποκαταστήσαμε τα επιστημονικά δεδομένα με μοντέλα για να επιβάλλουμε περιορισμούς και κατάργηση δικαιωμάτων, στην κλιματική αλλαγή φτάσαμε στο σημείο να απονέμεται Νόμπελ Φυσικής για μοντέλα που αναδεικνύουν το ρόλο του CO2 και της ανθρώπινης δραστηριότητας στην κλιματική αλλαγή (Πηγή: Science, https://tinyurl.com/j87akfue). Μια απονομή που είχε σκοπό “να δώσει το μήνυμα σε όσους ηγέτες δεν έχουν λάβει το μήνυμα ακόμη”, σύμφωνα με τον πρόεδρο της επιτροπής!!! Και το πιο εντυπωσιακό, ο άλλος επιστήμονας που μοιράστηκε το Νόμπελ Φυσικής για τη δουλειά του πάνω στη συμπεριφορά τον ατόμων σε μαγνητικά κράματα, αντί να κάνει δηλώσεις για τη δική του δουλειά μίλησε για την κλιματική αλλαγή! Σε όλα αυτά κουμπώνει και η προτροπή του ΟΗΕ να εργαλειοποιηθεί η πανδημία και η επιβολή περιορισμών και lockdown για την επιβολή μακροχρόνιων τέτοιων μέτρων για να σωθεί το κλίμα (Πηγή: Emissions Gap Report 2020, τελευταία παράγραφος του executive summary, https://tinyurl.com/44x9m432).

"Dubito ergo cogito, cogito ergo sum."

I doubt therefore I am, I think therefore I am.

Αμφισβητώ άρα υπάρχω, σκέφτομαι άρα υπάρχω.

Ρενέ Ντεκάρτ (René Descartes)

[---->]

Τώρα θα πούνε ότι και τα πολιτικά δικαιώματα χωρίς εμβόλιο είναι θατσερισμός;;

 

Με βάση ΚΥΑ της 3/10/2021 , όσοι δικηγόροι έχουμε επιλέξει για οποιονδήποτε λόγο  να μην εμβολιασθούμε δεν θα μπορούμε να ψηφίσουμε στις ερχόμενες εκλογές του ΔΣΑ τον 11.2021 χωρίς βεβαίωση εμβολιασμού η νόσησης. Ούτε καν με τεστ.. 

Αυτή η πρωτοφανής διάταξη ισχύει για όλα τα σωματεία, αλλά στους  Συλλόγους   μας δεν προβλέπεται καν  επιστολική ψήφος  . Είδα ότι το ΔΣ του Συλλόγου  μας ζητά να υπάρξει μέριμνα ψήφου για όλους  με προσκόμιση τεστ. Δεν αφορά μόνο εμάς.

Μετά την παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων ερχόμαστε μέσω του εμβολιασμού στην στέρηση πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Είναι αυτό που λέγανε κάποιοι ψευτοαριστεροί λεβέντες ότι τα ατομικά δικαιώματα είναι θατσερισμος.

Τώρα θα πούνε ότι και τα πολιτικά  δικαιώματα χωρίς εμβόλιο είναι θατσερισμός;; Θα πούνε ότι η συνδικαλιστική συμμετοχή είναι θατσερισμός; 

Τα πράγματα έχουν γίνει πολύ σοβαρά. Αμεση ρύθμιση και κατάργηση της σχετικής διάταξης όχι μόνο για τους Δικηγορικούς Συλλόγους αλλά και  για τα εργασιακά σωματεία .Φυσική παρουσία για όλους σε συνελεύσεις και εκλογές οργάνων ,με λήψη βέβαια μέτρων προστασίας. Το Σύνταγμα δεν είναι κουρελόχαρτο. Και φυσικά καταγραφή των δυνάμεων που συναινούν η έστω σιωπούν απέναντι στην στέρηση πολιτικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Για το αντίστοιχο μαύρισμα. Αν βέβαια μας επιτραπεί να ψηφίσουμε. Που έχουμε φτάσει;;;

[---->]