Για την δίωξη μου στον ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ

 

Πριν από λίγες μέρες παρέλαβα από το αστυνομικό τμήμα Αιγίου κλήση από τον εισαγγελέα του ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ να παραστώ σαν κατηγορούμενος σε συζήτηση αναίρεσης στης 03 Φεβρουάριου 2021.

Οι δυο πολυεθνικές Amerra capital και Mubadala αμερικάνικων και αραβικών συμφερόντων μεσώ της Ανδρομέδας ιχθυοκαλλιέργειες οπού έχουν εξαγοράσει κάναν αίτηση αναίρεσης σε αθωωτική και απαλλακτική απόφαση της δικαιοσύνης προς το πρόσωπο μου μετά από μήνυση διευθυντή τους

Έτσι λοιπόν ο εισαγγελέας δέχτηκε την αίτηση αναίρεσης και ο ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ θα αποφασίσει αν η  αθώωση μου στη μήνυση του διευθυντή των πολυεθνικών θα τελεσιδικήσει η αν το δικαστήριο θα ξαναγίνει στην Ηγουμενίτσα .

Αλλο ένα show των πολυεθνικών  να με κουράσουν ψυχολογικά και οικονομικά.

ΑΠΟΦΑΣΗ μου είναι να είμαι παρόν στον ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ στις 3 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ στις 09.00 το πρωί και να παραδώσω το χαρτί που μου έστειλε ο εισαγγελέας στον ιδιο , χωρίς να στείλω δικηγόρο να με εκπροσωπήσει.

Ας με δικάσουν μόνοι τους οι εισαγγελείς .Δυο με τρεις μήνες θα περιμένω την απόφαση τους για το αν θα ξαναγίνει η δίκη ή όχι.

Γραμμένα γράμματα δεν αξίζει να πληρώσω

Έμποροι ναρκωτικών ελεύθεροι να σκοτώνουν τη νεολαία , ο, τι πολυτιμότερο έχουμε.

Παιδεραστές πολιτικοί ελεύθεροι για να βιάσουν και άλλα παιδάκια ατιμώρητοι.

Πολυεθνικές που μας ταΐζουν καρκίνο και καταστρέφουν τον τόπο μας στο απυρόβλητο

Όλα τα καθάρματα σε αυτόν τον τόπο ατιμώρητα και όσοι αγωνίζονται διώξεις και φυλακές .

Υ.Γ Οταν οι δυο δικαστές ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ και ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΖΑΦΕΣΤΑΣ με δίκασαν σε στημένη δίκη  από τις δυο πολυεθνικές Amerra capital και Mubadala χωρίς να με καλέσουν στην  ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ και με φόρτωσαν με

 5 χρόνια φυλακή για πλημμέλημα εξύβρισης χωρίς αναστολή και έφεση

5 χρονια φυλακή για πλημμέλημα απειλής χωρίς αναστολή και έφεση

για να με τρομοκρατήσουν δεν είδα ούτε έναν υπουργό δικαιοσύνης 3 χρόνια τώρα, ουτε εναν ανώτατο δικαστή να ξηλώσει τους δυο αυτούς δικαστικούς και να τους πάει φυλακή και τους έχετε να δικάζουν ακόμα τον κόσμο.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ.

στη 1η φωτο βλέπετε το "σεντόνι " μηνύσεων και κλητεύσεων που μου έχουν στείλει

Στη 2η φώτο πίσω μου η θάλασσα είναι αγριεμένη . άνθρωποι

Στη 3η φώτο η κλήση του ΑΡΙΟΥ ΠΑΓΟΥ

Στη 4η φωτο 10 χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή και έφεση δώρο της δικαιοσύνης

βάλε αγάπη να χεις

δεν φοβούνται οι βράχοι 





[----->]

Τι είπατε ;

 

Δεν τον συμπάθησα ποτέ. Από τότε που τον πρωτοείδα στην Αστροφεγγιά. Είχε κάτι που μ' έκανε να νιώθω άβολα, αλλόκοτα, νευρικά; Μεγάλο ταλέντο έλεγαν. Δεν πήγα ποτέ να τον δω στο θέατρο παρά μόνο στον Ορέστη του Ευρυπίδη κι αυτό όχι για να δω εκείνον αλλά γιατί έτυχε. Παραδέχτηκα το ταλέντο του αλλά εξακολούθησε να μην μου είναι συμπαθής.

Δεν έπεσα απ' τα σύννεφα απ' την καταγγελία της Ζέτας Δούκα.  Δεν ανήκω στο χώρο αλλά μπορώ να καταλάβω πότε ένας άνθρωπος είναι "καβαλημένος".

Διαβάζω διάφορα, γιατί μίλησε τώρα, αποδυναμώνει την καταγγελία της Μπεκατώρου ο παραλληλισμός, στο θέατρο είναι αλλιώς, το βρήκαν όλες να κάνουν σαματά, να ακουστούν.

Ρε πάτε καλά; Αντί να κινηθεί λίγο ο εγκέφαλός μας, να ξεκολλήσει απ' τη συντήρηση και τη μούχλα, αρχίζετε να ψειρίζετε τη μαϊμού; Ποια γυναίκα από εμάς δεν έχει δεχτεί παρενόχληση και βία στη ζωή της; Σεξουαλική, σεξιστική, χυδαία βία, με σχόλια, με υπονοούμενα, με κινήσεις, με πράξεις; Ποια το είπε αμέσως και βρήκε ανταπόκριση και ποια την κατάπιε η ντροπή της και το άδικο, "τα 'θελες κι εσύ", "μα πώς είσαι ντυμένη έτσι;", "μη δίνεις σημασία, έτυχε - είχε κακή μέρα - σου φάνηκε - μη γίνεσαι υπερβολική - θα χάσεις τη δουλειά σου - θα μας κρεμάσουν κουδούνια" κλπ κλπ.

Για πέστε μου λίγο τι καιρό κάνει στα σύννεφα που ζείτε γιατί εδώ σήμερα έχει κρύο μετά τη βροχή. Και τι είναι η βία και η καταγγελία της για να είναι συγκρίσιμη; Πεπόνι για να τσακωθούμε για το μέγεθος και τη γλύκα; Το Αργίτικο είναι καλύτερο ή το Παριανό, μήπως είναι της Ζακύνθου;

Η ΒΙΑ είναι ΒΙΑ και οφείλουμε να την καταγγέλουμε. Όποτε νιώσουμε έτοιμες και δυνατές. Μπορεί και μετά από πενήντα χρόνια, πάλι όμως ΒΙΑ θα είναι και αυτό δεν αλλάζει.

Όσο για τις γυναίκες που εκφράζονται απαξιωτικά για τις ομόφυλές τους, όπως αυτό το σκουπίδι της Λάρισσας, αυτές είναι οι μαμάδες που μεγαλώνουν τέτοιους άντρες και φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη. Γιατί ως γνωστόν το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις.

Ένα απόστημα άνοιξε και πυορροεί, ας ελπίσουμε πως κάτι θα καθαρίσει ώστε οι επόμενες γενιές των γυναικών, να είναι όσο το δυνατόν ασφαλείς, στη ζωή, στη δουλειά, στην διασκέδασή τους.

Πάντα με τη Σοφία, με τη Ζέτα, με όποια γυναίκα κακοποιείται απ' την άρρωστη πατριαρχική κοινωνία μας και τους εκπροσώπους της. 

Τι είπατε; Η Ελλάδα είναι προοδευτική χώρα που ο πολιτισμός της απειλείται από τους πρόσφυγες - μουσουλμάνους; Ωραίο ανέκδοτο!

Maria Strigkou

ΣΗΜΕΙΟ ΝΕΑ ΖΩΗ ΠΕΛΛΑΣ-ΔΗΜΟΣ ΣΚΥΔΡΑΣ

 Νεκρά ζώα  πριν λίγες μέρες που ήπιαν νερό από τα μολυσμένα νερά ποταμού στη ΝΕΑ ΖΩΗ ΣΚΥΔΡΑΣ αλλά και ψαριών μέσα σε αυτό λόγο μόλυνσης του υδροφόρου ορίζοντα από τα  ΧΥΤΑ ΕΔΕΣΣΑΣ

Αν δεν αναλάβουμε την φύλαξη του τόπου μας ως λαός τελειώσαμε αν νομίζουμε πως μας φυλάνε μαριονέτες πολιτικοί και πολυεθνικές.

Πολίτες αυτού του τόπου μου ζήτησαν να μην κάνω πίσω και να δημοσιεύσω αυτό το έγκλημα. Υποχρέωση μου συνάνθρωποι μου.

Τα ΧΥΤΑ του κράτους είναι άλλος ένας θάνατος στη ζωή μας αλλά και της φύσης,

Τα λύματα από το ΧΥΤΑ της Σωτήρας διέρχονται από το ποτάμι της Νέας Ζωής προκαλώντας τεράστια καταστροφή.  Ήδη μάλιστα έχουμε πολλά νεκρά ψάρια αλλά και ζώα τα οποία ήπιαν νερό από το ποτάμι

Δεν έχω να κάνω κάποια ανάλυση παρά να πω το πιο απλό.

Δηλητηριάσαμε το νερό δηλητηριάσαμε τα πάντα

Τα κανάλια μπορούν να σιωπούν για τους υπεύθυνους και να ενημερώνουν αν χώρισε η όχι ακόμα η ΜΠΙΓΙΟΝΣΕ.



Μια απαγόρευση το μήνα. Για εξοικείωση

 

Κυβέρνηση Μητσοτάκη: Κυβέρνηση διαρκούς συνταγματικής εκτροπής

Γενική Απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 100 ατόμων από σήμερα Τρίτη μέχρι τη Δευτέρα τα ξημερώματα: καμία σχέση με υγειονομικά μέτρα, καμία σχέση με τη δημόσια υγεία. Πρόκειται για πολιτική απαγόρευση απέναντι στο διογκούμενο φοιτητικό κίνημα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι η μόνη κυβέρνηση μεταπολιτευτικά που κάθε μήνα (είναι το τρίτο μετά τον Νοέμβρη και τον Δεκέμβρη) εκδίδει γενικό απαγορευτικό αναστολής του ά. 11 του Συντάγματος με αστυνομική διαταγή.

Όσες και όσοι - ιδίως νομικοί - σιώπησαν ή επιφυλάχτηκαν στα προηγούμενα απαγορευτικά, είναι η ώρα να μιλήσουν.

Από τον δικηγόρο Θανάση Καμπαγιάννη.

#ΜένουμεΕνεργοί


[----->] 




''Η Ανάβαση των Μέι και Φουσάκο Σιγκενόμπου, Μασάο Αντάτσι και 27 χρόνια χωρίς εικόνες''

 


Για την ταινία του Ερίκ Μποντλέρ «The Anabasis of May and Fusako Shigenobu, Masao Adachi, and 27 Years Wthout Images» ( Η Ανάβαση των Μέι και Φουσάκο Σιγκενόμπου, Μασάο Αντάτσι και 27 χρόνια χωρίς εικόνες )

 

Η άποψή του θρυλικού Ιάπωνα σκηνοθέτη Μασάο για τον κινηματογράφο - ιδίως αυτόν της Ομάδας Dziga Vertov  ( Luttes en Italie (Struggles in Italy), αρχικός τίτλος Lotte in Italia,Vladimir et Rosa, Crepa padrone, Tout va bien (Everything's Fine) –  ενός λιγότερο γνωστού Ιάπωνα σκηνοθέτη αλλά εξίσου πεπεισμένου ότι το επάγγελμά του σκηνοθέτη και ο επαναστατικός αγώνας θα πρέπει να ακολουθούν αναπόσπαστα την ίδια πορεία, είναι ακόμη πιο ριζοσπαστική.

Ο Μασάο Αντάτσι ως σκηνοθέτης, ήταν ένας από τους δημιουργούς του fûkeiron (landscape theory,θεωρία τοπίου) που βασίζεται στην ιδέα ότι οι εικόνες των τοπίων έχουν μια μεγαλύτερη ικανότητα να αποκαλύπτουν τις δομές της καταπίεσης που είναι η βάση της εξουσίας παρά οι εικόνες ανθρώπων, υπήρξε συνεργάτης του Koji Wakamatsu και του Nagisa Oshima. Εντάσσεται στον Γιαπωνέζικο Κόκκινο Στρατό (ΓΚΣ) και πηγαίνει στον Λίβανο στις αρχές της δεκαετίας του 1970, για να πολεμήσει στο πλάι του Λαϊκού Μετώπου και την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. 

Μετά από χρόνια στράτευσης, όπου πρακτικά αφήνει στην άκρη την κάμερα, συλλαμβάνεται και απελαύνετε στην πατρίδα του μετά από καταδίκη για πλαστό διαβατήριο. Αυτό γίνεται το 2001, την ίδια χρονιά που η Μέι ,κόρη της ιστορικής ηγέτιδας  του ΓΚΣ, Φουσάκο Σιγκενόμπου και (όπως λένε) του τότε ηγέτη του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, καταφέρνει τελικά να αποκτήσει την ιαπωνική υπηκοότητα και βλέπει τη μητέρα πατρίδα της για πρώτη φορά, μετά από 28 χρόνια που ζούσε στο Λίβανο με πλαστή ταυτότητα. Η Φουσάκο Σιγκενόμπου, ιδρυτής και ηγέτης του ακροαριστερού Γιαπωνέζικου Κόκκινου Στρατού , συμμετείχε σε σειρά τρομοκρατικών επιχειρήσεων. Καταζητούμενη από τις ιαπωνικές αρχές, διαφεύγει στη Βηρυτό όπου και ζει επί  σχεδόν τριάντα χρόνια.

Ο Ερίκ Μποντλέρ, καλλιτέχνης με ακαδημαϊκό υπόβαθρο στις πολιτικές επιστήμες, συναντά τον επαναστάτη  σκηνοθέτη στην Ιαπωνία και υπόσχεται να φέρει πίσω υλικό από τον Λίβανο που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει στην επόμενη ταινία του. Από τη συνάντησή τους αυτή προκύπτει η ιδέα ενός ντοκιμαντέρ.

Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί το υπάρχον αρχειακό υλικό, τόσο εικόνες όσο και κείμενο, για να συνθέσει έργα που επιδιώκουν την αποκατάσταση ιδεολογικών και ιστορικών επεισοδίων που έχουν αποσιωπηθεί. Η 66λεπτη ταινία του The Anabasis of May και Fusako Shigenobu, Masao Adachi και 27 Years  Without Images αφηγείται την ιστορία του Γιαπωνέζικου Κόκκινου Στρατού μέσα από το προσωπικό και ιδεολογικό ταξίδι δύο εκ των πρωταγωνιστών του. Συνδυάζοντας ντοκιμαντέρ, αφηγηματική μυθοπλασία και πειραματική εργασία αρχείου, ο Μποντλέρ αφηγείται αυτό το επεισόδιο ως «Ανάβαση», ή ταξίδι επιστροφής στο σπίτι, την πατρίδα, της επαναστατικής οργάνωσης της ριζοσπαστικής αριστεράς.

 Ανάβαση είναι το όνομα που δίνεται, από την εποχή του  Ξενοφώντα, σε ταξίδια επιστροφής στην πατρίδα , δύσκολα και κοπιαστικά. Στο Κύρου Ανάβασης ή Κάθοδο των Μυρίων, ο Ξενοφώντας αφηγείται την αποστολή του Κύρου του Νεότερου και την επιστροφή των δέκα χιλιάδων Ελλήνων μισθοφόρων (401-399 π.Χ.), μέσω των κακοτράχαλων βουνών της Αρμενίας στη Μαύρη Θάλασσα. Μισθωμένος από τον Κύρο, ο οποίος ήθελε να καταλάβει τον περσικό θρόνο από τον αδερφό του Αρταξέρξη, ο στρατός των μισθοφόρων εγκαταλείφθηκε στη μοίρα του όταν  ο Κύρος πεθαίνει στη μάχη.

 Στην ταινία οι πρωταγωνιστές δεν εμφανίζονται, ακούμε μόνο τις φωνές τους και στο βάθος σιωπηλά τοπία: δρόμοι, κτίρια, γειτονιές του Λιβάνου που εναλλάσσονται με εκείνες ενός λιγότερο φωτεινού και τεχνολογικού Τόκιο  με τους φακούς μιας μηχανής λήψης Super 8 που λειτουργούν προκειμένου να διατηρείται η σχετική απόσταση από τα αφηγηματικά γεγονότα. Εικόνες που συγκεντρώθηκαν με πειραματικό τρόπο για να επαναπροτείνουν μια κινηματογραφική θεωρία του Αντάτσι στο A.K.A. SerialKiller (1969), με την κάμερα να καταγράφει τμήματα της καθημερινότητας (πιθανώς αυτά  που είδε ο δολοφόνος πριν τις δολοφονίες), για να αποκαλύψει, πίσω από τα τοπία, την έκφραση της εξουσίας και τη βία του καπιταλισμού.

Αλλά η ταινία του Μποντλέρ  δεν είναι ένα ακόμα επαναστατικό μανιφέστο ούτε μία κρυφή ή νοσταλγική κατανόηση του ένοπλου αγώνα. Ο "τρόπος" με τον οποίο ο Μποντλέρ κατασκευάζει την πολιτική αυτή ταινία προσπαθεί να μας θυμίσει τους λόγους που γέννησαν αυτούς τους αγώνες και οι δύο προσωπικές ιστορίες, αντί να αναβιώνουν ένα βίαιο παρελθόν, μετατρέπονται σε ένα παγκόσμιο μήνυμα της ζωής όσων ζουν ως πολιτικοί πρόσφυγες. Πρόκειται για ένα στρατευμένο κινηματογράφο, αλλά και ένα προβληματισμό για την αισθητική και τις δυνατότητες των εικόνων που γίνεται και πάλι το μοναδικό όπλο στο χέρι του δημιουργού. Οι λήψεις της Βηρυτού και των στρατοπέδων προσφύγων των Παλαιστινίων - τοπία αμετάβλητα με την πάροδο του χρόνου - αποτελεί μαρτυρία καταπιεσμένων περιοχών που ακόμη δεν έχουν βρει το δίκιο τους.

Το σύγχρονο πανόραμα του Τόκιο και της Βηρυτού, συνδυάζεται με πλάνα, αρχείου, τηλεοπτικά κλιπ και αποσπάσματα από ταινίες του Μασάο Αντάτσι που λειτουργούν ως σκηνικό για τις φωνές και τις αναμνήσεις της Μέι και του Αντάτσι. Οι δύο γυναίκες, η Μέι και η Φουσάκο, αναφέρονται στην καθημερινή ζωή τους, στην παρανομία, την εξορία, την πολιτική και τον κινηματογράφο, και στις εμπειρίες τους. Όπως υποδηλώνει ο τίτλος - 27 Χρόνια χωρίς Εικόνες, η ταινία διερευνά τη σημασία των εικόνων στην κατασκευή ταυτότητας, τόσο προσωπικής όσο και συλλογικής.

Λόγω των κινδύνων που συνεπάγεται η παρανομία, η  Μέι και η Φουσάκο Σιγκενόμπου δεν ήταν δυνατόν να κρατούν φωτογραφίες από το παρελθόν. Αυτό σήμαινε ότι η Μέι , η οποία γεννήθηκε στην παρανομία, δεν είχε πρόσβαση στο οικογενειακό της ιστορικό μέχρι την ημέρα που πήγε για πρώτη φορά στην Ιαπωνία σε ηλικία είκοσι επτά ετών, μετά τη σύλληψη της μητέρας της. Εκφράζοντας αυτήν την πτυχή της ζωής τους και πιστός στη θεωρία του Μασάο Αντάτσι , ο Μποντλέρ δεν δείχνει εικόνες των πρωταγωνιστών, αλλά αντίθετα κινηματογραφεί το περιβάλλον τους: τα τοπία.

 Εκτός από αυτές τις εικόνες τοπίου, λέξεις, μαρτυρίες και μνήμη συνθέτουν την ταινία. Ο Μποντλέρ συνθέτει τεμνόμενες αφηγήσεις, συνδυάζοντας προσωπικές ιστορίες, πολιτική ιστορία, επαναστατική προπαγάνδα και θεωρία κινηματογράφου. Η αλληγορία της Ανάβασης δεν είναι μόνο γεωγραφική, αλλά και πολιτική και αισθητική.

 Η ταινία παρουσιάζεται και ως εγκατάσταση (installation) με φωτογραφίες της οικογένειας Σιγκενόμπου, σχέδια φυλακών από τον Μασάο Αντάτσι , αποσπάσματα άλλων ταινιών του ίδιου σκηνοθέτη, αρχεία του Ιαπωνικού Κόκκινου Στρατού και άλλα ντοκουμέντα. Περιλαμβάνει και ένα φυλλάδιο με το χρονικό  των γεγονότων που αφηγείται και μια σειρά από μονόχρωμες μεταξοτυπικές εκτυπώσεις με τις εμπειρίες των πρωταγωνιστών. Υπενθυμίζοντας ότι είναι άκρως επικίνδυνο για τον παράνομο να φυλάει φωτογραφίες από το παρελθόν, και άρα μια οπτική αφήγηση της ιστορίας της οικογένειας, ο Μποντλέρ καλύπτει τις τυπωμένες εικόνες με τέτοιο  τρόπο που μόλις  διακρίνονται σκηνές και άνθρωποι σε αυτές.

ΠΗΓΕΣ : 

https://www.mediacritica.it/2011/12/12/the-anabasis-of-may-and-fusako-shigenobu-masao-adachi-and-27-years-without-images/

https://www.macba.cat/en/art-artists/artists/baudelaire-eric/anabasis-may-and-fusako-shigenobu-masao-adachi-and-27-years