ΣΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Σημείο πρώτο: Δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν γίνουν σύντομα εκλογές το πιο λογικό και πιθανό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας (ή ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, αν προτιμάτε) θα τις κερδίσουν, θα είναι πρώτο κόμμα. Ωστόσο εξ ίσου λογικό και πιθανό είναι ότι σύντομα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα έχουν την τύχη των προκατόχων τους. Αντί για σωτηρία θα προσθέσουν νέα δυστυχία. Είναι μοιραία η άμεση αντιπαράθεση με τον κόσμο. Οι ίδιες αιτίες θα προκαλέσουν τα ίδια αποτελέσματα. Θα φύγουν κακήν κακώς.

Η κυβέρνηση εναποθέτει ελπίδες στη μείωση του χρέους. Ελπίζει, δηλαδή, ότι οι ΗΠΑ, για δικούς τους λόγους, θα επιβάλλουν στη Γερμανία να αποδεχθεί ονομαστική μείωση του χρέους. 

Είναι τουλάχιστον αμφίβολο. Αλλά ακόμα και έτσι η στρατηγική καθυπόταξης της Ελλάδας, μέσω λιτότητας, δεν θα αλλάξει, τα μέτρα δυστυχίας δεν θα μειωθούν, όπως φαντασιώνεται η κυβέρνηση.

Το αμερικανόπνευστο ΔΝΤ ζητάει τα πιο σκληρά μέτρα και η λιτότητα είναι η πολιτική του Βερολίνου για όλη την ΕΕ, όχι μόνο για την Ελλάδα. 

Δεν θα γλιτώσουμε από την βάναυση συμπεριφορά του Βερολίνου και θα παραμείνουμε στην απόλυτη εξάρτηση από την Ουάσιγκτον, τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα. 

Η σημαντικότερη παροχή της κυβέρνησης ήταν η ελπίδα για αξιοπρέπεια. Το δημοψήφισμα το επιβεβαίωσε αλλά η κυβέρνηση την έκαψε. Ο κόσμος και η κυβέρνηση δεν είναι πια συναγωνιστές, στις σχέσεις τους έχει φωλιάσει, στην καλύτερη περίπτωση, το σαράκι της δυσπιστίας ενώ υπάρχει και απροκάλυπτη οργή επειδή αγνοήθηκε το δημοψήφισμα. Οι εκλογές θα δώσουν μια τυπική νομιμότητα αλλά θα εντάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα απροκάλυπτα στο μνημονιακό στρατόπεδο-θα υποχρεωθεί να κυβερνήσει με τους μνημονιακούς.

Σημείο δεύτερο: Το τρίτο Μνημόνιο δεν οφείλεται σε κάποια μετάλλαξη και μάλιστα απρόσμενη του ΣΥΡΙΖΑ. Η σύνθεση της ηγετικής ομάδας, στο κόμμα και, ιδίως, στην κυβέρνηση, προδιέγραφε όρια, περιθώρια και νοοτροπίες. Οι παλαιοί, προέλευσης ΚΚΕεσωτ, και οι νέοι, εκ του εξωτερικού, συνέπιπταν στο γενικό τους προσανατολισμό, πολιτική Ρέντσι αλά ελληνικά.

Αλλά το βάρος της Ρώμης απέχει παρασάγγας από την ελαφρών βαρών Αθήνα. Η εντολή για «σχέδιο Β» δόθηκε αλλά εγκαταλείφθηκε.

Είτε λόγω δεσμεύσεων, υποσχέσεων, απειλών, εκβιασμών, είτε επειδή προσωπικά ο πρωθυπουργός δεν τόλμησε.

Προφανώς αλλιώς το είχε φανταστεί (ή φαντασιωθεί) κι αλλιώς το πράγμα του προκύπτει. 

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι η ιστορική αριστερά, τότε στον Πόλεμο και τώρα στην ειρήνη, αποδείχθηκε, εν συνόλω, ανεπαρκής. Ανέβηκε, ξεθυμασμένη πλέον, στην κυβέρνηση για να ψάλλει όχι το κύκνειο άσμα της αλλά τη νεκρώσιμη ακολουθία της προτού καταχωρηθεί και τυπικά στο Αρχείο της Ιστορίας. 

Σημείο τρίτο: Δεν ισχύει ο γενικός αφορισμός «η ΕΕ δεν μετασχηματίζεται». Προφανώς η ΕΕ δεν μετασχηματίζεται από καπιταλιστικό σε σοσιαλιστικό σχήμα. Σήμερα, όμως, δεν είναι αυτό στην ημερησία διάταξη. Όσοι νομίζουν ότι το άμεσα ζητούμενο είναι ο (απροσδιόριστος) σοσιαλισμός δεν έχουν πλήρη επαφή με την πραγματικότητα. 

Η εφαρμοστέα πολιτική στην ΕΕ εξαρτάται από τους εκάστοτε συσχετισμούς ισχύος των Εθνών-Κρατών που τη συγκροτούν. Η ΕΕ δεν είναι στατικός σχηματισμός, δοσμένος δια παντός, ακριβώς επειδή τη συγκροτούν Έθνη-Κράτη με αντιτιθέμενα συμφέροντα. Άλλοι συσχετισμοί μεταξύ τους επιφέρουν άλλες πολιτικές. Το αν πως και πότε θα δημιουργηθούν διαφορετικοί συσχετισμοί είναι άλλο ζήτημα και εξαρτάται κυρίως από δυο παράγοντες: Ο ένας είναι η λαϊκή δυναμική σε κάθε χώρα. Σήμερα οι αντιδράσεις των λαϊκών δυνάμεων περιορίζονται σε μερικές ευρωπαϊκές χώρες, είναι χαμηλής έντασης και πολιτικά διάσπαρτες-Γκρίλο, Λεπέν, ΣΥΡΙΖΑ, Ποδέμος. 

Η αλληλεγγύη των ευρωπαϊκών λαών είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο, η επιρροή της στις εξελίξεις είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Ο άλλος παράγων είναι ότι νέοι συσχετισμοί ισχύος στην ΕΕ μπορεί να δημιουργηθούν μόνο αν σε ισχυρά ευρωπαϊκά Έθνη-Κράτη κυβερνήσουν δυνάμεις αντίθετες στη Γερμανική κυριαρχία, ουσιαστικά μιλάμε για την Ιταλία και ιδίως τη Γαλλία, χωρίς αυτήν ΕΕ δεν υπάρχει. Μόνο η σύμπτωση, στην κυβέρνηση, του κοινωνικού και του εθνικού παράγοντα μπορεί να αλλάξει τους σημερινούς συσχετισμούς στην ΕΕ.

Η στρατηγική του «καταλύτη» (μια σπίθα βάζει φωτιά στον κάμπο) όπου η μικρή Ελλάδα θα ανέτρεπε την καθεστηκυία τάξη στην ΕΕ δεν πέτυχε-αν υποθέσουμε ότι δεν ήταν μόνο λόγια του αέρα οι σχετικές διακηρύξεις. 

Θα μπορούσε να πετύχει; Ίσως ναι. Αλλά δεν έγινε. Υπάρχουν ακόμα περιθώρια, στην Ελλάδα, να πετύχει; Ποτέ μη λες ποτέ αλλά είναι πλέον πολύ δύσκολο. Εκτός αν υπάρξουν απροσδόκητες, αλλά μη αποκλειόμενες, ριζικές ανατροπές στο ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον. Δεν είναι κούφια ελπίδα αλλά δεν είναι και ζώσα πραγματικότητα, ορατή προοπτική αυτή τη στιγμή. 

Σημείο τέταρτο: Η μάχη θα είναι μακρά για αξιοπρέπεια και τελικά ανεξαρτησία, ο στόχος δεν αλλάζει. Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, στο πολιτικό/κομματικό πεδίο, αν συγκροτηθούν ενιαία μπορεί να περάσουν τον κάβο, οι λαϊκές δυνάμεις είναι υπαρκτές και θα ακολουθήσουν αν δουν τόλμη, φρόνηση, εμπιστοσύνη στον κόσμο, ανοιχτές πόρτες και όχι κλειστές οργανώσεις. 

Ο «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι μνημονιακός, το δημοψήφισμα το απόδειξε. Το σύνθημα έξω από το ευρώ δεν είναι πανάκεια, το κλειδί της πόρτας του παραδείσου. Είναι απλώς μια πολιτική επιλογή, απάντηση σε μια κατάσταση ανάγκης. Η επιλογή είναι ευάλωτη σε κριτικές όσο δεν καλύπτει με επάρκεια, σαφήνεια και πληρότητα τις κρίσιμες πλευρές, οικονομικές και γεωπολιτικές. 

Η αθέτηση των υποσχέσεων αυξάνει τη δυσπιστία και απαιτεί, αντίστροφα, ρεαλισμό. Όσοι όταν ακούν «ρεαλισμός» καταλαβαίνουν «συμβιβασμός» ας ανοίξουν το λεξικό του Μπαμπινιώτη. Και λίγος Θουκυδίδης δεν θα έβλαπτε.

[--->]

"Όργιο" με το ΣΔΟΕ που προπηλακίστηκε σε πανηγύρι, "μούγκα" για το μαύρο πετρέλαιο των ΕΛΠΕ

Από το πρωί έχουν ξεσαλώσει όλα τα συστημικά ΜΜΕ, κυρίως ιντερνετικά, με την είδηση, ότι κλιμάκιο του ΣΔΟΕ, που ήθελε να ελέγξει επαγγελματίες σε πανηγύρι στην Ρόδο, εκδιώχθηκε από τον κόσμο, και δεν έκανε την δουλειά του...(Όλη η είδηση, ΕΔΩ). 

 

Τέτοιες ειδήσεις μπορεί να αναπαράγεται από πολλούς φίλους, για χαβαλέ, αλλά περνιέται έξυπνα από την ολιγαρχία στην χώρα, περνώντας διακριτικά το μήνυμα (που μας περνούν από το 2010) ότι για την χρεοκοπία τη χώρας, φταίνε στον ίδιο βαθμό ΟΛΟΙ....Τι και αν ο άλλος που έβγαζε ένα εκατομμύριο την μέρα δεν πλήρωνε φόρους, το μήνυμα ήταν ότι ο τυροπιτάς που δεν έκοβε αποδείξεις, και ο πανηγυριτζής που πούλαγε μαύρα 30 σουβλάκια, είχαν την ίδια ευθύνη για την χρεοκοπία τη χώρας, με τον πρώτο.

Εδώ και δύο μέρες, όμως, στην μούγκα, πέρασε η είδηση (που μετέδωσε, προς τιμήν της η "Εφημερίδα των Συντακτών"), σύμφωνα με την οποία τα ΕΛΠΕ, πιάστηκαν να μεταφέρουν "μαύρα" πετρέλαιο.....

Σε όσους δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, μιλάμε για το λαθρεμπόριο καυσίμων που κοστίζει στο Δημόσιο κάτι δις ευρώ το χρόνο, όχι τα ψίχουλα με τις αποδείξεις, που δεν κόβονται, που μας πλασάρουν. Αλλά βέβαια, πίσω από τις χαμένες αποδείξεις των τυροπιτών, βρίσκονται άσημοι επαγγελματίες, ενώ πίσω από το λαθρεμπόριο καυσίμων, βρίσκονται τρανταχτά ονόματα της οικονομικής ζωής του τόπου (που έγιναν "τρανταχτά" ακριβώς, εξαιτίας αυτών των παρανομιών), και για αυτό τέτοιες υποθέσεις, όπως της Ελευσίνας, περνάνε στην αφάνεια!

Βαράτε, με μουσικές, βιολιτζίδες στα πανηγύρια, και  στείλτε το ΣΔΟΕ, στις εγκαταστάσεις των ΕΛΠΕ, κατευθείαν, ήρεμα και πολιτισμένα, την επόμενη φορά!

* Θυμάμαι προχθές τον "Αριστερό" (ο θεός να τον κάνει) Σταθάκη, να μιλάει για τα δικαιώματα των εφοπλιστών, και την διασφάλιση της κερδοφορίας τους, και τρελαίνομαι...

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/08/blog-post_423.html#ixzz3i6k8Chts

Αν

 Γράφει η Πέπη Ρηγοπούλου

 Αν πράγματι η τιμή πώλησης για σαράντα χρόνια των 14 κερδοφόρων αεροδρομίων της χώρας μας στην εταιρεία του γερμανικού δημοσίου Fraport είναι 1,234 δισ., τότε γιατί το Ελληνικό Δημόσιο δεν εισπράττει το 1,4 δισ. ΦΠΑ που χρωστά η επίσης γερμανική εταιρεία Hochtief, που εκμεταλλεύεται το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», για να μην πουλήσει τα άλλα σε αυτή την εξευτελιστική τιμή;

Μήπως ο νέος υπουργός Οικονομικών, που δήλωσε ότι δεν θα αφήσει κανέναν «να βάλει τον ΦΠΑ στην τσέπη του», θα έπρεπε να ξεκινήσει από την εταιρεία αυτή;

Αν χρειαστούν και πάλι, όπως στην περίπτωση του PSI, είκοσι πέντε ή όσα εκατομμύρια για την πρόσληψη χωρίς διαγωνισμό συμβούλων, προκειμένου να γραφτούν οι όροι των νέων συμβολαίων με τους δανειστές, γιατί να μη χρησιμοποιηθούν εμπειρογνώμονες από το Ελληνικό Δημόσιο ή και από αλλού, που θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους αμισθί ή με ένα λιγότερο ληστρικό μίσθωμα;

Αν, δηλαδή, για να διαλύσεις ένα κράτος χρειάζεσαι τόσα χρήματα, γιατί δεν τα χρησιμοποιείς για να το ξανακτίσεις;

Οι απορίες αυτές είναι δύο από τις πολλές που ζητούν επειγόντως απάντηση. Αντίθετα, η συζήτηση για άλλα θέματα έχει αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ποδοσφαιρικού αγώνα μεταξύ φανατικών οπαδών, που θέλουν πάση θυσία να εξοντώσουν τον αντίπαλο.

Σχέδια Β, Γ και Δ, εξόδου από το αδιέξοδο χαρακτηρίζονται περίπου ως πράξεις εσχάτης προδοσίας, ενώ άλλα αποκαλύπτονται ως μη όφειλαν, την ίδια ώρα που οι δανειστές για ακόμη μία φορά παίζουν με την υπογραφή ή μη της συμφωνίας. Το παιχνίδι τρόμου συνεχίζεται μονότονα.

 Ο καταραμένος λαός συνεχίζει να πληρώνει για τις υποτιθέμενες ανομίες του, ενώ οι επιτηρητές πολλαπλασιάζονται.

 

 Η τρόικα έβγαλε και άλλο κεφάλι.

 

  Όμως αυτό δεν μας ενδιαφέρει. Το βλέπουμε ακομπλεξάριστα, σαν μια φυσιολογική διαδικασία συνεργασίας με τους «θεσμούς». Που ελέγχουν τα πάντα.

Σκέφτομαι την αίσθηση εξουσίας που θα νιώθουν οι άνθρωποι αυτοί με τους τεράστιους μισθούς, αλλά πιο πολύ ακόμα με την ενσωματωμένη τιμωρητική αντίληψη. Είναι η ρομφαία των κυρίων του κόσμου αυτού, που τη θεωρούν πιο ισχυρή και αποτελεσματική από εκείνην του άλλου κόσμου.

Αίσθηση που γίνεται πιο έντονη λόγω της παντελούς αδυναμίας ή αδιαφορίας να γνωρίσουν τους πραγματικούς ανθρώπους και την πραγματική ζωή αυτής της χώρας. Μέσα από τα ασφαλή αυτοκίνητά τους, βλέπουν τα μυρμήγκια γύρω τους να μιλούν μια ακατανόητη γλώσσα, να συνεχίζουν να πίνουν καφέ, να συνεχίζουν να γεμίζουν τις πλατείες και τους δρόμους, αμετανόητοι κάτοικοι μιας υπαίθριας χώρας.

Σε άλλους καιρούς, οι τότε επικυρίαρχοι χρησιμοποιούσαν ανθρώπους οι οποίοι, αν δεν αγαπούσαν, τουλάχιστον γνώριζαν τον τόπο αυτό και μιλούσαν τη γλώσσα του.

Αυτό που ζούμε σήμερα όλοι θα μπορούσε να ονομαστεί «σουρεαλιστικό», αποκλειστικά με την έννοια που έδιναν στον σουρεαλισμό οι αντίπαλοί του: Κάτι όχι απλώς ακατανόητο, αλλά και απολύτως αδιάφορο να καταστεί κατανοητό για αυτούς που το υφίστανται.

Επειδή όμως τελευταία έχει εμφανιστεί ο όρος σουρεαλιστικός/ σουρεαλιστική στο προσκήνιο της πολιτικής μας ζωής, προσθέτω πως η λέξη αυτή θα έπρεπε να χρησιμοποιείται μετά λόγου γνώσεως: Το ένα από τα δύο βραβεία Νόμπελ, με τα οποία τιμήθηκε η Ελλάδα, δόθηκε σε έναν σουρεαλιστή, τον Ελύτη.

Σε αυτόν, τον όντως σουρεαλισμό, θα μπορούσαν να αναγνωριστούν ισοδύναμοι ο συνειδητός και ο ασυνείδητος λόγος του ανθρώπου, μέσα από μια νέα σύνθεση, θεμελιωμένη στον ρεαλισμό των βιωμένων πραγμάτων.

Αν αυτό συνέβαινε, θα μπορούσε ίσως να υπάρξει μια έξοδος από την ασκήμια του ακατανόητου και μία έλευση αυτού που είναι η επιθυμία κάθε ανθρώπου και που την εκφράζει ο Αχιλλέας στην Νέκυια: «Να ζούσα, και ας ήμουν ο έσχατος των ανθρώπων». Αυτή την ανάγκη για ζωή δεν μπορεί να μας την ληστεύουν.

[--->]

Τι άλλαξε σύντροφοι ;

Στη συνεδρίαση της 12^ης Φεβρουαρίου του 2012 η Βουλή με 199 «ναι» σε σύνολο 278 βουλευτών, ψήφισε το δεύτερο μνημόνιο.

Ο τότε πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, είπε στην ομιλία του: «Οι βουλευτές έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο πακέτο των μέτρων ή στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία (…)Τα αποτελέσματα αυτής της συνεδρίασης θα καθορίσουν αν θα συνεχίσουμε τη σκληρή προσπάθεια εξυγίανσης ώστε να περάσουμε στην ανάπτυξη κατοχυρώνοντας τη θέση μας στο ευρώ ή αν από μοιραία πλάνη ή από λιποψυχία ή από λάθος απόφαση θα οδηγήσουμε την χώρα σε χρεοκοπία και εξαθλίωση. Έχω την πεποίθηση ότι οι βουλευτές θα πράξουν το καθήκον τους».

Ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, είχε πει στην ομιλία του: «Αυτή η συμφωνία είναι ότι καλύτερο μπόρεσε να πετύχει η κυβέρνηση, με τη στήριξη των τριών κομμάτων. Δεν υπάρχει κάτι άλλο, κάτι ιδεατό (…) Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε τώρα αυτήν την προσπάθεια γιατί αυτό θα σημαίνει ότι χάνουμε κάθε ευκαιρία να μπορέσουμε να επανορθώσουμε αδικίες (…) Να θυσιάσουμε πολλά για να μην χάσουμε τα πάντα από το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας (…) Δίνουμε μάχη σε τρία μέτωπα. Μάχη να κυριαρχήσει η πολιτική έναντι των αγορών, μάχη απέναντι στη συντηρητική Ευρώπη, μάχη απέναντι στην εξάρτηση που μαστίζει τη χώρα».

Ο τότε πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, είχε πει στην ομιλία του: «Η ψήφιση του μνημονίου είναι η μοναδική λύση λόγω των δραματικών συνθηκών που έχουν πλέον διαμορφωθεί για τη χώρα (…) Με όποιον το καταψηφίσει οι δρόμοι μας χωρίζουν (…) Δεν αλλάξαμε στάση ή άποψη για το μνημόνιο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αποτελεί λανθασμένη συνταγή. Και τώρα μάλιστα δικαιωθήκαμε.

Αυτό που άλλαξε και αναγκαζόμαστε να ψηφίσουμε είναι οι συνθήκες(…) Το χρέος πλέον είναι μη βιώσιμο, η παραμονή μας στο ευρώ αμφισβητείται ευθέως, αυτές οι δραματικές συνθήκες καθιστούν την μη ψήφιση του μνημονίου άλμα στο κενό (…) Βεβαίως οι υπεύθυνοι για όλα αυτά θα έρθει η ώρα να πληρώσουν. (…) Η σημερινή ψηφοφορία είναι από τις πιο κρίσιμες στην ιστορία της χώρας και ιδιαίτερα δύσκολη σε συνειδησιακό και πολιτικό επίπεδο (…) Η ΝΔ εξακολουθεί να τάσσεται κατά των μνημονιακών συνταγών λιτότητας.

Η «Αυγή» την επόμενη ημέρα έγραφε πρωτοσέλιδα: «Άκυρο το Μνημόνιο. Το καταψήφισε ο λαός».

Στις 16 Ιουλίου 2015 ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας εισηγούμενος την ψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων για την προαπαιτούμενη συμφωνία που θα μας οδηγήσει στο απαιτούμενο τρίτο μνημόνιο είπε μεταξύ άλλων: «Τα βάλαμε με ισχυρούς αντιπάλους όπου από τη μία μεριά ήταν το δίκιο και από την άλλη η οικονομική ισχύς (…) Έχουμε αφήσει παρακαταθήκη αξιοπρέπειας και δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο. Είμαι βέβαιος πως αυτός ο αγώνας θα φέρει κάποια στιγμή στην Ευρώπη καρπούς.(…) Είμαστε αναγκασμένοι να εφαρμόσουμε τη συγκεκριμένη συμφωνία. Δεν θα ωραιοποιήσω την κατάσταση αλλά ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να γίνουν στη χώρα (…) Βρισκόμαστε ενώπιον της ευθύνης μας. Εάν θεωρείτε ότι ο σημερινός εκβιασμός είναι πλαστός, είμαι έτοιμος να ακούσω τις εναλλακτικές. Εάν είναι πραγματικός δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να μοιραστούμε το βάρος της ευθύνης.(…) Δεν πιστεύω ότι τα διαρθρωτικά μέτρα θα ωφελήσουν την οικονομία, όμως είμαι υποχρεωμένος να τα εφαρμόσω».


Στις 5 Αυγούστου 2015, ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφωνας Αλεξιάδης, σε τηλεοπτική του συνέντευξη στο MEGA, είπε μεταξύ άλλων: «Δεν θεωρώ ότι θα πρέπει ν’ αρχίσουμε να παίζουμε ένα θέατρο ορισμένοι στην κυβέρνηση, μεταξύ των οποίων πρώτος εγώ, και να λέω “είμαι αναγκασμένος να υλοποιήσω ένα μέτρο και τι δύσκολα είναι τα πράγματα και πόσο δυστυχής είμαι κτλ”.

Εδώ έχουμε συγκεκριμένα πολιτικά και οικονομικά όρια και μέσα σε αυτά τα όρια έχει αναγκαστεί η κυβέρνηση και το ‘χει περιγράψει με τον καλύτερο τρόπο ο πρωθυπουργός στη Βουλή, έχει αναγκαστεί η κυβέρνηση να προχωρήσει σε δύσκολες αποφάσεις. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι γι’ αυτά τα πράγματα αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν βλέπουμε να υπάρχει άλλη λύση».

Σύντροφοι, έτσι τα έφερε η ζωή ώστε τώρα να παίρνω μέιλ που με «μαλώνουν» επειδή «άλλαξα και δε στηρίζω τον ΣΥΡΙΖΑ», «τι έπαθα με τον Αλέξη», «τι άλλο θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση» και διάφορα άλλα. Αν δε μπορούσε η κυβέρνηση να κάνει κάτι άλλο, ας μην ήθελε να γίνει κυβέρνηση. Μνημονιακές κυβερνήσεις και πρόθυμους μνημονιακούς πολιτικούς από τους άλλους χώρους, είχαμε αμέτρητους.

Επίσης, δεν περίμενα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έκανε κάτι επαναστατικό. Ήλπιζα μόνο σε ένα μικρό πρώτο βήμα. Οι πολίτες το έκαναν. Ξεπέρασαν φόβους και σύνδρομα και έδωσαν την ψήφο τους σε ένα κόμμα που μιλούσε για Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν το έκανε το δικό του βήμα.

 Έμεινε μαζί με το «παλιό» που δήθεν και τάχα μου θα το πολεμούσε.

Δεν άλλαξα εγώ, δε στήριξα ποτέ μία τέτοια κυβέρνηση, δεν στήριξα ποτέ τα Μνημόνια, δεν στήριξα ποτέ τον άγιο των νοικοκυραίων, Πανούση, δεν στήριξα ποτέ τον τιμωρό των καρκινοπαθών, Κουρουμπλή, δεν στήριξα ποτέ τον κυνισμό του κάθε Αλεξιάδη όπως δεν είχα στηρίξει και τον κυνισμό του κάθε Άδωνη Γεωργιάδη όταν έλεγε ότι η δόξα των μέτρων είναι όλη δική του και να μην τη δίνουμε στον Τόμσεν.


Επίσης, σαφώς και ήμουν από εκείνους που έλεγαν ότι όποιος ήθελε την άμεση ρήξη με τις Βρυξέλλες και την έξοδο από την ευρωζώνη δίχως δεύτερη κουβέντα, δεν θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Αυτό τώρα πώς συνεπάγεται ότι μπορεί να ήθελα ένα τρίτο μνημόνιο μόνο ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να το εξηγήσει και οι διάφοροι προσωπολάτρες που μαγεύονται από το κουρασμένο χαμόγελό του.

Αν θυμάμαι καλά, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για διαπραγμάτευση. Αυτό σημαίνει ότι θα απειλούσε, θα εκβίαζε και στην ανάγκη θα τα έσπαγε και θα ακολουθούσε εναλλακτικό σχέδιο.
Εναλλακτικό σχέδιο δεν είχε, «δεύτερες σκέψεις» δεν είχε, όπως ομολόγησε ο πρωθυπουργός εν μέσω της διαπραγμάτευσης (!) σε ομιλία του στο ευρωκοινοβούλιο, να απειλήσει δεν τόλμησε, να εκβιάσει δεν μπόρεσε, ε συγγνώμη αλλά αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση.

 Ναι σε όλα είναι, γαμήστε μας κι αφήστε μας είναι, δώστε κάτι καλέ κύριε είναι, αλλά διαπραγμάτευση δεν είναι.


Εν πάση περιπτώσει, βλέπετε ότι είμαι ευγενικός. Σας παρακαλώ να είστε κι εσείς ευγενικοί όποτε θέλετε να με «μαλώσετε».

Αντιλαμβάνομαι τις παρενέργειες της εμμονής να στηρίζεις ένα κόμμα που λέει ότι είναι αριστερό αλλά συνεργάζεται αρμονικότατα στα μνημόνια με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ, όμως μη ξεσπάτε όπου να’ναι. Σας ευχαριστώ.
[--->] 

Αν τα μέτρα που κατεβάσατε μέχρι τώρα  και  όλα αυτά που θα κατεβάσετε ,τα κατέβαζε ο Σαμαράς τι θα λέγατε, τι θα κάνατε.

Θα τα ψηφίζατε,ναι ή όχι ?

Σ'αυτό  απαντήστε και όλα τα άλλα περιττεύουν

Ανακοίνωση για τη μετεγκατάσταση προσφύγων

 



https://twitter.com/hashtag/pedion_areos?src=hash