Χαλκιδική: Το ελληνικό Ελντοράντο

Μια επίθεση στα μεταλλεία της Χαλκιδικής στις Σκουριές τα ξημερώματα ήταν αρκετή για να βγουν ξανά στα χαρακώματα οι υπέρμαχοι της «επένδυσης». Με τη γνωστή τους ρητορική υπέρ της «αναγκαίας για τη χώρα ανάπτυξης» και κατά «της άνομης, βίαιης μειοψηφίας». Ποια στ’ αλήθεια είναι η «ανάπτυξη» που με τέτοια ζέση υποστηρίζουν οι οπαδοί της και ποιοι ωφελούνται από αυτήν;

Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

Pages_from_Unfollow14_65-96-3_Page_1_copy

«Στις Σκουριές παίζεται το ουσιαστικό παιχνίδι που κρύβεται πίσω από τα μνημόνια» έγραψε ένας χρήστης του twitter, με αφορμή τα όσα διαδραματίστηκαν την νύχτα στις Σκουριές Χαλκιδικής. «Αίσχος! Τρόμος! Κακούργοι! Το ήθος των κουκουλοφόρων της Άκρας Αριστεράς» αποφάνθηκε ο Άδωνις Γεωργιάδης, παραθέτοντας λινκ από το Πρώτο Θέμα με τίτλο: «Έδεσαν και περιέλουσαν με βενζίνη δύο φύλακες της Ελληνικός Χρυσός».

Hans Magnus Enzensberger: Το Τέρας



 Μια μπροσούρα του Hans Magnus Enzensberger έχει ξεσηκώσει διαμάχες στη Γερμανία. Θέμα της: η γραφειοκρατία των Βρυξελλών , ένα τέρας που εγκαθιδρύει ένα αυταρχικό καθεστώς. Εδώ ο συγγραφέας εξηγεί το γιατί.

Βερολίνο
. Λίγο πριν καταρρεύσει το Τείχος του Βερολίνου, όποτε σκεφτόταν την Γηραιά Ήπειρο, ο Hans Magnus Enzensberger αναστέναζε μελαγχολικά: ". Αχ, Ευρώπη" Αυτός ήταν ο τίτλος ενός δοκιμίου του 1988, του μεγάλου διανοούμενου από το Μόναχο, ένα βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας και ποιητής, η πιο καυστική πένα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας, κατέγραφε τα πρώτα σημάδια "μιας υφέρπουσας ευρωπαϊκής δυσφορίας"  Από τότε έχουν περάσει πάνω  από δύο δεκαετίες. Η Ευρώπη εντωμεταξύ προχώρησε σε μια σειρά συνθήκες (Μάαστριχτ, Λισαβόνας), σύμφωνα (Σταθερότητας) και ταμεία, αλλά η διάγνωση που έκανε ο  Enzensberger ήταν ακόμα χειρότερη: 

"Μοιάζει με ετοιμοθάνατο που δεν το ξέρει."

 Πρέπει να πούμε,ότι ο ποιητής κυκλοφόρησε το "Sanftes Brüssel Monster" (Βρυξέλλες: ένα τέρας σοφτ) ", μία μπροσούρα 70 σελίδων που στη Γερμανία προκάλεσε τις ίδιες αντιδράσεις  με αυτές  που στη Γαλλία προκάλεσε το Indignez-vous του Stéphane Hessel. Σε αντίθεση όμως με τον 93χρονο γάλλο, ο 81χρονος Enzensberger δεν τα βάζει με τον καπιταλισμό. Η δικιά του είναι μια διαμαρτυρία "ενάντια στην αυταρχική και αυτοαναφορική πολιτική των  γραφειοκρατών των Βρυξελλών ή των κεντρικών τραπεζιτών της Φρανκφούρτης," εξηγεί  στο "Espresso". Και διευκρινίζει: 

"Πήγα να συναντήσω αυτά τα αφεντικά της Ευρώπης στους ανώνυμους ουρανοξύστες τους."

Πως χρησιμοποίησαν τα σπρεντς για να επιβάλλουν τη λιτότητα



Επιστημονική δημοσίευση του Paul De Grauwe που δείχνει ότι η λιτότητα επιβλήθηκε στις PIIGS, με την απειλή των σπρεντς και του  "συναισθήματος" των αγορών. Αλλά, είναι η ίδια η ΕΚΤ με τις πολιτικές της αυτή που καθορίζει τα σπρεντς και όχι οι κυβερνητικές πολιτικές αυτές καθαυτές.

Ο Πολ Κρούγκμαν συγκρίνει τη δημοσιονομική λιτότητα με τις  μεσαιωνικές "θεραπείες", τις  αφαιμάξεις του αίματος του ασθενή. Ο Paul De Grauwe και ο Ji Yuemei σε πρόσφατο άρθρο τους [link] είναι περισσότερο διπλωμάτες, αλλά με βάση τα συμπεράσματα τους μπορούμε να καταλήξουμε σε  πιο ακριβή συμπεράσματα για τα αίτια μιας τόσο κραυγαλέας αποτυχίας.

Σύμφωνα,λοιπόν, με τους δύο οικονομολόγους, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να βασιστούν στο "συναίσθημα" των αγορών παρά στη λογική. Το αποτέλεσμα ήταν να επιβληθεί σκληρή λιτότητα, χωρίς όμως και να μειωθούν οι αποδόσεις των τίτλων του δημοσίου οι οποίες, όμως, μειώθηκαν μόνο μετά την παρέμβαση της ΕΚΤ.

πρωτογενής εποχή

Ο πιο καλός ο μαθητής…



Από το Social Europe,άρθρο του John Weeks ο οποίος αναλύοντας τα στοιχεία καταρρίπτει το μύθο μιας Ιρλανδίας που κατάφερε δήθεν να ανακάμψει οικονομικά μέσω της λιτότητας


Τα μέσα ενημέρωσης αναφέρονται συχνά στην Ιρλανδία ως τον "καλύτερο μαθητή στην τάξη" των χωρών που αγωνίζονται να βγουν από την καταστροφική ευρωπαϊκή κρίση.
Αλλά μια ανάλυση της "επιτυχίας" των Ιρλανδών θα μας δώσει μια καλή ιδέα για το τι πραγματικά είναι αυτή η οικονομία του 1% που κηρύττει το ευαγγέλιο της λιτότητας στην Ευρώπη. ...

 Αν ένα πλεόνασμα εισαγωγών μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αν διαρκέσει πολύ, [...] όταν μια χώρα εμφανίζει εμπορικό πλεόνασμα, η κατανάλωση και οι επενδύσεις των κατοίκων της θα πρέπει να είναι κάτω από την παραγωγή και το εθνικό εισόδημα. Το πλεόνασμα αυτό μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ροές κεφαλαίων, γεγονός που εξηγεί γιατί οι ξένες επενδύσεις Γερμανίας, Ιαπωνίας και Κίνας έχουν πολλαπλασιαστεί τα τελευταία είκοσι χρόνια. Η διατήρηση εμπορικού πλεονάσματος ως κυβερνητική πολιτική, ορίζεται ως "μερκαντιλισμός".