«Ε. Ντυνάν»: Πώς να τιμωρήσεις ένα σκάνδαλο που αποδέχθηκες;

«Ε. Ντυνάν»: Πώς να τιμωρήσεις ένα σκάνδαλο που αποδέχθηκες;

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

Μια εξεταστική επιτροπή που καλείται να ερευνήσει ένα καραμπινάτο πολιτικό και τραπεζικό σκάνδαλο μετατρέπεται σε ένα ανώδυνο για τα συμφέροντα θέατρο κουτσομπολιού και φτηνιάρικων καταγγελιών. Ουσιώδη ντοκουμέντα παραμερίζονται για να αξιοποιηθούν αναξιόπιστοι μάρτυρες. Η υπόθεση της ιδιωτικοποίησης του «Ε. Ντυνάν» φέρνει την κυβέρνηση αντιμέτωπη με τα πολιτικά της αδιέξοδα.

Φυτώριο σκανδάλων», «πάρτι εκατομμυρίων», «λεηλασία». Είναι μόνο μερικές από τις φράσεις που χρησιμοποιούν τα κυβερνητικά στελέχη, μεταξύ αυτών και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όταν αναφέρονται στις πολιτικές των προκατόχων τους στον χώρο της υγείας και ιδίως στην υπόθεση του «Ερρίκος Ντυνάν».

Αυτή η ιστορία άλλωστε είναι και η πρώτη από τα «σκάνδαλα» που ελέγχει η περίφημη εξεταστική επιτροπή της Βουλής. Συμμετέχει ο ίδιος κορμός κυβερνητικών βουλευτών που αξιοποιήθηκε και για την εξεταστική σχετικά με τα δάνεια των κομμάτων και των ΜΜΕ. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που ούτε αυτήν τη φορά θα καταλήξει σε αποτέλεσμα.

Το μεγάλο  όπλο…

Είναι αλήθεια ότι για την υπόθεση του «Ερρίκος Ντυνάν» και τις ευθύνες της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η κυβέρνηση έχει στα χέρια της ένα σημαντικό ντοκουμέντο. Ένα στοιχείο που δείχνει πώς ακριβώς λειτούργησε η εκτελεστική εξουσία εκείνη την περίοδο, πώς μεθόδευσε τα πράγματα έτσι ώστε ένα νοσοκομείο να φτάσει μέσω πλειστηριασμού στα χέρια μιας θυγατρικής της Τράπεζας Πειραιώς, την ΗΜΙΘΕΑ και μάλιστα σε πολύ χαμηλό τίμημα, με το Δημόσιο ζημιωμένο αφού δεν διεκδικήθηκαν χρέη προς το κράτος ύψους 4,5 εκατ. ευρώ.

Πρόκειται φυσικά για το περίφημο «μνημόνιο» ανάμεσα στον τότε υπουργό Υγείας Άδωνη Γεωργιάδη και το ίδρυμα. Ένα κείμενο που έγινε –πολύ λογικά– πρωτοσέλιδο στην Αυγή και επιδείχθηκε δεόντως από τα ΜΜΕ που στηρίζουν την κυβέρνηση. Ο κεντρικός εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στην εξεταστική, ο Σπύρος Λάππας, το περιέγραψε ομολογουμένως με πολύ γλαφυρό τρόπο. Όπως τόνισε στην επιτροπή, είναι ένα «μνημόνιο που υπάρχει μεταξύ του Υπουργείου Υγείας, του Ερρίκος Ντυνάν και του κυρίου Σάλλα, ήταν το Μνημόνιο διάσωσης του Ερρίκος Ντυνάν.

 Θεωρώ ότι το έγγραφο του Μνημονίου που υπάρχει στην ποινική δικογραφία πρέπει να διασπαρεί σε όλη την οικουμένη, σε κρατικούς αξιωματούχους, υπαλλήλους, Υπουργούς, Πρωθυπουργούς, για να καταλάβουν τι σημαίνει η Ελλάδα ως χώρα, πώς οι κρατικοί αξιωματούχοι υπηρετούσαν το δημόσιο συμφέρον και τις δημόσιες επιχειρήσεις.

 Τέτοια υποτακτικότητα, τέτοια αναξιοπρέπεια, τέτοια υποτέλεια απέναντι σε έναν τραπεζίτη δεν έχει όρια. Πραγματικά, ντράπηκα διαβάζοντας το έγγραφο του Μνημονίου και δεν το λέω για να κάνω αντιπολίτευση. Αν ήταν και δικός μας Υπουργός θα έλεγα ακριβώς τα ίδια. Ένιωσα ντροπή και αισχύνη, κύριοι συνάδελφοι, από τη σύσταση ενός Υπουργού, ο οποίος, αφού την παρέπεμψε στην επόμενη παραιτημένη διοίκηση, έστειλε έγγραφο ο αρμόδιος Υπουργός, κ. Γεωργιάδης,  με το οποίο έλεγε το εξής καταπληκτικό και ακούστε το “η επιθυμία του κ. Σάλλα είναι να παραιτηθείτε”»! Πρόσθεσε ότι στη σελίδα 14 αναγράφεται πως «η αγορά του δανείου του Ερρίκος Ντυνάν από τον Σάλλα επετεύχθη με συντονισμένες προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης» (πρόκειται για δάνειο προς τη Marfin του Α. Βγενόπουλου που εξαγόρασε η Πειραιώς προκειμένου να έχει τα χρέη του νοσοκομείου).

…δεν έχει σφαίρες

Πράγματι. Αυτό ακριβώς αναφέρει το εν λόγω έγγραφο. Ένας υπουργός Υγείας δίνει εντολή στη διοίκηση ενός οργανισμού που εποπτεύει να φύγει, διότι αυτό θέλει η τράπεζα που θα το αγοράσει. Μια συμπεριφορά που και από την κατάληξη των πραγμάτων αποδεικνύεται επίμεμπτη. Η κυβερνητική πλειοψηφία, λοιπόν, έχει στα χέρια της ένα μεγάλο όπλο. Το θέμα όμως είναι αν θέλει, αν μπορεί και αν έχει το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσει.

Όπως δείχνουν τα πράγματα, η απάντηση και στα τρία ερωτήματα είναι αρνητική. Ο λόγος καθαρά πολιτικός και… ολίγον τραπεζικός. Ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης και η Νέα Δημοκρατία απαντούν σε αυτή την κατηγορία με τον πολύ απλό –και ίσως για κάποιους κυνικό– τρόπο: Ναι, θέλαμε να πουλήσουμε το νοσοκομείο και να πληρωθούν τα χρέη του, αλλιώς το Δημόσιο θα αναλάμβανε χρέη 300 εκατ. ευρώ. Στη συνέχεια επίσης θέτουν το επίσης πολύ απλό ερώτημα: 

Αυτή η κυβέρνηση ήθελε να κάνει κάτι διαφορετικό; Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην επιτροπή ο βουλευτής της ΝΔ Γιώργος Γεωργαντάς,«η παρούσα Κυβέρνηση, εάν θεωρεί ότι δεν έγινε σωστά η διαδικασία του πλειστηριασμού, θα μπορούσε να ζητήσει να επανακτηθεί το συγκεκριμένο νοσηλευτικό ίδρυμα από το Δημόσιο, με την ανάληψη, από την πλευρά του Δημοσίου, όλων των οφειλών, του συγκεκριμένου αυτού ιδρύματος, που είναι 300 εκατομμύρια ευρώ και να το πάρει υπό μια κρατική λειτουργία και εποπτεία».

Κάπου εδώ εμφανίζονται τα… πολιτικά αδιέξοδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η τελική πράξη μεταφοράς του «Ερρίκος Ντυνάν» το 2015 έγινε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά που οι βουλευτές του καταγγέλλουν στην εξεταστική επιτροπή τα έχει αποδεχθεί ως πολιτική και νομική πραγματικότητα. Εποπτεύει το «Ερρίκος Ντυνάν» που σήμερα είναι μια εταιρεία με τη μορφή, τους όρους, τις διαδικασίες και την ιδιοκτησία που αποφάσισε η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

 Όπως εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς στην ιστοσελίδα του ιδρύματος, το «Ε. Ντυνάν» «ανήκει στην εταιρεία “ΗΜΙΘΕΑ Α.Ε.” και αποτελεί ένα από τους πλέον σύγχρονους και μεγαλύτερους νοσηλευτικούς οργανισμούς που δραστηριοποιούνται στο χώρο της παροχής υπηρεσιών υγείας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης».

Το δεύτερο στοιχείο αυτής της υπόθεσης είναι ότι κανένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Εξεταστική Επιτροπή για την Υγεία δεν θέλει να πει «κακιά κουβέντα» για την Τράπεζα Πειραιώς• η όλη κριτική εξαντλείται στο πρόσωπο του πρώην προέδρου της Μιχάλη Σάλλα. Προφανώς γιατί κανείς δεν θέλει να θίξει μία από τις βασικές συστημικές τράπεζες, γεγονός που φυσικά έχει να κάνει με τις κεντρικές πολιτικές της κυβέρνησης σε αυτό τον τομέα.

Εν ολίγοις, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στην εξεταστική επιτροπή οφείλουν να προσέχουν τι λένε και πώς το λένε και κυρίως να μην το πάνε και πολύ μακριά…

Ανδρέας Μαρτίνης, η πρόσφορη  λύση

Απ’ ό,τι φαίνεται, το πολιτικό αδιέξοδο που περιγράψαμε παραπάνω το αντιλαμβάνεται και η ίδια η κυβέρνηση. Έτσι, αντί να ασχοληθεί με το έγγραφο που έχει στα χέρια της και να δομήσει την επιχειρηματολογία της, επέλεξε έναν διαφορετικό τρόπο.

Το όνομά του: Ανδρέας Μαρτίνης. Ο ισόβιος πρόεδρος  του «Ερρίκος Ντυνάν». Ο άνθρωπος που βρέθηκε πίσω από τα κάγκελα κατηγορούμενος για την υπόθαλψη όλων των πρακτικών διαφθοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος γίνεται… το στήριγμα της κυβερνητικής προσπάθειας.

Ένας άνθρωπος  που, σύμφωνα με τους εισαγγελείς που ερεύνησαν την υπόθεση, δεν ήταν αξιόπιστος εκτός φυλακής μετατρέπεται σε αξιόπιστο μάρτυρα εντός φυλακής!

Οι απόψεις και η εξιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν στην ιδιωτικοποίηση του «Ερρίκος Ντυνάν» καταγράφηκαν από τις ανακριτικές αρχές. Στη συνέχεια από τα πρωτοσέλιδα πολλών εφημερίδων και τελικά σε μία τριήμερη κατάθεση από την ίδια την εξεταστική επιτροπή. Τα στοιχεία λίγο πολύ γνωστά. 

Κατονόμασε τους υπουργούς Ανδρέα Λοβέρδο, Άδωνη Γεωργιάδη και Μάκη Βορίδη ως τους υπουργούς που προετοίμασαν την ιστορία. Ιδιαίτερα εστιάζει στον δεύτερο, αφού εκτιμά ότι ο Α. Λοβέρδρος προετοίμασε το έδαφος και ο Μ. Βορίδης πιέστηκε για να καλύψει μέσω νομοθετικών ρυθμίσεων όσα έγιναν. Παράλληλα καταγγέλλει ρουσφέτια, λίστες, διορισμούς, δωρεάν νοσηλείες και γενικώς όλα όσα έχουν διαρρεύσει κατά καιρούς στον Τύπο το προηγούμενο διάστημα.

Έτσι, στον βουλευτή του Ποταμιού Γιώργο Μαυρωτά, που μετέχει στην επιτροπή, γεννιέται μία –πολύ λογική, θα λέγαμε– απορία την οποία και διατυπώνει στις 14 Ιουνίου: «Γιατί όλα αυτά που καταγγέλλετε τώρα και που είναι σοβαρά, δεν τα καταγγείλατε στην ώρα τους και τα λέτε τώρα που είστε κατηγορούμενος;»

Ο Α. Μαρτίνης απαντά: «Εάν το έκανα τότε, υπήρχε ένας κλοιός για την οικογένειά μου και για το ΝΤΥΝΑΝ. Εάν δεν περνούσα το πικρό ποτήρι των φυλακών, αυτά τα οποία κατέθεσα τώρα, θα νόμιζαν ότι τα λέω σαν αντάλλαγμα για να μην θιγώ για προσωπικό μου θέμα».

Ο Γ. Μαυρωτάς θα επιμείνει: «Τώρα δεν μπορεί να σκεφτεί κάποιος ότι τα λέτε αυτά για να έχετε μια ευνοϊκότερη μεταχείριση;» Ο Α. Μαρτίνης θα απαντήσει ξανά: «Τα λέω αυτά διότι υπάρχει δικαστικό σκάνδαλο, καλώς ή κακώς είμαι ο μόνος Έλληνας που με αναπηρία 67% δεν έχω αποφυλακιστεί. Δεν ζητώ ρουσφέτια από κανέναν. Ζητώ εφαρμογή του νόμου ή τουλάχιστον όχι κατάργηση του νόμου μόνο για μένα».

Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι, αν μη τι άλλο, ο πρώην πρόεδρος του «Ερρίκος Ντυνάν» δεν αποτελεί και… υπόδειγμα μάρτυρα που δεν αποζητά ανταλλάγματα επιδεικνύοντας αυτό που ο ίδιος θεωρεί «καλή συμπεριφορά».

Ο αποκαλυπτικός κύριος Σούρλας

Η μαρτυρία του Γιώργου Σούρλα ήταν αυτή που προβλήθηκε λιγότερο από οποιαδήποτε άλλη έγινε στην Εξεταστική Επιτροπή για τα Σκάνδαλα της Υγείας. Βλέπετε, ο άνθρωπος που νομοθέτησε ως υπουργός προκειμένου να δημιουργηθεί το «Ερρίκος Ντυνάν» και στη συνέχεια θήτευσε ως γραμματέας αντιμετώπισης της διαφθοράς δεν είχε… εντυπωσιακές λίστες με ρουσφέτια να παραθέσει. Δεν έβγαλε κανένα κουτσομπολιό, δεν είπε γενικώς και αορίστως ονόματα, δεν είχε να συνεισφέρει με κάποια γαργαλιστική λεπτομέρεια. Παρότι ρωτήθηκε επιμόνως.

Ήξερε όμως, όπως προκύπτει από την κατάθεσή του, γιατί δημιουργήθηκε το «Ερρίκος Ντυνάν». Ήξερε, επίσης, ποια είναι τα όρια της συγκεκριμένης εξεταστικής επιτροπής. Ήξερε, τέλος, πώς λειτουργεί η νομοθετική εξουσία σε σχέση με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Τα είπε όλα αυτά. Μάλιστα με μία ειλικρίνεια που η απόσυρσή του από την ενεργό πολιτική μπορεί να δικαιολογήσει επαρκώς. Μόνο που δεν ταιριάζουν στο… έπος της αποκάλυψης των σκανδάλων που έχει προσκηνοθετηθεί.

Γιατί δημιουργήθηκαν νοσοκομεία σαν το «Ε. Ντυνάν»;

Ο Γιώργος Σούρλας δήλωσε ξεκάθαρα ποιοι ήταν οι πολιτικοί λόγοι για τους οποίους η κυβέρνηση του πρόσφατα αποθανόντος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη δημιούργησε το «Ντυνάν». Όπως είπε, «είχε προηγηθεί ο Νόμος 2071/1992, που προέβλεπε ότι μπορούν να συσταθούν και να λειτουργήσουν και νοσηλευτικά ιδρύματα ως Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Και από κει, ανοίγει πλέον ο δρόμος για να γίνουν αυτά τα νοσηλευτικά ιδρύματα». Με βάση αυτό τον νόμο ξεκινούν να λειτουργούν τα μισο-ιδιωτικά νοσοκομεία «Ερρίκος Ντυνάν», Ωνάσειο και «Παπαγεωργίου» στη Θεσσαλονίκη.

Στο γιατί τα συγκεκριμένα ιδρύματα, ο Γ. Σούρλας είναι σαφής: Αφενός «γιατί υπήρχαν δωρεές» (στην περίπτωση του «Ντυνάν» από τον Ερυθρό Σταυρό). Αφετέρου γιατί τα ιδρύματα αυτά θα άνοιγαν τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της υγείας. Ο Γ. Σούρλας ήταν ξεκάθαρος:

«Ο άλλος λόγος, γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντί σας, ήταν ότι, πέραν από τα νοσοκομεία του ΕΣΥ, που λειτουργούσαν όπως λειτουργούσαν, πιστεύω ότι χρειάζεται να κάνουμε και κάποια άλλα νοσοκομεία που να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, για να συγκρίνουμε πώς δουλεύει το κρατικό νοσοκομείο και πώς δουλεύει το νοσοκομείο Ν.Π.Ι.Δ». Όλοι γνωρίζουμε ποιες ήταν οι πολιτικές αντιλήψεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και φυσικά δεν υπάρχει περιθώριο παρερμηνείας για το τι ακριβώς δήλωσε ο Γ. Σούρλας.

Μπορεί η εξεταστική να τιμωρήσει όσους νομοθέτησαν;

Όμως, εξίσου ειλικρινής ήταν ο υπουργός Υγείας της περιόδου 1990-1993 σχετικά με το πού μπορεί να φτάσει η έρευνα αυτής της επιτροπής. Ποια είναι τα πραγματικά της όρια. Στοιχείο που αντιπαρέβαλε με… τον ενθουσιασμό των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ.

Χαρακτηριστικό είναι ότι η Αννέτα Καββαδία παρέθεσε ένα από βασικά επιβαρυντικά στοιχεία που, σύμφωνα με την πλειοψηφία της εξεταστικής, υπάρχουν εναντίον του Μάκη Βορίδη. Δηλαδή την τροπολογία που κατέθεσε το 2014 και απάλλαξε από αστική και ποινική ευθύνη τους διοικούντες το «Ερρίκος Ντυνάν» την επίμαχη περίοδο. Η τροπολογία δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 19 Σεπτεμβρίου –μόλις 5 ημέρες πριν από τον πλειστηριασμό που έφερε στα χέρια της Τράπεζας Πειραιώς το νοσοκομείο– κι ενώ όλα έδειχναν ότι τελείωνε ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Το περιεχόμενό της ξεκάθαρο και δεν αφήνει καμία αμφιβολία για τη στόχευσή της: «Τα μέλη του Δ.Σ. του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, που έχουν διοριστεί με δικαστική απόφαση, καθώς και τα μέλη του Δ.Σ. του “Ερρίκος Ντυνάν” που εκλέχθηκαν από την παραπάνω διοίκηση δεν διώκονται για τις πράξεις και παραλείψεις τους, που αφορούν σε φορολογικές, ασφαλιστικές και εργοδοτικές υποχρεώσεις τους, οι οποίες τελέστηκαν κατά τη διάρκεια της προσωρινής θητείας τους ούτε και για χρέη του σωματείου ή του ιδρύματος, που έγιναν ή γεννήθηκαν κατά την ίδια ως άνω περίοδο και ουδεμία ποινική, αστική ή άλλη ευθύνη φέρουν για αυτά ανεξαρτήτως από το χρόνο βεβαίωσής τους». Δηλαδή, απαλλάσσει για τα πάντα τη διοίκηση του «Ντυνάν».

Παρ’ όλα αυτά, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και χωρίς να αμφισβητήσει κανείς τις ειλικρινείς προθέσεις της να διαλευκανθεί η υπόθεση αυτή, προσέκρουσε στο απλούστατο επιχείρημα ότι η εν λόγω τροπολογία ψηφίστηκε από τη Βουλή. Το οποίο εξίσου ειλικρινά παρέθεσε ο Γ. Σούρλας, χωρίς μάλιστα να διστάσει να δηλώσει ότι ο ίδιος έχει γίνει μάρτυρας τροπολογιών που συντάχθηκαν έξω από τη Βουλή, από συγκεκριμένα συμφέροντα και μετά ήρθαν για ψήφιση.

 Δείτε τον χαρακτηριστικό διάλογο που καταγράφεται στα πρακτικά της εξεταστικής:

«ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ: Η τροπολογία συζητήθηκε στη Βουλή; ΙΩΑΝΝΕΤΑ (ΑΝΝΕΤΑ) ΚΑΒΒΑΔΙΑ: Ναι, βεβαίως. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ: Πήρατε θέση;

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΛΑΠΠΑΣ: Μα πέρασε νύχτα.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ: Εγώ τι να πω παραπάνω, το συζητήσατε, τοποθετηθήκατε.

ΙΩΑΝΝΕΤΑ (ΑΝΝΕΤΑ) ΚΑΒΒΑΔΙΑ: Η άποψή σας ποια είναι; Αυτή η τροπολογία δεν έχει κάτι περίεργο;

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ: Όχι, ό,τι έρχεται στη Βουλή και συζητείται και ψηφίζεται παύει να έχει περίεργα πράγματα.

ΙΩΑΝΝΕΤΑ (ΑΝΝΕΤΑ) ΚΑΒΒΑΔΙΑ: Παρέχει ασυλία, κύριε Σούρλα. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΛΑΣ:  Όταν έρχεται στη Βουλή κάτι και ψηφίζεται παύει να είναι περίεργο. Εκεί να ψάξετε λίγο να βρείτε τη διαδικασία λειτουργίας του Νομοθετικού Σώματος, που είναι άκρως, χρόνια υποβαθμισμένο, είναι ενεργούμενο της Εκτελεστικής Εξουσίας και μάλιστα, Εκτελεστικής, καθ’ υπαγόρευση των μεγάλων συμφερόντων, διότι αλλού γινόταν τους καιρούς εκείνους, που ήμουν και εγώ Βουλευτής, μερικές φορές οι διατυπώσεις των νομοθετημάτων και έρχονταν μέσω Εκτελεστικής Εξουσίας στη Βουλή. Προσπαθήστε να αναβαθμίσετε το Νομοθετικό Σώμα».

Τι έκανε το 2014  ο ΣΥΡΙΖΑ;

Μάλιστα, δυστυχώς για την κυβερνητική πλειοψηφία, η τοποθέτηση του Γ. Σούρλα ενισχύεται από το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίφημη εκείνη συνεδρίαση όπου συζητήθηκε η τροπολογία αρκέστηκε σε μία γενικόλογη παρατήρηση από τον εισηγητή του Κ. Ζαχαριά.

Αυτός στις 10 Σεπτεμβρίου είχε δηλώσει ότι «πρέπει να λήξει αυτή η ιστορία, πρέπει να βγει στην επιφάνεια όλη η τριγωνική αμαρτωλή σχέση μεταξύ Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Νοσοκομείου “Ερρίκος Ντυνάν” και Νοσοκομείου “Ερυθρός Σταυρός”. Πρέπει να υπάρξει διαφάνεια και τιμωρία των υπευθύνων που κατάντησαν ένα ίδρυμα μη κερδοσκοπικό σε αυτήν τη δεινή οικονομικά θέση, να χρωστάει εκατοντάδες εκατομμύρια. Πρέπει το ίδρυμα αυτό να αξιοποιηθεί προς χάρη του ελληνικού δημόσιου συστήματος υγείας, πράγμα που έχουμε υποστηρίξει όλες τις προηγούμενες φορές».

Με απλά λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε μεν για το «Ντυνάν» αλλά ούτε καν δήλωσε ρητά ότι καταψηφίζει την τροπολογία για την οποία σήμερα εγκαλεί τον Μάκη Βορίδη!

Προφητείες;

Στην ίδια συνεδρίαση –πάντα στις 10 Σεπτέμβρη του 2014– είχε τοποθετηθεί και ο τότε βουλευτής και μετέπειτα υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός. Στην ομιλία του έμοιαζε… να προφητεύει όσα θα έκανε 3 χρόνια αργότερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως είχε πει, «αυτήν την ιστορία περί του “πάρτι”, της συναλλαγής και της διαφθοράς στο σύστημα υγείας την ακούμε εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Κάθε Υπουργός που αναλαμβάνει, μιλάει για τα “πιράνχας”, για τα “τρωκτικά” του συστήματος και λέει ότι θα τα καταπολεμήσει, αλλά δεν έχει γίνει τίποτα, ακριβώς διότι υπήρχε πολιτική ασυλία στο κομμάτι του υγειονομικού σώματος και κυρίως του επιχειρηματικού τομέα στον τομέα της υγείας, οι οποίοι διασπάθιζαν ασύστολα και ασύδοτα το δημόσιο χρήμα».

Στη συνέχεια όμως εξηγεί και την αιτία της ασυλίας αυτής: «Ο λόγος που υπήρχε πολιτική ασυλία είναι ακριβώς η νεοφιλελεύθερη εμμονή σας ότι ο χώρος της υγείας είναι ένα πεδίο αγοράς, ανταγωνισμού ιδιωτικών επενδύσεων και κερδοφορίας». Να υποθέσουμε ότι σήμερα… έχουν αποσυρθεί τα ιδιωτικά συμφέροντα από τον χώρο της υγείας;

Τελικά…

Η πολύ πιο πρόσφατη δήλωση του υπουργού Υγείας Ανδρέα Ξανθού στη Βουλή, σύμφωνα με την οποία το «Ερρίκος Ντυνάν» δεν προκάλεσε ζημιά στο ελληνικό δημόσιο αλλά μόνον στο ίδιο το ίδρυμα, προκάλεσε εντύπωση. Ίσως είναι το πρώτο δείγμα ότι η κυβέρνηση τα μαζεύει… Παρ’ όλα αυτά, το θέμα συνεχίζει να αποτελεί την επικοινωνιακή ναυαρχίδα από τη οποία αντλούν όλα τα φίλια ΜΜΕ.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, σε όσους παρακολουθούν, ότι το «Ερρίκος Ντυνάν» αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα διαφθοράς στον χώρο της υγείας. Ότι πρόκειται για ένα ίδρυμα που αφού αποτέλεσε όχημα λεηλασίας του κρατικού χρήματος στη συνέχεια μεθοδεύτηκε η παράδοσή του στην «ιδιωτική πρωτοβουλία». Στοιχειώδης πολιτική γνώση δείχνει ότι υπάρχουν σαφέστατες πολιτικές ευθύνες και αυτές ανήκουν στη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Η κοινή λογική επαναστατεί στην ιδέα να μην υπάρξουν ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων…

Είναι όμως εξίσου σαφές ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί να τις αναδείξει. Με απλά λόγια, δεν είναι δυνατόν να πάρεις τις σωστές απαντήσεις αν δεν κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Από πότε και από ποιους σχεδιάστηκε η ιδιωτικοποίηση; Ποια οικονομικά συμφέροντα θέλησε να εξυπηρετήσει; Ποιος ο ρόλος της διοίκησης της Τράπεζας Πειραιώς συνολικά; Τι έκανε η εποπτεύουσα αρχή του τραπεζικού συστήματος; Ποιο νομοθετικό πλαίσιο αξιοποιήθηκε και πώς θα αλλάξει; Μπορεί να ακυρωθεί ο πλειστηριασμός; Πώς θα πάρει τα χρήματά του το Δημόσιο; Πώς θα ενταχθεί το «Ε. Ντυνάν» στο ΕΣΥ; Τι ρόλο παίζουν αυτά τα ιδρύματα; Ποιος πρέπει να πληρώσει τα χρέη;

Μόνο που η κυβέρνηση δεν μπορεί να θέσει τέτοια θέματα. Όχι τουλάχιστον χωρίς να αμφισβητήσει κεντρικές επιλογές της για την «ελεύθερη αγορά» και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και μάλιστα στη ρίζα τους.

Έτσι θα αρκεστεί σε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα κατά των πολιτικών της αντιπάλων. Τον έλεγχο της ουσίας ήδη αντικαθιστούν κουτσομπολιά που ξεκινούν από το αν ήταν αργόμισθος ο σύζυγος της Φ. Γεννηματά ή αν διορίστηκε η πεθερά του Δ. Αβραμόπουλου, αν δίνονταν δώρα σε κυρίες υπουργών από τον «Λαλαούνη» έως το αν προμήθευε το νοσοκομείο με ημερολόγια ο αδερφός του Άδωνη Γεωργιάδη.

Η υπόθεση, λογικά, θα κλείσει με ένα θεωρητικό και ασαφές πόρισμα της εξεταστικής επιτροπής. Δεν θα είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά…

Γεράσιμος Λιβιτσάνος

 [--->]

Brexit: Τον τελευταίο λόγο τον είχαν οι άνθρωποι και όχι οι τραπεζίτες

Παναγιώτης Σωτήρης | 24/6/2016

Η επικράτηση του Brexit στο Βρετανικό δημοψήφισμα συμπυκνώνει τη βαθιά κρίση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και υπενθυμίζει ότι αυτό που ονομάζουμε «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» είναι μια πολιτική, οικονομική και νομισματική διαδικασία που διαμορφώθηκε ερήμην των πολιτών και σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας τους. Το καλό νέο είναι ότι αυτή τη φορά τον τελευταίο λόγο τον είχαν οι πολίτες.

Παρά την ενεργό υποστήριξη υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην ΕΕ που έδειξε το City του Λονδίνου και όλοι οι μεγάλοι χρηματοικονομικοί όμιλοι, παρά την ενεργό στράτευση σε αυτή την κατεύθυνση των Εργατικών, των συνδικάτων, μεγάλου μέρους τους Τύπου, παρά τη συστράτευση του κύριου όγκου των Συντηρητικών και των περισσότερων υπουργών, παρά την ωμή παρέμβαση του Μπαρακ Ομπάμα και των ΗΠΑ υπέρ του Remain με το επιχείρημα ότι η «ειδική σχέση» Βρετανίας – ΗΠΑ εξακολουθεί να έχει ως αναγκαία συνθήκη την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, παρά την εκστρατεία του φόβου, παρά τις εκτεταμένες δυνατότητες αυτοεξαίρεσης που εξασφάλισαν ο Κάμερον από την ΕΕ, οι Βρετανοί πολίτες αποφάσισαν να ψηφίσουν υπέρ της εξόδου.

Σε πείσμα της ρητορικής ότι η ψήφος αυτή ήταν ξενόφοβη, συντηρητική, ρατσιστική, οι έρευνες κοινής γνώμης έδειξαν ότι τα κίνητρα των ψηφοφόρων του Brexit ήταν περισσότερο η αγωνία για την οικονομική κατάσταση των οικογενειών και των παιδιών τους ή η επιθυμία να διασωθεί ό,τι έχει μείνει από το κράτος πρόνοιας. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το Brexit ήταν πλειοψηφικό σε μεγάλο μέρος των παραδοσιακών οχυρών του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία και την Ουαλία, παρά την ενεργό στράτευση του Τζέρεμι Κόρμπιν στην υπόθεση της παραμονής.

Στην πραγματικότητα, εάν κανείς ήθελε να μιλήσει με όρους κοινωνικών δυνάμεων στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας έγινε φανερό ότι η παραμονή ήταν κατά βάση η επιλογή των κυρίαρχων τάξεων. Παρά την παρουσία επιφανών στελεχών του Συντηρητικού Κόμματος στην καμπάνια του Brexit και τη στήριξη των περισσότερων συνδικάτων στην παραμονή, οι περισσότερες Βρετανικές επιχειρήσεις αντιμετώπισαν με φόβο το ενδεχόμενο της εξόδου, θεωρώντας ότι αποπομπή από τον Ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο θα ήταν πλήγμα και το ίδιο ισχύει για τις Τράπεζες. Η ξεροκεφαλιά της επιμονής στην έξοδο αφορούσε πολύ περισσότερο εργατικά και μικροαστικά στρώματα που αντιμετωπίζουν την ΕΕ ως παράγοντα υπονόμευσης των δικαιωμάτων τους. Όχι πώς δεν μέτρησε ένα συντηρητικό αντανακλαστικό απέναντι στο ζήτημα της μετανάστευσης, αλλά θα ήταν λάθος να αποδώσουμε το αποτέλεσμα κατεξοχήν σε αυτό.

Την ίδια στιγμή η Βρετανία αποδεικνύεται μια χώρα περισσότερο παρά ποτέ διαιρεμένη. Η Αγγλία και η Ουαλία έκριναν το αποτέλεσμα υπέρ της εξόδου την ώρα που η Σκωτία και η Βόρεια Ιρλανδία εμφανώς τάχτηκαν υπέρ της παραμονής. Αλλά ακόμη και στο εσωτερικό της Αγγλίας ήταν χαρακτηριστική η διαφορά ανάμεσα στο Λονδίνο και την «βαθειά Αγγλία» που κατεξοχήν ψήφισε υπέρ του Brexit.

Προφανώς και μένει να δούμε με ποιο τρόπο το αποτέλεσμα αυτό θα μεταφραστεί σε μια συγκεκριμένη διαδικασία για την έξοδο και προφανώς θα υπάρξει μια περίοδος έντονης διαπραγμάτευσης για τους όρους με τους οποίους αυτό θα δρομολογηθεί, δεδομένου και του δαιδαλώδους θεσμικού πλαισίου της ΕΕ. Όμως, η ουσία είναι ότι αυτή τη στιγμή βλέπουμε μια από τις πιο μεγάλες θεσμικές και πολιτικές κρίσεις της ιστορίας της ΕΕ.

 

Τριάντα χρόνια μετά την Ενιαία Πράξη και το ξεκίνημα της πορείας για τη μετάβαση από την ΕΟΚ στην ΕΕ, μια μεγάλη Ευρωπαϊκή χώρα, και δη αυτή που διεκδίκησε και πήρε τις μεγαλύτερες παραχωρήσεις, αποφασίζει με δημοκρατική διαδικασία την έξοδό της. Τίποτα δεν θα είναι ίδιο στην ΕΕ μετά από αυτό, ακόμη και εάν η γραφειοκρατία των Βρυξελών και οι «γκρίζες εξοχότητες» των ευρωπαϊκών θεσμών προσπαθήσουν να παρουσιάσουν μια εικόνα κανονικότητας.

Την ίδια στιγμή υπάρχει ένας μεγάλος ελέφαντας στο ευρωπαϊκό σαλόνι: η πραγματική βούληση των πολιτών. Μια από τις παραμέτρους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που οι υπεύθυνοί της απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι να αναφέρουν, ήταν η απλή αλήθεια ότι σχεδόν πάντα όποτε πλευρές της τέθηκαν άμεσα στην κρίση των πολιτών αυτοί αποφάσιζαν κατά της ολοκλήρωσης. Η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και δη το βάθεμά της με τη διαμόρφωση της ευρωζώνης αποφασίστηκαν χωρίς τη βούληση των πολιτών και σε αρκετές περιπτώσεις σε σύγκρουση σε αυτή. Αυτό είναι το πραγματικό και μη αντιστρέψιμο «δημοκρατικό έλλειμμα» της «Ενωμένης Ευρώπης».

Είναι σαφές ότι για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς της η συγκυρία καλεί σε ένα βαθύ αναστοχασμό για τα χαρακτηριστικά και την πορεία της. Στην πραγματικότητα δεν θα δούμε τίποτα από όλα αυτά, παρά μόνο ένα επιφανειακό damage control και κατά τα άλλα business as usual. Η Γερμανική επιθυμία για μια ΕΕ στην οποία όλοι θα εκχωρούν δικαιώματα και κρίσιμες πλευρές της εθνικής κυριαρχίας, με την εξαίρεση φυσικά της ίδιας της Γερμανίας που θεωρεί ανάθεμα κάθε βήμα προς τη διόρθωση των περιφερειακών ανισοτήτων ή το βάθεμα της αλληλεγγύης, σημαίνει ότι πολύ δύσκολα θα δούμε βήματα εξόδου από το σημερινό αδιέξοδο. Η λογική των «μνημονίων» και του «δεν υπάρχει δημοκρατική απόφαση ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες» θα παραμείνει η νέα ευρωπαϊκή κανονικότητα.

Την ίδια στιγμή, όμως, και εν μέσω ενός εντεινόμενου ευρωσκεπτικισμού σε όλη την Ευρώπη το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σημαίνει και ένα τέλος στην «απαγόρευση σκέψης» πάνω στο θέμα της ΕΕ που είχε επιβληθεί, στην Ευρώπη, συχνά και με την πρωτοβουλία της Αριστεράς. Πλέον, νομιμοποιείται όποιος θέλει να θέσει το θέμα της ρήξης με την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, χωρίς να κινδυνεύει να θεωρηθεί παρίας. Και εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι: στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης η βαθιά ενδοσυστημική στην πραγματικότητα Ακροδεξιά μπορεί να χαϊδεύει αντιευρωπαϊκά αντανακλαστικά, αλλά δεν τολμά να θέσει στόχους ρήξης με την «Ευρώπη». Θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί αντανακλαστικά τέτοια, αλλά όχι να οργανώσει κίνημα που να αμφισβητήσει το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Εναπόκειται στις δυνάμεις που αναφέρονται στην χειραφέτηση και την πρόοδο να το κάνουν. Αρκεί φυσικά να απαλλαγούν από την ιδεοληψία του «αριστερού ευρωπαϊσμού», της βασικής σήμερα συμπύκνωσης της ανικανότητας της ευρωπαϊκής Αριστεράς να δει πέραν της μύτης της.

«Μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση», έλεγε κάποτε ο Μάο και αυτό μπορεί να εξηγήσει π.χ. την αναστάτωση των «διεθνών αγορών». Σε κάθε περίπτωση η 24η Ιουνίου ξημέρωσε καλά για την Ευρώπη και τους λαούς της. Ξημέρωσε με το χαμόγελο να είναι, για πρώτη φορά μετά από καιρό, με τη μεριά εκείνων που επιμένουν ότι οι πολίτες μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο.

 [--->]

UNFOLLOW 54

Είσαστε πια πρωταθλητές
στο ψέμα και την εφαρμογή
νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών 

 

UNFOLLOW 54 - Περιεχόμενα 

«Είστε ίδιοι με τους άλλους (και φαίνεστε): Ο ΣΥΡΙΖΑ στο καρτεσιανό δάσος», του Αυγουστίνου Ζενάκου και του Χρήστου Νάτση
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αντιμετωπίζεται στο εξής με την ίδια άκαμπτη καταδίκη και επιθετικότητα, με την οποία αντιμετωπίστηκαν το ΠΑΣΟΚ, η Νέα Δημοκρατία, η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι, τα προηγούμενα χρόνια, από το «αντιμνημονιακό μέτωπο» στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ ηγεμόνευσε;
«Πυροβολώντας Συριζαίους ή καλωσορίσατε στην έρημο της ΤΙ(Ν)Α», του Δημήτρη Παπανικολάου
Το διαδεδομένο εσχάτως, από τα δεξιά αλλά και τα αριστερά, «κυνήγι του Συριζαίου», υπονομεύει την ανάγκη να αναζητήσουμε άλλες λύσεις, άλλες δυνατότητες, που θα μπορούσαν να αντισταθούν στην αδιανόητη επιτροπεία που επιβάλλεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, στη βάση, όμως, της παραδοχής ότι ο τρόπος αυτής της αντίστασης δεν είναι δεδομένος, θα είναι ευρετικός και απαιτεί τη μέγιστη δυνατή συμμετοχή.
«Αναπαριστώντας την προσφυγική ροή: Παιδιά αόρατα οράματα», της Μαρίτας Βυργιώτη και της Δανάης Καρυδάκη
Στη δυτική κουλτούρα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, το παιδικό σώμα είναι ένα σώμα με (μεγάλη) σημασία: ένα απροστάτευτο, αγνό, αφελές, αμόλυντο, καλοπροαίρετο, άφθαρτο και άφυλο σώμα. Έτσι, οι εικόνες των σωμάτων που «αξίζει» να πενθήσουμε σχεδόν μονοπωλούν τις αναπαραστάσεις τόσο της κυρίαρχης ηγεμονικής ιδεολογίας όσο και των κύκλων αλληλεγγύης: η κοινωνία δεν ευαισθητοποιείται με τα σώματα των ενήλικων μουσουλμάνων που η ΕΕ αφήνει να πεθάνουν, αλλά μόνο με το άξιο θρήνου, άφυλο, απροστάτευτο και αμόλυντο παιδικό σώμα.
«Η ανθρωπογεωγραφία, οι ιστορικές τομές, το τέλος (β΄ μέρος)», του Στέφανου Καβαλλιεράκη
Παρότι στην ιστορία του νεολαιίστικου κινήματος, οργανώσεις με μικρή διάρκεια ζωής κατέλαβαν αρκετά δυσανάλογο ιστορικό χώρο, η κεντρική νεολαιίστικη οργάνωση της Κεντροδεξιάς δεν έτυχε ανάλογης αντιμετώπισης, αν και η ιστορία της υπήρξε συχνά συναρπαστική.
«Το μνημονιακό ρομπότ (παλιά το λέγαμε κράτος)», του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Οι πρόσφατα ψηφισμένες ρυθμίσεις για τον «κόφτη», την αυτόνομη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων και το Υπερταμείο διαμορφώνουν μία συνθήκη που έχει προαποφασιστεί από την έναρξη της εφαρμογής της πολιτικής των δανειστών. Με πρόσχημα την καταπολέμηση της διαφθοράς και του ρουσφετιού, ολοκληρώνεται η δημιουργία ενός κράτους-αυτόματου φύλακα των «χρυσών κανόνων» της Ευρωζώνης, το οποίο στηρίζεται από τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινοβουλευτικών κομμάτων. Η λέξη-κλειδί; «Αποπολιτικοποίηση».
«Υπερταμείο: Όλη η χώρα ένα απέραντο πωλητήριο…», του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου
Το νέο Υπερταμείο, που διαμορφώνει ένα «παράλληλο κράτος» πλήρους ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, έξω από κάθε συνταγματικό και δημοκρατικό έλεγχο, δείχνει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προετοιμάζει το δικό της «success story», τολμώντας ό,τι δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, υπό την προϋπόθεση ότι θα μπορέσει να ισορροπήσει μέσα στις απαιτήσεις ντόπιων και ξένων ολιγαρχών.
«Πλειστηριασμοί: Χέρι-χέρι τα «κοράκια» με τους τραπεζίτες», του Λεωνίδα Βατικιώτη
Η απελευθέρωση της πώλησης τραπεζικών δανείων δεν απειλεί μόνο να οδηγήσει σε μαζικούς πλειστηριασμούς κατοικιών, αλλά θα αποτελέσει κι έναν βασικό μηχανισμό για τη βίαιη αναδιάρθρωση όλης της οικονομίας, την ίδια ώρα που η συντεχνία των τραπεζιτών κατορθώνει να μην είναι ποτέ χαμένη…
«Ξέρεις από… ΕΣΠΑ;», του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
Σε πείσμα της κυβερνητικής ρητορικής, ότι το ΕΣΠΑ θα φέρει πακτωλό επενδύσεων και την πολυπόθητη ανάπτυξη, στην πραγματικότητα τα σχετικά κονδύλια ούτε την παραγωγή θα ανασυγκροτήσουν, ούτε την απασχόληση θα αυξήσουν• θα ενισχύσουν, όμως, τους κάθε λογής «εθνικούς εργολάβους» των αυτοκινητόδρομων, των «μεγάλων έργων» και της διαχείρισης απορριμμάτων. Όπως και πριν…
«Παράκτιο Μέτωπο Αττικής: Το Υπερταμείο εγγυάται την επέλαση των «επενδυτών»», του Άρη Χατζηγεωργίου
Παρότι ο Αλέξης Τσίπρας ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα με κινητοποιήσεις κατά του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, σήμερα η κυβέρνησή του μέσα από τη συγκρότηση του διαβόητου «Υπερταμείου» εξασφαλίζει ότι κανένα «εμπόδιο» και καμία «εμπλοκή» δεν θα σταματήσει την επέλαση των επενδυτών στα «φιλέτα» του Παράκτιου Μετώπου της Αττικής.
«Νίκος Φίλης: Ο άνθρωπος των ειδικών αποστολών στο τιμόνι της διάλυσης της δημόσιας παιδείας», του Παναγιώτη Σωτήρη
Παρότι ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει τις προτάσεις για κατάργηση των παρελάσεων και του υποχρεωτικού εκκλησιασμού, στην πραγματικότητα η τρέχουσα «ειδική αποστολή» του Νίκου Φίλη αφορά μια χωρίς προηγούμενο επιχείρηση συρρίκνωσης και νεοφιλελεύθερης προσαρμογής της δημόσιας εκπαίδευσης.
«Πώς ένα πρωτότυπο κοινωνικό κίνημα πυροδότησε μια πολιτική κρίση στη Γαλλία», του Benjamin Birnbaum
Η πολιτική κρίση την οποία αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η γαλλική κυβέρνηση είναι το αποτέλεσμα της ριζοσπαστικής στροφής που έκανε το κίνημα ενάντια στην αλλαγή του εργασιακού νόμου. Βασισμένο πάνω σε γόνιμες συνεργασίες ανάμεσα στο κλασικό εργατικό κίνημα και τους ανέργους και τους επισφαλείς που παραδοσιακά στερούνταν μορφών εκπροσώπησης, ένα νέο συλλογικό πνεύμα συμμετοχής αναπτύχθηκε, που υπερβαίνει την απλή αμφισβήτηση ενός αντικοινωνικού νομοσχεδίου.
«Βραζιλία και Βενεζουέλα: Ο σοσιαλισμός απέτυχε;», του Άρη Χατζηστεφάνου
Η ταυτόχρονη κρίση που εκδηλώθηκε σε Βραζιλία και Βενεζουέλα έδωσε σε αρκετούς την ευκαιρία να μιλήσουν για το τέλος του αριστερού παραδείγματος ή ακόμη και για «αποτυχία του σοσιαλισμού» στη Λατινική Αμερική. Όμως, τόσο η πιο ριζοσπαστική όσο και η πιο μετριοπαθής χώρα στους λεγόμενους «πειρατές της Καραϊβικής» έχουν και μια άλλη ιστορία να διηγηθούν.
«διαΝΕΟσις: Το μεγάλο gaslighting», του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου
Με τη συνδρομή του Δημήτρη Δασκαλόπουλου και τη χορηγία επικοινωνίας του Γιάννη Αλαφούζου, ένα νεοσύστατο think tank επιχειρεί να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι βρίσκεται σε μία κατάσταση μόνιμου παραλογισμού.

Στο UNFOLLOW Ιουνίου διαβάστε ακόμη:
«Αδέσποτοι», διήγημα του Κώστα Περούλη
«Ανακόλουθα», ο Χρήστος Νάτσης γράφει για τον «Αντόρνο στα ζαχαροκάλαμα»
«Για την αποκατάσταση της σκοτεινής ιστορίας (μας)», κριτική του Τάσου Κουκουτά για το Exhibit B του Μπρετ Μπέιλι
«Εστεμμένη Ραδιοκεφαλή», κριτική του Αλέξανδρου Παπαγεωργίου για τον νέο δίσκο των Radiohead
«Social Μήδεια», η Αργυρώ Μουστάκα-Βρεττού δηλώνει: «Ζε σουί στον κόσμο μου»
«Zaraleaks», ο Χριστόφορος Ζαραλίκος καταγγέλει τις «Ασιδέρωτες κουρτίνες» και ρωτάει: «Τυχαίο;;;»
«Depressed Pasok», ο πιο μελαγχολικός Πασόκος καταθέτει ένα «Κομμάτι ψυχής»
«Αδιάσειστος», ο Αδιάσειστος αναμετριέται με τους «Νταβόρ Σούκερ»
«Διερευνητικά», ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος γράφει: «Οι Γάλλοι στο δρόμο και οι Έλληνες στο Euro»

και όπως κάθε μήνα…
«Πουτάνες», του Σπύρου Δερβενιώτη
«Οδός κρίσης», της Αλέξιας Οθωναίου