Εμβόλια Covid-19: εκβιασμός και υγειονομικό απαρτχάιντ

 

 από πολιτικές συνελεύσεις ενάντια στην κανονικότητα

Τους τελευταίους μήνες ακούμε από παντού στον δημόσιο διάλογο, από όλους τους πολιτικούς, τους δημοσιογράφους, τους επιστήμονες που εμφανίζονται στα κανάλια, αλλά ακόμα και από φίλους και συγγενείς, πως επιτέλους ήρθε η στιγμή που μπορεί ο καθένας να εμβολιαστεί. Ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική, η “Επιχείρηση Ελευθερία” είναι σε εξέλιξη, ο εμβολιασμός είναι εθελοντικός και είναι δωρεάν για όλους, ότι ο στόχος είναι να εμβολιαστεί το σύνολο του πληθυσμού ώστε να επιτευχθεί η τεχνητή ανοσία του πληθυσμού και να επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

 

Η επιβολή από το κράτος των υποχρεωτικών self-tests στους μαθητές και τους εργαζόμενους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία ακόμα “παιδαγωγική” (όπως δήλωσε ο υπ. Επικρατείας Γεραπετρίτης για τα sms) άσκηση πειθαρχίας σε συνέχεια των sms και των χαρτιών μετακίνησης. Η υποχρεωτικότητα των αναξιόπιστων self tests δεν είναι υγειονομικό μέτρο αλλά ένας καταναγκασμός που εκπαιδεύει τον κόσμο σε μια νέα κανονικότητα που θα πρέπει να εμπεδώσει: αυτήν της διαρκούς υγειονομικής επιτήρησης, όχι μόνο για να μπορεί να εργαστεί αλλά και για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, αυτήν των “υγειονομικών διαβατηρίων” και της ταλαιπωρίας της διαρκούς καταχώρησης και δήλωσης των αποτελεσμάτων των διαγνωστικών τεστ, ως μέσου “πειθούς” για τον καταναγκαστικό εμβολιασμό.

 

Παρόλο που κυβερνητικά στελέχη μας διαβεβαιώνουν για την επιτυχημένη έκβαση της εθνικής εκστρατείας εμβολιασμού, παρόλο που δημοσιογράφοι και κάθε είδους ειδικοί εδώ και μήνες μας διαβεβαιώνουν ότι ο εμβολιασμός είναι απόλυτα ασφαλής και αναγκαίος, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου φαίνεται να μην έχει πειστεί ακόμα για τα οφέλη του. Το ποσοστό εμβολιασμού στην Ελλάδα θεωρείται μικρό. Καθώς το ποσοστό αυτό, από ό,τι φαίνεται, είναι πολύ μικρότερο από αυτό που περίμενε η κυβέρνηση και το επιστημονικό της επιτελείο, επιχειρούν τώρα να επιβάλουν τον καταναγκαστικό εμβολιασμό με τη δημιουργία πολιτών δύο ταχυτήτων, με τον κοινωνικό στιγματισμό όσων δεν εμβολιάστηκαν, την απειλή απόλυσης και τη θέσπιση προνομίων για όσους έχουν αποκτήσει πιστοποιητικό εμβολιασμού. Για να ταξιδέψεις, να βρεθείς με άλλους ανθρώπους, να διασκεδάσεις αλλά και να εργαστείς θα πρέπει να έχεις εμβολιαστεί!

 

Στην Ελλάδα ήδη εφαρμόζεται το Ευρωπαϊκό Ψηφιακό Πιστοποιητικό Covid-19 για την ακτοπλοΐα και τις αεροπορικές μετακινήσεις, ενώ η κυβέρνηση εξήγγειλε πρόσφατα τη χρήση χώρων μόνο από εμβολιασμένους (χώροι εστίασης, ψυχαγωγίας και άθλησης),1 καθώς και τη θεσμοθέτηση προνομίων (π.χ. μέσα μαζικής μεταφοράς), ως μέσα εκβιασμού και πίεσης σε αυτούς που δεν έχουν εμβολιαστεί. Στην ουσία, μιλάμε για την εγκαθίδρυση ενός υγειονομικού απαρτχάιντ το οποίο διαχωρίζει τους κατοίκους μιας χώρας σε εμβολιασμένους και μη, σε καθαρούς και μολυσματικούς. Εμβολιάστηκες; Τότε δικαιούσαι να έχεις κοινωνική ζωή. Ακόμα και αυτά που θεμελίωσαν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες ως ανθρώπινα δικαιώματα, τώρα δεν μπορούν να θεωρηθούν επ’ ουδενί κτήμα της ανθρωπότητας, αλλά αποτελούν ένα είδος προνομίου το οποίο για να το κερδίσεις θα πρέπει να καταπατήσεις τα δικαιώματα των μη προνομιούχων.

 

Όμως, ο εκβιασμός υπέρ του εμβολιασμού δεν σταματάει στις δραστηριότητες του “ελεύθερου χρόνου”, αλλά περνάει πλέον και στο πεδίο της επιβίωσης. Για να βρεις δουλειά ή για να συνεχίσεις να εργάζεσαι, θα πρέπει να εμβολιαστείς. Οι απειλές από εργοδότες στη βιομηχανία της υγείας, στον τουρισμό, στην ιδιωτική εκπαίδευση αλλά και σε όλους τους άλλους κλάδους είναι πλέον καθημερινές, ενώ η κυβέρνηση τους έχει δώσει το πράσινο φως για απολύσεις (οι οποίες βέβαια είχαν ξεκινήσει καιρό πριν).2 Ο εμβολιασμός μετατρέπεται σε τυπικό προσόν για να προσληφθείς και τα ψηφιακά πιστοποιητικά εμβολιασμού σε πιστοποιητικά υγειονομικής νομιμοφροσύνης. 

Αυτά είναι τα νέα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων. Ανάλογα είναι και τα σχέδια του κράτους με την επέκταση του υγειονομικού απαρτχάιντ και στους υπόλοιπους χώρους εργασίας: οι έχοντες πιστοποιητικό εμβολιασμού ήδη απαλλάχτηκαν από τη διενέργεια εβδομαδιαίων υποχρεωτικών self-tests, ενώ τα δωρεάν self-tests για τους ανεμβολίαστους πρόκειται σύντομα, από ό,τι φαίνεται, να αντικατασταθούν από τα πολυέξοδα και χωρίς δυνατότητα ψευδούς καταχώρησης αποτελεσμάτων rapid και pcr tests. Αν προσθέσουμε και τη θέσπιση μέτρων για καταστήματα και υπηρεσίες αποκλειστικά για εμβολιασμένους, καθώς και τη δυνατότητα που έδωσε το κράτος στους εργοδότες να γνωρίζουν ποιοι εργαζόμενοι έχουν εμβολιαστεί, καταστρατηγώντας κάθε έννοια προστασίας ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, το πεδίο στην αγορά εργασίας πρόκειται να γίνει όλο και πιο εφιαλτικό.

 

Πέρα όμως από τα εξωφρενικά μέτρα εκβιασμού των πολιτών, η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να ανακοινώσει το αδιανόητο από νομική και ηθική άποψη, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό συγκεκριμένων κατηγοριών εργαζομένων. Πρόσφατα, ο Μητσοτάκης ανακοίνωσε την επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού στους υγειονομικούς και στο προσωπικό μονάδων φροντίδας ηλικιωμένων και ΑΜΕΑ, με τη σύμφωνη γνώμη της αντιπολίτευσης και με τη συνέργεια των υπολοίπων κομμάτων. 

Είχε προηγηθεί η απροειδοποίητη επιβολή υποχρεωτικού εμβολιασμού στα σώματα της ΕΜΑΚ (προφανώς για να δοκιμάσουν τις αντιδράσεις σε ένα σώμα που αριθμεί πολύ λιγότερους κρατικούς υπαλλήλους) και, όπως φαίνεται από δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών, θα πάρουν σειρά και τα υπόλοιπα σώματα ασφαλείας, καθώς και οι εκπαιδευτικοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στην εστίαση. Μπορεί το κράτος να επιβάλει με τη βία τον εμβολιασμό σε ανθρώπους που δεν το επιθυμούν;

 

Η επιβολή ιατρικής πράξης συνιστά βασανιστήριο και απαγορεύεται

 

Υποτίθεται ότι, μέχρι και σήμερα, σύμφωνα με τον Κώδικα της Νυρεμβέργης, τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ελληνική νομοθεσία και το Σύνταγμα,3 ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, όπως άλλωστε και η επιβολή κάθε ιατρικής πράξης και ιατρικών πειραμάτων, συνιστά βασανιστήριο και απαγορεύεται. Ο γιατρός δεν επιτρέπεται να προβεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης χωρίς τη συναίνεση του ασθενή και η συναίνεση δεν πρέπει να είναι αποτέλεσμα πλάνης, απάτης ή απειλής, αλλά πλήρους και κατάλληλης ενημέρωσης για το θέμα από όλες τις πηγές.

 

Αντίθετα, αυτό που ζούμε είναι η μονόπλευρη ενημέρωση, η λογοκρισία, οι απειλές, οι απολύσεις ακόμα και οι ποινικές διώξεις. Η μία και μόνη ορθολογική προσέγγιση από την Ε.Ε. 4 είναι αυτή που ορίζει το επιστημονικό κρατικό ιερατείο και οι υγειονομικές αρχές (ΕΟΔΥ), ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου Νόσων (ECDC). Οποιεσδήποτε άλλες απόψεις ορίζονται ως ψευδείς ειδήσεις και αποσιωπούνται ή λογοκρίνονται από τα ΜΜΕ και τα social media. Οποιοσδήποτε αμφισβητεί την καθεστωτική αφήγηση για την υγειονομική κρίση, την κρατική διαχείριση και την προσπάθεια επιβολής μαζικού εμβολιασμού, στιγματίζεται ως ψεκασμένος, αρνητής ή συνωμοσιολόγος.

 Πρώτος στόχος την άνοιξη του 2020 ήταν οι επιστήμονες που αμφισβήτησαν την κυρίαρχη αφήγηση για την επιδημία και το μέγεθος της φονικότητας του ιού, καθώς και οι υγειονομικοί που έπραξαν το αυτονόητο, δηλαδή να καταγγείλουν τις σοβαρές ελλείψεις και τις συνθήκες στα νοσοκομεία. Το καλοκαίρι ακολούθησαν διαδικασίες για να ξεκινήσουν διώξεις σε προσωπικούς λογαριασμούς και σελίδες στα social media όπως και σε blog και ιστοσελίδες.

 

Από τη στιγμή που ξεκίνησε η εμβολιαστική εκστρατεία, τα βέλη της λογοκρισίας και της προπαγάνδας στράφηκαν σε αυτούς που αμφισβητούν την ασφάλεια και το πολυδιαφημισμένο όφελος των εμβολίων, όπως επίσης και στους υγειονομικούς που αρνήθηκαν να εμβολιαστούν.

 

Η στοχοποίηση των “ηρώων στον πόλεμο ενάντια στον αόρατο εχθρό” ως εκβιασμός στο σύνολο του πληθυσμού

 

Για μήνες ήταν καθημερινές οι απειλές και οι δηλώσεις υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού των υγειονομικών, από δημοσιογράφους, πολιτικούς, νομικούς, αλλά ακόμα και από γιατρούς, οι οποίες βασίζονταν στο επιχείρημα πως οι υγειονομικοί “είναι δυνητικά επικίνδυνοι όχι μόνο για τη δική τους υγεία, αλλά και για την υγεία των συναδέλφων τους και των ασθενών που φροντίζουν”5 και πως “όποιος δεν θέλει να εμβολιαστεί, θα πρέπει να αλλάξει χώρο εργασίας ή να πάει σε άλλο χώρο του υγειονομικού συστήματος ή να παραπεμφθεί με βάση το πειθαρχικό δίκαιο για οποιαδήποτε ποινή”!6 

Ο εκφοβισμός και η τρομοκρατία απέναντι στους υγειονομικούς δεν περιορίστηκε μόνο σε δηλώσεις στα media. Όποιος τόλμησε να μιλήσει και να αμφισβητήσει την καθεστωτική προπαγάνδα κινδύνευσε με δυσμενείς μετακινήσεις και διώξεις.7 Όσο η προπαγάνδα και η λογοκρισία εντείνονταν, τόσο αυξάνονταν η πίεση και ο εκβιασμός των εργαζομένων από τις διοικήσεις των νοσοκομείων και τους κλινικάρχες οι οποίοι, καταστρατηγώντας οποιαδήποτε έννοια προστασίας προσωπικών δεδομένων, τρομοκρατούσαν ανεμβολίαστους εργαζόμενους με την απειλή κυρώσεων. Η πίεση που ασκούνταν και συνεχίζει να ασκείται στους εργαζόμενους του ΕΣΥ ήταν τόσο μεγάλη που, κάθε φορά που εμφανίζονται οι εκπρόσωποί τους στα κανάλια, αναμασούν πάντα την ίδια δικαιολογία, ότι δεν πρόλαβαν να εμβολιαστούν και θα το κάνουν με την πρώτη ευκαιρία, προσπαθώντας μάλλον να κρύψουν ότι ένας από τους λόγους που κάποιοι δεν εμβολιάστηκαν είναι γιατί θεωρούν τα εμβόλια επικίνδυνα.

 

Στην ουσία, αυτές οι απειλητικές δηλώσεις δεν απευθύνονταν μόνο σε αυτούς αλλά στο σύνολο του πληθυσμού. Αν δεν αντιδρούσαν οι υγειονομικοί, τότε θα άνοιγε ο δρόμος για να επιβληθεί από το κράτος και τη φαρμακοβιομηχανία ο εμβολιασμός και στους υπόλοιπους επαγγελματικούς κλάδους (εκπαίδευση, τουρισμός, επισιτισμός κ.α.). Αν κατάφερναν να “πείσουν” με την απειλή ποινών τους “ήρωες στον πόλεμο ενάντια στον αόρατο εχθρό”, τότε θα ήταν πολύ πιο εύκολο να στρέψουν τις απειλές και στον υπόλοιπο πληθυσμό, εξαναγκάζοντάς τον να υποκύψει στην ψυχολογική πίεση και να επιτευχθεί ο στόχος του μαζικού εμβολιασμού όλων των κατοίκων της χώρας. Και έτσι έγινε. 

Η συντριπτική πλειοψηφία των υγειονομικών εδώ και μήνες δεν έχει αντιδράσει. Ο Σύριζα, μέσω του τομεάρχη υγείας Ξανθού, στήριξε το αδιανόητο του επικείμενου υποχρεωτικού εμβολιασμού τους. Η πλειοψηφία της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου κάνει πως δεν βλέπει.

 

Ο εκβιασμός και η τρομοκρατία έχουν περάσει πλέον στο σύνολο της κοινωνίας, σε μια προσπάθεια του κράτους και των πλασιέδων των φαρμακευτικών να κάνουν τη ζωή των πολιτών όσο το δυνατόν δυσκολότερη εάν δεν εμβολιαστούν και σε μία απροκάλυπτη προσπάθεια δημιουργίας δύο εχθρικών μεταξύ τους στρατοπέδων: εμβολιασμένων και μη. Η εγκαθίδρυση του Green Pass για τα ακτοπλοϊκά ταξίδια συνοδεύτηκε από απειλητικές εισηγήσεις της ακαταδίωκτης Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για το μπλοκάρισμα των ανεμβολίαστων στις μετακινήσεις τους εκτός νομού. Τις ανακοινώσεις για τη μετατροπή των εργαζομένων στην εστίαση σε υγειονομικούς αστυνόμους ακολούθησαν δηλώσεις πανεπιστημιακών ιατρών για δρομολόγια και συρμούς στα μέσα μαζικής μεταφοράς μόνο για εμβολιασμένους. Με αποκορύφωμα τις δηλώσεις Σκέρτσου ότι από Σεπτέμβρη τα περιοριστικά μέτρα θα αφορούν μόνο τους ανεμβολίαστους και χωρίς καμιά οικονομική στήριξη από το κράτος.

 

Που στηρίζονταν όλες αυτές οι απειλές; Για ποιον λόγο πρέπει να δημιουργηθούν εσωτερικά σύνορα για τους ανεμβολίαστους τα οποία θα μπορούν να διασχίσουν μόνο με αλλεπάλληλα διαγνωστικά τεστ, ενώ οι εμβολιασμένοι θα έχουν κάρτα ελευθέρας; Είναι γνωστό πως τα συμβατικά εμβόλια σε γενικές γραμμές στοχεύουν στην όσο το δυνατό μεγαλύτερης διάρκειας ανοσοποίηση, καθώς και στην αποτροπή της μετάδοσης της νόσου. 

Τα νέα εμβόλια, όπως αναφέρεται και στην αδειοδότηση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΜΑ), δεν γνωρίζει κανείς για πόσο καιρό προσφέρουν ανοσία, όπως επίσης δεν εγγυώνται τη μη μετάδοση του ιού! 

Δηλαδή, δεν εμποδίζεται με βεβαιότητα η μετάδοση του ιού στον εμβολιαζόμενο, όπως δεν εμποδίζεται και η μετάδοση από τον εμβολιαζόμενο σε άλλους. Για ποιον λόγο, λοιπόν, επιμένουν πως οι ανεμβολίαστοι αποτελούν κίνδυνο για τη μετάδοση ενώ είναι γνωστό πως και οι εμβολιασμένοι για την Covid-19 δεν την αποτρέπουν; Προφανώς, εσκεμμένα και συνειδητά το αποκρύπτουν. Οπότε, αν δεν είσαι ηλικιωμένος και δεν ανήκεις σε ευπαθή ομάδα, για ποιον λόγο να ρισκάρεις να κάνεις ένα εμβόλιο που δεν έχει πάρει κανονική έγκριση και του οποίου οι μεσο-μακροπρόθεσμες παρενέργειες είναι άγνωστες, για να προστατευτείς από έναν ιό που, η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που τον κολλάνε, θα τον περάσουν χωρίς ή με ήπια συμπτώματα; 

Για ποιον λόγο ένας νέος, πόσο μάλλον ένα παιδί, να εμβολιαστεί με ένα ιατρικό σκεύασμα που είναι υπό δοκιμή, ενώ δεν διατρέχει στην ουσία κανένα σοβαρό κίνδυνο από τον ιό;

 

Τα εμβόλια για την Covid-19 ουσιαστικά δεν έχουν πάρει έγκριση

 

Οι άδειες που πήραν τα εμβόλια στην ΕΕ και στις ΗΠΑ είναι άδειες “έκτακτης ανάγκης”, άδεια υπό προϋποθέσεις ,8 και άδεια χρήσης επειγουσών καταστάσεων (EUA) ,9 αντίστοιχα. Αυτές οι άδειες δεν συνιστούν έγκριση. Η χρήση τους χαρακτηρίζεται ως πειραματική και η φάση 3 των δοκιμών τους αναμένεται να ολοκληρωθεί στα τέλη του 2022 και 2023 (ανάλογα με την εταιρεία). Κατά κανόνα, η διαδικασία παραγωγής και ελέγχου ενός εμβολίου απαιτεί 4 με 10 χρόνια και προφανώς οι διαδικασίες που είχαν οριστεί ως απαιτούμενες για να εγκριθεί ένα εμβόλιο δεν έχουν τηρηθεί.10 Ναι μεν τα εμβόλια με την τεχνολογία mRNA έχουν τη δυνατότητα πιο γρήγορης και μαζικής κατασκευής, αλλά το γεγονός πως πήραν “έγκριση” σε μερικούς μόνο μήνες εγείρει πολύ σοβαρά ζητήματα ασφαλείας. Στην ιστοσελίδα της Pfizer, για παράδειγμα, αναφέρεται πως δεν θεωρείται εγκεκριμένο και η χρήση του είναι ερευνητική.11

 

Τα νέα εμβόλια είναι προϊόντα βιοτεχνολογίας

 

Είναι η πρώτη φορά που δοκιμάζονται προϊόντα γενετικής μηχανικής στο ανθρώπινο σώμα σε τέτοια κλίμακα.12 Συνεπώς, είναι άγνωστες οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της, ιδιαίτερα μάλιστα σε αυτές τις συνθήκες που έχουν σκανδαλωδώς παρακαμφθεί δομικές φάσεις των δοκιμών ασφαλείας. Η φάση 3 του ελέγχου διενεργείται τώρα στον γενικό πληθυσμό, ουσιαστικά χωρίς να τον έχουν ενημερώσει. Με άλλα λόγια, ο παγκόσμιος πληθυσμός χρησιμοποιείται επίσημα ως πειραματόζωο.

 

Είναι βασικό επίσης να τονιστεί πως, παρά τις επίμονες προσπάθειες των βιοτεχνολογικών και αγροχημικών κολοσσών όπως η Μonsanto, η καλλιέργεια και η απελευθέρωση στο περιβάλλον γενετικά μεταλλαγμένων οργανισμών (GMO) έχουν απαγορευτεί στην ΕΕ από το 2001 και μετά. Οι ενστάσεις και οι φόβοι για τις άγνωστες μακροχρόνιες συνέπειες των GMO, τόσο για την ανθρώπινη υγεία όσο και για το φυσικό κόσμο συνολικά, εκφράστηκαν ποικιλοτρόπως από ένα διογκούμενο και πολύμορφο κίνημα αντίστασης στις γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες και ανάγκασαν τους θεσμούς να νομοθετήσουν τα αυτονόητα.

 

Τα “παραδοσιακά” εμβόλια, δηλαδή τα εμβόλια μέχρι και το 2020 (με εξαίρεση κάποιες εργαστηριακές και μικρής κλίμακας δοκιμές των τελευταίων χρόνων σε νέες τεχνολογίες) στηρίζονταν στην “ενεργοποίηση” και απόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος, εισάγοντας νεκρούς ή αδρανοποιημένους μικροοργανισμους ή εξουδετερωμένα παράγωγα αυτών. Από τους τρεις τύπους εμβολίων για τον SARS-CoV-2 που γνωρίζουμε στην Ευρώπη μόνο ο ένας είναι παραδοσιακός, αυτός του κινέζικου Sinovac, που στηρίζεται σε αδρανοποιημένο στέλεχος του ιού. Σε ό,τι αφορά στους άλλους δύο, τα μεν DNA εμβόλια (Astra Zeneca, Johnson & Johnson, Sputnik) τροποποιούν γενετικά- μέσω της βιοτεχνολογικά καινοτόμου μεθόδου του crispr- έναν ιό (στην προκειμένη περίπτωση, αδενοϊό πιθήκων) για να τον χρησιμοποιήσουν ως όχημα (ή vector, όπως αποκαλείται τεχνικά) για την επιμόλυνση του ανθρώπινου κυττάρου, τα δε mRNA εμβόλια (Pfizer, Moderna) κατασκευάζουν εργαστηριακά ένα ενισχυμένο τμήμα mRNA που μετατρέπει τα ριβοσώματα των κυττάρων σε εργοστάσια παραγωγής της παθογόνου ακίδας του ιού. Πρόκειται, δηλαδή, για τον ορισμό των GMO (ειδικά για τα DNA εμβόλια). Το αν τελικά είναι πιθανό να επηρεάσουν και το ανθρώπινο DNA είναι δευτερεύον. Το βασικό είναι ότι, για πρώτη φορά τα τελευταία 20 χρόνια, επιτρέπεται η απελευθέρωση γενετικά τροποποιημένων οργανισμών στην ΕΕ και όχι στα χωράφια αλλά στο ίδιο μας το σώμα. Δηλαδή, αυτό που ήταν απαγορευμένο για τις ντομάτες επιτράπηκε 13 για τα κύτταρά μας!

 

Όποιος πεθαίνει μετά από εμβολιασμό, πεθαίνει από άλλες αιτίες

 

Δεν έχει ιδιαίτερη αξία να εστιάζουμε στην εξαιρετική επικινδυνότητα των νέων εμβολίων αναπαράγοντας τη ρητορική των φοβιών περί υγείας και βάζοντας από το παράθυρο το ζήτημα της “υγειονομικής ασφάλειας” ως διακυβεύματος. Αλλά δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να προσπεράσουμε τη συντονισμένη προπαγανδιστική εκστρατεία αποσιώπησης και υποκαταγραφής των παρενεργειών και των θανάτων από αυτά τα εμβόλια.

 

Σε πλήρη αντιστοιχία με τη συνειδητή υπερκαταγραφή και το φούσκωμα των θανάτων14 από τον ιό, που βασίστηκαν στο “όποιος πεθαίνει και τυχαίνει να είναι φορέας, πεθαίνει από τον κορωνοϊό”, το ελληνικό κράτος και οι επιστημονικές επιτροπές του, σε πλήρη συντονισμό με την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο15 και τις φαρμακευτικές, προσπαθεί να πείσει με τα μέσα μαζικής προπαγάνδας και με κάθε τρόπο ότι, όποιος πεθαίνει ή σακατεύεται μετά από τα νέα εμβόλια, πεθαίνει από υποκείμενα νοσήματα ή σακατεύεται από άλλες αιτίες. Αφού πρώτα προσπάθησαν να μας πείσουν με κάθε τρόπο για την εξαιρετική φονικότητα του ιού και την αναγκαιότητα των καταστροφικών για την κοινωνία λοκντάουν, τώρα προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν πως τα εμβόλια είναι ασφαλή και αποτελούν τη μοναδική λύση χωρίς να υπάρχει καμία εναλλακτική.

 

Από τα μέσα Δεκέμβρη έως τώρα, έχουν αναφερθεί στο αμερικάνικο σύστημα αναφοράς ανεπιθύμητων ενεργειών εμβολίων VAERS, το οποίο εποπτεύεται από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), περισσότεροι θάνατοι και παρενέργειες από τη λήψη των νέων εμβολίων (Pfizer/Biontech, Moderna, Janssen), από όσες έχουν αναφερθεί από όλα τα παραδοσιακά εμβόλια μαζί τα τελευταία 15 χρόνια. 

Αυτές οι αναφορές δεν έχουν να κάνουν με την κακόφημη στα μέρη μας Astra Zeneca, αλλά από τα “καθώσπρέπει”, τα κυριλέ mRNA εμβόλια της Pfizer/Biontech και της Moderna. Εξίσου πολύ υψηλά είναι και τα νούμερα των θανάτων και των παρενεργειών από θρομβώσεις και μυοκαρδίτιδες από τα προαναφερθέντα εμβόλια, συν αυτό της AstraZeneca, που έχουν αναφερθεί –μέσω κίτρινων καρτών στην ΕΕ και στο Ηνωμένο Βασίλειο– στα συστήματα αναφοράς των παρενεργειών των εμβολίων που ελέγχονται από τον ΕΜΑ (EUDRA) και τον αντίστοιχο εθνικό οργανισμό της Αγγλίας (MHRA). 

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως η Κίτρινη Κάρτα16, δηλαδή η αναφορά και η καταγραφή των παρενεργειών στα συστήματα αυτά, είναι εθελοντική και χρησιμοποιείται ως ανοιχτό σε όλους μέσο συλλογής αναφορών προς τους εθνικούς οργανισμούς εποπτείας. Όπως επίσης γνωρίζουμε ότι οι καταχωρίσεις σε αυτές τις πλατφόρμες δεν αποδεικνύουν αυτομάτως αιτιώδη σύνδεση μεταξύ ενός εμβολίου και μιας παρενέργειας (αυτή υποτίθεται πως είναι δουλειά των υγειονομικών αρχών). Όμως πόσοι γιατροί ενημερώνουν τους ανθρώπους που πρόκειται να εμβολιαστούν για την ύπαρξη των κίτρινων καρτών και για το χρέος που έχουν οι ίδιοι οι γιατροί και οι επαγγελματίες υγείας να παρακολουθούν στενά και να αναφέρουν την εκδήλωση παρενεργειών, πόσο μάλλον θανάτων, που μπορεί να σχετίζονται με τα εμβόλια; Δεν ακούσαμε ποτέ από κάποιο κυβερνητικό στέλεχος, ειδικό ή δημοσιογράφο να αναφέρεται στην υποχρέωση των γιατρών αλλά και των εμβολιασμένων να αναφέρουν λεπτομερώς τις ανεπιθύμητες ενέργειες στο ανοιχτό προς όλους ηλεκτρονικό σύστημα αναφοράς του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΟΦ). 

Ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες, που η φάση 3 των δοκιμών των νέων εμβολίων διεξάγεται τώρα στο γενικό πληθυσμό, η παρακολούθηση, αναφορά και καταγραφή των ανεπιθύμητων ενεργειών θα έπρεπε να είναι πιο στενή, λεπτομερής και πλήρης από ποτέ, ώστε να συλλεχθούν όλα τα δεδομένα και να εξαχθούν όλα τα απαραίτητα συμπεράσματα για την ασφάλεια τους. Αντ’ αυτού βιώνουμε μία συντονισμένη προπαγανδιστική εκστρατεία υπέρ του εμβολιασμού με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την υποκαταγραφή και την απόκρυψη των παρενεργειών τους.

 

Στα μέσα Μαρτίου, δεκάδες χώρες περιόρισαν ηλικιακά και κάποιες από αυτές, όπως η Δανία, η Νορβηγία και η Σλοβακία, διέκοψαν καθολικά την χορήγηση του εμβολίου της Αstra Ζeneca λόγω περιστατικών θρομβώσεων (ενίοτε θανατηφόρων) κυρίως σε νέους και υγιείς ανθρώπους. Παρόλα αυτά, στις 18 Μάρτη ο ΕΜΑ αποφάσισε ότι το εμβόλιο είναι ασφαλές, αποτελεσματικό και ότι τα οφέλη του υπερτερούν των κινδύνων που συνδέονται με αυτό. Αυτό που δεν μας λένε όμως είναι ότι οι θάνατοι και οι σοβαρές παρενέργειες αφορούν κυρίως νέους και υγιείς ανθρώπους, οι πιθανότητες των οποίων να νοσήσουν βαριά και να πεθάνουν από τον κορωνοϊό είναι μηδαμινές. 

Τα εμβόλια, με όλες τις πιθανές παρενέργειες, συμπεριλαμβανομένης και της πιθανότητας θανάτου, προορίζονται για υγιείς ανθρώπους και η λήψη τους γίνεται για προληπτικούς λόγους. Τα εμβόλια δεν είναι φάρμακα. Στην περίπτωση ενός φαρμάκου, κάποιος με σοβαρό νόσημα ζυγίζει το όφελος που μπορεί να έχει από αυτό σε σχέση με τις πιθανές παρενέργειες μετά την λήψη του. Το επιχείρημα για την ασφάλεια του εμβολίου της Αstra Ζeneca, ότι τα οφέλη από αυτό υπερτερούν έναντι των κινδύνων, θα ήταν αδιανόητο σε οποιαδήποτε άλλη ιστορική περίοδο. Η ανθρώπινη ζωή φτάνει στο κατώτατο επίπεδο, γίνεται αντικείμενο οικονομικίστικων μελετών κόστους/ωφέλειας.

 

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον ΕΜΑ κινήθηκε και η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών. Αρχές Απρίλη, ενώ έχουν ήδη αναφερθεί οι πρώτοι θάνατοι και περιστατικά θρομβώσεων που μπορεί να σχετίζονται με το εμβόλιο της Astra Zeneca, η εθνική επιτροπή σπεύδει να δηλώσει ότι η εκστρατεία εμβολιασμού με το συγκεκριμένο σκεύασμα θα συνεχίσει κανονικά και ότι “ο κίνδυνος σοβαρής νόσησης και θανάτου από την Covid-19 είναι συντριπτικά μεγαλύτερος από τον κίνδυνο ενδεχόμενης εκδήλωσης θρόμβωσης με θρομβοπενία έπειτα από εμβολιασμό, ιδιαίτερα σε ηλικίες μεγαλύτερες των 30 ετών”. 

Ενώ οι περισσότερες χώρες στον κόσμο έχουν απαγορεύσει τη χρήση του εμβολίου της Astra Zeneca σε ηλικίες κάτω των 50 χρονών, η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει στα τέλη Απρίλη να ανοίξει εσπευσμένα την πλατφόρμα των εμβολιασμών για τις ηλικίες 30-39, χορηγώντας τους αποκλειστικά και μόνο το εμβόλιο αυτό, σε μία κίνηση να το ξεφορτωθεί εσπευσμένα σε νέους και υγιείς!

 Χαρακτηριστική για τη στάση της Επιτροπής Φαρμακοεπαγρύπνησης (Ε.ΦΑ.Ρ) του ΕΟΦ είναι η παραίτηση από την επιτροπή του Βλαχογιαννόπουλου, ο οποίος κατήγγειλε 17 πως τα μέλη της Ε.ΦΑ.Ρ προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρύψουν πιθανές παρενέργειες των εμβολίων και πως ο ρόλος τους είναι να γνωματεύουν πάντοτε αρνητικά για τη συσχέτιση των περιστατικών θρομβώσεων, ιδιαίτερα των θανατηφόρων, με το εμβόλιο της Astra Zeneca. 

Με άλλα λόγια, είναι τσιράκια του EMA και έμμεσοι πλασιέδες της φαρμακοβιομηχανίας. Έπρεπε να περάσουν μήνες με καταγγελίες για παρενέργειες και θανάτους που δεν μπορούσαν πλέον να κρυφτούν, μέχρι να κάνει μία απλή σύσταση –αντί να τα απαγορεύσει– για να μην χορηγείται σε άτομα κάτω των 60 ετών.18

 

Ψηφιακό φακέλωμα για χάρη της υγείας

 

Η απαίτηση για ψηφιακό υγειονομικό πιστοποιητικό ως “πάσο” ή “διαβατήριο” δεν αφορά μόνο τον εμβολιασμό. Αφορά κυρίως την απαίτηση για την ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλο και περισσότερα προσωπικά δεδομένα και εκτεταμένο ψηφιακό φακέλωμα του καθένα. Η ιδέα είναι σχετικά απλή και δεν είναι καινούρια.19 Για να έχεις πρόσβαση σε χώρους, από ένα αεροδρόμιο έως μία καφετέρια ή ένα θέατρο και, γιατί όχι, σε κτίρια ή μια ολόκληρη περιοχή, θα πρέπει να επιδείξεις στην είσοδο (με το κινητό, μια πλαστική κάρτα ή χαρτί) το πιστοποιητικό σου, ώστε να σκαναριστεί. 

Κατέχοντας έναν μοναδικό κωδικό υπό την μορφή QR Code, ο υπολογιστής στην είσοδο θα έχει τη δυνατότητα να “διαβάζει” τις πληροφορίες που αντιστοιχούν στα δεδομένα σου, από τα στοιχεία της ταυτότητάς και τα data υγείας έως οποιαδήποτε άλλη πληροφορία μπορεί να προστεθεί στο μέλλον ως προαπαιτούμενη. 

Με το σκανάρισμα του κωδικού θα υπάρχει η δυνατότητα αποθήκευσης των metadata, δηλαδή του χρόνου και του τόπου επίδειξης του κωδικού, δημιουργώντας μια προσωποποιημένη βάση δεδομένων που θα ανανεώνεται διαρκώς, μια βάση δεδομένων η οποία θα φτιάχνει το προφίλ του κάθε υποκειμένου. Ξεκινώντας από τα ταξίδια του αρχικά, έχοντας όμως την δυνατότητα να καταγράφει τις κινήσεις, τις προτιμήσεις και την καθημερινή του ζωή στο μέλλον. Ο στόχος είναι η δημιουργία τεράστιων βάσεων δεδομένων με ενιαίο τρόπο, με ψηφιακό φάκελο του καθενός και της καθεμιάς, όπου όλα τα επιμέρους προσωπικά δεδομένα που κρατάνε οι τράπεζες, οι εφορίες, το υπουργείο δημόσιας τάξης, οι εταιρείες των κοινωνικών δικτύων και οι διαφημιστικές θα ενωθούν. Για κρατική χρήση. Αλλά και για εταιρική χρήση, είτε φανερά είτε στο σκοτάδι, από τις επιχειρήσεις πληροφορικής που θα έχουν την κυριότητα των έργων.

 

Κάποιος που φοβάται να μην κολλήσει τον ιό όλα αυτά σίγουρα θα τα θεωρεί υπερβολικά, αφού πιστεύει ότι ο σκοπός των ψηφιακών υγειονομικών πιστοποιητικών είναι η προστασία της δημόσιας υγείας. Θα μας πει πως είναι προσωρινά μέτρα μέχρι να περάσει η κρίση και ότι την προστασία των προσωπικών δεδομένων τη διασφαλίζει το κράτος. 

Μπορούμε όμως να εμπιστευτούμε το κράτος για την αποθήκευση και τη διαχείριση των δεδομένων μας, όταν το Ελληνικό Δημόσιο δώρισε στην Cisco προσωπικά δεδομένα 1.500.000 πολιτών του κατά τη διάρκεια της τηλεκπαίδευσης το 2020; Είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε πως τα δεδομένα αυτά, όντας ο μαύρος χρυσός του 21 ου αιώνα, δε θα αξιοποιηθούν από τις εταιρείες στις οποίες το κράτος αναθέτει την ανάπτυξη των μεγάλων κρατικών έργων πληροφορικής, όπως η Microsoft και η Palantir. 

Ποιο μέτρο από αυτά που επιβλήθηκαν εδώ και ένα χρόνο από το κράτος και την επιτροπή των επιστημόνων προστάτευσε τη δημόσια υγεία από τον ιό; Πόσο προσωρινά θα είναι τα ψηφιακά “υγειονομικά διαβατήρια”, όταν παραδίδουμε ασυζητητί το ένα θεμελιώδες δικαίωμα μετά το άλλο, από την ελεύθερη μετακίνηση έως το δικαίωμα πάνω στο ίδιο μας το σώμα; Πιστεύουμε ότι θα μας τα επιστρέψουν πίσω ένα πρωινό σαν να μην τρέχει τίποτα;

 

Η αποδοχή των νέων υγειονομικών μέτρων και του βιοϊατρικού κρατικού ελέγχου πάνω στο ίδιο μας το σώμα θα ανοίξει συγχρόνως τις θύρες ενός νέου ψηφιακού πανοπτικού, όπου η υγεία μας θα εξαρτάται σε σχεδόν απόλυτο βαθμό από τις αποφάσεις του κράτους και των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών. Με το ψηφιακό υγειονομικό πιστοποιητικό επιδιώκεται να υλοποιηθούν κρατικές και καπιταλιστικές στοχεύσεις σε σχέση με την υγεία οι οποίες έχουν οριστεί εδώ και 40 χρόνια και έχουν πιο λεπτομερώς καθοριστεί τα τελευταία χρόνια. 20 

Η αξιοποίηση από το ελληνικό κράτος των ψηφιακών εργαλείων -που αναδείχτηκαν στο εμβολιαστικό πρόγραμμα με το οργουελικό όνομα “Ελευθερία”- για την προώθηση του Εθνικού Προγράμματος Πρόληψης “Σπύρος Δοξιάδης” και την υπενθύμιση μέσω sms “κρίσιμων” προληπτικών εξετάσεων και τακτικών παιδικών ή αντιγριπικών εμβολιασμών μάς εισάγει στην προοπτική εγκαθίδρυσης μίας δυστοπικής πραγματικότητας: ένα κοινωνικό point system όπου η πρόσβαση σε κρατικές υγειονομικές παροχές θα εξαρτάται από τη συμμόρφωση στις εντολές των υγειονομικών αρχών για διαρκείς διαγνωστικές εξετάσεις και προληπτικές παρεμβάσεις και από την αποδοχή της υποχρεωτικής αυτοεπιτήρησης μέσα από ένα πλέγμα αλγοριθμικών μοντέλων. Όλοι θα θεωρούμαστε άρρωστοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου και θα πρέπει να δίνουμε διαρκώς αναφορά σε μία νέα ιατρική αστυνομία.

 

Η αριστερά σπεύδει να εμβολιαστεί

 

Θα φανταζόμασταν ποτέ ότι θα μπορούσε να επιβληθεί από το κράτος απαγόρευση κυκλοφορίας χωρίς να ανοίξει ρουθούνι; Ότι, για να πάμε να δούμε μια φίλη, θα έπρεπε να δώσουμε γραπτή αναφορά στο κράτος και την αστυνομία του; Ότι, για να κυκλοφορήσουμε στο δρόμο, θα έπρεπε να είμαστε μασκοφορεμένοι; Ότι θα αποδεχόμασταν τη βίαιη επιβολή ιατρικών πράξεων, όπως τον εξαναγκασμό σε συνεχόμενα τεστ και τη λήψη πειραματικών εμβολίων, χωρίς διαμαρτυρία; Τίποτα δεν θα μπορούσε να επιβληθεί χωρίς την έμπρακτη συναίνεση του συνόλου του πολιτικού χώρου που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε “αριστερά”, συμπεριλαμβανομένου και μεγάλου μέρους του αντιεξουσιαστικού χώρου.

 

Θα φανταζόμασταν επίσης ποτέ ότι ο πολιτικός χώρος, που παραδοσιακά ήταν αυτός που εξεγείρεται και διαμαρτύρεται, αφού πρώτα θα έδινε λευκή επιταγή στην κυβέρνηση για την καταπάτηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων της ελεύθερης μετακίνησης και του συνέρχεσθαι, τώρα κάνει πως δεν βλέπει τον επερχόμενο ολοκληρωτισμό της καταναγκαστικής χορήγησης πειραματικών ιατρικών σκευασμάτων στον πληθυσμό; Ακολουθώντας την κοινοβουλευτική εκδοχή της αριστερής αντιπολίτευσης (είτε στη σοσιαλδημοκρατική είτε στην σταλινική εκδοχή της), η πλειοψηφία του αντικαπιταλιστικού κινήματος οικειοποιήθηκε πλήρως την κρατική βιοϊατρική αφήγηση περί “ατομικής-κοινωνικής ευθύνης”, τα “υγειονομικά μέτρα”, καθώς και ό,τι άλλο προωθεί ως ελπίδα η επίσημη προπαγάνδα, όπως τα εμβόλια. 

Σιγή ιχθύος για τα sms, την απαγόρευση κυκλοφορίας και την υποχρεωτική μασκοφορία, καμιά αντίδραση για την επιβολή των self tests στους εργαζόμενους και τους μαθητές· όσο για τα εμβόλια… ούτε λόγος! Τι μεσολάβησε από τα προηγούμενα χρόνια και ξεχάσανε τόσο γρήγορα τον παραμορφωτικό ρόλο των ΜΜΕ και των ειδικών, την εγκληματική φύση της φαρμακοβιομηχανίας; 

Τι άλλαξε τώρα και ξεχάσανε την έρευνα, τη διασταύρωση των πληροφοριών μακριά από την προπαγάνδα, τι άλλαξε και ξεχάσανε την αντιπληροφόρηση; Για κάποιο λόγο, μοιάζει λες και ήταν έτοιμοι από πάντα για αυτόν τον διαρκή, συχνά οικειοθελή και εθελόδουλο, εγκλεισμό. Την τυφλή πίστη στα καταστροφικά για την υγεία και την κοινωνία λοκντάουν, τις μάσκες και την κοινωνική αποστασιοποίηση διαδέχτηκε ο ενθουσιασμός της προοπτικής του μαζικού εμβολιασμού ως εξόδου από τον οικειοθελή εγκλεισμό.

 

Όταν με την επιβολή των λοκντάουν το διακύβευμα ήταν η κατά μέτωπο επίθεση στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης, τότε αποδέχτηκαν την κοινωνική αποστασιοποίηση και το μόνο που διεκδικούσαν ήταν προσλήψεις, ενίσχυση του ΕΣΥ και των ΜΕΘ. Αλλά τότε, η άκριτη αναγωγή του δευτερεύοντος σε πρωτεύον μπορούσε να έχει μια ανθρωπιστική χροιά που να θόλωνε τη συστράτευση στον “πόλεμο ενάντια στον αόρατο εχθρό”. Σήμερα, απέναντι στο υπό κατασκευή υγειονομικό απαρτχάιντ, η αριστερά το μόνο που επιλέγει να αμφισβητήσει είναι η πρακτική της πατέντας και η υποταγή του δημοσίου συμφέροντος στα κέρδη της φαρμακοβιομηχανίας. 

Προκειμένου να μην συγκρουστούν με την κοινή γνώμη αλλά και να μην ενδυναμωθούν οι “παράνοιες των αντιεμβολιαστών” (ένα σκιάχτρο το οποίο οι ίδιοι σκοπίμως υπερπροβάλλουν), πετάνε την μπάλα στην εξέδρα για την υποχρεωτικότητα των πιστοποιητικών εμβολιασμού και για τον πειραματισμό των βιοτεχνολογικών εμβολίων. 

Απογυμνωμένοι μετά από τους πολύμηνους συμβιβασμούς και υιοθετώντας την ανάλογη κυνικότητα, ορισμένοι από αυτούς φτάνουν να μιμούνται πολιτικούς αρχηγούς ποστάροντας σέλφι με το τσίμπημα. Κι άμα λάχει, ξεδιάντροπα ειρωνεύονται ότι “έβαλαν το τσιπάκι” αν κάποιος τους επισημάνει ότι αυτογελοιοποιούνται. Όσο μάλιστα κουνάνε το δάκτυλο στους ανεμβολίαστους, αναπαράγουν το ιδεολόγημα της ατομικής και κοινωνικής ευθύνης με κοινοτιστική φρασεολογία.

 

Η λογοκρισία και η κατασυκοφάντηση από τα ΜΜΕ οποιουδήποτε αμφισβητεί την καθεστωτική βιοϊατρική προπαγάνδα ως “ακροδεξιού, αρνητή και συνωμοσιολόγου” φαίνεται πως δεν είχε ως στόχο μόνο την καταστολή των ίδιων των “διαφωνούντων” -την ακροδεξιά και τους θρησκευόμενους- αλλά και την επιβολή της κινηματικής σιωπής και της αυτολογοκρισίας από τον ιδεολογικό αντίπαλο της ακροδεξιάς, την αριστερά. Είναι σαν να σκέφτεται κανείς ότι “από την στιγμή που σύσσωμα τα ΜΜΕ φωτογραφίζουν τους ακροδεξιούς ως αυτούς που αντιδρούν στα λοκντάουν και τα υγειονομικά μέτρα, τότε «εμείς» θα πρέπει να αποφύγουμε με κάθε τρόπο τη σύνδεσή μας με αυτούς, ώστε να μην μας κατηγορήσουν ως αρνητές και ψεκασμένους”.

 

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρόλος της ακροδεξιάς και των θρησκευόμενων δεν είναι ανησυχητικός. Ο φαινομενικά αντισυμβατικός ρόλος (και λόγος περί ελευθερίας) της λαϊκής δεξιάς ή της ακροδεξιάς είναι η αναπαράσταση της διαμαρτυρίας που θέλει να καπηλευτεί, να παραμορφώσει και εν τέλει να συσκοτίσει τα πραγματικά ελευθεριακά κίνητρα κάθε αντίθεσης σε καθεστώτα ανελευθερίας. Βάσει του δικού τους αυτοπροσδιορισμού, μπορεί να παρουσιάζουν εαυτούς ως εξωσυστημικούς, ωστόσο εξυπηρετούν την ύπαρξη του οικοδομήματος του έθνους – κράτους και τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του.

 

Άλλωστε, η συγκεκριμένη εμβολιαστική εκστρατεία, όπως κι άλλες στο παρελθόν, ανάμεσα σε ποικίλες αναπαραστάσεις και συμβολισμούς, κάνει επίκληση του εκάστοτε πατριωτικού καθήκοντος, αναδεικνύοντας σαν στόχο την εθνική –ή κοινωνική υπό τη σκέπη του εκάστοτε κράτους– ενότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, η συνεχής επίκληση στον δικαιωματισμό και τον δημοκρατισμό θέτει όρια στη δυνατότητα μετατροπής της εναντίωσης στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης σε εναντίωση κατά της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου συνολικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, βάσει στρατηγικής και τακτικής, η προοπτική είναι η καταστροφή του υπάρχοντος κόσμου και η μετάθεση του φόβου στο αντίπαλο στρατόπεδο. Του φόβου της εξέγερσης που δεν ζητά νομικές επικυρώσεις και συνταγματικές εγγυήσεις.

 

Το πολιτικό διακύβευμα

 

Βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός νέου υγειονομικού ολοκληρωτισμού. Το κράτος, αφού πρώτα καταπάτησε με πρόσχημα τη δημόσια υγεία κάθε αδιαπραγμάτευτο ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα – την ελεύθερη μετακίνηση, του συνέρχεσαι και της εργασίας – τώρα τα επιστρέφει ως προνόμια, ως ανταλλάξιμο είδος, σε αυτούς που θα δεχτούν να γίνουν πειραματόζωα για τις ανάγκες του κράτους υγειονομικής ασφάλειας και της φαρμακοβιομηχανίας. 

Σε αυτήν την εφιαλτική συγκυρία, πρέπει να γνωρίζουμε ότι όλοι θα κριθούμε για την προθυμία μας να επιτρέψουμε την εγκαθίδρυση ενός νέου υγειονομικού απαρτχάιντ. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι η προθυμία μας να δεχτούμε τα λοκντάουν με τις αδιανόητες απαγορεύσεις, όπως και η προθυμία μας να εμβολιαστούμε για χάρη της εργοδοσίας, ολιγοήμερων διακοπών ή ελεύθερης πρόσβασης σε συναυλίες, γήπεδα, μπαρ και κινηματογράφους, είναι αυτά που θέτουν πλέον τις βάσεις του νέου υγειονομικού ολοκληρωτισμού. 

Για να κάνεις χρήση των προνομίων και των δικαιωμάτων που θα σου παρέχει το ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού, θα πρέπει να ποδοπατήσεις τα δικαιώματα αυτών που δεν έχουν εμβολιαστεί. Είναι χρέος μας, λοιπόν, να αρνηθούμε να κάνουμε χρήση των προνομίων που θα μας προσφέρουν το κράτος και οι εταιρείες, καθώς τα εμβόλια δεν προορίζονται μόνο για να χτίσουν “τοίχο ανοσίας”, αλλά έναν κοινωνικό τοίχο αποκλεισμών, διαχωρισμών και ανισοτήτων.

 

Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμα και αν κάποιος έχει εμβολιαστεί, οφείλει να αντισταθεί με κάθε μέσο στον καταναγκαστικό εμβολιασμό των άλλων. Ακόμα και αν τα νέα εμβόλια ήταν πλήρως δοκιμασμένα και ασφαλή, οφείλουμε να σταθούμε αλληλέγγυοι και αλληλέγγυες απέναντι στο αδιαμφισβήτητο δικαίωμα όσων ανθρώπων αρνηθούν –για οποιοδήποτε λόγο– την επιβολή οποιασδήποτε ιατρικής πράξης πάνω στο σώμα τους. Εάν δεχτούμε αυτά που μας επιβάλλουν αυτήν την στιγμή, πρέπει να γνωρίζουμε ότι γινόμαστε συμμέτοχοι στην εγκαθίδρυση ενός νέου υγειονομικού φασισμού.

 

Αναφορές

 

1.  Το Ισραήλ ήταν η πρώτη χώρα που εφάρμοσε το “πράσινο πάσο” για δραστηριότητες εντός της χώρας, ενώ ακολούθησε η Κύπρος με την εφαρμογή του Coronapass το οποίο δίνει πρόσβαση στην εστίαση, τους χώρους λατρείας, ψυχαγωγίας, λιανεμπορίου, κοινωνικών εκδηλώσεων, άθλησης και τουριστικά καταλύματα. Αντίστοιχα προνόμια για τους εμβολιασμένους και με την ταυτόχρονη περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων επιβάλλονται σταδιακά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

2.  Αρχές Μαρτίου απολύθηκαν δύο εργαζόμενοι στο Γηροκομείο Μητρόπολης Ηλείας γιατί αρνήθηκαν να εμβολιαστούν. Στα μέσα του ίδιου μήνα ακολούθησε η απόλυση φροντίστριας στο Γηροκομείο των Ιδρυμάτων Καλοκαιρινού για τον ίδιο λόγο.

3.  Στη Σύμβαση Του Οβιέδο (Κυρωμένη στην Ελλάδα με Ν.2619/1998) – Αρχή της ελεύθερης συναίνεσης έπειτα από πλήρη και κατάλληλη ενημέρωση. Ομοίως και στον Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας (Ν3418/2005), άρθρο 12 §2γ: “Η συναίνεση να μην είναι αποτέλεσμα πλάνης, απάτης ή απειλής και να μην έρχεται σε σύγκρουση με τα χρηστά ήθη”. Στο Σύνταγμα: Η παρέμβαση στην υγεία και στη γενετική ταυτότητα συνιστά βασανιστήριο (ερμηνευτικά από άρθρο 7 §2 & άρθρο 5 §5). Ομοίως και σε διεθνείς διακηρύξεις.

4.  Βλ. την κοινή ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής & του ύπατου εκπροσώπου της Ένωσης για θέματα κοινής εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή και την Επιτροπή των Περιφερειών: Αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης για την COVID-19 – Αγώνας για τη σωστή παρουσίαση των γεγονότων, Βρυξέλλες, 10/6/2020.

5.  Παναγιώτης Τουχτίδης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων του νοσοκομείου Παπαγεωργίου.

6.  Ανδρέας Λοβέρδος, βουλευτής του ΚΙΝΑΛ, πρώην υπουργός υγείας.

7.  Ενδεικτικά, τον Φεβρουάριο ασκήθηκε δίωξη στον πρόεδρο της ΠΟΕΔΗΝ για διασπορά ψευδών ειδήσεων, αμέσως μετά τη δήλωσή του ότι η παράλυση της νοσηλεύτριας στην Κέρκυρα μετά τον εμβολιασμό της οφειλόταν σε παρενέργεια του εμβολίου.

8.  Στην ΕΕ δόθηκε “υπό όρους έγκριση” (Conditional Marketing Authorization), που σημαίνει ότι “δόθηκε στη βάση λιγότερο εμπεριστατωμένων δεδομένων από αυτά που απαιτούνται συνήθως, σταθμίζοντας ότι τα οφέλη ξεπερνούν το ρίσκο και ότι η εταιρεία θα παρέχει συνεχώς νέα δεδομένα στο μέλλον”. Όπως ενημερώνει επισήμως ο ΕΜΑ: “είναι ακόμη άγνωστη η επιρροή του εμβολίου στη μετάδοση του ιού”, όπως “άγνωστο είναι και το πόσο καιρό διαρκεί η προστασία”.

9.  Η ειδική άδεια του FDA αφορά στην αντιμετώπιση CBRN απειλών (Chemical Biological Radiological Nuclear).

10.  Είναι χαρακτηριστική η άμεση πίεση που ασκήθηκε στον FDA από τον ίδιο τον Τραμπ για επίσπευση των διαδικασιών, απειλώντας με εξαναγκαστική παραίτηση τον πρόεδρο του οργανισμού σε περίπτωση που η έγκριση δεν δοθεί. Στην Ευρώπη, αντίστοιχη πίεση υποδηλώνεται και μόνο από το γεγονός ότι ανακοινώθηκαν οι εμβολιασμοί πριν καν δοθεί η έγκριση.

11.  Fact Sheet for Recipients and Caregiversemergency Use Authorization (EUA) of the Pfizer-Biontech Covid-19 Vaccine to Prevent Coronavirus Disease 2019 (Covid-19) in Individuals 12 Years of Age and Older.pdf (Revised: 25 June 2021)

12.  Το ενδιαφέρον για την ανάπτυξη θεραπευτικών ή προληπτικών προϊόντων βιοτεχνολογίας δεν είναι καινούριο και εντάσσεται σε πρωτοβουλίες εντατικοποίησης της δημόσιας ετοιμότητας στην υπόθεση της δημόσιας υγείας, ανεξαρτήτως του βαθμού έντασης της εκάστοτε υγειονομικής απειλής. Στις πρωτοβουλίες αυτές περιλαμβάνεται ο σχεδιασμός για τη δημιουργία αποθεμάτων σε εμβόλια, καθώς και η ανάπτυξη νέων εμβολίων πέρα από τα “παραδοσιακά”. Εδώ και πολλές δεκαετίες, ο τομέας της αντίστοιχης έρευνας είναι στενά συνδεδεμένος με στρατιωτικές προτεραιότητες. Ενδεικτικά, αναφέρουμε τον κομβικό ρόλο της DARPA (Defence Advanced Research Projects Agency), της υπηρεσίας ερευνών κι ανάπτυξης του υπουργείου άμυνας των ΗΠΑ, στην ανάπτυξη των εμβολίων Covid-19. Το 2015 η DARPA ιδρύει μια εταιρεία βιοτεχνολογίας, την Inovio Pharmaceuticals, χρηματοδοτώντας την με 45 εκατομμύρια δολάρια προκειμένου να αναπτύξει πολλαπλές προσεγγίσεις αντιμετώπισης και πρόληψης σε σχέση με τον Ebola (δηλαδή ένα εμβόλιο βασισμένο στο DNA, καθώς και θεραπευτικά προϊόντα μονοκλωνικών αντισωμάτων είτε συμβατικά είτε βασισμένα στο DNA). Με την εμφάνιση του ιού SARS- CoV-2, η DARPA μαζί με ένα άλλο γραφείο που υπάγεται στο υπουργείο άμυνας των ΗΠΑ, το JPEO-CBRND (Joint Program Executive Office for Chemical, Biological, Radiological and Nuclear Defence), χρηματοδότησαν με 37,6 εκατομμύρια δολάρια μια ομάδα επιστημόνων (από τα πανεπιστήμια της Πενσυλβάνια και της Ιντιάνα, από το ινστιτούτο Wistar και την Astra Zeneca) για να αξιοποιήσουν την καινοτόμα τεχνολογία του Inovio που αφορά μονοκλωνικά αντισώματα με κωδικοποιημένο DNA, τις λεγόμενες τεχνολογίες dMab ® (DNA-encoded monoclonal antibody), και για να αναπτύξουν ειδικά dMabs για τον SARS-CoV-2 που να έχουν τη δυνατότητα να λειτουργήσουν είτε ως θεραπευτική είτε ως προληπτική αντιμετώπιση της Covid-19.

13.  Στις 10 Ιουλίου 2020 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υιοθέτησε μέσω επείγουσας διαδικασίας ένα νέο κανονισμό, παρεκκλίνoντας από την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τους GMO, έτσι ώστε να επιτρέψει σε εμβόλια και θεραπείες για την Covid-19 να αναπτυχθούν πιο γρήγορα. Βλ. ιστοσελίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, “Parliament to allow COVID-19 vaccines to be developed more quickly”.

14.  Βλ. Υγειονομική Απειλή ή Πραξικόπημα;, Χωρίς Κανόνα, τεύχος 1, Δεκέμβριος 2020.

15.  Στην Κύπρο αποφασίστηκε πως δεν θα αναφέρεται αν είχε εμβολιαστεί κάποιος στην περίπτωση θανάτου του από την Covid-19, καθώς αυτό προσβάλλει τα προσωπικά του δεδομένα!Στην Βρετανία οι θάνατοι από Covid-19 που ανακοινώνονταν έως τώρα περιελάμβαναν κάθε θάνατο, ανεξαρτήτου αιτίας, αρκεί ο ασθενής να είχε θετικό τεστ για Covid-19 μέχρι και 28 μέρες πριν τον θάνατο. Τώρα που έχουν αρχίσει οι θάνατοι από Covid και εμβολιασμένων η επιτροπή SAGE (που συμβουλεύει σχετικά με επείγουσες καταστάσεις) συμβούλευσε τη βρετανική κυβέρνηση να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο ανακοινώνει τους θανάτους από Covid-19, αναφέροντας θανάτους και από άλλες αιτίες, ώστε να μην αλλοιώνονται τα στοιχεία επιτυχίας του εμβολίου.Στις ΗΠΑ ο CDC ζητά επανέλεγχο των θετικών δειγμάτων για κορωνοϊό, με σαφή ένδειξη το τεστ να διενεργείται σε λιγότερους από 28 κύκλους μόνο για τους εμβολιασμένους, ενώ τα τεστ PCR που διενεργούνται για την ταυτοποίηση του ιού Sars-Cov-2 μέχρι στιγμής διενεργούνταν στους 35 ακόμη και στους 40 κύκλους.

16.  Η Κίτρινη Κάρτα είναι ένα μέσο για τη συλλογή πληροφοριών σχετικά με τις ανεπιθύμητες ενέργειες των φαρμάκων και των εμβολίων. Οι επαγγελματίες υγείας (ιατροί, φαρμακοποιοί, νοσηλευτές) έχουν την υποχρέωση και οι ασθενείς ή οι εμβολιαζόμενοι έχουν το δικαίωμα να συμπληρώνουν την Κίτρινη Κάρτα κάθε φορά που υποψιάζονται ότι ένα φάρμακο ή ένα εμβόλιο μπορεί να έχει προκαλέσει μία ανεπιθύμητη ενέργεια. Η επιτυχία του θεσμού της Κίτρινης Κάρτας στηρίζεται στην επαγρύπνηση των επαγγελματιών υγείας και ασθενών/καταναλωτών, στη θέληση και τον ζήλο τους να γνωστοποιούν τις πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες των φαρμάκων.

17.  Η επιστολή παραίτησης είναι δημοσιευμένη στα ΜΜΕ και έχει ενδιαφέρον να διαβαστεί.

18.  Εκείνες τις ημέρες, η κυβέρνηση έσπευσε να ξεφορτωθεί από τα αζήτητα 20.000 δόσεις ως δωρεά στην Αλβανία και άλλες τόσες ως… φιλανθρωπική δωρεά στην Β. Μακεδονία.

19.  Το Ηλεκτρονικό Μητρώο Εμβολιασμών και το “διαβατήριο ανοσίας” είναι σχέδια που μελετούνται εδώ και 3 χρόνια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή μέσω του προγράμματος Οδικός Χάρτης προς τον Εμβολιασμό. 

Ο Οδικός Χάρτης έχει μπει σε εφαρμογή από το 2018 με τον σχεδιασμό διαφόρων δράσεων, όπως η μελέτη των δυνατοτήτων ανάπτυξης ενός κοινού διαβατηρίου/κάρτας εμβολιασμών για τους πολίτες της ΕΕ, η αποτελεσματική παρακολούθηση των εμβολιασμών μέσω ηλεκτρονικής καταγραφής, η υπέρβαση των νομικών και τεχνικών εμποδίων που υπάρχουν μέχρι τώρα στον διαμοιρασμό δεδομένων μεταξύ των εθνικών Συστημάτων Πληροφοριών Ανοσοποίησης, η καταπολέμηση της παραπληροφόρησης και της διστακτικότητας απέναντι στον εμβολιασμό και η ενδυνάμωση της συνεργασίας με διεθνείς πρωτοβουλίες, όπως είναι ο ΠΟΥ, η συμμαχία για τα εμβόλια GAVI και άλλες. 

Όλα τα παραπάνω διατυπώθηκαν τον Σεπτέμβρη του 2019 στην Σύνοδο Κορυφής Παγκόσμιου Εμβολιασμού στης Βρυξέλλες που οργανώθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σε συνεργασία με τον ΠΟΥ.Αντίστοιχα, τον ίδιο μήνα του 2019, παρουσιάστηκε στο ετήσιο συνέδριο της Συμμαχίας ID 2020 (ID2020 Alliance) στη Νέα Υόρκη το πρόγραμμα για την “αξιοποίηση της ανοσοποίησης σαν μιας ευκαιρίας για την καθιέρωση ψηφιακών ταυτοτήτων”. 

Το πρόγραμμα της ID 2020, σε συνεργασία με την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές και την Gavi, αφορούσε στην χρήση της ψηφιακής ταυτότητας μέσω βιομετρικών δεδομένων για την ιχνηλάτηση των εμβολιασμένων. Η Συμμαχία ID 2020 ιδρύθηκε το 2016 ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός και αποτελείται από την GAVI, τη Microsoft, το Rockefeller Foundation, την Accenture και την Ideo-Org. Στόχος της είναι η προώθηση της αναγκαιότητας της ψηφιακής ταυτότητας των πολιτών, ως ενός έμπιστου τρόπου να αποδεικνύουμε ποιοι είμαστε, τόσο σε φυσικό όσο και σε ψηφιακό επίπεδο. Αλήθεια, τι δουλειά έχει μία συμμαχία για τα εμβόλια σε μία πρωτοβουλία που αφορά στην εγκαθίδρυση ψηφιακών ταυτοτήτων;

20.  Για παράδειγμα, το πρόγραμμα “Predicting Health and Disease” της DARPA το 2006 διατυπώνει αναγκαιότητες αλλαγής παραδείγματος, δηλαδή αλλαγής του μοντέλου κατά το οποίο πρώτα ένα άτομο πάει στο γιατρό και μετά γίνεται η διάγνωση και η αντίστοιχη θεραπεία, προσανατολιζόμενο σε ένα μοντέλο κατά το οποίο οι αλλαγές στη βασική κατάσταση της υγείας εντοπίζονται μέσω συνεχούς επιτήρησης. 

Μάλιστα, ως όραμα για το μέλλον διατυπώνονται τεχνολογικές ανακαλύψεις όπως μια συσκευή ικανή να προβλέψει την πορεία της νόσου, τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων και τη μολυσματικότητα του ασθενή με χρόνο δειγματοληψίας-πρόβλεψης 10 λεπτών, έναντι 10 δολαρίων! Αντίστοιχα, στην έκθεση “Health and Healthcare in the Fourth Industrial Revolution” του 2019 του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) υπάρχουν αρκετοί όροι που δείχνουν τις τάσεις μετασχηματισμού του πεδίου της φροντίδας υγείας (πχ. “Value-based Care”). 

Επίσης, αναφέρονται ως οδηγοί για το μέλλον παραδείγματα κατά τα οποία έχουν δοκιμαστεί συστήματα ψηφιακής ταξινόμησης (πχ. Στο “Κέντρο για τον καρκίνο John Theurer”, όπου ενσωματώνονται όλες οι σχετικές μεταβλητές προκειμένου να γίνει μια κλινική σύσταση για έναν συγκεκριμένο ασθενή) και συστήματα βαθμολόγησης (πχ. στην Αμερικανική Εταιρεία Κλινικής Ογκολογίας, όπου η ανάπτυξη ενός πλαισίου αξίας προσφέρει ένα σύστημα βαθμολόγησης μεβάση το κλινικό όφελος και την τοξικότητα κι αναφέρεται ως βαθμολογία “Net Health Benefit”).

[---->]

Αποκαλυπτική συνέντευξη του καθηγητή Γιάννη Ιωαννίδη

 

Την ώρα που οι «ειδικοί» και η κυβέρνηση επιμένουν πως θα «σωθούμε» από το 4ο κύμα αν εμβολιαστεί το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού υπάρχουν και οι φωνές όπως αυτή του καθηγητή Παθολογίας-Επιδημιολογίας και Πληθυσμιακής Υγείας του Πανεπιστημίου Stanford και μέλους της Αμερικανικής Εθνικής Ιατρικής Ακαδημίας, Γιάννης Ιωαννίδης, προκαλούν ήδη συζητήσεις τόσο στο επιστημονικό πεδίο των ειδικών, όσο και στην κοινωνία. που αποκαλύπτουν την πραγματικότητα.

 

Όπως είπε σε πρόσφατη συνέντευξη του «δεν έχουμε καλή επιδημιολογική επιτήρηση για να ξέρουμε πόσοι έχουν μολυνθεί, υποθέτω πως είναι περίπου το 30% (του πληθυσμού)».

 

Συνεχίζοντας πως «είναι από 15% έως 45%», ενώ τόνισε πως «σε αυτή τη φάση θα προτιμούσα να είναι 45%, όχι ότι θέλω να μολυνθούν οι άνθρωποι, αλλά γιατί αν είναι 15% αφήσαμε τους πολύ ευάλωτους να σαρωθούν, όσο πιο προχωρημένοι είμαστε αυτή τη στιγμή στο ποσοστό, τόσο έχουμε κάποια κάλυψη από τη φυσική ανοσία».

 

Ενώ αποκάλυψε πως «αν κλείσει το επιδημιολογικό κύμα, είναι πιο πιθανό να γίνει από την φυσική ανοσία, παρά από τους εμβολιασμούς». «Είμαι θετικός απέναντι στους εμβολιασμούς, αλλά φτάσανε αρκετά αργά». 

 

Ο πίνακας που παρουσίασε ο καθηγητής Ιωαννίδης δείχνει πως παρά τα χαμηλά ποσοστά σε εμβολιασμούς στην Ελλάδα μπορεί να έχει αποκτήσει ανοσία έως και το 60% του πληθυσμού! Ποσοστό που οφείλεται στη φυσική ανοσία και όχι στην ανοσία από τα εμβόλια.

 

Είναι δεδομένο πως αν η κυβέρνηση έκανε μία καλύτερη επιδημιολογική επιτήρηση, όπως τονίζει και ο Ιωαννίδης και αν επένδυε σε τεστ αντισωμάτων, ώστε να βρεθούν όσοι έχουν νοσήσει από κορωνοϊό, τότε δεν θα υπήρχε τώρα η συζήτηση για προνόμια κτλ.

 

Παράλληλα δημιουργούνται πολλά ερωτήματα για το ποιοι και πως τελικά θα εμβολιαστούν, καθώς αν πχ. ισχύει το 45% που έδωσε ο καθηγητής Ιωαννίδης τότε περίπου οι μισοί Έλληνες έχουν νοσήσει από κορωνοϊό και δεν χρειάζονται εμβολιασμό! Πώς θα διαφυλάξει η κυβέρνηση πως αυτοί δεν θα εμβολιστούν; Γιατί δεν γίνεται τεστ αντισωμάτων σε κάποιον πριν κάνει το εμβόλιο;

 

Δείτε τον αποκαλυπτικό πίνακα του καθηγητή Ιωαννίδη:

Η χώρα μας έκλεισε τον κόσμο με lockdown και παρόλα αυτά είχαμε 12.000 νεκρούς από τον κορωνοϊό, με τα κρούσματα να πέφτουν τις τελευταίες εβδομάδες (σύμφωνα με το αφήγημα λόγω εμβολιασμών) λόγω καιρού. Παρόλα αυτά όμως παραμένουν σε υψηλά επίπεδα σε σχέση με άλλες χώρες

 

Την ίδια ώρα η Σουηδία που δεν έκλεισε ποτέ τη χώρα και αποφάσισε να αντιμετωπίσει τον κορωνοϊό με την ανοσία της αγέλης κατέγραψε συνολικά 14.500 θανάτους, παρόλα αυτά εδώ και καιρό έχει καταφέρει να θέσει υπό έλεγχο την πανδημία.

   Η σύγκριση Ελλάδας-Σουηδίας

 

Τα δεδομένα είναι ξεκάθαρα: Ακόμα και αν ισχύει το 30-35% που έδωσε ο καθηγητής Ιωαννίδης, τότε με εμβολιασμένο περίπου το 40% (αν ισχύουν τα νούμερα της κυβέρνησης αυτό θα είναι το μικρότερο ποσοστό που θα έχει εμβολιαστεί μέχρι το τέλος του καλοκαιριού) η Ελλάδα θα χτίσει (έστω και άθελα της το τείχος της ανοσίας).

 

Το γιατί επιμένουν οι «ειδικοί» για 4ο κύμα μάλλον θα πρέπει να ψάξουμε απαντήσεις στην αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Άλλωστε και η καθηγήτρια Αθηνά Λινού τόνισε σήμερα πως και οι «εμβολιασμένοι μεταδίδουν τον ιό», ενώ όπως είναι γνωστό οι εμβολιασμένοι νοσούν κανονικά, απλά πιο ελαφριά (σύμφωνα πάντα με τους «ειδικούς»).

 

«Η διαχείριση της πανδημίας χωρίς μέτρα δημόσιας υγείας αλλά μόνο με μέτρα δημόσιας τάξης εκτροχίασε την κατάσταση» στην Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα, είπε ο κ. Ιωαννίδης. Χαρακτήρισε λάθος την απόφαση για εμβολιασμούς γυναικών κάτω των 50 ετών με AstraZeneca και μίλησε για τις καταστρεπτικές επιπτώσεις των lockdowns, που έγιναν «μόνο για να δικαιολογηθεί η ανυπαρξία σοβαρής επιδημιολογικής επιτήρησης στη χώρα» και χωρίς μέτρα δημόσιας υγείας. Σημείωσε ότι η ανοσία από φυσική λοίμωξη σημαίνει πρακτικά και νεκρούς, σε ευπαθείς και ηλικιωμένους, και μάλιστα, όπως τόνισε, αν συνεχιστούν τα λάθη στη διαχείριση, ο αριθμός μπορεί να φτάσει σε άλλους 12 χιλιάδες μέχρι τα μέσα του φθινοπώρου.

 

Ο ίδιος είπε ότι βρισκόμαστε μπροστά στην έλευση τέταρτου κύματος της πανδημίας, ότι ο ιός δε θα εξαφανιστεί, ενώ, παρότι εξακολουθεί να εκτιμά ότι η προέλευσή του είναι μάλλον φυσική μετεξέλιξη, δεν αποκλείει και την εργαστηριακή του κατασκευή, όσο, όπως λέει χαρακτηριστικά, τα επίμαχα εργαστήρια στην Κίνα δε δίνουν όλες τις βάσεις δεδομένων τους στη δημοσιότητα και σε πρόσβαση στη διεθνή επιστημονική κοινότητα.

 

Ο κ. Ιωαννίδης μίλησε για τον μεγάλο ηττημένο της πανδημίας, την Ηθική στην Επιστήμη, όπως είπε, αλλά και το νέο δυστοπικό περιβάλλον που φτιάχνει η εργαλειοποίηση της πανδημίας, από πολιτικά συστήματα και μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα.

[---->]

Raúl Zibechi : Νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου.

 

Μετάφραση από το comune-info.net: Καλλιόπη Ράπτη

Ο διαχωρισμός, καθώς χωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με την τάξη, το χρώμα του δέρματος, τις σεξουαλικές επιλογές ή τη γεωγραφία, ήταν πάντα μια μορφή δύναμης. Οι εργάτες ζούσαν πάντα σε γειτονιές χωριστές από εκείνες της μεσαίας και της ανώτερης τάξης, σε περιοχές με λιγότερες υπηρεσίες, με χειρότερη ποιότητα αέρα και νερού και με πολύ λιγότερο πράσινο χώρο.

 

Οι αυτόχθονες και οι μαύροι λαοί εκδιώχθηκαν από τα εδάφη τους, μια διαδικασία που έχει ενταθεί τις τελευταίες δεκαετίες και τους καταδικάζει να ζουν σε λιγότερο παραγωγικές περιοχές, συχνά απόκρημνες και βραχώδεις, όπως στην περίπτωση των αυτόχθονων λαών Νάσα και Μισάκ στην Κάουκα της Κολομβίας.

 

Υπάρχουν πολλές άλλες μορφές διαχωρισμού, αλλά τώρα εμφανίζονται νέες με το πρόσχημα της πανδημίας. Προετοιμάζονται τα «διαβατήρια υγείας» για τη διάσχιση των συνόρων, τα οποία συμπεριλαμβάνουν ή εξαιρούν τα εμβόλια που προωθούν ή απορρίπτουν οι πολυεθνικές.

 

Για παράδειγμα, ένας Λατινοαμερικανός ενδέχεται να μην μπορεί να εισέλθει στην Ευρώπη εάν έχει εμβολιαστεί με το Sinovac, παρ’ όλο που είναι ένα από τα πιο δημοφιλή βιολογικά εμβόλια στην περιοχή. Όχι μόνο απαιτούν εμβολιασμό, αλλά κάνουν επίσης διακρίσεις με βάση τη γεωγραφία προέλευσης του ατόμου, με μια γεωπολιτική υγείας που επιδεινώνει τον διαχωρισμό.

 

Ανοίγονται νέες ευκαιρίες για όσους, με τη δικαιολογία της πανδημίας, επιδιώκουν να περιορίσουν τις ελευθερίες επεκτείνοντας τους ποινικούς κώδικες. Στην Ουρουγουάη, το κοινοβούλιο πρόκειται να εγκρίνει έναν νόμο που επινοεί το έγκλημα του «κινδύνου για την υγεία», και ο οποίος θα εφαρμοστεί σε όσους παραβιάζουν τους κανονισμούς για την υγεία.

 

Εάν το νέο έγκλημα φαίνεται σοβαρό, το γεγονός ότι μπορεί να τιμωρηθεί με 3 έως 24 μήνες φυλάκιση «χωρίς να χρειάζεται να αποδειχθεί ότι το άτομο έχει μολύνει κάποιον άλλο» είναι ενδεικτικό της διακριτικής ευχέρειας με την οποία προτίθενται να καθορίσουν τις  ποινές.

 

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Ποινικολόγων Δικηγόρων, Juan Fagúndez, χαρακτήρισε αυτόν τον νόμο «απολύτως φασιστικό», δεδομένου ότι θεωρεί «λάθος να επινοείται ένα έγκλημα σε αυτές τις συνθήκες και αυτή τη στιγμή». Όπως συνέβη κατά τη στρατιωτική δικτατορία, «για άλλη μια φορά η τιμωρία θα βαρύνει τους νέους για τη συμπεριφορά τους», πράγμα το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την υγεία, αλλά με την επιβολή πειθαρχίας σε ολόκληρες γενιές που δεν αποδέχονται την επιβολή συμπεριφοράς από το κράτος και την αστυνομία.

 

Μεταξύ των πραγμάτων που θέλουν να ποινικοποιήσουν είναι τα πάρτι και οι συγκεντρώσεις νέων, που δημιουργούν «συναθροίσεις», μια περίπτωση που η αστυνομία δεσμεύεται να ποινικοποιήσει.

 

Πριν από μήνες, το κοινοβούλιο της Ουρουγουάης ενέκρινε νόμο για ένα άρθρο του Συντάγματος, απαγορεύοντας για τέσσερις μήνες «συναθροίσεις ανθρώπων» που μπορεί να προκαλέσουν «συγκεκριμένο κίνδυνο για την υγεία». Ωστόσο, όταν ζητήθηκε από την κυβέρνηση να καθορίσει τι σημαίνει «συνάθροιση» και πόσα άτομα περιλαμβάνει, η απάντηση ήταν ότι εναπόκειται στην αστυνομία να το ορίσει εκείνη τη στιγμή και επί τόπου.

 

Εν ολίγοις, είναι η αστυνομία ή το «μόνιμο πραξικόπημα», για να το πούμε με τα λόγια του Michel Foucault, που έχει τη δύναμη να καθορίσει εάν υπάρχει κίνδυνος για την υγεία όταν συναντώνται ομάδες νέων. Τους τελευταίους μήνες, η αστυνομία διέκοψε περισσότερες από 100 συγκεντρώσεις την ημέρα σε μια χώρα με μόλις 3 εκατομμύρια κατοίκους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτές ήταν «ομάδες» μόνο πέντε ατόμων σε μια παραλία, όπως αποδείχτηκε στα κοινωνικά δίκτυα.

 

Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να σφίξουν τη μέγγενη του κοινωνικού ελέγχου απαγορεύοντας τις διαδηλώσεις (αυτή που έγινε στις 8 Μαρτίου στο Σαντιάγο της Χιλής έχει ήδη κατηγορηθεί σε όλο τον κόσμο ότι διέδωσε την πανδημία) και να περιορίσουν τα δικαιώματα και τις ελευθερίες επιτρέποντας στην αστυνομία να εισέρχεται σε ιδιωτικές κατοικίες, ακόμη και τη νύχτα, εάν υπάρχει καταγγελία για κίνδυνο της υγείας.

 

Ερμηνεύω αυτήν την κατάσταση ως μέρος της στρατιωτικοποίησης των κοινωνιών μας. Ο έλεγχος μεγάλης κλίμακας, με αστυνομία, κάμερες παρακολούθησης και drone, συμπληρώνεται από μια ευρύτερη αστυνόμευση η οποία εισβάλλει σε κάθε γωνιά της λαϊκής κοινωνικότητας.

 

Και εδώ υπάρχουν διαφορές τάξης και γεωγραφίας. Για να διαλύσει κάθε κατηγορία περί «συνωμοσίας», μια μελέτη σχετικά με την κινητικότητα στο Μοντεβιδέο (1,5 εκατομμύρια κάτοικοι) με δεδομένα από την Google, μας λέει ότι η κινητικότητα έχει μειωθεί κατά 51% σε πλατείες, πάρκα και παραλίες. Μειώθηκε κατά 48% σε εστιατόρια, καφετέριες και εμπορικά κέντρα, και κατά περισσότερο από 40% στις δημόσιες συγκοινωνίες. Αλλά αυξήθηκε κατά 10% σε κατοικημένες περιοχές, δηλαδή στις γειτονιές της μεσαίας και της ανώτερης τάξης.

 

Έχουμε φτάσει –ίσως– στο υπαίθριο πανοπτικόν, μια γιγαντιαία φυλακή της οποίας τα κάγκελα είναι σχεδόν ορατά, επειδή οι φρουροί της είναι οι γείτονές μας, ακόμη και εμείς; Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από μια τέτοια φυλακή;

 

Δεν το ξέρουμε, επειδή οι μορφές κυριαρχίας μεταβάλλονται, οι νέες επικαλύπτουν τις παλιές, χωρίς να τις αντικαθιστούν. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχουν ατομικές οδοί διαφυγής και μάλιστα ανοργάνωτες. Τα υπόλοιπα θα πρέπει να αυτοσχεδιάζονται, να επιχειρούνται, να αποτυγχάνουν και να επιχειρούνται ξανά, έως ότου γίνει δυνατό να ανοίξουν τις ρωγμές.

 

Πηγή: comune-info.net 

[----->]

Ιατρικοποιημένη καταστολή, ή ο φασισμός τοu μέλλοντός μας

  Του Φώτη Τερζάκη

 Αναδημοσίευση από το τελευταίο τεύχος του Πανοπτικόν [1]

Το να μην αντιλαμβανόμαστε τη διασύνδεση επιστήμης και πολιτικής είναι επικίνδυνο· όταν η υπό συζήτησιν επιστήμη είναι η ιατρική, γίνεται πραγματικά ολέθριο. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω πολύ επ’ αυτού, είναι πράγματα σχεδόν αυτονόητα για όποιον έχει μια στοιχειώδη ανθρωπολογική κατανόηση. Ποτέ η γνώση δεν στάθηκε καθαρά και αποκλειστικά «γνωστικό» εγχείρημα, μια ανιδιοτελής ενατένιση υποκινούμενη από απλή περιέργεια και θαυμασμό – αισθήματα ανθρωπίνως υπαρκτά, οπωσδήποτε, την έκφραση των οποίων υπηρετούσε κι εξακολουθεί να υπηρετεί με επάρκεια η τέχνη. 

Ανέκαθεν η «γνώση» ήταν συνδεδεμένη με πρακτικά ενδιαφέροντα και αποβλέψεις, μέρος των πολύπλοκων και συχνότερα τεταμένων σχέσεων του ανθρώπου με ένα περιβάλλον που βιωνόταν πρωτίστως ως μέσον ή εμπόδιο για την εκπλήρωση αναγκών και για την πραγμάτωση σκοπών. 

Σε όποιον βαθμό η σχέση τής ανθρωπότητας με τον φυσικό της περίγυρο βιωνόταν με τρόπο αγωνιώδη ως σχέση αναμέτρησης, η «γνώση» (προϊόν εκείνου που ονομάζουμε γενικά τεχνική, και όχι το αντίστροφο) υπηρετούσε την ανάπτυξη δύναμης απέναντι σε αυτό τον περίγυρο – πράγμα ρητά αναγνωρισμένο στον αφορισμό ενός εκ των θεμελιωτών τής νεώτερης επιστήμης και πατέρα τής πειραματικής έρευνας: το αξίωμα «scientia est potentia» του σερ Φράνσιζ Μπαίηκον, που διαβάζουμε ως ιστορική υπογραφή τού πνευματικού πολιτισμού τής Δύσης. «Ανάπτυξη δύναμης», όμως, είναι ακριβώς ένας από τους δυνατούς ορισμούς τής πολιτικής, όσο και λέξη potentia/power έχει ως δεύτερο νόημα την πολιτική εξουσία. 

Ολόκληρο το εγχείρημα της δυτικής, νεωτερικής επιστήμης (όπως άλλωστε, τηρουμένων των αναλογιών, κάθε συστήματος γνώσης-τεχνικής που ανέπτυξαν οι ανθρώπινοι πολιτισμοί, σε οιοδήποτε στάδιο ή γραμμή τής ανάπτυξής τους) είναι μια πολιτική έναντι της φύσης. Ως προς τα ειδικότερα —τα ιδιοπολιτισμικά, όπως λέμε— χαρακτηριστικά της, συνιστά μια πολιτική όχι συναίνεσης ή συνδιαλλαγής (όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πολιτική αρκετών άλλων πολιτισμών, η οποία έτσι αποδίδει ένα καθεστώς συνομιλητή, άρα και κάποιου είδους «υποκειμενικότητα» στη φύση) αλλά δικτατορικού κατεξουσιασμού και αδιάλλακτης κυριαρχίας. Προϊόν αυτής της πολιτικής είναι η αναπαράσταση της φύσης ως βωβού και παθητικού αντικειμένου, «πράγματος» όμοιου με τα τεχνήματα της ανθρώπινης επινοητικότητας.

 

Αν ιατρική είναι η μεταφορά τής πολιτικής αυτής στον ίδιο τον άνθρωπο, νοούμενον ως μέρος τού φυσικού κόσμου που πρέπει να δαμαστεί και να κυριαρχηθεί —δηλαδή, σώμα—, είναι εύκολο να αντιληφθεί κάποιος τις ολέθριες συνέπειες του εγχειρήματος: πραγμοποίηση του ανθρώπου, ολική αναγωγή του σε «αντικείμενο» επί του οποίου μπορούν να ασκηθούν ανεμπόδιστες διαχειριστικές ή διορθωτικές παρεμβάσεις. 

Χωρίς την «ανθρωπιστική» ρητορεία που είθισται να συνοδεύει την άσκηση της ιατρικής στις φιλελεύθερες κοινωνίες, αυτό είναι ακριβώς το όνειρο κάθε ολοκληρωτισμού: η απεριόριστη χειραγώγηση του ανθρώπινου υλικού και η διάπλασή του σύμφωνα με τη βούληση μιας ιθύνουσας ομάδας που γνωρίζει επειδή κυβερνά και κυβερνά επειδή γνωρίζει. 

Υποστηρίζω ακριβώς ότι, καταρχήν και ανεξαρτήτως του ιδιάζοντος πολιτικού περιβάλλοντος εντός τού οποίου ασκείται η δυτική ιατρική, έχει μια βαθύτερη, δομική συγγένεια με τον ολοκληρωτισμό στις πολιτικές του μορφές· και όταν ιστορικές συγκυρίες το απαιτήσουν με το πρόσχημα της «εκτάκτου ανάγκης», η εκλεκτική τους συγγένεια ωθεί στην πραγμάτωση του πιο εφιαλτικού ιστορικού σεναρίου που μπορεί κάποιος να φανταστεί: ολόπλευρη ταύτιση της ιατρικής με την πολιτική εξουσία, ανηλεής χρήση μιας ανθρώπινης «ύλης» στερημένης από κάθε υποκειμενικότητα και αυτοκαθορισμό. 

Ενός τέτοιου ιστορικού σεναρίου γίναμε μάρτυρες για πρώτη φορά στον εικοστό αιώνα, στην πρακτική μιας πολιτικής μορφής που λειτούργησε ως πηγή και μοντέλο για την ίδια την έννοια του ολοκληρωτισμού: του γερμανικού ναζισμού.[2]

 

Το πείραμα των ολοκληρωτισμών τού εικοστού αιώνα όχι μόνο δεν έληξε, όχι μόνο δεν ήταν μια ιστορική παρένθεση στην εξέλιξη των φιλελεύθερων κοινωνιών τής κεφαλαιοκρατικής αγοράς, αλλά στάθηκε απεναντίας προάγγελος των πολιτικών μορφών που οι κοινωνίες αυτές μπορούν να αναπτύξουν σε συνθήκες δομικής κρίσης τους – όπως αυτή που βιώνουμε εξακολουθητικά εδώ και λίγες δεκαετίες. Δεν είναι στις προθέσεις μου εδώ ούτε να συζητήσω τα αίτια του ολοκληρωτισμού γενικά ούτε να καταπιαστώ με το ζήτημα της παγκόσμιας κρίσης τού τρέχοντος μοντέλου παραγωγής και των αντιφατικών προοπτικών που ανοίγονται μπροστά μας σε μια τέτοια δραματική συγκυρία.[3] 

Θέλω μόνο να δείξω με ποιον τρόπο το μάθημα του ολοκληρωτισμού διαχέεται σε όλο το εύρος τού ανεπτυγμένου καπιταλιστικού και ψηφιακά τεχνικοποιημένου κόσμου και πώς η προσφυγή στις στρατηγικές του γίνεται περίπου μονόδρομος για τις κυρίαρχες ελίτ των οποίων η επικράτηση απειλείται όχι πλέον από μαζικές επαναστατικές αναταράξεις (που δεν λείπουν οπωσδήποτε, αλλά είναι απελπιστικά διεσπαρμένες και αδύναμες σε σύγκριση με το μεγαλύτερο μέρος τού εικοστού αιώνα) αλλ’ από τις ίδιες τις ανεπίλυτες δομικές αντιφάσεις του. Και ακόμη πιο ειδικά, τον ρόλο που έχει ανάμεσα σε αυτές τις στρατηγικές η μείζων εκείνη που περιέγραψα —που έχει περιγραφεί από αρκετούς, εν πάση περιπτώσει— ως ταύτιση της ιατρικής με την πολιτική εξουσία.

 

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια συνθήκη «εκτάκτου ανάγκης» έχει οδηγήσει την παγκόσμια κοινωνία σε μια κινητοποίηση αδιανόητη ακόμη και σε συνθήκες παγκοσμίου πολέμου: με την επιβολή τρομακτικών περιορισμών στον δημόσιο βίο, στις διαπροσωπικές σχέσεις, στη μετακίνηση και στην εργασία των ανθρώπων, στη διαχείριση του σώματος και του εαυτού τους· μια γιγάντια επιχείρηση τρομοκράτησης των πληθυσμών από τα ΜΜΕ είναι σε ανάπτυξη με τη διασπορά πληροφοριών που εύκολα μπορούν να δειχθούν ως επιλεκτικά ανακριβείς, με τον αυτόματο αποκλεισμό από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης οιασδήποτε άποψης αντιβαίνει στην κρατικά προπαγανδιζόμενη οπτική, φτάνοντας μέχρι του σημείου ποινικοποίησης οποιασδήποτε αποκλίνουσας γνώμης… 

Ο συναγερμός αυτός έχει υγειονομικό πρόσχημα. Πυροδοτικός του παράγων ήταν η παγκόσμια μετάδοση ενός ρετροϊού («κορωνοϊού», όπως ονομάστηκε από την εικόνα που εμφανίζει στο μικροσκόπιο) ο οποίος φέρει το κωδικό όνομα «Sars CoV-2» και είναι ικανός να προκαλέσει στον ανθρώπινο οργανισμό «οξύ αναπνευστικό σύνδρομο» – ανάλογα κλινικά συμπτώματα δηλαδή μ’ εκείνα που είχε εμφανίσει το 2002-3 ο προγενέστερος κορωνοϊός «Sars CoV-1» (πολύ βαρύτερα μάλιστα τότε στους προσβεβλημένους), χωρίς να προκαλέσει ωστόσο αντίστοιχο τρόμο και κινητοποιήσεις. 

Όπως δείχνει πλέον η κατασταλαγμένη εικόνα —της οποίας η αξιοπιστία ελέγχεται περαιτέρω, για λόγους που θα δούμε—, ένα ποσοστό του πληθυσμού (που κυμαίνεται κατά περίπτωση) έχει πλήρη ανοσία στον ιό· από τους φορείς, οι περισσότεροι είτε είναι εντελώς ασυμπτωματικοί (περίπου το 60%) είτε εκδηλώνουν ένα πολύ ήπιο φάσμα συμπτωμάτων (30% και πλέον), ενώ οι παθολογικά σοβαρότερες περιπτώσεις (από 7% ώς 9%) και οι θάνατοι (από 0,05% ώς 0,20%) αφορούν ένα ελάχιστο κλάσμα τού πληθυσμού. 

Με κάθε συμβατικό κριτήριο, δηλαδή, η θνητότητα της προσβολής «Covid-19» είναι συγκρίσιμη με της εποχικής γρίπης και σαφώς χαμηλότερη εάν συγκριθεί με άλλες κοινές μεταδοτικές ασθένειες, όπως π.χ. η φυματίωση (μέχρι 1.700.000 νεκροί ετησίως η τελευταία): παρότι διαθέτουμε αποτελεσματικά τεστ για τη διάγνωση, και —υποτίθεται— πρόληψη και «θεραπεία» τέτοιων ασθενειών μέσω εμβολίων… 

Η ιδιαιτερότητα του παρόντος ρετροϊού οφείλεται αφενός στην ταχύτατη διάδοσή του σε ανθρώπινους φορείς (πράγμα που ενισχύεται από την άνοδο της πληθυσμιακής πυκνότητας σε συνδυασμό με την εντατικοποίηση των μετακινήσεων και των επικοινωνιών), αφετέρου στο ότι παρουσιάζει μια κολοσσιαία διακύμανση θνητότητας ανάμεσα στον σχετικά υγιή πληθυσμό και μια ειδική ομάδα κυρίως υπερηλίκων επιβαρυμένων με εγγενή νοσήματα (1/100 ή και πλέον, ενώ η αναλογία μεταξύ των δύο κατηγοριών σε προηγουμένους ιούς ήταν περίπου 1/3…). 

Σε κάθε περίπτωση, επ’ ουδενί το φαινόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί πανδημία και οριακά μόνο επιδημία, με το ακριβές ιατρικό νόημα των όρων, αφού ούτε προσβάλλει το σύνολο του πληθυσμού σε μια ορισμένη γεωγραφική περιοχή ούτε έχει τα χαρακτηριστικά ομοιόμορφης προοδευτικής εξάπλωσης. Εύλογα διερωτάται κάποιος λοιπόν, τί το ιδιαίτερο έχει η πρόσφατη νόσος τού κορωνοϊού και γιατί αυτός προβάλλεται από τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ ως ο πιο θανατηφόρος ιός που έχει αντιμετωπίσει ποτέ η ανθρωπότητα.

 

Εκείνο που όντως συμβαίνει —και δεν είμαι ασφαλώς ο πρώτος που το παρατηρεί— είναι ότι μια ορισμένη βιοπολιτική διαχείριση έχει μετατρέψει ένα μέτριας σοβαρότητας υγειονομικό πρόβλημα σε βαθύτατη κοινωνική και ανθρωπολογική κρίση. 

Το πρώτο που πρέπει να έχουμε κατά νου είναι ότι το μεγαλύτερο ποσοστό θανάτων που έχουν μέχρι στιγμής σημειωθεί, και δεν οφείλονται ήδη σε άλλους εγγενείς παράγοντες οι οποίοι απλώς παραβλέπονται αλλοιώνοντας τη στατιστική εικόνα, είναι θάνατοι όχι από τον ίδιο τον κορωνοϊό αλλά από τις εγκληματικές στρατηγικές που χρησιμοποιήθηκαν στον «ιερό πόλεμο» εναντίον του – αφήνοντας προσωρινά κατά μέρος τις «παράπλευρες απώλειες» αυτού του ακήρυκτου πολέμου, που είναι στην πραγματικότητα πόλεμος κατά της ανθρωπότητας… Σε αυτό θα επανέλθω. 

Πριν φτάσουμε όμως στις πραγματικές δράσεις και στ’ αποτελέσματά τους, ακόμη πιο επείγον είναι να φωτιστεί η στρεβλή λογική που διέπει όλη αυτή τη μεθοδικά ενορχηστρωμένη προπαγάνδα τού τρόμου. Στο πλαίσιο ακριβώς αυτής της προπαγάνδας, απέναντι σε όποιον αμφισβητεί την κυρίαρχη άποψη ή τη νομιμότητα των ληφθέντων μέτρων, κινητοποιείται —πριν από την ωμή ποινική δίωξη, που παραμένει ο έσχατος φύλακας της εγκεκριμένης «αλήθειας»— ένας μηχανισμός γελοιοποίησης και διασυρμού ως φορέα «συνωμοσιολογικών σεναρίων» και «παρανοϊκών φαντασιώσεων».[4]

 

Είναι αλήθεια ότι πολλές τέτοιες παρανοϊκές φαντασιώσεις κατέκλυσαν ιδίως τους ανεπίσημους διαύλους δημοσιότητας στις ημέρες μας στο πλαίσιο μιας αυθόρμητης, και τις περισσότερες φορές συγχυσμένης, αντίδρασης. Εκείνο που δεν επισημαίνεται όμως είναι, πρώτον, ότι κάθε σοβαρή αμφισβήτηση των υιοθετημένων πολιτικών «στριμώχνεται» να συμπέσει με τέτοιες φαντασιώσεις και τους φορείς τους ώστε ν’ απαξιωθεί εκ της προδικασίας, όπως λέμε· δεύτερον, και σπουδαιότερο, ότι μια τέτοια παράνοια είναι ο σχεδόν «φυσικός» και αναμενόμενος αντίκτυπος της βιαιοπραγίας απέναντι στην κοινή λογική εκ μέρους τού επίσημου λόγου – το αντεστραμμένο του είδωλο, με την πιο ακριβή σημασία τού όρου. 

Η συνηθέστερη δικαιολογία για τη βαρύτητα των μέτρων, την αναντιστοιχία τους δηλαδή με τα επιβεβαιωμένα γεγονότα, είναι ο φόβος πως η δυναμική τής παρούσας «πανδημίας» ενδέχεται να είναι ανάλογη μ’ εκείνη της ισπανικής γρίπης, της όντως μεγαλύτερης πανδημίας τού εικοστού αιώνα που μεταξύ 1918-19 έπληξε το ένα τρίτο τού ανθρώπινου πληθυσμού προκαλώντας τον θάνατο τουλάχιστον 50 εκατομμυρίων ανθρώπων. 

Από πού όμως προκύπτει ο παραλληλισμός; Όπως παρατηρεί ένας σύγχρονος σχολιαστής, στο επίκεντρο της αντίδρασής μας στον κορωνοϊό ήταν η αξίωση ότι πρέπει να ενεργήσουμε προληπτικά ώστε να αποτραπεί αυτό που δεν έχει ακόμα συμβεί: η εκθετική αύξηση των κρουσμάτων τής μεταδοτικής νόσου και η υπερφόρτωση των μονάδων υγείας, πράγμα που θα έφερνε το ιατρικό προσωπικό στην οδυνηρή θέση να κάνει επιλογή, κτλ. 

Σε άλλη περίπτωση, λέγεται, όταν θα έχουμε ανακαλύψει τί είναι αυτό που αντιμετωπίζουμε, θα είναι πολύ αργά. (Αξίζει να ειπωθεί, παρενθετικά, ότι αυτή είναι μια μη επαληθεύσιμη ιδέα: εάν πετύχουμε και αυτό που φοβόμαστε δεν συμβεί τελικά, θα μπορούμε να λέμε ότι οι ενέργειές μας το εμπόδισαν, αλλά ποτέ δεν θα ξέρουμε αν πράγματι είναι αλήθεια.) 

Η ιδέα αυτή ότι η προληπτική δράση είναι ζωτικής σημασίας έχει υιοθετηθεί πρόθυμα και οι άνθρωποι έχουν φθάσει μέχρι του σημείου να συναγωνίζονται ο ένας τον άλλον καταγγέλλοντας όσους καθυστερούν και αντιστέκονται στο να την δεχθούν […] Μια έκφραση όπως «εξομάλυνση της καμπύλης» μπορεί να αποβεί εν μιά νυκτί κοινή λογική μόνο σε μια κοινωνία η οποία ασκείται στο να προλαμβάνει τις εξελίξεις και να σκέφτεται με όρους «πληθυσμιακής δυναμικής» και όχι πραγματικών περιστατικών.[5]

 

Σε πολλά σημεία αυτού του οξυδερκούς σχολίου θα μπορούσε κανείς να σταθεί. Ο «φόβος» τής υπερφόρτωσης των μονάδων υγείας κτλ. είναι συγκεκαλυμμένη επίγνωση της καταστροφής των συστημάτων υγείας που έχουν επιφέρει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών, αν σκεφτεί κάποιος πόσο μικρό είναι το ποσοστό των προσβεβλημένων από τον νέο ιό που θα χρειαστεί όντως νοσηλεία. 

Ο εθισμός στη σκέψη με όρους «πληθυσμιακής δυναμικής» είναι ένα εύγλωττο δείγμα των απανθρωποποιητικών συνεπειών ενός ορισμένου επιστημονικού-ιατρικού σκέπτεσθαι που είναι εγγεγραμμένο στο πολιτισμικό DNA της σύγχρονης Δύσης. 

Προπάντων όμως αξίζει να παρατηρηθεί εδώ η λειτουργία τής «μη επαληθεύσιμης ιδέας» και η σχέση της με τη λογική τής παράνοιας: αν ίδιον της παρανοϊκής συλλογιστικής είναι να εκλαμβάνει ως δεδομένο εκείνο που κι αν ακόμα συνέβαινε θα ήταν αδύνατο κάποιος να το ξέρει (ή, ακριβέστερα: όρος τού να συμβαίνει είναι το να μη μπορεί κάποιος να ξέρει ότι συμβαίνει), γιατί να θεωρήσουμε την επίσημη συλλογιστική πίσω από τις πολιτικές αποφάσεις περισσότερο ορθολογική από τα σενάρια συνομωσίας που φλογίζουν τη φαντασία εκείνων οι οποίοι δεν έχουν τα μορφωτικά μέσα ή τη διανοητική επάρκεια για μιαν επαρκώς λεπτή ανάλυση της πραγματικότητας; 

Και μήπως μέσα στην παραληρηματική συλλογιστική τους δεν συλλαμβάνουν συγκεχυμένα —όπως ακριβώς και ο κλινικά παρανοϊκός— μια οδυνηρή πραγματικότητα: ότι στον σύγχρονο καπιταλισμό περισσεύουν άνθρωποι, ότι η μεθοδευμένη καταστροφή είναι στρατηγική επιβίωσής του;

 

Η λογική τής «προληπτικής δράσης» στον τομέα τής δημόσιας υγείας δεν είναι λιγότερο διαστροφική από τον «προληπτικό πόλεμο» που έχει αποβεί σήμερα επίσημο στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ (και του Ισραήλ). Η λογική τους διαστροφικότητα έγκειται στο ότι εκλαμβάνουν τις ίδιες τις συνέπειές τους ως αναδρομική δικαιολόγηση της πράξεών τους: αν, για παράδειγμα, επιτεθώ σε μια χώρα και την αιματοκυλίσω, και ύστερα ομάδες τού ρημαγμένου πληθυσμού προβούν σε μια πράξη απελπισμένης αντεκδίκησης, εύλογα τους χαρακτηρίζω «τρομοκράτες» και νιώθω απόλυτα δικαιολογημένος που τους επιτέθηκα. 

Τηρουμένων των αναλογιών, αυτή ήταν η πραγματικότητα που ζήσαμε (κι εξακολουθούμε ως ένα σημείο να ζούμε) στο πλαίσιο της τρέχουσας υγειονομικής κρίσης: η επιλεκτική παρουσίαση πραγματικών γεγονότων, ή η εσφαλμένη πλαισίωσή τους, ποτέ δεν θα μας επιτρέψει να μάθουμε σε ποιον ακριβώς βαθμό ήταν η ίδια η εφαρμογή των προληπτικών κατασταλτικών μέσων και της ίδιας τής ιατρικής που προκάλεσαν τις εκατόμβες θανάτων οι οποίες σημειώθηκαν σε κάποιες ειδικές ζώνες που λειτούργησαν σαν χοάνες εγκλεισμού και αναπαραγωγής τής νοσηρότητας – νοσοκομεία, γηροκομεία, ψυχιατρεία, φυλακές, ιθαγενικές ή φυλετικές μειονότητες αποδυναμωμένες από ποικίλες μορφές υποβάθμισης και αποκλεισμού, πεδία δοκιμής πειραματικών ή ευθέως απρόσφορων υγειονομικών επεμβάσεων… 

Και όμως, αυτές οι διόλου αντιπροσωπευτικές για το σύνολο του παγκόσμιου πληθυσμού εικόνες προβάλλονται κατά κόρον σαν να ήταν ο κανόνας, πράγμα που με τη σειρά του λειτουργεί ως δικαιολογητικό για την ενίσχυση των κατασταλτικών πρακτικών.

 

Στο βάθος τής όλης αυτής λογικής τής «προληπτικής δράσης» στο υγειονομικό πεδίο, ελλοχεύει ενδεχομένως μία ακόμη πιο κρυφή παρανοϊκή ιδέα, εγγενής στο ίδιο το πνεύμα τής τεχνοεπιστήμης: ένα παραλήρημα ναρκισσιστικής παντοδυναμίας που φαντασιώνει την εξάλειψη του πεπερασμένου και της θνητότητας από την ανθρώπινη ύπαρξη. Αν κάποιος πεθάνει, είναι όχι επειδή η ζωή του έφτασε στο φυσικό τέλος της αλλά επειδή τον «αφήσαμε να πεθάνει», ως εάν «εμείς» είμαστε οι απόλυτοι κύριοι και διαχειριστές τής ζωής και του θανάτου: το «εμείς» αντιπροσωπεύει πρωτίστως την ιατρική και τα θεσμικά της όργανα, αλλά επίσης σε δεύτερο βαθμό την πολιτική εξουσία που διαχειρίζεται και ελέγχει την εν λόγω ιατρική και τους θεσμούς της. Η τελευταία μπορεί με τον ίδιον τρόπο να σκοτώνει ή να εμποδίζει τον θάνατο, ανάλογα με τις κυμαινόμενες ανάγκες της· εκείνο που έχει την πραγματική σημασία είναι η απόλυτη κυριότητά της πάνω στη ζωή.

 

Οι κυβερνήσεις μας αυτή τη στιγμή διαπράττουν ένα μαζικό, υπολογισμένο, ψυχρό έγκλημα. Εκατομμύρια επιχειρήσεις, μικρές και μεσαίες, καταστρέφονται· αναρίθμητες θέσεις εργασίας χάνονται και θα χαθούν· η απομόνωση επιδεινώνει την ψυχική καταρράκωση των ανθρώπων, ήδη σε όριο συναγερμού από την παρατεταμένη οικονομική κρίση και τη βιοτική ανασφάλεια, κι ένας ανυπολόγιστος αριθμός αυτών ωθείται ευθέως στην αυτοκτονία, στις εξαρτησιογόνες ουσίες είτε στην τυφλή, ενδο- ή έξω-οικογενειακή, βία· η ψυχική δυστυχία, ο φόβος και η καταστολή με τη σειρά τους οδηγούν σε κατάρρευση των μηχανισμών ανοσοποίησης και καθιστούν τους ανθρώπους πραγματικά ευάλωτους στην απειλή χάριν τής οποίας ξεκίνησε όλη αυτή η σειρά των μέτρων. 

Και, δεν χρειάζεται να το πω, η κυριότερη από τις παράπλευρες απώλειες είναι οι ίδιες λεγόμενες δημοκρατικές αξίες και τα πολιτικά δικαιώματα (ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτά). Ο φόβος και η διάχυτη ανασφάλεια δημιουργούν μια προδιάθεση στους ανθρώπους να δεχθούν αυξημένη παρακολούθηση και κοινωνικό έλεγχο, να προσκολληθούν σε εγκόσμιους «σωτήρες» στις εντολές των οποίων θυσιάζουν πρόθυμα τα τελευταία τους υπολείμματα αυτοδιάθεσης, να αντιμετωπίζουν τον διπλανό τους ως δυνητικό κίνδυνο και να παραιτούνται από κάθε μορφή διεκδίκησης, εναντίωσης ή διαμαρτυρίας. Το ότι η πολιτική δράση καθίσταται υπό τέτοιες συνθήκες αδύνατη, είναι αυτονόητο· και η πιο αφοπλιστική ένδειξη αυτού είναι ότι ίδια τα κόμματα της λεγόμενης Αριστεράς, κατ’ επάγγελμα και καθ’ έξιν υπέρμαχοι των «κοινωνικών δικαιωμάτων» (αφότου το πρόγραμμα της ανατροπής τού καπιταλισμού έχει απαλειφθεί από την ατζέντα τους), όχι μόνο δεν αντιτίθενται στην ανατίναξη των στοιχειωδέστερων εγγυήσεων του υπάρχοντος δικαίου, αλλά και πλειοδοτούν σε υγεινομική νομιμοφροσύνη, υιοθετούν την κυρίαρχη ρητορική και ομολογούν δουλική πίστη στην «επιστήμη» και στην επιστημονικότητα, πριονίζοντας το κλαρί στο οποίο κάθονται – λειαίνοντας τις κοινωνικές τριβές και συμβάλλοντας μοιραία στην ολοκληρωτική μετάλλαξη της παγκόσμιας κοινωνίας.[6] 

Όταν όμως η μαζική παράνοια θα κοπάσει κάποια στιγμή και οι άνθρωποι ξυπνώντας στη ζοφερή ημέρα που ξημερώνει θα δούνε τί ακριβώς τούς έχει συμβεί, αυτή η «Αριστερά» δεν θα έχει πια λόγο ύπαρξης: θα ανήκει τελεσίδικα στο μουσείο των προϊστορικών απολιθωμάτων.

 

Υπό οιεσδήποτε συνθήκες, τέτοια τρομακτικών διαστάσεων πολιτικά γεγονότα και πολιτικές συνέπειες θα έπρεπε να συνιστούν αντικείμενο συλλογικών διαβουλεύσεων, συλλογικών αποφάσεων, συνοδευόμενων ασφαλώς από την αντίστοιχη ανάληψη ευθύνης. Ακόμη και αν η σοβαρότητα της υγειονομικής απειλής ήταν αυτή που ζητούν να πιστέψουμε πως είναι, παραμένει άκρως αμφισβητήσιμο αν μια κοινωνία θα ήθελε ή θα έπρεπε να θυσιάσει ελευθερίες που η άρση τους διακυβεύει τον ίδιο την ορισμό τού ανθρώπινου προσώπου, δικαιώματα τόσο κρίσιμα που εγείρουν το ερώτημα για το ίδιο το νόημα του ζην, χάριν της ασφάλειας και μόνο. 

Το δίλημμα ελευθερία ή ασφάλεια επ’ ουδενί επιδέχεται ομόφωνες απαντήσεις, και το τί μία κοινωνία θεωρεί ως υπέρτατο αγαθό μόνο μέσ’ από εντατική πολιτική ζύμωση, κι ενδεχομένως πολιτική σύγκρουση, μπορεί να προκύψει. Τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει όμως, και δεν συμβαίνει επειδή η πολιτική κρίση και απόφαση μετατίθεται τεχνηέντως στους ώμους τής επιστήμης. 

Στηριζόμενοι στην απλοϊκή πεποίθηση του κόσμου ότι η επιστήμη «γνωρίζει», οι πολιτικοί ενεργούν αποποιούμενοι τις ευθύνες τους σαν να ήταν απλά εκτελεστικά όργανα της Επιστήμης· όμως η ίδια αυτή επιστήμη αναγορεύεται σε μαντείο χάρη στην πολιτική επικύρωση και μόνο: διότι όχι μόνο η επιστήμη γνωρίζει απείρως λιγότερα απ’ όσα ο κόσμος φαντάζεται, αλλά και ουδέποτε υπήρξε ομοφωνία στους κύκλους της. 

Πολλοί επιδημιολόγοι, εν προκειμένω, δηλώνουν με ειλικρίνεια ότι δεν διαθέτουν επαρκή στοιχεία, πολλοί ειδικοί τής υγείας επισύρουν την προσοχή στους κινδύνους της τρέχουσας πολιτικής (π.χ. της ανήκουστης επιβολής τής χειρουργικής μάσκας σε υγιή πληθυσμό, που βάσει του Κώδικα της Νυρεμβέργης θα έπρεπε να θεωρείται βασανιστήριο[7]), πολλοί γιατροί καταγγέλλουν τις ιατρικές καταχρήσεις εξουσίας και νομικοί τις κατάφωρες συνταγματικές παραβιάσεις, αλλά ένας πολιτικά οργανωμένος μηχανισμός δημοσιότητας περιθωριοποιεί ή και αποκλείει τις φωνές τους ορίζοντας, με εξω-επιστημονικά κριτήρια που υπηρετούν πρωτίστως το μέλημα της αυτοαναπαραγωγής τού συστήματος, τί είναι και τί δεν είναι επιστημονικώς «ορθό».[8] 

Η δαιμονική συμπαιγνία πολιτικής εξουσίας και ιατρικής επιστήμης κορυφώνεται στο γκροτέσκο φαινόμενο μιας πολιτικής εξουσίας που κρύβεται πίσω από την ιατρική επιστήμη, η οποία κρύβεται πίσω από την πολιτική εξουσία…! Το μόνο γεγονός που μπορεί να παραβληθεί σε τραγικότητα είναι η δεισιδαιμονική πίστη των μαζών στην επιστημονική αυθεντία, η οποία ειδικά στην περίπτωση της ιατρικής έχει περιβληθεί το μεταφυσικό κύρος που ανήκε παραδοσιακά στη θρησκεία.

 

Το απλό και ωμό οικονομικό συμφέρον δεν είναι μικρός παράγοντας στη διαμόρφωση όλης αυτής της πολιτικής. Περισσότερο κι από το εγκληματικό καρτέλ των εταιρειών φαρμάκων, που η διαπλοκή του με τις κυβερνήσεις, την επιστημονική έρευνα και την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος σε ολόκληρο τον κόσμο είναι γνωστή,[9] εκείνες των οποίων τα κέρδη εκτινάχθηκαν αφότου άρχισαν να εφαρμόζονται οι πολιτικές υγειονομικού αποκλεισμού ήταν οι λίγες εταιρείες παραγωγής λογισμικού που λυμαίνονται ολιγοπωλιακά την παγκόσμια αγορά. 

Ο γνωστότερος μεγιστάνας αυτού του τομέα, ο Μπιλ Γκαίητς, έχει κατ’ ουσίαν αγοράσει, μέσ’ από τις αθρόες χρηματοδοτήσεις του για την παραγωγή εμβολίων κτλ. τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, μαζί με την τεράστια δύναμή του να υποβάλλει τις κρατικές πολιτικές υγείας σε παγκόσμιο επίπεδο. 

Μία από τις στοχεύσεις τής παγκόσμια ενορχηστρωμένης πολιτικής που υφιστάμεθα σήμερα μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτή μέσ’ από την εφαρμογή τής παλιάς εμπειρικής συμβουλής «follow the money». 

Όμως το ζήτημα είναι ακόμη πιο περίπλοκο· διότι, πρώτον, πέρ’ από τα ζήτημα των ιδιωτικών κερδών διακυβεύεται η ίδια η διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος εν μέσω μίας από τις βαθύτερες κρίσεις τής ιστορίας του, και αν, όπως έχει δείξει η πείρα τού παρελθόντος, τέτοιες κρίσεις υπερβαίνονται μόνο με μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή με πόλεμο, σε συνθήκες όπως οι σημερινές όπου ένας παγκόσμιος πόλεμος είναι σχεδόν αδύνατος πρέπει το ίδιο αυτό αποτέλεσμα να επιτευχθεί με άλλα μέσα· και δεύτερον, αν ένας βασικός στόχος αυτού του γιγάντιου πολιτικού πειράματος με υγειονομικό πρόσχημα είναι η ψηφιοποίηση/κυβερνητικοποίηση των παγκόσμιων συναλλαγών και επικοινωνιών, διαδικασία που είχε ξεκινήσει προ πολλού και προχωρεί με εντεινόμενους ρυθμούς όσο η αντίσταση των λαών το επιτρέπει, τα οικονομικά κέρδη για εταιρικούς γίγαντες που προκύπτουν απ’ αυτό, στα οποία μια όχι ασήμαντη συμβολή έχει και η καταστροφή τής οργανωμένης εργασίας σε πραγματικούς τόπους όπου είναι δυνατή η άρθρωση άμυνας και διεκδικήσεων, διασταυρώνονται με το ύψιστο πολιτικό κέρδος που αναμένουν εν μέσω δυνητικών κρίσεων οι άρχουσες ελίτ παντού στον κόσμο: την εξουδετέρωση κάθε εξεγερσιακού δυναμικού και την εξάλειψη της ίδιας τής πολιτικής σφαίρας, που μόνο στην άμεση, ζωντανή επικοινωνία των ανθρώπων μπορούν να ανθίσουν.[10] 

Αν κάθε κοινωνική διάδραση είναι μεσολαβημένη πλέον από ένα τεχνικό μέσον, είναι ευνόητο ότι είναι κεντρικά ελέγξιμη και απεριόριστα χειραγωγήσιμη – και η διασπορά τού υγειονομικού τρόμου είναι ένα εφιαλτικά αποτελεσματικό εργαλείο για την επίσπευση αυτής της εξέλιξης.[11]

 Είναι αυτό «θεωρία συνομωσίας»; Εξαρτάται από το πώς εννοεί κανείς τη συνομωσία… Με την έννοια που την κατανοούσε ο Καντ (και την καταδίκαζε, σε αντίθεση με τον Μακιαβέλι που τη θεωρούσε sine qua non όρο της διακυβέρνησης), περιλαμβάνει οποιαδήποτε δράση που έχει επιπτώσεις στον δημόσιο βίο η οποία έχει αποφασιστεί μυστικά, έξω από τη σφαίρα τής δημοσιότητας. Αν την εννοήσουμε έτσι, κάθε απόφαση που λαμβάνεται εκτός κοινής διαβούλευσης μπορεί να θεωρηθεί συνομωσία και, στην πραγματικότητα, όλη η σύγχρονη πολιτική, που δεν διαμορφώνεται καν στα κοινοβούλια, είναι συνωμοτική με την πλήρη σημασία τής λέξης – πόσο μάλλον οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο G8, ΠΟΕ, ΔΝΤ, Κομισιόν, κτλ. με ανατριχιαστικές συνέπειες για το σύνολο του πλανήτη.

 

Μιας και μίλησα για φωνές διαφωνίες από τους ίδιους τούς κόλπους τής επιστήμης, θα πρέπει ίσως να αναφερθεί και τούτο. Υπολογίσιμη παρουσία στις κοινωνίες μας σήμερα έχουν ρεύματα και σχολές θεραπευτικής βασιζόμενα σε αρχές ριζικά διαφορετικές από αυτές της θεσμοποιημένης ιατρικής – ρεύματα και σχολές που κατανοούν τα ζητήματα υγείας και θεραπείας όχι με όρους «πολέμου» κατά μικροβίων και ιών με τους οποίους η ανθρωπότητα έχει συμβιώσει εδώ κι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, αλλά με όρους ενίσχυσης του ανθρώπινου ανοσοποιητικού συστήματος που είναι η μόνη αληθινή κι επαρκής προστασία. 

Εκείνοι που θυμούνται ότι καμία επιδημιολογική μάστιγα δεν πέρασε ποτέ χάρη στην παρέμβαση της ιατρικής αλλά μόνο με τη φυσική, βαθμιαία ανοσοποίηση των πληθυσμών (το οποίο καθόλου δεν σημαίνει «κοινωνικό δαρβινισμό» αλλά μάλλον εμπιστοσύνη στη φύση), στην κρίσιμη αυτή συγκυρία θα είχαν μια μοναδική ευκαιρία να παρέμβουν, να εκθέσουν την εναλλακτική οπτική τους και να συμβάλουν σε μιαν αναγκαία δημόσια αντιπαράθεση· ή τουλάχιστον να δείξουν πως ούτε η «αλήθεια» είναι χαραγμένο νόμισμα ούτε η επιστημονική «αυθεντία» ελέω Θεού διασφαλισμένη. 

Η ομοιοπαθητική είναι ίσως η σημαντικότερη, και η καλύτερα οργανωμένη, ανάμεσα σε αυτές τις θεραπευτικές. Μάταια περιμέναμε ωστόσο μια παρέμβαση εκ μέρους των ομοιοπαθητικών· μια δημόσια έκφραση απόψεων οι οποίες θεωρούνται αυτονόητες σε ιδιωτικές συζητήσεις, εκπαιδευτικά σεμινάρια κι ερευνητικά συνέδρια, κυρωμένων μέσ’ από μακρόχρονη κλινική πείρα, οι οποίες θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως διορθωτικό των εδραιωμένων ιατρικών ιδεολογιών και ανάχωμα στις επικίνδυνες χρήσεις τής ιατρικής εξουσίας. Φοβούνται οι ομοιοπαθητικοί τον επαγγελματικό διασυρμό; Προτιμούν μήπως να σιγοσφυρίζουν ανάμεσα στα χείλη, με τη περιώνυμη φρονιμάδα τού Γαλιλαίου, «και όμως γυρίζει»; Όπως κι αν έχει το πράγμα, οι τρομακτικές συναινέσεις που εκβιάζονται σήμερα στις κοινωνίες μας, η καταθλιπτική ομοφωνία που επιβάλλεται στον χώρο μιας ασφυκτικά ελεγχόμενης δημόσιας σφαίρας, η τρομοκρατική φίμωση κάθε διαφωνίας —της οποίας ορατό και ανατριχιαστικό σύμβολο είναι η χειρουργική μάσκα— εγγυώνται για όλους μας το πιο δυσοίωνο μέλλον.[12]

  

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

 1. Σε πιο συνεπτυγμένη μορφή, και με διαφορετικό τίτλο, το κείμενο αυτό έχει αναρτηθεί στο διαδικτυακό περιοδικό Ζην του Press Project, τεύχος Σεπτεμβρίου 2020. Βλ. ακόμα τη συνέντευξή μου με τον Φώτη Καγιάφα, «Η κοινωνία ως υγειονομικά ελεγχόμενο Άουσβιτς», στο Press Project επίσης, 9 Μαΐου 2020.

 

2. Στην πρακτική ακριβώς των ναζιστικών στρατοπέδων θανάτου οικοδόμησε ο Giorgio Agamben τη γνωστή έννοιά του περί βιοπολιτικής (δανεισμένη στην πραγματικότητα από τον Μισέλ Φουκώ) ως «συγχώνευση πολιτικής και ιατρικής», που είναι και ο ορισμός τού ολοκληρωτισμού τον οποίον προτείνει. Το σημαντικότερο είναι ότι ο Αγκάμπεν —στο βαρυσήμαντο έργο του Homo Sacer. Κυρίαρχη εξουσία και γυμνή ζωή (ελλ. έκδ. Scripta 2005, μετ. Παναγιώτης Τσιαμούρας, επιμ. Γιάννης Σταυρακάκης [1998])— χρησιμοποίησε την έννοια αυτή σαν εργαλείο για την ανάλυση των σημερινών, υστεροκαπιταλιστικών κοινωνιών φέρνοντας στο φως την ακατάσχετη ολοκληρωτική τους δυναμική: τη μεταμόρφωση των κοινωνιών μας σε αόρατα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Και βέβαια, ως γνωστόν, ήταν από τους πρώτους —και τους ελάχιστους— διανοούμενους που κατήγγειλαν δημοσίως τις κατασταλτικές πρακτικές των κυβερνήσεων υπό το πρόσχημα της υγειονομικής κρίσης τού covid-19 (βλ. https://www.babylonia.gr/2020/03/06/i-epinoisi-mias-epidimias/).

 

3. Τις αδρές γραμμές μιας τέτοιας ανάλυσης μπορεί να δει κάποιος στο βιβλίο μας, Φώτης Τερζάκης & Νίκος Προγούλης, Η ανάδυση της εικόνα τού χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού (Α/συνέχεια: Αθήνα 2017)

 

4. Ένα ιδεοτυπικό δείγμα συνηγορίας τού κυρίαρχου λόγου μπορεί να δει κανείς στο άρθρο τού Νικόλα Σεβαστάκη, «Ζούμε έναν πολιτισμικό πόλεμο» στο Lifo (βλ. https://www.lifo.gr/articles/opinions/293636/zoyme-enan-politismiko-polemo). 

Περιλαμβάνει όλο το φάσμα των αντιδράσεων, από την ομολογία πίστεως στα «πρωτόκολλα της επιστήμης» και στα «σκληρά επιστημονικά δεδομένα» μέχρι τη ρητορική απαξίωση όσων αντιδρούν στα κυβερνητικά μέτρα με τη συλλήβδην υπαγωγή τους στη συνομοταξία των «ψεκασμένων» – μη ορροδώντας ακόμη και, στην έξαρση του πάθους του, να επικαλεστεί και αυτήν την κρατική καταστολή! 

Διότι «σε έναν πολιτισμικό πόλεμο σαν αυτόν δεν έχουμε μια συνηθισμένη διαμάχη διαφορετικών απόψεων και αξιών. Σε αντίθεση με άλλους πολιτισμικούς πολέμους τού παρελθόντος όπου η μία πλευρά φανέρωνε την οπτική της δίχως να περνάει το όριο […] ο χώρος των σημερινών αρνητών ενθαρρύνει επικίνδυνες στάσεις και συμμετέχει, κατά πάσα πιθανότητα, στην όξυνση του προβλήματος της επιδημίας […] Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αφήσουμε πίσω την αυταπάτη πως μπορούμε να μείνουμε ουδέτεροι περιμένοντας πως στο τέλος θα βασιλεύσει η αρμονική αλληλοκατανόηση και ο αμοιβαίος σεβασμός. 

Ας πούμε πως ανάμεσα σε αυτόν που σέβεται την αλήθεια και εκείνον που θαυμάζεται στον καθρέφτη τής “άποψής του” δεν χωρούν ίσες αποστάσεις κι ούτε καν η σύγκριση. Υπάρχουν περιστάσεις όπου ο μοναδικός τρόπος να τερματιστεί ένας πολιτισμικός πόλεμος είναι μια ξεκάθαρη νίκη στις ιδέες και στο πρακτικό αποτέλεσμα»· άρα, «αυτή η αυστηρότητα χρειάζεται όλα τα μέσα, και την κρατική καταστολή και τον διάλογο, όπου όμως αυτός είναι δυνατός». Πράγματι έχουμε εδώ έναν πόλεμο, που δεν είναι καν μόνο ιδεολογικός… Το ζήτημα είναι με ποιο στρατόπεδο τάσσεται κανείς (και τα τί τον κάνει ν’ αλλάξει στρατόπεδο, όταν αλλάζει).

 

5. David Cayley, “Questions about the current pandemic from the point of view of Ivan Illich”, ανάρτηση της 8ης Απριλίου 2020 (την οποίαν αμέσως αναδημοσίευσε ο Giorgio Agamben στο Quodlibet). Βλ. https://medium.com/@ddean3000/david-cayleys-questions-about-the-current-pandemic-from-the-point-of-view-of-ivan-illich-49cf2a216f20. Ο David Cayley, καναδός συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, έχει αφιερώσει ένα σημαντικό μέρος τής προσωπικής του δουλειάς στην καταγραφή και δημοσίευση της σκέψης τού Ιβάν Ίλλιτς. Για τον ίδιο τον Ιβάν Ίλλιτς (1926-2002), μια έξοχη διανοητική φιγούρα και από τους σπουδαιότερους κριτικούς τού σύγχρονου πολιτισμού, δεν χρειάζεται να πω περισσότερα εδώ· θυμίζω μόνον ότι το βιβλίο του Ιατρική νέμεση. Η απαλλοτρίωση της υγείας (ελλ. έκδ. Νησίδες 2010, μετ. Βασίλης Τομανάς [1975]) είναι η σφαιρικότερη και πιο ριζοσπαστική κριτική τής δυτικής ιατρικής που έχει γραφτεί ποτέ, έργο απαραίτητο για όποιον επιχειρεί να σκεφτεί σοβαρά τους θεσμικούς κόμβους τού ύστερου καπιταλισμού.

 

6. Μία φωτεινή εξαίρεση αντιπροσωπεύει η (διαδικτυακή) εκδήλωση-συζήτηση που οργάνωσε στις 29 Νοεμβρίου 2020 η τροτσκιστική οργάνωση Επαναστατική Κομμουνιστική Δράση, με προσκεκλημένο τον ψυχίατρο Γιώργο Νικολαΐδη (διευθυντή από το 2005 της Διεύθυνσης Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας τού Παιδιού), μία από τις ελάχιστες φωνές που ξεχώρισαν μέσ’ από την έρημο του φόβου και της υποτακτικότητας που χαρακτηρίζει απ’ άκρου εις άκρον το ιατρικό επάγγελμα στην Ελλάδα (και δυστυχώς όχι μόνον). Βλ. https://www.youtube.com/watch?v=gvejL1ZhKK4&feature=youtu.be&fbclid=IwAR1uAvfZ0uf_ZGyIZzHbsoGI_ISZoLmIkteX_7L66EfaQOlD1y2MblyI96Q.

 

7. Σύμφωνα με το Άρθρο 1 τού Κώδικα της Νυρεμβέργης, βασανισμός θεωρείται οιαδήποτε ιατρικού τύπου επέμβαση χωρίς τη συγκατάθεση του προσώπου το οποίο την υφίσταται. Μόνη θλιβερή εξαίρεση μέχρι τώρα ήταν οι υποτιθέμενοι «ψυχασθενείς», με δικαιολογητικό την επικινδυνότητά τους για το κοινωνικό σύνολο. Τώρα περνάμε στην έννοια της δυνητικής επικινδυνότητας – και δυνητικά επικίνδυνοι είμαστε όλοι, αν κάποια πολιτική εξουσία με τη συνεπικουρία μερικών βαθμοφόρων γιατρών το αποφασίσει!

 

8. Μεταξύ των πολλών κριτικών φωνών που ακούστηκαν από το εσωτερικό τού πεδίου βιοϊατρικών επιστημών (περιλαμβανομένου του έλληνα καθηγητή στο Στάνφορντ δρ. Γιάννη Ιωαννίδη, ενός από τους πρώτους που εξέφρασαν άξιες του ονόματός τους επιστημονικές κρίσεις), θα ήθελα να παραπέμψω εδώ προπάντων σε μία, για την εμβρίθεια, την ευγένεια και την αποφασιστικότητά της: μια συνέντευξη του διακεκριμένου γερμανού (ταϊλανδικής καταγωγής) μικροβιολόγου κι επιδημιολόγου Sucharit Bhakdi στον αυστριακό δημοσιογράφο Ferdinand Wegscheider, στις 29 Απριλίου 2020 για το αυστριακό ιδιωτικό κανάλι Servus TV (βλ. https://www.youtube.com/watch?v=Rd0UU7_Rov8&fbclid=IwAR3iNpAoYrnxfzp_0-umHfkDEnUcYsVvVs48uml_gHVpKBb4-8PEc-bdD4E). 

Προς επίρρωση, βλ. επίσης τη «Διακήρυξη του Μπάρινγκτον», που ήρθε αργότερα μέσα στην ίδια χρονιά (4 Οκτωβρίου 2020) από τρεις κορυφαίους ιατρικούς ερευνητές, υπογεγραμμένη μέσα στην πρώτη εβδομάδα από 4.000 επιστήμονες υγείας, πάνω από 8.000 γιατρούς και 100.000 πολίτες: https://gbdeclaration.org/· και ακόμα, το διαφωτιστικό έργο τού ιταλού ιολόγου Giulio Tarro, Covid – O ιός του φόβου, μετ. Λένα Ιωαννίδη, επιμ. Ανδρέας Γιαννουλόπουλος (24 Γράμματα: Αθήνα 2020).

 

9. Μία από τις καλύτερες συγκεντρώσεις στοιχείων γι’ αυτή τη σύγχρονη πληγή είναι ο συγκλονιστικός φάκελος του δανού γιατρού και ερευνητή Peter Gotzsche, Φονικά φάρμακα και οργανωμένο έγκλημα. Πώς οι μεγάλες εταιρείες φαρμάκων έχουν διαβρώσει την υγεία, πρόλ. Richard Smith, Drummond Rennie, μετ. Σωτηρία Ευθυμίου, επιμ. Χρήστος Πανοτόπουλος (Levantes: Αθήνα 2015 [2013]). 

Για την πανάκεια των εμβολίων και τον χορό των εκατομμυρίων που στήνεται γύρω τους, βλ. τα ψύχραιμα κι εμπεριστατωμένα άρθρα τού Σπύρου Μανουσέλη στην ΕφΣυν, «Το όνειρο της εξάλειψης του κορωνοϊού μέσω εμβολίων» (10.10.2020) και «Εν αναμονή τού εμβολίου κατά της πανδημίας» (17.10.2020). Ιδίως το δεύτερο, δίνει σημαντικές πληροφορίες για κάτι που το ευρύ κοινό ίσως αγνοεί: ότι τα εμβόλια που ετοιμάζονται τούτη τη στιγμή δεν μοιάζουν με τα παραδοσιακά που γνωρίζαμε, προσφεύγουν σε τεχνικές γενετικής μηχανικής με την εισαγωγή τμημάτων τού RNA ή του DNA του ιού στα ανθρώπινο σώμα – περιέργως, ωστόσο, δεν θίγει την πιο ανησυχητική πιθανότητα: να προκαλέσουν τεράστια αυτοανοσοποιητική απορρύθμιση στον οργανισμό με τραγικά αποτελέσματα, καθώς θα μπορούσε να εκλαμβάνει τον ίδιο του το γενετικό υλικό ως εισβολέα.

 

10. Για μια ανατομία αυτού που θα ονομάζουμε ψηφιακό καπιταλισμό, τις συνέπειες της αιχμαλωσίας μας στα δίχτυα του και προπαντός τη δυσοίωνη ανθρωπολογική μεταμόρφωση που αναγγέλλει, βλ. Manuel Castells, Ο γαλαξίας τού διαδικτύου. Στοχασμοί για το διαδίκτυο, τις επιχειρήσεις και την κοινωνία, μετ. Ελένη Αστερίου, επιμ. Αριάδνη-Μαρία Αλαβάνου, πρόλ. Νίκος Κοτζιάς (Καστανιώτη: Αθήνα 2005 [2001])· και ιδίως Renato Curcio, Η εικονική αυτοκρατορία. Η αποικιοποίηση του φαντασιακού και ο κοινωνικός έλεγχος, μετ. Παναγιώτης Καλαμαράς (Ελευθεριακή Κουλτούρα: Αθήνα 2016 [2015]).

 

11. Το πιο εύγλωττο ντοκουμέντο είναι το βιβλίο που δημοσίευσε την άνοιξη ακριβώς του 2020 ο Klaus Schwab, εκτελεστικός διευθυντής τού Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, όπου μιλάει για «μεγάλη επανεκκίνηση» (του καπιταλισμού): Klaus Schwab & Thierry Malleret, Covid-19: The Great Reset (Forum Publishing 2020). Μερικά ενδεικτικά αποσπάσματα, μαζί με κάποια οξυδερκή σχόλια του συντάκτη, μπορεί να διαβάσει κανείς στην ανάρτηση της Πέμπτης 29 Οκτωβρίου 2020 του περιοδικού Serajevo με τίτλο «Αναδιάρθρωση» (https://www.sarajevomag.net/). Ανακαλύπτουμε τον τροχό, θα μπορούσε να πει κανείς, αφού είναι όλα διακηρυγμένα…!

 

12. Παρ’ όλ’ αυτά, λίγο μετά την πρώτη δικτυακή ανάρτηση αυτού του κειμένου (στο Zην τού Press Project), στις 19/20 Σεπτεμβρίου 2020 οργανώθηκε στην Αθήνα ένα ελπιδοφόρο συνέδριο με τίτλο «Επιστήμη και κοινωνία στον πόλεμο της πανδημίας», από μια θαρραλέα ομάδα γιατρών και ερευνητών μεταξύ των οποίων κι εκπρόσωποι από τον χώρο τής ομοιοπαθητικής και του βελονισμού (που εν μέρει διαψεύδουν τα όσα είπα για τη «σιωπή» τους), ακόμη και —προς τιμήν της— εκπρόσωπος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Γιόγκα. Παρά τις τρομακτικές δυσκολίες και τα εμπόδια που συνάντησαν στη διοργάνωση —άρνηση να τους δοθεί αίθουσα, πλήρης αποκλεισμός τους από τα μέσα ενημέρωσης και τους mainstream παρόχους δικτυακής φιλοξενίας, απαγόρευση τέλος ζωντανής διεξαγωγής η οποία τούς ανάγκασε να καταφύγουν στον μέσον τής τηλεδιάσκεψης με πολλές τεχνικές δυσκολίες— κατόρθωσαν να συστήσουν μια νησίδα αληθινής πληροφόρησης εν μέσω τειχών παραπλάνησης και μεθοδευμένης ψευδολογίας. 

Προσκεκλημένοι ήταν μερικοί από τους πιο διακεκριμένους ευρωπαίους επιστήμονες και νομικούς —μεταξύ των οποίων ο καθηγητής ιατρικής νανοπαθολογίας Stefano Montanari, ο ιολόγος και κλινικός γιατρός Gulio Tarro, ο γερμανός ειδικός στην ανθρώπινη ιατρική Guido Hofmann, ο φυσιολόγος Wolfgang Wodarg, ο ιταλός δικαστής και πολιτικός Angelo Giorgianni, ο ιατροδικαστής Pascuale Mario Bacco, ο Γερμανός δικηγόρος Dirk Sattelmeier, ο δανός ιατρικός και φαρμακολογικός ερευνητής Peter Gotzsche, ο Βούλγαρος γιατρός λοιμωδών νοσημάτων Atanas Mangarov, ο γερμανοταϊλανδός καθηγητής μικροβιολογίας, ιολογίας κι επιδημιολογίας Sucharit Bhakdi, η Ινδή περιβαλλοντολόγος και ακτιβίστρια Vandana Siva, κ.ά.— οι οποίοι, έχοντας βρεθεί στην πρώτη γραμμή τού επιδημιολογικού και πολιτικού αγώνα αυτής της χρονιάς, ήταν σε θέση να δώσουν συγκλονιστικές πληροφορίες για την πραγματική διάσταση του υγειονομικού κινδύνου, τη χάλκευση των στατιστικών στοιχείων, τις αληθινές αιτίες των πιστοποιημένων θανάτων που αποδόθηκαν στον Covid-19, το μέγεθος και τη φύση των νομικών παραβιάσεων, τον ρόλο τού Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και των μεγάλων εταιρειών λογισμικού και φαρμάκων… Για όποιον θέλει να παρακολουθήσει ολόκληρο το συνέδριο, βρίσκεται προσωρινά αναρτημένο εδώ: http://www.eoeresearch.org/covid19/?fbclid=IwAR34j2x4XtYvoLWCAp3DnEB2RgL1hXBNuW7oi1bkty0AweEu6K1DXUJts_Y. Πρέπει επίσης να γίνει γνωστό ότι ακολούθησαν απόπειρες εκφοβισμού των Ελλήνων διοργανωτών και απειλές αποβολής κάποιων από τον Ιατρικό Σύλλογο.

 

Ένα μήνα αργότερα εξ άλλου, στις 27 Οκτωβρίου 2020, αναρτήθηκε στο facebook από έναν εμπορικό τραγουδιστή, τον Γρηγόρη Πετράκο, ένα εντυπωσιακά ενημερωμένο 20λεπτο βίντεο (προφανέστατα προϊόν συλλογικής έρευνας) με στοιχεία παρμένα από επίσημες πηγές. Κάλλιστα θα μπορούσε κάποιος ν’ αμφισβητήσει την αλήθεια τους —διότι καμία αλήθεια σε αυτή τη συζήτηση δεν είναι αδιαμφισβήτητη, και λιγότερο όλων άλλωστε η κυβερνητική—, αλλ’ αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο υπό τη μορφή μιας δημόσιας συζήτησης, απαραίτητης ούτως ή άλλως. Αντ’ αυτού, είδαμε ένα ενορχηστρωμένο λιντσάρισμα του εν λόγω τραγουδιστή από τα υπηρεσιακά ΜΜΕ (χωρίς καμία αναφορά στο περιεχόμενο), το αυτόματο «ρίξιμό» του από τον δικτυακό πάροχο (μπορεί ωστόσο να το ξαναβρεί κανείς —μέχρι νεωτέρας— εδώ: Đăng nhập Facebook | Facebook), και την ποινική δίωξή του για «διασπορά ψευδών ειδήσεων»! Αυτό το αδιανόητο κλίμα καταστολής, που χαρακτηρίζει μόνο σκληρές δικτατορίες, δίνει το μέτρο τού τί διακυβεύεται πολιτικά σε όλη αυτή την εκστρατεία υγειονομικής τρομοκράτησης που ζούμε.

 Στην Ευρώπη την ίδια στιγμή, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στη Γερμανία, χιλιάδες κόσμου έχουν ξεσηκωθεί και συγκρούονται βίαια με τη αστυνομία εναντιούμενοι στον φασισμό με ιατρική μάσκα. Η Ελλάδα τί κάνει; Το τραγικό φιάσκο της «αριστερής παρένθεσης» φαίνεται ότι έχει παραλύσει κάθε ριζοσπαστικό ανακλαστικό, για πολλές δεκαετίες…

 [------>]