Ο ρόλος του Indymedia και κάποιες περίεργες μεταλλάξεις της «Αναρχίας»

  ❚ του Φώτη Τερζάκη

Το Indymedia δημιουργήθηκε πριν από αρκετά χρόνια σαν μια πλατφόρμα ελεύθερης αντισυστημικής ενημέρωσης και γρήγορα απέκτησε μεγάλη εκτίμηση στους αντιεξουσιαστικούς  και  κοινωνικά  ριζοσπαστικούς  κύκλους. Ανεπισήμως καθιερώθηκε σαν κάποιου είδους αναρχικός  «θεσμός»  στη  σφαίρα  της  πληροφόρησης,  και  τόσο  με  το  δημοσιευόμενο υλικό όσο και με την ανοιχτή δομή συμμετοχής που καθιέρωσε απέκτησε υπολογίσιμο κύρος σε ένα εκτεταμένο ακροατήριο. 

Με τα χρόνια ωστόσο αυτή η ανοιχτότητα συρρικνώθηκε, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί έγιναν πιο ισχυροί και, βοηθούσης της διαδικτυακής ανωνυμίας, λειτουργεί όλο και περισσότερο σαν όργανο μιας ομάδας-φάντασμα με ανεξιχνίαστη ταυτότητα. 

ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ κινητοποιήσεις ενάντια στην κατασταλτική ‒για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερες εκφράσεις‒ υγειονομική πολιτική μιας κυβέρνησης η οποία δεν κρύβει τις νεοφασιστικές της διαπλοκές (τα πρόσωπα που επιλέγει επικεφαλής του Υπουργείου Υγείας μιλούν καλύτερα από οιαδήποτε διακήρυξη θέσεων, και μαρτυρούν επιπλέον την υπαγωγή του υγειονομικού τομέα στις αρμοδιότητες της δημόσιας τάξης), περιέργως στο Indymedia εμφανίζονται κείμενα τα οποία, διανθισμένα ασφαλώς με φλογερή αντιφασιστική  ρητορεία,  ευθυγραμμίζονται κατ’ ουσίαν με τις απόψεις  της  κυβέρνησης,  των  υποτελών  ΜΜΕ  κι  εκείνου  του κομματιού της Αριστεράς που εξαγοράζει με κάθε είδους πολιτικά ή  προσωπικά  ανταλλάγματα  τη  λαλίστατη σύμπραξή του. 

Είναι ιδιαίτερα περίεργη μάλιστα η προσπάθεια  υπονόμευσης  των  δύο πρώτων και σημαντικότερων μαζικών κινητοποιήσεων με ρητό αντικείμενο την εναντίωση στα μέτρα βιοπολιτικού ελέγχου: της 14ης Ιουλίου στο Σύνταγμα, οργανωμένης από πολλούς φορείς διαφορετικών  πολιτικών  προελεύσεων, και την πρόσφατη της 2ας Οκτωβρίου στο Μοναστηράκι, οργανωμένης αποκλειστικά από συλλογικότητες  του  αριστερού-αντιεξουσιαστικού χώρου.

Όσον αφορά την κινητοποίηση της 14ης  Ιουλίου  δεν  θα  επανέλθω·  πρέπει  όμως  να  πω  ότι,  επειδή  βρέθηκα στην καρδιά των γεγονότων που κορυφώθηκαν σε μια βίαιη σύγκρουση με τη φασιστική συμμορία Propatria (1) (αυτό ακριβώς που αποκαλείται «παρέα με ναζί» στη γλώσσα εκείνων οι οποίοι, αν ήταν εκεί αντί να πουλούν αντιφασισμό της πολυθρόνας, θα βλέπαμε μιαν αντίστροφη έκβαση), έστειλα στην πλατφόρμα ένα κείμενο προς διόρθωση της εσκεμμένα στρεβλής εικόνας που έδωσαν τα συστημικά Μέσα (από τα τηλεοπτικά κανάλια μέχρι την ΕφΣυν και την Αυγή) αλλά και το ίδιο  το  Indymedia.  Το  κείμενο «φυσικά» δεν δημοσιεύθηκε... (2)  

Και  τώρα,  ενόψει  της  αναγγελθείσας συγκέντρωσης της 2ας Οκτωβρίου, στο Indymedia εμφανίζεται πάλι, δύο ημέρες νωρίτερα,  ένα  κείμενο  που  καταγγέλλει μία από τις βασικές διοργανώτριες ομάδες, την Contra Dystopia ‒ξαναζεσταίνοντας την ξεραμένη λάσπη της 14ης Ιουλίου‒, ως συνοδοιπόρο των φασιστικής ακροδεξιάς. (3) 

Υπόρρητο μήνυμα: όποιος καταγγέλλει τα κατασταλτικά υγειονομικά μέτρα, το έγκλημα των υποχρεωτικών εμβολιασμών και το νέο αποκρουστικό απαρτχάιντ για όσους αρνούνται την ιατρική αστυνόμευση, είναι ψεκασμένος,  συνομωσιολόγος, ανορθολογικός αρνητής της επιστημονικής αλήθειας και, σε τελευταία ανάλυση, ακροδεξιός.

Η Contra Dystopia απάντησε ήδη. Σε ό,τι με αφορά, δεν σκοπεύω να συνεχίσω με υποθέσεις για τον ρόλο  του  Indymedia.  Όποια  κι αν είναι τα κίνητρα της γραμμής του, εκείνο που μ’ ενδιαφέρει εδώ είναι δύο πράγματα. 

Πρώτον, να διορθώσω κάποιες τερατολογικές ανακρίβειες που λίγο έλλειψε να περάσουν ως «ειδήσεις»· και δεύτερον, να σκεφτώ επ’ αφορμή ένα γενικότερο φαινόμενο που εσχάτως με προβληματίζει βαθιά: το παραλήρημα νομιμότητας και συμμόρφωσης στην πιο ειδεχθή και απόλυτη μορφή καταστολής που έχει προσβάλει σαν μυστηριώδης πυρετός ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του αναρχικού χώρου.

Όπως βλέπει κανείς στην προαναφερθείσα ανάρτηση, κάποιος ανόητος  (δεν  ξέρουμε  αν  είναι  από τους συντάκτες του πρώτου κειμένου) κουνάει το δάχτυλο με ύφος στρατιωτικού ανακριτή και γράφει: Νομίζετε  ότι  θα  συνεχίσετε  να  μας  κοροϊδεύετε  για  πολύ  καιρό  ακόμα,  Contra  Dystopia;  H World Freedom Alliance και τα στελέχη της «Ελλήνων Συνέλευσις» που συμμετέχουν στη Διεπιστημονική Ένωση Υπεράσπισης της Δημοκρατίας  με  τους  οποίους  ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΨΑΤΕ αφίσα δεν είναι φασίστες;

Λοιπόν,  επειδή  τυχαίνει  να  είμαι  μέλος  της  Διεπιστημονικής  Ένωσης για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Βιοηθικής, θα ήθελα ν’ αποσαφηνίσω για κάθε καλόπιστο αφελή ότι η World Freedom Alliance δεν έχει καμία οργανωτική σχέση με τη Διεπιστημονική Ένωση, παρότι ήταν όντως μία από τις οργανώσεις με τις οποίες συνυπογράψαμε αφίσα- κοινή  πλατφόρμα,  στο  πλαίσια  μιας χαλαρής και ad hoc σύμπραξης με κινήσεις πολιτών ειδικού σκοπού – ανεξαρτήτως πολιτικής τους προελεύσεως, που κάλυπτε στην πραγματικότητα ένα μεγάλο κι ετερογενές φάσμα (σε καμία περίπτωση ακροδεξιές ή φασιστικές,  πάντως)·  την  δε  «Ελλήνων Συνέλευσις»  δεν  την  ξέρω  καν: ούτε  έχει  την  παραμικρή  σχέση  με τη Διεπιστημονική Ένωση ούτε συμμετείχε  στην  σύμπραξη  και  την  αφίσα.  

Σε  λεγόμενα  όπως  τα παραπάνω όμως ‒όπως και σε αναρίθμητες απόπειρες σπίλωσης των οποίων έχω γίνει προσωπικά στόχος από διάφορα μέσα κοινωνικής  δικτύωσης‒  πιστεύω  πως  υπάρχει  κάτι  περισσότερο  από  απλή  παρεξήγηση  ή  κακή  πληροφόρηση: πρόκειται μάλλον για την εσκεμμένη στρατηγική αυτού που λέμε «δολοφονία προσωπικότητας», η οποία είναι ένα από τα κύρια όπλα των κρατούντων σε αυτό τον βρώμικο πόλεμο κατά οιουδήποτε διαφωνούντος.

ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ έχουν όμως οι αναρχικοί  ‒σαφώς  όχι  όλοι,  πρέπει  να  είναι  ξεκάθαρο‒  στη  λυκοσυμμαχία των τοποτηρητών της υγειονομικής νομιμοφροσύνης;

Πώς  δηλαδή  άτομα  και  ομάδες  με τόσο ακραία και υψηλόφωνα δηλωμένη ευαισθησία απέναντι σε κάθε παρέμβαση του κράτους στην ανθρώπινη ζωή και στις διανθρώπινες σχέσεις, απέναντι στην τεχνογραφειοκρατική χειραγώγηση του βιοσυστήματος και στους μηχανισμούς κοινωνικού αποκλεισμού, μοιάζουν να έχουν αναλάβει υπεργολαβικά την κυβερνητική προπαγάνδα  περί  «κοινωνικής  υπευθυνότητας»;  

Το  ίδιο  ερώτημα  ισχύει  βέβαια  σε  κάποιον  βαθμό και για τους ευρύτερους σχηματισμούς, κοινοβουλευτικούς και μη, της Αριστεράς, που έχουν αυτή τη στιγμή μετατραπεί στους φλογερότερους υπερασπιστές του πολυεθνικού εταιρικού πλέγματος στη βιομηχανία «υγείας». (4) Ωστόσο εδώ είναι ίσως ευκολότερο να βρει κάποιος απαντήσεις: μπορεί να σκεφτεί, ας πούμε, το σταλινικό φαντασιακό του αυταρχικού κολεκτιβισμού που κουβαλάει σαν κάποιου είδους κυτταρική μνήμη η υπαρκτή Αριστερά, τον αθεράπευτο τεχνικισμό της, αλλά και τις γνωστές διαπλοκές των ηγεσιών της με το κατεστημένο πολιτικό σύστημα... Οι αναρχικοί όμως;

Ασφαλώς έναν ρόλο παίζει σε όλες τις περιπτώσεις το τυφλό ανακλαστικό του φόβου. Ο υγειονομικός κίνδυνος είναι εύκολο μέσον για να συγκεκριμενοποιηθούν όλες οι βαθιές, ανομολόγητες και αδιάγνωστες αγωνίες που μαστίζουν τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο και, ως εκ τούτου, να προσφέρει μια πρόσκαιρη ανακούφιση στους πολύ πιο αόριστους υπαρξιακούς τρόμους. 

Πρόκειται ασφαλώς για ένα στοιχείο ανορθολογικό ‒ψυχοπαθολογικό,  για  να  είμαστε  ακριβείς‒  και,  ως  τέτοιο,  είναι  ασφαλώς  προ-πολιτικό.  Για  να  προσλάβει όμως οργανωμένη πολιτική  έκφραση  χρειάζονται κάποιοι πρόσθετοι παράγοντες, οι οποίοι δεν είναι απλώς ανορθολογικοί  με  τη  πρώτη  έννοια: αντιπροσωπεύουν μια ορθολογικότητα εργαλειακού τύπου, δηλαδή, στρατηγικούς υπολογισμούς και εκτιμήσεις κέρδους-ζημίας. 

Και  αυτό,  όπως  καταλαβαίνει  κανείς, δημιουργεί πολύ οδυνηρές  υποψίες  που  δεν  θα  ήθελα  να εκφράσω εδώ. Θα προτιμούσα να δω μια ξεκάθαρη ‒επώνυμη‒απάντηση απ’ όσους, ως άτομα ή συλλογικότητες, επιλέγουν την εξ αντικειμένου συστράτευση με τις δυνάμεις που προσπαθούν να μετατρέψουν ολόκληρο τον πλανήτη σε ένα ηλεκτρονικά ελεγχόμενο στρατόπεδο συγκεντρώσεως.

Σημειώσεις

1. Παρεμπιπτόντως, βλέπω στις ειδήσεις

ότι ο «χρυσαυγίτης αντιεμβολιαστής»

που πρωτοστάτησε στην επίθεση ενα-

ντίον μου συνελήφθη στις 4 Οκτωβρίου

για αιματηρές βιαιοπραγίες κατά πολι-

τών στην πλατεία του Νέου Ηρακλεί-

ου: https://www.thetoc.gr/koinwnia/

article/autos-einai-o-xrusaugitis-

antiemboliastis-pou-sunelifthi-sta-

epeisodia-sto-neo-irakleio-eikones/

 2. Το φιλοξένησε εντέλει ο Δρόμος της

Αριστεράς στο φύλλο της 24ης Ιουλίου

2021, με τίτλο «Τι συνέβη στο Σύνταγμα

στις 14/7;»

3. Βλ. https://athens.indymedia.org/

post/1614344

4. Μια συνολική και μάλλον οξεία απά-

ντηση στην «εμβολιαστική αριστερά»

επιχείρησα στο κείμενό μου «Μωραίνει

Κύριος ον βούλεται απωλέσαι, ή Από το

σφυροδρέπανο και το (Α) στον Ερυθρό

Σταυρό» που κυκλοφόρησε σαν ανεξάρ-

τητη μπροσούρα. Για μια δικτυακή του

ανάρτηση, βλ. https://contradystopia.

blogspot.com/2021/07/blog-post_5.htm

ΠΗΓΗ : Δρόμος της Αριστεράς,9/10/2021

Η ΝΕΑ ΠΙΣΤΑ….

 

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ [ * ]  : Πληθυσμός της Γης : 7,89 δισεκατομμύρια άνθρωποι.

Εμβολιασμένοι : 2,16 δισεκατομμύρια άνθρωποι (Σεπτέμβριος 2021),ποσοστό 27,6 %.

Κρούσματα κορωνοϊού : 220.049.243.

Θάνατοι: 4.558.572

Ανάρρωσαν : 194.993.473.

Πάλι οι ανεμβολίαστοι είναι τεράστια πλειοψηφία, και δεν πρόκειται να εμβολιαστούν, και το ξέρουν όλοι.

Τι θα γίνει με αυτούς, και τι θα γίνει με τις πανδημίες ?

Η δικτατορία των υγειών ελίτ αφορά μόνο μια μειοψηφία του πλανητικού πληθυσμού.Οποιος θέλει ας σκεφτεί για το τι οικοδομείται εντός του παγκοσμιοποιημένου ειδικού καθεστώτος καπιταλισμού.

  

 

Η ΝΕΑ ΠΙΣΤΑ….

Υπάρχουν πολλοί φίλοι των αγώνων αυτοκινήτων που θα ήθελαν να υπάρχει μια πίστα ώστε να διεξάγονται μεγάλοι διεθνείς αγώνες φόρμουλα 1 και 2. Ίσως να είναι αυτό που λείπει σαν κερασάκι στην τούρτα της πράσινης αλλά καμένης Ελλάδας και της σύγχρονης διάλυσης της χώρας...

Τώρα όμως μιλάμε για μια άλλη πίστα. Αυτή είναι διεθνής, αλλά στήνεται ακούραστα και η ελληνική εκδοχή της. Πρόκειται για μια νέα «πίστα» διακυβέρνησης και πειθάρχησης μεγάλων πληθυσμών. Είναι η πίστα της διαρκούς και ανανεωνόμενης κατάστασης έκτακτης ανάγκης που εγκαινιάστηκε με την πανδημία και την διαχείρισή της και επεκτείνεται σε άλλα πεδία, όπως αυτό της «οικολογικής κρίσης» των «αναπόφευκτων» πυρκαγιών και πλημμυρών. Μπαίνουμε ολοταχώς στη «νέα υγειονομική δικτατορία» που θα αποκλείει το μισό των πληθυσμών από κάθε κοινή μέχρι τώρα δραστηριότητα. Στην Ελλάδα μάλιστα έχει ήδη καθοριστεί η πρώτη περίοδος:

Από 15 Σεπτεμβρίου έως 31 Μαρτίου όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί θα υπόκεινται σε σκληρές κυρώσεις: Αποκλεισμοί από την εργασία (απολύσεις), από το δημόσιο σύστημα υγείας, από τον δημόσιο χώρο. Το «πράσινο πιστοποιητικό» θα είναι το νέο διαβατήριο, το νέο πάσο, το νέο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων και μαζί πιστοποιητικό υγιούς ατόμου. Όσοι δεν το έχουν, όσοι δεν το ανανεώνουν, όσοι το ξέχασαν, όσοι το αρνούνται, θα περιορίζονται, θα αποκλείονται, θα διώκονται.

Η νέα πίστα δεν θα μείνει μόνο στο δίπολο εμβολιασμένοι/ανεμβολίαστοι αλλά θα ορίσει νέες νόρμες για ολόκληρους τους πληθυσμούς. Νέες κοινωνικές σχέσεις σε όλα τα πεδία, σε ένα ολοκληρωτικό τοπίο. Νομίζει κανείς ότι τελειώσαμε με τα λοκντάουν; Δεν θα υπάρχουν διατάγματα που θα απαγορεύουν την κυκλοφορία σε όλους μετά τις 9 το βράδυ (ή τις 10 ή τις 11, δεν έχει σημασία); Η ψηφιοποίηση του ελέγχου της κοινωνίας μέσω του πάσου και η διαχείριση μέσω του διαχωρισμού και αποκλεισμού θα προχωρήσει με ιλιγγιώδη ρυθμό. Η τηλεργασία και η τηλεκπαίδευση θα γενικευτούν. Θα αυξηθεί η ανεργία και θα γενικευτεί η τρίμηνη απασχόληση χωρίς δικαιώματα και ασφάλιση.

Το αίτημα της ελευθερίας και της δημοκρατίας θα ξαναρθεί με πολλούς τρόπους στην επικαιρότητα. Η νέα «δικτατορία των υγιών ελίτ» θα παιδεύσει τις κοινωνίες για κάποιο διάστημα. Κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων θα σπέρνουν τον τρόμο και τον φόβο. Δεν είναι η οικονομία στο τιμόνι, ούτε η κλασική πολιτική. Είναι η ώρα της βιοπολιτικής.

Η βιοπολιτική έρχεται με φόρα στην πίστα της μόνιμης κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι το νέο όπλο του κεφαλαίου επί της ζωντανής εργασίας και ολόκληρης της κοινωνίας. Η κοινωνία μπαίνει σε γύψο.

Οι ελίτ αδιαφορούν για την υγεία και την ευημερία των κοινωνιών. Ίσα ίσα που τρέφονται από τον θάνατο και τις καταστροφές. Μέσα από αυτά βλέπουν νέα κέρδη και σχεδιάζουν το νέο «επιχειρείν» σε συνθήκες φόβου, τρόμου, αβεβαιότητας, καταστροφών και επιδημιών.

Ο αγώνας για ζωή δίνεται σε όλα τα πεδία. Η νέα δικτατορία που χτίζεται μπροστά στα μάτια μας πρέπει να γκρεμιστεί. Σχεδιάζεται για να θωρακίζει τις ελίτ, και γενικά το κεφάλαιο, ενάντια στην ανθρωπότητα. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται ακόμα, θα το δει σε λίγο καιρό. Η πιο πλατιά ενότητα του λαού είναι αναγκαία για την ελευθερία και τη δημοκρατία, για μια δίκαιη κοινωνία

 

 

[ * ] Ολοταχώς προς μια δικτατορία νέου τύπου, άρθρο του Ρ.Ρ., Δρόμος της αριστεράς,4/9/2021

- Το editorial του ιδίου φύλλου της εφημερίδας Δρόμος της αριστεράς

◗ Γιώργος Αυγερόπουλος- Δεν παραδέχτηκε την ήττα

❚ Συνέντευξη στην Ιφιγένεια Καλαντζή (*)

για το ντοκιμαντέρ του Agora II: Δεσμώτες

Μετά το πέρας της θερμής συζήτησης που παραθέτουμε, με τον κοσμογυρισμένο κινηματογραφιστή Γιώργο Αυγερόπουλο, για το νέο του ντοκιμαντέρ «Agora II: Δεσμώτες», μου ήρθαν στο νου οι στίχοι του Μανόλη Αναγνωστάκη που έγραψε στην πικρή δεκαετία του ’50 «Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα», όπως τραγουδήθηκαν δυναμικά από την Μαρία Δημητριάδη, σε μελοποίηση Θάνου Μικρούτσικου.

Πράγματι, ο Αυγερόπουλος όχι μόνο «δεν παραδέχεται την ήττα», αλλά αρματώθηκε με θάρρος και πείσμα για να συνεχίσει το «Agora: Από τη δημοκρατία στις αγορές» (2014). 

Τα γυρίσματα του νέου ντοκιμαντέρ διαδραματίζονται κατά την κρίσιμη πενταετία 2015-2019 και καταλήγουν σε ένα οργισμένο αλλά ήπια δοσμένο κινηματογραφικό μανιφέστο, το δικό του «Κατηγορώ», πλάι στην πρόσφατη μυθοπλαστική ταινία του Κώστα Γαβρά, όπου αναδεικνύονται οι πολιτικοί χειρισμοί απέναντι σε μια απροκάλυπτα μαφιόζικη συμμορία, που έριξε στα Τάρταρα μια ολόκληρη χώρα και τον λαό της.

Πιστός στο ραντεβού του με την καταγραφή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, ο Αυγερόπουλος παραθέτει τους πραγματικούς πρωταγωνιστές μιας εκρηκτικής περιόδου,που όλοι προσπαθούν να προσπεράσουν,πλάι σε επιλεγμένες στιγμές και γεγονότα που σημάδεψαν την «πρώτη φορά αριστερά», επιχειρώντας έναν πολιτικό αναστοχασμό. Μέσα από ένα δραστικό μοντάζ εκθέτει πρόσωπα και απόψεις παράλληλα με εικόνες, αφηγήσεις και αντικρουόμενες επιλογές, με πολιτικούς να αντιφάσκουν ή να απολογούνται, όταν οι προσδοκίες του ελληνικού λαού για ανατροπή εξανεμίστηκαν «εν μιά νυκτί».

Συνέπειες της δεκαετούς σκληρής λιτότητας που κανείς δεν θέλει να θυμάται, υπενθυμίζονται με άστεγες οικογένειες, αναζήτηση τροφής στα σκουπίδια, αλλά και την αξιοθρήνητη εικόνα μιας ελληνικής σημαίας που στροβιλίζεται άτσαλα στον άνεμο, υποδηλώνοντας την «τσαλακωμένη» ελληνική περηφάνια και ελπίδα.

Τα νούμερα μιλάνε από μόνα τους 25% μείωση του ΑΕΠ, 2,5 εκατ. Έλληνες κάτω από το όριο της φτώχειας, 1 εκ. άνεργοι, μετανάστευση μισού εκατομμυρίου Ελλήνων, ενώ άνθρωποι θύματα της κρίσης μιλούν για μια «κλεμμένη αξιοπρέπεια» και «όχι άλλες αυταπάτες». Παράλληλα, καταγράφονται εικόνες θαλασσοπνιγμένων προσφύγων κατά το 2015-2016, που καταφθάνουν στα ελληνικά νησιά, οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα υπερπλήρη κέντρα υποδοχής, καθώς και η κοσμοσυρροή προσφύγων και μεταναστών στις πλατείες του κέντρου της Αθήνας, λίγους μήνες αργότερα. 

Οι χρονικές μετατοπίσεις ανακατεύουν εικόνες στους διαδρόμους των συνεδριάσεων του Eurogroup στις Βρυξέλλες, όπου η κάμερα του Αυγερόπουλου συνομιλεί με τους πρωταγωνιστές, μπαινοβγαίνει στα γραφεία και καταγράφει τα ξεδιάντροπα τελεσίγραφα στις σκληρές διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης Τσίπρα, το 2015, πλάι στις μελλοντικές εικόνες των συλλαλητηρίων για το Μακεδονικό το 2018. 

Και πάλι πίσω, με ξένα πρωτοσέλιδα να σχολιάζουν την εκλογή του Τσίπρα, τον Γενάρη του 2015, ως «εκλογή που προκαλεί το ευρωπαϊκό κατεστημένο» και «κραυγή δικαιοσύνης και ελπίδας, για εκατομμύρια Έλληνες», πλάι στις ουρές στα ΑΤΜ και εικόνες της λαοθάλασσας τον Ιούλη του 2015 στο Σύνταγμα για το δημοψήφισμα, μέχρι να επιστρέψει η απεχθής λέξη μνημόνιο, «σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα», όπως σχολιάζει εκτός κάδρου ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

› Τι σηματοδοτεί ο επίτιτλος «Δεσμώτες» στον τίτλο του δεύτερου μέρους του «AGORA»;

Πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060 και δεσμευμένη περιουσία στο Υπερταμείο για 99 χρόνια, αυτά μας κρατάνε δέσμιους. Είμαστε λοιπόν «δεσμώτες» οικονομικά, αλλά και μεταφορικά πλέον. Βλέπω απόλυτη σύνδεση με την πρώτη σκηνή της τραγωδίας «Προμηθέας Δεσμώτης» του Αισχύλου, όπου ο Ήφαιστος καρφώνει με βαριά καρδιά τον Προμηθέα στο βράχο, ενώ από κάτω το Κράτος και η Βία του λένε τι να κάνει.

› Το υλικό του ντοκιμαντέρ προέκυψε από γυρίσματα πέντε χρόνων. Τι σε έκανε να καταγράψεις το χρονικό της «πρώτης φοράς αριστερά»;

Δεν είναι ακριβώς χρονικό της πενταετίας 2015-2020, δεν ήθελα να δείξω τις καταστροφές στο Μάτι και στη Μάνδρα, γιατί επέλεξα δύο άξονες για την ταινία: οικονομική και προσφυγική κρίση. Η οπτικοακουστική καταγραφή αυτής της περιόδου αποτελεί ένα ακόμα κομμάτι του παζλ, που συμπληρώνεται με το βιβλίο του Βαρουφάκη, την ταινία του Γαβρά, άλλα βιβλία που έχουν γραφτεί και κάποια που θα γραφτούν στο μέλλον. Ήθελα να κλείσω τη μνήμη μέσα σε ένα κουτί, ως παρακαταθήκη για τις μελλοντικές γενιές και τους αυριανούς ερευνητές, ώστε να μπορούν να αντληθούν συμπεράσματα που θα βοηθήσουν στο δημόσιο διάλογο. Είμαι απόλυτα αντίθετος με την τάση στους κόλπους των προοδευτικών δυνάμεων να πετάξουμε «κάτω από το χαλί» ό,τι συνέβηκε,με άλλοθι την επάνοδο δεξιάς κυβέρνησης.Θεωρώ ότι η πληγή είναι ακόμα ανοιχτή και απαιτείται ένα νέο πρόταγμα.

› Χρησιμοποιώντας τις αφηγήσεις του χαρισματικού Βαρουφάκη, νιώθω πως αν ο Κώστας Γαβράς διατηρεί τη μνήμη όσων συνέβησαν μέσα από τη μυθοπλασία, στο ντοκιμαντέρ σου γίνεται μέσα από μια τεκμηριωμένη καταγραφή της, με τις πραγματικές εικόνες των πρωταγωνιστών.

Με τον Γαβρά είχαμε τεράστιες και ωραίες συζητήσεις. Λένε ότι το ντοκιμαντέρ έχει δομή ταινίας φιξιόν, αλλά συχνά η πραγματικότητα ξεπερνάει τη μυθοπλασία και αυτό είναι πιο σκληρό. Ήθελα να περιέχει στοιχεία πολιτικού θρίλερ, γιατί κάπως έτσι το έζησα. Πηγαινοερχόμουν ασταμάτητα στις Βρυξέλλες και σαν μύγα στον τοίχο, έπρεπε να περνώ απαρατήρητος στους διαδρόμους του Eurogroup. Ξεκίνησα σαν guerilla filmmaking, γιατί χρειάστηκε χρόνος να με εμπιστευθούν και να καταγράφω με κάμερα και μικρόφωνο. Δεν μου έφτανε όμως μόνο να καταγράψω εκφράσεις, την έπαρση,ήθελα να το συνδυάσω με την κοινωνία και το προσφυγικό, ήταν όλο μια πρόκληση, ενώ δεν ήξερα πώς θα λειτουργήσει σε ξένο κοινό.

Ένιωσα ανακούφιση όταν οι Γερμανοί και Γάλλοι συμπαραγωγοί που είδαν την ταινία κατάλαβαν πού οδηγήθηκε μια κοινωνία από τις πολιτικές που οι κυβερνήσεις τους επιβάλανε

› Η αφήγηση των γεγονότων γίνεται με πολλά πισωγυρίσματα, δίχως χρονολογική σειρά, ενώ χρησιμοποιείς το μοντάζ ως εργαλείο πολιτικής διαμαρτυρίας.

Για πράγματα που έχουν γίνει δύο-τρία χρόνια μετά, ένα άλμα στο χρόνο για να τα εξετάσεις την ώρα που αναλύεται αυτή η θεματική βοηθά στη δημιουργία μιας καθαρής αντίληψης, παρά να τα δείξεις αποσπασματικά σε χρονική σειρά. Οι μεταβάσεις στο χρόνο και το μπρος-πίσω δίνουν το αίτιο και το αιτιατό. Η χρονική μπάρα δηλώνει αυτές τις μεταβάσεις, ενώ η βελόνα που μετατοπίζεται είναι ουσιαστικά η βελόνα της ζωής μας, τα χρόνια που πέρασαν, οι φίλοι που χάσαμε. Με δυσκόλεψαν οι μεταβάσεις γιατί έπρεπε να ισορροπούν ταυτόχρονα διαφορετικές χρονικές στιγμές, σε διαφορετικές θεματικές, με διαφορετικούς χαρακτήρες. Αρκετές φορές ξαναμόνταρα σκηνές μέχρι να βρω το ρυθμό, ενώ είχα να ακολουθήσω και μια ζωντανή ιστορία εν εξελίξει, που συνεχώς μεταλλασσόταν.

Προκάλεσα όμως περισσότερα ερωτήματα απ’ όσα μπορούσα να απαντήσω. Το μοντάζ κράτησε από Απρίλη μέχρι Δεκέμβρη. Βασικά αισθάνομαι φοβερή απογοήτευση, όχι μόνο για την ιδεολογικοπολιτική μετάλλαξη ενός φορέα που εμπιστευτήκαμε, αλλά για το πού φτάσαμε. Στο ντοκιμαντέρ αυτό είναι πολύ άμεση η εμπλοκή μου, είναι η πιο προσωπική ταινία μου. Ακόμα και οι στίχοι στο τραγούδι της αρχής...

› Οι στίχοι «...άγριες είναι οι μέρες…» είναι δικοί σου; Εσύ τραγουδάς;

Ναι, στίχοι-τραγούδι δικά μου, σε μουσική του Γιάννη Παξεβάνη, συνθέτη όλης της πρωτότυπης μουσικής του έργου. Το να συμπυκνώσω συναισθήματα που είχα, με μοντάζ, μουσική και αφήγηση ήταν μια διαδικασία σαν βαλβίδα αποσυμπίεσης.

› Δίνεις έμφαση στη λέξη «χρεοκοπία», λέξη που δεν ειπώθηκε καθαρά από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως όταν αναγράφεται με αντίστροφη μέτρηση το νούμερο των ημερών πριν από αυτήν. Τι επιδιώκεις;

Οι λέξεις έχουν δύναμη και επέλεξα τη σωστή λέξη εκεί που έπρεπε, ώστε να γίνει αντιληπτό το διακύβευμα. «Χρεοκοπία» και όχι «λήξη του προγράμματος», «λιτότητα» ή «περικοπή» και όχι «μεταρρύθμιση». Η αντίστροφη μέτρηση δημιουργεί ένταση, προσμένεις κάτι. Ακόμα και όσοι αντιπολιτεύονταν τον ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλούσαν με καθαρές λέξεις. Στα δελτία ειδήσεων τότε,δεν ακούστηκε ποτέ ότι χρεοκοπούμε! Κανένας δεν το είχε πάρει χαμπάρι. Έχουν χρεοκοπήσει και άλλες χώρες και η Ελλάδα έχει χρεοκοπήσει και παλιότερα, δεν ήρθε η καταστροφή του κόσμου, αλλά να ξέρουμε γιατί μιλάμε. Υπήρχαν στιγμές που τρεις μέρες πριν τη χρεοκοπία, κάποιοι χαιρετήθηκαν όπως όταν κάτι έχει λήξει. Μέσα σε αυτή την προθεσμία έζησαν οι πρωταγωνιστές την αγωνία στιγμών, μέσα στο ίδιο γραφείο  κάποιοι ήταν ψύχραιμοι ,άλλοι κλαίγανε.

› Πώς σχολιάζεις τις δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα «Είναι πολύ δύσκολο να είσαι έξω από το σύστημα, δεν μπορούν να υπάρξουν σοσιαλιστικές νησίδες πια»;

Νομίζω ότι σηματοδοτεί τη νέα εποχή του ΣΥΡΙΖΑ και την ιδεολογικοπολιτική του μετατόπιση. Η συνέντευξη αυτή γυρίστηκε στην Αίγινα το Σεπτέμβριο του 2018, με τον Τσίπρα ακόμα Πρωθυπουργό. Εκείνη τη στιγμή, απευθύνεται με πλήρη συνείδηση στους ψηφοφόρους τού ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας ένα άνοιγμα προς μια πιο σοσιαλιστική νοοτροπία. Είναι μαχαιριά στο στήθος για όσους πίστεψαν το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015,είναι όμως και μια παραδοχή της σύγχρονης πραγματικότητας. Σφραγίζει το πέρας της εποχής του ιδεαλισμού και την αρχή της εποχής του ρεαλισμού.

› Η ρήση του Βαρουφάκη «Ο λαός είχε υπερβεί την ηγεσία του, τον ηγέτη του συνολικά» υποδηλώνει άλλον ένα «Ιστορικό συμβιβασμό»;

Αφού πριν λοιδορηθήκαμε και ξεφτιλιστήκαμε ως λαός, υποφέραμε, φτωχύναμε, και μεταναστεύσαμε, κάποια στιγμή, κάναμε μια έφοδο στον ουρανό με πλήρη συνείδηση, σε μια από αυτές τις σπάνιες στιγμές που έχει να επιδείξει η Ιστορία. Έγινε ένα άλμα, ακόμα κι αν δεν είχαν όλοι συνειδητοποιήσει τι σήμαινε να βγει η Ελλάδα από το ευρώ. Πέντε χρόνια μετά, καταλήξαμε στην αναζήτηση της κανονικότητας.

Απογοητευτήκαμε και από τη στιγμή που ηττηθήκαμε, συμβιβαστήκαμε. Μετά είδαμε πρόσφυγες να πλημμυρίζουν τις πόλεις και τα χωριά μας, αντιδράσαμε με αλληλεγγύη,αλλά και με ρατσισμό και φασισμό, που οδήγησαν σε μια συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, μέχρι και την επαναφορά του θέματος των εκτρώσεων. Σήμερα έχουμε περάσει το στάδιο της οργής και βρισκόμαστε ακόμα στο πένθος, είμαστε μια κοινωνία που εκφασίζεται και δεν αναφέρομαι στην πολιτική τοποθέτηση καθενός, αλλά σε συμπεριφορές: πώς κοιτάζουμε να βολευτούμε,πώς αντιλαμβανόμαστε τους αδύναμους.Η ελπίδα θα ξαναγεννηθεί, μόλις υπάρξει ένα πρόταγμα.

› Επέλεξες τον Αλαίν Μπαντιού για τις δηλώσεις του: «ήθελαν να δείξουν πως τίποτα άλλο δεν είναι εφικτό έξω από το δικό τους σύστημα»,«παλιά, ο ιμπεριαλισμός ρυθμιζόταν με την αποικιοκρατία, τώρα φτιάχνουν ζώνες αποσταθεροποίησης με ολόκληρες χώρες»;

Διαβάζω τον Μπαντιού και έχουμε ανάγκη φιλοσόφους σαν αυτόν, γιατί συμπυκνώνουν υπέροχα τις εξελίξεις. Στο τελευταίο βιβλίο του αναλύει πώς δημιουργούνται ζώνες επιρροής,αποδιοργανωμένες πολιτικά με εικονικές διοικήσεις, αναγκασμένες να εκτελούν πολιτικές που σε κανονικές συνθήκες δεν θα υποστήριζαν, προκαλώντας αναταραχή, ώστε οι εταιρίες και ο καπιταλισμός να κάνουν τη δουλειά τους. Ασκώντας κριτική από τα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Μπαντιού υπογραμμίζει κάτι που εντέχνως δεν έχει ειπωθεί: τα γεγονότα του 2015 δεν ήταν μόνο μάχη για την οικονομία, αλλά σύγκρουση μεταξύ νεοφιλελεύθερου δόγματος και μιας διαφορετικής προοπτικής. Η μνημειώδης νίκη του κατεστημένου απέναντι στον Τσίπρα ήταν το ιδεολογικό εγχείρημα-μήνυμα προς όλο τον κόσμο, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, γιατί ακόμα και όσοι το επιχείρησαν, υποχρεώθηκαν να υποταχθούν στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού. Τέλος. There Is No Alternative-T.I.N.A.

Για τον Ζακ Κωστόπουλο και τη Μάγδα Φύσσα

› Εκτός από τις σκληρές εικόνες του απάνθρωπου ξυλοδαρμού του Ζακ Κωστόπουλου, έδειξες και πλάνα όπου μιλάει ως συνειδητοποιημένος ακτιβιστής. Τον είχες γνωρίσει;

Δυστυχώς, τον έμαθα όπως όλοι μας από αυτή την τηλεοπτική εικόνα του λιντσαρίσματος, επειδή τον πέρασαν για ληστή! Ταξιδεύοντας την επόμενη σε ένα φεστιβάλ στο εξωτερικό, μιλάω μόνο γι’ αυτό,γιατί κανείς δεν έχει ενημερωθεί, συνειδητοποιώντας τη σοβαρότητα του συμβάντος, που πιστοποιούσε τον εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας. Το υλικό που τον δείχνει να μιλάει ως ακτιβιστής το βρήκα στο ντοκιμαντέρ του «Vice: Drag nights in Athens».

Από εκεί προέρχεται η συνέντευξη αυτή, το γράφω και στους τίτλους τέλους, δεν το έχω τραβήξει εγώ. Επέλεξα όμως και πλάνα του ξυλοδαρμού, γιατί ως πολεμικός ανταποκριτής επτά πολέμων, γνωρίζω καλά,πως αν δεν δείξεις τη βία, δεν θα καταλάβεις ποτέ τι σημαίνει πόλεμος. Αν παρακολουθήσει κανείς μόνο την έκρηξη πυραύλων που πέτυχαν το στόχο, σαν να παίζει ηλεκτρονικό παιχνίδι, από ασφαλή απόσταση,δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει στο έδαφος, τι παθαίνει αυτός που δέχεται τον πύραυλο.

› Προσεγγίζεις και την Μάγδα Φύσσα, χωρίς να στέκεσαι στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Γιατί;

Δεν υπάρχει καθόλου οπτικό υλικό από τη δίκη της Χρυσής Αυγής, γιατί γίνεται χωρίς κάμερες. Η Μάγδα Φύσσα μιλάει για τη δίκη αυτή καλύτερα από οποιονδήποτε αναλυτή. Προσπάθησα να δείξω πόσο ταγμένη είναι η Μάγδα στην υπόθεση αυτή, περιγράφοντάς την απλά, μέσα από την καθημερινότητά της. Αλλάζει δυο συγκοινωνίες κάθε πρωί για να πηγαίνει στο δικαστήριο και το μεσημέρι γυρνάει σπίτι να μαγειρέψει και την άλλη μέρα τα ίδια. Εκθέτω επίτηδες τις δυνατές φωτογραφίες με το εξαγριωμένο βλέμμα της έτοιμη να χυμήξει σαν τίγρη, ενώ κάποιος την συγκρατεί. Στο πρόσωπό της βλέπω μια μάνα που έχει σηκώσει στους ώμους της ολόκληρο το βάρος του φασισμού στην Ελλάδα.

INFO

• Το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπου-

λου «Agora II: Δεσμώτες» προβάλλεται από

13/2/2020 στην Αθήνα στους κινηματογρά-

φους: Ideal, Ααβόρα, Γαλαξίας, Μικρόκοσμος

και Σπόρτιγκ, καθώς και σε Θεσσαλονίκη και

Κρήτη

*Η Ιφιγένεια Καλαντζή

είναι θεωρητικός-κριτικός κινηματογράφου,

ifigenia.kalantzi@gmail.com

ΠΗΓΗ :εφημερίδα ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ 

Μπορεί να υπάρξει «δική μας» ατζέντα;

Ορισμένες σκέψεις για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό

του Γιάννη Ραχιώτη*

Οι  μεγάλες  δυτικές  δυνάμεις  δεν  υποδέχονται  τον  κύριο  όγκο  της  σημερινής   προσφυγιάς.   Χώρες   όπως  το  Ιράν,  η  Τουρκία,  ο  Λίβανος,  η  Ιορδανία, το Μεξικό συντηρούν πολύ μεγαλύτερο όγκο προσφύγων απ’ ό,τι η Δύση. Αν μάλιστα η σύγκριση γίνει με κριτήριο το  ΑΕΠ,  τότε  η  επιβάρυνση  της  Δύσης  είναι αμελητέα. Όμως μόνο στη Δύση το μεταναστευτικό/προσφυγικό είναι ψηλά στο δημόσιο λόγο. Η σχετική δημόσια ρητορική κινείται σε δύο άξονες:

1.  Οι  νεοφιλελεύθεροι-οπαδοί  της  παγκοσμιοποίησης,   αριστεροί   και   δεξιοί   (Μέρκελ,  Ομπάμα,  Σόρος,  Economist,  ΣΥΡΙΖΑ στα καθ’ ημάς κ.λπ.) μιλούν για «ανοιχτά σύνορα», δηλώνουν (σε λεκτικό και συμβολικό επίπεδο) αλληλεγγύη και θλίψη και καταδικάζουν τις «ρατσιστικές συμπεριφορές».

2. Οι νεοσυντηρητικοί και η αντιπαγκοσμιοποιητική Δεξιά (Ρεπουμπλικάνοι, Λεπέν,  Σαλβίνι,  Όρμπαν,  ελληνική  Δεξιά,  φασιστική και μη, κ.λπ.) προβάλουν την άρνησή τους για υποδοχή μεταναστών και προσφύγων  και  απαιτούν  μεγαλύτερη  αστυνόμευση των συνόρων. Όμως καμία από τις δύο τάσεις δεν παίρνει θέση για τα αίτια: α) Τους πολέμους της Δύσης και των πληρεξουσίων της εναντίον των χωρών προέλευσης των προσφύγων. β) Την παγκοσμιοποίηση, που οδήγησε στην καταστροφή της οικονομίας και της κοινωνικής δομής των πιο αδύναμων χωρών, με αποτέλεσμα τις σημερινές μεταναστευτικές ροές. Επιπλέον, καμία από τις δύο τάσεις δεν αναφέρεται σε μέτρα πέρα από το πρώτο επίπεδο (αλληλεγγύη στους πάσχοντες οι μεν – αστυνόμευση οι δε). 

Ενωμένο το δυτικό στρατόπεδο.

Αλλά σε κυβερνητικό και διακυβερνητικό  επίπεδο  το  δυτικό  στρατόπεδο  είναι  ενωμένο:

1. Όλοι, ανεξάρτητα από τη δημόσια ρητορική τους, επιδιώκουν να αποκλείσουν την κίνηση προσφύγων και μεταναστών ο καθένας προς τη δική του χώρα. Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. με αποφάσεις του Συμβουλίου, κανονισμούς («Δουβλίνο 3») και την Κοινή Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας, συγκρότησαν ένα σκληρό μηχανισμό ανάσχεσης: στρατιωτικά και αστυνομικά μέτρα, στρατόπεδα συγκέντρωσης-εγκλωβισμού σε Ελλάδα, Λιβύη, Μαρόκο, Μάλτα και δευτερευόντως Ιταλία, θέσπιση περίπλοκων γραφειοκρατικών διαδικασιών για να δίνουν επίφαση νομιμότητας  στη  φυλάκιση  προσφύγων  και μεταναστών. Ανάλογα μέτρα πήραν οι ΗΠΑ και η Αυστραλία.

2. Καταψηφίζουν στα διεθνή fora οποιοδήποτε κείμενο αναφέρεται στις πραγματικές αιτίες  της  προσφυγιάς/μετανάστευσης.  Από  την  άλλη,  δεν  έχουν  πρόβλημα  να  καταγγέλλονται  σαν  αιτίες  η  κλιματική  αλλαγή, η διαφθορά, η έλλειψη μεταρρυθμίσεων (νεοφιλελεύθερων φυσικά) κ.ο.κ.

3. Ενώ διοχετεύουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε ΜΚΟ (όλες δυτικής προέλευσης και  χρηματοδότησης)  για  «υποστήριξη»  στους  πρόσφυγες  που  παράγουν  οι  πόλεμοί τους, αρνούνται με φανατισμό τη χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης των τόπων  όπου  κατοικούσαν  οι  σημερινοί  πρόσφυγες,  τους  οποίους  ισοπέδωσαν  οι  βομβαρδισμοί  τους  και  κατέστρεψαν  οι διάφορες μιλίτσιες-πληρεξούσιοί τους. Χωρίς ανοικοδόμηση, οποιαδήποτε συζήτηση περί «αλληλεγγύης» είναι υποκρισία.  

Μερικές αλήθειες που συνήθως δεν λέγονται. 

1. Η προσφυγιά και η μετανάστευση καταστρέφουν κυρίως τις χώρες προέλευσης, όχι τις χώρες υποδοχής. Επειδή στερούν τις πρώτες από το καλύτερο κομμάτι του ανθρώπινου δυναμικού τους. Όπως και από τη μετανάστευση 500.000 νέων μορφωμένων ανθρώπων από την Ελλάδα, η Ελλάδα πλήττεται, αφού υποστελεχώνονται οι υποδομές της – όχι οι χώρες για τις οποίες τώρα εργάζονται

2. Γι' αυτό η ανάσχεση των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών είναι στενά δεμένη με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση, για σεβασμό του  δικαιώματος  των  λαών  να  ζουν  σε  ισχυρά,  κυρίαρχα  κράτη,  να  ορίζουν  οι  ίδιοι  τους  ηγέτες  τους  και  να  ελέγχουν  την οικονομία και την αγορά τους.

3. Για τις δυτικές νεοποικιοκρατικές χώρες   η   μετανάστευση/προσφυγιά   ήταν   και  παραμένει  πάντα  χρήσιμο  εργαλείο  επειδή:  α)  Παρέχει  φτηνό  εργατικό  δυναμικό.  β)  Είναι  μηχανισμός  διαίρεσης  της δικής τους εργατικής τάξης. γ) Είναι μηχανισμός αφαίμαξης και διάλυσης των χωρών προέλευσης και άλωσης της κυριαρχίας των χωρών-αποθήκη, δηλαδή των δορυφόρων τους.Τι σημαίνει η υπακοή της ΕλλάδαςΣτην Ελλάδα μετά το 2016 έχουμε σε σταθερή βάση 40-60.000 πρόσφυγες και μετανάστες, συγκεντρωμένους σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή σε σπίτια διάφορων ΜΚΟ που διακινούν κονδύλια του Σόρος, της Ε.Ε. κ.ά. Ως αριθμός είναι αμελητέος για μια χώρα που δέχθηκε χωρίς κανένα σχέδιο 1.000.000 μετανάστες για εγκατάσταση –όχι διέλευση– τη δεκαετία του ’90. Γιατί όμως η συζήτηση παίρνει διαστάσεις «εθνικού προβλήματος»; Επειδή έχουμε  τα  προβλήματα  των  γραικύλων,  όντας  υπάκουοι  στην  πολιτική  της  Ε.Ε.  για τη μετανάστευση, δηλαδή την Κοινή Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας και τον κανονισμό «Δουβλίνο 3». 

Τι σημαίνει για την Ελλάδα αυτή η υπακοή:

1. Χοτ σποτς, δηλαδή στρατόπεδα συγκέντρωσης και σκόπιμης εξαθλίωσης για την ανάσχεση των ροών, με το πρόσχημα της «καταγραφής-εξέτασης αίτησης ασύλου».

2. Διοίκηση-χρηματοδότηση του όλου κυκλώματος μέσω ΜΚΟ που διασφαλίζουν τον πολιτικό έλεγχο της διαδικασίας από δυτικές δυνάμεις.

3. Στρατιωτικός έλεγχος του Αιγαίου από τη FRONTEX αλλά και ευθέως από το ΝΑΤΟϊκό πολεμικό  ναυτικό.  Πρόκειται  για  –κατά  βάση–  μη  ελληνικά  πολεμικά  πλοία  και  προσωπικό, με ξένους διοικητές. Πρακτικά ο έλεγχος ανήκει στο γερμανικό/γαλλικό ναυτικό, σε συνδυασμό με την ισχυρότατη παρουσία αμερικανικών δυνάμεων. Όλη αυτή η αρμάδα δεν εγκαταστάθηκε στο Αιγαίο  για  να  συλλαμβάνει  πλαστικές  βάρκες με πρόσφυγες (και να το ήθελε, δεν είναι το κατάλληλο μέσο). Στόχος είναι ο έλεγχος της κίνησης από και προς τη  Μαύρη  Θάλασσα,  με  άλλα  λόγια  τα  ρωσικά πλοία.

4. FRONTEX υπάρχει και στα βόρεια χερσαία  σύνορα  μας.  Από  τις  στοιχειώδεις  λειτουργίες ενός κυρίαρχου κράτους είναι ο έλεγχος των συνόρων του: από τον Μάρτιο 2016 αυτή η προϋπόθεση δεν υφίσταται στην Ελλάδα.

Θέματα που πρέπει να τεθούν

1. Να αναγνωρισθεί το δικαίωμα προσφύγων-μεταναστών σε ασφαλή παλινόστηση: Ο παρατεταμένος εξαναγκασμός σε υπερορία είναι έγκλημα της Δύσης κατά της ανθρωπότητας.

2.  Ανοικοδόμηση  των  πόλεων  (Συρία,  Ιράκ,  Λιβύη,  Αφγανιστάν,  Υεμένη)  που  κατέστρεψαν  οι  ΝΑΤΟϊκοί  και  ισραηλινοί  βομβαρδισμοί  με  έξοδα  αυτών  που  τις κατέστρεψαν (είτε ευθέως είτε μέσω πληρεξουσίων).

3. Άμεση αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν. Κανείς από τους πολέμους σ’ αυτές τις χώρες δεν θα συνεχιζόταν χωρίς την παρουσία αμερικανικού στρατού. Το ίδιο και για τους πληρεξούσιους των ΗΠΑ στην Υεμένη.

4. Μέτρα για την ανόρθωση της οικονομίας των χωρών προέλευσης. Να σταματήσει το εμπάργκο κατά της Συρίας. Οικονομική ενίσχυση για την ανάκτηση της παραγωγικής τους δυνατότητας, από αυτούς που την κατέστρεψαν.

5. Επιστροφή των πλουτοπαραγωγικών πηγών και πόρων στους δικαιούχους (πετρέλαιο σε Συρία, Λιβύη και Ιράκ, χρυσός και διυλιστήρια στη Βενεζουέλα κ.ο.κ.).

6. Μέτρα για τη διατήρηση των δεσμών των προσφύγων με τις πατρίδες τους. Όχι ενσωμάτωση! Να ανοίξουν στην Ελλάδα πρεσβείες και προξενεία των χωρών προέλευσης.  Να  αυξηθεί  ο  ρόλος  των  θρησκευτικών  και  πολιτιστικών  ιδρυμάτων  και η μετάκληση δασκάλων από τις χώρες προέλευσης με έξοδα του ΟΗΕ.

7. Διακήρυξη ότι δεν δεσμευόμαστε από την Κοινή Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας και το «Δουβλίνο 3». Διευκόλυνση της κίνησης μεταναστών-προσφύγων  προς  τον  προορισμό τους. Να αρνηθούμε το ρόλο της αποθήκης, κανείς να μην μείνει με το ζόρι στην Ελλάδα. 

Ποιοι θα υλοποιήσουν ένα τέτοιο σχέδιο; Μια πλειοψηφία γραικύλων και ένα χιλιαστικό κόμμα που αποτελούν τη σημερινή Βουλή; Όχι βέβαια! Χρειάζεται να μορφοποιηθούμε σε ένα πολιτικό υποκείμενο της ισχυρής μειοψηφίας, αυτής που θέλει την Ελλάδα  ανεξάρτητη,  απαλλαγμένη  από  την κατοχή των ΝΑΤΟ-Ε.Ε.

* Ο Γιάννης Ραχιώτης είναι δικηγόρος. Το

 κείμενο αποτελεί περίληψη πρόσφατης

παρέμβασής του σε ημερίδα για το προσφυγικό/μεταναστευτικό.  

[---->]