Το σύνδρομο του Ταγματασφαλίτη....

 

Το κράτος, η κυβέρνηση και ο στρατός του Ισραήλ, όπως και οι παραστρατιωτικοί φασίστες του, βρίσκονται σε κρίση δολοφονικής μανίας.....

Δεν υπάρχει έγκλημα πολέμου που να μην το διαπράττουν κατ΄επανάληψη και καθημερινά.

Κάτι παράξενα εγχώρια είδη αυτόκλητων υπερασπιστών των παραπάνω βρίσκονται επίσης -τι παράξενο- σε ανάλογη παραληρηματική υστερία. Πρόκειται για "αναλυτές", δημοσιολογούντες, "ειδικούς" και συνήθεις πλασιέ όπλων....

Εκθειάζουν το θάρρος, την αποτελεσματικότητα του στρατού του Ισραήλ και διαφημίζουν τα τρομερά οπλικά του συστήματα.

Τη δουλειά τους κάνουν..... Να αγοράσει ακόμα κατιτίς η έρμη χώρα μας.

Με το σύνδρομο του δουλικού που τους διακατέχει σπεύδουν να αναγγείλουν "θριάμβους" των ισραηλινών όπλων που ούτε οι ίδιοι  οι Ισραηλινοί δεν αναγνωρίζουν. "Αυτή είναι η δύναμη της Χαμάς;" χλευάζουν....

Τόσο οι Ισραηλινοί όσο και οι Αμερικανοί κρίνουν μέτρια τα καθαυτό στρατιωτικά αποτελέσματα της επιχείρησης. Η συνοχή της Χαμάς δεν έχει πληγεί, οι "όμηροι" δεν έχουν εντοπιστεί, μόνο το ένα πέμπτο των σχηματισμών (ταγμάτων) της Χαμάς έχει φευγαλέα εντοπιστεί στις συγκρούσεις.

Η Χαμάς εξακολουθεί να πλήττει με έμμεσα πυρά όλμων και ρουκετών ισραηλινούς στόχους τόσο στο εσωτερικό της Λωρίδας όσο και στο έδαφος του Ισραήλ - ως και στο Τελ Αβίβ.

Δεν το λες και συντριβή της Χαμάς το αποτέλεσμα....

Μπορεί να αναρωτηθεί κανείς τι είναι εκείνο που κάνει τους εδώ "καλοπροαίρετους" πιο βασιλικούς και από τον ίδιο τον βασιλιά. Πιο διψασμένους για αίμα Παλαιστινίων από τους βουτηγμένους στο αίμα Ισραηλινούς...

Το σύνδρομο του Ταγματασφαλίτη λέτε;

[------>]

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ - 50 ΧΡΟΝΙΑ: Η ΠΙΟ ΠΛΗΡΗΣ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ [*]

 

[….] Η δεύτερη εξαίρεση αφορά το ζεστό ακόμα από το τυπογραφείο βιβλίο του Ιερώνυμου Λύκαρη «Πολυτεχνείο 1973 - Το αίμα το αδικαίωτο ποτέ δεν ησυχάζει» που μόλις κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία από τις Εκδόσεις Καστανιώτη που έχουν εκδώσει και το βιβλίο του Χανδρινού.

 

Σ’ αυτή την περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ιστορική, δημοσιογραφική και πολιτική έρευνα που όχι μόνο συμπληρώνει και επιβεβαιώνει όσα γνωρίζουμε,αλλά προσθέτει και επεξεργάζεται πάρα πολλά στοιχεία που κυριολεκτικά φωτίζουν και αλλάζουν ορισμένα από τα πιο καίρια μέχρι σήμερα συμπεράσματα για το περιεχόμενο, τους εκτελεστές(καλούς και κακούς) και το εύρος της εξέγερσης.

 

Χωρίς αμφιβολία επανατοποθετεί σε διαφορετική βάση το κέντρο και τον χαρακτήρα της εξέγερσης. Ταυτόχρονα αποδεικνύει με αριθμούς το μέγεθος,την έκταση και το βάθος της καταστολής που ξεπερνάει τις εντυπώσεις που έχουν καταχωρηθεί στη συλλογική μνήμη. Τα στοιχεία,σωστά κατανεμημένα και λεπτομερώς χρονολογημένα και εντοπισμένα, έχουν μια εντυπωσιακή πληρότητα και δίνουν μια εικόνα ανάγλυφη και ντοκιμαντερίστικη.

 

Δεν είναι όλα πρωτοφανέρωτα, αλλά και τα κατά καιρούς δημοσιοποιημένα ενισχύονται κατάλληλα τοποθετημένα μέσα στο σύνολο των πληροφοριών.Και όλα αυτά δοσμένα εύληπτα και κατανοητά, χωρίς στριφνότητα και αριθμολαγνία. Με συμπεράσματα στιλπνά και σαφή που βοηθούν στην επαναξιολόγηση της πραγματικότητας στην οποία αναφέρονται.

Τα θέματα είναι πολλά, γι’ αυτό,για τη σύντομη αναφορά σε σχέση με ένα βιβλίο πυκνογραμμένο746 σελίδων, θα θίξω μόνο ένα-δυο σημαντικά θέματα, χωρίς ιεράρχηση.

 

ΟΙ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΞΩ

 

Α. Μερικά από τα στοιχεία που κάνουν τη διαφορά οδηγούν με στέρεα βήματα στη διαπίστωση ότι η εξέγερση έχει, για τους δικούς της εσωτερικούς αρμούς,δύο σκέλη αλληλένδετα αλλά και διαφορετικής υφής. Κι αυτό θα μπορούσε να πει κανείς ότι το έχουμε γενικώς υπόψη, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, η ανάλυση των στοιχείων όχι μόνο το εμπεδώνει, αλλά τροποποιεί ποσοτικά και ποιοτικά τα δεδομένα και κατά προέκταση την αντίληψη που έχουμε σχηματίσει μέσα στα χρόνια.

 

Μέχρι τώρα, από τις πολλές μαρτυρίες των φοιτητών και των διανοουμένων που έχουν δημοσιοποιηθεί, σχηματίζει κανείς μια επαρκή εικόνα για όσα συνέβησαν ως την βίαιη αποχώρηση όλων μας από το Πολυτεχνείο τη νύχτα της17ης Νοεμβρίου. Όντας παρών όλο το τριήμερο ως την τελευταία στιγμή, πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι η εμπειρία που έχουμε αποκομίσει από τη συμμετοχή μας, όλοι οι περίκλειστοι, περιορίζεται στα συμβάντα μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου, άντε και λίγο παραέξω στην Πατησίων και τους κάθετους δρόμους ωσότου να αρχίσει στον περίγυρο η επίθεση των δυνάμεων καταστολής που μας ανάγκασε να κλειδαμπαρωθούμε. Η επαφή μας με όσα λάβαιναν χώρα στους εξωτερικούς χώρους, σε μια ακτίνα μερικών χιλιομέτρων, ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Ούτε να βγούμε μπορούσαμε, ούτε θέλαμε, ούτε κινητά τηλέφωνα είχαμε για να επικοινωνούμε με τους φίλους και τις οικογένειες μας, και πολύ περισσότερο με τους συναγωνιστές που έδιναν μάχες έξω από το φρούριο μας.

 

Και αυτές οι μάχες που μας ήταν αόρατες, ήταν πάρα πολύ σημαντικές, πιο εκτεταμένες και πολύ πιο αιματηρές απ’ όσο μπορούσαμε να φανταστούμε.Με τα ολοκληρωμένα στοιχεία που παραθέτει ο Λύκαρης, οι σκόρπιες αρχικά εντυπώσεις μας, όσο κι αν έχουν συμπληρωθεί και αναπροσαρμοστεί σταδιακά από τα κατά καιρούς διαρρεύσαντα κυρίως μέσα από τον Τύπο στοιχεία, δεν επαρκούσαν, όπως αποδεικνύεται, για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος όσων διαδραματίστηκαν έξω από το Πολυτεχνείο στη διάρκεια της εξέγερσης και των τεταμένων ωρών που ακολούθησαν.

 

ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ

 

Στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου, στα κτήρια και το τεράστιο προαύλιο, οι σωματικές βλάβες, αν εξαιρέσεις κάποιους τραυματίες που μεταφέρθηκαν στο εσωτερικό από τους γύρω δρόμους, ήταν πολύ περιορισμένες. Τώρα, με βάση την ολική αποτίμηση της κατάστασης, σχηματίζεται η εκτίμηση ότι τελικά, στην πράξη, η αντίστασή των «μέσα», κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, αντιμετωπίστηκε από την εξουσία ως παθητική, αν και η εισβολή του τανκ αποτελεί –πρακτικά και συμβολικά– κορυφαία πράξη βίας. Αλλά είναι γεγονός ότι η άτακτη υποχώρηση και φυγή μας μετά την εισβολή του τεθωρακισμένου πάνω από την κεντρική πύλη, βρήκε μπροστά της μόνο τα κλομπ των πιο φανατισμένων αστυνομικών που μας περίμεναν καθώς σκορπιζόμασταν στους γύρω δρόμους. Αντιθέτως, η αντίσταση στους δρόμους που προηγήθηκε της εκκένωσης είναι φανερό ότι αντιμετωπίστηκε απότη χούντα ως λίαν ενεργητική και κατεστάλη με πρωτοφανή αγριότητα. Κι αυτό μέχρι τώρα δεν είχε στηριχτεί με τόσο επαρκή και συγκεντρωμένα στοιχεία ώστε να αλλάξει όλη την εντύπωση για τα σημεία, τους συμμετέχοντες και τα θύματα, για την ποιότητα και ποσότητα της καταστολής, που πλανάται στην κοινή γνώμη για ό,τι συνέβη εκείνο το βράδυ, πριν και μετά.

 

Μέσα από την άνευ προηγουμένου φονικότητα του καθεστώτος που εκδηλώνεται στην περιφέρεια του κέντρου της ανυπακοής, μορφοποιείται και η γενναιότητα των εξεγερμένων που είτε «πολιορκούν» το κτήριο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης στο οποίο είναι οχυρωμένες πλήρως εξοπλισμένες δυνάμεις καταστολής είτε αντιδρούν δυναμικά στην εισβολή και τρομοκρατία των τανκς στις κατοικημένες περιοχές της πόλης.

 

Κι αυτοί οι «μικροί ήρωες» καταβάλλουν το βαρύτερο κόστος για τη συμμετοχή τους στην εξέγερση! Κόντρα στην ασταθή άποψη ότι υπάρχουν και «μερικοί» νεκροί και τραυματίες, τα στοιχεία που εκθέτει ο Λύκαρης είναι αποκαλυπτικά και ανατριχιαστικά. Και δεν μπορούν πλέον με τίποτα να αμφισβητηθούν.

 

Και μόνο ένα στοιχείο φτάνει για να αντιληφτεί κανείς πόσο σκληρή και εκτεταμένη ήταν η καταστολή στην κορύφωση της εξέγερσης: μέσα σε λίγες ώρες, οι δυνάμεις της αστυνομίας και του στρατού ρίχνουν ΤΡΙΑΚΟΣΙΕΣ ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ σφαίρες εναντίον άοπλων διαδηλωτών και, από σπόντα, ανύποπτων περιοίκων! 324.000 σφαίρες από πυροβόλα όπλα δεν ρίχνονται ημερησίως ούτε σε πολεμικές συρράξεις!

 

Και οι αριθμοί έχουν δοθεί από τις αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές. Όπως και τα ονόματα, οι ιδιότητες, τα τραύματα και τα περιστατικά περιγράφονται με επιστημονική ορολογία και με τη σφραγίδα των νοσηλευτικών ιδρυμάτων από τους γιατρούς που περιέθαλψαν τα τραυματισμένα θύματα ή απλώς επιβεβαίωσαν το θάνατό τους. Από τον αριθμό των νεκρών και των τραυματιών αντιλαμβάνεται κανείς ότι πρόκειται περί σφαγής.«Σύμφωνα με έγγραφα που διαβάστηκαν στην πρώτη δίκη, σε έκθεση υπομοίραρχου-αποθηκάριου που διαβιβάστηκε, αναφέρεται ότι η φρουρά του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως κατανάλωσε 1.000φυσίγγια περιστρόφων-τυφεκίων και 600 αυτόματων Τόμσον (σύνολο 1.600), ενώ άλλη έκθεση του Υ.Δ.Τ. ανεβάζει τα πυρομαχικά σε 972 φυσίγγια κοινά, 320 Τόμσον, 500 περιστρόφων 0,32 και400 περιστρόφων 0,38 (σύνολο2.192). (Τα Νέα, 25.11.1975)»

 

ΑΜΟΚ ΒΙΑΣ

Τα στοιχεία έχουν καταγραφεί επισήμως από τις αρχές και τους κρατικούς φορείς, κατατίθενται με κρατικά έγγραφα και προφορικά από μάρτυρες αστυνομικούς και στρατιωτικούς στις δύο δίκες που έγιναν για το Πολυτεχνείο,περιλαμβάνονται στα πρακτικά,στο πόρισμα της προανάκρισης του εισαγγελέα Δημήτρη Τσεβά,στο παραπεμπτικό του Συμβουλίου Εφετών και αλλού και επαληθεύονται και συμπληρώνονται από αυτόπτες μάρτυρες και επιζήσαντες τραυματίες που περιγράφουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες εβλήθησαν από την αστυνομία, το στρατό και τους παρακρατικούς.

 

Επίσης, έχουν μελετηθεί τα δημοσιεύματα στον Τύπο. Οι «λεπτομέρειες» που ανακύπτουν καλύπτουν ακόμα και τις χρονικές στιγμές που έχουν συμβεί τα περιστατικά. Στο σύνολό τους, οι καταγραφείσες και επιβεβαιωμένες περιπτώσεις έχουν ως εξής: 24νεκροί (η αστυνομία με έκπτωση παραδέχεται 15) και 320 τραυματίες από πυροβόλα όπλα και θλαστικά όργανα της αστυνομίας και διαφόρων προστρεξάντων «εθελοντών» τραμπούκων!  Και βέβαια, περιλαμβάνουν μόνο εκείνους που νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομεία, ούτε καν εκείνους που μέσα στον αναβρασμό πέρασαν από νοσοκομεία και κλινικές και δεν κατεγράφησαν, ούτε εκείνους που νοσηλεύτηκαν σε ιδιωτικά ιατρεία ή απέφυγαν εντελώς την περίθαλψη για να αποφύγουν την ενδεχόμενη σύλληψη. Πιθανότατα υπάρχουν και παραπάνω νεκροί που οι συγγενείς τους δήλωσαν άλλη αιτία θανάτου προκειμένου να μην έχουν επιπτώσεις από το δικτατορικό καθεστώς.

 

Συνολικά, από την έρευνα προκύπτει ότι 42 νοσοκομεία και κλινικές δέχτηκαν ανθρώπους που είχαν τραυματιστεί ή σκοτωθεί από τις δυνάμεις καταστολής! Αν και ο αριθμός των 320 νοσηλευθέντων που βγαίνει από τα αρχεία των νοσοκομείων είναι αισθητά μικρότερος από τον αριθμό των1.103 τραυματιών που αναφέρει στο πόρισμά του ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς και των 510«τραυματισθέντων ιδιωτών» που αναγράφονται στις καταστάσεις της αστυνομίας, δείχνει ότι υπήρχε εντολή όχι μόνο για μαζικές συλλήψεις αλλά και για μαζικές δολοφονίες. Αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι πολλοί πυροβολήθηκαν ή χτυπήθηκαν με κλομπ ή λοστό στο κεφάλι. Εξάλλου, το αποδεικνύει και ο υπέρμετρα μεγάλος αριθμός των σφαιρών που ρίχτηκαν κατά των διαδηλωτών!

 

Ο καταιγισμός σφαιρών δείχνει ότι έριχναν αβέρτα και στα τυφλά, κάτι που το πλήρωσαν και κάποιοι από τους περαστικούς και περιοίκους που τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν από τις αδέσποτες βολές! Από τον μεγάλο αριθμό νεκρών, τραυματιών και συλληφθέντων που έχουν καταγραφεί, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μεγάλη και δυναμική ήταν η συμμετοχή στην εξέγερση…

 

ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

 Ενα άλλο συμπέρασμα, συναφές με το προηγούμενο, που προκύπτει από τη λεπτομερή συγκέντρωση και ανάλυση των στοιχείων των καταγεγραμμένων νεκρών και τραυματιών είναι ότι στην πλειονότητά τους δεν ήταν φοιτητές!

 

Κι αυτή η διαπίστωση αντικρούει δια παντός τη διατυπωθείσα άποψη ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν υπόθεση των φοιτητών, με μικρή συμμετοχή «εξωσχολικών» στοιχείων που απλώς κατέβηκαν για συμπαράσταση. Οι ιδιότητες των θυμάτων αποδεικνύουν, εάν θεωρήσουμε το δείγμα ικανοποιητικά αντιπροσωπευτικό της σύνθεσης όλων εκείνων που διαδήλωναν έξω από το Πολυτεχνείο, ότι οι περισσότεροι ήταν εργαζόμενοι πολίτες που δεν είχαν σχέση με το φοιτητόκοσμο! Αυτό από μόνο του δεν σημαίνει ότι οι «έξω» ήταν περισσότεροι από τους «μέσα»,ούτε το αποκλείει, σημαίνει, όμως, ότι οι περισσότεροι από τους «έξω» δεν ήταν φοιτητές,αλλά εργαζόμενοι.

 

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις καταστάσεις που συμπεριλαμβάνονται στο βιβλίο, από τους νεκρούς και τραυματίες προκύπτει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν εργάτες και ελεύθεροι επαγγελματίες.

 

Με βάση το σύνολο των 219 τραυματιών στον οποίων τα έντυπα εισαγωγής τους στα νοσοκομεία αναγράφονται οι επαγγελματικές τους ιδιότητες, μόνο 33 δηλώνουν φοιτητές. Αν αφαιρεθούν και άλλοι 33 που δηλώνουν μαθητές και σπουδαστές, 5 συνταξιούχοι, 1τουρίστας και 15 νοικοκυρές, όλοι οι άλλοι 165 καλύπτουν 48 επαγγέλματα, από οικοδόμοι,υδραυλικοί, ηλεκτρολόγοι, σιδεράδες και ναυτικοί μέχρι καθηγητές, δικηγόροι, γιατροί,αλλά και μοδίστρες, αισθητικοί,μουσικοί, ζωγράφοι, χρυσοχόοι και ραδιοτεχνίτες! Μόνο αγρότες λείπουν για να συμπληρωθεί το πλήρες πανόραμα της ελληνικής κοινωνίας.

 

Κατά συνέπεια, μπορεί κανείς άφοβα να βγάλει το συμπέρασμα ότι υπήρχε μια αισθητή διαφορά, όσον αφορά την ιδιότητα του καθενός, ανάμεσα στους εγκλεισμένους στο Πολυτεχνείο και τους συγκρουόμενους με τις δυνάμεις καταστολής στους δρόμους της πόλης. Και, αυτονόητα, στερεώνει τη διαπίστωση ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν στην ολοκλήρωσή της μία εξέγερση εναντίον της δικτατορίας που ξεκίνησε από φοιτητές και ολοκληρώθηκε με φοιτητές και εργαζόμενους αντάμα. Οι οποίοι,μάλιστα, εργαζόμενοι, έθεταν στη διάρκεια της συμμετοχής τους στους δρόμους και στις συνελεύσεις όπου εκπροσωπήθηκαν, και ζητήματα με πιο ταξικό χαρακτήρα που δεν ήταν έξω από το κεντρικό αίτημα «ψωμί, παιδεία,ελευθερία».

 

ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΗ

 

Η ανασύσταση όλων αυτών των θετικών στοιχείων που συνιστούν τη μαζικότητα, τη δραστικότητα, τη γενναιότητα, την ποιότητα και τη διαχρονικότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αλλά και η συγκέντρωση και ο φωτισμός όλων των αδιάσειστων στοιχείων που συνιστούν όχι μόνο τη βαρβαρότητα  του δικτατορικού καθεστώτος και των δυνάμεων καταστολής, αλλά και την ατιμωρησία της βαρβαρότητας εκ μέρους της κοινοβουλευτικής πολιτικής εξουσίας και των διοικητικών θεσμών του κράτους, θέτουν επιτακτικά την ανάγκη επαναφοράς του «Πολυτεχνείου» στο προσκήνιο προκειμένου να αποκατασταθεί στις σωστές του διαστάσεις και να αποκαλυφτούν όλες οι αλήθειες χωρίς στρεβλώσεις και μαγειρέματα.

 

Γιατί, για παράδειγμα, πέρα από την προσπάθεια ελαχιστοποίησης της κρατικής βίας και των θυμάτων της, πέρασε ντούκου και η μεθόδευση της ατιμωρησίας των ιθυνόντων που πρωτοστάτησαν-τόσο σε επίπεδο καθοδήγησης όσο και σε επίπεδο εκτέλεσης-στις εκατοντάδες κακουργηματικές πράξεις που τελέσθηκαν εναντίον χιλιάδων πολιτών, δολοφονημένων, τραυματισμένων,κακοποιημένων, συλληφθέντων και με κάθε τρόπο διωχθέντων από τα επιτελικά και εκτελεστικά όργανα του καθεστώτος. Για να αναδειχτούν και να αποδοκιμαστούν όχι μόνο οι υπεύθυνοι για τις εγκληματικές τους πράξεις,αλλά και εκείνοι που φρόντισαν να απαλλαγούν οι ένοχοι είτε δικαστικά είτε εξωδικαστικά.Γιατί πώς γίνεται να ασκηθούν διώξεις εναντίον τόσων λίγων εμπλεκομένων, 32 ατόμων συνολικά από ένα σύνολο εκατοντάδων αξιωματούχων της αστυνομίας,του στρατού, της πολιτικής και του παρακράτους που είχαν συμμετοχή στην άσκηση βίας, θανάσιμης βίας, εναντίον άοπλων και ειρηνικών διαδηλωτών;

 

Και -σαν να μην έφτανε αυτό,να αθωωθούν στο ακροατήριο οι μισοί απ’ αυτούς (16 στους 32) για τις ποινικά και ηθικά κολάσιμες πράξεις τους. Εάν δεν λάμψει η αλήθεια ολόκληρη, ούτε η ιστορία θα έρθει στη θέση της, ούτε θα δικαιωθούν όσοι αγωνίστηκαν και ιδίως εκείνοι που πλήρωσαν το μεγαλύτερο τίμημα με τη ζωή, την υγεία και την αξιοπρέπειά τους.

 

[*] Από άρθρο του Στέλιου Ελληνιάδη στην εφημερίδα Δρόμος της αριστεράς,4/11/2023

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΗΠΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗ ΓΑΖΑ

 

του PEPE ESCOBAR

Ο παγκόσμιος Νότος περίμενε να ανατείλει μια νέα αραβική πραγματικότητα.

Άλλωστε, ο αραβικός Δρόμος - ακόμη και αν καταπιέζεται στις πατρίδες του - σφύζει από διαμαρτυρίες που εκφράζουν άγρια οργή κατά της μαζικής σφαγής των Παλαιστινίων στη Λωρίδα της Γάζας από το Ισραήλ.

Οι Άραβες ηγέτες αναγκάστηκαν να αναλάβουν κάποιου είδους δράση, πέρα από την αναστολή των διπλωματικών σχέσεων ορισμένων πρεσβειών με το Ισραήλ, και κάλεσαν σε ειδική σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας (OIC) για να συζητηθεί ο συνεχιζόμενος ισραηλινός πόλεμος ενάντια στα παιδιά της Παλαιστίνης.

Οι εκπρόσωποι 57 μουσουλμανικών κρατών στις 11 Νοεμβρίου συνήλθαν στο Ριάντ  για να δώσουν ένα σοβαρό, πρακτικό χτύπημα στους εκτελεστές και τους υποστηρικτές της γενοκτονίας. Αλλά στο τέλος, δεν πρόσφεραν τίποτα, ούτε καν παρηγοριά. 

Η τελική δήλωση του OIC θα μείνει για πάντα στο χρυσοποίκιλτο παλάτι της δειλίας. Κορυφαία σημεία του κακόγουστου ρητορικού σόου: είμαστε αντίθετοι στην "αυτοάμυνα" του Ισραήλ, καταδικάζουμε την επίθεση στη Γάζα, ζητάμε (από ποιους;) να μην πωλούν όπλα στο Ισραήλ, ζητάμε από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) να "ερευνήσει" τα εγκλήματα πολέμου, ζητάμε ψήφισμα του ΟΗΕ που να καταδικάζει το Ισραήλ. 

Για την ιστορία, αυτό είναι το καλύτερο που κατάφεραν να κάνουν 57 χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία ως απάντηση σε αυτή τη γενοκτονία του 21ου αιώνα. 

Η ιστορία, ακόμη και αν γράφεται από νικητές, τείνει να μη συγχωρεί τους δειλούς.

Οι τέσσερις πιο δειλοί, στην προκειμένη περίπτωση, είναι η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και το Μαρόκο - οι τρεις τελευταίες έχουν εξομαλύνει τις σχέσεις τους με το Ισραήλ υπό το βαρύ χέρι των ΗΠΑ το 2020. Αυτοί ήταν που μπλόκαραν συστηματικά την υιοθέτηση σοβαρών μέτρων στη σύνοδο κορυφής του OIC , όπως το σχέδιο πρότασης της Αλγερίας για απαγόρευση πώλησης του πετρελαίου στο Ισραήλ, καθώς και την απαγόρευση της χρήσης του αραβικού εναέριου χώρου για την παράδοση όπλων στο κράτος κατοχής.

Η Αίγυπτος και η Ιορδανία - μακροχρόνια αραβικά υποζύγια – δεν δεσμευόντουσαν, όπως και το Σουδάν, το οποίο βρίσκεται στη μέση ενός εμφυλίου πολέμου. Η Τουρκία, υπό τον σουλτάνο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έδειξε για άλλη μια φορά ότι είναι μόνο λόγια και καμία δράση- μια νεο-οθωμανική παρωδία του τεξανικού "all hat, no cattle" ( μόνο λόγια και καθόλου πράξεις).

Οι τέσσερις κορυφαίοι δειλοί αξίζουν κάποιας μεγαλύτερης προσοχής. Το Μπαχρέιν είναι ένας ταπεινός υποτελής που φιλοξενεί έναν κλάδο κλειδί των βάσεων της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ. Το Μαρόκο έχει στενές σχέσεις με το Τελ Αβίβ - ξεπουλήθηκε γρήγορα μετά από μια ισραηλινή υπόσχεση να αναγνωρίσει τη διεκδίκηση του Ραμπάτ στη Δυτική Σαχάρα. Επιπλέον, το Μαρόκο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό, κυρίως από τη συλλογική Δύση. 

Μετά έχουμε τα μεγάλα σκυλιά, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Και οι δύο είναι μέχρι τα μπούνια με αμερικανικό οπλισμό και, όπως και το Μπαχρέιν, φιλοξενούν κι αυτές αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις. Ο πρίγκιπας διάδοχος της Σαουδικής Αραβίας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν (MbS) και ο παλιός μέντοράς του, ο κυβερνήτης των Εμιράτων Μοχάμεντ μπιν Ζαγιέντ (MbZ), υπολογίζουν την απειλή των πορτοκαλί επαναστάσεων που θα διαλύσουν τις βασιλικές τους επικράτειες, αν παρεκκλίνουν πολύ από το αποδεκτό αυτοκρατορικό σενάριο. 

Αλλά σε λίγες εβδομάδες, από την 1η Ιανουαρίου 2024, υπό ρωσική προεδρία, τόσο το Ριάντ όσο και το Άμπου Ντάμπι θα διευρύνουν τους ορίζοντές τους σε μεγάλο βαθμό, καθώς θα γίνουν επίσημα μέλη των 11 BRICS.

Η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έγιναν δεκτά στα διευρυμένα BRICS μόνο λόγω προσεκτικών γεωπολιτικών και γεωοικονομικών υπολογισμών της στρατηγικής εταιρικής σχέσης Ρωσίας-Κίνας.

Μαζί με το Ιράν - το οποίο τυχαίνει να έχει τη δική του στρατηγική εταιρική σχέση τόσο με τη Ρωσία όσο και με την Κίνα - το Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι υποτίθεται ότι θα ενισχύσουν την ενεργειακή επιρροή της σφαίρας των BRICS και θα αποτελέσουν βασικούς παίκτες, στην προσπάθεια αποδολαριοποίησης, απώτερος στόχος της οποίας είναι η παράκαμψη του πετροδολαρίου.

Όμως, την ίδια στιγμή, το Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι θα ωφεληθούν και αυτές πάρα πολύ από το όχι και τόσο μυστικό σχέδιο του 1963 για την κατασκευή της διώρυγας Μπεν Γκουριόν, από τον Κόλπο της Άκαμπα προς την Ανατολική Μεσόγειο, που φτάνει - τι σύμπτωση - πολύ κοντά στην κατεστραμμένη σήμερα βόρεια Γάζα.

Η διώρυγα θα επιτρέπει στο Ισραήλ να γίνει ένας βασικός κόμβος διαμετακόμισης ενέργειας, εκτοπίζοντας τη διώρυγα του Σουέζ της Αιγύπτου, και αυτό τυχαίνει να συνδυάζεται όμορφα με τον ρόλο του Ισραήλ ως de facto βασικού κόμβου στο τελευταίο κεφάλαιο του πολέμου των οικονομικών διαδρόμων: τον διάδρομο Ινδίας-Μέσης Ανατολής (IMEC) που επινόησαν οι ΗΠΑ.

Το IMEC είναι ένα αρκετά διεστραμμένο ακρωνύμιο, όπως και η όλη λογική πίσω από αυτόν τον φανταστικό διάδρομο, που είναι να γίνει το Ισραήλ που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο , κρίσιμος εμπορικός κόμβος ακόμη και πάροχος ενέργειας μεταξύ Ευρώπης, μέρους του αραβικού κόσμου και της Ινδίας. 

Αυτή ήταν επίσης η λογική πίσω από την παρωδία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπενιαμίν Νετανιάχου στα Ηνωμένα Έθνη τον Σεπτέμβριο, όπου έδειξε σε όλη τη "διεθνή κοινότητα" έναν χάρτη της "Νέας Μέσης Ανατολής" στον οποίο η Παλαιστίνη δεν υπήρχε καν.

Όλα τα παραπάνω,όμως, προϋποθέτουν ότι το IMEC και η διώρυγα Μπεν Γκουριόν θα κατασκευαστούν - κάτι που δεν είναι δεδομένο με κάποιο ρεαλιστικό κριτήριο. 

Επιστρέφοντας στην ψηφοφορία στην OIC , τα τσιράκια των ΗΠΑ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία - δύο χώρες στα δυτικά και ανατολικά σύνορα του Ισραήλ, αντίστοιχα - βρίσκονταν στην πιο δύσκολη θέση από όλες. Το κράτος κατοχής επιθυμούσε να σπρώξει οριστικά στα σύνορά τους περίπου 4,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Όμως το Κάιρο και το Αμμάν, που επίσης έχουν κατακλυστεί από αμερικανικά όπλα και έχουν χρεοκοπήσει οικονομικά όσο δεν πάει, δεν θα μπορούσαν ποτέ να επιβιώσουν από τις αμερικανικές κυρώσεις αν έγερναν πέραν του δέοντος προς την Παλαιστίνη.

Οπότε , πολλά μουσουλμανικά κράτη που επέλεξαν την ταπείνωση έναντι της δικαιοσύνης αποφάσισαν με πολύ στενούς, πραγματιστικούς όρους εθνικού συμφέροντος. Η γεωπολιτική είναι ανελέητη. Όλα έχουν να κάνουν με τους φυσικούς πόρους και τις αγορές. Αν δεν έχεις το ένα, χρειάζεσαι το άλλο, και αν δεν έχεις κανένα, τότε, κάποιος  Ηγεμόνας σου υπαγορεύει τι επιτρέπεται να έχεις.

Ο αραβικός και μουσουλμανικός Δρόμος - και η Παγκόσμια Πλειοψηφία - μπορεί δικαίως να αισθανθεί απογοήτευση όταν δει πως αυτοί οι "ηγέτες" δεν είναι έτοιμοι να μετατρέψουν τον ισλαμικό κόσμο σε πραγματικό πόλο ισχύος στο πλαίσιο της αναδυόμενης πολυπολικότητας.

Αυτό δεν θα συνέβαινε με κανέναν άλλο τρόπο. Πολλά βασικά αραβικά κράτη δεν είναι κυρίαρχες οντότητες. Είναι όλα εγκλωβισμένα, θύματα μιας νοοτροπίας υποτελούς. Δεν είναι έτοιμα -ακόμη- για ένα κοντινό πλάνο με την Ιστορία. Και δυστυχώς, παραμένουν ακόμα όμηροι του δικού τους "αιώνα της ταπείνωσης".

Την ταπεινωτική χαριστική βολή δεν την έριξε άλλος από τον ίδιο τον μανιακό γενοκτόνο του Τελ Αβίβ ο οποίος απείλησε τους πάντες στον αραβικό κόσμο να το βουλώσουν - πράγμα που ήδη έχουν κάνει.

Φυσικά, υπάρχουν πολύ σημαντικές αραβικές και μουσουλμανικές γενναίες καρδιές στο Ιράν, τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράκ, τον Λίβανο και την Υεμένη. Αν και δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση την πλειοψηφία, αυτοί οι παράγοντες της Αντίστασης αντικατοπτρίζουν το συναίσθημα του Δρόμου όσο κανένας άλλος. Και με τον πόλεμο του Ισραήλ να επεκτείνεται κάθε μέρα , η περιφερειακή και παγκόσμια επιρροή τους θα αυξηθεί ανυπολόγιστα, όπως και σε όλους τους άλλους περιφερειακούς πολέμους του Ηγεμόνα.

Η καταστροφική αποτυχία του σχεδίου Ουκρανία και η αναζωπύρωση ενός δυσεπίλυτου πολέμου στη Δυτική Ασία είναι βαθιά συνυφασμένες.

Πέρα από την νεφελώδη  "ανησυχία" της Ουάσινγκτον για το γενοκτονικό αμόκ του Τελ Αβίβ, το κρίσιμο γεγονός είναι ότι βρισκόμαστε ακριβώς στο μέσον ενός πολέμου εναντίον των BRICS 11.     

Η Αυτοκρατορία δεν κάνει στρατηγική- στην καλύτερη περίπτωση, κάνει τακτικά επιχειρηματικά σχέδια εν κινήσει. Υπάρχουν δύο άμεσες τακτικές στο παιχνίδι: μια αμερικανική αρμάδα που αναπτύσσεται στην Ανατολική Μεσόγειο - σε μια αποτυχημένη προσπάθεια να φοβηθούν τα μεγαθήρια του Άξονα Αντίστασης, το Ιράν και η Χεζμπολάχ - και μια πιθανή εκλογή του Μίλεϊ στην Αργεντινή που συνδέεται με τη δεδηλωμένη υπόσχεσή του να διακόψει τις σχέσεις Βραζιλίας-Αργεντινής.

Πρόκειται λοιπόν για μια ταυτόχρονη επίθεση κατά των BRICS 11 σε δύο μέτωπα: Δυτική Ασία και Νότια Αμερική. Δεν θα λείψουν και οι αμερικανικές προσπάθειες να αποτραπεί η προσέγγιση των BRICS 11 με τον ΟΠΕΚ+. Ένας βασικός στόχος είναι να ενσταλάξουν φόβο στο Ριάντ και το Άμπου Ντάμπι - όπως επιβεβαιώνεται από επιχειρηματικές πηγές του Περσικού Κόλπου. 

Ακόμη και οι υποτελείς ηγέτες του ΟΙC θα είχαν επίγνωση ότι βρισκόμαστε πλέον βαθιά μέσα στην ‘’ The Empire Strikes Back ‘’ , Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό και τη δειλία τους.

Oλοι αυτοί γνωρίζουν ότι για τον Ηγεμόνα, η πολυπολικότητα ισοδυναμεί με το "χάος", η μονοπολικότητα με "τάξη" και οι κακόβουλοι παίκτες με "τυράννους" - όπως ο νέος Ρωσο-κινεζο-ιρανικός "Άξονας του Κακού" και οποιοσδήποτε, ιδίως οι υποτελείς, αντιτίθεται στη "διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες".

Και αυτό μας οδηγεί σε μια ιστορία δύο καταπαύσεων του πυρός. Δεκάδες εκατομμύρια σε όλη την Παγκόσμια Πλειοψηφία αναρωτιούνται γιατί ο Ηγεμόνας επιθυμεί απεγνωσμένα μια κατάπαυση πυρός στην Ουκρανία , ενώ αρνείται κατηγορηματικά την κατάπαυση του πυρός στην Παλαιστίνη.

Το πάγωμα του Σχεδίου Ουκρανία διατηρεί ζωντανό το φάντασμα της Ηγεμονίας για λίγο ακόμα. Ας υποθέσουμε ότι η Μόσχα θα τσιμπήσει το δόλωμα (δεν θα τσιμπήσει). Αλλά για να παγώσει το Σχέδιο Ουκρανία στην Ευρώπη, ο Ηγεμόνας θα χρειαστεί μια ισραηλινή νίκη στη Γάζα - ίσως με κάθε κόστος - για να διατηρήσει έστω και ένα ίχνος από την προηγούμενη δόξα του.

Αλλά το Ισραήλ έχει περισσότερες πιθανότητες να νικήσει  από ό,τι η Ουκρανία; Το Τελ Αβίβ μπορεί να έχει ήδη χάσει τον πόλεμο της 7ης Οκτωβρίου, καθώς δεν θα μπορέσει ποτέ να ανακτήσει το προσωπείο του αήττητου. Και αν αυτό μετατραπεί σε περιφερειακό πόλεμο που θα χάσει το Ισραήλ, οι ΗΠΑ θα χάσουν εν μία νυκτί τους Άραβες υποτελείς τους, οι οποίοι σήμερα έχουν την κινεζική και ρωσική επιλογή που περιμένει στα παρασκήνια.

Ο βρυχηθμός του Δρόμου γίνεται όλο και πιο δυνατός - απαιτώντας από την κυβέρνηση Μπάιντεν, που τώρα θεωρείται συνένοχη με το Τελ Αβίβ, να σταματήσει την ισραηλινή γενοκτονία που μπορεί να οδηγήσει σε Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά η Ουάσιγκτον δεν θα συμμορφωθεί. Οι πόλεμοι στην Ευρώπη και τη Δυτική Ασία μπορεί να είναι η τελευταία της ευκαιρία (θα τους χάσει) να ανατρέψει την ανάδυση ενός ευημερούντος, ομοιογενούς, ειρηνικού αιώνα της Ευρασίας.

[------>]