ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΘΕΡΜΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Του Σκοτ Ρίττερ *

Ενώ η τελική έκβαση της σύγκρουσης δεν μπορεί ακόμη να καθοριστεί, ωστόσο, οι ανελέητοι υπολογισμοί των σύγχρονων μαθηματικών του πολέμου δείχνουν ότι η Ρωσία πλησιάζει ένα σημείο όπου η ανωτερότητα της στη δύναμη πυρός και ελιγμών στο πεδίο της μάχης κάποια στιγμή θα επιτύχει μια νίκη στη νότια και την ανατολική Ουκρανία που θα έχει ως αποτέλεσμα την παγίωση του ρωσικού ελέγχου σε ολόκληρη την περιοχή του Ντονμπάς, και τη δημιουργία μιας στρατηγικής σημασίας χερσαίας γέφυρας που θα συνδέει την Κριμαία με την επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Τότε,ο δηλωμένος στρατιωτικός στόχος της Ρωσίας για την «απελευθέρωση» της περιοχής του Ντονμπάς θα έχει επιτευχθεί.

Οποιαδήποτε παγίωση του ρωσικού ελέγχου σε αυτήν την περιοχή θα μπορούσε, ωστόσο, να είναι απλώς ένα μέσο με μεγαλύτερο στόχο τη δημιουργία ενός νέου πλαισίου ασφαλείας στην Ευρώπη που να αντιμετωπίζει τα αιτήματα ασφάλειας της Ρωσίας. Το αίτημα αυτό το διευκρίνισε η Ρωσία με δύο  συμπληρωματικά σχέδια διεθνών συμφωνιών που δόθηκαν στα μέσα Δεκεμβρίου του 2021, όπου ζητούσε από το ΝΑΤΟ «να μην αναπτύξει στρατιωτικές δυνάμεις και όπλα στην επικράτεια οποιουδήποτε άλλου ευρωπαϊκού κράτους πέρα από αυτά που ήταν ήδη συνδεδεμένα και υπήρχαν ήδη δυνάμεις του ΝΑΤΟ μέχρι τις 27 Μαΐου 1997» - δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, των κρατών της Βαλτικής και των βαλκανικών χωρών. Οι Ρώσοι ζήτησαν επίσης, μεταξύ άλλων, να μη υπάρχουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο έδαφος των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών.

Στις προτεινόμενα σχέδια συμφωνιών ζητούσε επίσης να μην αναπτύξουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία στρατεύματα σε περιοχές που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως απειλή για την εθνική ασφάλεια και την απαγόρευση πτήσης πολεμικών αεροσκαφών και πολεμικών πλοίων σε περιοχές όπου απειλείται το έδαφος του άλλου, όπως η Μαύρη Θάλασσα. Η ρωσική πρόταση περιλάμβανε επίσης τον περιορισμό της ανάπτυξης πυραύλων μέσου και μικρού βεληνεκούς εδάφους και την απαγόρευση της ανάπτυξης πυρηνικών όπλων εκτός των εθνικών εδαφών.

Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ απέρριψαν κατηγορηματικά αυτούς τους περιορισμούς στην παρουσία τους στην Ανατολική Ευρώπη.

Πολλοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι η Ρωσία γνώριζε ότι τα αιτήματά της ήταν μη ρεαλιστικά και απλά τα χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει τις επακόλουθες στρατιωτικές της ενέργειες.

Ομως,αυτή η γραμμή σκέψης, δείχνει να αγνοεί ότι η Ρωσία είχε αντιταχθεί ευθύς εξαρχής στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, από τότε που τέθηκε για πρώτη φορά επισήμως το θέμα της επέκτασης επί προεδρίας Κλίντον το 1993.

Ο τότε Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν εξέφρασε,τότε, την «ανησυχία» του για τo θέμα της «ποσοτικής επέκτασης» του ΝΑΤΟ και υποστήριξε έντονα το «πανευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας».

«Όχι μόνο η αντιπολίτευση», έγραφε ο Γέλτσιν σε επιστολή προς τον αμερικανικό ομόλογό του, «αλλά και μετριοπαθείς κύκλοι [στη Ρωσία], θα το αντιλαμβάνονταν αναμφισβήτητα ως ένα είδος νέας απομόνωσης της χώρας μας σε διαμετρική αντίθεση  με τη φυσική είσοδο της στον ευρωτλαντικό χώρο».

Η πρόθεση της Ουκρανίας να επιδιώξει ένα σχέδιο δράσης με το ΝΑΤΟ μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, οδήγησε το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών να δηλώσει ότι «μια ριζοσπαστική νέα επέκταση του ΝΑΤΟ μπορεί να επιφέρει μια σοβαρή πολιτικοστρατιωτική αλλαγή που θα επηρεάσει αναπόφευκτα την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας» και τότε η Ρωσία θα είναι υποχρεωμένη να λάβει τα «κατάλληλα μέτρα» ως απάντηση.

Ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Ρωσία, Γουίλιαμ Μπερνς, σημείωνε: Ενώ η ρωσική αντίθεση στον πρώτο γύρο της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ στα μέσα της δεκαετίας του '90 ήταν έντονη, η Ρωσία τώρα αισθάνεται ικανή να απαντήσει με μεγαλύτερη δύναμη σε αυτό που αντιλαμβάνεται ως ενέργειες αντίθετες στα εθνικά της συμφέροντα».

Εάν το δίδυμο ρωσικό σχέδιο συμφωνιών δεν ήταν, στην πραγματικότητα ένα διαπραγματευτικό κόλπο, αλλά μάλλον μια σαφής δήλωση της θέσης της Ρωσίας, τότε η εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι παρά η αρχή μιας μεγαλύτερης κίνησης από τη Μόσχα, άσκηση πίεσης στο ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ προκειμένου να προσχωρήσουν τελικά στα αιτήματά της. Στην πιθανότητα αυτή αναφέρθηκε ο Μαρκ Μίλεϊ Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, σε σχόλιο του στο CNN πρόσφατα: «Αυτό που διακυβεύεται είναι η ασφάλεια της Ευρώπης», είπε, με μια πιθανή ρωσική νίκη να αντιπροσωπεύει «τη μεγαλύτερη πρόκληση για την ασφάλεια της Ευρώπης από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου».

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΣΩ

Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν, μετά την επίσκεψη του στην Ουκρανία τον περασμένο μήνα με τον υπουργό Εξωτερικών  Άντονι Μπλίνκεν , τόνισε στους δημοσιογράφους ότι οι ΗΠΑ δεν θα κάνουν πίσω για χάρη της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ, δήλωσε ο Ώστιν, θέλει «να δει τη Ρωσία να αποδυναμώνεται σε βαθμό που να μην μπορεί να κάνει ότι έχει κάνει εισβάλοντας στην Ουκρανία». Τα σχόλια του Όστιν  επανέλαβε εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, ο οποίος δήλωσε ότι ο στόχος των ΗΠΑ ήταν «να καταστεί η εισβολή αυτή στρατηγική ήττα της Ρωσίας».

Η πρόσφατα ανανεωμένη στρατηγική των ΗΠΑ επιδιώκει να συνδυάσει μαζική μεταφορά όπλων - ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν μόλις ενέκρινε 33 δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικές και άλλες ενισχύσεις για την Ουκρανία - με κυρώσεις και ελέγχους στις εξαγωγές που θα πλήττουν την οικονομία και την αμυντική βιομηχανία της Ρωσίας με τρόπο που να αποδυναμώνεται η ικανότητά της να συντηρεί την εν εξελίξει σύγκρουση και να αποτρέπει μελλοντική στρατιωτική επιθετικότητα εναντίον των γειτόνων της.

Το αμερικανικό Κογκρέσο παρέμβηκε με μια σύγχρονη εκδοχή του προγράμματος βοήθειας «Εκμισθώσεως και Δανεισμού» του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, και ένα άλλο κανάλι βοήθειας για  ταχεία παροχή σύγχρονων όπλων στον ουκρανικό στρατό.

Αν όμως η Ρωσία ολοκληρώσει την κατάκτηση του Ντονμπάς, θα είναι ελεύθερη να επεκτείνει τις επιχειρήσεις προς τα νότια, και τη ζωτικής σημασίας πόλη- λιμάνι της Οδησσού.

Θα μπορούσε λοιπόν να δημιουργήσει μια γέφυρα με τη νότια Κριμαία, που θα της επέτρεπε να επεκταθεί στην αποσχισθείσα περιοχή της Υπερδνειστερίας-μια λωρίδα γης μεταξύ Ουκρανίας και Μολδαβίας, όπου οι 200.000 ,από τις κατ’εκτίμηση 500.000 πληθυσμού της, έχουν ρωσικά διαβατήρια και όπου σε δημοψήφισμα του 2006, το 98% ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας και της πιθανής ενσωμάτωσή της με τη Ρωσία.

Η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση έχει τη δική της πορεία, χωρίς καμία πλευρά να δείχνει διάθεση να υποχωρήσει από αυτό που θεωρεί ως υπαρξιακά της  συμφέροντα.

Επί του παρόντος, το πλεονέκτημα φαίνεται να βρίσκεται στην πλευρά της Ρωσίας-αλλά οι γεωπολιτικοί υπολογισμοί στην Ευρώπη μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, με τη πιθανότητα ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, την Πολωνία να παρεμβαίνει στη δυτική Ουκρανία για ανθρωπιστικούς λόγους ή την Ουκρανία να επιτίθεται προληπτικά στην Υπερδνειστερία για να εκτρέψει τη ρωσική προσοχή. Όλα αυτά απειλούν να κλιμακώσουν την κατάσταση προς μια ευρύτερη σύγκρουση. Ενώ κάθε  πρόβλεψη για οποιοδήποτε συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι παρακινδυνευμένη, ένα πράγμα είναι σίγουρο: η Ευρώπη έχει μπροστά της ένα μακρύ, θερμό καλοκαίρι, με τον πόλεμο να κυριαρχεί.

* Ο Σκοτ Ρίτερ είναι πρώην αξιωματικός πληροφοριών στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Για περισσότερα από 20 χρόνια, υπηρέτησε στη Σοβιετική Ένωση για την εφαρμογή συμφωνιών ελέγχου των όπλων κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου και αργότερα ως Γενικός Επιθεωρητής Όπλων του ΟΗΕ στο Ιράκ από το 1991 έως το 1998. Θεωρείται ειδικός στη στρατιωτική στρατηγική και συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και ειδησεογραφικούς ιστότοπους.

[----->]

Louki Russia

 

"Και εκεί που απολαμβάνω όμορφα και ήσυχα τα "καπνά" μου - για τα οποία να δηλώσω ότι είναι ο λόγος που έγινα γκασταρμπαϊτερ -  τσουπ,να ένα ποστ που ανεβάζεις για την Γερμανίδα υπουργό εσωτερικών και τις οδηγίες που έδωσε για αποθήκευση τροφίμων και σκέφτομαι λύσεις και κάτι απορίες που έχω.

Και εξηγούμαι

Είναι σωστή η εντύπωση που έχω ότι η αισχρή προπαγάνδα της δυτικής εγκάθετης νατοϊκής φιλοναζί  δημοσιογραφίας, έχει σταματήσει;

Ξαφνικά έχω την εντύπωση πως χάθηκαν τα ηρωϊκά βίντεο του Ζελένσκι με αποτέλεσμα να σιγήσουν και τα mind control όπλα εναντίων των μαζών στην Δύση.

Και όλα αυτά  για έναν απλό υπέροχο λόγο.

Επειδή τον ήπιανε.

Τον ήπιανε μπούζι και πανηγυρικά.

Και θα τον πίνουν για χρόνια και χρόνια, μέχρι η Ουκρανια να μείνει ένα κενό κέλυφος, όπως το Ιράκ ή η Συρία.

Προβλέπω ότι θα δούμε πολλές δεκάδες εκατομμύρια Ουκρανών προσφύγων μέσα στο επόμενο διάστημα,και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα εξωτικά Βαλκάνια.

Και θα με ρωτήσεις τώρα, "μα καλά,αλλά τι φταίει ο λαός;

Ο λαός δεν έκανε τίποτα".

Και εγώ θα σου απαντήσω:

Ο λαός απλά άφησε το ΝΑΤΟ μαζί με τους ναζί, να τον κυβερνήσουν.

Ο λαός απλά επέτρεψε ν' ανέβει στην εξουσία ο κάθε στρατόκαυλος και να κυβερνήσει.

Τι έφταιγε ο λαός;

Πουθενά μωρέ, απλά για 8 χρόνια παρακολουθούσε την σφαγή των Ρωσόφωνων στην Ανατολική Ουκρανία.

Ο λαός δεν τα ήξερε όλα αυτά, κοιτούσε την δουλίτσα του και το σπιτάκι του μόνο.

Η ανησυχία τους ήταν το πώς θ' αγοράσουν κάνα iPhone, πως θα πάνε τα παιδιά στο φροντιστήριο κτλ κτλ. Κλασσικά, τα έκαναν όλα για τα παιδιά τους.

Ο λαουτζίκος.

Πιέστονε τώρα λαουτζίκο, όπως λένε και στο χωριό μου.

Εμένα πάντως ρε συ Λούκυ,το

αγαπημένο μου θέμα είναι η Μαριούπολη και ξέρεις γιατί;;

Γιατί τα ναζίδια σύγκριναν την μάχη εκεί με το Στάλινγκραντ.

Και εκεί είναι που μου τα σκάνε τα μπάφια και αρχίζω να γελάω μόνος μου.

Και γελάω γιατί μάλλον κανείς δεν τους ενημέρωσε ότι στο Στάλινγκραντ όταν οι Ρώσοι νίκησαν, χάθηκε ΤΕΛΕΊΩΣ - και όταν λέω "τελείως" εννοώ δεν έμεινε ούτε ρουθούνι - από μία Ρουμάνικη και μία Ιταλική στρατιά.

Κάνεις δεν τους ενημέρωσε πως απο την επίλεκτη 6η Στρατιά της Βερμαχτ, των 300.000, τελικά αιχμαλωτίστηκαν 190.000 και τους πήγαν με τα πόδια "εκδρομή" στην εξωτική Σιβηρία, μία μικρή απόσταση 15-20.000 κμ.

Οι "απλοί" αυτοί στρατιώτες,ο απλός λαουτζίκος μωρέ, που δεν έφταιγαν πουθενά μωρέ, που το κάναν για τα παιδιά τους μωρέ, ξέρεις τι κατάληξη είχαν;

Μόνο 5000 έμειναν που οι Ρώσοι τους άφησαν να γυρίσουν πίσω για να διηγηθούν πόσο μπούζι τον ήπιανε, μπας και τρομοκρατηθεί ο υπόλοιπος φιλοναζί λαουτζίκος της Γερμανίας και δεν το ξανακάνει.

Μάλλον δεν το πήραν το μάθημα. Φαίνεται από το τι μαλακίες διάβασαν τα μάτια μας και άκουσαν τα αυτιά μας το προηγούμενο διάστημα.

Τελικά όπως ήταν αναμενόμενο έπεσε η Μαριούπολη.

Οι πιο φανατικοί, οι επίλεκτοι, οι ειδικές δυνάμεις, οι Αμερικάνοι σύμβουλοι τους, οι "εθελοντές" και διάφορα άλλα "παιδιά του λαού", κρύφτηκαν στα υπόγεια -στα βαθιά υπόγεια της Αζοφσταλ-σαν τα ποντίκια.

Ποντίκια.

Βάλανε μια πόλη 300.000 κατοίκων, ασπίδα και απο πίσω έριχναν.

Δεν επέτρεψαν να εκκενωθεί, πριν την προφανή θηριώδη μάχη που ήταν μπροστά.

Τώρα εκεί στα έγκατα της Αζοφσταλ, ψάχνουν να βρουν κάνα πουλοβεράκι, κάνα υποκάμισο, κανένα παντελονάκι προσκόπου, ένα σουτιέν, μια μαντίλα, κάτι,για να το παίξουν λαουτζίκος. Άνθρωποι και ανθρώπακια. Άντε να τους ξεχωρίσεις, άμα είσαι γίδι.

Βοϊδι.

Τρίβουν τα τατουάζ τους, σαν του Κασιδιάρη, κανείς δεν ξέρει τίποτα, οι άλλοι το έκαναν, το τοπικό της Νίκαιας σκότωσε τον Φύσσα κτλ, και αυτοί είναι απλοί οικογενοι-αρχιδες.

Τα γνωστά δηλαδή.

Και ζητάνε τα ποντίκια, να δημιουργηθεί  ανθρωπιστικός διάδρομος, να εκκενωθούν οι απλοί πολίτες, ο λαουτζίκος, από την Αζοφσταλ. Χαχαχααχαχαχα. Ανθρωπιστικός διάδρομος ρε μαλάκα. Άκου ρε φίλε τι ζητάνε τα ποντίκια.

Και επειδή τα τατουάζ δεν σβήνονται, όπως και τα ναζιστικά εγκλήματα, τα τάγματα Αζοφ κτλ, δεν σβήνονται και επειδή οι Ρώσοι θα τους περάσουν από αλλού τύπου διάδρομο, ζητάνε τα ποντίκια τον  διάδρομο να ελέγχει ο ΟΗΕ.

Ο ΟΗΕ ρε μαλάκα. χχαχαχαχαχα.

Μέχρι και ο Γ.Γ του ΟΗΕ, ο Γκουτιέρεζ, ταξίδεψε τον μισό πλανήτη για να φτάσει στην Μαριούπολη, για να βοηθήσει να γίνει αυτός ο ανθρωπιστικός διάδρομος για τα ποντίκια.

Ξέρω τι θα πιεί και αυτός.

Το ποσό μπούζι θα είναι δεν ξέρω,και πόσο γρήγορα θα γυρίσει στο γραφείο του, στα παιδάκια του και στις δουλίτσες του γιατί και αυτός απ'τον λαουτζίκο προέρχεται.

Οι πιο ΝΑΤΟικοι φιλελέδες, στρατιωτικοί αναλυτές, πλέον δεν μπορούν να κρύψουν το προφανές:

Ότι προκάλεσαν ένα μεγάλο πόλεμο, σε ενα τεράστιο κράτος, με τεράστιο πληθυσμό, με τεράστιο στρατό, απέναντι σε ένα γίγαντα, ΓΝΩΡΊΖΟΝΤΑΣ ότι δεν θα μείνει τίποτα όρθιο και  ότι θα κρατήσει χρόνια.

Ρίχτηκαν όλα αυτά στην πυρά, θυσιάστηκαν, για να απομονωθεί ο Πούτιν. Απομονώθηκε ναι.

Χαχαχααχχχα.

Ακόμα και σε αυτό, τον ήπιανε, αφού η Ευρώπη θα ζοριστεί λιγάκι να κινήσει την βιομηχανία και τα logistics, ο πραγματικός πληθωρισμός τρέχει με 10, 12, 15%, σύντομα θα χρειαστεί να κάνουν πολλές θυσίες.

Πάντα για τα παιδάκια τους, ο απλός ο λαουτζίκος.

Όλη η Ασία πλέον έγινε ένα τσιμεντένιο μπλοκ απέναντι στη Δύση και αυτό ίσως είναι μόνο η αρχή. Γιατί οι ζωές εκατομμυρίων Αφρικανών δεν κοστίζουν όσο η ζωή  ενός Ευρωπαίου  και η ζωη εκατομμυρίων Λατινοαμερικανών δεν κοστίζει όσο ένας φορτιστής κινητού, ενός κατοίκου των ΗΠΑ.

Και αν παρατήρησες, γίνεται φοβερός σκοτωμός, γιατί οι παραγγελίες στην Amazon πλέον καθυστερούν μήνες, όχι 3 εργάσιμες και οι κάτοικοι των ΗΠΑ, ειδικά της Ανατολικής ακτής, ουρλιάζουν.

"ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΡΤΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ iPhone15 ΓΑΜΩ ΤΟΝ ******, ΓΑΜΩ ΤΟ ******* ΠΟΥ ΣΑΣ Πέταγε;

4 μήνες και δεν έχει έρθει;

Τι κάνουν εκεί στην Ασία οι κωλοσχιστομάτηδες?;

Οι βιετκόνγκ; Δεν δουλεύουν σκληρά; Τι σκατά κάνουν οι σκυλάραπες στις αποθήκες της Amazon; (Έχω δουλέψει για κάποιους μήνες στην Amazon και πραγματικά ειναι μόνο μαύροι - τυχαίο τελείως). Δεν δουλεύουν σκληρά; Τι κάνουν στα τάνκερ, στα λιμάνια οι σκλάβοι; Δεν τραβάνε κουπί;

Στα τέλη Απριλίου βγήκε η μελέτη για το 2022-23, απο την World Trade Bank που διαχρονικά είναι μία πολύ έγκυρη πηγή στατιστικής.

Αυτοί λοιπόν δεν μιλάνε για απλό σοκ στις αγορές, όπως το 2008, αλλά για commodities shock, που το συγκρίνουν με αυτό του 1970 (πετρελαϊκή κρίση). Για όσους δεν ξέρουν την Αγγλικήν, commodities shock, σημαίνει σοκ στα είδη καθημερινής κατανάλωσης.

Κοινώς πάρτε κάνα κωλόχαρτο. Αν έχετε κεφάλαιο, αγοράστε τώρα  καύσιμα και βασικά τρόφιμα, όπως σιτηρά κτλ. Μετά θα τα μοσχοπουλήσετε στην μαύρη αγορά, ακόμα και για  ακίνητα, κινητά, χρυσαφικά, κτλ.

Λοιπόν, η αύξηση στα καύσιμα, υπολογίζουν, θα φτάσει κάτι παραπάνω απο 50% (!) και η αύξηση στα σιτηρά, στα δημητριακά, το λάδι και άλλα βασικά είδη διατροφής στο 22-25%.

Το σοκ αυτό ΦΥΣΙΚΆ δεν θα είναι ομοιογενές. Οι πιο φτωχές χώρες θα το πληρώσουν πολύ, πολύ πιο ακριβά.

Η αναφορά δεν κρύβει, ότι λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, η παγκόσμια αγορά θα ΣΤΕΡΗΘΕΊ ένα 25% (!) στην παραγωγή σιτηρών  και το μποϋκοτάζ σε Ρωσικά λιπάσματα ένα 13% (!) πράγμα που μπορεί να σημαίνει επισιτιστική κρίση.

Κοινώς προβλέπεται πείνα και λιμός, ειδικά στις φτωχότερες χώρες ανά την υφήλιο.

Η απουσία και ο πληθωρισμός στα λιπάσματα θα προκαλέσει ανάλογου ποσοστού διαταραχή στην παγκόσμια γεωργία.

Η κρίση στο Diesel, προβλέπουν ότι θα προκαλέσει μεγάλη διαταραχή και στους μεγάλους αλιευτικούς στόλους παγκοσμίως.

Που στην τελική ο λαουτζίκος αν δεν βρει ψωμί να φάει, να φάει λίγο παντεσπάνι και να κοιτάξει μόνο την δουλίτσα του.

Αυτααααααα μέχρι το 2024. Μετά βλέπουμε, έχει ο "Θεός".

Πάει φίλε Λούκυ, χάλασε ο κόσμος.

Έπεσε το Στάλινγκραντ.

Υ.Γ: Σήμερα είναι η ημέρα απελευθέρωσης των Κάτω Χωρών από τον ναζισμό (αλήθεια γιατί όλοι οι λαοί γιορτάζουν την ημερομηνία απελευθέρωσης τους και οι Έλληνες την ημερομηνία εμπλοκής τους δεν το κατάλαβα ποτέ) και κατά τραγική ειρωνεία είναι η Ημέρα της Ευρώπης".

Sotiris Ni

(Αγαπητέ φίλε Σωτήρη,

τώρα που ανακάλυψα τι σε τσιτώνει θα το γράφω συχνότερα για να στέλνεις και συχνότερα τα απολαυστικά κείμενα σου.

Σωτήρη δεν αγχώνομαι.

Απ'ότι μαθαίνω ο Νικόλας ο Δένδιας θα ηγηθεί και ανθρωπιστικής βοήθειας και θα ανοίξει και ένα διάδρομο εύκολα.

Μια Αττική Οδό ένα πράγμα.

Με την ευχή να μη χιονίσει, γιατί εκεί το χιόνι πέφτει μπόλικο.

Όσο για την Μαριούπολη θα την ξαναχτίσει ο Ζελένσκι με την βοήθεια του Μητσοτάκη.

Βρυξέλες θα την κάνουν.

Σόρυ, Παρίσι ήθελα να πω.

Σωτήρη ξέρεις ποιοι των έχουν πιει περισσότερο;

Οι Γερμανοί.

Αυτοί μωρέ που δανειστήκαμε ένα σκασμό λεφτά για το τίποτα και ερχόντουσαν στην Ελλάδα οι Γερμανοί τουρίστες και μας κούναγαν το δάχτυλο.

Ε αυτοί τώρα θα πληρώσουν σε ρούβλια.

Αλλά δεν το λένε πουθενά γιατί θα ξεφτιλιστούν μέχρι το Βόρειο Σέλας.

Τι πλάκα.

Τι φάση.

Συχνοουρία με πιάνει από τα γέλια Σωτήρη.

Συνέχισε να δίνεις πόνο Σωτήρη.

Κάθε φορά που σε διαβάζω σκάω στα γέλια.

Και σκάω στα γέλια γιατί ξέρω ότι όταν τα λες αυτά υπάρχουν άνθρωποι σε όλη την Ευρώπη που λένε "δεν τους ψήφισα εγώ".

Πολύ γέλιο.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο Σωτήρη.

Εγώ άλλωστε δεν είμαι νοικοκυραίος.

Ένας ψεκασμένος αντιεμβολιαστής και φιλορώσος είμαι.

Την αγάπη μου και τα φιλιά μου).

[----->]

Οι "σωστές" οικογένειες....

 

Μετά τις άνευ προηγουμένου πιέσεις και απειλές από την πλευρά των ΗΠΑ και της Αυστραλίας με αφορμή την "συμφωνία Ασφαλείας" που υπέγραψε η κυβέρνηση των Νησιών Σολομώντα με την Κίνα, ο πρωθυπουργός του κράτους αυτού δήλωσε: "...απειλούμαστε με εισβολή και αυτό είναι σοβαρό...Μας αντιμετωπίζουν σαν μαθητές του νηπιαγωγείου που σουλατσάρουν με Colt45 στα χέρια και πρέπει να τους προσέχουν....Νιώθουμε προσβεβλημένοι....", ολοκλήρωσε ο Σογκαβάρε.

Ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας, Μόρισον, διέψευσε τις αιτιάσεις του Σογκαβάρε και διευκρίνισε ότι η κυβέρνησή του "αντιμετωπίζει σαν ίσος προς ίσο την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ των κρατών του Ειρηνικού..."

Αυτό με την "οικογένεια" τα λέει όλα.... Τι να το κάνεις ένα άτακτο παιδί....

Πολύ ισότητα κυκλοφορεί στον δυτικό κόσμο......

[----->]

Κι αυτό παίζει

 

Υπάρχει μια μέθοδος  στην άσκηση  προπαγάνδας   που λέει ότι όσο πιο μεγάλα είναι τα  ψέματα που θα πεις , τόσο πιο πιστευτά γίνονται. Επίσης, όσο πιο μεγάλα είναι τα ψέματα που θα βάλεις στο στόμα των αντιπάλων σου.  

Βλέπουμε την εφαρμογή αυτής της μεθόδου  και στον τωρινό  πόλεμο στην Ουκρανία, για τον οποίο μέχρι και ο Πάπας Φραγκίσκος δήλωσε αυτές τις μέρες ότι προκλήθηκε από την απεριόριστη επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Πρέπει να δείξεις, λοιπόν,   μέσω των ΜΜΕ  στην κοινή γνώμη μαζικά "εγκλήματα πολέμου" (όπως στο Ιράκ το 2003 "όπλα μαζικής καταστροφής") , πρέπει να μιλήσεις για βιασμούς παιδιών από Ρώσους στρατιώτες, να σκηνοθετήσεις βομβαρδισμούς μαιευτηρίων, να πείσεις ότι η Φινλανδία, η Σουηδία, η Πολωνία  και η Μολδαβία  θα πέσουν άμεσα  φτωχά θύματα του αιμοβόρου βρυκόλακα  Πούτιν και, επίσης, να προετοιμάσεις τους δυτικούς πληθυσμούς  (αυτό δυστυχώς μπορεί να μην είναι ψέμμα αλλά αυτοεκπληρούμενη  προφητεία ) για τον επικείμενο παγκόσμιο πόλεμο. 

Ομοίως-και ας με συγχωρήσουν οι φανατικοί των εμβολίων- προηγουμένως, έπρεπε με αυθαίρετα σχεδόν κριτήρια να ορίζεις τα θύματα με ή από κόβιντ, να καλλιεργείς τον νοσοτρόμο στο δελτίο των οκτώ, να παρουσιάζεις ως τέρατα και "δαιμονικούς"  όσους διαφωνούσαν με το απαρτχάιντ και τα μέτρα υποχρεωτικού εμβολιασμού. Το ίδιο σύστημα εξουσίας, πρώτα ντυμένο  ως "υγειονομικό" και τώρα ως "στρατιωτικό",  έκανε το πρώτο και τώρα κάνει το δεύτερο. Ακόμη, όμως, και αν διαφωνούμε στα του εμβολιασμού ,ας συμφωνήσουμε στο ότι η "ομόφωνη" εικόνα των στρατιωτικοποιημένων πλήρως δυτικών ΜΜΕ για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι ένα τερατώδες προπαγανδιστικό  Ψεύδος.   Μια πλήρης δαιμονοποίηση του αντιπάλου.

   Στις δίκες κατά των  υποτιθέμενων μάγων και μαγισσών στην προνεωτερική μεσαιωνική Ευρώπη, όπως και πιο πρόσφατα  και στις σταλινικές δίκες της Μόσχας, οι κατηγορούμενοι "αντίπαλοι" ομολογούσαν τα πιο φρικτά  και απεχθή εγκλήματα. Κάποιος κατηγορούμενος, ενδεικτικά,  για  τελετουργική μαγεία  στο βασίλειο των Φράγκων ομολόγησε, πριν τον κάψουν στην πυρά,  τα εξής:

" Είμαι δορυφόρος και οπαδός του Σατανά. Για πολύ καιρό χρημάτισα θυρωρός στην κόλαση. Εδώ, όμως, και αρκετά χρόνια μαζί με έντεκα άλλους συντρόφους μου, ερημώνω το βασίλειο των Φράγκων .Εκτελώντας τις διαταγές που μας έδωσαν,  καταστρέψαμε το στάρι, το κρασί, και όλους τους άλλους καρπούς που γεννά η γη προς χρήση των ανθρώπων.." ( Vilfredo Pareto " Traite de sociologie generale", 1917, παράγραφος 201, παραπέμπεται και σε Κ. Παπαϊωάννου " Η ψυχρή ιδεολογία" , Αθήνα 1986,  εκδόσεις Ύψιλον, σελ. 104). 

     

 Όταν συλληφθεί ο δαιμονικός Πούτιν μέσω "αλλαγής καθεστώτος"  και οι σατανιστές της ρωσικής ηγεσίας, κάποια ανάλογα εγκλήματα θα ομολογήσουν. Για να τα ομολογήσουν, θα τα έχουν κάνει κόλας, αυτονόητο. 

Εδώ είμαστε και θα το δείτε!!! Εκτός αν πρώτα καούμε όλοι μαζί, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι,  στην  εξιλαστήρια πυρά.

Κι αυτό παίζει.

[----->]

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

 

«Αισθάνομαι έντονα την επιθυμία να αποθανατίσω, μέσω του χρωστήρα μου,τις πιο ηρωικές και αξιόλογες πράξεις και σκηνές της ένδοξης εξέγερσης μας εναντίον του Τυράννου της Ευρώπης».

Φρανσίσκο Γκόγια

Ο πίνακας " 3 Μαΐου 1808" ολοκληρώθηκε όταν ο καλλιτέχνης ήταν 68 ετών το 1814, και αντιπροσωπεύει την αντίσταση των Μαδριλένων ανταρτών στο στρατό του Ναπολέοντα κατά τη διάρκεια της κατοχής του 1808 του ισπανικού πολέμου ανεξαρτησίας. Το γεγονός που καταγράφετε στον πίνακα " 3 Μαΐου 1808" συνέβη στην αυλή ενός καθεδρικού ναού στους πρόποδες του βουνού Πρίγκιπα Πιο.

Βίκη Σκούμπη

Στα τέλη του 1807 και στις αρχές του 1808, με πρόσχημα την αποστολή ενισχύσεων στον γαλλικό στρατό που κατελάμβανε την Πορτογαλία, ο Ναπολέοντας εισβάλλει στην Ισπανία, με τη συνενοχή του τότε διαδόχου του ισπανικού θρόνου Φερδινάνδου που αδημονούσε να στεφθεί βασιλιάς εκθρονίζοντας τον πατέρα του, Κάρολο Δ΄. Ο Ναπολέων βέβαια θα εισβάλει στην Ισπανία με απώτερο σκοπό όχι να ενθρονίσει τον Φερδινάνδο στη θέση του εξαιρετικά αντιδημοφιλούς βασιλικού ζεύγους, αλλά τον αδελφό του, Ιωσήφ Βοναπάρτη.

Σε έναν πρώτο χρόνο, ο ισπανικός λαός θα δει τους Γάλλους ως απελευθερωτές από τον λαομίσητο πρωθυπουργό Μανουέλ ντε Γοδόι, πολύ σύντομα όμως θα διαπιστώσει πως δρουν ως κατακτητές. Και ενώ αρχικά τα γαλλικά στρατεύματα υπό τον στρατάρχη Ζοακίμ Μυρά δεν συνάντησαν καμία αντίσταση, πολύ σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωπα με πολλαπλές εστίες αντίστασης που συνέκλιναν σε μια καινοφανή μορφή πολέμου, την αποκαλούμενη guerilla, όπως χαρακτηρίστηκε ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας ενάντια στον Γάλλο κατακτητή. Επρόκειτο για έναν άτυπο πόλεμο φθοράς που δεν διεξήχθη από τακτικά στρατεύματα αλλά από μεγάλο μέρος του ισπανικού πληθυσμού, έναν ανταρτοπόλεμο με επιθέσεις από μικρές ένοπλες ομάδες, πράξεις σαμποτάζ, τοπικούς θύλακες αντίστασης κ. ο. κ.

Έναυσμα του Πολέμου της Ανεξαρτησίας που διήρκεσε έξι χρόνια μπορεί να θεωρηθεί η εξέγερση της 2ας Μαΐου 1808, την οποία πυροδότησε η απόπειρα να απομακρυνθούν από το παλάτι τα τελευταία μέλη της ισπανικής βασιλικής οικογένειας που παρέμεναν στη Μαδρίτη, μια κίνηση που εξελήφθη από τους Μαδριλένους ως προκλητική παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του ισπανικού λαού.

Μπροστά στο παλάτι αλλά και σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας, όπως στην Puerta del Sol, διεξήχθησαν αιματηρές μάχες ανάμεσα στα γαλλικά στρατεύματα και εξεγερμένους Μαδριλένους. Ακολούθησε μια εξαιρετικά βίαιη καταστολή της εξέγερσης : όλοι οι συλληφθέντες καταδικάστηκαν συλλήβδην σε θάνατο από μια στρατιωτική Επιτροπή και μετά από αυτές τις τελείως κατ’ επίφασίν «δίκες» εκτελέστηκαν σχεδόν αυθημερόν για παραδειγματισμό. Ανάμεσα στους τόπους μαζικών εκτελέσεων ήταν και ο λόφος του Πρίγκηπα Πίο στον οποίο τοποθετεί ο Γκόγια τη σκηνή της εκτέλεσης των εξεγερμένων.

Σε αυτό το έργο του Γκόγια αντιπαρατίθενται μετωπικά δύο μπλοκ, δύο αντίπαλα στρατόπεδα: το εκτελεστικό απόσπασμα με προτεταμένα τα όπλα που έχει συμπτυχθεί σε μια συμπαγή μάζα από τη μια, και από την άλλη μια τελείως ετερογενής και άτακτα διασκορπισμένη ομάδα αποτελούμενη από μια ανελισσόμενη σειρά υποψήφιων θυμάτων η αρχή της οποίας χάνεται στο βάθος.

Τα πρόσωπα και οι στάσεις των τελευταίων απεικονίζουν όλη την γκάμα των συναισθημάτων απέναντι στον βίαιο θάνατο: από τον τρόμο, την έκκληση για έλεος και την επίκληση θεϊκών δυνάμεων μέσω της προσευχής, μέχρι την πρόκληση, την αντίσταση, την εξέγερση και την καταγγελία. Αντίθετα, τα πρόσωπα των στρατιωτών παραμένουν σχεδόν αθέατα καθώς δεν βλέπουμε παρά μόνο τις πλάτες τους, κάτι που μετατρέπει το συμπαγές εκτελεστικό απόσπασμα σε μια απρόσωπη δολοφονική μηχανή.

Κεντρική θέση στη σύνθεση καταλαμβάνει το φανάρι που φωτίζει τα υποψήφια θύματα και αφήνει τους εκτελεστές στο ημίφως.Ο κριτικός τέχνης του εικοστού αιώνα Robert Hughes έγραψε: "Τα περισσότερα από τα θύματα έχουν ένα πρόσωπο. Οι δολοφόνοι,όχι .Η σύγχρονη εικόνα του πολέμου ως ανώνυμη δολοφονία και μια μακρά παράδοση φόνων ως εξευγενισμένο θέαμα".

Στους αντίποδες της εξιδανίκευσης του θανάτου και της ηρωοποίησης των θυμάτων, ο Γκόγια δεν διστάζει να δείξει την παραμόρφωση των πτωμάτων στο πρώτο πλάνο και τον τρόμο που διακατέχει αυτούς που ένα λεπτό αργότερα θα κείνται και οι ίδιοι στο έδαφος, δίπλα στις σωρούς των εκτελεσθέντων.

Αποδίδει την ωμότητα της μαζικής εκτέλεσης και την τυφλή βία της εξουσίας απογυμνώνοντάς τες από την εξιδανικευτική άλω με την οποία τις περιέβαλλε ο νεοκλασικισμός ζωγράφων όπως ο Νταβίντ. Τα σώματα εδώ αφίστανται πλήρως από τα πρότυπα του αρχαιοελληνικού κάλλους, που όχι μόνο επιβάλλει έναν κανόνα ομορφιάς αλλά υπαγορεύει και έναν κανόνα απεικόνισης του θανάτου ως του «καλού», του ωραίου θανάτου που αρμόζει στους ήρωες.

Είναι κοινά αποδεκτό πως η στάση του πρωταγωνιστή της 3ης Μαΐου, του άνδρα με το λευκό πουκάμισο, παραπέμπει σχεδόν συνειρμικά στα Θεία Πάθη, καθώς η έκταση των χεριών σε V είναι παρεμφερής με τη στάση του Εσταυρωμένου× απαντάται μάλιστα αρκετά συχνά σε αναπαραστάσεις μαρτυρίου αγίων, οι οποίοι τείνουν τα χέρια προς τα άνω τη στιγμή που δέχονται τα στίγματα του Πάθους.

                                 Γκόγια, «Ο Χριστός Εσταυρωμένος» («Cristo crucificado»), 1780

                                 Γκόγια, «Η 3η Μαΐου 1808», λεπτομέρεια, 1814

Η θρησκευτική μαρτυρολογική συνδήλωση γίνεται ακόμη πιο σαφής εδώ, καθώς στη δεξιά παλάμη του πρωταγωνιστή διακρίνεται σαφώς το στίγμα του Εσταυρωμένου.

Πρόκειται για την τυπική χειρονομία του ικέτη που, ανήμπορος μπροστά στο πεπρωμένο του, εκλιπαρεί να απέλθει απ’ αυτού «το ποτήριον τούτο» – και καταλήγει ενδεχομένως να αποδεχτεί το αναπόφευκτο υποτασσόμενος σε μια ανώτερη δύναμη.

Η χειρονομία ενέχει ταυτόχρονα ένα στοιχείο έγκλησης και μια υποβόσκουσα εξέγερση απέναντι στη μοίρα. Αυτή η λανθάνουσα σημασία γίνεται προφανής στην 3η Μαΐου: και σ’ αυτήν την περίπτωση, τα απλωμένα χέρια ορθώνονται προς τον ουρανό, δηλώνουν ότι το θύμα ανθίσταται και εξανίσταται, όπως κάνει εδώ ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Αυτή η μορφή ενός ανθρώπου που στέκεται μετωπικά απέναντι στον θάνατο γίνεται πρότυπο της αντίστασης των αδυνάτων και των άοπλων απέναντι στη φονική βία της εξουσίας. Ο πρωταγωνιστής της 3ης Μαΐου προτάσσει το άοπλο σώμα του στο απόσπασμα, ενώ το κοιτά κατάματα μέχρι τέλους.

Σύμφωνα με την Janis Tomlinson, εκείνη την εποχή είχε επικρατήσει μια «συντηρητική» θεώρηση του πολέμου ενάντια στον Ναπολέοντα, η οποία είχε διαδοθεί από τις γκραβούρες και τον Τύπο. Το κοινό είχε καταλήξει να βλέπει τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας σαν έναν θρησκευτικό πόλεμο για την προάσπιση της ισπανικής καθολικής παράδοσης ενάντια στον «Αντίχριστο» Ναπολέοντα.

Ο Γκόγια δεν έρχεται σε μετωπική ρήξη με αυτή τη μαρτυρολογική ανάγνωση των εκτελέσεων της 3ης Μαΐου, την αναδεικνύει μάλιστα, ντύνοντας τον πρωταγωνιστή της σκηνής με κίτρινο παντελόνι και λευκό πουκάμισο, με τα τυπικά δηλαδή χρώματα της παπικής εκκλησίας εκείνη την εποχή. Παρ’ όλα αυτά, μέσα από ένα λεπτό δίκτυο μετατοπίσεων, τελικά καταλήγει να υποσκάψει εκ των ένδον την θρησκευτική ανάγνωση της ιστορίας που προάγεται στο χαρακτικό του Μουρβιέδρο.

Συγκεκριμένα, ο Γκόγια θα εξαφανίσει τα πρόσωπα των στρατιωτών συμπτύσσοντας το εκτελεστικό απόσπασμα σε μια συμπαγή μάζα που ενσαρκώνει την τυφλή δύναμη των όπλων, ενώ ταυτόχρονα θα πολλαπλασιάσει τα θύματα που διατάσσονται σε μια μακριά πομπή η οποία χάνεται στο βάθος.

 Η πιο σημαντική όμως αλλαγή έγκειται στο ότι θα αλλάξει την κατεύθυνση του βλέμματος του πρωταγωνιστή, καθώς και του συντρόφου του, που δεν στέφονται προς τον ουρανό και τον χορό των αγγέλων αλλά αντικρίζουν κατάματα το απόσπασμα.

 Ταυτόχρονα, τα χέρια του άνδρα με το λευκό πουκάμισο δεν είναι στραμμένα προς τον ουρανό, απ’ όπου υποτίθεται πως θα λάμβανε τα στίγματα, αλλά προς το εκτελεστικό απόσπασμα, και επομένως και προς τον θεατή. Η δραματική χειρονομία του πρωταγωνιστή δεν απευθύνεται στις στρατιές των αγγέλων αλλά στους δολοφόνους του και σε εμάς τους θεατές που στεκόμαστε πίσω τους.

Με μια ρηξικέλευθη χειρονομία απίστευτης τόλμης, ο Γκόγια όχι μόνο θα αναδιατάξει την σύνθεση του χαρακτικού μεταθέτοντας το σημείο θέασης και συνεπακόλουθα το πλάνο του πίνακα, αλλά θα εκκοσμικεύσει πλήρως την σκηνή απογυμνώνοντάς την από οποιαδήποτε προοπτική θεϊκής παρέμβασης και λύτρωσης.

Συγκεκριμένα, θα στρέψει το πλάνο του πίνακα προς τα αριστερά, μεταθέτοντας το σημείο θέασης προς τα δεξιά, πίσω από το εκτελεστικό απόσπασμα, κάτι που εξηγεί γιατί δεν βλέπουμε παρά την πλάτη των στρατιωτών: με αυτόν τον τρόπο, μας δείχνει τον πρωταγωνιστή και τους συντρόφους του σαν να βρισκόμασταν κι εμείς οι θεατές στη θέση των εκτελεστών.

Τοποθετώντας έτσι τον θεατή σε μια ανησυχητική εγγύτητα με τη σκηνή, τον εκθέτει στην βαναυσότητα μιας μαζικής δολοφονίας, αφαιρώντας του το δίκτυ ασφαλείας που θα μπορούσε να του παράσχει μια αφηγηματική εξιστόρηση και η απόσταση που αυτή προϋποθέτει. Μας εξαναγκάζει έτσι να έρθουμε κατά μέτωπο αντιμέτωποι με την ωμή βία χωρίς να μας δίνει τη δυνατότητα οποιασδήποτε μορφής αποστασιοποίησης.

Οι μεγάλες διαστάσεις του πίνακα (2,6 x 3,4 μ.) καθώς και η τοποθέτηση του σημείου θέασης πίσω από το εκτελεστικό απόσπασμα συμβάλλουν αποφασιστικά στην εμπλοκή του θεατή στη σκηνή. Ειρήσθω εν παρόδω, η διατύπωση «τυφλή βία της εξουσίας» δεν είναι για τον Γκόγια ένα απλό ρητορικό σχήμα λόγου. Στην 3η Μαΐου, η βία της μαζικής εκτέλεσης παρουσιάζεται κυριολεκτικά τυφλή. Οι στρατιώτες ρίχνουν στα τυφλά, καθώς το βλέμμα τους παραμένει στραμμένο στο έδαφος. Κανένας τους δεν κοιτά τους ανθρώπους τους οποίους στοχεύουν τα όπλα τους. Οι μόνοι που κατευθύνουν το βλέμμα τους προς κάποιον άλλο είναι ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο και ο σύντροφός του που στέκεται ακριβώς στα δεξιά του (στα αριστερά του στον πίνακα).

Θα ήθελα όμως να σταθώ για λίγο σε μια σημαίνουσα λεπτομέρεια του μνημειώδους έργου. Στην 3η Μαΐου, το κεντρικό πρόσωπο της ομάδας των ανδρών που έρχεται αντιμέτωπη με το εκτελεστικό απόσπασμα δεν μοιάζει τυπικός Ισπανός. Το σκουρόχρωμο πρόσωπό του και τα προτεταμένα σαρκώδη χείλη του υποβάλλουν την ιδέα ότι θα μπορούσε να μην είναι «αμιγής» λευκός.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο και τα τεντωμένα χέρια που έμελλε να γίνει πανανθρώπινο σύμβολο εξέγερσης είναι αναγκαστικά μιγάδας. Το χρώμα του δέρματος του θα μπορούσε να οφείλεται στην καθημερινή έκθεση στον ήλιο που υφίσταται ένας εργάτης σε ανοιχτό χώρο. Επιπλέον, σε αυτή τη νυχτερινή σκηνή ο φωτισμός από το φανάρι που βρίσκεται κατάχαμα και πέφτει μετωπικά πάνω στο λευκό πουκάμισο δίνει μια ιδιαίτερη χροιά στο πρόσωπο. Παραμένει όμως γεγονός ότι ο Γκόγια αποδίδει τον πρωταγωνιστή της σκηνής όχι μόνο σε πλήρη αναντιστοιχία με τα κλασικά πρότυπα ομορφιάς, αλλά και σε μια ζώνη εσκεμμένης, κατά τη γνώμη μου, «φυλετικής» απροσδιοριστίας.

Το ερώτημα που τίθεται επομένως είναι πώς γίνεται σε ένα έργο το οποίο σχεδιάστηκε για να τιμήσει τους Μαδριλένους που εκτελέστηκαν μετά τη λαϊκή εξέγερση της 2ας Μαΐου 1808 να απεικονίζεται σαν κεντρικό πρόσωπο ένας άνδρας που δεν προσφέρεται για άμεση ταύτιση στα μάτια ενός οιουδήποτε Ισπανού. Γιατί άραγε το πρόσωπο που φέρει στις παλάμες του στίγματα και υιοθετεί τη στάση του Εσταυρωμένου, αυτός ο ταπεινός και καταφρονεμένος που καλείται να ενσαρκώσει εδώ μια χριστολογική μορφή, να έχει χαρακτηριστικά τόσο άτυπα;

Αυτή η επιλογή σε μια τόσο σοφά μελετημένη σύνθεση δεν μπορεί να είναι τυχαία. Ίσως το κλειδί στην κατανόηση να είναι η ιστορική συγκυρία που περιβάλλει τα γεγονότα της 2ας Μαΐου έτσι όπως θα μπορούσαν να ιδωθούν έξι χρόνια μετά, την άνοιξη του 1814, όταν ο Γκόγια ζωγραφίζει τον πίνακα. Ξέρουμε ότι η εκθρόνιση του Φερδινάνδου από τον Ναπολέοντα το 1808 και η τοποθέτηση του Ιωσήφ Βοναπάρτη στη θέση του πυροδότησαν τις διαδικασίες που κατέληξαν στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας στην αποκαλούμενη Νέα Ισπανία, και συγκεκριμένα στο Μεξικό.

Με αφορμή την απομάκρυνση του νόμιμου διαδόχου, οι κρεολοί (criollos, οι Ισπανοί που γεννήθηκαν στις αποικίες), με τη βοήθεια των ιθαγενών, διεκδίκησαν την ανεξαρτησία του Μεξικού, διευρύνοντας σταδιακά το πεδίο διεκδικήσεων με πιο ριζοσπαστικά αιτήματα, όπως η απελευθέρωση των σκλάβων.

 Το πρώτο κύμα της εξέγερσης υπό την αρχηγία του Μιγκέλ Ιδάλγο υ Κοστίγια [Miguel Hidalgo y Costilla], πνίγηκε στο αίμα το 1811 και οι επικεφαλής εκτελέστηκαν με ιδιαίτερα ατιμωτικό τρόπο, δηλαδή με την πλάτη στο απόσπασμα, ενώ τα κομμένα κεφάλια τους εκτέθηκαν δημόσια για μέρες. Όταν ο Γκόγια φιλοτεχνεί το γνωστότερο έργο του, που έμελλε να γίνει σύμβολο όλων των εξεγερμένων, οι μάχες μαίνονταν ανάμεσα στους αυτονομιστές και τα πιστά στον θρόνο στρατεύματα. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε την επιλογή ενός ιδιαίτερου τύπου προσώπου ως κεντρικού πρωταγωνιστή της σκηνής μια διακριτική υπενθύμιση της συμμετοχής στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Ισπανίας  των μεξικάνων αυτονομιστών οι οποίοι αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τον Ιωσήφ Βοναπάρτη ως νόμιμο κάτοχο της εξουσίας. Σύμφωνα μ’ αυτή την υπόθεση, στην ίδια εικόνα υπερτίθενται η πάλη του ισπανικού λαού για ανεξαρτησία, από τη μια, και ο αγώνας των αποικιών για ελευθερία και αυτοδιάθεση, από την άλλη.

Ταυτόχρονα, στη μητροπολιτική Ισπανία έφτανε, έστω κι απόμακρα, ο απόηχος από την κραυγή των σκλάβων που μάχονταν για την ελευθερία τους. Τα τέλη του 18ου και οι αρχές του 19ου αιώνα υπήρξαν μια εποχή επαναστατικών ρήξεων και απελευθερωτικών κινημάτων, αλλά και εξεγέρσεων των σκλάβων σε διάφορες αποικίες. Η φιγούρα λοιπόν του «οιονεί» μιγάδα καλείται να ενσαρκώσει στον πίνακα του Γκόγια την εξεγερμένη ανθρωπότητα.

Υπερβαίνοντας το στενό περιστασιακό πλαίσιο του συμβάντος στο οποίο αναφέρεται –την εκτέλεση των Ισπανών πατριωτών από τα γαλλικά στρατεύματα τη νύχτα της 3ης Μαΐου 1808 στον λόφο του Πρίγκηπα Πίο, το έργο αποκτά μια πραγματικά οικουμενική διάσταση. Διαρρηγνύει τα πεπερασμένα όρια του συγκεκριμένου γεγονότος, για να αρθεί στο επίπεδο μιας πανανθρώπινης αλήθειας.

Τελικά, είναι πραγματικό επίτευγμα το ότι η φυσιογνωμική ιδιαιτερότητα του πρωταγωνιστή της σκηνής, αντί να περιορίσει την οικουμενική εμβέλειά της σε έναν στενό κύκλο των άμεσα όμοιών του, την επιτείνει διευρύνοντάς την. Κι αυτό αφ’ ενός επειδή η φυσιογνωμία του κεντρικού ήρωα παραμένει σε μια ζώνη απροσδιοριστίας, και αφ’ ετέρου επειδή ο πρωταγωνιστής είναι αναπόσπαστο μέρος ενός συνόλου, μιας ομάδας. Όπως εξάλλου επισημαίνει ο Λιχτ, ο ανώνυμος πρωταγωνιστής της σκηνής δεν είναι ο μόνος που θα έχει αντικρίσει κατάματα το απόσπασμα προτάσσοντας το στήθος του και τείνοντας τα χέρια του σε διάταση. Ο φρικτά παραμορφωμένος νεκρός στο πρώτο πλάνο έχει πέσει στο έδαφος με τα χέρια τεντωμένα, κάτι που υποβάλλει την ιδέα πως πριν από λίγα δευτερόλεπτα είχε και αυτός σταθεί μπροστά στους εκτελεστές στην ίδια στάση. Ο πρωταγωνιστής λοιπόν με το λευκό πουκάμισο δεν είναι παρά ένας ανάμεσα στους μύριους, ένας που καλείται να αντιπροσωπεύσει με τη χειρονομία του τους συντρόφους του.

Είτε πρόκειται για εργάτη γης, για μιγάδα ή ακόμα για απελεύθερο, παραμένει γεγονός ότι η φυσιογνωμία του, όπως κι εκείνη όσων τον περιστοιχίζουν, δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες της ομορφιάς.

Αυτή η πλήρης αναντιστοιχία ανάμεσα στους μάρτυρες της 3ης Μαΐου και το ιδεώδες του ωραίου πιστοποιεί την εισβολή στην εικαστική σκηνή του λαϊκού πλήθους με την ατέρμονη σειρά ανώνυμων ηρώων. Ένας ανάμεσα στους πολλούς, ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο παραμένει ένας ανώνυμος ήρωας ανάμεσα στο πλήθος των συντρόφων του, και σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά ένας αντιήρωας.

Ο κατεξοχήν ταπεινός, που θα μπορούσε να είναι ένας μιγάς απελεύθερος σκλάβος, επωμίζεται το πανανθρώπινο αίτημα για ελευθερία και δικαιοσύνη. Το πρόσωπο λοιπόν που ενσαρκώνει παραδειγματικά την εξεγερμένη ανθρωπότητα στην οικουμενική της διάσταση παραπέμπει ταυτόχρονα στον φτωχό εργάτη, τον μιγάδα ή ακόμη και τον σκλάβο που αγωνίζεται για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Αλλόκοτος «και εξαίσιος, άξεστος κι αρχάγγελος, ανώνυμος κι αθάνατος, αυτός ο εξεγερμένο Μαδριλένος είναι για μας η Επανάσταση». Αν επιχειρούσαμε να συμπυκνώσουμε τις σημασίες που ενέχει η χειρονομία του, θα λέγαμε ότι υποδηλώνει πως αντιστεκόμαστε όρθιοι μπροστά στο έργο του θανάτου, στεκόμαστε για τη ζωή, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία. Ο Γκόγια, εκτρέποντας τη θρησκευτική σημειολογία από τη μέχρι τότε καθιερωμένη λειτουργικότητά της, αποτυπώνει πάνω στο αρχέτυπο του μάρτυρα το καινοφανές πρόσωπο του ανώνυμου ήρωα. Στην 3η Μαΐου ανακαλύπτουμε τον τύπο των ήλων στα χέρια του πληβείου, του μιγάδα, που ενσαρκώνει εδώ την εξεγερμένη ανθρωπότητα στη γενολογική μορφή της.

[------>]