Κι αυτό παίζει

 

Υπάρχει μια μέθοδος  στην άσκηση  προπαγάνδας   που λέει ότι όσο πιο μεγάλα είναι τα  ψέματα που θα πεις , τόσο πιο πιστευτά γίνονται. Επίσης, όσο πιο μεγάλα είναι τα ψέματα που θα βάλεις στο στόμα των αντιπάλων σου.  

Βλέπουμε την εφαρμογή αυτής της μεθόδου  και στον τωρινό  πόλεμο στην Ουκρανία, για τον οποίο μέχρι και ο Πάπας Φραγκίσκος δήλωσε αυτές τις μέρες ότι προκλήθηκε από την απεριόριστη επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς. Πρέπει να δείξεις, λοιπόν,   μέσω των ΜΜΕ  στην κοινή γνώμη μαζικά "εγκλήματα πολέμου" (όπως στο Ιράκ το 2003 "όπλα μαζικής καταστροφής") , πρέπει να μιλήσεις για βιασμούς παιδιών από Ρώσους στρατιώτες, να σκηνοθετήσεις βομβαρδισμούς μαιευτηρίων, να πείσεις ότι η Φινλανδία, η Σουηδία, η Πολωνία  και η Μολδαβία  θα πέσουν άμεσα  φτωχά θύματα του αιμοβόρου βρυκόλακα  Πούτιν και, επίσης, να προετοιμάσεις τους δυτικούς πληθυσμούς  (αυτό δυστυχώς μπορεί να μην είναι ψέμμα αλλά αυτοεκπληρούμενη  προφητεία ) για τον επικείμενο παγκόσμιο πόλεμο. 

Ομοίως-και ας με συγχωρήσουν οι φανατικοί των εμβολίων- προηγουμένως, έπρεπε με αυθαίρετα σχεδόν κριτήρια να ορίζεις τα θύματα με ή από κόβιντ, να καλλιεργείς τον νοσοτρόμο στο δελτίο των οκτώ, να παρουσιάζεις ως τέρατα και "δαιμονικούς"  όσους διαφωνούσαν με το απαρτχάιντ και τα μέτρα υποχρεωτικού εμβολιασμού. Το ίδιο σύστημα εξουσίας, πρώτα ντυμένο  ως "υγειονομικό" και τώρα ως "στρατιωτικό",  έκανε το πρώτο και τώρα κάνει το δεύτερο. Ακόμη, όμως, και αν διαφωνούμε στα του εμβολιασμού ,ας συμφωνήσουμε στο ότι η "ομόφωνη" εικόνα των στρατιωτικοποιημένων πλήρως δυτικών ΜΜΕ για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι ένα τερατώδες προπαγανδιστικό  Ψεύδος.   Μια πλήρης δαιμονοποίηση του αντιπάλου.

   Στις δίκες κατά των  υποτιθέμενων μάγων και μαγισσών στην προνεωτερική μεσαιωνική Ευρώπη, όπως και πιο πρόσφατα  και στις σταλινικές δίκες της Μόσχας, οι κατηγορούμενοι "αντίπαλοι" ομολογούσαν τα πιο φρικτά  και απεχθή εγκλήματα. Κάποιος κατηγορούμενος, ενδεικτικά,  για  τελετουργική μαγεία  στο βασίλειο των Φράγκων ομολόγησε, πριν τον κάψουν στην πυρά,  τα εξής:

" Είμαι δορυφόρος και οπαδός του Σατανά. Για πολύ καιρό χρημάτισα θυρωρός στην κόλαση. Εδώ, όμως, και αρκετά χρόνια μαζί με έντεκα άλλους συντρόφους μου, ερημώνω το βασίλειο των Φράγκων .Εκτελώντας τις διαταγές που μας έδωσαν,  καταστρέψαμε το στάρι, το κρασί, και όλους τους άλλους καρπούς που γεννά η γη προς χρήση των ανθρώπων.." ( Vilfredo Pareto " Traite de sociologie generale", 1917, παράγραφος 201, παραπέμπεται και σε Κ. Παπαϊωάννου " Η ψυχρή ιδεολογία" , Αθήνα 1986,  εκδόσεις Ύψιλον, σελ. 104). 

     

 Όταν συλληφθεί ο δαιμονικός Πούτιν μέσω "αλλαγής καθεστώτος"  και οι σατανιστές της ρωσικής ηγεσίας, κάποια ανάλογα εγκλήματα θα ομολογήσουν. Για να τα ομολογήσουν, θα τα έχουν κάνει κόλας, αυτονόητο. 

Εδώ είμαστε και θα το δείτε!!! Εκτός αν πρώτα καούμε όλοι μαζί, υπεύθυνοι και ανεύθυνοι,  στην  εξιλαστήρια πυρά.

Κι αυτό παίζει.

[----->]

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

 

«Αισθάνομαι έντονα την επιθυμία να αποθανατίσω, μέσω του χρωστήρα μου,τις πιο ηρωικές και αξιόλογες πράξεις και σκηνές της ένδοξης εξέγερσης μας εναντίον του Τυράννου της Ευρώπης».

Φρανσίσκο Γκόγια

Ο πίνακας " 3 Μαΐου 1808" ολοκληρώθηκε όταν ο καλλιτέχνης ήταν 68 ετών το 1814, και αντιπροσωπεύει την αντίσταση των Μαδριλένων ανταρτών στο στρατό του Ναπολέοντα κατά τη διάρκεια της κατοχής του 1808 του ισπανικού πολέμου ανεξαρτησίας. Το γεγονός που καταγράφετε στον πίνακα " 3 Μαΐου 1808" συνέβη στην αυλή ενός καθεδρικού ναού στους πρόποδες του βουνού Πρίγκιπα Πιο.

Βίκη Σκούμπη

Στα τέλη του 1807 και στις αρχές του 1808, με πρόσχημα την αποστολή ενισχύσεων στον γαλλικό στρατό που κατελάμβανε την Πορτογαλία, ο Ναπολέοντας εισβάλλει στην Ισπανία, με τη συνενοχή του τότε διαδόχου του ισπανικού θρόνου Φερδινάνδου που αδημονούσε να στεφθεί βασιλιάς εκθρονίζοντας τον πατέρα του, Κάρολο Δ΄. Ο Ναπολέων βέβαια θα εισβάλει στην Ισπανία με απώτερο σκοπό όχι να ενθρονίσει τον Φερδινάνδο στη θέση του εξαιρετικά αντιδημοφιλούς βασιλικού ζεύγους, αλλά τον αδελφό του, Ιωσήφ Βοναπάρτη.

Σε έναν πρώτο χρόνο, ο ισπανικός λαός θα δει τους Γάλλους ως απελευθερωτές από τον λαομίσητο πρωθυπουργό Μανουέλ ντε Γοδόι, πολύ σύντομα όμως θα διαπιστώσει πως δρουν ως κατακτητές. Και ενώ αρχικά τα γαλλικά στρατεύματα υπό τον στρατάρχη Ζοακίμ Μυρά δεν συνάντησαν καμία αντίσταση, πολύ σύντομα θα βρεθούν αντιμέτωπα με πολλαπλές εστίες αντίστασης που συνέκλιναν σε μια καινοφανή μορφή πολέμου, την αποκαλούμενη guerilla, όπως χαρακτηρίστηκε ο Πόλεμος της Ανεξαρτησίας ενάντια στον Γάλλο κατακτητή. Επρόκειτο για έναν άτυπο πόλεμο φθοράς που δεν διεξήχθη από τακτικά στρατεύματα αλλά από μεγάλο μέρος του ισπανικού πληθυσμού, έναν ανταρτοπόλεμο με επιθέσεις από μικρές ένοπλες ομάδες, πράξεις σαμποτάζ, τοπικούς θύλακες αντίστασης κ. ο. κ.

Έναυσμα του Πολέμου της Ανεξαρτησίας που διήρκεσε έξι χρόνια μπορεί να θεωρηθεί η εξέγερση της 2ας Μαΐου 1808, την οποία πυροδότησε η απόπειρα να απομακρυνθούν από το παλάτι τα τελευταία μέλη της ισπανικής βασιλικής οικογένειας που παρέμεναν στη Μαδρίτη, μια κίνηση που εξελήφθη από τους Μαδριλένους ως προκλητική παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του ισπανικού λαού.

Μπροστά στο παλάτι αλλά και σε διάφορα σημεία της πρωτεύουσας, όπως στην Puerta del Sol, διεξήχθησαν αιματηρές μάχες ανάμεσα στα γαλλικά στρατεύματα και εξεγερμένους Μαδριλένους. Ακολούθησε μια εξαιρετικά βίαιη καταστολή της εξέγερσης : όλοι οι συλληφθέντες καταδικάστηκαν συλλήβδην σε θάνατο από μια στρατιωτική Επιτροπή και μετά από αυτές τις τελείως κατ’ επίφασίν «δίκες» εκτελέστηκαν σχεδόν αυθημερόν για παραδειγματισμό. Ανάμεσα στους τόπους μαζικών εκτελέσεων ήταν και ο λόφος του Πρίγκηπα Πίο στον οποίο τοποθετεί ο Γκόγια τη σκηνή της εκτέλεσης των εξεγερμένων.

Σε αυτό το έργο του Γκόγια αντιπαρατίθενται μετωπικά δύο μπλοκ, δύο αντίπαλα στρατόπεδα: το εκτελεστικό απόσπασμα με προτεταμένα τα όπλα που έχει συμπτυχθεί σε μια συμπαγή μάζα από τη μια, και από την άλλη μια τελείως ετερογενής και άτακτα διασκορπισμένη ομάδα αποτελούμενη από μια ανελισσόμενη σειρά υποψήφιων θυμάτων η αρχή της οποίας χάνεται στο βάθος.

Τα πρόσωπα και οι στάσεις των τελευταίων απεικονίζουν όλη την γκάμα των συναισθημάτων απέναντι στον βίαιο θάνατο: από τον τρόμο, την έκκληση για έλεος και την επίκληση θεϊκών δυνάμεων μέσω της προσευχής, μέχρι την πρόκληση, την αντίσταση, την εξέγερση και την καταγγελία. Αντίθετα, τα πρόσωπα των στρατιωτών παραμένουν σχεδόν αθέατα καθώς δεν βλέπουμε παρά μόνο τις πλάτες τους, κάτι που μετατρέπει το συμπαγές εκτελεστικό απόσπασμα σε μια απρόσωπη δολοφονική μηχανή.

Κεντρική θέση στη σύνθεση καταλαμβάνει το φανάρι που φωτίζει τα υποψήφια θύματα και αφήνει τους εκτελεστές στο ημίφως.Ο κριτικός τέχνης του εικοστού αιώνα Robert Hughes έγραψε: "Τα περισσότερα από τα θύματα έχουν ένα πρόσωπο. Οι δολοφόνοι,όχι .Η σύγχρονη εικόνα του πολέμου ως ανώνυμη δολοφονία και μια μακρά παράδοση φόνων ως εξευγενισμένο θέαμα".

Στους αντίποδες της εξιδανίκευσης του θανάτου και της ηρωοποίησης των θυμάτων, ο Γκόγια δεν διστάζει να δείξει την παραμόρφωση των πτωμάτων στο πρώτο πλάνο και τον τρόμο που διακατέχει αυτούς που ένα λεπτό αργότερα θα κείνται και οι ίδιοι στο έδαφος, δίπλα στις σωρούς των εκτελεσθέντων.

Αποδίδει την ωμότητα της μαζικής εκτέλεσης και την τυφλή βία της εξουσίας απογυμνώνοντάς τες από την εξιδανικευτική άλω με την οποία τις περιέβαλλε ο νεοκλασικισμός ζωγράφων όπως ο Νταβίντ. Τα σώματα εδώ αφίστανται πλήρως από τα πρότυπα του αρχαιοελληνικού κάλλους, που όχι μόνο επιβάλλει έναν κανόνα ομορφιάς αλλά υπαγορεύει και έναν κανόνα απεικόνισης του θανάτου ως του «καλού», του ωραίου θανάτου που αρμόζει στους ήρωες.

Είναι κοινά αποδεκτό πως η στάση του πρωταγωνιστή της 3ης Μαΐου, του άνδρα με το λευκό πουκάμισο, παραπέμπει σχεδόν συνειρμικά στα Θεία Πάθη, καθώς η έκταση των χεριών σε V είναι παρεμφερής με τη στάση του Εσταυρωμένου× απαντάται μάλιστα αρκετά συχνά σε αναπαραστάσεις μαρτυρίου αγίων, οι οποίοι τείνουν τα χέρια προς τα άνω τη στιγμή που δέχονται τα στίγματα του Πάθους.

                                 Γκόγια, «Ο Χριστός Εσταυρωμένος» («Cristo crucificado»), 1780

                                 Γκόγια, «Η 3η Μαΐου 1808», λεπτομέρεια, 1814

Η θρησκευτική μαρτυρολογική συνδήλωση γίνεται ακόμη πιο σαφής εδώ, καθώς στη δεξιά παλάμη του πρωταγωνιστή διακρίνεται σαφώς το στίγμα του Εσταυρωμένου.

Πρόκειται για την τυπική χειρονομία του ικέτη που, ανήμπορος μπροστά στο πεπρωμένο του, εκλιπαρεί να απέλθει απ’ αυτού «το ποτήριον τούτο» – και καταλήγει ενδεχομένως να αποδεχτεί το αναπόφευκτο υποτασσόμενος σε μια ανώτερη δύναμη.

Η χειρονομία ενέχει ταυτόχρονα ένα στοιχείο έγκλησης και μια υποβόσκουσα εξέγερση απέναντι στη μοίρα. Αυτή η λανθάνουσα σημασία γίνεται προφανής στην 3η Μαΐου: και σ’ αυτήν την περίπτωση, τα απλωμένα χέρια ορθώνονται προς τον ουρανό, δηλώνουν ότι το θύμα ανθίσταται και εξανίσταται, όπως κάνει εδώ ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Αυτή η μορφή ενός ανθρώπου που στέκεται μετωπικά απέναντι στον θάνατο γίνεται πρότυπο της αντίστασης των αδυνάτων και των άοπλων απέναντι στη φονική βία της εξουσίας. Ο πρωταγωνιστής της 3ης Μαΐου προτάσσει το άοπλο σώμα του στο απόσπασμα, ενώ το κοιτά κατάματα μέχρι τέλους.

Σύμφωνα με την Janis Tomlinson, εκείνη την εποχή είχε επικρατήσει μια «συντηρητική» θεώρηση του πολέμου ενάντια στον Ναπολέοντα, η οποία είχε διαδοθεί από τις γκραβούρες και τον Τύπο. Το κοινό είχε καταλήξει να βλέπει τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας σαν έναν θρησκευτικό πόλεμο για την προάσπιση της ισπανικής καθολικής παράδοσης ενάντια στον «Αντίχριστο» Ναπολέοντα.

Ο Γκόγια δεν έρχεται σε μετωπική ρήξη με αυτή τη μαρτυρολογική ανάγνωση των εκτελέσεων της 3ης Μαΐου, την αναδεικνύει μάλιστα, ντύνοντας τον πρωταγωνιστή της σκηνής με κίτρινο παντελόνι και λευκό πουκάμισο, με τα τυπικά δηλαδή χρώματα της παπικής εκκλησίας εκείνη την εποχή. Παρ’ όλα αυτά, μέσα από ένα λεπτό δίκτυο μετατοπίσεων, τελικά καταλήγει να υποσκάψει εκ των ένδον την θρησκευτική ανάγνωση της ιστορίας που προάγεται στο χαρακτικό του Μουρβιέδρο.

Συγκεκριμένα, ο Γκόγια θα εξαφανίσει τα πρόσωπα των στρατιωτών συμπτύσσοντας το εκτελεστικό απόσπασμα σε μια συμπαγή μάζα που ενσαρκώνει την τυφλή δύναμη των όπλων, ενώ ταυτόχρονα θα πολλαπλασιάσει τα θύματα που διατάσσονται σε μια μακριά πομπή η οποία χάνεται στο βάθος.

 Η πιο σημαντική όμως αλλαγή έγκειται στο ότι θα αλλάξει την κατεύθυνση του βλέμματος του πρωταγωνιστή, καθώς και του συντρόφου του, που δεν στέφονται προς τον ουρανό και τον χορό των αγγέλων αλλά αντικρίζουν κατάματα το απόσπασμα.

 Ταυτόχρονα, τα χέρια του άνδρα με το λευκό πουκάμισο δεν είναι στραμμένα προς τον ουρανό, απ’ όπου υποτίθεται πως θα λάμβανε τα στίγματα, αλλά προς το εκτελεστικό απόσπασμα, και επομένως και προς τον θεατή. Η δραματική χειρονομία του πρωταγωνιστή δεν απευθύνεται στις στρατιές των αγγέλων αλλά στους δολοφόνους του και σε εμάς τους θεατές που στεκόμαστε πίσω τους.

Με μια ρηξικέλευθη χειρονομία απίστευτης τόλμης, ο Γκόγια όχι μόνο θα αναδιατάξει την σύνθεση του χαρακτικού μεταθέτοντας το σημείο θέασης και συνεπακόλουθα το πλάνο του πίνακα, αλλά θα εκκοσμικεύσει πλήρως την σκηνή απογυμνώνοντάς την από οποιαδήποτε προοπτική θεϊκής παρέμβασης και λύτρωσης.

Συγκεκριμένα, θα στρέψει το πλάνο του πίνακα προς τα αριστερά, μεταθέτοντας το σημείο θέασης προς τα δεξιά, πίσω από το εκτελεστικό απόσπασμα, κάτι που εξηγεί γιατί δεν βλέπουμε παρά την πλάτη των στρατιωτών: με αυτόν τον τρόπο, μας δείχνει τον πρωταγωνιστή και τους συντρόφους του σαν να βρισκόμασταν κι εμείς οι θεατές στη θέση των εκτελεστών.

Τοποθετώντας έτσι τον θεατή σε μια ανησυχητική εγγύτητα με τη σκηνή, τον εκθέτει στην βαναυσότητα μιας μαζικής δολοφονίας, αφαιρώντας του το δίκτυ ασφαλείας που θα μπορούσε να του παράσχει μια αφηγηματική εξιστόρηση και η απόσταση που αυτή προϋποθέτει. Μας εξαναγκάζει έτσι να έρθουμε κατά μέτωπο αντιμέτωποι με την ωμή βία χωρίς να μας δίνει τη δυνατότητα οποιασδήποτε μορφής αποστασιοποίησης.

Οι μεγάλες διαστάσεις του πίνακα (2,6 x 3,4 μ.) καθώς και η τοποθέτηση του σημείου θέασης πίσω από το εκτελεστικό απόσπασμα συμβάλλουν αποφασιστικά στην εμπλοκή του θεατή στη σκηνή. Ειρήσθω εν παρόδω, η διατύπωση «τυφλή βία της εξουσίας» δεν είναι για τον Γκόγια ένα απλό ρητορικό σχήμα λόγου. Στην 3η Μαΐου, η βία της μαζικής εκτέλεσης παρουσιάζεται κυριολεκτικά τυφλή. Οι στρατιώτες ρίχνουν στα τυφλά, καθώς το βλέμμα τους παραμένει στραμμένο στο έδαφος. Κανένας τους δεν κοιτά τους ανθρώπους τους οποίους στοχεύουν τα όπλα τους. Οι μόνοι που κατευθύνουν το βλέμμα τους προς κάποιον άλλο είναι ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο και ο σύντροφός του που στέκεται ακριβώς στα δεξιά του (στα αριστερά του στον πίνακα).

Θα ήθελα όμως να σταθώ για λίγο σε μια σημαίνουσα λεπτομέρεια του μνημειώδους έργου. Στην 3η Μαΐου, το κεντρικό πρόσωπο της ομάδας των ανδρών που έρχεται αντιμέτωπη με το εκτελεστικό απόσπασμα δεν μοιάζει τυπικός Ισπανός. Το σκουρόχρωμο πρόσωπό του και τα προτεταμένα σαρκώδη χείλη του υποβάλλουν την ιδέα ότι θα μπορούσε να μην είναι «αμιγής» λευκός.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο και τα τεντωμένα χέρια που έμελλε να γίνει πανανθρώπινο σύμβολο εξέγερσης είναι αναγκαστικά μιγάδας. Το χρώμα του δέρματος του θα μπορούσε να οφείλεται στην καθημερινή έκθεση στον ήλιο που υφίσταται ένας εργάτης σε ανοιχτό χώρο. Επιπλέον, σε αυτή τη νυχτερινή σκηνή ο φωτισμός από το φανάρι που βρίσκεται κατάχαμα και πέφτει μετωπικά πάνω στο λευκό πουκάμισο δίνει μια ιδιαίτερη χροιά στο πρόσωπο. Παραμένει όμως γεγονός ότι ο Γκόγια αποδίδει τον πρωταγωνιστή της σκηνής όχι μόνο σε πλήρη αναντιστοιχία με τα κλασικά πρότυπα ομορφιάς, αλλά και σε μια ζώνη εσκεμμένης, κατά τη γνώμη μου, «φυλετικής» απροσδιοριστίας.

Το ερώτημα που τίθεται επομένως είναι πώς γίνεται σε ένα έργο το οποίο σχεδιάστηκε για να τιμήσει τους Μαδριλένους που εκτελέστηκαν μετά τη λαϊκή εξέγερση της 2ας Μαΐου 1808 να απεικονίζεται σαν κεντρικό πρόσωπο ένας άνδρας που δεν προσφέρεται για άμεση ταύτιση στα μάτια ενός οιουδήποτε Ισπανού. Γιατί άραγε το πρόσωπο που φέρει στις παλάμες του στίγματα και υιοθετεί τη στάση του Εσταυρωμένου, αυτός ο ταπεινός και καταφρονεμένος που καλείται να ενσαρκώσει εδώ μια χριστολογική μορφή, να έχει χαρακτηριστικά τόσο άτυπα;

Αυτή η επιλογή σε μια τόσο σοφά μελετημένη σύνθεση δεν μπορεί να είναι τυχαία. Ίσως το κλειδί στην κατανόηση να είναι η ιστορική συγκυρία που περιβάλλει τα γεγονότα της 2ας Μαΐου έτσι όπως θα μπορούσαν να ιδωθούν έξι χρόνια μετά, την άνοιξη του 1814, όταν ο Γκόγια ζωγραφίζει τον πίνακα. Ξέρουμε ότι η εκθρόνιση του Φερδινάνδου από τον Ναπολέοντα το 1808 και η τοποθέτηση του Ιωσήφ Βοναπάρτη στη θέση του πυροδότησαν τις διαδικασίες που κατέληξαν στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας στην αποκαλούμενη Νέα Ισπανία, και συγκεκριμένα στο Μεξικό.

Με αφορμή την απομάκρυνση του νόμιμου διαδόχου, οι κρεολοί (criollos, οι Ισπανοί που γεννήθηκαν στις αποικίες), με τη βοήθεια των ιθαγενών, διεκδίκησαν την ανεξαρτησία του Μεξικού, διευρύνοντας σταδιακά το πεδίο διεκδικήσεων με πιο ριζοσπαστικά αιτήματα, όπως η απελευθέρωση των σκλάβων.

 Το πρώτο κύμα της εξέγερσης υπό την αρχηγία του Μιγκέλ Ιδάλγο υ Κοστίγια [Miguel Hidalgo y Costilla], πνίγηκε στο αίμα το 1811 και οι επικεφαλής εκτελέστηκαν με ιδιαίτερα ατιμωτικό τρόπο, δηλαδή με την πλάτη στο απόσπασμα, ενώ τα κομμένα κεφάλια τους εκτέθηκαν δημόσια για μέρες. Όταν ο Γκόγια φιλοτεχνεί το γνωστότερο έργο του, που έμελλε να γίνει σύμβολο όλων των εξεγερμένων, οι μάχες μαίνονταν ανάμεσα στους αυτονομιστές και τα πιστά στον θρόνο στρατεύματα. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε την επιλογή ενός ιδιαίτερου τύπου προσώπου ως κεντρικού πρωταγωνιστή της σκηνής μια διακριτική υπενθύμιση της συμμετοχής στον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Ισπανίας  των μεξικάνων αυτονομιστών οι οποίοι αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν τον Ιωσήφ Βοναπάρτη ως νόμιμο κάτοχο της εξουσίας. Σύμφωνα μ’ αυτή την υπόθεση, στην ίδια εικόνα υπερτίθενται η πάλη του ισπανικού λαού για ανεξαρτησία, από τη μια, και ο αγώνας των αποικιών για ελευθερία και αυτοδιάθεση, από την άλλη.

Ταυτόχρονα, στη μητροπολιτική Ισπανία έφτανε, έστω κι απόμακρα, ο απόηχος από την κραυγή των σκλάβων που μάχονταν για την ελευθερία τους. Τα τέλη του 18ου και οι αρχές του 19ου αιώνα υπήρξαν μια εποχή επαναστατικών ρήξεων και απελευθερωτικών κινημάτων, αλλά και εξεγέρσεων των σκλάβων σε διάφορες αποικίες. Η φιγούρα λοιπόν του «οιονεί» μιγάδα καλείται να ενσαρκώσει στον πίνακα του Γκόγια την εξεγερμένη ανθρωπότητα.

Υπερβαίνοντας το στενό περιστασιακό πλαίσιο του συμβάντος στο οποίο αναφέρεται –την εκτέλεση των Ισπανών πατριωτών από τα γαλλικά στρατεύματα τη νύχτα της 3ης Μαΐου 1808 στον λόφο του Πρίγκηπα Πίο, το έργο αποκτά μια πραγματικά οικουμενική διάσταση. Διαρρηγνύει τα πεπερασμένα όρια του συγκεκριμένου γεγονότος, για να αρθεί στο επίπεδο μιας πανανθρώπινης αλήθειας.

Τελικά, είναι πραγματικό επίτευγμα το ότι η φυσιογνωμική ιδιαιτερότητα του πρωταγωνιστή της σκηνής, αντί να περιορίσει την οικουμενική εμβέλειά της σε έναν στενό κύκλο των άμεσα όμοιών του, την επιτείνει διευρύνοντάς την. Κι αυτό αφ’ ενός επειδή η φυσιογνωμία του κεντρικού ήρωα παραμένει σε μια ζώνη απροσδιοριστίας, και αφ’ ετέρου επειδή ο πρωταγωνιστής είναι αναπόσπαστο μέρος ενός συνόλου, μιας ομάδας. Όπως εξάλλου επισημαίνει ο Λιχτ, ο ανώνυμος πρωταγωνιστής της σκηνής δεν είναι ο μόνος που θα έχει αντικρίσει κατάματα το απόσπασμα προτάσσοντας το στήθος του και τείνοντας τα χέρια του σε διάταση. Ο φρικτά παραμορφωμένος νεκρός στο πρώτο πλάνο έχει πέσει στο έδαφος με τα χέρια τεντωμένα, κάτι που υποβάλλει την ιδέα πως πριν από λίγα δευτερόλεπτα είχε και αυτός σταθεί μπροστά στους εκτελεστές στην ίδια στάση. Ο πρωταγωνιστής λοιπόν με το λευκό πουκάμισο δεν είναι παρά ένας ανάμεσα στους μύριους, ένας που καλείται να αντιπροσωπεύσει με τη χειρονομία του τους συντρόφους του.

Είτε πρόκειται για εργάτη γης, για μιγάδα ή ακόμα για απελεύθερο, παραμένει γεγονός ότι η φυσιογνωμία του, όπως κι εκείνη όσων τον περιστοιχίζουν, δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες της ομορφιάς.

Αυτή η πλήρης αναντιστοιχία ανάμεσα στους μάρτυρες της 3ης Μαΐου και το ιδεώδες του ωραίου πιστοποιεί την εισβολή στην εικαστική σκηνή του λαϊκού πλήθους με την ατέρμονη σειρά ανώνυμων ηρώων. Ένας ανάμεσα στους πολλούς, ο άνδρας με το λευκό πουκάμισο παραμένει ένας ανώνυμος ήρωας ανάμεσα στο πλήθος των συντρόφων του, και σε τελική ανάλυση δεν είναι παρά ένας αντιήρωας.

Ο κατεξοχήν ταπεινός, που θα μπορούσε να είναι ένας μιγάς απελεύθερος σκλάβος, επωμίζεται το πανανθρώπινο αίτημα για ελευθερία και δικαιοσύνη. Το πρόσωπο λοιπόν που ενσαρκώνει παραδειγματικά την εξεγερμένη ανθρωπότητα στην οικουμενική της διάσταση παραπέμπει ταυτόχρονα στον φτωχό εργάτη, τον μιγάδα ή ακόμη και τον σκλάβο που αγωνίζεται για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Αλλόκοτος «και εξαίσιος, άξεστος κι αρχάγγελος, ανώνυμος κι αθάνατος, αυτός ο εξεγερμένο Μαδριλένος είναι για μας η Επανάσταση». Αν επιχειρούσαμε να συμπυκνώσουμε τις σημασίες που ενέχει η χειρονομία του, θα λέγαμε ότι υποδηλώνει πως αντιστεκόμαστε όρθιοι μπροστά στο έργο του θανάτου, στεκόμαστε για τη ζωή, τη δικαιοσύνη, την ελευθερία. Ο Γκόγια, εκτρέποντας τη θρησκευτική σημειολογία από τη μέχρι τότε καθιερωμένη λειτουργικότητά της, αποτυπώνει πάνω στο αρχέτυπο του μάρτυρα το καινοφανές πρόσωπο του ανώνυμου ήρωα. Στην 3η Μαΐου ανακαλύπτουμε τον τύπο των ήλων στα χέρια του πληβείου, του μιγάδα, που ενσαρκώνει εδώ την εξεγερμένη ανθρωπότητα στη γενολογική μορφή της.

[------>]

Και για να μην ξεχνιόμαστε με την κυβερνητική αλητεία και τους ακαταδίωκτους «δολοφόνους με άσπρες μπλούζες»

 Όθων Κουμαρέλλας

Και για να μην ξεχνιόμαστε με την κυβερνητική αλητεία και τους ακαταδίωκτους «δολοφόνους με άσπρες μπλούζες», χθες Πρωτομαγιά ανακοινώθηκε επίσημα από τον ΕΟΔΥ fifty-fifty αριθμός διασωληνωμένων μεταξύ πλήρως εμβολιασμένων (τρεις δόσεις) και ανεμβολίαστων, ή μερικώς εμβολιασμένων.

Συγκεκριμένα ανακοινώθηκαν 120 διασωληνωμένοι που θεωρούνται ανεμβολίαστοι, ή μερικώς εμβολιασμένοι και 118 πλήρως εμβολιασμένοι.

Στην πραγματικότητα και με βάση τα στοιχεία από άλλες χώρες, όπως το Ην. Βασίλειο, οι πλήρως εμβολιασμένοι πρέπει να ξεπερνούν το 75% του συνόλου.

Παρ’ όλα αυτά, αποδεχόμενοι τα στοιχεία του ΕΟΔΥ για τους διασωληνωμένους, σε συνδυασμό με την πληθώρα περιστατικών αιφνίδιων θανάτων εμβολιασμένων, καθώς και του εξαιρετικά μεγάλου αριθμού άλλων σοβαρών παρενεργειών των εμβολίων που σταδιακά έρχονται στο φως. Αλλά και την παραίτηση των εταιρειών από την διαδικασία τελικής αδειοδότησης των εμβολίων, αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος την τεράστια κομπίνα που στήθηκε με πρόσχημα την πανδημία σε βάρος της δημόσιας υγείας και της ίδιας της ζωής των πολιτών.

Μια κομπίνα -για την Ελλάδα μόνον- πολλών δεκάδων (αν όχι εκατοντάδων) εκατομμυρίων ευρώ που ενθυλάκωσαν οι γνωστοί σε όλους μας «ακαταδίωκτοι» ειδικοί που αριστεύουν στον τσαρλατανισμό και κερδοσκοπούν με αυτόν, υπό την προστασία της εταιρείας δολοφόνων που παριστάνει την πολιτική ηγεσία του τόπου, φερέφωνο ξένων, και που οδηγεί τη χώρα και την κοινωνία στην ολοκληρωτική καταστροφή.

[----->]

ΝΑΤΟ και ΑΖΟV έριξαν την Ουκρανία

 

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Για να καταλάβει κανείς πώς εμπλέκεται η Ρωσία πρέπει να ξεκινήσει από ένα πολύ πραγματικό γεγονός το οποίο δεν μπορεί να αγνοείται. Η Ρωσία δεν έχει ανάγκη εδαφών. Συνηγορεί σ’ αυτό το εμβαδόν της. Για να έχουμε μία απτή αίσθηση των μεγεθών βοηθάει να γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα έχει επιφάνεια 130.000 Km2 (τετραγωνικά χιλιόμετρα). Η Ουκρανία έχει 600.000 Km2. Η Κριμαία έχει 27.000 Km2 και το επίμαχο Ντονμπάς έχει 50.000 Km2 (περίπου δυόμιση φορές η Πελοπόννησος). Η Ρωσία έχει 17.000.000 Km2! Άρα πρέπει αλλού να αναζητήσουμε τα αίτια της εμπλοκής της.Τι συμβαίνει, λοιπόν;

Δύο είναι τα κύρια ζητήματα: Η αποτροπή ένταξης της Ουκρανίας στην εχθρική συμμαχία του ΝΑΤΟ και η προστασία της πελώριας ρώσικης μειονότητας που ζει κυρίως στο νότιο και ανατολικό τμήμα της χώρας.Η Ουκρανία, πριν διαχωριστούν η Κριμαία και τμήματα του Ντονμπάς, είχε υπηκόους της οκτώ εκατομμύρια Ρώσους. Αυτή είναι μια υπερμεγέθης μειονότητα. Κι όμως, η Ουκρανία μετά το 2014 δεν τη θεωρεί αυτόχθονη εθνική μειονότητα, κι αυτό επισφραγίστηκε με το νόμο «Για τους ιθαγενείς λαούς της Ουκρανίας», το 2021. Οκτώ εκατομμύρια Ρώσοι,το 20% του συνολικού πληθυσμού της χώρας δεν μπορεί να μην λογίζεται ως αυτόχθονη μειονότητα και μάλιστα όταν είναι τόσο παλιά και τόσο μεγάλη! Οι δε μη-Ρώσοι που έχουν ως μητρική γλώσσα τα ρωσικά, είναι επίσης αρκετά εκατομμύρια. 

Αυτοί, λοιπόν,Ρώσοι της Ουκρανίας και άλλοι ρωσόφωνοι, των Ελλήνων συμπεριλαμβανομένων, συνολικά ένας πληθυσμός άνω των δώδεκα εκατομμυρίων πολιτών, βρέθηκαν εξ αιτίας των διακρίσεων που εφαρμόζει η ουκρανική κυβέρνηση σε δυσμενέστερη θέση από τους Ουκρανούς και ουκρανόφωνους πολίτες. 

Λόγω καταγωγής και ρωσοφωνίας χειροτέρευαν οι συνθήκες και οι όροι ζωής τους.Ενώ μέχρι το 2004, δεν είχε τεθεί, πέραν από κάτι περιθωριακές ομάδες, θέμα διαχωρισμού της ρωσικής από την ουκρανική ταυτότητα, των Ρώσων από τους Ουκρανούς, από το 2014 και μετά, αυτή η διάκριση έγινε το κεντρικό ζητούμενο της επίσημης πολιτικής και, όσο κι αν φαίνεται παράταιρο, συνδέεται αμεσότατα με τη διαδικασία ένταξης στο ΝΑΤΟ. Γιατί, για να προχωρήσει η ένταξη στο ΝΑΤΟ μία από τις προϋποθέσεις που έθεταν οι Αμερικάνοι και ορισμένοι Ευρωπαίοι,Πολωνοί, Λιθουανοί κ.ά., ήταν η καλλιέργεια με κάθε μέσο και τρόπο της εχθρότητας και της απομάκρυνσης από τη Ρωσία.

Αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο και δεν ήθελαν να γίνει με ήπιες μεθόδους. Εκκαθαρίσεις Κατή την ανακήρυξή τους, ως ανεξάρτητα κράτη, η Ρωσία και η Ουκρανία κληρονομούσαν ένα από τα θετικά κατάλοιπα της Σοβιετικής Ένωσης που ήταν η ειρηνική συνύπαρξη εκατοντάδων εθνικών μειονοτήτων. Ήταν δύο από τα τρία κράτη σε όλη την Ευρώπη που δεν είχαν εκκαθαριστεί εθνικά.Η Ρωσία έχει διακόσιες εθνικές μειονότητες, η Ουκρανία εκατόν είκοσι, από τη μεγαλύτερη αριθμητικά ως τη μικρότερη. 

Η Τρίτη χώρα επί ευρωπαϊκού εδάφους με πολυεθνικό πληθυσμό ήταν η Γιουγκοσλαβία την οποία διέλυσαν οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί, οι Άγγλοι και οι λοιποί πολιτισμένοι Δυτικοί. Την βομβάρδισαν και από πολυεθνική την διαμέλισαν σε αμιγώς εθνικά ή θρησκευτικά κράτη. 

Κι έτσι, από τα μεγάλα πολυεθνικά κράτη, απέμειναν η Ρωσία και η Ουκρανία.Μετά τη Γιουγκοσλαβία, οι Δυτικοί μεθόδευσαν το ίδιο σενάριο για την Ουκρανία. Και εάν τα πράγματα εξελιχθούν όπως δείχνουν και η Ουκρανία διασπαστεί οριστικά σε δυτικό και νοτιοανατολικό κράτος, θα είναι κι αυτή ένα πρώην πολυεθνικό κράτος. Ό,τι ακριβώς επιθυμούν οι Δυτικοί. Ένα μονοεθνικό κράτος εχθρικό προς τη Ρωσία. 

Προσωπικά, από τους χιλιάδες πολίτες που έχω γνωρίσει στα 47 ταξίδια που έχω κάνει στην Ουκρανία, οι περισσότεροι είναι από μικτές οικογένειες∙ ο πατέρας είναι Ρώσος, η μητέρα Ουκρανή ή ο πατέρας Ουκρανός και η μητέρα Ρωσίδα. Το ίδιο και οι γιαγιάδες και οι παππούδες.Σχεδόν σε κάθε οικογένεια, ιδίως ανατολικά του Δνείπερου, στο Ντονμπάς, την Κριμαία, αλλά και την Οδησσό, υπάρχουν ρίζες από περισσότερες από μία εθνότητες. Είναι ομόδοξοι, δηλαδή Χριστιανοί Ορθόδοξοι στην συντριπτική τους πλειονότητα -όσοι είναι θρησκευόμενοι, μιλούν τις ίδιες γλώσσες, ρωσικά και ουκρανικά, είναι όλοι δίγλωσσοι,και ζουν σ’ αυτές τις περιοχές από πάρα πολλές γενιές. Έχουν την ίδια γραφή, έχουν κάνει τους ίδιους από κοινού πολέμους και έχουν μοιραστεί τα θύματα και τις καταστροφές από τους ξένους εισβολείς, αποικιοκράτες και φασίστες. Και στα σχολεία,από παιδιά, μαθαίνουν τα ποιήματα και του Ταράς Σεβτσένκο που είναι ο εθνικός ποιητής των Ουκρανών και του Πούσκιν που είναι ο εθνικός ποιητής των Ρώσων.

Ό,τι και να λένε οι Ουκρανοί εθνικιστές και οι όψιμοι υποστηρικτές τους στη Δύση, αυτή ήταν η πραγματικότητα στην Ουκρανία τουλάχιστον μέχρι το 2014. Κι όταν τελικά επικράτησαν οι δυνάμεις του σκότους που επιδίωκαν βίαια τον εσωτερικό διχασμό, οι σχέσεις των Ουκρανών με τους Ρώσους άρχισαν να δηλητηριάζονται.

ΡΩΣΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Αυτά τα οκτώ χρόνια, στην ανατολική Ουκρανία, οι διαμαρτυρίες των Ρώσων αντιμετωπίστηκαν περιφρονητικά με τανκς, αεροπλάνα και πυροβολικό. Η διάσπαση χωρίς επιστροφή είχε δρομολογηθεί.Και η χλιαρή τότε αντίδραση της Ρωσίας έδωσε λαβή για παρερμηνείες στην ουκρανική πλευρά,ότι μπορεί επ’ άπειρον να πολιορκεί ένα μέρος των υπηκόων της και να αυξάνει τη δυσφορία του ρώσικου και ρωσόφωνου πληθυσμού αγνοώντας αφενός τα δικαιώματά του και αφετέρου την υποχρέωση της Ρωσίας να υπερασπιστεί τη ρώσικη μειονότητα. 

Με την πάροδο του χρόνου,υπό την πιεστική και ταυτόχρονα παραπλανητική ενθάρρυνση της Δύσης, οι ουκρανικές κυβερνήσεις απομακρύνθηκαν από τη συμφωνία του Μινσκ που έθετε ένα διεθνές πλαίσιο διαχείρισης της κατάστασης και δυσχέραναν με μέτρα, νόμους και πρακτικές όλο και περισσότερο τη συνύπαρξη Ουκρανών και Ρώσων στην ουκρανική επικράτεια.

Γι' αυτό, αν στο πρόβλημα της προστασίας της ρωσικής μειονότητας που γινόταν με την πάροδο του χρόνου πιο δισεπίλυτο για τη Ρωσία, προσθέσεις και την επμονη και αδιάλλακτη θέση των Ουκρανών εθνικιστών για ένταξη στο ΝΑΤΟ, από τη ρωσική σκοπιά το πρόβλημα δεν είναι η σημερινή επέμβαση της Ρωσίας, αλλά ότι δεν έγινε νωρίτερα για να προστατευτεί η ρώσικη μειονότητα από  την ουκρανική επιθετικότητα στη διάρκεια των οκτώ τελευταίων ετών και να εμποδιστεί έγκαιρα η μετατροπή της Ουκρανίας σε προωθημένη βάση του ΝΑΤΟ.

Σε μια συζήτηση, όσον αφορά τη νομιμότητα και την αναγκαιότητα αυτής της επέμβασης, Έλληνες από το Ντονιέτσκ με ρώτησαν τι θα έκανε η Ελλάδα σε περίπτωση που οι Αλβανοί έκαναν πογκρόμ στη Νότια Αλβανία και χτυπούσαν την ελληνική μειονότητα στη Χιμάρα και τη Δρόπολη ή αν η Τουρκία εγκαθιστούσε πυραυλικά συστήματα στη Βουλγαρία στραμμένα κατά της Ελλάδας.Βέβαια, απέφυγα να τους απαντήσω, γιατί σκεφτόμουν ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις θα έκαναν ότι τους υποδείκνυε το ΝΑΤΟ!

ΟΥΚΡΑΝΟΠΟΙΗΣΗ

Οι Ρώσοι της Ουκρανίας και πολλοί από τους ρωσόφωνους άρχισαν μετά το 2014 να αισθάνονται ολοένα και πιο ασφυκτικά. Πρώτον, επενέβη ο στρατός επειδή υπήρξε αναστάτωση και αναταραχή στην Ανατολική Ουκρανία όταν ανατράπηκε ο Πρόεδρος Γιανουκόβιτς. Ο Γιανουκόβιτς, ενώ εκλέχτηκε στο σύνολο της χώρας με ποσοστό 49,8%, ειδικά στην Ανατολική Ουκρανία, απ’όπου κατάγεται, οι ψήφοι του ξεπερνούσαν το 70%! Όταν λοιπόν ανατράπηκε με το πραξικόπημα του 2014, ήταν αναμενόμενο οι πολίτες του Ντονμπάς να εξεγερθούν, γιατί αισθάνθηκαν ότι όχι μόνο καθαιρέθηκε παράνομα ένας Πρόεδρος από τα μέρη τους, αλλά τους αφαιρέθηκε το δικαίωμα να έχουν πολιτικό λόγο, να εκφράζονται και να συμμετέχουν στο κράτος που είναι η πατρίδα τους.

Και τα δύο μεγαλύτερα κόμματα που τους εκπροσωπούσαν είχαν κιόλας τεθεί εκτός νόμου. Αντιδράσανε σ’ αυτό, αντιδράσανε και για ό,τι είχε προηγηθεί και για ό,τι αντιλαμβάνονταν ότι θα επακολουθήσει από τις επιθετικές εξαγγελίες και τη βιαιότητα των ενεργειών των δυνάμεων που πρωτοστάτησαν στις οδομαχίες του Κιέβου. Και δεν άργησαν,γιατί αμέσως τέθηκαν οι πρώτοι περιορισμοί στη χρήση της ρωσικής γλώσσας. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι με τη νέα ουκρανική νομοθεσία δίνονται περισσότερα δικαιώματα για τη χρήση της αγγλικής από τη ρωσική! Και ένα σωρό άλλα μαζί με μια δυναμική καμπάνια απορωσοποίησης που στόχευε κατ’ ευθείαν στον πυρήνα της πολιτισμικής και πολιτικής ύπαρξης του ρωσικού και ρωσόφωνου πληθυσμού.Η ένοπλη παρουσία των ιδιωτικών μισθοφορικών στρατών με τα ναζιστικά σύμβολα στην Ανατολική Ουκρανία επέφερε μία τρομακτική ανωμαλία. Υπέστησαν σοβαρές ζημιές κατοικημένες περιοχές και υποδομές και μέχρι τον Φεβρουάριο, απ’ αυτή την παρατεταμένη πολιορκία στο Ντονμπάς, είχαν σκοτωθεί -μόνον εκεί- περισσότεροι από δεκατέσσερις χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι από τους οποίους ανήκουν στο κομμάτι που έχει αυτονομηθεί γιατί εκεί ήταν εγκλωβισμένοι, ενώ οι άλλοι τους έπλητταν εξ αποστάσεως.

Η ουκρανική πλευρά ακολούθησε μια σαφή πολιτική για τη δημιουργία ενός αμιγούς ουκρανικού κράτους στο οποίο κάθε μη Ουκρανός στην καταγωγή πολίτης ή θα προσαρμοστεί σ’ αυτό που προβάλλεται ως ουκρανικό πρότυπο ή θα έχει υποδεέστερο στάτους.Ο πρωταγωνιστικός ρόλος των παραστρατιωτικών ταγμάτων στην Ανατολική Ουκρανία ήταν χειροπιαστή απόδειξη της δυσμενούς μεταχείρισης των εκατομμυρίων Ρώσων και ρωσόφωνων.

Μετά το 2014, όλοι οι κάτοικοι στο τμήμα της Ανατολικής Ουκρανίας που παρέμεινε υπό τον έλεγχο των Ουκρανών, στη Μαριούπολη και σε άλλες πόλεις, στο Χάρκοβο,το Σλαβιάνσκ ή το Κραματόρσκ,αλλά και στην Οδησσό που δεν είναι στην Ανατολική Ουκρανία,ανήκει, όμως, στη ζώνη που θεωρείται ιστορικά ρώσικη, βρέθηκαν ξαφνικά κάτω από την κυριαρχία και τον έλεγχο των ακραίων εθνικιστών που ασκούσαν την πραγματική εξουσία. 

Πολλές παραστρατιωτικές ομάδες που προκύψανε από τον «Δεξιό Τομέα» και το «Σβόμποντα» ή από άλλες «πηγές» κρατικές και ιδιωτικές,«Αζόφ», «Αϊντάρ», «Ντονμπάς»,«Σάντα Μαρία», «Ντνιπρό» και άλλες, ανέλαβαν τον έλεγχο σε μια μεγάλη περιοχή που ξεκινάει από το βορειοανατολικό και φτάνει στο νοτιοδυτικό τμήμα της χώρας. Έτσι δημιουργήθηκαν συνθήκες πολύ δυσάρεστες για τους Ρώσους,τους φιλορώσους και ό,τι ρωσικό. Όταν δεν ήσουν με τους εθνικιστές δυτικοουκρανικής προέλευσης, ήσουν πολίτης που έπρεπε να εκδηλώνεσαι προσεκτικά ως προς την καταγωγή και τα πιστεύω σου. Δηλαδή, ήσουν επιτηρούμενος. 

Άλλαξαν πολλά.Καταργήθηκαν σχολεία που είχαν πρώτη γλώσσα τα ρώσικα. Στην ελληνική κοινότητα, η εφημερίδα της Ομοσπονδίας που έβγαινε στα ρώσικα επειδή στη Μαριούπολη και γύρω είναι όλοι ρωσόφωνοι,και οι Έλληνες και οι Ουκρανοί και οι Τάταροι και οι υπόλοιποι,άλλαξε γλώσσα και έβγαινε στα ουκρανικά. Καταργήθηκαν τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί που εξέπεμπαν στα ρώσικα ή με ρώσικα προγράμματα. Σύμφωνα με το νόμο, περιορίστηκε ακόμα και η εισαγωγή βιβλίων στη ρωσική γλώσσα. Οι εφημερίδες εάν εκδίδονταν στα ρώσικα έπρεπε να γράφουν το ίδιο πράγμα και στα ουκρανικά. Δηλαδή, υποχρεωτικά και στις δύο γλώσσες, πράγμα πρακτικά ασύμφορο, μη βιώσιμο.Οι απαγορεύσεις, οι περιορισμοί και η στρατιωτικοποίηση της Ανατολικής Ουκρανίας έκαναν την ζωή των ανθρώπων που ήταν Ρώσοι και ρωσόφωνοι άβολη έως ανυπόφορη.

ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΜΕ ΑΝΤΙΔΙΚΙΑ

Αυτή η κατάσταση αποτελούσε μία έτοιμη να εκραγεί βόμβα στα θεμέλια του ουκρανικού κράτους.Ήταν μία εκκρεμότητα, μια ανισορροπία, που αργά ή γρήγορα θα επιζητούσε μια επίλυση, μια τακτοποίηση, μια αναδιάταξη.Οι Ουκρανοί δεν είναι φασίστες στην μεγάλη πλειονότητά τους,αλλά οι εθνικιστές που υποκίνησαν την αναταραχή και έφεραν τα πράγματα στο χείλος του γκρεμού,έκαναν πάρα πολύ μεγάλο κακό στην πατρίδα τους γιατί διαταράξανε όλες τις λεπτές ισορροπίες που είχαν σφυρηλατηθεί σε βάθος χρόνου και είχαν αντέξει πολλές δοκιμασίες. Ισορροπίες που είχαν δημιουργηθεί ανάμεσα στους Ουκρανούς και τους Ρώσους μέσα από αιώνες συνύπαρξης,κοινών δράσεων και συγγενών πολιτισμικών χαρακτηριστικών,όπως η φυλή, η γλώσσα, η λογοτεχνία, η θρησκεία, το φαγητό κ.λπ.. 

Και από τη στιγμή που τις διαταράξανε, διεκδικώντας ένα βεβιασμένο διαζύγιο με αντιδικία κι όχι με συναίνεση, άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου! Ενθαρρυμένοι από τους εχθρούς της Ρωσίας στη Δύση, πίστεψαν ότι θα ήταν εύκολο. Δεν σκέφτηκαν καν ότι και η άλλη πλευρά,όπως γίνεται στα διαζύγια, θα ζητούσε το δικό της μερίδιο,αυτό που της αναλογεί από ένα νοικοκυριό που διαλύεται. Ότι θα διεκδικούσε ό,τι της ανήκει κι ό,τι πιστεύει ότι της ανήκει.Ότι αυτά που ήταν εξ αδιαιρέτου θα διαχωριστούν στη βάση της αρχικής προέλευσής τους και της προσφοράς ενός εκάστου στον κοινό βίο. Εάν έχεις συνεισφέρει στο νοικοκυριό με την προσωπική σου περιουσία, την προσωπική σου εργασία, το δικό σου πολιτισμό και την προσωπική σου συνεισφορά και θυσία, θα ζητήσεις να πάρεις αυτό που σου αναλογεί.Κάθε σύζυγος, κάθε μέλος μιας οικογένειας ή μιας συμμετοχικής εταιρίας ή μιας πολιτειακής οντότητας, όταν επέρχεται ρήξη διεκδικεί το μερίδιο του.

Έρχονται, λοιπόν, οι Ρώσοι και λένε, έχουμε οκτώ εκατομμύρια Ρώσους, πρέπει να τους υπερασπιστούμε. Δεν θα σας αφήσουμε να τους μεταχειρίζεστε άσχημα και να τους κάνετε να νιώθουν ξένοι στη γενέτειρά τους. Εξάλλου, αυτή είναι μία περιοχή που δεν ήταν πάντοτε ουκρανική. Είναι γνωστό ότι ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι δημιούργησαν την ομόσπονδη δημοκρατία της ΕΣΣΔ κι αυτοί παραχώρησαν στην Ουκρανία για λόγους σκοπιμότητας το ανατολικό κομμάτι που το συνένωσαν με το δυτικό για να οικοδομήσουν ένα ισχυρότατο φράγμα απέναντι στη Δυτική Ευρώπη, που ήταν πάντα εχθρική. Επομένως, αυτό το ομόσπονδο κράτος που λεγόταν Ουκρανία επειδή κατοικείτο κυρίως από Ουκρανούς (όπως αντίστοιχα ονομάστηκαν τα άλλα ομόσπονδα με τους Λευκορώσους,τους Ουζμπέκους, τους Αρμένιους, τους Γεωργιανούς κ.λπ.),προκειμένου να ενισχυθεί, του προσάρτησαν ένα κομμάτι που θεωρείτο ρώσικο.

Κι αργότερα, το 1954, ένα δεύτερο κομμάτι που ανήκε στη ρώσικη αυτοκρατορία από τον καιρό που είχαν ηττηθεί οι Τάταροι το 1783, η Κριμαία, που την είχαν επανειλημμένα υπερασπιστεί οι Ρώσοι απέναντι στους Δυτικούς εισβολείς και κατοικείτο κυρίως από Ρώσους, παραχωρήθηκε διοικητικά στην Ουκρανία από την ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης.

Επιπλέον, εμβληματικές πόλεις όπως η Οδησσός και η Μαριούπολη σχεδιάστηκαν και δημιουργήθηκαν εκ θεμελίων από τη ρώσικη αυτοκρατορία και ανέκαθεν θεωρούνταν κατ' εξοχήν ρώσικες πόλεις.

Οι Ρώσοι, τώρα, μετά το διαζύγιο που δεν το επιζήτησαν, επισημαίνουν ότι όλες αυτές οι περιοχές,οι ανατολικές μέχρι την Οδησσό και την Κριμαία είναι ρώσικες. Εφόσον, λένε στους Ουκρανούς, θέλετε να ξεκαθαρίσετε τα πράγματα, ποιος είναι Ουκρανός,ποιος είναι Ρώσος, πού φτάνει η Ουκρανία και πού αρχίζει η Ρωσία, και επιμένετε μονομερώς και με το ζόρι να χωρίσουμε τα...υπάρχοντά μας, να μοιράσουμε τα εθνικά, ιστορικά, πολιτισμκά, εδαφικά και άλλα στοιχεία μας, θα πάρει ο καθένας ό,τι του ανήκει κι όπου, βέβαια, υπάρχει ασυμφωνία, αν δεν θέλετε διάλογο, θα οδηγηθούμε σε σύγκρουση.Οι Ουκρανοί δεν κατάλαβαν ότι απαιτώντας τη δημιουργία ενός αμιγούς κράτους για Ουκρανούς και ουκρανόφωνους, αυτομάτως νομιμοποιούν και την ανταπαίτηση των Ρώσων για τη δημιουργία ενός αμιγούς ρώσικου και ρωσόφωνου κράτους ή αυτόνομου τμήματος.

Αυτά και πολλά άλλα ανέκυψαν από το διαζύγιο που επιδίωξαν οι Ουκρανοί χωρίς να υπολογίσουν τις συνέπειές του. Οι εθνικιστές και δυτικόφιλοι Ουκρανοί διαταράσσοντας τις ισορροπίες που κρατούσαν την κοινωνία τους ενωμένη, ειρηνική και αδιαίρετη, υποτίμησαν τους απέναντι, υπερεκτίμησαν τους συμμάχους τους, δίχασαν το λαό και οδήγησαν τη χώρα στη σύγκρουση και τον όλεθρο. Δυστυχώς, εθελοτυφλώντας, δεν είχαν την ψυχραιμία να εκτιμήσουν ότι η δύναμη της Ουκρανίας που εξασφάλιζε και την ακεραιότητά της ήταν αυτό το σπάνιο μίγμα των εθνών, των φυλών,των γλωσσών, των πολιτισμών,των αγώνων και των γάμων που την χαρακτήριζε!

Και γι’ αυτό έχουν τεράστια ευθύνη οι Ουκρανοί πολιτικοί και οι μεγιστάνες που τους χρηματοδοτούν καθώς και οι Αμερικάνοι με τους Ευρωπαίους που συνέργησαν σ’αυτό το διαζύγιο για δικά τους οφέλη, αδιαφορώντας για την τεράστια και ανεπανόρθωτη ζημιά που θα προκαλούσαν στην Ουκρανία.

ΠΗΓΗ: Δρόμος της αριστεράς, φύλλο 587,22/4/2022

 

 

 

Ο Όλιβερ Στόουν για το ουκρανικό

 

Τις απόψεις του για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν εξέφρασε την Τρίτη (26/4) κατά την παρουσίαση ενός νέου ντοκιμαντέρ για τη δολοφονία Κένεντι ο Όλιβερ Στόουν, ο αυτοαποκαλούμενος «παλιός αριστερός κινηματογραφιστής» που έκανε αξέχαστες ταινίες όπως το Platoon, Born on the Fourth of July και το JFK.

 

Αναλυτικότερα, ερωτηθείς από την εφημερίδα «Εl Ρais» σχετικά με τον Πούτιν, ο Στόουν είπε ότι δεν μπορεί κανείς να χωρίσει τον άνθρωπο από το κράτος. «Έχουν περάσει τρία χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδα, αλλά ο άνθρωπος που ήξερα δεν είχε καμία σχέση με τον ανεύθυνο και τρελό δολοφόνο όπως τον παρουσιάζουν τώρα τα ΜΜΕ, συγκρίνοντάς τον με τον Χίτλερ και τον Στάλιν», είπε ο Στόουν στη Βαρκελώνη, κατά την ισπανική πρεμιέρα του «JFK Revisited: Through the Looking Glass», στο πλαίσιο του 6ου BCN Film Fest.

 

«Ο Πούτιν που ήξερα ήταν λογικός, ήρεμος, ενεργούσε πάντα προς το συμφέρον του ρωσικού λαού, γνήσιος γιος της Ρωσίας, πατριώτης, που δεν σημαίνει εθνικιστής», είπε ο 75χρονος σκηνοθέτης, ο οποίος είχε κάνει την τετράωρη τηλεοπτική σειρά «The Putin Interviews», που βασίζεται σε συνομιλίες με τον ρώσο ηγέτη μεταξύ 2015 και 2017 και η οποία έχει περιγραφεί από τους κριτικούς ως «πολύ ευγενική απέναντι στον Πούτιν».

Το σχέδιο των ΗΠΑ κατά τον Όλιβερ Στόουν

 

Ο Στόουν περιέγραψε μια Ρωσία που έχει «συρρικνωθεί και ακρωτηριαστεί» μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, με μεγάλο αριθμό Ρώσων να ζουν σε άλλα εδάφη. Σύμφωνα με τον ίδιο, οι ΗΠΑ είχαν ένα μακροπρόθεσμο σχέδιο να τοποθετήσουν μια φιλοδυτική, αντιρωσική κυβέρνηση στην Ουκρανία «όταν η Ουκρανία ήταν πάντα ουδέτερη, με δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις». Ο στόχος αυτού του σχεδίου, είπε ο Στόουν, ήταν να μετατρέψει την Ουκρανία σε χρήσιμο ανταγωνιστή της Ρωσίας, κάτι που όπως είπε, έχει επιτευχθεί με τον ουκρανό Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι.

 

Ο σκηνοθέτης υποστήριξε ότι ο τελικός στόχος μπορεί να ήταν η αποσταθεροποίηση της Ρωσίας και η αλλαγή του καθεστώτος εκεί, δηλαδή «να φύγει ο Πούτιν και να μπει ένας άλλος Γέλτσιν».

 

Ο Στόουν, ο οποίος σημείωσε ότι υπήρχαν Ουκρανοί που πολέμησαν για τον Χίτλερ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, περιέγραψε επίσης τις ΗΠΑ ως «επιθετικό σκύλο» που δεν θα σταματήσει στη Ρωσία και θα μπορούσε αργότερα να στοχεύσει την Κίνα. Εξέφρασε τη λύπη του για τον τρόπο που η Ρωσία απεικονίζεται «ως ο κακός» και οι ΗΠΑ ως «ο καλός».

 

Αφού συζήτησε το νέο του ντοκιμαντέρ για τη δολοφονία του JFK, ο Στόουν είπε ότι ο κόσμος χρειάζεται περισσότερους ηγέτες όπως ο Κένεντι, υπενθυμίζοντας την ομιλία του πρώην προέδρου για μια «Pax Americana» που δεν πρέπει να επιτευχθεί με υπεροχή ή όπλα.

[------->]