ΟΙ ΑΥΤΟΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

 


https://www.german-foreign-policy.com/en/news/detail/8765/

 

Παρά τους νέους θανάτους προσφύγων στα σύνορα Πολωνίας-Λευκορωσίας, η γερμανική κυβέρνηση απαγορεύει τις προσφορές βοήθειας και δίνει προτεραιότητα στις κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας έναντι των μέτρων καταπολέμησης της ανθρωπιστικής κρίσης. Συνεχίζει να αγνοεί την προσφορά της πόλης του Μονάχου να φιλοξενήσει πρόσφυγες και να τους εντάξει σε τακτικές διαδικασίες ασύλου. Εν τω μεταξύ, ο υπουργός Εξωτερικών Χάικο Μάας επαινεί την απόφαση για νέες κυρώσεις, που τιμωρεί τη βοήθεια στους ανεπιθύμητους μετανάστες και το οποίο υιοθέτησε χθες ο ίδιος και οι ομόλογοί του στην ΕΕ. Αυτή περιλαμβάνει κυρώσεις κατά της Belavia Airlines, επειδή μεταφέρει πρόσφυγες στο Μινσκ. Η ΕΕ, επομένως, έχει στη διάθεσή της ένα πρόσθετο μέσο αποτροπής μελλοντικών προσφύγων. Και ο Μάας προβλέπει ακόμα περισσότερες κυρώσεις κατά της Λευκορωσίας ανακοινώνοντας ότι «θα συνεχίσουμε τώρα σε αυτόν τον αυστηρό δρόμο». Την ίδια στιγμή, οι ανατολικές χώρες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ συνεχίζουν τις στρατιωτικές δραστηριότητες τους στα σύνορα της Λευκορωσίας και ο υπουργός Εξωτερικών της Λιθουανίας απαιτεί να επιβληθεί «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» στο αεροδρόμιο του Μινσκ.

Η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι πρόσφυγες στα σύνορα Πολωνίας/Λευκορωσίας παραμένει δραματική. Το Σαββατοκύριακο αναφέρθηκε ένας ακόμα θάνατος πρόσφυγα.[1] Μέχρι στιγμής έχουν αναφερθεί οκτώ θάνατοι και δεν γνωρίζουμε εάν έχουν πεθάνει περισσότεροι πρόσφυγες, επειδή οι πολωνικές αρχές απαγορεύουν την πρόσβαση σε μια απαγορευμένη ζώνη κατά μήκος των συνόρων σε δημοσιογράφους και, σε μεγάλο βαθμό, σε οργανώσεις αρωγής.

Ακόμη και η Αναπληρώτρια Επίτροπος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Δρ. Hanna Machińska δεν έχει εξουσιοδοτηθεί να αναφέρει τα ευρήματά της σχετικά με τα γεγονότα στη συνοριακή περιοχή, όπως περιπτώσεις βίαιων παράνομων επαναπροωθήσεων στη Λευκορωσία.[2] Είναι γνωστό ότι αρκετές εκατοντάδες πρόσφυγες έχουν συγκεντρωθεί μπροστά στο συνοριακό πέρασμα της Πολωνίας Kuźnica. Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, οι πρόσφυγες δικαιούνται να ζητήσουν άσυλο στην Πολωνία. Η Βαρσοβία έχει κλείσει προσωρινά τη συνοριακή διέλευση για να τους αποτρέψει να περάσουν στο έδαφός της και έχει απαγορεύσει την πρόσβαση των δημοσιογράφων στην περιοχή αυτή των συνόρων. Ο πρωθυπουργός της Πολωνίας Mateusz Morawiecki δικαιολογεί τους κραυγαλέους περιορισμούς της ελευθερίας του Τύπου υποστηρίζοντας ότι «η παρουσία των μέσων ενημέρωσης θα οδηγούσε μόνο σε περισσότερες προκλήσεις».[3]

 

Η Γερμανία και η ΕΕ -οι αυτοαποκαλούμενοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων- όχι μόνο αποσιωπούν τις βάναυσες μεθόδους που εφαρμόζουν οι πολωνικές συνοριακές δυνάμεις, αλλά εμποδίζουν επίσης να φτάσει ανθρωπιστική βοήθεια στους πρόσφυγες που είναι απομονωμένοι στα σύνορα. Ένα παράδειγμα είναι η προσφορά της πόλης του Μονάχου να φιλοξενήσει πρόσφυγες που έχουν εγκλωβιστεί στην ουδέτερη ζώνη των συνόρων. Η Βερένα Ντίτλ, Τρίτος Δήμαρχος του Μονάχου, στα τέλη Οκτωβρίου έκανε αυτή την προσφορά στη γερμανική κυβέρνηση και την επανέλαβε στις 10 Νοεμβρίου. Το Μόναχο είναι έτοιμο να «παρέχει γρήγορα και μη γραφειοκρατικά καταφύγιο στους πρόσφυγες καθώς και τακτικές διαδικασίες ασύλου».[4]. Το Βερολίνο αντίθετα, αγνοεί την προσφορά διαμονής και ζητά την άμεση επιστροφή των προσφύγων στις πατρίδες τους. Ο πρωθυπουργός της Σαξονίας, Michael Kretschmer (CDU) υποστηρίζει δημόσια αυτό το αίτημα, δηλώνοντας ότι οι πρόσφυγες δεν θα πρέπει να γίνουν δεκτοί στη Γερμανία. «Η Βαρσοβία κάνει το σωστό· επομένως, δεν πρέπει να μαχαιρώνουμε πισώπλατα την Πολωνία», είπε ο Kretschmer. Αναφερε επίσης ότι, κατά τη γνώμη του, η γερμανική κοινωνία «θα πρέπει να αντέξει» τις εικόνες ανθρώπων που υποφέρουν στα σύνορα.[5]

  

Ενώ η γερμανική κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να δεχτεί τους πρόσφυγες που αντιμετωπίζουν το θάνατο από το κρύο, αυτή και η Κομισιόν κατάφεραν να υποχρεώσουν την ιρακινή κυβέρνηση να ζητήσει από τους Ιρακινούς πρόσφυγες να γυρίσουν πίσω πίσω στην πατρίδα τους. Εκπρόσωπος του ιρακινού υπουργείου Εξωτερικών φέρεται να είπε χθες ότι από την Πέμπτη, οι πολίτες της χώρας του ενδέχεται να επιστρέψουν «οικειοθελώς» στην πατρίδα τους. 

Ήδη στα τέλη Ιουλίου, οι Βρυξέλλες είχαν καταφέρει να αναγκάσουν τη Βαγδάτη να διακόψει τις προγραμματισμένες πτήσεις προς τη Λευκορωσία. Επιπλέον, η ΕΕ έχει επιβάλει άμεση απαγόρευση εισόδου στα εδάφη της, σε Ιρακινούς, Αφγανούς, Σύρους και Υεμένιους που πετούν από την Τουρκία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα προς τη Λευκορωσία. 

Ως απάντηση στις πιέσεις των Βρυξελλών, το ιρακινό υπουργείο Εξωτερικών διέκοψε τη χορήγηση βίζας στις διπλωματικές αποστολές της Λευκορωσίας στη Βαγδάτη και στο Ερμπίλ του βόρειου Ιράκ.[6] Η ευρείας εμβέλειας απαγόρευση της ΕΕ, που στερεί αυθαίρετα από τους πολίτες σε πολλές κυρίαρχες χώρες το δικαίωμά τους να ταξιδεύουν, έφτασε πρόσφατα και στον Λίβανο, από την κυβέρνηση του οποίου η ΕΕ ισχυρίστηκε πρόσφατα ότι έλαβε «εγγυήσεις» ότι θα εμποδίσει τους πρόσφυγες να φύγουν.[7] Στον Λίβανο, 1,5 εκατομμύριο από τα σχεδόν 7 εκατομμύρια κατοίκους μιας χώρας που παραπαίει, τόσο οικονομικά όσο και πολιτικά, και βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, είναι Σύροι πρόσφυγες. Σύμφωνα με το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες, αυτό δεν δημιουργεί κανένα απολύτως πρόβλημα.

 

Παράλληλα με τους περιορισμούς στη διεθνή ελευθερία ταξιδιού, η ΕΕ επιβάλλει νέες κυρώσεις στη Λευκορωσία. Αυτό αποφάσισαν στις Βρυξέλλες οι υπουργοί Εξωτερικών της Ένωσης. Οι νέες κυρώσεις αφορούν άτομα και οργανισμούς που υποστηρίζουν την ανεπιθύμητη μετανάστευση στην ΕΕ. Ο συγκεκριμένος κατάλογος των κυρώσεων θα πρέπει να οριστικοποιηθεί τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες. Σύμφωνα με το τρέχον καθεστώς, εκτός από τα ταξιδιωτικά γραφεία και τους κρατικούς υπαλλήλους της Λευκορωσίας, θα περιλαμβάνει και την Belarus Belavia Airlines. 

Ένας από τους στόχους των κυρώσεων είναι να αποτραπεί στις αεροπορικές εταιρείες να μισθώνουν αεροπλάνα από εταιρείες με έδρα την ΕΕ. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο στόχος είναι «να αποτραπεί η Belavia από το να μεταφέρει τόσους ανθρώπους από χώρες που πλήττονται από τη φτώχεια ή τις συγκρούσεις ... στη Λευκορωσία», οι οποίοι μπορούν στη συνέχεια να περάσουν λαθραία στην ΕΕ. Εάν η ΕΕ καταφέρει να καταστήσει αποτελεσματικές τις κυρώσεις που επιβλήθηκαν στη Belavia, οι Βρυξέλλες θα έχουν ένα επιπλέον μέσο στη διάθεσή τους για την αποτροπή των προσφύγων. Η γερμανική κυβέρνηση είναι σαφής  : «Θα επιμείνουμε σε αυτό το αυστηρό μονοπάτι», φέρεται να είπε ο υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ο Σοσιαλδημοκράτης, Χάικο Μάας (SPD).[8]

 

Ενώ ο Μάας οραματίζεται την επιβολή περαιτέρω κυρώσεων - συμπεριλαμβανομένων «σκληρών οικονομικών κυρώσεων» [9] - οι χώρες της ανατολικής ΕΕ και του ΝΑΤΟ συνεχίζουν τις στρατιωτικές τους κινητοποιήσεις στα σύνορα της Λευκορωσίας. 

Η Πολωνία έχει περίπου 15.000 στρατιώτες σταθμευμένους στην περιοχή των συνόρων με τη Λευκορωσία. Την περασμένη εβδομάδα, η Λιθουανία είχε 1.200 στρατιώτες σταθμευμένους στα σύνορα σε κατάσταση συναγερμού. 

Η Λετονία πραγματοποίησε στρατιωτικά γυμνάσια με με περίπου 3.000 στρατιώτες κοντά στα σύνορά της με τη Λευκορωσία. 

Η Εσθονία, από την πλευρά της, διοργάνωσε ασκήσεις αλεξιπτωτιστών το Σαββατοκύριακο, μαζί με αμερικανικές μονάδες. Χ

Χθες, ο υπουργός Εξωτερικών της Λιθουανίας Gabrielius Landsbergis προχώρησε σε μια σειρά άγριες κατηγορίες στο πλαίσιο της συνάντησης της ΕΕ με τους ομολόγους της, κατηγορίες που είχαν σκοπό να αυξήσουν ακόμη περισσότερο τις εντάσεις, αλλά για τις οποίες δεν μπόρεσε να παράσχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ο Landsbergis ισχυρίστηκε, για παράδειγμα, ότι είναι «πολύ πιθανό» η Ρωσία να εισβάλει στην Ουκρανία, «ενώ εμείς συζητούμε την κατάσταση στα σύνορα της Πολωνίας και της Λιθουανίας». [10] .Θεωρεί επίσης πιθανό ότι η Ρωσία θα εισβάλλει στη Λευκορωσία και θα έχει χει μόνιμη στρατιωτική παρουσία στη χώρα. Ο Landsbergis απαίτησε τελικά να επιβληθεί μια «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας της Λευκορωσίας Μινσκ.[11]. Οι απερίσκεπτες εικασίες του Landsbergis, παρέμειναν χωρίς συνέπειες.

 

[1] Reinhard Lauterbach: Brüssel lässt sterben. junge Welt 15.11.2021.

 

[2] Tim Kummert: "Sie werden geschlagen wie Tiere". t-online.de 15.11.2021.

 

[3] Josef Kelnberger: EU erwägt, Mauerbau zu bezahlen. sueddeutsche.de 10.11.2021.

 

[4] Geflüchtete in Belarus: München zu Aufnahme bereit. ru.muenchen.de 10.11.2021.

 

[5] Maas droht Fluggesellschaften mit Sanktionen. tagesspiegel.de 14.11.2021.

 

[6] Polen rechnet mit gewaltsamem Versuch, die Grenze zu durchbrechen. tagesspiegel.de 15.11.2021.

 

[7] Thomas Gutschker, Rainer Hermann: Schleuserei nach Minsk. Frankfurter Allgemeine Zeitung 13.11.2021.

 

[8] EU weitet Sanktionen gegen Belarus aus. tagesschau.de 15.11.2021.

 

[9] EU bahnt Weg für härtere Belarus-Sanktionen. Frankfurter Allgemeine Zeitung 16.11.2021.

 

[10] Thomas Gutschker: Moskaus hybrider Krieg. Frankfurter Allgemeine Zeitung 16.11.2021.

 

[11] Albrecht Meier, Hans Monath: EU verschärft Sanktionen gegen Belarus. tagesspiegel.de 15.11.2021.

 

 

Όταν ο Κυρίαρχος λόγος αναμεταδίδεται από «κινηματικά παπαγαλάκια»

 

Πόσο εύκολο αλήθεια είναι να εξαπολύεις ένα χαρακτηρισμό προς μια κατηγορία ανθρώπων και να ξεμπερδεύεις; Απ΄ ότι διαβάζουμε και παρατηρούμε, πανεύκολο για πολλούς. Η γλώσσα και ο λόγος της εξουσίας και της κυριαρχίας είναι γεμάτος αλαζονεία, υποτίμηση, γενικεύσεις και ψεύδη. Και εάν δεν μάς καίγεται καρφί και δεν παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τα λόγια της πολιτικής-οικονομικής ελίτ, δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπ’ όψη όσα διατυπώνονται και λέγονται από την αντίπερα όχθη της. Όταν ο κυρίαρχος λόγος έχει εισχωρήσει στον λόγο των καταπιεσμένων και χρησιμοποιεί την ίδια φρασεολογία και μάλιστα με λίγη αργκό για να διαφέρει και λίγο από τον πρωτότυπο, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Γιατί η γλώσσα μας είναι ο καθρέφτης μας. Όταν σαν «χάπατα» αναπλάθονται οι όροι από τον κυρίαρχο λόγο και μπαίνουν στο λεξιλόγιο των «εναλλακτικών», η εξουσία μπορεί να κάθεται πραγματικά αμέριμνη και να απολαμβάνει.

  

Από την αρχή της πανδημίας (σε αυτό τον όρο μπορούν να μπουν πολλά εισαγωγικά, σύμφωνα με μια μη κυρίαρχη επιστημονική άποψη) οι κυβερνητικές εξουσίες διεθνώς ήθελαν διακαώς να σιγήσουν τις αντίθετες φωνές που πρόβαλλαν διαφορετική αντιμετώπιση στην εξάπλωση του covid-19. Η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με επιτροπές επιστημόνων, γιατρών, επιδημιολόγων και ασφαλώς της συντριπτικής πλειοψηφίας των μμε ξεκίνησε το «κυνήγι μαγισσών» σε οποιονδήποτε σκέπτονταν, δρούσε και ενεργούσε διαφορετικά. 


Το παράλογο ξεκίνησε με τη θέση της κυριαρχίας ότι καθετί το επιστημονικό ίσον ορθό. Το χαρακτηρίζουμε εξαρχής παράλογο, χωρίς να μπαίνουμε στην ουσία της τεκμηρίωσης, διότι όταν έχουμε τη θέση Α από την κυριαρχία διατυπωμένη από χ, ψ καθηγητές πανεπιστημίου και τη θέση Β, αντίθετη της Α, κατατεθειμένη επίσης από καθηγητές πανεπιστημίου, τι είναι αυτό που προσδίδει περισσότερη επιστημοσύνη στην Α από την Β; Οι φορείς της Α και Β στην κατηγορία των επιστημόνων εντάσσονται. Και τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβριο του 2019, η επιστήμη δεν αποτελούσε –απ’ ότι γνωρίζουμε– μια θέσφατη θεολογία αλλά αποτελούσε για την επιστημονική και όχι μόνο κοινότητα, μια δυναμική διαδικασία με έρευνα, αμφισβήτηση, τεχνικές αναφορές και δημοσιεύσεις που αντικρούουν προγενέστερες ή σύγχρονες πεποιθήσεις, θέσεις και επιτεύγματα. 


Άσχετα με το τι θέση διατηρούμε στο πολιτικό σκέλος της αξιοποίησης της επιστήμης και της τεχνολογίας, που πολλές φορές αποτελεί συνέχιση της και εφαρμογή της, θεωρούμε ότι η επιστήμη εξαρχής φέρει κύτταρα αμφισβήτησης εντός της. Δεν επιθυμούμε στο παρόν σημείωμα να επεκταθούμε σε ζητήματα ορθολογισμού / ανορθολογισμού και κριτικής στην επιστήμη και την τεχνολογία. Θέλουμε να δείξουμε, ανεξαρτήτως της σχέσης και σύνδεσης που μπορεί να έχει ο καθένας με την επιστήμη και την τεχνολογία, ότι και ο Β επιστήμονας που διαφωνεί με τον Α επιστήμονα δεν τοποθετείται σε χαμηλότερη αξιακή κλίμακα επιστημονικότητας συγκριτικά με τον Α επειδή η κυριαρχία προπαγανδίζει τον Α. Και οι δυο επιστημονικές απόψεις εκφράζουν. Άρα το να ακούμε διαρκώς από την συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων ότι οι επιστήμονες λένε τούτο και λένε το άλλο (πάντα διαχέοντας την Α άποψη) είναι λειψό και αποκρύβει όλη την εικόνα. Για εμάς όση επιστημονική βαρύτητα έχει η Α θέση τόση έχει και η Β. Απλώς ερευνούμε, ελέγχουμε, αποφασίζουμε το τι θέλουμε και πως θα διαχειριστούμε τα σώματα μας. Ας μάς επιτραπεί να τα διαχειριστούμε μόνοι μας αυτόνομα και ελεύθερα.

 

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι η διαχείριση του covid δεν είναι μια μάχη μεταξύ επιστημόνων και τσαρλατάνων αλλά μια μάχη μεταξύ επιστημόνων, όπου εκφράζεται από τη μια πλευρά η κυρίαρχη άποψη και από την άλλη η μειοψηφική. Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε χαρακτηριστικά που μάς είναι εξαρχής απωθητικά και κατακριτέα. Στη μεν κυρίαρχη άποψη πολλοί είναι υποταγμένοι στο σύστημα εξουσίας-κυβερνητικής, πανεπιστημιακής, φαρμακοβιομηχανικής και άρα για εμάς η άποψη τους εξαρχής είναι ύποπτη, στη δε μειοψηφική υπάρχουν περιπτώσεις επιστημόνων που οι τεκμηριώσεις που εκφράζουν είναι προβληματικές και συχνά συνοδεύονται και από θεωρήσεις και αντιλήψεις που μάς είναι αποκρουστικές. Το ότι είμαστε de facto καχύποπτοι με ό,τι η εξουσία κομίζει δεν σημαίνει ότι η κάθε αντικυρίαρχη και μειοψηφική άποψη έχει θέση στην επιχειρηματολογία μας. Γιατί, όπως έχουμε γράψει αρκετές φορές, ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι φίλος μου. Τι γίνεται, όμως, όταν βλέπουμε ότι ο εχθρός του εχθρού μου γίνεται φίλος του;

 

Ο διάχυτος κυρίαρχος λόγος έχει εντάξει στο λεξιλόγιο του τον όρο «ψεκασμένοι» για να χλευάσει όλους ανεξαρτήτως εκείνους που έχουν αντίθετη άποψη στο ζήτημα διαχείρισης του covid19 και στα αντίστοιχα εμβόλια. Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται από διάφορους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές ως γλωσσικό δάνειο από την εξουσία και μάλιστα χρησιμοποιούμενος και με αργκό στυλ «ψέκες» για να χλευάσει, επίσης, τους φέροντες αντικυρίαρχες απόψεις. Για όσους δεν το γνωρίζουν, το ζήτημα των αεροψεκασμών το είχε θίξει επανειλημμένα ο, διορισθείς από το κράτος πρόεδρος του ΕΦΕΤ και επιστημονικός συνεργάτης του Δημόκριτου, καθηγητής Χημείας Νίκος Κατσαρός. 

Ο ελληνικός ΕΦΕΤ είναι κάτι σαν τον αμερικάνικο FDA και αφορά στα τρόφιμα. Χωρίς καμία αμφιβολία είναι ένας δικός τους άνθρωπος, εντός του συστήματος, που συμμετείχε σε σημαντικά ερευνητικά προγράμματα του Δημόκριτου και προέδρευε σε έναν πάρα πολύ σημαντικό φορέα ελέγχου τροφίμων. Το ότι κάποια στιγμή ξώκοιλε από τον κυρίαρχο λόγο δεν σημαίνει αυτόματα ότι δεν είναι συστημικός. Ίσως, υποθέτουμε, θεώρησε ότι ισχύει η ελευθερία του λόγου χωρίς να λοιδορηθείς. Εννοείται ότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε βάθος τι συνέβαινε ή συμβαίνει με το θέμα των αεροψεκασμών και τι περιέχουν τα σταγονίδια που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, όμως δεν θα γίνουμε και «παπαγαλάκια» της εξουσίας να αποκαλούμε «ψεκασμένο» όποιον διατυπώνει διαφορετική άποψη, η οποία κατά αυτούς δεν εδράζεται στον Ορθό Λόγο. 

Γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο Κράτος, ότι πολλές σελίδες της ιστορίας του είναι γραμμένες με ψεύδη, ότι αυτό που φάνταζε και φαντάζει εξωφρενικό και παράλογο αποδεικνυόταν λίγα χρόνια μετά. Όπως οι «φούρνοι» των ναζί. Την στιγμή που ασκούσαν την «τελική λύση» δεν παραδέχονταν ότι εξολόθρευαν τους ανεπιθύμητους με Ζάϊκλον Β, αντιθέτως καθησύχαζαν άπαντες. Εκατομμύρια θύματα του ναζισμού ψεκάστηκαν με το συγκεκριμένο τοξικό αέριο, που αρχικά χρησιμοποιούταν ως ψεκαστικό-απολυμαντικό, λέγοντας τους να γδυθούν για να πάνε για ντους.

 

Η χρήση του όρου «ψεκασμένοι», λοιπόν, έχει βαριά σκιά πίσω της και εάν η κρατική και μη εξουσία τον χρησιμοποιεί ελαφρά τη καρδία, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνεται και από όσους θέλουν να εκφέρουν έναν διαφορετικό λόγο. Άλλωστε πολλοί αγωνιζόμενοι άνθρωποι είναι «ψεκασμένοι» από τους ψεκαστήρες των ΜΑΤ συχνά-πυκνά… Ποιος είναι, όμως, ο λόγος που ένα κομμάτι συλλογικοτήτων του κοινωνικού ανταγωνισμού, στο όνομα της δημόσιας υγείας, πιστεύει τα λεγόμενα της εξουσίας και αναπαράγει τις απόψεις της; Θεωρούμε ότι οι λόγοι είναι πολλοί και κυρίως έχουν να κάνουν με τις πεποιθήσεις σε ζητήματα που αφορούν την επιστήμη, τον ορθό λόγο, το φόβο. Παρ’ ότι οι έννοιες της βιοπολιτικής και βιοεξουσίας είναι γνωστές από τους περισσότερους, ανεξαρτήτως εάν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με το θεωρητικό πλαίσιο, υπάρχει σίγουρα μια ιστορική καταγραφή εξουσιαστικών πρακτικών σε αυτά τα μοντέλα, πολλοί εμφανίζονται στην πράξη σαν να μην καταλαβαίνουν το τι συμβαίνει. Ζούμε διαχωρισμούς βάσει ιατρικών πράξεων και παρ’ όλα αυτά ενοχλούνται από τη χρήση του όρου «υγειονομικό απαρτχάιντ». Εάν δεν είναι απαρτχάιντ αυτό που ορθώνεται σταδιακά τους τελευταίους μήνες από το Κράτος, τότε τι είναι; Είναι αυταπόδεικτο και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε.

 

Στο ζήτημα του εμβολιασμού ή μη, αποτελεί για εμάς δικαίωμα του κάθε ανθρώπου το πως θα διαχειριστεί το σώμα του. Δεν θα αποφασίσει καμία εξουσία για το ποια παρέμβαση θα γίνει πάνω στο σώμα του. Όμως, οι νέες βιοπολιτικές πρακτικές εκμεταλλεύονται στις μέρες μας τις βιοτεχνολογικές και βιοϊατρικές προόδους για να μετατρέψουν τη ζωή των ανθρώπων σε «γυμνή ζωή», για να χρησιμοποιήσουμε έναν εύστοχο όρο του Τ. Αγκάμπεν. Ο ίδιος έχει σημειώσει, επίσης, για την κυριαρχία το εξής: «Στη νεωτερική βιοπολιτική κυρίαρχος είναι εκείνος που αποφασίζει για την αξία ή τη μη αξία της ζωής ως τέτοιας, δηλαδή για το αν η ζωή ως τέτοια έχει ή δεν έχει αξία». 

Δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά συνάμα και πολύ ενδιαφέρουσα η αντιπαράθεση που αναπτύσσεται σχετικά με παρεμβάσεις του Αγκάμπεν, όπως και η επίθεση που ασκείται απέναντι σε κείμενα του Ίλιτς και του Φουκώ από τη δεκαετία του ’70. Για εμάς δεν διεξάγεται μια μάχη μεταξύ νόμου και φύσης, πολιτισμού και πρωτογονισμού, ορθού λόγου και new age. Όποιος ασκεί κριτική στη χρήση της επιστήμης δεν σημαίνει ότι είναι αντίθετος στην επιστήμη, στον ορθό λόγο κ.ο.κ. Άρα η ευκολία με την οποία ορισμένοι κήρυκες τοποθετούν τους κριτικούς στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών στους «ψεκασμένους», συνωμοσιολόγους, πλανεμένους και εξαπατημένους φανερώνει, όχι ένδεια επιχειρημάτων, γιατί από αυτά ξεπατικώνονται κατά το δοκούν λογιών-λογιών αναλύσεις, αλλά μια αλαζονεία περί κατοχής της αλήθειας. 

Και επιπλέον, διαπιστώνουμε στα κείμενα τους την χρήση ιδιοτήτων και ρόλων, σε εκείνους τους οποίους ασκούν κριτική, η οποία δεν συνάδει με την ουσία της κριτικής τους. Απλά, με κάθε τρόπο θέλουν να αποδυναμώσουν το πρόσωπο που φέρει τα διαφορετικά με αυτούς επιχειρήματα. 

Διαβάζουμε, λοιπόν, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 04/09/2021, σε κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου σχετικά με τον Ιβάν Ίλιτς, να αναφέρεται: «Ο ρωμαιοκαθολικός θεολόγος Ιβάν Ίλιτς…» και αντίστοιχα ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (https://alterthess.gr/anorthologikoimachites-tis-eleytherias-zilotes-tis-asfaloys-epistimis-kaizitimata-empistosynis/) «Ο Αυστριακός συγγραφέας –και πρώην Καθολικός ιερέας– Ιβάν Ίλιτς….». Ο Χατζηστέφανου αναφέρει μια προγενέστερη ιδιότητα του Ίλιτς πολύ προτού γράψει το βιβλίο του «Ιατρική Νέμεση» το 1975, ενώ ο Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος την επικαλείται για ευνόητους λόγους. 

Κοινός στόχος με μισοαλήθειες-μισοψέματα να αποδυναμωθεί ο συγγραφέας λόγω της προγενέστερης ιδιότητας του, παρ’ ότι είναι γνωστό ότι είχε διαρρήξει χρόνια πριν τις σχέσεις του με την Εκκλησία. Σε αυτό το σημείο, θέλουμε να επισημάνουμε τα εξής: Σε μια καταπιεστική κοινωνία ο αγώνας του ανθρώπου για αναζήτηση της αλήθειας και της ελευθερίας είναι διαρκής. Για όλους υπάρχει διαφορετικό σημείο εκκίνησης της διαδρομής. Άλλοι άνθρωποι μεγάλωσαν σε περιβάλλοντα θρησκευτικά, άλλοι άθεα και άλλοι άθρησκα. Το ζήτημα είναι ο κάθε άνθρωπος να αποτινάζει από πάνω του όλες αυτές τις αόρατες αλυσίδες με τις οποίες είναι δεμένος. Και όταν το καταφέρνει, είναι πολύ σημαντικό, όμορφο και ελπιδοφόρο. Όταν, όμως, στο τέλος αυτής της διαδρομής κάποιοι επικαλούνται την προγενέστερη ιδιότητα του, τότε είναι βέβαιο ότι ένας αήθης ζόφος έχει περιβάλλει τους επικριτές.

 

Σημειώνει, λοιπόν, ο Α. Χατζηστεφάνου στη στήλη infowar: 

Στα τέλη Αυγούστου έφυγε χωρίς πολύ θόρυβο, πλήρης ημερών, ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Λικ Νανσί. Προσωπικός φίλος και συνεργάτης τού –περισσότερο γνωστού στην Ελλάδα– Τζόρτζιο Αγκάμπεν, ο Νανσί αποφάσισε να «αδειάσει» πριν από μερικούς μήνες τον παλιό του συνοδοιπόρο όταν ο τελευταίος άρχισε να μετατρέπεται σε αγαπημένο φιλόσοφο των απανταχού αντιεμβολιαστών. «Πριν από τριάντα χρόνια», έγραψε ο Νανσί, «οι γιατροί έκριναν ότι χρειάζομαι μεταμόσχευση καρδιάς. Ο Τζιόρτζιο (Αγκάμπεν) ήταν ο μόνος που με συμβούλευσε να μην τους ακούσω. Αν είχα ακολουθήσει τη συμβουλή του, πιθανότατα θα είχα πεθάνει σύντομα». Ο Αγκάμπεν όπως και ορισμένοι άλλοι φιλόσοφοι που μεσουράνησαν τη δεκαετία του ’60 και του ’70 επιχείρησαν να προσφέρουν θεωρητικό υπόβαθρο σε μορφές άρνησης της σύγχρονης ιατρικής επιστήμης. Ο ρωμαιοκαθολικός θεολόγος Ιβάν Ίλιτς, παραδείγματος χάριν (ο οποίος μέχρι τον θάνατό του αρνούταν να θεραπεύσει μια μορφή καρκίνου που παραμόρφωνε το πρόσωπό του), υποστήριζε στο βιβλίο του «Ιατρική Νέμεση» ότι τα σύγχρονα συστήματα υγείας των δυτικών κοινωνιών προκαλούν περισσότερα προβλήματα στους ασθενείς από αυτά που λύνουν(…)


 Καθώς, σήμερα, ορισμένοι αντιεμβολιαστές σε όλο τον κόσμο αρνούνται να νοσηλευτούν (υποστηρίζοντας ότι οι μεταγγίσεις θα μολύνουν το αίμα τους με εμβόλια και τσιπάκια ή ότι οι γιατροί θα τους δολοφονήσουν στην εντατική για να επιβεβαιώσουν ότι ο κορονοϊός… υπάρχει!), επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση για το πότε ένας ασθενής έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την ιατρική περίθαλψη. Να σημειωθεί ότι δεν αναφερόμαστε σε ασθενείς σε τελικά στάδια, που αρνούνται τις τελευταίες δόσεις μιας θεραπείας για να διατηρήσουν τη διαύγειά τους ή να μείνουν κοντά στην οικογένειά τους, αλλά σε αυτούς που αρνούνται την ίδια την επιστήμη της Ιατρικής(…) Με την εισαγωγή πάντως της μοντέρνας Ιατρικής, αντίστοιχα περιστατικά άρνησης της θεραπείας άρχισαν να περιορίζονται σε πολύ μικρές ομάδες και θρησκευτικές σέκτες (όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, που αρνούνται τις μεταγγίσεις αίματος). 

Με εξαίρεση, όπως είπαμε, τις προσπάθειες ορισμένων διανοουμένων στη δεκαετία του ’60 να θεωρητικοποιήσουν το φαινόμενο στο όνομα της κριτικής στο κυρίαρχο σύστημα, η άρνηση της θεραπείας φάνηκε να περνά στο παρελθόν(…) Η άρνηση του ασθενή να δεχτεί ιατρική φροντίδα έκρυβε πάντα κάποιο είδος παραλογισμού.

 Σε ορισμένες περιπτώσεις το παράλογο αφορούσε τον ασθενή, που ακολουθούσε θρησκευτικές δοξασίες, ψευδοφιλοσοφικές θεωρίες ή απλώς ό,τι διάβασε στο Facebook. Κάποιες άλλες φορές ο παραλογισμός κρυβόταν στο οικονομικό σύστημα που του στερούσε την περίθαλψη”. 

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι στόχος του αρθρογράφου μετά την αποδόμηση του Ίλιτς είναι να αποδομηθεί και ο Αγκάμπεν.

 Ως αναρχικοί και άτομα σε διαρκή εγρήγορση της κριτικής σκέψης δεν είμαστε οπαδοί κάποιου συγγραφέα, φιλόσοφου και στοχαστή. Διαβάζουμε κριτικά το καθετί και πορευόμαστε με αναλύσεις και αντιλήψεις που είναι σύμφωνες ή/και εμπλουτίζουν παλαιότερες μας θέσεις. Γίνεται μια διαρκής μελέτη και σύνθεση των κατατεθειμένων απόψεων με σκοπό στη συμβολή του απελευθερωτικού αγώνα. 

Αυτό σημαίνει ότι όταν «υπερασπιζόμαστε» τον Ίλιτς, τον Αγκάμπεν και τον Φουκό δεν είναι γιατί είμαστε οπαδοί τους, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι η κριτική που τους ασκείται είναι εκ του πονηρού και δεν πραγματοποιείται συνήθως σε θεωρητικό/στοχαστικό επίπεδο. Αναμφίβολα, όμως, έχουν συμβάλει στη φώτιση πτυχών της εξουσίας που είναι πάρα πολύ σημαντικές για να καταλάβουμε όψεις άσκησης της πάνω στα σώματα μας, στην ασθένεια, στη φύση, στο περιβάλλον και στη διατροφή. 

Είναι ξεκάθαρο σε όποιον έχει διαβάσει Ίλιτς, ότι δεν εναντιώνεται στην Ιατρική επιστήμη αλλά στο ιατρικό κατεστημένο και σε αυτό που ονομάζει «ιατρογένεση». Όπως, επίσης, το ότι επικαλούνται αντιεμβολιαστές, ακροδεξιοί και δεν ξέρουμε και ποιοι άλλοι, τον Ίλιτς, δεν σημαίνει ούτε ότι τον χαρίζουμε (δεν ανήκει σε κανέναν άλλωστε), ούτε ότι αυτά που δηλώνει είναι λαθεμένα. «Το ιατρικό κατεστημένο έχει γίνει σημαντικότατη απειλή για την υγεία. Το ιατρικό επάγγελμα εξουσιάζει την Ιατρική. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό κι έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας(…) Κατά τα χρόνια που έζησαν οι προηγούμενες γενιές, το ιατρικό μονοπώλιο επάνω στην υγειονομική περίθαλψη επεκτάθηκε ανεξέλεγκτα και σφετερίστηκε την ελευθερία μας όσον αφορά το ίδιο μας το σώμα. 

Η κοινωνία έχει εκχωρήσει σε γιατρούς το αποκλειστικό δικαίωμα να καθορίζουν τι είναι αρρώστια και ποιος είναι άρρωστος ή εν δυνάμει άρρωστος, και τί θα πρέπει να γίνει με τους αρρώστους». Επίσης, ο Ίβαν Ίλιτς απέδειξε ότι η εξαφάνιση των θανατηφόρων επιδημιών του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου, δεν οφείλεται στην εξάπλωση της ιατρικής. Γράφει: «Η μελέτη της εξέλιξης των τύπων της αρρώστιας μας δείχνει ότι, κατά τον περασμένο αιώνα, οι γιατροί δεν επηρέασαν τις επιδημίες καθόλου πιο σοβαρά απ’ όσο τις είχαν επηρεάσει σε παλαιότερους καιρούς οι παπάδες. Οι επιδημίες έρχονταν και παρέρχονταν, τις αναθεμάτιζαν και οι δύο, μα δεν τις επηρέαζε κανένας». Οι κύριοι παράγοντες που συνέβαλαν στην καταπολέμηση των επιδημιών στον εικοστό αιώνα είναι η βελτίωση της στέγασης, η καλύτερη διατροφή, ο καθαρισμός των υδάτων, το αποχετευτικό σύστημα και η χρήση του σαπουνιού. Όπως, επίσης, και μια ποιοτικότερη και διαθρεπτική διατροφή σε συνάρτηση με καλύτερες περιβαλλοντικές συνθήκες θα είχε καλύτερη αντιμετώπιση του covid19.

 

Πριν από 15 χρόνια στη Χαλκίδα, από το 2006 συγκεκριμένα, δραστηριοποιόταν η «Κίνηση για την Επανοικιοποίηση της Υγείας-Ενάντια στην ιατρικοποίηση της ζωής». Μια Κίνηση που είχε μέλη της από τον αναρχικό-αυτόνομο και ελευθεριακό χώρο. Σημείωνε τότε η συγκεκριμένη Κίνηση: « Ένα ολόκληρο σύμπαν προσταγών, καταναγκασμών, ιδεολογιών, ηθικής και απαγορεύσεων επιβάλλεται στη ζωή. Η ύπαρξη οριoθετείται κάτω από την κυριαρχία ενός συστήματος εκμετάλλευσης (αγορά) και πολιτικής εξουσίας (κράτος). 

Το σύστημα κινείται επιθετικά και αυτή η επιθετικότητα χαρακώνει τα υποκείμενα. Απαιτεί ακόμη περισσότερο έλεγχο στη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων και την προσαρμογή τους σε προκαθορισμένους ρόλους στα πλαίσια του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με το διαρκές άγχος, το μολυσμένο περιβάλλον και τις νοσηρές συνήθειες χαλαρώνει τις άμυνες του οργανισμού. 

Σε τέτοιες συνθήκες το άτομο καθίσταται πιο ευάλωτο σε προσβολές και εκφυλισμούς. Ο άρρωστος περιορίζεται σε αντικείμενο: είναι ένα κορμί που το επιδιορθώνουν˙ δεν είναι πια ένα υποκείμενο, που κάποιος το βοηθάει να γιατρευτεί. Τα αισθήματα του αρρώστου απέναντι στη θεραπεία και τους ειδικούς που την προτείνουν είναι γνωστά σε όλους μας: απομόνωση, υποβάθμιση της αξιοπρέπειάς του, η αίσθηση ότι έχει χάσει την αυτονομία του σώματός του, ότι έχει μετατραπεί σε πειραματικό αντικείμενο. Η ζωή στον καπιταλιστικό κόσμο σηματοδοτεί μια άρνηση των ουσιαστικών στιγμών της ύπαρξης. Η δημιουργικότητα, η φαντασία, ο έρωτας, η επικοινωνία θυσιάζονται και αναπαρίστανται με υποκατάστατα. Υποκατάστατα που αφήνουν ένα αίσθημα κενότητας και ανικανοποίητου. Οι ροές φράζονται και οι δυνάμεις του ατόμου μη βρίσκοντας χώρο να πραγματωθούν στρέφονται ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. 


Η εμφάνιση και η εξέλιξη μιας ασθένειας σχετίζεται άμεσα μ’ αυτή τη διαδικασία. Έτσι η αρρώστια αποκτά μια πολιτική διάσταση και μπορεί να νοηθεί ως διαμαρτυρία του ατόμου στην επιθετικότητα του κόσμου(…) Η κολοσσιαία ανάπτυξη των τεχνολογιών και μέσων επικοινωνίας, βρίσκει τα άτομα πιο απομονωμένα, πιο ευάλωτα, πιο χειραγωγήσιμα από ποτέ. Η υπόσχεση της προόδου οδηγεί στην άρνηση της ανθρώπινης κατάστασης(…) Ο ρόλος του γιατρού μέσα σε αυτό το σύστημα εξακολουθεί να είναι κυριαρχικός. Είναι ο διευθύνων νους. Κατέχει το λόγο, κατέχει και την εξουσία. Η θέση του γιατρού είναι εξουσιαστική και ιδρύει μια ιεραρχική σχέση με τον ασθενή. Η επιστημονική γνώση που διαχειρίζεται δεν τίθεται στη διάθεση και κυρίως προς όφελος της κοινωνίας. Βρίσκεται σε θέση εξουσίας ως ειδικός, του οποίου η αυθεντία δεν αμφισβητείται, αφού είναι υπεράνω ηθικής ευθύνης. Δεν αποτελεί πια κοινό τόπο, όπως λέει και ο Ίλιτς, «το κοινό συμφέρον» γιατρού και ασθενούς. Αυτό πρέπει πια να αποδειχτεί. Και ο ασθενής βέβαια τίθεται υπεράνω ηθικής ευθύνης. Εγκαταλείπεται στα χέρια των ειδικών, δίνοντάς τους κάθε δικαίωμα να διαχειρίζονται το σώμα του, τη ζωή του αλλά και το θάνατό του».

 

Αυτά γράφονταν και διακινούνταν πριν από 15 χρόνια, χωρίς να υπάρχει ο χλευασμός περί «ψεκασμένων» από τα «κινηματικά παπαγαλάκια» της κυριαρχίας. Αντίθετα, αναπτυσσόταν ένας λόγος περί αυτοδιάθεσης του σώματος, όπως αυτός είχε αναπτυχθεί και από φεμινιστικές ομάδες πρωτύτερα. Τίθεται, λοιπόν, ξανά σε διαπραγμάτευση το εάν ο ασθενής δικαιούται να αποφασίσει για το μοντέλο θεραπείας του; Για το σώμα του και την περίθαλψή του; Ο γιατρός έχει την υποχρέωση να ενημερώσει αναλυτικά και ο ασθενής να αποφασίσει. Ο ασθενής είναι μια αυτεξούσια οντότητα που επιλέγει και για την ζωή και για τον θάνατο.

 

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας 

[---->]

Θέλουν να πλασάρουν ως ΑΠΕ τα πυρηνικά

 

"Η Αύξηση του Μεριδίου Ηλεκτροπαραγωγής από Πυρηνική Ενέργεια Κρίνεται Απαραίτητη για την Επίτευξη των Στόχων του 2050"     https://www.energia.gr/.../h-ayxhsh-toy-meridioy...

Γίνεται χαμός, γίνεται πανικός

μας έχει αποτρελάνει ο Καπιταλισμός....

Ένα -ένα μας τα λένε τα μυστικά.

Για να επιτευχθεί η απανθρακοποίηση το 2050 δεν φτάνουν οι ΑΠΕ Χρειάζεται να αυξήσουν τις εγκαταστάσεις πυρηνικών μονάδων παραγωγής ρεύματος. Τα οποία δεν εκπέμπουν διοξείδιο του άνθρακα αλλά αφήνουν τοξικά απόβλητα που τα ρίχνουν στη θάλασσα ή τα θάβουν σε φτωχές χώρες και "κάπου -κάπου" δημιουργούν πυρηνικά ατυχήματα με ολέθριες συνέπειες....

Και σαν να μην έφτανε αυτό τώρα θέλουν να τα πλασάρουν και ως ΑΠΕ !!!!!

Ο Πρωθυπουργός μας δε Κ. Μητσοτάκης στήριξε αυτή την πρόταση του Μακρόν που η Χώρα του παράγει το 70% της Ηλεκτρικής Ενέργειας από Πυρηνικά και έκανε γαργάρα την παράνοια του Ερντογάν που κατασκευάζει σε σεισμογενή Περιοχή, στην Τουρκία ένα Πυρηνικό "τέρας" ισχύος 4.500 MW.

ΑΑΑ και για να μην ξεχνάμε τα μεγάλα υδροηλεκτρικά στην Ελλάδα δεν είναι στις ΑΠΕ

 Τα πυρηνικά λοιπόν θα είναι Ανανεώσιμη Πηγή Ενέργειας (θα βρήκαν φαίνεται κάποιο τρόπο για "βιολογική και αειφόρα" παραγωγή Ουρανίου- Πλουτώνιου κλπ)

Αλλά το νερό το οποίο περνάει γυρίζει μια τουρμπίνα και συνεχίζει την πορεία του "δεν είναι ΑΠΕ"..........

Ε δεν θα μας τρελάνει ο καπιταλισμός , Θα  τον ανατρέψουμε

️https://kozani.tv/

https://www.sigmalive.com


 



Η ελευθερία πέρα από τη ρητορική της ελευθερίας

 

 


Χθες, εξαντλημένος από τη νιοστή  επιχειρηματολογία  που  ακούστηκε στη νιοστή συζήτηση για το Green Pass και τα παρεμφερή, σκέφτηκα να προσπαθήσω να γράψω (ξανά) ένα είδος vademecum με ερωτήσεις  και  απαντήσεις    ίσως  μόνο  και μόνο για να υπάρχει μια αίσθηση διανοητικής τάξης. Ωστόσο, έχω την εντύπωση ότι τώρα έχουμε προχωρήσει πέρα από το σημείο όπου αυτό το επίπεδο συλλογισμού θα μπορούσε να έχει  υπεροχή.  Αν  δεν  έχουν  ριζώσει αρκετά εδώ και δύο μήνες οι ερωταπαντήσεις, έχουμε αγγίξει πλέον σε ένα επόμενο επίπεδο.

Από άποψη αξίας, πέρα από τα χίλια λεπτομερή  επιχειρήματα  στα  οποία μπορεί κανείς να χαθεί, για να διαπιστωθεί η παρανομία του Green Pass στην  ιταλική  του  εκδοχή  αρκούσαν δύο απλά επιχειρήματα, και όποιος είχε κάνει μια ελάχιστη προσπάθεια να  μελετήσει  μπορούσε  αμέσως  να τα κατανοήσει.

Για να προσδιοριστεί επιστημονικά η παρανομία του Green Pass αρκεί να διαπιστωθεί ότι:

Α)  Ακόμη  και  οι  εμβολιασμένοι  μολύνουν.[1]

Β) Κανείς δεν είναι σε θέση να εγγυηθεί την πλήρη ασφάλεια των σκευασμάτων εμβολιασμού που χρησιμοποιούνται τώρα.[2]

Δεν χρειαζόταν απολύτως τίποτα άλλο. Και  τα  δύο  σημεία  διαπιστώνονται  πέρα  από  κάθε  πιθανή  αμφιβολία  (βλ.  τις  σχετικές  παραπομπές  στην  υποσημείωση).

Το  πρώτο  σημείο  εξαλείφει  μια  και καλή την πεποίθηση ότι τα ανεμβολίαστα άτομα πρέπει να «απομονωθούν» διότι είναι δυνητικά επικίνδυνα (στην πραγματικότητα, μη διαθέτοντας την προστασία του εμβολίου, ο πιο ευάλωτος είναι ο ανεμβολίαστος).

Το δεύτερο σημείο παρέχει λόγους για να επιτραπεί στον κάθε άνθρωπο να σταθμίσει  τα  υπέρ  και  τα  κατά  του εμβολιασμού  –για  τον  ίδιο  ή  για  τα άτομα για τα οποία είναι υπεύθυνος–καθώς δεν πρέπει να ληφθούν υπόψη μόνο τα οφέλη.

Εάν  επικρατούσε  η  λογική,  η  συζήτηση έπρεπε να σταματήσει εδώ. Για την ακρίβεια, δεν θα έπρεπε καν να ξεκινήσει.

 

Κυβέρνηση και λοιπές εξουσίες σε πλήρη ευθυγράμμιση

Αλλά η επιλογή που έκανε η κυβέρνηση ήταν διαφορετική. Σαστίζοντας όσους ακολούθησαν την αντίθετη επιλογή, η  κυβέρνηση  συμπεριφέρθηκε  σαν οδοστρωτήρας. Γιατί το έκανε; Δύο εξηγήσεις φαίνονται πιθανές:

Α) Εάν η ιδέα ήταν να δημιουργηθεί μια έξυπνη μορφή συγκεκαλυμμένης υποχρέωσης  εμβολιασμού  χωρίς  να αναλάβει την ευθύνη γι’ αυτό, τότε μπορούμε με σιγουριά να συμπεράνουμε ότι η κυβέρνηση προκάλεσε μια καταστροφή, ωθώντας εκείνους που δεν ήθελαν να υποκύψουν στον εκβιασμό να σκληρύνουν τις θέσεις τους, φιτιλιάζοντας το κοινωνικό κλίμα, βλάπτοντας την οικονομία και, τελικά,πετυχαίνοντας τον σκοπό της κυρίως στο τμήμα εκείνο του πληθυσμού που έχει  τους  λιγότερους  λόγους  για  να εμβολιαστεί    δηλαδή  τη  νεολαία,  πρόθυμη  να  κάνει  οτιδήποτε  αρκεί να  επιστρέψει  σε  κάποιας  μορφής κανονικότητα. Πλήρης καταστροφή.Αν αυτό κατάφερε «η κυβέρνηση των ικανών», δεν μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα κατάφερνε μια κυβέρνηση ανίκανων.

 

Β) Η εναλλακτική εξήγηση είναι ότι το Green Pass εξαρχής δεν αποσκοπούσε στην προστασία της υγείας, αλλά είναι μια μορφή κοινωνικού ελέγχου που προορίζεται να διαρκέσει. Στην πραγματικότητα ήδη λειτουργεί διαχωρίζοντας  όσους  «συναινούν»  από όσους «διαμαρτύρονται», και με μικρά updates μπορεί να γίνει ένα πανίσχυρο εργαλείο επιτήρησης και περιορισμού (άπαξ και καθιερωθεί ως κοινωνική πρακτική,  κάθε  «καλός  λόγος»  που ορίζεται ως τέτοιος από την κυβέρνηση μπορεί να μετατραπεί σε κριτήριο για την αναστολή στοιχειωδών δικαιωμάτων συλλογικής ζωής, θέτοντας στο  περιθώριο  τους  εκάστοτε  απείθαρχους). Αυτό το σενάριο είναι πιο μακιαβελικό, αλλά πολύ πιο συμβατό με την πραγματική συμπεριφορά της κυβέρνησης.

Ποιο είναι το σενάριο που όντως ακολουθείται, προσωπικά δεν το γνωρίζω.  Θα  μπορούσε  να  είναι  και  ένας συνδυασμός των δύο (για κάποιους, τους πιο αφελείς μεταξύ των κυβερνώντων μας, θα μπορούσε να ισχύει η πρώτη εξήγηση, ενώ οι υπόλοιποι, που  εκμεταλλεύονται  την  ευπιστία των πρώτων, επιχειρούν να υλοποιήσουν μια ευρύτερη και πιο φιλόδοξη ατζέντα).

Αλλά από αυτήν την εικόνα λείπει μια πιο ριζοσπαστική, βαθιά και διαρκής πτυχή, μια πτυχή που δεν είναι ξεκάθαρο αν είχε προβλεφθεί ακόμη και κάτω από την πιο κακόβουλη υπόθεση.

Είτε συνέβη τυχαία είτε προετοιμάστηκε, στην πραγματικότητα αυτή η κρίση έφερε στο φως κάτι που προηγουμένως ήταν αόρατο: μια ευθυγράμμιση όλων των «εθνικών δυνάμεων», οι οποίες στοιχίζονται για να υποστηρίξουν ένα ενιαίο  σχέδιο    κομμάτι  του  οποίου είναι το Green Pass. Κυβέρνηση, κοινοβούλιο και Confindustria, φαρμακευτικές πολυεθνικές και ψηφιακές πολυεθνικές, μιντιακό σύστημα και δικαστικό σώμα, με δυο λόγια όλες οι εξουσίες που μετράνε, ρίσκονται σε ένα είδος αρμονικής πλανητικής ευθυγράμμισης, συμφωνώντας να πατάξουν κάθε μορφή αντίστασης στην επιβολή αυτής της «ιδιότητας του πολίτη μόνο σε όσους την αξίζουν».

Φυσικά, σε καθένα από αυτά τα περιβάλλοντα υπάρχουν μεμονωμένα άτομα που ξεφεύγουν από το κύριο ρεύμα, αλλά ο αντίκτυπός τους είναι ασήμαντος.

 

Πώς σχηματίζεται η εικόνα της επιβολής του Green Pass

Τώρα, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ποια είναι η εικόνα που αντιλαμβάνονται όσοι αμφισβητούν το Green Pass, επειδή είναι πρωτοφανής και ανησυχητική. Παρουσιάζει τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:

● Εχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνησης που, παρά την ολοένα και λιγότερο δημοκρατική αντιπροσωπευτικότητα των δυνάμεων που την απαρτίζουν (ή ίσως ακριβώς εξαιτίας της), ακολουθεί υπάκουα τη βούληση ενός «ανθρώπου της θείας πρόνοιας», ενός τεχνοκράτη που υποστηρίζεται από τις κορυφές της Ε.Ε., που έχει στεφθεί από τα ΜΜΕ ως «Το Τελευταίο Καταφύγιο»,  η  τελευταία  ευκαιρία  μιας χώρας  για  μια  λύτρωση  που  δεν  την αξίζει. 

Η κυβέρνηση προχωρά με διατάγματα, χωρίς καμία άξια λόγου αντιπολίτευση, στην εφαρμογή ενός προγράμματος το οποίο ορίζεται από τις προϋποθέσεις ενός PNRR (Εθνικό Σχέδιο Αναζωογόνησης  και  Ανθεκτικότητας)  που  κανείς  ποτέ  δεν  έχει  συζητήσει ή  εξηγήσει    πόσο  μάλλον  να  το υποβάλει στους ψηφοφόρους προς έγκριση. Ταυτόχρονα, ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων (Confindustria) χρησιμοποιεί σαν χαλάκι πόρτας τα εθνικά συνδικάτα, καθιερώνοντας τον εαυτό της ως τον μοναδικό αποτελεσματικό συνομιλητή του αρχηγού της κυβέρνησης.

  Το  σύστημα  υγείας,  κρίσιμος κόμβος του πρόσφατου γεγονότος της πανδημίας, εξαντλείται, και περιορίζεται  περαιτέρω  η  δημόσια διάστασή του. Μετά από τους αμέτρητους κύκλους «εξορθολογισμού» που υπέστη στο παρελθόν, τώρα βρίσκεται αντιμέτωπο με μια μερική  ντε  φάκτο  ιδιωτικοποίηση, λόγω της έκδηλης αδυναμίας του να ανταπεξέλθει στις λίστες αναμονής, ενώ το πρόβλημα της πανδημίας παραδίδεται σε μια «οικονομική»  λύση  όπως  ο  μαζικός εμβολιασμός, ο οποίος δεν αφήνει δομικά ίχνη στο εθνικό σύστημα υγείας. 

Ο μηχανισμός  του  μαζικού εμβολιασμού παρουσιάζεται ως ένας τρόπος για να καταστεί η πλειονότητα του πληθυσμού «ικανή  προς στράτευση»,  όποιο κι αν είναι το κόστος, μέσω μιας επιχείρησης που μεταφέρει πόρους από το κράτος στις φαρμακευτικές εταιρείες, χωρίς να ενισχύεται ένα δημόσιο θεραπευτικό σύστημα.

● Σε αυτό το πλαίσιο «ανακαλύφθηκε» και η εξαιρετική επιρροή της φαρμακευτικής βιομηχανίας,από  την  οποία  εξαρτάται  πλέον  σε μεγάλο βαθμό μια ιατρική που ολοένα και περισσότερο χρειάζεται την ιδιωτική χρηματοδότηση, πάνω απ’ όλα όσον αφορά την έρευνα.

Σε αυτό το πλαίσιο ασκήθηκαν πιέσεις, υπήρξαν καταγγελίες, και επιβλήθηκαν δίχως προηγούμενο κυρώσεις  στη  μειοψηφία  εκείνη των γιατρών που αντιτάχθηκαν στο κυρίαρχο πανδημικό αφήγημα και στα  χρεοκοπημένα  πρωτόκολλα θεραπείας (και ότι πρόκειται για χρεοκοπία δεν αμφισβητείται, δεδομένου ότι η Ιταλία έχει από τα χειρότερα ρεκόρ παγκοσμίως όσον αφορά τη θνησιμότητα λόγω Covid). Παρά τα σχεδόν δύο χρόνια μπαλέτων αμηχανίας, διακηρύξεων και διαψεύσεων και στροφών 180 μοιρών, οι υγειονομικοί οργανισμοί  που  εξαρτώνται  από  την  κυβέρνηση απαιτούν την απόλυτη συμμόρφωση όλου του τομέα της υγείας. Μια τέτοια τυφλή υποταγή, κυριολεκτικά ψυχή τε και σώματι, ζήτησαν  όσοι  στη  διάρκεια  ενός μόλις έτους υποστήριξαν διαδοχικά τα ακόλουθα:

– Αρχικά ότι η ανοσία αγέλης θα επιτευχθεί με εμβολιασμένο το 70% του πληθυσμού, έπειτα ότι δεν αρκεί ούτε καν το 80%, και τέλος ότι δεν είναι εντελώς άπιαστος στόχος η ανοσία αγέλης...

– Ότι η αποτελεσματικότητα των εμβολίων ανέρχεται σε 97%, μετά όμως ότι ανέρχεται στο 67%, κι ότι η κάλυψη διαρκεί 6 μήνες, ή μάλλον 9, ή μάλλον 12, ή ίσως 3-4 μήνες...

  Ότι  τα  εμβόλια  πρέπει  να  συντηρούνται στους -80° βαθμούς, ή μάλλον όχι σε κανονικό ψυγείο, κι  ότι  η  ημερομηνία  λήξης  τους μπορεί να παραταθεί για 3 μήνες,όπως γίνεται με το γιαούρτι...

– Ότι μπορούν να γίνονται εμβολιασμοί με κοκτέιλ διαφορετικών εμβολίων, που ναι μεν δεν δοκιμάστηκαν ποτέ μαζί, αλλά η θεία μου λέει ότι κάνουν πολύ καλό.

Οι  ίδιοι  πάγωσαν  για  μήνες  τα υγειονομικά πρωτόκολλα, χωρίς να εξετάζουν οποιαδήποτε άλλη θεραπεία, π.χ. με φάρμακα που χρησιμοποιούνται ευρέως στο εξωτερικό, κ.λπ. κ.λπ. Και, έχοντας αντλήσει κύρος χάρη στις παραπάνω αναφερθείσες εντυπωσιακές επιδόσεις, τους βλέπουμε τώρα να απειλούν με διαγραφές, κυρώσεις ή επαγγελματικό θάνατο όποιον δεν ευθυγραμμίζεται με θέσεις που –παρεμπιπτόντως, εννοείται– είναι οι πιο αγαπημένες των πολυεθνικών του φαρμάκου.

   Στο  μεταξύ,  ο  άλλος  μεγάλος  νικητής της περιόδου Covid μαζί με τη φαρμακοβιομηχανία, δηλαδή οι πολυεθνικές που λειτουργούν δίκτυα τηλεματικής επικοινωνίας, εξαπολύουν υποτιθέμενα «κυνήγια ψευδών ειδήσεων» χειραγωγώντας τις μηχανές αναζήτησης, αποκλείοντας ανεπιθύμητους ιστότοπους (με  την  πιο  πλήρη  αδιαφάνεια  στο κριτήρια), ανακατευθύνοντας  αναζητήσεις  πληροφοριών σε κυβερνητικές πηγές, αλλάζοντας τους αλγόριθμους διάχυσης και κοινής χρήσης προκειμένου να περιοριστεί ο χώρος που δίνεται σε διατριβές οι οποίες θεωρούνται «προβληματικές». Με λίγα λόγια, αυτοδιορίζονται ιδιωτικοί εγγυητές μιας δημόσιας αλήθειας μη επιδεχόμενης αμφισβήτηση, την οποία οι ίδιοι ανακηρύσσουν ως τέτοια.

Συμβαίνουν λοιπόν παράδοξα πράγματα,  όπως  το  γεγονός  ότι ακόμη και μια απλή αναφορά στον ιστότοπο VAERS (Vaccine Adverse Event Reporting System: ο επίσημος ιστότοπος των ΗΠΑ για την υποβολή αναφορών σχετικά με ανεπιθύμητες παρενέργειες από τον εμβολιασμό) μπορεί να οδηγήσει σε παύση μιας σελίδας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. (Και αυτό ενώ, στο όνομα της μέγιστης διαφάνειας, η AIFA, η Ιταλική Υπηρεσία Φαρμάκου, αποφασίζει να μηνπαρέχει  πλέον  εθνικά  δεδομένα για  ανεπιθύμητες  παρενέργειες  σε μηνιαία βάση, αλλά μόνο ανά τρίμηνο.)

 

● Τελευταίο χαρακτηριστικό, αλλά σημαντικότερο όλων, είναι ο ρόλος των εθνικών μέσων ενημέρωσης, των εφημερίδων και της τηλεόρασης, που συναγωνίζονται στην παράλειψη, τη διαστρέβλωση και τη χειραγώγηση κάθε πληροφορίας η οποία θα μπορούσε με οποιονδήποτε τρόπο να απειλήσει το κυβερνητικό αφήγημα. Σχεδόν όλες οι εφημερίδες, που έχουν χάσει τα δύο τρίτα των αναγνωστών τους τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, λειτουργούν πλέον ως απλή ρητορική ηχώ των απόψεων των διευθυντών τους, που με τη σειρά τους αναπαράγουν τις απόψεις του μεγάλου κεφαλαίου. 

Ας μην ναφερθούμε  καν  στους  τηλεοπτικούς σταθμούς εθνικής εμβέλειας. Όσοι βρέθηκαν αυτήν την περίοδο στη «λάθος» πλευρά του οδοφράγματος βλέπουν διαρκώς, καθημερινά, να διαστρεβλώνονται ή να αποσιωπούνται καθημερινά όλες οι πληροφορίες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν κάτι σχετικά με τις διαμαρτυρίες στη χώρα μας,και τα κίνητρά τους. 

Οι μαζικές, εκτεταμένες και επαναλαμβανόμενες διαδηλώσεις σε όλες τις ιταλικές πόλεις μεταδίδονται μόνο από εναλλακτικά μέσα, ενώ εξαφανίζονται εντελώς στα εθνικής εμβέλειας τηλεοπτικά κανάλια – εκτός κι αν από καιρού εις καιρόν συμβεί  ένα  «βολικό»  επεισόδιο, που θα αναφερθεί μόνο και μόνο για να καταδικαστεί.

 Έχουμε δει βροντερά κύματα εκπομπών «σε βάθος ανάλυσης» (ο Θεός να τους συγχωρέσει) όπου ένα θυσιαστήριο θύμα (ετερόδοξο) καλούνταν να γίνει βορά των εκφοβιστικών και αγράμματων ριπών των πραγματικών μιντιακών εκτελεστικών αποσπασμάτων. Κι όταν δεν μπορούσαν να φιμώσουν κάποιον, προχωρούσαν σε μεθοδευμένες πράξεις δολοφονίας χαρακτήρων εναντίον των πιο έγκυρων διαφωνούντων.

 

Οι συνταγματικές εγγυήσεις στον γύψο χωρίς να πέσει ντουφεκιά

Ιδού λοιπόν, είναι πολύ απλό το συμπέρασμα που βγάζει από όλη αυτή τη διαδικασία εκείνο το τμήμα του πληθυσμού, όχι μικρό, που το έχει βιώσει: έχει γίνει κατανοητό,με τον πιο άμεσο και διαισθητικό τρόπο, ότι σήμερα αποτελεί ουσιαστικά απατηλή ψευδαίσθηση η ύπαρξη ελεύθερων πολιτών σε μια δημοκρατία.

Εάν και στο βαθμό που οι πράξεις και οι απόψεις μας είναι χρήσιμες σε συγκεκριμένα συμφέροντα (στη συγκεκριμένη  περίπτωση,  στα  συμφέροντα αυτοαναπαραγωγής του κεφαλαίου που εξυπηρετούνται από το νεοφιλελεύθερο κράτος), μας επιτρέπεται να έχουμε μια κάποια φωνή. Αλλά στο βαθμό που αυτό δεν συμβαίνει, μπορεί μέσα  σε  μια  στιγμή  να  περιοριστούμε σε μια κατάσταση ολοκληρωτικής πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής αδυναμίας.

Η δημοκρατική εκπροσώπηση είναι  ανύπαρκτη,  αφού  οι  πολιτικές  επιλογές  ανάμεσα  στις οποίες μπορούμε να επιλέξουμε αποτελούν μόνο χρωματικές παραλλαγές  του  Ενιαίου  Νεοφιλελεύθερου Κόμματος.

Όλα τα κεκτημένα δικαιώματα, όλες οι συνταγματικές εγγυήσεις μπορούν να μας αφαιρεθούν σε μια στιγμή, χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά. Τα λόγια μας μπορούν  να  φιμωθούν  και  να  τσακιστούν.

Για να γίνουν όλα αυτά, δεν χρειάζεται  να  αλλάξει  επίσημα η  λειτουργία  του  κράτους  και  των  θεσμών.  Δεν  χρειάζεται  να  ανασταλούν εκλογές, ούτε να κλείσουν συνδικάτα ή εφημερίδες, δεν χρειάζεται να στείλουν ένοπλα  αποσπάσματα  τιμωρών  που θα επιβάλουν αντίποινα.

Τίποτα από αυτά. Όλα είναι ήδη ρυθμισμένα ώστε να μπορούν να παράγουν τα ίδια αποτελέσματα που θα πετύχαιναν με τις παλιού τύπου εκφοβιστικές και δαπανηρές δράσεις, αλλά πλέον συντελείται με έναν ήσυχο και σχεδόν απαρατήρητο τρόπο.

Ο διφορούμενος όρος «ελευθερία» αποκτά σαφές νόημα.Εδώ, σε αυτό το σημείο είναι που

–σύμφωνα με την εμπειρία μου, για πρώτη φορά– η επίκληση της πλατείας στην «ελευθερία» αποκτά ένα σαφές και κοινόχρηστο νόημα. Η ίδια η «ελευθερία» είναι  ένας  όρος  τόσο  γενικός  και διφορούμενος  όσο  λίγοι  άλλοι, και η επίκλησή του υπό μορφήν συνθήματος επηρεάζεται, όπως συμβαίνει με κάθε σύνθημα, από μια δομική αφαιρετικότητα που μπορεί  να  τον  κάνει  κατάλληλο για χίλιες χρήσεις, ακόμη και αμφισβητήσιμες. Είναι συζητήσιμη η ιδέα της ελευθερίας ως θέλησης («κάνω ό,τι θέλω»), κι ακόμη πιο συζητήσιμη είναι η ιδέα της φιλελεύθερης ελευθερίας («εγώ κάνω τη δουλειά μου, δεν ανακατεύομαι σε άλλα ζητήματα κι ας γκρεμιστεί το  σύμπαν»).  Αλλά  κανένα  από αυτά τα νοήματα δεν αφορά την παρούσα συζήτηση.

Αυτή τη στιγμή, σε αυτό το πλαίσιο, η καθαρή και απλή έκκληση στην «ελευθερία» αποκτά ένα ισχυρό και απαραίτητο νόημα: είναι ταυτόχρονα η προσωπική ελευθερία αυτοδιάθεσης και η ελευθερία ως δημοκρατική συμμετοχή – δύο έννοιες που σήμερα είναι τσαλαπατημένες και εξαφανισμένες.

Η στοιχειώδης επίκληση της «ελευθερίας» εμφανίζεται τώρα ως κάτι εύγλωττο, όχι επειδή έχειμια ξεκάθαρη επεξεργασία πίσω της, αλλά επειδή το πλαίσιο διευκρινίζει το νόημά της: σε μια κατάσταση που δείχνει την ήδη υπάρχουσα δυνατότητα φίμωσης κάθε ανεπιθύμητου δημόσιου παραδείγματος, σε μια πραγματικότητα που υπογραμμίζει την ικανότητα ενός μπλοκ ενοποιημένων συμφερόντων να διαμορφώνει τη δημόσια κρίση και να καθοδηγεί αυτό  το  ομοίωμα  δημοκρατίας προς  όποια  κατεύθυνση  επιθυμεί,  σε  αυτό  το  πλαίσιο  το  να ζητάς  «ελευθερία»  σημαίνει  να δίνεις  φωνή  σε  ένα  αίτημα  για νόημα  το  οποίο  είναι  πάνω  απ’ όλα ανθρώπινο, απαραίτητο, και προϋπόθεση για οποιοδήποτε άλλο αίτημα.

 

Υποσημειώσεις

[1] • Benjamin S. Bleier, et al., «COVID-19 Vaccines May Not Prevent Nasal SARS-CoV-2  Infection  and  Asymptomatic Transmission»,  στο  Otolaryngology–Head and Neck Surgery, 2021, Vol. 164 (2) 305–307.

  Talia  Kustin,  et  al.,  «Evidence  for increased breakthrough rates of SARS-CoV-2 variants of concern in BNT162b2-mRNA-vaccinated individuals», στο Nature-Medicine, 14/6/2021.

• Subramanian S.V., Kumar, A., «Increases in  COVID-19  are  unrelated  to  levels  of vaccination across 68 countries and 2947  counties  in  the  United  States», στο European Journal of Epidemiology,Σεπτέμβριος 2021.

• Subbaraman, N., «How do vaccinated people spread Delta? What the science says», στο Nature, 12/8/2021.

• Griffin, Sh., «Covid-19: Fully vaccinated people can carry as much delta virus as unvaccinated people, data indicate», στο British Medical Journal, 2021, 374, n. 2074.

 

[2]  •  Pomara  C.,  et  al.,  «Post-mortem findings in vaccine-induced thrombotic thrombocytopenia», στο Haematologica ( h a e m a t o l o g i c a .o rg /a r t i c l e / v i e w/haematol.2021.279075).

• Perry et al., «Cerebral venous thrombosis after vaccination against COVID-19 in the UK: a multicentre cohort study», στο The Lancet  (www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(21)01608-1/fulltext).

 

  Jane  Woo,  et  al.,  «Association  of Receipt  of  the  Ad26.COV2.S  COVID-19 Vaccine  With  Presumptive  Guillain-Barré  Syndrome  -  February-July  2021»,στο JAMA (jamanetwork.com/journals/ jama/fullarticle/2785009).

 

  Saif  Abu  Mouch,  et  al.,  «Myocarditis following COVID-19 mRNA vaccination», στο  Vaccine  (www.sciencedirect.com/ science/article/pii/S0264410X21006824).

 

  Supriya  S.  Jain,  et  al.,  «COVID-19 Vaccination-Associated  Myocarditis in Adolescents», στο Pediatrics (pediatrics.aappublications.org/content/early/2021/10/14/peds.2021-053427).

 

  George  A.  Diaz,  et  al.,  «Myocarditis and  Pericarditis  After  Vaccination  for COVID-19»,  στο  JAMA  (jamanetwork. com/journals/jama/fullarticle/2782900).

  Montgomery  et  al.,  «Myocarditis Following  Immunization  With  mRNA COVID-19  Vaccines  in  Members  of  the US  Military»,  στο  JAMA  (jamanetwork.com/journals/jama/fullarticle/2781601).

• Rose        et al., «A Report on Myocarditis Adverse  Events  in  the  U.S.  Vaccine Adverse  Events  Reporting  System (VAERS)  in  Association  with  COVID-19 Injectable  Biological  Products»,  στο Current Problems in Cardiology (www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0146280621002267).

 

• Bakir M, Almeshal, et al., «Toxic Epidermal Necrolysis Post COVID-19 Vaccination - First Reported Case», στο Cureus (www.cureus.com/articles/68051-toxic-epidermal-necrolysis-post-covid-19-vaccination---first-reported-case).

 

• Darrell, O. Ricke, «Two Different Antibody-Dependent Enhancement (ADE) Risks for SARS-CoV-2 Antibodies», στο Frontiers in Immunology (www.frontiersin.org/articles/10.3389/fimmu.2021.640093/full).

• Nouara Yahi et al., «Infection-enhancing anti-SARS-CoV-2  antibodies  recognize both the original Wuhan/D614G strain and Delta variants. A potential risk for mass vaccination?»,  στο  Journal  of  Infection (www.journalofinfection.com/article/S0163-4453(21)00392-3/fulltext).

  Cheng  et  al.,  «Factors  Affecting  the Antibody  Immunogenicity  of  Vaccines against SARS-CoV-2: A Focused Review»,στο MDPI (www.mdpi.com/2076-393X/9/8/869).

 

• Watad et al, «Immune-Mediated Disease Flares or New-Onset Disease in 27 Subjects Following  mRNA/DNA  SARS-CoV-2 Vaccination»,  στο  MDPI  (https://www.mdpi.com/2076-393X/9/5/435).

  Talotta,  R.,  «Do  COVID-19  RNA-based vaccines put at risk of immune-mediated diseases? In reply to “potential antigenic cross-reactivity between SARS-CoV-2 and human tissue with a possible link to an increase in autoimmune diseases”»,στο Clinical Immunology (www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1521661621000024).

 

• Correa et al., «Neurological symptoms and neuroimaging alterations related with COVID-19 vaccine: Cause or coincidence?»,στο  International  Journal  of  Infectious Diseases (www.ijidonline.com/article/S1201-9712(20)32506-6/fulltext).

 

• Hernandez et al., «Safety of COVID-19 vaccines administered in the EU: Should we be concerned?», στο Toxicology Reports (www.sciencedirect.com/science/article/pii/S2214750021000792).


* Ο Αντρέα Τζοκ είναι καθηγητής Ηθικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστή-

μιο του Μιλάνου. Το παρόν άρθρο αναρτήθηκε στις 22/10/2021 στην

ιστοσελίδα L’AntiDiplomatico (www.lantidiplomatico.it). Οι μεσότιτλοι

είναι της Σύνταξης.

ΠΗΓΗ :Δρόμος της Αριστεράς,30/10/2021