Η αύξηση της ανασφάλειας, Ο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος της εργασίας

Ο Μάρτιν Σάντμπου,στους Financial Times, σχολιάζει τη σειρά άρθρων που δημοσιεύονται στη  βρετανική εφημερίδα σχετικά με το «νέο κόσμο της εργασίας». Αν  και η προπαγάνδα δίνει έμφαση στη  ρομαντική ,δήθεν, ελευθερία που προσφέρει η αυταπασχόληση,  η πραγματικότητα, ωστόσο, ειδικά στην Ευρώπη, είναι αρκετά διαφορετική. Λένε ότι αν μειωθούν  τα «προνόμια» των  προνομιούχων εργαζόμενων  θα πέσει  η ανεργία και θα βελτιωθεί  η κατάσταση για όλους, αυτό όμως που  έγινε   μετά, ήταν  κάτι  τελείως διαφορετικό. Κάτι ,βέβαια, που δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει ...

του Μάρτιν Σάντμπου  

Το τέλος των συμβάσεων  εργασίας αορίστου χρόνου στην Ευρώπη δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει.
Ο  Θαυμαστός καινούργιος κόσμος

Οι  FT δημοσιεύουν μια εξαιρετική σειρά άρθρων σχετικά με το «νέο κόσμο της εργασίας». Το κύριο μήνυμα, όπως αναλύεται στο ολοκληρομένο ρεπορτάζ της Σάρα Κόνορ, είναι η πρωτοφανής αύξηση της προσωρινής απασχόλησης στους νέους εργαζόμενους. Από αυτή την άποψη δείτε το παρακάτω διάγραμμα, και διαβάστε τα στοιχεία που παραθέτει η Βαλεντίνα Ρομέι : οι εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνο είναι πολύ πιο πιθανό να φτωχύνουν, και λιγότεροι από τους μισούς κατάφεραν να βρουν μια εργασία με σύμβαση αορίστου χρόνου μετά από τρία χρόνια.

Σε ορισμένες περιπτώσεις τομείς αυτό μπορεί να το δει κανείς θετικά, όπως τη γέννηση της « gig economy»  (οικονομία της προσωρινής εργασίας), όπου  οι νέοι άνθρωποι προτιμούν την ελευθερία του αυτοαπασχολούμενου από μια σταθερή θέση εργασίας. Αλλά προσοχή μη νομίζετε ότι ο κόσμος της ανταλλακτικής (P2P) εργασίας τύπου Uber είναι το ίδιο. Η σειρά των άρθρων στους FT περιλαμβάνει μια παρήγορη έκθεση για την Ουκρανία, όπου εκατοντάδες χιλιάδες νέοι με προσόντα  κατάφεραν να βρουν μια καλύτερη δουλειά από πλατφόρμες ελεύθερων επαγγελματιών. Αλλού όμως η ανάπτυξη της gig economy  μπορεί να είναι περισσότερο προπαγάνδα παρά γεγονός - ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Στην Ευρώπη, η άνοδος της προσωρινής εργασίας είναι πολύ πιο σκοτεινή, που αντανακλά την αύξηση των επισφαλών μορφών εργασίας και όχι την αυταπασχόληση. 
Από άρθρο του O'Connor: «στη Γαλλία, οι μόνιμες θέσεις εργασίας αντιπροσωπεύουν μόνο το 16 τοις εκατό των νέων συμβάσεων, σε πτώση σε σχέση με το 25%  των νέων συμβάσεων το 2000. Στην Ισπανία, σχεδόν επτά στους 10 νέους εργαζόμενους εργάζονται υπό καθεστώς  συμβάσεων ορισμένου χρόνου . Στην ευρω ζώνη , το ποσοστό των προσωρινά απασχολουμένων ηλικίας μεταξύ 15 και 24 είναι το υψηλότερο που έχει καταγραφεί ποτέ, 52,4 τοις εκατό».

 Η εμπειρία της Ισπανίας, όπως αναφέρεται σε άλλο άρθρο, είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Ακόμη και πριν την κρίση, το ποσοστό των νέων θέσεων εργασίας με συμβάσεις που διαρκούν πάνω από ένα μήνα έχει μειωθεί, ενώ οι συμβάσεις  για πολύ περιορισμένο χρονικό διάστημα είναι πιο συχνές. Περίπου το ένα τέταρτο των νέων θέσεων εργασίας που προσφέρονται είναι πλέον με συμβάσεις που διαρκούν λιγότερο από μία εβδομάδα.

 
  Αυτό που με το διαχωρισμό των εργαζομένων σε προνομιούχους και καλά προστατευμένους, με άνετες μόνιμες θέσεις εργασίας, και σε μη προνομιούχους που δουλεύουν σε συνθήκες ανασφαλούς εργασίας. Το σκεπτικό ήταν ότι, με την αποδυνάμωση της προστασίας των προνομιούχων, οι εργοδότες θα έδειχναν μεγαλύτερη προθυμία να προσλάβουν νέο προσωπικό σε θέσεις μόνιμης εργασίας. Και όμως - τουλάχιστον για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας – οι μεταρρυθμίσεις (για τις οποίες επαινέθηκε η Ισπανία) φαίνεται να έχουν καταστήσει τις νέες θέσεις εργασίας περισσότερο ανασφαλείς, και όχι λιγότερο. Τι πήγε στραβά ;

Ίσως τίποτα. Η έμπνευση για πολλές από αυτές τις μεταρρυθμίσεις υπήρξε το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων της Γερμανίας στις αρχές της δεκαετίας του 2000 – οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις Hartz της αγοράς εργασίας. Πέρα από κάποιες ειδικές περιπτώσεις, η γενική προσέγγιση να καταστεί η αγορά εργασίας πιο ευέλικτη, μειώνοντας το δίχτυ προστασίας σήμερα θεωρείται από όλους ως το κλειδί της οικονομικής επιτυχίας της Γερμανίας (η οικονομική ανάπτυξη έχει επιταχυνθεί και η ανεργία έχει μειωθεί) και ως παράδειγμα προς μίμηση για όλη την υπόλοιπη Ευρώπη. 

Για όσους θέλουν να κατανοήσουν τις λεπτομέρειες της γερμανική οικονομικής εμπειρίας η επιστημονική εργασία του Dustmann κ.ά., με τίτλο «Από ασθενής της  Ευρώπης σε οικονομικός Superstar» είναι μια καλή ακαδημαϊκή ανάλυση. Όπως εξηγείται στην εργασία, όχι μόνο οι μεταρρυθμίσεις Hartz, αλλά και η αποκεντρωμένη φύση των γερμανικών συνδικάτων συντέλεσαν στο να παραχθούν αυτά τα αποτελέσματα.

Αλλά, η εργασία  δείχνει και κάτι άλλο, ότι η αύξηση των ποσοστών ανάπτυξης και η μείωση της ανεργίας δεν οδήγησαν σε αύξηση των μισθών. Εδώ έχουμε το διάγραμμα από μία άλλη αξιολόγηση των μεταρρυθμίσεων Hartz, που έκαναν οι Τομ Krebs και Martin Scheffel:

Η ανάπτυξη απογειώθηκε. Οι μισθοί ,όμως ,έμειναν στάσιμοι - στην πραγματικότητα μειώθηκαν - για περίπου 15 χρόνια. Και όπως δείχνουν τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, η προσωρινή απασχόληση αυξήθηκε, χρόνια πριν γίνει το ίδιο στις χώρες της περιφέρειας. Έτσι, η Ισπανία και άλλες χώρες που ακολουθούν τη γερμανική συνταγή δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται αν έχουν παρόμοια αποτελέσματα, με μια ανάκαμψη οικονομική που αφήνει τους εργαζόμενους να μαραζώνουν σε συνθήκες αυξανόμενης «ανασφάλειας». Αν αυτό θεωρείται επιτυχία, τότε με τι θα πρέπει να μοιάζει μια αποτυχία; Ίσως με την Ελλάδα.

Ανείπωτες καταστροφές

 του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Η έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν μια ανείπωτη καταστροφή» είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του στον Alpha. Η φράση, αν και ελέχθη για πολλοστή φορά, παραμένει μια παράδοξη κυριολεξία.

 

Η καταστροφή που μας απειλεί είναι πράγματι ανείπωτη: κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει μπει σοβαρά στον κόπο να την αφηγηθεί, να την περιγράψει, να την αναλύσει, να την τεκμηριώσει, να τη θέσει στη δοκιμασία της επιστημονικής κριτικής. Απλώς την περιφέρουν σαν σκιάχτρο.

 

 

Η μόνη απόπειρα περιγραφής της έγινε πριν από ένα μήνα από την Oxford Economics / Haver Analytics. Κι αυτή ακόμη δεν περιγράφει ακριβώς μια «ανείπωτη καταστροφή», παρά τη στρεβλή προβολή των αποτελεσμάτων της, αλλά μια βραχυπρόθεσμη βαθιά βύθιση νομίσματος και ΑΕΠ που θα ακολουθούνταν μεσοπρόθεσμα από ταχεία ανάκαμψη. Η ανείπωτη καταστροφή, ακόμη και τώρα, απλώς πιθανολογείται.

 

Και δεν είναι το μόνο στοι­χείο της πο­λι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης που μένει στη μυ­στι­κι­στι­κή σφαί­ρα του ανεί­πω­του και βομ­βαρ­δί­ζει με φόβο το ασυ­νεί­δη­το του μέσου πο­λί­τη.

Είναι σωστό και προ­φα­νέ­στα­το ότι από μόνη της η επι­στρο­φή στο εθνι­κό νό­μι­σμα «δεν είναι επα­να­στα­τι­κή ή αρι­στε­ρή επι­λο­γή» -ποιος έχει ισχυ­ρι­στεί το αντί­θε­το;

 

Αλλά από πού προ­κύ­πτει ότι αυτό που πρό­τει­ναν ως εναλ­λα­κτι­κή οι πρώην σύ­ντρο­φοι του Αλ. Τσί­πρα -και πολ­λοί άλλοι πέραν αυ­τών- ήταν «το σχέ­διο του αντι­πά­λου», δη­λα­δή το σχέ­διο Σόι­μπλε;

 

Τι γνω­ρί­ζου­με για το κατά Σόι­μπλε Grexit;

Τί­πο­τα, πέρα από μια αό­ρι­στη πρό­τα­ση για πε­ντα­ε­τές «διά­λειμ­μα» από την Ευ­ρω­ζώ­νη, με πα­ράλ­λη­λη ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους και ολίγη «αν­θρω­πι­στι­κή βο­ή­θεια» για τη χώρα - παρία της Ε.Ε.

Αν πράγ­μα­τι υπήρ­ξε κάτι πιο συ­γκε­κρι­μέ­νο απ' αυτό, πα­ρα­μέ­νει στη σφαί­ρα του ανεί­πω­του, δη­λα­δή μα­κριά από τα μάτια της κοι­νής γνώ­μης και τη δο­κι­μα­σία της κρι­τι­κής.

 

 

Το ίδιο ισχύ­ει και για μια άλλη εκ­δο­χή του «σχε­δί­ου του αντι­πά­λου», τον ανα­λυ­τι­κό οδικό χάρτη του Grexit, που υπο­τί­θε­ται ότι είχαν επε­ξερ­γα­στεί οι υπη­ρε­σί­ες της Κο­μι­σιόν, όπως υπο­στή­ρι­ξε ο Γιούν­κερ, αλλά μέχρι σή­με­ρα κα­νείς δεν είχε έστω την απλή (θε­σμι­κή) πε­ριέρ­γεια να απαι­τή­σει τη δη­μο­σιο­ποί­η­σή του.

 

Στον αντί­πο­δα της «ανεί­πω­της κα­τα­στρο­φής», που πε­ρι­βάλ­λε­ται από πέπλο μυ­στη­ρί­ου, υπάρ­χουν με­ρι­κές κα­τα­στρο­φές χι­λιοει­πω­μέ­νες, συ­ντε­λε­σμέ­νες και με­τρη­μέ­νες με αρ­κε­τή ακρί­βεια.

 

 

 

Η φε­τι­νή χρο­νιά θα είναι η 8η συ­νε­χούς συρ­ρί­κνω­σης του ΑΕΠ. Θ' ανε­βά­σει το πα­γκό­σμιο ρεκόρ σω­ρευ­τι­κής ύφε­σης στο 28%, στο με­γα­λύ­τε­ρο μέρος της ως κα­τα­στρο­φι­κό -και εσκεμ­μέ­νο- απο­τύ­πω­μα των Μνη­μο­νί­ων.

 

Πα­ρελ­κό­με­νες, ει­πω­μέ­νες και εσκεμ­μέ­νες κα­τα­στρο­φές είναι επί­σης η ανερ­γία άνω του 26%, η φτώ­χεια που αγ­γί­ζει πε­ρί­που το μισό του πλη­θυ­σμού, η μεί­ω­ση των ει­σο­δη­μά­των σε πο­σο­στό άνω του 35% σε μια πε­ντα­ε­τία.

 

Αλλά, αν κοι­τά­ξου­με λίγο πιο πίσω, σε βάθος χρό­νου, μπο­ρού­με να ανα­σύ­ρου­με με­ρι­κές ανεί­πω­τες -και εν­δε­χο­μέ­νως μη ανα­στρέ­ψι­μες- κα­τα­στρο­φές από­λυ­τα συν­δε­δε­μέ­νες με την ευ­ρω­παϊ­κή «θη­τεία» της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας.

Επι­ση­μαί­νω μία, ίσως την πιο εμ­βλη­μα­τι­κή: κατά την 45ε­τία πα­ρα­μο­νής της χώρας στην ΕΟΚ - Ε.Ε. η συμ­βο­λή του γε­ωρ­γι­κού τομέα στο ΑΕΠ μειώ­θη­κε από το 15% κάτω του 4%.

Η βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή, που απέ­δι­δε πε­ρί­που το 35% του ΑΕΠ, πε­ριο­ρί­στη­κε σε με­ρί­διο κάτω του 20%, ενώ οι υπη­ρε­σί­ες εκτι­νά­χθη­καν από ένα πο­σο­στό πε­ρί­που 50% σχε­δόν στο 80% του ΑΕΠ.

 

Αυτή η σα­ρω­τι­κή «τρι­το­γε­νο­ποί­η­ση» της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, απο­τυ­πω­μέ­νη σε αντί­στοι­χη με­τάλ­λα­ξη του οι­κο­νο­μι­κά ενερ­γού πλη­θυ­σμού, προ­βε­βλη­μέ­νη σαν δια­δο­χή ανα­πτυ­ξια­κών success stories, με τε­λευ­ταία τη δε­κα­πε­ντα­ε­τία του ευρώ, είναι ο αλη­θι­νά κα­τα­στρο­φι­κός απο­λο­γι­σμός των δια­φο­ρε­τι­κών εκ­δο­χών «ευ­ρω­παϊ­σμού» που ηγε­μό­νευ­σαν στο ελ­λη­νι­κό πο­λι­τι­κό στε­ρέ­ω­μα πριν με­τα­τρα­πούν στον πο­λι­τι­κό ερει­πιώ­να που σή­με­ρα διεκ­δι­κεί να εγ­γυ­η­θεί, κατά μόνας ή συλ­λο­γι­κά, τη συ­νέ­χι­ση της μνη­μο­νια­κής συμ­μόρ­φω­σης της χώρας.

 

Πάνω σ' αυτόν τον απο­λο­γι­σμό, άλ­λω­στε, οι­κο­δο­μού­νται ακόμη και τα έσχα­τα, αυ­το­α­ναι­ρού­με­να επι­χει­ρή­μα­τα κατά της «ανεί­πω­της κα­τα­στρο­φής»:

με τέ­τοια οι­κο­νο­μία, λένε, πα­ρα­γω­γι­κά σαθρή, πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νη και εξαρ­τη­μέ­νη, πώς να αντέ­ξου­με εκτός κοι­νού νο­μί­σμα­τος;

Αν όμως το κοινό νό­μι­σμα είναι αδιαμ­φι­σβή­τη­τος (όχι μόνος, βέ­βαια) συ­ντε­λε­στής της ήδη συ­ντε­λε­σμέ­νης κα­τα­στρο­φής, για ποιο λόγο το θέ­λου­με;

Για να ενι­σχύ­σου­με την πα­ρα­γω­γι­κή απο­σά­θρω­ση, την πε­ρι­θω­ριο­ποί­η­ση και την εξάρ­τη­ση;

Ως θε­ρα­πεία ομοιο­πα­θη­τι­κής;

 

Υπό φυ­σιο­λο­γι­κές συν­θή­κες η κυ­βερ­νη­τι­κή συν­θη­κο­λό­γη­ση, η στάση των δα­νει­στών, η διά­σπα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ο τρί­τος γύρος ρευ­στο­ποί­η­σης του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος θα κα­θι­στού­σαν τις εκλο­γές μια πρώ­της τάξης ευ­και­ρία για εις βάθος συ­ζή­τη­ση και στρα­τη­γι­κό ανα­στο­χα­σμό πάνω στο πα­ρα­γω­γι­κό μο­ντέ­λο, τον κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό, τη διε­θνή θέση της χώρας. Χωρίς τα­μπού και απα­γο­ρευ­μέ­να κε­φά­λαια.

 

Δεν υπάρ­χει η πα­ρα­μι­κρή έν­δει­ξη ότι η συ­ζή­τη­ση αυτή θα γίνει αυτή τη φορά ανοι­χτά, με (πο­λι­τι­κή, ιδε­ο­λο­γι­κή και επι­στη­μο­νι­κή) παρ­ρη­σία, χωρίς επι­κοι­νω­νια­κό bullying εις βάρος όσων την τολ­μούν. Θα μεί­νει στη σφαί­ρα του ανεί­πω­του.

 

Μ' ένα με­γά­λο τμήμα της κοι­νής γνώ­μης εκτε­θει­μέ­νο στην πα­ρα­πλά­νη­ση.

 

Αυτή τη φορά με ευ­θύ­νη μιας δύ­να­μης που με­τέ­τρε­ψε την ιστο­ρι­κή ευ­και­ρία σε ανι­στό­ρη­το συμ­βι­βα­σμό.

 

*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην ΑΥΓΗ της Κυ­ρια­κής (30/8)

[--->]

Αλώνουν την Ελλάδα τα «αναπτυξιακά» έργα

πηγή: στον Τοίχο

Προεκλογικά δίνουν ελληνική γη σε ΕΛΛΑΚΤΩΡ, EDF και στην προς πώληση ΔΕΗ Α.Ε – Η αριστερή Δούρου ενέκρινε την επένδυση Μπόμπολα.

 

του Ξενοφώντα Ερμείδη

Έκανε πάλι το θαύμα του υπέρ των «αναπτυξιακών» έργων το ΣτΕ εγκρίνοντας τρία αιολικά πάρκα. Τα δύο πρώτα πρόκειται να στηθούν στην θέση «Αέρας» του Δήμου Μουζακίου και στην θέση «Αφεντικό» του Δήμου Αργιθέας. Το έργο ανήκει στην «ΔΕΗ Ανανεώσιμες Α.Ε» και για αρχή θα στήσουν 15 ανεμογεννήτριες ισχύος 2ΜW η κάθε μία. Η έγκριση του ΣτΕ «πέρασε» την σχετική απόφαση του Γ.Γ Περιφέρειας Θεσσαλίας-Στερεάς Ελλάδας. Ο Γ.Γ περιφέρειας Θεσσαλίας που πήρε την θέση με την κυβέρνηση Σύριζα-ΑΝΕΛ κατείχε πριν την αναβάθμισή του την θέση του Γενικού Διευθυντή Δασών της περιοχής!  Αν και ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Βατσουνιάς υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη έκταση ανήκει σε αυτόν το ΣτΕ αποφάνθηκε ότι το ιδιοκτησιακό καθεστώς της επίμαχης έκτασης που υποστηρίζει ο συνεταιρισμός ότι είναι δική του «δεν θεωρείται λυμένο έναντι του Δημοσίου».

Αυτό όμως που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι ότι η ελληνική δικαιοσύνη υποστηρίζει ότι  για την εγκατάσταση και λειτουργία αιολικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, δεν απαιτείται η προηγούμενη εκπόνηση χωροταξικού σχεδιασμού εθνικού ή τομεακού χαρακτήρα.

Με αυτό το δεδικασμένο από εδώ και στο εξής όποιος ιδιώτης θέλει να αναπτύξει το έργο του αρπάζοντας και καταστρέφοντας ελληνική γη για κέρδος δεν τον σταματά τίποτε εφόσον το έργο θα χρίζεται ως «εθνικής σημασίας».

Χέσε μας ρε «σύντροφε»!

"Τον Τσίπρα θα τον κρίνουμε ως πολιτικό που έφερε το Τρίτο Μνημόνιο και δηλώνει ότι θα το εφαρμόσει πιστά. Είτε σας αρέσει είτε όχι, δεν θα γαμήσουμε την πραγματικότητα για να βολέψουμε τις μαλακίες σας."

Υπάρχουν γιατροί που μπαίνουν για 3ήμερη εφημερία σε νοσοκομείο και δεν κλείνουν μάτι. Υπάρχουν εργάτες που χτυπάνε συνεχόμενα δωδεκάωρα στα καμίνια και τρέμει το φυλλοκάρδι τους μη γίνει η στραβή και δεν ξαναγυρίσουν σπίτι τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σκυμμένοι δουλεύοντας χαμαλίκι από το ξημέρωμα ως τη νύχτα. Οπότε χέσε μας ρε Τσίπρα με το ηρωικό σου 17ωρο διαπραγματεύσεων. Μια φορά το έκανες και θα μας το χτυπάς για ολόκληρη ζωή. Γελάνε οι αλιεργάτες στα καΐκια με την κούραση που έριξες και τους λακέδες να πηγαινοφέρνουν φουα γκρα, νεράκι Άλπεων και κρεμ μπριλέ για να μην πέσει το σάκχαρο.

Υπάρχουν μακροχρόνια άνεργοι σακατεμένοι από την κατάθλιψη, καταστηματάρχες που συλλέγουν μύγες, έμποροι που πεταλώνουν ψύλλους, απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι, δανειολήπτες έτοιμοι για την κρεμάλα που έχουν να κλείσουν μάτι από την αγωνία και το άγχος 1.865 νύχτες, 865 νύχτες, 65 νύχτες ή μόνο 2 νύχτες γιατί είναι φρέσκοι στην απόγνωση του τίποτα που φέρνουν τα μνημόνια.

Οπότε χέσε μας ρε Τσίπρα με το ηρωικό σου 17ωρο διαπραγματεύσεων που έκανες μαζί με τον Τσακαλώτο. Γελάει η κούραση μαζί σου.

Εκλογές χωρίς «ταξίματα» ;

Το τελευταίο, από τον Αριστείδη Μπαλτά αυτή τη φορά : Με ρεαλιστικά αντισταθμιστικά μέτρα δεν θα πληγούν περαιτέρω οι αδύναμοι.

Αισιόδοξος ότι τα ρεαλιστικά αντισταθμιστικά μέτρα που θα περιλαμβάνει τοπρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, θα πείσουν τον κόσμο, που «είναι πολύ πιο ώριμος από ό,τιπαλιότερα», δηλώνει ο Αριστείδης Μπαλτάς, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, στο περιθώριο της πρώτης ημέρας των εργασιών τηςΠανελλαδικής Σύσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ

Θα μπορούσαν, για προεκλογικούς λόγους, μέχρι και αντιμνημόνιο να τάξουν. Αν δεν το κάνουν, αυτή τη φορά είναι γιατί είναι πολύ πρόσφατη η κωλοτούμπα τους και δεν θα γινόντουσαν πιστευτοί. Δεν κάθονται ,όμως, και με σταυρωμένα τα χέρια. 

Σερβίρουν κάτι «μικρότερο» που ακούγεται ,όμως, όμορφα, κάτι πιασάρικο  όπως  ‘ρεαλιστικά αντισταθμιστικά μέτρα για αδύναμους’ ,σ'ένα πνεύμα δημιουργικής ασάφειας, χωρίς να συγκεκριμενοποιούν έστω και κατ’ ελάχιστο το  περιεχόμενο, και αυτό όχι μόνο γιατί υπό τις παρούσες συνθήκες ,τον θεωρούν ως τον προσφορότερο τρόπο καλλιέργειας φαντασιώσεων των «αδύναμων» και εξαρτημένων αντανακλαστικών αλλά και για να μπορούν, μετά την απομάκρυνση από τις κάλπες, να ξεγλιστρούν πιο εύκολα τη στιγμή της υλοποίησης των υποσχέσεων  τους.

Τους δίνεται πάντως η δυνατότητα, με τη σύμφωνη γνώμη των «θεσμών» , να δίνουν που και που κάποιο μικρό φιλοδώρημα σε ένα πολύ μικρό αριθμό δικαιούχων, όπως η διαγραφή χρεών μέχρι 20.000 ευρώ προς τράπεζες και ελληνικό δημόσιο, και την ίδια στιγμή να τους  «ξετινάζουν» με την άμεση και έμμεση φορολογία. Το συγκεκριμένο ρεαλιστικό αντισταθμιστικό μέτρο όπως γνωρίζουμε αφορούσε δεν αφορούσε μια πολύ ειδική κατηγορία ,τριάντα χιλιάδων περίπου ατόμων.

πηγές :

 http://www.alfavita.gr/arthron/

 http://www.huffingtonpost.gr/2015/08/17/oikonomia-diagrafi-xrewn-proypotheseis_n_7996428.html