Η ΑΝΤΙΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ-- MATZPEN

 

                                      Η Israca ήταν το περιοδικό της Matzpen στο εξωτερικό.

Matzpen (εβραϊκά: מצפן, lit. "Πυξίδα") είναι το όνομα μιας επαναστατικής σοσιαλιστικής και αντισιωνιστικής οργάνωσης, που ιδρύθηκε στο Ισραήλ το 1962 και δραστηριοποιήθηκε μέχρι τη δεκαετία του 1980. Το επίσημο όνομά της ήταν Σοσιαλιστική Οργάνωση στο Ισραήλ, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστή ως Matzpen μετά την έκδοση του μηνιαίου εντύπου της.

 

Προέλευση

Η οργάνωση ιδρύθηκε από πρώην μέλη του Ισραηλινού Κομμουνιστικού Κόμματος - Maki - που αντιτάχθηκαν στην αδιαμφισβήτητη υποστήριξη του κόμματος αυτού προς την εξωτερική πολιτική της Σοβιετικής Ένωσης. Προσέφεραν μια πιο ριζοσπαστική ανάλυση και αντίθεση στον Σιωνισμό [ 1]. Μια πρώιμη ανάλυση της αραβοϊσραηλινής σύγκρουσης, που γράφτηκε πριν εγκαταλείψουν το Κομμουνιστικό Κόμμα, από τους Moshe Machover και Akiva Orr (με το ψευδώνυμο, N. Israeli), εμφανίστηκε στα εβραϊκά το 1961 υπό τον τίτλο Shalom, Shalom ve'ein Shalom (שלום, שלום, ואין שלום- Ειρήνη, ειρήνη όταν δεν υπάρχει ειρήνη - η αγγλική μετάφραση ολοκληρώθηκε το 2009- αν και δεν είχε δημοσιευτεί μέχρι τον Αύγουστο του 2016, η μετάφραση είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο). [2] Η Matzpen συγκέντρωσε Εβραίους και Άραβες ακτιβιστές με διαφορετικό παρελθόν σε αριστερές οργανώσεις και ομαδοποιήσεις. Εξέχουσα θέση μεταξύ αυτών κατείχε ο Jabra Nicola, Νικόλα, ένας Παλαιστίνιος-Ισραηλινός διανοούμενος και ακτιβιστής, ο οποίος βοήθησε στη διαμόρφωση του θεωρητικού προσανατολισμού της εκκολαπτόμενης οργάνωσης[3][4], η οποία εξέδιδε ένα ομώνυμο περιοδικό στα εβραϊκά και στα αραβικά. Η οργάνωση αναπτύχθηκε την περίοδο μετά τον πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967 και την κατοχή των παλαιστινιακών και αραβικών εδαφών από το Ισραήλ[5].

 

 

Βασικές θέσεις

Σε μια δήλωση με τίτλο "Κάτω η κατοχή", από την 1η Ιανουαρίου 1969, η Matzpen διακρίθηκε - μαζί με το Κομμουνιστικό Κόμμα (Rakah) - ως οι μόνες δυνάμεις που διεξάγουν "συνεπή αγώνα ενάντια στη συνεχιζόμενη κατοχή των εδαφών που κατακτήθηκαν τον Ιούνιο του '67". [6] Αντιμέτωπο με μια κατάσταση στην οποία "το Ισραήλ ελέγχει το σύνολο των εδαφών της Παλαιστίνης την περίοδο της Βρετανικής Εντολής, καθώς και τεράστιες εκτάσεις αιγυπτιακών εδαφών και μια περιοχή στο νότιο τμήμα της Συρίας", η Matzpen διαβεβαίωνε στη "Γενική Διακήρυξη της ISO" το Μάρτιο του 1968, ότι "Είναι δικαίωμα και καθήκον κάθε κατακτημένου και υποταγμένου λαού να αντιστέκεται και να αγωνίζεται για την ελευθερία του. Οι τρόποι, τα μέσα και οι μέθοδοι που είναι απαραίτητα και κατάλληλα για έναν τέτοιο αγώνα πρέπει να καθορίζονται από τον ίδιο το λαό και θα ήταν υποκριτικό για τους ξένους -ιδιαίτερα αν ανήκουν στο καταπιεστικό έθνος- να του κηρύττουν λέγοντας: "Έτσι πρέπει να κάνεις και έτσι δεν πρέπει να κάνεις"". Πρόσθεσε, ότι παρά την αναγνώρισή του "του άνευ όρων δικαιώματος των κατακτημένων να αντιστέκονται στην κατοχή", ως οργάνωση θα μπορούσε να υποστηρίξει πολιτικά "μόνο τις οργανώσεις που, εκτός από την αντίσταση στην κατοχή, αναγνωρίζουν και το δικαίωμα του ισραηλινού λαού για αυτοδιάθεση", ώστε να καταστεί δυνατός "ένας κοινός αγώνας Αράβων και Εβραίων στην περιοχή για ένα κοινό μέλλον"[7].

 

 

Στο πλαίσιο αυτό, στόχος της Matzpen ήταν η δημιουργία ενός ευρύτερου μετώπου ανθρώπων που αντιτίθενται στην κατοχή και τάσσονται υπέρ ενός απο-σιωνισμένου Ισραήλ, το οποίο θα αποτελούσε μέρος μιας σοσιαλιστικής ομοσπονδίας ολόκληρης της Μέσης Ανατολής. Σε αντίθεση με το Κομμουνιστικό Κόμμα και τη Σιωνιστική Αριστερά,η Matzpen επέμενε ότι η κατοχή του 1967 δεν ήταν παρά ένα στάδιο στη μακρά ιστορία του σιωνιστικού εποικισμού και ότι η ανατροπή της θα αποτελούσε αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για τη συνολική επίλυση των προβλημάτων της Μέσης Ανατολής. Για μια τέτοια λύση θα χρειαζόταν η πολιτική κινητοποίηση των Αράβων, των Εβραίων και άλλων εθνικών μειονοτήτων στην περιοχή. Το πολιτικό πλαίσιο αυτής της κινητοποίησης έγινε γνωστό ως Αραβική Επανάσταση, η οποία συνδύαζε εθνικά και σοσιαλιστικά καθήκοντα στη διαδικασία του αγώνα κατά του σιωνισμού, του ιμπεριαλισμού και της αραβικής αντίδρασης[8]. Για να προωθήσει αυτούς τους στόχους, η Ματζπέν δημιούργησε δεσμούς με οργανώσεις της Νέας Αριστεράς στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του κόσμου, καθώς και με προοδευτικές παλαιστινιακές οργανώσεις, όπως το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης[9][10].

 

Πολλές από τις πρωτότυπες αναλύσεις και δηλώσεις της οργάνωσης συμπεριλήφθηκαν σε μια δημοσιευμένη συλλογή με τον τίτλο The Other Israel: The Radical Case Against Zionism, με την επιμέλεια του Arie Bober (Doubleday, 1972)[11].

 

Το βιβλίο του Bober ήταν μια επισκόπηση των θέσεων που υποστήριζε η Matzpen εκείνη την εποχή σε μια σειρά θεμάτων, και ως εκ τούτου αποτελεί βασική πηγή για την ανάλυση της οργάνωσης σχετικά με την ισραηλινή κοινωνία και την ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Στην εισαγωγή του βιβλίου αναφέρει τα εξής:

 

"Το βιβλίο αυτό είναι το αποτέλεσμα της συλλογικής προσπάθειας πέντε ετών μιας μικρής ομάδας Αράβων και Εβραίων πολιτών του Ισραήλ να διεισδύσει στο πυκνό δίχτυ ψευδαισθήσεων και μύθων που κυριαρχεί σήμερα στη σκέψη και τα συναισθήματα των περισσότερων Ισραηλινών και, ταυτόχρονα, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την επικρατούσα εικόνα του Ισραήλ στον δυτικό κόσμο. Σύμφωνα με το σιωνιστικό παραμύθι, το κράτος του Ισραήλ είναι ένα προκεχωρημένο φυλάκιο δημοκρατίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και διαφωτισμού, καθώς και πατρίδα και καταφύγιο για τους διωκόμενους Εβραίους του κόσμου. Αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο, έτσι λέει η ιστορία, αν και επιδιώκει ειλικρινά την ειρήνη με τους γείτονές του βρίσκεται σε κατάσταση διαρκούς πολιορκίας εξαιτίας της απληστίας των Αράβων ηγετών, του εγγενούς "παραλογισμού" του ανατολίτικου μυαλού και της έμφυτης εθνικής ροπής προς το μίσος για τους Εβραίους.

 

"Η πραγματικότητα, αποδεικνύει αυτό το βιβλίο, είναι εντελώς διαφορετική. Το σιωνιστικό κράτος γεννήθηκε με τη βίαιη απαλλοτρίωση και εκδίωξη από τη χώρα τους των Παλαιστινίων Αράβων, και η διαδικασία αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Σε ανοιχτή συμμαχία με τον δυτικό ιμπεριαλισμό, ιδίως τον ιμπεριαλισμό των Ηνωμένων Πολιτειών, και σε ελάχιστα κρυφή συμπαιγνία με τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του αραβικού κόσμου, το σιωνιστικό κράτος θέτει ενεργά τον εαυτό του ενάντια σε κάθε βήμα, όσο διστακτικό κι αν είναι, που κάνουν οι αραβικές μάζες για να ανακουφίσουν τη δυστυχία αιώνων που τους έχει επιβληθεί από την αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Μέσα στα εδάφη που κατέλαβε από το 1967, το σιωνιστικό κράτος χρησιμοποιεί ένα σύστημα άμεσης στρατιωτικής καταστολής για να εκδιώξει τους Παλαιστίνιους Άραβες από τα εδάφη τους, να εξασφαλίσει τον εβραϊκό εποικισμό τους και να συντρίψει κάθε έκφραση παλαιστινιακής αντίστασης. Εντός των δικών του συνόρων, το σιωνιστικό κράτος επιδίδεται σε συστηματική εθνική καταπίεση της μειονότητας των Αράβων πολιτών του. Η ίδια η σκουρόχρωμη πλειοψηφία της προνομιούχου εβραϊκής κοινότητας αισθάνεται όλο και περισσότερο το κεντρί των ρατσιστικών διακρίσεων, καθώς η οικονομική ανισότητα αυξάνεται και οι κοινωνικές συνθήκες επιδεινώνονται. Το σιωνιστικό κράτος, μακράν από το να προσφέρει ένα καταφύγιο στους διωκόμενους Εβραίους του κόσμου, οδηγεί τόσο τους νέους μετανάστες όσο και τους παλιούς εποίκους προς ένα νέο ολοκαύτωμα, κινητοποιώντας τους σε μια αποικιοκρατική επιχείρηση και έναν αντεπαναστατικό στρατό ενάντια στον αγώνα των αραβικών μαζών για εθνική απελευθέρωση και κοινωνική χειραφέτηση - έναν αγώνα που δεν είναι μόνο δίκαιος αλλά τελικά θα είναι και νικηφόρος. Αυτή η κατάσταση των πραγμάτων δεν είναι, επιπλέον, καθόλου τυχαία. Ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της επιτυχίας του σιωνιστικού σχεδίου για την ίδρυση ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Και για να αλλάξει αυτή η πραγματικότητα δεν απαιτείται απλώς μια αλλαγή κυβέρνησης ή μια τροποποίηση της μιας ή της άλλης συγκεκριμένης πολιτικής, αλλά ένας επαναστατικός μετασχηματισμός των ίδιων των θεμελίων της ισραηλινής κοινωνίας".

 

 

Το 1970 η οργάνωση άρχισε να περνά από μια διαδικασία ιδεολογικού και οργανωτικού κατακερματισμού, με ορισμένα μέλη να αποχωρούν για να δημιουργήσουν νέες ομάδες, όπως η Avangard με τροτσκιστικό προσανατολισμό, με επικεφαλής τους Menahem Carmi και Sylvain Cypel, και η Ma'avak (Επαναστατική Κομμουνιστική Συμμαχία), με μαοϊκό προσανατολισμό, με επικεφαλής τους Ilan Albert και Rami Livneh. Μια περαιτέρω διάσπαση εντός της τελευταίας οργάνωσης οδήγησε στη δημιουργία της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Συμμαχίας - Κόκκινο Μέτωπο, με επικεφαλής τους Udi Adiv και Dan Vered. Η Avangard υπέστη επίσης διασπάσεις, οι οποίες κατέληξαν στο σχηματισμό της Σπαρτακιστικής Λίγκας το 1974 και της ομάδας Nitzotz το 1977[13].

 

Οι θεωρητικές αντιπαραθέσεις που οδήγησαν στις διασπάσεις στη Matzpen είχαν να κάνουν με την εννοιολόγηση των σχέσεων μεταξύ ταξικής πάλης και εθνικισμού στον αγώνα για το σοσιαλισμό. Η Αβανγκάρντ θεωρούσε το Ισραήλ ως μια κανονική καπιταλιστική κοινωνία στην οποία η εργατική τάξη ήταν ο πρωταρχικός επαναστατικός παράγοντας. Ως εκ τούτου, έβλεπε ως στόχο της την κινητοποίηση αυτής της τάξης για τη δημιουργία μιας ισραηλινής σοσιαλιστικής δημοκρατίας. Θεωρούσε ότι η εστίαση της Matzpen στην ισραηλινο-παλαιστινιακή εθνική σύγκρουση και στις αποικιοκρατικές καταβολές της ισραηλινής κοινωνίας αποσπούσε την προσοχή από την ταξική πάλη. Η Ma'avak, αντίθετα, θεωρούσε ότι η Matzpen δεν έδινε αρκετή έμφαση στον αποικιοκρατικό χαρακτήρα της ισραηλινής κοινωνίας και έβλεπε ως στόχο της τη διευκόλυνση του παλαιστινιακού εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα ως απαραίτητο βήμα προς το σοσιαλισμό. Σε αντίθεση και με τις δύο ομάδες, η Matzpen επιβεβαίωσε εκ νέου το συνδυασμό της υποστήριξης των εθνικών και κοινωνικών αγώνων.

 

Το 1972 έγινε μία σημαντική διάσπαση εντός του πυρήνα της βασικής ομάδας της Matzpen, και οι δύο ομάδες διατήρησαν το όνομα Matzpen για τα αντίστοιχα περιοδικά τους, ένα ζήτημα που προκάλεσε έντονες διαφωνίες μεταξύ τους[14].  Πίσω από αυτή την απόφαση ήταν η προφανής αξία της ετικέτας "Matzpen" ως δείκτης ριζοσπαστικής αριστερής πολιτικής [14]. Το μεγαλύτερο μέρος της αρχικής ηγεσίας παρέμεινε σε αυτό που έγινε γνωστό ως Matzpen Τελ Αβίβ, ενώ η άλλη παράταξη έγινε γνωστή ως Matzpen Ιερουσαλήμ. Αυτή η τελευταία ομάδα υιοθέτησε το όνομα Matzpen Marxist, για να ξεχωρίζει από τους αντιπάλους της. Το 1975 άλλαξε το όνομά της σε Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα, τμήμα της Τέταρτης Διεθνούς, ενώ διατήρησε τον τίτλο Matzpen Marxist στην τακτική της έκδοση. Η ομάδα του Τελ Αβίβ άλλαξε επίσης το όνομά της στη συνέχεια (το 1978) σε Σοσιαλιστική Οργάνωση στο Ισραήλ και απέσυρε το επίθετο "ισραηλινή", προκειμένου να αποφύγει πιθανή συσχέτιση με τον σιωνισμό. Και οι δύο ομάδες διατήρησαν την αρχική διπλή εστίαση της Matzpen στην ταξική και εθνική απελευθέρωση. Οι Machover, Orr και Haim Hanegbi παρέμειναν στην ομάδα με έδρα το Τελ Αβίβ, ενώ η ομάδα με έδρα την Ιερουσαλήμ είχε επικεφαλής τους Arieh Bober και Michel Warschawski (Mikado). Ένα κίνημα νεολαίας γνωστό ως Hafarperet (mole) συνδέθηκε με την τελευταία ομάδα, και δραστηριοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, κυρίως στη Χάιφα.

 

Η δίκη του Κόκκινου Μετώπου

Μια από τις οργανώσεις που προέκυψαν από τη Μάτζπεν, το Κόκκινο Μέτωπο, είχε μια σύντομη ιστορία μόλις ενός έτους. Στα τέλη του 1972 πολλά από τα μέλη του συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν για κατασκοπεία και συνεργασία με τον εχθρό (τη συριακή στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών), με βάση ένα μυστικό ταξίδι που έκαναν κάποιοι από αυτούς στη Δαμασκό. Κανένας από τους ακτιβιστές που συνελήφθησαν και κατηγορήθηκαν δεν ήταν μέλος της Matzpen εκείνη την εποχή ή την εποχή που διέπραξαν τα υποτιθέμενα αδικήματα κατά της κρατικής ασφάλειας. Σε μια πολυδιαφημισμένη δίκη το 1973 πέντε μέλη του Κόκκινου Μετώπου καταδικάστηκαν σε κάποια χρόνια φυλάκισης. Πολλοί από τους κατηγορούμενους δήλωσαν ότι είχαν υποστεί βασανιστήρια και άλλες μορφές σωματικής και ψυχικής βίας από τις ισραηλινές υπηρεσίες ασφαλείας πριν από τη δίκη, για να τους αποσπάσουν ομολογίες[15]. Είναι προφανές ότι κανένας από αυτούς δεν είχε το οποιοδήποτε ενδιαφέρον να συνεργαστεί με το συριακό ή άλλο αραβικό καθεστώς, και το μοναδικό τους ενδιαφέρον ήταν η εγκαθίδρυση δεσμών με άλλες επαναστατικές οργανώσεις στην περιοχή, κυρίως παλαιστινιακές. Οι δηλώσεις πριν από τη δίκη, από τους κορυφαίους κατηγορούμενους - τον Daud Turki και τον Ehud Adiv - μας επιτρέπουν να έχουμε μια σαφή εικόνα του γεγονότος.

 

Ο Turki, Παλαιστίνιος πολίτης του Ισραήλ, προσδιόρισε το στόχο τους ως τον σοσιαλισμό: "ο κοινός στόχος όλων των εργατών, των αγροτών και όσων διώκονται στην ισραηλινή κοινωνία. Οι Εβραίοι έχουν μερίδιο, και πρέπει να έχουν μερίδιο, επειδή είναι μέλη της οργάνωσης σε ισότιμη βάση με μένα, στην εγκαθίδρυση μιας νέας κυβέρνησης και ενός νέου καθεστώτος που θα επιτρέψει τόσο στον εβραϊκό λαό όσο και στον αραβικό λαό να διαδραματίσουν αποτελεσματικό ρόλο στον αγώνα του αραβικού λαού για απελευθέρωση". Ο Turki συνέχισε να επικρίνει τον Σιωνισμό, ο οποίος "αντί να υιοθετήσει, όπως θα έπρεπε, μια ουδέτερη στάση ή μια στάση υποστήριξης του αραβικού αγώνα για εθνική και σοσιαλιστική απελευθέρωση, στάθηκε δίπλα στους εχθρούς αυτού του κινήματος, δίπλα στους Αμερικανούς που καταδιώκουν τον λαό του Βιετνάμ, δίπλα στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που εκμεταλλεύεται τους λαούς της Λατινικής Αμερικής και τους λαούς της Ασίας και της Αφρικής και στρέφει τον εβραϊκό λαό εναντίον του αραβικού λαού για πάντα. Νομίζω ότι αυτή η στάση ισοδυναμεί με έγκλημα τόσο κατά του εβραϊκού λαού όσο και κατά του αραβικού λαού". Κατά την άποψή του, οι Εβραίοι πρέπει να υποστηρίξουν τον αραβικό αγώνα για απελευθέρωση και όχι έναν αγώνα υποκατάστατο του εθνικισμού, αφού και οι δύο έχουν "κοινό μέλλον και θα μπορούν να ζουν μαζί σε μια ενιαία πατρίδα υπό την κυριαρχία ενός ενιαίου κράτους, ενός κράτους απελευθερωμένου από κάθε ξένη επιρροή και κάθε κοινωνική εκμετάλλευση".

 

 

Την ίδια προσέγγιση επέδειξε και ο Adiv . Αποδεχόμενος ότι "όλες οι τάσεις της Matzpen" είχαν "μια καλή θεωρία",ωστόσο, υποστήριξε ότι τους έλειπε "το κεφάλαιο με τίτλο 'τι πρέπει να γίνει' για να φτάσουμε στην πολυεθνική σοσιαλιστική Μέση Ανατολή για την οποία μιλούν, και στην πολιτική τους δραστηριότητα περιορίζουν τη συζήτηση στο εβραϊκό κράτος του Ισραήλ. Δηλαδή ασχολούνται με το να πείσουν τους Εβραίους και αγνοούν εντελώς τον αγώνα των Αράβων, και ειδικότερα τον αγώνα των Παλαιστινίων Αράβων κατά του σιωνισμού και του κράτους του Ισραήλ". Χρειαζόταν μια αλλαγή εστίασης για να μετατραπεί η εθνική σύγκρουση σε ταξική πάλη. Αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο "αν οι Εβραίοι αποδείξουν στους Άραβες, οι οποίοι πολεμούν τον σιωνισμό εδώ και δεκάδες χρόνια, ότι αυτοί [οι Εβραίοι] είναι με το μέρος τους, ότι είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν ό,τι έχουν, να υποστούν την ίδια "μεταχείριση" και να μοιραστούν τα πάντα μαζί τους. Χωρίς αυτό, κανένας Άραβας δεν θα έχει εμπιστοσύνη ότι ο πιο ειλικρινής Εβραίος επαναστάτης είναι πραγματικά επαναστάτης. Καμία ιδεολογία, ούτε καν η πιο δίκαιη και προοδευτική, δεν μπορεί να πείσει τους Άραβες, αν δεν συνοδεύεται από πράξεις εκ μέρους εκείνων που την ασπάζονται"[16].

 

Πέρα από την οργανωτική ύπαρξη - η κληρονομιά της Matzpen

Με την άνοδο νέων, ζωντανών και λιγότερο ιδεολογικά άκαμπτων κινημάτων διαμαρτυρίας στη δεκαετία του 1980, που αντιτάχθηκαν στη συνεχιζόμενη κατοχή και στον πόλεμο στο Λίβανο (Επιτροπή Αλληλεγγύης με το Πανεπιστήμιο Birzeit, επιτροπές κατά των βασανιστηρίων και των κατεδαφίσεων σπιτιών, Yesh Gvul, Εναλλακτικό Κέντρο Πληροφόρησης, Κέντρο Συμβουλών Εργαζομένων κ.ο.κ.), οι διάφορες παρατάξεις της Matzpen έχασαν μεγάλο μέρος του λόγου ύπαρξής τους. Ο χώρος για αριστερές οργανώσεις, με ολοκληρωμένη πολιτική ατζέντα, συρρικνώθηκε με την αυξανόμενη εστίαση στην κατοχή και τις συνέπειές της. Πολλοί ακτιβιστές αναζήτησαν νέες οργανωτικές μορφές προκειμένου να ενισχύσουν την ικανότητά τους να συμβάλλουν αποτελεσματικά στον πολιτικό αγώνα, χωρίς να κουβαλούν δυσκίνητα ιδεολογικά και οργανωτικά φορτία. Μεγάλο μέρος της ενέργειας του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Συνδέσμου, για παράδειγμα, κατευθύνθηκε στη δημιουργία και διατήρηση του Εναλλακτικού Κέντρου Πληροφόρησης, το οποίο ουσιαστικά εξάντλησε την οργανωτική ικανότητα του Συνδέσμου. Το αποτέλεσμα ήταν, οι περισσότερες από τις παρατάξεις της Matzpen να πάψουν να έχουν διακριτή οργανωτική υπόσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1980, αν όχι νωρίτερα. Πολλά από τα πρώην μέλη τους, ωστόσο, συνεχίζουν να συμμετέχουν ως αφοσιωμένα άτομα σε διάφορες δραστηριότητες κατά της κατοχής και υπέρ των εργαζομένων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 

Το 1995 πρώην μέλη του Derech ha-Nitzotz ίδρυσαν το Κόμμα Εργαζομένων Da'am,[17] το οποίο παραμένει ενεργό μέχρι σήμερα.

 

Το 2003 ο Eran Torbiner γύρισε ένα ντοκιμαντέρ για την ομάδα, με τίτλο "Matzpen". Ένα άλλο ντοκιμαντέρ για την Αβανγκάρντ γυρίστηκε το 2009 από τον Tom Carmi  (γιο δύο πρώην ηγετών της ομάδας) και παρουσιάστηκε στο φεστιβάλ Docaviv του Τελ Αβίβ. Έχει τον τίτλο "Μακριά από το κέντρο της φυλής" και τιμήθηκε με το δεύτερο βραβείο στο διαγωνισμό ταινιών για φοιτητές. Σε αυτά τα ντοκιμαντέρ, καθώς και στα περισσότερα άλλα βιβλία και συνεντεύξεις μελών που κατέληξαν σε διαφορετικές παρατάξεις, οι δογματικές διαφορές που οδήγησαν στην αποκλίνουσα πορεία τους εξαφανίζονται από το οπτικό πεδίο και η έμφαση δίνεται σχεδόν πάντα στις δραστηριότητες κατά της κατοχής, στις αντισιωνιστικές θέσεις, στο αίσθημα της διαφωνίας κ.ο.κ., τα οποία μοιράζονταν όλοι, και όχι σε αυτά που τους χώριζαν.

 

Παρά την απουσία οργανωτικής δραστηριότητας, ορισμένα από τα αρχικά μέλη της Matzpen συνεχίζουν να γράφουν και να δραστηριοποιούνται πολιτικά. Ο Haim Hanegbi και ο Michel Warschawski έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη συγγραφή το 2004,του Olga Document, το οποίο αποτελεί δήλωση της αντισιωνιστικής θέσης και ριζική κριτική των ισραηλινών πολιτικών και πρακτικών, και ο Warschawski δημοσίευσε τα πολιτικά του απομνημονεύματα στα αγγλικά, On the Border (South End Press, 2004- το πρωτότυπο στα γαλλικά το 2002). Επιπλέον, δημοσίευσε, μαζί με τον Λιβανέζο ακαδημαϊκό και ακτιβιστή Gilbert Achcar, ένα βιβλίο με τίτλο The 33-Day War: Israel's War on Hezbollah in Lebanon and Its Consequences (Paradigm Publishers, 2007), στο οποίο καλύπτεται ο πόλεμος με έμφαση τόσο από ισραηλινή όσο και από λιβανέζικη οπτική γωνία. Ο Sylvain Cypel έγραψε μια ιστορική και πολιτική ανάλυση της ισραηλινής κοινωνίας υπό τον τίτλο Walled: Israeli Society at an Impasse (Other Press, 2007- πρωτότυπο στα γαλλικά το 2006). Ο Moshe Machover συνέχισε να δημοσιεύει θεωρητικές εργασίες που αναλύουν το ζήτημα Ισραήλ/Παλαιστίνη στο ευρύτερο πλαίσιο της Μέσης Ανατολής, ενώ το 2009, μαζί με τον Ehud Ein-Gil, δημοσίευσε ένα άρθρο στο βρετανικό περιοδικό Race & Class με τίτλο "Zionism and Oriental Jews: a dialectic of exploitation and co-optation", στο οποίο αναλύουν το ζήτημα των εθνοτικών διαιρέσεων εντός της ισραηλινής κοινωνίας.

 

Τον Σεπτέμβριο του 2010 εκδόθηκε στο Ισραήλ ένα νέο βιβλίο για την Matzpen, με τίτλο Matzpen: (Τελ Αβίβ: Resling, 2010). Πρόκειται για την πληρέστερη μέχρι σήμερα αναφορά στην ιστορία της οργάνωσης, βασισμένη σε συνεντεύξεις με πρώην ακτιβιστών και στη μελέτη ντοκουμέντων. Στο άρθρο του με τίτλο "Is Zionism the Problem?" (Είναι ο Σιωνισμός το πρόβλημα;), ο Shaul Magid χαρακτήρισε το βιβλίο του Lutz Fiedler Matzpen. A History of Israeli Dissidence (Edinburgh University Press, 2020) ως "την πιο ολοκληρωμένη ιστορία της αντισιωνιστικής αριστεράς στο Ισραήλ που υπάρχει σήμερα στα αγγλικά"[18].

 

 

Πηγές

 

1. Lutz Fiedler, Matzpen. A Different Israeli History, in: Chen Jian, Martin Klimke, Masha Kirasirova, Mary Nolan, Marilyn Young, Joanna Waley-Cohen (eds.), The Routledge Handbook of the Global Sixties: Between Protest and Nation-Building, London: Routledge, 2018, pp. 457–468. ISBN 9780367580872

 2.Akiva Orr; Moshé Machover. "Peace, Peace When There is No Peace" (PDF). Retrieved 12 August 2016.

 3. Asmar, Fouzi; Davis, Uri; Khader, Naïm (1978). Towards a Socialist Republic of Palestine. Ithaca Press. ISBN 978-0-903729-31-4.

 4. Greenstein, Ran (2011). "A Palestinian Revolutionary: Jabra Nicola and the Radical Left" (PDF). Jerusalem Quarterly. Institute Of Jerusalem Studies (Summer 2011 – Issue 46): 32–48.

 5. Ran Greenstein, "Class, Nation, and Political Organization: The Anti-Zionist Left in Israel/Palestine", International Labor and Working Class History, 75 (Spring 2009): 85–108

6. "Matzpen-The Socialist Organization in Israel". Archived from the original on 23 July 2011. Retrieved 5 February 2010.

 7. "Matzpen-The Socialist Organization in Israel". Archived from the original on 23 July 2011. Retrieved 5 February 2010.

 8. Jabra Nicola and Moshe Machover, "The Palestinian Struggle and Revolution in the Middle East", Matzpen 50, August 1969, "Matzpen-The Socialist Organization in Israel". Archived from the original on 24 July 2011. Retrieved 5 February 2010.

 9. Gresh, Alain; Vidal, Dominique (2004). The new A-Z of the Middle East (2nd, illustrated ed.). I.B.Tauris. p. 112. ISBN 9781860643262. matzpen dflp.

 10. Cobban, Helena (1984). The Palestinian Liberation Organisation: people, power, and politics (Reprint, illustrated ed.). Cambridge University Press. p. 154. ISBN 9780521272162. matzpen dflp.

 11. "Arie Bober (Ed.): The Other Israel (1972)". Archived from the original on 15 September 2007. Retrieved 30 March 2007.

 12. Fiedler, Lutz (2020). Matzpen. A History of Israeli Dissidence. Edinburgh University Press. pp. 281–324. ISBN 9781474451185.

 13. Details in Ran Greenstein, "Socialist Anti-Zionism: A chapter in the history of the Israeli radical left", Socialist History, 35 (2009): 20-39

 14. "The Israeli Left Archives" (PDF).

 15. Statements about the torture, including names of affected people, and a petition by family members and human rights activists are found in both issues of Matzpen 67 published separately by the two factions in January 1973, http://israeli-left-archive.org/greenstone/collect/znews/index/assoc/HASH01e4/5fd5f17b.dir/doc.pdf and "Matzpen-The Socialist Organization in Israel". Archived from the original on 23 July 2011. Retrieved 5 February 2010.

16.  "The Red Front Trial: The Depositions of Turki and Adiv". Journal of Palestine Studies. 2 (4): 144–150. 1973. doi:10.2307/2535650. JSTOR 2535650.

17.  ליטמן, שני (3 February 2009). ""דקארט פירק לי הכל"". Ha'aretz. Retrieved 20 December 2020.

18.  "Israel's Forgotten Anti-Zionist Left". Tablet Magazine. 19 May 2021. Retrieved 1 July 2021.

[----->]

ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

 

 Samih al-Qasim (Σαμί Αλ-Καζίμ)

"ΟΣΟ ΘΑ ΕΧΩ" 

 

Οσο θα έχω λίγους φοίνικες στη γη μου!

Οσο θα έχω μια ελιά...

ένα λεμόνι...

ένα πηγάδι... έναν κάκτο!

Όσο θα έχω μνήμη,

Μια μικρή βιβλιοθήκη,

τη φωτογραφία του συγχωρεμένου παππού μου.... ένα τοίχο!

Οσο θα υπάρχουν αραβικές λέξεις στη χώρα μου...

και λαϊκά τραγούδια!

Οσο θα υπάρχει ένα χειρόγραφο ποίησης,

Ιστορίες του ‘Antara al-’Absi'

και πολέμων στη Ρωμαϊκή και Περσική γη!

Οσο θα έχω τα μάτια μου,

τα χείλη μου,

τα χέρια μου!

Οσο θα έχω... την ψυχή μου!

Θα το δηλώνω μπροστά στους εχθρούς μου!

Θα το δηλώνω.. ένας πόλεμος τρομερός

στο όνομα των ελεύθερων πνευμάτων

εργάτες... Μαθητές... Ποιητές...

θα το δηλώνω.. και ας χορτάσουν με το ψωμί της ντροπής

οι δειλοί... και οι εχθροί του ήλιου.

Έχω ακόμα την ψυχή μου...

θα μου μείνει ... η ψυχή μου!

Θα μείνουν τα λόγια μου... ψωμί και όπλο... στα χέρια των επαναστατών!

 

Ο Αλ-Καζίμ γεννήθηκε το 1939 (-2014) από οικογένεια Δρούζων στο Εμιράτο της Υπεριορδανίας (σημερινή Ιορδανία), στη βόρεια πόλη Ζάρκα, ενώ ο πατέρας του υπηρετούσε στην Αραβική Λεγεώνα του βασιλιά Αμπντάλα. Καταγόταν από οικογένεια Δρούζων από την πόλη Ράμεχ της Άνω Γαλιλαίας. Ο Αλ-Καζίμ φοίτησε στο εκεί δημοτικό σχολείο και αργότερα αποφοίτησε από το γυμνάσιο στη Ναζαρέτ. Η οικογένειά του δεν εγκατέλειψε τη Ράμεχ κατά τη διάρκεια της εκδίωξης των Παλαιστινίων το 1948 (Νάκμπα) από τους Ισραηλινούς.

 

Ο Αλ-Κασίμ ξεκίνησε την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως κυβερνητικός δάσκαλος και δίδαξε σε δημοτικά σχολεία στη Γαλιλαία και στο Αλ-Καρμέλ. Όμως ο Ισραηλινός υπουργός Παιδείας διέταξε την απόλυσή του από τη θέση του λόγω των λογοτεχνικών, πολιτικών και εθνικιστικών δραστηριοτήτων του. Έτσι εργάστηκε σε πολλές δουλειές. Ήταν εργάτης στη βιομηχανική περιοχή της Χάιφα, βοηθός ηλεκτροσυγκολλητή, υπάλληλος σε βενζινάδικο και επιθεωρητής στο τμήμα πολεοδομίας στη Ναζαρέτ. Το 1958, ο Αλ Καζίμ, ο οποίος ήταν πολιτικά κοντά στο απαγορευμένο αραβικό εθνικιστικό κίνημα al-Ard, ίδρυσε μια ημι-μυστική οργάνωση με την ονομασία Free Druze Youth Organization.

 

Ο Σαμί Αλ Καζίμ ήταν από τους πρώτους Άραβες Δρούζους νέους που αψήφησαν την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία που επέβαλαν οι ισραηλινές αρχές στην κοινότητά του στο πλαίσιο της πολιτικής  του "διαίρει και βασίλευε". Το 1960 ντύθηκε με τη βία στο χακί για τη στρατιωτική του θητεία αλλά, αρνήθηκε να φέρει όπλα και μπήκε στη φυλακή μέχρι που η διοίκηση του στρατού συμφώνησε να του αναθέσει μη στρατιωτικά καθήκοντα. Ετσι,ξεκίνησε διδάσκοντας στρατιώτες- στη συνέχεια στάλθηκε για νοσηλεία στο στρατόπεδο Sarafand και τέλος στο νεκροτομείο του νοσοκομείου Rambam στη Χάιφα.

 

Ο Αλ-Καζίμ άρχισε να συνθέτει ποίηση σε νεαρή ηλικία. Η πρώτη του ποιητική συλλογή, Pageants of the Sun, εκδόθηκε όταν ήταν δεκαεννέα ετών. Η δεύτερη συλλογή του, Τραγούδια των μονοπατιών, κυκλοφόρησε το 1964. Η ποιητική του δημιουργικότητα κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Σε μια από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε, είπε: " Πέρασα τη ζωή μου στην υπηρεσία της ωδής".

 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Αλ Καζίμ άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος. Αυτό προέκυψε ως αποτέλεσμα μιας πρόσκλησης από τη συντακτική επιτροπή του περιοδικού al-Ghadd που εκδίδεται στα αραβικά στη Χάιφα από το Ισραηλινό Κομμουνιστικό Κόμμα. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960, επιμελούνταν την αραβική έκδοση του εβραϊκού περιοδικού HaOlam Hazeh (Αυτός ο κόσμος), το οποίο εξέδιδε στο Τελ Αβίβ ο αριστερός ισραηλινός ακτιβιστής Uri Avnery. Αφού παραιτήθηκε από το εν λόγω περιοδικό, κλήθηκε να ενταχθεί στη συντακτική επιτροπή της εφημερίδας της Χάιφα al-Ittihad, του οργάνου του Κομμουνιστικού Κόμματος στα αραβικά, και ο al-Qasim εγκαταστάθηκε στη Χάιφα.

 

Το πρωί της ισραηλινής επίθεσης της 5ης Ιουνίου 1967, ο Αλ Καζίμ συνελήφθη μέσα στα γραφεία της σύνταξης της εφημερίδας al-Ittihad και πέρασε κάποιο χρονικό διάστημα στη φυλακή Damun στο όρος Karmel. Ενώ βρισκόταν στη φυλακή, υπέβαλε αίτηση για ονομαστική ένταξη στο Κομμουνιστικό Κόμμα και μερικά χρόνια αργότερα εξελέγη μέλος της κεντρικής επιτροπής του κόμματος.

Ο νεαρός ποιητής έγινε γνωστός ως ένας από τους περίφημους "ποιητές της αντίστασης", μια ομάδα Παλαιστινίων ποιητών που περιλάμβανε τον Μαχμούντ Νταρουίς και τον Ταουφίκ Ζαγιάντ, η ποίηση των οποίων εξυμνήθηκε ευρέως ως μέρος του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος. Ερωτηθείς σχετικά με τον χαρακτηρισμό "ποιητής της αντίστασης", ο Qasim λέει: "Μου τον φόρεσαν, αλλά είμαι περήφανος γι' αυτόν. Είμαι ποιητής της αντίστασης, και όχι μόνο της αραβικής και παλαιστινιακής αντίστασης. Είμαι ένας ποιητής της διεθνούς αντίστασης". 

 

Περιγράφει την ποίηση ως "πραγματικό επαναστατικό έργο" και πιστεύει ακράδαντα στην ικανότητά της να προσεγγίζει τους ανθρώπους. "Μπορώ να είμαι περήφανος που λέω ότι συμμετείχα στην αλλαγή", παρατηρεί, χωρίς όμως να χάνει από τα μάτια του τη γενικότερη εικόνα. "Όλοι οι φίλοι μου, οι συνάδελφοί μου, οι επαναστάτες, που υπέφεραν πολύ, αξίζουν τα εύσημα που έγραψαν ιστορία".

 

Θλίψη του προκάλεσε ο θάνατος του επαναστάτη Αιγύπτιου ποιητή της καθομιλουμένης Ahmed Fouad Najm, με τον οποίο εμφανιζόταν μαζί σε ποιητικές αναγνώσεις στο Κάιρο και σε όλες τις χώρες του Κόλπου. "Ήταν ένας πραγματικός ποιητής, ένας πραγματικός μαχητής της ελευθερίας. Είχε φυλακιστεί αρκετές φορές". Αν και ο Αλ Καζίμ εκτιμά τη δημοτική (λαϊκή) προφορική ποίηση, προτιμά την ποίηση που είναι γραμμένη στα τυπικά αραβικά. "Ως Άραβας, είμαι υποστηρικτής της αραβικής ενότητας στον αραβικό κόσμο, του αραβικού έθνους, το οποίο πρέπει να ενωθεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όχι μέσω τανκς ή αεροπλάνων ή εξουσίας". Λέει ότι η γλώσσα και η ταυτότητα παίζουν πιο ζωτικό ρόλο: "Θα πρέπει να ενωθεί μέσω της αραβικής γλώσσας. Ένα έθνος, ένας πολιτισμός, μια γλώσσα, μια ιστορία".

 

Αυτή είναι η απάντηση στο "έγκλημα Sykes-Picot", όπως το αποκαλεί, τη συμφωνία που υπογράφηκε μεταξύ Βρετανών και Γάλλων διπλωματών κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και η οποία  έθετε τις βάσεις για τον διαμελισμό της Μέσης Ανατολής προς εξυπηρέτηση των δυτικών συμφερόντων. "Πιστεύω ότι πρόκειται για τη μεγαλύτερη τραγωδία σε ολόκληρη την αραβική ιστορία".

 

Η επίλυση τέτοιων ιστορικών εγκλημάτων είναι ένα θέμα που επανέρχεται σε όλη την ποίηση του Καζίμ. Το ποίημά του "Το τέλος μιας συζήτησης με έναν δεσμοφύλακα" , The End of a Talk with a Jailer, είναι από τα πιο γνωστά του και μιλάει για την ανάγκη να βρεθεί μια λύση στη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης που να αποδίδει δικαιοσύνη σε όλα τα μέρη. Στο ποίημα, ο Καζίμ λέει στον δεσμοφύλακα που φυλάει το κελί του ότι "από το παράθυρο του μικρού μου κελιού, μπορώ να δω το μεγάλο σου κελί". Ο ποιητής εξηγεί: "Από τη στιγμή που αυτός ο αγώνας συνεχίζεται, μπορεί να με βάλει σε ένα μικρό κελί στη φυλακή του, αλλά ταυτόχρονα είναι φυλακισμένος. Είναι φυλακισμένος στο πρόβλημά μου. Όλη η χώρα γι' αυτόν είναι ένα κελί. Δεν είμαι μόνο εγώ στη φυλακή". Αυτό το θέμα διατρέχει μεγάλο μέρος του έργου του ποιητή, καθώς αναζητά τις ανθρώπινες αξίες που υπάρχουν μέσα στη σύγκρουση.

 

Το 1968 συμμετείχε μαζί με τον Μαχμούντ Νταρουίς σε αντιπροσωπεία του Κομμουνιστικού Κόμματος στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Σόφια της Βουλγαρίας και το 1971 ταξίδεψε στη Μόσχα, όπου σπούδασε για ένα χρόνο στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Επιστημών.

 

Το 1973, ο Σαμί Αλ Καζίμ βοήθησε στην ίδρυση του εκδοτικού οίκου Arabesque στη Χάιφα και διηύθυνε το Ινστιτούτο Λαϊκών Τεχνών στην ίδια πόλη. Για αρκετά χρόνια ήταν επικεφαλής της Ένωσης Αράβων Συγγραφέων στο Ισραήλ.

 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 έγινε εκδότης του πολιτιστικού περιοδικού al-Jadid, που εκδίδεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα, και παρέμεινε εκδότης του για δέκα χρόνια. Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 είχε συνιδρύσει το Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα και ήταν μέλος της Επιτροπής Πρωτοβουλίας των Δρούζων καθώς και της Εθνικής Επιτροπής για την Υπεράσπιση των Αραβικών Χωρών.

 

Ο Αλ-Καζίμ παραιτήθηκε από την αρχισυνταξία του al-Jadid μετά από διαμάχη με την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος σχετικά με τη στάση του απέναντι στις πολιτικές εξελίξεις στη Σοβιετική Ένωση υπό τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Ο Αλ-Καζίμ ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής της πολιτικής της περεστρόικα (αναδιάρθρωσης) που ακολούθησε ο Γκορμπατσόφ.

 

Στη Ναζαρέτ, και μαζί με τον συγγραφέα Ναμπίχ αλ-Καζίμ, εξέδιδε ένα πολιτιστικό τριμηνιαίο περιοδικό με την ονομασία Ida'at και ήταν επίσης επίτιμος εκδότης της εφημερίδας Kull al-'Arab, η οποία εκδίδονταν στην ίδια πόλη.

 

Ο Σαμί αλ-Καζίμ θεωρείται ένας από τους πυλώνες της σύγχρονης αραβικής ποίησης και ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της παλαιστινιακής αντίστασης. Έκανε τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού του δικό του και φώτισε τις ανθρωπιστικές και οικουμενικές πτυχές του. Η ποίησή του δείχνει την υπερηφάνεια για την αραβική του ταυτότητα, την προσκόλληση στη γη και τη θρησκευτική ανεκτικότητα. Ορισμένα ποιήματά του μετατράπηκαν σε επαναστατικά τραγούδια που κυκλοφόρησαν ευρέως.

 

Μετά την πρώτη του ποιητική συλλογή, Pageants of the Sun,δημοσίευσε κατά τη διάρκεια της καριέρας του περισσότερα από εβδομήντα βιβλία, συμπεριλαμβανομένων ποιητικών συλλογών, πεζογραφικών έργων και θεατρικών έργων, ενώ τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες. Κέρδισε πολλά βραβεία και μετάλλια, μεταξύ των οποίων το βραβείο του Διεθνούς Φεστιβάλ της Γρενάδας "Poesía en el Laurel"- το βραβείο για την καλύτερη μετάφραση στα γαλλικά το 1988 για επιλογές από τα ποιήματά του από τον Μαροκινό συγγραφέα και ποιητή Abdellatif Laâbi- το βραβείο ποιητικής δημιουργικότητας που απονεμήθηκε από το Κουβεϊτιανό Ίδρυμα Al-Babtain, το μετάλλιο της Ιερουσαλήμ για τον πολιτισμό, τις τέχνες και τη λογοτεχνία που απονεμήθηκε από τον αείμνηστο Παλαιστίνιο πρόεδρο Γιασέρ Αραφάτ- το βραβείο Naguib Mahfouz για Άραβες συγγραφείς που απονεμήθηκε από την Ένωση Αιγυπτίων Συγγραφέων- και το βραβείο Παλαιστίνης για την ποίηση που απονεμήθηκε από το παλαιστινιακό υπουργείο Πολιτισμού.

 

Το 2014 ο Σαμί αλ-Καζίμ πέθανε στο νοσοκομείο Σαφάντ. Η σορός του μεταφέρθηκε στο χωριό του, το Ράμεχ, όπου χιλιάδες άνθρωποι από τα αραβικά χωριά και τις πόλεις του Ισραήλ προσήλθαν στην κηδεία του.

https://www.palquest.org/en/biography/14239/samih-al-qasim

 https://www.middleeasteye.net/big-story/samih-al-qasim-and-language-revolution

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ : ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

 

Στους πρόποδες της Παλιάς Πόλης, κοντά στο τέμενος Αλ Άκσα και στο Τείχος των Δακρύων, στην πλαγιά όπου γεννήθηκε η Ιερουσαλήμ, βρίσκεται η πολυπληθής γειτονιά του Silwan (59.000 Παλαιστίνιοι ζουν εκεί). Αλλά οι ισραηλινές σημαίες στις στέγες των σπιτιών μαρτυρούν την προοδευτική εγκατάσταση Εβραίων εποίκων.

Από τη στρατιωτική κατοχή της Ανατολικής Ιερουσαλήμ το 1967 μέχρι και σήμερα, η ισραηλινή κυβέρνηση ακολουθεί μια πολεοδομική πολιτική που έχει αλλοιώσει τη δημογραφική σύνθεση της περιοχής. Αν και σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο η Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι κατεχόμενο έδαφος (όπως η Δυτική Όχθη και η Γάζα), το κράτος του Ισραήλ, κατά παράβαση διαφόρων ψηφισμάτων της Γενικής Συνέλευσης και του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών [1], προχώρησε στην προσάρτηση πολλών γειτονιών, εγκαθιστώντας εβραϊκούς πληθυσμούς στις παλαιστινιακές γειτονιές Silwan και Sheikh Jarrah με πραγματικές αποικίες, κατάληψη μεμονωμένων σπιτιών και δήμευση περιοχών που προορίζονται για στρατιωτική χρήση και δημόσια έργα. Συνολικά το 38% της γης έχει απαλλοτριωθεί για την κατασκευή οικισμών και στρατιωτικών βάσεων και σήμερα υπάρχουν 11 αποικίες στις οποίες κατοικούν περίπου 210.000 Εβραίοι έποικοι. Επιπλέον, έχουν δημιουργηθεί τέσσερα μεγάλα εθνικά πάρκα, τα οποία καταλαμβάνουν το 22% της περιοχής της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. [Τα ποσοστά πρέπει να αθροιστούν!]

Το νομικό καθεστώς των Παλαιστινίων κατοίκων της Ιερουσαλήμ είναι ένα άλλο ευαίσθητο ζήτημα, διότι σύμφωνα με την ισραηλινή νομοθεσία δεν απολαμβάνουν πλήρη ιθαγένεια, αλλά μάλλον το καθεστώς των "μόνιμων κατοίκων", οι οποίοι μόνο θεωρητικά έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Ισραηλινούς πολίτες. Στην πραγματικότητα, δεν τους επιτρέπεται η πρόσβαση σε δημόσια αξιώματα ή η ψήφος στις εθνικές εκλογές. Επιπλέον, το καθεστώς αυτό δεν είναι μόνιμο, αλλά υπόκειται σε ανάκληση από τις ισραηλινές αρχές.

Η γειτονιά του Silwan [2] έχει μεταμορφωθεί και μέσω αρχαιολογικών ερευνών με στόχο να αποδειχθεί ότι τα λείψανα του παλαιότερου τμήματος της Ιερουσαλήμ βρίσκονται στην περιοχή αυτή. Η πολιτική τους επιτάσσει να αναζητηθούν και να βρεθούν αρχαιολογικά στοιχεία από τα απομεινάρια του πρώτου και του δεύτερου Ναού, που οι Εβραίοι πιστεύουν ότι χτίστηκαν πριν από τρεις χιλιετίες, και του παλατιού του βασιλιά Δαβίδ (περίπου 1000-970 π.Χ.). Ετσι,η βιβλική αφήγηση χρησιμοποιείται για να επιβεβαιωθεί το δικαίωμα του κράτους να εγκαταστήσει ισραηλινούς εποίκους, να επιτάξει και να κατεδαφίσει τα σπίτια των Παλαιστινίων που ζουν εδώ και δεκαετίες με το φόβο μήπως χάσουν τα σπίτια τους.

Αδιαφορώντας για τις κατηγορίες περί παράνομης κατοχής και επιθετικότητας κατά των κατοίκων της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, η ισραηλινή κυβέρνηση εφαρμόζει το "τέχνασμα της παραχώρησης της νόμιμης ιδιοκτησίας του Silwan και της ανάθεσης των δραστηριοτήτων (αρχαιολογικές ανασκαφές, τουριστική ανάπτυξη, εκπαιδευτικά προγράμματα και οικιστική αναζωογόνηση) en bloc στην ιδιωτική οργάνωση EL'AD, El Ir David "Προς την πόλη του Δαβίδ", μια ένωση θρησκευτικών και πολιτικά δεξιών εποίκων, υποστηρικτών του Nethanyau.

"Αναζωογόνηση", στην πραγματικότητα, σημαίνει κατεδάφιση παλαιστινιακών σπιτιών και εποικιστική δραστηριότητα, που απαγορεύεται ρητά από το διεθνές δίκαιο. Η κοινότητα του Silwan έχει καταγγείλει ευρέως ότι από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την αρχαιολογική δραστηριότητα για πολιτικούς λόγους και για να ευνοήσει τον εποικισμό των εποίκων, ειδικά από τότε που η EL'AD  ήταν υπεύθυνη για τις ανασκαφές σε όλη τη γειτονιά. Αλλά οι δίκες στα ισραηλινά δικαστήρια στα οποία προσέφυγαν οι Παλαιστίνιοι κατέληξαν σε αδιέξοδο, όπως ήταν αναμενόμενο.

Τώρα τα πρώτα κτίρια που βλέπει ένας επισκέπτης στη γειτονιά Wadi Hilweh του Silwan είναι το αρχαιολογικό πάρκο City of David, το πάρκινγκ Givati (έκτασης περίπου 3.500 τετραγωνικών μέτρων) όπου, πέρα από τις αρχαιολογικές ανασκαφές, σχεδιάζεται η κατασκευή ενός μουσείου και ενός εμπορικού κέντρου, τα οποία με τη σειρά τους εντάσσονται στο Εθνικό Πάρκο του Τείχους της Ιερουσαλήμ, το οποίο διαχειρίζεται η Αρχή Φύσης και Πάρκων, η ισραηλινή κυβερνητική υπηρεσία που διαχειρίζεται τα καταφύγια και τα πάρκα.

Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι αρχαιολόγοι των πανεπιστημίων του Τελ Αβίβ και της Ιερουσαλήμ πιστεύουν ότι, ελλείψει στέρεων ιστορικών και επιστημονικών στοιχείων, τα λείψανα που βρέθηκαν - και είναι πλέον προσβάσιμα με την επίσκεψη στο πάρκο της Πόλης του Δαβίδ - δεν συνδέονται με το παλάτι του Δαβίδ. Στην πραγματικότητα, το όλο αρχαιολογικό έργο δεν είναι μόνο πηγή αγωνίας για τον παλαιστινιακό πληθυσμό, ο οποίος δεν έχει καμία ασφάλεια για τα σπίτια του και αποκλείεται από την πρόσβαση στα αρχαιολογικά πάρκα, αλλά αποτελεί και αντικείμενο ζωηρής επιστημονικής διαμάχης.

Ωστόσο, οι εκπαιδευμένοι ξεναγοί της EL'AD λένε στους ξένους επισκέπτες ότι τα λείψανα αυτά αποτελούν μέρος του παλατιού του βασιλιά Δαβίδ σε μια αφήγηση που αναμειγνύει βιβλικά και εθνικιστικά στοιχεία, ανατρέχοντας σε έναν από τους πατέρες της βιβλικής αρχαιολογίας, τον Αμερικανό αρχαιολόγο Nelson Glueck, από το 1936 υπεύθυνο των ανασκαφών στην Παλαιστίνη, ο οποίος υπερηφανευόταν ότι έσκαβε "με το μυστρί στο ένα χέρι και τη Βίβλο στο άλλο" και επαινέθηκε από τον Μπεν Γκουριόν γι' αυτό. Ωστόσο, από τότε, η αρχαιολογία έχει εξελιχθεί σε επιστημονικές βάσεις και έχουν μελετηθεί ανθρωπολογικές και γενετικές μελέτες, αιγυπτιακές, ασσυριακές και βαβυλωνιακές πηγές, σε σημείο που να προσκρούει κανείς στην απουσία ή την έλλειψη υλικών στοιχείων: έτσι,η χρονολόγηση γίνεται δύσκολη, υπόκειται σε διαφορετικές ερμηνείες και δεν αποδεικνύει τις ιερές γραφές, συχνά ούτε καν τις πιο πρόσφατες από το βιβλίο των Βασιλέων για το αρχαίο Ενωμένο Βασίλειο του Ισραήλ που ιδρύθηκε γύρω στο 1050 π.Χ. από τον Σαούλ και του οποίου ο Δαβίδ ήταν ο δεύτερος ηγεμόνας.

Επομένως, η πολιτική του Ισραήλ δεν παίρνει υπόψη την αξία της επιστημονικής συζήτησης που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες με τη συμβολή παγκοσμίου φήμης ειδικών, μεταξύ των οποίων οι Israel Finkelstein [3], William Dever, Yosef Garfinkel, Eliat Mazar (ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι βρήκε το παλάτι του Δαβίδ το 2005), Erez Ben-Yosef και Yonathan Mizrachi, διευθυντής της ομάδας αρχαιολόγων που αμφισβητούν την επιτόπια έρευνα στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη συνοικία Silwan.

Σημειώσεις:

1. Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στο ψήφισμα 3314, γνωστό ως Διακήρυξη για τον ορισμό επίθεσης, στο άρθρο 5 παράγραφος 3 ορίζει ότι καμία εδαφική ιδιοποίηση ή πλεονέκτημα το οποίο προκύπτει από επίθεση ενός κράτους εναντίον ενός άλλου δεν μπορεί να θεωρηθεί νόμιμη. Στο άρθρο 3(α) στην απαρίθμηση των διαφόρων πράξεων που μπορεί να συνιστούν επίθεση, η Γενική Συνέλευση συμπεριέλαβε και τα παρακάτω: "κάθε προσάρτηση ή επίθεση με χρήση βίας κατά του εδάφους άλλου κράτους ή μέρους αυτού". Το δίκαιο της στρατιωτικής κατοχής, εξάλλου, αποκλείει κάθε δυνατότητα προσάρτησης ή απόκτησης του τίτλου κυριαρχίας επί του κατεχόμενου εδάφους από την κατοχική δύναμη, κάτι που συνιστά παράνομη πράξη, κατά ρητή παραβίαση του άρθρου 47 της τέταρτης Σύμβασης της Γενεύης και γενικότερα της αρχής της προσωρινότητας̀ που διέπει το θεσμό της στρατιωτικής κατοχής.

2. ειδικότερα στο Al-Bustan, στο Batn al-Hawa και στο Wadi Hilweh, μια από τις συνοικίες του Silwan, η είσοδος της οποίας βρίσκεται απέναντι από μια από τις πύλες της Παλιάς Πόλης, που χρησιμοποιείται από τους θρησκευόμενους Εβραίους για να πάνε στο Τείχος των Δακρύων.

3. Στο βιβλίο "Τα ίχνη του Μωυσή", που δημοσιεύτηκε το 2001, ο Φινκελστάιν προτείνει ένα νέο τρόπο μελέτης της Βίβλου, εστιάζοντας στην περίοδο της συγγραφής των ιερών κειμένων - γύρω στο 722 π.Χ. - όταν το Βασίλειο του Ισραήλ κατελήφθη από τους Ασσύριους και περιορίστηκε στο μικρότερο και νότιο Βασίλειο του Ιούδα

[---->]

Isis, ο τέλειος αποδιοπομπαίος τράγος

  

Καθώς το μακελειό στη Γάζα συνεχιζόταν χάρη στην αμερικανική βοήθεια, δύο σημαντικά γεγονότα απείλησαν να διευρύνουν τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή: η τρομοκρατική επίθεση στο Ιράν, στο Κέρμαν, σε μια εκδήλωση μνήμης για τον στρατηγό Κασσέμ Σολειμάνι, η οποία κόστισε 103 ζωές, και η δολοφονία, στη Βηρυτό, του Σάλεχ αλ Αρούρι, δεύτερου τη τάξει στο πολιτικό γραφείο της Χαμάς.

 

 

Η δολοφονία του ηγέτη της Χαμάς αλ-Αρούρι

 

Ας ξεκινήσουμε με το πρώτο. Αρθρο του al Jazeera εξηγεί γιατί το Ισραήλ χτύπησε τον αλ-Αρούρι και γιατί τώρα. Πρώτον, επειδή ήταν ένας ηγέτης με μεγάλη ευφυΐα και διεθνείς επαφές και είναι δύσκολο να αντικατασταθεί- δεύτερον, επειδή είχε "στενή και συχνή φυσική επαφή με τον ηγέτη της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα και με τους πολλούς ιρανικούς πολιτικούς και στρατιωτικούς εκπροσώπους που ήταν παρόντες στη Βηρυτό", δηλαδή για να δυσκολέψει την ιρανική υποστήριξη προς τη Χεζμπολάχ.

 

 

Τέλος, επειδή ο Νετανιάχου ήλπιζε να ανοίξει ένα νέο μέτωπο εναντίον της Χεζμπολάχ, σε μια προσπάθεια να επιμηκύνει το χρονικό διάστημα του πολέμου, επειδή φοβάται ότι, όταν αυτός τελειώσει, θα πρέπει να λογοδοτήσει στην ισραηλινή κοινή γνώμη για πολλά πράγματα.

 

Σε αυτούς τους λόγους θα θέλαμε να προσθέσουμε μερικούς ακόμη. Διότι το Ισραήλ χρειάζεται κάθε μέρα μια επιτυχία για να τροφοδοτεί την προπαγάνδα του και να εμποδίζει την εγχώρια κοινή γνώμη να αμφισβητήσει την έλλειψη αποτελεσμάτων της στρατιωτικής εκστρατείας. Πράγματι, παρά τις πολλές στρατιωτικές απώλειες (175 επισήμως, αλλά είναι περισσότερες, ενώ οι τραυματίες ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες), "μετά από σχεδόν τρεις μήνες πολέμου, η Χαμάς συνεχίζει να ελέγχει τη Γάζα", όπως σημειώνει ο Γιόσι Βέρτερ σε άρθρο του στη Haaretz στις 5 Ιανουαρίου. Χρειαζόταν, λοιπόν, ένα τρόπαιο και ένα κεφάλι να πέσει.

 

Αλλά η δολοφονία έγινε κυρίως για να διακοπούν οι συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ για την απελευθέρωση των ομήρων με αντάλλαγμα μια εκεχειρία. Όπως και έγινε: Μετά τη δολοφονία η Χαμάς διέκοψε τις διαπραγματεύσεις. Για να διαρκέσει ο πόλεμος, σύμφωνα με τις επιθυμίες του Νετανιάχου, πρέπει να διακοπούν όλες οι γραμμές επικοινωνίας μεταξύ των δύο πλευρών.

 

Όσον αφορά τη διεύρυνση της σύγκρουσης, δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής ότι η δολοφονία έγινε λίγες ώρες πριν από την ομιλία (η οποία είχε προαναγγελθεί εδώ και μέρες) του ηγέτη της Χεζμπολάχ Σαγίντ Νασράλα. Λίγες ώρες για να σκεφτεί κανείς που θα μπορούσε να κάνει λάθος: θα μπορούσε να είχε παραιτηθεί από την ομιλία, ένα σημάδι αδυναμίας που το Ισραήλ θα το διατυμπάνιζε ως περαιτέρω νίκη- ή θα μπορούσε να είχε ανοίξει το νέο μέτωπο, προσφέροντας στον Νετανιάχου τον πολυπόθητο πόλεμο στον Λίβανο.

 

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην L'Orient le Jour, την εφημερίδα του Λιβάνου με δυτικό προσανατολισμό, της ομιλίας του Νασράλα προηγήθηκε ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο: "Πριν από δέκα χρόνια ο Σαγιέντ έλεγε ότι αν το Ισραήλ χτυπούσε τη Βηρυτό, θα χτυπούσε το Τελ Αβίβ, αλλά σήμερα βρισκόμαστε στα πρόθυρα του πολέμου. Δεν νομίζω ότι η απάντηση θα είναι άμεση. Θα ήταν σαν να πέφταμε στην παγίδα του Ισραήλ". Και έτσι έγινε. Ο Νασράλα είπε πολλά, αλλά ο πόλεμος αποφεύχθηκε.

 

 

Η τρομοκρατική ενέργεια στο Κέρμαν

 

Οι βόμβες που εξερράγησαν στο Κέρμαν θα μπορούσαν επίσης να οδηγήσουν την Τεχεράνη σε αντίποινα κατά του Ισραήλ, το οποίο κατηγορεί ότι οργάνωσε την τρομοκρατική επίθεση. Αντίποινα που θα άνοιγαν το κουτί της Πανδώρας.

 

Για μια ημέρα, τα δυτικά μέσα ενημέρωσης προσπάθησαν να βρουν κάποιον άλλο να κατηγορήσουν, καθώς δεν μπορούσαν να επιρρίψουν την ευθύνη στο Ισραήλ ή στις Ηνωμένες Πολιτείες για μια ξεκάθαρα τρομοκρατική ενέργεια. Και έτσι έκαναν τους πάντες να νιώσουν άβολα: Κούρδους, εθνικιστές, μειονότητες κάθε είδους- και φυσικά το Isis...

 

Σε αυτή την αγωνιώδη αναζήτηση ενός αποδιοπομπαίου τράγου, απέφυγαν να καταγράψουν τους υπόπτους που θα έπρεπε να έχουν καταγραφεί αυτοδικαίως, έχοντας ήδη οργανώσει παρόμοιες επιθέσεις στο ιρανικό έδαφος, τους Μοτζαχεντίν του ιρανικού λαού, πιο γνωστούς ως Μεκ. Το θέμα είναι ότι, αν και οι τρομοκρατικές τους δραστηριότητες είναι γνωστές, έχουν άριστες σχέσεις τόσο με τους Αμερικανούς πολιτικούς όσο και με το Ισραήλ. Αλλά έτσι, δεν θα μπορούσε να αποφευχθεί η σύνδεση Τελ Αβίβ - Ουάσιγκτον - Τρομοκρατίας.

 

Οπότε έμενε το Isis, αν και, όπως σημείωσε η Dagospia, πάντα αναλάμβανε αμέσως την ευθύνη των επιθέσεων του. Εξάλλου, η υπόθεση ότι πρόκειται για το Isis, πριν καν αυτό αναλάβει την ευθύνη, είχε να κάνει με τον αγώνα του στρατηγού Σουλεϊμανί κατά της τρομοκρατικής οργάνωσης.

 

Αλλά ακόμη και αυτή η λεπτομέρεια, η τόσο ενοχλητική για τη δυτική προπαγάνδα (επειδή οι ΗΠΑ ήταν αυτές που σκότωσαν τον άνθρωπο που εξολόθρευσε την τρομοκρατία), τα μέσα ενημέρωσης αποφύγαν  να το αναφέρουν.

 

Πέρα από αυτό, ο ισχυρισμός ήρθε πολύ αργά για να έχει κάποιο ίχνος αξιοπιστίας και, επιπλέον, οι δυνάμεις του Isis έχουν πλέον "υποβαθμιστεί", όπως είχε δηλώσει ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ Τζον Κίρμπι την ημέρα πριν από την επίθεση (με ατυχή συγχρονισμό, ο καημένος).

 

Θα πρέπει να σημειωθεί, εξάλλου, ότι η επιχείρηση στο Κέρμαν ήταν κάτι παραπάνω από εξεζητημένη, αφού το Ιράν βρίσκεται σε προ-πολεμικό καθεστώς, άρα ελέγχεται πλήρως από την Ασφάλεια (πριν από λίγες ημέρες, απαγχονίστηκαν τέσσερα άτομα που κατηγορούνταν για σχέσεις με τη Μοσάντ).

 

Το Isis έχει πραγματοποιήσει ελάχιστες επιθέσεις στο εσωτερικό του Ιράν λόγω της αποτελεσματικότητας των αντεπιθέσεων των Φρουρών της Επανάστασης, των άσπονδων εχθρών της οργάνωσης και είναι πράγματι δύσκολο για αυτήν να πραγματοποιήσει μια τόσο εξελιγμένη επιχείρηση τώρα που η άμυνά της χώρας είναι στο μέγιστο βαθμό επαγρύπνησης.

 

Παρ' όλα αυτά, όμως, ίσως η υπογραφή Isis στην τρομοκρατική ενέργεια να κάνει καλό σε όλους: η Τεχεράνη αποφεύγει να απαντήσει με ηχηρό τρόπο (θα το κάνει με άλλο τρόπο) και να πυροδοτήσει έτσι την ανεπιθύμητη σύγκρουση.

 

Και αποφεύγει μια επίθεση στις ΗΠΑ ή το Ισραήλ, που δυστυχώς είναι πάντα πιθανή (ειδικά στις ΗΠΑ), να ταυτιστεί αμέσως ως απάντηση της Τεχεράνης, με επακόλουθο τον πόλεμο. Και πιθανότατα αυτό ακριβώς το δεύτερο σενάριο ήταν ο σκοπός της επίθεσης.

 

Όπως φαίνεται από όσα γράψαμε, ο πόλεμος στη Γάζα και οι αλληλένδετες εντάσεις από τον Λίβανο μέχρι την Ερυθρά Θάλασσα προσφέρουν ποικίλες και εξεζητημένες ευκαιρίες σε όσους θέλουν να διευρύνουν το μέτωπο. Γι' αυτό είναι επείγον να σταματήσει τώρα το μακελειό στη Γάζα.

 

Αλλά για να γίνει αυτό, δεν μπορεί κανείς να περιμένει να σταματήσει τον πόλεμο το Ισραήλ. Διότι αυτό παίζει το παιχνίδι μόνο όσων θέλουν να συνεχιστεί ο πόλεμος. "Η λύση θα πρέπει να επιβληθεί από έξω", όπως δήλωσε ο Josep Borrell. Αν και άχρηστος, όπως όλη η αδύναμη ευρωπαϊκή νομενκλατούρα, ο Ύπατος Εκπρόσωπος της ΕΕ ξέρει ωστόσο τι λέει, αφού πέρασε μέρος της νιότης του σε ισραηλινό κιμπούτς.

 [---->]

 

 

 

 

 

 

Η ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΟΥΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ "ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ" ΑΠΕΛΑΣΗ

 

https://www.lantidiplomatico.it/dettnews-la.../45289_52186/

Την ονομάζουν εθελοντική μετανάστευση, αλλά δεν πρόκειται παρά για την ολική και οριστική εξάλειψη των Παλαιστινίων από τη Γάζα. Το Ισραήλ ανακοίνωσε τελικά την τελική του λύση στο "πρόβλημα": εθνοκάθαρση με μεταφορά των κατοίκων σε άλλα κράτη. Σε αντίθεση όμως με τους Ναζί, οι Ισραηλινοί υπουργοί χρησιμοποιούν εξυπνότερους όρους, όπως "επανεγκατάσταση", "απορρόφηση" και "σωστή λύση". Όταν και ο τελευταίος "εθελοντής μετανάστης" εγκαταλείψει τον θύλακα, κανένας εναπομείνας Παλαιστίνιος δεν θα θεωρείται αθώος, πολίτης, άνθρωπος. Το δόγμα Dahiya  θα εφαρμοστεί μέχρι τέλους. Ως προς αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία.

Η μετεγκατάσταση των Παλαιστινίων από τη Γάζα σε άλλες χώρες - π.χ. Αίγυπτο - για την οικοδόμηση νέων αποικιών στον θύλακα, ήταν ήδη μια επιλογή που εξετάζεται από τους υπουργούς και τις μυστικές υπηρεσίες από τον Οκτώβριο. Τώρα έχει γίνει βασική επίσημη πολιτική της κυβέρνησης του Μπενιαμίν Νετανιάχου, αναφέρουν οι Times of Israel , επικαλούμενοι υψηλόβαθμο ισραηλινό αξιωματούχο.

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΗΔΗ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ

Τη Δευτέρα 1η Ιανουαρίου, στη συνεδρίαση του κόμματός του (του Λικούντ), ο Νετανιάχου ανακοίνωσε ότι εργάζεται για τη διευκόλυνση της εθελοντικής μετανάστευσης των κατοίκων της Γάζας σε άλλες χώρες.

"Το πρόβλημά μας είναι να βρούμε χώρες πρόθυμες να απορροφήσουν τους κατοίκους της Γάζας, και εργαζόμαστε πάνω σε αυτό".

Αυτά δήλωσε ο Ισραηλινός πρωθυπουργός απαντώντας στον βουλευτή Danny Danon, τον ίδιο που τον περασμένο Νοέμβριο, σε κύριο άρθρο του που δημοσιεύθηκε στη Wall Street Journalhttps , καλούσε όλες τις χώρες να "σχεδιάσουν την μετεγκατάσταση των κατοίκων της Γάζας και να δεχθούν έναν περιορισμένο αριθμό οικογενειών από τη Γάζα που έχουν εκφράσει την επιθυμία να μετακομίσουν".

Μια χώρα φέρεται να έχει ήδη συμφωνήσει, ενώ με τις υπόλοιπες βρίσκονται σε εξέλιξη μυστικές διαπραγματεύσεις "απορρόφησης". 'Το Κονγκό είναι πρόθυμο να δεχτεί μετανάστες και είμαστε σε συνομιλίες με άλλες', δήλωσε στην ισραηλινή εφημερίδα ανώτερη πηγή του υπουργικού συμβουλίου ασφαλείας.

Η "ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ" ΑΠΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ

Η μετεγκατάσταση των Παλαιστινίων από τη Γάζα υποστηρίζεται σθεναρά από τον υπουργό Πληροφοριών του Ισραήλ, Γκίλα Γκαμλιάν, ο οποίος καλεί όλο τον κόσμο να κινητοποιηθεί για να την υποστηρίξει.

"Το πρόβλημα της Γάζας δεν είναι μόνο δικό μας πρόβλημα. Ο κόσμος πρέπει να υποστηρίξει την ανθρωπιστική μετανάστευση, γιατί είναι η μόνη λύση που γνωρίζω", δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Zman Israel, το οποίο επικαλούνται οι Times of Israel.

Χρησιμοποιεί το επίθετο "ανθρωπιστική", διότι, σύμφωνα με τον ίδιο, η εκκένωση από τη Γάζα θα απελευθερώσει τους Παλαιστίνιους από την "τυραννία της Χαμάς" και θα τους δώσει την ευκαιρία να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Αυτό ανέλυσε την Τρίτη στην Κνεσέτ , το ισραηλινό κοινοβούλιο, κατά την παρουσίαση του "σχεδίου" που προβλέπει την κινητοποίηση της διεθνούς κοινότητας για τη δημιουργία μιας δεξαμενής χωρών που θα υποδεχθούν πρόσφυγες με αντάλλαγμα ένα πακέτο βοήθειας.

"Είναι το καλύτερο και το πιο ρεαλιστικό σχέδιο για την επόμενη ημέρα μετά το τέλος των μαχών", λέει.

Μετά τον πόλεμο, προβλέπει, δεν θα έχουν μείνει και πολλά στη Γάζα. Κάθε θεσμός ικανός να διαχειριστεί τον θύλακα και να ξεκινήσει την ανοικοδόμηση θα καταστραφεί, το 60% της γεωργικής γης θα μετατραπεί σε νεκρή ζώνη, δεν θα υπάρχει εργασία και οι κάτοικοι θα περιοριστούν σε μικρές ζώνες απομονωμένες μεταξύ τους.

Εξ ου και η "εθελοντικότητα" της μετανάστευσης: η μετατροπή της Γάζας σε ένα Άουσβιτς πτωμάτων και ερειπίων θα δώσει στους Παλαιστίνιους το κίνητρο να φύγουν. Προς το παρόν, το Ισραήλ τους σφάζει για να τους απαλλάξει από τη Χαμάς, άρα για το καλό τους, σύμφωνα με τον υπουργό.

'Με την κατάλληλη διπλωματική και επικοινωνιακή δουλειά, το διεθνές σύστημα μπορεί να αξιοποιηθεί για το σκοπό αυτό'. Είναι σίγουρο.

ΓΑΖΑ,Ο ΖΩΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ ( Lebensraum ) ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Για τον υπουργό Εθνικής Ασφάλειας Itamar Ben Gvir, ο πόλεμος είναι "μια ευκαιρία να επικεντρωθούμε στην ενθάρρυνση της μετανάστευσης των κατοίκων της Γάζας". Μπροστά σε δημοσιογράφους και μέλη του κόμματός του Otzma Yehudit, χαρακτηρίζει  την πολιτική της μετεγκατάστασης  "μια σωστή, δίκαιη, ηθική και ανθρώπινη λύση".

Στις επικρίσεις των ΗΠΑ, απάντησε με ανάρτησή του στο Χ  :

"Δεν είμαστε άλλο ένα αστέρι στην αμερικανική σημαία, θα κάνουμε ό,τι είναι καλύτερο για το κράτος του Ισραήλ: η μετακίνηση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τη Γάζα θα επιτρέψει στους κατοίκους του θύλακα να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να ζήσουν με ασφάλεια και θα προστατεύσει τους στρατιώτες του IDF".  

Το Ισραήλ όχι μόνο δεν θα πρέπει να αποχωρήσει από τη Λωρίδα της Γάζας, αλλά θα πρέπει να την ξανακατοικήσει. Τη θέση αυτή συμμερίζεται και ο άλλος ακροδεξιός υπουργός, ο Μπελαζέλ Σμότριτς. Μιλώντας στη συνεδρίαση του κόμματός του τη Δευτέρα, ο Σμότριτς δήλωσε ότι η "σωστή λύση" στη συνεχιζόμενη ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση είναι να "ενθαρρυνθεί η εθελοντική μετανάστευση των κατοίκων της Γάζας σε χώρες που θα δέχονται πρόσφυγες".  Το Ισραήλ θα πρέπει επίσης να διατηρήσει τον μόνιμο έλεγχο της περιοχής με πολιτικές επανεγκατάστασης.

Ο βετεράνος αραβοϊσραηλινός βουλευτής Ahmad Tibi συνέκρινε τα σχέδια των Smotrich και Ben Gvir για τη Γάζα με τις εκκλήσεις των Ναζί για  ζωτικό χώρο ("Lebensraum").

Ο πρώην υπουργός Άμυνας Avigdor Liberman, ο σημερινός ηγέτης του αντιπολιτευόμενου κόμματος Yisrael Beytenu, θεωρεί ότι ο ζωτικός χώρος του Ισραήλ δεν πρέπει να περιορίζεται στη Γάζα, αλλά να επεκτείνεται προς τα βόρεια.

"Τα πάντα μεταξύ του ποταμού  Λιτάνι στο νότιο Λίβανο και του Ισραήλ θα πρέπει να είναι υπό τον έλεγχο των IDF", δήλωσε τη Δευτέρα, σύμφωνα με δημοσιεύματα των Times of Israel.Και πρότεινε ο ισραηλινός στρατός να δημιουργήσει μια στρατιωτικοποιημένη νεκρή ζώνη στο νότιο Λίβανο και να σπρώξει τη Χεζμπολά βόρεια μέχρι "η Βηρυτός να αποκτήσει μια κυβέρνηση που να μπορεί να ασκήσει την κυριαρχία της".

Τα σχέδια αυτά, τα οποία μέχρι τώρα θεωρούνταν περιθωριακό όραμα των πιο οπισθοδρομικών εθνικιστικών ομάδων, έχουν γίνει πλέον ηγεμονικά και υποστηρίζονται από τις περισσότερες ισραηλινές πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και από τους "κεντρώους".

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΕ ΠΕΝΤΕ ΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΙΚΟΥΝΤ

Την Τρίτη ο Danon παρουσίασε το σχέδιο πέντε φάσεων για την εκκένωση της Γάζας σε διάσκεψη στην Κνεσέτ:

-αποστρατεία,

-δημιουργία μιας νεκρής ζώνης ασφαλείας,

-ισραηλινή παρουσία στο συνοριακό πέρασμα της Ράφα μεταξύ Γάζας και Αιγύπτου,

-εθελοντική μετανάστευση

-εξάλειψη της τρομοκρατίας

Από την ίδια τη διατύπωση του σχεδίου συνάγεται ότι για τους Παλαιστίνιους που θα αρνηθούν να εγκαταλείψουν τη γη τους θα υιοθετηθεί το "τεκμήριο της τρομοκρατίας". Αυτοί θα θεωρούνται μέλη ή συνεργοί της Χαμάς και επομένως νόμιμοι στρατιωτικοί στόχοι, σύμφωνα με το δόγμα Dahiya.

 "Πρέπει να επιδείξουμε αποφασιστικότητα και δύναμη και να συνεχίσουμε στο δρόμο που έχουμε ξεκινήσει", είπε, εκφράζοντας την αντίθεσή του σε μια "χειρουργική λύση".

Ο Danon είναι ένας από τους βασικούς υποστηρικτές της εθνοκάθαρσης της Γάζας, που βαφτίστηκε με την πιο φιλική έκφραση "εθελοντική μετανάστευση". Μαζί με έναν άλλο συνάδελφό του στην Κνεσέτ, τον Ben Barak , υποστήριξε αυτή τη "λύση" στη Wall Street Journal τον Νοέμβριο, προφανώς για το καλό των Παλαιστινίων:

"Τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν κάνουν τίποτα απτό για να βοηθήσουν τους κατοίκους της Γάζας. Είναι κρίσιμο η διεθνής κοινότητα να διερευνήσει πιθανές λύσεις για να βοηθήσει τους πολίτες που έχουν εμπλακεί στην κρίση [...] Ολες οι χώρες θα πρέπει να προσφέρουν καταφύγιο στους κατοίκους της Γάζας που θέλουν να μετεγκατασταθούν".

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΟΥ ΙΣΡΑΗΛ

Αλλά η πατρότητα της "ορθής λύσης" για τη Γάζα δεν ανήκει στον Danon και στον Barak. Στα τέλη Οκτωβρίου, και πάλι οι Times of Israel, αποκάλυπταν  την ύπαρξη ενός εγγράφου γενικού σχεδιασμού ( concept paper ) του Υπουργείου Πληροφοριών που πρότεινε τη μετεγκατάσταση 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας σε μια πόλη με σκηνές στην έρημο Σινά της Αιγύπτου.  Το έγγραφο φέρει ημερομηνία 13 Οκτωβρίου. Την ίδια ημέρα, ο Ισραηλινός διπλωμάτης Danny Ayalon δήλωσε στο AlJazeera  ότι υπάρχει "άπειρος χώρος" για τους πολίτες της Γάζας στην αιγυπτιακή έρημο του Σινά. Το Ισραήλ θα μπορούσε να διευκολύνει τη μεταφορά τους δημιουργώντας έναν ανθρωπιστικό διάδρομο για ασφαλή διέλευση.

Στην πραγματικότητα, ο ισραηλινός στρατός εξέταζε από την αρχή την εκκένωση των Παλαιστινίων από τη Γάζα. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το Κάιρο διέταξε αμέσως το κλείσιμο του περάσματος της Ράφα. Η βίαιη μεταφορά αμάχων από τη γη τους μπορεί να ερμηνευθεί ως απέλαση κατά σοβαρή παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, αν χάσει τον προσωρινό της χαρακτήρα και γίνει μόνιμη. Ο ΟΗΕ έχει ήδη προειδοποιήσει το Ισραήλ . Αλλά οι υπουργοί και οι διπλωμάτες της μοναδικής δημοκρατίας στη Μέση Ανατολή δεν έχουν ποτέ ενδιαφερθεί ιδιαίτερα για τους θεσμούς του διεθνούς δικαίου και προς το παρόν δεν φαίνεται να υπάρχει καμία πολιτική, νομική ή στρατιωτική δύναμη που να μπορεί να εμποδίσει το Ισραήλ να υλοποιήσει την τελική του λύση για τη Γάζα.