Δύο χρόνια από το «όχι» στο δημοψήφισμα

της Νάντιας Βαλαβάνη

Δυο χρόνια από το δημοψήφισμα, το μεγάλο «Οχι» της 5ης Ιουλίου 2015 παραμένει η σημαντικότερη αγωνιστική παρακαταθήκη της μεταπολίτευσης: η στιγμή που μια εκπληκτικά μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία σε συνθήκες πρωτοφανείς στην παγκόσμια ιστορία -εκλογική διαδικασία με κλειστές τράπεζες- εγκαταλείποντας στάσεις ανάθεσης ετοιμάζεται να πάρει την τύχη της στα δικά της χέρια.

Το γεγονός ότι μία βδομάδα αργότερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., με τη στήριξη της συντριπτικά ηττημένης μνημονιακής «αντιπολίτευσης», εξαέρωνε τη σημαντικότερη λαϊκή στήριξη που προσφέρθηκε ποτέ σε κυβέρνηση στην πιο κρίσιμη μεταπολεμικά μάχη αντίστασης και χειραφέτησης, δεν μειώνει σε τίποτα τη σημασία της λαϊκής νίκης.

Κάνει, ωστόσο, πολιτικά αποκρουστικότερη τη μεταστροφή που ακολούθησε την άνευ όρων συνθηκολόγηση μιας κυβέρνησης που είχε εκλεγεί με ηχηρή απελευθερωτική εντολή.

Και όχι μόνο πολιτικά αποκρουστική: Η λαϊκή απόφαση να μην υπογραφεί ένα καινούργιο -τρίτο- Μνημόνιο ήταν συντριπτική και ως προς την έκταση της λαϊκής συμμετοχής.

Ξεπερνώντας με άνεση το συνταγματικό όριο γνωμοδοτικής απόφασης σε δημοψήφισμα, κατέστησε τη λαϊκή βούληση απελευθέρωσης από την τροϊκανική τυραννία και τη μνημονιακή δουλεία ΔΕΣΜΕΥΤΙΚΗ και ΑΝΕΚΛΗΤΗ.

Ο παραμερισμός μιας δεσμευτικά εκφρασμένης λαϊκής βούλησης, χωρίς οποιαδήποτε συνέπεια -η πιο τρανταχτή απ’ όλες τις περιπτώσεις παραβίασης της τυπικής και ουσιαστικής λειτουργίας της πολιτικής δημοκρατίας και νομιμότητας-, άνοιξε έναν μεγάλο λογαριασμό· μέχρι σήμερα επίσης συνταγματικά ανεξόφλητο.

Δύο χρόνια αργότερα, όντως «οι μάσκες έχουν πέσει»: η πολιτική που έχει ως αποτέλεσμα την ερημοποίηση της χώρας και το ρήμαγμα της ζωής της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών, συνεχίζεται για όγδοη χρονιά.

Μετά τη δημοσιοποίηση, μέσα στο τελευταίο δίμηνο, των τριών επίσημων σεναρίων ως προς την προοπτική και βιωσιμότητα του χρέους (ESM / γερμανικού ΥπΟικ, ΔΝΤ και, πιο πρόσφατα, Ε.Ε.) οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη κριτική ικανότητα κατανοεί τον κοινό τόπο όλων των «υπολογισμών» των δανειστών: η πολυδιαφημιζόμενη από την κυβέρνηση προοπτική «εξόδου από τα μνημόνια και την επιτροπεία το 2018» -στρωμένη ήδη με προνομοθετημένα μέτρα για πρωτογενές πλεόνασμα «αίματος» 3,5%, οριστικής μετατροπής των συντάξεων σε επιδόματα και ολοκλήρωσης του φορολογικού τσακίσματος των εισοδηματικά ασθενέστερων, που συνιστούν μια πρώτη δέσμη «μέτρων» ενός τέταρτου Μνημονίου- οδηγεί σε μια μνημονιακή «μεταμνημονιακή» εποχή πολύ πέραν του 2022.

Κατά κοινή ομολογία όλων των δανειστών, διάρκειας τουλάχιστον μισού αιώνα.

Αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα σε οποιονδήποτε άνθρωπο καλής θέλησης ό,τι ξέραμε ήδη τότε όλοι όσοι αντιταχθήκαμε και αντιπαλέψαμε την παραβίαση της λαϊκής εντολής της 5ης Ιουλίου 2015 ότι το τίμημα απεμπόλησης της λαϊκής εντολής για ανάκτηση κυριαρχίας -η συνομολόγηση ενός τρίτου Μνημονίου- κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση οποιασδήποτε εκδοχής απαλλαγής από τις μνημονιακές πολιτικές που καταστρέφουν συστηματικά ό,τι απέμεινε από τη χώρα και τον παραγωγικό της ιστό.

Οτι το τρίτο Μνημόνιο δεν αποτελεί παρά τον τρίτο «σταθμό» στην προαλειφόμενη μακριά διαδρομή της λεγόμενης «εντατικής επιτήρησης» (intensive surveillance, Ευρωπαϊκός Κανονισμός 472/2013 για τις χώρες που είχαν μνημόνια) - δηλαδή της διαδικασίας υποβίβασης ενός κυρίαρχου κράτους σε προτεκτοράτο μέσω μονιμοποίησης της μετατροπής του σε «αποικία χρέους».

Στις 15 Ιουλίου 2015 η απεμπόληση μιας συντριπτικής λαϊκής εντολής απελευθέρωσης οδήγησε στο βάθεμα της επιβολής καθεστώτος πλιάτσικου εκ μέρους των δανειστών με τη συναίνεση μιας μνημονιακής, πλέον, από τις 15 Ιουλίου 2015, κυβέρνησης και της, παλαιόθεν μνημονιακής, «αντιπολίτευσης»: Με «αρπαγή της Ελλάδας», καθώς η δημόσια περιουσία οδηγείται για «ρευστοποίηση» επί 99 χρόνια στο «Υπερταμείο» και η ιδιωτική θα «απαλλοτριώνεται» από τράπεζες και funds μέσω ηλεκτρονικών πλειστηριασμών.

Με «απαγωγή των δημοσίων εσόδων» μέσω της απόσπασης της ΓΓΔΕ/ΑΑΔΕ από το υπουργείο Οικονομικών οποιασδήποτε δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης και τη «μεταφορά» της υπό τον έλεγχο των δανειστών -μοναδικά σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη χώρα-, και μάλιστα μια χρονιά που μισθωτοί, επαγγελματίες και αγρότες θα πληρώσουν για ίδια με τα περσινά εισοδήματα έως και 40% μεγαλύτερο φόρο.

Με τη μετανάστευση των νέων -που η ψήφος τους καθόρισε τη συντριπτική έκταση της νίκης τού «Οχι» δύο χρόνια πριν- να προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά της μεγαλύτερης από τις τρεις μέχρι τώρα ελληνικές μεταναστεύσεις.

Σε αυτή τη δεύτερη επέτειο, γίνεται πολύ περισσότερο ξεκάθαρος ο δρόμος μπροστά στον λαό: να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Πριν παγιωθεί η ερημοποίηση της χώρας.

Πριν η προαλειφόμενη «συνταγματοποίηση του μνημονιακού καθεστώτος» μετατρέψει το Σύνταγμα των Ελλήνων σε συνθήκη θεσμοποίησης μόνιμων δεσμών οικονομικού και πολιτικού καταναγκασμού σε βάρος του λαού και επιβολής σταθερού καθεστώτος υποτέλειας στη χώρα.

Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι ένα ανοιχτό απελευθερωτικό κίνημα που, στην εξέλιξη της δυναμικής του, θα κατορθώσει να εκφράσει το «όλον» ΟΧΙ: όλους τους Ελληνες πολίτες, λαϊκούς ανθρώπους και μεσαία στρώματα, νεαρότερους και ηλικιακά μεγαλύτερους, άντρες και γυναίκες, που αψηφώντας το κλίμα φόβου και τερατολογίας σε συνθήκες «προπαγάνδας της πράξης» των κλειστών τραπεζών, όρθωσαν το ανάστημά τους παρά και ενάντια σε όλους τους φόβους και τις αμφιβολίες τους.

Αυτή την κατεύθυνση, για την ανάκτηση ολόπλευρα της κυριαρχίας της χώρας -κρατικής, οικονομικής, φορολογικής, νομισματικής- προκειμένου να ξανασταθεί στα πόδια της και βέβαια για την κατάκτηση της ελευθερίας και της λαϊκής κυριαρχίας, θα ενισχύσει καταλυτικά η ευρύτερη δυνατή δημοκρατική, πατριωτική, προοδευτική, ριζοσπαστική, αντιμνημονιακή συμπαράταξη όλων των δυνάμεων και μεμονωμένων ανθρώπων που είναι ήδη σήμερα αποφασισμένοι: Η παρακμή της χώρας, η μετανάστευση των νέων και η αποσάθρωση της ζωής της μεγάλης πλειονότητας της κοινωνίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί.

Ας υπερασπιστούμε την κίνηση όσων υψώνουν το ανάστημα τους ενάντια στη μόνιμη και θεσμοποιημένη «απαγωγή» των εσόδων του ελληνικού κράτους από τους δανειστές

Η πρ. αν. Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στις ΔΟΥ, η Ομοσπονδία Τελωνειακών Υπαλλήλων Ελλάδος, η Ομοσπονδία Συλλόγων Υπουργείου Οικονομικών και πρώην υπάλληλοι του Υπουργείου Οικονομικών που εδώ και 5 μήνες ανήκουν πλέον στην Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων (ΑΑΔΕ) προσέφυγαν χθες στο Συμβούλιο της Επικρατείας διεκδικώντας με αίτηση τους ν’  ακυρωθεί ως αντισυνταγματικός και παράνομος ο ιδρυτικός νόμος 4389/2016, με τον οποίο η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων (ΓΓΔΕ) του Υπουργείου Οικονομικών μετατράπηκε από την Πρωτοχρονιά του 2017 - με μια μοναδική μνημονιακή πρωτοτυπία, καθώς ανάλογη ρύθμιση δεν υπάρχει σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου – σε, ουσιαστικά ανεξέλεγκτη,  Ανεξάρτητη Αρχή(!).

Οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν στην αίτηση τους μεταξύ άλλων ότι είναι αντισυνταγματική και παράνομη η ανάθεση στην ΑΑΔΕ αρμοδιοτήτων φορολογικού, δημοσιονομικού και γενικά αυστηρά καταναγκαστικού και αστυνομικού χαρακτήρα, που υπάγονται στις αρμοδιότητες του στενού κρατικού πυρήνα.

Οι αρμοδιότητες της καθιστούν την ΑΑΔΕ στην ουσία φορέα νομοθετικής εξουσίας, ο οποίος υποκαθιστά την κυβέρνηση χωρίς να υπόκειται σε οποιοδήποτε έλεγχο, καθώς δε μπορεί να της καταλογιστεί η πολιτική ευθύνη, όπως αναγνωρίζεται από το κοινοβουλευτικό σύστημα στα μέλη της κυβέρνησης.

Η παραπάνω προσφυγή από φορείς, που είναι σε θέση να ξέρουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια τι σημαίνει η μετατροπή της ΓΓΔΕ σε ΑΑΔΕ, καθώς είναι οι ίδιοι «αυτοί που βγάζουν τη δουλειά» τόσο στην πρώην υπηρεσία του Υπουργείου Οικονομικών όσο και στη σημερινή Αρχή, συνιστά την πρώτη σοβαρή και εξαιρετικής σημασίας θεσμική παρέμβαση για την πιο κρίσιμη από τις ρυθμίσεις του Τρίτου Μνημονίου.

Η ίδρυση της ΑΑΔΕ - που υπερψηφίστηκε τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τη μνημονιακή «αντιπολίτευση» - όπως επανειλημμένα έχω δηλώσει σε άρθρα, δηλώσεις, συνεντεύξεις κι αναλυτικότερα στο βιβλίο μου «Τρίτο Μνημόνιο: Η ανατροπή μιας ανατροπής», συνιστά την «απαγωγή» των δημοσίων εσόδων από τους δανειστές: Μια «απαγωγή» κρισιμότερη ακόμα κι από το σχεδιαζόμενο πλιάτσικο της δημόσιας περιουσίας μέσω της υπαγωγής του συνόλου της για 99 χρόνια στο «Υπερταμείο» με στόχο, σύμφωνα με το κείμενο του Τρίτου Μνημονίου, «τη ρευστοποίηση μέσω ιδιωτικοποιήσεων και άλλων μέσων».

Γιατί τα δημόσια έσοδα αποτελούν το «σκληρό» πυρήνα της κρατικής κυριαρχίας και δεν υπάρχει δυνατότητα ανάκτησης της, όσο αυτά ελέγχονται όχι από την όποια εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά, μέσω του Εμπειρογνώμονα που διορίζει ως εκπρόσωπο της η Κομισιόν στο ΔΣ της ΑΑΔΕ και του εκπροσώπου του ESM, κατευθείαν από τους δανειστές. Ούτε είναι τυχαίο ότι απ’  όλες τις «ρυθμίσεις» του Τρίτου Μνημονίου είναι αυτή που, όπως κι οι καταγγελίες μας, έχει κατ’  εξοχήν μέχρι σήμερα περάσει απαρατήρητη, «κάτω από τα ραντάρ».

Η ελληνική κοινωνία, που σήμερα σπαράσσεται από τα συσσωρευμένα  αποτελέσματα  επτά χρόνων Μνημονίων, χρειάζεται να συνειδητοποιήσει τη σημασία και να σταθεί αλληλέγγυα σ’  αυτή την κίνηση των συνδικαλιστικών οργάνων των εργαζόμενων στην ΑΑΔΕ: Ουσιαστικά παρεμβαίνουν ώστε να βρεθεί ξανά σε θέση μια δημοκρατικά εκλεγμένη ελληνική  κυβέρνηση, χωρίς να «τσακίζει» το λαό με μέτρα εξαναγκαστικού χαρακτήρα που θέτουν σε διακινδύνευση ακόμα και την πρώτη κατοικία για χρέη μεγαλύτερα από 500 ευρώ, να ελέγχει τις δημόσιες χρηματικές ροές, απ’  τις οποίες εξαρτώνται οι πληρωμές συντάξεων, μισθών, παιδείας, υγείας και ό,τι άλλου δημόσιου αγαθού είναι αναγκαίο για να υπάρξει κάποτε μια αξιοπρεπής ζωή.»

Ηράκλειο Κρήτης, 23.5.2017

Αν ο λαός δεν πάρει την κατάσταση στα χέρια του,η «έξοδος» από το Τρίτο Μνημόνιο οδηγεί σε μνημονιακή κατοχή δεκαετιών

Η πρ. αν. Υπουργός Οικονομικών Νάντια Βαλαβάνη έκανε την ακόλουθη δήλωση αναφορικά με το υπό ψήφιση απόψε το βράδυ πολυνομοσχέδιο «Συνταξιοδοτικές διατάξεις Δημοσίου και τροποποίηση του ν. 4387/2016, μέτρα εφαρμογής των δημοσιονομικών στόχων και μεταρρυθμίσεων, μέτρα κοινωνικής στήριξης και εργασιακές ρυθμίσεις, Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2018-2021 και λοιπές διατάξεις»:

 

  «Είναι φανερό ότι υπάρχουν δύο κατηγοριών καταστροφικά για τη ζωή των ανθρώπων και τη χώρα μέτρα στο πολυνομοσχέδιο που ψηφίζεται απόψε.

 

  Αυτά που αποτελούν «επικαιροποίηση» του Τρίτου Μνημονίου προκειμένου να «κλείσει» η Δεύτερη Αξιολόγηση. (Το οποίο Τρίτο Μνημόνιοι ήδη από την  προηγούμενη «επικαιροποίηση» του κατά την Πρώτη Αξιολόγηση έχει καταστεί Μνημόνιο Plus, με την έννοια ότι συμπεριλαμβάνει πλέον ρυθμίσεις για το διάστημα 2016-2018 και πέραν των ρητά καθοριζόμενων στο κείμενο του, που ψηφίστηκε στις 14.8.2015 από την τότε πρωτοαναδυόμενη μνημονιακή κυβερνητική πλειοψηφία και από την «παραδοσιακή» μνημονιακή «αντιπολίτευση».)

 

  Η αναφορά του Προέδρου της ΕΣΕΕ κατά την ακρόαση των φορέων στα μέτρα κόστους 700 εκ. για το 2018, για τα οποία τηρείται «σιγή ιχθύος» και τα οποία θα επιπέσουν πάνω σε 10 «παλιά» και νέα χαράτσια, που πρωτοεφαρμόζονται αυτή την περίοδο, όπως και «μεταρρυθμίσεις» τύπου κατάργησης της Κυριακής αργίας με στόχο την παραπέρα συγκέντρωση και συγκεντροποίηση της «αγοράς» στις μεγάλες αλυσίδες και πολυκαταστήματα με αντίστοιχη επιτάχυνση της καταστροφής μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, εμπίπτουν σ’  αυτή την κατηγορία.

 

 Τα λεγόμενα «μέτρα και αντίμετρα», ωστόσο, για το πέραν του Τρίτου Μνημονίου διάστημα 2019-2021 και ο καθορισμός του ύψους των «αιματοβαμμένων» πρωτογενών πλεονασμάτων, τα οποία διοχετεύονται κατευθείαν στην πληρωμή ενός μη βιώσιμου χρέους, σε 3,5% επί μία πενταετία μετά τη λήξη του Τρίτου Μνημονίου, συνιστούν στην πραγματικότητα την πρώτη δέσμη μέτρων μετάβασης στη μετά το Τρίτο Μνημόνιο Plus εποχή και, κατά πάσα πιθανότητα, την πρώτη δέσμη μέτρων μετάβασης στη «μεταμνημονιακή εποχή»:

 

  «Πρώτη δέσμη μέτρων», επειδή το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξει συμπλήρωση τους κατά την, διαφημιζόμενη ως «εύκολη», Τρίτη Αξιολόγηση συν οπωσδήποτε μια πολύ γερή «δόση» κατά την τελική, για το Τρίτο Μνημόνιο Plus, Αξιολόγηση του Αυγούστου 2018, μέσω της οποίας οι δανειστές θα καλούνται να υπογράψουν ότι εκπληρώθηκε «επιτυχώς» το Τρίτο Μνημόνιο, ως προϋπόθεση και για την εφαρμογή των λεγόμενων «μεσοπρόθεσμων» μέτρων για το χρέος. (Αν σκεφτούμε ότι καθεμιά απ’  τις δύο μέχρι σήμερα «αξιολογήσεις» του Τρίτου Μνημονίου έχουν διαρκέσει περίπου ένα χρόνο και, όπως και στο παρελθόν, έχουν καταλήξει με μια γερή δόση «εμπλουτισμού» της μνημονιακής συνταγής, δε μπορεί παρά ν’  ανατριχιάζει κανείς με την προσδοκώμενη διάρκεια κι επιβάρυνση για τη «μεταμνημονιακή εποχή» της Τελευταίας Αξιολόγησης.)

 

   Ο ίδιος ο χαρακτήρας των μέτρων για τη μετά το πέρας του Τρίτου Μνημονίου εποχή - αν όντως δεν υπάρξει Τέταρτο Μνημόνιο - αποδεικνύει πόσο «κούφιο» είναι το νέο «αφήγημα» της κυβέρνησης, που καλεί το λαό να σφίξει τα δόντια και να κάνει για ένα χρόνο ακόμα υπομονή προκειμένου να «τελειώνουμε οριστικά» με τα μνημόνια. Τυχόν τερματισμός του Τρίτου Μνημονίου χωρίς Τέταρτο, κάθε άλλο παρά σημαίνει «απεμπλοκή από τα μνημόνια» και «τερματισμό της επιτροπείας», όπως ήταν ο στόχος της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο οποίος  σύμφωνα και με τα «μισόλογα» των υπουργών κατά τη συζήτηση του παρόντος σχεδίου νόμου, τείνει να εκπληρωθεί μέσω της ολοκλήρωσης του Τρίτου Μνημονίου χωρίς διάδοχο Τέταρτο.

 

   Στην πραγματικότητα, η παρούσα δέσμη μέτρων για τη μετά το Τρίτο Μνημόνιο εποχή συν όσες «δόσεις» μέτρων ακολουθήσουν μέσα στο 2018 και θ’  αφορούν τα επόμενα χρόνια, θ’  αποτελέσουν την πρώτη «Δέσμη Μέτρων» στο πλαίσιο του «Μνημονίου ΜακροοικονομικήςΠροσαρμογής», που προβλέπει ο δεύτερος Κανονισμός «two-pack» (472/2013), ο οποίος τέθηκε σε ισχύ στις 30.5.2013 - ως «εφαρμοστικός νόμος» της «μεταρρύθμισης» που συμφωνήθηκε το 2011 στο Σύμφωνο Σταθερότητας – και ισχύει αποκλειστικά για κάθε χώρα που «βγαίνει» από τα μνημόνια. Σύμφωνα με τον 472/2013, έως ότου η χώρα αποπληρώσει το 75% του χρέους της παραμένει σε καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης» (intensive surveillance) [σε σύγκριση με το καθεστώς που προβλέπει ο «δίδυμος» κανονισμός six-pack (473/2013) για όλες τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης].

 

Σύμφωνα με το καθεστώς «ενισχυμένης επιτήρησης», αφού υπογραφεί το «μεταμνημόνιο» «μακροοικονομικής προσαρμογής» και για όσα χρόνια αυτό αφορά – δηλ. μέχρι ν’  αποπληρωθεί το 75% του χρέους – θα γίνονται τρεις αξιολογήσεις το χρόνο αποκλειστικά από τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» ΕΕ-ΕΚΤ-ESM, δηλ. από μια «ευρωπαϊκή» τρόικα χωρίς το ΔΝΤ, κατά τις οποίες θα επιβάλλονται με τον πασίγνωστό πλέον μετά από εφτά χρόνια τρόπο, «πρόσθετα μέτρα και μεταρρυθμίσεις» αν κρίνεται ότι υπάρχει διακινδύνευση της εκπλήρωσης των «συμφωνημένων» στόχων.

 

   Μετά την ψήφιση του «two-pack» τέλος Μαίου του 2013, σε κάθε προσπάθεια που έκανα στη Βουλή για να επισημάνω τι περιμένει  τη χώρα μετά την «έξοδο» από το Δεύτερο Μνημόνιο – μια έξοδο που εμφανιζόταν «προγραμματισμένη» για το 2014 – και γιατί μια δραστική ονομαστική μείωση (κούρεμμα) του χρέους είναι απαραίτητο, τόσο η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ όσο και βουλευτές της μου απαντούσαν στερεότυπα ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα, καθώς η χώρα θα μπει στο καθεστώς «six-pack» που ισχύει για όλες τις χώρες της Ευρωζώνης: Σύμφωνα με το οποίο, η κάθε χώρα που δεν έχει ποτέ τεθεί «εντός επιτήρησης» καταρτίζει «μόνη της» τον προϋπολογισμό της και ο προϋπολογισμός αυτός ελέγχεται στη συνέχεια από την ΕΕ δυο φορές το χρόνο (τα λεγόμενα «εξάμηνα») ως προς το αν τηρούνται τα γενικά κριτήρια του «Μάαστριχτ» για έλλειμμα και χρέος.

 

   Για να «σπάσει» αυτό το ανοιχτό και «χοντρό» ψέμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, καθώς αμφισβητούσαν την ύπαρξη δημοσιευμένου Κανονισμού της ΕΕ, και κυρίως το «τείχος σιωπής» από μεριάς των ΜΜΕ, χρειάστηκε στις 16.10.2013 κατά τη συμμετοχή μου στη Διακοινοβουλευτική Συνδιάσκεψη για την Οικονομική Διακυβέρνηση στο Βίλνιους της Λιθουανίας να περιγράψω αναλυτικά το –αμφισβητούμενης ύπαρξης(!) - περιεχόμενο του 472/2013 υποβάλλοντας ερώτηση στον τότε Αντιπρόεδρο της ΕΕ Όλι Ρεν, στην οποία αυτός μου απάντησε μεταξύ άλλων ότι: «Σχετικά με την ερώτηση της Ελληνίδας συναδέλφου για τη μετά το Πρόγραμμα επιτήρηση, η αναφορά σας στα γεγονότα είναι σίγουρα ορθή.

 

   Οι κανόνες για την επιτήρηση μετά το πέρας του Προγράμματος έχουν ενσωματωθεί στη Συνθήκη για τον ESM, η οποία αποτελεί διακυβερνητική συνθήκη… Θα δοκιμάσουμε σύντομα, από τον Ιανουάριο του επόμενου έτους (2014), τόσο τη Συνθήκη για το Ευρώ όσο και για τον ESM, και τότε θα ισχύει ότι, εφόσον το όριο του 75% δεν έχει επιτευχθεί, η επιτήρηση θα συνεχίζεται. Πόσο χρόνο ακόμα θα σημαίνει αυτό για την Ελλάδα, είναι ολοφάνερα νωρίς ακόμα και πρόωρο να ειπωθεί…».

 

   Με τη σειρά της η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έρχεται να «πουλήσει», κατά τη συζήτηση ενός ακόμα καταστροφικού πολυνομοσχεδίου, του σχεδίου-νόμου που ψηφίζεται σήμερα, την «οριστική έξοδο από την επιτήρηση και το Πρόγραμμα από τον Αύγουστο 2018» ως βασική «αφήγηση» πλέον του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό έχει τόση σχέση με την πραγματικότητα όση και η άρνηση παραδοχής της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ότι μετά τα Μνημόνια στη χώρα θα εφαρμοστεί ο 472/2013 για το, χωρίς αρίθμηση πλέον, «μόνιμο» (μετα)μνημόνιο «μακροοικονομικής προσαρμογής». Γι’  αυτό και απόψε οι βουλευτές των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ψηφίζουν ότι, μεταξύ άλλων, θα χρειάζεται έγκριση του ΔΝΤ για να ενεργοποιηθούν τα λεγόμενα «αντίμετρα».

 

   Από τις απόπειρες συζήτησης για το χρέος, ξέρουμε επιπλέον σήμερα περισσότερα απ’  ότι την εποχή του Όλι Ρεν για την πιθανή διάρκεια της «ενισχυμένης επιτήρησης»: Οι «επεκτάσεις» αποπληρωμής του σημερινού χρέους που συζητούνται, οδηγούν «πέραν» του 2060. Ενώ μόλις δύο μέρες πριν, στις 16 Μαϊου 2017, δημοσιοποιήθηκε έρευνα του ESM για το χρέος στην Ευρωζώνη, σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα υπό τον μπαλτά της «επιτήρησης», της οποίας η εικόνα για το χρέος δε βελτιώθηκε: Το ελληνικό χρέος, το οποίο ως προς το ΑΕΠ από το 129% εκτινάχθηκε στο 178% σήμερα,  χαρακτηρίζεται «επικίνδυνο»…

 

   Επιπροσθέτως, τα «νέα μέτρα» πριν και μετά το 2018 θα έρθουν να προστεθούν σε ένα μνημονιακό «οικοδόμημα-βουνό» πέραν των 500 εφαρμοστικών νόμων των τριάμιση  – μέχρι στιγμής - ελληνικών  μνημονίων, το οποίο στο Τρίτο Μνημόνιο έχουν δεσμευτεί ότι δε θα το «αγγίξουν» στο παραμικρό μεταμνημονιακά χωρίς έγκριση των δανειστών.

 

   Φυσικά τίποτα δε λέει ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν έτσι. Το Πρώτο Μνημόνιο «διακόπηκε» μετά το «κατέβασμα των επισήμων από τις εξέδρες» την 28η Οκτωβρίου 2011 κι έδωσε τη θέση του στο Δεύτερο. Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου το 2014 δε μπόρεσε να «κλείσει» την Πέμπτη Αξιολόγηση του Δευτέρου Μνημονίου – ας θυμηθούμε την απάντηση «κύκλων» της Τρόικας για το μέιλ Χαρδούβελη, ότι είναι σε καλό δρόμο αλλά καλύπτει μόνο το ¼ των απαιτήσεων της - επειδή βεβαίως υπήρχε ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι κατ’  ουσία η Πέμπτη Αξιολόγηση «έκλεισε» μέσω του Τρίτου Μνημονίου προκειμένου να ενσωματωθεί στο μνημονιακό στρατόπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ.

 

   Τίποτα δεν προοιωνίζει ότι η σημερινή κυβέρνηση θα καταφέρει να «κλείσει» αβρόχοις ποσίν το Τρίτο Μνημόνιο – για να περάσει είτε σε ένα «επίσημο» Τέταρτο είτε στο άνευ αρίθμησης Μνημόνιο «for ever» Μακροοικονομικής Προσαρμογής. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση, οποιαδήποτε από τις παραπάνω «εναλλακτικές» σημαίνει τσακισμένες ζωές για τα εγγόνια και τα δισέγγονα μας - και βέβαια μια ρημαγμένη χώρα βαθιά στο μέλλον.

 

   Γι’ αυτό δε μπορεί και δεν πρέπει να επιτρέψει ο λαός να υπάρξει οποιαδήποτε από τις δύο εναλλακτικές ως «προοπτική». Η μόνη πραγματική προοπτική σε όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας και της χώρας είναι η ανάκτηση της κυριαρχίας ώστε η χώρα να μπορεί να επιχειρήσει ένα δικό της σχέδιο για να σταθεί ξανά στα πόδια της.  Αυτή τη στιγμή τίποτα δε μπορεί να εμπνεύσει περισσότερο προς μια χειραφετητική προοπτική για το λαό και τη χώρα από τη δρομολόγηση της ευρύτερης δυνατής αγωνιστικής ενότητας στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού, πατριωτικού, αντιμνημονιακού μετώπου. Κι επειδή τίποτα δεν είναι δεδομένο, είμαστε όλοι υπόλογοι απέναντι στην ιστορία και προπαντός στους ανθρώπους που υπάρχουν και στους ανθρώπους που έρχονται.

 

    

 

Αθήνα,18.5.2017

 

 

«ΑΝΑΣΤΑΣΗ» ΤΩΝ ΖΩΝΤΑΝΩΝ Ή ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΖΟΜΠΥ;

                                                                   

                                                                     της Νάντιας Βαλαβάνη

                                                           

Βρισκόμαστε ένα δεκαήμερο πριν το Πάσχα 2017, σε μια χώρα ούτε καν περιορισμένης κυριαρχίας, που κυριαρχείται από ένα ερώτημα: Πότε θα κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση; 

Ερώτημα απολύτως φυσιολογικό, καθώς η κυβέρνηση δεν κυβερνά και η Βουλή δεν αποφασίζει παρά με βάση το εκάστοτε προσωρινό συμβιβαστικό αποτέλεσμα μέσα απ’ τις συγκρούσεις σχεδίων και συμφερόντων των «έξω» - ευρωπαϊκή «νέα» Τρόικα και ΔΝΤ - σ’  έναν κόσμο που αλλάζει. Ξεκινώντας από την ΕΕ, που γίνεται ανοικτά και «αποδεκτά» πλέον ό,τι στην πραγματικότητα είναι, «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων», Ευρώπη της απόκλισης - αντί του,  προβαλλόμενου μέχρι σήμερα από τους κυρίαρχους κύκλους ως βασικού λόγου ύπαρξης της, προτύπου μιας «Ευρώπης της σύγκλισης».

Αλλαγή επίσημης πορείας μες στο σκοτάδι, χωρίς έστω κατ’  επίφαση «δημοκρατικές» διαδικασίες, με «απόφαση» μιας χούφτας ανθρώπων της πολιτικής κι οικονομικής ελίτ της Γερμανίας και των δορυφόρων της, που προετοιμάζονται για διεθνή εμπορικό πόλεμο (βλ. ΗΠΑ με Τραμπ): Ανακοινώθηκε απλώς μέσω της Διακήρυξης των 60χρονων της ΕΕ στους υπόλοιπους - ελάχιστες μέρες αφού η Κομισιόν έδινε στη δημοσιότητα τα, υποτίθεται σοβαρά, «πέντε εναλλακτικά σενάρια για το μέλλον της Ευρώπης», απ’  τα οποία η Ευρώπη της απόκλισης ήταν μόνο ένα. Η οποία Διακήρυξη ανακοινώνει ότι «η Ευρώπη έγινε μία» - με τη Ρωσία απ’  έξω και υπό καθεστώς αντιποίνων την ίδια ώρα που ξεκίνησε επίσημα το Brexit... 

                          Στην Ελλάδα της «πρώτης ταχύτητας»…

Στην – ρημαγμένη – Ελλάδα, ενώ οι εδώ ταγοί μας καθησυχάζουν με μακάβριο χιούμορ ότι η  χώρα «θα συνεχίσει ν’  ανήκει στην πρώτη ταχύτητα»(!), συγκρούσεις και συμβιβασμοί των δανειστών κινούνται βεβαίως σταθερά στο έδαφος του συνολικού μνημονιακού οικοδομήματος: Των δύο πρώτων μνημονίων, που «διακόπηκαν» «επικαιροποιούμενα» το Πρώτο στο Δεύτερο, και του υπό εξέλιξη Τρίτου, μέσω του οποίου ουσιαστικά «έκλεισε» η πέμπτη αξιολόγηση του Δευτέρου Μνημονίου.

Αυτή που δεν μπορούσε να κλείσει με τίποτα η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου (ας θυμηθούμε μόνο την απάντηση «κύκλων» της τότε Τρόικας για το μέιλ Χαρδούβελη, που η ΝΔ σήμερα έχει αναγορεύσει σε κάτι σαν άγιο δισκοπότηρο, «είναι σε καλό δρόμο αλλά δε συμπεριλαμβάνει παρά το ένα τέταρτο όσων χρειάζεται να γίνουν») - ακριβώς επειδή τότε υπήρχε και γιγαντωνόταν αυτό που σήμερα αποτελεί ανεπίστρεπτο παρελθόν, ο αντιμνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ. 

Το εν λόγω Τρίτο Μνημόνιο αποτελεί ήδη Μνημόνιο Plus και δυνητικά Τριάμισι, εφόσον σε τομείς όπως το συνταξιοδοτικό ή το δημοσιονομικό κινείται πέραν της Συμφωνίας του Ιουλίου και του μνημονιακού κειμένου που ψηφίστηκε τον Αύγουστο 2015 από τους βουλευτές του, υπό διαμόρφωση τότε, «νεομνημονιακού μπλοκ προθύμων».

Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται ήδη σήμερα η βάση για τη μετά το 2018 μνημονιακή και όχι μεταμνημονιακή εποχή, είτε μέσω ενός Τετάρτου Μνημονίου είτε και χωρίς αυτό: Εφόσον κλείνοντας τη δεύτερη αξιολόγηση του Τρίτου Μνημονίου θα έχουν ήδη προαποφασιστεί οι «μεσοπρόθεσμοι» στόχοι δημοσιονομικής λιτότητας που θα διέπουν, με καθεστώς απανωτών «επαναξιολογήσεων» και συμπληρωματικών «μέτρων», όπως ακριβώς γίνεται από το 2010, τη ζωή της χώρας και των ανθρώπων της. Κι ενώ επιπλέον θα συνεχίσει να συνιστά «απαραβίαστο», όπως σαφώς ορίζεται στο Τρίτο Μνημόνιο, το μνημονιακό καθεστώς εκατοντάδων νόμων και των τριών μνημονίων.

    «Πρόγραμμα» λεηλασίας της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας 

Τα περί «αντιμέτρων» στο πλαίσιο της «συμφωνίας» Τρόικας-κυβέρνησης, τα οποία θα καταστήσουν δημοσιονομικά ουδέτερο το αποτέλεσμα επιβολής του μεσοπρόθεσμου «προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής» μετά το 2018, θα προκαλούσαν τα ίδια γέλια με το «παράλληλο πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ, σε «εξέλιξη» δυο χρόνια τώρα, αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική: Το σύνολο του μνημονιακού καθεστώτος συνιστά, στο όνομα εξυπηρέτησης ενός μη βιώσιμου χρέους, «πρόγραμμα» λεηλασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και εισοδήματος από τους «κάτω» προς τους «έξω» και τους «δικούς μας πάνω», που έχουν προσκολληθεί – εδώ ο ένας, εκεί ο άλλος - σε κάθε ξένο επιχειρηματικό οργανισμό που ετοιμάζεται για business πάνω απ’  τα ερείπια. 

Κι όταν λέμε το σύνολο, εννοούμε το σύνολο: Απεμπολούνται  τα εργαλεία άσκησης μιας πολιτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης σε όφελος των πολλών, από λιμάνια κι  αεροδρόμια, ΟΣΕ και νερά και προπαντός η ΔΕΗ, η ενέργεια, δηλ. το μέλλον, στη γκιλοτίνα των «επανακρατικοποιήσεων» με νέους ιδιοκτήτες το δημόσιο άλλων χωρών. Μέχρι τις τράπεζες, με ολόκληρη την υπαρκτή οικονομία να κρέμεται από κάτω τους, που το μετοχικό τους κεφάλαιο πέρασε κυριολεκτικά για μια χούφτα δολάρια από το δημόσιο σε funds.

 Ή μια φορολογία απογύμνωσης απ’  οτιδήποτε υπήρχε «στην πάντα» όσων συνεχίζουν να πληρώνουν «υπερκαλύπτοντας» μόνοι τους το σύνολο των φορολογικών  υποχρεώσεων όλων των φορολογουμένων και ταυτόχρονης συνέχισης της εκτίναξης τεράστιων ληξιπρόθεσμων χρεών όσων δεν διαθέτουν επαρκές ή και καθόλου εισόδημα για ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της «φορολογικής συνείδησης» τους, τσακίζοντας τη ζωή τους σε αντάλλαγμα.

Με τον οικονομικό καταναγκασμό και τα εξαναγκαστικά «μέτρα» – μεταξύ άλλων, οι προετοιμαζόμενοι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί ακινήτων για χρέη πάνω από 500 ευρώ – ν’  αναλαμβάνουν δράση, προκειμένου να «υλοποιούνται» για πολλά χρόνια ληστρικά πλεονάσματα υπέρ των δανειστών και των δανείων τους, σε μια χώρα που μαραζώνει χωρίς μέλλον: Ανάμεσα στις συμπληγάδες της ανεργίας, της κατ’  επίφαση «εργασίας» και της οικονομικής συρρίκνωσης από τη μια και της αυξανόμενης γήρανσης ενός πληθυσμού, που αιμορραγεί ταυτόχρονα από την «εξαγωγή» στο «Βορρά» των πιο μορφωμένων και ταλαντούχων παιδιών του. Φυσικά, τέτοιες αναλύσεις, σύμφωνα με κυβερνητικούς κύκλους που φαίνονται να ζουν σε άλλο σύμπαν, δεν αποτελούν παρά «καταστροφολογία».

                                                  Νεκρανάσταση νεκρών;

Οι δανειστές βεβαίως φαίνεται να έχουν τα δικά τους εναλλακτικά πολιτικά σχέδια, μεταξύ άλλων νεκρανάστασης και των ζόμπι. Όπου σε ρόλο ζόμπι θέλουν μια μεταβατική κυβέρνηση προσωπικοτήτων (λέγεται με Στουρνάρα) του αθάνατου «εκσυγχρονιστικού/μνημονιακού» μπλοκ, που θα ολοκληρώσει τις αξιολογήσεις και το μεσοπρόθεσμο και θα εξασφαλίσει αυτό που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σήμερα δε φαίνεται να κατορθώνει: Ν’  αποσπάσει - αλά καλοκαίρι 2015 - τη συναίνεση όλων των μνημονιακών δυνάμεων για τη μετά το 2018 εποχή. Με αντάλλαγμα για τον Μητσοτάκη, όπως ακριβώς το 2011 για τον Σαμαρά, την προσφυγή στις κάλπες μετά την ολοκλήρωση του «έργου» της.

Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα μπορούσε να συγκατατεθεί, καθώς σημαίνει παράδοση μιας κυβερνητικής «εξουσίας» που έχει κάνει τα πάντα για να μπορεί να συνεχίσει να την ασκεί, με αντάλλαγμα  έμμεση συμμετοχή σε ένα είδος «οικουμενικής τεχνοκρατών», θα μπορούσε να «παίξει» το δέλεαρ μιας προνομιακής θέσης στο μετά το 2018 πολιτικό παιχνίδι – εφόσον αποφύγει την εκλογική συντριβή. Το πιθανότερο βέβαια είναι ότι κι αυτό το σχέδιο θα πάει στα αζήτητα: Παρόλο που η Ιταλία – με πρόσφατο ΟΧΙ στο δικό της  δημοψήφισμα – βιώνει ένα deja vou της κυβέρνησης Μόντι, στην Ελλάδα του 62% του καλοκαιριού του 2015 φαντάζει δύσκολη μια τέτοια νεκρανάσταση.

        

                     Κι εμείς τι κάνουμε;

Το κύριο θέμα βέβαια είναι αυτό που λείπει απ’  τη συζήτηση: Όχι τόσο ή κυρίως τι σχέδια έχουν και τι κάνουν «αυτοί», αλλά τι κάνουμε εμείς. Πως θα προχωρήσει πρακτικά και θα συγκροτηθεί «απ’ τα πάνω» κι «από τα κάτω» το πιο ευρύ, δημοκρατικό, πατριωτικό, αντιμνημονιακό μέτωπο ανατροπής αυτών των πολιτικών, αποξήλωσης του μνημονιακού καθεστώτος κι ανάκτησης της κυριαρχίας, με  όλα τα πραγματικά εναλλακτικά ενδεχόμενα ανοιχτά ως προς την πορεία της χώρας και με τη ριζοσπαστική αριστερά στην καρδιά του.

 Κι είμαστε πολλοί όσοι στηρίζουν μια τέτοια πολιτική: Όλοι όσοι σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο καταλαβαίνουν ότι το κύριο θέμα δεν είναι ποια κυβέρνηση, η νυν ή η επόμενη, θ’  ασκεί ως τοποτηρητής τις μνημονιακές δυναστικές πολιτικές της Τρόικας με ή χωρίς επίσημο μνημόνιο σε μια ρημαγμένη χώρα, αλλά πως θ’  ανατραπεί αυτή η πολιτική που ερημώνει εφτά χρόνια τώρα τις ζωές της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας, ανοίγοντας το δρόμο μιας ριζικά διαφορετικής πορείας - όσο ακόμα υπάρχει ένα κομμάτι αυτής της κοινωνίας όρθιο. Γιατί αν δεν προλάβουμε όσο συμβαίνει ακόμα αυτό, όπως επισημαίνει κι ο Γληνός στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», οποιοσδήποτε αποτελεσματικός αγώνας θα είναι αδύνατος.

Ταυτόχρονα, μέχρι στιγμής έχουμε αποδειχτεί όλοι χωρίς εξαίρεση κατώτεροι των περιστάσεων, ο καθένας για τους δικούς του λόγους και με τους δικούς του τρόπους: Στα λόγια αναγνωρίζοντας την αναγκαιότητα, στην πράξη φροντίζοντας ο καθένας «τα του οίκου του». Πρόκειται για ένα εξαιρετικά μικρό «σπίτι» απέναντι στο μέγεθος της κοινωνικής ανάγκης που αφήνεται να στοιχειώνει όσο και απέναντι στην ισχύ, εμπειρία και διάταξη δυνάμεων των αντιπάλων.

Για πόσο ακόμα το μήνυμα εκείνου του συγκλονιστικού 62% του καλοκαιριού του 2015 θα αντιμετωπίζει «ώτα μη ακουόντων»;   

[--->]