Αφιερωμένο εξαιρετικά στους απανταχού αμνήμονες ΙΙΙ

 

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν και η Κοκκινοσκουφίτσα - 3

Οκτώ χρόνια. Nation-Building

  Η Ρωσική Άνοιξη, τελειώνει με ένα ακόμα συμβιβασμό που ο πραγματιστής Πούτιν θεώρησε ότι θα του επέτρεπε να συνεχίσει την προσπάθειά του να αναπτύξει την χώρα του και να την κάνει οργανικό μέλος του καπιταλιστικού κόσμου και της παγκόσμιας ελεύθερης (ή μη) αγοράς. Η δεύτερη και τελική συμφωνία του Μινσκ έγινε με γαλλογερμανική διαμεσολάβηση τον Φλεβάρη του 2015, υπό την σκιά της Αμερικάνικης προσφοράς εξοπλισμού στην Ουκρανική κυβέρνηση. Περιλάμβανε ανακωχή, απομάκρυνση των βαρέων όπλων, αμνηστία, αλλαγή του Ουκρανικού συντάγματος προς την κατεύθυνση της αποκέντρωσης, αυτονομία στις περιοχές του Ντονιέτσκ και του Λουχάνσκ, απόδοση του ελέγχου των συνόρων στην Ουκρανία κ.α. Η συμφωνία, με την ανοχή ή και την ενθάρρυνση των “διαμεσολαβητών”, δεν εφαρμόστηκε  ποτέ, αλλά, όπως αποδείχτηκε, διαιώνισε την σύγκρουση.

  Την εποχή που διαδραματίζονται όλα αυτά, πρόεδρος στις ΗΠΑ είναι ο Δημοκρατικός Ομπάμα. Ένας πολιτικός που έχτισε την καριέρα του πάνω στην αντίθεσή του στην εισβολή στο Ιράκ και υποσχέθηκε να απαλλάξει την Αμερική από τους συνεχείς πολέμους. Αποτέλεσμα; Ο αμερικάνικος στρατός ήταν σε πόλεμο κάθε χρόνο της θητείας του Ομπάμα ο οποίος ήταν ο πρώτος πρόεδρος, με δύο θητείες, που κατάφερε τέτοιο ρεκόρ! Επιτέθηκε ή βομβάρδισε επτά τουλάχιστον χώρες, Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία, Λιβύη, Υεμένη, Σομαλία και Πακιστάν. Του ‘βαλε κανείς κυρώσεις; Μίλησαν για τους πολέμους του Ομπάμα; Ξεσηκώθηκε ο δημοκρατικός κόσμος όπου γης; Αντίθετα, τον λάτρεψε η ευρωπαϊκή διανόηση και ακόμα περισσότερο η ευρωπαϊκή αριστερά, που πίνει νερό στο όνομά του. Του δώσανε και το Νόμπελ της Ειρήνης παρακαλώ. Στη Ρωσία όμως, για την εμπλοκή της σε μια διένεξη στα σύνορά της, που αφορούσε Ρώσους και προέκυψε από την ανατροπή ενός νόμιμου προέδρου, μπήκαν και ξαναμπήκαν κυρώσεις. Λάθος, με συγχωρείτε.  Όχι στη Ρωσία, στον "Πούτιν" έβαλαν κυρώσεις.

  Από το 2014 έως και το 2022 πολύ νερό κύλησε στ’ αυλάκι, οχτώ χρόνια είναι μια ανθρώπινη γενιά. Στο διάστημα αυτό οι κυρώσεις στην Ρωσία όχι μόνο διατηρήθηκαν, αλλά έγιναν “αυστηρότερες” κατά την ορολογία των δυτικών αστέρων. Το δημοψήφισμα της Κριμέας δεν το κατάπιαν ποτέ. Πως κάποιος, εκτός απ' αυτούς, τολμά να αμφισβητεί τους κανόνες της παγκόσμιας τάξης που αυτοί έχουν θέσει; Και κάθε τόσο ένας δυτικός "ηγέτης" ένοιωθε την ανάγκη, σε πρώτη ευκαιρία, να “προειδοποιήσει” την Ρωσία ή να απαιτήσει από κάποιο “διεθνή θεσμό” να γίνουν ακόμη πιο σκληρές οι κυρώσεις. Το να απειλείς την Ρωσία, να της κουνάς το δάχτυλο, εξελίχθηκε σε αγαπημένο σπορ της δυτικής κυβερνητικής ελίτ.

  Μετά το Μεϊντάν η εξουσία των εθνικιστών, σε συνεργασία με τα ναζιστικά τάγματα εδραιώνεται στην Ουκρανία, και ο συνεργάτης των Γερμανών, και αντισημίτης, Στεπάν Μπαντέρα αναγορεύεται επίσημα “πατέρας” του Ουκρανικού έθνους. Η Ουκρανία γεμίζει με αγάλματά του και οι ακροδεξιές και ναζιστικές ένοπλες πολιτοφυλακές αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη και πρόσβαση στις δομές του κράτους, στις οποίες και ενσωματώνονται. Η πολιτική ελίτ δεν θέλει αλλά και δεν μπορεί πια να υπάρξει σε αντίθεση μ’ αυτούς.

  Την ίδια στιγμή θα πρέπει να πάρουμε επίσης υπόψη μας ότι ένα καθεστώς, όποιο και να ‘ναι, με τα χρόνια αποκτά πρόσβαση και στο λαό, αφού αυτό μοιράζει το παιγνίδι και το “ψωμί”. Πράγμα που, μπορεί, μετά από οκτώ χρόνια να το συναντά μπροστά του σήμερα “ο Πούτιν”. Λέμε μπορεί, γιατί την πραγματική εικόνα δεν θα την μάθουμε, αν την μάθουμε, παρά όταν όλα θα έχουν τελειώσει, και δεν θα μπορεί αυτή να επηρεάσει τα πράγματα.

  Η δύση μετά την επιτυχία της στην αλλαγή καθεστώτος, προχωρεί ακάθεκτη. Εισχωρεί όλο και περισσότερο στην κρατική μηχανή της Ουκρανίας, ανακηρύσσεται προστάτης της και προωθεί την πλήρη ενσωμάτωσή της στις δυτικές πολιτικές και στρατιωτικές δομές. Ταυτόχρονα την εξωθεί σε μια διαρκή σύγκρουση με την Μόσχα, με άφθονη πολιτική και διπλωματική υποστήριξη. Όσο για τα “λεφτά” (που ποτέ δεν δίνει εύκολα και χωρίς γρήγορο κέρδος) απαιτεί να τα δίνει …. “ο Πούτιν”.   

  Δισεκατομμύρια κερδίζει η Ουκρανία από την Ρωσία λόγω των αγωγών πετρελαίου και αερίου προς την Ευρώπη. Είναι κακοπληρωτής, εκβιάζει συνεχώς και κάθε τόσο απειλεί να διακόψει την ροή προς την δύση, αλλά δεν σταματά εδώ. Έχει πια λόγο και στις εμπορικές σχέσεις της Ρωσίας με άλλα κράτη, κινούμενη συνεχώς επιθετικά για να μπλοκάρει κάθε καινούργιο αγωγό που την παρακάμπτει, με το πρωτοφανές διπλωματικό επιχείρημα ότι θα χάσει δισεκατομμύρια. Επιχείρημα μάλιστα που γίνεται ακράδαντο όταν η Αμερική, χωρίς αναστολές, το χρησιμοποιεί δημόσια προσπαθώντας να τορπιλίσει τα ΕυρωΡωσικά επιχειρηματικά σχέδια. Γιατί, ας μην το ξεχνάμε, καπιταλισμό έχει και η Ρωσία και θεωρούσε ότι μπορεί να παίξει στην ελεύθερη διεθνή αγορά, έστω και με τις δυσκολίες, τα εμπόδια και τα προσκόμματα που συνεχώς της έβαζαν. Τώρα όμως η δύση επιβάλει ένα άλλο καθήκον στην Ρωσία. Να χρηματοδοτεί την πορεία μιας αντιρωσικής Ουκρανίας  προς την δύση.

   Την ίδια στιγμή στο Ντονμπάς ξεκινάει ένας χαμηλής έντασης πόλεμος, μια διαρκής πολιορκία που τρομοκρατεί τον πληθυσμό, δημιουργεί μια συνεχή ροή προσφύγων προς την Ρωσία και συμβάλλει στην “απορωσοποίηση”  της περιοχής.  Η κατάσταση αυτή φθείρει την Ρωσία καθημερινά και δημιουργεί μια πίεση στη ηγεσία της για ενεργή υπεράσπιση των ντόπιων “αδελφών”. Αυτός ο παγωμένος πόλεμος έχει στοιχίσει, σύμφωνα με τους επίσημους οργανισμούς πάνω από 14500 νεκρούς, ένα μεγάλο μέρος άμαχους. Είχατε ακούσει κάτι; Αυτό έλειπε να προωθούμε την προπαγάνδα του Πούτιν θα μου πείτε.

  Καθώς τα χρόνια περνούν, το Ουκρανικό καθεστώς αισθάνεται ισχυρό και κλιμακώνει. Το Φλεβάρη του 2019 η Ουκρανία αναθεώρησε το σύνταγμά της και έκανε συνταγματική επιταγή την συμμετοχή στο ΝΑΤΟ και στους δυτικούς θεσμούς, ενώ η ιδρυτική της πράξη βασίστηκε στην ουδετερότητα. 

Στις 20 Μάη του 2019 αναλαμβάνει την προεδρία ο Ζελένσκυ, ένας κωμικός που ψηφίστηκε μαζικά από τους Ρωσόφιλους και είχε υποσχεθεί ειρήνη και συμφιλίωση. Στη Ρωσία τον βλέπουν με συμπάθεια, προσβλέποντας σε μια ειρηνική διευθέτηση των προβλημάτων . Αυτός μια βδομάδα μετά, σε μια συμβολική κίνηση, ξαναδίνει την Ουκρανική υπηκοότητα στον παλιό μας γνώριμο Σαακασβίλι που είχε καταφέρει να αναστατώσει και την νέα του πατρίδα. Καθώς οι μήνες περνούν ο Ζελένσκυ, ρωσόφωνος την καταγωγή, εγκαταλείπει σταδιακά όλη την προεκλογική ρητορική του και βυθίζεται στην αγκαλιά του εθνικιστικού μάγματος που έχει πια σφιχταγκαλιάσει το Ουκρανικό κράτος.

Η κυρίαρχη εικόνα που προβάλλεται τον δείχνει πια με στολή παραλλαγής, αλεξίσφαιρο γιλέκο και κράνος να βολτάρει στα χαρακώματα του Ντονμπάς. Από κλόουν έγινε στρατηλάτης. Την ίδια στιγμή δηλώνει δημόσια ότι όσο και να διαβάζει τις συμφωνίες του Μινσκ δεν βρίσκει τίποτα που να του αρέσει

  Στο τέλος της θητείας του πρώτου μετά το Μεϊντάν προέδρου, του Ποροσένκο, έχει ψηφιστεί ένας νόμος για την Ουκρανική γλώσσα, που υλοποιείται από τον (Ρωσόφωνο) Ζελένσκυ. 

Σκοπός του νόμου αυτού είναι να επιβάλλει αποκλειστικά την Ουκρανική Γλώσσα σε όλες τις υπηρεσίες, σε όλη τη δημόσια ζωή και να αποκλείσει την χρήση των Ρωσικών. Επιβάλλει την αποκλειστική χρήση της ακόμα και σε σχολεία που χρησιμοποιούσαν τα Ρωσικά ή άλλη γλώσσα υποχρεώνοντάς τα να γυρίσουν στα Ουκρανικά.  

Μαγαζιά, εστιατόρια, και γενικά ο τομέας των υπηρεσιών πρέπει να απευθύνεται στους πελάτες στα Ουκρανικά, εκτός κι αν ο ίδιος ο πελάτης απαιτήσει διαφορετικά. 

Πρόστιμα προβλέπονται για όποιον δεν συμμορφώνεται. Όλα τα sites στην Ουκρανική επικράτεια πρέπει να είναι στα Ουκρανικά ή αλλιώς να προσφέρουν μια Ουκρανική εκδοχή που θα ανοίγει πρώτη! 

Ο γραπτός τύπος πρέπει να είναι στα Ουκρανικά διαφορετικά πρέπει να συνοδεύεται από μια Ουκρανική εκδοχή ίση σε μέγεθος και ίδια σε περιεχόμενο και τρόπο εκτύπωσης!  

Από τον νόμο αυτό εξαιρούνται τα Αγγλικά και οι επίσημες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, γιατί η Ουκρανία προσβλέπει να ενταχθεί στις ευρωατλαντικές δομές !!!  

  Όλα αυτά σε μια χώρα που πάνω από το 30% δηλώνουν Ρώσοι.

Πηγαίνετε στην Ρωσία είναι το σύνηθες επιχείρημα εναντίον των διαμαρτυρόμενων Ουκρανών πολιτών. Ανατριχιαστική πρακτική, που κάνει τον Στεπάν Μπαντέρα περήφανο για “τα παιδιά του”. Ανατριχιαστική πρακτική για την οποία δεν ακούστηκε κιχ στην δύση του δικαιωματισμού. Στην δύση που έχει εισβάλλει σε τόσες χώρες για να φέρει τη δημοκρατία και να προστατέψει τις μειονότητες. Καταλαβαίνουν, λέει, τον νόμο αυτό στη λογική της αποκρυστάλλωσης και της ενίσχυσης μιας ξεχωριστής εθνικής ταυτότητας – μιας για όλους θα προσθέσουμε εμείς. Ο ορισμός της “βίαιης εθνικής ομογενοποίησης”.

  Η Ρωσία διαμαρτύρεται “κόσμια” και χωρίς κραυγές, όπως πάντα. Οι διαμαρτυρίες της δεν φτάνουν σε κανένα δυτικό νοικοκυριό. Στο κυρίαρχο σήμερα παιγνίδι της επικοινωνίας είναι χαμένοι από “την σοβιετική γέννησή τους”.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ 

[----->]

Εύστοχη παρατήρηση

 

Πότε χρησιμοποίησε κάποια εταιρεία ρωσικό πετρέλαιο για την παραγωγή βενζίνης; Τα έξοδα για να την εμπλουτίσεις σε οκτάνια είναι υψηλότερα από την αγορά πετρελαίου. Αυτό είναι και το αιώνιο πρόβλημα του ρωσικού πετρελαίου. Βγάζει χαμηλά οκτάνια. Ας βρουν άλλο λόγο, λοιπόν,  να μας πουν για την ακρίβεια στα καύσιμα. Δεν είναι ο πόλεμος ο λόγος.

[---->]

Ιδεαλιστής όπως εσείς

 

Στο τελευταίο τεύχος του ιταλικού περιοδικού γεωπολιτικής Limes, ο Φάμπιο  Μίνι, Στρατηγός Σώματος Στρατού, αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Διοίκησης του ΝΑΤΟ για τη Νότια Ευρώπη,  και διοικητής της KFOR στο Kόσσοβο, γράφει:

«Είναι κοινός τόπος η Δύση να υπερασπίζεται την επέκταση του ΝΑΤΟ και να κατηγορεί για την ουκρανική κρίση μόνο τον Πούτιν.

Αλλά ο Πούτιν δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για τη συνεχιζόμενη κρίση και η ηθική αγανάκτηση για τις πράξεις ή τον χαρακτήρα του δεν είναι στρατηγική.

Ούτε είναι πιθανό μεγαλύτερες και αυστηρότερες κυρώσεις να τον αναγκάσουν να υποχωρήσει στις απαιτήσεις της Δύσης.

Όσο κι αν είναι δυσάρεστο, οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους θα πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η γεωπολιτική ευθυγράμμιση της Ουκρανίας είναι ζωτικής σημασίας για τη Ρωσία, η οποία είναι πρόθυμη να χρησιμοποιήσει βία για να την υπερασπιστεί.

Και αυτό, όχι επειδή ο Πούτιν είναι ένας αδίστακτος τύραννος με νοσταλγικό πάθος για το παλιό σοβιετικό παρελθόν. Οι μεγάλες δυνάμεις δεν είναι ποτέ αδιάφορες για τις γεωστρατηγικές δυνάμεις που αναπτύσσονται στα σύνορά τους και η Ρωσία θα ανησυχούσε έντονα για τη γεωπολιτική ευθυγράμμιση της Ουκρανίας, ακόμα κι αν κάποιος άλλος βρισκόταν στο τιμόνι της χώρας.

Η απροθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ευρώπης να αποδεχθούν αυτή τη βασική πραγματικότητα είναι ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους ο κόσμος αντιμετωπίζει σήμερα αυτήν την κρίση»...

Επομένως, οι ενέργειες της Μόσχας δεν θα πρέπει να εκπλήσσουν και είναι ντροπιαστικές οι θέσεις εκείνων των Ευρωπαίων που σήμερα εμφανίζονται ως εγγυητές της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας όταν ήταν οι πρώτοι που παραβίασαν το διεθνές δίκαιο και την ακεραιότητα μιας ευρωπαϊκής κυρίαρχης χώρας με πόλεμο και στρατιωτική κατοχή.

Η Ουκρανία είναι σήμερα ο καθρέφτης του τι έχουν κάνει οι Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη στη Σερβία (τότε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας που συμπεριλάμβανε το Μαυροβούνιο) και στο Κοσσυφοπέδιο. Ήταν όλοι τους «φιλελεύθεροι» αυτοί που οδήγησαν σε αποτυχίας τις συνομιλίες του Ραμπουγιέ για να επιτεθούν στη Σερβία, αυτοί που επινόησαν την ανθρωπιστική καταστροφή για να νομιμοποιήσουν την ένοπλη επίθεση αποκαλώντας την «ανθρωπιστική παρέμβαση».

Ήταν ιδεαλιστές αυτοί που βομβάρδισαν τη Σερβία για εβδομήντα μέρες και με το ανθρωπιστικό πρόσχημα έστειλαν στρατιωτικές δυνάμεις να καταλάβουν το Κοσσυφοπέδιο, με μια επιχείρηση «ειρήνης» που διαρκεί 24 χρόνια και που δεν έχει ακόμη επιτρέψει μια λογική, ορθολογική και συμφωνημένη λύση για την οριστική σταθεροποίηση.

Ήταν ιδεαλιστές αυτοί που αναγνώρισαν την αυτοανακήρυξη της Δημοκρατίας του Κοσσυφοπεδίου, αφαιρώντας την καρδιά του σλαβικού πολιτισμού από την κυριαρχία του Βελιγραδίου.

Οπότε, ο Πούτιν είναι κι αυτός  ένας ιδεαλιστής αφού με την Ουκρανία, έκανε κτήμα του το δικό μας «μοντέλο για το Κοσσυφοπέδιο» και που, ακόμη και με την εισβολή, δεν έχει φτάσει σε αγριότητα ούτε μια από τις εβδομήντα ημέρες βομβαρδισμών της Σερβίας».

ΠΗΓΗ : Limes, LA RUSSIA CAMBIA IL MONDO

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΗΤΑΝ ΑΣΦΑΛΕΣ

 

 

[------->]

ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ

 

Οι εταιρείες του τομέα πυρηνικής ενέργειας των ΗΠΑ είναι πολύ ανήσυχες με τις κυρώσεις στη Ρωσία επειδή η Ρωσία είναι ο πρώτος προμηθευτής ουρανίου και ζητούν να μην εφαρμοστούν περιοριστικά μέτρα σε αυτόν τον τομέα.

Οι πυρηνικές εταιρείες των ΗΠΑ ανησυχούν πολύ από το κύμα κυρώσεων που σαρώνει έναν όλο και μεγαλύτερο αριθμό τομέων. Να σημειωθεί ότι, ανεξάρτητα από την ένοπλη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, το ρωσικό ουράνιο και τα εμπλουτισμένα καύσιμα έχουν μια πολύ ελκυστική τιμή αγοράς, η οποία, με τη σειρά της, αποκλείει την αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας για τα νοικοκυριά και για τη βιομηχανία. Φυσικά, των ΗΠΑ.

Ας δώσουμε στον Καίσαρα τα του Καίσαρος: για τις εταιρείες του τομέα ενέργειας αυτή είναι η νέα πραγματικότητα, αλλά σκοπεύουμε να κάνουμε κάποιες επιπλέον παρατηρήσεις, που δεν ανάφεραν τα δυτικά μέσα ενημέρωσης, οι οποίες ωστόσο μπορούν να συμβάλουν στην ολοκλήρωση της εικόνας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο ξεκάθαρος ηγέτης στον αριθμό των σταθμών παραγωγής πυρηνικής ενέργειας. Σήμερα διαθέτουν 88 αντιδραστήρες συνολικής λειτουργικής ικανότητας 96,5 GW. Ο αριθμός είναι σημαντικός, αλλά ο κλάδος δεν βιώνει τη χρυσή του εποχή.

Για αρχή, ο στόλος των αντιδραστήρων στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο μεγαλύτερος, αλλά και ο παλαιότερος. Μεταξύ των δεκαετιών του '60 και του '70 σημειώθηκε έκρηξη στην κατασκευή πυρηνικών σταθμών: τότε, στην πραγματικότητα, κατασκευάστηκαν 60 αντιδραστήρες και συνδέθηκαν στο δίκτυο διανομής, δηλαδή τα δύο τρίτα αυτών που λειτουργούν σήμερα.

Αυτό κατέστησε δυνατή την αλματώδη αύξηση της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, ικανοποιώντας τις ανάγκες των οικογενειών και των επιχειρήσεων και δημιουργώντας ένα τεράστιο αριθμό θέσεων εργασίας στην ίδια την πυρηνική βιομηχανία και σε συναφείς δραστηριότητες. Όμως τα χρόνια περνούν και η περηφάνια των Αμερικανών υποχωρεί σιωπηλά και ανεπαίσθητα. Μόλις πριν από 2 χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν 94 αντιδραστήρες και, όπως είναι κατανοητό, οι 6 από αυτούς τα δύο τελευταία χρόνια σταμάτησαν να λειτουργούν.

Η φυσική απαξίωση του στόλου των αντιδραστήρων δεν πρέπει να επηρεάζει την παραγωγή, γι' αυτό οι αμερικανικές εταιρείες στον ενεργειακό τομέα αυξάνουν συνεχώς τους όγκους παραγωγής μέχρι να φτάσουν τις σημερινές αξίες.

Με συνδυασμένη ισχύ άνω των 96 γιγαβάτ, οι αμερικανικές πυρηνικές γεννήτριες παράγουν 790 γιγαβατώρες ηλεκτρικής ενέργειας ετησίως, δηλαδή το 20 τοις εκατό του ενεργειακού μείγματος της χώρας.

Μια συχνά αγνοούμενη, αλλά πολύ σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι το μερίδιο της ενέργειας που παράγεται από μη στρατιωτική πυρηνική ενέργεια στις ΗΠΑ παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητο τις τελευταίες δεκαετίες. Ο αριθμός των αντιδραστήρων μειώνεται σταθερά και η παραγωγή αυξάνεται: αυτό υποδηλώνει αυξανόμενο φορτίο στην υποδομή παραγωγής της οποίας η μέση ηλικία έχει ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό τα 40 χρόνια.

Για να γίνουν κατανοητές αυτές οι διαδικασίες, ας χρησιμοποιήσουμε μια αναλογία. Φανταστείτε ότι έχετε ένα βραστήρα στο οποίο ο πατέρας σας έβραζε νερό για τσάι τρεις φορές την ημέρα. Τώρα τον ίδιο βραστήρα το κρατάτε στη σόμπα όλη μέρα, κάνοντας το να λειτουργεί με τη μέγιστη φυσική του ικανότητα. Τόσο ο βραστήρας όσο και ο πυρηνικός αντιδραστήρας χρειάζονται καύσιμο για να εκτελέσουν μια θεμελιώδη δραστηριότητα, δηλαδή για τη θέρμανση του νερού.

Σε αυτή την περίπτωση, φυσικά, το καύσιμο είναι το εμπλουτισμένο ουράνιο.

Οι κύριες χώρες του κόσμου με πυρηνικές φιλοδοξίες προσπαθούσαν πάντα να εξασφαλίσουν τις εγκαταστάσεις τους και σε αυτό οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποτελούν εξαίρεση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, η Ουάσιγκτον χρηματοδότησε την κατασκευή 3 μονάδων για την επεξεργασία του ισοτόπου ουρανίου-325 , εμπλουτισμένου έως και 5%.

Πρόκειται για τις εγκαταστάσεις Oak Ridge του Τενεσί, Paducah στο Κεντάκι και Portsmouth στο Οχάιο. Τα εργοστάσια αυτά τροφοδοτούνταν με ραδιενεργό οξείδιο μετάλλου, το οποίο μετά τον εμπλουτισμό μετατρεπόταν σε εξαφθοριούχο ουράνιο, δηλαδή το τελικό καύσιμο, χωρίς το οποίο θα ήταν αδύνατη η παραγωγή της αντίδρασης σχάσης.

Και τα τρία εργοστάσια λειτουργούσαν αδιάλειπτα για περίπου 30 χρόνια και έκλεισαν όλα μαζί το 1992. Προς το παρόν, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν, ας πούμε, μόνο ένα εργοστάσιο αυτού του τύπου. Τρόπος του λέγειν,δηλαδή, αφού,το εργοστάσιο που βρίσκεται στην πόλη Eunice στο Νέο Μεξικό ανήκει σε μια ιδιωτική βρετανική εταιρεία την Urenco.

Ο εμπλουτισμός ουρανίου γίνεται με φυγοκεντρητές αερίου, αλλά η παραγωγική ικανότητα - 4,9 εκατομμύρια μονάδες διαχωριστικής εργασίας (SWU) - καλύπτει μόνο το 5% των αναγκών των αμερικανικών πυρηνικών σταθμών. Η Urenco έχει ένα παρόμοιο εργοστάσιο στη Γερμανία. Δουλεύει και για την Westinghouse, αλλά είναι φυσικά αδύνατον να προμηθεύει καύσιμο σε σχεδόν 90 αντιδραστήρες.

Και αυτός είναι ο λόγος που οι Ηνωμένες Πολιτείες αγοράζουν εδώ και καιρό όλα όσα χρειάζονται στο εξωτερικό.

Οι μισές από τις εμπορικές τους προμήθειες ουρανίου προέρχονται από το Καζακστάν, τη Ρωσία και το Ουζμπεκιστάν. Όπως μπορείτε εύκολα να μαντέψετε, η Ρωσία διαδραματίζει βασικό ρόλο από αυτή την άποψη, επειδή δεν διαθέτει μόνο ορυκτούς πόρους, αλλά είναι επίσης σε θέση να τους εμπλουτίσει.

Ετσι, τον Φεβρουάριο του 1993 η Μόσχα και η Ουάσιγκτον υπέγραψαν μια διμερή συμφωνία που προέβλεπε την αγορά 500 τόνων ουρανίου υψηλού εμπλουτισμού από τις ΗΠΑ για όπλα, το οποίο θα μετατρεπόταν στα ρωσικά εργοστάσια σε καύσιμο χαμηλού εμπλουτισμού και στη συνέχεια θα το έστελναν στις Ηνωμένες Πολιτείες . Η συνεργασία κράτησε μέχρι το 2013, οπότε το συμβόλαιο επεκτάθηκε αυτόματα με πρωτοβουλία της αμερικανικής πλευράς, αλλά λίγο μετά την απόσχιση της Κριμαίας, η Ουάσιγκτον αποχώρησε από τη συμφωνία. Η κυβέρνηση Ομπάμα ανακοίνωσε την κατασκευή του δεύτερου εργοστασίου εμπλουτισμού και απαγόρευσε τη συνεργασία με τη Ρωσία.

Ωστόσο, αυτό ήταν απλώς μια επινοημένη πρόφαση για να μπερδέψουν τους ανενημέρωτους πολίτες. Το εμπάργκο υπονοούσε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα αγόραζαν ουράνιο απευθείας από τη Ρωσία, αλλά το έγγραφο δεν αναφερόταν σε αγορές από τρίτες χώρες. Έτσι οι Αμερικανοί ήταν ελεύθεροι να αγοράσουν την πρώτη ύλη στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν και να συνάψουν ατομικές συμβάσεις με τη ρωσική εταιρεία TVEL. Αυτή η εταιρεία ασχολείται με τον εμπλουτισμό ουρανίου, παρήγαγε τις «ταμπλέτες» καυσίμου και τις μετέφερε στο εργοστάσιο Urenco όπου και τοποθετούνταν στον αντιδραστήρα.

Επίσημα, η απαγόρευση τηρήθηκε: οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αγόραζαν τίποτα από τη Ρωσία, τα καύσιμα τα αγόραζαν στο Καζακστάν και εξακολουθούσαν να θεωρούνται παραγωγής Καζακστάν ακόμη και μετά τον εμπλουτισμό.

Με λίγα λόγια, αυτή είναι η νομική πλευρά που προέκυψε χάρη στην οξυδέρκεια των γεωπολιτικών αρμοδίων γ στη λήψη αποφάσεων. Ας προσπαθήσουμε τώρα να κάνουμε μια συντηρητική πρόβλεψη. Σε μια περίοδο μεγάλης ενεργειακής κρίσης, οι ΗΠΑ, μετά από αίτημα των βιομηχάνων ενέργειας, μεγαλόψυχα δεν επιβάλλουν περιορισμούς στο ρωσικό ουράνιο.

Ως εκ τούτου, φροντίζουμε τους πολίτες μας, όπως έχει ήδη συμβεί, διασφαλίζοντας παράλληλα τις εισαγωγές ρωσικών πετρελαιοειδών. Οι Αμερικανοί σύμμαχοι και πολίτες θα ενημερωθούν ότι τα μέτρα αποσκοπούν μόνο στο να αποφευχθεί η αύξηση των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος.

Οι σύμμαχοι θα καθίσουν στην άκρη για την αδικία που υπέστησαν, ενώ οι ψηφοφόροι θα καλύψουν την αυξανόμενη δυσαρέσκεια ενόψει των εκλογών του φθινοπώρου.

Με απλά λόγια, χωρίς ρωσικές πρώτες ύλες και καύσιμα όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένα στα πέντε νοικοκυριά θα μπορούσε να μείνει χωρίς ρεύμα.

Αυτό το γνωρίζουν όλοι και εδώ αναφέρουμε μερικά μόνο πρόσφατα παραδείγματα που το αποδεικνύουν.

Την 1η Μαρτίου του 2022, ένα ρωσικό φορτηγό αεροπλάνο Il-76 έφτασε στη Μπρατισλάβα για να παραδώσει πυρηνικά καύσιμα στον πυρηνικό σταθμό Mochovce. Ένα συνηθισμένο γεγονός, εκτός από το ότι και η Σλοβακία προσχώρησε στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και έκλεισε τον ουρανό της στις ρωσικές πτήσεις. Ωστόσο, όπως βλέπουμε, η αυλαία μπορεί να σηκωθεί αν όντως υπάρχει ανάγκη.

Μια άλλη είδηση είναι ότι η Βουλγαρία, η οποία έχασε τη μοναδική της ευκαιρία να γίνει ένας σημαντικός κόμβος φυσικού αερίου της Νότιας Ευρώπης για να ευχαριστήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες, εξετάζει το ενδεχόμενο κατασκευής ενός νέου πυρηνικού σταθμού. Η Σόφια έχει προτείνει στη γειτονική Ελλάδα να συμμετάσχει και να χρηματοδοτήσει ένα έργο πυρηνικής ενέργειας σε βουλγαρικό έδαφος. Εμπλέκεται και η Ρωσία.

Για να εξοικονομήσουν χρήματα, οι Βούλγαροι θα χρησιμοποιήσουν εξοπλισμό αξίας 800 εκατομμυρίων δολαρίων στο νέο εργοστάσιο που αγόρασαν από τη ρωσική Atomstroyexport, στο πλαίσιο του έργου κατασκευής του πυρηνικού σταθμού Belene. Υπό την πίεση της Ουάσιγκτον, οι Βούλγαροι αρνήθηκαν τη συμμετοχή της Rosatom, κατά παράβαση όλων των διαγωνιστικών διαδικασιών, και συνήψαν αναγκαστική συμφωνία με την Westinghouse.

Η τελευταία είχε υποσχεθεί να ξεκινήσει την κατασκευή το 2016 και να θέσει σε λειτουργία το νέο εργοστάσιο το 2021. Όπως είναι γνωστό, οι εργασίες δεν έχουν ακόμη ξεκινήσει, επομένως οι Βούλγαροι θα χρησιμοποιήσουν τα ρωσικά υλικά που βρίσκονται ακόμα στις αποθήκες.

Όσο κι αν το ενιαίο μέτωπο της Δύσης προσπαθεί να πείσει τους πάντες και, καταρχήν, εμάς ότι μπορεί να καταστρέψει τη Ρωσία με κυρώσεις και ταυτόχρονα να μπορεί να καλύψει τις δικές του ανάγκες σε πόρους και παραγωγή, μέχρι σήμερα αυτό δεν φαίνεται να αποδίδει και τόσο.

[--->]