15 λοξές ματιές στον πάνδημο ριζοσπαστισμό

του π.

1.  Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Και το απρόβλεπτο δεν ελέγχεται. Τούτο βέβαια δεν αναιρεί τη σύνδεση της ταχύτατης εξάπλωσης της επιδημίας/πανδημίας με τη διεθνοποίηση της οικονομίας, την ακραία αστικοποίηση και την τουριστικοποίηση του πλανήτη ούτε και τη σχέση του ίδιου του ιού με την βιομηχανοποιημένη, μαζική αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή. Αλλά άλλο σχέση και/ή σύνδεση και άλλο ευθεία ή πλάγια αναγωγή.

2.  Οι ειδικοί έχουν περιορισμένη γνώση ή, αλλιώς, γνώσιμη άγνοια. Τους εμπιστευόμαστε στον βαθμό που μπορούμε να εκφέρουμε έλλογες κρίσεις επί των πορισμάτων τους, των οδηγιών τους, των συμβουλών τους, στον βαθμό που μπορούμε να συγ-κρίνουμε. Σε αντίθετη περίπτωση, είτε τους αποθεώνουμε είτε τους χλευάζουμε (ή εντοπίζουμε ανάμεσά τους και υπερπροβάλλουμε όσους αυτάρεσκα και φιλόδοξα πασχίζουν να διακριθούν από τον μέσο όρο, τους πιο ριζοσπάστες με άλλα λόγια) – αμφότερες στάσεις αποφευκτέες.

3.  Ο αντικοινωνικός θόρυβος και η –δήθεν προλεταριακή– καγκουρίλα, ο ξερολισμός, ο σταλεγακισμός, ο ελιτισμός, οι ακλόνητες ιδεολογικές βεβαιότητες, η συνωμοσιολογία, ο καταστροφισμός, ο αρνητισμός, η προφητεία δεινών, ο νοσταλγικός επιστροφισμός και ο ριζοσπαστικός συντηρητικός προστατευτισμός –όλα τους «παιδικές ασθένειες» του ριζοσπαστισμού (ή μήπως εγγενή του γνωρίσματα ως έναν, δύσκολα προσδιορίσιμο, βαθμό;), από τις οποίες όλοι μας πάσχουμε κατά το μάλλον ή ήττον– μάς εμποδίζουν να δούμε καθαρά, δεν γονιμοποιούν τη σκέψη μας, μας κρατούν καθηλωμένους.

4.  Δεν μας λείπουν οι κοινές αναλύσεις και οι κοινές μεγα-αφηγήσεις, μας λείπει η κοινότητα του πνεύματος και της κατανόησης (ως άλμα της πίστης χωρίς καμία απολύτως υπερβατικότητα, ως άλμα της πίστης εντός-ενάντια-και πέρα από τις άπειρες επιμέρους γνώμες και πεποιθήσεις). Δεν μας λείπει η διαλεκτική ιδεών και πράξεων, μας λείπει η πραγμάτωση. Δεν μας λείπει η βούληση, μας λείπει η οριοθέτησή της και η υπό όρους προ-εκτασιμότητα αυτής ακριβώς της οριοθετημένης βούλησης.

5.  Όλες οι γραμμές σκέψης και πράξης, και καθεμία ξεχωριστά, είναι ατελείς. Το ατελές είναι η δεύτερη φύση μας. Η κήρυξη πολέμου ενάντια στο ατελές δεν μπορεί παρά να είναι/αποβεί αυτοκαταστροφική. Η αναγνώριση του ατελούς και η συμβίωση με αυτό είναι/αποβαίνει αντιθέτως ευεργετική ως χαρούμενο πάθος.

6.  Κάθε ον τείνει στην αυτοσυντήρησή του και εμμένει στο είναι του. Η «γυμνή ζωή» δεν παύει να είναι ζωή. Και η έμβια ζωή, η επι-βίωση, είναι η πρώτη ύλη για το οτιδήποτε, είναι όρος δυνατότητας του οτιδήποτε. Ο φόβος του θανάτου δεν είναι παρά αντεστραμμένη αγάπη για τη ζωή, την οιαδήποτε ζωή, ακόμα και για τη «γυμνή ζωή». Τα κλασικά αναρχοαυτόνομα μότο «πόλεμος ενάντια στον φόβο» και «ζωή όχι επιβίωση» γίνονται έτσι, έστω και άθελά τους ενίοτε, αντεστραμμένος πόλεμος ενάντια στην επι-βίωση και κατ’ επέκταση ενάντια στην ίδια τη ζωή.

7.  Η αναγνώριση της απόλυτης αλληλεξάρτησης των κοινωνικών όντων είναι ο μόνος άξιος του ονόματός του κομμουνισμός. Η επιβολή του αυταρχισμού των κρατούντων είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ένταση και την έκταση αυτής ακριβώς της αναγνώρισης. Όσο περισσότερο εντείνεται και εκτείνεται αυτή η αναγνώριση τόσο πιο δύσκολα επιβάλλεται αυτός ο αυταρχισμός –γιατί απλούστατα αδυνατεί να βρει πεδίο εφαρμογής– και αντιστρόφως.

 Συγχρόνως, ο ίδιος ο αυταρχισμός είναι ανάλογος με την ένταση και την έκταση αυτής της αναγνώρισης. Όσο περισσότερο εντείνεται και εκτείνεται αυτή η αναγνώριση τόσο λιγότερο μειλίχιος γίνεται αυτός ο αυταρχισμός και αντιστρόφως. Γνωρίζουμε όμως ότι κανείς δεν κυβερνά επί μακρόν το πλήθος μόνο με ξιφολόγχες. Τέτοια καθεστώτα καταρρέουν συνήθως με πάταγο λόγω της ίδιας τους της αντίφασης.

8.  Ο δογματισμός μας ως ριζοσπαστών είναι αντιστρόφως ανάλογος με την εγγύτητά μας στο common sense. Όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από αυτό τόσο πιο δογματικοί γινόμαστε. Τούτο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το common sense είναι η υπέρτατη λύση για/σε όλα τα προβλήματα, αλλά ότι είναι η απαραίτητη αφετηρία για κάθε έλλογο κοινωνικό ον, έστω και αν στην πορεία –μετά από ελεύθερο, δυναμικό και ανοιχτό στοχασμό, μετά από έρευνα και περίσκεψη– ενδέχεται να διαψευστεί, εν μέρει και μόνο και ποτέ καθ’ ολοκληρίαν (πάντα κάτι διασώζεται από το common sense ακόμα και στην πλέον ανεπτυγμένη σκέψη και διάνοια).

9.  Όταν όλα τα σώματα είναι δυνάμει επι-κίνδυνα, τότε κανένα δεν είναι ενεργεία επι-κίνδυνο και ο κίνδυνος αυτοακυρώνεται. Όταν όλα τα σώματα εξισώνονται ενώπιον του κινδύνου, τότε δεν τίθεται καν ζήτημα δια-κινδύνευσης. Αναγκαία συνεπαγωγή από τον συνδυασμό/τη συσχέτιση των δύο παραπάνω προτάσεων: η στάση μας σε σχέση με τον ιό ή, αλλιώς, ως προν τον ιό (και όχι απ-έναντι στον ιό) δεν μπορεί παρά να είναι η δι-ατομική (στωική) προσοχή και εγρήγορση.

10.  Η αναγνώριση της ατομικής ευθύνης είναι απαραίτητη προϋπόθεση της πολιτικής κοινότητας, της κάθε κοινότητας. Η ευθύνη κάθε ενικού, μοναδικού ατόμου αυξάνει τη δύναμη της πολιτικής κοινότητας, της κάθε κοινότητας. Η ατομική, ενική υπευθυνότητα δεν είναι παρά το flipside της δύναμης του πλήθους και όχι καπιταλιστική (ή όποια άλλη) ιδεολογία.

11.  Η πολιτισμική-ανθρωπολογική κριτική τότε μόνο γίνεται γόνιμη όταν δείχνει σαφώς και ενεργά πέρα από την κριτική, προς συγκεκριμένες πρακτικές, πραγματικές, γειωμένες κατευθύνσεις. Αλλιώς, καθίσταται μάλλον μια αυτάρεσκη, ναρκισσιστική κριτική διανοούμενων ή wannabe διανοούμενων και επιτείνει την απραξία, ενισχύει την απόγνωση.

12.  Η ταξική ανάλυση, θεωρία και πρακτική τότε μόνο γίνεται γόνιμη όταν αναδεικνύει τις αντιφάσεις του κόσμου μας, ακόμα και τις δικές της (και ίσως κυρίως τις δικές της), καθώς και όταν δείχνει σαφώς και ενεργά πέρα από αυτές τις αντιφάσεις, προς συγκεκριμένες πρακτικές, πραγματικές και οπωσδήποτε καθολικές κατευθύνσεις. Αλλιώς, καθίσταται μάλλον κι αυτή με τη σειρά της μια αυτάρεσκη, ναρκισσιστική θεωρία και πράξη αγωνιστών ή wannabe αγωνιστών και επιτείνει τη σύγχυση, ενισχύει την απόγνωση.

13. Η πολιτική των ταυτοτήτων (όπως και η ταξική πολιτική ως πολιτική της ταυτότητας, καθώς και η υπεράσπιση των μειονοτήτων ως πολιτική της ταυτότητας) είναι ελάχιστα παραγωγική και/ή δημιουργική πολιτικά (με την έννοια ότι ελάχιστα κατατείνει σε πραγματικούς –μερικούς, πόσο μάλλον καθολικούς– κοινωνικούς μετασχηματισμούς). Είναι όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό ψυχο-κοινωνικά επωφελής, εξού και έχει στις μέρες μας μεγάλη πέραση στην –υποψιασμένη αλλά και βουτηγμένη μέχρι τα μπούνια στην μεταμοντέρνα παράνοια, κρίση και εξατομίκευση– νεολαία. 

Το αναγκαίο ξεπέρασμά της τότε μόνο θα καταστεί εφικτό όταν θα πάψει να αποβαίνει ψυχο-κοινωνικά επωφελής και/ή όταν ένα άλλο πάθος/συναίσθημα (affect), πολύ πιο δυνατό και πλούσιο, θα ωριμάσει και θα την παραμερίσει συμπεριλαμβάνοντάς την διαλεκτικά.

14.  Η απόδοση θεϊκών ιδιοτήτων στο υποστασιοποιημένο Κράτος και Κεφάλαιο από ορισμένους ριζοσπάστες (όπως ότι είναι παντοδύναμα, ότι μας κινούν σαν μαριονέτες, ότι έχουν Σχέδιο-Στρατηγική-Πλάνο, ότι προβλέπουν και προλέγουν κλπ.) είναι αντιστρόφως ανάλογη όχι με τη γνώση και την κατανόησή τους αλλά με την πίστη και το πνεύμα τους. Όσο βαθύτερη, όσο πιο μύχια η δυσ-πιστία τους τόσο πιο γιγάντια και πολυπλόκαμα ορθώνονται ενώπιόν τους το Κράτος και το Κεφάλαιο.

15.  Η απόδοση θεϊκών ιδιοτήτων στον υποστασιοποιημένο κοινωνικό-ταξικό ανταγωνισμό, στην τάξη ή στο πλήθος από ορισμένους ριζοσπάστες είναι αντιστρόφως ανάλογη όχι με την πίστη και το πνεύμα τους αλλά με τη γνώση και την κατανόησή τους. Όσο πιο περιορισμένη, κοντόφθαλμη και εμμονική η κατανόησή τους τόσο πιο ισχυρός τούς φαντάζει ο κοινωνικός-ταξικός ανταγωνισμός, τόσο πιο «θεϊκή» η ταξική βία, τόσο πιο τέλειο το συντακτικό ή απο-συντακτικό πλήθος.

  

για το παραλήρημα

π.

13-14/5/2020

ΠΗΓΗ :  Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών

Χιακή Συμπολιτεία: Ντροπή τα συγχαρητήρια για τις παράνομες επαναπροωθήσεις

21 Μαΐου 2020

«…Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί»

Τα περιστατικά παράνομων επαναπροωθήσεων* που καταγράφονται το τελευταίο διάστημα, τόσο στη Χίο όσο και σε άλλα νησιά, όσα εξ αυτών έχουν γίνει γνωστά επειδή έτυχε να υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες, αποδεικνύουν περίτρανα ότι οι ροές δεν είναι μηδενικές, αλλά ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει επιλέξει να «φυλάσσει» τα θαλάσσια σύνορα με τον πλέον παράνομο και επικίνδυνο τρόπο. Η φιλολογία περί «τουρκικής προπαγάνδας» διαψεύδεται καθημερινά από τα νέα στοιχεία που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Ταυτόχρονα, η απουσία επώνυμων μαρτύρων, αλλά πλήθους ανώνυμων, δεν αποτελεί επιχείρημα, αλλά ούτε και έκπληξη. Ποιος ή ποια θα τολμήσει να βγει και να πει επώνυμα αυτό που είδε με τα μάτια του, όταν η ίδια η κυβέρνηση, και βάσει των δικών της εντολών, λιμεναρχείο και αστυνομία, παριστάνουν τους ανήξερους; Ποιος ή ποια θα αποφασίσει να μιλήσει επώνυμα, όταν ο κοινωνικός αυτοματισμός επικροτεί αυτές τις απάνθρωπες και παράνομες μεθόδους;

Οι δε δηλώσεις συγχαρητηρίων των δημάρχων προς το Λιμενικό Σώμα, αυτή τη χρονική συγκυρία που παραβαίνει το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο κάνοντας παράνομες επαναπροωθήσεις, και όχι όταν έκανε χιλιάδες διασώσεις τα προηγούμενα χρόνια, αποτελεί ντροπή για τις τοπικές κοινωνίες που στάθηκαν αλληλέγγυες σε πολύ δυσκολότερες στιγμές.

Αν ως κοινωνία δεχτούμε αδιαμαρτύρητα σήμερα τέτοιες παράνομες και απάνθρωπες πρακτικές, αν μάλιστα τμήμα της κοινωνίας τις επικροτεί, τότε διολισθαίνουμε σε δύσβατους ατραπούς. Η ανοσία σε παράνομες πρακτικές και στην καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, πάντα «ανοίγει την όρεξη» στην εξουσία για περισσότερη αδιαφάνεια και αδιαλλαξία. Το βιώσαμε άλλωστε τις ημέρες επέλασης των ΜΑΤ στο νησί.

Η χιώτικη κοινωνία πρέπει να ορθώσει το ανάστημα της και να απαιτήσει το σταμάτημα της πρακτικής των παράνομων επαναπροωθήσεων και την άμεση διαλεύκανση των καταγγελιών.

Σε διαφορετική περίπτωση θα γίνουμε μάρτυρες ακόμα χειρότερων παράνομων πράξεων από την κρατική εξουσία. Και τότε δεν θα αφορά κάποιους… πρόσφυγες.

Χιακή Συμπολιτεία

* Με τον όρο “παράνομες επαναπροωθήσεις” (“illegal pushbacks”) εννοούνται, είτε οι επικίνδυνες μανούβρες που κάνουν σκάφη του ελληνικού λιμενικού για να δημιουργήσουν κύματα και να «σπρώξουν» τις πλαστικές βάρκες προς τα τουρκικά ύδατα, είτε η πρακτική που είναι πολύ διαδεδομένη τελευταία, τόσο στον Έβρο, όσο και στα νησιά, και συνίσταται στην υποχρεωτική επιβίβαση προσφύγων που έχουν φτάσει σε ελληνικό έδαφος σε διασωστικές λέμβους, και βάσει τους διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου έχουν δικαίωμα υποβολής αιτήματος ασύλου, και η επιστροφή τους στην Τουρκία. Και οι δυο πρακτικές είναι άκρως επικίνδυνες και παράνομες.

[----->]

Σοβαρά τώρα; Χώρα “Covid-Free” ή …Free Covid;

Μάριος Διονέλλης

Στην Ελλάδα, λοιπόν, οι τουρίστες θα έρχονται χωρίς τεστ. Εκτός αν θέλετε να πιστέψετε ότι εκείνο το «δειγματοληπτικοί έλεγχοι» που είπαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός τουρισμού σάς εγγυάται ότι ο τυχόν φορέας του κορονοϊού θα πέσει σίγουρα πάνω στον όποιο δειγματοληπτικό έλεγχο θα γίνεται στα αεροδρόμια. (Αν το πιστεύετε να παίξετε τζόκερ γιατί μάλλον πιο πιθανό είναι να πετύχετε εκεί κάτι).

Στην αρχή, αν θυμάστε, ο κύριος Θεοχάρης μιλούσε για το «υγειονομικό διαβατήριο» ως απαραίτητο στοιχείο για να επιτύχει το ελληνικό πείραμα. Μας έλεγε μάλιστα ότι η Ελλάδα ασκεί πίεση στην Κομισιόν για να τεθούν συγκεκριμένοι όροι, πανευρωπαϊκού χαρακτήρα, για τον έλεγχο των ταξιδιωτών ΠΡΙΝ ξεκινήσουν από τις χώρες προέλευσης.

Στη συνέχεια όλα αυτά τα ξεχάσαμε.

Ας μην γελιόμαστε, τα υγειονομικά πρωτόκολλα στον τουρισμό καθορίζονται κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) από τις ανάγκες των επιχειρήσεων και όχι από τις συστάσεις των γιατρών. Για παράδειγμα οι γιατροί έλεγαν ότι θα έπρεπε σε ένα αεροπλάνο οι μισές θέσεις να είναι κενές για να τηρούνται στοιχειωδώς οι αποστάσεις. Οι αεροπορικές εταιρίες είπαν «ξεχάστε το, δεν μας συμφέρει».

Και το ξεχάσαμε. Και έτσι οι τουρίστες θα έρχονται πακτωμένοι δίπλα δίπλα επί δύο και τρεις ώρες που διαρκεί η πτήση αλλά μετά, στο λεωφορείο θα είναι πιο αραιά και πιο μετά, στην ξαπλώστρα, θα είναι στα 4 μέτρα ο ένας από τον άλλο.

Οι γιατροί αρχικά είπαν πως θα πρέπει να έχουν κάνει τεστ όσοι έρθουν. Αλλά οι tour operators είπαν «ξεχάστε το, αυξάνει πολύ το κόστος και θα αποτρέψει πολλούς από το να ταξιδέψουν».

Και το ξεχάσαμε. Και έτσι, ενώ ο κ. Θεοχάρης μιλούσε για το υγειονομικό διαβατήριο που θα πιέζαμε την ΕΕ να το εφαρμόσει, τελικά μας είπε χθες ότι θα κάνουμε μόνο δειγματοληπτικούς ελέγχους. Κι ο,τι γίνει.

Μεσολάβησε και άλλη μια φάση για τα test, η θεωρία των «72 ωρών». Οτι δηλαδή θα πρέπει ο ταξιδιώτης σε διάστημα τριών ημερών πριν πετάξει να έχει κάνει το τεστ και να έχει βγει αρνητικό. Και αυτό λέγαμε πως δεν ήταν επαρκές γιατί δεν μπορούσες να ξέρεις τι έχει μεσολαβήσει αυτές τις τρεις μέρες και αν τελικά τον κόλλησε ο ταξιτζής που τον πήγε στο αεροδρόμιο. Και ξεκίνησε μεγάλη συζήτηση για το πόσο γρήγορα μπορεί να βγουν τα αποτελέσματα και φτάσαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση να λέμε ότι μπορεί να γίνεται και μέσα σε 30 λεπτά. Περιέργως όμως και αυτό το ξεχάσαμε πλήρως και πήγαμε στο «καθόλου τεστ» ή έστω στο δειγματοληπτικά, που πρακτικά σημαίνει «καθόλου τεστ».

Στην Κρήτη θα ακούσετε ενδιαφέρουσες απόψεις επί αυτού του θέματος. Οι ξενοδόχοι και οι τουριστικοί πράκτορες, που φυσικά θέλουν πελατεία, λένε «ελάτε τώρα και τι έγινε, ακόμα και αν κολλήσουν μερικοί δεν μπορεί να ακυρώσουμε όλη τη σεζόν και να καταστραφούμε». Ακόμα και οι ξενοδοχοϋπάλληλοι δυσκολεύονται όταν τους ρωτάς στο συγκεκριμένο θέμα και ας είναι οι πρώτοι που θα εκτεθούν σε κίνδυνο αν κάτι πάει στραβά. Αν οι έλεγχοι δυσκολέψουν τα ταξίδια, τότε θα έρθουν λιγότεροι τουρίστες και τότε θα έχουμε μεγαλύτερη ανεργία και άρα ακόμα και οι συνδικαλιστές δυσκολεύονται να μιλήσουν. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Μια τουλάχιστον πιο ειλικρινή απάντηση μου δίνει σε σημερινό ρεπορτάζ στην «Εφ.Συν,.» ο πρόεδρος του Παγκρήτιου Συλλόγου Διευθυντών Ξενοδοχείων Δημήτρης Κουμπαράκης: «Όταν ο υπουργός Τουρισμού αρχικά μίλησε για το τεστ εντός 72 ωρών, εμείς είπαμε ότι αυτό δεν είναι αρκετό και πως έπρεπε να θεσμοθετηθεί τεστ την ίδια μέρα που πρόκειται κάποιος να πετάξει. Τελικά πάμε στη λύση “καθόλου τεστ” και αυτό είναι προφανώς επικίνδυνο. Δείχνουν ότι έχουν να διαλέξουν μεταξύ του κινδύνου για αυξημένα κρούσματα, ίσως και θανάτους από τη μία και της οικονομικής ύφεσης και της ανεργίας από την άλλη. Και είναι προφανές ότι διαλέγουν το πρώτο».

Θέλετε να το ξαναγράψω;

Οικονομική ύφεση ή κίνδυνος για κρούσματα και θανάτους; Η απάντηση είναι κίνδυνος για κρούσματα και θανάτους. Εξάλλου, το ίδιο είπε και ο κ. Σόιμπλε προ ημερών όταν ρωτήθηκε για το πόσο μπορεί να σταματήσει η οικονομία για να προστατευτούμε από τον ιό: «Δεν υποχωρούν όλα μπροστά στην ανθρώπινη ζωή» είπε. Καταλάβατε φαντάζομαι.

Και αν υποψιάζεστε πως κάπου εδώ έρχεται μια παράγραφος για τον ταξικό χαρακτήρα των πολιτικών επιλογών, πολύ καλά το υποψιαστήκατε και ήδη αυτή την παράγραφο διαβάζετε. Ποιος κινδυνεύει περισσότερο λέτε; Ο πλούσιος βορειοευρωπαίος που θα έρθει στην ακριβοπληρωμένη του σουίτα και θα μπορέσει ακόμα και μες στην πανδημία να νοικιάσει ένα κομμάτι ελληνικής παραλίας σε ακόμα πιο prive καταστάσεις απ’ ο,τι τα προηγούμενα χρόνια, πλήρως απομονωμένος από τον έξω κόσμο ή ο μεσοαστός που θα νοικιάσει ένα δωμάτιο και θα είναι μέσα στις ορδές του all inclusive μαζί με τις υπόλοιπες φυλές του Ισραήλ;

Και κάτι ακόμα για την αγαπημένη μας Ευρωπαϊκή Ένωση, το «κοινό μας σπίτι» όπως μας τα έπρηξαν χρόνια τώρα να την αποκαλούμε οι Μενουμευρώπηδες. Δικαιούμαι να ρωτήσω τι θα γινόταν αν ήταν ανάποδα τα πράγματα και αν ήταν τούμπα ο χάρτης; Αν δηλαδή με κάποιο μαγικό τρόπο οι φτηνές και απολαυστικές διακοπές όλων των Ευρωπαίων δεν ήταν στον ευρωπαϊκό νότο αλλά στον βορά, τότε τι θα γινόταν; Αν υποθέσουμε ότι όλοι οι Έλληνες ονειρευόμασταν να περάσουμε Ιούλιο και Αύγουστο στις μπυραρίες της Βαυαρίας και δίπλα στα νούφαρα των γερμανικών λιμνών τι μέτρα θα έπαιρναν οι Γερμανοί για να μας αφήσουν να περάσουμε τα σύνορά τους; Θα υποχρέωναν, λέτε, τις υπόλοιπες χώρες να υποβάλλουν σε τεστ τους ταξιδιώτες τους πριν την αναχώρηση;

(Αν έχετε πάντως απορία, οι Γερμανοί για το Octoberfest, τη δική τους τουριστική ατραξιόν, το μεγαλύτερο φεστιβάλ μπύρας στον κόσμο που γίνεται τον Οκτώβριο, πήραν από τώρα την απόφαση να το ακυρώσουν γιατί φοβούνται τον συνωστισμό και τον κορονοϊό. «Το ρίσκο είναι υπερβολικά μεγάλο», είπε ο πρωθυπουργός του κρατιδίου της Βαυαρίας. Αλλά στην Ελλάδα μια χαρά, δεν τρέχει τίποτα μπορούν να έρθουν άφοβα και χωρίς τεστ).

Και το κόστος;

Δείτε και κάτι ακόμα. Το κόστος των ελέγχων, των τεστ, της όλης διαδικασίας αν υποθέταμε ότι πείθαμε την Κομισιόν, θα το αναλάμβαναν οι ίδιοι οι τουρίστες και οι χώρες προέλευσης. Συνεπώς θα επιμεριζόταν σε κάθε χώρα που θα ήθελε να στείλει τους ταξιδιώτες προς τον νότο και βασικά κυρίως προς την Ελλάδα αφού Ιταλία και Ισπανία είναι ουσιαστικά εκτός παιχνιδιού. Τώρα το κόστος των (δειγματοληπτκών έστω) ελέγχων θα το αναλάβουν εξ ολοκλήρου οι χώρες υποδοχής, δηλαδή κυρίως η Ελλάδα. Από αυτό και μόνο μπορείτε να καταλάβετε πόσο «δειγματοληπτικοί» θα είναι οι έλεγχοι. Και πάλι ριγμένη η φτωχή Ελλάδα. «Αν θέλετε τουρισμό απλά σκάστε και ανοίξτε τις πόρτες».

Και οι Έλληνες κύριε;

Και οι δικές μας διακοπές; Μέσα σε αυτό το κλίμα πώς θα πας εσύ διακοπές, που σε καλεί μάλιστα και ο υπουργός να το κάνεις υποσχόμενος ευρύτερα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού; Και ποιους θα συναντήσεις εκεί που θα πας; Και τι υγειονομικές υποδομές θα έχει εκεί που θα πας και ποιον θα πρωτοκαλύψουν όταν γίνει το κακό, εσένα ή τους τουρίστες από τα «ξενοδοχεία καραντίνας»; Είσαι σίγουρος ότι η δική σου ζωή θα μετράει το ίδιο με ενός Γερμανού ή ενός Βρετανού πολίτη που ο θάνατός του μπορεί να έχει επίπτωση στη διεθνή μας εικόνα και να λεκιάσει τον μύθο της ασφαλούς χώρας που τόσο πολύ μας πιπίλισαν το κεφάλι ότι είμαστε;

Και οι άνθρωποι που ζουν στους τουριστικούς προορισμούς;

Εδώ στην Κρήτη, στο Ηράκλειο είχαμε πρόσφατα μια αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής (τρομάρα της) που μας έλεγε ότι φοβάται ότι οι μετανάστες θα έρθουν και θα κολλήσουν μεταδοτικές ασθένειες τα παιδιά μας. Αλήθεια, τώρα πού χάθηκε η κυρία Σπανάκη; Τώρα δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μας που θα έρθουν οι ορδές των τουριστών χωρίς τεστ; Η μήπως επειδή αυτοί πληρώνουν δεν τρέχει τίποτα; Αν είναι καλά τα έσοδα στα ξενοδοχεία δεν κινδυνεύουν τα παιδιά μας;

Τα παιδιά μας που παρεμπιπτόντως τα στείλατε ήδη στα Γυμνάσια και στα Λύκεια και από την 1η Ιουνίου θα τα στείλετε και στα Δημοτικά. Και από τις 15 Ιουνίου και μετά, θα είναι δίπλα δίπλα το ένα στο άλλο. Το παιδί π.χ. του λογιστή με το παιδί του ξενοδοχοϋπάλληλου που ο ίδιος έχει έρθει σε επαφή με όλους τους τουρίστες στο ξενοδοχείο. Και που φυσικά για να δουλέψει τα εξοντωτικά ωράρια που του επιβάλλουν θα αναγκαστεί να το αφήσει και στη γιαγιά και στον παππού το παιδί για να κολλήσουν τελικά και εκείνοι, που είναι στις ευπαθείς ομάδες.

Μακάρι να βγω ψεύτης και να είμαι υπερβολικός σε όλα τα παραπάνω. Το ρισκάρετε όμως;

Μην απαντήσετε. Η απάντηση είναι ναι, το ρισκάρετε.

Όχι επειδή το θέλετε, επειδή έτσι αποφάσισαν για σας και δεν έχετε άλλη επιλογή.

Και εσύ τί προτείνεις;

Αν διαβάσατε μέχρι εδώ ίσως να διατρέχει τη σκέψη σας το ερώτημα κι εσύ τι προτείνεις. Τι θα έκανες στη θέση τους; Δεν θα το αφήσω αναπάντητο. Πάμε λοιπόν.

Τεστ σε όλους και όσο γίνεται πιο κοντά στην ώρα αναχώρησης. Εξάλλου πια το κόστος πέφτει δραματικά, στη Γερμανία πωλούνται προς 18 ευρώ χονδρική. Αν θέλει κάποιος να έρθει θα έρθει με τους δικούς μας κανόνες. Αυτή θα ήταν μια πραγματικά «covid-free» χώρα. Όχι αυτή που πληρώνει καταχωρήσεις για να φωνάξει ότι είναι ασφαλής, αλλά αυτή που πραγματικά φροντίζει να μείνει ασφαλής. Οι αυστηροί κανόνες θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν προς όφελός μας. Και επικοινωνιακά – εμπορικά. Για όσους έχουν μυαλό. Και όποιος θέλει ας έρθει αλλά με αυτούς τους όρους. Οι άλλοι ας μην έρθουν.

Και αν δεν έρθουν θα έχουμε περισσότερα κλειστά ξενοδοχεία και ανεργία. Η απάντηση είναι μία. Ουσιαστική στήριξη της εργασίας και όχι με ψευτοεπιδόματα και επιδότηση ευέλικτων ωραρίων που μάλιστα φτάνουν μόνο μέχρι την κάλυψη του κατώτατου μισθού. Οχι με τη θεσμοθέτηση της ευέλικτης εκ περιτροπής εργασίας στα ξενοδοχεία που επί της ουσίας ανακοινώθηκε χθες. Αν αποφάσιζες ως κράτος να πληρώσεις εξ ολοκλήρου τους κανονικούς μισθούς που θα χάσουν οι άνθρωποι αυτοί, δεν θα ήταν «χάρη». Θα ήταν επένδυση για τη διατήρηση της «βαριάς σου βιομηχανίας» και την επόμενη χρονιά χωρίς να βάλεις σε κίνδυνο τους ανθρώπους σου. Αυτούς που θέλεις και το 2021 και το 2022 να παράξουν και πάλι υψηλό τουριστικό προϊόν, όταν θα έχει περάσει το κακό.

Το ρίσκο που παίρνουμε είναι μεγαλύτερο από το μπόι μας. Ακόμα και με οικονομίστικη λογική τύπου Σόιμπλε η οικονομική ζημιά από μια πιθανή έξαρση των κρουσμάτων είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δαπάνη για κάλυψη μισθών. Δείτε την Ιταλία. Στην αρχή της πανδημίας έκλεινε τα καφέ αλλά άφηνε ανοιχτές τις βιομηχανικές της μονάδες με τους χιλιάδες εργαζόμενους να συνωστίζονται στα εργοστάσια και στα λεωφορεία για να πάνε και να έρθουν από τις δουλειές τους. 

Εκριναν πως η ζημιά θα ήταν τεράστια αν κλείσουν τα εργοστάσια αλλά μετά η ζημιά έγινε καταστροφή. Εμείς ήμασταν τυχεροί γιατί τέτοιες βιομηχανίες δεν είχαμε. 

Η δική μας «βιομηχανία» ανοίγει τώρα. Αποφεύγουμε να βάλουμε αυστηρούς κανόνες για να περιορίσουμε τη ζημιά ρισκάροντας με μια ενδεχόμενη καταστροφή.

 Όποιος βλέπει μπροστά θα έπρεπε τώρα να προλαμβάνει, όχι αργότερα να τρέχει να καλύψει τα σπασμένα. Διαφημιζόμαστε ως χώρα Covid free διακινδυνεύοντας να γίνουμε χώρα όπου ο ιός θα κυκλοφορεί ελεύθερα, δηλαδή free Covid.

[---->]

ΠροσγεΙΩΣΗ ΝΔ΄

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΚΟΡΟΝΟΪΟΥ

Δημήτρης Νανούρης

Ο επιστήθιος φίλος μου Μανώλης Μπαρδάνης μού εμπιστεύθηκε άκρως επίκαιρη μαγνητοφωνημένη αφήγηση εκλιπόντος γέροντα με δοκιμασμένη συνταγή διά πάσαν νόσον και πανδημίαν. Διατηρώ το απεραθίτικο ιδίωμα: «Στην Κατοχή ήπιανε τον κόσμο θέρμη1 και ό,τι σκέπασμα ύπαρχε του το βάναν’ απάνω ντου, αλλά τονε τίναζε σα σκυλί, σαν κουλούκι2. Εβάστα λοιπό και τον αφέντη3 μου και το Ιώργη μας η θέρμη ευτή και τωνε δώκανε κάτι κίτρινα πράματα, πικρά πράματα (σ.σ. κινίνα), αλλά δεν ντων ήκανε τίοτα το φάρμακο. Εβρέθηκε λοιπό καένας και μου ’πε: “Να ’θελε τσι τρομάξεις, που μπόριε να τωνε περάσει”.

»Το ’έρο τονε τρόμαζα εύκολα, μα το Ιώργη, πού να τονε σωπορτάρω4. Μια βραδινιά παραμόνεβγα το ’έρο να τονε τρομάξω. Ητονε ’να πεζουλάκι αμπροστά στην πόρτα του μιτάτου5 κι ήβγαινε κι ήκανεν ετού6 το ψιλάκι ντου. Απού κάτω ήτονε ’να χαλί7 και βάναμε κρομμυδάκια, ντομάτες· άνυδρες πατάτες το ’χαμε τη χρονιά ’κείνη σπαρμένο. Και πιο κάτω ήτονε μια καυκάρα8. Ηβγηκεν ο ’έρος και σαν που ’ύρισε μες στην ανατολή κι εκατούριε, ρίχτω τα χέρια μου να τονε σείσω, αλλά φαίνεται πως δεν τον ήπιασα καλά και μου ’φυ(γ)ε κι ήπηρεν κάτω.

»Δεν του ’κουα να μιλήσει, να βγάλει μια φωνή να πει “ώχου μάνα μου, μα ίντα τρέχει”, λέω “επέθανεν ο ’έρος” και στρέφουμαι και πέφτω. Αλλά υστερνά δε μου ’κόλλα ο ύπνος, δεν εμπόρου να το κρατήσω και κείτουντάνε ο ’Ιώργης εκεί χάμαι και τονε σκουντώ και του λέω: “Βρε, σήκως ’ιατί επήρασιν οι διαόλοι τον αφέντη κι εδιάηκε9 μες στην κάτω καυκάρα”. “Βρε, ίντα λες” λέει. Βάνει τα χέρια ντου στο κρεβάτι του ’έρου, δεν τονε πιάνει, στήνεται απάνω κι αρπά ένα ράβδο και τινάζει ένα σάρτο και πάει κάτω. “Αφήτε κάτω τον αφέντη μου, κερατάδες, κάτω τον αφέντη μου” ήλεε. “Επά είμαι υιέ μου, επά είμαι υιέ μου” κάνει ο ’έρος με τα πολλά.

»“Πώς εβρέθης επά;” λέει. “Ενας αντρούλακας ήρθε κι εξεπέρνα το κοντάρι τσι βίγλας και τον πρίνο τω Τζαννήνηδω και με πιάνει απ’ το ποδάρι και μου σκα μια κι ήρθα κάτω”. Ξεφράζει την αμπασά10 ο Ιώργης και βουθά τονε και τον φέρνει απάνω και πέφτουνε, μα δεν εκοιμήθηκε κανείς τωνε. Ε(γ)ώ δούλιου11 να σαλέψω για να μη ’ελάσω. Εσφίγκουμου. Σηκώνουνται το πρωί ακοίμηστοι. Ενέμενα12 πως θα τσι πιάσει η θέρμη. Τίοτα. Βραδιάζει ο Θεός τη μέρα, ούτε θέρμη ούτε τίοτα. Την άλλην ημέρα, λέω, “εδιάηκα να τρομάξω τον ένα κι ετρόμαξε κι ο άλλος μοναχός του κι επέρασέ ντωνε”. Κι ήρχεψα κι εκατσο’έλου. Λένε: “Θαρρεί κανείς πως μας ήκαμες εσύ τη μοσκαριά ’υτή”. Λέω: “Ναι, ε(γ)ώ σας την ήκαμα, μα ήκοψά σας όμως και τη θέρμη”».

Ο Φλώριος του Ιάννη, ο αφηγητής, εφάρμοσε κατά γράμμα τις ντιρεκτίβες Τσιόδρα ογδόντα ολόκληρα χρόνια πριν από τον εθνικό μας λοιμωξιολόγο, που θεράπευσε τον πληθυσμό κατατρομάζοντάς τον και περιορίζοντας έτσι την εξάπλωση του αφιλότιμου κορονοϊού.

 ----------------------------------------------------------------------------------

1. Ελονοσία, 2. κουτάβι, 3. πατέρας, 4. κάνω ζάφτι, 5. βοσκοκάλυβο, 6. εκεί, 7. χωράφι σε αναβαθμίδα, 8. πλαγιά, 9. εδιάβηκε, πήγε, 10. εμπασιά, 11. δείλιαζα, φοβόμουν, 12. ανέμενα, περίμενα.

[----->]

AGAMBEN: Η ΙΑΤΡΙΚΗ ΩΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

 

Νέο κείμενο από τον αγαπημένο μας φιλόσοφο Giorgio Agamben κι ίσως το καλύτερό του σε σχέση με τον ιό.

Αν θα επιχειρούσαμε μια διαφωνία μαζί του, θα ήταν ότι ο καπιταλισμός δεν παραχωρεί στη νέα θρησκεία, την επιστήμη/ιατρική, αλλά δουλεύουν μαζί, με την επιστήμη να είναι το όχημα για την ραγδαία αναδιάρθρωση κι αναδίπλωσή του.

Ακολουθεί το κείμενο:

"Ότι η επιστήμη έχει γίνει η θρησκεία της εποχής μας, αυτό στο οποίο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι πιστεύουν, είναι πρόδηλο εδώ και καιρό. Στη σύγχρονη Δύση, έχουν συνυπάρξει και, σε κάποιο βαθμό, συνυπάρχουν ακόμα, τρία μεγάλα συστήματα πεποιθήσεων: ο χριστιανισμός, ο καπιταλισμός και η επιστήμη.

Στη νεωτερική ιστορία, αυτές οι τρεις “θρησκείες” διασταυρώθηκαν αναγκαστικά κατ’ επανάληψη, ερχόμενες από καιρού εις καιρόν σε σύγκρουση και, στη συνέχεια, με διάφορους τρόπους, πάλι σε συμφιλίωση, έως ότου, προοδευτικά, να επιτευχθεί ένα είδος ειρηνικής και αρμονικά διαρθρωμένης συνύπαρξης, αν όχι πραγματικής συνεργασίας στο όνομα του κοινού συμφέροντος.

Το νέο γεγονός είναι ότι μεταξύ της επιστήμης και των άλλων δύο θρησκειών έχει αναζωπυρωθεί χωρίς να το αντιληφθούμε μια υπόγεια και αδυσώπητη σύγκρουση, της οποίας τα νικηφόρα αποτελέσματα για την πρώτη, την επιστήμη, εμφανίζονται σήμερα μπροστά στα μάτια μας και καθορίζουν με τρόπο πρωτοφανή όλες τις πτυχές της ζωής και της ύπαρξής μας. Αυτή η σύγκρουση δεν αφορά, όπως στο παρελθόν, τη  θεωρία και τις γενικές αρχές, αλλά, κατά κάποιο τρόπο, τη λειτουργική πρακτική.

Ακόμα και η επιστήμη, στην πραγματικότητα, όπως κάθε θρησκεία, διακρίνεται σε διαφορετικά επίπεδα και μορφές, μέσω των οποίων ρυθμίζει και οργανώνει τη δική της δομή: στις λεπτές και ακριβείς διατυπώσεις μιας αυστηρής δογματικής αντιστοιχεί, στην πράξη, τo εξαιρετικά ευρύ και εκτενώς δικτυωμένo πεδίο λατρείας που συμπίπτει με αυτό που ονομάζουμε τεχνολογία.

Δεν προκαλεί έκπληξη ότι ως πρωταγωνιστής αυτού του νέου θρησκευτικού πολέμου εμφανίζεται εκείνος ο κλάδος της επιστήμης του οποίου η δογματική είναι λιγότερο αυστηρή και η πραγματιστική πτυχή του υπερισχύει: η ιατρική, της οποίας άμεσο αντικείμενο είναι το ζωντανό σώμα των ανθρώπων. Ας προσπαθήσουμε να προσδιορίσουμε τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της νικηφόρας πίστης με την οποία θα πρέπει να αναμετριόμαστε ολοένα και περισσότερο.

1) Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι η ιατρική, όπως και ο καπιταλισμός, δεν χρειάζεται ειδική δογματική, αλλά περιορίζεται στο δανεισμό των θεμελιωδών εννοιών της από τη βιολογία. Σε αντίθεση με τη βιολογία, ωστόσο, διατυπώνει αυτές τις έννοιες με τρόπο γνωστικο-μανιχαϊστικό, δηλαδή σύμφωνα με μίαν ακραία δυαλιστική αντίθεση.

Υπάρχει ένας θεός ή μια κακοήθης αρχή, κατ’ ακρίβειαν η ασθένεια, της οποίας οι ειδικοί νοσογόνοι παράγοντες είναι τα βακτήρια και οι ιοί, και ένας θεός ή μια ευεργετική αρχή, που δεν είναι η υγεία, αλλά η ανάρρωση, της οποίας οι παράγοντες λατρείας είναι οι γιατροί και το σύστημα θεραπείας.

Όπως και σε κάθε Γνωστική πίστη, οι δύο αρχές είναι σαφώς διαχωρισμένες, αλλά στην πράξη είναι δυνατόν να βεβηλωθούν η μία από την άλλη, εφόσον η ευεργετική αρχή, καθώς και ο γιατρός που την εκπροσωπεί, μπορούν να κάνουν λάθος και να συνεργαστούν ασυνείδητα με τον εχθρό τους, χωρίς αυτό βέβαια να καθιστά άκυρη την πραγματικότητα του δυαλισμού και την ανάγκη της λατρείας, μέσω της οποίας η ευεργετική αρχή δίνει τη μάχη της. Και είναι σημαντικό ότι οι θεολόγοι που πρέπει να καθορίσουν τη στρατηγική της είναι οι εκπρόσωποι μιας επιστήμης, της ιολογίας, η οποία δεν έχει τον δικό της χώρο, αλλά βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ βιολογίας και ιατρικής.

2) Αν η λατρευτική πρακτική ήταν έως τώρα, όπως κάθε λειτουργία, επεισοδιακή και περιορισμένη στο χρόνο, το αναπάντεχο φαινόμενο του οποίου γινόμαστε σήμερα μάρτυρες είναι ότι αυτή έχει καταστεί μόνιμη και πανταχού παρούσα. Δεν τίθεται πλέον ζήτημα λήψης φαρμάκων ή υποβολής, όταν είναι απαραίτητο, σε ιατρική εξέταση ή χειρουργική επέμβαση: ολόκληρη η ζωή των ανθρώπων πρέπει να γίνεται κάθε στιγμή,  ο τόπος μιας αδιάκοπης λατρευτικής τελετουργίας.

Ο εχθρός, ο ιός, είναι πάντα παρών και πρέπει να καταπολεμείται ακατάπαυστα και χωρίς ανακωχή. Ακόμα και η χριστιανική θρησκεία γνώρισε παρόμοιες ολοκληρωτικές τάσεις, οι οποίες όμως αφορούσαν μόνο σε ορισμένα  άτομα —ιδίως τους μοναχούς— που επέλεξαν ως έμβλημα ολόκληρης της ύπαρξής τους το «αδιαλείπτως προσεύχεσθε». Η ιατρική ως θρησκεία υιοθετεί το παράγγελμα του Παύλου και, ταυτόχρονα, το αντιστρέφει: η λατρεία πρέπει να ασκείται σήμερα με την ίδια επιμέλεια με την οποία οι μοναχοί συγκεντρώνονταν στα μοναστήρια για να προσευχηθούν, πλην όμως με τον όρο ότι θα παραμένουμε χωρισμένοι και σε απόσταση.

3) Η πρακτική λατρείας δεν είναι πλέον ελεύθερη και εθελοντική, εκτιθέμενη μόνο σε κυρώσεις πνευματικής τάξεως, αλλά πρέπει να καταστεί υποχρεωτική με κανονιστικές ρυθμίσεις. Η συμπαιγνία μεταξύ θρησκείας και μη ειδήμονος εξουσίας δεν είναι ασφαλώς κάτι νέο· εντελώς νέο, ωστόσο, είναι το γεγονός ότι αυτή δεν αφορά πλέον τη διακήρυξη των δογμάτων, όπως συνέβαινε για τις αιρέσεις, αλλά αποκλειστικά την τέλεση της λατρείας. Η μη ειδήμων εξουσία οφείλει να επαγρυπνεί ώστε η λειτουργία της θρησκείας της ιατρικής, η οποία συμπίπτει πλέον με ολόκληρη τη ζωή, να τελείται πράγματι με ακρίβεια και χωρίς καμία παρέκκλιση. Ότι πρόκειται εν προκειμένω για μια λατρευτική πρακτική και όχι για μια ορθολογική επιστημονική απαίτηση είναι εξώφθαλμο.

Οι καρδιοαγγειακές παθήσεις αποτελούν μακράν την πιο συχνή αιτία θνησιμότητας στη χώρα μας και είναι γνωστό ότι αυτές θα μπορούσαν να μειωθούν εάν εφαρμοζόταν ένας πιο υγιεινός τρόπος ζωής και εάν ακολουθούσαμε μια συγκεκριμένη δίαιτα. Αλλά δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό κανενός γιατρού ότι ο τρόπος ζωής και δίαιτας που συμβούλευε στους ασθενείς του, θα αποτελούσε αντικείμενο νομικών ρυθμίσεων, που θα επέβαλαν ex lege τι θα πρέπει να τρώμε και πώς θα πρέπει να ζούμε, μεταμορφώνοντας ολόκληρη την ύπαρξη σε υγειονομική υποχρέωση.

Ακριβώς αυτό έγινε και, τουλάχιστον προς το παρόν, οι άνθρωποι έχουν αποδεχθεί, σαν να ήταν αυτονόητο, να παραιτηθούν από την ελευθερία των κινήσεών τους, από την εργασία, τις φιλίες, τους έρωτες, τις κοινωνικές σχέσεις, τις θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις τους.

Παρατηρούμε εδώ σε ποιο βαθμό οι δύο άλλες θρησκείες της Δύσης, η θρησκεία του Χριστού και η θρησκεία του χρήματος, παραχώρησαν την πρωτοκαθεδρία, καταφανώς χωρίς μάχη, στην ιατρική και την επιστήμη.

Η Εκκλησία αρνήθηκε τις αρχές της ξεκάθαρα και απερίφραστα, ξεχνώντας ότι ο άγιος, του οποίου το όνομα φέρει ο σημερινός ποντίφηκας, αγκάλιαζε τους λεπρούς, ότι ένα από τα έργα του ελέους ήταν η επίσκεψη στους αρρώστους, ότι τα ιερά μυστήρια τελούνται μόνο με φυσική παρουσία. Ο καπιταλισμός από την πλευρά του, αν και με κάποιες διαμαρτυρίες, δέχτηκε απώλειες παραγωγικότητας που ποτέ δεν είχε τολμήσει να υπολογίσει, ίσως ευελπιστώντας ότι  αργότερα θα επιτύχει κάποια συμφωνία διακανονισμού με τη νέα θρησκεία, η οποία, ως προς τούτο, φαίνεται διατεθειμένη να συμβιβαστεί.

4) Η θρησκεία της ιατρικής έχει αντλήσει χωρίς επιφύλαξη από τον Χριστιανισμό την εναγώνια εσχατολογική προοπτική του που ο ίδιος άφησε να εκπέσει στο περιθώριο. Ήδη ο καπιταλισμός, εκκοσμικεύοντας το θεολογικό παράδειγμα της σωτηρίας, είχε εξαλείψει την ιδέα του τέλους του χρόνου, υποκαθιστώντας την με μια κατάσταση μόνιμης κρίσης, χωρίς λύτρωση ή τέλος.

Η λέξη  «Κρίσις» έχει αρχικά, εκ προελεύσεως, μία ιατρική έννοια, η οποία προσδιορίζει, στον Ιπποκράτειο Κώδικα, τη στιγμή που ο γιατρός αποφαινόταν εάν ο ασθενής θα ανέκαμπτε από την ασθένεια. Οι θεολόγοι έχουν προσλάβει τον όρο αυτό για να υποδηλώσουν την τελική κρίση που λαμβάνει χώρα την τελευταία ημέρα του κόσμου.

Εάν παρατηρήσουμε την κατάσταση εξαίρεσης που βιώνουμε σήμερα, φαίνεται ότι η θρησκεία της ιατρικής συνδυάζει τη διαρκή κρίση του καπιταλισμού με τη χριστιανική ιδέα ενός τέλους του χρόνου, με το «έσχατον», κατά το οποίο η οριστική απόφαση είναι πάντα σε εξέλιξη και το τέλος καταπίπτει και αναβάλλεται ταυτόχρονα, σε μια ακατάπαυστη προσπάθεια να μπορέσει να το διαχειριστεί και να το ελέγξει, χωρίς ποτέ, ωστόσο, να το αντιμετωπίσει ουσιαστικά και να κατορθώσει να το αποτρέψει ἀπαξ και δια παντός. Είναι η θρησκεία ενός κόσμου που αισθάνεται ότι έχει φθάσει στο τέλος του και όμως δεν είναι σε θέση, όπως ο ιπποκρατικός γιατρός, να αποφασίσει εάν θα επιβιώσει ή θα πεθάνει.

5) Όμοια με τον καπιταλισμό και ανόμοια με τον Χριστιανισμό, η θρησκεία της ιατρικής δεν προσφέρει καμία προοπτική σωτηρίας και λύτρωσης. Αντίθετα, η ανάρρωση στην οποία στοχεύει μπορεί να είναι μόνο προσωρινή, εφόσον ο κακοήθης Θεός, ο ιός, δεν μπορεί να εξαλειφθεί οριστικά, αλλά αλλάζει συνεχώς και λαμβάνει πάντα νέες μορφές, ενδεχομένως πιο επικίνδυνες.

Η επιδημία, όπως υποδεικνύει η ετυμολογία του όρου («δήμος» είναι στην ελληνική  ο λαός ως πολιτικό σώμα και «πόλεμος επιδήμιος» είναι στον Όμηρο η ονομασία του εμφύλιου πολέμου) είναι προπαντός μία πολιτική έννοια, η οποία προετοιμάζεται να γίνει το νέο έδαφος της πολιτικής — ή της μη πολιτικής—παγκοσμίως.

Είναι πιθανό, μάλιστα, η επιδημία που βιώνουμε να είναι η πραγματοποίηση του παγκόσμιου εμφυλίου πολέμου που, σύμφωνα με τους πιο προσεκτικούς πολιτικούς επιστήμονες, έχει υποκαταστήσει τους παραδοσιακούς παγκόσμιους πολέμους. Όλα τα έθνη και όλοι οι λαοί είναι τώρα σε διηνεκή πόλεμο με τον εαυτό τους, γιατί ο αόρατος και ασύλληπτος εχθρός με τον οποίο πολεμούν βρίσκεται μέσα στον καθένα από εμάς.

Όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο διάβα της ιστορίας, οι φιλόσοφοι θα πρέπει και πάλι να έρθουν σε σύγκρουση με τη θρησκεία, η οποία δεν είναι πλέον ο Χριστιανισμός, αλλά η επιστήμη ή ο επιμέρους κλάδος της που έχει λάβει τη μορφή θρησκείας.

Δεν ξέρω εάν θα επανέλθουν οι πυρές και εάν κάποια βιβλία θα περιληφθούν σε λίστα απαγορευμένων, αλλά η σκέψη εκείνων που συνεχίζουν να αναζητούν την αλήθεια και να αρνούνται το κυρίαρχο ψέμα, θα είναι, σαφώς, όπως συμβαίνει ήδη μπροστά στα μάτια μας, περιθωριοποιημένη και θα κατηγορείται ότι διασπείρει ειδήσεις, ψευδείς - ειδήσεις, όχι ιδέες, επειδή η είδηση είναι πιο σημαντική από την πραγματικότητα!

Όπως σε όλες τις περιόδους έκτακτης ανάγκης, είτε αυτές είναι πραγματικές είτε είναι προσομοιωμένες, θα ξαναδούμε ανίδεους να συκοφαντούν τους φιλόσοφους και απατεώνες να γυρεύουν τρόπο να επωφεληθούν από τις συμφορές που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει.

Όλα αυτά έχουν ήδη συμβεί και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν, αλλά εκείνοι που μαρτυρούν για την αλήθεια, δεν θα σταματήσουν να το κάνουν, γιατί κανένας δεν μπορεί να μαρτυρήσει για τον μάρτυρα."

Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος

ΠΗΓΗ  :  antifono.gr

[----->]