Τα έδωσαν όλα και πήραν… τα γνωστά



Βαρειά αντιλαϊκά μέτρα από αύριο με φύλλο συκής αμφίβολη “ελάφρυνση” χρέους μετά το 2040

Σε εκστρατεία εξαπάτησης της κοινής γνώμης έχει αποδυθεί η κυβέρνηση, προσπαθώντας να πουλήσει σαν “εθνικό θρίαμβο” τη χθεσινή απόφαση του Eurogroup, η οποία, στην πραγματικότητα, δρομολογεί νέα, βαρύτατα αντιλαϊκά μέτρα, με φύλλο συκής μια εντελώς αμφίβολη “ελάφρυνση” του χρέους, η οποία, ακόμη κι αν πιστέψουμε το κυβερνητικό αφήγημα, δεν θα έρθει παρά μετά από 25 χρόνια- ζωή νάχουμε. Έχουμε και λέμε: 

Το ελληνικό χρέος παραμένει ακριβώς το ίδιο, στα 323,7 δισ ευρώ και μετά την απόφαση του Eurogroup, αφού η κυβέρνηση αποδέχθηκε τη βασική αξίωση του Σόιμπλε να αποπληρωθεί μέχρι και το τελευταίο σεντ.
-Η κυβέρνηση επέτρεψε στους δανειστές να “κλωτσήσουν” τα (υποτίθεται, ουσιαστικότερα) μεσοπρόθεσμα μέτρα για ελάφρυνση του χρέους μετά το το καλοκαίρι του 2018, δηλαδή αφού θα έχει ολοκληρωθεί το τρίτο Μνημόνιο και θα προετοιμάζεται το… τέταρτο. 

-Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα που ανακοινώθηκαν χθες και τα οποία είχαν υποσχεθεί οι δανειστές ήδη από το 2012 στον Αντώνη Σαμαρά, περιορίζονται στην επιμήκυνση των ομολόγων, κατά μέσο όρο από 28 σε 32,5 χρόνια (κάτι που θα παρατείνει το ζυγό του χρέους στην Ελλάδα) και στη μετατροπή των κυμαινόμενων επιτοκίων αποπληρωμής σε σταθερά.

Η τελευταία ρύθμιση θα σημάνει, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, επιβάρυνση της Ελλάδας και πρόσθετα κέρδη για τους δανειστές, αφού το μέσο επιτόκιο του 0,2% θα πάει στο 1,5%. Η υποτιθέμενη ελάφρυνση του χρέους κατά 46 δισ μέχρι το… 2060, είναι καθαρά θεωρητική υπόθεση, βασισμένη σε σενάρια για την πορεία της ελληνικής οικονομίας και των ευρωπαϊκών επιτοκίων. Σε κάθε περίπτωση, όπως αναγνωρίζουν οι Ευρωπαίοι, η όποια ελάφρυνση δεν θα έρθει παρά μετά το 2020.

-Το μόνο άμεσο όφελος που περιμένει η κυβέρνηση είναι να ενταχθεί η Ελλάδα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, πράγμα για την ώρα αμφίβολο, καθώς το ΔΝΤ έκρινε ανεπαρκή τα μέτρα του Eurogroup. Ακόμη κι αν συμβεί αυτό, θα ωφεληθούν οι “ελληνικές” τράπεζες (που έχουν ουσιαστικά τεθεί υπό τον έλεγχο των ξένων funds), που θα τρέξουν να καλύψουν κάποιες από τις μαύρες τρύπες τους, χωρίς καμία ουσιαστική ένεση ρευστότητας στην πραγματική οικονομία, που βρίσκεται σε μνημονιακό κώμα. 

Παράλληλα, η κυβέρνηση όχι μόνο δεσμεύτηκε η ίδια, αλλά και δέσμευσε (εντελώς αντισυνταγματικά) και τις κυβερνήσεις που θα τη διαδεχτούν για αβάσταχτα, υφεσιακά πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% όχι μόνο για το 2018, αλλά και “σε μεσοπρόθεσμη βάση”. Ο Γερούν Ντάισελμπλουμ δήλωσε ανερυθρίαστα ότι αυτό μπορεί να σημαίνει άλλα τρία, πέντε ή και… δέκα χρόνια!

-Το κυριότερο, η εφαρμογή της συμφωνίας του Eurogroup προϋποθέτει την τάχιστη συμμόρφωση της κυβέρνησης Τσίπρα στις νέες δεσμεύσεις που ανέλαβε, ώστε να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Στην ανακοίνωση του Eurogroup τα μέτρα περιγράφονται με ανατριχιαστική σαφήνεια: “ουσιαστική μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας” (δηλαδή, ομαδικές απολύσεις, διαιώνιση της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων, λοκ- άουτ και πάει λέγοντας), άνοιγμα των “κλειστών επαγγελμάτων” και λειτουργία του Υπερταμείου εκποίησης της δημόσιας περιουσίας μέχρι τον Γενάρη.

-Επιπλέον, το ΔΝΤ, για να συμμετάσχει στο πρόγραμμα, αξιώνει πρόσθετα μέτρα για την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού, κυρίως μείωση του αφορολόγητου και περαιτέρω ακρωτηριασμό των συντάξεων.

Όλα δείχνουν ότι η κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει στο 95% αυτών των μέτρων που θα επιτρέψουν να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση και απλώς προσπαθεί να βρει ένα ευπρόσωπο περιτύλιγμα για να την πουλήσει στην κοινή γνώμη. Μόνο ένας πραγματικός, λαϊκός ξεσηκωμός μπορεί να αποτρέψει τη διαιώνιση της κοινωνικής καταστροφής και την καθήλωση της Ελλάδας στο ρόλο της αποικίας χρέους των δανειστών της.
Α.Θ.

Όταν χάνεται η οικονομική λογική



 Του Θάνου Τσίρου

Διανύουμε τον 7ο μνημονιακό χρόνο. Σε αυτό το διάστημα, η χώρα κατάφερε να εξαλείψει τα λεγόμενα «δίδυμα ελλείμματα»: το δημοσιονομικό, αλλά και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Ουσιαστικά, η χώρα έχει φτάσει στο σημείο να μη χρειάζεται πρόσθετα δάνεια για να εξυπηρετήσει το υφιστάμενο χρέος.

Το τίμημα βέβαια ήταν πολύ βαρύ: συρρίκνωση του ΑΕΠ, εκτόξευση της ανεργίας, brain drain, ακόμη και μείωση του φυσικού πληθυσμού, με τους θανάτους να ξεπερνούν κατά πολλές χιλιάδες τις γεννήσεις. Και έρχεται -υποτίθεται- η ώρα της ανάπτυξης.

«Σε αυτή τη φάση, της ανάκαμψης, δεν θα πρέπει να μείνει κανείς πίσω» έλεγε προ ημερών κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα ο επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί, δημιουργώντας προσδοκίες ότι «κάτι καλό» θα προκύψει στη συνεδρίαση του Eurogroup.

Οι προσδοκίες διαψεύστηκαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι δανειστές δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από το να ζητήσουν ακόμη περισσότερη λιτότητα από την Ελλάδα.
Η διατήρηση του στόχου του πρωτογενούς πλεονάσματος στο επίπεδο του 3,5% για σειρά ετών δεν αφήνει κανένα δημοσιονομικό περιθώριο για λήψη αναπτυξιακών μέτρων και μηδενίζει τις πιθανότητες αποκλιμάκωσης των φορολογικών συντελεστών.

Τι ζητείται από την Ελλάδα; Ύστερα από 7-8 χρόνια ύφεσης, να μην εξοικονομήσει πόρους για να κλείσει μερικές από τις πληγές που άνοιξαν στον κοινωνικό ιστό και να επιμείνει σε μια πολιτική «στραγγαλισμού» κάθε δραστηριότητας με έναν και μοναδικό στόχο: να εξυπηρετεί ένα χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί παρά μόνο υπό ιδανικές συνθήκες (διατήρηση επί μακρόν των χαμηλών επιτοκίων, εξασφάλιση μακροχρόνιας ανάπτυξης παρά τη φοροκαταιγίδα και τη συνεχιζόμενη φυγή πολιτών και επιχειρήσεων, αποφυγή έκτακτων γεγονότων όπως στο μεταναστευτικό, στο εσωτερικό της Ευρωζώνης κ.λπ.).

Είναι προφανές ότι οι δανειστές κινούνται πλέον έξω από κάθε οικονομική λογική. Ασφαλώς βρίσκουν «πάτημα» στο γεγονός ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της (να παραχθούν πλεονάσματα 3,5% το 2018 και μεσοπρόθεσμα λέει το μνημόνιο), από εκεί και πέρα όμως θα πρέπει κάποια στιγμή να εξηγηθεί για ποιο λόγο ζητείται από τον ελληνικό λαό να επιτύχει έναν στόχο που ποτέ καμία χώρα δεν πέτυχε υπό ανάλογες οικονομικές συνθήκες.

Θρίαμβος στο #Eurogroup για άλλη μια φορά

Εθνική επιτυχία τα πλεονάσματα 3,5% για 10 χρόνια;




Απαράδεκτα αρνητικό, σε σχέση με τις υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης, ήταν το αποτέλεσμα της συνόδου του Γιούρογκρουπ στις 5 Δεκεμβρίου 2016.

Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Μια ψυχρή αποτίμηση της απόφασης, που δε διακατέχεται από το άγχος της επιβεβαίωσης, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ήταν μία επιβλαβής για τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας απόφαση, που παγιώνει και δεν αναιρεί την υπερχρέωση, για πέντε συγκεκριμένους λόγους.

Πρώτος, η κυβέρνηση πίστευε ότι το Γιούρογκρουπ της 5ης Δεκεμβρίου θα επιτάχυνε την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Θα εκβίαζε δηλαδή τους θεσμούς για μια συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο, που θα έδινε το πράσινο φως για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Αυτό  δεν έγινε. Η ανακοίνωση (http://www.consilium.europa.eu/en/press/press-releases/2016/12/05-eurogroup-statement-greece/) επισημαίνει στην αρχή της 7ης παραγράφου ότι «το Γιούρογκρουπ καλεί τους θεσμούς και την Ελλάδα να επαναλάβουν τις διαπραγματεύσεις προκειμένου να φτάσουν σε τεχνική συμφωνία όσο το δυνατό συντομότερα». Κανένα έλεος για τους προσκυνημένους…

Δεύτερος, οι ΣΥΡΙΝΕΛ ανέμεναν ότι η μέχρι σήμερα συμμόρφωσή τους θα καθιστούσε περιττά πολλά από τα μέτρα και θα μπορούσαν με την δουλικότητά τους να εξαγοράσουν μέτρα όπως η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου. «Καμία υποχώρηση», ήταν το μήνυμα του Γιούρογκρουπ. «Η συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο θα συμπεριλαμβάνει περαιτέρω ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, το άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων και την άρση εμποδίων στην ανάπτυξη. Ειδικότερα το Γιούρογκρουπ επιβεβαιώνει ότι ο διορισμός των μελών στη διοίκηση της Ελληνικής Εταιρείας Συμμετοχών και Περιουσίας πρέπει να υλοποιηθεί ως το τέλος του Ιανουαρίου του 2017 ώστε το ταμείο να γίνει πλήρως λειτουργικό». Όσοι επομένως ήλπιζαν ότι η ψήφιση αντιλαϊκών νομοσχεδίων νύχτα από βουλευτές που δεν ξέρουν καν τι περιλαμβάνουν οι εκατοντάδες σελίδες φωτοτυπιών που έχουν μπροστά τους ανήκει στο …δύσκολο 2016 είναι βαθιά νυχτωμένοι. Προ των πυλών είναι νέα πολυνομοσχέδια με καινούργια αντιλαϊκά μέτρα και πολλά δύσκολα ακόμη χρόνια!

Τρίτος, η κυβέρνηση ήλπιζε ότι οι Ευρωπαίοι θα έδειχναν οίκτο και θα μείωναν το στόχο για πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ για το 2018. «Το Γιούρογκρουπ σημειώνει ότι η συμφωνία σε τεχνικό επίπεδο θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει μέτρα που οδηγούν στο συμφωνημένο δημοσιονομικό στόχο για το 2018 (πρωτογενές ισοζύγιο 3,5% του ΑΕΠ)». Και το κακό των πλεονασμάτων δε σταματάει το 2018!

Τέταρτος, η κυβέρνηση ήλπιζε ότι τα βάσανα της λιτότητας θα τελείωναν τον Ιούλιο του 2018, οπότε λήγει και η τρίτη δανειακή σύμβαση που υπέγραψαν οι ΣΥΡΙΝΕΛ πέρυσι το καλοκαίρι. «Το Γιούρογκρουπ επανέλαβε ότι ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% του ΑΕΠ που θα υλοποιηθεί μέχρι το 2018 θα πρέπει να διατηρηθεί μεσοπρόθεσμα. Επιβεβαιώσαμε επίσης τη σημασία μιας δημοσιονομικής πορείας που είναι συμβατή με τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις εντός του πλαισίου της ΕΕ. Προκειμένου να εξασφαλισθεί συμμόρφωση με τους δημοσιονομικούς στόχους κατά ένα διατηρήσιμο τρόπο μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος, οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να συμφωνήσουν με τους θεσμούς για ένα μηχανισμό και δομικά μέτρα που θα το διασφαλίσουν».

Για όποιον δεν κατάλαβε ότι εδώ περιγράφεται ένα επιπλέον 4ο Μνημόνιο, διάρκειας ακόμη και 10 ετών, υπάρχει κι η τελευταία παράγραφος της απόφασης: «Η πλήρης εφαρμογή όλων των προκαταρκτικών δράσεων που σχετίζονται με τη δεύτερη αξιολόγηση και η ολοκλήρωση των εθνικών διαδικασιών θα ανοίξουν το δρόμο για τη διοίκηση του ΕΜΣ να εγκρίνει το συμπληρωματικό ΜΝΗΜΟΝΙΟ κατανόησης». Καλά διαβάσατε: Μνημόνιο! Τα καλά πάντα αφήνονται για το τέλος…

Πέμπτος και σημαντικότερος, τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους που ανακοίνωσε ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, και χαρακτηρίστηκαν ως εθνική επιτυχία από την κυβέρνηση, κρίθηκαν ανεπαρκή ακόμη και από το ΔΝΤ, σύμφωνα με δημοσίευμα του πρακτορείου Μπλούμπεργκ. Εν ολίγοις το ΔΝΤ περίμενε πιο γενναιόδωρα μέτρα που θα οδηγούσαν σε μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους, διευκολύνοντας έτσι την ένταξή του στο ελληνικό πρόγραμμα. Και δε δίστασε να κρύψει τη δυσφορία του. 
Ο επιδερμικός χαρακτήρας των μέτρων ελάφρυνσης σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις του για νέα αντιλαϊκά μέτρα είναι πιθανότατα οι αιτίες που δεν συμφωνήθηκε ούτε και τώρα η συμμετοχή του στο πρόγραμμα. Η κυβέρνηση, αντίθετα, μόνο πάρτι δεν έκανε! Τα μέτρα ελάφρυνσης περιλαμβάνουν εξομάλυνση του προφίλ των αποπληρωμών (με επιμήκυνση ωριμάνσεων από 28 στα 32,5 χρόνια) και ρυθμίσεις για τα επιτόκια με στόχο να αποφευχθούν μελλοντικές επιβαρύνσεις.

Σημασία ωστόσο έχει πως: 
Πρώτο, δεν επιφέρουν καμία μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους! 
Δεύτερο, επισείουν άμεσο κόστος το οποίο θα επωμιστεί η Ελλάδα για μελλοντικά οφέλη.
Τρίτο, αυτά τα οφέλη που εκτιμώνται σε μία μείωση 20 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ το 2060 (δηλαδή μετά από 44 χρόνια!) είναι εξόχως επισφαλή. Ανέφερε κατά λέξη στη συνέντευξη Τύπου (https://www.esm.europa.eu/press-releases/transcript-eurogroup-press-conference-1) ο διευθύνων σύμβουλος του ΕΜΣ, Κλάους Ρέγκλινγκ:
 «Ασφαλώς, ο χρονικός ορίζοντας μέχρι το 2060 είναι ασυνήθιστα μεγάλος και συνεπάγεται μεγάλη αβεβαιότητα. Επομένως κάποιος πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός δεδομένου ότι πρόκειται για εκτιμήσεις – τις καλύτερες ως προς το παρόν εκτιμήσεις. Αλλά υπάρχει μεγάλος βαθμός αβεβαιότητας, οι συνθήκες της αγοράς μπορούν να αλλάξουν κι επομένως αυτό είναι προκαταρκτικό»!!! 

Τώρα, το πώς πρόλαβε η κυβέρνηση να ποσοτικοποιήσει την ωφέλεια εκτιμώντας την σε 45 δισ. ευρώ, όταν ακόμη και ο ΕΜΣ αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο, εξηγείται μόνο στη βάση δημιουργικής αριθμητικής και πολιτικών, επικοινωνιακών υπολογισμών (πχ Τσακαλώτος: «40, να το αφήσω;» Παππάς: «βάλε άλλα 5»), όχι μαθηματικών…

Εν κατακλείδι, η απόφαση του Γιούρογκρουπ πρώτο, φέρνει νέα μέτρα λιτότητας άμεσα, δεύτερο, επεκτείνει την λιτότητα στο διηνεκές με την εισαγωγή ενός 4ου Μνημονίου μακράς διάρκειας και τρίτο, αποκαλύπτει ότι η περίφημη συνταγή ελάφρυνσης του χρέους είναι απάτη!

Στη βάση δε των παραπάνω επαναφέρει το στόχο άμεσης ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής ΣΥΡΙΝΕΛ – δανειστών και της μονομερούς διαγραφής του δημόσιου χρέους, εφ’ όσον αποδεδειγμένα πια οι πιστωτές δεν έχουν καμιά πρόθεση ουσιαστικής ελάφρυνσης των δανειακών βαρών!

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα kommon

Όταν ο κ. Τσίπρας ανακάλυψε τον κ. Σαμαρά



Όταν ο πιστωτής λέει ότι το κόστος που θα έχει απο΄ένα "διακανονισμό" με τον οφειλέτη είναι ελάχιστο τότε ο οφειλέτης θα πρέπει να ανησυχεί. Και αυτό το έκανε πεντακάθαρο ο  κ. Ρέκλινγκ ο οποίος αναφερόμενος στα μέτρα "διαχείρισης" του ελληνικού χρέους δήλωσε  ότι το κόστος θα είναι ελάχιστο για τον ΕΜΣ. 

Για να εκτιμηθεί το μέγεθος του θριάμβου θα πρέπει να περιμένουμε λίγο για να ακούσουμε τις δημοσιες κρίσεις του κ. Σόιμπλε.

Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος:Κατάφερε να επιβάλλει σε μία δύσκολη πολιτικά περίοδο για την ΕΕ ολοκληρωτικά τις θέσεις που διατύπωνε με απαράμιλη εμμονή απο τα τέλη του 2013.
 Πέτυχε να αποφύγει την βάσανο του γερμανικού κοινοβουλίου το οποίο θα έπρεπε να εγκρίνει τους όρους μίας συμφωνίας για ουσιαστική ελάφρυνση. Έκανε ενα σημαντικό βήμα για την παραμονή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.Εξασφάλισε να μη  να χάσει ούτε ένα ευρώ απο τόκους. Και το κυριότερο; Πήρε ακόμα μεγαλύτερες διασφαλίσεις.Ε, δεν είναι και λίγα ...

Απο την πλευρά της  , η Κυβέρνηση πανηγυρίζει για την "επιτυχία"  , η οποία απο ότι φαίνεται δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά και ...νέα μετρα σε βάρος των ήδη εξουθενωμένων ελλήνων-ή μάλλον της πλειοψηφίας.Αυτή είναι η μία διάσταση της "επιτυχίας". 
Η  άλλη διάσταση της συμφωνίας στο χθεσινό Eurogroup αφορά στην αποδοχή απο την Κυβέρνηση των θέσεων που είχε διατυπώσει η τότε ελληνική Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου σχετικά με τα μέτρα "διαχείρισης" του χρέους τα οποία τότε ως αξιωματική αντιπολίτευση είχε καταγγείλει και φυσικά δεν τα είχε αποδεχθεί.

Την περίοδο 2013-2014 είχε ξεκινήσει απο την τότε Κυβέρνηση μία συζήτηση με τους πιστωτές στην βάση της παραδοχής ότι το ελληνικό χρέος ήταν βιώσιμο και ότι αυτό που χρειάζεται είναι επιμέρους διευθετήσεις στις δαπάνες εξυπηρέτησης του.Κύριος εκφραστής αυτής της θέσης ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών και σημερινός Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος ο κ. Γ.Στουρνάρας.

Τότε , ο σημερινός πρωθυπουργός είχε επιμείνει στην διαγραφή μέρους του χρέους επισημαίνοντας ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος για να γίνει ...βιώσιμο. Μάλιστα , η θέση αυτή ειχε αποτυπωθεί και στα επίσημα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ (συνέδριο, προγραμματικά προγράμματα , αποφάσεις της ΚΕ) . Τι μεσολάβησε απο τότε μέχρι σήμερα και η "κόλαση" μεταμορφώθηκε σε "παράδεισο" είναι ένα δουλειά των ιστορικών.

Υπο το πρίσμα αυτό  στα χρόνια που πέρασαν  ουσιαστικά αυτό που κατάφερε ο κ.Τσίπρας είναι να φορτώσει τους έλληνες με ένα νέο Μνημόνιο , να συζητά για ένα ακόμα-με διαφορετικό όνομα αυτή την φορά- και να καταστήσει την χώρα πλήρως εξαρτημένη απο τους δανειστές για ακόμα μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Γιατί ας μη γελιόμαστε η χθεσινή συμφωνία καθιστά την Ελλάδα πλήρως εξαρτημένη -πολιτικά και οικονομικά-απο τους σημερινούς πιστωτές της για αρκετές ακόμα δεκαετίες.

 Και αυτή άλλωστε είναι η διαφορά μεταξύ ενός "κουρεματος" χρέους και μίας διευθέτησης. Διότι ένα απευθείας κούρεμα, θα επέτρεπε στην Ελλάδα να αναχρηματοδοτηθεί άμεσα από τις αγορές. Αντίθετα μία έμμεση ελάφρυνση του χρέους (χαλάρωση των όρων που αφορούν στην καταβολή τοκοχρεολυσίων) η χώρα παραμένει σε μια παρατεταμένη φάση αφερεγγυότητας. 

Για την ιστορία να πούμε ότι ,Σύμφωνα με τον επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕΜΣ) Κλάους Ρέγκλινγκ χθές συμφωνήθηκαν  τρεις δέσμες:
 η πρώτη επιμηκύνει από 28 σε 32,5 έτη την αποπληρωμή ομολόγων μέρους του χρέους.
 Η δεύτερη μετατρέπει ομόλογα 42 δισ. ευρώ με κυμαινόμενα επιτόκια σε σταθερά, ενώ ο ΕΜΣ θα συμφωνήσει με την Ελλάδα σε ανταλλαγές ομολόγων που διατέθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
 Το τρίο σκέλος περιλαμβάνει την κατάργηση προστίμων επί των επιτοκίων που αφορούσαν το δεύτερο πρόγραμμα.

Και φυσικά αυτό είναι το "τυράκι" αφού κανείς από την Κυβέρνηση δεν μιλά για την "φάκα" που είναι τα νέα μέτρα που βρίσκονται στον ...δρόμο:
μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά, απελευθέρωση επαγγελμάτων , εκποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι μερικά απο αυτά ενώ το "μενού" μπορεί να περιλαμβάνει περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων και των μισθών στα πλαίσια των περικοπών των δαπανών.