Δύο εικόνες,τρεις κόσμοι,μια σκληρή πραγματικότητα

Οι δύο εικόνες: Ίδια μέρα, 21 Ιουλίου, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας υποδέχεται τον Aμερικανό υπουργό Oικονομικών και του δηλώνει πως η χώρα θα παραμείνει «πυλώνας σταθερότητας» στην περιοχή, παρά τις δυσκολίες. «Είμαι δικός σας, θα κάνω ό,τι πρέπει, βάλτε και εσείς ένα χεράκι».

 Το ίδιο βράδυ, στη Βουλή, «θριαμβεύει» η δημοκρατία και η απλή αναλογική. Ο κουτσογεωργισμός, δηλαδή ο τυφλός πολιτικός αμοραλισμός, αδυνατεί να πετύχει ό,τι με ευκολία έκανε το δίδυμο Παπανδρέου-Κουτσόγιωργας. Το νέο δίδυμο, Τσίπρας-Κουρουμπλής υπολείπεται σε όλα.

 Το πρωί υποτέλεια και «υπευθυνότητα», το βράδυ τζογάρισμα και δήθεν πανηγυρισμοί για την νίκη της δημοκρατίας από την μια παράταξη, και για την δεινή ήττα της κυβέρνησης από την άλλη παράταξη. Το ΚΚΕ, ψηφίζει «παρών», ο Λεβέντης υπέρ, η Χ.Α. λέει «καληνύχτα σας» και απέχει.

 Μερικές φορές η Βουλή δεν είναι σαν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ο «ηγέτης» τους πετυχημένους μικροεκβιασμούς του. Πάμε για τα επόμενα επεισόδια.

Οι τρεις κόσμοι. Ο πρώτος αφορά ακριβώς την σφαίρα που κινείται η κυβέρνηση, το πολιτικό σύστημα, ο κόσμος χωρίς πυξίδα, στόχους, αξίες, στρατηγική. Το μόνο που υπάρχει είναι το «γιες μεν» προς Δύση και το «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε…». 
Ο δεύτερος κόσμος αφορά τη σφαίρα των αποσταθεροποιήσεων που δημιουργούνται από τα γεωπολιτικά κύματα και ρεύματα ιδιαίτερα στην περιοχή μας. Περιοχή πολέμων, πραξικοπημάτων, μεταναστευτικών ροών, πειραματισμών, μνημονίων, αποικιοποίησης, απειλών, μηχανισμών ανεξέλεγκτων, διάβρωσης και εμπλοκών. Ρευστοποίησης χωρών και ρευστοποίησης κρατικών οντοτήτων, μετόπισθεν και ζώνες πιο γενικών συρράξεων. Αυτόν τον κόσμο δεν θέλει να τον βλέπει η πνευματική ηγεσία και οι λεγόμενοι ταγοί κάθε είδους. Είμεθα μια όμορφη ατμόσφαιρα…

Τρίτος Kόσμος: H φτωχοποιημένη και απορριπτόμενη μάζα εκατομμυρίων ανθρώπων. Στη χώρα μας πάνω από το μισό του πληθυσμού μετρά κέρματα και δόσεις, λογαριάζει αγχωμένα πώς μπορεί να επιβιώσει, απελπίζεται, δεν ελπίζει σε κάτι καλύτερο. Στο σπίτι ένας άνεργος, ένας άρρωστος κάποιος στο εξωτερικό. Και οι απειλές μεγαλώνουν. 
Μεγάλη αναταραχή, χάλια κατάσταση κύριοι της πρώτης φορά Αριστεράς. Κράξιμο και μπουγέλα σας πρέπουν.
 Δεν είστε μια «τσογλανοπαρέα που κάνει κριτική», που έλεγε ο Σαββόπουλος, αλλά μία που καταστρέφει τη χώρα γινόμενη ένα με το άθλιο σαπισμένο πολιτικό σύστημα.
 Οι υποτελείς τάξεις, τα λαϊκά στρώματα, ο λαός, η κοινωνία και η χώρα για να επιβιώσουν έχουν μεγάλους εχθρούς να αντιπαλέψουν. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα. Χρειάζεται ανάταξη σε όλα τα πεδία!

«Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ, μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω / και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό, είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.
 
Μα εγώ μ’ ένα άγριο περήφανο χορό, σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω / Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ, σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
 
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ, καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι / και πως αν θέλω περισσότερα να δω, σ’ έναν καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι».

Ανάταξη και μέθεξη!

 [--->]

Επιθέσεις των τραμπούκων του Ερντογάν κατά της Αλεβίτικης μειονότητας

Συγκρούσεις αστυνομίας και κοινότητας αλεβιτών στην Αγκυρα,το 2013 (Reuters)

της Chiara Cruciati – Il Manifesto

Ρώμη, 23, Ιούλη του 2016, Nena News-  Η Δευτέρα ήταν η χειρότερη μέρα στο Γκαζί: οι κάτοικοι του προσπάθησαν να σηκώσουν οδοφράγματα για να μην αφήσουν την αστυνομία να εισβάλει στη συνοικία αλλά δεν τα κατάφεραν και έτσι η Τουρκική αστυνομία τύλιξε τη συνοικία της Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολης) με δακρυγόνα, ενάντια σε όποιον προσπαθούσε να βγει στο δρόμο. Από μακρά, λένε,ότι έβλεπαν ένα λευκό σύννεφα να κάθεται πάνω στις στέγες των σπιτιών.
 

Αυτό, βέβαια,δεν είναι  κάτι καινούργιο για το Γκαζί, όπου ζει η μεγαλύτερη θρησκευτική μειονότητα στην Τουρκία, οι Αλεβίτες. Ο Αλεβισμός ή Αλεβιτισμός έχοντας κάποιες ομοιότητες με το Σιιτικό Ισλάμ, και επιρροές από το Σουφισμό, παρά το ότι αντιπροσωπεύει το 10-15% του συνολικού πληθυσμού (7 έως 10 εκατομμύρια άνθρωποι) αποτελεί στόχο των διαφόρων τουρκικών κυβερνήσεων, από τον Ατατούρκ και μετά.

 

Ο «πατέρας των Τούρκων» υποστηρίχθηκε αρχικά από την κοινότητα που είδε να τις αναγνωρίζονται ίσα δικαιώματα τα οποία της τα αρνιόταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αλλά τα χρόνια που ακολούθησαν χαρακτηρίστηκαν από καταπίεση και σφαγές, μέχρι το 1995, όταν με τις ένοπλες επιθέσεις σε καφενεία Αλεβιτών άνοιξε διάπλατα ο δρόμος σε συγκρούσεις στις οποίες σκοτώθηκαν 23 άτομα.

Με το ΑΚΡ η κατάσταση δεν βελτιώθηκε: η «σουνιτοποίηση» της κοινωνίας ήταν το πρόσωπο ενός γενικότερου εξισλαμισμού της. Και οι Αλεβίτες έμειναν έξω. Για θρησκευτικούς, αλλά και εθνικούς και πολιτικούς λόγους: οι μισοί κούρδοι , ριζοσπαστικοποιημένα μέλη της εργατικής τάξης,είναι παραδοσιακά υποστηρικτές του μαρξιστικού-λενινιστικού κινήματος και κοντά στο DHKP-C, το Επαναστατικό Κόμμα του Λαού, το εκτός νόμου ακροαριστερό κίνημα στην Τουρκία. Η  ιστορική εκκοσμίκευση των Αλεβιτών και η προσδοκία για κοινωνική ισότητα τους οδήγησαν από τον κεμαλισμό στο σοσιαλισμό.

Επί χρόνια, τα τεθωρακισμένα οχήματα της αστυνομίας αστυνομεύουν τη συνοικία- προπύργιο της Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη), μια παρουσία που συνδυάζεται με μια απουσία: των μόνιμων ποιοτικών και κοινωνικών υπηρεσιών του δημοσίου. Αλλά για λίγες ώρες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, μια σουρεαλιστική σιωπή έπεσε πάνω στο Γκάζι: οι δυνάμεις ασφαλείας,βλέπεις, είχαν εμπλακεί αλλού.

Αλλά, η ηρεμία δεν κράτησε πολύ. Οι εντάσεις με την αστυνομία, η οποία εισβάλλει τακτικά στις Αλεβίτικες γειτονιές, πήραν μια δραματική τροπή: αν και οι Αλεβίτες δεν είχαν καμία σχέση για πολύ προφανείς λόγους με τον ιμάμη Γκιουλέν,τον αποδιοπομπαίο τράγο του πραξικοπήματος, η κοινότητα  τους χαρακτηρίστηκε ως συνεργός του.

Και αφού πολλοί από τους διωγμένους από το δικαστικό σώμα και το δημόσιο είναι Αλεβίτες, αυτό που ανησυχεί σήμερα είναι οι συμμορίες των τραμπούκων που περιπολούν στις πόλεις της Τουρκίας. Οι υποστηρικτές του προέδρου Ερντογάν περιφέρονται στους δρόμους ψάχνοντας «προδότες» για να τους τιμωρήσουν. Αμέσως μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, κατά χιλιάδες εισέβαλαν στο Γκάζι και συγκρούστηκαν με τους κατοίκους. «Το ΑΚΡ είναι εδώ, οι Αλεβίτες που είναι;» φώναζαν.

Χωρίς την προστασία των δυνάμεων ασφαλείας, οι Αλεβίτες προχώρησαν στην οργάνωση δικών τους ομάδων αυτοάμυνας. Οι συνεχείς εκκλήσεις της κυβέρνησης να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους – που πιέζουν τη βάση να δείξει την ύπαρξή της στην Κωνσταντινούπολη και την Άγκυρα - για τους Αλεβίτες είναι συνώνυμο της βίας. «Δεν είμαστε υπέρ του πραξικοπήματος - λέει στο Al Jazeera ο 29 χρονος Αρίφ Καγιάκ - Η απόπειρα πραξικοπήματος μας αφορά, γιατί έχουμε πείρα από αυτά, για εμάς τα πράγματα μετά τα πραξικοπήματα ήταν χειρότερα».

Ο Καγιάκ είναι ένας από τους νέους της τοπικής επιτροπής άμυνας της περιοχής, που δημιουργήθηκε για να αντιμετωπίσει τις, συχνά οπλισμένες, φιλοκυβερνητικές ομάδες. «Οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να δημιουργούν μονάδες αυτοάμυνας για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις επιδρομές του ΑΚΡ - προσθέτει ο Ερτουγρούλ Κιουρκτσού, βουλευτής του HDP, του αριστερού φιλοκουρδικού κόμματος - Οι πιο ευάλωτες ομάδες είναι οι γυναίκες, οι Αλεβίτες και οι Κούρδοι»

Οι τρομακτικές ομοιότητες – «πολιτικής» βίας και στρατιωτικής - βρίσκουν τη φυσική αναπαράσταση τους στην πλατεία Ταξίμ. Ο χώρος της αντικυβερνητικής εξέγερσης πριν από τρία χρόνια, το σύμβολο του αντι-νεοφιλελεύθερου και οικολογικού κινήματος του Γκεζί Παρκ όπου συμμετείχαν οι Αλεβίτες, είναι σήμερα λεία μιας άλλης εκστρατείας.Είναι το θέατρο της εξύψωσης του ισχυρού άνδρα, του Πρόεδρου-Σουλτάνου και της κλίκας των υποστηρικτών του οι οποίοι στις μαζικές εκκαθαρίσεις βλέπουν την εξίσωση μεταξύ σταθερότητας και καταστολής του «διαφορετικού».

Εδώ στην πλατεία Ταξίμ, από την Παρασκευή το βράδυ χιλιάδες άνθρωποι, τα χέρια και τα πόδια του Ερντογάν, συγκεντρώνονται για να κάψουν ομοιώματα του Γκιουλέν,να μεθύσουν με εθνικισμό και (κάποιοι από αυτούς) για να ξεκινήσουν τις επιδρομές. Εξάλλου το Γκάζι είναι κοντά, λίγα μέτρα με τα πόδια. Όπως είναι και η αναπόφευκτη διάσπαση μιας χώρας ήδη διαιρεμένης από τις πολιτικές πόλωσης του ΑΚΡ.

[--->]

Ενημέρωση για την εκδήλωση του Δήμου με τον Τσίπρα στον Ασύρματο

Την Παρασκευή το βράδυ στο πάρκο του Ασυρμάτου στον Άγιο Δημήτριο ο Δήμος είχε οργανώσει εκδήλωση-συναυλία για τον εορτασμό της παραχώρησης του τελευταίου κομματιού της έκτασης από το υπουργείο οικονομικών, πριν ένα μήνα. Πρόκειται για μια έκταση 33 στρεμμάτων ενός κάποτε στρατοπέδου. Άλλα 40 στρέμματα ανήκουν ήδη στον Δήμο από παραχωρήσεις προηγούμενων δεκαετιών.

Δυο μέρες πριν ανακοινώθηκε ότι στην εκδήλωση θα μιλήσει ο Τσίπρας. Την Παρασκευή το απόγευμα, μπροστά από την κεντρική είσοδο του πάρκου είχε στηθεί μια εντυπωσιακή πασαρέλα από κλούβες, ματατζήδες και ασφαλίτες. Κατά τις 18:00 άρχισε να έρχεται κόσμος από τις συλλογικότητες του πάρκου και αλληλέγγυοι/ες από τις γύρω περιοχές. Προσπαθήσαμε να συγκεντρωθούμε διαγώνια από την είσοδο (μέσα στο πάρκο ήταν αδύνατο να μπούμε) αλλά από τις 18:20 μέχρι τις 18:40 έγιναν αθρόες προσαγωγές όσων είχαμε ήδη μαζευτεί και όσων προσέγγιζαν το μέρος. Συνολικά 34 άτομα ενώ κάποιοι αναγκάστηκαν να κρυφτούν σε μαγαζιά. Όλα αυτά υπό τα απαθή (τουλάχιστον) βλέμματα των ντόπιων συριζαίων και των στελεχών από τα κεντρικά.

Η εξακρίβωση των στοιχείων ολοκληρώθηκε κατά τις 10 παρά, λίγη ώρα αφού τέλειωσαν οι ομιλίες του Τσίπρα και της δημάρχου. Παρακάτω το κείμενο που είχαμε σκοπό να μοιράσουμε:

ΤΣΙΠΡΑΣ ΣΤΟ ΜΠΡΑΧΑΜΙ. ΑΠ' ΤΑ ΣΑΛΟΝΙΑ ΣΤΑ ΑΛΩΝΙΑ

Μα πόσο φαντασμένοι είναι οι διαχειριστές της εξουσίας, μικροί και μεγάλοι; Και πόσο κορόιδα μας περνούν; Βγήκαν με τα αυτοκίνητα και τις ντουντούκες και πουλάνε σαν καρπούζι την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο χωριό του Μπραχαμίου, για να γιορτάσουν λέει την επίσημη παραχώρηση του Ασυρμάτου, του ''γηπέδου'', όπως το αποκαλούσε ο κυνικός τεχνοκράτης μελετητής του σχεδίου ανάπλασης, αγνοώντας επιδεικτικά ό,τι πιο ζωντανό και ακηδεμόνευτο κινείται στην πόλη τα τελευταία χρόνια της απόλυτης παρακμής και αποδόμησης.

 

Γιατί εμείς, κομμάτι πολλών, δεν περιμέναμε την επίσημη υπογραφή για να θεωρήσουμε ότι νομιμοποιούμαστε να μαζέψουμε τα σκουπίδια τους, ούτε ζητήσαμε την άδεια της εξοχότητας κανενός για να φυτέψουμε δέντρα, να φτιάξουμε ανοιχτά κοινωνικά εγχειρήματα και δομές, με την ''υπογραφή'' και ''όλα τα ονόματα'', μέσα από τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των συνελεύσεων, τις αδιαμεσολάβητες συλλογικές δράσεις και πρωτοβουλίες των ανθρώπων των γειτονιών. Γιατί εμείς δεν μετράμε στρέμματα, μετράμε τον άνθρωπο.

 

Γιατί εμείς δεν είμαστε οι ήρεμοι ή οι βιαστικοί διαβάτες ενός πάρκου,δεν είμαστε οι καταναλωτές θεαμάτων και γιορτών, οι χειροκροτητές και οι παρατρεχάμενοι. Εμείς δεν είμαστε αυτοί που αναθέτουν σε άλλους να τους βρουν λύση και σχέδιο, γιατί εμείς είμαστε η λύση, εμείς είμαστε οι γιορτές, εμείς το σχέδιο.

Η ισοτιμία, οι πολλαπλοί εναλλασσόμενοι ρόλοι, η απουσία ιεραρχίας, η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη, η ευαισθησία, η εγγύτητα, η αμεσότητα της δράσης δεν παραχωρούνται, δεν εκχωρούνται, ούτε δωρίζονται. Είναι το αιώνιο παρόν του αγώνα μας σε όλα τα κοινωνικά πεδία που αφορούν τις ζωές μας, είτε μερικά είτε ολικά.

 

Μαζί με τα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια για το γκράντε σουξέ τους, θα μας κουβαλήσουν και αυτούς που τους φυλάνε. Και γιατί χρειάζεται να τους φυλάνε; Γιατί ξεπουλήσανε τα πάντα για χάρη των τραπεζών, των εθνικών και διεθνών αφεντικών τους. Τολμάνε να εμφανιστούν με πανηγυρική διάθεση ενώ ξεπούλησαν το Ελληνικό, κάνουν πλάτες στην καταστροφή που επιφέρει η Eldorado Gold στις Σκουριές και απεργάζονται το ξεπούλημα του παραλιακού μετώπου. Τολμάνε να εμφανιστούν ενώ συνεχίζουν την επίθεση στις ζωές μας με μνημόνια, κατάργηση κυριακάτικης αργίας, επέλαση των ιδιωτικοποιήσεων. Ενώ εντείνουν την κατάσταση έκτακτης ανάγκης με μαζικούς εγκλεισμούς μεταναστών/προσφύγων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να θυμόμαστε μερικά μόνο παραδείγματα.

Και νομίζουν ότι θα ξεπλυθούνε με τον μικρό και ταπεινό Ασύρματο, το ''γήπεδο''που θα το σπείρουνε και θα το θερίσουνε κερδίζοντας ψηφαλάκια και θεσούλες και αξιώματα και λεφτάκια.

Πόσο δυσανάλογο αλήθεια, πόσο ασύμμετρο, πόσο γραφικό!

 

Εμείς μοιραζόμαστε τη χαρά μας και γιορτάζουμε με όσους συναντιόμαστε ή συναντηθήκαμε, με όσους αγωνιστήκαμε μαζί και θα αγωνιστούμε, χωρίς αλαζονικές θριαμβολογίες, αλληλοσυγχαρητήρια και κερδοφόρες φιλοφρονήσεις. Είμαστε εδώ, είμαστε παντού σε κάθε γειτονιά της Αθήνας μια μεγάλη εικόνα ενός κόσμου με όραμα και δράση στο παρόν, δημιουργώντας μια ισχυρή παρακαταθήκη για το μέλλον των κοινωνικών αγώνων.

Περιφρουρούμε και υπερασπιζόμαστε τους αγώνες μας και το χαρακτήρα του πάρκου ως ένα χώρο αυτοοργάνωσης και ανασύστασης της κοινωνικής συνεύρεσης και πειραματισμού, δεν δωρίζουμε τους κόπους μας στους επίσημους διαχειριστές και δεν θα αφήσουμε να μετατραπεί σε έναν απονευρωμένο και στείρο χώρο κάτω από τον αποπνικτικό έλεγχο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των δημοτικών παρατάξεων και αρχών.

Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Μπραχαμίου 

 [--->]