Ο υποσκελισμός της επιστήμης από μια στρατιωτική επιχείρηση διεθνούς συντονισμού.

 

Κάποτε ίσως γίνει αντιληπτό ότι αυτό που βιώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια δεν είναι η επιστράτευση της επιστήμης στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αλλά ο υποσκελισμός της επιστήμης από μια στρατιωτική επιχείρηση διεθνούς συντονισμού.

Όλοι όσοι σπεύσανε με ζήλο να δηλώσουνε «πίστη στην επιστήμη», ή ακόμα καλύτερα «υπακοή στην επιστήμη», θα βρεθούν αντιμέτωποι με το γεγονός ότι η πίστη και η υπακοή που δηλώσανε ήταν στο όνομα του πολέμου.

Η αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας είναι μια αργή διαδικασία που διαρκεί χρόνια ή δεκαετίες. Οι στωικοί άνθρωποι που αφιερώσανε πραγματικά την ζωή τους στην επιστημονική έρευνα μάθανε να κάνουν υπομονή. «Κοράκου χρώμα τα μαλλιά κι ασπρίσανε».

"Fast-track", "top-down", "quick & dirty" διαδικασίες με παραβιάσεις πρωτοκόλλων, νομοθεσιών, θεσμών, συνταγμάτων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν εισηγείται ποτέ η επιστήμη. Αυτή είναι η αρμοδιότητα τυραννικών κυβερνήσεων, υπό την αιγίδα παρακρατικών και υπερκρατικών οργανώσεων.

Η επιστήμη δεν εκβιάζει. Η επιστήμη δεν διατάζει. Η επιστήμη δεν υποχρεώνει. «Η επιστήμη είναι ο οργανωμένος σκεπτικισμός απέναντι στη γνώμη των ειδικών». Ο «υπηρέτης» της επιστήμης εισέρχεται στον «ναό» της οπλισμένος με αμφισβήτηση και απορία, όχι με πίστη.

Οι διαφωνίες επάνω σε ερευνητικά ζητήματα λύνονται μέσα από αλλεπάλληλες συζητήσεις, δημοσιεύσεις, αλληλογραφίες, συγκρούσεις, μα ο τελικός κριτής της αλήθειας είναι η ίδια η φύση. Το πείραμα είναι η πηγή όλης της γνώσης και αυτό είναι που γεννά την βαθύτερη αίσθηση ταπεινότητας ενός επιστήμονα.

Γιατί η φύση «αγαπάει να κρύβεται» και έχει πολύ μεγαλύτερη φαντασία από ό,τι εμείς. Η βιασύνη στη διαδικασία της επιστημονικής έρευνας είναι μια οδός η οποία οδηγεί στην αναπαραγωγή των δικών μας προκαταλήψεων και όχι στην ανακάλυψη μιας βαθύτερης αλήθειας για τον φυσικό κόσμο.

Ανυπακοή στην εξουσία, αμφισβήτηση των αυθεντιών, αυτοκριτική, ταπεινότητα και θαυμασμός απέναντι στο αινιγματικό μεγαλείο της φύσης είναι οι κύριες ιδιότητες ενός φιλέρευνου πνεύματος. Τα άλλα περί συμβολαίων πίστεως και όρκων υποταγής προέρχονται μάλλον από κακέκτυπα μεσαιωνικών ψαλμωδιών.

Κάποτε ίσως γίνει αντιληπτό ότι ο κόσμος, υπό καθεστώς εκβιασμού και μαζικής υστερίας, ορκίστηκε τυφλή πίστη και υπακοή στους εχθρούς της επιστήμης. Νομιμοποιώντας έτσι τη βίαιη ανατροπή των δημοκρατικών θεσμών και των αυταπόδεικτων δικαιωμάτων μας.

Η πραγματική επιστήμη κάποτε θα έρθει η ώρα που θα φτάσει στα ασφαλή συμπεράσματά της. Με τις ορθές διαδικασίες οι οποίες σέβονται την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη βούληση. Το ερώτημα είναι αν μέχρι τότε θα έχει απομείνει ίχνος δημοκρατίας, ώστε να μπορεί να επιτραπεί στα συμπεράσματα αυτά να ακουστούνε.

Διότι προϋπόθεση του να μπορεί να υπάρξει πραγματική επιστήμη, είναι να υπάρχει ελευθερία. Για αυτό και η υπεράσπιση της δημοκρατίας αποτελεί ένα καθήκον εφάμιλλο, αν όχι υψηλότερο, της αναζήτησης της αλήθειας. Με το σύνταγμα κουρελόχαρτο, δεν μπορούμε να μιλάμε για επιστήμη.

#Από_Manos_Cizek

via Antonis Balis

 

ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ AKTION T4

 


Το Aktion T4 ήταν ένα πρόγραμμα μαζικών δολοφονιών των Ναζί με το οποίο εξοντώθηκαν περισσότεροι από 300.000 ΑμεΑ. Το Aktion T4 είναι η συμβατική ονομασία του προγράμματος ευθανασίας των Ναζί, με την επίβλεψη γιατρών, το οποίο προέβλεπε τη δολοφονία ατόμων που έπασχαν από ανίατες γενετικές ασθένειες και διανοητικά ανάπηρους (αλλά όχι σωματικά, πλην σοβαρών περιπτώσεων) , δηλαδή των λεγόμενων «ανάξιων να ζουν». 

T4 σημαίνει Tiergartenstrasse νούμερο 4, που βρίσκεται στο κέντρο του Βερολίνου: μια βίλα που είχαν κατασχέσει από έναν Εβραίο και στη συνέχεια έγινε η έδρα του Aktion T4, όπου και τα κεντρικά γραφεία του Gemeinnützige Stiftung für Heil-und Anstaltspflege, του δημόσιου φορέα για την υγεία και την κοινωνική πρόνοια.

Την ονομασία Aktion T4 δεν θα τη βρούμε στα έγγραφα της εποχής, επειδή οι Ναζί χρησιμοποιούσαν την κωδική ονομασία EU-AKtion ή E-Aktion (Ε και ΕΕ σήμαιναν ευθανασία). Το πρόγραμμα στόχευε και στη μείωση των κρατικών δαπανών από τη νοσηλεία και τη συντήρηση σε νοσοκομεία ασθενών με αναπηρία, σε μια εποχή που οικονομική προτεραιότητα ήταν ο επανεξοπλισμός του γερμανικού στρατού. Ο καθηγητής Robert Jay Lifton, συγγραφέας του «The Nazi Doctors» και διαπιστευμένος μελετητής του Aktion T4, σημειώνει τις διαφορές μεταξύ του προγράμματος αυτού και της πραγματικής ευθανασίας και εξηγεί ότι η εθνικοσοσιαλιστική αντίληψη περί «ευθανασίας» βασίστηκε στο έργο του Adolf Jost ο οποίος το 1895 είχε εκδώσει το Das Recht auf den Tod («Το δικαίωμα στο θάνατο») και καταλήγει:

 

«Ο Jost υποστήριζε ότι ο έλεγχος του θανάτου ενός ατόμου πρέπει τελικά να ανήκει στον κοινωνικό οργανισμό, στο κράτος. Η έννοια αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την αγγλοαμερικανική παράδοση περί ευθανασίας, η οποία δίνει έμφαση στο δικαίωμα του ατόμου «να πεθάνει» ή «στο θάνατο» ή «στον δικό του θάνατο» ως υπέρτατη ανθρώπινη δικαίωση. Από την άλλη πλευρά, ο Jost αναφέρεται στο δικαίωμα του κράτους να σκοτώνει: ενώ μιλάει για συμπόνια και ανακούφιση των ανίατων ασθενών από τα βάσανά τους, ενδιαφέρεται κυρίως για την υγεία του λαού και του κράτους»

Τα κέντρα δολοφονιών, το καθένα από τα οποία διέθετε θάλαμο αερίων και κρεματόριο, ήταν το Grafeneck, το Brandenburg, το Hartheim, το Sonnenstein, το Bernburg, το Hadamar. Για πολλούς τα ονόματα αυτά δεν είναι οικεία, αφού η ναζιστική εξόντωση των ατόμων με ειδικές ανάγκες ελάχιστα συζητήθηκε.

Πρώην φυλακές, κάστρα δωρεά σε εκκλησίες ή σε φιλανθρωπικά ιδρύματα για να τα χρησιμοποιήσουν ως οίκους ψυχιατρικών ασθενών... Σχεδόν όλα αρκετά απομονωμένα, αλλά όχι μακριά από οδικές αρτηρίες και σιδηρόδρομους.

Η προπαγανδιστική μηχανή για την προώθηση της ευγονικής δούλευε ανελέητα σε πολλά επίπεδα


ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.......

«Πρόβλημα: ένας τρελός κοστίζει στο κράτος 4 μάρκα την ημέρα, ένας ανάπηρος 5,50, ένας εγκληματίας 3,50. Σε πολλές περιπτώσεις ένας δημόσιος υπάλληλος κερδίζει μόνο 4 μάρκα τη μέρα για να ζήσει την οικογένειά του, ένας υπάλληλος 3,5 μάρκα και ένας ανειδίκευτος εργάτης λιγότερο από 2 μάρκα. Σύμφωνα με έναν κατά προσέγγιση υπολογισμό, αποδεικνύεται ότι στη Γερμανία ο αριθμός των επιληπτικών, των τρελών κλπ. είναι περίπου 300.000. Υπολογίστε: πόσο κοστίζουν αυτά τα άτομα συνολικά όταν το μέσο κόστος τους είναι 4 γερμανικά μάρκα; Πόσα δάνεια 1000 μάρκων θα μπορούσαν να έχουν δοθεί σε νιόπαντρα ζευγάρια το χρόνο με αυτό το ποσό;»

(Από βιβλίο αριθμητικής δημοτικού σχολείου του Τρίτου Ράιχ τη δεκαετία του 1930)


... ΣΕ ΑΦΙΣΕΣ

Προπαγανδιστικές αφίσες ευγονικής από τη δεκαετία του 1930 ανέφεραν φράσεις όπως:

«60.000 μάρκα κοστίζει στην κοινότητα ένα άτομο με κληρονομική ασθένεια κατά τη διάρκεια της ζωής του. Πολίτες, αυτά τα λεφτά είναι και δικά σας.»

«Το βάρος αυτό το επωμίζεσαι και εσύ. Ένας ασθενής με γενετικές ασθένειες κοστίζει, μέχρι το 60ο έτος της ζωής του, κατά μέσο όρο 50.000 μάρκα»


... ΣΤΟ ΣΙΝΕΜΑ

Το Ναζιστικό Κόμμα υπήρξε παραγωγός και συμπαραγωγός διαφόρων ταινιών που κατεύθυναν την κοινή γνώμη προς την ανάγκη «καθαρισμού» του έθνους

Das Erbe («Η κληρονομιά») - 1935

Ψευδοεπιστημονική ταινία μικρού μήκους που δείχνει πώς λειτουργεί η «φυσική επιλογή» και πώς η ανθρωπότητα έχει μπλοκάρει -λαθεμένα- μια τέτοια επιλογή.

Opfer der Vergangenheit  («Θύματα του παρελθόντος»)- 1937

Συγκρίνει τον «υγιή» πληθυσμό με τον «άρρωστο» πληθυσμό, υποστηρίζοντας ότι ο τελευταίος επιβαρύνει τα ταμεία του κράτους και αφαιρεί πόρους από αυτούς που πραγματικά τους δικαιούνται και όλα αυτά λόγω της παραβίασης των νόμων φυσικής επιλογής που θα πρέπει να διορθωθούν . Ο Χίτλερ ήθελε η ταινία να προβληθεί σε όλους τους κινηματογράφους της Γερμανίας.

Ich klage An («Κατηγορώ») - 1941

Σε αυτή την ταινία ένας γιατρός ανακαλύπτει ότι η γυναίκα του πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Εκείνη του ζητά να τη βοηθήσει να τερματίσει την άχρηστη ύπαρξή της· αυτός ικανοποιεί το αίτημα της ως χειρονομία αγάπης, και αντιμετωπίζει ήρεμα το δικαστήριο σαν ήρωας. Ο γιατρός τελικά αθωώνεται από το δικαστήριο το οποίο, με τη σειρά του θέτει το εξής ερώτημα: «Αν εσείς ήσασταν ανάπηροι θα θέλατε να ζείτε μια τέτοια ζωή, σαν φυτά;»

Τις αντιλήψεις αυτές δεν τις  επινόησε ο ναζισμός : οι αντιλήψεις περί ευγονικής προϋπήρχαν τουλάχιστον από τον 19ο αιώνα , όταν θεωρητικοποιήθηκαν από τον Galton,τον  ξάδερφο του Κάρολου Δαρβίνου και μεταξύ άλλων οδήγησαν σε εκστρατείες στείρωσης ΑμεΑ σε διάφορες χώρες.

 

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΤΟΥ AKTION T4

Το 1938 στο Pomßen , κοντά στη Λειψία, γεννήθηκε ο Gerhard Kretschmar από οικογένεια χωρικών. Είναι τυφλός και έχει ένα πόδι και ένα χέρι. Στη συνέχεια θα τον χαρακτηρίσουν και ως "Ηλίθιο". Ο πατέρας του ζητά την άδεια να θανατωθεί το μωρό, αλλά δεν του χορηγείται. Όταν το μαθαίνει ο Χίτλερ στέλνει τον προσωπικό του γιατρό, Karl Brandt και το μωρό θανατώνεται.

 

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ

Στις 18 Αυγούστου 1939 ο Leonardo Conti, από το Ticino, διευθυντής υγείας του Ράιχ, εξέδωσε τη μυστική διάταξη IV B/3088/391079 που υποχρέωνε τα μαιευτήρια και τους παιδίατρους να αναφέρουν όλα τα άτομα που γεννήθηκαν με δυσπλασίες ή σοβαρές ασθένειες.


ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΣ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΩΝ ΔΙΑΤΑΡΑΧΩΝ

Την επιτροπή αποτελούσαν οι Brandt (γιατρός του Χίτλερ), Catel, Heinze, Wentzler και Unger. Ο Unger είχε γράψει το μυθιστόρημα (Sendung und Gewissen - Αποστολή και Συνείδηση) με βάση το οποίο γυρίστηκε η ταινία Ich Klage An.

Τότε ξεκινάει η καταγραφή νεογνών με παθήσεις όπως:

1. «διανοητική καθυστέρηση» και «Μογγολισμός» με ιδιαίτερη προσοχή στις περιπτώσεις που παρουσιάζουν κώφωση και τύφλωση,

2. μικροκεφαλία,

3. σοβαρή ή προοδευτική υδροκεφαλία·

4. οποιαδήποτε παραμόρφωση ή έλλειψη άκρων,

5. παράλυση.

Δημιουργούνται τα πρώτα νοσοκομεία που χρησιμοποιήθηκαν για τη θανάτωση (αρχικά των βρεφών, μετά των παιδιών μέχρι τρία έτη, στη συνέχεια κατά τη διάρκεια του πολέμου έφηβων και ενήλικων).

Αλλά πως εντόπιζαν τα ανάπηρα παιδιά που επρόκειτο να σκοτωθούν;

Ο οικογενειακός γιατρός, που συχνά θεωρείται έμπιστο άτομο, ήταν αυτός που ωθούσε τις οικογένειες να στείλουν το ανάπηρο παιδί τους σε κάποιο εξειδικευμένο κέντρο, υποσχόμενος πρωτοποριακή θεραπευτική αντιμετώπιση.

Σε όσους αντιστέκονταν ασκούσαν πιέσεις μέχρι και απειλές ότι θα αφαιρούσαν την επιμέλεια του παιδιού από τους γονείς , με συνέπειες και για τα υπόλοιπα παιδιά. Οι ανάπηροι ενήλικες από την άλλη πλευρά βρίσκονταν συχνά ήδη σε ιδρύματα, και δεν είχαν τον έλεγχο της ζωής και του θανάτου τους.

Το 1941 το πρόγραμμα Aktion T4 αναστέλλει επίσημα τη λειτουργία του επειδή χτυπούσε πολύ στο μάτι. Η επίσημη αναστολή, ωστόσο, δεν ήταν πραγματική και πέρασε σε μια νέα φάση την «άγρια ​​ευθανασία», η οποία συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του πολέμου και συνέβαλε στη σημαντική αύξηση του αριθμού των θυμάτων. Η τελευταία δολοφονία που αποδίδεται στο Aktion T4 ήταν αυτή ενός παιδιού, του Richard Jenne, ηλικίας μόλις 4 ετών, στις 29 Μαΐου 1945 στο κρατικό ινστιτούτο Kaufbeuren-Irsee στη Βαυαρία, τρεις εβδομάδες μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στη Γερμανία

 

 

«Τα πλάσματα αυτά στα δικά μου μάτια μου, ως εθνικοσοσιαλιστής, δεν αντιπροσωπεύουν παρά ένα βάρος για το λαό μας».

(Hermann Pfannmüller, διευθυντής του νοσοκομείου Eglfing-Haar, κοντά στο Μόναχο)

 

 

ΠΗΓΕΣ:

«Medizin ohne menschlichkeit» (ιατρική χωρίς ανθρωπιά ) . Από τη δίκη των ναζί γιατρών της Νυρεμβέργης, επιμέλεια και σχολιασμός Alexander Mitscherlich και Fred Mielke

 

«Ausmerzen» - Ζωές χωρίς αξία ,θεατρικό αφήγημα του Marco Paolini,  https://www.youtube.com/watch?v=1jXOmEdRjvQ

  

«Aktion T4» ,   https://it.wikipedia.org/wiki/Aktion_T4

 

https://www.facebook.com/WittyWheels

 

 

Όπου και να σας ακουμπήσει κάποιος λερώνεται...

 

Ο Άδωνις ως μετανοούσα Αρσακειάς προσπαθούσε να πει χθες για τη κακιά την ώρα το "στρατηγό χιονιά" και φυσικά την "Αττική Οδό". Ως προς το τελευταίο όμως ξέχασε ότι επί των ημερών του η Αττική οδός (μέσω Ελλάκτωρ) πέρασε από τα συμφέροντα Μπόμπολα στη διαχείριση της Reggeborgh Invest B.V. Ο βασικός μέτοχος του fund και μεγάλη φιλάρα των κυβερνόντων Ισραλινός επιχειρηματίας κ. Reggeborgh είναι εκείνο το μπουμπούκι που συνελήφθη τις προάλες στο αεροδρόμιο γιατί εκκρεμούν σε βάρος του κάμποσα εντάλματα της Interpol. Για να καταλάβουμε το μέγεθος της διαπλοκής πρόεδρος του ΔΣ της Ελλάκτωρ μητρικής εταιρείας της Αττική οδός ΑΕ είναι ο νομικός σύμβουλος του Μητσοτάκη (και του μπαμπά του) κ. Μυλονογιάνης. Όπου και να σας ακουμπήσει κάποιος λερώνεται...

[---->]

Η εκδίκηση της πραγματικότητας Νο2

 


Πολλοί οι θάνατοι στην Ελλάδα από τη νόσο COVID, σε σημείο πλέον που εκθέτει τους πολιτικούς και επιστημονικούς άρχοντες. Πρέπει λοιπόν να «δικαιολογηθούν» οι θάνατοι, με τρόπο ώστε ο μόνος που δεν θα φταίει είναι η διαχείριση.

Εκτενές άρθρο από καθ. πνευμονολογίας λοιπόν παρουσιάζει το «πολυπαραγοντικό φαινόμενο» των πολλών θανάτων στην Ελλάδα (Protagon: https://tinyurl.com/5kx2bfyh), και δίνει τα εξής αίτια:

• Δημογραφικό και κακή υγεία πολιτών

• Κοινωνικοί λόγοι μετάδοσης σε γηραιότερους

• Μη εμβολιασμένοι

• Αργοπορημένη προσέλευση και κακή ποιότητα νοσοκομειακής φροντίδας όταν είναι υπό πίεση το σύστημα

• Λοιμώξεις από ανθεκτικά στελέχη βακτηρίων

• Αυστηρότερος ορισμός COVID θανάτου στην Ελλάδα

Σημειώνω φυσικά τι δεν είπε, πράγματα που ίσως συνέβαλαν περισσότερο στους αυξημένους θανάτους

• Η ολική αποτυχία των μονοδιάστατων μέτρων ακραίων περιορισμών, που μάλιστα έβλαψε συνολικά την υγεία (σωματική, ψυχική, κοινωνική) του πληθυσμού.

• Η ολική αποτυχία των διαχειριστών να αντιληφθούν ότι τα μέτρα που προτείνουν είναι ολικά αποτυχημένα

• Η ανύπαρκτη οργάνωση της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, και η περαιτέρω αποδόμησή της κατά διαστήματα για να καλυφθούν ελλείψεις στα νοσοκομεία

• Η αναστολή εργασίας χιλιάδων υγειονομικών που σαφώς οδηγεί σε αύξηση της θνησιμότητας από οποιοδήποτε αίτιο (κι όχι μόνο από COVID)

Μέσα σε αυτά που είπε όμως, περιλαμβάνεται και ένα ψέμα. Χαρακτήρισε αυστηρό τον ορισμό θανάτου COVID, ενώ σε τηλεοπτική του συνέντευξη παραδέχτηκε ότι αποδίδουμε όλους τους θανάτους που κάποιος έχει μολυνθεί, ακόμη κι αν δεν έχει αναπτύξει συμπτώματα, σε COVID.

Τηλ. σταθμός SKAI (https://tinyurl.com/4kamyjsf)

Φυσικά ο χαρακτηρισμός του ορισμού του θανάτου COVID ως «αυστηρού» είναι ψευδής. Στην πραγματικότητα, ο ορισμός είναι ΠΛΗΡΩΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΣ, ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ, και ΑΝΤΙΘΕΤΟΣ με τον ορισμό του ΠΟΥ. Το ίδιο ψευδείς ήταν και αντίστοιχοι πρόσφατοι ισχυρισμοί από τον πρόεδρο του ΕΟΔΥ (Iatronet: https://tinyurl.com/3v44d2hy).

Ο ΠΟΥ λοιπόν είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ, και έχω θέσει το θέμα από τις 6 Μάϊου 2020. Ναι, το 2020, σε ραδιοφωνική συνέντευξη στον George Sachinis , τότε που δεν ήμασταν "αιρετικοί" (Ποστ στο facebook: https://tinyurl.com/cmm9zf2n).

"Θάνατος που οφείλεται στο COVID-19 ορίζεται, για σκοπούς επιτήρησης, ως θάνατος που προκύπτει από ΚΛΙΝΙΚΑ ΣΥΜΒΑΤΗ ΝΟΣΟ, σε ένα πιθανό ή επιβεβαιωμένο κρούσμα COVID-19, ΕΚΤΟΣ εάν υπάρχει σαφής εναλλακτική αιτία θανάτου που δεν μπορεί να σχετίζεται με νόσο COVID (π.χ. τραύμα).

ΔΕΝ πρέπει να υπάρχει περίοδος πλήρους ανάρρωσης από τον COVID-19 μεταξύ της ασθένειας και του θανάτου."

Ο ορισμός του ΠΟΥ είναι ξεκάθαρος, και όσοι δεν τον ακολουθούν ΑΥΘΑΙΡΕΤΟΥΝ (έγγραφο ΠΟΥ: https://www.who.int/.../Guidelines_Cause_of_Death_COVID...). Να μας εξηγήσουν λοιπόν γιατί αυθαιρετούν, γιατί καταργούν τα απολύτως γνωστά επιστημονικά δεδομένα για το πώς πρέπει να καταγράφονται οι αιτίες θανάτου και τι προσπάθησαν να πετύχουν με αυτό.

Πρόσφατα σχολίαζα στο twitter τον δημοκράτη και πρότυπο συμπεριφοράς Μακρόν, ίνδαλμα του πρωθυπουργού, του αρχηγού της αξ. αντιπολίτευσης και των συμβούλων του, που κάνει θαύματα με τα δημοκρατικά μέτρα αποκλεισμών-πιστοποιητικών και τιμωρίας. Στις 23 Ιανουαρίου ούτε μισό εκατομμύριο κρούσματα δεν είχε καταγράψει η Γαλλία (είχε 436.167 κρούσματα τότε, το tweet εδώ:  https://tinyurl.com/43pyzmm6). Κι όμως, χθες ξεπέρασε το μισό εκατομμύριο (501.635 κρούσματα). ΘΡΙΑΜΒΟΣ κι εκεί η εξαφάνιση του ιού, και συνεχίζουν τα πετυχημένα μέτρα! Προσβάλλουν πλέον ακόμη και τη νοημοσύνη κοτόπουλων.

Συνεχίζεται η φαρσοκωμωδία των μαζικών, τυφλών και επαναλαμβανόμενων διαγνωστικών ελέγχων. Έως της 18 Ιανουαρίου, σε 73 εκατομμύρια σελφ τεστ είχαν βρεθεί 4,2 εκατομμύρια θετικά. ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΕΠΑΝΑΛΗΦΘΗΚΑΝ, και τελικά τα 3,85 εκατομμύρια ήταν ΨΕΥΔΩΣ ΘΕΤΙΚΑ και μόλις 358,000 ήταν πραγματικά θετικά. Απίστευτες, τυφλές, άχρηστες σπατάλες και απώλεια εργατοωρών, την ίδια ώρα που η πρωτοβάθμια φροντίδα είναι ανύπαρκτη, τα νοσοκομεία πιέζονται και χιλιάδες υγειονομικοί είναι σε αναστολή. Πηγή, ΕΟΔΥ: https://tinyurl.com/4v44dsc5

Και φυσικά η διαχειριστική επάρκεια δεν αφορά μόνο τη νόσο COVID. Έχουμε πλέον και την κλιματική αλλαγή και υπερθέρμανση του πλανήτη, που δεν ακούστηκε ακόμη ως αιτία για τα τελευταία «ακραία» φαινόμενα που ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ. Με 1,5 ημέρα χιονόπτωσης έχουμε 3 ημέρες αποκλεισμένες κεντρικές αρτηρίες της Αττικής, συμπεριλαμβανομένης και της Αττικής Οδού. Πρωτοφανές να κλείνει αυτοκινητόδρομος με συνεχή κίνηση. Οι αστειότητες για σταθερές αποζημιώσεις ανά αυτοκίνητο και για αποποίηση ευθυνών, δεν είναι άξιες σχολιασμού.

Είναι άξια σχολιασμού όμως η δήλωση εκπροσώπου της αξ. Αντιπολίτευσης που εξέφρασε την απορία «δεν ντρέπονται;» για όσα έγιναν. Η απάντηση είναι:

Εδώ δεν ντρέπεται ο πρωθυπουργός και ο Υπ Υγείας που σε συνθήκες πίεσης έβαλαν σε αναστολή χιλιάδες υγειονομικούς, που κοστίζει σε θανάτους. Δεν ντρέπεστε ΟΥΤΕ ΕΣΕΙΣ ως αξ. αντιπολίτευση (όπως και ο άλλος δημοκράτης κ. Ανδρουλάκης) που συναινείτε σε αυτό δια της ΟΜΕΡΤΑ. Και θα ντραπούν για μια ταλαιπωρία στους δρόμους;

Το αποκορύφωμα της κατάντιας πάντως είναι το άρθρο στο ΕΘΝΟΣ (https://tinyurl.com/muk28avz) με τίτλο: "Aττικής Οδός: Έζησα την κόλαση μέσα και έξω από την Αττική Οδό και πείστηκα να κάνω το εμβόλιο"

Φαίνεται πως όσοι αποκλείστηκαν και αναζήτησαν δωμάτιο σε ξενοδοχείο, δεν γίνονταν δεκτοί αν δεν είχαν εμβολιαστεί ή αν δεν είχαν κάνει τεστ (πράγμα αδύνατο σε έκτακτες συνθήκες). Με τέτοιες αποφάσεις, είναι να ντρέπεται κανείς να αποκαλείται Έλληνας πολίτης, και ταυτόχρονα να απογοητεύεται με τη γελοιοποίηση μιας κορυφαίας κατάκτησης της επιστήμης όπως είναι ο εμβολιασμός.

Τέτοια προσβολή της νοημοσύνης των πολιτών, θα γραφτεί στην ιστορία. Το πολιτικό σύστημα είναι σχεδόν καθολικά κατώτερο ακόμη και των ελάχιστων απαιτήσεων, και προσβλητικό απέναντι στη νοημοσύνη μας και την κοινή λογική. Καμία απορία δεν υπάρχει λοιπόν για τα ακαταδίωκτα, τα ανεύθυνα και τα ακαταλόγιστα.

Αξιοθρήνητο πολιτικό σύστημα…

[---->]

Ποιος πλήρωσε το “μάρμαρο” για να κατασκευαστεί η Αττική οδός..; Γιατί δεν επιστρέφει στο Δημόσιο..;


Η πρώτη – και μοναδική ως προς τους όρους της – των συμβάσεων παραχώρησης, ήταν αυτή που υπεγράφη μεταξύ Δημοσίου και της Κοινοπραξίας «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε.» για την κατασκευή της λεωφόρου Ελευσίνας-Σταυρού Α/Δ Σπάτων και Δυτικής Περιφερειακής Λεωφόρου Υμηττού, συνολικού μήκους 65 χλμ. Η σύμβαση παραχώρησης, υπογράφηκε το 1996 και κυρώθηκε με το νόμο 2445/1996.

 

Το κόστος κατασκευής της Αττικής οδού, κατανεμήθηκε ως εξής:

 

– Το 32% (420 εκατομμύρια ευρώ) κατέβαλε το Δημόσιο μαζί με τη συγχρηματοδότηση της Ε.Ε., δηλαδή το πληρώσαμε εμείς οι πολίτες.

 

– Γύρω στα 675 εκατ. ευρώ ήταν τα δάνεια που εξασφάλισε η κοινοπραξία με την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Που σημαίνει ότι αν κάτι δεν πάει καλά με την αποπληρωμή, η τράπεζα θα πάρει τα λεφτά της από το κράτος, δηλαδή από εμάς. Αν όλα πάνε καλά, θα τα πάρει από τα διόδια, δηλαδή πάλι από εμάς.

 

– Περίπου 175 εκατ. ευρώ ήταν η ίδια συμμετοχή της κοινοπραξίας που και την εκμεταλλεύεται. Για να εγκαταλείψει η Κοινοπραξία την εκμετάλλευση θα έπρεπε να της επιστραφούν τα ίδια κεφάλαια (δηλ. τα 175 εκατομμύρια €) με μια μέση απόδοση 11,6% για κάθε έτος μέχρι την αποπληρωμή τους.

 

Η σύμβαση παραχώρησης προβλέπει ότι η εκμετάλλευση από την ανάδοχο κοινοπραξία μπορεί να διαρκέσει έως 23 χρόνια. Η Αττική οδός θα παραδοθεί, εφόσον έχει γίνει η επιστροφή των ιδίων κεφαλαίων (των κεφαλαίων δηλαδή που έβαλε η κοινοπραξία στο έργο δηλ. των 175.000.000€) με μια ελάχιστη απόδοση 11,6%, ανεξάρτητα από τη μέγιστη χρονική διάρκεια της σύμβασης.

 

Κεντρική Επισήμανση: Για πρώτη και μοναδική φορά, η παραπάνω απόδοση του 11,6% υπολογίζεται επί των καθαρών κερδών, που παρουσιάζει η ίδια η ανάδοχος! Η οποία, μέχρι σήμερα, φροντίζει να μην παρουσιάζει αντίστοιχα κέρδη, χρησιμοποιώντας γνωστές και μη εξαιρετέες μεθόδους.

 

Ειδικότερα, μέχρι το 2011 τα συνολικά έσοδα μέσα στα 8 χρόνια λειτουργίας της Αττικής Οδού μόνο έχουν ξεπεράσει το 1,7 δισ. ευρώ, που σημαίνει ότι έχουν υπερβεί όχι μόνο το ύψος των ιδίων κεφαλαίων και της συμφωνημένης ετήσιας απόδοσης και των δανείων αλλά ακόμα και το συνολικό κόστος του έργου. Παρόλα αυτά δεν έχουν ενεργοποιηθεί οι όροι 1, 2, 3, 4 της σύμβασης, καθώς η κοινοπραξία έχει δημιουργήσει ένα ολόκληρο δίκτυο θυγατρικών της εταιριών (ΑΤΤΙΚΑ ΔΙΟΔΙΑ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ Α.Ε., ΑΤΤΙΚΕΣ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ Α.Ε.) στις οποίες αναθέτει εργασίες (π.χ. τεχνικής και διοικητικής υποστήριξης, διαχείρισης σταθμών διοδίων, συντήρησης οδικού δικτύου, καλλωπισμού και δενδροφύτευσης κ.ά. ) για τις οποίες τους «καταβάλει» μηνιαίως εκατομμύρια ευρώ, τα οποία εμφανίζονται στους ετήσιους ισολογισμούς της μητρικής εταιρίας, ως έξοδα(!),με αποτέλεσμα, τα κέρδη της μητρικής εταιρίας να εμφανίζονται πάντοτε μειωμένα, ενώ οι θυγατρικές εμφανίζουν και αποδίδουν στους μετόχους τους (που είναι οι ίδιοι με αυτούς της μητρικής εταιρίας) κέρδη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Με άλλα λόγια, τα έσοδα μετονομάζονται σε έξοδα της ίδιας πάντα εταιρίας, η οποία διατηρεί την εκμετάλλευση του δρόμου και εμείς, ως πολίτες καλούμαστε, εκβιαστικά, να συμβάλουμε στον απαράδεκτο και άδικο πλουτισμό της, μέσω της καθημερινής καταβολής υπέρογκων διοδίων.

 

Όλα τα παραπάνω, καθίστανται ακόμη πιο σκανδαλώδη, λαμβανομένου υπ’ όψη του γεγονότος ότι οι παραπάνω όροι στη σύμβαση παραχώρησης, έγιναν στη βάση υπολογισμού του αριθμού των μελλοντικά διερχόμενων αυτοκινήτων, στις 125.000, ενώ, ήδη, από τον τρίτο χρόνο λειτουργίας του δρόμου και μέχρι σήμερα, ο αριθμός των διερχομένων αυτοκινήτων υπερβαίνει τις 300.000!

 

Η εν λόγω σκανδαλώδης σύμβαση αλλά και ακόμη πιο σκανδαλώδης εφαρμογή της, δεν διέλαθε της προσοχής της Δικαιοσύνης, η οποία, δια του κ. Εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, παρήγγειλε προκαταρτική εξέταση για αδικήματα σε βάρος του Δημοσίου. Αξιοπρόσεκτο είναι το γεγονός ότι η κ. Εισαγγελέας Πλημμελειοδικών που ανέλαβε την εν λόγω δικογραφία, κατέληξε στο συμπέρασμα πως η σύμβαση παραχώρησης είναι, επί λέξει «λεόντειος»(σε βάρος του Δημοσίου), αλλά δεν κατέστη δυνατόν να διαπιστωθούν ποινικά αδικήματα. Παρά ταύτα, ήδη, η Εισαγγελία Εφετών, παρήγγειλε νέα διερεύνηση, μια που η προπεριγραφείσα «επιχειρηματική δράση» της εταιρίας, προφανώς υπερβαίνει τα προβλεφθέντα από τη σύμβαση, αλλά και τις στοιχειώδεις αρχές της καλής πίστης. Στην πραγματικότητα, είναι δύσκολο πράγματι να διαπιστωθούν ποινικά αδικήματα, αφού πρόκειται για, από μέρους της εταιρίας, κατάχρηση των όρων της αστικής σύμβασης προς όφελός της και ενάντια στο κοινό όφελος, φέρουσα όμως μορφές μη αξιολογες ποινικά. Αυτεπάγγελτη παρέμβαση της Δικαιοσύνης σε αστικού δικαίου διαφορές δεν προβλέπεται, ενώ ο θιγόμενος συμβληθείς – το ελληνικό δημόσιο – αρνείται μέχρι σήμερα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη.

 

Οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις, ουδέποτε κατήγγειλαν/τροποποίησαν την σύμβαση παραχώρησης, ούτε δε, ως όφειλαν, προσέφυγαν στα πολιτικά Δικαστήρια, προκειμένου να αποδείξουν ότι η προπεριγραφείσα «επιχειρηματική» δραστηριότητα που μετονομάζει «νομότυπα» τα έσοδα σε έξοδα, είναι καταχρηστική τουλάχιστον και υπερβαίνει τα όρια της καλής πίστης, αλλά και αυτής της σύμβασης. Ουδέποτε κατέφυγαν στα πολιτικά Δικαστήρια για να αναγνωριστεί αυτό που πλέον γνωρίζουν οι πάντες ότι η εταιρία πλουτίζει Αδικαιολόγητα! Αντ’ αυτού, οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, ήλθαν εκ νέου ως αρωγός της εταιρίας και ενάντια στο κοινό όφελος, θέσπισαν διάταξη νόμου με την οποία ορίζεται ως παράβαση του Κ.Ο.Κ. η παράλειψη καταβολής των ληστρικών και μη οφειλόμενων στην πραγματικότητα, τελών διοδίων. Την κατάφωρα άδικη και μεροληπτική αυτή διάταξη υπέρ των κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ουδέποτε τροποποίησε ή κατάργησε, συνεχίζοντας με συνέπεια το έργο των προηγουμένων.

 

Απέναντι και στους δύο συμβαλλομένους, βρισκόμαστε εμείς οι πολίτες, που καλούμαστε καθημερινά να καταβάλουμε υπέρογκα τέλη διοδίων για την μετάβαση και επιστροφή στην εργασία μας (2,80+ 2,80=5,60 €), αφού αποτελεί μύθο ο ισχυρισμός εταιρίας και κυβερνήσεων ότι δήθεν μπορούμε να επιλέξουμε άλλες διαδρομές. Στην πραγματικότητα, όπως διαπίστωσε το Κέντρο Οικονομικών Ερευνών του Υπουργείου Περιφερειακής Ανάπτυξης σε σχετική δημοσιευθείσα μελέτη του «η χρήση της Αττικής οδού είναι εκβιαστική για τον πολίτη», λόγω της έλλειψης ολοκληρωμένου δικτύου μέσων μαζικής μεταφοράς και εναλλακτικού οδικού δικτύου. Στην πραγματικότητα, η σύμβαση παραχώρησης λειτουργεί, με τη συναίνεση αμφοτέρων των συμβαλλομένων, ως σύμβαση κατά τρίτου, και στη θέση του τρίτου βρίσκονται οι πολίτες που χρησιμοποιούν το δρόμο που έχουν ήδη, από καιρό, αποπληρώσει.

[------>]