Χαστούκι στην κυβέρνηση η απόφαση του Γιούρογκρουπ

Σε παταγώδη αποτυχία οδηγήθηκε ο κυβερνητικός σχεδιασμός με την απόφαση του Γιούρογκρουπ στις 15 Ιουνίου 2017, καθώς το οικονομικό επιτελείο δεν εξασφάλισε το παραμικρό απ’ όσα ήλπιζε.

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Οι λεπτομέρειες της απόφασης περιγράφουν ένα ακόμη κυβερνητικό Βατερλώ, μια παταγώδη αποτυχία, εφάμιλλη των διαψεύσεων που ένιωσαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις από το 2010 που εναπόθεταν τις ελπίδες τους στο έλεος των δανειστών!

Το πλάνο του Μαξίμου στην πλήρη του ανάπτυξη περιελάμβανε τα εξής βήματα: 1) ψήφιση του 4^ου μνημονίου με νέα μέτρα ύψους 4,5 δισ. ευρώ 2) ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης που θα έπρεπε να είχε κλείσει από τον Φεβρουάριο του 2016 ειρήσθω εν παρόδω 3) ανακοίνωση από το Eurogroup μέτρων ελάφρυνσης του χρέους 4) δημοσίευση ευνοϊκής έκθεσης βιωσιμότητας για το χρέος από το ΔΝΤ 5) ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και 6) έξοδο στις αγορές με την έκδοση ομολόγων με επωφελείς όρους. Στο τέλος αυτών των βημάτων, που το καθένα προϋπέθετε το προηγούμενο, εξασφαλιζόταν ότι με το τέλος του τρέχοντος προγράμματος, τον Αύγουστο του 2018, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξασφαλίσει την κάλυψη των χρηματοδοτικών της αναγκών από τις αγορές. Δεν θα είναι, με άλλα λόγια, αναγκασμένη να προσφύγει σε ένα νέο μνημόνιο, ούτε καν σε πιστοληπτική γραμμή, όπως αυτή που συζητούσε ο Σαμαράς το 2014.

Από όλα τα παραπάνω βήματα αυτό που με ευκολία ολοκληρώθηκε ήταν το πρώτο: η ψήφιση από τους πάντα πρόθυμους βουλευτές των ΣΥΡΙΝΕΛ ενός 4^ου μνημονίου, με μέτρα λιτότητας τα οποία εκτείνονται ακόμη και ως το 2023, όπως μείωση των συντάξεων και του αφορολόγητου, χαλάρωση των προϋποθέσεων για ομαδικές απολύσεις, ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, κ.α. Επιπλέον, το δεύτερο μέτρο που εξασφαλίσθηκε ήταν η ολοκλήρωση της αξιολόγησης, με βάση την απόφαση του Γιούρογκρουπ της 15^ης Ιουνίου. Κι αυτό μάλιστα ολοκληρώθηκε επειδή η Ελλάδα έπρεπε να περάσει από το ταμείο για την πληρωμή ομολόγων: εκείνων που κατέχουν ιδιώτες επενδυτές (2,1 δισ. στις 17/7), η ΕΚΤ (3,9 δισ. στις 20/7) κ.α. Μάς δάνεισαν δηλαδή για να τους ξεχρεώσουμε…

Τρεις εβδομάδες για ζύμωση

Όλα τα υπόλοιπα παραμένουν στον αέρα, με τη δήλωση του υπουργού Οικονομίας Δ. Παπαδημητρίου που έκρινε ανέντιμη τη συμπεριφορά του Σόιμπλε (πιθανά γιατί άλλα τους έταξε ιδιωτικώς και άλλα έκανε επισήμως) να αποδίδουν πολύ πιο πιστά το κλίμα στο εσωτερικό της κυβέρνησης. Δημόσια ωστόσο η κυβέρνηση γι’ άλλη μια φορά μίλησε για επιτυχία κι ας ήταν ίδια η απόφαση της 15^ης Ιουνίου με αυτή στις 22 Μαΐου, την οποία απέρριψε. Είτε για να βρει χρόνο να την «πουλήσει» καλύτερα στο εσωτερικό είτε γιατί ευελπιστούσε σε μια βελτίωσή της σε εκείνη την περίπτωση που θα οδηγούταν το «ελληνικό ζήτημα» στη Σύνοδο Κορυφής. Ενδεχόμενο που αποκλείστηκε εκ μέρους των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Για λόγους αυτονόητους… Γιατί η ίδια λύση της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» εμφανίζεται κάθε φορά από το Μαξίμου ως σωτήρια μέχρι να αποδειχθεί το προφανές: ότι και οι υπουργοί Οικονομικών στο  Γιούρογκρουπ δεν παίρνουν εντολές από τους ομοκρέβατούς τους…

#Eurogroup [NewsIt]Τζανακόπουλος: Οριστική λύση στο Eurogroup, αλλιώς Σύνοδος Κορυφής https://t.co/73OsUUEUle

— presshub.gr (@presshub_gr) June 7, 2017

Να τονιστεί επιπλέον πώς κανένα από τα παραπάνω μέτρα δεν έχει φιλολαϊκό πρόσημο. Η ένταξη της Ελλάδας στην Ποσοτική Χαλάρωση της ΕΚΤ, κι η οποία κοντεύει να εμφανιστεί ως η νέα Μεγάλη Ιδέα του έθνους, το μόνο που θα σημάνει θα είναι την αγορά από την Φρανκφούρτη ομολόγων ύψους 3 δισ. ευρώ από τις τράπεζες. Ούτε χρήμα στην αγορά θα κυλήσει, ούτε προσλήψεις θα γίνουν για να μειωθεί η ανεργία… Κι όσο για την έξοδο στις αγορές την έκανε και ο Α. Σαμαράς ακριβώς πριν 3 χρόνια. Γιατί τώρα να ανοίξουμε σαμπάνιες;

Τα παραπάνω μέτρα ήταν τόσο στενά αλληλεξαρτώμενα, με την ψήφιση του 4^ου Μνημονίου να ανοίγει αυτόματα το δρόμο για τα επόμενα, σύμφωνα με όσα ήλπιζαν και δήλωναν οι κυβερνητικοί, ώστε η Αυγή κυκλοφόρησε στις 7 Ιουνίου με τίτλο «Ξεχάστε τα μέτρα χωρίς λύση για το χρέος». Λύση για το χρέος δεν ήρθε, ούτε καν αυτή η ψοφοδεής που περίμεναν οι ΣΥΡΙΖΑίοι, αλλά τα μέτρα έμειναν για να έρθουν πολύ σύντομα κι άλλα…

#Strauch @ESM_Press @tovimagr:Η καλύτερη συμβολή της Ελλάδας στις συζητήσεις #Eurogroup είναι η πλήρης εφαρμογή των προαπαιτούμενων. #Greece https://t.co/FM5pfLSAML

— Ευρωπαϊκή Επιτροπή (@EEAthina) June 3, 2017

Η απόφαση του Γιούρογκρουπ ισοδυναμεί με κόλαφο για τον ΣΥΡΙΖΑ για τους ακόλουθους λόγους:

1.     Η περίφημη «ελάφρυνση» του χρέους, έμεινε στα χαρτιά, όπως εύκολα μπορούσε να προβλεφθεί. Ούτε 1, ούτε 2, ούτε 3, αλλά 4 φορές παραπέμπει η τελευταία συμφωνία του Γιούρογκρουπ στην απόφαση του Γιούρογκρουπ του Μαΐου του 2016. Τότε είχε περιγραφεί με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια ένα πολύ σαφές πλαίσιο ρύθμισης που συνέδεε χρονικά τα μεσοπρόθεσμα μέτρα με την ολοκλήρωση του προγράμματος. Δηλαδή μετά τον Αύγουστο του 2018. Κι ας υποσχόταν ό,τι του κατέβαινε ο κάθε πολιτικός απατεώνας…

Μέτρα κενά περιεχομένου

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν εφαρμοστούν αυτά τα μέτρα απέχουν πολύ από τις προσδοκίες που δημιουργεί η κυβέρνηση για το πραγματικό τους αντίκρισμα, έτσι ώστε να κρύψει τη στροφή 180 μοιρών που έχει κάνει εγκαταλείποντας το αίτημα της διαγραφής του χρέους και τις δυνατότητες που της παρείχε το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας. Μια έκθεση που τεκμηρίωνε νομικά και με επάρκεια τη δυνατότητα μονομερούς διαγραφής του συνόλου του χρέους. Άνθρακες επομένως είναι ο θησαυρός της «ελάφρυνσης» του χρέους στον οποίο η κυβέρνηση έχει εναποθέσει τις ελπίδες της.

Τα μέτρα «ελάφρυνσης» ωστόσο μπορεί επί της ουσίας να είναι αδιάφορα θα χρησίμευαν όμως για να διευκολύνουν την κυβέρνηση να ευελπιστεί ότι θα βγει στις αγορές με αξιοπρεπείς όρους. Να διεκδικήσει δηλαδή ένα χαμηλό επιτόκιο, τόσο άμεσα, στο πλαίσιο μιας πιλοτικής εξόδου, όσο και μετά από ένα χρόνο, ώστε να μπορεί να υπόσχεται ότι δεν έχει ανάγκη ένα νέο Μνημόνιο. Άλλες ωστόσο ήταν οι βουλές ων πιστωτών… Δεν της έκαναν ούτε αυτή τη χάρη, δείχνοντας ότι η υποταγή δε φέρνει ανταμοιβή, αλλά επιπλέον πιέσεις για αντιλαϊκά μέτρα! Νέοι κύκλοι λιτότητας και υπερχρέωσης!

2.     Η επανάληψη στο τελικό ανακοινωθέν της συνόδου ότι τα μέτρα θα εφαρμοστούν στο βαθμό που είναι αναγκαία (“to the extent necessary”), φράση που υπήρχε και στην απόφαση του Μαΐου του 2016, υποδηλώνει ότι δεν είναι σίγουρο τίποτε! Ούτε ακόμη κι η ελάφρυνση που διατυπώνεται ως ευχή, στο πλαίσιο των μεσοπρόθεσμων μέτρων.

3.     Η κυβέρνηση δεν έλαβε ούτε τα κέρδη των κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα (ANFA & SMP). Ήταν μέτρο που οι Ευρωπαίοι το είχαν υποσχεθεί από το 2012 και 5 χρόνια μετά εξακολουθούν να παραπέμπουν την υλοποίησή του στο απώτερο μέλλον. Μάλιστα να την εντάσσουν στο πλαίσιο μιας μελλοντικής αναδιάρθρωσης.

4.     Η επέκταση των ωριμάνσεων κατά 15 χρόνια την οποία διαφημίζει η κυβέρνηση ως κέρδος δεν αποτελεί δέσμευση, αλλά ένα ακόμη πιθανό ενδεχόμενο. Μπορεί δηλαδή να συμβεί, μπορεί και να μη συμβεί, όπως μπορεί και να έχει μικρότερη χρονική διάρκεια. «Μεταξύ 0 και 15 ετών» αναφέρει κατά λέξη η απόφαση.

Κόφτης χρέους για δημιουργία εντυπώσεων

5.     Ο κόφτης χρέους είναι μια απάτη! Το όριο διατήρησης των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών κάτω από 15% μεσοπρόθεσμα και κάτω του 20% στη συνέχεια δεν σήμαινε ότι κάθε ευρώ πάνω από αυτό το όριο θα διαγραφόταν! Σήμαινε μια εσωτερική αναδιάρθρωση με κάθε ευρώ πάνω από αυτό το όριο να αποπληρώνεται την επόμενη ή τις επόμενες χρονιές. Αυτό δε το μέτρο ψηφίσθηκε τον Μάιο του 2016, ως εναλλακτικός ορισμός της βιωσιμότητας καθώς ο κοινά αποδεκτός θα έβγαζε το ελληνικό χρέος μη βιώσιμο, κι όχι για να ανασάνει ο κρατικός προϋπολογισμός. Αλλά για να εξασφαλισθεί η ομαλή αποπληρωμή του χρέους. Το σημαντικότερο ωστόσο, αξιολογώντας τη σημασία του, είναι πώς μόνο δύο έτη, το 2022 και το 2023 οι αποπληρωμές υπερβαίνουν αυτό το όριο (19% και 16,3%, αντίστοιχα) απαιτώντας την ενεργοποίηση του «κόφτη» ή καλύτερα του μηχανισμού εσωτερικών μετακινήσεων.

6.     Η αναπτυξιακή ρήτρα είναι κενή περιεχομένου. Η γαλλική πρόταση, όπως την εξέθεσε ο υπουργός Οικονομικών του Μακρόν κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, υιοθετήθηκε ως ένα ενδεχόμενο για μια πιθανή μελλοντική αναδιάρθρωση του χρέους προς τους Ευρωπαίους. Δεν πρόκειται παρόλα αυτά για κάτι καινούργιο. Ρήτρα ανάπτυξης είχαν και τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν τον Φεβρουάριο του 2012 μετά την αναδιάρθρωση, χωρίς να οδηγούν σε μείωση του χρέους. Με τα λόγια του ίδιου του γάλλου υπουργού, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του μετά το τέλος του Γιούρογκρουπ, «είναι απλώς ένας ευέλικτος μηχανισμός που επιτρέπει να προσαρμόζεται ο ρυθμός των πληρωμών με τις δυνατότητες αποπληρωμής της Ελλάδας που θα βρίσκονται σε συνάρτηση με τα επίπεδα της ανάπτυξης». Υπό συγκεκριμένους όρους ωστόσο είναι δίκοπο μαχαίρι καθώς σε περιόδους ανάπτυξης οδηγεί σε αύξηση των αποπληρωμών, φρενάροντας σε δεύτερο χρόνο τη μεγέθυνση.

The new Greek agreement makes no sense: continued 3.5% primary surplus thru 2022? When unemployment is still >20%? Economic illiteracy.

— Dani Rodrik (@rodrikdani) June 16, 2017

6.     Η συμφωνία του Γιούρογκρουπ ισοδυναμεί με επιπλέον λιτότητα! Η συμφωνία για πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και «ίσο είτε ανώτερο αλλά κοντά στο 2% του ΑΕΠ την περίοδο από το 2023 ως το 2060» (με τέτοια σαφήνεια άντε να πει μετά κάποιος υπουργός ότι δεν το κατάλαβε…) θα οδηγήσει σε νέες μειώσεις κοινωνικών δαπανών και περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις. “Οικονομικό αναλφαβητισμό” χαρακτήρισε με tweet του ο οικονομολόγος Ντάνι Ρόντρικ την απαίτηση για τόσο υψηλά πλεονάσματα σε μια χώρα με ανεργία που υπερβαίνει το 20%! Η διαιώνιση των πλεονασμάτων ισοδυναμεί με φτωχοποίηση στο διηνεκές. Η αλήθεια εδώ βέβαια είναι ότι η «υποχρέωση» για πλεονάσματα ύψους 2% μεταξύ 2023 και 2060 προέρχεται από τις δημοσιονομικές υποχρεώσεις στο πλαίσιο της ΕΕ και ειδικότερα όσα προβλέπει το εαρινό εξάμηνο. Η παραμονή στο περιλάλητο «σπίτι των λαών» είναι που πρωτευόντως επιβάλλει τη φτωχοποίηση…

Ευχαριστούμε Ευρώπη! #Eurogroup https://t.co/xzTFrGuDBw

— Jo Di (@jodigraphics15) June 15, 2017

Στα ύψη τα ληξιπρόθεσμα

8.     Τα αναπτυξιακά κονδύλια που υπόσχεται το Γιούρογκρουπ ύψους 970 εκ. ευρώ για τη περίοδο 2017-2020 δεν είναι νέα κονδύλια. Περιλαμβάνονται στα «κονδύλια συνοχής», όπως με σαφήνεια περιγράφει η απόφαση του Γιούρογκρουπ. Όσο ευνοήθηκαν εργαζόμενοι, άνεργοι και συνταξιούχοι από τα 11 δισ. ευρώ τα οποία κινητοποιήθηκαν από τον Ιούλιο του 2015, όπως αναφέρεται, άλλο τόσο θα γευτούν και τα 970 εκ. που είναι το 20% όσων θα πληρώσουν από την τσέπη τους οι φορολογούμενοι λόγω των νέων μέτρων του 4^ου Μνημονίου.

9.     Τα ποσό της δόσης συνολικού ύψους 8,5 δισ. πράγματι υπερβαίνει τις αποπληρωμές χρέους περίπου 7 δισ. ευρώ. Αυτή η διαφορά ανέρχεται σε 1,5 περίπου δισ. ευρώ και υποτίθεται πώς θα καλύψει ληξιπρόθεσμα του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα. Επιπλέον, θα χρησιμεύσουν ως απόθεμα ρευστού για «να υποστηρίξουν την εμπιστοσύνη των επενδυτών και να διευκολύνουν την πρόσβαση στις αγορές». Μόνο που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ανέρχονται σε 3,9 δισ. ευρώ. Είναι δηλαδή υπερδιπλάσιες των επιπλέον χρημάτων, που κι αυτά τα δανειζόμαστε… Επομένως δεν φτάνουν ούτε για να καλυφθούν τα μισά από τα ληξιπρόθεσμα… Κατά συνέπεια το ελληνικό Δημόσιο, παρά τη γενναιοδωρία των δανειστών, θα συνεχίσει να χρωστάει ιδιώτες και νοικοκυριά!

Εν κατακλείδι, η ήττα της κυβέρνησης που ενώ ψήφισε τα πάντα στο τέλος οι πιστωτές την άδειασαν, δείχνει ότι ο μοναδικός ασφαλής δρόμος για την ελάφρυνση του χρέους παραμένει η διαγραφή του, με μονομερείς όρους κυρίαρχου κράτους. Επίσης η ανατροπή κάθε κυβέρνησης που είναι άβουλο και τυφλό όργανο των πιστωτών όπως είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα kommon

Έμμυ Χριστούλα: Για το Δίστομο

 

Ο Μανόλης Γλέζος με τον Γερμανό Πρέσβη, Πέτερ Σόοφ (Peter Schoof) στο Δίστομο, 10.6.2017

 

Το κείμενο της Έμμυς Χριστούλα : "Για το Δίστομο", αναρτήθηκε στο facebook στις 13.6.2017

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΣΤΟΜΟ

Δίστομο 1944.
  
«Αντίκρισα στη μέση του σπιτιού την αδελφή μου ανάσκελα, γυμνή από τη μέση και κάτω. Το φουστάνι της ήταν γυρισμένο προς τα πάνω και σκέπαζε το σχισμένο και κομματιασμένο στήθος της, το πρόσωπό της ήταν παραμορφωμένο, όλο το σώμα της κατακομματιασμένο. Μα το χειρότερο και φρικαλεότερο θέαμα ήταν, όταν από τη στάση του σώματός της κατάλαβα ότι οι Γερμανοί είχαν βιάσει το άψυχο κορμί της. Δίπλα της βρισκόταν το τεσσάρων μηνών κοριτσάκι της λογχισμένο, με σπασμένο το κεφαλάκι του, και στο στόμα του είχε τη ρώγα του στήθους της μάνας του που είχαν κόψει εκείνοι οι κανίβαλοι», περιγράφει διασωθείς από τη ναζιστική θηριωδία.
 
Δίστομο 2017. Ο γερμανός πρέσβης, ως εκπρόσωπος του γερμανικού κράτους, επιχειρεί να καταθέσει στεφάνι στη μνήμη των σφαγιασθέντων.

Μια πράξη ύψιστου συμβολισμού και ως τέτοια πλήρως ανοικτή για να πάρει θέση κανείς.

Πρόκειται για μια συμβολική πράξη αναγνώρισης της θηριωδίας, η οποία ακολουθεί ή συντελείται παράλληλα με την έμπρακτη μεταμέλεια όπως αυτή ορίζεται από τις διεθνείς συνθήκες;

Πρόκειται για την κορύφωση απόδοσης τιμής, αφού έχει προηγηθεί η εκπλήρωση των οφειλών της Γερμανίας, όπως συνέβη με όλες τις τότε κατεχόμενες χώρες; Πρόκειται για καταδίκη του παρελθόντος, η οποία συνυφαίνεται μόνον με την αποκατάσταση του δικαίου ;

Πρόκειται για έμπρακτη καταδίκη του ναζισμού που επιβάλλει στον ενεστώτα χρόνο τουλάχιστον το σεβασμό της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας μας ;

Πρόκειται για ιστορική αναθεώρηση του ρόλου του γερμανικού ιμπεριαλισμού, η οποία συναρτάται ευθέως με τη στάση του στη σύγχρονη ιστορία;

Όχι.

Η μεθοδολογία του γερμανικού διευθυντηρίου, που αποτυπώνει με ακρίβεια και συνέπεια τις επιδιώξεις της γερμανικής αστικής τάξης, είναι σαφής.

Είναι η μεθοδολογία του κατακτητή, η οποία άνοιξε το δρόμο για το νεοκατοχικό καθεστώς που έχει επιβάλλει

Αφού λοιπόν προηγήθηκε με αριστοτεχνικό τρόπο η καλλιέργεια της συλλογικής ενοχής με την απόλυτη σύμπραξη του ελληνικού πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ, αφού ακολούθησε η ενστάλαξη του φόβου στο λαό μας με την απόλυτη ευθύνη της παρούσας κυβέρνησης, το Δίστομο αποτέλεσε τη λαμπρή ευκαιρία για το επόμενο στάδιο, το τελικό στάδιο : την ταπείνωση.

Χωρίς διόλου να υποτιμώ την ενοχή και το φόβο, εκτιμώ ότι αυτό που επιχειρείται μέσω της ταπείνωσης είναι αυτό το ΄΄ κάτι πιο βαθύ που μας λερώνει΄΄, γιατί συνδέεται ευθέως με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αποτελεί συνταγή πλήρους εξανδραποδισμού ακριβώς γιατί καθιστά απολύτως αδύνατη την ανάκτησή της

Και είναι ταπείνωση, βαθιά και απόλυτη, την ίδια στιγμή που αρνείσαι να αναγνωρίσεις τις συνέπειες των απεχθών πράξεών σου, να ξεπλένεσαι με την κατάθεση ενός στεφάνου.

Η δε ταπείνωση, όπως γράφει κι ένας καλός φίλος, συντελείται πάντα σε δημόσιο χώρο, τον οποίο επιχειρεί και να συρρικνώσει.

Όπως περιγράφει ο Σεφέρης γύρω από κάθε λέξη, κοινή χιλιοειπωμένη, υπάρχει πάντα ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό στεφάνι. Αυτό είναι το βάρος της.

Δίστομο. Αυτή είναι η λέξη. Αυτή είναι η λαμπρή ευκαιρία, ώστε η ταπείνωση να είναι συντριπτική και ο εξευτελισμός να είναι τέλειος.

Δημόσιος χώρος που επιχειρείται να συρρικνωθεί για να χωρέσει στην απίστευτη υποτακτικότητα όλων των κυβερνήσεων που δεν τόλμησαν να αξιώσουν, να διεκδικήσουν, να απαιτήσουν.

Ιστορικός χώρος που επιχειρείται να αποχαρακτηριστεί αφού αυτός που επιστρέφει, το περιώνυμο ΄΄παιδί του εγκληματία΄΄ - εγώ θα επιμείνω να χαρακτηρίζω τους ανθρώπους όχι με βάση τις γενιές, αλλά την ιδιότητα που φέρουν και τα συμφέροντα που υπηρετούν - επιστρέφει για να καταστήσει σαφές ότι οι υποχρεώσεις της Γερμανίας νομικά έχουν κλείσει, ηθικά δε, εξαντλούνται σε ένα στέφανο.

Τέλος πολιτικός χώρος, αφού παραμερίζονται με ΄΄ευγένεια΄΄ προδομένες λέξεις όπως κατοχικό δάνειο, πολεμικές αποζημιώσεις, νεοκατοχικό καθεστώς, προτεκτοράτο, εισβάλλει η νέα τάξη πραγμάτων που για να επιβληθεί ανακαλύπτει τα ανιστόρητα σχήματα που μιλούν για το τέλος της ιστορίας.

Στο Δίστομο λοιπόν η Ζωή Κωνσταντοπούλου επιχείρησε να μην επιτρέψει στο γερμανό Πρέσβη να μας ταπεινώσει. Επιχείρησε να προστατεύσει το Δίστομο ως δημόσιο, ιστορικό και πολιτικό χώρο. Κυρίως να αποσείσει το όνειδος της ταπείνωσης, μέσω μιας ιδιότυπης κάθαρσης.

Και τη λέω ιδιότυπη γιατί επιχείρησε να την πραγματώσει όχι όπως την έχουμε γνωρίσει έως τώρα, όπου το αποτέλεσμα φαίνεται εγγυημένο από τη θεική τάξη, την πρωτοπορία, τους μηχανισμούς. Αυτούς τους φωτισμένους, τους κατόχους της μίας και μοναδικής αλήθειας που διακηρύττουν την ορθοδοξία.

Επιχείρησε με διακινδύνευση, αφού δεν είχε καμία εγγύηση θεικής – κομματικής ασυλίας, στοχεύοντας να αποκαλυφθεί μια νέα οπτική της αντίστασης, να ανασυσταθούν πολιτικά εργαλεία που διατηρούν ακόμη το νόημά τους, κυρίως να υπενθυμίσει την ανάγκη του πολύμορφου αγώνα.

Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που μια ενέργεια δεν εμπεριέχει το στοιχείο της κινηματικής διάστασης, αλλά της προσωπικής στάσης και απόφασης ενός πολιτικού υποκειμένου, οι οποίες όμως τροφοδοτούν το κίνημα. Τέτοιες προσωπικές αποφάσεις γνωρίζουμε αρκετές σε περιόδους που κοιλοπονά η ιστορία. Ο Παναγούλης, ο Γεωργάκης και ο Χριστούλας δεν έδρασαν μαζικά, ούτε βέβαια εν ονόματι, ούτε αυτόκλητα. Έδρασαν στο πλαίσιο μιας ανάγκης κοινωνικά και ιστορικά επιβεβλημένης, κατά την άποψή τους, με στόχο να μετατρέψουν το αδύνατο σε ώριμη δυνατότητα.

Ακολουθεί το επεισόδιο με τον Μανώλη Γλέζο.

Θέτω λοιπόν κάποια ερωτήματα.

Ποιος έχει το δικαίωμα να αποκρύβει το συγκρουσιακό χαρακτήρα μιας πράξης ώστε να τη φέρει στα πρότυπα μιας καθωσπρέπει ΄΄φιλίας΄΄, επιβολής το λέω εγώ, υπηρετώντας έναν πολιτικό πολιτισμό πλήρως αφυδατωμένο από την ιστορική αλήθεια ;
Ποιος έχει το δικαίωμα να βρίσκεται υπεράνω κάθε κριτικής, εντός του πανύψηλου θώκου που ο ίδιος έχει χτίσει με την πολιτική του δράση ;
Ποιος έχει το δικαίωμα να μετατρέπει την ωστική απελευθερωτική δύναμη της δικής του πράξης σε ασήκωτο βάρος ;
Ποιός έχει το δικαίωμα να μετατρέπει την εθνική αντίσταση σε αβλαβές εικόνισμα και να μας αποστερεί από την εξαίσια επαναστατική της κληρονομιά ;
Ποιος έχει το δικαίωμα επειδή διαφωνεί με τις γόνιμες αιρέσεις να μας επιβάλλει την πολιτική ορθοδοξία ;
Ποιος έχει το δικαίωμα μέσα από την αυτοδίκαια ηγετική του θέση να παρεμποδίζει πράξεις κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης ;
Ποιος έχει το δικαίωμα να ονοματίζει σύνεση και σοβαρότητα τον πασιφισμό ;
Ποιος έχει το δικαίωμα να μας στερήσει από ένα υψηλού συμβολισμού αποτέλεσμα;

Και αυτονόητα θέτω και το τελευταίο ερώτημα : Κι αν τελικά ο πρέσβης εμποδιζόταν να καταθέσει το στεφάνι;

Ρωτώ υπήρχε έστω και η ελάχιστη πιθανότητα να περνάγαμε από το Εγώ στο Εμείς;

Εγώ λέω ότι υπήρχε, καθότι όλοι γνωρίζουμε ότι έχουμε ανάγκη από μια απτή νίκη, έστω συμβολική, παρόλα αυτά πραγματική και συντελεσμένη, ώστε να ενδυναμωθούμε.

Aπό μια απτή νίκη που θα σπάσει την αλυσίδα των αναπόδραστων ηττών και θα ερεθίσει το παγωμένο κέντρο της μνήμης

Από μια απτή νίκη που θα μετασχηματίσει το θύμα σε πολιτικό υποκείμενο που ξέρει να κερδίζει, έστω και στα σημεία.

Παρόλα αυτά η πράξη αυτή παρήγαγε ένα σοβαρό αποτέλεσμα. Εξέθεσε όσους αρχίζουν να σκέφτονται σοβαρά τη βασική ιδέα που προωθείται τούτη τη στιγμή τόσο από την εγχώρια και όχι μόνον αστική τάξη, όσο και από τα ΜΜΕ, η οποία συμπυκνώνεται με θρασύτητα στο εθνικής στρατηγικής σλογκανάκι ΄΄μόνον όλοι μαζί μπορούμε΄΄.

Ξεχνάνε βέβαια ότι μπορούν αυτοί που θέλουν και τους το επιβάλλει η ταξική τους θέση και η συνείδησή τους.

Μπορούν αυτοί που διαβάζουν διαφορετικά την ιστορία, διαλύουν το χυλό, και θέτουν τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Μητσοτάκη και τον Πέτρουλα ή τον Τεμπονέρα. Ανάμεσα στον κυρ Παντελή και τους νέους που τους έλεγε αλήτες. Ανάμεσα στους οικονομικούς δολοφόνους του χρηματοπιστωτικού συστήματος και τα εκατομμύρια των ευρωπαίων νεόπτωχων. Ανάμεσα στη τζάμπα μαγκιά της τηλεοπτικής φλυαρίας και τη δράση. Ανάμεσα στον Τσολάκογλου και τους αντάρτες. Ανάμεσα στον Παπαδήμο και στον Χριστούλα. Ανάμεσα στο ιερατείο της επανάστασης και τη φρεσκάδα του επαναστάτη ή του επαναστατημένου. Ανάμεσα στο κόμμα – θεό, ή τον ήρωα - ιδιοκτήτη της ιστορίας και την ίδια την ιστορία. Ανάμεσα στους θύτες και στα θύματα. Ανάμεσα στον πρέσβη ενός συστήματος – δυνάστη και το γερμανικό λαό. Ανάμεσα στη Ρόζα που καλούσε σε αντίρρηση συνείδησης για στρατιωτικές υπηρεσίες και σε άρνηση εκτέλεσης οδηγιών και στο γερμανικό εθνικισμό.

Πρόκειται για διαχωριστικές γραμμές που είτε κάποιοι άθελά τους τις παραβιάζουν, είτε τις μέμφονται ως ιδεοληπτικές και διχαστικές, είτε καμώνονται πως δε υπάρχουν, βρίσκονται πάντα εκεί διαχωρίζοντας την προιστορία του βάρβαρου καπιταλισμού και όποιων φασιστικών εκδοχών του από την κυρίως ειπείν ιστορία της νυν και αεί αντιστεκόμενης και εξανθρωπισμένης ανθρωπότητας.

 [--->]

Κάλεσμα αλληλεγγύης του σωματείου της ΒιοΜε

 

Η πρόσφατη ανακοίνωση των εργαζομένων μεταφρασμένη στα Γαλλικά και στα Γερμανικά
Ακολουθούν πρότυπα κείμενα για ανακοινώσεις συμπαράστασης ή για συλλογή υπογραφή
Προωθήστε -  Διαδώστε!

-------------------------------------------------------

COMMUNICATION DES TRAVAILLEURS DE VioMe

Après quatre ans et demi de fonctionnement et six ans de notre – des travailleurs de VioMe – lutte, le pouvoir judiciaire n'a jamais cessé les attaques contre nous.

Et alors que le tribunal a adopté une proposition méprisable sur la faillite, et a rejeté les efforts des travailleurs pour poursuivre l'exploitation de l'usine, il vient maintenant à imposer une vente aux enchères partielle des moyens de production; de ces moyens qui ont nourri des dizaines de familles pendant 4 ans. Ceci est la responsabilité des juges « honnêtes », qui, en tout cas tout ce qu'ils ont à l'esprit est de détruire tout ce que nous, les travailleurs de VioMe, avons créé avec tant d'efforts.

Et ils le font, de sorte qu'aucun autre groupe de travailleurs ne pense même pas à procéder à l’autogestion des industries abandonnées.

Pour cette raison, nous condamnons les autorités ont essayé et syndic de faillite, qui, en tout cas empêche le fonctionnement de l'usine par nous, les travailleurs, directement et sans patrons.

Nous invitons vous, les syndicalistes, les travailleurs, les collectifs pour nous soutenir et montrer tous ensemble que

s’ ils ne peuvent pas, nous pouvons

Nous vous invitons à montrer votre soutien pratique afin que nous puissions garder l’usine en vie et nos familles loin de la peur et de la pauvreté. Nous vous invitons à signer des résolutions de solidarité afin que nous puissions prouver notre force: la force de la solidarité, qui est plus forte que toute forme de suppression par le capital, que toute forme d'effondrement économique de l'économie capitaliste.

En lutte et en solidarité,

Les travailleurs de VioMe

-------------------------------------------------------

Wir, die ArbeiterInnen von VIOME betreiben die besetzte Fabrik seit viereinhalb Jahren und kämpfen schon seit sechs Jahren- doch das juristische System Griechenlands richtet immer noch heftige Angriffe gegen uns.

Unser Versuch, den Betrieb der Fabrik fortzusetzten, ist abgelehnt worden, und ein entsetzlicher Gesellsachaftskonkurs ist in Kraft getreten. Nun sollen die Produktionsmittel einer Zwangsversteigerung unterziehen. Die Produktionsmittel, von denen Dutzende Familien seit viereinhalb Jahren ein Einkommen bekommen.

Die Verantwortung tragen die „ehrbaren“ Richter, deren einziges Ziel ist, das zu zerstören, was wir, die ArbeiterInnen von VIOME mit so viel Mühe in Gang gesetzt haben.

Sie tun das damit keine andere verlassene Fabrik in die Hände der ArbeiterInnen gelangen kann.

Deshalb denunzieren wir das juristische System und den für die Abwicklung der Fabrik bestellten Liquidator. Sie wollen uns den Weg sperren, weil wir eine besetzte Fabrik ohne Chef betreiben.

Wir laden euch ArbeiterInnen, Mitglieder einer Union, Kollektiven ein, uns zu unterstützen, damit wir alle zusammen zeigen, dass

wenn sie nicht können, dann können wir

Wir brauchen eure praktische Unterstützung, um die Fabrik lebhaft zu halten und unsere Familien vor Armut und Angst zu schützen. Wir bedürfen Unterstützungsentschließungen, um unsere Kraft zu beweisen: die Kraft der Solidarität, die stärker als jegliche Unterdrückung vom Kapital, jeglicher Zusammenbruch des kapitalistischen Wirtschaftssystem ist.

Kämpferisch und in Solidarität

Die ArbeiterInnen von VIO.ME

-------------------------------------------------------

Résolution

L’union ……………….. demande à toute autorité judiciaire, économique, politique de ne pas empêcher la gestion de l'usine par ses travailleurs et de faciliter leurs efforts pour légaliser cette gestion, afin que les travailleurs soient en mesure de gagner la vie de leur famille et leurs enfants.

Nous croyons que toute tentative de blocage du fonctionnement de l'usine VioMe est immorale et nous rappelons la situation économique difficile des travailleurs dans notre pays, et que les autorités judiciaires ont leur part dans la responsabilité collective des autorités du pays, car elles n'ont rien fait pour réclamer l'argent qui est due aux travailleurs, mais ils ont tout fait pour entraver les efforts des travailleurs pour assumer la gestion de l’usine.

Nous vous demandons de prendre position en faveur de la société qui souffre, sinon vous nous trouverez en face de vous.

Union / partie / collectivité ……..

Cachet, le cas échéant.

-------------------------------------------------------

Entschließung

Die Gewerkschaft/ Der Verein/ Die Kollektive …………………………. verlangt von jeglichem juristischen, wirtschaftlichen, politischen Amt, den Betrieb der Fabrik von den ArbeiterInnen nicht zu verhindern und den ArbeiterInnen bei der Legalisierung zu helfen, damit sie ihre Familien und Kinder ernähren können.

Wir halten für unsittlich alle Versuche den Betrieb der Fabrik zu sperren und wir rufen in Erinnerung die schwierige finanzielle Lage, in die die ArbeiterInnen in Griechenland geraten sind. Das juristische System trägt die Verantwortung -zusammen mit anderen Führungskräften des Landes-, dass die ArbeiterInnen das Geld von dem Schuldner nicht bekommen haben. Trotzdem hat das gleiche System alles gemacht, um den Betrieb der Fabrik von den ArbeiterInnen zu verhindern.

Wir verlangen, dass eine Entscheidung für die leidende Gesellschaft getroffen wird- sonst stehen wir gegen euch.

Gewerkschaft/ Verein/ Kollektive…….

Stempel (wenn verfügbar) 

 [--->]