Γιατί καταψηφίζουμε το Σχέδιο Προϋπολογισμού της Περιφέρειας Αττικής για το 2016

Ο προϋπολογισμός που εισηγείται η Διοίκηση της Περιφέρειας Αττικής, παρά τις εξαγγελίες και τις δεσμεύσεις, έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

1  .    Είναι εναρμονισμένος με τις απαιτήσεις της συμφωνίας με τους δανειστές, δηλ. με το 3^ο μνημόνιο.

2  .    Είναι πειθήνιος στις απαιτήσεις του Παρατηρητηρίου των ΟΤΑ και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης.

3  .    Είναι συνεπής στις δεσμεύσεις προς τα ιδιωτικά συμφέροντα.

4.    Δεν έχει καμιά πρόβλεψη για την ανάπτυξη της Αττικής, που είναι η μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας, αφού η διοικούσα παράταξη απέφυγε συστηματικά την εκπόνηση σχεδίου που να αναφέρεται συνολικά στο Νομό Αττικής και να βασίζεται στα συγκριτικά του πλεονεκτήματα.

5. Δεν είναι καν διαχειριστικός, γιατί και η διαχείριση, περιέχει ένα επίπεδο πολιτικών αποφάσεων. Ο προϋπολογισμός της Περιφέρειας Αττικής για το 2016 είναι η επιτομή της διεκπεραίωσης των γραφειοκρατικών διαδικασιών που επιβάλλει ο Καλλικράτης. Και σιωπά, ακόμη και για την ανάγκη κατάργησής του.

  Ως περιφερειακοί σύμβουλοι, που εκλεγήκαμε με την Δύναμη Ζωής, παρακολουθούμε 15 μήνες τώρα την πιο αναποτελεσματική διαδικασία σε λειτουργία θεσμικού οργάνου.

-Η Περιφέρεια Αττικής είναι ένας οργανισμός με 2.400 υπαλλήλους, ο οποίος εργάζεται για την συγκέντρωση εσόδων που προέρχονται από τα τέλη κυκλοφορίας, τα πρόστιμα, την Κρατική Επιχορήγηση και το Περιφερειακό Ταμείο Ανάπτυξης.

-Οι υπηρεσίες της Περιφέρειας προετοιμάζουν την εισαγωγή στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου (ΠΣ) των Μελετών Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ), που αποτελούν το 80% των θεμάτων ημερήσιας διάταξης. Μελέτες στις οποίες το ΠΣ καλείται να γνωμοδοτήσει. Όταν όμως οι μελέτες αφορούν «δύσκολα» θέματα, τότε απλώς δεν έρχονται στη συνεδρίαση του ΠΣ. 

Έτσι:

-Στο ΠΣ Αττικής δεν ήρθε ποτέ η ΜΠΕ για τον Αποτεφρωτήρα των Τοξικών και Επικίνδυνων Ιατρικών Αποβλήτων που λειτουργεί στη Φυλή. Και πώς να έρθει; Ο Αποτεφρωτήρας δεν διαθέτει καν τοπογραφικό διάγραμμα. Όμως αυτό δεν εμπόδισε τις αρμόδιες υπηρεσίες να επεκτείνουν την άδεια λειτουργίας του μέχρι το 2025. 

-Στο ΠΣ Αττικής δεν ήρθε ποτέ Μελέτη για τη λειτουργία του ΧΥΤΑ Φυλής. Του χώρου δηλ. που δέχεται 6.000 τόνους απορριμμάτων την ημέρα.  

-Στο ΠΣ Αττικής δεν ήρθε ποτέ η ΜΠΕ για το ΧΥΤΑ Γραμματικού. Ένας ΧΥΤΑ που κατασκευάζεται κατά παράβαση των όρων της επιστήμης και της τεχνικής. Συγχρόνως διαδίδεται  από τη διοίκηση της Περιφέρειας ότι δεν θα γίνει ΧΥΤΑ, αλλά ΧΥΤΥ -θα δέχεται δηλαδή υπόλειμμα και όχι απορρίμματα. Αλήθεια, τι σημαίνει «υπόλειμμα», όταν η ανακύκλωση στην Αττική βρίσκεται στο 5%;

-Δεν ήρθε ακόμη η μελέτη για το γήπεδο της ΑΕΚ, ενώ η Δικέφαλος ΑΕ απαιτεί την κατασκευή του με χρήση μέρους τους Άλσους Φιλαδέλφειας, που εκτός των άλλων σημαίνει και υπογειοποίηση των οδών Πατριάρχου Κωνσταντίνου και Φωκών για την κατασκευή πάρκινγκ VIP του νέου γηπέδου, καταστροφή του προσφυγικού οικισμού και μετατόπιση του κέντρου της πόλης! Η μελέτη για την υπογειοποίηση των 2 κεντρικών δρόμων της Ν. Φιλαδέλφειας σημαίνει επιπλέον 15.000.000 ευρώ, που θα τα επωμιστεί η Περιφέρεια.

Κι όμως, στον προτεινόμενο προϋπολογισμό, που τηρεί όλες τις μνημονιακές δεσμεύσεις για μείωση δαπανών και τη διατήρηση πιστωτικού υπολοίπου, περιλαμβάνονται τα σκανδαλώδη ποσά των 20.000.000 ευρώ για την Δικέφαλος ΑΕ, τα 7.000.000 ευρώ για την ΠΑΕ Παναθηναϊκός, τα σχεδόν 4.000.000 ευρώ (διπλασιασμός από το 2015) για τον ΧΥΤΑ Γραμματικού.

14 μήνες πριν, στη συζήτηση του προϋπολογισμού για το 2015, το Περιφερειακό Συμβούλιο και ο λαός της Αττικής εισέπραξαν τη διαβεβαίωση ότι  η παρέμβαση της Δύναμης Ζωής στον προϋπολογισμό της προηγούμενης διοίκησης θα ήταν η μέριμνα για την ανθρωπιστική κρίση, καθώς και η προετοιμασία για την διευρυμένη αναμόρφωση του, το Γενάρη του 2015. 

Γνωρίζουμε ότι καμιά ουσιαστική αναμόρφωση δεν έγινε. Οι μόνες αποφάσεις που υλοποιήθηκαν ήταν για τις μεταφορές των μαθητών, τις κουνουποκτονίες και τη γραφική ύλη και άλλα αναλώσιμα που χρησιμοποιούν οι υπηρεσίες της Περιφέρειας.

-Αναρωτιόμαστε: Μπορεί αυτή η δραστηριότητα να δικαιολογήσει το κόστος λειτουργίας του Περιφερειακού Συμβουλίου;

-Θέτουμε στην κρίση των πολιτών την απόφαση, κατά πλειοψηφία, του Περιφερειακού Συμβουλίου Αττικής, να μεταφερθούν τα διαθέσιμα της Περιφέρειας από διάφορους λογαριασμούς, στην Τράπεζα της Ελλάδος, με την αιτιολογία του μεγαλύτερου επιτοκίου των καταθέσεων. Πρόσφατα μάλιστα ανακοινώθηκε ότι οι καταθέσεις της περιφέρειας απέδωσαν τόκους 8 εκ. ευρώ (στον προϋπολογισμό, βέβαια, αναγράφονται περίπου 5 εκ…). Ρωτάμε: Από πότε συγκεντρώνουμε φόρους, τέλη και πρόστιμα για να τα τοκίζουμε; Από πότε τα έσοδα ενός θεσμού της Αυτοδιοίκησης γίνονται τοκοφόρες καταθέσεις;

-Που βρίσκεται το έργο της Περιφέρειας; Είναι άδικο να πούμε, ότι βρίσκεται στα χαρτιά, στις ατελείωτες διαδικασίες του Καλλικράτη, των υπουργείων, και των κατασκευασμένων «θεσμών» και οργανισμών, που μόνος προορισμός τους είναι ο συγκεντρωτισμός και η αδιαφάνεια;

-Ρωτάμε: γιατί η Δύναμη Ζωής, σε αντίθεση με το πρόγραμμα που πρότεινε στους πολίτες της Αττικής, αποδέχεται αδιαμαρτύρητα το καθεστώς του Καλλικράτη που έχει δημιουργήσει τη θέση του Περιφερειάρχη, ως απόλυτου άρχοντα, αφού το ίδιο πρόσωπο είναι επικεφαλής της Περιφερειακής Διοίκησης, του Ενιαίου Διαβαθμιδικού Συνδέσμου (διαχείριση απορριμμάτων) και του Περιφερειακού Ταμείου Ανάπτυξης;

-Επίσης, ενώ συμβαίνουν αυτά, ως αποτέλεσμα της οικονομικής ασφυξίας, ιδιωτικοποείται από την πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση η αποκομιδή των απορριμμάτων καθώς και η ανακύκλωση. Φαίνεται με κάποιον τρόπο στον προϋπολογισμό του 2016 ο «δημόσιος χαρακτήρας της ανακύκλωσης» που διατείνεται η διοικούσα παράταξη ότι εξασφαλίζει ο ΠΕΣΔΑ που ψήφισε;

Με δύο μόνο νούμερα φαίνεται όλη η αλήθεια για τον προϋπολογισμό του 2016:

-Τα έσοδα κατανέμονται σε λειτουργικά έξοδα και δαπάνες για έργα, κατά το ίδιο σχεδόν ποσό.

-Όμως μπορεί ένα σχέδιο ανάπτυξης, ακόμη κι αν υπήρχε, να στηριχθεί μόνο στα χρήματα του ΕΣΠΑ;

-Που βρίσκεται άραγε ο λαός, που δίνει τόσο τα έσοδα της Περιφέρειας, όσο και την επιχορήγηση από τον κρατικό προϋπολογισμό;

-Ο λαός, οι πολίτες, είναι αόρατοι για την Περιφέρεια Αττικής. Δημόσιες Σχέσεις, Δελτία Τύπου και φωτογραφίες αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του «έργου». Και συνεχείς επικλήσεις της τεράστιας δυσκολίας να γίνουν πράξεις, τα ελάχιστα έργα που αποφασίζονται.

Εμείς πιστεύουμε ότι υπάρχουν δυνατότητες για μια άλλη πορεία στην Περιφέρεια Αττικής. Μια διαφορετική λειτουργία, πιο διαφανής, πιο δημοκρατική, πιο συμμετοχική. Υπάρχει δυνατότητα για έργο που θα ακουμπάει τις ανάγκες των πολιτών.

Πιστεύουμε ότι χρειάζεται μια ολική ανακατεύθυνση. Έτσι προτείνουμε:

-1. Διάθεση των τόκων καταθέσεων, άμεσα, στα τοπικά σχέδια των δήμων για να οργανώσουν αυτοί και όχι η ΕΕΑΑ ΑΕ, την ανακύκλωση.

2. Διάθεση των 20.000.000 της Δικέφαλος ΑΕ, έως ότου λυθούν τα προβλήματα της χωροθέτησης του γηπέδου της ΑΕΚ, σε πρόγραμμα της Περιφέρειας για τα σχολεία, τη σίτιση των μαθητών, τη στέγαση των αστέγων, την προφύλαξη των κακοποιημένων γυναικών και των παιδιών τους. Είμαστε σίγουροι ότι η ιστορική ομάδα της ΑΕΚ θα συμφωνήσει να καλύψουν τα χρήματα αυτά τέτοιες επείγουσες ανάγκες, έως ότου γίνει ρεαλιστική η διάθεση του ποσού για το γήπεδο, το οποίο φυσικά πρέπει να γίνει, αλλά μέσα στα όρια της νομιμότητας και της ομαλής συνύπαρξης με τον αστικό και κοινωνικό ιστό.

3. Εκπόνηση αντιπλημμυρικού σχεδίου για την Αττική, όπου θα φαίνεται ο επιμερισμός στους δήμους. Ενοποίηση των έργων και νομοθετική ρύθμιση για να μην εμπλέκονται διάφορες υπηρεσίες στο ίδιο έργο.

4.            Εκπόνηση σχεδίου για τον περιορισμό της  μόλυνσης από την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία.

5.            Ενημέρωση του ΠΣ για τη διεύθυνση του συστήματος κυκλοφορίας, των φωτεινών σηματοδοτών και των οδικών ρυθμίσεων με σκοπό την εκπόνηση σχεδίου για τον περιορισμό των ατυχημάτων.

6.            Εκπόνηση σχεδίου για την Οικονομική Ανάπτυξη της Αττικής, σε 3 άξονες:

Α. Αγροτική παραγωγή, κτηνοτροφία και αλιεία. Επανεξέταση της απόφασης του ΠΣ, σχετικά με τη μελέτη σκοπιμότητας για τον περιορισμό των θαλασσίων οικοπέδων για την αλιεία και τη μείωση του πληθυσμού των αλιέων.

Β. Διαχείριση, διαλογή ανακύκλωση και επαναχρησιμοποίηση υλικών, από τα απορρίμματα. Οι  6.000 τόνοι σκουπιδιών την ημέρα, μπορούν να γίνουν η βάση ενός  κλάδου οικονομίας για την παραγωγή νέων υλικών, που για πρώτη φορά θα είναι μια συντονισμένη προσπάθεια της Περιφέρειας με τους δήμους της Αττικής.

Γ. Εναλλακτικός, μικρής κλίμακας τουρισμός, που θα βάζει φρένο στις φαραωνικές ιδιωτικές εγκαταστάσεις ξενοδοχειακών καταλυμάτων στις παραλίες της Αττικής.

Με όλα τα παραπάνω, γίνεται φανερό ότι θεωρούμε τον προτεινόμενο προϋπολογισμό σε λάθος κατεύθυνση, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων αλλά και της Αττικής και γι’ αυτό τον καταψηφίζουμε.

Οι Περιφερειακοί Σύμβουλοι Αττικής:

Άννα Βασιλάκη (Κεντρικός Τομέας)

Μαρίνα Κούκα (Νότιος Τομέας)

Μάκης Μαντάς (Τομέας Πειραιά)

Φλώρα Νικολιδάκη (Κεντρικός Τομέας)

Ζωή Ράϊκου (Νότιος Τομέας)  
[--->]

Η μεγάλη απουσία

Οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις προχωρούν χωρίς την ενεργό συμμετοχή του λαϊκού παράγοντα

Η ζωή γενικά και ειδικότερα οι πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις προχωρούν καταγράφοντας μια μεγάλη απουσία, αυτήν του λαϊκού παράγοντα. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλη διαπίστωση που «έφερε» η χρονιά που διανύουμε, το πιο έκδηλο κοινωνικό σημάδι -ιδιαίτερα μετά το καλοκαίρι. Η κοινή λογική (ο συσχετισμός δύναμης, η διάψευση αυταπατών, η προσπάθεια επιβίωσης που έχει γίνει πιο οδυνηρή) οδηγεί σε μια κατάσταση όπου ο καθένας, σχεδόν παραδομένος στη μοίρα του, πασχίζει να βρει ατομικά κάποια σανίδα σωτηρίας.

 

Η συλλογικότητα αλλά και το φρόνημα έχουν υποστεί ρήγματα. Το διαπιστώνει κανείς παρατηρώντας την απουσία μιας ενιαίας και διάχυτης θέλησης, την απουσία ορμής και διάθεσης συμμετοχής σε συλλογικούς αγώνες και αντιστάσεις που στόχο θα είχαν να βάλουν τέρμα στο κακό που μας βρήκε. Αυτή η οπισθοχώρηση καταγράφεται τόσο στις δημοσκοπικές έρευνες όσο και στο πνεύμα των καιρών, όπου φαίνεται να γίνονται αποδεκτά (με οργή και θυμό βέβαια, πλην όμως αποδεκτά) πολλά μέτρα και νόμοι που σε άλλες εποχές θα προκαλούσαν «σεισμό» και ταχύτατη φθορά εκείνων που θα επιχειρούσαν να τα υλοποιήσουν. Παραμένει, ωστόσο, ενεργή η αντίθεση προς το πολιτικό σύστημα και η γενικευμένη αναξιοπιστία του, παρ’ ότι εσχάτως νομιμοποιείται μια κάποια απόπειρα διαχείρισης και λειτουργίας του κράτους και της οικονομίας σε πιο «νοικοκυρεμένο» πλαίσιο.

 

Τούτων δοθέντων, θεωρούμε ότι έχει μεγάλη σημασία να γίνουν τρεις κρίσιμες επισημάνσεις, να δούμε πώς αυτές επιδρούν ή και διαμορφώνουν την εικόνα που προαναφέραμε.

 

 

 

Α) Ο αντίκτυπος από μεγάλα ζητήματα και ρεύματα συμπεριφοράς λαϊκών στρωμάτων.

 

Πρέπει να αναλογιστούμε σοβαρά πώς καταγράφονται στη συνείδηση των απλών ανθρώπων, στα «ακροατήρια» μερικών εκατομμυρίων δηλαδή, γεγονότα όπως ο πόλεμος στη Συρία, η όξυνση των αντιθέσεων και των απειλών, τα προσφυγικά κύματα, αλλά και όσα ιδιαίτερα συμβαίνουν στην Ευρώπη και στην περιοχή μας μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι.

 

Να δούμε ακόμη, πώς καταγράφονται γεγονότα όπως η μετάλλαξη και πλήρης υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό-μεταπρατικό πλαίσιο, οι επιτυχίες της Ακροδεξιάς στις πρόσφατες εκλογές της Γαλλίας, οι ήττες των λαϊκών συνασπισμών σε Βενεζουέλα και Αργεντινή. (Το «όχι» των Δανών στην Ε.Ε. πέρασε σχεδόν απαρατήρητο και χωρίς επίδραση στη χώρα μας).

 

Έχουμε μια υποχώρηση της αριστερής ρητορικής στα μεγάλα ακροατήρια, έχουμε μια μεγαλύτερη αναζήτηση σε έναν διαχειριστικό και πραγματιστικό τρόπο διακυβέρνησης, έχουμε την αναζήτηση μιας υπερβατικής συντηρητικής πολιτικής ακόμα και σε ακροδεξιά σχήματα εφόσον αυτά δεν είναι ή δεν εμφανίζονται να είναι μέσα στο επίσημο πολιτικό κάδρο; Αναζητείται εκφραστής αποτελεσματικών λύσεων ανεξαρτήτως του πρόσημου που θα εκφέρει ο πολιτικός του λόγος;

 

Μήπως μετά από την πρόσκαιρη λάμψη μιας ορισμένης αριστερής ρητορικής που δεν μπορεί να φέρει λύσεις και εναλλακτικές, έχει επέλθει μια κάμψη που προετοιμάζει το έδαφος για την επανεμφάνιση μιας πιο ανοικτά δεξιάς πολιτικής; Φαίνεται ότι το μείγμα δεξιών αξιών και αριστερών ιδεών ως μέθοδος μιας ορισμένης διαχείρισης φτάνει σε ένα όριο στην Ευρώπη. Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η τάση που εκφράζεται μέσα σε πλατιά στρώματα των πληθυσμών, να θέλουν μια αντισυστημική αλλαγή έστω και συντηρητικής κοπής, αρκεί να καταπολεμά την υποκρισία του πολιτικού κόσμου και την τενεκεδένια υποκρισία μιας Αριστεράς, που δεν είναι καν Αριστερά, πρέπει να μελετηθεί σοβαρά.

 

Εξίσου σοβαρά πρέπει να ιδωθούν και οι δύο μεγάλες «σταυροφορίες», ο πόλεμος ενάντια στον ISIS και η εχθρότητα προς τη Ρωσία. Από την έκβασή τους θα κριθεί αν θα επηρεαστούν τα μεγάλα ακροατήρια σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα αλλά και οι επιλογές που θα γίνουν. Ποια, λοιπόν, πρέπει να είναι η ριζοσπαστική στάση απέναντι σε αυτήν την καταιγίδα; Ο αγώνας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό στις αρχές του 2000 ήταν ένας στόχος που ένωνε, άνοιγε πεδία, δημιουργούσε γέφυρες ανάμεσα σε προοδευτικά κόμματα και κινήματα χωρίς άμεσα να αμφισβητείται ο ευρωπαϊσμός. Τώρα υπάρχει μεν ο ευρωσκεπτικισμός, η Ε.Ε. μοιάζει με ένα τσίρκο που τα διάφορα θηρία πειθαρχούν στον γερμανό θηριοδαμαστή, αλλά όλα τρίζουν. Η αμφισβήτηση από τα αριστερά μοιάζει να μην υπάρχει, αφού εφαρμόζει κι αυτή πειθήνια πλέον τα παραγγέλματα του θηριοδαμαστή. Ο κόσμος θα κληθεί να πάρει θέση σε διλήμματα που θα μπουν από τα πάνω με τέτοια ένταση που ενδεχομένως θα απορροφούν το κοινωνικό ζήτημα της κάθε χώρας. Ήδη ο εθνικισμός έχει κάνει πολύ δουλειά και τώρα μπορεί λύσεις πιο σύνθετες -με εντελώς παραγκωνισμένη την Αριστερά- να βάλουν σε περιπέτειες και περαιτέρω αποσταθεροποίηση ολόκληρη την Ευρώπη. Ας μην έχουμε αυταπάτες: αυτές τις «ατζέντες» πολιτικά κάποιοι θα τις εκφράσουν…

 

 

 

Β) Η κεντροαριστερή διαχείριση στη χώρα μας

 

Κοντεύει να κλείσει ένας χρόνος συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η φθορά του σχήματος είναι βέβαια στην ημερήσια διάταξη, παραμένει όμως ανθεκτικό ακόμη, καθώς η φθορά του άλλου μπλοκ είναι -μέχρι τώρα- μεγαλύτερη και βαθύτερη, αλλά και γιατί η κεντροαριστερή ρητορική μπορεί έως ένα σημείο να συμβαδίζει με το κλίμα και την εικόνα που περιγράψαμε στην αρχή. Τα εκατομμύρια που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν ήθελαν μετάβαση στο σοσιαλισμό. Προσδοκούσαν μια ελάφρυνση της θέσης τους, φοβούμενα τη ραγδαία χειροτέρευσή της. Πιστεύουν, λοιπόν, στη ρητορική ότι η παρούσα κυβέρνηση νοιάζεται λίγο παραπάνω για αυτούς από ό,τι οι προηγούμενοι. Δεν έχει σημασία η αλήθεια του συλλογισμού αυτού αλλά η λειτουργία του, η αποτελεσματικότητά του. Επομένως, η κεντροαριστερή διαχείριση έχοντας αυτήν την ιδιότυπη σχέση με τα λαϊκά στρώματα, αξιοποιώντας τα χάλια της Δεξιάς, κατορθώνει να γίνεται αποδεκτή από τους ευρωκράτες και τις ελίτ της χώρας μας: κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να προσφέρει ένα τόσο πλούσιο διπλό δώρο: να περάσει όσα δεν μπορούσαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία χρόνια και να προσφέρει μια κοινωνική ειρήνη με την οπισθοχώρηση αγώνων και την γενικευμένη απογοήτευση.

 

Παρ’ όλα αυτά η πραγματικότητα είναι σκληρή. Με 153 βουλευτές δεν κυβερνάς εύκολα, ιδιαίτερα όταν πρέπει να περάσεις σκληρά μέτρα και να προχωρήσεις σε επώδυνους συμβιβασμούς σε Κύπρο, Αιγαίο, Προσφυγικό κ.λπ. Αυτό δεν το ξέρει μόνο ο Αλέξης, το ξέρει και ο Αλέκος (Φλαμπουράρης) και ο Γιάννης (Δραγασάκης). Το ξέρει και η Αγκέλα (ποια;) και ο Βόλφγκαγκ (Σόιμπλε). Επομένως, οι πιέσεις και διεργασίες για σχήματα συνεργασίας και γέφυρες δίνουν και παίρνουν. Το παράξενο είναι ότι πιέζουν το Ποτάμι που έχει πάρει την κάτω βόλτα και προκύπτει ως σωσίβιο ο Λεβέντης… Τόσο ριζοσπαστικά… Προς το παρόν καβαλάμε τις βδομάδες με μικρό ακόμη βαθμό δυσκολίας, μεταθέτουμε όσα μπορούμε έως την στιγμή που θα ακουστεί το μπαμ: Γιατί θα ακουστεί…

 

 

 

Γ) Η κρίση στην Ν.Δ. και η προετοιμασία του εδάφους

 

Η κρίση στην Ν.Δ. είναι βαθιά και αφορά τόσο τις ιδέες όσο και τα πρόσωπα. Ως κόμμα δε είναι άθροισμα βασικών μετόχων που στον ανταγωνισμό τους μπορούν να διαλύσουν το «μαγαζί». Όμως, δεν πρέπει να λησμονιέται ότι η εκλογική βάση της Ν.Δ. έχει δείξει ανθεκτικότητα και τώρα αποκτά ορισμένα επιθετικά χαρακτηριστικά απέναντι στην ΣΥΡΙΖέικη διαχείριση. Πιο απλά είναι αυτοί που φωνάζουν, διαμαρτύρονται, χλευάζουν το «πρώτη φορά Αριστερά δεν θέλατε, πάρτε τώρα» κ.λπ. Βλέπουν την κρίση στο δικό τους μαγαζί αλλά θα συσπειρώνονταν εύκολα στην εμφάνιση ενός ισχυρού, αποτελεσματικού ηγέτη, σε κάποιον που μπορεί να πείσει ότι μπορεί να δώσει λύσεις. Ακόμα κι αν αυτός δεν φαίνεται, οι περιστάσεις «δουλεύουν» για την εμφάνισή του. Χώρος για μια καθαρόαιμη δεξιά πολιτική υπάρχει και η χρεοκοπία της αριστεράς υποβοηθά πολύ στην ανάδειξή της. Τα ακροατήρια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μαγκωμένα και δαγκωμένα, δεν μπορούν να απαντήσουν ουσιαστικά στις διεργασίες που συντελούνται, πρέπει διαρκώς να αμύνονται, να δικαιολογούν, ενίοτε να κρύβονται, να αποφεύγουν κακοτοπιές (καφενεία, δημόσιες εκδηλώσεις κ.λπ. Όποιος ονειρεύεται μια εύκολη επανάληψη του κύκλου που ζήσαμε στην πενταετία 2010 – 2015 θα διαπιστώσει πολύ σύντομα ότι κάτι τέτοιο είναι απίθανο. Άλλα θα είναι τα χαρακτηριστικά του επόμενου κύκλου κι όσο πιο γρήγορα τα αντιληφθούμε τόσο το καλύτερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείονται αγώνες και αντιστάσεις. Προμηνύματα, άλλωστε, υπάρχουν ήδη στον αγροτικό χώρο, τον χώρο της υγείας και αλλού. Οι αντιστάσεις αυτές θα έχουν απήχηση μόνο αν διατηρήσουν ακηδεμόνευτο χαρακτήρα, δυνατότητα συσπείρωσης πλατιών στρωμάτων κι αν αναζητήσουν πολιτικές προϋποθέσεις, συνολικοποιήσεις και κεντρικούς στόχους.

 

Για τη συμπεριφορά και το modus vivendi της υπόλοιπης Αριστεράς σε επόμενο σημείωμα.

[--->]

Ο κομμουνιστοφάγος Κουρουμπλής

 

Γιάννης Λαζάρου 

Η προσπάθεια της ταύτισης των θηριωδιών του Ναζισμού με τα κομμουνιστικά καθεστώτα από το παρασκήνιο περνά στο προσκήνιο. Η επικράτηση της Ναζιστικής λαίλαπας στην αποκαλούμενη Ενωμένη Ευρώπη, εκτός των άλλων "μικρών" για τα κυβικά της εχθρών, ανοίγει κατά μέτωπο επίθεση  στον κομμουνισμό.  

Αφού βάφτισε  ευρωσκεπτικιστές όλους όσους είναι αντίθετοι με την θανατηφόρο πολιτική της έχοντας όλα τα όπλα στην διάθεσή της, κάνει και προληπτικές κινήσεις φοβούμενη μήπως υπάρξει έστω και καμία ιδεολογική αναταραχή από παλιές ιδεολογίες. Έτσι λοιπόν, ρίχνοντας το πιο ισχυρό όπλο της στους υποτακτικούς της δηλαδή το χρήμα θέλει να είναι σίγουρη πως  θα τα εξαφανίσει όλα και πάνω απ' όλα τον κομμουνισμό από τον οποίον πιστεύει πως  κινδυνεύει.

Επειδή υπάρχει μπόλικο χρήμα και όλα αγοράζονται έφτιαξε ειδικά προγράμματα με τα οποία θα ταΐζει τους υποτακτικούς. Το τελευταίο ονομάζεται «Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα - Ευρώπη για τους πολίτες, 2014-2020" και θα διαθέσει 185.468.000 για τους κυνηγούς κεφαλών. Στις σελίδες  9 και 10 αναφέρεται πως "Στόχος του προγράμματος, είναι να χρηματοδοτήσει έργα που εξετάζουν τα αίτια των απολυταρχικών καθεστώτων και ειδικά το ναζισμό, σταλινισμό και τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα". 

Ο ''προστάτης΄΄ του Ολαντρέου,τρομάρα του

Και τώρα σειρά έχει το νερό - H Suez σήμερα στην ΕΥΔΑΠ

 

Με τον παρακάτω στίχο του Γιώργου Σκούρτη, “Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί / τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί / κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιές…”, οι εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ καλούν σε συλλαλητήριο ενάντια στην διαφαινόμενη ιδιωτικοποίηση της εταιρείας. Ολόκληρο το κάλεσμα έχει ως εξής:

ΣΥΡΙΖΑ και Ισραήλ: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας φιλίας

 Άρης Χατζηστεφάνου 

 Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσει την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ακολούθησαν όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε δορυφόρο του Ισραήλ.

Στο τηλέφωνο, μια βαριά φωνή ρώτησε: «Διάβασες τις θέσεις της αντιπολίτευσης;» «Δεν είχα χρόνο και δεν είχα καμία διάθεση να χάσω το πρωινό μου για αυτό», απάντησε σαρκαστικά ο συνομιλητής του. «Κανένα σοβαρό κόμμα δεν μπορεί να δεχτεί την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ», ακούστηκε πάλι η βαριά φωνή που συνέχισε να κοσμεί με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς τους αντιπάλους του: «Είναι αποκρουστικό […] είναι ντροπή, αυτές οι θέσεις είναι γραμμένες από ένα μάτσο ερασιτέχνες». «Πράγματι είναι πέρα για πέρα ανήθικο», συμπλήρωσε ο άνδρας στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.

Η συγκεκριμένη συνομιλία καταγράφηκε από τις υπηρεσίες ασφαλείας του Λευκού Οίκου στις 29 Ιουνίου του 1972. Η βαριά φωνή ανήκε στον εβραϊκής καταγωγής «μάγο της αμερικανικής διπλωματίας» Χένρι Κίσινγκερ, ενώ ο συνομιλητής, που συμφωνούσε σε κάθε κουβέντα του, ήταν ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Ρίτσαρντ Νίξον. Ακόμη και αυτοί οι δύο ρεπουμπλικάνοι πολιτικοί, που έχουν κατηγορηθεί για το θάνατο εκατομμυρίων αμάχων σε ολόκληρο τον πλανήτη, γνώριζαν ότι υπάρχουν όρια στις απαιτήσεις του ισραηλινού κράτους. Όσο για τις κολακείες του Δημοκρατικού κόμματος προς το Τελ Αβίβ, τους προκαλούσαν ειλικρινή αηδία.

Πώς θα αντιδρούσαν άραγε οι δύο κορυφαίες φυσιογνωμίες της αμερικανικής διπλωματίας εάν μάθαιναν ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, που μέχρι πριν από μερικούς μήνες λάνσαρε την παλαιστινιακή μαντίλα ως απόλυτο σύμβολο του revolution chic, θα αναγνώριζε εμμέσως την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ; «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας», έγραψε ο Τσίπρας στο βιβλίο επισκεπτών του ισραηλινού προέδρου, κάνοντας ακόμη και παλαίμαχους έλληνες διπλωμάτες να χάσουν το χρώμα τους από αυτή την ένδειξη ολοκληρωτικής υποτέλειας στο ισραηλινό κράτος.

Οι μηχανισμοί προπαγάνδας του κυβερνώντος κόμματος δούλευαν νυχθημερόν τις επόμενες εβδομάδες για να καλύψουν την πρωτοφανή δήλωση, καταφεύγοντας ακόμη και στο πολυχρησιμοποιημένο πλέον επιχείρημα περί… ερασιτεχνισμού. Αυτό που δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να αποκαλυφθεί είναι ότι ο Τσίπρας προετοίμαζε το έδαφος για τη συστράτευση με το Ισραήλ αρκετούς μήνες πριν από τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου. Η στοχευμένη επιλογή προσώπων γνωστών και ιδιαίτερα αγαπητών στο ισραηλινό λόμπι στην Ελλάδα και στις ΗΠΑ, αλλά και οι συνεχείς επισκέψεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα έστελναν ένα σαφές μήνυμα, το οποίο όμως κανένας δεν ήθελε να λάβει.

Ένα φλερτ που ξεκινά από παλιά
Για το ευρύ κοινό το πρώτο φλερτ του ΣΥΡΙΖΑ με το ισραηλινό κράτος ξεκινά τον Αύγουστο του 2012, όταν ο Τσίπρας συναντά τον Σιμόν Πέρες (υπεύθυνο, μεταξύ άλλων, για τη σφαγή δεκάδων αμάχων σε προσφυγικούς καταυλισμούς του ΟΗΕ στον Λίβανο το 1996). Καθώς η βάση του κόμματος αντιδρά και ο Τάσος Κουράκης ζητά εξηγήσεις, ο κομματικός μηχανισμός επιχειρεί να διασκεδάσει τις αντιδράσεις. Στην πρώτη γραμμή μπαίνει η Ρένα Δούρου, η οποία με δυο άρθρα της «ξεπλένει» τον κατηγορούμενο για εγκλήματα πολέμου Πέρες παρουσιάζοντάς τον ως την «αριστερή παραφωνία» του Ισραήλ ενώ επισημαίνει ότι η «χώρα μας έχει μόνο να κερδίσει από τη σύμπτωση των γεωστρατηγικών συμφερόντων με το Ισραήλ».

Όσοι παρακολουθούσαν πάντως από πιο κοντά τις τάσεις της εξωτερικής πολιτικής στο ΣΥΡΙΖΑ εντοπίζουν τα πρώτα «ερωτικά σκιρτήματα» με το Ισραήλ ήδη από το 2009. Συγκεκριμένα στις 10 Δεκεμβρίου του 2009, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ορισμένοι εκ των οποίων θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στη χάραξη και της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ για την Άμυνα, συναντιούνται σε ημερίδα του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (ΙΔΙΣ).


Ανάμεσα στα βροντερά ονόματα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Θεόδωρου Πάγκαλου, του Γεράσιμου Αρσένη κ.ά. συναντούσαμε τότε και τον Σωτήρη Ρούσσο, αναπληρωτή καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, ο οποίος τόνιζε την ανάγκη συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ σε ζητήματα ασφάλειας, ενώ επεσήμανε την ανάγκη να διεκδικήσει η Ελλάδα την επιρροή του ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ.
Ενώ όμως σύντομα καταρρέει ο μύθος ότι το ισραηλινό λόμπι θα έσωζε την οικονομία μας με την επιρροή του στα διεθνή χρηματοπιστωτικά κέντρα (μήπως δεν είναι και αυτό μια εργαλειοποίηση αντισημιτικών στερεοτύπων;), οι συγκεκριμένες αντιλήψεις παρεισφρέουν στον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ.
Πέντε χρόνια αργότερα ο Σωτήρης Ρούσσος είναι πλέον συντονιστής του Τμήματος Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής του κόμματος και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των προσπαθειών για την προσέγγιση με αυτό που το μεγαλύτερο μέρος της Αριστεράς αποκαλεί «κράτος τρομοκράτη της Μέσης Ανατολής».

Δεν είναι ίσως τυχαίο ότι ο Ρούσσος θα συντονίσει και την επίσημη παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ για την Άμυνα, στην οποία δεύτερος εισηγητής ήταν ο γνωστός «εθνικόφρων», υπότροφος του ιδρύματος Fullbright, Κώστας Γρίβας ― ο άνθρωπος που, όπως σημείωνε τότε και η Εφημερίδα των Συντακτών, προκαλεί «διθυραμβικά σχόλια» στα περισσότερα έντυπα της άκρας Δεξιάς και της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.



Έχοντας εγκαταλείψει πλέον και τις τυπικές προσπάθειες να εμφανίζεται ως φίλος των Παλαιστινίων,ο Αλέξης Τσίπρας και το περιβάλλον του αρχίζουν έναν αγώνα δρόμου για να κερδίσουν την καρδιά του Τελ Αβίβ, ενώ πιάνουν στασίδι στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα.

Ο ίδιος επισκέπτεται την πρέσβειρα του Ισραήλ στην Ελλάδα Ιρίτ Μπεν-Αμπά σχεδόν ένα μήνα πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου και τον ακολουθεί, μόλις τρεις ημέρες αργότερα, και η Ρένα Δούρου.
Ο γάμος όμως του ΣΥΡΙΖΑ με το Τελ Αβίβ θα επιβεβαιωθεί λίγα μόλις 24ωρα πριν από τις εκλογές όταν ο Νίκος Παππάς θα περάσει από το σπίτι της Ιρίτ Μπεν-Αμπά για να τη διαβεβαιώσει για μία ακόμη φορά ότι η νέα κυβέρνηση θα διατηρήσει όχι μόνο τη στρατιωτική συνεργασία, αλλά και την
ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών των δύο χωρών.

Ρόλο συντονιστή σε αυτές τις επαφές φέρεται να παίζει ο διπλωματικός σύμβουλος του Τσίπρα, Βαγγέλης Καλπαδάκης, ο οποίος έχει προκαλέσει ποικίλα σχόλια στο Διπλωματικό Σώμα, καθώς τοποθετήθηκε σε εξαιρετικά νεαρή ηλικία στην ελληνική πρεσβεία στην Άγκυρα, θέση την οποία οι υπόλοιποι διπλωμάτες χρειάζονται δεκαετίες προϋπηρεσίας για να τη προσεγγίσουν.

Συμπτωματικά ο αδερφός του διπλωματικού συμβούλου του Τσίπρα, Γιώργος Καλπαδάκης (και οι δύο είναι ανίψια του προέδρου της Βουλής Νίκου Βούτση), βρέθηκε επικεφαλής στο γραφείο ενός ακόμη φιλοϊσραηλινού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ ― του Γιάννη Δραγασάκη.

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Τσίπρα δεν χάνει εκδήλωση της ισραηλινής πρεσβείας στην Αθήνα, όπου πάντα συναντά κανείς και κάποιο μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη, από τον πατριάρχη Κωνσταντίνο Μητσοτάκη μέχρι και την Ντόρα Μπακογιάννη.

Άνθρωποι που γνωρίζουν χρόνια τον Γ. Δραγασάκη κάνουν λόγο για ιδιαίτερα στενές σχέσεις με την οικογένεια που άνοιξε το δρόμο για τη διπλωματική συνεργασία της Ελλάδας με το Ισραήλ (ο Ζαν Κοέν, που παρουσιάζεται στο βιογραφικό του ως ο πρώτος «ανεπίσημος αγωγός επικοινωνίας μεταξύ των δύο χωρών», ήταν για χρόνια σύμβουλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη).

Ο Γ. Δραγασάκης μάλιστα είχε την ευκαιρία να εκφράσει το θαυμασμό του για το κράτος του Ισραήλ και κατά τη διάρκεια της κοινής επίσκεψης που πραγματοποίησε μαζί με την Ντόρα Μπακογιάννη στην Ιερουσαλήμ το 2014.

Η πλήρης δορυφοριοποίηση
Προφανώς εάν όλα αυτά συνέβαιναν όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούσε ακόμη την εξουσία πλασάροντας τον Αλέξη Τσίπρα με την παλαιστινιακή καφίγια, εύκολα μπορεί να υποθέσει κανείς τι έγινε όταν ο νέος πρωθυπουργός άρχισε να τοποθετεί τους λεγόμενους «ατλαντιστές» στα σημαντικότερα πόστα της εξωτερικής πολιτικής, της Άμυνας και των υπηρεσιών πληροφοριών.

Η υπουργοποίηση του Νίκου Κοτζιά και του Πάνου Καμμένου αλλά και η τοποθέτηση Ρουμπάτη στην ΕΥΠ χαρακτηρίστηκαν ως άνοιγμα προς τις ΗΠΑ, το οποίο αξιωματικά συνεπάγεται και ενίσχυση των σχέσεων με το Ισραήλ. Η εφημερίδα Το Βήμα άλλωστε μας προειδοποιούσε με νόημα ήδη από το 2012 ότι «ο Καμμένος διατηρεί επαφές με ισραηλινούς κύκλους και συνομιλεί υπερατλαντικά».

Σε αυτό το σκηνικό άραβες διπλωμάτες θεωρούσαν σχεδόν δεδομένο ότι η Ελλάδα θα απείχε από την ιστορική ψηφοφορία για την έπαρση της παλαιστινιακής σημαίας έξω από το κτίριο του ΟΗΕ – απόφαση την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να φορτώσει στον υπηρεσιακό υπουργό Εξωτερικών Πέτρο Μολυβιάτη.

Οι ίδιες διπλωματικές πηγές υποστήριζαν μιλώντας στο UNFOLLOW ότι στο διάστημα που ακολούθησε η κυβέρνηση αρνήθηκε προτάσεις αραβικών χωρών για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος και ευρύτερα της εθνικής οικονομίας.

Αυτό που ακόμη και οι πιο σκληροί επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσαν να φανταστούν όμως είναι ότι η Ελλάδα θα γινόταν η δεύτερη χώρα στον πλανήτη μετά τις ΗΠΑ που θα υπέγραφε με το Ισραήλ τη συμφωνία (Status of Forces Agreement) η οποία ρυθμίζει τη διαμονή στις δύο χώρες στρατιωτικού προσωπικού στο πλαίσιο στρατιωτικών ασκήσεων και συνεργασιών. «Η Ελλάδα», έγραφε τότε ο αναλυτής Αλί Αμπουνιμά, «προσφέρει την επικράτειά της για να εκπαιδεύονται ισραηλινοί στις δολοφονίες Παλαιστινίων».

Δυστυχώς οι «πρωτιές της κυβέρνησης Τσίπρα δεν σταματούσαν εκεί. Η «πρώτη φορά Αριστερά» μετατράπηκε σύντομα σε πρώτη φορά που… μια ξένη πολεμική αεροπορία (του Ισραήλ) συμμετείχε στην άσκηση «Ηνίοχος».
 Απαντώντας στην κίνηση καλής θέλησης το Γενικό Επιτελείο του Ισραήλ προσκάλεσε την Ελλάδα, μαζί με τις ΗΠΑ και την Πολωνία, στη μεγαλύτερη αεροπορική άσκηση που έχει πραγματοποιηθεί από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.

Ο Αλέξης Τσίπρας χρειάστηκε λιγότερο από ένα χρόνο για να ολοκληρώσει την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ακολούθησαν όλες οι διαδοχικές κυβερνήσεις για να μετατρέψουν την Ελλάδα σε δορυφόρο του Ισραήλ. Ξεπερνώντας, όμως, τους προκατόχους του, έκλεισε οριστικά τους διαύλους επικοινωνίας με τον αραβικό κόσμο και εξασφάλισε ότι οι επόμενες σφαγές στη Γάζα θα φέρουν και μια μικρή ελληνική σφραγίδα.

 [--->]