Το Βερολίνο εξαγοράζει το Παρίσι και το μέτωπο "κατά της λιτότητας" σπάει



Δύο μέτρα και δύο σταθμά. Πίσω από το αυστηρό προσωπείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει πάντα ένα σύνθετο δίκτυο από εξατομικευμένα αντίβαρα που εξαρτώνται από τη σχετική οικονομική ισχύ των διάφορων χωρών, την ικανότητα των υπουργών τους, και φυσικά την "ιστορία" της κάθε εθνικής πολιτικής τάξης.


Μετά την εισαγωγή,  ίσως γίνεται πιο κατανοητός, ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εμφανίζεται με δύο πρόσωπα εντελώς διαφορετικά απέναντι στη διαφοροποίηση της Ιταλίας και της Γαλλίας, με την πρώτη να βρίσκεται θεωρητικά εντός των παραμέτρων του Μάαστριχτ (στην πραγματικότητα μόνο ως προς λόγο ελλείμματος / ΑΕΠ που είναι στο όριο του 3 %) αλλά τη Γαλλία να έχει ξεφύγει τελείως (4,4​​%).

Σύμφωνα με τους κανονισμούς των Συνθηκών,  είναι  περίεργο να κινδυνεύει η Ιταλία να υποστεί τις "συστάσεις" της ΕΕ για μη εφαρμογή του νόμου Σταθερότητας. Ωστόσο δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος απόρριψης τους, μόνο και μόνο επειδή αν κάτι τέτοιο συνέβαινε θα γινόταν η αιτία να ξεσπάσει μια κρίση αξιοπιστίας στην ευρωζώνη τεραστίων διαστάσεων, με σοβαρές επιπτώσεις για όλες τις χώρες. Αλλά οι "υποδείξεις" της ΕΕ - η δύναμη της διπλωματικής γλώσσας - έχουν την ίδια ισχύ όσο και η τήρηση των συμφωνηθέντων. Αν η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο δεν αλλάξουν  στάση υπό το πρίσμα αυτών των συστάσεων , τότε αυτές που, βασικά,θα ασκήσουν πιέσεις θα είναι  "οι αγορές" , στο δημόσιο χρέος,τα spreads,τις ξένες επενδύσεις, κ.λπ. .Θυμηθείτε τις πιέσεις που άσκησαν στους Σκωτσέζους τις παραμονές του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτησία τους και θα καταλάβετε ...

Πρόκειται για ένα σύστημα εξάρτησης που ακόμα βρίσκεται στα σπάργανα (για πρώτη φορά εφαρμόστηκε με το Νόμο Σταθερότητας το 2013), για να περιοριστεί η δυναμική του δημόσιου χρέους των χωρών που έχουν κοινό νόμισμα, αλλά δείχνει να γίνεται πολύ γρήγορα το σύστημα διαχείρισης του δημόσιου χρέους, χωρίς όμως "αμοιβαιοποίηση" των κινδύνων που συνδέονται με αυτό.

Το διπλό πρόσωπο της Επιτροπής, "πιστώνεται" απόλυτα στη Γερμανία. Οι ανόητοι είχαν την εντύπωση ότι αν η Ρώμη και  το Παρίσι κρατούσαν ενιαία στάση με πολυδάπανους προϋπολογισμούς, για "τη στήριξη της ανάπτυξης" , το Βερολίνο θα στριμωχνόταν και θα "αναγκαζόταν" να υποχωρήσει, και να παραιτηθεί τουλάχιστον ως προς τις πιο σκληρές πλευρές της "λιτότητας".

Ομως, η Μέρκελ αντέδρασε όπως το κάθε "αφεντικό" που κρατάει στα χέρια του τα ηνία της κατάστασης: διαίρει και βασίλευε. Για τη μικρή Ιταλία του Ρέντσι: "συμβουλές" για μια σειρά διορθώσεων, μέσω του Μπαρόζο, και "κοινό σχέδιο επενδύσεων" μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας υπολογίζοντας και στα πάνω από "300 δισ" του πακέτου που εχει υποσχεθεί ο Γιούνκερ για την επόμενη χρονιά (το οποίο θα ξεκινήσει επίσημα την 1 Νοεμβρίου με την παράδοση του Μπαρόζο στον Γιούνκερ ).

Οι δύο χώρες του "άξονα" της ΕΕ, κατέληξαν σε συμφωνία χθες στο Βερολίνο,  στη διάρκεια μιας συνάντησης κορυφής μεταξύ των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών (Σόιμπλε,Γκάμπριελ,Σαπέν, Μακρό), με τη δέσμευση να υποβάλουν τον Νοέμβριο ένα κοινό επενδυτικό σχέδιο για τις δύο χώρες, για "την προώθηση της ανάπτυξης". Μια κανονική και βγαλμένη από τα παλιά "διμερής συμφωνία", η οποία παρακάμπτει σα να μη συμβαίνει τίποτα την Ευρωπαϊκή Ένωση και οποιαδήποτε κοινή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Με μια τέτοια συμφωνία πίσω της θα είναι πολύ δύσκολο  στη νέα Επιτροπή να ασκήσει σκληρή κριτική στο γαλλικό νόμο σταθερότητας, αν και αυτός προβλέπει έλλειμμα 4,3% του ΑΕΠ,την αναβολή για δύο έτη του στόχου του 3%, αλλά κυρίως μείωση του διαρθρωτικού ελλείμματος σε μόλις 0,2% σε σχέση με το 0,8% που απαιτούν οι Βρυξέλλες η οποία κάνει τη σκληρή απέναντι στην Ιταλία επειδή θα μειώσει το έλλειμμα κατά 0,5% αντί για 0,1.
Το Παρίσι, άλλωστε, εκτός των άλλων δεν έχει υποβάλει κάποιο πραγματικό "σχέδιο περικοπών" (σε αντίθεση με αυτό που κάνουν οι ιταλοί μπάτλερ εδώ και κάτι χρόνια, με βαριές συνέπειες για το κράτος πρόνοιας, τις συντάξεις και τις δημόσιες υπηρεσίες εν γένει), αλλά πολύ απλά ένα σχέδιο επιβράδυνσης της αυτόματης εξέλιξης των δαπανών.

 Η Γαλλία δεν μπορεί να κάνει κι άλλες θυσίες, χωρίς να βαθύνει την κοινωνική και πολιτική κρίση της, η οποία αυτή την ώρα θα σήμαινε την παράδοση της χώρας στη δεξιά παραφασιστική Μαρίν Λε Πεν. Αλλά μη νομίζετε ότι αυτό οφείλεται σε κάποιο "αντι-φασιστικό συναίσθημα" στο εσωτερικό της ΕΕ. Απλά, αυτό το κόμμα της μαύρης αντίδρασης έχει στο πρόγραμμα του - τουλάχιστον στα χαρτιά –την "έξοδο της χώρας από το ευρώ", οπότε, αποτελεί ένα σοβαρό κίνδυνο για την Κοινότητα.

Η ανάκαμψη των δημοσίων επενδύσεων σε υποδομές, στην Ευρώπη, θα πρέπει να βασίζεται κυρίως  σ'αυτά τα 300 δισεκατομμύρια που ανέφερε ο νέος Πρόεδρος της Επιτροπής Γιούνκερ. Αλλά, συμπτωματικά, η Γερμανία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με δικούς της πόρους με τους οποίους να μπορεί να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα μεγάλης κλίμακας.  Για να μπορεί, δηλαδή, να χρησιμοποιηθεί ένα μέρος από τα κεφάλαια της ΕΕ σε μεγάλα έργα που θα ενδιαφέρουν κυρίως τη Γερμανία και τη Γαλλία.




Σε απολογία ο Ελευθεριακός για πανό

Σε απολογία ο Ελευθεριακός για πανό

Σε απολογία κλήθηκε ο Ελευθεριακός για πανό που είχαν αναρτηθεί στο νικηφόρο αγώνα της ομάδας με τον Απόλλωνα Καναλίων.

Η κλήση σε απολογία του Ελευθεριακού γίνεται γιατί στο φύλλο αγώνα που συνέταξε η διαιτητής Ε.Κουσκούνη αναφέρεται ότι «πριν την έναρξη του αγώνα είχαν αναρτηθεί πανό έξω από την περίφραξη και συγκεκριμένα στις κερκίδες από τους οπαδούς του Ελευθεριακού τα οποία ανέγραφαν τις εξής φράσεις: «ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΕΝΤΟΣ & ΕΚΤΟΣ ΓΗΠΕΔΩΝ», «ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΡΕ Κ…», «ΟΣO ΥΠΑΡΧΟΥΝ Μ… ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΑΤΣΙ».

Είναι δυνατόν ; Η κυβέρνηση Σαμαρά η τρίτη πιο μισητή στον πλανήτη !


Ερωτηματικά για το πόσο αντικειμενικές είναι οι εγχώριες δημοσκοπήσεις, που τοποθετούν άλλοτε πρώτο και άλλοτε δεύτερο ως ικανότερο για πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, προκαλούν τα στοιχεία ετήσιας δημοσκόπησης για την Global States Of Mind, όπου σύμφωνα με αυτά, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και η κυβέρνησή τους, αποτελούν την πιο μισητή κυβέρνηση παγκοσμίως! …Αυτό και αν είναι …«Success Story», αφού η ελληνική κυβέρνηση κατάφερε να ξεπεράσει σε αρνητική κρίση και συναισθήματα που προκαλεί στους πολίτες της, ακόμη και τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα της Γης.

Σύμφωνα λοιπόν με την έρευνα Global States Of Mind που κάνει κάθε χρόνο η εταιρεία Gallup, το απίστευτα χαμηλό ποσοστό 14% [π : 15% το 2013] των Ελλήνων αποδέχεται την κυβέρνηση Σαμαρά. Σύμφωνα με την λίστα που έχει δοθεί στην δημοσιότητα, η Ελλάδα είναι πλέον τρίτη σε όλο τον κόσμο στις κυβερνήσεις με χαμηλό βαθμό αποδοχής από τους πολίτες.

Πρώτη, στην λίστα είναι η Βοσνία - Ερζεγοβίνη και δεύτερη η Βουλγαρία.

Επίσης, πάνω από 9 στους 10 θεωρούν ότι στην κυβέρνηση υπάρχουν φαινόμενα διαφθοράς. Ειδικότερα η Ελλάδα ισοβαθμεί στην πρώτη θέση στην διαφθορά με την Βοσνία.
Αυτές είναι οι 12 κυβερνήσεις του κόσμου με την πιο χαμηλή δημοτικότητα:
1: Βοσνία- Ερζεγοβίνη
2: Βουλγαρία
3: Ελλάδα
4: Τσεχία
5: Μολδαβία
6: Πακιστάν
7: Περού
8: Ρουμανία
9: Κόστα Ρίκα
10: Τζαμάικα
11: Πορτογαλία
12: Ισπανία
[--->] 


http://www.gallup.com/services/178523/global-states-mind.aspx

Και στοιχεία του 2013,για σύγκριση:

 http://www.gallup.com/poll/165497/global-states-mind-2013.aspx

Ανυπεράσπιστοι απέναντι στη βία των αστυνομικών


(Αναδημοσίευση από την «Εφημερίδα των Συντακτών»)

Ομάδα αστυνομικών κλοτσάει και χτυπάει έναν νέο ακινητοποιημένο. Διαμαρτύρεσαι, φωνάζεις: «γιατί τον χτυπάτε;», σε διώχνουν, επιμένεις: «γιατί τον χτυπάτε;», σε σπρώχνουν, δείχνεις την επαγγελματική σου ταυτότητα και δηλώνεις δημοσιογράφος. «Ώστε μας απειλείς!», σου λένε, σε αρπάζουν, σε σέρνουν να σε πάνε στο αστυνομικό τμήμα, «προσάγεσαι», σου λένε.

Στο κέντρο της Αθήνας, χθες στις 5.20 το απόγευμα, στη γωνία Καλλιδρομίου 52 και Εμμ. Μπενάκη, ομάδα περί τους 10, ίσως και 12 αστυνομικούς, με εξάρτυση όπως κυκλοφορούν με τις μοτοσικλέτες, με τα κράνη τους, μπότες κ.λπ., έχουν ακινητοποιήσει έναν νέο στο πεζοδρόμιο, με το πρόσωπο στον τοίχο, τα χέρια ανοιχτά και του κάνουν έρευνα, ενώ ταυτόχρονα τον κλοτσούν, τον χτυπούν και χώνουν τα χέρια τους στις τσέπες του παντελονιού του. Προσπαθεί να αμυνθεί και ακούγονται κραυγές από τους αστυνομικούς, ενώ συνεχίζουν τις κλοτσιές και τις μπουνιές. Βρίσκομαι τυχαία εκεί. Φωνάζω: «Τι κάνετε, γιατί τον χτυπάτε, γιατί τον κλοτσάτε;».
-Φύγετε, μου λέει ένας έντονα.
-Γιατί τον χτυπάτε;
-Πάτε στη δουλειά σας.
-Μα γιατί τον χτυπάτε;
-Κάνουμε έρευνα. Φύγετε, λέει και με σπρώχνει.
-Μη με σπρώχνεις.
-Φύγε ντε!
-Γιατί τον χτυπάτε;
-Πήγαινε, φύγε. Μη φωνάζεις.
-Εσείς φωνάζετε και τον χτυπάτε. Είμαι δημοσιογράφος. Να η επαγγελματική ταυτότητα.
-Α, μας απειλείς, παρεμβαίνει άλλος. Και με νεύμα άλλου με αρπάζει και με σπρώχνει βίαια.
-Ε, τι κάνετε, αφήστε με.
-Στο τμήμα  Προσαγωγή!

Μαζεύεται – εν τω μεταξύ – κόσμος γύρω και διαμαρτύρονται έντονα για τη συμπεριφορά των αστυνομικών. Αυτοί συνεχίζουν να με σπρώχνουν και με σέρνουν στον δρόμο.
-Τι κάνετε, είναι και γέρος.
Συνεχίζω να διαμαρτύρομαι. Βγαίνει από τα μπαλκόνια κόσμος και τους φωνάζει. Έχει μαζευτεί κι άλλος κόσμος. Προσπαθώ να στυλώσω τα πόδια. Τρέχει η σύζυγος μου, τους φωνάζει: «Στη χούντα ήταν φυλακή!». Και λέει για βασανιστήρια, για στρατοδικείο, για το τριπλό μπαιπάς που έχω κάνει. Αυτοί της απαντούν: Στο τμήμα! Τη σπρώχνουν και την τραβάνε.
-Θα σας πάμε για απείθεια και αντίσταση κατά της αρχής, μας φωνάζουν.
-Μη με σπρώχνετε, τους λέει.
-Προσέξτε μη σας πάμε στο Αυτόφωρο.
-Να μας πάτε. Να φανεί τι κάνετε.

Κόσμος μαζεύεται κι άλλος και τους φωνάζει. Τελικά και αφού πέρασαν περί τα 10 λεπτά από την αρχή του περιστατικού, με άφησαν, άφησαν και τον νέο, μάλλον αλλοδαπός, και έφυγαν με τις μοτοσικλέτες τους. Δεν έφεραν διακριτικά. Μόνο στολές, κράνη, μπότες…     

Σαπίρ: Σύγκλιση κρίσεων,αντι για ''σύγκλιση οικονομιών''

Στο Russeurope ο καθ. Ζακ Σαπίρ αναλύει τις δυναμικές του κόστους εργασίας και της παραγωγικότητας στην ευρωζώνη, και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει είναι ότι αντί για την περιβόητη "σύγκλιση των οικονομιών", στην οποία υποτίθεται ότι θα μας οδηγούσε το κοινό νόμισμα, έχουμε "σύγκλιση των κρίσεων". 

Το ζήτημα του κόστους εργασίας στη ζώνη του ευρώ τις τελευταίες εβδομάδες έχει συγκεντρώσει την προσοχή πολλών. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία, της Eurostat και του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (Ο.Ο.Σ.Α.), θα προσπαθήσουμε να αποσαφηνίσουμε μια σειρά γεγονότων.
Πρώτον, πρέπει να γίνει σαφές πως όταν μιλάμε για "κόστος εργασίας" δεν αναφερόμαστε μόνο στους μισθούς, αλλά και στις κοινωνικές εισφορές που συνδέονται με τους μισθούς. Στη συνέχεια, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η παραγωγικότητα, ακόμη και στα πλαίσια της ευρωζώνης μπορεί να διαφέρει αισθητά από χώρα σε χώρα. Έτσι, το "κόστος εργασίας", δηλαδή ο μισθός συν οι εισφορές που καταβάλλει ο εργοδότης, προκύπτει από το μέσον όρο του συνόλου των δραστηριοτήτων σε ετήσια βάση.