Ο υποσκελισμός της επιστήμης από μια στρατιωτική επιχείρηση διεθνούς συντονισμού.

 

Κάποτε ίσως γίνει αντιληπτό ότι αυτό που βιώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια δεν είναι η επιστράτευση της επιστήμης στην υπηρεσία της ανθρωπότητας, αλλά ο υποσκελισμός της επιστήμης από μια στρατιωτική επιχείρηση διεθνούς συντονισμού.

Όλοι όσοι σπεύσανε με ζήλο να δηλώσουνε «πίστη στην επιστήμη», ή ακόμα καλύτερα «υπακοή στην επιστήμη», θα βρεθούν αντιμέτωποι με το γεγονός ότι η πίστη και η υπακοή που δηλώσανε ήταν στο όνομα του πολέμου.

Η αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας είναι μια αργή διαδικασία που διαρκεί χρόνια ή δεκαετίες. Οι στωικοί άνθρωποι που αφιερώσανε πραγματικά την ζωή τους στην επιστημονική έρευνα μάθανε να κάνουν υπομονή. «Κοράκου χρώμα τα μαλλιά κι ασπρίσανε».

"Fast-track", "top-down", "quick & dirty" διαδικασίες με παραβιάσεις πρωτοκόλλων, νομοθεσιών, θεσμών, συνταγμάτων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δεν εισηγείται ποτέ η επιστήμη. Αυτή είναι η αρμοδιότητα τυραννικών κυβερνήσεων, υπό την αιγίδα παρακρατικών και υπερκρατικών οργανώσεων.

Η επιστήμη δεν εκβιάζει. Η επιστήμη δεν διατάζει. Η επιστήμη δεν υποχρεώνει. «Η επιστήμη είναι ο οργανωμένος σκεπτικισμός απέναντι στη γνώμη των ειδικών». Ο «υπηρέτης» της επιστήμης εισέρχεται στον «ναό» της οπλισμένος με αμφισβήτηση και απορία, όχι με πίστη.

Οι διαφωνίες επάνω σε ερευνητικά ζητήματα λύνονται μέσα από αλλεπάλληλες συζητήσεις, δημοσιεύσεις, αλληλογραφίες, συγκρούσεις, μα ο τελικός κριτής της αλήθειας είναι η ίδια η φύση. Το πείραμα είναι η πηγή όλης της γνώσης και αυτό είναι που γεννά την βαθύτερη αίσθηση ταπεινότητας ενός επιστήμονα.

Γιατί η φύση «αγαπάει να κρύβεται» και έχει πολύ μεγαλύτερη φαντασία από ό,τι εμείς. Η βιασύνη στη διαδικασία της επιστημονικής έρευνας είναι μια οδός η οποία οδηγεί στην αναπαραγωγή των δικών μας προκαταλήψεων και όχι στην ανακάλυψη μιας βαθύτερης αλήθειας για τον φυσικό κόσμο.

Ανυπακοή στην εξουσία, αμφισβήτηση των αυθεντιών, αυτοκριτική, ταπεινότητα και θαυμασμός απέναντι στο αινιγματικό μεγαλείο της φύσης είναι οι κύριες ιδιότητες ενός φιλέρευνου πνεύματος. Τα άλλα περί συμβολαίων πίστεως και όρκων υποταγής προέρχονται μάλλον από κακέκτυπα μεσαιωνικών ψαλμωδιών.

Κάποτε ίσως γίνει αντιληπτό ότι ο κόσμος, υπό καθεστώς εκβιασμού και μαζικής υστερίας, ορκίστηκε τυφλή πίστη και υπακοή στους εχθρούς της επιστήμης. Νομιμοποιώντας έτσι τη βίαιη ανατροπή των δημοκρατικών θεσμών και των αυταπόδεικτων δικαιωμάτων μας.

Η πραγματική επιστήμη κάποτε θα έρθει η ώρα που θα φτάσει στα ασφαλή συμπεράσματά της. Με τις ορθές διαδικασίες οι οποίες σέβονται την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη βούληση. Το ερώτημα είναι αν μέχρι τότε θα έχει απομείνει ίχνος δημοκρατίας, ώστε να μπορεί να επιτραπεί στα συμπεράσματα αυτά να ακουστούνε.

Διότι προϋπόθεση του να μπορεί να υπάρξει πραγματική επιστήμη, είναι να υπάρχει ελευθερία. Για αυτό και η υπεράσπιση της δημοκρατίας αποτελεί ένα καθήκον εφάμιλλο, αν όχι υψηλότερο, της αναζήτησης της αλήθειας. Με το σύνταγμα κουρελόχαρτο, δεν μπορούμε να μιλάμε για επιστήμη.

#Από_Manos_Cizek

via Antonis Balis

 

Για αυτή την επιδημιολογική εικόνα εμβολιάζουν τα παιδιά.

 

 

[---->]

ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΑΛΗ

 

Συνέντευξη. Για το κίνημα ενάντια στο υγειονομικό πάσο στην Ιταλία. Από τους Wu Ming, την γνωστή και στην Ελλάδα, κολεκτίβα συγγραφέων που στο ξεκίνημά της υπέγραφε ως Luther Blissett.Τη συνέντευξη, που παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, μπορείτε να την κατεβάσετε σε σελιδοποιημένο pdf  στον υπολογιστή σας με ένα κλικ από τη σελίδα της αυτοδιαχειριζόμενης κοινότητας του βιβλίου,Εκδόσεις των Συναδέλφων.

Μια μεγάλη διαδήλωση κατά του Green Pass  (υγειονομικό πάσο) πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη στις 8 Οκτωβρίου, με αποτέλεσμα την επίθεση στα εθνικά κεντρικά γραφεία του CGIL, του μεγαλύτερου συνδικάτου στην Ιταλία. Στα μάτια του πολιτικού κατεστημένου και των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης, αυτό φάνηκε να επιβεβαιώνει ότι η διαφωνία κατά του υγειονομικού πάσου ήταν αποκλειστικά φασιστική. Και ήταν αναμφισβήτητο ότι η ακροδεξιά είχε κερδίσει χώρο στην κινητοποίηση ενάντια στην πολιτική διαχείριση της πανδημίας. Μετά, ξαφνικά, τα πράγματα άλλαξαν. Αλλά προτού μας μιλήσετε για αυτό, μπορείτε να εξηγήσετε γιατί πιστεύετε ότι η περιγραφή ενός ουσιαστικά φασιστικού κινήματος κατά του υγειονομικού πάσου είναι παραπλανητική;

 

Από την Άνοιξη του 2020, προειδοποιούσαμε ότι ο κοινωνικός θυμός αυξανόταν και θα εκραγεί μόλις υποχωρήσει ο φόβος του ιού. Είπαμε ότι η έλλειψη κριτικής για την έκτακτη ανάγκη της πανδημίας θα μετέτρεπε τις επερχόμενες, αναπόφευκτες διαμαρτυρίες σε κάτι πολύ συγκεχυμένο και διφορούμενο, κάτι εκμεταλλεύσιμο από την ακροδεξιά και διάφορες συνωμοτικές υποκουλτούρες. Επικρίναμε δριμύτατα την πλειονότητα της αριστεράς της βάσης [sinistra di movimento] επειδή εξέφρασε ένα «ιοκεντρικό» όραμα, δηλαδή εστίαζε κάθε συζήτηση αποκλειστικά στον ιό και τον κίνδυνο μόλυνσης, ενώ έλεγε πολύ λίγα για την κυβέρνηση που διαχειρίζεται την πανδημία με παράλογους, άδικους, υποκριτικούς ακόμα και εγκληματικούς τρόπους.[1]

 

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όταν ξέσπασε η κινητοποίηση ενάντια στο υγειονομικό πάσο, εκφράσαμε τη γνώμη μας για πολλοστή φορά, επικρίνοντας την υπεροπτική στάση πολλών συντρόφων, την ευκολία με την οποία έβαλαν ταμπέλες και τη σιωπηρή προσκόλλησή τους στην πανδημική κοινωνική ειρήνη του Μάριο Ντράγκι από το φόβο τους «να πουν τα ίδια πράγματα με ακροδεξιούς πολιτικούς» όπως ο Ματτέο Σαλβίνι και η Τζόρτζια Μελλόνι, που επέκριναν το υγειονομικό πάσο για τακτικούς και τυχοδιωκτικούς λόγους. Ξεκάθαρα οι πλατείες σταδιακά γέμισαν επίσης με σημειωτικά και ιδεολογικά σκουπίδια. Επίσης, αλλά όχι μόνο, και αυτό είναι ακριβώς το ζητούμενο. 

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

 

Η ΧΑΜΕΝΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΜΥΘΙΩΝ

 

Το τελευταίο «παραμύθι» του Ε. Τριβιζά, που διανέμεται στα σχολεία μαζί με την οπτικοποιημένη εκδοχή του από τη Λυρική Σκηνή, είναι μέρος της δυστοπίας και της πανδημ-ωρυχίας  που βιώνουμε, στη βάση πως όλα – ακόμη και τα παραμύθια – έχουν εργαλειοποιηθεί.

Όσο γι αυτούς που έκαψαν ένα παραμύθι σε τενεκέ, επιχειρώντας έτσι να διατυπώσουν τις αντιρρήσεις τους, ούτε λέξη. Το κάψιμο ενός βιβλίου διεγείρει, πάντα και δικαιολογημένα, αρνητικά αντανακλαστικά  που παραπέμπουν σε Μεσαίωνα, ναζιστικές πυρές και δικτατορικές πρακτικές.

Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που τα «φώτα της δημοσιότητας», έπεσαν άπλετα πάνω στη γελοία ενέργεια, αποσπώντας την προσοχή από τα τελευταία γεγονότα που αθροίζονται στη δυστοπία.

Επί της ουσίας. Το αν ο Τριβιζάς έγραψε αυθόρμητα ή κατά παραγγελία της καντηλανάφτισσας υπουργού το συγκεκριμένο «παραμύθι» δεν το ξέρουμε ούτε και απασχολεί. Το σίγουρο είναι πως αδικεί το συγγραφέα, όχι μόνο γιατί είναι ανέμπνευστο και τρομολαγνικό αλλά κυρίως γιατί πρόκειται για να ένα «παραμύθι» - ωμό εργαλείο διαπαιδαγώγησης φοβικών παιδιών, που πριν την ώρα τους ενσωματώνουν την αποστασιοποίηση, τον εγκλεισμό, την καχυποψία, την «ατομική ευθύνη», την αυτοενοχοποίηση και όσα χαρακτηριστικά μετατρέπουν ένα παιδί, σ’ ένα μικρομέγαλο, παθητικό αποδέκτη ηλίθιων εντολών.

Πάντα τα παραμύθια είχαν στόχο τη διαπαιδαγώγηση, στην κατεύθυνση της κυρίαρχης στερεοτυπίας κάθε εποχής. Δεν ήταν ποτέ όλα τα παραμύθια και όλα τα παιχνίδια διασκεδαστικά ή «αθώα» και συμβατά με την παιδικότητα.

Η «Caravan Barbie», που ονομαζόταν Rugbie, ήταν μια φτηνή κούκλα με τα χαρακτηριστικά της ανορεξικής Μπάρμπυ, ντυμένης όμως με κουρέλια και μια ταμπέλα κρεμασμένη στο λαιμό, που έγραφε, «ο πατέρας σου το κάνει με τη μητέρα μου». Η κούκλα για τα φτωχά παιδιά των καταυλισμών με τροχόσπιτα, όπου ζουν οι άνεργοι Αμερικάνοι, επιχειρούσε με πρόστυχο και τάχα αστείο τρόπο, να υποβάλλει την ιδέα εκφυλισμένων ηθών στiς φαβέλες των φτωχοποιημένων.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπου νικητής αναδεικνύεται αυτός που θα πατήσει τους περισσότερους γέρους στο δρόμο ή θα εξολοθρεύσει τους περισσότερους πρόσφυγες, είναι εργαλεία ωμής διαπαιδαγώγησης του παιδιού σε κτήνος.

Η Σταχτοπούτα που διασκευάστηκε απ’ τους Ναζί, με τη μητριά να απορρίπτεται ως «φυλετικά ακάθαρτη», η Κοκκινοσκουφίτσα με τον αγκυλωτό σταυρό στην πλάτη της κάπας της και το λύκο να εξολοθρεύεται από αξιωματούχο της Βέρμαχτ - και πολλά συναφή που αναφέρονται στο βιβλίο του Jack Zipes, «Τα παραμύθια και η τέχνη της υπονόμευσης» - ήταν διαπαιδαγώγηση στη ναζιστική θηριωδία, με παραμυθικούς όρους.

Στην τωρινή δυστοπία και την, με όλους τους όρους, διαπαιδαγώγηση ενός φοβικού, καχύποπτου και αποστασιοποιημένου ανθρώπου, καλό θα ήταν οι εκπαιδευτικές συλλογικότητες να έχουν λιγότερη αφωνία στο ζήτημα και ο Ε. Τριβιζάς να συνεκτιμήσει τη λαϊκή θυμοσοφία του «τα στερνά τιμούν τα πρώτα».

Ας επανεκτιμήσουν τις στάσεις τους, πάνω στη φράση του Χιλιανού σκηνοθέτη, Alejandro Jodorowsky, «το πουλί που γεννήθηκε στο κλουβί νομίζει ότι το πέταγμα είναι αρρώστια» και τους στίχους του Χαλίλ Γκιμπράν «Το αηδόνι δεν φτιάχνει τη φωλιά του  σε κλουβί γιατί δε θέλει η σκλαβιά να είναι η μοίρα των μικρών του».

 

[----->]

Για την « Πανδημία του αιώνα ».Κείμενο 1200 επιστημόνων

 

Εξαιρετικό και πολύ καλά τεκμηριωμένο άρθρο κόλαφος εναντίον της επιδημιολογκής διαχείρισης της κυβέρνησης Μακρόν που υπογράφουν 1200 επιστήμονες/σες ερευνητ(ρι)ές μεγάλων παν/μίων κι δημόσιων ερευνητικών κέντρων της Γαλλίας. Το κείμενο αυτό πυροδότησε η απόφαση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Φαρμάκων στις 6 Δεκεμβρίου, να επιτρέψει τον εμβολιασμό των παιδιών ηλικίας 5 έως 11 ετών. Οι άνθρωποι που το υπογράφουν είναι πρωτίστως σχετικοί με το αντικείμενο της επιδημίας και τις επιπτώσεις της στη κοινωνία. Είναι γιατροί, επιδημιολόγοι, ανοσολόγοι, βιολόγοι βιοχημικοί οικονομολόγοι,νομικοί, μοριακοί γενετιστές, μαθηματικοί, χημικοί, ανθρωπολόγοι, φυσικοί, βιοστατιστικολόγοι, φιλόσοφοι κοινωνιολόγοι κλπ κλπ 

Ως γνωστόν το βασικό εργαλείο αποτίμησης και αξιολόγησης μιας επιδημίας ή ασθένειας είναι η υπερθνησιμότητα δλδ η σύγκριση της θνησιμότητας μιας δεδομένης περιόδου που συμβαίνει το επιδημιολογικό ή λοιμογόνο γεγονός σε σχέση με μια άλλη περίοδο που θεωρείται φυσιολογική. Με βάση τη μελέτη των στοιχείων της Εθνικής υπηρεσίας στατιστικών και οικονομικών μελετών προκύπτουν τα εξής συμπεράσματα για τη πραγματικότητα της επιδημίας της χώρας Μεταφράζω :

1) Η περίφημη « Πανδημία του αιώνα » στη πραγματικότητα όπως προκύπτει από το διάγραμμα 1 δεν απείλησε ποτέ στη Γαλλία άτομα κάτω των 60 ετών.  Αν υπάρχει μια κατηγορία που δεν κινδυνεύει καθόλου στατιστικά είναι τα παιδιά. Οι στατιστικές θνησιμότητας δείχνουν ακόμα ότι τα άτομα κάτω των 25 ετων τη περίοδο 2020 -2021, είχαν υποθνησιμότητα σε σχέση με το 2019 (διάγραμμα 1 ).  Σε ότι αφορά τα άτομα από 25 έως 49 ετών η θνητότητα τους τη περίοδο 2020- 2021  ήταν ακριβώς η ίδια με αυτή του 2019. Το διάγραμμα δείχνει επίσης ότι τη περίοδο από 1η Ιουνίου 2021 – 8 Νοεμβρίου 2021, δεν έχει σημειωθεί απολύτως καμία υπερθνησιμότητα στις ηλικίες μεταξύ 50-64 ετών.

2) Δεν δικαιολογείται από κανένα δεδομένο η συστηματική επίκληση του χειρότερου σεναρίου όπως αυτό που ονομάζουν σήμερα στη Γαλλία  « 5ο κύμα ». Αρχικά είναι ψευδές να παρουσιάζουμε τη καμπύλη των « θετικών κρουσμάτων » (που εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως η συχνότητα των τεστ) σαν να πρόκειται για τη καμπύλη του αριθμού των  « ασθενών ». Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που φέρουν τον ιό παρουσιάζουν από ελάχιστα έως καθόλου συμπτώματα. Επειτα, οι νοσηλείες και οι θάνατοι αυξάνονται βέβαια αργά, αλλά αυτό συμβαίνει κάθε χρονιά  αυτή τη περίοδο του χειμώνα. Τα δεδομένα του δικτύου Sentinelles ( ενός δικτύου γενικών γιατρών που ιδρύθηκε το 1984 και αποτελείται από εκατοντάδες γενικούς γιατρούς που ασχολούνται με λοιμώδη νοσήματα) δείχνουν  επιπλέον ότι ο αριθμός των ασθενών σήμερα είναι πολύ μικρότερος όχι μόνο συγκριτικά με τις δύο προηγούμενες επιδημικές εξάρσεις του κοβιντ  (δλδ του Μαρτίου-Απρίλιου του 2020 και του Οκτώβριου-Νοεμβρίου του 2020), αλλά επίσης πολύ μικρότερος και σε σχέση με τις χρονιές όπου είχαμε τις πιο έντονες εποχιακές γρίπες  (βλ. Διάγραμμα 2 ).

Το γεγονός αυτό υποδηλώνει ότι η ιδιαιτερότητα της επιδημίας του  Covid 19, δεν οφείλεται τελικά τόσο στην εγγενή του επικινδυνότητα, αλλά μάλλον στην απουσία θεραπευτικής αντιμετώπισης που επέβαλε η κυβέρνηση στους γιατρούς πριμοδοτώντας μη θεραπευτικά μέσα όπως: τα λοκ ντάουν την απαγόρευση της κυκλοφορίας και αργότερα την « λύση του εμβολιασμού ».

3) Βλέπουμε ότι ο εμβολιασμός κατευθύνεται στο γενικό πληθυσμό σε ποσοστό 100%, χωρίς αυτό να αλλάζει σε τίποτα τη δυναμική των διαδοχικών επιδημιών των μεταλλάξεων. Το είδαμε ήδη με αφορμή τη μετάλλαξη Δέλτα το περασμένο καλοκαίρι και το ξαναβλέπουμε πάλι με τη μετάλλαξη όμικρον που απ΄ότι φαίνεται μέχρι τώρα είναι λιγότερο επικίνδυνη απο τις προηγούμενες. Το Συμπέρασμα είναι μοιραίο: Η διάσωση δια του μαζικού εμβολιασμού δεν είναι παρά ένας μύθος. Οπως συμβαίνει με όλες τις θρησκείες, ο μύθος αυτός δεν βασίζεται παρά μόνο στη πίστη και στους ευσεβείς πόθους των πιστών. Η πραγματικότητα, ορατή εδώ και μερικούς μήνες, είναι ότι ο εμβολιασμός δεν σταματά καθόλου την διάδοση της επιδημίας. Και για αυτόν ακριβώς το λόγο, έχει πλέον αποσαφηνιστεί ότι ο εμβολιασμός δεν εμποδίζει ούτε την μόλυνση ούτε τη μετάδοση του ιού.

4) Η τέταρτη διαπίστωση είναι ότι όπως ακριβώς σε όλες οι ιδεολογίες είτε θρησκευτικές είτε κοσμικές, ο μαζικός εμβολιασμός είναι μια ψυχολογική δομή άκαμπτη, τυφλή απέναντι σε κάθε διεστραμμένη επίπτωση και  κουφή απέναντι σε κάθε διαδικασία αμφισβήτησης. Εν προκειμένω, θεωρείται ταμπού να μιλάμε για ανεπιθύμητες παρενέργειες των εμβολίων στα νέα άτομα.  Ομως η πραγματικότητα είναι εδώ, και δεν μπορεί μονίμως να αποκρύπτεται κάτω από το χαλί.

Οι πιστοί ακόλουθοι της νέας θρησκείας έχουν καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για να αρνηθούν την ύπαρξη και την ορθότητα των δεδομένων της φαρμακοεπαγρύπνησης που ήταν ήδη διαθέσιμα απο το περασμένο καλοκαίρι. Δεν θα μπορέσουν όμως να κάνουν τίποτα ενάντια στο πλήθος των επιστημονικών δημοσιεύσεων που ασχολούνται και μελετούν ιδιαιτέρως τους ανείπωτους κινδύνους των καρδιακών προβλημάτων όπως οι θρομβώσεις, οι περικαρδίτιδες οι μυοκαρδίτιδες, που παρατηρήθηκαν στους εμβολιασμένους εφήβους, παραδείγματα των οποίων μπορούμε να βρούμε στα υπογραμμισμένα λινκ που παραθέτει το άρθρο.

Με άλλα λόγια η σχέση οφέλους/κινδύνου των εμβολίων, είναι ξεκάθαρα αρνητική σε ότι αφορά τον εμβολιασμό των νέων.   Για αυτό το λόγο, κάποιες σκανδιναβικές χώρες εγκατέλειψαν τον εμβολιασμό των νέων ατόμων με mRNΑ εμβόλια, κάτι που έκανε πριν λίγες μέρες και η Ιαπωνία όπως αναφέρει και το υπογραμμισμένο λινκ. Εξάλλου όταν η κυβέρνηση απευθύνθηκε στις 27 Απριλίου 2021 στο Εθνικό Συμβούλιο Ηθικής, ζητώντας του να γνωμοδοτήσει για το θέμα αυτό, το Συμβούλιο αποφάνθηκε ότι « Ο εμβολιασμός τω παιδιών κάτω των 12 ετών δεν είναι ούτε ηθικά αλλά και ούτε επιστημονικά αποδεκτός ». Ομως εδώ πού φτάσαμε, ποιος ασχολείται πλέον με την ηθική;

5) Τέλος η 5η και τελευταία διαπίστωση στην οποία καταλήγουμε είναι ότι αυτή η βιομηχανική και επιστημονικοφανής ιδεολογία του καθολικού εμβολιασμού, λειτουργεί όπως ακριβώς λειτουργούσαν στο παρελθόν σε περιόδους κρίσεων οι θρησκείες. Εχει τους μεγάλους της κήρυκες και τους ευσεβείς που μονοπωλούν περισσότερο από ποτέ το δημόσιο διάλογο στα πλατό της τηλεόρασης. Εχει στο τομέα της επικοινωνίας την Ιερά Εξέταση που αφορίζει τους αποκλίνοντες σκεπτόμενους διανοητ(ρι)ές, και ονειρεύεται να τους κάψει όπως έκαιγαν άλλοτε τις μάγισσες. Και αυτή η ιδεολογία, παράγει μαζικά αποδιοπομπαίους τράγους, τα μη εμβολιασμένα άτομα, τα οποία μεταχειρίζεται όπως μεταχειρίζονταν κάποτε τους ασθενείς της πανώλης τους λεπρούς ή πιο πρόσφατα τα θύματα του AIDS, τα οποία ο J.-M. Le Pen ήθελε να τα κλείσει σε  « σανατόρια ».

Πρόκειται για μια κατάσταση ακόμα πιο παράλογη, αν αναλογιστούμε ότι κάθε εμβολιασμένο άτομο σήμερα είναι στο άμεσο μέλλον ένα μη εμβολιασμένο άτομο, που αγνοεί τη κατάσταση του, εφόσον το εμβολιαστικό του στάτους όπως αυτό του κάθε ανθρώπου, μηδενίζεται, απο τη στιγμή που δεν έχει κάνει τη 3η δόση ή τη 4η δόση  ( όπως ήδη ανέφερε ο πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου της κυβέρνησης Delfraissy), τη 5η δόση κλπ. Ακόμα και αν η Αρχή η ίδια του « Υγειονομικού διαβατηρίου» βασίστηκε σε ένα επαίσχυντο ψέμα  ( κι εδώ επαναλαμβάνουμε ότι ο εμβολιασμός δεν μπλοκάρει ούτε τη μόλυνση ούτε τη μετάδοση του ιού), η λογική των διακρίσεων των πολιτών αναπτύσσεται παρόλα αυτά δραματικά εδώ και μερικούς μήνες. Και σαν να μην έφτανε η απώλεια εργασίας, η απόλυση, η μη πρόσβαση στα εστιατόρια, στους χώρους πολιτισμού κλπ, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ανταγωνίζονται η μια την άλλη σε φαντασία, προκειμένου να αναγάγουν σε ν°1 νέο δημόσιο εχθρό το Ανεμβολίαστο Ατομο. Ακολουθώντας το παράδειγμα της Αυστρίας, δεν αρκούσε πια να αποκλείσουν τα ανεμβολίαστα άτομα,  θα ήθελαν τώρα να τα βάλουν να πληρώνουν πρόστιμα, να τα τιμωρήσουν και να τα κλείσουν. 

Αυτή η νοσηρή λογική διακρίσεων που παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα που θεωρούσαμε  « απαραβίαστα », φέρνει τους πολίτες/σες αντιμέτωπ(ε)ους τον ένα/μια με τ(η)ον άλλ(η)ο. Και είναι βέβαιο ότι μια μέρα η κατάσταση αυτή θα περιγράφεται από τους ιστορικούς σαν ένα είδος συλλογικής τρέλας, που ενορχηστρώθηκε από άτομα χωρίς καμία αίσθηση των δημοκρατικών αξιών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εχουμε χρέος να μην υποταχθούμε σε αυτούς και να μη σιωπήσουμε μπροστά σε μία τέτοια πνευματική και ηθική/αξιακή καταστροφή

Σίσσυ Μπάρα

ΠΡΕΠΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΕΜΒΟΛΙΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ COVID-19 ;

 

"Το εμβόλιο θα σας κάνει υπερήρωες με υπερδυνάμεις" Εκστρατεία της Pfizer για παιδιά

Ποια είναι η σχέση του covid-19 με τα παιδιά. Πόσα υγιή παιδιά έχουν πεθάνει από Covid και ποιες είναι οι πιθανότητες βλάβης που μπορούν να προκύψουν από αυτόν;

Τα παιδιά, εάν μολυνθούν, απλώς δεν μεταδίδουν εύκολα τον Covid-19 σε άλλους, ή σε άλλα παιδιά, σε άλλους ενήλικες των οικογενειών τους ή σε άλλους, ή στους δασκάλους τους. Η παιδιατρική βιβλιογραφία ως προς αυτό είναι σαφής. Τα δεδομένα δείχνουν ότι η πιθανότητα να νοσήσουν σοβαρά και να καταλήξουν τα μικρά παιδιά και οι έφηβοι από SARS-CoV-2  είναι πολύ χαμηλή (στατιστικά μηδενική).

Αν εξετάσουμε τους θανάτους, τα διεθνή δεδομένα είναι ακόμη πιο σαφή. Τα δεδομένα της Σουηδίας που μελέτησε ο Ludvigsson [ 1 ] έδειξαν ότι από τα 1.951.905 παιδιά στη Σουηδία (στις 31 Δεκεμβρίου 2020) στις ηλικίες μεταξύ 1 και 16 ετών που πήγαιναν στο σχολείο σε μεγάλο βαθμό χωρίς λοκντάουν και χωρίς μάσκες, σημειώθηκαν μηδέν  (0) θάνατοι.

«Αν και η Σουηδία κράτησε ανοιχτά τα σχολεία και τους παιδικούς σταθμούς, διαπιστώσαμε χαμηλή συχνότητα σοβαρών περιστατικών Covid-19 μεταξύ μαθητών και παιδιών προσχολικής ηλικίας κατά τη διάρκεια της πανδημίας SARS-CoV-2».

Σε πρόσφατη μελέτη στη Γερμανία (που συγκεντρώνει στοιχεία από τρεις πηγές 1) τη μελέτη SARS CoV-2 KIDS που διεξάγεται σε εθνικό επίπεδο (), 2) το γερμανικό σύστημα γνωστοποίησης των επιδημιολογικών δεδομένων και 3) ένα εθνικό μητρώο για νοσηλευόμενα παιδιά και εφήβους με SARS CoV-2 ή παιδιατρικό πολυσυστηματικό φλεγμονώδες σύνδρομο των παιδιών σχετιζόμενο με λοίμωξη από τον κορωνοϊό (PIMS-TS)  ανέφερε     [ 2 ] ότι δεν υπήρξε κανένας θάνατος παιδιών ηλικίας 5 έως 18 ετών κατά την περίοδο της μελέτης.

Στο μηνιαίο ενημερωτικό δελτίο [ 3 ] του  Ινστιτούτου Υγείας (ISS) του Υπουργείου Υγείας της Ιταλίας, με επικαιροποιημένα στοιχεία μέχρι 7/12/2021,από την αρχή της πανδημίας μέχρι 7/12/2021, στις ηλικίες από 0-9 έτη και από 10-19 σε σύνολο 875.005 επιβεβαιωμένων κρουσμάτων κ στις δύο ηλικιακές ομάδες, οι νεκροί  ήταν 34 συνολικά και  για τα δύο χρόνια και το ποσοστό θνητότητας μικρότερο από 0.01 (<0.01 ), ( Σελίδα 11 στο pdf ),αν και δεν διευκρινίζεται αν προϋπήρχε κάποιο υποκείμενο νόσημα στους θανόντες.

Παρά τον φόβο, και την προπαγανδιστικού τύπου τρομοκρατία, που είναι πλέον ευρέως διαδεδομένη από τις κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης, που χρηματοδοτούνται επαρκώς από τις τελευταίες, θα ήταν περισσότερο από προφανές ότι οι γονείς θα αξιολογούσαν την αναλογία κόστους-οφέλους του παιδιατρικού εμβολιασμού των παιδιών τους.

Μια αυτονόητη αξιολόγηση, η οποία σε κανονικές συνθήκες θα οδηγούσε σε μια ορθολογική και μελετημένη επιλογή, που τώρα όμως είναι ανίσχυρη μπροστά στις πραγματικά παράλογες προπαγανδιστικές πιέσεις. Ωστόσο, αν αξιολογήσουμε ιστορικά τα πράγματα, πέρασαν χρόνια, αν όχι δεκαετία, πριν προχωρήσουμε στους υποχρεωτικούς ή σχεδόν υποχρεωτικούς εμβολιασμούς των ανηλίκων.

Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, την πολύ πιο επικίνδυνη πολιομυελίτιδα: Τα πρώτα εμβόλια για την πολιομυελίτιδα κυκλοφόρησαν στα μέσα της δεκαετίας του 1950 του περασμένου αιώνα ενώ ο εμβολιασμός έγινε υποχρεωτικός το 1964.

Τα τελευταία στοιχεία σχετικά και με την παραλλαγή Omicron καθιστούν την προοπτική νόσησης ακόμη λιγότερο απειλητική για τους ανηλίκους και, ιδίως, για τα παιδιά. Δυστυχώς όμως βρισκόμαστε πραγματικά μπροστά σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτή μιας άλλης ιστορικής εποχής. Θα δούμε αν η λογική υπερισχύσει της επικοινωνίας

[ 1 ]  https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/33406327/

[ 2 ] https://www.medrxiv.org/.../2021.11.30.21267048v1.full.pdf

[ 3 ] https://www.epicentro.iss.it/coronavirus/bollettino/

Όταν ο Κυρίαρχος λόγος αναμεταδίδεται από «κινηματικά παπαγαλάκια»

 

Πόσο εύκολο αλήθεια είναι να εξαπολύεις ένα χαρακτηρισμό προς μια κατηγορία ανθρώπων και να ξεμπερδεύεις; Απ΄ ότι διαβάζουμε και παρατηρούμε, πανεύκολο για πολλούς. Η γλώσσα και ο λόγος της εξουσίας και της κυριαρχίας είναι γεμάτος αλαζονεία, υποτίμηση, γενικεύσεις και ψεύδη. Και εάν δεν μάς καίγεται καρφί και δεν παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τα λόγια της πολιτικής-οικονομικής ελίτ, δεν μπορούμε να μην λάβουμε υπ’ όψη όσα διατυπώνονται και λέγονται από την αντίπερα όχθη της. Όταν ο κυρίαρχος λόγος έχει εισχωρήσει στον λόγο των καταπιεσμένων και χρησιμοποιεί την ίδια φρασεολογία και μάλιστα με λίγη αργκό για να διαφέρει και λίγο από τον πρωτότυπο, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Γιατί η γλώσσα μας είναι ο καθρέφτης μας. Όταν σαν «χάπατα» αναπλάθονται οι όροι από τον κυρίαρχο λόγο και μπαίνουν στο λεξιλόγιο των «εναλλακτικών», η εξουσία μπορεί να κάθεται πραγματικά αμέριμνη και να απολαμβάνει.

  

Από την αρχή της πανδημίας (σε αυτό τον όρο μπορούν να μπουν πολλά εισαγωγικά, σύμφωνα με μια μη κυρίαρχη επιστημονική άποψη) οι κυβερνητικές εξουσίες διεθνώς ήθελαν διακαώς να σιγήσουν τις αντίθετες φωνές που πρόβαλλαν διαφορετική αντιμετώπιση στην εξάπλωση του covid-19. Η ελληνική κυβέρνηση, σε συνεργασία με επιτροπές επιστημόνων, γιατρών, επιδημιολόγων και ασφαλώς της συντριπτικής πλειοψηφίας των μμε ξεκίνησε το «κυνήγι μαγισσών» σε οποιονδήποτε σκέπτονταν, δρούσε και ενεργούσε διαφορετικά. 

Το παράλογο ξεκίνησε με τη θέση της κυριαρχίας ότι καθετί το επιστημονικό ίσον ορθό. Το χαρακτηρίζουμε εξαρχής παράλογο, χωρίς να μπαίνουμε στην ουσία της τεκμηρίωσης, διότι όταν έχουμε τη θέση Α από την κυριαρχία διατυπωμένη από χ, ψ καθηγητές πανεπιστημίου και τη θέση Β, αντίθετη της Α, κατατεθειμένη επίσης από καθηγητές πανεπιστημίου, τι είναι αυτό που προσδίδει περισσότερη επιστημοσύνη στην Α από την Β; Οι φορείς της Α και Β στην κατηγορία των επιστημόνων εντάσσονται. Και τουλάχιστον μέχρι το Δεκέμβριο του 2019, η επιστήμη δεν αποτελούσε –απ’ ότι γνωρίζουμε– μια θέσφατη θεολογία αλλά αποτελούσε για την επιστημονική και όχι μόνο κοινότητα, μια δυναμική διαδικασία με έρευνα, αμφισβήτηση, τεχνικές αναφορές και δημοσιεύσεις που αντικρούουν προγενέστερες ή σύγχρονες πεποιθήσεις, θέσεις και επιτεύγματα. 

Άσχετα με το τι θέση διατηρούμε στο πολιτικό σκέλος της αξιοποίησης της επιστήμης και της τεχνολογίας, που πολλές φορές αποτελεί συνέχιση της και εφαρμογή της, θεωρούμε ότι η επιστήμη εξαρχής φέρει κύτταρα αμφισβήτησης εντός της. Δεν επιθυμούμε στο παρόν σημείωμα να επεκταθούμε σε ζητήματα ορθολογισμού / ανορθολογισμού και κριτικής στην επιστήμη και την τεχνολογία. Θέλουμε να δείξουμε, ανεξαρτήτως της σχέσης και σύνδεσης που μπορεί να έχει ο καθένας με την επιστήμη και την τεχνολογία, ότι και ο Β επιστήμονας που διαφωνεί με τον Α επιστήμονα δεν τοποθετείται σε χαμηλότερη αξιακή κλίμακα επιστημονικότητας συγκριτικά με τον Α επειδή η κυριαρχία προπαγανδίζει τον Α. Και οι δυο επιστημονικές απόψεις εκφράζουν. Άρα το να ακούμε διαρκώς από την συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων ότι οι επιστήμονες λένε τούτο και λένε το άλλο (πάντα διαχέοντας την Α άποψη) είναι λειψό και αποκρύβει όλη την εικόνα. Για εμάς όση επιστημονική βαρύτητα έχει η Α θέση τόση έχει και η Β. Απλώς ερευνούμε, ελέγχουμε, αποφασίζουμε το τι θέλουμε και πως θα διαχειριστούμε τα σώματα μας. Ας μάς επιτραπεί να τα διαχειριστούμε μόνοι μας αυτόνομα και ελεύθερα.

 

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι η διαχείριση του covid δεν είναι μια μάχη μεταξύ επιστημόνων και τσαρλατάνων αλλά μια μάχη μεταξύ επιστημόνων, όπου εκφράζεται από τη μια πλευρά η κυρίαρχη άποψη και από την άλλη η μειοψηφική. Και στις δυο περιπτώσεις έχουμε χαρακτηριστικά που μάς είναι εξαρχής απωθητικά και κατακριτέα. Στη μεν κυρίαρχη άποψη πολλοί είναι υποταγμένοι στο σύστημα εξουσίας-κυβερνητικής, πανεπιστημιακής, φαρμακοβιομηχανικής και άρα για εμάς η άποψη τους εξαρχής είναι ύποπτη, στη δε μειοψηφική υπάρχουν περιπτώσεις επιστημόνων που οι τεκμηριώσεις που εκφράζουν είναι προβληματικές και συχνά συνοδεύονται και από θεωρήσεις και αντιλήψεις που μάς είναι αποκρουστικές. Το ότι είμαστε de facto καχύποπτοι με ό,τι η εξουσία κομίζει δεν σημαίνει ότι η κάθε αντικυρίαρχη και μειοψηφική άποψη έχει θέση στην επιχειρηματολογία μας. Γιατί, όπως έχουμε γράψει αρκετές φορές, ο εχθρός του εχθρού μου δεν είναι φίλος μου. Τι γίνεται, όμως, όταν βλέπουμε ότι ο εχθρός του εχθρού μου γίνεται φίλος του;

 

Ο διάχυτος κυρίαρχος λόγος έχει εντάξει στο λεξιλόγιο του τον όρο «ψεκασμένοι» για να χλευάσει όλους ανεξαρτήτως εκείνους που έχουν αντίθετη άποψη στο ζήτημα διαχείρισης του covid19 και στα αντίστοιχα εμβόλια. Ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται από διάφορους αναρχικούς και αντιεξουσιαστές ως γλωσσικό δάνειο από την εξουσία και μάλιστα χρησιμοποιούμενος και με αργκό στυλ «ψέκες» για να χλευάσει, επίσης, τους φέροντες αντικυρίαρχες απόψεις. Για όσους δεν το γνωρίζουν, το ζήτημα των αεροψεκασμών το είχε θίξει επανειλημμένα ο, διορισθείς από το κράτος πρόεδρος του ΕΦΕΤ και επιστημονικός συνεργάτης του Δημόκριτου, καθηγητής Χημείας Νίκος Κατσαρός. 

Ο ελληνικός ΕΦΕΤ είναι κάτι σαν τον αμερικάνικο FDA και αφορά στα τρόφιμα. Χωρίς καμία αμφιβολία είναι ένας δικός τους άνθρωπος, εντός του συστήματος, που συμμετείχε σε σημαντικά ερευνητικά προγράμματα του Δημόκριτου και προέδρευε σε έναν πάρα πολύ σημαντικό φορέα ελέγχου τροφίμων. Το ότι κάποια στιγμή ξώκοιλε από τον κυρίαρχο λόγο δεν σημαίνει αυτόματα ότι δεν είναι συστημικός. Ίσως, υποθέτουμε, θεώρησε ότι ισχύει η ελευθερία του λόγου χωρίς να λοιδορηθείς. Εννοείται ότι δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε βάθος τι συνέβαινε ή συμβαίνει με το θέμα των αεροψεκασμών και τι περιέχουν τα σταγονίδια που αιωρούνται στην ατμόσφαιρα, όμως δεν θα γίνουμε και «παπαγαλάκια» της εξουσίας να αποκαλούμε «ψεκασμένο» όποιον διατυπώνει διαφορετική άποψη, η οποία κατά αυτούς δεν εδράζεται στον Ορθό Λόγο. 

Γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στο Κράτος, ότι πολλές σελίδες της ιστορίας του είναι γραμμένες με ψεύδη, ότι αυτό που φάνταζε και φαντάζει εξωφρενικό και παράλογο αποδεικνυόταν λίγα χρόνια μετά. Όπως οι «φούρνοι» των ναζί. Την στιγμή που ασκούσαν την «τελική λύση» δεν παραδέχονταν ότι εξολόθρευαν τους ανεπιθύμητους με Ζάϊκλον Β, αντιθέτως καθησύχαζαν άπαντες. Εκατομμύρια θύματα του ναζισμού ψεκάστηκαν με το συγκεκριμένο τοξικό αέριο, που αρχικά χρησιμοποιούταν ως ψεκαστικό-απολυμαντικό, λέγοντας τους να γδυθούν για να πάνε για ντους.

 

Η χρήση του όρου «ψεκασμένοι», λοιπόν, έχει βαριά σκιά πίσω της και εάν η κρατική και μη εξουσία τον χρησιμοποιεί ελαφρά τη καρδία, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνεται και από όσους θέλουν να εκφέρουν έναν διαφορετικό λόγο. Άλλωστε πολλοί αγωνιζόμενοι άνθρωποι είναι «ψεκασμένοι» από τους ψεκαστήρες των ΜΑΤ συχνά-πυκνά… Ποιος είναι, όμως, ο λόγος που ένα κομμάτι συλλογικοτήτων του κοινωνικού ανταγωνισμού, στο όνομα της δημόσιας υγείας, πιστεύει τα λεγόμενα της εξουσίας και αναπαράγει τις απόψεις της; Θεωρούμε ότι οι λόγοι είναι πολλοί και κυρίως έχουν να κάνουν με τις πεποιθήσεις σε ζητήματα που αφορούν την επιστήμη, τον ορθό λόγο, το φόβο. Παρ’ ότι οι έννοιες της βιοπολιτικής και βιοεξουσίας είναι γνωστές από τους περισσότερους, ανεξαρτήτως εάν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με το θεωρητικό πλαίσιο, υπάρχει σίγουρα μια ιστορική καταγραφή εξουσιαστικών πρακτικών σε αυτά τα μοντέλα, πολλοί εμφανίζονται στην πράξη σαν να μην καταλαβαίνουν το τι συμβαίνει. Ζούμε διαχωρισμούς βάσει ιατρικών πράξεων και παρ’ όλα αυτά ενοχλούνται από τη χρήση του όρου «υγειονομικό απαρτχάιντ». Εάν δεν είναι απαρτχάιντ αυτό που ορθώνεται σταδιακά τους τελευταίους μήνες από το Κράτος, τότε τι είναι; Είναι αυταπόδεικτο και δεν χρειάζεται να επεκταθούμε.

 

Στο ζήτημα του εμβολιασμού ή μη, αποτελεί για εμάς δικαίωμα του κάθε ανθρώπου το πως θα διαχειριστεί το σώμα του. Δεν θα αποφασίσει καμία εξουσία για το ποια παρέμβαση θα γίνει πάνω στο σώμα του. Όμως, οι νέες βιοπολιτικές πρακτικές εκμεταλλεύονται στις μέρες μας τις βιοτεχνολογικές και βιοϊατρικές προόδους για να μετατρέψουν τη ζωή των ανθρώπων σε «γυμνή ζωή», για να χρησιμοποιήσουμε έναν εύστοχο όρο του Τ. Αγκάμπεν. Ο ίδιος έχει σημειώσει, επίσης, για την κυριαρχία το εξής: «Στη νεωτερική βιοπολιτική κυρίαρχος είναι εκείνος που αποφασίζει για την αξία ή τη μη αξία της ζωής ως τέτοιας, δηλαδή για το αν η ζωή ως τέτοια έχει ή δεν έχει αξία». 

Δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά συνάμα και πολύ ενδιαφέρουσα η αντιπαράθεση που αναπτύσσεται σχετικά με παρεμβάσεις του Αγκάμπεν, όπως και η επίθεση που ασκείται απέναντι σε κείμενα του Ίλιτς και του Φουκώ από τη δεκαετία του ’70. Για εμάς δεν διεξάγεται μια μάχη μεταξύ νόμου και φύσης, πολιτισμού και πρωτογονισμού, ορθού λόγου και new age. Όποιος ασκεί κριτική στη χρήση της επιστήμης δεν σημαίνει ότι είναι αντίθετος στην επιστήμη, στον ορθό λόγο κ.ο.κ. Άρα η ευκολία με την οποία ορισμένοι κήρυκες τοποθετούν τους κριτικούς στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών στους «ψεκασμένους», συνωμοσιολόγους, πλανεμένους και εξαπατημένους φανερώνει, όχι ένδεια επιχειρημάτων, γιατί από αυτά ξεπατικώνονται κατά το δοκούν λογιών-λογιών αναλύσεις, αλλά μια αλαζονεία περί κατοχής της αλήθειας. 

Και επιπλέον, διαπιστώνουμε στα κείμενα τους την χρήση ιδιοτήτων και ρόλων, σε εκείνους τους οποίους ασκούν κριτική, η οποία δεν συνάδει με την ουσία της κριτικής τους. Απλά, με κάθε τρόπο θέλουν να αποδυναμώσουν το πρόσωπο που φέρει τα διαφορετικά με αυτούς επιχειρήματα. 

Διαβάζουμε, λοιπόν, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», 04/09/2021, σε κείμενο του Άρη Χατζηστεφάνου σχετικά με τον Ιβάν Ίλιτς, να αναφέρεται: «Ο ρωμαιοκαθολικός θεολόγος Ιβάν Ίλιτς…» και αντίστοιχα ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (https://alterthess.gr/anorthologikoimachites-tis-eleytherias-zilotes-tis-asfaloys-epistimis-kaizitimata-empistosynis/) «Ο Αυστριακός συγγραφέας –και πρώην Καθολικός ιερέας– Ιβάν Ίλιτς….». Ο Χατζηστέφανου αναφέρει μια προγενέστερη ιδιότητα του Ίλιτς πολύ προτού γράψει το βιβλίο του «Ιατρική Νέμεση» το 1975, ενώ ο Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος την επικαλείται για ευνόητους λόγους. 

Κοινός στόχος με μισοαλήθειες-μισοψέματα να αποδυναμωθεί ο συγγραφέας λόγω της προγενέστερης ιδιότητας του, παρ’ ότι είναι γνωστό ότι είχε διαρρήξει χρόνια πριν τις σχέσεις του με την Εκκλησία. Σε αυτό το σημείο, θέλουμε να επισημάνουμε τα εξής: Σε μια καταπιεστική κοινωνία ο αγώνας του ανθρώπου για αναζήτηση της αλήθειας και της ελευθερίας είναι διαρκής. Για όλους υπάρχει διαφορετικό σημείο εκκίνησης της διαδρομής. Άλλοι άνθρωποι μεγάλωσαν σε περιβάλλοντα θρησκευτικά, άλλοι άθεα και άλλοι άθρησκα. Το ζήτημα είναι ο κάθε άνθρωπος να αποτινάζει από πάνω του όλες αυτές τις αόρατες αλυσίδες με τις οποίες είναι δεμένος. Και όταν το καταφέρνει, είναι πολύ σημαντικό, όμορφο και ελπιδοφόρο. Όταν, όμως, στο τέλος αυτής της διαδρομής κάποιοι επικαλούνται την προγενέστερη ιδιότητα του, τότε είναι βέβαιο ότι ένας αήθης ζόφος έχει περιβάλλει τους επικριτές.

 

Σημειώνει, λοιπόν, ο Α. Χατζηστεφάνου στη στήλη infowar: 

“Στα τέλη Αυγούστου έφυγε χωρίς πολύ θόρυβο, πλήρης ημερών, ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν-Λικ Νανσί. Προσωπικός φίλος και συνεργάτης τού –περισσότερο γνωστού στην Ελλάδα– Τζόρτζιο Αγκάμπεν, ο Νανσί αποφάσισε να «αδειάσει» πριν από μερικούς μήνες τον παλιό του συνοδοιπόρο όταν ο τελευταίος άρχισε να μετατρέπεται σε αγαπημένο φιλόσοφο των απανταχού αντιεμβολιαστών. «Πριν από τριάντα χρόνια», έγραψε ο Νανσί, «οι γιατροί έκριναν ότι χρειάζομαι μεταμόσχευση καρδιάς. Ο Τζιόρτζιο (Αγκάμπεν) ήταν ο μόνος που με συμβούλευσε να μην τους ακούσω. Αν είχα ακολουθήσει τη συμβουλή του, πιθανότατα θα είχα πεθάνει σύντομα». Ο Αγκάμπεν όπως και ορισμένοι άλλοι φιλόσοφοι που μεσουράνησαν τη δεκαετία του ’60 και του ’70 επιχείρησαν να προσφέρουν θεωρητικό υπόβαθρο σε μορφές άρνησης της σύγχρονης ιατρικής επιστήμης. Ο ρωμαιοκαθολικός θεολόγος Ιβάν Ίλιτς, παραδείγματος χάριν (ο οποίος μέχρι τον θάνατό του αρνούταν να θεραπεύσει μια μορφή καρκίνου που παραμόρφωνε το πρόσωπό του), υποστήριζε στο βιβλίο του «Ιατρική Νέμεση» ότι τα σύγχρονα συστήματα υγείας των δυτικών κοινωνιών προκαλούν περισσότερα προβλήματα στους ασθενείς από αυτά που λύνουν(…)

 Καθώς, σήμερα, ορισμένοι αντιεμβολιαστές σε όλο τον κόσμο αρνούνται να νοσηλευτούν (υποστηρίζοντας ότι οι μεταγγίσεις θα μολύνουν το αίμα τους με εμβόλια και τσιπάκια ή ότι οι γιατροί θα τους δολοφονήσουν στην εντατική για να επιβεβαιώσουν ότι ο κορονοϊός… υπάρχει!), επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση για το πότε ένας ασθενής έχει το δικαίωμα να αρνηθεί την ιατρική περίθαλψη. Να σημειωθεί ότι δεν αναφερόμαστε σε ασθενείς σε τελικά στάδια, που αρνούνται τις τελευταίες δόσεις μιας θεραπείας για να διατηρήσουν τη διαύγειά τους ή να μείνουν κοντά στην οικογένειά τους, αλλά σε αυτούς που αρνούνται την ίδια την επιστήμη της Ιατρικής(…) Με την εισαγωγή πάντως της μοντέρνας Ιατρικής, αντίστοιχα περιστατικά άρνησης της θεραπείας άρχισαν να περιορίζονται σε πολύ μικρές ομάδες και θρησκευτικές σέκτες (όπως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, που αρνούνται τις μεταγγίσεις αίματος). 

Με εξαίρεση, όπως είπαμε, τις προσπάθειες ορισμένων διανοουμένων στη δεκαετία του ’60 να θεωρητικοποιήσουν το φαινόμενο στο όνομα της κριτικής στο κυρίαρχο σύστημα, η άρνηση της θεραπείας φάνηκε να περνά στο παρελθόν(…) Η άρνηση του ασθενή να δεχτεί ιατρική φροντίδα έκρυβε πάντα κάποιο είδος παραλογισμού.

 Σε ορισμένες περιπτώσεις το παράλογο αφορούσε τον ασθενή, που ακολουθούσε θρησκευτικές δοξασίες, ψευδοφιλοσοφικές θεωρίες ή απλώς ό,τι διάβασε στο Facebook. Κάποιες άλλες φορές ο παραλογισμός κρυβόταν στο οικονομικό σύστημα που του στερούσε την περίθαλψη”. 

Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι στόχος του αρθρογράφου μετά την αποδόμηση του Ίλιτς είναι να αποδομηθεί και ο Αγκάμπεν.

 Ως αναρχικοί και άτομα σε διαρκή εγρήγορση της κριτικής σκέψης δεν είμαστε οπαδοί κάποιου συγγραφέα, φιλόσοφου και στοχαστή. Διαβάζουμε κριτικά το καθετί και πορευόμαστε με αναλύσεις και αντιλήψεις που είναι σύμφωνες ή/και εμπλουτίζουν παλαιότερες μας θέσεις. Γίνεται μια διαρκής μελέτη και σύνθεση των κατατεθειμένων απόψεων με σκοπό στη συμβολή του απελευθερωτικού αγώνα. 

Αυτό σημαίνει ότι όταν «υπερασπιζόμαστε» τον Ίλιτς, τον Αγκάμπεν και τον Φουκό δεν είναι γιατί είμαστε οπαδοί τους, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι η κριτική που τους ασκείται είναι εκ του πονηρού και δεν πραγματοποιείται συνήθως σε θεωρητικό/στοχαστικό επίπεδο. Αναμφίβολα, όμως, έχουν συμβάλει στη φώτιση πτυχών της εξουσίας που είναι πάρα πολύ σημαντικές για να καταλάβουμε όψεις άσκησης της πάνω στα σώματα μας, στην ασθένεια, στη φύση, στο περιβάλλον και στη διατροφή. 

Είναι ξεκάθαρο σε όποιον έχει διαβάσει Ίλιτς, ότι δεν εναντιώνεται στην Ιατρική επιστήμη αλλά στο ιατρικό κατεστημένο και σε αυτό που ονομάζει «ιατρογένεση». Όπως, επίσης, το ότι επικαλούνται αντιεμβολιαστές, ακροδεξιοί και δεν ξέρουμε και ποιοι άλλοι, τον Ίλιτς, δεν σημαίνει ούτε ότι τον χαρίζουμε (δεν ανήκει σε κανέναν άλλωστε), ούτε ότι αυτά που δηλώνει είναι λαθεμένα. «Το ιατρικό κατεστημένο έχει γίνει σημαντικότατη απειλή για την υγεία. Το ιατρικό επάγγελμα εξουσιάζει την Ιατρική. Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό κι έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας(…) Κατά τα χρόνια που έζησαν οι προηγούμενες γενιές, το ιατρικό μονοπώλιο επάνω στην υγειονομική περίθαλψη επεκτάθηκε ανεξέλεγκτα και σφετερίστηκε την ελευθερία μας όσον αφορά το ίδιο μας το σώμα. 

Η κοινωνία έχει εκχωρήσει σε γιατρούς το αποκλειστικό δικαίωμα να καθορίζουν τι είναι αρρώστια και ποιος είναι άρρωστος ή εν δυνάμει άρρωστος, και τί θα πρέπει να γίνει με τους αρρώστους». Επίσης, ο Ίβαν Ίλιτς απέδειξε ότι η εξαφάνιση των θανατηφόρων επιδημιών του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου, δεν οφείλεται στην εξάπλωση της ιατρικής. Γράφει: «Η μελέτη της εξέλιξης των τύπων της αρρώστιας μας δείχνει ότι, κατά τον περασμένο αιώνα, οι γιατροί δεν επηρέασαν τις επιδημίες καθόλου πιο σοβαρά απ’ όσο τις είχαν επηρεάσει σε παλαιότερους καιρούς οι παπάδες. Οι επιδημίες έρχονταν και παρέρχονταν, τις αναθεμάτιζαν και οι δύο, μα δεν τις επηρέαζε κανένας». Οι κύριοι παράγοντες που συνέβαλαν στην καταπολέμηση των επιδημιών στον εικοστό αιώνα είναι η βελτίωση της στέγασης, η καλύτερη διατροφή, ο καθαρισμός των υδάτων, το αποχετευτικό σύστημα και η χρήση του σαπουνιού. Όπως, επίσης, και μια ποιοτικότερη και διαθρεπτική διατροφή σε συνάρτηση με καλύτερες περιβαλλοντικές συνθήκες θα είχε καλύτερη αντιμετώπιση του covid19.

 

Πριν από 15 χρόνια στη Χαλκίδα, από το 2006 συγκεκριμένα, δραστηριοποιόταν η «Κίνηση για την Επανοικιοποίηση της Υγείας-Ενάντια στην ιατρικοποίηση της ζωής». Μια Κίνηση που είχε μέλη της από τον αναρχικό-αυτόνομο και ελευθεριακό χώρο. Σημείωνε τότε η συγκεκριμένη Κίνηση: « Ένα ολόκληρο σύμπαν προσταγών, καταναγκασμών, ιδεολογιών, ηθικής και απαγορεύσεων επιβάλλεται στη ζωή. Η ύπαρξη οριoθετείται κάτω από την κυριαρχία ενός συστήματος εκμετάλλευσης (αγορά) και πολιτικής εξουσίας (κράτος). 

Το σύστημα κινείται επιθετικά και αυτή η επιθετικότητα χαρακώνει τα υποκείμενα. Απαιτεί ακόμη περισσότερο έλεγχο στη ζωή και το θάνατο των ανθρώπων και την προσαρμογή τους σε προκαθορισμένους ρόλους στα πλαίσια του παραγωγικού και καταναλωτικού μοντέλου. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής με το διαρκές άγχος, το μολυσμένο περιβάλλον και τις νοσηρές συνήθειες χαλαρώνει τις άμυνες του οργανισμού. 

Σε τέτοιες συνθήκες το άτομο καθίσταται πιο ευάλωτο σε προσβολές και εκφυλισμούς. Ο άρρωστος περιορίζεται σε αντικείμενο: είναι ένα κορμί που το επιδιορθώνουν˙ δεν είναι πια ένα υποκείμενο, που κάποιος το βοηθάει να γιατρευτεί. Τα αισθήματα του αρρώστου απέναντι στη θεραπεία και τους ειδικούς που την προτείνουν είναι γνωστά σε όλους μας: απομόνωση, υποβάθμιση της αξιοπρέπειάς του, η αίσθηση ότι έχει χάσει την αυτονομία του σώματός του, ότι έχει μετατραπεί σε πειραματικό αντικείμενο. Η ζωή στον καπιταλιστικό κόσμο σηματοδοτεί μια άρνηση των ουσιαστικών στιγμών της ύπαρξης. Η δημιουργικότητα, η φαντασία, ο έρωτας, η επικοινωνία θυσιάζονται και αναπαρίστανται με υποκατάστατα. Υποκατάστατα που αφήνουν ένα αίσθημα κενότητας και ανικανοποίητου. Οι ροές φράζονται και οι δυνάμεις του ατόμου μη βρίσκοντας χώρο να πραγματωθούν στρέφονται ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. 

Η εμφάνιση και η εξέλιξη μιας ασθένειας σχετίζεται άμεσα μ’ αυτή τη διαδικασία. Έτσι η αρρώστια αποκτά μια πολιτική διάσταση και μπορεί να νοηθεί ως διαμαρτυρία του ατόμου στην επιθετικότητα του κόσμου(…) Η κολοσσιαία ανάπτυξη των τεχνολογιών και μέσων επικοινωνίας, βρίσκει τα άτομα πιο απομονωμένα, πιο ευάλωτα, πιο χειραγωγήσιμα από ποτέ. Η υπόσχεση της προόδου οδηγεί στην άρνηση της ανθρώπινης κατάστασης(…) Ο ρόλος του γιατρού μέσα σε αυτό το σύστημα εξακολουθεί να είναι κυριαρχικός. Είναι ο διευθύνων νους. Κατέχει το λόγο, κατέχει και την εξουσία. Η θέση του γιατρού είναι εξουσιαστική και ιδρύει μια ιεραρχική σχέση με τον ασθενή. Η επιστημονική γνώση που διαχειρίζεται δεν τίθεται στη διάθεση και κυρίως προς όφελος της κοινωνίας. Βρίσκεται σε θέση εξουσίας ως ειδικός, του οποίου η αυθεντία δεν αμφισβητείται, αφού είναι υπεράνω ηθικής ευθύνης. Δεν αποτελεί πια κοινό τόπο, όπως λέει και ο Ίλιτς, «το κοινό συμφέρον» γιατρού και ασθενούς. Αυτό πρέπει πια να αποδειχτεί. Και ο ασθενής βέβαια τίθεται υπεράνω ηθικής ευθύνης. Εγκαταλείπεται στα χέρια των ειδικών, δίνοντάς τους κάθε δικαίωμα να διαχειρίζονται το σώμα του, τη ζωή του αλλά και το θάνατό του».

 

Αυτά γράφονταν και διακινούνταν πριν από 15 χρόνια, χωρίς να υπάρχει ο χλευασμός περί «ψεκασμένων» από τα «κινηματικά παπαγαλάκια» της κυριαρχίας. Αντίθετα, αναπτυσσόταν ένας λόγος περί αυτοδιάθεσης του σώματος, όπως αυτός είχε αναπτυχθεί και από φεμινιστικές ομάδες πρωτύτερα. Τίθεται, λοιπόν, ξανά σε διαπραγμάτευση το εάν ο ασθενής δικαιούται να αποφασίσει για το μοντέλο θεραπείας του; Για το σώμα του και την περίθαλψή του; Ο γιατρός έχει την υποχρέωση να ενημερώσει αναλυτικά και ο ασθενής να αποφασίσει. Ο ασθενής είναι μια αυτεξούσια οντότητα που επιλέγει και για την ζωή και για τον θάνατο.

 

Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας 

[---->]