ΜΑΡΙΟΥΠΟΛΗ, ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ

 

Του Maurizio Vezzosi *

Δυόμιση μήνες από τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, η Μαριούπολη είναι η πόλη που έχει υποστεί τις μεγαλύτερες καταστροφές. Το όνομα της πόλης παραπέμπει στην ελληνική κληρονομιά της και στην αφοσίωση των ιδρυτών της στην Παναγία : εδώ, πριν από τις 24 Φεβρουαρίου, ζούσαν περίπου μισό εκατομμύριο άνθρωποι.

Αν και μέσα στο συγκρότημα της χαλυβουργίας Azovstal,εξακολουθούν να βρίσκονται οχυρωμένοι αρκετοί στρατιώτες του Ουκρανικού Στρατού και του νεοναζιστικού συντάγματος Aζόφ , η μάχη της Mαριούπολης μπορούμε να πούμε ότι έχει ολοκληρωθεί.

Ήδη στα τέλη Μαρτίου, στο λιμάνι και τη χαλυβουργία με πρόσωπο τη θάλασσα του Αζόφ,οι ουκρανικές δυνάμεις ήταν πλήρως περικυκλωμένες, χωρίς τη δυνατότητα να πάρουν κάποια υποστήριξη ή προμήθειες. Παρά την αδιαλλαξία της Ουκρανίας, ολόκληρη η αστική και προαστιακή περιοχή της Mαριούπολης είναι υπό έλεγχο των δυνάμεων του Ντόνετσκ και των Ρώσων: η μόνη περιοχή στην οποία συνεχίζοντα οι οι επιθέσεις – με πυροβολικό και αεροπορικές επιθέσεις - είναι ακριβώς αυτή του Azovstal.

Η Μόσχα αν ήθελε θα μπορούσε να καταστρέψει τελείως τη χαλυβουργεία, που χτίστηκε στην σταλινική εποχή και σήμερα ανήκει στην Ουκρανό ολιγάρχη Ρινάτ Αχμέτοφ ,ισοπεδώνοντας το Azovstal και τα υπόγεια του βομβαρδίζοντας από τον ουρανό, από την αρχή της πολιορκίας της Μαριούπολης.

Από τη μία, η προσπάθεια ελαχιστοποίησης των καταστροφών στις εγκαταστάσεις του εργοστασίου μπορεί να εξηγηθεί από την επιθυμία να καταστεί δυνατή  η μερική τουλάχιστον επανενεργοποίηση του μετά το τέλος του πολέμου.

Ωστόσο, ο κύριος λόγος για τον οποίο η Μόσχα πιθανότατα επέλεξε να παρατείνει την καταστροφή του έχει να κάνει με την πιθανή παρουσία στρατιωτών από χώρες του ΝΑΤΟ που είχαν κλειστεί μέσα στο εργοστάσιο.

Τις τελευταίες εβδομάδες έχουν συλληφθεί δύο Βρετανοί στρατιώτες από τις ρωσικές δυνάμεις και κρατούνται επί του παρόντος στο Ντόνετσκ: όπως ήταν αναμενόμενο, τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης δεν έχασαν την ευκαιρία να δώσουν στην υπόθεση τη μέγιστη σημασία, δημοσιοποιώντας τις εκκλήσεις των δύο κρατουμένων στον βρετανό πρωθυπουργό Μπόρις Τζόνσον. Είναι εμφανής λοιπόν η πρόθεσή τους να αναδείξουν ένα πολιτικό ζήτημα και  να φέρουν σε δύσκολη θέση τις δυνάμεις της βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

Οι ρωσικές επιθέσεις εναντίον του Azovstal σταματούσαν περιστασιακά προκειμένου να εκκενωθεί ο χώρος από τους αμάχους που βρισκόντουσαν στα υπόγεια της χαλυβουργίας με τον Ουκρανικό στρατό.

Μετά τη συνάντηση του Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτιέρες, στην εκκένωση του εργοστασίου από τους αμάχους,με τους εκπροσώπους του ΟΗΕ συμμετείχε και ο Ερυθρός Σταυρός.

Σύμφωνα με την Ιρίνα Βερεστσούκ, Αναπληρώτρια Πρωθυπουργό της Ουκρανίας και τον Πρόεδρο Βολοντιμίρ Ζελένσκι, οι πολίτες που βρίσκονται στο Azovstal έχουν εκκενωθεί όλοι, αν και ακόμα δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι κάτι τέτοιο ισχύει

Το ναυάγιο αυτού που απέμενε από τις συμφωνίες του Μινσκ προκάλεσε τεράστια δυστυχία στον πληθυσμό της Μαριούπολης. Ο αριθμός των ανθρώπων που δεν μπόρεσε να φύγει από την πόλη όταν άρχισε η επίθεση των Ρώσων είναι ασαφής, αλλά πάντως της τάξης των δεκάδων χιλιάδων. Πολλοί ηλικιωμένοι,ανήμποροι και με προβλήματα υγείας.

«Είμαι 85 ετών - λέει μια ηλικιωμένη κυρία τυλιγμένη με κουρέλια - και έζησα δύο μήνες σε ένα υπόγειο». Όπως και χιλιάδες άνθρωποι που ζούσαν σε υπόγεια από την αρχή της ρωσικής επίθεσης, ο επίλογος ενός αδελφοκτόνου πολέμου που ξεκίνησε το 2014, στο Ντονμπάς. Ενώ οι τεχνικοί έχουν ήδη πιάσει δουλειά για να αποκαταστήσουν τις γραμμές του ηλεκτρικού και του τηλεφώνου, η πόλη έχει μείνει χωρίς νερό, ηλεκτρικό και φυσικό αέριο, από τις 24 Φεβρουαρίου.

Οι άνθρωποι έχουν πλέον συνηθίσει και μαγειρεύουν στο δρόμο,με συγγενείς, φίλους και γείτονες. Οι πιο τυχεροί έχουν μια γεννήτρια που από καιρό σε καιρό τη βάζουν μπροστά για να επαναφορτίσουν τα τηλέφωνα: αυτά σταδιακά έχουν αρχίσει να λειτουργούν τουλάχιστον σε ορισμένες περιοχές της πόλης: εν τω μεταξύ τα πρώτα αστικά λεωφορεία έχουν επανέλθει στην κυκλοφορία.

Εκτός από τους ηλικιωμένους, στη Μαριούπολη παρέμειναν τα παιδιά και οι έφηβοι κάποια από αυτά,τώρα χωρίς γονείς, τα έχουν υιοθετήσει άλλες οικογένειες που άνοιξαν τα υπόγεια τους, τo χώρο όπου από τα τέλη Φεβρουαρίου ζούσαν οι άνθρωποι από το ηλιοβασίλεμα μέχρι το ξημέρωμα, αλλά και την ημέρα στις πιο έντονες στιγμές της μάχης.

Ένα ρωσικό ρητό θέλει το χειμώνα να είναι ιδιαίτερα σκληρός κάθε φορά που γίνεται πόλεμος.Ετσι, τις ατέλειωτες εβδομάδες του Μαρτίου και του Απριλίου η θερμοκρασία έφτασε ακόμη και 15 βαθμούς υπό το μηδέν.

Σήμερα ο μαγιάτικος ήλιος δίνει στη Μαριούπολη μια διαφορετική όψη, ακόμη και στις συνοικίες που σε μεγάλο βαθμό έχουν καταστραφεί. Ο παγωμένος χειμώνας είναι τώρα μια ανάμνηση που έχει αντικατασταθεί από τα χρώματα της άνοιξης και από το άρωμα των λουλουδιών: ένα άρωμα που καταπραΰνει τα ρουθούνια που αρνούνται επί εβδομάδες να μυρίσουν την βρώμικη μυρωδιά των πυρκαγιών και τη μακάβρια των πτωμάτων που σαπίζουν για μεγάλο χρονικό διάστημα κάτω από το ερείπια ή στην άκρη των δρόμων.

Είναι δύσκολο να γίνει ένας σοβαρός απολογισμός των θυμάτων,στρατιωτών και πολιτών από τις μάχες. Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί παρά να είναι τραγικός, και σίγουρα της τάξης των χιλιάδων ανθρώπων.

Κάποιοι από αυτούς τους έχουν θάψει στα πάρκα, στους κοινόχρηστους κήπους των πολυκατοικιών, κάποιοι άλλοι βρίσκονται ήδη στα νεκροταφεία του Μένγκους και του Στάρι Κριμ, μαζί με τους Ουκρανούς στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη. Σ’ αυτά τα δύο μέρη, όχι μακριά από την πόλη,όπου σύμφωνα με τον πρώην δήμαρχο της Μαριούπολης, Βαντίμ Μποϊτσένκο, υποτίθεται ότι υπάρχουν ομαδικοί τάφοι όπου ο ρωσικός στρατός έχει θάψει χιλιάδες πτώματα.

Πηγαίνοντας στο χώρο, όπως έκανε ο γράφων, διαπιστώσαμε ότι οι ομαδικοί τάφοι στους οποίους αναφέρεται δεν είναι παρά τάφοι μεμονωμένων ανθρώπων, όπου μεταξύ των ενταφιασμένων βρίσκονται και ουκρανοί στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη, ότι δεν υπήρξε καμιά μαζική εκτέλεση που να συνδέεται με αυτές τις ταφές, ότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη που να δείχνει την πρόθεση να κρύψουν τους νεκρούς, ότι ο αριθμός των θαμμένων είναι πολύ διαφορετικός από τους 9.000 θανάτους  για τους οποίους μίλησε ο πρώην δήμαρχος της Μαριούπολης, Βαντίμ Μποϊτσένκο : πολύ μικρότερος ο αριθμός των νεκρών- μέχρι τις αρχές Μαΐου - στους 1.000 συνολικά οι θαμένοι στα νεκροταφεία Μένγκους και Στάρι Κριμ.

Σε κάποιες περιοχές της πόλης, όπως αυτή του πρώην εμπορικού κέντρου Metro, γίνεται καθημερινά διανομή ζεστών γευμάτων και ειδών πρώτης ανάγκης στο πλαίσιο του κόμματος «Ενωμένη Ρωσία», προφανώς επειδή ανησυχεί για το βαθμό συναίνεσης του κόσμου.

Όχι πολύ μακριά, τα φορτηγά του Ντόνετσκ μοιράζουν πόσιμο νερό δωρεάν και, έναντι χρηματικής αμοιβής, βενζίνη.

Τον περασμένο Μάρτιο, μετά από ένα είδος άδειας που έδωσαν οι ρωσικές δυνάμεις ο κόσμος εισέβαλε στα μαγαζιά τροφίμων. Η διανομή ειδών πρώτης ανάγκης από τους Ρώσους ξεκίνησε με την είσοδο στη Μαριούπολη των πρώτων στρατιωτών.Αν και για μεγάλο χρονικό διάστημα ο κόσμος υπόφερε από πείνα και δίψα. Σήμερα,κάθε πρωί, κατά μήκος τηςΛεοφόρου Σεβτσένκο γίνεται μια αυτοοργανωμένη αγορά από τους κατοίκους: πολλοί έρχονται εδώ και απ’έξω από την πόλη για να πουλήσουν αυγά,λαχανικά, κρέας και φρούτα.

Πουλάνε, αγοράζουν και ανταλλάσσουν τα πάντα, χρησιμοποιώντας ακόμα κυρίως Γρίβνα (το Ουκρανικό νόμισμα): Κανείς στη Μαριούπολη δεν παίρνει προς το παρόν κάποιο μισθό ή τη σύνταξή του. Καμία τράπεζα δεν λειτουργεί. Δεν είναι λίγοι αυτοί που τους τελείωσαν τα χρήματα ή έχασαν όλα όσα είχαν. Σε αυτούς, δεν μένει παρά η ανταλλαγή αντικειμένων προκειμένου να αγοράσουν τα πλέον απαραίτητα. Κάποια κιόσκια που γλύτωσαν από τη μανία του πολέμου, άρχισαν ήδη να ξαναλειτουργούν.

Η ημερομηνία της 9ης Μαΐου, η επέτειος της συντριβής του ναζιφασισμού από τους Σοβιετικούς, έχει μια τεράστια συμβολική αξία στο πλαίσιο της σημερινής συγκυρίας και ειδικά  για τη Μαριούπολη όπου το 2014 συντελέστηκε μια από τις πολλές σφαγές στις απαρχές της σύγκρουσης του Ντονμπάς.

Η αστυνομία της Μαριούπολης αρνήθηκε να παρέμβει και να διαλύσει τον κόσμο, όπως διέταξε η κυβέρνηση που ανέβηκε στην εξουσία μετά την Μαϊντάν, που γιόρταζε την επέτειο της 9ης Μαΐου, ένα γεγονός που συνδέεται με τη σοβιετική κληρονομιά και ήταν η κινητήρια δύναμη των κινητοποιήσεων που θα οδηγούσαν την περιοχή του Ντομπάς σε σύγκρουση με την κυβέρνηση του Κιέβου.

Τότε, στον ουκρανικό στρατό είχε δοθεί η εντολή να επιτεθεί στο κτίριο της αστυνομικής διεύθυνσης της πόλης. Το κτίριο καταστράφηκε ολοσχερώς  με απολογισμό 40 περίπου νεκρούς αστυνομικούς – και έτσι παραμένει μέχρι σήμερα.

Ο γιορτασμός της 9ης Μαΐου στη Mαριούπολη, όπως και στις άλλες περιοχές που κατάκτησαν οι ρωσικές δυνάμεις, έγινε φέτος για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια. Ολα αυτά τα χρόνια στην Ουκρανία είτε απέτρεπαν τον κόσμο να συμμετέχει στον εορτασμό της 9ης Μαϊου, είτε την απαγόρευαν. Φέτος σε ορισμένες πόλεις της χώρας, επιβλήθηκε καθεστώς 24ωρης απαγόρευσης της κυκλοφορίας προκειμένου να μη γιορταστεί η ημέρα. Μια εβδομάδα νωρίτερα, στις 2 Μαΐου, το ίδιο μέτρο πήραν και στην Οδησσό για να αποφευχθεί η επέτειος της σφαγής στο «Σπίτι των Συνδικάτων» το 2014.

Στους κατοίκους της Μαριούπολης, η επιθυμία να μιλήσουν είναι τεράστια, για να μάθουν νέα, πληροφορίες κάθε είδους, σαν υποστήριξη. Ή απλά,για να εκτονώσουν τα νεύρα τους, την απογοήτευση τους, τον πόνο τους.

Κάποιος αγκαλιάζει τους Ρώσους στρατιώτες και τους ευχαριστεί:κάποιος τους καταριέται. Άλλοι, με τα μάτια απλανή, κοιτάνε το κενό. Μερικοί έχουν εγκαταλείψει την πόλη και δεν σκέφτονται να επιστρέψουν: άλλοι έχουν ήδη επιστρέψει ή σκέφτονται να το κάνουν σύντομα. Στην πόλη, η κατάσταση στα νοσοκομεία εξακολουθεί να είναι βαριά, αν και βελτιώνεται σιγά σιγά, με μια επισφαλή κατάσταση υγιεινής, έλλειψη ορισμένων φαρμάκων και προσωπικού. Ακόμη και μπροστά στο νοσοκομείο «2», με μεγάλες καταστροφές από τις μάχες, μοιράζουν νερό και είδη πρώτης ανάγκης.

Στις μάχες, η παρουσία χιλιάδων αμάχων στην πόλη αύξησε εκθετικά τον αριθμό των θυμάτων στους άμαχους αλλά και στους Ρώσους στρατιώτες , οι οποίοι αντί του ανηλεή, ισοπεδωτικού βομβαρδισμού επέλεξαν  τις οδομαχίες. Τα βαριά οχήματα και τα λεωφορεία, αντί να χρησιμοποιηθούν για να εγκαταλείψουν την πόλη οι πολίτες πριν από την επίθεση, χρησιμοποιήθηκαν από τις ουκρανικές δυνάμεις για να στήσουν οδοφράγματα και να κλείσουν τους δρόμους.

Η χρήση σχολείων, οικιστικών συγκροτημάτων και εμπορικών κέντρων, ως θέσεις σκόπευσης για να αντιμετωπίσουν την προώθηση  των ρωσικών δυνάμεων, μετέτρεψε στην πράξη κάθε μη στρατιωτική εγκατάσταση σε στρατιωτικό στόχο, δημιουργώντας μια κατάσταση τραγική για τον πληθυσμό.

Όπως επιβεβαιώνεται από δεκάδες μαρτυρίες το σύνταγμα Αζόφ,που είχε σαν έδρα του τη Μαριούπολη, δεν επέτρεπε την προληπτική εκκένωση της πόλης από τους άμαχους. Οι μαρτυρίες ρίχνουν στο Αζόφ και την ευθύνη ότι πυροβολούσαν σκόπιμα πολίτες που προσπαθούσαν να εγκαταλείψουν την πόλη πριν οι ρωσικές δυνάμεις πάρουν υπό τον έλεγχό τους το βορειοδυτικό τομέα και οργανώσουν εδώ έναν διάδρομο εκκένωσης των πολιτών.

Στη Λεωφόρο Mir – στα ρώσικα: Ειρήνη - τις τελευταίες εβδομάδες, ο γράφων τεκμηρίωσε την παρουσία δεκάδων πτωμάτων αμάχων που σκοτώθηκαν από πυροβόλα όπλα. Λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κει, προς την προκυμαία και το λιμάνι, βρισκόντουσαν ακόμα οι ουκρανικές δυνάμεις.

Σύμφωνα με κατοίκους της συνοικίας, αυτοί οι άμαχοι σκοτώθηκαν από τους ουκρανούς ελεύθερους σκοπευτές στην προσπάθειά τους να σταματήσουν τη φυγή των πολιτών που διέμεναν στην περιοχή και έτσι να δημιουργήσουν προβλήματα στη προέλαση των Ρώσων.

Οι ρωσικές δυνάμεις προώθησαν χιλιάδες πρόσφυγες  προς άλλα κέντρα του Ντομπάς, όπου βρήκαν προσωρινό καταφύγιο σε σχολεία, γυμναστήρια, διοικητικές δομές: από εδώ και ανάλογα με τις προτιμήσεις τους μπορούσαν να πάρουν το λεωφορείο ή με κάποιο δικό τους μέσο και να πάνε Ροστόφ ή στη Τάγκαρονγκ, της νότιας Ρωσίας, σε κοντινή απόσταση από την πόλη. Τις τελευταίες εβδομάδες, πολλοί κάτοικοι επέστρεψαν στην πόλη, προσπαθώντας να ξεκινήσουν, αν και με αργούς ρυθμούς,και να ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους.

Κανένα ίχνος από τους δήθεν εκτοπισμούς πολιτών που, σύμφωνα με τον πρώην δήμαρχο της Μαριούπολης, η Μόσχα έχει διαπράξει εναντίον των αμάχων της πόλης.Αντίθετα, ένα μέρος των κατοίκων της Mαριούπολης επέλεξε να πάει στη κοντινή Ρωσία, θεωρώντας την ασφαλέστερη από την ταραγμένη Ουκρανία

Στην αντίθετη κατεύθυνση, τα κονβόι προσφύγων μπόρεσαν να διασχίσουν το μέτωπο και να φτάσουν στη Ζαπορόζιε και σε άλλες πόλεις που ήταν υπό ουκρανικό έλεγχο μόνο όταν η Μόσχα και ο Κίεβο κατάφερναν να συμφωνήσουν σε μία κατάπαυση του πυρός.

Οι εκατοντάδες των σκύλων που κατάφεραν να επιβιώσουν ως αδέσποτα έχουν σήμερα μια λιγότερο σκελετική όψη: η έντονη πείνα των τελευταίων εβδομάδων ανάγκασε πολλούς από αυτούς να τρέφονται με σάρκα νεκρών που παρέμεναν στις άκρες των δρόμων.

Τόσο μεγάλη είναι η επιθυμία να γυρίσουν σελίδα αυτές τις ευχάριστες ημέρες του Μαΐου, που είναι ακόμη πολλοί αυτοί που αγνοούν τους κινδύνους της περιπλάνησης σε μέρη τουλάχιστον εν μέρει ναρκοθετημένα προκειμένου να κάνουν μια βόλτα στη παραλία και ένα μπάνιο.

Ενώ η Μαριούπολη αναρωτιέται πόσο θα χρειαστεί για να ξαναλειτουργήσουν οι βασικές υπηρεσίες στην πόλη, σε ολόκληρο το μέτωπο του Ντονμπάς και όχι μόνο, συνεχίζονται οι μάχες.Ενώ η ουκρανική αντεπίθεση καθυστερεί να εκδηλωθεί, οι ρωσικές δυνάμεις αργά αργά προωθούνται με υψηλό ανθρώπινο κόστος. Μια πραγματική ειρηνευτική συμφωνία για την Ουκρανία σήμερα φαίνεται πολύ πιο μακριά από ό, τι τα τελευταία οκτώ χρόνια και αυτό ο Τζο Μπάιντεν και ο Γενς Στόλτενμπεργκ δεν παρέλειψαν να θυμήσουν.

* Δημοσιεύθηκε στο συστημικό ιταλικό περιοδικό Panorama - κείμενο και φωτογραφίες του Maurizio Vezzosi

ΠΗΓΗ : CONTROPIANO

Υ.Γ. Το περιοδικό Panorama είναι ένα έντυπο ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ γιαυτό και αποκτά,κατά τη γνώμη μου,ιδιαίτερη αξία ο ψύχραιμος, αμερόληπτος και σαφής τρόπος παράθεσης των γεγονότων.

Εκτιμήσεις

 

Μια σχετικά ψύχραιμη εκτίμηση της χθεσινής ομιλίας Πούτιν από τον Παναγιώτη Σωτήρη.

Μια σημείωση μόνο: Υπήρξαν πολλές ενδείξεις αλλά και αποδείξεις ότι η ουκρανική κυβέρνηση είχε πάρει την απόφαση να επιτεθεί για ανακατάληψη των αποσχισθέντων περιοχών του Ντονιέτσκ και Λουγκάνσκ, ενισχύοντας σταθερά τις στρατιωτικές δυνάμεις της στη γραμμή αντιπαράθεσης. Πάνω από το 1/3 του στρατού της Ουκρανίας είχε συγκεντρωθεί εκεί.

Επίσης μια σημαντικότατη απόφαση της ουκρανικής κυβέρνησης που κρατείται σχεδόν μυστική και δεν αναφέρεται ποτέ από τα δυτικά αλλά και ούτε και από τα ουκρανικά ΜΜΕ είναι η απόφαση του Συμβούλιου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας στις 11/3/2021: «Σχετικά με τη στρατηγική ανακατάληψης και επανένταξης του προσωρινά κατεχόμενου εδάφους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης». Στις 24/3/2021 ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι εξέδωσε το διάταγμα 117/2021 (δείτε το στα σχόλια της ανάρτησης [ * ] ).   

==========================================

Ο Πούτιν στην Κόκκινη Πλατεία – Oύτε «παράφρων» ούτε θριαμβευτής.

Παναγιώτης Σωτήρης 10 Μαΐου 2022 (in.gr)

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν στην επέτειο της Ημέρας της Νίκης εξέφρασε το πώς βλέπει τα πράγματα η ρωσική ηγεσία, τις δυσκολίες που συναντά και την επιμονή στην εδαφική νίκη.

Ένα από τα χειρότερα πράγματα στην πολιτική γενικά και στην διεθνή πολιτική ειδικότερα είναι κανείς να πιστέψει ένα ιδεολόγημα που κάποια στιγμή του φάνηκε χρήσιμο στο πλαίσιο κάποιας ρητορικής στρατηγικής. Και ακόμη χειρότερο λάθος είναι να προσπαθήσει να το διορθώσει με ένα ακόμη μυθολογικό αφήγημα.

Η Δύση κάποια στιγμή χρειάστηκε να φτιάξει έναν ιδιότυπο ρωσικό «μπαμπούλα» και για να νομιμοποιήσει το γεγονός ότι συνέβαλε στη διαμόρφωση του κλίματος του «Νέου Ψυχρού Πολέμου» και για να αποφύγει να πάρει θέση στο ερώτημα που έθεταν τα διάφορα διαβήματα της Ρωσίας σε σχέση με τη δυνατότητα να υπάρξει μια «συμπεφωνημένη» νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ευρώπη που να απαντά στις ρωσικές ανησυχίες.

Τμήμα αυτής της μυθολογίας ήταν μια Ρωσία που ούτως ή άλλως θα έκανε πόλεμο και μάλιστα πολύ γρήγορα θα καταλάμβανε την Ουκρανία, οπότε το θέμα δεν ήταν να αποτραπεί ο πόλεμος, αλλά να τιμωρηθεί η Ρωσία με όσο το δυνατόν περισσότερες κυρώσεις.

Όταν ο πόλεμος όντως ξεκίνησε και φάνηκε ότι δεν θα ήταν ακριβώς ένας «πόλεμος αστραπή», αλλά μια μάλλον παρατεταμένη σύγκρουση, η αντίδραση της Δύσης ήταν ότι όλα αυτά απλώς δείχνουν τον παραλογισμό και την «παραφροσύνη» του Πούτιν που ξεκίνησε έναν πόλεμο που δεν θα μπορούσε με τίποτα να κερδίσει.

Δηλαδή, ουσιαστικά από τη μια πρόβαλαν την εικόνα μιας Ρωσίας που ούτως ή άλλως θα κέρδιζε τον πόλεμο και από την άλλη την εικόνα μιας Ρωσίας που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να τον κερδίσει. Και τότε ήταν που πέραν των κυρώσεων ως πρώτη προτεραιότητα τέθηκε το να ενισχυθούν ακόμη περισσότερο οι ουκρανικές δυνάμεις μέχρι την πλήρη ήττα της Ρωσίας.

Πλευρά της αντίληψης περί του παραλογισμού και της παραφροσύνης της ρωσικής ηγεσίας και ο τρόπος που διάφορα δυτικά ΜΜΕ ανέμεναν ότι ο Πούτιν με την ευκαιρία της «Ημέρας της Νίκης» περίπου θα κήρυττε την έναρξη του πυρηνικού πολέμου. Πράγμα το οποίο γνωρίζουμε ότι δεν έγινε.

Η ομιλία του Πούτιν πέραν των «μυθολογιών»

Στην πραγματικότητα η ομιλία του Πούτιν στην Κόκκινη Πλατεία παρουσίασε τον τρόπο που σκέφτεται αυτή τη στιγμή τον πόλεμο στην Ουκρανία η ρωσική ηγεσία. Έναν τρόπο στον οποίο μπορεί κανείς να εντοπίσει αντιφάσεις, ή λανθασμένες εκτιμήσεις, αλλά σίγουρα όχι παραλογισμό ή «παραφροσύνη».

Ουσιαστικά, επανέλαβε πράγματα που έχουν ειπωθεί ξανά. Η Ρωσία εκτίμησε ότι η ουκρανική πλευρά ετοιμαζόταν να κάνει μια μεγάλη επίθεση στο Ντονμπάς και την Κριμαία, ότι ετοιμαζόταν να αποκτήσει πυρηνικά όπλα και ότι οι δυτικές χώρες την προμήθευαν διαρκώς με τελευταίας τεχνολογίας όπλα. Απέναντι σε αυτό η Ρωσία έκανε, σύμφωνα με τον Ρώσο πρόεδρο, μια προληπτική επίθεση. Παράλληλα, υπενθύμισε ότι προηγουμένως η Ρωσία είχε προτείνει στη Δύση έναν διάλογο για μια νέα αμοιβαία αποδεκτή αρχιτεκτονική συλλογικής ασφάλειας στην Ευρώπη.

Ουσιαστικά, αυτό αναλογεί στις άλλες δημόσιες τοποθετήσεις που έχει κάνει η ρωσική πλευρά: επίδικο του πολέμου είναι το Ντονμπάς στο βαθμό που δεν υπήρχε κάποια άλλη πρόταση για συνολικότερη διευθέτηση. Μπορεί να επιτέθηκε η Ρωσία αλλά ουσιαστικά αμύνθηκε σε επίθεση θα ερχόταν. Η Δύση αρνήθηκε να υπάρξει πολιτική λύση και ενίσχυσε την ουκρανική πλευρά.

Δεν υπήρξαν, προφανώς αναφορές ούτε σε πυρηνικά όπλα, ούτε σε συντέλεια του κόσμου. Από την άλλη, προφανώς και η ρωσική τοποθέτηση έχει στοιχεία «αφηγήματος» και ενίοτε ιδεολογικής πρόσληψης των πραγμάτων.

Παρότι όντως υπήρξε δυτική ενίσχυση της Ουκρανίας, πριν το ξέσπασμα του πολέμου και όντως η ουκρανική πλευρά είχε αρχίσει να κάνει διάφορες παραβιάσεις της ανακωχής σε όλη τη «γραμμή επαφής», εντούτοις δεν είναι δεδομένο ότι ετοιμαζόταν μια μεγάλη επίθεση. Ούτε είναι δεδομένο ότι ακόμη και σε μια περίπτωση ουκρανικής κλιμάκωσης θα εμπλέκονταν και δυτικές δυνάμεις. Αντίστοιχα θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ρωσική πλευρά υποεκτίμησε την ικανότητα αντίστασης της ουκρανικής πλευράς και επίσης επένδυσε σε μια γρήγορη κατάρρευση της ουκρανικής κυβέρνησης (κάτι που εμφανώς προς στιγμή εκτίμησαν και δυτικές κυβερνήσεις). Όπως επίσης δεν είναι δεδομένο ότι στις εκτάσεις που διεκδικεί να «απελευθερώσει» η Ρωσία όντως οι τοπικοί πληθυσμοί θα έχουν μια αντίδραση ανάλογη με αυτή του πληθυσμού στην Κριμαία που σε γενικές γραμμές νομιμοποίησε την εκ νέου ενσωμάτωση στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Όμως, την ίδια στιγμή, όντως στην Ουκρανία υπάρχει μια ανοιχτή πολιτική σύγκρουση από το 2014, όντως δεν υπήρξε η αναγκαία ενθάρρυνση και από τη Δύση ώστε να εφαρμοστούν οι συμφωνίες Μινσκ ΙΙ και όντως η Δύση αρνήθηκε να δώσει κάποιες πιο συγκεκριμένες εγγυήσεις ασφάλειας όταν τέθηκε το ερώτημα από τη μεριά της Ρωσίας.

Όλα αυτά δεν παραπέμπουν σε παραλογισμό ή «παραφροσύνη», αλλά σε ζητήματα που αφορούν την εκτίμηση της συγκυρίας και το πόσο ορθή είναι αυτή και σε τακτικές επιλογές που μπορεί να στηρίχτηκαν σε εκτιμήσεις που μπορεί να μην αντιστοιχούσαν σε αυτή την εκτίμηση.

Είναι επίσης προφανές ότι η Ρωσία εκτιμούσε από καιρό ότι δεν μπορεί να υπάρξει συνεννόηση με τη Δύση, ότι ο κόσμος πήγαινε σε νέες διαιρέσεις και ότι έπρεπε να κατοχυρώσει ένοπλα ότι δεν θα αποδεχτεί τετελεσμένα. Εκτίμησε ταυτόχρονα ότι σε έναν πιο κατακερματισμένο κόσμο θα μπορούσε να αντέξει ακόμη και το βάρος των κυρώσεων.

Η πραγματική δυσκολία του πολέμου

Πίσω από τις διαρκείς επικλήσεις των αναλογιών με τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, έναν πόλεμο με μεγάλο ηρωισμό αλλά και τεράστιο κόστος σε ζωές για τη Σοβιετική Ένωση, μπορούσε κανείς να διακρίνει και την επίγνωση των δυσκολιών στον πόλεμο στην Ουκρανία.

Η «διόρθωση» της στρατηγικής, με την εγκατάλειψη της πίεσης στο Κίεβο, την επικέντρωση στο Ντονμπάς, με όρους πρώτα πολέμους φθοράς και μετά κινήσεων, τα πιο προσεκτικά βήματα, η επίγνωση ότι υπάρχουν αντιστάσεις, όλα αυτά παραπέμπουν σε έναν πόλεμο που θα κρατήσει αρκετά.

Στο βαθμό που συνεχίζουν να έρχονται ενισχύσεις από τη Δύση σε εξοπλισμό η ουκρανική πλευρά δεν δείχνει διατεθειμένη να συνθηκολογήσει, αν και όλα δείχνουν ότι η Ρωσία έστω και αργά μάλλον προχωράει ως προς τους στόχους της, έχει περιορίσει τις απώλειες και σιγά σιγά έχει κάποια εδαφικά κέρδη. Το εάν θα μπορέσει να ολοκληρώσει αυτή την κίνηση είναι κάτι που θα φανεί το επόμενο διάστημα. Όταν θα φανεί και εάν όλο αυτό αντιστοιχούσε στο βαρύ τίμημα και σε έμψυχο υλικό και σε εξοπλισμό που έχει καταβάλει η Ρωσία μέχρι τώρα.

Σε τελικά ανάλυση, αυτό ακριβώς το στοιχείο, το εάν και σε ποιο βαθμό μπορεί να υπάρξει ένας τέτοιου τύπου νικηφόρος εδαφικός πόλεμος, και μάλιστα με όρους μεσοπρόθεσμης κατίσχυσης (γιατί στον βραχύ χρόνο οι ΗΠΑ για παράδειγμα κατίσχυσαν στο Αφγανιστάν για να αποχωρήσουν είκοσι χρόνια μετά με τους Ταλιμπάν πάλι στην εξουσία), είναι που θα κρίνει το εάν και σε ποιο βαθμό η ρωσική τακτική ήταν ένας «παραλογισμός».

Βεβαίως υπάρχει πάντα και η φράση που αποδίδεται, μάλλον εσφαλμένα στον Ταϊλεράνδο: «είναι χειρότερο από ένα έγκλημα, είναι ένα λάθος», που στην περίπτωσή που συζητάμε θα γινόταν «ήταν χειρότερο από έναν παραλογισμό, ήταν ένα λάθος».

[ * ]  

Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας στις 11/3/2021 εξέδωσε απόφαση με τίτλο: «Σχετικά με τη στρατηγική ανακατάληψης και επανένταξης του προσωρινά κατεχόμενου εδάφους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης».

Στις 24/3/2021 ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι εξέδωσε το παρακάτω διάταγμα 117/2021:

Σύμφωνα με το άρθρο 107 του Συντάγματος της Ουκρανίας, διατάσσω:

1. Να τεθεί σε εφαρμογή η απόφαση του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας της 11ης Μαρτίου 2021 «Σχετικά με τη στρατηγική ανακατάληψης και επανένταξης του προσωρινά κατεχόμενου εδάφους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης» (συνημμένο).

2. Έγκριση της στρατηγικής ανακατάληψης και επανένταξης του προσωρινά κατεχόμενου εδάφους της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Κριμαίας και της πόλης της Σεβαστούπολης (συνημμένη).

3. Ο έλεγχος της εφαρμογής της απόφασης του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας, που θεσπίζεται με το παρόν διάταγμα, ανατίθεται στον Γραμματέα του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας της Ουκρανίας.

4. Το παρόν διάταγμα ισχύει την ημέρα της δημοσίευσής του.

Πρόεδρος Ουκρανίας Β. ΖΕΛΕΝΣΚΙ

24 Μαρτίου του 2021

Από εκείνη την ημέρα η Ρωσία στέλνει διαρκώς ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στην Κριμαία και στα σύνορα της με τις περιοχές Ντονμπάς και Λουγκάνσκ.

ΥΓ: Στη σελίδα του Ουκρανού προέδρου το διάταγμα 117/2021 υπάρχει στα ουκρανικά όμως όταν ζητήσεις να δεις την σελίδα στα αγγλικά δεν την μεταφράζει και σε παραπέμπει στη αρχική σελίδα 

[------>]

Ο πόλεμος δι’ αντιπροσώπων των ΗΠΑ στην Ουκρανία

 

Το κείμενο της παρουσίασης του Τζον Μπέλαμι Φόστερ (John Bellamy Foster), καθηγητή κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον και διευθυντή της ιστορικής αμερικανικής περιοδικής μηνιαίας επιθεώρησης Monthly Review , στο Συμβούλιο της Τριηπειρωτικής, του Ινστιτούτου Κοινωνικών Ερευνών την 31η Μαρτίου 2022. O Φόστερ, διευκρινίζει μια πτυχή του πολέμου δια αντιπροσώπων που διεξάγεται στην Ουκρανία η οποία μέχρι στιγμής ελάχιστα έχει διερευνηθεί και έχει να κάνει με τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Η  πτυχή αυτή αποτελεί κομμάτι  της στρατηγικής «αντιστάθμισης ισχύος» και του «πρώτου χτυπήματος» (First Strike) που ακολούθησαν οι ΗΠΑ τη δεκαετία του 1960 και στη συνέχεια εγκατάλειψαν χάρη στα μαζικά κινήματα ειρήνης. Επανέρχεται όμως, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στο πλαίσιο της στρατηγικής της ιμπεριαλιστικής Στρατηγικής Μεγάλης Κλίμακας  των ΗΠΑ, σήμερα, που διεξάγεται ένας αγώνας με άγνωστο τέλος και πιθανή κατάληξη τον μεγάλο πυρηνικό χειμώνα και την παντοκτονία  κάτι που θα πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε. Όπως λέει ο Φόστερ, «υπάρχουν πολλά που πρέπει να καταλάβουμε, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα»

 

John Belamy Foster, 9 Απριλίου 2022

Ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε να κάνω αυτή την παρουσίαση. Αναφορικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, το πρώτο που πρέπει να αναγνωρίσουμε είναι ότι είναι ένας πόλεμος δι αντιπροσώπων. Από την άποψη αυτή, ο ίδιος ο Λεόν Πανέττα , πρώην  διευθυντής της CIA και στη συνέχεια Υπουργός Αμυνας επί προεδρίας Ομπάμα, αναγνώρισε πρόσφατα ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι ένας «πόλεμος για το γραφείο του εισαγγελέα», αν και αυτό σπανίως γίνεται αποδεκτό. Για να είμαι σαφής, οι Ηνωμένες Πολιτείες (με τη στήριξη του συνόλου του ΝΑΤΟ) εδώ και πολύ καιρό έχουν εμπλακεί σε έναν πόλεμο δι αντιπροσώπων ενάντια στη Ρωσία, με την Ουκρανία ως το πεδίο των μαχών και ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών, όπως υποστηρίζει ο Πανέττα, είναι να εφοδιάζει όλο και ταχύτερα και με όλο και περισσότερα όπλα την Ουκρανία και και την Ουκρανία να πολεμά, με την στήριξη ξένων μισθοφόρων.

  

Οπότε πως ξεκίνησε αυτός ο πόλεμος δι αντιπροσώπων; Για να γίνει αυτό κατανοητό, θα πρέπει να εξετάσουμε τη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών γυρίζοντας πίσω στο 1991, όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση ή να πάμε ακόμα πιο πίσω στη δεκαετία του 1980. Σε αυτή τη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική ξεχωρίζουν δύο ζητήματα, το ένα είναι η επέκταση και η γεωπολιτική θέση, συμπεριλαμβανομένης της επέκτασης του ΝΑΤΟ,ενώ το άλλο είναι η επιδίωξη των Ηνωμένων Πολιτειών να έχουν την υπεροχή στα πυρηνικά όπλα Μια τρίτη επιδίωξη αφορά την οικονομία, αλλά αυτό δεν θα το εξετάσουμε εδώ.

    

Η πρώτη επιδίωξη η γεωπολιτική επέκταση

 

Η πρώτη επιδίωξη διατυπώθηκε στις «Κατευθυντήριες Γραμμές για την Αμυντική πολιτική των ΗΠΑ» του Πολ Γούλφοβιτς το Φεβρουάριο του 1992, λίγους μόλις μήνες μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Η μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική που υιοθετήθηκε εκείνη την περίοδο και ακολουθήθηκε έκτοτε, είχε να κάνει με τη γεωπολιτική διείσδηση των Ηνωμένων Πολιτειών στο έδαφος της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και των περιοχών που μέχρι τότε ανήκαν στη σφαίρα επιρροής της Η ιδέα ήταν να μην ξαναγίνει η Ρωσία μεγάλη δύναμη. Η διαδικασία της γεωπολιτικής επέκτασης των ΗΠΑ / ΝΑΤΟ ξεκίνησε αμέσως ενώ φάνηκε σε όλους πολέμους των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στην Ασία, την Αφρική και την Ευρώπη τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Από τυην άποψη αυτή ιδιαίτερα σημαντικός ήταν ο πόλεμος του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία τη δεκαετία του '90. Τότε, και ενώ ακόμα βρισκόταν σε εξέλιξη η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας , οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησαν τη διαδικασία επέκτασης του ΝΑΤΟ, μετακινώντας το όλο και περισσότερο προς ανατολάς προκειμένου να ενσωματώσουν όλες τις χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας και τμήματα της πρώην ΕΣΣΔ. Στην προεκλογική εκστρατεία του Μπιλ Κλίντον το 1996 η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς ήταν μέρος του εκλογικού του προγράμματος. Η Ουάσιγκτον άρχισε να εφαρμόζει αυτό το σχέδιο το 1997, και τελικά στο ΝΑΤΟ προστέθηκαν άλλες 15 χώρες, διπλασιάζοντας τις διαστάσεις μιας Ατλαντικής Συμμαχίας 30 χωρών ενάντια στη Ρωσία, και προσδίνοντας στο ΝΑΤΟ έναν ακόμα πιο επεμβατικό ρόλο παγκοσμίως, όπως έγινε στη  Γιουγκοσλαβία, στη Συρία και στη Λιβύη. 

 

Ομως ο στόχος ήταν η Ουκρανία. Ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι ο σημαντικότερος εκ των σχεδιαστών στρατηγικής και Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας του Τζίμι Κάρτερ, στο βιβλίο του Η μεγάλη σκακιέρα του 1997 έγραφε, ότι ειδικά στη Δύση, η Ουκρανία ήταν η «γεωπολιτικός άξονας περιστροφής» και ότι αν εντασσόταν στο ΝΑΤΟ και περνούσε στον έλεγχο της Δύσης, αυτό θα αποδυνάμωνε τόσο πολύ τη Ρωσία,που θα την έφερνε στα όριά της, αν δεν την διέλυε. Αυτός ήταν ο στόχος εξαρχής και οι στρατηγικοί σχεδιαστές στρατηγικής των ΗΠΑ, με τους αξιωματούχους της Ουάσιγκτον και τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ, δήλωναν επανειλημμένα ότι ήθελαν να εντάξουν την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Το ΝΑΤΟ  αυτό το επισημοποίησε το 2008. Μόλις λίγους μήνες πριν, τον Νοέμβριο του 2021 στη νέα Χάρτα στρατηγικής μεταξύ της προεδρίας Μπάιντεν στην Ουάσιγκτον και της κυβέρνησης Ζελένσκι στο Κίεβο, συμφωνήθηκε ότι άμεσος στόζχος ήταν η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Εξάλλου, αυτή ήταν και η πολιτική του ΝΑΤΟ εδώ και χρόνια. Οι Ηνωμένες Πολιτείες τους τελευταίους μήνες του 2021 και στις αρχές του 2022 κινούνταν πολύ γρήγορα προς τη στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας και την υλοποίηση του στόχου τους ώστε αυτό να καταστεί τετελεσμένο γεγονός.

  

Η ιδέα, του Μπρζεζίνσκι και άλλων, ήταν ότι από τη στιγμή που η Ουκρανία διασφάλιζε τη θέση της στο ΝΑΤΟ, η Ρωσία θα είχε τελειώσει. Η εγγύτητα στη Μόσχα με την Ουκρανία τριακοστή πρώτη χώρα της Ατλαντικής Συμμαχίας θα έδινε στο ΝΑΤΟ μια συνοριακή γραμμή 1200 μιλίων με τη Ρωσία, η ίδια διαδρομή μέσω της οποίας ο στρατός του Χίτλερ είχε εισβάλει στη Σοβιετική Ένωση, μόνο που τώρα η Ρωσία θα είχε απέναντι της τη μεγαλύτερη πυρηνική συμμαχία στον κόσμο. Αυτό θα άλλαζε ολόκληρο τον γεωπολιτικό χάρτη, δίνοντας στη Δύση τον έλεγχο της Eυρασίας στα δυτικά της Κίνας.

 

Ο τρόπος που προχώρησε η εφαρμογή αυτού του σχεδίου είναι σημαντικός. Ο πόλεμος δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία ξεκίνησε το 2014, με το πραξικόπημα της Μαϊντάν το οποίο σχεδίασαν οι Ηνωμένες Πολιτείες ανατρέποντας τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο και ανεβάζοντας στην εξουσία τους υπερεθνικιστές. Ωστόσο, το άμεσο αποτέλεσμα ήταν ότι άρχισε η διαίρεση της Ουκρανία. Η Κριμαία από το 1991 έως το 1995 ήταν ανεξάρτητη και αυτόνομη πολιτεία. Το 1995 η Ουκρανία κατάργησε παράνομα το Σύνταγμα της Κριμαίας και την προσάρτησε παρά τη θέλησή της. Ο λαός της Κριμαίας δεν θεωρούσε τον εαυτό του μέρος της Ουκρανίας και ήταν σε μεγάλο βαθμό ρωσόφωνοι, με ισχυρούς πολιτισμικούς δεσμούς με τη Ρωσία. Με το πραξικόπημα των Ουκρανών υπερεθνικιστών, ο πληθυσμός της Κριμαίας αποφάσισε να αποσχιστεί. Η Ρωσία τους έδωσε την δυνατότητα, να επιλέξουν με δημοψήφισμα,αν θα παραμείνουν στην Ουκρανία ή θα προσχωρήσουν στη Ρωσία και αυτοί επέλεξαν τη Ρωσία. Ωστόσο, στην ανατολική Ουκρανία ο κατά βάση ρωσικός πληθυσμός,αποτέλεσε αντικείμενο καταπίεσης από υπερεθνικιστές και Νεοναζί του Κιέβου. Η ρωσοφοβία και η ακραία καταστολή των ρωσόφωνων πληθυσμών στα ανατολικά ξεκίνησε με το γνωστό σε όλους γεγονός της δολοφονίας σαράντα  ανθρώπων που κάηκαν ζωντανοί σε ένα δημόσιο κτίριο από τους νεοναζί του τάγματος Αζοφ.

 

Αρχικά υπήρχε ένας αριθμός αυτονομημένων δημοκρατιών. Από αυτές δύο μόνο επιβίωσαν στην περιοχή του Ντονμπάς, στις οποίες πλειοψηφούσαν οι ρωσόφωνοι: οι δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ.

 Ετσι, στην Ουκρανία ξεκίνησε ένας εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Κιέβου στα δυτικά, και του Ντονμπάς στα ανατολικά. Ομως ήταν και ένας πόλεμος δια αντιπροσώπων με τις Ηνωμένες Πολιτείες  και το ΝΑΤΟ να υποστηρίζουν το Κίεβο και τη Ρωσία να υποστηρίζει το Ντονμπάς. Ο εμφύλιος πόλεμος ξεκίνησε αμέσως μετά το πραξικόπημα, όταν η ρωσική γλώσσα απαγορεύτηκε πρακτικά και στους ρωσόφωνους επέβαλλαν πρόστιμα αν μιλούσαν ρωσικά σε κάποιο δημόσιο χώρο.Αυτή ήταν μια επίθεση στη ρωσική γλώσσα και τον πολιτισμό και μια βίαιη καταπίεση των πληθυσμών στο ανατολικό τμήμα της Ουκρανίας.

  

Ο αριθμός των θυμάτων από τον εμφύλιο στο ανατολικό τμήμα της χώρας,αρχικά, ήταν γύρω στους 14.000 νεκρούς, και 2,5 εκατομμύρια ήταν οι πρόσφυγες που κατέφυγαν στη Ρωσία. Οι συμφωνίες του Μινσκ το 2014 και το 2015 οδήγησαν σε κατάπαυση του πυρός, με τη μεσολάβηση της Γαλλίας και της Γερμανίας και την στήριξη του Συμβούλιου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Σε αυτές τις συμφωνίες, στις δημοκρατίες του Λουχάνσκ και του Ντόνετσκ θα δινόταν ένα καθεστώς αυτονομίας στο πλαίσιο της Ουκρανίας. Ομως το Κίεβο παραβίασε τις συμφωνίες του Μινσκ επανειλημμένα, συνεχίζοντας τις επιθέσεις στις αποσχισθείσες δημοκρατίες του Ντονμπάς, έστω και με μικρότερη ένταση ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν να  παρέχουν αναβαθμισμένη στρατιωτική εκπαίδευση και όπλα.

 

 

Η Ουάσιγκτον παρείχε τεράστια στρατιωτική υποστήριξη στο Κίεβο από το 1991 μέχρι το 2021. Από το 1991 έως το 2014 η στρατιωτική βοήθεια που έδιναν οι ΗΠΑ στο Κίεβο ήταν 3,8 δισεκατομμύρια δολάρια. Από το 2014 έως το 2021 ήταν 2,4 δισεκατομμύρια δολάρια, περισσότερα, και τελικά εκτινάχθηκε στα ύψη με την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Τζο Μπάιντεν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες στρατιωτικοποιούσαν την Ουκρανίαμε πολύ γλήγορους ρυθμούς. Το Ηνωμένο Βασίλειο και ο Καναδάς εκπαίδευσαν περίπου 50.000 Ουκρανούς στρατιώτες, χωρίς να υπολογίζονται αυτοί που εκπαιδεύτηκαν από τις ΗΠΑ. Ενώ η CIA εκπαίδευσε το τάγμα Αζόφ και τους ακροδεξιούς παραστρατιωτικούς. Όλα αυτά με στόχο τη Ρωσία.

 

Οι Ρώσοι ανησυχούσαν κυρίως με το θέμα των πυρηνικών, αφού το ΝΑΤΟ είναι μια πυρηνική συμμαχία, και αν η Ουκρανία εντασσόταν στο ΝΑΤΟ και πύραυλοι εγκαθίσταντο στην Ουκρανία, θα μπορούσαν να επιτεθούν με πυρηνικά πριν καν το Κρεμλίνο προλάβει να αντιδράσει. Ηδη υπάρχουν αμυντικές εγκαταστάσεις αντιμετώπισης των βαλιστικών πυραύλων στην Πολωνία και τη Ρουμανία, καθοριστικής σημασίας, ως όπλα αντιστάθμισης ισχύος σε περίπτωση πρώτου πλήγματος («first strike) από πλευράς ΝΑΤΟ. Ωστόσο, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι τα πυραυλικά συστήματα AEGIS που είναι εγκαταστημένα εκεί (Πολωνία,Ρουμανία) μπορούν να εξαπολύσουν επιθετικούς πυρηνικούς πυραύλους. Όλα αυτά συνέβαλαν στην είσοδο της Ρωσίας στον Ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο. Τον Φεβρουάριο του 2022 το Κίεβο προετοίμαζε μια μεγάλη επίθεση, με 130.000 στρατιώτες στα σύνορα του Ντονμπάς, στα ανατολικά και στα νότια, με συνεχιζόμενη στήριξη από ΗΠΑ / ΝΑΤΟ. Αυτό ξεπερνούσε τις κόκκινες γραμμές της Μόσχας. Ως απάντηση, η Ρωσία πρώτα ανακοίνωσε ότι οι συμφωνίες του Μινσκ έχουν αποτύχει και ότι οι δημοκρατίες του Ντονμπάς θα πρέπει να θεωρούνται ανεξάρτητα και αυτόνομα κράτη και στη συνέχεια επέμβηκε στον ουκρανικό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του Ντονμπάς, σύμφωνα με τις ανάγκες της εθνικής της άμυνας.

  

Το αποτέλεσμα ήταν η διεξαγωγή ενός πολέμου δια αντιπροσώπων μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών / ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην Ουκρανία, ως εξέλιξη ενός εμφυλίου πολέμου στην ίδια την Ουκρανία, που ξεκίνησε με ένα πραξικόπημα σχεδιασμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σε αντίθεση όμως με άλλους πολέμους δια αντιπροσώπων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών, ο συγκεκριμένος γίνεται στα σύνορα μιας εκ των μεγάλων πυρηνικών δυνάμεων και οφείλεται στην εδώ και χρόνια διατυπωμένη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική της Ουάσινγκτον, με στόχο τη κατάκτηση της Ουκρανίας για λογαριασμό του ΝΑΤΟ και την καταστροφή της Ρωσίας ως μεγάλη δύναμη και την εδραίωση, όπως υποστήριζε ο Μπρεζίνσκι, της υπεροχής των Ηνωμένων Πολιτειών σε ολόκληρο τον κόσμο. Βέβαια, ο συγκεκριμένος αυτός πόλεμος δια αντιπροσώπων εγκυμονεί ιδιαίτερα σοβαρούς κινδύνους, σε επίπεδο που έχουμε να δούμε από την κρίση των κουβανικών πυραύλων. Μετά τη ρωσική επίθεση, η Γαλλία δήλωσε ότι το ΝΑΤΟ είναι μια πυρηνική δύναμη και αμέσως μετά, στις 27 Φεβρουαρίου, οι Ρώσοι έθεσαν τις πυρηνικές τους δυνάμεις σε υψηλό επίπεδο συναγερμού.

 

 

Κάτι άλλο που θα πρέπει να κατανοήσουμε για τον πόλεμο δια αντιπροσώπων είναι ότι οι Ρώσοι επιδίωξαν με αξιοσημείωτη επιτυχία να αποφύγουν την απώλεια άμαχου πληθυσμού. Οι πληθυσμοί της Ρωσίας και της Ουκρανίας είναι στενά συνδεδεμένοι και γιαυτό η Μόσχα προσπάθησε να αποφύγει τις απώλειες αμάχων. Τα στοιχεία των αμερικανικών και των ευρωπαϊκών ενόπλων δυνάμεων δείχνουν ότι ο αριθμός των νεκρών αμάχων είναι σημαντικά μικρότερος σε σχέση με το στάνταρντ των πολέμων των ΗΠΑ. Μια ένδειξη αυτού είναι ότι οι απώλειες των ρωσικών στρατευμάτων είναι μεγαλύτερες από τις απώλειες Ουκρανών αμάχων, δηλαδή το αντίστροφο των όσων γίνονται στους πολέμους των Ηνωμένων Πολιτειών. Αν προσέξει κανείς τον τρόπο που οι ΗΠΑ διεξάγουν έναν πόλεμο, για παράδειγμα στο Ιράκ, θα δει ότι βομβαρδίζουν τις εγκαταστάσεις ηλεκτρικής ενέργειας και νερού και όλες τις πολιτικές υποδομές, με το σκεπτικό ότι αυτό θα δημιουργήσει εντάσεις στον πληθυσμό και θα εξεγερθεί εναντίον της κυβέρνησης. Ωστόσο, η στόχευση των πολιτικών υποδομών αυξάνει φυσικά τις απώλειες αμάχων, όπως στο Ιράκ, όπου οι άμαχοι, θύματα της εισβολής των ΗΠΑ ήταν εκατοντάδες χιλιάδες. Η Ρωσία,ωστόσο, δεν έχει επιδιώξει να καταστρέψει τις πολιτικές υποδομές, κάτι που θα της ήταν εύκολο. Ακόμη και εν μέσω πολέμου, εξακολουθούν να πωλούν φυσικό αέριο στο Κίεβο, σεβόμενοι τις συμφωνίες τους και δεν έχουν καταστρέψει το διαδίκτυο της Ουκρανίας.΄

 

Η Ρωσία παρενέβη κυρίως με στόχο την απελευθέρωση του Ντονμπάς, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου είχαν καταλάβει οι δυνάμεις του Κίεβου. Μια προτεραιότητα ήταν η κατάληψη της Μαριούπολης, του κύριου λιμανιού, ώστε να έχει το Ντονμπάς διέξοδο προς τη θάλασσα. Η Μαριουπόλη είναι κατειλημμένη από το νεοναζιστικό Τάγμα Αζόφ. Το Τάγμα Αζόφ ελέγχει τώρα (στμ.31 Μαρτίου)λιγότερο από το 20% της πόλης. Κρύβονται στα παλιά σοβιετικά καταφύγια σε ένα μέρος της πόλης. Οι Λαϊκές πολιτοφυλακές του Ντόνετσκ και οι Ρώσοι ελέγχουν το υπόλοιπο. Υπάρχουν περίπου 100.000 παραστρατιωτικοί στην Ουκρανία. Οι περισσότεροι παραστρατιωτικοί μέσα στις ουκρανικές δυνάμεις, που συγκροτούν το μεγαλύτερο μέρος των 130.000 στρατιωτών που περικυκλώνουν το Ντονμπάς, έχουν πλέον αποκοπεί από τον ρωσικό στρατό. Η Μόσχα πέρα από τον πλήρη έλεγχο του Ντονμπάς μαζί με τις Λαϊκές πολιτοφυλακές, επιδιώκει να πιέσει την Ουκρανία να αποστρατιωτικοποιηθεί και να αποδεχτεί ένα καθεστώς ουδετερότητας, μένοντας εκτός του ΝΑΤΟ.

 

Αν εξετάσουμε την κατάσταση από την πλευρά των ειρηνευτικών συμφωνιών - και οι Global Times κάνουν ένα καλό απολογισμό στις 31 Μαρτίου - μπορούμε να δούμε ποιο είναι το επίδικο του πολέμου. Το Κίεβο έχει καταρχάς συμφωνήσει στην ουδετερότητα, η οποία θα διασφαλίζεται από διάφορους δυτικούς εγγυητές, όπως ο Καναδάς. Όμως το ακανθώδες ζήτημα των διαπραγματεύσεων είναι αυτό που το Κίεβο αποκαλεί «εθνική κυριαρχία». Όσον αφορά το Ντονμπάς και τον εμφύλιο, η Ουκρανία επιμένει ότι το Ντονμπάς αποτελεί μέρος της επικράτειάς της, ανεξάρτητα από τις επιθυμίες του πληθυσμού στις αποσχισθείσες  δημοκρατίες του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Αλλά,οι πολίτες των δημοκρατιών του Ντονμπάς και οι Ρώσοι αυτό δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Στην πραγματικότητα, οι λαϊκές πολιτοφυλακές και οι Ρώσοι συνεχίζουν την προσπάθεια για την απελευθέρωση των περιοχών του Ντονμπάς που έχουν καταλάβει οι παραστρατιωτικές δυνάμεις των Ουκρανών. Αυτό είναι το βασικό ακανθώδες ζήτημα των διαπραγματεύσεων, από την έναρξη του εμφυλίου πολέμου στην Ουκρανία. Ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών στις διαπραγματεύσεις ήταν να τις προβοκάρουν.

 

Η δεύτερη πτυχή: η επιδίωξη της πυρηνικής υπεροχής

 Εδώ είναι αναγκαίο να στραφούμε στο δεύτερο στόχο της «ιμπεριαλιστικής στρατηγικής» των Ηνωμένων Πολιτειών. Μέχρι στιγμής έχω αναφερθεί στη μεγάλη ιμπεριαλιστική στρατηγική με όρους γεωπολιτικής, την επέκταση στην περιοχή της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και στη σοβιετική σφαίρα επιρροής, η οποία έχει διατυπωθεί με τον πλέον αποτελεσματικό τρόπο από τον Μπρεζίνσκι. Ομως εδώ υπάρχει και μία  άλλη πτυχή στη μεγάλη ιμπεριαλιστική αμερικανική στρατηγική που θα πρέπει να συζητηθεί σε αυτό το πλαίσιο και αυτή είναι η επιδίωξη για τη νέα πυρηνική υπεροχή. Εάν διαβάσει κανείς τη «Μεγάλη σκακιέρα» του Μπρεζίνσκιi, το βιβλίο για τη γεωπολιτική στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν θα βρει ούτε μία λέξη σχετικά με τα πυρηνικά όπλα. Εχω την εντύπωση ότι ο όρος πυρηνικά όπλα δεν αναφέρεται καθόλου στο βιβλίο του. Ομως, τα πυρηνικά είναι φυσικά ένα κρίσιμο σημείο της γενικής στρατηγικής των Ηνωμένων Πολιτειών σε σχέση με τη Ρωσία. Το 1979, επί προεδρίας Τζίμι Κάρτερ,με τον Μπρεζίνσκι σύμβουλο εθνικής ασφαλείας του προέδρου, αποφασίστηκε η υπέρβαση του δόγματος της Αμοιβαίας Εγγυημένης Καταστροφής (Μutual Αssured Distruction,MAD) και οι Ηνωμένες Πολιτείες ακολούθησαν  την στρατηγική της «αντιστάθμισης ισχύος όσον αφορά την πυρηνική υπεροχή. Η στρατηγική αυτή περιλάμβανε την εγκατάσταση πυρηνικών πυραύλων στην Ευρώπη. Στην «Επιστολή προς την Αμερική», που συμπεριλήφθηκε στο «Διαμαρτυρία και Επιβίωση» (Protest and Survive) και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Monthly Review Press το 1981, ο μαρξιστής ιστορικός και ακτιβιστής κατά των πυρηνικών Ε.Π. Τόμσον ((E.P. Thompson) παραθέτει τον Μπρεζίνσκι, παραδεχόμενος ότι η στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών είχε αλλάξει σε στρατηγική πολέμου  «αντιστάθμισης ισχύος».

 

 

Για να εξηγήσουμε τι σήμαινε αυτό, θα πρέπει να πάμε λίγο πίσω. Μέχρι τη δεκαετία του 1960 η Σοβιετική Ένωση όσον αφορά τα πυρηνικά είχε φτάσει σε μια ισορροπία με τις Ηνωμένεςν Πολιτείες. Τότε γιαυτό το ζήτημαστο αμερικανικό Πεντάγωνο και στο κατεστημένο εθνικής ασφάλειας των ΗΠΑ διεξάχθηκε μια μεγάλη συζήτηση, καθώς η ισορροπία στα πυρηνικά συνεπαγόταν την «Αμοιβαία Εξασφαλισμένη» Καταστροφή».  Και ανεξάρτητα από ποιο έθνος, θα εξαπέλυε επίθεση εναντίον ενός άλλου, δεν είχε σημασία ποιο θα έκανε την αρχή, τελικά θα καταστρεφόντουσαν και τα δύο. Τότε,ο Ρόμπερτ Μακναμάρα, ο Υπουργός Αμυνας του Τζον Κένεντι, άρχισε να προωθεί την ιδέα της  «αντιστάθισης ισχύος» , προκειμένου να παρακαμφθεί το MAD. Πρακτικά, δηλαδή,έχουμε δύο τύπους πυρηνικών επιθέσεων. Ο ένας (Countervalue strike στη στρατιωτική ορολογία, έχει να κάνει με την αντιστάθμιση επιπτώσεων), και πλήττει τις πόλεις, τον άμαχο πληθυσμό και την οικονομία του αντιπάλου. Σ'αυτόν βασίζεται το  δόγμα Αμοιβαίας Διασφάλισης Καταστροφής. Ενώ ο άλλος  τύπος επιθέσεων, (Counterforce, αντιστάθμιση ισχύος) στοχεύει στην καταστροφή των πυρηνικών δυνάμεων του εχθρού και άλλων στρατιωτικών και βιομηχανικών εγκαταστάσεων και τη δυνατότητά τους να επιχειρούν πριν ο εχθρός προλάβει να ανταποδώσει το χτύπημα. Και, φυσικά, η στρατηγική αντιστάθμισης ισχύος δεν διαφέρει από τη στρατηγική του «πρώτου χτυπήματος» (First Strike strategy). Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον Μακναμάρα  άρχισαν, λοιπόν, να διερευνούν την αντιστάθμιση ισχύος. Τότε ο Μακναμάρα αποφάσισε  ότι μια τέτοια προσέγγιση ήταν παράλογη και αποφάσισε να καταστήσει την τακτική MAD ως την πολιτική αποτροπής που θα υιοθετούσαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό κράτησε  κατά το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ‘60 και τη δεκαετία του '70. Αλλά το 1979, η διοίκηση Κάρτερ, με τον Μπρεζίνσκι σύμβουλο εθνικής ασφαλείας, αποφάσισαν να εφαρμόσουν την στρατηγική αντιστάθμισης ισχύος και οι Ηνωμένες Πολιτείες, εγκατέστησαν τους πυραύλους Πέρσινγκ II και τους πυραύλους Κρουζ με πυρηνικές κεφαλές στην Ευρώπη. Αυτό οδήγησε στη γέννηση του ευρωπαϊκού κινήματος κατά των πυρηνικών και τον αφοπλισμό και το μεγάλο ευρωπαϊκό κίνημα ειρήνης.

 

 

Αρχικά,η Ουάσιγκτον, εγκατάστησε στην Ευρώπη ,τους πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς Pershing II, και τους πυραύλους Κρουζ Αυτό δημιούργησε μεγάλα προβλήματα στο κίνημα ειρήνης τόσο στην Ευρώπη όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο κίνδυνος ενός πυρηνικού ολοκαυτώματος γιγαντώθηκε. Η προεδρία Ρήγκαν προώθησε ιδιαίτερα τη στρατηγική «Αντιστάθμισης ισχύος» και πρόσθεσε την «Πρωτοβουλία Στρατηγικής Αμυνας (Strategic Defense Initiative)» εμπνευσμένη από ταινία επιστημονικής φαντασίας (πιο γνωστή ως Πόλεμος των Αστρων, Star Wars), η οποία προέβλεπε ένα σύστημα που θα μπορούσε να καταρρίψει ταυτόχρονα όλους τους πυραύλους του εχθρού. Αυτό σε μεγάλο βαθμό ήταν αποκύημα φαντασίας. Τελικά, εκείνη την περίοδο ο αγώνας δρόμου για τους πυρηνικούς εξοπλισμούς σταμάτησε από τις μαζικές κινητοποιήσεις για την ειρήνη στην Ευρώπη και στις δύο πλευρές του τείχους του Βερολίνου όσο και από το κίνημα για το πάγωμα των πυρηνικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, και την άνοδο του Γκορμπατσόφ στην Σοβιετική Ένωση.Μετά,όμως, τη διάλυση της ΕΣΣΔ, η Ουάσιγκτον αποφάσισε να συνεχίσει την πυρηνική υπεροχή  προωθώντας την στρατηγική «Αντιστάθμισης ισχύος».

 

Τις τρεις δεκαετίες που ακολούθησαν, η Ουάσιγκτον συνέχισε να αναπτύσσει όπλα και στρατηγικές «Αντιστάθμισης ισχύος», ενισχύοντας τις δυνατότητες των ΗΠΑ σε αυτόν τον τομέα, μέχρι που το 2006, ανακοινώθηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες βρισκόντουσαν πλέον κοντά στην πυρηνική υπεροχή, όπως εξηγούσε τότε το περιοδικό Foreign Affairs, του Council on Foreign Relations, το βασικό κέντρο Στρατηγικής Μεγάλης Κλίμακος των ΗΠΑ. Το άρθρο στο Foreign Affairs έγραφε ότι η Κίνα δεν διέθετε κάποια δύναμη πυρηνικής αποτροπής σε περίπτωση που δεχόταν πρώτη επίθεση από τις ΗΠΑ, δεδομένων των βελτιώσεων στις τεχνολογίες στόχευσης και προσδιορισμού στόχων των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ ούτε και οι Ρώσοι θα μπορούσαν πλέον να υπολογίζουν στη βιωσιμότητα της πυρηνικής αποτρεπτικής τους δύναμης. Η Ουάσιγκτον πίεζε για την ολοκληρωτική επίτευξη της πυρηνικής υπεροχής. Όλα αυτά συμβάδιζαν με την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, επειδή μέρος της στρατηγικής «Αντιστάθμισης ισχύος» ήταν η εγκατάσταση  πυρηνικών όπλων όλο και πιο κοντά στη Ρωσία ώστε να μειωθεί ο χρόνος ανταπόδοσης του χτυπήματος από τη Μόσχα.

 

 

Η Ρωσία αποτελούσε τον κύριο στόχο αυτής της στρατηγικής των ΗΠΑ. Ενώ η Κίνα ήταν ξεκάθαρα ο επόμενος στόχος. Ομως, ο Τραμπ αποφάσισε να ακολουθήσει μια τακτική χαλάρωση της έντασης με τη Ρωσία και να επικεντρωθεί στην Κίνα. Αυτό  ανέστειλε κάπως τις διαδικασίες, αποσταθεροποιώντας τη Στρατηγική Μεγάλης Κλίμακας ΗΠΑ /ΝΑΤΟ, δεδομένου ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ ήταν σημαντικό κομάτι της στρατηγικής για την πυρηνική υπεροχή. Με την άνοδο του Μπάιντεν στην εξουσία, έγινε προσπάθεια να ανακτηθεί ο χαμένος χρόνος όσον αφορά το «σφίξιμο της ουκρανικής θηλειάς» γύρω από το λαιμό της Ρωσίας.

  

Μπροστά σε όλα αυτά οι Ρώσοι - ένα καπιταλιστικό πλέον κράτος που προσπαθεί να επανακτήσει το καθεστώς της μεγάλης δύναμης - δεν ξεγελάστηκε. Το έβλεπαν να φτάνει. Το 2007, ο Βλαδίμηρος Πούτιν ανακοίνωσε ότι ο μονοπολικός κόσμος ήταν μη επιτεύξιμος, ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσαν να επιτύχουν την πυρηνική υπεροχή. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα άρχισαν να αναπτύσσουν όπλα τα οποία θα μπορούσαν να παρακάμψουν την αντιστάθμιση ισχύος,δηλαδή τη στρατηγική των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Η ιδέα του πρώτου πλήγματος (πρώτη επίθεση,First Strike), είναι ότι ο επιτιθέμενος - και μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αυτή την δυνατότητα – χτυπά τους πυραύλους στο έδαφος, είτε βρίσκονται σε υπόγεια σιλό είτε είναι κινούμενοι και εντοπίζοντας τα υποβρύχια ώστε να είναι σε θέση να τα καταστρέψει. 

Επομένως, ο ρόλος των αντιβαλλιστικών πυραυλικών συστημάτων είναι να αναλαμβάνουν την αναχαίτηση οποιασδήποτε πυραύλου ανταπόδωσης του αντιπάλου δεν έχει καταστραφεί και έχει καταφέρει να εκτοξευθείη. Φυσικά, η άλλη πλευρά, δηλαδή η Ρωσία και η Κίνα που συγκαταλέγονται κι αυτές στις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, όλα αυτά τα γνωρίζουν, και κάνουν ό, τι είναι δυνατόν για να προστατεύσουν την ικανότητα πυρηνικής τους αποτροπής ή τη δυνατότητα χτυπημάτων ανταπόδοσης . 

Τα τελευταία χρόνια η Ρωσία και η Κίνα έχουν αναπτύξει υπερηχητικούς πυραύλους. Οι πύραυλοι αυτοί κινούνται εξαιρετικά γρήγορα, πάνω από Mach 5 και ταυτόχρονα είναι κατευθυνόμενοι, επομένως δεν μπορούν εξουδετερωθούν από αντιβαλλιστικά συστήματα πυραύλων, αποδυναμώνοντας έτσι την δυνατότητα των Ηνωμένων Πολιτειών να εξαπολύσουν επίθεση αντιστάθμισης ισχύος. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν ακόμη αναπτύξει τεχνολογίες υπερηχητικών πυραύλων αυτού του τύπου. Αυτό τον τύπο όπλω η Κίνα τον ονομάζει «ρόπαλο του δολοφόνου», εννοώντας ότι μπορεί να το χρησιμοποιήσει μια μικρότερη δύναμη προκειμένου να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο που διαθέτει συντριπτική στρατιωτική υπεροπλία. Ετσι ενισχύεται η ικανότητα αποτροπής της Ρωσίας και της Κίνας, καθώς προστατεύονται οι δυνατότητες αντιποίνων σε περίπτωση που δεχθούν πρώτες επίθεση. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες που μειώνουν τις δυνατότητες του πρώτου πλήγματος (First Strike) των Ηνωμένων Πολιτειών.

 

Μια άλλη πτυχή σε αυτό το μπρα- ντε- φερ είναι η κυριαρχία των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ στα δορυφορικά συστήματα. Σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας αυτής της κυριαρχίας η στόχευση του Πεντάγωνου είναι τόσο ακριβής ώστε να μπορούν να διανοηθούν τη δυνατότητα καταστροφής των οχυρωμένων σιλό πυραύλων με μικρότερες κεφαλές, εξαιτίας της απόλυτης ακρίβειας κατά τη στόχευσή τους, καθώς και την στόχευση υποβρυχίων. Όλα αυτά έχουν να κάνουν με τα δορυφορικά συστήματα. Είναι ευρύτερα γνωστό ότι αυτό δίνει στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δυνατότητα καταστροφής ενισχυμένων σιλό πυραύλων ή τουλάχιστον των κέντρων εντολών και ελέγχου με όπλα που δεν είναι πυρηνικά ή με μικρότερες πυρηνικές κεφαλές, λόγω μεγαλύτερης ακρίβειας. Ετσι, οι Ρώσοι και οι Κινέζοι έχουν επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στα όπλα κατά των δορυφόρων προκειμένου να αφαιρέσουν από τον αντίπαλό αυτό το πλεονέκτημα.

 

Πυρηνικός χειμώνας και ολική καταστροφή

 Όλα αυτά μπορούν να ακούγονται πολύ άσχημα, όμως είναι σημαντικό να πούμε κάτι για το πυρηνικό χειμώνα. Διαβάζοντας τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα, ο αμερικανικός στρατός και φαντάζομαι ότι το ίδιο ισχύει και για τον ρωσικό στρατό, στον τομέα των πυρηνικών έχει πάρει διαζύγιο με την επιστήμη. Στο αποχαρακτηρισμένο έγγραφο για τα πυρηνικά όπλα και τον πυρηνικό πόλεμο δεν γίνεται ούτε μία αναφορά στις πύρινες θύελλες σε ένα πυρηνικό πόλεμο. Ομως σε μια πυρηνική επίθεση οι πύρινες θύελλες είναι στην πραγματικότητα αυτό που προκαλεί τον μεγαλύτερο αριθμό θανάτων. Σε μια θερμοπυρηνική επίθεση οι πύρινες θύελλες μπορούν να εξαπλωθούν σε μια έκταση που φτάνει τα 150 τετραγωνικά μίλια. Τα στρατιωτικά κατεστημένα, που ασχολούνται με τις μάχες και την επικράτηση σε έναν πυρηνικό πόλεμο, αφήνουν τις πύρινες θύελλες έξω από τις αναλύσεις τους,ακόμα και όσον αφορά τους υπολογισμούς για την Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή (MAD).Αλλά το διαζύγιο με την επιστήμη τεκμηριώνεται και από το γεγονός ότι οι πυρηνικές θύελλες είναι αυτές που προκαλούν τον πυρηνικό χειμώνα.

  

Το 1983, όταν τα όπλα «Αντιστάθμισης ισχύος» εγκαταστάθηκαν στην Ευρώπη, Σοβιετικοί και Αμερικανικοί επιστήμονες της ατμόσφαιρας, σε συνεργασία, δημιούργησαν τα πρώτα μοντέλα πυρηνικού χειμώνα. Σημαντικός αριθμός επιστημόνων, τόσο στη Σοβιετική Ένωση όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμμετείχαν στην έρευνα για την κλιματική αλλαγή, το οποίο ουσιαστικά είναι το αντίστροφο του πυρηνικού χειμώνα, αν και όχι με την ίδια ταχύτητα. Αυτοί οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι, σε έναν πυρηνικό πόλεμο με πύρινες θύελλες σε 100 πόλεις το αποτέλεσμα θα ήταν μια πτώση της μέσης θερμοκρασίας παγκοσμίως τόσο μεγάλη που ο Καρλ Σαγκάν εκείνη την εποχή την προσδιόριζε σε « δεκάδες βαθμούς» Κελσίου. Στη συνέχεια, αναθεώρησαν τις εκτιμήσεις τους  με περαιτέρω μελέτες και υποστήριξαν ότι η πτώση της μέσης θερμοκρασίας θα έφτανε μέχρι τους είκοσι βαθμούς Κελσίου. Όμως μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει αυτό. Οι στάχτες και ο καπνός από τις πυρκαγιές θα έφτανε στη στρατόσφαιρα, μπλοκάροντας μέχρι και το 70% της ηλιακής ενέργειας που φτάνει στη Γη, πράγμα που θα σήμαινε το τέλος όλων των καλλιεργειών στη Γη. Αυτό θα κατέστρεφε όλη σχεδόν τη χλωρίδα, με αποτέλεσμα οι άμεσες πυρηνικές επιπτώσεις στο βόρειο ημισφαίριο να συνοδεύονται από το θάνατο σχεδόν όλων στο νότιο ημισφαίριο. Λίγοι μόνο άνθρωποι θα μπορούσαν να επιβιώσουν στον πλανήτη.

 

 

Οι μελέτες για τους πυρηνικούς χειμώνες έχουν δεχτεί κριτική από τον στρατό και το κατεστημένο των Ηνωμένων Πολιτειών ως υπερβολικές. Αλλά στον 21ο αιώνα, αρχής γενομένης από το 2007, οι μελέτες για τον πυρηνικό χειμώνα έχουν επεκταθεί, αναπαραχθεί και επιβεβαιωθεί κάμποσες φορές. Εχουν δείξει ότι ακόμη κι αν σε ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν, χρησιμοποιηθούν ατομικές βόμβες τύπου Χιροσίμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ένας όχι ιδιαίτερα σοβαρός πυρηνικός χειμώνας, αλλάσε συνδιασμό,ωστόσο, με τη μείωση της ηλιακής ενέργειας που φτάνει στη γη θα αρκούσε για να σκοτωθούν δισεκατομμύρια άνθρωποι Αντίθετα, σε έναν παγκόσμιο θερμοπυρηνικό πόλεμο, όπως έδειξαν νέες μελέτες, ο πυρηνικός χειμώνας θα είναι εξίσου αν όχι χειρότερος από ό, τι είχαν υπολογίσει οι αρχικές μελέτες τη δεκαετία του 1980. Και αυτά τα λέει η επιστήμη. Επιστημονικές εργασίες που έχουν γίνει αποδεκτές  από τα σημαντικότερα επιστημονικά περιοδικά και έχουν αξιολογηθεί από ομότιμους κριτές, τα συμπεράσματα των οποίων έχουν επανειλημμένα επιβεβαιωθεί. Είναι πολύ ξεκάθαρο,επιστημονικά, ότι σε περίπτωση που υπάρξει μια παγκόσμια θερμοπυρηνική σύγκρουση, θα σκοτωθεί όλος ο πληθυσμός του πλανήτη, με εξαίρεση ίσως κάποιους ελάχιστους από το ανθρώπινο είδος που θα κατάφερναν να επιβιώσουν κάπου στο νότιο ημισφαίριο. Το αποτέλεσμα θα ήταν μια ολική καταστροφή του πλανήτη.

 

Αρχικά, ο Μακναμάρα σκέφτηκε ότι η «Αντιστάθμιση ισχύος» θα ήταν μια καλή ιδέα, διότι θεωρήθηκε ως μια στρατηγική που δεν αφορούσε το χτύπημα πόλεων και πολιτικών στόχων ( No-Cities). Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν απλώς να καταστρέψουν τα πυρηνικά όπλα της αντίπαλης πλευράς και να αφήσουν άθικτες τις πόλεις. Αλλά αυτή η ιδέα ξεθώριασε πολύ γρήγορα και κανένας πλέον δεν την πιστεύει, επειδή τα περισσότερα κέντρα εντολών και ελέγχου βρίσκονται μέσα ή κοντά στις πόλεις και δεν υπάρχει τρόπος να καταστραφούν όλα αυτά σε μια πρώτη, αιφνιδιαστική, επίθεση χωρίς να χτυπηθούν οι πόλεις. 

Επιπλέον, όταν μιλάμε για τις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις, δεν υπάρχει τρόπος να καταστραφούν ολοσχερώς οι πυρηνικοί αποτρεπτικοί παράγοντες του αντιπάλου, αφού ακόμα και ένα σχετικά μικρό μέρος των πυρηνικών οπλοστασίων των μεγάλων δυνάμεων μπορεί να καταστρέψει όλες τις μεγάλες πόλεις του αντιπάλου. 

Το να πιστεύει κανείς κάτι διαφορετικό σημαίνει ότι ζει μια επικίνδυνη φαντασίωση που αυξάνει τις πιθανότητες ενός παγκόσμιου θερμοπυρηνικού πολέμου ικανού να καταστρέψει την ανθρωπότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι κυριότεροι αναλυτές πυρηνικού πολέμου, που τώρα ασχολούνται επισταμένα με τις διάφορες θεωρίες «Αντιστάθμισης Ισχύος», σπρώχνουν τα πράγματα προς την απόλυτη τρέλα. Αυτοί που σχεδιάζουν τον πυρηνικό πόλεμο προσποιούνται ότι μπορούν να  επικρατήσουν σε ένα πυρηνικό πόλεμο. 

Ωστόσο, σήμερα γνωρίζουμε ότι η λογική της Αμοιβαίας Εγγυημένης Καταστροφής (MAD) , όπως την είχαν αρχικά σκεφτεί, είναι λιγότερο ακραία από ό, τι ένας παγκόσμιος θερμοπυρηνικός πόλεμος. Η Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή σημαίνει ότι και τα δύο μέρη θα καταστραφούν. Πυρηνικός, όμως, χειμώνας σημαίνει ότι όλος, σχεδόν, ο πληθυσμός του πλανήτη θα εξολοθρευτεί.

 

 

Η στρατηγική της «Αντιστάθμισης Ισχύος», η επιδίωξη της δυνατότητας επίτευξης του πρώτου, αιφνιδιαστικού, πλήγματος ή η πυρηνική υπεροχή, σημαίνουν ότι η κούρσα των πυρηνικών εξοπλισμών συνεχίζει εντεινόμενη, με την ελπίδα ότι έτσι θα αποφευχθεί η Αμοιβαία Εγγυημένη Καταστροφή, ενώ στην πραγματικότητα απειλεί να εξαφανίσει το ανθρώπινο είδος. Ακόμα κι αν ο αριθμός των πυρηνικών όπλων είναι περιορισμένος, ο αποκαλούμενος «εκσυγχρονισμός» του πυρηνικού οπλοστασίου, ιδίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει σχεδιαστεί ώστε να είναι εφικτή η «Αντιστάθμιση Ισχύος» και κατ’επέκταση το, αιφνιδιαστικό, πρώτο πλήγμα. Αυτός είναικαι  ο λόγος που η Ουάσιγκτον αποχώρησε από τις πυρηνικές συμφωνίες όπως η Συνθήκη ABM και η Συνθήκη για τους πυρηνικούς πυραύλους μέσου βεληνεκούς(INF) , επειδή, δηλαδή, θεωρούσε ότι απαγόρευαν τα όπλα που θα χρησιμοποιούσε σε ενδεχόμενο πρώτο, αιφνιδιαστικό, πλήγμα του αντιπάλου και ερχόταν σε αντίθεση με την πρόθεση του αμερικανικού Πεντάγωνου για πυρηνική υπεροχή. Ετσι,η Ουάσιγκτον αποσύρθηκε από όλες αυτές τις Συνθήκες, ενώ ήταν πρόθυμη να αποδεχτεί ένα όριο στον συνολικό αριθμό των πυρηνικών όπλων, διότι πλέον το παιχνίδι παίζεται διαφορετικά. Η στρατηγική των Αμερικανών τώρα επικεντρώνεται στην αντιστάθμιση ισχύος ( (Counterforce) και όχι στην αντιστάθμιση επειπτώσεων( Countervalue strike).

 

 

Όλα αυτά είναι πολλά για να αφομοιωθούν σε ένα τόσο σύντομο διάστημα. Αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τις δύο πτυχές της ιμπεριαλιστικής Στρατηγικής Μεγάλης Κλίμακας  των ΗΠΑ /ΝΑΤΟ, προκειμένου να καταλάβουμε γιατί το Κρεμλίνο θεωρεί ότι απειλείται και γιατί ενήργησε όπως ενήργησε, και γιατί αυτός ο πόλεμος δι αντιπροσώπων είναι τόσο επικίνδυνος για όλο τον κόσμο . Αυτό που πρέπει να έχουμε κατά νου αυτή τη στιγμή είναι ότι όλοι αυτοί οι ελιγμοί για την απόλυτη παγκόσμια ηγεμονία μας έχουν οδηγήσει στα πρόθυρα ενός παγκόσμιου θερμοπυρηνικού πολέμου και την ολική καταστροφή. Η μόνη απάντηση σε αυτό είναι η δημιουργία ενός παγκόσμιου μαζικού κινήματος για την ειρήνη, την οικολογία και τον σοσιαλισμό.

[----->]

ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΘΕΡΜΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Του Σκοτ Ρίττερ *

Ενώ η τελική έκβαση της σύγκρουσης δεν μπορεί ακόμη να καθοριστεί, ωστόσο, οι ανελέητοι υπολογισμοί των σύγχρονων μαθηματικών του πολέμου δείχνουν ότι η Ρωσία πλησιάζει ένα σημείο όπου η ανωτερότητα της στη δύναμη πυρός και ελιγμών στο πεδίο της μάχης κάποια στιγμή θα επιτύχει μια νίκη στη νότια και την ανατολική Ουκρανία που θα έχει ως αποτέλεσμα την παγίωση του ρωσικού ελέγχου σε ολόκληρη την περιοχή του Ντονμπάς, και τη δημιουργία μιας στρατηγικής σημασίας χερσαίας γέφυρας που θα συνδέει την Κριμαία με την επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Τότε,ο δηλωμένος στρατιωτικός στόχος της Ρωσίας για την «απελευθέρωση» της περιοχής του Ντονμπάς θα έχει επιτευχθεί.

Οποιαδήποτε παγίωση του ρωσικού ελέγχου σε αυτήν την περιοχή θα μπορούσε, ωστόσο, να είναι απλώς ένα μέσο με μεγαλύτερο στόχο τη δημιουργία ενός νέου πλαισίου ασφαλείας στην Ευρώπη που να αντιμετωπίζει τα αιτήματα ασφάλειας της Ρωσίας. Το αίτημα αυτό το διευκρίνισε η Ρωσία με δύο  συμπληρωματικά σχέδια διεθνών συμφωνιών που δόθηκαν στα μέσα Δεκεμβρίου του 2021, όπου ζητούσε από το ΝΑΤΟ «να μην αναπτύξει στρατιωτικές δυνάμεις και όπλα στην επικράτεια οποιουδήποτε άλλου ευρωπαϊκού κράτους πέρα από αυτά που ήταν ήδη συνδεδεμένα και υπήρχαν ήδη δυνάμεις του ΝΑΤΟ μέχρι τις 27 Μαΐου 1997» - δηλαδή το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολικής Ευρώπης, συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας, των κρατών της Βαλτικής και των βαλκανικών χωρών. Οι Ρώσοι ζήτησαν επίσης, μεταξύ άλλων, να μη υπάρχουν αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στο έδαφος των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών.

Στις προτεινόμενα σχέδια συμφωνιών ζητούσε επίσης να μην αναπτύξουν οι ΗΠΑ και η Ρωσία στρατεύματα σε περιοχές που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως απειλή για την εθνική ασφάλεια και την απαγόρευση πτήσης πολεμικών αεροσκαφών και πολεμικών πλοίων σε περιοχές όπου απειλείται το έδαφος του άλλου, όπως η Μαύρη Θάλασσα. Η ρωσική πρόταση περιλάμβανε επίσης τον περιορισμό της ανάπτυξης πυραύλων μέσου και μικρού βεληνεκούς εδάφους και την απαγόρευση της ανάπτυξης πυρηνικών όπλων εκτός των εθνικών εδαφών.

Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ απέρριψαν κατηγορηματικά αυτούς τους περιορισμούς στην παρουσία τους στην Ανατολική Ευρώπη.

Πολλοί παρατηρητές υποστηρίζουν ότι η Ρωσία γνώριζε ότι τα αιτήματά της ήταν μη ρεαλιστικά και απλά τα χρησιμοποίησε για να δικαιολογήσει τις επακόλουθες στρατιωτικές της ενέργειες.

Ομως,αυτή η γραμμή σκέψης, δείχνει να αγνοεί ότι η Ρωσία είχε αντιταχθεί ευθύς εξαρχής στην διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, από τότε που τέθηκε για πρώτη φορά επισήμως το θέμα της επέκτασης επί προεδρίας Κλίντον το 1993.

Ο τότε Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν εξέφρασε,τότε, την «ανησυχία» του για τo θέμα της «ποσοτικής επέκτασης» του ΝΑΤΟ και υποστήριξε έντονα το «πανευρωπαϊκό σύστημα ασφαλείας».

«Όχι μόνο η αντιπολίτευση», έγραφε ο Γέλτσιν σε επιστολή προς τον αμερικανικό ομόλογό του, «αλλά και μετριοπαθείς κύκλοι [στη Ρωσία], θα το αντιλαμβάνονταν αναμφισβήτητα ως ένα είδος νέας απομόνωσης της χώρας μας σε διαμετρική αντίθεση  με τη φυσική είσοδο της στον ευρωτλαντικό χώρο».

Η πρόθεση της Ουκρανίας να επιδιώξει ένα σχέδιο δράσης με το ΝΑΤΟ μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008, οδήγησε το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών να δηλώσει ότι «μια ριζοσπαστική νέα επέκταση του ΝΑΤΟ μπορεί να επιφέρει μια σοβαρή πολιτικοστρατιωτική αλλαγή που θα επηρεάσει αναπόφευκτα την εθνική ασφάλεια της Ρωσίας» και τότε η Ρωσία θα είναι υποχρεωμένη να λάβει τα «κατάλληλα μέτρα» ως απάντηση.

Ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Ρωσία, Γουίλιαμ Μπερνς, σημείωνε: Ενώ η ρωσική αντίθεση στον πρώτο γύρο της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ στα μέσα της δεκαετίας του '90 ήταν έντονη, η Ρωσία τώρα αισθάνεται ικανή να απαντήσει με μεγαλύτερη δύναμη σε αυτό που αντιλαμβάνεται ως ενέργειες αντίθετες στα εθνικά της συμφέροντα».

Εάν το δίδυμο ρωσικό σχέδιο συμφωνιών δεν ήταν, στην πραγματικότητα ένα διαπραγματευτικό κόλπο, αλλά μάλλον μια σαφής δήλωση της θέσης της Ρωσίας, τότε η εισβολή στην Ουκρανία δεν είναι παρά η αρχή μιας μεγαλύτερης κίνησης από τη Μόσχα, άσκηση πίεσης στο ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ προκειμένου να προσχωρήσουν τελικά στα αιτήματά της. Στην πιθανότητα αυτή αναφέρθηκε ο Μαρκ Μίλεϊ Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, σε σχόλιο του στο CNN πρόσφατα: «Αυτό που διακυβεύεται είναι η ασφάλεια της Ευρώπης», είπε, με μια πιθανή ρωσική νίκη να αντιπροσωπεύει «τη μεγαλύτερη πρόκληση για την ασφάλεια της Ευρώπης από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου».

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΣΩ

Ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν, μετά την επίσκεψη του στην Ουκρανία τον περασμένο μήνα με τον υπουργό Εξωτερικών  Άντονι Μπλίνκεν , τόνισε στους δημοσιογράφους ότι οι ΗΠΑ δεν θα κάνουν πίσω για χάρη της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ, δήλωσε ο Ώστιν, θέλει «να δει τη Ρωσία να αποδυναμώνεται σε βαθμό που να μην μπορεί να κάνει ότι έχει κάνει εισβάλοντας στην Ουκρανία». Τα σχόλια του Όστιν  επανέλαβε εκπρόσωπος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, ο οποίος δήλωσε ότι ο στόχος των ΗΠΑ ήταν «να καταστεί η εισβολή αυτή στρατηγική ήττα της Ρωσίας».

Η πρόσφατα ανανεωμένη στρατηγική των ΗΠΑ επιδιώκει να συνδυάσει μαζική μεταφορά όπλων - ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν μόλις ενέκρινε 33 δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτικές και άλλες ενισχύσεις για την Ουκρανία - με κυρώσεις και ελέγχους στις εξαγωγές που θα πλήττουν την οικονομία και την αμυντική βιομηχανία της Ρωσίας με τρόπο που να αποδυναμώνεται η ικανότητά της να συντηρεί την εν εξελίξει σύγκρουση και να αποτρέπει μελλοντική στρατιωτική επιθετικότητα εναντίον των γειτόνων της.

Το αμερικανικό Κογκρέσο παρέμβηκε με μια σύγχρονη εκδοχή του προγράμματος βοήθειας «Εκμισθώσεως και Δανεισμού» του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, και ένα άλλο κανάλι βοήθειας για  ταχεία παροχή σύγχρονων όπλων στον ουκρανικό στρατό.

Αν όμως η Ρωσία ολοκληρώσει την κατάκτηση του Ντονμπάς, θα είναι ελεύθερη να επεκτείνει τις επιχειρήσεις προς τα νότια, και τη ζωτικής σημασίας πόλη- λιμάνι της Οδησσού.

Θα μπορούσε λοιπόν να δημιουργήσει μια γέφυρα με τη νότια Κριμαία, που θα της επέτρεπε να επεκταθεί στην αποσχισθείσα περιοχή της Υπερδνειστερίας-μια λωρίδα γης μεταξύ Ουκρανίας και Μολδαβίας, όπου οι 200.000 ,από τις κατ’εκτίμηση 500.000 πληθυσμού της, έχουν ρωσικά διαβατήρια και όπου σε δημοψήφισμα του 2006, το 98% ψήφισε υπέρ της ανεξαρτησίας και της πιθανής ενσωμάτωσή της με τη Ρωσία.

Η ρωσο-ουκρανική σύγκρουση έχει τη δική της πορεία, χωρίς καμία πλευρά να δείχνει διάθεση να υποχωρήσει από αυτό που θεωρεί ως υπαρξιακά της  συμφέροντα.

Επί του παρόντος, το πλεονέκτημα φαίνεται να βρίσκεται στην πλευρά της Ρωσίας-αλλά οι γεωπολιτικοί υπολογισμοί στην Ευρώπη μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή, με τη πιθανότητα ένταξης της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, την Πολωνία να παρεμβαίνει στη δυτική Ουκρανία για ανθρωπιστικούς λόγους ή την Ουκρανία να επιτίθεται προληπτικά στην Υπερδνειστερία για να εκτρέψει τη ρωσική προσοχή. Όλα αυτά απειλούν να κλιμακώσουν την κατάσταση προς μια ευρύτερη σύγκρουση. Ενώ κάθε  πρόβλεψη για οποιοδήποτε συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι παρακινδυνευμένη, ένα πράγμα είναι σίγουρο: η Ευρώπη έχει μπροστά της ένα μακρύ, θερμό καλοκαίρι, με τον πόλεμο να κυριαρχεί.

* Ο Σκοτ Ρίτερ είναι πρώην αξιωματικός πληροφοριών στο Σώμα Πεζοναυτών των ΗΠΑ. Για περισσότερα από 20 χρόνια, υπηρέτησε στη Σοβιετική Ένωση για την εφαρμογή συμφωνιών ελέγχου των όπλων κατά τη διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου και αργότερα ως Γενικός Επιθεωρητής Όπλων του ΟΗΕ στο Ιράκ από το 1991 έως το 1998. Θεωρείται ειδικός στη στρατιωτική στρατηγική και συνεργάζεται με διάφορα περιοδικά και ειδησεογραφικούς ιστότοπους.

[----->]