ΣΕΒ–Τρόικα παραγγέλνουν, ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ ψηφίζουν

Πολυνομοσχέδιο – σκούπα που πλήττει βάναυσα τα συμφέροντα των εργαζομένων, των καταναλωτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων είναι αυτό που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση για να ψηφιστεί τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου και να κλείσει έτσι η τρίτη αξιολόγηση.

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Παρά την προσπάθεια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποβαθμίσουν τη σημασία του, η αλήθεια είναι πώς με όσα περιλαμβάνονται στις 1.531 σελίδες του η θέση των λαϊκών στρωμάτων επιδεινώνεται σημαντικά και μακροπρόθεσμα.

Συνολικά προβλέπονται τουλάχιστον εννιά μέτρα που βαθαίνουν το δεσποτισμό του κεφαλαίου, έστω κι αν δεν περιλαμβάνονται νέα δημοσιονομικά μέτρα, όπως έσπευσε να ισχυριστεί η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι πώς δε χρειάζονται νέα δημοσιονομικά μέτρα! Έχοντας ψηφίσει η κυβέρνηση από την μια τον «κόφτη», βάσει του οποίου θα ενεργοποιούνται αυτόματα οι περικοπές δημοσίων δαπανών σε περίπτωση αποκλίσεων, και από την άλλη την εμφάνιση πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% μέχρι το 2060, προφανώς δεν υπάρχει ανάγκη ψήφισης νέων δημοσιονομικών μέτρων. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, κι ας κάνει ο πρωθυπουργός ό,τι μπορεί για να εξωραΐσει την κατάσταση. Προς επίρρωση, η αύξηση των φόρων κατά 2% ή 1 δις. ευρώ το νέο χρόνο, όπως προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός.

Ας δούμε όμως τα χειρότερα που θα ψηφίσουν αδιαμαρτύρητα οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τη Δευτέρα, καταφέρνοντας να διασύρουν για πολλοστή φορά την Αριστερά ταυτίζοντάς την με την πιο αντιλαϊκή πολιτική:

1.     Ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί. Στοχεύοντας άμεσα να περιορίσει το πολιτικό κόστος που δέχεται από το ογκούμενο κύμα διαμαρτυριών κάθε Τετάρτη στα ειρηνοδικεία και μακροπρόθεσμα να διευκολύνει τις τράπεζες για να ολοκληρώσουν το ξεπούλημα δεκάδων χιλιάδων πρώτων κατοικιών η κυβέρνηση με το πολυνομοσχέδιο μεταφέρει τους πλειστηριασμούς στο διαδίκτυο. Από 21 Φεβρουαρίου, κι ανεξαρτήτως της ημερομηνίας επίδοσης της επιταγής και επιβολής κατάσχεσης, οι πλειστηριασμοί «αποεδαφοποιούνται», ξεκινώντας έτσι ένας νέος γύρος φτωχοποίησης των υπερχρεωμένων νοικοκυριών που με ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ θα βγουν μαζικά στο δρόμο. Η διάσωση έτσι των τραπεζών για μια ακόμη φορά προωθείται στην πλάτη των πολιτών.

2.     Απαγόρευση επί της ουσίας των απεργιών. Με ένα άρθρο το υπ. αρ. 211 «ορίζεται ειδική απαρτία κατά τις γενικές συνελεύσεις πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, προκειμένου να λάβει χώρα η συζήτηση και να ληφθεί απόφαση για την κήρυξη της απεργίας. Ειδικότερα, ορίζεται ότι απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δεύτερου των οικονομικά τακτοποιημένων μελών της συνδικαλιστικής οργάνωσης». Το συγκεκριμένο άρθρο εξυπηρετεί το ΣΕΒ και διευκολύνει το καθεστώς γενικευμένου αυταρχισμού που επικρατεί στους χώρους εργασίας. Κυρίως έρχεται να ακυρώσει εν τη γενέσει του ένα διεκδικητικό κίνημα που θα επιχειρήσει να ανακτήσει τις απώλειες της μνημονιακής περιόδου.

3.     Ένταξη 14 ΔΕΚΟ στο υπερ-ταμείο των ιδιωτικοποιήσεων. Με το άρθρο 380 περνούν απ’ ευθείας στο υπερ-ταμείο ιδιωτικοποιήσεων (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας) 14 ΔΕΚΟ που θα εντάσσονταν στην υπό σύσταση Εταιρεία Δημόσιων Συμμετοχών και απασχολούν γύρω στους 40.000 εργαζόμενους: το 34% της ΔΕΗ (με το 17% να παραμένει στο ΤΑΙΠΕΔ και να οδεύει προς πώληση), 50,3% της ΕΥΔΑΠ, 51% της ΕΥΑΘ, ΕΛΤΑ, αστικές συγκοινωνίες ΟΑΣΑ, ΣΤΑΣΥ και ΟΣΥ, 25% του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, Οργανισμός Κεντρικών Αγορών και Αλιείας, Κεντρική Αγορά Θεσσαλονίκης, ΔΕΘ-HELEXPO, Καταστήματα Αφορολογήτων Ειδών, Ελληνικές Αλυκές, ΕΤΒΑ-ΒΙΠΕ, Διώρυγα Κορίνθου και ΟΑΚΑ. Η αλλαγή αυτή επιταχύνει και διευκολύνει την ιδιωτικοποίησή τους.

4.     Περικοπή επιδομάτων. Από την αναθεώρηση των κριτηρίων χορήγησης επιδομάτων περίπου 15.000 οικογένειες, κυρίως τρίτεκνες, με εισόδημα άνω των 33.000 ευρώ θα στερηθούν το επίδομα. Χαμένες επίσης θα βγουν 54.550 οικογένειες με εισόδημα άνω των 13.500 ευρώ, κι οι οποίες έχουν τρία ή περισσότερα παιδιά, που θα υποστούν μειώσεις από 1,66% μέχρι και 32,12%. Η αναθεώρηση της επιδοματικής πολιτικής, που μπορεί άμεσα να σημαίνει την αύξηση του συνολικού ποσού του προϋπολογισμού για τα επιδόματα, υπακούει σε μια αντίληψη νεοφιλελεύθερης κοπής που επιδοτεί μόνο τους εξαθλιωμένους, χαρακτηρίζοντας όσους έχουν δουλειά ακόμη κι ως μεσαία στρώματα, όπως πρόσφατα δήλωσε από το βήμα της Βουλής ο αρμόδιος υπουργός Ευκλ. Τσακαλώτος.

5.     Χρηματιστήριο ενέργειας. Στην αιτιολογική έκθεση του πολυνομοσχεδίου αναφέρεται ρητά ότι σκοπός της δημιουργίας του χρηματιστηρίου ενέργειας είναι η «πλήρης εναρμόνιση με τους ενωσιακούς κανόνες για την ολοκλήρωση της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς ενέργειας». Η ΕΕ επομένως είναι ο υπαίτιος της χρηματιστικοποίησης ενός κοινωνικού αγαθού όπως η ενέργεια, που θα σημάνει την περαιτέρω ιδιωτικοποίησή του, κι ότι θα γίνει ακόμη πιο απρόσιτο για τους πολίτες απ’ όσο είναι σήμερα. Συνέπεια της μέχρι σήμερα ιδιωτικοποίησης, που έχει οδηγήσει σε αύξηση της τιμής του, είναι η έκρηξη του φαινομένου των ρευματοκλοπών, όπως επίσημα χαρακτηρίζονται. Με βάση στοιχεία του ΔΕΔΔΗΕ από 3.226 κρούσματα που είχαν εντοπιστεί το 2011, το 2016 έφτασαν τα 11.528, αυξήθηκαν δηλαδή κατά 400%!

6.     Νέες άδειες σε καζίνο. Οι αλλαγές που προβλέπονται για τα καζίνο αφορούν την έκδοση 4 νέων αδειών (Μύκονο, Κρήτη, Σαντορίνη, Φλώρινα), την κατάργηση του εισιτηρίου, την μείωση του φόρου στο 20% και την παροχή κινήτρων για κατασκευή νέων. Η αλλαγή αυτή όσο κι αν δικαιολογείται στο όνομα της αύξησης των εσόδων φέρνει πιο κοντά τον τζόγο στον πολίτη και τον τουρίστα. Προκειμένου να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα εγκαταλείπεται σιωπηρά μια άρρητη δέσμευση να μην είναι και τόσο εύκολη η πρόσβαση στα καζίνο κι έτσι οι πολίτες ωθούνται στο τζόγο, προς όφελος όχι μόνο των δημοσίων εσόδων, ούτε καν κυρίως αυτών. Άμεσα κερδισμένοι είναι ένα εξαιρετικά κλειστό κύκλωμα «επενδυτών» που ελέγχουν το μαύρο χρήμα γύρω από τις ρουλέτες και τους κουλοχέρηδες.

7.     Απορρύθμιση σε φαρμακεία – αρτοποιεία. Από το 2011 ζητούσαν οι φαρμακοβιομήχανοι κι οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες μέσω των πιστωτών την απελευθέρωση του ωραρίου των φαρμακείων. Και βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να το επιβάλλει, παρότι μάλιστα ήδη έχουν φανεί τα αρνητικά αποτελέσματα στην αγορά από την μερική φιλελευθεροποίηση του ωραρίου που έχει δημιουργήσει φαρμακεία δύο ταχυτήτων κι ένα άναρχο τοπίο με μια μερίδα φαρμακείων να ακολουθεί το διευρυμένο ωράριο (8 το πρωί – 11 το βράδυ) και μια άλλη το παλιό. Το πολυνομοσχέδιο μη έχοντας ανώτατο αριθμό ωρών λειτουργίας θα οδηγήσεις το κλείσιμο των μικρών και την κυριαρχία των μεγάλων. Ώθηση στις αλυσίδες και σε βάρος της ποιότητας της διατροφής θα αποβεί η μείωση των απαιτούμενων τετραγωνικών μέτρων για τα αρτοποιεία.

8.     Νέο κύμα συγχωνεύσεων σε σχολεία. Πέρα από την αύξηση των ωρών που είναι υποχρεωμένοι οι εκπαιδευτικοί να παραβρίσκονται στα σχολεία (άρθρο 245) όπως αναφέρει η εισηγητική έκθεση «τίθενται συγκεκριμένα κριτήρια, διαδικασία και χρονοδιαγράμματα για τις συγχωνεύσεις των σχολικών μονάδων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με στόχο την ορθολογικότερη οργάνωση των σχολικών μονάδων». Ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ, στο άρθρο 246 του πολυνομοσχεδίου ακολουθεί το δρόμο που χάραξε ως υπουργός Παιδείας η Άννα Διαμαντοπούλου όταν για λόγους εξοικονόμησης κόστους προέβη στη συγχώνευση σχολικών μονάδων, εφαρμόζοντας στην πράξη ένα σχολικό Καλλικράτη.

9.     Επανυπολογισμός των βαρέων και ανθυγιεινών. Στο τέλος του πολυνομοσχεδίου, στο άρθρο 396 συστήνεται «επιτροπή αρμόδια για την επεξεργασία και υποβολή πρότασης μεταρρύθμισης του καθεστώτος χορήγησης επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας». Στις συνοδευτικές εκθέσεις των συνεπειών του νομοσχεδίου δίνονται περισσότερες πληροφορίες καθώς διευκρινίζεται ότι «με την προωθούμενη διάταξη επιδιώκεται ο επανασχεδιασμός από μηδενική βάση των κριτηρίων χορήγησης του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας… Η προτεινόμενη διάταξη θα προσδιορίσει εξ υπαρχής τις κατηγορίες των δικαιούχων επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας στον δημόσιο τομέα». Προφανώς, με κριτήριο την μείωση της μισθολογικής δαπάνης (δια της συρρίκνωσης των δικαιούχων) και την εξοικονόμηση επιπλέον πόρων.

10.     Τέλος, ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για χρέη προς το δημόσιο. Με ειδική τροπολογία που κατατέθηκε εκ των υστέρων προβλέπονται από την 1η Μαΐου 2018 ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί για χρέη προς το δημόσιο που ξεκινούν ακόμη κι από 500 ευρώ! Με τη συγκεκριμένη τροπολογία (που ναι μεν προβλεπόταν από τον Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων αλλά πλέον προσαρμόζεται στα όσα ισχύουν για τις τράπεζες) θα έχει δύο εβδομάδες το πολύ για να ρυθμίσει τα χρέη του προς το Δημόσιο. Διαφορετικά το ακίνητό του θα βγαίνει σε πλειστηριασμό. Την κατάσταση  κάνει πιο δραματική το γεγονός ότι με βάση το άρθρο 78 του ν. 4472/2017 οι πλειστηριασμοί ακινήτων για οφειλές προς τις ΔΟΥ θα διενεργούνται με τιμές εκκίνησης τις εμπορικές κι όχι τις αντικειμενικές αξίες της αγοράς.

Μαζί με τα προηγούμενα οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ πολύ πιθανά θα ψηφίσουν κι άλλα άρθρα που θα προστεθούν μέχρι τη Δευτέρα είτε από την Τρόικα, είτε από τον ΣΕΒ θα το ψηφίσουν γρήγορα – γρήγορα και χωρίς αντιδράσεις γιατί έρχεται κι  η επόμενη τέταρτη και τελευταία αξιολόγηση. Βουλευτές έτοιμοι για όλα, στην υπηρεσία της ολιγαρχίας…

Πηγή: Kommon

Λατομεία-ζόμπι

Αυτοί που τις προηγούμενες ημέρες έγραφαν τα πανηγυρικά "μεταλλεία βωξίτη τέλος" και "ο Τσίπρας έσωσε τα Μέγαρα από το βωξίτη" ας κάνουν έναν κόπο να διαβάσουν τι εκτρωματικό θα ψηφιστεί τη Δευτέρα στη Βουλή και που θα αφορά ΤΗ ΜΕΤΑΛΛΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ Μ.Π.Ε. (άρθρα 68 - 76) ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΜΕ ΜΙΑ ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΙΚΕΙΟ ΔΗΜΟ και...μετά να δούμε που θα βρουν λαγούμι να κρυφτούν για να γλυτώσουν που αρκέστηκαν στα λόγια αυτού που αντί να ελευθερώσει τη χώρα από τα δεσμά των μνημονίων την ξεπούλησε στους δανειστές με αντάλλαγμα την καρέκλα!

 

Λατομεία-ζόμπι και η μεταλλειοποίηση των λατομείων #skouries 

Το νέο πλην παλιό (ετοιμάζεται από τις αρχές της δεκαετίας του 2000) λατομικό νομοσχέδιο περί «Έρευνας και εκμετάλλευσης λατομικών ορυκτών» τέθηκε σε ...

ANTIGOLDGR.ORG

[--->]

Η Ελληνικός Χρυσός στην αγκαλιά της Δικαιοσύνης

Για τη βεβαιωμένη ρύπανση και υποβάθμιση του περιβάλλοντος από την Ελληνικός Χρυσός, το αρμόδιο Υπουργείο αρκέστηκε σε απλά διοικητικά πρόστιμα χωρίς να λάβει άλλα μέτρα για να αναγκάσει την εταιρεία-παραβάτη σε συμμόρφωση. Δύο χρόνια μετά, τα πρόστιμα ακυρώνονται από το Διοικητικό Πρωτοδικείο για τυπικούς λόγους. Με την προκλητική απροθυμία του Υπουργείου να δράσει για να προστατεύσει τον τόπο και τις προκλητικές δικαστικές αποφάσεις υπέρ της πολυεθνικής, η καταστροφή της Χαλκιδικής συνεχίζεται.

Με σειρά ελέγχων που πραγματοποίησαν τα έτη 2013 και 2014 οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος, μια υπηρεσία με κρίσιμο ρόλο αλλά τραγικά υποστελεχωμένη, κατέγραψαν 21 σοβαρές παραβάσεις της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και των εγκεκριμένων περιβαλλοντικών όρων από την Ελληνικός Χρυσός στα υποέργα Ολυμπιάδας και Μαύρων Πετρών/Στρατωνίου. Ο περιβαλλοντικός έλεγχος προχώρησε με τη νόμιμη διαδικασία (απολογητικό υπόμνημα της εταιρείας, εξέτασή του από τους Επιθεωρητές, έκδοση Πράξεων Βεβαίωσης Παράβασης) αλλά με μεγάλα χρονικά κενά και κατέληξε στην επιβολή προστίμων συνολικού ύψους 1.734.000 ευρώ, τον Ιανουάριο 2016.

Το Τριμελές Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών στο οποίο προσέφυγε η Ελληνικός Χρυσός έκρινε οτι το διάστημα των 33 μηνών που μεσολάβησε από την έναρξη των ελέγχων μέχρι την την επιβολή του προστίμου «υπερβαίνει τον εύλογο χρόνο εντός του οποίου όφειλε η Διοίκηση να ολοκληρώσει την περιβαλλοντική επιθεώρηση» και ακύρωσε τις πράξεις επιβολής προστίμων. Εάν η απόφαση αυτή τελεσιδικήσει, αφού εκδικαστεί και η έφεση του ΥΠΕΝ, τα 1.734.000 ευρώ θα πρέπει να επιστραφεί στην εταιρεία, με τόκο φυσικά. Αλλά και αν κερδηθεί η υπόθεση στο δεύτερο βαθμό, είναι φανερό οτι το ποσό αυτό δεν είναι παρά μια «ασπιρίνη» μπροστά στην τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται στη Χαλκιδική, την οποία το ΥΠΕΝ παρακολουθεί χωρίς να επεμβαίνει.

Δεν πρόκειται για ασήμαντες παραβάσεις: 9 από αυτές προκάλεσαν αποδεδειγμένα «ρύπανση και υποβάθμιση του περιβάλλοντος», ενώ άλλες 11 προκάλεσαν «κίνδυνο ρύπανσης και υποβάθμισης του περιβάλλοντος» (εδώ και εδώ). Οι περισσότερες δεν αφορούν μεμονωμένα περιστατικά ρύπανσης αλλά παράνομες πρακτικές της εταιρείας που συνεχίζουν, μέχρι σήμερα, να προκαλούν ρύπανση ή κίνδυνο ρύπανσης. Ενδεικτικά: διάθεση ανεπαρκώς επεξεργασμένων υγρών αποβλήτων στη θάλασσα, απόκρυψη επικινδυνότητας στερεών αποβλήτων, απόθεση επικίνδυνων αποβλήτων σε ακατάλληλους χώρους, κατασκευαστικές παραβάσεις στο χώρο απόθεσης επικινδύνων αποβλήτων Κοκκινόλακκα κ.λ.π.

Το διοικητικό δικαστήριο δεν αμφισβήτησε την ουσία των παραβάσεων, οι οποίες άλλωστε είχαν στέρεα τεκμηριωθεί από τους Επιθεωρητές, αλλά στάθηκε μόνο στην υπέρβαση του «εύλογου χρόνου»… Όμως η αόριστη έννοια του «εύλογου χρόνου» είναι στην απόλυτη κρίση του δικαστηρίου: Κατά κανόνα, ο εύλογος χρόνος που παρέχεται στη Διοίκηση για τη διαπίστωση, επιβολή και ταμειακή βεβαίωση διοικητικού προστίμου είναι μία πενταετία από την τέλεση της παράβασης. Η πενταετία είναι ο κανόνας για την επιβολή προστίμων τόσο στη φορολογική νομοθεσία, όσο και στην ασφαλιστική, την τελωνειακή, την πολεοδομική και τη χρηματιστηριακή.

Η υπόθεση της Ελληνικός Χρυσός, όπου έχουμε βεβαιωμένη και μη αμφισβητούμενη ρύπανση και διακινδύνευση μιας περιοχής και των κατοίκων της, φαίνεται να είναι η πρώτη περίπτωση που ο «εύλογος χρόνος» ερμηνεύθηκε τόσο στενά – αφού, όπως φαίνεται οι δικαστές δεν βρήκαν κανένα λόγο ουσίας για να ακυρώσουν τα πρόστιμα. Το διοικητικό δικαστήριο έφτασε μέχρι το σημείο να ψέξει τους Επιθεωρητές Περιβάλλοντος επειδή αντιμετώπισαν το κάθε υποέργο συνολικά και σε βάθος χρόνου – συγκέντρωσαν δηλαδή σε δύο μεγάλες εκθέσεις όλες τις παραβάσεις της νομοθεσίας που προέκυψαν από τις 7 αυτοψίες και τις 4 επιπλέον δειγματοληψίες που πραγματοποίησαν, ελέγχοντας στο μεταξύ την εξέλιξη των έργων και τη συμμόρφωση της εταιρείας.
 Αυτό, κατά την άποψη του δικαστηρίου, αύξησε αδικαιολόγητα (;) το χρόνο της περιβαλλοντικής επιθεώρησης. Η δικαστική απόφαση ζύγισε-σύγκρινε την προκληθείσα περιβαλλοντική βλάβη και τον χρόνο που χρειαζόταν απαραίτητα να δράσει η Διοίκηση και έκρινε ότι η υποβάθμιση του περιβάλλοντος μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, κλείνοντας έτσι το μάτι στην εταιρεία-παραβάτη.

Οι δικαστικές αποφάσεις κρίνονται, όπως κρίνονται όλοι και όλα, με κριτήρια όχι μόνο καθαρά νομικά αλλά και με «το κοινό περί δικαίου αίσθημα». Η στενή ερμηνεία της νομοθεσίας που αφήνει ατιμώρητους τους κατά συρροή παραβάτες ούτε τον στόχο της προστασίας του περιβάλλοντος και του κοινωνικού συνόλου υπηρετεί, ούτε το αίσθημα των πολιτών περί δικαιοσύνης ικανοποιεί. Τουναντίον δημιουργεί την βεβαιότητα προειλημμένης απόφασης με προσχηματική αιτιολογία. Επιπλέον, το δεδικασμένο αυτής της απόφασης δημιουργεί αμφιβολίες και για την τύχη των επόμενων περιβαλλοντικών επιθεωρήσεων στα έργα της Ελληνικός Χρυσός, π.χ. του 2015 και του 2016, για τις οποίες δεν έχουν εκδοθεί ακόμα πράξεις καταλογισμού.

Πέρα από τον καταλογισμό του προστίμου που είναι η ηπιότερη δυνατή διοικητική κύρωση, το Υπουργείο δεν έκανε τίποτα για να υποχρεώσει την εταιρεία σε συμμόρφωση με την περιβαλλοντική νομοθεσία και τους εγκεκριμένους περιβαλλοντικούς όρους. Κατά το νόμο 1650/1986 μπορούν να επιβληθούν και άλλες  κυρώσεις ανάλογα με την έκταση και τη βαρύτητα της παράβασης, όπως η προσωρινή ή οριστική διακοπή της ρυπογόνου δραστηριότητας. Το ΥΠΕΝ αρκέστηκε σε ένα απλό πρόστιμο, επιτρέποντας να συνεχίζεται η ρύπανση και η διακινδύνευση του περιβάλλοντος από τη δράση της Ελληνικός Χρυσός.

Τώρα που το πρόστιμο για τυπικούς λόγους ακυρώθηκε, η διαπίστωση των παραβάσεων, με όλη τη σχετική τεκμηρίωση έμεινε μετέωρη και ουσιαστικά «εξουδετερώθηκε». Οι παραβάσεις υπάρχουν και συνεχίζονται, αλλά πλέον δεν μπορεί να ληφθεί κανένα άλλο διοικητικό μέτρο κατά της εταιρείας αφού θα ήταν εκ προοιμίου εκπρόθεσμο. Ερωτηματικά ωστόσο δημιουργούνται για το περιθώριο κινήσεων της Διοίκησης, όταν υπάρχει μια τόσο «φιλική» προς την εταιρεία δικαιοσύνη.

Υπάρχει επίσης και η «ποινική προστασία του περιβάλλοντος», δηλαδή η απόδοση ποινικών ευθυνών στους παραβάτες της περιβαλλοντικής νομοθεσίας που είναι ανεξάρτητη από τις διοικητικές κυρώσεις. Αλλά ούτε αυτή φαίνεται να λειτουργεί στην περίπτωση της Ελληνικός Χρυσός. Οι Πράξεις Βεβαίωσης Παράβασης των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος διαβιβάστηκαν στον αρμόδιο Εισαγγελέα, αλλά καμία ποινική δίωξη δεν ασκήθηκε για τη διαπιστωμένη, πολλαπλή και κατά συρροή υποβάθμιση του περιβάλλοντος.

Για τους πολίτες που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, το συμπέρασμα είναι σαφές: Η «Δικαιοσύνη» έχει πάρει υπό την προστασία της την Ελληνικός Χρυσός που, έχοντας εξασφαλισμένη την ατιμωρησία, έχει αποθρασυνθεί.

 [--->]

Τυνησία : Ο στρατός στους δρόμους, 778 συλλήψεις

Μετά  το κύμα διαδηλώσεων και λίγο πριν την έβδομη επέτειο της επανάστασης, η κυβέρνηση απαντά με το στρατό και αρνείται κάθε συζήτηση  για την τροποποίηση του προϋπολογισμού σκληρής λιτότητας, του 2018. Λαϊκό  Μέτωπο: όλοι  στους δρόμους στις 14 Ιανουαρίου.

Ρώμη, 12 Ιανουαρίου 2018, Nena News - Η Τυνησία, δύο ημέρες πριν την έβδομη επέτειο της επανάστασης των γιασεμιών  του 2011, έχει κατέβει στους δρόμους. Χθες το βράδυ οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν, με συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας. Η κυβέρνηση μιλά για μια αργή επιστροφή στην ηρεμία, αλλά οι αριθμοί δείχνουν μια εκρηκτική κατάσταση: 778 διαδηλωτές έχουν συλληφθεί από τη Δευτέρα, λέει το υπουργείο Εσωτερικών.

Και αν το Λαϊκό Μέτωπο, το μεγαλύτερο  αριστερό κόμμα της αντιπολίτευσης, καλεί σε διαδηλώσεις για σήμερα, Παρασκευή ημέρα προσευχής για τους Μουσουλμάνους, και την Κυριακή, επέτειο της επανάστασης, η απάντηση της κυβέρνησης ήταν σκληρή: «Η κυβέρνηση δεν θα αναθεωρήσει τον προϋπολογισμό και δεν θα κάνει καμία τροποποίηση, για χάρη μιας ομάδας ταραχοποιών », ήταν το περιφρονητικό σχόλιο του Υπουργού Οικονομικών Zied Ladhari στον ραδιοσταθμό Mosaique. Από την πλευρά του, ο Πρωθυπουργός Youssef Chaled,  κατηγορεί την αντιπολίτευση ότι ενισχύει το κύμα διαδηλώσεων.

Λες  και  οι συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και ο δανεισμός της χώρας - 2,9 δισεκατομμύρια δολάρια μετά την έγκριση του προϋπολογισμού το Δεκέμβρη, μετά από δύο δόσεις 320 και 314 δισεκατομμυρίων  δολαρίων – και οι σκληρές οικονομικές μεταρρυθμίσεις  που ήταν η προϋπόθεση  για το δανεισμό δεν θα είχαν καμία επίπτωση στον πληθυσμός της χώρας. Η αύξηση του ΦΠΑ, η έλλειψη ελέγχου των τιμών, η περιθωριοποίηση των περιοχών μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα και η εκτίναξη του κόστους των προϊόντων βασικής ανάγκης – ο προϋπολογισμός  σκληρής λιτότητας του Δεκεμβρίου – εντάσσονται σε ένα κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο που δεν έχει σαφείς βελτιώσεις σε σχέση με την εποχή του Μπεν Αλι.

Μια «λύση» δίνει ο Υπουργείο Άμυνας, μια πρόταση που περιορίζει ακόμα περισσότερο την  πρόσβαση στον κόσμο της εργασίας και θα οξύνει τις εντάσεις: από τώρα και στο εξής, η στρατιωτική θητεία είναι υποχρεωτική, προκειμένου οι νέοι να βρουν εργασία τόσο στο δημόσιο τομέα όσο και  στον  ιδιωτικό.

Το μεγαλύτερο συνδικάτο  της Τυνησίας, η Ugtt,  αντιδρά, και ζητά  την αύξηση του ελάχιστου εγγυημένου μισθού, την αύξηση των  συντάξεων για τα φτωχότερα στρώματα,  τη μείωση των τιμών των ειδών πρώτης ανάγκης, την καταπολέμηση των μονοπωλίων και της φοροδιαφυγής.

Τα συνθήματα που ακούγονταν πριν από επτά χρόνια: «Ψωμί, νερό και κάτω ο  Μπεν Αλί» τώρα έχουν γίνει «Ψωμί, νερό και κάτω τα τα  Nidaa και Ennadha», τα δύο κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού, το Φιλελεύθερο και το Ισλαμιστικό, που ακολουθούν μεγάλη πτωτική πορεία. Ο κόσμος εδώ ζητάει επιτακτικά δουλειά , ανακατανομή του πλούτου και κοινωνική και οικονομική δικαιοσύνη. 

[--->]

«Προληπτικό χτύπημα» κατά της απεργίας και των συνδικάτων

Έχουμε να κάνουμε με μια ρύθμιση η οποία στην πραγματικότητα πλήττει κυρίως τα μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, που έχουν δείξει ικανότητα να κινητοποιούνται και να δημιουργούν προβλήματα σε κυβερνήσεις και «επενδυτές». Ούτε είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση στο ίδιο νομοσχέδιο φέρνει και το «αυτόματο» πέρασμα στο Υπερταμείο όλων των ΔΕΚΟ ουσιαστικά ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους. Θα έλεγε κανένας ότι επειδή η κυβέρνηση γνωρίζει ότι σύντομα θα υπάρξουν αντιδράσεις από σωματεία που όταν απεργούν κάνουν αισθητή την παρουσία τους (π.χ. αυτά των συγκοινωνιών) σπεύδει να τους απαγορεύσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία. 

Προληπτικό χτύπημα» κατά της απεργίας και των συνδικάτων

 του Παναγιώτη Σωτήρη

 Οι αλλαγές στους όρους με τους οποίους θα προκηρύσσουν απεργία τα πρωτοβάθμια σωματεία είναι μία από τις σημαντικότερες τομές που φέρνει το νέο πολυνομοσχέδιο για την τρίτη αξιολόγηση. Για την ακρίβεια, είναι η μεγαλύτερη ανατροπή στο δίκαιο περί της απεργίας τις τελευταίες δεκαετίες.

Όπως είναι γνωστό το άρθρο 211 του νομοσχεδίου για την τρίτη αξιολόγηση αναφέρει τα εξής:

«Μετά το τρίτο εδάφιο της παρ. 2 του άρθρου 8 του ν. 1264/1982 (Α’ 79) προστίθεται εδάφιο ως εξής: “Ειδικά για τη συζήτηση και λήψη απόφασης κήρυξης απεργίας απαιτείται η παρουσία τουλάχιστον του ενός δευτέρου (1/2) των οικονομικά τακτοποιημένων μελών”».

Η κυβέρνηση λέει ότι ουσιαστικά η αλλαγή αφορά μόνο την απαρτία που από το ένα τρίτο (1/3) πάει στο ένα δεύτερο (1/2). Βέβαια, και αυτό το 1/3 δεν ισχύει μια που στην πραγματικότητα το ισχύον καθεστώς για τα πρωτοβάθμια σωματεία ουσιαστικά όριζε το 1/5. Η ισχύουσα διατύπωση για την απαρτία είναι η ακόλουθη:

«Με την επιφύλαξη των άρθρων 99 και 100 του Α.Κ. όπως και κάθε άλλης διάταξης µε την οποία προβλέπεται ειδική απαρτία και εφόσον το καταστατικό δεν ορίζει διαφορετικά, για να γίνει συζήτηση και για να ληφθεί απόφαση, κατά τις Συνελεύσεις, απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τρίτου (1/3) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών. Αν δεν υπάρχει απαρτία κατά την πρώτη συζήτηση συγκαλείται νέα συνέλευση µέσα σε δύο (2) µέχρι δεκαπέντε (15) µέρες, κατά την οποία απαιτείται η παρουσία τουλάχιστο του ενός τετάρτου (1/4) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών. Εάν δεν υπάρξει απαρτία κατά τη δεύτερη συνέλευση συγκαλείται µέσα σε δύο (2) µέχρι δεκαπέντε µέρες Τρίτη κατά την οποία είναι αρκετή η παρουσία του ενός πέµπτου (1/5) των οικονοµικά τακτοποιηµένων µελών».

Βλέπουμε ότι το ισχύον καθεστώς δεν όριζε το 1/3 όπως λέει η κυβέρνηση, αλλά το 1/5, έναν αριθμό που και η εμπειρία όποιας/ου έχει περάσει έστω και από συνέλευση δείχνει ότι είναι ταυτόχρονα αντιπροσωπευτικός και τεχνικά εφικτός. Αντίθετα, τώρα η κυβέρνηση φέρνει αυξημένη πλειοψηφία για τις αποφάσεις για απεργία, καθώς ορίζεται ως απόλυτο όριο η παρουσία του 1/2 των ταμειακώς τακτοποιημένων μελών.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχει εξασφαλίσει ότι η ρύθμιση δεν αφορά τα πανελλαδικά σωματεία ή τα σωματεία που εκπροσωπούν εργαζομένους επιχείρησης ή κλάδου σε ευρύτερη περιφέρεια. Για την ακρίβεια αυτό δεν το εξασφάλισε η κυβέρνηση αλλά υπήρχε ως διατύπωση από ήδη στο άρθρο 20, παρ. 1 του ν. 1264/1982: «Η απεργία στις πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις ευρύτερης περιφέρειας ή πανελλαδικής έκτασης κηρύσσεται µε απόφαση του διοικητικού συµβουλίου, εκτός αν το καταστατικό ορίζει διαφορετικά.»

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε κάτι, επειδή από κυβερνητική πλευρά έχουν γραφτεί διάφορα. Η έννοια της ευρύτερης περιφέρειας του 1982 αναφερόταν σε σωματεία που κάλυπταν σημαντικό μέρος της χώρας π.χ. σωματεία που είχαν αναφορά στη «Βόρεια Ελλάδα» ή «Αττική και νήσοι». Δεν αναφερόταν στην Αττική και γενικά στα όρια ενός νομού ή μιας περιφέρειας.

Από κυβερνητική πλευρά η ρύθμιση αυτή έχει γίνει προσπάθεια να ωραιοποιηθεί μέσα από αναφορές στην ανάγκη να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία, να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι, να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα. Πρόκειται για μια ιδιότυπη ιησουίτικη καζουιστική που αντιστρέφει την πραγματικότητα.

Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα ως προς το ποια σωματεία αφορά πραγματικά η ρύθμιση. Λέμε λοιπόν ότι η ρύθμιση αυτή δεν φτιάχτηκε για ένα επιχειρησιακό σωματείο σε μια επιχείρηση με 200 εργαζομένους όπου ψηφίζουν (και άρα καταβάλουν εισφορές και άρα είναι ταμειακώς τακτοποιημένοι) 100 εργαζόμενοι το οποίο μπορεί να έχει απαρτία με 51 εργαζομένους και απόφαση με 26.

 Ο λόγος είναι ότι ένα τέτοιο σωματείο ούτως ή άλλως είχε πάντα άλλα προβλήματα να αντιμετωπίσει σημαντικότερα από το θέμα της απαρτίας: την εργοδοτική τρομοκρατία και το γεγονός ότι θα κινδύνευαν να βρεθούν απολυμένοι, ούτως ή άλλως, οι συμμετέχοντες. Ένα τέτοιο σωματείο από μόνο του θα επεδίωκε πολύ μεγάλη συμμετοχή στη συνέλευση, δέσμευση ότι θα υπάρξει πλειοψηφική συμμετοχή, θα ζητούσε στήριξη από το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Ούτε φτιάχτηκε η ρύθμιση αυτή για ένα κλαδικό σωματείο των 200 ψηφισάντων σε έναν κλάδο 5000, όπου θα αρκούσε απαρτία 101 μελών και ψήφοι υπέρ 51.

 Και εδώ, εάν το σωματείο δεν θα ήθελε να είναι σφραγίδα ή απλώς «πολιτική πρωτοβουλία» (ή ακόμη χειρότερα μηχανισμός διαμόρφωσης συσχετισμών σε δευτεροβάθμιο και τριτοβάθμιο επίπεδο), η έγνοια θα ήταν για ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή. Ή για να το πω διαφορετικά: τέτοια σωματεία χωρίς σκληρή δουλειά και συστηματική απεύθυνση απλώς με τα ενεργά τους μέλη δεν μπορούν να κάνουν απεργία με επιπτώσεις: δεν κατορθώνουν να κλείσουν ρολά ή να κατεβάσουν διακόπτες. Για να το κάνουν σημαίνει όντως πολύ μαζική συνέλευση και συσπείρωση.

Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι η ρύθμιση αυτή βάζει εμπόδια και σε αυτά τα σωματεία. Για παράδειγμα κλαδικά σωματεία του ιδιωτικού τομέα με αναφορά στην Αττική, που προσπαθούν να κάνουν μια μαζική δουλειά και να ανασυνθέσουν συνδικαλιστικές πρακτικές, και που σε ορισμένες περιπτώσεις έχουν αρκετές εκατοντάδες ή και παραπάνω ενεργά μέλη και αυτά δυσκολεύονται να κηρύξουν απεργία ή υποχρεώνονται να ζητήσουν κάλυψη από τις ομοσπονδίες (να προκηρύξουν απεργία για λογαριασμό τους), παρότι σε ορισμένες περιπτώσεις τέτοια σωματεία φτιάχτηκαν ακριβώς για να ξεπεράσουν τις αγκυλώσεις των ομοσπονδιών και των εργατικών κέντρων.

Πολύ χειρότερα, όμως, θα γίνουν τα πράγματα σε μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία και του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ όπου όχι μόνο υπάρχει μαζική συμμετοχή στις εκλογές αλλά σε αρκετές περιπτώσεις οι εισφορές στα συνδικάτα εισπράττονται από όλους τους εργαζομένους κάθε αντίστοιχου κλάδου ή επιχείρησης, μέσω της μισθοδοσίας. Σε αυτά τα σωματεία «ταμειακώς τακτοποιημένοι» μπορεί να είναι το σύνολο των εργαζομένων, αφού τους παρακρατείται εισφορά υπέρ του σωματείου. Σε αυτά τα σωματεία είναι πρακτικά αδύνατο να πραγματοποιηθεί συνέλευση με το 50%+1 των εργαζομένων για τη λήψη απόφασης.

Ακόμη και εάν πάμε με τον αριθμό των ψηφισάντων στις τελευταίες αρχαιρεσίες πάλι πάμε σε τεράστιους αριθμούς που καθιστούν ανέφικτη την αυτοτελή κήρυξη απεργιών. Για παράδειγμα η ΕΙΝΑΠ είχε 3870 ψηφίσαντες στις τελευταίες αρχαιρεσίες της που σημαίνει ότι η απαρτία για απόφαση από συνέλευση είναι 1936!

Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια ρύθμιση η οποία στην πραγματικότητα πλήττει κυρίως τα μεγάλα πρωτοβάθμια σωματεία των ΔΕΚΟ και του Δημοσίου, που έχουν δείξει ικανότητα να κινητοποιούνται και να δημιουργούν προβλήματα σε κυβερνήσεις και «επενδυτές». Ούτε είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση στο ίδιο νομοσχέδιο φέρνει και το «αυτόματο» πέρασμα στο Υπερταμείο όλων των ΔΕΚΟ ουσιαστικά ανοίγοντας το δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίησή τους. Θα έλεγε κανένας ότι επειδή η κυβέρνηση γνωρίζει ότι σύντομα θα υπάρξουν αντιδράσεις από σωματεία που όταν απεργούν κάνουν αισθητή την παρουσία τους (π.χ. αυτά των συγκοινωνιών) σπεύδει να τους απαγορεύσει ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία.

Ναι, αλλά δεν πρέπει η απόφαση για κινητοποίηση να γίνεται από τις/τους ίδιες/ους τις/τους εργαζόμενες/ους; Σωστό, αλλά αυτό αφορά τη δημοκρατία στα συνδικάτα, αφορά την προσπάθεια να οργανώνονται συνελεύσεις και να είναι όσο πιο μαζικές, αφορά πρακτικές που να εξασφαλίζουν ότι οι διοικήσεις των σωματείων είναι υπόλογες απέναντι στα μέλη και δεν αποφασίζουν ερήμην των μελών. Αυτό δεν έχει σχέση με τη θέσπιση ορίων απαρτίας που απλώς καθιστούν απαγορευτική την κήρυξη απεργίας από πρωτοβάθμια σωματεία.

Και βέβαια όλες κι όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι τέτοιες ρυθμίσεις είναι μόνο η αρχή. Η προσπάθεια να περιοριστεί το δικαίωμα στην απεργία, κύρια μέσα από ρυθμίσεις που επιβάλλουν μεγάλες πλειοψηφίες και κάθε λογής υποχρεωτικής διαβουλεύσεις πριν από την κήρυξη, υπήρξε βασική πλευρά των αστικών πολιτικών και διεκδίκηση των εργοδοτικών ενώσεων, σε παγκόσμια κλίμακα, εδώ και δεκαετίες.

 Εάν περάσει αυτή τη ρύθμιση, ανοίγει ο δρόμος για ακόμη μεγαλύτερες ανατροπές και συνολική αποδόμηση του εργατικού δικαίου. Ανοίγει ο δρόμος για αποφάσεις για επέκταση αυτή της ρύθμισης και στα πανελλαδικά ή «ευρύτερης περιφέρειας» σωματεία (που σημαίνει μεγάλο μέρος των ενεργών σήμερα σωματείων των τραπεζών, των Υπουργείων, ορισμένων ΔΕΚΟ), για ρυθμίσεις καθολικής ψηφοφορίας όλων των εργαζομένων, για επέκταση τέτοιων πρακτικών και στις ομοσπονδίες και συνολικά για ένα τοπίο όπου θα είναι πολύ πιο δύσκολο να απεργήσει οποιοσδήποτε κλάδος.

Ένας λόγος παραπάνω για να κατέβουμε στο δρόμο αυτές τις μέρες. Γιατί όντως για κάποια δικαιώματα χύθηκε πολύ αίμα, κυριολεκτικά, για να τα αφήσουμε να καταργηθούν.

[--->]