Μέσα η Ηριάννα και ο Περικλής, έξω ο Ρουπακιάς και η Σκορδέλη;

Και οι κρίνοντες κρίνονται, λέμε. Και ότι πρέπει να αφουγκράζονται την κοινωνία. Αλλά τι γίνεται όταν φαίνεται πως ακούει επιλεκτικά, βλέπει ό,τι θέλει και μιλάει με προκατάληψη;

Βαγγέλης Δεληπέτρος

Η Σκορδέλη είναι μια χρυσαυγίτισα που υποδυόταν την αγανακτισμένη κάτοικο του Άγιου Παντελεήμονα γυρνώντας από κανάλι σε κανάλι τότε που ένα ολόκληρο σύστημα πάλευε να στρώσει το έδαφος για την Χρυσή Αυγή. Μετά βρέθηκε στο σκαμνί για σειρά αδικημάτων μεταξύ των οποίων και η ηθική αυτουργία στο παρολίγον φονικό μαχαίρωμα ενός Αφγανού.

Χρόνια ολόκληρα πότε για τον έναν και πότε για τον άλλον λόγο η δίκη αναβαλλόταν μέχρι που, φέτος, εδέησε να φτάσει στο ακροατήριο και οι δικαστές τη καταδίκασαν. Μόνο που η τυφλή δικαιοσύνη τα έφερε από εδώ τα έφερε από εκεί και παρά την καταδίκη η χρυσαυγίτισσα που κατ' εξακολούθηση ανακατευόταν σε ρατσιστικές επιθέσεις έμεινε ελεύθερη, καθώς καταδικάστηκε μεν αλλά με αναστολή δε.

Η Ηριάννα όμως, άπαξ και καταδικάστηκε πρέπει να μείνει μέσα.

Γιατί δεν είναι χρυσαυγίτισσα, δεν συμμετέχει σε ρατσιστικές επιθέσεις και προπάντων δεν κάνει παρέα με σωστά άτομα, καθώς στον κύκλο της δεν υπάρχουν μέλη, υποστηρικτές ή χορηγοί της εγκληματικής συμμορίας. Άρα αρκούν μια δυο έωλες αναφορές, λχ γιατί δεν χώρισε τον σύντροφό της όταν βρέθηκε κατηγορούμενος πριν... αθωωθεί και ένα μερικό αποτύπωμα που δεν μπορούν να το υπερασπιστούν ούτε αυτοί που το χειρίστηκαν, για να βρεθεί πίσω από τα σίδερα και οι δικαστές του “Αναστολών” να πετάξουν το κλειδί.

Για τον Περικλή τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Γιατί δεν πιάστηκε επ' αυτοφώρω να δολοφονεί κάποιον επειδή απλά δεν του άρεσαν οι απόψεις και η στάση του. Γιατί επίσης δεν είναι χρυσαυγίτης και δεν βγάζει μεροκάματο “πηγαίνοντας στα γραφεία” και βγαίνοντας από εκεί για να τσακίσει μετανάστες, να σπάσει τα μαγαζιά τους, να σκοτώσει ακόμα “προς παραδειγματισμόν”, για να εγκατασταθεί ο φόβος στις εργατογειτονιές του Πειραιά.

Ο Περικλής δεν γινόταν να βγει από το κελί, γιατί απλά δεν είναι ο Ρουπακιάς.

Ο Ρουπακιάς λοιπόν μπορεί να είναι δολοφόνος, ακόμα και σύμφωνα με τα λεγόμενα της νεοναζιστικής συμμορίας που παίρνει αποστάσεις από αυτόν για να μείνει στο απυρόβλητο, μπορεί να είναι αμετανόητος, μπορεί να είναι ένα τυπικό “επαγγελματικό στέλεχος” της εγκληματικής οργάνωσης, μπορεί όλες οι παρέες του να είναι οι άλλοι... υπόδικοι χρυσαυγίτες, αλλά είναι ακόμα ελεύθερος.

Αν όλα αυτά τα δούμε μαζί, το ένα πλάι στο άλλο, το συμπέρασμα δεν είναι διόλου τιμητικό για τον εισαγγελέα που ζήτησε να απορριφθούν τα αιτήματα της Ηριάννας και του Περικλή, για τους τρεις δικαστές που ψήφισαν την πρότασή του αλλά και γενικότερα για τη Δικαιοσύνη.

Και για να δέσει καλύτερα αυτή η υπόθεση και να φανούν καλύτερα όλες οι διαδρομές της σκέψης των δικαστικών λειτουργών αυτής της κατηγορίας, αρκεί να προσθέσουμε ότι αυτός ο ίδιος Προβατάρης πριν από μερικά χρόνια είχε παραπέμψει στο Πειθαρχικό του Αρείου Πάγου συνάδελφό του κατηγορώντας τον για “ανάρμοστη σε δικαστικό λειτουργό συμπεριφορά” επειδή είχε διατυπώσει... αντιμνημονιακές απόψεις.

Άντε μετά, με αυτά και με εκείνα, να βρούμε το δίκιο μας.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος

 [--->]

Ελλάδα : πίσω από την πρόταση για άρση της διαδικασίας ελέγχου υπερβολικού ελλείμματος

Του Vane Bix 

 

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εισηγείται  στο Συμβούλιο την άρση  της διαδικασίας ελέγχου υπερβολικού ελλείμματος  για την Ελλάδα που ξεκίνησε το 2009. Τι σημαίνει αυτή η  απόφαση και τι κρύβεται πίσω από τους αριθμούς του  ελλείμματος.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε μεταφέροντας  τα λόγια του Μοσκοβισί, ο οποίος χαρακτηρίζει το γεγονός ως μια συμβολική στιγμή, αφού μετά από τόσες θυσίες η χώρα βλέπει τελικά τις προσπάθειές της να ευοδώνονται. Το έλλειμμα της Ελλάδας είναι τώρα 0,7%, πολύ κάτω από το όριο του 3% που επιβάλλουν οι συνθήκες. Γι 'αυτό η Ελλάδα μπορεί να βγει από τη διαδικασία  υπερβολικού ελλείμματος. Και επιπλέον, όπως λέει ο Επίτροπος: «Η Ελλάδα είναι έτοιμη να γυρίσει σελίδα στη λιτότητα και να ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο  για την ανάπτυξη, τις επενδύσεις και την απασχόληση». Και καταλήγει: «η Επιτροπή θα παραμείνει δίπλα στον ελληνικό λαό κατά τη διάρκεια αυτής της νέας φάσης» .

Στην πραγματικότητα, παρά την πομπώδη φρασεολογία, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται υπό ειδική επιτήρηση και παρόλο που η άρση  της διαδικασίας ελέγχου υπερβολικού ελλείμματος τελείωσε, προβλέπονται  άλλα  προγράμματα επιτήρησης  όπως αυτό  που συνδέεται  με την οικονομική βοήθεια. Ακόμα και μετά τη λήξη του τρίτου μνημονίου, η επιτήρηση  συνεχίζεται.

Και εν πάση περιπτώσει, μετά την έγκριση του Six-pack  [1], το λεγόμενο Δημοσιονομικό Σύμφωνο (Fiscal Compact), το λεγόμενο «two pack» που έχει να κάνει με την αύξηση των εξουσιών της Κομισιόν έναντι των εθνικών προϋπολογισμών και τον ετήσιο κύκλο συντονισμού των οικονομικών πολιτικών που καλείται Ευρωπαϊκό Εξάμηνο , μπορούμε να πούμε ότι σήμερα όλα τα κράτη μέλη βρίσκονται υπό το συνεχή έλεγχο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του επίτροπου Οικονομικών Υποθέσεων , Μοσκοβισί ο οποίος διόλου τυχαία αισθάνεται «κοντά» στον ελληνικό λαό. Τόσο κοντά, ίσως επειδή μπορεί να ελέγξει (και να αποφασίσει;) για κάθε έσοδο και έξοδο του προϋπολογισμού.

Αν το έλλειμμα - η σχέση μεταξύ εσόδων και εξόδων σε ένα  έτος - μειώνεται, το δημόσιο χρέος αυξάνεται. Και αυξάνεται και η εξυπηρέτηση του χρέους. Από την ιστοσελίδα του NationalDebt Clock  μπορείτε να δείτε την πρόοδο του χρέους ανά δευτερόλεπτο. Κάθε δευτερόλεπτο το ελληνικό δημόσιο  πληρώνει 571 € για τόκους  του δημόσιου χρέους. Θα μπορούσε αυτό να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους η ελληνική οικονομία δεν αναπτύσσεται; Ενώ  αν κοιτάξουμε πίσω από το έλλειμμα του 0,7% θα δούμε περικοπές στις συντάξεις, στην υγειονομική περίθαλψη, στην παιδεία, στις κοινωνικές υπηρεσίες, σ τις υποδομές, τον υψηλότερο ΦΠΑ  στην Ευρώπη, την ιδιωτικοποίηση και πώληση της δημόσιας περιουσίας. Με μια λέξη: τη φτώχεια. Τη φτώχεια μπορούμε να την δούμε στους δρόμους της Αθήνας, σύριγγες παντού, στις πλατείες με ανθρώπους να κοιμούνται στο ύπαιθρο, στις ουρές των συσσιτίων, στα απλωμένα χέρια που ζητούν μια ελεημοσύνη. Ο Μοσκοβισί αισθάνεται ευτυχής για την επιτυχία ενός οικονομικού προγράμματος  που έχει σφαγιάσει μια χώρα, που την έχει εξαθλιώσει και  την έχει κάνει μια υπαίθρια φυλακή για τους μετανάστες που προσπαθούν να φθάσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ο Μοσκοβισί χαίρεται επειδή οι Έλληνες έπαψαν  πια να είναι τζιτζίκια, να ξοδεύουν πολλά και να ζουν πάνω ​​από τις δυνατότητές τους. Και, επίσης, και πάνω απ 'όλα, επειδή αυτή την  αλλαγή την έφερε εις πέρας  ακριβώς η κυβέρνηση Τσίπρα. Περίπου, όπως τότε που οι αποικιοκρατικές δυνάμεις το δέκατο όγδοο αιώνα έμπαιναν στην Αθήνα, προκειμένου να γίνουν θεματοφύλακες της ελληνικής ιστορίας για το καλό όλων, την έκοβαν και στη συνέχεια τη συναρμολογούσαν στα μουσεία του Βερολίνου, του Λονδίνου ή του Παρισιού. Ετσι γραφόταν η ιστορία της Ευρώπης, μοναδικό  λίκνο του πολιτισμού, μια ιστορία κατ’ εικόνα και ομοίωση των μεγάλων ευρωπαϊκών αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών, οι οποίες μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούσαν να εξάγουν το μοναδικό πολιτισμό τους στον υπόλοιπο κόσμο, καταχτώντας τον. 

Μια  ιστορία ευρωκεντρική, όπου η Ελλάδα δεν ήταν σε θέση να είναι ο θεματοφύλακας της γιαυτό και την έκοβαν και την συναρμολογούσαν αλλού. Επειδή στην Ελλάδα θα μπορούσαν να βρεθούν ίχνη από την υπόλοιπη  ιστορία που δεν χρειαζόταν  να ειδωθεί ή να ειπωθεί, μια ιστορία διαφορετική, από συναντήσεις με την Περσία, με τους πληθυσμούς της Ασίας, με τους Οθωμανούς. Μια ιστορία που ξεπερνούσε τα όρια της πόλις, τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία της πόλης. Στην Ελλάδα μπορούσαν να συναντηθούν οι ιστορίες της Ευρώπης, και όχι η ιδέα που είχε αυτή  για την  ιστορία.

Έτσι, ακόμα και σήμερα, πίσω από τους αριθμούς της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, τα στατιστικά στοιχεία για το  έλλειμμα και τις προβλέψεις για την ανάπτυξη, μπορείτε απλά να πάτε στην Ελλάδα για να συνειδητοποιήσετε τις ιστορίες των χρηματοπιστωτικών οικονομικών, πολιτικών και δημοκρατικών κρίσεων. Και όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και της Ευρώπης συνολικά.

[--->]

--------------------------------------------------

[1]  Στα τέλη του 2011, τέθηκε σε ισχύ μεταρρύθμιση (μέρος του Εξάπτυχου «Six-Pack») για την τροποποίηση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Μια άλλη, η διακυβερνητική Συνθήκη για τη Σταθερότητα, τον Συντονισμό και τη Διακυβέρνηση (ΣΣΣΔ), συμπεριλαμβανομένου του Δημοσιονομικού Συμφώνου, τέθηκε σε ισχύ στις αρχές του 2013. Τον Μάιο του 2013, τέθηκε σε ισχύ κανονισμός σχετικά με την αξιολόγηση των εθνικών σχεδίων δημοσιονομικών προγραμμάτων (μέρος του Δίπτυχου «Two-Pack»).

Six-pack : Η αστυνόμευση των εθνικών κρατών στα πλαίσια της δημοσιονομικής πειθαρχίας. Ρυθμίσεις που εστιάζουν στην πρόληψη, στην αυστηρή και ουσιαστική εποπτεία, στην οικονομική συνεργασία και στην ταχεία επιβολή κυρώσεων. Παράλληλα προβλέπονται μηχανισμοί για την αντιμετώπιση δημοσιονομικών ή οικονομικών κρίσεων. Συγκεκριμένα, με τις νέες ρυθμίσεις:

i)      εισάγεται η προληπτική εποπτεία των προϋπολογισμών των κρατών της ευρωζώνης από την Επιτροπή και ενισχύεται στο έπακρο η παρακολούθηση των δημοσιονομικών εξελίξεων,

ii)   σε κάθε κράτος μέλος δημιουργείται υποχρεωτικά ένα πλέγμα κανόνων, θεσμών, πρακτικών και διαδικασιών που βελτιώνουν τη δημοσιονομική διακυβέρνηση και τον έλεγχο του δημοσιονομικού αποτελέσματος,

iii) οι κυρώσεις για υπερβολικό έλλειμμα και χρέος γίνονται αυστηρότερες, επιβάλλονται έγκαιρα (πριν το τέλος της ΔΥΕ) και σχεδόν αυτόματα,

iv) ιδρύονται μηχανισμοί στήριξης ( υπό όρους ) των κρατών μελών σε περίπτωση δημοσιονομικών ή οικονομικών κρίσεων  ( Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης-- ΕΜΣ ),

v)   δημιουργείται μηχανισμός παρακολούθησης των μακροοικονομικών εξελίξεων για τον εντοπισμό και την έγκαιρη αντιμετώπιση τυχόν μακροοικονομικών ανισορροπιών, ενώ παράλληλα ενισχύεται η οικονομική συνεργασία , και

vi) τροποποιούνται οι κανονισμοί των Ταμείων της ΕΕ προκειμένου να είναι συμβατοί με τις νέες ρυθμίσεις και ιδιαίτερα με το νέο σύστημα κυρώσεων.

Προσοχή στην "έξοδο" !

Η ελληνική πλευρά δεσμεύεται ότι θα εφαρμόσει πλήρως τις μεταρρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί ώστε να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι του μνημονίου. Σε περίπτωση που υπάρχει απόκλιση από τους στόχους, θα ληφθούν διορθωτικά μέτρα. 

Από την επιστολή δεσμεύσεων Τσίπρα προς ΔΝΤ με τη λίστα των 21 δεσμεύσεων (διαρθρωτικά ορόσημα) τα οποία πρέπει να υλοποιηθούν έως τον Ιούνιο του 2018

El Quinto Regimiento

Αυτό δεν είναι τραγούδι

Το 1961, όταν έβγαλε το Olé με την Atlantic, ο John Coltrane είχε ήδη υπογράψει με την Impulse! Records — για την ακρίβεια, είχε ήδη μπει στο στούντιο για να ηχογραφήσει το πρώτο του άλμπουμ με τη νέα του εταιρία. Το Olé, εκτός από αποχαιρετισμός στην Atlantic, ήταν μάλλον και μια απάντηση ή αναφορά στο Sketches of Spain του Miles Davis — ένα κλείσιμο του ματιού στον φίλο και μέχρι πρόσφατα στενό συνεργάτη του, μιας και ο Coltrane συμμετείχε σταθερά στα σχήματα του Miles από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 μέχρι τα τέλη του 1960.

Το Olé, το τραγούδι που έδωσε και το όνομά του στο άλμπουμ, παραπέμπει μουσικά στο τραγούδι  Quinto Regimiento, το οποίο στην Αμερική είχε κάνει γνωστό ο Pete Seeger. Πρόκειται για τον ύμνο του θρυλικού Πέμπτου Συντάγματος του Δημοκρατικού Στρατού της Ισπανίας στον Ισπανικό Εμφύλιο, το οποίο αποτελείτο από εθελοντές και πρόλαβε να γράψει ιστορία στην πρώτη φάση του πολέμου. Με τη σειρά του, ο ύμνος του Quinto Regimiento βασίζεται μουσικά στο El vito, ένα ανδαλουσιανό τραγούδι του 16ου αιώνα, το οποίο αναφέρεται στον «χορό του Αγίου Βίτο».

Στον Μεσαίωνα στις χώρες της Βαλτικής, τη μέρα της γιορτής του Αγίου Βίτο, μέσα στο κατακαλόκαιρο (15 Ιουνίου), οι πιστοί χόρευαν γύρω από το άγαλμά του σαν παλαβοί. Ενδεχομένως και να ήταν παλαβοί — πάντως ο χορός του Αγίου Βίτο συνδέθηκε με μια νευρολογική διαταραχή την οποία οι ιστορικοί αποδίδουν σε κάποιο παράσιτο των σιτηρών, το οποίο προκαλεί παραισθήσεις. Τώρα, αν οι πιστοί το έτρωγαν κατά λάθος ή επί τούτου, θα σας γελάσω. Πάντως, μ’ αυτά και με τ'άλλα, ο Άγιος Βίτο είναι ο προστάτης των χορευτών.

Και κάπως έτσι φτάσαμε από την τζαζ του ’60, μέσω της αμερικάνικης φολκ, του ισπανικού εμφυλίου και της Ανδαλουσίας, στα ρέιβ πάρτι του Μεσαίωνα στη Βαλτική. Μια χαρά. Ακολουθούν τα τραγούδια κατά σειρά εμφανίσεως (στην ιστορία, όχι στο ανά χείρας κείμενο):

 

                                       

 

                                                           

           [--->]          


            

 ‘’ π’’ : Το Quinto Regimiento ήταν μια δεύτερη  διασκευή   του El vito.  Είχε προηγηθεί  το "Los contrabandistas de ronda’’