Εκλογές στην Ισπανία : Μία από τα ίδια ; Όχι ακριβώς

 

Λαϊκό Κόμμα (Ραχόι)

Ψήφοι: 7.906.000 (7.215.000 στις εκλογές του Δεκέμβρη.Το μόνο κόμμα που ενισχύθηκε σε ψήφους)

Εδρες: 137 από τις 123 στις εκλογές του Δεκέμβρη

Ποσοστό : από το 28.72 στο 33.02%

Σοσιαλιστικό Κόμμα (Psoe)

Ψήφοι : 5.424.709 (Μείον 106 χιλιάδες ψήφους από εκλογές Δεκέμβρη)

Εδρες : 85 από 90 στις εκλογές του Δεκέμβρη .

Ποσοστό από 22.01 στο 22.66%

Ποδέμος + Ενωμένη Αριστερά :

Ψήφοι: 5.049. 734 (Μείον 1.063.000 (προσμετρώντας και τους ψήφους της Ενωμένης Αριστεράς στις εκλογές τις 20^ης του Δεκέμβρη)

Εδρες :71 (69 έδρες τα δύο κόμματα στις εκλογές του Δεκέμβρη)

Ποσοστό : 21.1% (στις προηγούμενες βουλευτικές 20.66 και 3.67% αντίστοιχα)

Η συμμαχία Ποδέμος + Ενωμένη Αριστερά, όχι μόνο δεν κατάφερε να μαζέψει ψήφους από τα δεξιά,που ήταν ο στόχος της αλλά έχασε και από τα αριστερά

Πολίτες (Ciudadanos)

Ψήφοι : 3.123.769 (Μείον 377.000 από εκλογές Δεκέμβρη).

Εδρες : 32 (40 στις εκλογές του Δεκέμβρη)

Ποσοστό : 13.03 (13.93 στις εκλογές του Δεκέμβρη)

Αποχή :μέσα σε έξι μήνες : από 26.8% στο 30.16%.

Σ. Σακοράφα: «Δεν ειναι ακροδεξιοί ή αφελείς και εθνικιστές το 52% ενός λαού»

Πολυπαραγοντική απόφαση, μήνυμα προς το ευρωπαϊκό διευθυντήριο» θεωρεί το Brexit η Σοφία Σακοράφα σε συνεντευξή της στην κυριακάτικη Realnews. Η ίδια τονίζει ότι κακώς εμφανιζονται ως ακροδεξιοί οι ψηφοφόροι που τάχθηκαν υπέρ της εξοδου.

«Δεν πρέπει να ερμηνεύουμε την απόφαση αυτή με το στενό και επικινδυνο τρόπο που την αντιμετωπίζει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα. Δεν πρόκειται για σύγκρουση «κοσμοπολιτών» και εθνικιστών. Και έχει μεγάλη σημασία ότι ενώ το 80% των πολιτικών ήταν υπέρ της παραμονής, το 52% των ψηφοφόρων αποδείχθηκε ότι ήταν κατά.  Δεν μπορείς να «χαρίζεις» στην ακροδεξιά και στον εθνικισμό το 52% του λαού«, αναφέρει η  ανεξάρτητη ευρωβουλευτής.

Στέκεται επισης στον ταξικό χαρακτήρα της ψήφου, ότι δηλαδή οι φτωχοί και μικρομεσαίοι ψήφισαν εναντίον της ΕΕ όχι επειδή είναι αδαείς, εθνικιστές ή «λαουτζίκος», αλλά επειδή προασπιζονται τα συφμέροντά τους, ενώ (πάλι για τα συμφέροντά τους) ψήφισαν υπέρ της παραμονής τα ισχυρότερα οικονομικά στρώματα, κυρίως τα αστικά και όσοι αισθάνονται πιο κοντά στα συμφέροντα των «μεγάλων».

Η ίδια εκτιμά ότι είναι ιστορικά σημαντική στιγμή, επειδή η Γαλλία πάλλεται από αντιδράσεις, στην Ιταλία παίρνει προβάδισμα ο Γκρίλο και στην Ισπανία είμαστε επίσης εν αναμονή παρομοίων με της Ιταλίας  εξελίξεων, δηλαδή αριστερών επιλογών.

«Είναι μεγάλη η απόσταση που χωρίζει τις επιλογές των λαών από τις επιλογές της ΕΕ και αυτο το μηνυμα καλό θα ήταν να το εξετάσει το ευρωπαϊκό διευθυντήριο. Το δεύτερο μεγάλο ζήτημα»,αναφέρει, «είναι ότι η αριστερά θα μπορουσε να οδηγήσει σε μια αξιόπιστη πρόταση εξόδου από την κρίση, πλην όμως ο ριζοσπαστισμός τσακίστηκε στα βράχια της Αγγλιας, αφού προηγουμένως τσακίστηκε στην πατρίδα μας, την επομένη του δημοψηφίσματος».

Πηγή: http://anemosantistasis.blogspot.com/2016/06/52.html#ixzz4CoLfH5Cw

Ομιλία της Νάντιας Βαλαβάνη στην Ιδρυτική Συνδιάσκεψη της ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ

                       

                                                                                 ΣΕΦ, 26.6.2016

Είναι γνωστό ότι η ΕΕ αισθάνεται απέχθεια για τις δημοκρατικές διαδικασίες και, πριν απ’  όλα, για την πιο αμεσοδημοκρατική -, το δημοψήφισμα. Ας θυμηθούμε τα δημοψηφίσματα στη Δανία και την Ιρλανδία, που τις έβαζαν να ξαναψηφίζουν μέχρι να βγάλουν ΝΑΙ  στην ένταξη, ή στη Γαλλία και την Ολλανδία, που ενταφίασαν το Ευρωσύνταγμα, δηλ. το σχέδιο πανευρωπαϊκής συνταγματοποίησης του νεοφιλελευθερισμού «υπερβαίνοντας» τις προβλέψεις των εθνικών Συνταγμάτων. Ταυτόχρονα η μοναδική στην ιστορία της επιτυχημένη ευρωπαϊκή «Πρωτοβουλία Πολιτών», η right2water, μάταια περιμένει από το 2013 την Κομμισιόν να οργανώσει πανευρωπαϊκό δημοψήφισμα με ερώτημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού.

Είναι επίσης, βέβαια, το ελληνικό δημοψήφισμα - με πρώτη επέτειο την ερχόμενη Τρίτη: Η συγκλονιστικότερη έκφραση θέλησης του λαού μας, 62% με κλειστές τράπεζες, για απεμπλοκή από το καθεστώς των μνημονίων και της επιτροπείας και ταυτόχρονα η πολυτιμότερη στήριξη μιας κυβέρνησης που διακήρυσσε μια τέτοια πολιτική. Το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα σηματοδότησε τελικά τη μεγάλη ντροπή - πρώτα απ’  όλα της ελληνικής κυβέρνησης, επίσης όμως και των «θεσμών» -, καθώς μέσα σε μια βδομάδα μετατράπηκε σε βαθύτερη καταβύθιση στα βαλτονέρια των μνημονιακών πολιτικών μιας αποικίας χρέους, σε Γ’ Μνημόνιο plus και – έτσι τουλάχιστον  φιλοδοξούν – μνημόνιο «στο διηνεκές».

Γι’  αυτό και, μετά το πρώτο σοκ από το BREXIT, τα παπαγαλάκια στην ήπειρο και στη χώρα μας ξεκίνησαν την αντεπίθεση τρομοκράτησης των λαών. Ωστόσο, το πουλόβερ έχει αρχίσει να ξηλώνεται. Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών να κατορθώνει να ελέγξει τις συνέπειες από το πιο βίαιο ταρακούνημα της άκαμπτης πορείας της, γερμανικά ενορχηστρωμένης, ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προς το νέο ολοκληρωτισμό - που, σύμφωνα με τον Σαραμάγκου,  συνιστά ο νεοφιλελευθερισμός – απ’ το ίδιο το προπύργιο, απ’  το οποίο ξεκίνησε για να εξαπλωθεί στην Ευρώπη.

Οι μεγάλες αντιφάσεις της καμπάνιας για BREXIT, από την κυριαρχία της ξενοφοβικής δεξιάς μέχρι την πολιτική αδυναμία υιοθέτησης στάσης ανάλογης με το χαρακτήρα τους των βασικότερων αποχρώσεων της πολιτικής αριστεράς, δε σκιάζουν το χαρακτήρα και σημασία αυτής της ψήφου: ξεκάθαρα ταξικής, εργατικής και λαϊκής, με απελευθερωτική σηματοδότηση μετά από οκτώ συνεχή χρόνια λιτότητας για τα λαϊκά στρώματα που ψήφισαν BREXIT - και ψήφου, ταυτόχρονα, ανάκτησης της κυριαρχίας.

Χωρίς να βάζω πάγο στη χαρά πολλών ανθρώπων του κινήματος στην Ελλάδα, θα αναφερθώ τηλεγραφικά λόγω χρόνου σε τρία απ’ τα ζητήματα, για τα οποία η ΛΑΕ οφείλει να είναι προσεκτική.

Πρώτον, αν μέχρι το 2009 δεν υπήρχε θεσμικά η δυνατότητα εξόδου από την ΕΕ και έτσι η επίκληση του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισσαβόνας για πρώτη φορά από τη Βρετανία θα οδηγήσει σε εξελίξεις εν πολλοίς αχαρτογράφητες, για έξοδο από την Ευρωζώνη η θεσμική δυνατότητα απουσιάζει πλήρως, άρα θα πλέουμε σε παντελώς άγνωστα νερά. Αυτό κατά τη γνώμη μου σημαίνει ότι η ΛΑΕ χρειάζεται:

α) Να μην ξεκινά απ’  την έξοδο ως προϋπόθεση για το μεταβατικό πολιτικό μας πρόγραμμα, αλλά απ’  την επίμονη και συγκεκριμένη απόδειξη για τ’ ότι, μετά τη γνωστή κατάληξη του πειράματος της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει δρόμος απεμπλοκής ούτε μέσω «μεταβατικών μνημονίων» ούτε εντός Ευρωζώνης.

β) Για τη διαμόρφωση πειστικής εναλλακτικής λύσης, να μη φοβόμαστε να εξηγούμε στον κόσμο ότι δεν έχουμε έτοιμες απαντήσεις, αλλά ερευνούμε τους συγκεκριμένους τρόπους και μορφές υλοποίησης μιας τέτοιας πορείας, τα κύρια «προαπαιτούμενα» της οποίας περιγράφονται στις «Θέσεις» για την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη. Να θέσουμε οι ίδιοι δημόσια τα ερωτήματα που χρειάζεται ν’  απαντηθούν σε αμεσομεσοπρόθεσμο ορίζοντα, από το πώς θα είναι ελεγχόμενη η υποτίμηση του νομίσματος σε συνθήκες έλλειψης νομισματικών αποθεμάτων μέχρι τι θα γίνει με τις καταθέσεις, τα πολύ ουσιαστικότερα προβλήματα επάρκειας σε τρόφιμα-φάρμακα-ενέργεια, πως θ’  αντιμετωπιστεί νομικά η ανάκτηση δημόσιας περιουσίας – και ποιας – χωρίς αποζημίωση κλπ.  

Για να είναι η διαβούλευση που αναγγέλλουμε με ημερίδες κ.α. μέσα αποτελεσματική, ο διάλογος στο πλαίσιο της πρέπει να είναι πράγματι ελεύθερος, αντί οι συμμετέχοντες  να εκφωνούν τα προγράμματα των οργανώσεων που ίσως ανήκουν. Αυτό είναι επίσης ταυτόχρονα τρόπος προσέλκυσης σ’  αυτή τη διαβούλευση και άλλων αξιόλογων ανθρώπων.

γ) Με απλά λόγια, στη δημόσια απεύθυνση της ΛΑΕ χρειάζονται περισσότερο επεξεργασμένες θέσεις και λιγότερα κοσμητικά επίθετα. Σε μια τόσο περίπλοκη κατάσταση όσο η σημερινή, όση οργή κι αν διακατέχει τους ανθρώπους, οι λύσεις δε θα δοθούν στο επίπεδο του θυμικού, αλλά της πειθούς για τη δυνατότητα διεξόδου, για ύπαρξη εναλλακτικής λύσης.

Δεύτερον, απορώ ότι δε φαίνεται να βλέπουμε πως η υπόθεση αναθεώρησης του Συντάγματος, που ανακινεί σήμερα η κυβέρνηση, δεν είναι απλώς τακτικισμός για συναινετικές αλλαγές στον εκλογικό νόμο με στόχο μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε περίπτωση ανάδειξης του σε δεύτερο κόμμα – ή, σύμφωνα με άλλο σενάριο, πιθανής διάσωσης του Πρωθυπουργού ως Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτό που δε φαίνεται ν’  αντιλαμβάνονται (;) όσοι ανακινούν ένα τέτοιο θέμα - και χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πλήρως εμείς - είναι ότι οι «παίχτες» μιας αναθεώρησης δε θα είναι τα μνημονιακά κόμματα, αλλά η ίδια η τρόικα.

 Αν ο ΣΥΡΙΖΑ σηκώσει την άκρη από το χαλί, τι εμποδίζει τους δανειστές να το αναποδογυρίσουν με αιτήματα συνταγματοποίησης του «κόφτη», του «υπερταμείου» λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας και μετατροπής της, μη συνταγματικά κατοχυρωμένης, Ανεξάρτητης Διοικητικής Αρχής Δημοσίων Εσόδων, ενός εξωθεσμικού παράκεντρου που πειραματικά θα εφαρμοστεί για πρώτη φορά στην ιστορία του κόσμου στη χώρα μας, σε έκτη συνταγματικά κατοχυρωμένη Ανεξάρτητη Αρχή;

Αν πετύχαιναν κάτι τέτοιο, αυτό θα παρεμπόδιζε πρακτικά οποιαδήποτε δημοκρατική διέξοδο απ’ την κρίση, καθώς ό,τι πρόγραμμα απεμπλοκής από μνημόνια, επιτροπεία και Ευρωζώνη κι αν είχε μια νεοεκλεγμένη μελλοντική κυβέρνηση, θα προσέκρουε στο ίδιο το – μνημονιακό κι αυτό πλέον - Σύνταγμα.  Μια τέτοια τρομακτική προοπτική κάνει απείρως πιο επιτακτικό, έτσι, το

Τρίτο ζήτημα, την αναγκαία μεγαλύτερη δυνατή ευρύτητα των δυνάμεων του μετώπου που η ΛΑΕ, όντας η ίδια μέτωπο της ριζοσπαστικής αριστεράς, καλείται να οικοδομήσει από κοινού με τους εν δυνάμει κοινωνικοπολιτικούς της συμμάχους. Είναι άραγε απαραίτητο από το ξεκίνημα ενός τέτοιου δημοκρατικού, αντιμνημονιακού, πατριωτικού μετώπου να μπει ως όρος συμμετοχής   ο ίδιος όρος που υπάρχει για ένταξη μελών στη ΛΑΕ, η αποδοχή της εξόδου από την ευρωζώνη ως προϋπόθεση εφαρμογής του προγράμματος του μετώπου;

Πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε, αυτό θα απέκλειε κατευθείαν ανθρώπους και σχήματα που τον περασμένο Σεπτέμβρη συμπορευτήκαμε μαζί. Ακόμα περισσότερο δραματικές θα ήταν οι επιπτώσεις ενός τέτοιου όρου στη συγκρότηση πλατειών λαϊκών επιτροπών του μετώπου «από τα κάτω», αποκλείοντας εκ των προτέρων ανθρώπους που θα μπορούσαν να κερδηθούν με βάση την εμπειρία που αποκτούν σε μια πορεία αγώνα.

Για την οικοδόμηση του μετώπου «από τα κάτω» πρέπει ν’  απευθυνόμαστε σε όλο το λαό. Ενώ τίποτα δεν εμποδίζει τη ΛΑΕ σε ολόκληρη αυτή την πορεία ουσιαστικά διαπάλης για εφαρμογή ενός μεταβατικού προγράμματος,  να προβάλλει τις δικές της απόψεις για τις αναγκαίες προϋποθέσεις, να κερδίζει και να συσπειρώνει πολύ ευρύτερα εργαζόμενους, γυναίκες, νέους ανθρώπους γι’  αυτές.

Οι συνθήκες είναι δύσκολες κι εμείς δεν πρέπει να τις κάνουμε δυσκολότερες. Οι δυνατότητες, πάλι, είναι σημαντικές. Δικός μας ρόλος είναι όχι να τις περιορίζουμε, αλλά να διευρύνουμε το όποιο άνοιγμα στο παράθυρο της ιστορίας διατηρείται ακόμα, παρά το περυσινό πατατράκ. Κι επειδή η ιστορία δεν κινείται γραμμικά, όπως για πολλοστή φορά αποδείχτηκε και με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Βρετανία, αυτή είναι η καλύτερη προετοιμασία: τόσο για την ασυνέχεια όσο και για το άλμα.    

Το βρετανικό δημοψήφισμα.Μια απόπειρα ανάλυσης της ψήφου

του Andrea Genovese

[…] Είναι βέβαιο ότι τα ξενοφοβικά  και αντιμεταναστευτικά αισθήματα έδωσαν σε μεγάλο βαθμό τον τόνο στην εκστρατεία του δημοψηφίσματος, πάντως είναι καλό να θυμόμαστε ότι ένα ανάλογο περιεχόμενο, σε συνδυασμό με την προοπτική αυστηρότερων ελέγχων σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των ευρωπαίων πολιτών στο Ηνωμένο Βασίλειο, βρήκε ευήκοα ώτα, ακόμη και μεταξύ των ηγετών του Μετώπου υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ε.Ε.

 Ο ίδιος ο Ντέιβιντ Κάμερον διαπραγματεύθηκε μια επαίσχυντη συμφωνία με την Ευρωπαϊκή Ένωση και  θέλει να εξασφαλίσει στο Ηνωμένο Βασίλειο τη δυνατότητα να αμφισβητεί στους ευρωπαίους πολίτες που διαμένουν στο Η.Β. να έχουν πρόσβαση σε πολλές υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας για 7 χρόνια, ενώ και η ίδια η υπουργός Εσωτερικών, Theresa May , αν και υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, ζητούσε να επιβληθούν ακόμα αυστηρότερες προυποθέσεις για την πρόσβαση των μεταναστών στις υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας [1].

Αυτό που πολλοί σχολιαστές φαίνεται πως παραλείπουν εσκεμμένα είναι η πραγματική ταξική φύση της σύγκρουσης τις τελευταίες εβδομάδες. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι το City του Λονδίνου (ένας πραγματικός φορολογικός παράδεισος), ηγήθηκε της μάχης υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, μαζί με ένα μεγάλο καραβάνι πολυεθνικών που δραστηριοποιούνται στο Ηνωμένο Βασίλειο και την αντίστοιχη Συνομοσπονδία Βρετανικών Βιομηχανιών. Η πρόσβαση στην ευρωπαϊκή αγορά, και η δυνατότητα ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων και εργατικής δύναμης, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, είναι αναγκαίες και ιδιαίτερα σημαντικές προϋποθέσεις για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Σε ένα τέτοιο σενάριο, αφού ο Κάμερον πήρε χωρίς να καταβάλει ιδιαίτερη προσπάθεια τη στήριξη των ελίτ του κόσμου της οικονομίας και της κοσμοπολίτικης μεσαίας τάξης, ήταν υποχρεωμένος να αναζητήσει ασυνήθιστες συμμαχίες, προκειμένου να φέρει το τρόπαιο στο σπίτι και να σώσει το τομάρι του. Από αυτό προκύπτει και η ανάγκη του διεμβολισμού της αριστεράς με τα επιχειρήματα της παραμονής στην Ε.Ε. 

Εδώ και καιρό, πολλές από τις αναλύσεις των ινστιτούτων δημοσκοπήσεων είχαν εντοπίσει στους ψηφοφόρους των Εργατικών στα πρώην βιομηχανικά προπύργια της Βόρειας Αγγλίας, το πραγματικό σημείο ισορροπίας των δυνάμεων που θα μπορούσε να αποφασίσει την έκβαση του δημοψηφίσματος. Μια γεωγραφική περιοχή με στερεό προφίλ εργατικής τάξης, που χτυπήθηκε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, από τη διαδικασία αποβιομηχάνισης και τη διάλυση του παραγωγικού ιστού, με την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων συνταγών και την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, και, επομένως ιδιαίτερα εχθρική προς την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Αυτή, ήταν, λοιπόν, η δεξαμενή ψήφων που θα έπρεπε να κατακτήσει το στρατόπεδο της παραμονής στην Ε.Ε.. Ετσι, είχαμε την σιωπηρή συγκατάθεση των μεγαλύτερων βρετανικών συνδικάτων, μετά από μια μικρή τροποποίηση ορισμένων από τα σχέδια μεταρρύθμισης της νομοθεσίας για τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. 

Παρά την απώλεια της επιρροής τους (σήμερα, μόνο 6 εκατομμύρια Βρετανοί είναι μέλη συνδικάτων, ενώ στον ιδιωτικό τομέα μόνο το 6%), καρπός μιας νομοθεσίας από τις πιο περιοριστικές στον κόσμο, τα βρετανικά συνδικάτα εξακολουθούν να παίζουν το ρόλο του ιμάντα μετάδοσης της πολιτικής του Εργατικού Κόμματος (πολλά από τα οποία είναι άμεσα συνδεδεμένα με τους Εργατικούς) που είναι και οι βασικοί χρηματοδότες τους.

 Στριμωγμένος,λοιπόν, μεταξύ συνδικάτων και δεξιών του Μπλερ,στον Τζέρεμι Κόρμπιν (τον ηγέτη των Εργατικών, με ένα παρελθόν μετριοπαθούς ευρωσκεπτικιστή) δεν έμενε τίποτε άλλο από το να συστρατευθεί στην εκστρατεία υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. με θέσεις ανάλογες του πρωθυπουργού και της ομάδας του

Η προσπάθεια όμως εγκλωβισμού στο στρατόπεδο της παραμονής στην Ε.Ε. της ψήφου της εργατικής τάξης δεν πέτυχε. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για την ήττα του Κάμερον και των συμμάχων του. Αναλύοντας, τη γεωγραφία της ψήφου υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε., μπορούμε να έχουμε μια συγκεκριμένη άποψη για το τι συνέβη από ταξική σκοπιά. Πέρα από τη σαφή και προβλέψιμη επικράτηση των ευρωπαϊστών στη Σκωτία ( το κλειδί στις τάσεις ανεξαρτησίας), είναι τα αστικά κέντρα που δίνουν τροφή για σκέψη.

 Εάν στο Λονδίνο, όπως αναμενόταν, η ψήφος παραμονής στην Ε.Ε. θριάμβευσε, σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Στο Μάντσεστερ και το Λίβερπουλ, για παράδειγμα, η ψήφος υπέρ της παραμονής βλέπουμε να επικρατεί στις κεντρικές περιοχές της πόλης, ενώ στις απομακρυσμένες περιοχές επικρατεί το Brexit .

 

 Στην εικόνα 1 (από την εφημερίδα Guardian [2]) γίνεται μια σύγκριση του ποσοστού των ψήφων στο Εργατικό Κόμμα στο Λίβερπουλ στις τελευταίες πολιτικές εκλογές (2015) και στο δημοψήφισμα. Μπορούμε να δούμε ότι στο κέντρο της πόλης καταγράφεται ένα υψηλό ποσοστό φιλοευρωπαϊκής ψήφου, ενώ στην περιφέρεια (ακόμα και εκεί που υπερισχύει η ψήφος υπέρ των Εργατικών), όπου είναι ισχυρότερη η επίδραση των κοινωνικο-οικονομικών θεμάτων, επικρατεί το  Brexit .

Σύγκριση μεταξύ της ψήφου στους Εργατικούς στις πολιτικές εκλογές του 2015 και του δημοψηφίσματος για την Ε.Ε. στο Λίβερπουλ

Όπως έγραψε, με μεγάλη πνευματική εντιμότητα, ο βρετανός σχολιαστής,της αριστεράς των Εργατικών, Owen Jones (ο οποίος ενώ αρχικά τάχθηκε στο στρατόπεδο των ευρωσκεπτικιστών στη συνέχεια ήταν υπέρ της παραμονής του Η.Β. στην Ε.Ε.), η ψηφοφορία της βρετανικής εργατικής τάξης ήταν καθοριστική για τη νίκη του «Brexit» στο δημοψήφισμα. «Το πιο δραματικό γεγονός στην πρόσφατη ιστορία του Ηνωμένου Βασιλείου έχει τα χαρακτηριστικά, μεταξύ άλλων, μιας εξέγερσης της εργατικής τάξης. Σίγουρα όχι μιας εξέγερσης που πολλοί από εμάς θα ονειρευόμαστε. Είναι όμως αναμφισβήτητο ότι το αποτέλεσμα αυτό επιτεύχθηκε με την καθοριστική συμβολή των ψηφοφόρων μιας εργατικής τάξης οργισμένης και αποξενωμένης. Η Μ. Βρετανία είναι ένα έθνος βαθιά διχασμένο. Πολλές από τις κοινότητες που ψήφισαν με τρόπο πιο αποφασιστικό υπέρ της εξόδου είναι οι ίδιες κοινότητες που έχουν υποστεί τις πιο απάνθρωπες ταπεινώσεις από πολλές κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες. Η Κυβερνητική προπαγάνδα στόχευε απόλυτα στο φόβο και την απειλή μιας νέας ύφεσης. Αλλά αυτές οι κοινότητες έχουν ζήσει στο πετσί τους για πολλές γενιές, τις συνθήκες της κρίσης και της οικονομικής ανασφάλειας, οπότε ελάχιστα ωφελούν οι απειλές, όταν αισθάνεστε ότι δεν έχετε τίποτα να χάσετε. Αντίθετα, οι απειλές αυτές μπορεί να έπεισαν ακόμα περισσότερο πολύ κόσμο. Σε ένα συντηρητικό Πρωθυπουργό, με δίπλα του τις μεγάλες πολυεθνικές, και τον πρόεδρο των ΗΠΑ, οι λαϊκές τάξεις απάντησαν με το πιο ηχηρό   «fuck you» στη νεότερη ιστορία της Μ. Βρετανίας.

Σ’ αυτά τα πλαίσια, ξέχωρα ​​από τη γνώμη που μπορεί να έχει κανείς για το Brexit, ήταν πολύ θλιβερό να βλέπεις τη συντριπτική πλειοψηφία της συνδικαλιστικής ηγεσίας της Βρετανίας (πλην ορισμένων εξαιρέσεων) και πολλούς εκπροσώπους της αριστεράς των Εργατικών να απαρνιούνται την(ένδοξη) ιστορία τους, και έναν αιώνα κατακτήσεων και να διεξάγουν μια εκστρατεία για το δημοψήφισμα εντελώς ισοπεδωτική, με συντηρητικές θέσεις, και να εμφανίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα θεσμό τελείως αναξιόπιστο στα μάτια των εργαζόμενων τάξεων, ως προπύργιο των δικαιωμάτων των εργαζομένων ».

Μια εκστρατεία για το δημοψήφισμα που έφερε ξανά στην επιφάνεια, τη ζημία που έχει γίνει στα τελευταία σαράντα χρόνια της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, και σε ότι αφορά τη δυνατότητα διατήρησης της ανεξαρτησία σκέψης της εργατικής τάξης. Με αυτή την έννοια, θα πρέπει να τονιστεί η θαρραλέα προσπάθεια της «πλατφόρμας Lexit», η οποία διεξήγαγε μια δύσκολη και θαρραλέα εκστρατεία [4] για να υποστηρίξει τους λόγους για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση από σοσιαλιστική και ταξική σκοπιά.

Αν η αριστερά θέλει να έχει μέλλον - στη Βρετανία και αλλού – θα πρέπει να αποκτήσει ξανά μια συναισθηματική σχέση με την τάξη στην οποία αναφέρεται. Για να αντιμετωπίσει τις μεγάλες μάχες που περιμένουν τις κατώτερες τάξεις. Διαφορετικά κινδυνεύει να εξαφανιστεί από την ιστορία.

[1] Theresa May, υπουργός Εσωτερικών,υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε. για την ανάγκη να περιοριστεί η ευρωπαϊκή μετανάστευση: http://www.express.co.uk/news/uk/680354/Theresa-May-David-Cameron-EU-Referendum-Brexit-Vote-Leave-immigration

[2] Επεξεργασία των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος από την εφημερίδα The Guardian:

http://www.theguardian.com/politics/ng-interactive/2016/jun/23/eu-referendum-live-results-and-analysis

[ 3] Owen Jones, βρετανός σχολιαστής, για την ψήφο της βρετανικής εργατικής τάξης στο δημοψήφισμα:

 https://www.theguardian.com/commentisfree/2016/jun/24/eu-referendum-working-class-revolt-grieve

 [4] Στην εκστρατεία υπέρ του Brexit συμμετείχαν μεταξύ άλλων: 

το ΚΚΒρετανίας,το συνδικάτο μεταφορών RMT,η ομάδα συνδικαλιστών “Trade Unionists Against the EU”, ο Σύνδεσμος Ινδών εργαζομένων στη Βρετανία,το Συμβούλιο Βρετανών Εργαζομένων, η πλατφόρμα “Scottish Left Leave”, η ομάδα “Counterfire”και η οργάνωση “Socialist Workers Party”.

 [--->]