Φίμωση της ερευνητικής δημοσιογραφίας από τις πολυεθνικές

του Fabio Sebastiani *

Ονομάζεται «οδηγία για την προστασία της τεχνογνωσίας και των επιχειρηματικών πληροφοριών (εμπορικών απορρήτων) κατά της παράνομης απόκτησης, χρήσης και αποκάλυψή τους,Directive on the protection of undisclosed know-how and business information (trade secrets) against their unlawful acquisition, use and disclosure», εν συντομία «Trade Secrets Protection», «οδηγία για την προστασία του επιχειρηματικού απόρρητου» και πριν από δέκα ημέρες εγκρίθηκε με συντριπτική πλειοψηφία (77% των ψήφων υπέρ) από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
 

Με πρώτη ματιά μοιάζει με ένα νομικό μέσο που παραχωρείται στις επιχειρήσεις για να προστατεύσουν τον εαυτό τους από την οικονομική και βιομηχανική κατασκοπεία. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι παρά ένα ακόμα εμπόδιο, διόλου ασήμαντο, ώστε να υποχρεωθούν να κλείσουν οριστικά τα στόματά τους και οι ελάχιστοι εναπομείναντες ερευνητές δημοσιογράφοι που συνεχίζουν να υπάρχουν στη χώρα μας και στην Ευρώπη.

Όλη η ουσία της οδηγίας περιστρέφεται γύρω από την έννοια του «δημοσίου συμφέροντος». Η οδηγία αποκλείει κάθε πληροφορία που μπορεί να αφορά το δημόσιο συμφέρον, από το πεδίο εφαρμογής της. Το ζήτημα, όμως,είναι ότι δεν ορίζεται συγκεκριμένα τι είναι δημόσιο συμφέρον. 

Ένα κενό, ή αν θέλετε ένα δύσκολο εγχείρημα για το οποίο θα πρέπει να αποφασίσουν τα δικαστήρια, και το οποίο πρακτικά θα υποχρεώσει τους δημοσιογράφους να ακολουθήσουν την μακριά, επικίνδυνη και κουραστική δικαστική οδό και ασφαλώς ένας αποτρεπτικός παράγοντας, για να μην ασχοληθούν με θέματα που έχουν σχέση με την παραγωγή και τη διαχείριση των πληροφοριών οι οποίες, όταν βρίσκονται στα χέρια των πολυεθνικών (και όχι των μικρών επιχειρήσεων, όπως χλευαστικά τονίζεται στην οδηγία),έχουν να κάνουν με δισ. ευρώ και εκ των πραγμάτων, το δημόσιο συμφέρον, λόγω του ιδιαίτερου βάρους των εμπλεκόμενων δυνάμεων.
 

«Δεν είναι δυνατό να προστατεύεται το επιχειρηματικό απόρρητο όταν η αποκάλυψη ενός επιχειρηματικού μυστικού εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον - γράφει ο Claudia Vago στο www.nonconimieisoldi.org - στο βαθμό που δίνει τη δυνατότητα να αποκαλυφθεί ένα επαγγελματικό λάθος, ή άλλα λάθη ή παράνομες δραστηριότητες που συνδέονται άμεσα με το απόρρητο. Το πρόβλημα είναι ότι η οδηγία δεν ορίζει με σαφήνεια ούτε τι είναι δημόσιο συμφέρον, ούτε τη συνάφεια, τη σύνδεση μεταξύ του αποκαλυπτόμενου απόρρητου και του λάθους ή την παράνομη δραστηριότητα.

Για παράδειγμα, στην περίπτωση των Panama papers πολλές υπεράκτιες εταιρείες που εμφανίζονται στα δημοσιευμένα έγγραφα της έρευνας δεν έχουν διαπράξει παράνομες πράξεις, οπότε, χάρη στη νέα οδηγία θα μπορούσαν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη, και να φιμώσουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή να απαιτήσουν από τις πηγές πληροφορίες και από τους δημοσιογράφων που τις διάδωσαν εκατομμύρια, αν όχι δισεκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση».
 

Στη Γαλλία η Elise Lucet, ερευνήτρια δημοσιογράφος, επικεφαλής της "Cash Investigation", ήταν  αυτή που σήμανε το καμπανάκι κινδύνου.
 Πριν λίγους μήνες είχε αποστείλει μια αναφορά στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου κατήγγειλε τις βλαβερές συνέπειες αυτού της οδηγίας κανονισμού και ζητούσε την απόσυρσή της.

Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω από 400.000 υπογραφές. Μεταξύ αυτών και πολλών γάλλων ερευνητών δημοσιογράφων όπως ο γνωστός Edwy Plenel της ειδησεογραφικής ιστοσελίδας Mediapart, πληροφοριοδότες του διαμετρήματος του Hervé Falciani, ευρωβουλευτών όπως η πρώην δικαστικός Eva Joly και μη κυβερνητικών οργανώσεων όπως οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα.
 

Τώρα, τα 28 κράτη μέλη της ΕΕ έχουν δύο χρόνια για να εισάγουν την οδηγία στο εθνικό τους δίκαιο, και, με δεδομένη την έλλειψη σαφήνειας, κάποιοι σίγουρα θα μπουν στον πειρασμό να το χρησιμοποιήσουν για να καταπνίξουν ερευνητικές προσπάθειες που μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την οικονομική εξουσία ή / και την πολιτική.

Το BBC πήρε συνέντευξη από τον εισηγητή της οδηγίας, τη Γαλλιδα Constance Le Grip, για τους κινδύνους που διατρέχουν οι δημοσιογράφοι και  οι πληροφοριοδότες που αποκαλύπτουν επιχειρηματικά μυστικά. 

Στην ερώτηση: «Θα μπορούσες να διαβεβαιώσεις ότι δεν θα καταδικαστεί κανείς εξαιτίας αυτής της οδηγίας ;», η Le Grip, απάντησε: «Εγώ,δεν είμαι δικαστής».
 

Οι πραγματικοί δημοσιογράφοι και ένας μεγάλος αριθμός πολιτών που δεν περιορίζονται σε πληροφορίες copy-paste (αντιγραφή / επικόλληση) των δελτίων τύπου των επιχειρήσεων, επειδή πιστεύουν, όπως είπε ο Τζορτζ Όργουελ ότι «δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτό που οι άλλοι δεν θα ήθελαν να δουν να δημοσιεύεται.Όλα τα άλλα είναι δημόσιες σχέσεις» έχουν κάθε λόγο να κινητοποιούνται ενάντια σ’ αυτή την οδηγία που περιορίζει τις ελευθερίες στις χώρες τους.
 

Την οδηγία καταψήφισαν  μόνο οι βουλευτές της GUE, της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και των Πράσινων. Απείχαν οι ευρωβουλευτές του M5S.

[--->]

Δήλωση αποχώρησης της συνέλευσης αλληλέγγυων και εθελοντών/ντριών της Πέτρινης αποθήκης

Η συνέλευση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες που συγκροτήθηκε στην πέτρινη αποθήκη στο λιμάνι του Πειραιά, χώρο όπου διαμένουν εδώ και δύο μήνες περίπου 1500 πρόσφυγες, σηματοδότησε μια σημαντική πρακτική αλληλεγγύης (σημειώνουμε εδώ ότι φυσικά, εξαρχής δε δεχτήκαμε κανέναν ψευδεπίγραφο διαχωρισμό μεταξύ προσφύγων και μεταναστών που επιχείρησε να επιβάλλει η κυβέρνηση και η Ε.Ε.). 

Συγκροτήθηκε από ανθρώπους που επιδίωξαν να συνδράμουν στο πλευρό των προσφύγων οργανώνοντας τη λειτουργία του χώρου, υπερασπιζόμενοι/ες τα δικαιώματα και τις επιλογές τους, ως “μέλη ενός λαού που δείχνει την αλληλεγγύη του στους πρόσφυγες με κάθε τρόπο, και μάλιστα σε μια περίοδο που η ευρύτερη οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολη”, και θεωρώντας ότι ο αγώνας μας με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες είναι κοινός (σύμφωνα με την πρώτη μας ανακοίνωση). 

Η ταυτότητα του εγχειρήματος ήταν κινηματική και αντιδιαχειριστική: μέσα από τις ανακοινώσεις, έχουμε καταστήσει σαφές ότι δε σχετιζόμαστε με κανένα τρόπο με το κράτος ή τις ΜΚΟ, ότι καταγγέλλουμε την κυβερνητική πολιτική για το προσφυγικό, και ότι δεν σκοπεύαμε ποτέ να συμμετάσχουμε σε καμία κρατικά ενορχηστρωμένη διαδικασία “διαχείρισης των ανθρώπων”, μεταφοράς ή/και παραπληροφόρησης κλπ. Αυτό που επιλέξαμε να κάνουμε ήταν να συμβάλλουμε στην οργάνωση της εσωτερικής ζωής για τους πρόσφυγες μαζί τους, με βάση τις αρχές της δημοκρατίας και της αυτοοργάνωσης, για όσο καιρό οι ίδιοι/ες επέλεγαν να διαμείνουν στον Πειραιά.

Τις τελευταίες μέρες, η κατάσταση στο λιμάνι του Πειραιά έχει αλλάξει σημαντικά. Ξεκίνησε με τη στοχοποίηση της αλληλεγγύης πανελλαδικά, και την μετατροπή των αλληλέγγυων σε υπόπτους - των ίδιων που επιχειρούσαν να σταθούν στο πλευρό των προσφύγων όλους τους τελευταίους μήνες υπό την εγκληματική απουσία του κράτους, και χωρίς τους οποίους οι πρόσφυγες θα εξαναγκάζονταν σε πλήρη εξαθλίωση και πιθανότατα θανάτους.

 Επιπλέον, οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων έχουν χειροτερέψει σημαντικά: εκλείπουν τα βασικά είδη πρώτης ανάγκης, στα πλαίσια μιας προσπάθειας εκβιασμού των προσφύγων από την πλευρά των κρατικών και κυβερνητικών μηχανισμών, ώστε να αναγκαστούν να ακολουθήσουν οτιδήποτε επιχειρηθεί να τους επιβληθεί. 

Το κράτος δεν καλύπτει ούτε τα στοιχειώδη, μέχρι και οι μερίδες του ιδιαίτερα κακού συσσιτίου δεν επαρκούν, ενώ το λιμενικό συχνά εμποδίζει ακόμα και τον απλό αλληλέγγυο κόσμο να μεταφέρει πράγματα στο λιμάνι, επιδιώκοντας να επιβάλλει την εξαθλίωση.

Το κράτος και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν έχει μεριμνήσει ούτε για τη δημιουργία στοιχειωδώς αξιοπρεπών δομών φιλοξενίας των προσφύγων, όπως δεν έχει μεριμνήσει για τη στοιχειώδη νομική τους ενημέρωση, ιατρική περίθαλψη, ούτε φυσικά για τη διαδικασία αιτημάτων ασύλου, επανεγκατάστασης και οικογενειακής επανένωσης, που αποτελούν στοιχειώδη δικαιώματα των προσφύγων.

 Όλες οι σχετικές διαδικασίες έχουν καταρρεύσει, κι έτσι οι πρόσφυγες, που δικαιούνται την πρόσβαση σε υπηρεσίες ασύλου, δεν έχουν τέτοια δυνατότητα. 

Φαίνεται ότι αυτό που βασικά απασχολεί την κυβέρνηση είναι να υλοποιεί τις αποφάσεις της συμφωνίας της ντροπής, επαναπροωθώντας ανθρώπους και στοχοποιώντας πρόσφυγες και αλληλέγγυους/ες.

 

Στο λιμάνι, οι πρόσφυγες, εξαναγκασμένοι να ζουν σε εξαθλιωμένες συνθήκες, ευελπιστούν πλέον στη μεταφορά τους σε καλύτερους χώρους. Η κυβέρνηση τους εμπαίζει και πάλι: ενημερώνει για πούλμαν που δεν έρχονται ποτέ, ενώ ενορχηστρώνει διαδικασίες διαλογής προσφύγων και μεταφοράς τους στις διάφορες δομές.

Τις τελευταίες μέρες, η διαδικασία αυτή εξελίσσεται σε ανθρωποφαγική: η μεταφορά προσφύγων στο Σκαραμαγκά προϋποθέτει την απόκτηση ειδικής σφραγίδας από το λιμενικό, αποκλειστικά με βάση λίστες που καλούνται να διαμορφώσουν οι “εθελοντές” και το λιμενικό, προτεραιοποιώντας ανθρώπους με βάση αμφισβητήσιμα και αδιαφανή κριτήρια: με βάση την ένταξη τους σε ευπαθείς ομάδες, μέχρι και την ύπαρξη τους σε... 8μελείς οικογένειες, καθώς τόσα άτομα χωράει το κάθε κοντέινερ στο Σκαραμαγκά! Διεξάγεται ένας ιδιότυπος “ανταγωνισμός”, ακόμα και μεταξύ πυλών, για τις θέσεις στα πούλμαν. 

Παράλληλα, οι πρόσφυγες, καθώς δεν αντέχουν άλλο στην παραμονή σε άθλιες συνθήκες, χωρίς καμία παροχή, χωρίς χαρτιά και χωρίς ενημέρωση, εξαναγκάζονται στη συμμετοχή σε αυτόν τον κανιβαλισμό, διεκδικώντας την απόκτηση μιας σφραγίδας!

Για εμάς, ως μέλη της συνέλευσης αλληλέγγυων του πέτρινου, είναι προφανές ότι είναι αδιανόητο πλέον να παρευρισκόμαστε, πόσο μάλλον να συμμετάσχουμε σε αυτή τη διαδικασία. Δεν μπορούμε να δεχτούμε να νομιμοποιήσουμε δια της παρουσίας μας την διαχείριση ανθρώπων, τον εξευτελισμό και την εξαθλίωση τους.

 Δεν μπορούμε φυσικά να λάβουμε μέρος σε καμία διαλογή ανθρώπων, συναινώντας στην επιλογή κάποιων έναντι άλλων, πόσο μάλλον όταν οι συνθήκες στους χώρους αυτούς εξακολουθούν να είναι προβληματικές, και ενώ όλοι/ες δικαιούνται και θα έπρεπε να έχουν πρόσβαση σε αξιοπρεπείς χώρους διαβίωσης.

 Δεν μπορούμε ούτε να λειτουργήσουμε ως εάν η συγκεκριμένη διαδικασία να μη συμβαίνει ή απλώς να την καταγγείλουμε και να απέχουμε παραμένοντας, μια στάση που θα μετέφερε τις συνέπειες στους ίδιους τους πρόσφυγες (καθώς οι διαμένοντες στην πέτρινη θα εξαιρούνταν αναγκαστικά από τη μεταφορά σε άλλους χώρους, ενάντια στη θέληση τους).

 Η ενδεχόμενη συνέχιση της πολιτικής μας παρουσίας στην οργάνωση της εσωτερικής ζωής στο πέτρινο υπό τους παρόντες όρους, θα έχανε πλέον το χαρακτήρα της αλληλεγγύης. Θα έδινε άλλοθι σε μια κυβερνητική πολιτική που είναι αντιμεταναστευτική. Θα παραβίαζε τους όρους των συνελεύσεων μας, που αποτελούν το πλαίσιο της παρουσίας μας στο χώρο.

 Κυρίως όμως, θα μας δημιουργούσε τεράστιο πολιτικό, ηθικό και συνειδησιακό πρόβλημα. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιτρέψουμε να γίνει η αλληλεγγύη και οι αλληλέγγυοι/ες κομμάτι του προβλήματος, χάνοντας με αυτό τον τρόπο και την εμπιστοσύνη των προσφύγων.

Καταγγέλλουμε και πάλι την κυβερνητική πολιτική για το προσφυγικό, όπως καταγγέλλουμε και τη συμμετοχή ΜΚΟ και “εθελοντών” (σε ό,τι αφορά το λιμάνι ειδικά, και προεξεχόντων στελεχών της Παμπειραϊκής) σε αυτή τη διαδικασία. 

Απαιτούμε μαζί με τους πρόσφυγες, μαζί με τις κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες που δρουν στο πλευρό τους, την ικανοποίηση των αιτημάτων τους: ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, ανοιχτές δομές φιλοξενίας και όχι στρατιωτικοποιημένους χώρους αποκλεισμού, ενσωμάτωση τους στην κοινωνία, νομιμοποίηση και άσυλο, να ανοίξουν τα σύνορα, να καταργηθεί η συμφωνία της ντροπής και να σταματήσουν οι επαναπροωθήσεις.

Αποφασίσαμε συλλογικά ότι δεν μπορούμε ως συνέλευση αλληλέγγυων και εθελοντών/τριων να εξακολουθήσουμε να έχουμε την ευθύνη της λειτουργίας του χώρου με αυτές τις συνθήκες, και έτσι η συλλογικότητα μας αποφασίζει την αυτοδιάλυση της. Καθένας και καθεμία από μας ατομικά θα συνεχίσει ή όχι την παρουσία του/της στο λιμάνι, σύμφωνα με τη δική του/της αντίληψη – όλοι και όλες ωστόσο θα επιλέξουμε την στάση μας με μόνο κριτήριο τα συμφέροντα και τα δικαιώματα των ίδιων των προσφύγων, και τιμώντας τα συλλογικά μας κοινά κεκτημένα. 

Θεωρούμε ότι η στάση μας να μη συνεχίσουμε τη λειτουργία της συνέλευσης και την οργάνωση του χώρου με βάση αυτή, που προκύπτει από την ειλικρινή διαπίστωση μας ότι η κατάσταση στο λιμάνι περνά σε μια νέα φάση και τα ερωτήματα που τίθενται είναι πλέον διαφορετικά, είναι η μόνη αξιοπρεπής και έντιμη στάση: τιμά και σέβεται τόσο τις αποφάσεις και τη φυσιογνωμία μας, όσο και κυρίως, τους ίδιους τους πρόσφυγες.

Ξέραμε εξαρχής ότι δίνουμε μια άνιση μάχη, υπερβαίνοντας τις ατομικές και συλλογικές μας δυνάμεις για ένα έργο που κανονικά θα έπρεπε να παρέχει το κράτος. Ωστόσο, υπάρχουν και κόκκινες γραμμές, και δεν θα επιτρέψουμε να ξεπεραστούν.

 Είμαστε περήφανοι/ες που δίνουμε τη μάχη αυτή με αξιοπρέπεια, παραμένοντας μέχρι τέλους πιστοί/ες στη συλλογική μας λειτουργία, και κυρίως, στους πρόσφυγες.

 Είναι προφανές ότι όχι απλά δεν τους εγκαταλείπουμε αποχωρώντας από την οργάνωση του χώρου ως συνέλευση, αλλά θα επιδιώξουμε να τους βοηθήσουμε με κάθε τρόπο, από άλλες θέσεις – αυτές που θα επιλέξει ο καθένας και η καθεμιά μας, αλλά και αυτές που θα προκύπτουν από τη συλλογική μας αλληλεπίδραση, καθώς οι δεσμοί που δημιουργήσαμε μεταξύ μας τους μήνες αυτούς είναι ισχυροί και είμαστε βέβαιοι/ες ότι θα συνεχιστούν.

 Η εμπλοκή μας τους τελευταίους μήνες, η επικοινωνία που αναπτύξαμε με τους πρόσφυγες, η καθημερινή επαφή, το δέσιμο των ζωών μας, η αγάπη, νιώθουμε βαθιά ότι μετασχημάτισαν ριζικά τις ζωές μας, προσωπικά και πολιτικά. Είμαστε τυχεροί/ες που υπήρξαμε συμμέτοχοι αυτής της διαδικασίας.

Υπερασπιζόμαστε τη φυσιογνωμία και τις αποφάσεις της συνέλευσης αλληλέγγυων και εθελοντών/τριων της πέτρινης.

Αγωνιζόμαστε για ανοιχτούς χώρους φιλοξενίας, με πρόσβαση των αλληλέγγυων σε αυτούς. Στηρίζουμε εγχειρήματα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης. 

Διαδηλώνουμε και παλεύουμε για την ανατροπή των αντιμεταναστευτικών πολιτικών, και ενάντια στους πολέμους, μαζί με τους πρόσφυγες, το λαό και τη νεολαία που πλήττονται από τις κυβερνητικές και κρατικές πολιτικές. 

Συμμετέχουμε σε κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες και πρακτικές αλληλεγγύης, και καλούμε τους πρόσφυγες να παλέψουμε από κοινού.

Το φως μας, θα νικήσει το σκοτάδι τους. Οι μέρες που θα έρθουν, θα είναι καλύτερες για όλους/ες μας, γεμάτες από την αγάπη που παίρνουμε και δίνουμε όλο αυτόν τον καιρό, στην πέτρινη αποθήκη, στο λιμάνι του Πειραιά. 

Θα αγωνιστούμε, και θα ζήσουμε, μαζί.

 Συνέλευση αλληλέγγυων και εθελοντών/τριων στην Πέτρινη Αποθήκη Κυραική 24 Απριλίου

 [--->]

Σπάνε την απεργία τα ΜΜΕ

Γελοιογραφία από το cretalive.gr

  

Κατά των συνεχόμενων απεργιών στα ΜΜΕ τάσσεται με ανακοίνωσή της η Ένωση Ιδιωτικών Τηλεοπτικών Σταθμών Εθνικής Εμβέλειας (ΕΙΤΗΣΕΕ), ζητώντας να αποκατασταθεί η ροή της εξημέρωσης.
 

Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, όπως το thepressproject.gr και το tvxs.gr, το info-war.gr του δημοσιογράφου Άρη Χατζηστεφάνου,η απεργία έχει σπάσει.

Αλέξη Τσίπρα, πλησιάζει η ώρα της πληρωμής

Το χειρότερο δεν είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξεπούλησε όλους όσοι τον πίστεψαν και την χώρα αλλά ότι τα στελέχη του είναι περήφανα για τα επιτεύγματά τους.

Το κόμμα που θα έσκιζε και θα καταργούσε τα Μνημόνια έφερε ήδη δυο Μνημόνια -μέσα σε 15 μήνες- και ο μόνος λόγος που δεν θα φέρει και τρίτο Μνημόνιο είναι ότι θα πέσει από την κυβέρνηση.

Το κόμμα που θα έφερνε ξανά στους Έλληνες την ελπίδα και την αξιοπρέπεια, ανέτρεψε το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, σε μια χώρα που δεν είχε γίνει δημοψήφισμα για 41 χρόνια.

Και πάλι, όμως, το χειρότερο δεν είναι αυτό.

Το χειρότερο είναι πως οι άνθρωποι που τα έκαναν όλα αυτά -και δηλώνουν μάλιστα αριστεροί, μαρξιστές, κομμουνιστές και διάφορα τέτοια επαναστατικά- προσπαθούν τώρα να πείσουν πως τα δικά τους Μνημόνια είναι καλύτερα από τα Μνημόνια των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Δεν υπάρχει κάποιος που να μην αντιλαμβάνεται την ασφυκτική πίεση που ασκήθηκε στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από τους δανειστές.

Κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει επειδή ηττήθηκες από έναν πιο ισχυρό αντίπαλο.

Αυτό για το οποίο όλοι θα σε κατηγορήσουν είναι όταν παρουσιάζεις την ήττα σου ως νίκη, και τις θέσεις των αντιπάλων σου ως δικές σου.

Θα σε κατηγορήσουν όχι μόνο επειδή είναι ψέμα και ανήθικο αλλά επειδή υποτιμάς την νοημοσύνη τους.

Το ακόμα πιο αηδιαστικό με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι επιτέθηκαν με τον πιο χυδαίο και άθλιο τρόπο στους πρώην συντρόφους τους, οι οποίοι επέμειναν στις θέσεις του κόμματός τους, αρνήθηκαν να δεχτούν την ήττα και την ταπείνωση -για να κρατήσουν μια καρέκλα- και αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο καλοκαίρι.

Κι όμως, αυτοί έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του.

Είναι άλλο πράγμα η ήττα και άλλο η προδοσία. Και δεν χρειάζεται να είσαι -ή να δηλώνεις- αριστερός, για να το ξέρεις αυτό.

Σήμερα, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ -δηλαδή η ομάδα Τσίπρα και πολλοί αδίστακτοι πρώην πασόκοι- προσπαθούν να πείσουν ότι τα έκαναν όλα καλά και πως είναι τίμιοι. 

Δεν κάνατε τίποτα καλά και είστε άτιμοι.

Κάνατε ό,τι έκανε και η Δεξιά. Δεν κάνατε τίποτα που δεν θα έκανε η Δεξιά και θα χρειαζόταν η Αριστερά για να το κάνει.

Μόνο που η Δεξιά δεν προσποιήθηκε πως είναι κάτι διαφορετικό για να κάνεις τις απάτες και τις ατιμίες της.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του αποδείχτηκαν καιροσκόποι και τυχοδιώκτες.

Για μια καρέκλα σε ένα προτεκτοράτο, ξεπούλησαν τις πεποιθήσεις τους· αν είχαν ποτέ πεποιθήσεις, γιατί πολύ αμφιβάλλω πια.

Και τώρα φτάνει η ώρα της πληρωμής.

Η ώρα του εξευτελισμού.

Αλέξη Τσίπρα, μην πτοείσαι.

Μπορείς να παρουσιάσεις και τον εξευτελισμό σαν νίκη.

Η πoυτάνα το ξεφτίλισμα για πανηγύρι το ‘χει.

 [--->]