Νομικό πραξικόπημα λίγες μέρες πριν τις εκλογές ή το fast truck σε δράση: Η απάντηση του Παγκρήτιου Δίκτυου Αγώνα κατά των βιομηχανικών ΑΠΕ

Στις 6 Ιουνίου 2012, μόλις λίγες μέρες πριν τις εκλογές, με το ΦΕΚ 1787Β, ανακοινώθηκε η υπαγωγή 7 επενδυτικών σχεδίων (3 στη Κρήτη και  άλλα 4, μεταξύ των οποίων 1 στη Θράκη) σε διαδικασίες fast truck (δηλ. στον Ν. 3894/2010 ΦΕΚ Α΄ 204/02.12.2010, γνωστό ως FAST TRACK, ή νόμο Παμπούκη). Στο Συμβούλιο της Επικρατείας θα προσφύγει το Παγκρήτιο Δίκτυο Αγώνα κατά των βιομηχανικών ΑΠΕ διεκδικώντας την ακύρωση των αποφάσεων,  που υπογράφονται από τον υπηρεσιακό υπουργό Ανάπτυξης Γιάννη Στουρνάρα. Αναδημοσίευση από το https://sites.google.com/site/pagkritiodyktioagonakatabape/ & http://www.koutipandoras.gr/?p=21715.
Ακούστε επίσης την αναλυτική και ιδιαίτερα κατατοπιστική συνέντευξη της Β.Σφακιανάκη, αρχιτέκτονα-μηχανικού, μέλους του Παγκρήτιου Δικτύου Αγώνα κατά των Βιομηχανικών ΑΠΕ, με αφορμή αυτό το δελτίο τύπου, πατώντας εδώ.




ΠΑΓΚΡΗΤΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΑΠΕ: ΝΑ ΤΟ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΤΟ FAST TRACK!
Δελτίο Τύπου 12/06/12
Χθες διαπιστώσαμε ότι δημοσιεύθηκαν στο ΦΕΚ (αρ. 1787 Β/ 6-6-12) οι αποφάσεις ένταξης τριών μεγάλων επενδύσεων Β-ΑΠΕ στην Κρήτη και άλλα τέσσερα επενδυτικά σχέδια, μεταξύ των οποίων το σχέδιο εξόρυξης χρυσού στη Θράκη.

Πρόκειται για τα σχέδια:
«Αιολικό Σύστημα Παραγωγής Ηλεκτρικής Ενέργειας (Α.Σ.Π.Η.Ε.), που περιλαμβάνει κατασκευή 33 αιολικών σταθμών, συνολικής ισχύος 1.077 MW, στους τέσσερις νομούς της Κρήτης και κοινή διασύνδεσή τους με το Εθνικό Διασυνδεδεμένο Σύστημα Ενέργειας μέσω υποβρυχίου καλωδίου» κυριότητας της «ΤΕΡΝΑ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ Α.Β.Ε.Τ.Ε.»,

«Κρήτη Πράσινο Νησί, που περιλαμβάνει κατασκευή 36 αιολικών σταθμών, συνολικής ισχύος 1.005,10 MW, στην Κρήτη και διασύνδεσή τους με το Διασυνδεδεμένο Σύστημα Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας μέσω κοινού υποβρυχίου καλωδίου» , κυριότητας του Ομίλου «ELICA GROUP» και

«Κατασκευή ηλιοθερμικού σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας συνολικής ισχύος 70 MW στη θέση Φουρνιά, του Δήμου Σητείας ενεργειακής παραγωγής 378.306 MWh ετησίως» , κυριότητας της «ΣΟΛΑΡ ΠΑΟΥΕΡ ΠΛΑΝΤ ΛΑΣΙΘΙ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ Μ.Ε.Π.Ε.».

Σα να μην έφταναν όλες οι διευκολύνσεις, ένας τόπος ξέφραγο αμπέλι, όπου καθένας διαλέγει που θα στήσει το δικό του εργοστάσιο ηλεκτρικής ενέργειας, μια νομοθεσία που γελοιοποιεί την έννοια της προστασίας του περιβάλλοντος, επιτρέπει την αρπαγή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και την ακύρωση, παραγωγικών δραστηριοτήτων, σα να μην έφτανε ότι σήμερα το «επενδυτικό ενδιαφέρον» είναι 18 φορές όσο η μέση ετήσια ζήτηση σε ηλεκτρική ενέργεια σε όλη τη χώρα και στην Κρήτη πάνω από 11 φορές, οι τρεις εταιρείες έσπευσαν να «αξιοποιήσουν» κι άλλη «ευκαιρία» - τον αντισυνταγματικό νόμο για τις Στρατηγικές Επενδύσεις (Ν. 3894/2010 ΦΕΚ Α΄ 204/02.12.2010), γνωστό ως FAST TRACK, ή νόμο Παμπούκη -, που θεωρούν ότι θα τους επιτρέψει να προηγηθούν όλων των άλλων και να διασφαλίσουν αδειοδοτήσεις για δεκάδες περιοχές στην Κρήτη που έχουν «καπαρώσει», μέσω των αδειών παραγωγής της ΡΑΕ, που έχουν ήδη πάρει.


Αρωγός τους ο υπηρεσιακός υπουργός Ανάπτυξης Γιάννης Στουρνάρας , που έσπευσε να ανανεώσει -με την αγαστή συνεργασία των υπηρεσιακών υπουργών- τις αποφάσεις που είχε πάρει η Διυπουργική Επιτροπή Στρατηγικών Επενδύσεων της INVEST in GREECE, «Επενδύστε στην Ελλάδα Α.Ε.»(!), τον περασμένο Μάρτιο και δεν είχαν υπογραφεί λόγω εκλογών και να τις δημοσιεύσει στο ΦΕΚ!


Με τις αποφάσεις αυτές οι εταιρείες καλούνται,να καταθέσουν άμεσα στην «Επενδύστε στην Ελλάδα Α.Ε.» πλήρεις φακέλους των δικαιολογητικών που απαιτούνται για την έκδοση και έγκριση των αδειών. Αφού τα υποβάλλουν, η «Επενδύστε στην Ελλάδα Α.Ε.» θα προωθήσει εντός 5 ημερών τις μελέτες στο ΥΠΕΚΑ, και θα ακολουθήσει μια παρωδία περιβαλλοντικής αδειοδότησης που ολοκληρώνεται εντός 2μήνου, άλλως θεωρείται ότι η έγκριση έχει δοθεί και με απειλή την πειθαρχική δίωξη των υπαλλήλων σε περίπτωση που δεν ανταποκριθούν όπως αρμόζει στις περιστάσεις!


Κατάπτωση στοάς μεταλλείου στο Στρατώνι – Τα όξινα νερά τρέχουν στους δρόμους και τη θάλασσα ανεξέλεγκτα


stratoni-acid2

Τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 13 Ιουνίου, όξινα νερά των μεταλλείων “Μαντέμ Λάκκος” και “Μαύρες Πέτρες” των Μεταλλευτικών Εγκαταστάσεων Στρατωνίου ξεχύθηκαν ανεξέλεγκτα από την είσοδο της στοάς “53″ που βρίσκεται στο ΒΔ όριο του οικισμού Στρατωνίου.


 Τα “νερά”-βιομηχανικά απόβλητα τρέχουν στους δρόμους του χωριού και καταλήγουν στη θάλασσα. Στην παραλία Στρατωνίου – δίπλα στη Γαλάζια Σημαία -  η ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ άνοιξε εσπευσμένα ένα μεγάλο λάκκο για να αντλεί από εκεί τα όξινα νερά στις παρακείμενες εγκαταστάσεις διαχείρισης τους.


Στη στοά “53″ συγκεντρώνονται τα νερά που ατλούνται ή υπερχειλίζουν από όλα τα υπόγεια έργα των μεταλλείων και από το κεντρικό αντλιοστάσιο που βρίσκεται στη στοά οδηγούνται στις εγκαταστάσεις “διαχείρισης”. Εκεί με προσθήκη υδρασβέστου ανεβάζουν το όξινο pH από περίπου 4,0 στο 7,0 πριν την τελική διάθεση των “εξουδετερωμένων” νερών στη θαλάσσα, μπροστά από το Στρατώνι. Σύμφωνα με τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, η ποσότητα των όξινων νερών είναι περίπου 300 κ.μ./ώρα και ανεβαίνει στα 1.000 κ.μ./ώρα σε περιόδους έντονων βροχοπτώσεων.


Το αντλίοστάσιο τέθηκε εκτός λειτουργίας από μεγάλες καταπτώσεις οροφής της στοάς “53″. Ο χώρος γύρω από την είσοδο της στοάς έχει αποκλεισθεί από την ιδιωτική ασφάλεια της εταιρείας και έχουν τοποθετηθεί μπάρες για να αποτραπεί η προσέγγιση κατοίκων και “περίεργων”.


Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που το Στρατώνι και η θάλασσα βάφονται κόκκινα από τα όξινα νερά. Υπενθυμίζουμε ότι ο σημερινός Δήμαρχος Χρήστος Πάχτας παρέδωσε μέσα σε μια μέρα – 12 Δεκεμβρίου 2003 – τα Μεταλλεία Κασσάνδρας στους Μπόμπολα-Κούτρα, χωρίς καμία διαδικασία και με μηδενικό τίμημα, επικαλούμενος “την ανάγκη κατεπείγουσας αντιμετώπισης από το Ελληνικό Δημόσιο των κρίσιμων περιβαλλοντικών κινδύνων για την περιοχή της Χαλκιδικής που συνδέονται με τη ΜΗ λειτουργία και συντήρηση των μεταλλείων”.




 Η παρουσία της εταιρείας ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ υποτίθεται ότι ήταν εγγύηση για την προστασία του περιβάλλοντος από τις επιπτώσεις των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων…


Στο χάρτη από τη ΜΠΕ  της εταιρείας που παραθέτουμε, σημειώνεται  η είσοδος της “53″ στο όριο του οικισμού, ανάμεσα από τους σωρούς αποβλήτων σιδηροπυρίτη. Σε απόσταση 400 μ. είναι η θέση του σχεδιαζόμενου συγκροτήματος εμπλουτισμού- μεταλλουργίας- εργοστασίου θειϊκού οξέος- εργοστασίου σκοροδίτη . Και στην παραλία της Γαλάζιας Σημαίας, το νέο λιμάνι για καράβια των 65.000 τόνων που θα ξεφορτώνουν κυανιούχο νάτριο και άλλα χημικά και θα φορτώνουν θειϊκό οξύ και συμπυκνώματα μετάλλων.
 




















[--->]

Πολιτικοί και επιχειρηματίες «κουρεύουν» τώρα την ενημέρωση


Όταν την Κυριακή 2 Μαΐου 2010, ο ελληνικός λαός αποσβολωμένος άκου­γε από τον τότε πρωθυ­πουργό Γιώργο Παπανδρέου τα πρώ­τα δυσβάσταχτα μέτρα που επέβαλε η τρόικα, το κύριο άρθρο της εφημε­ρίδας «Το Βήμα», υπογεγραμμένο από τον εκδότη της, είχε τίτλο «Ανάπτυξη και πράσινα άλογα…» και αναφερόταν στα υπεράκτια αιολικά πάρκα!

Τη στιγμή, δηλαδή, που η χώρα έμπαινε στη στενωπό, τέσσερις ημέ­ρες πριν από την ψήφιση στη Βουλή του πρώτου μνημονίου και έξι ημέρες πριν από την υπογραφή της δανειακής σύμβασης, τη στιγμή που οι πολίτες περίμεναν από την τέταρτη εξουσία να αναλάβει τον πραγματικό της ρόλο, αυτόν της πολύπλευρης ενημέρωσης, του ελέγχου της κρατικής εξουσίας και της αποτύπωσης του προβληματισμού της κοινωνίας, ο κραταιός εκδότης μι­ας από τις κυρίαρχες εφημερίδες της χώρας ασχολούνταν με τα θαλάσσια αιολικά πάρκα…

Η επιλογή, βέβαια, δεν ήταν κα­θόλου τυχαία, αφού ακριβώς την πιο κρίσιμη, την πιο καθοριστική στιγμή για τη χώρα, έστελνε σαφές μήνυμα στην κυβέρνηση, διαμηνύοντας στους κυβερνητικούς παράγοντες να μη βά­λουν κανόνες στο καθεστώς χωροθέτησης και αδειοδότησης των υπεράκτιων αιολικών πάρκων γιατί κάποιοι επιχειρηματικοί όμιλοι είχαν κάνει τα κουμάντα τους…

Το μήνυμα αυτό ήταν ένα μικρό, αλλά καθαρό δείγμα ότι τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, εκείνα που ελέγχονται από συγκεκριμένες επιχειρηματικές ομάδες, είχαν κάνει την επιλογή τους. Να οδηγήσουν σε πτώχευση την ενημέρωση, να παίξουν ανοιχτά το παιχνίδι της χειραγώγησης της ειδησεογραφίας, με αντάλλαγμα την επιβίωση της πολιτικής και επιχει­ρηματικής ελίτ που ευημερεί με φωτο­γραφικές αποφάσεις ακόμα και όταν η χώρα καταρρέει.

Τιτάνια μάχη
Έτσι, τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μεταλλάχθηκαν σε Μνημονιακά Μέσα Ενημέρωσης, με τους ιδιοκτήτες τους να παίζουν το παιχνί­δι των αγορών, των τραπεζών και των τροϊκανών, φιμώνοντας κάθε αντίθετη άποψη, σπέρνοντας τον τρόμο και επενδύοντας στον συλλογικό φόβο.
Γιατί το πρόβλημα με τα ΜΜΕ που επέλεξαν ανοιχτά να υποστηρίξουν τη μνημονιακή πολιτική, δεν είναι ότι πή­ραν θέση. Αυτό άλλωστε είναι αναμε­νόμενο, ξεκάθαρο, ακόμα και θεμιτό.

Το πρόβλημα είναι ότι για πρώτη φορά και στην πιο κρίσιμη εποχή για τη χώρα, δίνουν τιτάνια μάχη για να επιβάλουν τη θέση τους, αποκρύπτο­ντας συστηματικά μέρος της αλήθει­ας, προβάλλοντας συστηματικά συ­γκεκριμένα πρόσωπα, στοχοποιώντας συστηματικά συγκεκριμένες κάθε φο­ρά κοινωνικές ομάδες, απαξιώνοντας και διαστρεβλώνοντας συστηματικά κάθε αντίθετη άποψη.

Το πρόβλημα είναι ότι για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση επέλεξαν να σταθούν απέναντι στην κοινωνία και κατ’ επέκταση απέναντι στους ανα­γνώστες τους, τους ακροατές τους και τους τηλεθεατές τους, αρνούμενα να μεταφέρουν τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες τους.


Σκληρή γραμμή
Στη γραμμή τού «πας μη μνημονιακός βάρβαρος» κινείται, τουλάχιστον, τα τελευταία δυο χρόνια το σύνολο των κυρίαρχων τηλεοπτικών σταθμών (Mega, ΣΚΑΪ, ΝΕΤ, ΑΝΤ1, Alpha), οι περισσότεροι ραδιοφωνικοί σταθμοί
(ΣΚΑΪ, Βήμα FM, ΑΝΤ1, Flash, Ράδιο 9, δημόσια ραδιόφωνα), με εξαίρεση τον Real FM που επέλεξε να μην επεν­δύσει στη σκληρή μνημονιακή «δημο­σιογραφία», αλλά να εξισορροπήσει όλες τις απόψεις, κερδίζοντας έτσι και την πρώτη θέση στις ακροαματικότη­τες, μακράν από τον δεύτερο και τον τρίτο.

Στη σκληρή μνημονιακή γραμμή κι­νούνται και οι εφημερίδες που βρί­σκονται πίσω από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς των ίδιων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην έρευ­να για τα ΜΜΕ που δημοσιεύτηκε στις 18 Μαΐου στην εφημερίδα «Παρα­σκευή και 13», οι πολίτες έχουν δια­πιστώσει πώς παίζεται το μίντιακό παι­χνίδι, αφού θεωρούν ότι μόνο τρεις εφημερίδες -«Real News», «Ποντίκι», «Πρώτο Θέμα» - είναι κριτικά κατά του μνημονίου, εάν εξαιρέσουμε τις
δύο κομματικές εφημερίδες «Ριζο­σπάστη» και «Αυγή».

Αντίστοιχα, κατατάσσουν στους υπέρμετρα υποστηρικτές του μνη­μονίου τις εφημερίδες «Νέα», «Καθημερινή», «Έθνος», «Ελ. Τύπος», τους τηλεοπτικούς σταθμούς Mega, ΣΚΑΪ, ΑΝΤ1, όπως επίσης τα ραδιόφω­να του ΣΚΑΪ, του ΑΝΤ1 και τα κρατικά.

Η τακτική που ακολουθήθηκε και ακολουθείται από τα κυρίαρχα ΜΜΕ είναι η μονοδιάστατη αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης μέσα από την προ­βολή μόνο των απόψεων του ΔΝΤ, της τρόικας και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Με ύφος χιλίων καρδιναλίων, προ­σπαθούν να πείσουν ότι κατέχουν το «αλάθητο του Πάπα» και όλοι οι άλ­λοι, όσοι προκρίνουν οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση, είναι άσχετοι, αμόρ­φωτοι, απαίδευτοι, οπαδοί του χάους και της επιστροφής στη δραχμή.

Έτσι το σύνολο των εφημερίδων και των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, και ενώ η χώρα βρίσκεται σε «πόλεμο», έβαλε την επιχειρημα­τική ατζέντα πάνω από το δημοσιο­γραφικό καθήκον, αντανακλώντας όχι τις ανησυχίες των πολιτών, αλλά των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Όπως αποκάλυψε το «Π» τον Δε­κέμβριο του 2010, οι τροϊκανοί, γνω­ρίζοντας τις αντιδράσεις που θα προ­καλούσαν τα παράλογα και πτωχευτι­κά μέτρα, επένδυσαν στη δημιουργία μιας επικοινωνιακής γραμμής άμυνας με στόχο να υπάρχει χειρισμός ή κα­λύτερα επικοινωνιακή χειραγώγη­ση των μέτρων και των επιπτώσεών τους.

Προχώρησαν λοιπόν σε «ιδιαίτερα μαθήματα» καθίζοντας στο θρανίο συγκεκριμένους δημοσιογράφους, στελέχη τραπεζών και επιχειρήσεων, εκπροσώπους εργοδοτικών και επι­χειρηματικών ενώσεων και βέβαια συ­γκεκριμένα κυβερνητικά στελέχη, για να τους δώσουν τις κατευθύνσεις του χειρισμού των μέτρων που ήταν δεδο­μένο ότι θα προκαλούσαν χιονοστιβά­δα αντιδράσεων.

Στόχος των ιδιαίτερων αυτών μα­θημάτων ήταν να «οπλιστούν» οι λε­γεωνάριοι του μνημονίου με «επιχει­ρήματα» αλλά και να δημιουργηθεί μια άτυπη ομάδα προσώπων που θα κυριαρχούσε στα τηλεοπτικά «παρά­θυρα».


Φόβος και στοχοποίηση
Η τακτική που ακολούθησαν και ακο­λουθούν τα κυρίαρχα ΜΜΕ αποτελεί τον ορισμό της προπαγάνδας αφού συ­στηματικά επιλέγουν να κάνουν «δημο­σιογραφία» επενδύοντας στον φόβο και τη στοχοποίηση των δήθεν υπευθύ­νων για την κατάντια της χώρας.

Ο φόβος τα τελευταία χρόνια έχει διατυπωθεί με πληθώρα εκβιαστικών διλημμάτων του τύπου «μνημόνιο ή χρεοκοπία», «ελεγχόμενη χρεοκο­πία ή άτακτη χρεοκοπία», «μειώσεις μισθών ή στάση πληρωμών», «μειώ­σεις συντάξεων ή στάση πληρωμών», «διάλυση των εργασιακών σχέσεων ή ανεργία», «απολύσεις ή χρεοκοπία», «κυβέρνηση συνεργασίας ή χρεοκο­πία», «κούρεμα ή χρεοκοπία», «ξε­πούλημα δημόσιας περιουσίας ή χρε­οκοπία». Ακόμα κι όταν η πολιτική του μνημονίου απέδειξε ότι δεν απο­δίδει, έβγαλαν άλλα διλήμματα από την τσέπη, όπως «νέα μέτρα ή χρε­οκοπία» και εσχάτως τα πιο ακραία, τα πιο τρομακτικά «πιστή τήρηση του μνημονίου ή δραχμή και χάος», «πι­στή τήρηση του μνημονίου ή δραχμή και εμφύλιος»…

Τα Μνημονιακά Μέσα Ενημέρωσης επιλέγουν είτε να γίνουν ντελιβεράδες των διλημμάτων που τους έρχο­νται με σκονάκι από την τρόικα και τους εγχώριους «κουκουλοφόρους» της, είτε να τα εφευρίσκουν παίζοντας τον ρόλο των «καλών παιδιών», ποντά­ροντας στην τρομοκράτηση των πολι­τών αντί στην ψύχραιμη και σφαιρική ενημέρωσή τους.

Γιατί, ακόμα κι όταν προβάλλουν το ύστατο δίλημμα «μνημόνιο ή δραχμή και χάος», αρνούνται να ακολουθή­σουν το μίνιμουμ της δημοσιογραφι­κής αποστολής και δεοντολογίας και να ζητήσουν απόψεις και θέσεις για το τι σημαίνει μνημόνιο και το τι ση­μαίνει επιστροφή στη δραχμή. Αρ­νούνται να δώσουν τη δυνατότητα στον πολίτη να καταλάβει παρουσιά­ζοντάς του όλα τα στοιχεία και όλες τις απόψεις.

Για να υπηρετήσουν τα διλήμματα, τα Μνημονιακά Μέσα Ενημέρωσης κατέφυγαν στη γνωστή και δοκιμα­σμένη τακτική της εφεύρεσης «υπευ­θύνων» για την κρίση μέσα από τη στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων και τη δημιουργία μιας ιδιότυπης «εμφύ­λιας» διαμάχης μεταξύ ομάδων εργα­ζομένων.

Έτσι, στην αρχή στοχοποιήθηκαν οι δημόσιοι υπάλληλοι, για να επιτευ­χθεί αντιπαράθεση με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους. Τα Μνημονιακά Μέσα Ενημέρωσης έδωσαν ρέστα προσπα­θώντας να περάσουν την άποψη ότι οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας αφού στο σύνολό τους είναι υψηλά αμειβόμενοι και τε­μπέληδες, σε σχέση με εκείνους του ιδιωτικού τομέα που εργάζονται για να πληρώνουν το Δημόσιο.

Η τακτική βασίστηκε σε μια πραγ­ματικότητα, τη γιγάντωση ενός γρα­φειοκρατικού και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα, με στόχο, όμως, όχι την ανάπτυξη πολιτικών για τον εκ­συγχρονισμό του, αλλά τη μείωση των αποδοχών και την προετοιμασία του εδάφους για την πώληση των «ασημι­κών» του κράτους.

Στη συνέχεια, στοχοποιήθηκαν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα. Οι μέχρι πρότινος σκληρά εργαζόμενοι με μικρούς μισθούς και στυλοβάτες του αδηφάγου Δημοσίου έγιναν οι «υπεύθυνοι» για την κατακρήμνιση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας!

Τα Μνημονιακά Μέσα Ενημέρωσης συστηματικά παρουσίαζαν απόψεις περί του υψηλού κόστους εργασίας, των «ρετιρέ» των ιδιωτικών υπαλλή­λων, των απεχθών συλλογικών συμ­βάσεων εργασίας που δεν επιτρέπουν στους επιχειρηματίες να επενδύσουν… Παρουσίαζαν την εικόνα μιας χώρας που στα σύνορά της περιμένουν χιλι­άδες επενδυτές με επιταγές δισεκα­τομμυρίων στα χέρια, και οι υψηλοί μι­σθοί, το υψηλό κόστος εργασίας και η μετενέργεια τους κρατούν απέξω!

Και κάπως έτσι συνέβαλαν στη διά­λυση των μισθών και του ιδιωτικού το­μέα, στη διάλυση κάθε έννοιας εργα­σιακών σχέσεων με αξιοπρέπεια.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και για να επιτύχουν την κατεδάφιση συνταγματικών προβλέψεων, κάθε έν­νοιας σχεδιασμού και προστασίας στο όνομα αμφιλεγόμενων επενδύσεων, που στις περισσότερες των περιπτώ­σεων αφορούσαν δικά τους επιχειρη­ματικά συμφέροντα.

Είναι χαρακτηριστική της κυρίαρχης κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας η προβολή διαφόρων ρεπορτάζ που πα­ρουσίαζαν τον διεφθαρμένο και γρα­φειοκρατικό δημόσιο τομέα, το εκτός τόπου και χρόνου Συμβούλιο της Επι­κρατείας, να βάζουν φρένο σε επεν­δύσεις, αποκρύπτοντας βασικές παρα­μέτρους του θέματος. Για παράδειγμα, κατηγορούσαν τις δημόσιες υπηρεσί­ες και το ΣτΕ για μπλοκάρισμα επεν­δύσεων όταν ήταν γνωστό τοις πάσι ότι είχαν επιλεγεί δημόσιες δασικές εκτάσεις ή όταν ο επενδυτής παρουσί­αζε ως ιδιωτική έκταση περιουσία του Δημοσίου!



ΣΥΡΙΖΑ vs Mega
Η κόντρα ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τον τη­λεοπτικό σταθμό Mega, αντανακλά επίσης το νοσηρό σύμπτωμα της δημοσιογραφίας του αποκλεισμού που κυριαρχεί ειδικά τα τε­λευταία δυο χρόνια.

Η μετωπική σύγκρουση ξεκίνησε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επέστρεψε ως απαράδεκτη την πρό­σκληση του τηλεοπτικού σταθμού για εμφά­νιση του Αλέξη Τσίπρα κατά την προεκλογική περίοδο στο δελτίο ειδήσεων, όπως ο νόμος ορίζει, επισημαίνοντας ότι «στη ζωή, αλλά και στην πολιτική, η αξιοπρέπεια έχει μεγα­λύτερη βαρύτητα και αξία από λίγα λεπτά τη­λεοπτικού χρόνου».

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε «πόρτα» υπενθυμίζοντας ότι το Μega είχε επί 1,5 χρόνο αποκλείσει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ από κάθε ενημερω­τική και ειδησεογραφική εκπομπή του.
Αντίθετα, το ίδιο χρονικό διάστημα άλλοι πρόεδροι κομμάτων, όπως για παράδειγμα ο Γιώργος Καρατζαφέρης, είχαν μετατραπεί έως και σε συμπαρουσιαστές ενημερωτικών εκπομπών του σταθμού.

Η περίπτωση Τσίπρα και Mega είναι από τις πιο χαρακτηριστικές τού πώς ένα κυρίαρχο Μέσο Ενημέρωσης, που είναι πρώτο σε τηλεθέαση, επιλέγει να αποκλείσει έναν πρό­εδρο κόμματος επειδή δεν του αρέσουν οι απόψεις του. Επιλέγει, δηλαδή, να καταπα­τήσει μια από τις βασικές αρχές της δημοσι­ογραφίας, χωρίς καν να κρατάει τα προσχή­ματα.
Έτσι η ενημέρωση μετατρέπεται σε παιχνί­δι με σημαδεμένη τράπουλα αφού η μνημονιακή γραμμή του σταθμού υπηρετείται, συν τοις άλλοις, με τον τσαμπουκαλίδικο απο­κλεισμό όσων δεν είναι αρεστοί και όσων θε­ωρούνται περισσότερο επικίνδυνοι για ένα σύστημα που δοκιμάζεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε κατά την προεκλογική περίοδο επιθετική πολιτική απέναντι στο Mega και στους ιδιοκτήτες του θέτοντας το θέμα των τηλεοπτικών αδειών αφού, όπως είναι γνωστό, οι τηλεοπτικοί σταθμοί κατέ­χουν δημόσιες συχνότητες χωρίς να έχουν αδειοδοτηθεί. Ο υπεύθυνος, μάλιστα, της Επιτροπής Επικοινωνίας του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλης Μουλόπουλος, ο οποίος μέχρι το 2009 ήταν διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Βήμα», αναφερόμενος στο θέμα της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών, δήλωσε ότι «θα σπάσει το κύκλωμα της διαπλοκής στα ΜΜΕ» και αποτίμησε στο ποσό του μισού εκατομμυρίου ευρώ τις τηλεοπτικές άδειες.

Στο θέμα παρενέβη μέσω Twitter και ο Νί­κος Παππάς, προσωπικός φίλος και διευθυ­ντής του Γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, γράφο­ντας «@nikospappas16 Εάν η διαπλοκή του Έθνους νομίζει ότι θα κάνουμε γαργάρα το θέμα τηλεοπτικών αδειών και της δεοντολο­γίας κάνει MEGAλο λάθος».
Οι επιθέσεις δεν έμειναν βέβαια αναπά­ντητες, με αρθρογραφία από το «Βήμα», τα «Νέα» και το «Έθνος». 


[--->]

Ατζέντηδες του ναζισμού



Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται η προεκλογική εκστρατεία τις τελευταίες μέρες περισσότερο θυμίζει υπόνομο παρά εκλογές.]
 Η συκοφαντία, η χυδαιότητα, το ψεύδος, η βία και η ανανδρία δεν αφήνουν ούτε σπιθαμή χώρου για να διεξαχθεί μια στοιχειωδώς αξιοπρεπής πολιτική συζήτηση.

 Καθόλου παράξενο, αφού αυτό συμβαίνει συστηματικά τα τελευταία δύο «μνημονιακά» χρόνια – πάντα με τα ίδια θύματα και τους ίδιους θύτες.


Αυτά τα δύο χρόνια η Ελλάδα ζει, μεταξύ πολλών άλλων, μια απίστευτη, από κάθε άποψη, καθημερινή λασπολογία – εκ μέρους πολιτικών, «τεχνοκρατών», δημοσιογράφων και... διανοουμένων (!) – εις βάρος όλων όσοι τολμούν, με οποιονδήποτε τρόπο, να διατυπώνουν ακόμη και μέτριες σε ύφος, αλλά ουσιαστικές, αντιρρήσεις στην επιλογή της κυβέρνησης Παπανδρέου να σύρει τη χώρα στον «μνημονιακό μονόδρομο» της Μέρκελ και του ΔΝΤ.

Τώρα οι ίδιοι επιχειρούν κάτι εξ ίσου απίστευτο: να αποδώσουν την πρωταγωνιστική εγκατάσταση της Χρυσής Αυγής στην πολιτική σκηνή σε όσους επιχείρησαν με οποιονδήποτε τρόπο να αντισταθούν στο... «μνημόνιο». Ή απλώς να εκφράσουν την αντίρρηση, την αγανάκτηση ή την απόγνωσή τους. Θα ήταν γελοίο, αν δεν ήταν τραγικό, το ότι οι πραγματικοί ατζέντηδες της Χρυσής Αυγής σήμερα ολοφύρονται για την... επιτυχία τους.

Δεν είναι πολύ δύσκολο να διακρίνει κάποιος πόσα από τα βασικά επιχειρήματα, πρακτικές και επιδιώξεις του «μνημονιακού» τόξου αποτελούν την πεμπτουσία του ναζισμού. Ας δούμε τα κυριότερα.

Η «συλλογική ευθύνη»
Η κλασική ναζιστική αρχή συμπυκνώθηκε άριστα στην αντίληψη ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», όλοι είμαστε συνένοχοι για την οικονομική καταστροφή της χώρας.

● Εφοπλιστές και εργολάβοι ίσα κι όμοια με τους πένητες συνταξιούχους.

● Μεγαλοεκδότες και λοιποί μεγαλοεπιχειρηματίες ίσα κι όμοια με τους χωρίς ελπίδα ανέργους.

● Αιωνίως κρατικοδίαιτοι και πλέον πάμπλουτοι «καλλιτέχνες» και διανοούμενοι, διεφθαρμένοι έως το κόκαλο κρατικοί υπάλληλοι, διαρκώς ευνοούμενοι του κράτους ιδιώτες επιχειρηματίες, απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου που πλούτισαν υπό τη σκέπη του συστήματος εξουσίας, λαμόγια του χρηματιστηρίου και των κοινοτικών προγραμμάτων, παροχείς και αποδέκτες απίστευτων ποσοτήτων μαύρου χρήματος ίσα κι όμοια με συνεπείς και αδιάφθορους πολίτες, με εργαζομένους των 1.000 ευρώ που πλέον είναι άνεργοι ή δουλεύουν απλήρωτοι και τζάμπα.

● Πολιτικοί και κόμματα που ζούσαν από μίζες και εξαρτούσαν την αναπαραγωγή και την επιβίωσή τους αφενός από την καταστροφή της οικονομίας και των θέσεων παραγωγικής εργασίας και αφετέρου από την αναγκαστική εξαγορά ανθρώπων, συνειδήσεων και ψήφων ίσα κι όμοια με τους υπό εκβιασμό συμβασιούχους στους οποίους οι ίδιοι «πουλούσαν» θέσεις εργασίας.
Κύριοι φορείς του «όλοι μαζί τα φάγαμε» είναι σταθερά οι – μακροχρόνια ή περιστασιακά – ωφελημένοι από το ξέφρενο πάρτι της διαφθοράς, οι οποίοι εξομοιώνουν τους εαυτούς τους με... «όλους».

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός»
Κάθε κοινωνική, επαγγελματική ή άλλη ομάδα που διεκδικούσε είτε τη διατήρηση δικαιωμάτων είτε τη διάσωση των στοιχειωδών μισθολογικών ορίων επιβίωσης στιγματίζεται ως... «συντεχνία» η οποία καταχράται τον δημόσιο πλούτο.
Οι «κατήγοροι» συνήθως κατέχουν όχι μόνο δυσανάλογο με τη δραστηριότητά τους πλούτο, αλλά και άτυπη – έως και παράτυπη και πάντως δυσανάλογη – εξουσία, την οποία ασκούν με στόχο την απομόνωση και την οικονομική εξόντωση πολυπληθέστατων οικονομικών και επαγγελματικών ομάδων.

Η τακτική του στιγματισμού με στόχο την απρόσκοπτη και κοινωνικά αποδεκτή εξάλειψη μεγάλων κοινωνικών κατηγοριών είναι ευθέως ανάλογη της ναζιστικής πρακτικής εις βάρος Εβραίων, Τσιγγάνων, ομοφυλόφιλων, αναπήρων, κομμουνιστών κ.λπ.


Η «ηθικοποίηση» της πολιτικής
Η σκληρή δουλειά, ο ασκητικός βίος, η συστηματική αποταμίευση και η χωρίς (διεφθαρμένους, εννοείται) συνδικαλιστικούς ενδιάμεσους σχέση του εργαζομένου με τον εργοδότη του, ο οποίος ασκεί την «ελέω Θεού» απόλυτη εξουσία του, αποτελεί τον «ηθικό κώδικα» του εργαζομένου. Μπορεί ο κώδικας αυτός να παραπέμπει στον Μαξ Βέμπερ και το κλασικό έργο του «Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού», όμως τα πράγματα είναι μάλλον χειρότερα.

Ο μέσος Έλληνας, είτε ως εργαζόμενος είτε ως πολίτης είτε ως... Έλληνας, οφείλει να αναγνωρίσει την «εκ Θεού» (γερμανική) αντίληψη για το τι είναι η Ευρώπη, τον «αδιαμφισβήτητο» τρόπο λειτουργίας του ευρώ και να υποταχθεί πλήρως στη διεθνή και εγχώρια τοκογλυφία, η οποία ένιωσε κάπως... ανασφαλής και δοκιμάζει την πίστη και την ηθική του.

Η όποια ταξική, εθνική, ιδεολογική, πολιτική και προσωπική του ταυτότητα πρέπει να εγκαταλειφθεί στο όνομα της «παραμονής στο ευρώ» και ο ίδιος πρέπει όχι μόνο να εκπροσωπείται πλέον αποκλειστικά από τους διακηρύσσοντες πίστη στην ευρωθρησκεία (ακόμη και όταν αυτοί είναι είτε διαπιστωμένα ανίκανοι είτε έως και κοινοί κλέφτες), αλλά και να αποδεχθεί την τιμωρία του για το γεγονός ότι αυτή η Ευρώπη και αυτό το ευρώ κινδυνεύουν να οδηγηθούν στην καταστροφή.

Όποιος διαχωρίζεται από τη θρησκευτικού τύπου πίστη στην κυρίαρχη αντίληψη περί Ευρώπης προβάλλοντας οικονομικούς ή εθνικούς λόγους είναι ηθικά ρυπαρός διότι επιδιώκει την καταστροφή της χώρας, των συμπολιτών του, των παιδιών του.

Εν τέλει ανήκει στο Κόμμα της Δραχμής, το οποίο, παρότι πολιτικά ανύπαρκτο, συμβολίζει την Κόλαση – μια έννοια η οποία χρησιμοποιείται συστηματικά για να περιγράψει την «επιστροφή στη δραχμή».

Τι θαυμάσιο έδαφος η αντιπολιτική «ηθική» για την αναπαραγωγή των σαπρόφυτων του ναζισμού. Η δεκαετία του 1930 στη Γερμανία δεν δίδαξε κανέναν (;)...


***
Στη διάρκεια αυτών των δύο χρόνων οι ερασιτέχνες Γκαίμπελς κατάφεραν να δημιουργήσουν το πιο αντιπολιτικό κλίμα των τελευταίων δεκαετιών και το γηπεδικού τύπου σύνθημα «Να καεί - να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» είναι η μικρότερη παρενέργεια.

Στο έδαφος της ισοπεδωτικής απαξίωσης κάθε έννοιας διεκδίκησης, αμφισβήτησης, αντίστασης οι ατζέντηδες έσπειραν το μίσος, τη συλλογική αυτοενοχοποίηση, τον ευτελισμό της πολιτικής, το μίσος για τους ίδιους και η Χρυσή Αυγή «θερίζει», κυριολεκτικά και μεταφορικά, τους καρπούς της σποράς τους.

Όσοι, χωρίς περίσκεψη και ντροπή, αποτέλεσαν το κέλυφος για το αυγό του φιδιού, τώρα που αυτό έσπασε και το φίδι πήρε τον δρόμο του, οι ίδιοι απέμειναν μόνο ως τσόφλια. Τώρα ο θρήνος τους δεν συγκινεί κανέναν. Ακόμη και όταν έχουν δίκιο να λένε πως η χώρα βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου...






[--->]