Οι λέξεις έχουν πλέον στερέψει, η αποκτήνωση των Ισραηλινών σιωνιστών έχει ξεπεράσει κάθε αρρωστημένη φαντασία. Η μόνη «δημοκρατία» στη Δυτική Ασία, χωρίς καμία απολύτως αιδώ, ξεγυμνώνεται, αποκαλύπτεται καθημερινά, σοκάροντας με την αποκρουστικότητά της τον καθένα και την καθεμιά που θέλει να λέγεται άνθρωπος.
Η διπλωματική ασυλία, η στρατιωτική αρωγή και η οικονομική συνδρομή που αδιάκοπα προσφέρουν σύσσωμο, σχεδόν, το πρόθυμο κυβερνητικό προσωπικό πολιτικών νάνων και ακροδεξιών των χωρών της «πολιτισμένης» Δύσης, αλλά και η μιντιακή ασπίδα των main stream δυτικών ΜΜΕ, έχουν εκθρέψει το αίσθημα ατιμωρησίας που διαπερνά όχι μόνο ολόκληρη την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του κράτους τρομοκράτη, αλλά και το σύνολο του ισραηλινού σιωνιστικού κοινωνικού ιστού, αναβαθμίζοντας κάθε φορά τα πιο φρικώδη σενάρια απανθρωπιάς που το σιωνιστικό μόρφωμα επιλέγει να εφαρμόσει στην γενοκτονία που συνεχίζει ακάθεκτο να επιτελεί κατά των Παλαιστινίων.
Γενοκτονία βιομηχανικά σχεδιασμένη, εκτελεσμένη με ευρεία χρήση επιστήμης και τεχνολογίας -προκύπτοντας έτσι με τον πιο ωμό τρόπο η αναγκαία κοινωνική συζήτηση για την υποχρέωση σύνδεσης επιστημονικής έρευνας/τεχνολογικής εξέλιξης και ηθικής- μετατρέποντας τον «πόλεμο» σε military video game για τους σιωνιστές φονιάδες του πιο «ηθικού» στρατού στον κόσμο. Ισραηλινοί ελεύθεροι σκοπευτές, εφαρμόζοντας διαφορετικά patterns, την μια μέρα στοχεύουν στο στήθος, την επόμενη μέρα στο κεφάλι, την τρίτη στα γεννητικά όργανα, όπως καταγγέλλουν διεθνείς γιατροί που παραλαμβάνουν νεκρούς και τραυματίες -κυρίως παιδιά και νέους- στα ελάχιστα εναπομείναντα υπολειτουργούντα βομβαρδισμένα νοσοκομεία.
Η κατά προτεραιότητα εξόντωση των παιδιών, από τα βρέφη μέχρι και τους εφήβους, αποτελεί στρατηγικό στόχο για τους σιωνιστές. Πιθανόν κάποιος από τους εν Ελλάδι φίλους τους τούς έχει μεταφέρει τους στίχους που τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος «…γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» και τα σιωνιστικά καθάρματα εμπνεόμενα και από τις βιβλικές ρήσεις για τους Αμαληκίτες προσφεύγουν σε μαζική παιδοκτονία. Διεθνείς γιατροί που εισέρχονται στη Γάζα για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, αναφέρουν κατάσχεση -χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση- από τα ανθρωπόμορφα τέρατα, κατάσχεση της βρεφικής φόρμουλα για νεογέννητα, φόρμουλα που ως γιατροί έχουν δικαίωμα να μεταφέρουν στις αποσκευές τους.
Από την αρχή της εβδομάδας, δεκάδες Παλαιστίνιοι -βρέφη και αποστεωμένα μικρά παιδιά τα περισσότερα- προστίθενται, λόγω ασιτίας, στον μακρύ κατάλογο των μαρτύρων. Οι βόμβες -πολλαπλάσιας καταστροφικής ισχύος από τις πυρηνικές βόμβες που αφάνισαν τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι- αποδείχθηκαν ανεπαρκείς για να κάμψουν την παλαιστινιακή αντίσταση και το λαϊκό φρόνημα που την στηρίζει. Επιστρατεύτηκαν ως όπλο η πείνα, ως παγίδα τα κέντρα «διανομής» τροφίμων, ως σχέδιο ο επιδιωκόμενος ενδοπαλαιστινιακός κανιβαλισμός.
Και όμως, κάτω από αυτές τις απερίγραπτες συνθήκες κόλασης βομβαρδισμών και λιμού που διαμόρφωσαν οι εγκληματίες ισραηλινοί, η Γάζα εξακολουθεί να κρατά ψηλά, όχι μόνο τα όπλα της αντίστασης και την παλαιστινιακή σημαία, αλλά και -κυρίως- την αξιοπρέπειά της. Οι πεινασμένοι Παλαιστίνιοι, με όπλο τους τις άδειες κατσαρόλες, χάνουν την ίδια τους τη ζωή για να εξασφαλίσουν ένα σακί αλεύρι. Χάνουν τη ζωή τους, αλλά κερδίζουν την πιο σημαντική μάχη, την μάχη της αξιοπρέπειας. Γιατί για αυτούς, εδώ και δεκαετίες, η αξιοπρέπεια είναι πάνω από τη ζωή, γιατί η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς αξιοπρέπεια. Η Γάζα, παρά τις προβοκάτσιες των σιωνιστών και τη συνεργασία τους με τους ελάχιστους πρόθυμους παλαιστίνιους Χίτες, δεν μετατράπηκε σε ζούγκλα. Η κοινωνική της συνοχή κρατάει γερά, αποδεικνύεται αξιοθαύμαστα αρραγής. Η συλλογική συνείδηση και πρακτική είναι έμπρακτα καθημερινά παρούσες στα ερείπια των κτιρίων, στους πρόχειρους καταυλισμούς, στις διαλυμένες μισοκαμμένες σκηνές.
Μπροστά σε μια διαφαινόμενη τεράστια καθημερινή αύξηση των θανάτων, των δολοφονιών με όπλο την πείνα, οι «πολιτισμένες» δυτικές κυβερνήσεις εξακολουθούν ουσιαστικά να παραμένουν παρατηρητές σε αυτήν, την ντροπιαστική για ολόκληρη την ανθρωπότητα γενοκτονία που παρακολουθούμε όλοι σε πραγματικό χρόνο, να περιορίζονται σε σποραδικές υποκριτικές λεκτικές καταδίκες και προτροπές προς το σιωνιστικό κράτος, να αρνούνται ανερυθρίαστα να πάρουν έστω και ένα πρακτικό μέτρο για να αποστρέψουν -έστω και μόνο αυτή- την σύγχρονη σφαγή των νηπίων.
Όμως ανεξάρτητα από το βαρύ φόρο αίματος που πληρώνουν οι Παλαιστίνιοι, η παλαιστινιακή αντίσταση, η Παλαιστίνη, έχει ήδη κερδίσει. Έχει κερδίσει ηθικά, έχει κερδίσει αξιακά, έχει κερδίσει μια μοναδική θέση στη συλλογική συνείδηση των ελεύθερων ανθρώπων όλου του κόσμου.
Μπορεί να κερδίσει και επί του πεδίου; Η απάντηση είναι ναι. Μακροπρόθεσμα, σίγουρα ναι. Ήταν καλοκαίρι του 2006, για πρώτη φορά στη Γάζα. Η συζήτηση, με το ανώτατο πολιτικό στέλεχος της Χαμάς, αφορούσε το κοινό όραμα των παλαιστινιακών οργανώσεων για την απελευθέρωση της γης τους. Σε ερώτηση σχετικά με τον χρονικό ορίζοντα για την υλοποίηση του σχεδίου, αυτός κοίταξε με γαλήνιο βλέμμα τον ευρωπαίο συνομιλητή του και με σταθερή φωνή, που δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας, απάντησε: «it will be done, time is not important».
Αταλάντευτα, λοιπόν, με την παλαιστινιακή αντίσταση μέχρι την τελική της νίκη. Με την αδάμαστη ψυχή του παλαιστινιακού λαού, με την βούληση, την υπομονή και την επιμονή του να ξαναπάρει -από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα- τη γη του στα χέρια του και να ζήσει με ειρήνη, αλλά και με δικαιοσύνη, με όλους όσους επιθυμούν το ίδιο, ανεξάρτητα από θρησκείες.
Αλλά και με όλους αυτούς που σώζουν την τιμή του ηθικά χρεωκοπημένου δυτικού κόσμου: με το Freedom Flotilla, με το MarchToGaza, με το Palestine Action, με τους Συριανούς, με τους λιμενεργάτες της ΕΝΕΔΕΠ, με τους συντρόφους του Ρουβίκωνα.
